10 Ιαν 2021

Επέλαση μελανοχιτώνων στη Ρώμη – Μάζωξη με φασιστικούς χαιρετισμούς από την Casapound

 


Επίδειξη δύναμης έκαναν οι φασίστες της Casapound στη Ρώμη, πραγματοποιώντας συγκέντρωση περίπου 300 ατόμων μπροστά από αναμνηστική πλακέτα στη μνήμη τριών νεοφασιστών που δολοφονήθηκαν στις 7 Γενάρη 1978. Οι συγκεντρωμένοι φασίστες σήκωσαν το χέρι τους, ουρλιάζοντας “Παρών”, ενώ κανένα υγειονομικό μέτρο δεν τηρήθηκε, είτε σε ό,τι αφορά τις αποστάσεις, είτε στη χρήση μάσκας από το πλήθος.

H δολοφονία των Φράνκο Μπικογντσέτι, Φραντσέσκο Τσαβάτα και Στέφανο Ρεκιόνι, αποτελεί σημείο αναφοράς για την ιταλική ακροδεξιά εδώ και δεκαετίας. Οι τρεις νεαροί ήταν όλοι τους μέλη της νεολαίας του νεοφασιστικού κόμματος MSI, κι οι δυο πρώτοι πυροβολήθηκαν καθώς έβγαιναν από την έδρα του κόμματος στην οδό Άκα Λαρέντσια, ενώ ο τρίτος πυροβολήθηκε από έναν καραμπινιέρο στη διάρκεια πορείας των φασιστών ως αντίδραση στα γεγονότα, στην οποία σημειώθηκαν έκτροπα, ανάμεσά τους και η επίθεση στο συνεργείο της RAI που κατέφτασε στο σημείο. Ο καραμπινιέρος αργότερα απαλλάχθηκε από κάθε κατηγορία, ενώ οι δράστες των δυο πρώτων δολοφονιών δε συνελήφθησαν ποτέ. Το 1988 εντοπίστηκε το όπλο της εκτέλεσης σε γιάφκα των Ερυθρών Ταξιαρχιών, στοιχείο που δε διαλεύκανε περαιτέρω την υπόθεση. Ενδιαφέρον πάντως παρουσιάζει πως ο τελευταίος ταυτοποιημένος ιδιοκτήτης του όπλου ήταν αστυνομικός, χωρίς ποτέ να διευκρινιστεί με ποιον τρόπο το οποίο το πιστόλι κατέληξε στα χέρια της ένοπλης οργάνωσης.

Η επέτειος όμως δεν αποτελεί μόνο όχημα με το οποίο προσπαθούν να κερδίσουν δημοσιότητα “περιθωριακές” νεοφασιστικές οργανώσεις, όπως η Casapound, αλλά και εφαλτήριο για ξέπλυμα και θυματοποίησης της ιταλικής ακροδεξιάς από αστικές πολιτικές δυνάμεις. Πριν ακόμα πραγματοποιηθεί η συγκέντρωση της Casapound, η Τζόρτζια Μελόνι, ηγέτης του κοινοβουλευτικού κόμματος “Αδερφοί της Ιταλίας”, που αποτελεί ουσιαστικά τον άμεσο, “ευπρεπισμένο” διάδοχο του MSI, έκανε λόγο για “μια τραγωδία που μένει ακόμα χωρίς ενόχους”, ισχυριζόμενη πως “δεν αποδόθηκε καμία δικαιοσύνη” και προσθέτοντας πως “Τιμούμε τη μνήμη αυτών των τριών δολοφονημένων νέων, θυμάτων τρομοκρατίας και πολιτικής βίας και συνεχίζουμε να ζητάμε να ριχθεί άπλετο φως σε μια από τις πιο σκοτεινές σελίδες της εθνικής μας ιστορίας”.

