Χτύπημα στην αγωνιστική δράση των σωματείων από την πλειοψηφία της Ομοσπονδίας

 

Μετά από δεκάδες αντεργατικές ΠΝΠ και αντιλαϊκούς νόμους, με την πανδημία και τα εργατικά ατυχήματα να θερίζουν στους χώρους δουλειάς, με την κυβέρνηση να παρατείνει την απληρωσιά και τα μέτρα στήριξης των επιχειρηματικών ομίλων, θα περίμενε κανείς η Ομοσπονδία Επισιτισμού Τουρισμού να ενθαρρύνει, να οργανώνει, να μπαίνει μπροστά για να ανέβουν οι αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων του κλάδου.

Για ακόμη μια φορά όμως, αυτή η πλειοψηφία ενεργεί ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων στα ξενοδοχεία και στον επισιτισμό.

Αφού στις μισές από τις ανακοινώσεις που έβγαλε από την αρχή της πανδημίας μέχρι και σήμερα, χαρακτηρίζει θετικά μια σειρά από μέτρα της κυβέρνησης, κι ενώ από τις 10 Ιούνη βάρεσε το σιωπητήριο των κινητοποιήσεων που είχαν φουντώσει ήδη από τον Μάη, τώρα προχωρά ένα βήμα παραπέρα. Αξιοποιεί κάθε μέσο για να συκοφαντήσει αγωνιστές συνδικαλιστές, για λογαριασμό των εργοδοτών. Σέρνει στα δικαστήρια οργανώσεις που ψηφίζουν χιλιάδες μέλη, με στόχο να ακυρώσει τις αρχαιρεσίες τους, να φιμώσει κάθε γνήσια φωνή εκπροσώπευσης των συμφερόντων των εργαζομένων του κλάδου.

Η τακτική που ακολουθεί στην Κέρκυρα είναι χαρακτηριστική. Με το γελοίο επιχείρημα «της παράνομης τροποποίησης» του καταστατικού του Συνδικάτου Ξενοδοχοϋπαλλήλων και εργαζομένων στον επισιτισμό τουρισμό στην Κέρκυρα, γιατί καλύπτει και ένα μικρό χωριό του νομού Θεσπρωτίας που δεν έχει σωματείο του κλάδου, επιδιώκει να ακυρώσει εκλογές στις οποίες ψήφισαν 1.750 εργαζόμενοι!

Την ίδια τακτική ακολούθησε η πλειοψηφία της Ομοσπονδίας στο παρελθόν και στην Αττική, όταν οι εργαζόμενοι έδωσαν στις δυνάμεις του ΠΑΜΕ τη διοίκηση και το Συνδικάτο ξεπέρασε τα 10.000 μέλη και τους 3.000 ψηφίσαντες. Και τότε η πλειοψηφία της Ομοσπονδίας αντί να χαιρετίσει τη μαζικοποίηση σωματείου μέλους της, προσπάθησε στα δικαστήρια να σταματήσει αρχαιρεσίες δυο φορές, χωρίς αποτέλεσμα.

Στο ίδιο το Συνδικάτο της Κέρκυρας, μαζί με συνταξιούχους-συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ που συγκροτούσαν μια παράνομη πλειοψηφία στο Εργατικό Κέντρο Κέρκυρας όλα τα προηγούμενα χρόνια, έχουν σηκώσει ένα πρωτοφανές κύμα συκοφαντίας στον πρόεδρο Σταμάτη Πελάη, που είναι από το 2010 απολυμένος εξαιτίας της συνδικαλιστικής του δράσης. Ο αγωνιστής συνάδελφος προσφεύγει εδώ και χρόνια στα δικαστήρια, με αποφάσεις που τον δικαιώνουν και με τον εργοδότη να αρνείται να συμμορφωθεί με αυτές.

Η δράση του Συνδικάτου της Κέρκυρας και των αγωνιστών στο ΔΣ που είναι γνωστή σε όλον τον κλάδο, ενοχλεί ξενοδόχους και εστιάτορες, ενοχλεί το ΣΕΤΕ και την ΠΟΞ. Ενοχλεί επομένως και τα στηρίγματά τους, την παράταξη της ΠΑΣΚΕ, που ορισμένα από τα δικά της στελέχη περιδιαβαίνουν τη χώρα πότε ως εκπρόσωποι των εργαζομένων και πότε ως εκπρόσωποι των αφεντικών. Πότε ως πρόεδροι σωματείων και Ομοσπονδιών και πότε ως πρόεδροι ανωνύμων εταιρειών. Πότε ως συνδικαλιστικά στελέχη και πότε ως στελέχη κομμάτων που βασάνισαν και βασανίζουν το λαό με μνημόνια, απεργοκτόνα μέτρα, νόμους που χτυπούν τα δημοκρατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων. 

Σε μια περίοδο που ένα τέτοιο χτύπημα στην εργατική τάξη της χώρας μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, οι πρακτικές αυτές αποκαλύπτουν ποιος είναι με ποιον, ποιους οι εργαζόμενοι έχουν μαζί τους και ποιους απέναντί τους.

Η ενότητα στο εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα, που ορισμένοι φραστικά αξιοποιούν για να θολώσουν τα νερά, πρέπει να έχει κριτήριο τα συμφέροντα της τάξης μας. Κι ενότητα δεν σημαίνει να συμφωνούν όλοι με όλους. Η αντιπαράθεση μέσα στο εργατικό κίνημα είναι αναγκαία και θεμιτή. Πρέπει όμως να έχει γραμμή σύγκρουσης και όχι συνεννόησης με τους εκμεταλλευτές μας. Πρέπει να κυριαρχείται από τον αγώνα ώστε η εργατική τάξη να απαλλαγεί από τους δυνάστες της κι όχι να υποτάσσεται στη βαρβαρότητα ενός σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος.

Κύρια όμως η ενότητα πρέπει να σφυρηλατείται μακριά από την εργοδοσία και τα συμφέροντά της.

Καλούμε όλα τα σωματεία να καταδικάσουν κάθε ενέργεια που αποδυναμώνει τον αγώνα να αντιδράσουμε απέναντι στο μέτωπο κυβέρνησης-εργοδοσίας. Κάθε πράξη που στέκεται εμπόδιο στη συμμετοχή περισσότερων εργαζόμενων στην οργανωμένη δράση, στη μαζικοποίηση των συνδικάτων μας. Κάθε χτύπημα σε αγωνιστές που έχουν καταξιωθεί εδώ και χρόνια στη συνείδηση των εργαζομένων, όχι λόγο της συνδικαλιστικής τους θέσης αλλά από τη στάση τους και την ικανότητα να συσπειρώνουν και να οργανώνουν πραγματικούς αγώνες ενάντια στις κυβερνήσεις και τους επιχειρηματικούς ομίλους.

 

15/9/2020

Δημιουργώντας πρόσφυγες: Ο εκτοπισμός που προκλήθηκε από τον «πολέμο κατά της τρομοκρατίας» των ΗΠΑ και των συμμάχων τους

 

  

Από το poli-k.net - της Άντζελας Ιωαννίδου 

 

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ Διεθνη 16 Σεπτεμβρίου 2020

 

 

Τουλάχιστον 37 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν εκτοπιστεί μετά τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» των ΗΠΑ, σύμφωνα με νέα έκθεση. Οι λεπτομέρειες περιέχονται σε μια καταδικαστική έκθεση ενώ η εισροή προσφύγων από χώρες που έχουν υποστεί πολέμους συνεχίζεται προς τα δυτικά κράτη.

