Ναζιστοχρυσαυγίτικο Παπαδαριό...

Χουντοφασιστικές υποθέσεις: Ο Αμβρόσιος δοξάζει τον Ντερτιλή...

 «To μεσημέρι της 18ης Νοέμβρη 1973, ο ταγματάρχης Ντερτιλής (…) βρισκόταν με το υπηρεσιακό του τζιπ έξω από την κατεστραμμένη πύλη του Πολυτεχνείου. Απέναντι, Πατησίων και Στουρνάρη, οι αστυφύλακες χτυπούσαν ένα νεαρό, που προς στιγμήν τους ξέφυγε. Όχι όμως κι από τον Ντερτιλή. Ο Ντερτιλής έβγαλε από το μπουφάν το περίστροφο και πυροβόλησε. 

   «Ο νεαρός έπεσε σαν κοτόπουλο», περιγράφει στην κατάθεσή του ένα χρόνο αργότερα ο οδηγός του Ντερτιλή – ο 21 ετών τότε Αντώνης Αγριτέλης – και συνεχίζει: «Μετά το φόνο ο Ντερτιλής σαν να μη συνέβαινε τίποτα μπήκε στο τζιπ και χτυπώντας με στην πλάτη μου είπε: «Με παραδέχεσαι, ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μία στο κεφάλι!»»…» (από το άρθρο του Ν. Μπογιόπουλου  Οι «ανύπαρκτοι» νεκροί του Πολυτεχνείου…).

   Ο ταγματάρχης χωροφυλακής της χούντας, Μητροπολίτης Αμβρόσιος, με τα γνωστά του άπταιστα χρυσαυγίτικα, εκείνος που έβρισκε «γλυκιά ελπίδα» στους ναζί της Χρυσής Αυγής έγραψε στο ιστολόγιο του, μεταξύ άλλων, και για τον Ντερτιλή: 

«Τιμή καί δόξα μας επίσης είναι τό γεγονός, ότι επισκεφθήκαμε στις Φυλακές τον Ήρωα Στρατηγό Νικόλαο Ντερτιλή, στον οποίο ωμιλήσαμε για την ανάγκη να εξομολογηθή καί τελικά, φωτισθείς από τήν Χάριν του Κυρίου μας, ωδήγησε τα βήματά του κάτω από το επιτραχείλι του Εξομολόγου!».

Στη φωτογραφία του δημοσιεύματος μας o Θανάσης Λενής ή αλλιώς Αμβρόσιος και ο Ντερτιλής (την ώρα της «δουλειάς» του), ακολουθουν φωτογραφίες με την εγκληματική ναζιστική συμμορία του και τους φίλους του κατά την διάρκεια εκπαιδευτικής εκδρομής...

ΠΗΓΗ

Πίνοντας τσίπουρο στον Πειραιά...

Οι γιορτές περάσανε, το ξέρω. Πρέπει να ξαναβάλουμε τα κεφάλια μέσα και να ξαναγυρίσουμε στις δουλειές μας. Κι αυτό το ξέρω. Μόνο που λέω να το τραβήξω λίγο ακόμη, ως την Δευτέρα. Μιας κι εφέτος τα Φώτα πέφτουν Σάββατο, ας φέρουμε την αργία μια μέρα μπροστά, οπότε σήμερα γίνεται ημιαργία. Και μιας κι η μέρα μίσασε ήδη, λέω να τα παρατήσουμε και να κατηφορίσουμε κατά τον Πειραιά, να τα πούμε λίγο και να πιούμε και κανένα τσίπουρο. Βέβαια, άμα μπλέξετε με κάποιον στα χρόνια μου, τι άλλο περιμένετε να ακούσετε παρά ιστορίες από τα παλιά. Και προπολεμικές, μη σας πω. Τέλος πάντων, ας καθήσουμε κάπου στην ακτή Τζελέπη, να χαζεύουμε και τα βαπόρια καθώς θα πίνουμε τα ηδύποτά μας και θα δούμε πού θα φτάσει η κουβέντα...

Πριν τον πόλεμο, ο Πειραιάς ήταν ο παράδεισος των χασισοποτών. Το κυνήγι που είχαν εξαπολύσει κατά των ναρκωτικών η αστυνομία και η χωροφυλακή, τόσο εδώ όσο και στην Αθήνα, δεν άφηνε τους χασισοπότες σε χλωρό κλαρί. Ειδικά μετά τον μεταξικό νόμο "προς καταστολήν του παρανόμου εμπορίου των ναρκωτικών φαρμάκων" του 1937, το κυνηγητό έγινε ανελέητο και οι χρηματικές ποινές έγιναν εξοντωτικές. Όμως, τούτη εδώ η περιοχή, από Δραπετσώνα μέχρι Καστέλλα, ήταν γεμάτη με κρυφές σπηλιές, απόκρημνα ρέματα και δυσπρόσιτες ακτές, όπου οι χασισοπότες έκρυβαν το μαυράκι και τους λουλάδες τους και πήγαιναν κρυφά για να φουμάρουν.