Αλλά και πρώην δήμαρχοι της Ρώμης πρωτοστάτησαν σε προσπάθειες ηρωοποίησης των δολοφονημένων νεοφασιστών. Ο Τζάνι Αλεμάνο, που εξελέγη με τη στήριξη του Μπερλουσκόνι το 2010 πρότεινε να ονομαστεί η περιοχή γύρω από τη δολοφονία με την ένδειξη “Πεσόντες της οδού Άκα Λαρέντσια”. Μια πρόταση που δεν εκπλήσσει, με δεδομένο το παρελθόν του Αλεμάνο ως γραμματέα της νεολαίας του MSI παλιότερα, η οποία ωστόσο είχε πολλά κοινά στοιχεία με εκείνη του αμέσως προηγούμενο δημάρχου, του πρώην κομμουνιστή κεντροαριστερού Βάλτερ Βελτρόνι, ηγετικούς στελέχους της “Ελιάς” τη δεκαετία του ’90, ο οποίος το 2008, με αφορμή την 30η επέτειο του γεγονότος, ανακοίνωσε την πρόθεσή του να δώσει το όνομα των τριών νεαρών σε δρόμο της πόλης, χαρακτηρίζοντάς το “πολιτικό καθήκων για ολόκληρη την τοπική κοινωνία”. 

Εν τέλει, το 2012, παλιά μέλη του MSI ανήρτησαν με την έγκριση των αρχών την πλακέτα όπου συγκεντρώθηκαν και προχθές οι μελανοχίτωνες, όπου μιλούν για “θύματα πολιτικής βίας”, “δολοφονημένα από το κομμουνιστικό μίσος και τους υπηρέτες του” κράτους. Μια πλακέτα που παραμένει στη θέση της, παρά τις έντονες αντιδράσεις αντιφασιστικών οργανώσεων και μεγάλης μερίδας πολιτών για το περιεχόμενό της.