Η έκθεση με τίτλο «Δημιουργώντας πρόσφυγες: Ο εκτοπισμός που προκλήθηκε από τον πόλεμο των Ηνωμένων Πολιτειών μετά την 9/11», τμήμα του πρότζεκτ Costs of War του Πανεπιστημίου Brown επισημαίνει ότι ο αριθμός των προσφύγων «υπερβαίνει τους εκτοπισμένους από κάθε πόλεμο από το 1900, εκτός από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο».

Επισημαίνοντας τον καταστροφικό αντίκτυπο του εικοσαετούς «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», η μελέτη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο αριθμός 37 εκατομμύρια είναι μια «πολύ συντηρητική εκτίμηση» και ότι ο πραγματικός αριθμός θα μπορούσε να φτάσει τα 59 εκατομμύρια.

Ενώ η έκθεση αναφέρει τον αριθμό των ανθρώπων, κυρίως αμάχων, που εκτοπίστηκαν από χώρες που στοχεύουν οι ΗΠΑ στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», όπως το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, η Σομαλία και οι Φιλιππίνες, ο υψηλότερος αριθμός προσφύγων προέρχεται από χώρες της Μέσης Ανατολής. Με 9.2 εκατομμύρια εκτοπισμένους στο Ιράκ, η αμερικανική εισβολή στο Αραβικό κράτος το 2003 θεωρείται ως ο κύριος καταλύτης για τις προσφυγικές κρίσεις.


«Από τότε που η κυβέρνηση Τζορτζ Μπους ξεκίνησε έναν “παγκόσμιο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας” μετά τις επιθέσεις της Αλ Κάιντα στις 11 Σεπτεμβρίου 2001 στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο αμερικανικός στρατός διεξήγαγε πόλεμο συνεχώς για σχεδόν δύο δεκαετίες», αναφέρει η έκθεση. Προσθέτει ότι οι αμερικανικές δυνάμεις επιτέθηκαν σε έως και 24 χώρες εκείνη την εποχή.

Αναφέρεται επίσης ότι «κανείς δεν έχει υπολογίσει» τον συνολικό αριθμό των ανθρώπων που εκτοπίστηκαν από τους αμερικανικούς πολέμους από το 2001, εξηγώντας ότι οι υπάρχουσες αναφορές είναι «στιγμιότυπα» που δεν εξηγούν συνολικά όλα τα θύματα των αμερικανικών πολέμων.

Τα ευρήματα της έκθεσης προκάλεσαν συζητήσεις σχετικά με το πόση ευθύνη πρέπει να αναγνωρίσουν οι ΗΠΑ και άλλα δυτικά κράτη που εντάχθηκαν στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», δεδομένης της καταστροφής που προκάλεσε τη φυγή εκατομμυρίων ανθρώπων και διέλυσε τις χώρες τους.

Οι New York Times επεσήμαναν ότι μετά από προηγούμενους πολέμους, οι ΗΠΑ δέχτηκαν μερικές φορές μεγάλο αριθμό προσφύγων από τις χώρες στις οποίες επιτέθηκαν. Μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ, για παράδειγμα, η Αμερική έχει αποδεχθεί περίπου ένα εκατομμύριο Ασιάτες από τα νοτιοανατολικά ως πρόσφυγες πολέμου, μερικοί από τους οποίους ζούσαν προσωρινά σε στρατόπεδα στο Γκουάμ και στο στρατόπεδο Pendleton του Ναυτικού Σώματος των ΗΠΑ στη Νότια Καλιφόρνια.

Ωστόσο, κανένα τέτοιο πρόγραμμα δεν έχει αναπτυχθεί από τις ΗΠΑ ή τους δυτικούς εταίρους του για να φιλοξενήσει πρόσφυγες που προκλήθηκαν από τους πολέμους τους από το 2001 και μετά. Αντ’ αυτού, υπήρξε άρνηση αποδοχής θυμάτων του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» και επικίνδυνης αύξησης των ακροδεξιών ομάδων που έχουν εκμεταλλευτεί την εισροή προσφύγων για να εξυπηρετήσουν τα πολιτικά τους συμφέροντα.

Ο εκτοπισμός από τις χώρες που επιτέθηκαν οι ΗΠΑ
Αφγανιστάν (2001 – σήμερα)

Η εισβολή των ΗΠΑ το 2001 στο Αφγανιστάν και οι σχεδόν δύο δεκαετίες πολέμου έχουν εκτοπίσει εκατομμύρια σε μια χώρα όπου ο μαζικός εκτοπισμός έγινε τρόπος ζωής από την εισβολή της Σοβιετικής Ένωσης το 1979. Μέχρι τη στιγμή της σοβιετικής απόσυρσης από το Αφγανιστάν υπήρχαν 5.6 εκατομμύρια Αφγανοί πρόσφυγες. Το 2000, ένα έτος πριν από την έναρξη του πολέμου υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, 4.4 εκατομμύρια Αφγανοί πρόσφυγες και αιτούντες άσυλο παρέμειναν στο εξωτερικό μαζί με περισσότερους από 758.000 εκτοπισμένους. Από την έναρξη του πολέμου υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, τουλάχιστον 2.1 εκατομμύρια Αφγανοί εγκατέλειψαν τη χώρα με άλλα 3.2 εκατομμύρια εκτοπισμένους εσωτερικά. Ο υπολογισμός των προσφύγων και των αιτούντων άσυλο, συγκεκριμένα, θα μπορούσε να είναι σημαντικός υποτιμημένος με βάση άλλα δεδομένα που δείχνουν ότι 2.4 εκατομμύρια εγκατέλειψαν τη χώρα μόλις μεταξύ 2012 και 2019.
 Μέχρι το 2013, οι Αφγανοί παρέμειναν ο μεγαλύτερος πληθυσμός προσφύγων στον κόσμο, με περίπου τρία εκατομμύρια πρόσφυγες μόνο στο Πακιστάν. Τα τελευταία χρόνια, ο εκτοπισμός έχει αυξηθεί καθώς η ένταση των μαχών αυξήθηκε μεταξύ του αφγανικού στρατού, των συμμάχων των ΗΠΑ και των δυνάμεων των Ταλιμπάν, σε συνδυασμό με τις αυξανόμενες επιθέσεις του Ισλαμικού Κράτους στη χώρα. Μέχρι το 2019, περίπου τρία εκατομμύρια Αφγανοί εκτοπίστηκαν εσωτερικά – το υψηλότερο νούμερο όλων των εποχών.
 Ένας αντίστοιχος αριθμός είναι πρόσφυγες και αιτούντες άσυλο, κυρίως στο Πακιστάν και το Ιράν. Με τις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη, υπάρχει κάποια ελπίδα ότι οι εκτοπισμένοι Αφγανοί θα μπορούσαν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Πράγματι, όταν η κυβέρνηση των ΗΠΑ και οι Αφγανοί σύμμαχοί της εκδίωξαν αρχικά τους Ταλιμπάν από την εξουσία, εκατομμύρια Αφγανοί εκτοπίστηκαν πριν το 2001 επέστρεψαν στην πατρίδα τους. Έως το 2005, περίπου 5 εκατομμύρια Αφγανοί πρόσφυγες και εκτοπισμένοι είχαν επιστρέψει στις περιοχές τους (οι επαναπατριζόμενοι συχνά δεν μπορούσαν να επιστρέψουν στα φυσικά τους σπίτια, μερικές φορές επειδή καταστράφηκαν). Τα επόμενα 15 χρόνια, περίπου 2.5 εκατομμύρια πρόσφυγες και εκτοπισμένοι επέστρεψαν σε κάποιο σπίτι, αντιπροσωπεύοντας σήμερα έναν στους πέντε ανθρώπους στη χώρα. Ενώ ορισμένοι επέστρεψαν λόγω αυξημένης ασφάλειας και σταθερότητας σε περιοχές του Αφγανιστάν, άλλοι επέστρεψαν λόγω μεταγενέστερου εκτοπισμού: για παράδειγμα, ορισμένοι Αφγανοί πρόσφυγες επέστρεψαν στο Αφγανιστάν για να ξεφύγουν από τη βία στο Πακιστάν. Τα τελευταία χρόνια, η ιρανική κυβέρνηση ανάγκασε εκατοντάδες χιλιάδες Αφγανούς πρόσφυγες να εγκαταλείψουν το Ιράν. Άλλοι έχουν φύγει ως αποτέλεσμα της οικονομικής κατάρρευσης των διεθνών κυρώσεων στο Ιράν.