Πειραιάς, Λεύκα (κάτω από τα Μανιάτικα), διασταύρωση Παλαμηδίου και Αίνου. Στο Νο 8 της Αίνου (βέλος)
άνοιξε ο Μπάτης το 1920 χοροδιδασκαλείο, το "Κάρμεν". Απέναντι ήταν το σπίτι του Μιχάλη Γενίτσαρη.

Μια τέτοια ιστορία διηγείται ο Γιώργος Μπάτης σε ένα γνωστό τραγούδι του: "Ζούλα σε μια βάρκα μπήκα, στην σπηλιά του δράκου βγήκα". Η σπηλιά του δράκου βρισκόταν κάπου εκεί απέναντι, δεξιά, στις ακτές της Δραπετσώνας και δεν ξέρω αν σ' αυτήν οφείλεται το ότι προπολεμικά οι ρεμπέτες αποκαλούσαν τον Πειραιά "Πόρτο Δράκο". Σ' αυτή την σπηλιά, λοιπόν, ο Μπάτης και η παρέα του κρύβανε το χασίσι τους και τα συμπράγκαλά τους. Κι όποτε τους θυμιόταν, κατεβαίνανε στον μώλο, εδώ που καθόμαστε από κάτω να πούμε, παίρνανε μια βάρκα και πηγαίνανε να μαστουρώσουν με την ησυχία τους, αφήνοντας τους μπασκίνες που παρακολουθούσαν να πιστεύουν ότι πάνε απλώς μια βαρκάδα. Και τι παρέα, ε! Τρεις νοματαίοι άλφα-άλφα. Ο ένας είπαμε ήταν ο Μπάτης. Ο άλλος ήταν ο Στράτος Παγιουμτζής, ο οποίος τραγούδησε και το τραγούδι που αναφέραμε. Κι ο τρίτος ήταν ο αδικοχαμένος Ανέστης Δελιάς, ο Ανέστος ή Ανεστάκι, που άκουγε και στο παρανόμι "Αρτέμης".

Λίγο παρακεί από την σπηλιά του δράκου, ήταν μια άλλη σπηλιά, που την αναφέρει ο Βαμβακάρης στην αυτοβιογραφία του, η σπηλιά του Κουλού. Αυτή η σπηλιά βρισκόταν σε μια ακτή όπου απαγορευόταν η πρόσβαση, επειδή για κάποιον λόγο σ' εκείνα τα νερά μαζεύονταν σκυλόψαρα και σμέρνες. Οι ντόπιοι είχαν ονομάσει την ακτή "Απαγορεύεται". Όπως λέει ο Μάρκος, "από τότες το μέρος αυτό το λέγανε Απαγορεύεται διότι εκεί πέρα φάγανε τα σκυλόψαρα δυο τρεις ανθρώπους".


Εκείνη την εποχή, στην αγορά του Πειραιά, κάπου πιο πέρα από εδώ που καθόμαστε, είχε πάγκο ένας από τους πιο ονομαστούς νταήδες της πόλης, ο Νίκος ο Τρελάκιας. Δηλαδή, Μάθεσης λεγόταν ο άνθρωπος αλλά λίγοι τον ήξεραν έτσι. Ο Τρελάκιας σκάρωνε και κάτι στιχάκια, χάρη στα οποία γνωρίστηκε με κάποιους ρεμπέτες, όπως ο Μπάτης και ο Μάρκος. Μάλιστα, κάποτε παρεξηγήθηκε με τον Μάρκο και του έρριξε μια πηρουνιά στον λαιμό. Τέλος πάντων, ένα βράδυ έσωσε και βρέθηκε ο Τρελάκιας σε έναν τεκέ της Φρεαττύδας, όπου βρισκόταν ένας άλλος νταής, ένας μαχαιροβγάλτης για τον οποίο λέγανε ότι τράβαγε μαχαίρι για ψύλλου πήδημα, ο Κώστας ο Στρίγγλας. Κουβέντα την κουβέντα, δεν άργησε να γίνει παρεξήγηση και να βγουν οι κάμες αλλά μπήκαν στην μέση οι πιο ψύχραιμοι και το κακό αποσοβήθηκε.

Έλα, όμως, που ο Στρίγγλας δεν μπορούσε να χωνέψει την προσβολή. Να του πουλήσει ο άλλος νταηλίκι αυτουνού, που τον έτρεμαν ως και τα ντουβάρια της Φρεαττύδας; Την άλλη μέρα, λοιπόν, παίρνει ένα ξαδερφάκι του, καλό μούτρο κι εκείνος, πάνε στην αγορά και στα μουλωχτά την πέφτουν στον Τρελάκια. Ο ξάδερφος κρατάει από πίσω κι ο Στρίγγλας ρίχνει δυο μαχαιριές. Μόνο που ο Τρελάκιας άντεξε και, μόλις τον άφησαν, τράβηξε ένα πιστόλι κι έρριξε τέσσερις στον Στρίγγλα, που ξάπλωσε τ' ανάσκελα και δεν ματαγύρισε μπρούμητα.