Προφήτες... και Αγωνίες ΤσιπροΚούλη... «Προφητική» χαρακτηρίστηκε από διάφορους αναλυτές η κοινή επιστολή που υπέγραψαν την περασμένη Κυριακή 10 πρώην υπουργοί Αμυνας των ΗΠΑ, Ρεπουμπλικάνοι και Δημοκρατικοί, ζητώντας από τις Ενοπλες Δυνάμεις να μην εμπλακούν «στην επίλυση εκλογικών διαφορών» και «στη διαδικασία μεταβίβασης της εξουσίας», προειδοποιώντας μάλιστα ότι όσοι το επιδιώξουν «θα βρεθούν αντιμέτωποι με σοβαρές συνέπειες από επαγγελματική και δικαστική σκοπιά». Το σίγουρο είναι ότι τα δέκα αυτά γεράκια, που έχουν υπηρετήσει από την πρώτη γραμμή την αμερικανική πολιτική μέσα και έξω από τη χώρα, δεν διαθέτουν κάποιο ιδιαίτερο ...χάρισμα. Ούτε βέβαια η παρέμβασή τους ήταν «να 'χαμε να λέγαμε». Αντίθετα, όπως και άλλα στοιχεία που βγήκαν αυτές τις μέρες με οξύτητα στην επιφάνεια, αντανακλά τη βαθιά ενδοαστική διαίρεση και σύγκρουση στις ΗΠΑ. Οι πρώην υπουργοί Αμυνας απευθύνονται «υπερκομματικά» στο στράτευμα και προειδοποιούν, επειδή γνωρίζουν καλά ότι στο εσωτερικό του υπάρχουν δυνάμεις διαθέσιμες και ικανές να «εμπλακούν στη μετάβαση της εξουσίας», υπερασπιζόμενες στην αντιπαράθεση τα συμφέροντα τμημάτων της αστικής τάξης που σ' αυτήν τη φάση συνδέονται πιο στενά με την πολιτική του Τραμπ. Δεν είναι ούτε συγκυριακή, ούτε προφητική η παρέμβασή τους. Απλά έρχεται να επιβεβαιώσει ότι στο αμερικανικό σύστημα, ακόμα και στον πιο σκληρό πυρήνα του, όπως είναι οι Ενοπλες Δυνάμεις ή τα Σώματα Ασφαλείας, δρουν περισσότερα από ένα κέντρα, που το ένα δεν μπορεί να αγνοήσει το άλλο. Η σύγκρουση αυτή είναι ξένη προς τα συμφέροντα του λαού, ο οποίος θα βυθίζεται στη δίνη της όσο δεν αξιοποιεί τον βαθύ αστικό διχασμό για να διευρύνει τα ρήγματα και να χαράξει δρόμο προς όφελός του. Προς επιβεβαίωση των παραπάνω, έρχεται μια δημοσκόπηση στις ΗΠΑ που καταγράφει «εν θερμώ» τις αντιδράσεις για την κατάληψη του Καπιτώλιου από οπαδούς του Τραμπ. Σύμφωνα με τα ευρήματά της, ένας στους πέντε Αμερικανούς είδε θετικά την εισβολή στο Καπιτώλιο, ενώ μόλις ένας στους δύο θεωρεί «εξτρεμιστές» όσους την οργάνωσαν και την πραγματοποίησαν. Από τους ψηφοφόρους όλων των κομμάτων, μόνο έξι στους δέκα απαντάνε κατηγορηματικά ότι η κατάληψη του κυβερνητικού κτιρίου συνιστά απειλή για τη δημοκρατία. Οσο για τον «απομονωμένο Τραμπ», το 45% των ψηφοφόρων του κόμματός του τάσσεται υπέρ της εισβολής στο Καπιτώλιο και σχεδόν οι μισοί από το σύνολο των ερωτηθέντων διαφωνούν με τη βίαιη απομάκρυνσή του από την προεδρία. Είναι φανερό ότι η διαίρεση της αμερικανικής κοινωνίας, αντανάκλαση της σκληρής ενδοαστικής σύγκρουσης, είναι βαθιά και σε πολλές περιπτώσεις διαπερνά τα «στεγανά» του ενός ή του άλλου κόμματος. Αυτό δείχνουν άλλωστε από τη μια οι διαφοροποιήσεις στελεχών των Ρεπουμπλικάνων, ακόμα και του αντιπροέδρου των ΗΠΑ, και από την άλλη η επικρότηση ή ανοχή μιας μεγάλης μερίδας του εκλογικού σώματος στα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Δεν είναι επομένως «οι ιδιοτροπίες του Τραμπ» ο καταλύτης των εξελίξεων, όπως προσπαθούν να το παρουσιάσουν και στην Ελλάδα τα αστικά κόμματα και επιτελεία. Είναι η κρίση και τα αδιέξοδα ενός συστήματος σάπιου, που γίνονται πλέον πιο εμφανή ακόμα και στην πιο ισχυρή καπιταλιστική χώρα του πλανήτη. Δεν θα σχολιάσουμε το γεγονός ότι Μητσοτάκης και Τσίπρας έσπευσαν από τους πρώτους σε όλο τον κόσμο να εκφράσουν την ανησυχία τους για τα επεισόδια στο Καπιτώλιο. Θα σταθούμε μόνο στο τι είπαν. Ο μεν Μητσοτάκης διαβεβαίωσε ότι «η αμερικανική δημοκρατία είναι ανθεκτική, με βαθιές ρίζες, και θα ξεπεράσει αυτήν την κρίση». Επομένως, ο ελληνικός λαός μπορεί να κοιμάται ήσυχος. Ο «στρατηγικός διάλογος» με τις ΗΠΑ δεν κινδυνεύει, η χώρα μας θα παραμείνει ακλόνητο προπύργιο στα πολεμικά σχέδια των ΑμερικανοΝΑΤΟικών και όσες συμμαχίες οικοδόμησε η αστική τάξη στην περιοχή με τη σφραγίδα των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, διατηρούν στο ακέραιο την αξία τους στο χρηματιστήριο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Ο Τσίπρας πάλι είδε «ντροπιαστικές εικόνες ακροδεξιάς βίας» που «αποδεικνύουν πόσο σημαντικό είναι να προστατεύουμε τη δημοκρατία κάθε μέρα παντού». Αρα η αντιπαράθεση στις ΗΠΑ είναι ανάμεσα στην «ακροδεξιά που πρέπει να ηττηθεί» και στη δημοκρατία, την οποία εκφράζει ο Μπάιντεν. Κατ' αναλογία, σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ, στη χώρα μας και σε όλη την ΕΕ συγκρούεται η «πρόοδος» της σοσιαλδημοκρατίας με τη «συντήρηση» του νεοφιλελευθερισμού, με την πρώτη να δίνει ισχυρότερες εγγυήσεις για τη θωράκιση της δημοκρατίας. ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ «διαβάζουν» τα γεγονότα κατά τα «καλά και συμφέροντα» της αστικής τάξης που υπηρετούν, εκφράζοντας τις πιο ενδόμυχες ανησυχίες της για τις εξελίξεις στην πρώτη ιμπεριαλιστική δύναμη. Οχι βέβαια από ...φιλοσοφικό ενδιαφέρον, αλλά ως έκφραση της αγωνίας της για τις αναταράξεις στο αστικό πολιτικό σύστημα που προκαλεί η όξυνση των ανταγωνισμών, των κρίσεων και των αδιεξόδων του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. Αναρτήθηκε απο bandiera rossa