Πακιστάν (2001-σήμερα)

Αφού οι μαχητές των Ταλιμπάν και της Αλ Κάιντα έφυγαν από το Αφγανιστάν για το βορειοδυτικό Πακιστάν, μετά την εισβολή υπό την ηγεσία των ΗΠΑ το 2001, ξέσπασε ένας πόλεμος και στις δύο πλευρές των συνόρων. Η αμερικανική κυβέρνηση έχει συμμετάσχει στον πόλεμο στην πακιστανική πλευρά των συνόρων με ντρόουν και αεροπορικές επιθέσεις, εναέρια επιτήρηση και οικονομική υποστήριξη στον πακιστανικό στρατό. Όπως και το Αφγανιστάν, η ιστορία του Πακιστάν χαρακτηρίζεται από εκτοπισμό, κυρίως με τα εκατομμύρια που εκτοπίστηκαν βίαια κατά τη διάρκεια της κατάτμησης Ινδίας / Πακιστάν του 1947. Από το 2001, οι Πακιστανοί υπέστησαν επίσης εκτοπισμούς που σχετίζονται με τις μάχες μεταξύ της πακιστανικής κυβέρνησης και των αφγανικών και πακιστανικών οργανώσεων Ταλιμπάν, μαζί με άλλες ομάδες ανταρτών που λειτουργούν και στις δύο πλευρές των συνόρων. Με την υποστήριξη των αμερικανικών αεροπορικών επιθέσεων και άλλης στρατιωτικής βοήθειας των ΗΠΑ, ο πακιστανικός στρατός μάχεται για χρόνια για να εκδιώξει τους αντάρτες από το βορειοδυτικό Πακιστάν.

Πριν από το τέλος των περισσότερων συνοριακών συγκρούσεων το 2017, περίπου 1.56 εκατομμύρια Πακιστανοί ζούσαν σε περιοχές κοντά στο Αφγανιστάν τα σύνορα είχαν εκτοπιστεί εσωτερικά, με τα περισσότερα να ζουν σε άλλα μέρη του βορειοδυτικού Πακιστάν. Περίπου 90.000 παρέμειναν εκτοπισμένοι στο τέλος του 2019.26 Από το 2002, περισσότερα από 3.4 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν εκτοπιστεί, ενώ περισσότεροι από 360.000 έχουν εγκαταλείψει τη χώρα ως πρόσφυγες. (Ενώ συμπεριλαμβάνουμε τον εκτοπισμό στο βορειοδυτικό Πακιστάν στο συνολικό μας αριθμό, αποκλείουμε μικρότερο αριθμό ατόμων που εκτοπίστηκαν σε ξεχωριστές συγκρούσεις σε άλλα μέρη του Πακιστάν, συμπεριλαμβανομένου του Τζαμού και του Κασμίρ και του Μπαλουκιστάν.)

Υεμένη (2002-σήμερα)

Η στρατιωτική συμμετοχή των ΗΠΑ στην Υεμένη χρονολογείται από το 2002, όταν η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (CIA) ξεκίνησε τις δολοφονίες με ντρόουν κατηγορουμένων της Αλ Κάιντα με τη συνεργασία της τότε κυβέρνησης της Υεμένης. Σύμφωνα με το Γραφείο Ερευνητικής Δημοσιογραφίας από το 2002 έως το 2019 οι ΗΠΑ εξαπέλυσαν τουλάχιστον 336 επιβεβαιωμένες επιθέσεις με ντρόουν, όπου σκότωσαν μεταξύ 1.020 και 1.389 πολιτών, συμπεριλαμβανομένων παιδιών, εκτός από τους φερόμενους μαχητές. Ξεκινώντας το 2014, το κίνημα των Χούτι, μια πολιτική και ένοπλη ομάδα Σιιτών Μουσουλμάνων που ιδρύθηκε τη δεκαετία του 1990 πήρε σταδιακά τον έλεγχο της Υεμένης. Το 2015, η Σαουδική Αραβία, υποστηριζόμενη από την κυβέρνηση των ΗΠΑ και έναν συνασπισμό περιφερειακών και ευρωπαϊκών δυνάμεων εισέβαλε στην Υεμένη σε μια προσπάθεια ανατροπής των Χούθι. Ο στρατός των ΗΠΑ χρησιμοποίησε βάσεις στην περιοχή για να προμηθεύει με υλικοτεχνική υποστήριξη, όπλα και άλλη υποστήριξη στον στρατό της Σαουδικής Αραβίας και στους άλλους συμμάχους του.

Ταυτόχρονα, οι μαχητές, συμπεριλαμβανομένης της Αλ Κάιντα στην Αραβική Χερσόνησο (AQAP) και του Ισλαμικού Κράτους, ξεκίνησαν μια ολοένα και πιο περίπλοκη σύγκρουση που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Από το 2015, οι Υεμένιοι αντιμετώπισαν εκτεταμένους εκτοπισμούς και αυτό που ο ΟΗΕ θεωρεί τη χειρότερη ανθρωπιστική κρίση στον κόσμο. Σύμφωνα με το Γραφείο Συντονισμού των Ανθρωπιστικών Υποθέσεων του ΟΗΕ (OCHA), «σχεδόν 250.000 άνθρωποι στην Υεμένη έχουν πεθάνει από το 2015, συμπεριλαμβανομένων 100.000 ανθρώπων ως άμεσο αποτέλεσμα μαχών και 130.000 από την πείνα και τις ασθένειες.» Η χώρα αντιμετώπισε «το χειρότερο ξέσπασμα χολέρας στην καταγεγραμμένη ιστορία». Τα δύο τρίτα των κατοίκων της Υεμένης βιώνουν επισιτιστική ανασφάλεια, με 14 εκατομμύρια να κινδυνεύουν να λιμοκτονήσουν στη χειρότερη κρίση επισιτιστικής ανασφάλειας στον κόσμο. Ο πόλεμος υπό την ηγεσία των ΗΠΑ στη Σαουδική Αραβία «μετέτρεψε μεγάλο μέρος της Υεμένης σε μια ερημιά» (Δημοσιογράφος York Times). Ο ΟΗΕ εκτιμά ότι περίπου 24,1 εκατομμύρια των 30,4 εκατομμυρίων ανθρώπων της Υεμένης χρειάζονται ανθρωπιστική βοήθεια κάποιου είδους. Οι περισσότεροι από τους 4,4 εκατομμύρια εκτοπισμένους έχουν εκτοπιστεί εντός της Υεμένης. Η φτώχεια και η απόλυτη δυσκολία του ταξιδιού έξω από τη χώρα αναγκάζουν τους περισσότερους ανθρώπους να μετακινούνται μέσα στην Υεμένη, να ενοικιάζουν δωμάτια και διαμερίσματα, να μετακινούνται με συγγενείς, και να γεμίζουν στρατόπεδα και καταφύγια.

Σομαλία (2002-σήμερα)

Ο εκτοπισμός έχει διαμορφώσει τη ζωή στη Σομαλία εδώ και δεκαετίες. Το 2004, το νορβηγικό συμβούλιο προσφύγων ανέφερε ότι «σχεδόν όλοι οι Σομαλοί έχουν εκτοπιστεί με τη βία τουλάχιστον μία φορά στη ζωή τους». Η κυβέρνηση των ΗΠΑ συμμετέχει στις μάχες εκεί από το 2002, λίγο μετά την κήρυξη του «πόλεμου κατά της τρομοκρατίας» από την κυβέρνηση Τζορτζ Μπους. Για τα περισσότερα από τα τελευταία 19 χρόνια, οι αμερικανικές δυνάμεις έχουν χρησιμοποιήσει στρατιωτικές βάσεις στο Τζιμπουτί και αλλού στην περιοχή για να δολοφονίσουν με ντρόουν φερόμενους μαχητές. Το 2006, ο στρατός των ΗΠΑ και η CIA υποστήριξαν μια αιθιοπική εισβολή στη Σομαλία για την απομάκρυνση της Ισλαμικής Δικαστικής Ένωσης (ICU) από την εξουσία. Ηγέτες των ΗΠΑ και της Αιθιοπίας ισχυρίστηκαν ότι η ICU ήταν σύμμαχος της Αλ Κάιντα. Οι ηγέτες της ICU αρνήθηκαν την κατηγορία. Η εισβολή κατάφερε να ριζοσπαστικοποιήσει περαιτέρω την ένοπλη πτέρυγα της ICU, Al Shabaab, η οποία κήρυξε πίστη στην Αλ Κάιντα το 2012. Ο πόλεμος μεταξύ του Al Shabaab και της αναγνωρισμένης από τον ΟΗΕ κυβέρνησης της Σομαλίας και των ΗΠΑ και άλλων ξένων συμμάχων της συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Οι αμερικανικές δυνάμεις έχουν επεκτείνει την παρουσία τους στη Σομαλία τα τελευταία χρόνια: υπάρχουν τουλάχιστον πέντε μικρές στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ και τουλάχιστον μία βάση της CIA στη χώρα. Η κυβέρνηση του Ντόναλντ Τραμπ αύξησε δραματικά τις αεροπορικές επιθέσεις εναντίον της Αλ Σαμπαάμπ και του Ισλαμικού Κράτους. Τα θύματα αμάχων έχουν επίσης αυξηθεί, με περίπου 15 να σκοτώνονται το 2020 και άπειρους να έχουν σκοτωθεί από το 2007. Η πολιτική αστάθεια και οι βίαιες συγκρούσεις έχουν αυξηθεί και ενισχύονται αμοιβαία με ανθρωπιστικές κρίσεις που προκαλούνται από ξηρασία, πλημμύρες, λιμοκτονία και εκτεταμένη φτώχεια. Μέχρι το τέλος του 2010, εν μέσω ενός λιμού που θα σκότωνε εκατοντάδες χιλιάδες, σχεδόν 1.5 εκατομμύρια άνθρωποι είχαν εκτοπιστεί λόγω των συγκρούσεων και βίας. Μόνο το 2019, υπήρχαν σχεδόν 200.000 νέες περιπτώσεις εσωτερικού εκτοπισμού, κυρίως γύρω από το προπύργιο της Al Shabaab στη νοτιοανατολική Σομαλία. Συνολικά, μέχρι το τέλος του 2019, περίπου 4.2 εκατομμύρια Σομαλοί είχαν εκτοπιστεί εντός της χώρας (3.4 εκατομμύρια) ή πέρα από σύνορα ως πρόσφυγες ή αιτούντες άσυλο (800.000. Οι περισσότεροι πρόσφυγες κατέληξαν σε γειτονικές χώρες όπως η Κένυα, η Αιθιοπία και η Υεμένη. Μικρότεροι αριθμοί έχουν φτάσει στην Ουγκάντα, το Τζιμπουτί, τη Νότια Αφρική, τη Γερμανία και τη Σουηδία. Χιλιάδες έφτασαν στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά τη διάρκεια των διοικήσεων Τζορτζ Μπους και Ομπάμα, ενώ λιγότεροι από 700 έχουν φτάσει τα τελευταία τρία χρόνια της διοίκησης Τραμπ.

Φιλιππίνες (2002 – σήμερα)

Από το 2002, τα στρατεύματα των ειδικών δυνάμεων των ΗΠΑ και στρατιωτικοί σύμβουλοι έχουν αναπτυχθεί στις Φιλιππίνες για να υποστηρίξουν τη φιλιππινέζικη κυβέρνηση σε μια σύγκρουση τεσσάρων δεκαετιών με πολλές ομάδες ανταρτών στα νότια νησιά του Μιντανάο. Οι ομάδες, τις οποίες οι κυβερνήσεις των Φιλιππίνων και των ΗΠΑ έχουν χαρακτηρίσει «τρομοκράτες», περιλαμβάνουν το Moro Islamic Liberation Front και το πρώην συμμαχικό της Αλ Κάιντα Abu Sayyaf Group, το οποίο μαζί με την Ομάδα Maute και άλλους μαχητές κήρυξαν την πίστη τους στο Ισλαμικό Κράτος το 2016. Με τη βοήθεια μιας Συμφωνίας του 1998, οκτώ μικρές, μυστικές στρατιωτικές βάσεις τύπου «lily pad» υποστηρίζουν επί του παρόντος την παρουσία των ΗΠΑ παρά την συνταγματική απαγόρευση των Φιλιππίνων σε αλλοδαπές βάσεις. Αν και η έκταση της συμμετοχής των ΗΠΑ στον αγώνα είναι ασαφής, τα στρατεύματα των ΗΠΑ έχουν πραγματοποιήσει «ένα ευρύ φάσμα ευνοϊκών και συμβουλευτικών δραστηριοτήτων [με τις δυνάμεις των Φιλιππίνων] στο πεδίο της μάχης ή κοντά σε αυτό». Το 2017, αξιωματούχοι των ΗΠΑ σκέφτηκαν να ξεκινήσουν τις δικές τους αεροπορικές επιθέσεις. Αυτό που είναι σαφές είναι ότι χιλιάδες εκτοπίστηκαν σε ετήσια βάση. Όταν το Abu Sayyaf και οι συμμαχικές ομάδες κατέλαβαν τον έλεγχο μεγάλων τμημάτων της πόλης Μαράουι το 2017, οι αμερικανικές δυνάμεις υποστήριξαν τον φιλιππινέζικο στρατό στην ανάκτηση της πόλης κατά τη διάρκεια πέντε μηνών βάναυσων συγκρούσεων που αφορούσαν τον βομβαρδισμό ολόκληρων γειτονιών και χιλιάδων αμάχων. Τον πρώτο μήνα της μάχης, 360.000 άνθρωποι εγκατέλειψαν τα σπίτια τους, συμπεριλαμβανομένων ουσιαστικά και των 200.000 κατοίκων του Μαράουι. Κάποιοι έκτοτε επέστρεψαν σε μια ερειπωμένη πόλη. Στο τέλος του 2019, υπήρχαν περίπου 182.000 Φιλιππινέζοι που ζούσαν ακόμα ως εσωτερικά εκτοπισμένοι, σύμφωνα με το IDMC.