 


«Προφητική» χαρακτηρίστηκε από διάφορους αναλυτές η κοινή επιστολή που υπέγραψαν την περασμένη Κυριακή 10 πρώην υπουργοί Αμυνας των ΗΠΑ, Ρεπουμπλικάνοι και Δημοκρατικοί, ζητώντας από τις Ενοπλες Δυνάμεις να μην εμπλακούν «στην επίλυση εκλογικών διαφορών» και «στη διαδικασία μεταβίβασης της εξουσίας», προειδοποιώντας μάλιστα ότι όσοι το επιδιώξουν «θα βρεθούν αντιμέτωποι με σοβαρές συνέπειες από επαγγελματική και δικαστική σκοπιά». Το σίγουρο είναι ότι τα δέκα αυτά γεράκια, που έχουν υπηρετήσει από την πρώτη γραμμή την αμερικανική πολιτική μέσα και έξω από τη χώρα, δεν διαθέτουν κάποιο ιδιαίτερο ...χάρισμα. Ούτε βέβαια η παρέμβασή τους ήταν «να 'χαμε να λέγαμε».
 Αντίθετα, όπως και άλλα στοιχεία που βγήκαν αυτές τις μέρες με οξύτητα στην επιφάνεια, αντανακλά τη βαθιά ενδοαστική διαίρεση και σύγκρουση στις ΗΠΑ. 
Οι πρώην υπουργοί Αμυνας απευθύνονται «υπερκομματικά» στο στράτευμα και προειδοποιούν, επειδή γνωρίζουν καλά ότι στο εσωτερικό του υπάρχουν δυνάμεις διαθέσιμες και ικανές να «εμπλακούν στη μετάβαση της εξουσίας», υπερασπιζόμενες στην αντιπαράθεση τα συμφέροντα τμημάτων της αστικής τάξης που σ' αυτήν τη φάση συνδέονται πιο στενά με την πολιτική του Τραμπ. 
Δεν είναι ούτε συγκυριακή, ούτε προφητική η παρέμβασή τους. Απλά έρχεται να επιβεβαιώσει ότι στο αμερικανικό σύστημα, ακόμα και στον πιο σκληρό πυρήνα του, όπως είναι οι Ενοπλες Δυνάμεις ή τα Σώματα Ασφαλείας, δρουν περισσότερα από ένα κέντρα, που το ένα δεν μπορεί να αγνοήσει το άλλο. 
Η σύγκρουση αυτή είναι ξένη προς τα συμφέροντα του λαού, ο οποίος θα βυθίζεται στη δίνη της όσο δεν αξιοποιεί τον βαθύ αστικό διχασμό για να διευρύνει τα ρήγματα και να χαράξει δρόμο προς όφελός του.

Προς επιβεβαίωση των παραπάνω, έρχεται μια δημοσκόπηση στις ΗΠΑ που καταγράφει «εν θερμώ» τις αντιδράσεις για την κατάληψη του Καπιτώλιου από οπαδούς του Τραμπ. 

Σύμφωνα με τα ευρήματά της, ένας στους πέντε Αμερικανούς είδε θετικά την εισβολή στο Καπιτώλιο, ενώ μόλις ένας στους δύο θεωρεί «εξτρεμιστές» όσους την οργάνωσαν και την πραγματοποίησαν. Από τους ψηφοφόρους όλων των κομμάτων, μόνο έξι στους δέκα απαντάνε κατηγορηματικά ότι η κατάληψη του κυβερνητικού κτιρίου συνιστά απειλή για τη δημοκρατία. Οσο για τον «απομονωμένο Τραμπ», το 45% των ψηφοφόρων του κόμματός του τάσσεται υπέρ της εισβολής στο Καπιτώλιο και σχεδόν οι μισοί από το σύνολο των ερωτηθέντων διαφωνούν με τη βίαιη απομάκρυνσή του από την προεδρία. 