Ιράκ (2003 – σήμερα)

Όπως και στο Αφγανιστάν, ο εκτοπισμός που προέκυψε από τον πόλεμο των ΗΠΑ στο Ιράκ ακολουθεί περισσότερες από τρεις δεκαετίες σχεδόν συνεχούς πολέμου και εκτοπισμού. Οι συνθήκες επιδεινώθηκαν σημαντικά μετά την εισβολή και καθαίρεση του Σαντάμ Χουσεΐν από τις ΗΠΑ το 2003. Η εκτεταμένη ένοπλη αντίθεση στην κατοχή έγινε σεχταριστικός εμφύλιος πόλεμος. Εκατομμύρια έφυγαν για να γλιτώσουν από τη βία. Οι πλούσιες ελίτ ήταν μερικές από τις πρώτες που έφυγαν. Επαγγελματίες από τη μεσαία τάξης, συμπεριλαμβανομένων γιατρών, μηχανικών και δασκάλων, που αποτέλεσαν τη ραχοκοκαλιά της δομής της δημόσιας υγείας της χώρας και πολλών από τα κυβερνητικά υπουργεία της,εγκατέλειψαν τα σπίτια τους. Έως το 2007, περισσότερα από 4.7 εκατομμύρια ζούσαν ως εκτοπισμένοι και πρόσφυγες ή αιτούντες άσυλο εκτός της χώρας. Ξεκινώντας το 2014, το Ισλαμικό Κράτος άρχισε να κατακτά μεγάλες περιοχές στο Ιράκ (και τη Συρία). Αυτή η κατάσχεση γης και ο επακόλουθος πόλεμος υπό την ηγεσία των ΗΠΑ κατά του Ισλαμικού Κράτους έχουν εκτοπίσει εκατομμύρια. Σε έναν μόνο μήνα, τον Αύγουστο του 2014, περισσότερα από 450.000 άτομα εκτοπίστηκαν εσωτερικά. Σε ολόκληρο το 2014, 2.2 εκατομμύρια εκτοπίστηκαν στο εξωτερικό. Χιλιάδες άλλοι έγιναν πρόσφυγες στο εξωτερικό. Μέχρι το 2020, περίπου 650.000 και 1.4 εκατομμύρια έγιναν πρόσφυγες και εκτοπισμένοι, αντίστοιχα.

Με το Ισλαμικό Κράτος να έχει πλέον μειωθεί σε μια μικρή γωνιά του πρώην εδάφους του, περίπου 4,7 εκατομμύρια κατάφεραν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους.

Λιβύη (2011 – σήμερα)

Εκατοντάδες χιλιάδες Λίβυοι έχουν εκτοπιστεί τα χρόνια που ακολούθησαν την εξέγερση της Αραβικής Άνοιξης του 2011 εναντίον του μακροχρόνιου κυβερνήτη Μουαμάρ Καντάφι και τη εισβολή των ΗΠΑ, του Ηνωμένου Βασιλείου,των Γάλλων και του Κατάρ που στη συνέχεια βοήθησαν στην ανατροπή του καθεστώτος του. Η βία αυξήθηκε μετά την εξωτερική στρατιωτική επέμβαση και η χώρα βυθίστηκε σε εμφύλιο πόλεμο με «μυριάδες πολιτοφυλακές» και μια αυξανόμενη παρουσία του Ισλαμικού Κράτους. Ο υπότιτλος μιας αναφοράς IDMC συνοψίζει αυτό που ακολούθησε: «Η κατάρρευση του κράτους προκαλεί μαζική μετατόπιση». Μόνο το 2011, περίπου 150.000 εγκατέλειψαν τη χώρα, κυρίως προς την Τυνησία. Οι περισσότεροι επέστρεψαν στη Λιβύη μέσα σε λίγους μήνες, αλλά μέχρι το 2015 υπήρχαν συνολικά 500.000 εκτοπισμένοι σε ολόκληρη τη χώρα. Περισσότερο από το 8% του πληθυσμού είχε εκτοπιστεί εσωτερικά. Η αποσταθεροποίηση του πολέμου στη Λιβύη επηρέασε επίσης σημαντικά τα πρότυπα μετανάστευσης στην περιοχή Σαχέλ της Αφρικής. Μετανάστες από χώρες της Δυτικής Αφρικής και της Υποσαχάριας Αφρικής, τους οποίους ο Καντάφι καλωσόρισε ως εργατικό δυναμικό στη Λιβύη, αντιμετώπισαν αυξημένη βία, ρατσισμό και εκτοπισμό μετά την πτώση του Καντάφι. Μερικοί Λιβύοι επιτέθηκαν σε Μαύρους Αφρικανούς και άλλοι που υποστήριζαν τον Καντάφι ή επωφελήθηκαν από την εξουσία του, τροφοδότησαν τον εκτοπισμό. Περίπου 15.000, κυρίως μετανάστες από την υποσαχάρια έφυγαν στο εξωτερικό το 2011.

Τα επόμενα χρόνια, η βία και η αστάθεια στη Λιβύη έχουν καταστήσει τη χώρα κέντρο εμπορίας ανθρώπων και το κύριο σημείο εκκίνησης για τους μετανάστες που προσπαθούν να διασχίσουν τη Μεσόγειο Θάλασσα προς την Ευρώπη.

Η βία και ο εκτοπισμός μειώθηκαν μετά το 2016, αλλά ανέκαμψαν το 2019 μετά από εντατικοποίηση του συνεχιζόμενου εμφυλίου πολέμου μεταξύ του εθνικού στρατού της Λιβύης και της μη υποστηριζόμενης κυβέρνησης εθνικής συμφωνίας. Και οι δύο πλευρές υποστηρίζονται από εξωτερικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας και της Τουρκίας, αντίστοιχα, σε έναν πλήρη πόλεμο μεσολάβησης. Το 2019, νέα περιστατικά εσωτερικού εκτοπισμού τριπλασιάστηκαν κατά το προηγούμενο έτος σε 215.000. Συνολικά, περίπου 451.000 ζούσαν ως εκτοπισμένοι μέχρι τα τέλη του έτους.

Συρία (2014-σήμερα)

Ο πόλεμος των ΗΠΑ εναντίον του Ισλαμικού Κράτους έχει δημιουργήσει νέο εκτοπισμό τόσο στο Ιράκ όσο και στη Συρία. Σημαντικά παραδείγματα εκτοπισμού περιλαμβάνουν τη μάχη υπό την ηγεσία των ΗΠΑ για την κατάκτηση της Ράκα από το Ισλαμικό Κράτος,το 2017, η οποία είχε ως αποτέλεσμα 470.000 περιστατικά εκτοπισμού. Μεγάλο μέρος της πόλης καταστράφηκε. Περισσότεροι από 1.600 πολίτες δεν μπόρεσαν να διαφύγουν και πέθαναν ως αποτέλεσμα των συγκρούσεων και χιλιάδες τραυματίστηκαν. Στα τέλη του 2019, η απότομη επανατοποθέτηση των αμερικανικών στρατευμάτων στη βορειοανατολική Συρία επέτρεψε στον τουρκικό στρατό να ξεκινήσει μια απειλητική επίθεση εναντίον κουρδικών δυνάμεων που είχαν προηγουμένως συμμαχήσει με τον αμερικανικό στρατό. Ακολούθησε ο μαζικός εκτοπισμός Κούρδων της Συρίας: 220.000 περιπτώσεις εσωτερικού εκτοπισμού και 17.900 που κατέφυγαν στο βόρειο Ιράκ ως πρόσφυγες. Ενώ ο τουρκικός στρατός φέρει την πρωταρχική ευθύνη για αυτόν τον εκτοπισμό, αξιωματούχοι των ΗΠΑ επέλεξαν να μεταφέρουν στρατεύματα των ΗΠΑ σε βάσεις κοντά σε πετρελαϊκά πεδία της Συρίας με πλήρη γνώση ότι ο μακροχρόνιος Τούρκος σύμμαχός της σκόπευε να πραγματοποιήσει εθνοκάθαρση μεγάλης κλίμακας μετά την αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων. Άλλες στρατιωτικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένης της εκτεταμένης εναέριας βομβιστικής επίθεσης στόχων IS, έχουν οδηγήσει σε επιπλέον εκτοπισμό.

Σύνοψη

Συνολικά, οι οκτώ πόλεμοι των ΗΠΑ μετά το 9/11 που αποτελούν το επίκεντρο αυτής της μελέτης έχουν εκτοπίσει 36.869.026 άτομα. 
Αυτό το σύνολο περιλαμβάνει πρόσφυγες, αιτούντες άσυλο και εκτοπισμένους που αριθμούν:

5,3 εκατομμύρια Αφγανούς (που αντιπροσωπεύουν το 26% του προπολεμικού πληθυσμού)

3,7 εκατομμύρια Πακιστανούς (3% του προπολεμικού πληθυσμού)

 4,4 εκατομμύρια Υεμένιους (24% του πληθυσμού πριν από τον πόλεμο)

 4,2 εκατομμύρια Σομαλούς (46% του πληθυσμού πριν από τον πόλεμο)  1,7 εκατομμύρια Φιλιππινέζους (2% του πληθυσμού πριν από τον πόλεμο)

 9,2 εκατομμύρια Ιρακινούς (37% του πληθυσμού πριν από τον πόλεμο)

 1,2 εκατομμύρια Λίβυους (19% του προπολεμικού πληθυσμού)

 7,1 εκατομμύρια Σύριους (37% του προπολεμικού πληθυσμού)

Οι 7,1 εκατομμύρια Σύριοι που εκτοπίστηκαν αντιπροσωπεύουν μόνο εκείνους που εγκατέλειψαν τα σπίτια τους στις πέντε περιοχές της Συρίας όπου οι αμερικανικές δυνάμεις έχουν πολεμήσει και λειτουργήσει σχεδόν αποκλειστικά από την αρχή του αμερικανικού πολέμου κατά του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία το 2014. Οι πέντε περιοχές είναι οι Aleppo, Al-Hasakeh, Ar-Raqqa, Deir-ez-Zor, and Homs. Ο υπολογισμός της έρευνας αποκλείει συνεπώς τους ανθρώπους που εκτοπίστηκαν από άλλα μέρη της Συρίας. Μια λιγότερο συντηρητική προσέγγιση θα περιλαμβάνει τους εκτοπισμένους από όλες τις επαρχίες της Συρίας από την έναρξη των άμεσων στρατιωτικών επιχειρήσεων των ΗΠΑ το 2014 ή ήδη από το 2013 όταν η κυβέρνηση των ΗΠΑ άρχισε να στηρίζει συριακές ανταρτικές ομάδες. Αυτό θα μπορούσε να φτάσει το σύνολο μεταξύ 44 εκατομμυρίων και 51 εκατομμυρίων, συγκρίσιμο με το μέγεθος του εκτοπισμού στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο



Λαμβάνοντας υπόψη τη συντηρητική μεθοδολογία υπολογισμού, ο υπολογισμός των προσφύγων μπορεί να είναι σημαντικά μικρός. Έρευνες έδειξαν ότι το 2015 υπήρχαν σχεδόν τόσοι μη εγγεγραμμένοι Αφγανοί πρόσφυγες στο Πακιστάν (1,3 εκατομμύρια) όσο και εγγεγραμμένοι πρόσφυγες (1,5 εκατομμύρια). Οι διεθνείς στατιστικές γενικά υπολογίζουν μόνο εγγεγραμμένους πρόσφυγες, πράγμα που σημαίνει ότι οι περισσότερα από τα 1,3 εκατομμύρια μη εγγεγραμμένοι Αφγανοί στο Πακιστάν δεν περιλαμβάνονται στον υπολογισμό της έκθεσης. Για ευνόητους λόγους οι εκτοπισμένοι πληθυσμοί συχνά αποφεύγουν την εγγραφή στην UNHCR και άλλους διεθνείς οργανισμούς και εθνικές κυβερνήσεις.

Για αυτόν και για άλλους λόγους, όπως αναφέρει η έκθεση, ο πραγματικός αριθμός προσφύγων και αιτούντων άσυλο θα μπορούσε να είναι 1,5 έως 2 φορές υψηλότερος από την εκτίμηση 7,9 εκατομμυρίων που βρέθηκε στη δεύτερη στήλη του Πίνακα. Σύμφωνα με αυτό θα μπορούσαν να προστεθούν περίπου 4 εκατομμύρια έως 8 εκατομμύρια επιπλέον εκτοπισμένοι στην αρχική εκτίμηση των 37 εκατομμυρίων, αποδίδοντας συνολικά 41 εκατομμύρια και 45 εκατομμύρια άτομα εκτοπισμένα. Η εκτίμησή για 37 εκατομμύρια είναι επίσης συντηρητική, διότι δεν περιλαμβάνει εκατομμύρια περισσότερους που έχουν εκτοπιστεί κατά τη διάρκεια άλλων πολέμων και συγκρούσεων μετά το 9/11, στις οποίες οι αμερικανικές δυνάμεις έχουν εμπλακεί με σχετικά περιορισμένους αλλά ουσιαστικούς τρόπους. Η αμερικανική κυβέρνηση έχει χρησιμοποιήσει στρατιωτικά στρατεύματα, επιθέσεις και επιτήρηση με drone, στρατιωτική εκπαίδευση, πωλήσεις όπλων και άλλη φιλοκυβερνητική βοήθεια σε χώρες όπως η Μπουρκίνα Φάσο, το Καμερούν, η Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, το Τσαντ, η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, η Κένυα, το Μάλι, η Μαυριτανία , Νίγηρας, Νιγηρία, Σαουδική Αραβία (που σχετίζεται με τον πόλεμο στην Υεμένη), Νότιο Σουδάν, Τυνησία και Ουγκάντα. Στις περισσότερες από αυτές τις χώρες, ο στρατός των ΗΠΑ και οι συμμαχικές ευρωπαϊκές δυνάμεις υποστήριξαν τις εκστρατείες κατά της εξέγερσης των εθνικών κυβερνήσεων και – τρομοκρατικές επιχειρήσεις εναντίον ισλαμιστών μαχητών και άλλων ανταρτών. Στη Μπουρκίνα Φάσο, για παράδειγμα, υπήρξαν περισσότερα από μισό εκατομμύριο περιστατικά εκτοπισμού το 2019. Μέχρι το τέλος του έτους, περίπου 560.000 κάτοικοι ζούσαν ως εκτοπισμένοι. Στο Μάλι, 208.000 ζούσαν ως εκτοπισμένοι μέχρι τα τέλη του 2019 ως αποτέλεσμα πολυετών βίαιων συγκρούσεων. Από το 2001, τα αμερικανικά στρατεύματα μάχης λειτουργούσαν σε κάθε μία από τις δέκα χώρες που τώρα υποφέρουν από τον πιο σοβαρό εσωτερικό εκτοπισμό στον κόσμο. Η Κεντροαφρικανική Δημοκρατία μαζί με τη Μπουρκίνα Φάσο και το Μάλι είναι οι τρεις πρώτες. Οι υπόλοιπες δέκα περιλαμβάνουν τον Νίγηρα, το Τσαντ, το Καμερούν, τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, καθώς και τη Σομαλία, τη Συρία και την Υεμένη.