Είναι φανερό ότι η διαίρεση της αμερικανικής κοινωνίας, αντανάκλαση της σκληρής ενδοαστικής σύγκρουσης, είναι βαθιά και σε πολλές περιπτώσεις διαπερνά τα «στεγανά» του ενός ή του άλλου κόμματος. Αυτό δείχνουν άλλωστε από τη μια οι διαφοροποιήσεις στελεχών των Ρεπουμπλικάνων, ακόμα και του αντιπροέδρου των ΗΠΑ, και από την άλλη η επικρότηση ή ανοχή μιας μεγάλης μερίδας του εκλογικού σώματος στα γεγονότα των τελευταίων ημερών. 

Δεν είναι επομένως «οι ιδιοτροπίες του Τραμπ» ο καταλύτης των εξελίξεων, όπως προσπαθούν να το παρουσιάσουν και στην Ελλάδα τα αστικά κόμματα και επιτελεία. Είναι η κρίση και τα αδιέξοδα ενός συστήματος σάπιου, που γίνονται πλέον πιο εμφανή ακόμα και στην πιο ισχυρή καπιταλιστική χώρα του πλανήτη.

Δεν θα σχολιάσουμε το γεγονός ότι Μητσοτάκης και Τσίπρας έσπευσαν από τους πρώτους σε όλο τον κόσμο να εκφράσουν την ανησυχία τους για τα επεισόδια στο Καπιτώλιο. 

Θα σταθούμε μόνο στο τι είπαν. 

  • Ο μεν Μητσοτάκης διαβεβαίωσε ότι «η αμερικανική δημοκρατία είναι ανθεκτική, με βαθιές ρίζες, και θα ξεπεράσει αυτήν την κρίση». Επομένως, ο ελληνικός λαός μπορεί να κοιμάται ήσυχος. Ο «στρατηγικός διάλογος» με τις ΗΠΑ δεν κινδυνεύει, η χώρα μας θα παραμείνει ακλόνητο προπύργιο στα πολεμικά σχέδια των ΑμερικανοΝΑΤΟικών και όσες συμμαχίες οικοδόμησε η αστική τάξη στην περιοχή με τη σφραγίδα των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, διατηρούν στο ακέραιο την αξία τους στο χρηματιστήριο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. 
  • Ο Τσίπρας πάλι είδε «ντροπιαστικές εικόνες ακροδεξιάς βίας» που «αποδεικνύουν πόσο σημαντικό είναι να προστατεύουμε τη δημοκρατία κάθε μέρα παντού». Αρα η αντιπαράθεση στις ΗΠΑ είναι ανάμεσα στην «ακροδεξιά που πρέπει να ηττηθεί» και στη δημοκρατία, την οποία εκφράζει ο Μπάιντεν. Κατ' αναλογία, σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ, στη χώρα μας και σε όλη την ΕΕ συγκρούεται η «πρόοδος» της σοσιαλδημοκρατίας με τη «συντήρηση» του νεοφιλελευθερισμού, με την πρώτη να δίνει ισχυρότερες εγγυήσεις για τη θωράκιση της δημοκρατίας. 

ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ «διαβάζουν» τα γεγονότα κατά τα «καλά και συμφέροντα» της αστικής τάξης που υπηρετούν, εκφράζοντας τις πιο ενδόμυχες ανησυχίες της για τις εξελίξεις στην πρώτη ιμπεριαλιστική δύναμη. 

Οχι βέβαια από ...φιλοσοφικό ενδιαφέρον, αλλά ως έκφραση της αγωνίας της για τις αναταράξεις στο αστικό πολιτικό σύστημα που προκαλεί η όξυνση των ανταγωνισμών, των κρίσεων και των αδιεξόδων του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος.


Σαν τον Σίσυφο – Το μπλουζ του σκουπιδιάρη

 

Ένα τραγούδι, που είναι το μπλουζ του σκουπιδιάρη και όλης της εργατικής τάξης.
Το αλιεύσαμε από τη σελίδα της ΔΑΣ του Δήμου Θεσσαλονίκης στο Facebook.