Σημασία και συμπέρασμα

Ούτε οι ποιοτικές ούτε οι ποσοτικές μέθοδοι μπορούν να μετρήσουν ή να μεταδώσουν επαρκώς τις επιπτώσεις της μετατόπισης του πολέμου. Ωστόσο, είναι σημαντικό να προσπαθήσουμε να γνωρίζουμε πόσα άτομα έχουν εκτοπιστεί ως μια διάσταση της ζημίας που προκλήθηκε από τους πολέμους των Ηνωμένων Πολιτειών μετά το 9/11. Εκτός από τον εκτοπισμό τουλάχιστον 37 εκατομμυρίων ανθρώπων, οι πόλεμοι έχουν σκοτώσει και τραυματίσει εκατομμύρια και έχουν διαλύσει γειτονιές, κοινότητες και ολόκληρες κοινωνίες, φτωχούς ανθρώπους με οικονομικούς και άλλους τρόπους.
Καταλήγοντας η έκθεση υπογραμμίζει πως οι αριθμοί είναι τόσο μεγάλοι που δύσκολα γίνονται κατανοητοί.

«Κάποιος μπορεί να χάσει οποιαδήποτε αίσθηση για το πώς θα αισθανόταν να φύγεις για τη ζωή κάποιου, να χάσεις το σπίτι του, να έχεις σύνδεση με ένα μέρος που σκίζεται, να γκρεμιστεί η κοινότητα. Κάποιος μπορεί εύκολα να ξεχάσει ότι οι αριθμοί αντικατοπτρίζουν μεμονωμένα άτομα με μεμονωμένα ονόματα και ζωές που έχουν καταστραφεί για πάντα. Οι περισσότεροι άνθρωποι (συμπεριλαμβανόμενοι εμείς) έχουν μεγάλη δυσκολία να κατανοήσουν την κλίμακα αριθμών, όπως 37 εκατομμύρια εκτοπισμένοι. Οι περισσότεροι άνθρωποι (συμπεριλαμβανόμενοι και εμείς) αντιμετωπίζουμε μεγάλη δυσκολία στην κατανόηση της έννοιας και των επιπτώσεων του εκτοπισμού για όσους εκτοπίζονται. Η αντιμετώπιση της ανθρώπινης σημασίας του εκτοπισμού σε αυτήν την κλίμακα απαιτεί, πιστεύουμε, συνειδητή προσπάθεια και προσοχή στις μεμονωμένες ζωές που εμπλέκονται».

Ολόκληρη η έκθεση: Creating Refugees:Displacement Caused by the United States’ Post-9/11 Wars

Πηγή:poli-k.net

Ηλίας Σιώρας: Τι είπε και ΤΙ ΔΕΝ είπε ο Πρωθυπουργός στη ΔΕΘ για την Υγεία

 

Κατιούσα

Ο Ηλίας Σιώρας, Πρόεδρος Σωματείου Εργαζομένων Ευαγγελισμού, με αφορμή τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ, έκανε την παρακάτω δήλωση στο ALT.GR:

Τι είπε και ΤΙ ΔΕΝ είπε ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ για την Υγεία

• Διακήρυξε ότι θα προσλάβει 4.000 μόνιμους νοσηλευτές.

Μα ήδη έχουν γίνει περίπου 4.700 προσλήψεις επικουρικών κυρίως νοσηλευτών.

Γιατί δεν τους μονιμοποιεί με fast track διαδικασίες, όπως έκανε με τόσα αντιλαϊκά μέτρα που πέρασαν τάχιστα με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου;

• Δεν είπε τίποτα για τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις στη Δημόσια Υγεία, όπου το ποσοστό των συμβασιούχων όλων των κλάδων ξεπερνάει το 20%. Αυτοί δεν θα μονιμοποιηθούν; Σύμφωνα με τη στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ένωσης που πιστά εφάρμοσε και ο ΣΥΡΙΖΑ και τώρα με πρόσχημα την πανδημία, επιτείνεται, τα Νοσοκομεία θα χρηματοδοτούνται ελάχιστα από τον Κρατικό Προϋπολογισμό. Πρέπει να εξασφαλίζουν ΙΔΙΑ ΕΣΟΔΑ για προσλήψεις συμβασιούχων, για εξοπλισμό και άλλες ανάγκες.
• Είπε ότι θα είναι από τους πρώτους που θα κάνει το εμβόλιο για τον κορονοϊό (ποιας εταιρίας άραγε;), δεν είπε όμως στοιχειώδεις προϋποθέσεις ασφάλειας και αποτελεσματικότητας. Πώς προκαταλαμβάνει γνώμες επιστημόνων; Δεν είπε για το τεστ που πρέπει να γίνεται ΔΩΡΕΑΝ και ΜΑΖΙΚΑ σε υγειονομικούς, σε φαντάρους, σε εργαζόμενους, σε δομές προσφύγων, σε γηροκομεία, κ.λ.π.
• Αντίθετα, με την πολιτική της κυβέρνησης θησαυρίζουν αλυσίδες διαγνωστικών κέντρων. Φυσικά δεν είπε τίποτα για ΕΠΙΤΑΞΗ ιδιωτικών δομών υγείας.
• Αναφέρθηκε η κυβέρνηση για την ενίσχυση της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας; Πόσες προσλήψεις θα γίνουν μόνιμου προσωπικού; ΚΑΜΙΑ.
• Με τι τρόπο θα ενισχυθεί ο εξοπλισμός τους; Άντε με καμία δωρεά όπου ο… «δωρητής» έχει προεισπράξει πολλαπλάσια κυρίως από φοροελαφρύνσεις του μεγάλου κεφαλαίου.
• Μίλησε για μεγαλεπήβολα σχέδια του κυκλοφοριακού της Θεσσαλονίκης (εναέρια οδός, μετρό), πανηγύρισε για την παράδοση 18 νέων λεωφορείων.

• Δεν είπε όμως κουβέντα για τα εκατοντάδες λεωφορεία που λείπουν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, για τους εκατοντάδες υπαλλήλους που πρέπει να τα λειτουργήσουν. Δεν είπε τίποτε για τη «σαρδελοποίηση» των επιβατών σήμερα, που είναι μία από τις κυριότερες εστίες διασποράς του ιού.

• Δίνει εντολές η κυβέρνηση στα Δημόσια Νοσοκομεία να διαθέτουν κλίνες covid, χωρίς να υπάρχουν εφεδρείες, όταν τμήμα του προσωπικού μπαίνει σε καραντίνα, αδρανοποιεί τα μισά χειρουργικά τραπέζια και στέλνει κατευθείαν τους ασθενείς στους επιχειρηματίες υγείας.

Αυτά ΔΕΝ ΕΙΠΕ η κυβέρνηση στη ΔΕΘ μέσω της συνέντευξης του πρωθυπουργού.

Πολλά ΔΕΝ ΕΙΠΕ για τις ανάγκες του λαού στην υγεία.

Έχουμε όμως ΕΜΕΙΣ, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα να ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΠΟΛΛΑ!

Για τα Νοσοκομεία προσλήψεις μαζικές.

Για τα μαζικά ΔΩΡΕΑΝ τεστ.

Για αίθουσες διδασκαλίας.

Για τους στρατευμένους.

Για τα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Για τις ευάλωτες ομάδες.

Για τον προϋπολογισμό.

Για όλα τα παραπάνω και για πολλά άλλα οι επιμέρους διεκδικήσεις, πρέπει να εντάσσονται στην προοπτική μιας άλλης κοινωνίας, όπου η Υγεία θα είναι κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα.

Για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ

Την ίδια ώρα που κουνάει το δάχτυλο στο λαό και τον εκβιάζει να συμβιβαστεί με τα ψίχουλα που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός από τη ΔΕΘ, η κυβέρνηση εξαγγέλλει ένα νέο γιγαντιαίο εξοπλιστικό πρόγραμμα, μια καινούργια «αγορά του αιώνα». Αξιοποιεί μάλιστα την ένταση με την Τουρκία για να πείσει ότι οι νέοι εξοπλισμοί είναι αναγκαίοι για την άμυνα, κρύβοντας ότι η συζήτηση για τα εξοπλιστικά είχε πάντα μεγάλες επιχειρηματικές και γεωπολιτικές «ουρές» και ότι συνολικά οι εξοπλισμοί είναι κρίκος στη μεγάλη αλυσίδα της ιμπεριαλιστικής εμπλοκής.

Ποιος δεν θυμάται για παράδειγμα τη Γερμανία να αντιδρά στην αγορά των γαλλικών φρεγατών με τα κέρδη των ομολόγων που η Ελλάδα θα έπαιρνε ως «επιστροφή» από την ΕΚΤ; Ποιος ξεχνάει τους ανταγωνισμούς γύρω από την αγορά των αμερικανικών «F-35» ή των ευρωπαϊκών «Eurofighter», στο όνομα του να τονωθεί η ευρωπαϊκή πολεμική βιομηχανία έναντι της αμερικανικής; 'Η τις ΝΑΤΟικές αντιδράσεις που προκάλεσε πριν από μερικά χρόνια η προμήθεια των ρωσικών «S-300»;

Το κυριότερο όμως είναι ότι και αυτό το εξοπλιστικό πακέτο δεν έχει ως προτεραιότητα την άμυνα του λαού και της χώρας, την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Αντίθετα, στόχος του είναι να υποστηρίξει τον ευρωατλαντικό σχεδιασμό στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής, όπου η ελληνική αστική τάξη διεκδικεί να παίξει αναβαθμισμένο ρόλο. Τον ίδιο στόχο υπηρετούν συνολικά η δομή και η διάταξη των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, που ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια γίνονται με αυστηρά ΝΑΤΟικά κριτήρια, σε βάρος του λαού.

Για παράδειγμα: Ποια συμφέροντα υπηρετεί η συμμετοχή των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων σε ΝΑΤΟικές αποστολές, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τη χώρα μας, σε κράτη που ισοπεδώθηκαν από ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και όπου παραμένει αναμμένη η φλόγα του πολέμου;

Ποιανού τα συμφέροντα υπηρετεί ο σχεδιασμός να σταλεί ελληνική φρεγάτα στον Περσικό Κόλπο και να ενταχθεί στην πολυεθνική δύναμη περικύκλωσης του Ιράν, για την ηγεσία της οποίας διαγκωνίζονται ΗΠΑ και ευρωπαϊκές δυνάμεις όπως η Γαλλία και η Γερμανία;

Πώς ακριβώς υπηρετείται η άμυνα της χώρας με την αποστολή πολιτικού προσωπικού σε Λιβύη, Ιράκ, ακόμα και στο Μάλι, ως προπομπός της αποστολής και στρατιωτικών δυνάμεων;

Ποια συμφέροντα υπηρετεί η συνεκπαίδευση με την ισραηλινή Πολεμική Αεροπορία σε σενάρια που προσομοιώνουν επίθεση σε στρατηγικές υποδομές του Ιράν;

Ποια συμφέροντα υπηρετούν η μετατροπή στρατηγικών στρατιωτικών εγκαταστάσεων και υποδομών της Ελλάδας σε πολεμικά ορμητήρια των ΑμερικανοΝΑΤΟικών και η διαθεσιμότητα όλων των στρατοπέδων για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ, όπως προβλέπει η ελληνοαμερικανική Στρατιωτική Συμφωνία;

Τι ακριβώς προσφέρει στην ασφάλεια του λαού η διάθεση κάθε χρόνο 2% του ΑΕΠ για στρατιωτικές δαπάνες που αφορούν την εμπλοκή στις επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ;

Τι ακριβώς υπηρετεί η «αξιοποίηση» αμυντικών βιομηχανικών υποδομών της χώρας, όπως τα Ναυπηγεία και η ΕΑΒ, από αμερικανικών και ΝΑΤΟικών συμφερόντων μονοπώλια, στο όνομα της «εξυγίανσης» και της «διάσωσης»;

Είναι φανερό ότι η οργάνωση και ο προσανατολισμός των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων υπηρετούν κατά προτεραιότητα τον ΝΑΤΟικό σχεδιασμό, που εμπλέκει τη χώρα βαθύτερα σε επικίνδυνα σχέδια και ανταγωνισμούς, με επώδυνες συνέπειες για την ασφάλεια του λαού και για τα κυριαρχικά δικαιώματα, όπως δείχνουν και οι εξελίξεις στα Ελληνοτουρκικά. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους εξοπλισμούς.

Την ίδια ώρα μάλιστα που η κυβέρνηση ανακοινώνει την αγορά πολεμικού υλικού από τη Γαλλία, προχωρά στον εκσυγχρονισμό και των αμερικανικών «F-16», αποκαλύπτοντας και μ' αυτόν τον τρόπο τα παιχνίδια των «συμμαχικών» ανταγωνισμών που παίζονται στις πλάτες του λαού και του κοστίζουν δεκάδες δισ. ευρώ, στο όνομα της άμυνας της χώρας. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι στην προκειμένη περίπτωση μια ΝΑΤΟική χώρα, η Γαλλία, πουλάει όπλα σε μια άλλη ΝΑΤΟική δύναμη, την Ελλάδα, για να αντιμετωπίσουν μια τρίτη ΝΑΤΟική δύναμη, την Τουρκία!

Η υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων και της πατρίδας των εργαζομένων, του λαού, προϋποθέτει απεμπλοκή της χώρας και των Ενόπλων Δυνάμεων από τα ΝΑΤΟικά δόγματα και τους σχεδιασμούς, από τις ιμπεριαλιστικές αποστολές σε όλο τον κόσμο. Μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει αποτελεσματική υπεράσπιση της ειρήνης και της ασφάλειας για τους λαούς της περιοχής, θωράκιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων και της άμυνας της χώρας.