Μουσική: Ηλίας Σωφρονίδης
Στίχοι: Φώτης Μαραντζίδης
Μπουζούκι-Τραγούδι: Ηλίας Σωφρονίδης

Στίχοι

Σαν το Σίσυφο ανεβαίνω
κατεβαίνω τα στενά
σέρνω σκούπα, σέρνω κάδους
σέρνω όλη τη βρωμιά

Πάλι βρέχει, μες στον ήλιο
είτε χιόνι και φυσά
δεν πειράζει πάλι λέω
πρέπει να βγει το τονάζ

Και τον Σάββα λιώσαν ρόδες
μιας Μερσέντες χρυσαφιάς
η Μαρίνα χωρίς χέρι
μες στη πόλη τριγυρνά

Οι δημάρχοι τραγουδάνε
μ’ όλα τα αφεντικά
δεν βαριέστε σ’ όλους λένε
αρκεί να βγει η δουλειά

Κι άλλα αδέλφια μας σκοτώνουν
πάλι τα αφεντικά
είτε είσαι οικοδόμος
είτε είσαι πακετάς

Σκουπιδιάρηδες, εργάτες
πιάστε δρόμους και στενά
και ο Βάρναλης μας το ‘πε
θα ‘ρθει ανάποδα ο ντουνιάς.

Βασίλης Τσιάρτας: ρατσιστής και φασιστόμουτρο

 


Είναι γνωστό πως ο Βασίλης Τσιάρτας αηδιάζει εύκολα. Άλλοτε είναι οι κομμουνιστές, άλλοτε οι μετανάστες, πάντα κάτι βρίσκει να του φέρνει αναγούλα.

Φυσικά, δεν θα τον ακούσετε ποτέ να αηδιάζει με τις αιτίες που δημιουργούν τους μετανάστες ή με τη φτώχεια και την αδικία την οποία αντιπαλεύουν οι κομμουνιστές.

Ο Βασίλης Τσιάρτας αηδιάζει μόνο με οτιδήποτε «αλλοιώνει» τον ελληνικό πολιτισμό. Για όλα τα άλλα δεν υπάρχει χώρος στην «κοφτερή» κριτική του.

Μπορεί οι θάνατοι από τον κορονοϊό να έχουν ξεπεράσει στη χώρα μας τους 5.000, αλλά το γεγονός αυτό δεν αποτελεί σημαντικό λόγο για να κάνει κριτική στην κυβέρνηση, στον τρόπο που διαχειρίζεται την πανδημία ή στα μέτρα που (δεν) παίρνει.

Τελευταίο του «ανδραγάθημα» η νέα επίθεση στον Γιάννη Αντετοκούνμπο, επειδή βρίσκεται σε αφίσα της Επιτροπής «Greece 2021» για τα 200 χρόνια από την ελληνική επανάσταση.

Δεν θα έπρεπε να βρίσκεται, υποστηρίζει, γιατί έτσι «αλλοιώνεται ο εορτασμός».

Βέβαια, δεν τον είδαμε να παρατηρεί την ίδια «αλλοίωση» όταν εμφανίστηκαν στην ιστοσελίδα της Επιτροπής φασίστες, δικτάτορες και δοσίλογοι, όπως ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο Ιωάννης Μεταξάς, ο Θεόδωρος Πάγκαλος, ο Σπύρος Μαρκεζίνης και ο Γεώργιος Τσολάκογλου, ως ηγέτες του ελληνικού κράτους, δίπλα σε εκλεγμένους πρωθυπουργούς. (Περισσότερα εδώ)

Ούτε εμφάνισε την ίδια ευαισθησία όταν ανέβηκε στην ιστοσελίδα της Επιτροπής (έστω και για λίγες ώρες) κείμενο που εμφάνιζε τον σπουδαίο αγωνιστή Γρηγόρη Λαμπράκη ως θύμα «παροξυσμικού λαϊκισμού». (Περισσότερα εδώ)

«Δούλος είναι εκείνος που δεν μπορεί να πει τη σκέψη του», γράφει ο Ευριπίδης. Και με αυτή την έννοια ο Βασίλης Τσιάρτας δεν είναι δούλος. Είναι όμως κάτι χειρότερο: ρατσιστής και φασιστόμουτρο. Και, όπως λέει και ο Αχιλλέας στον Οδυσσέα, «χίλιες φορές θα προτιμούσα να είμαι ο τελευταίος δούλος πάνω στη γη παρά ο βασιλιάς του κάτω κόσμου».

Όπου βασιλιάς, βάλτε φασιστόμουτρο για την περίπτωση του Τσιάρτα.

TOP READ