Φυσικά, έτρεξε η αστυνομία, έπιασε τον φονιά και τον έκλεισε στην μπουζού. Όμως ο Τρελάκιας δεν έμεινε πολύ μέσα μιας και εκτιμήθηκε ότι βρισκόταν σε νόμιμη άμυνα. Τί έκανε όταν βγήκε; Το λέει ο ίδιος: "Μεγάλη Παρασκευή πήγα στον τάφο του Στρίγγλα, μαστούριασα και μετά τον έχεσα. Γιατί τό ΄χαμε πει ότι όποιος καθαρίσει από τους δυο θα πάει να χέσει στον τάφο του αλλουνού. Και έτσι έκανα".

Οι νταήδες Νίκος "Τρελάκιας" Μάθεσης και Μαρίνος "Μουστάκιας" Βογιατζής με καφέ και ναργιλέ στο χέρι.

Είπαμε πολλά και πέρασε η ώρα. Καιρός να πηγαίνουμε. Καθώς βαδίζουμε προς τον σταθμό, το βλέμμα πέφτει απέναντι, κάπου εκεί που βρίσκονταν τα αρχαία τείχη του Πειραιά. Λίγο πιο πάνω βρίσκεται η Κοπή και παραδίπλα, στα σύνορα του Πειραιά με την Δραπετσώνα, μια γειτονιά που παλιά την έλεγαν Βούρλα. Ουσιαστικά, τα Βούρλα ήταν ένα μεγάλο μπορντέλο που έφτιαξε ο Δήμος και το φύλαγε η αστυνομία, μόνο και μόνο για να μαζέψει σε ένα μέρος τα μικρά μπορντέλα που βρίσκονταν διάσπαρτα στην πόλη.

Στα Βούρλα, λοιπόν, λειτουργούσαν και "υβριδικά" μπορντέλα. Στην φάτσα ήσαν τεκέδες. τεκέδες κανονικοί, που καθόσουν κι έκανες τις τζούρες σου. Κι όταν μαστούρωνες, αν είχες κέφι, πήγαινες στο πίσω μέρος του μαγαζιού μέσω ενός διαδρόμου που είχε παραθυράκια στο ύψος της μέσης. Χτύπαγες με το δάχτυλο ένα παραθυράκι, εκείνο άνοιγε, έβγαινε ένα κουπάκι, έρριχνες μέσα στο κουπάκι ένα τάλληρο και αμέσως μετά κάποια κοπέλλα φερμάριζε τα πισινά της στο άνοιγμα. Έκανες την δουλειά σου κι έφευγες, κρατώντας κι εσύ την ανωνυμία σου και η κοπέλλα την δική της.

Καθώς φτάνουμε στον σταθμό, προλαβαίνουμε να προσθέσουμε μια πινελλιά ακόμη. Τα Βούρλα ήσαν περιφραγμένα με ψηλό μαντρότοιχο κι έμοιαζαν με φυλακή. Τον καιρό της κατοχής μετατράπηκαν σε κανονική φυλακή, η οποία λειτούργησε ως τα χρόνια της χούντας, οπότε και κατεδαφίστηκε. Από εκείνη την φυλακή, το 1955 απέδρασαν 27 κομμουνιστές πολιτικοί κρατούμενοι, οργανώνοτας μια από τις εντυπωσιακότερες αποδράσεις στην παγκόσμια ιστορία. Ίσως κάποια άλλη φορά πούμε κάτι και γι' αυτή...

ΕΡΕ – Καραμανλής: Όταν ψήφιζαν μέχρι και τα δέντρα…

Κατιούσα
 

Με αφορμή την επέτειο ίδρυσης από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή της ΕΡΕ («Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις»), στις 4 του Γενάρη 1956, αντιγράφουμε από την «Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού Κράτους 1830-1974» του Βασίλη Ραφαηλίδη, αποσπάσματα σχετικά με τις εκλογές του 1961, που μέσα σε καθεστώς βίας και νοθείας οδήγησαν στον εκλογικό «θρίαμβο», της ΕΡΕ και του ιδρυτή της… Και για να θυμηθούμε τους λόγους που από τότε έμεινε στην ιστορία η φράση του τίτλου της ανάρτησης…




Ο συνήθως διορατικός Καραμανλής, στην προετοιμασία των εκλογών του 1961 άλλη μια φορά την πατάει αγρίως με τον εκλογικό νόμο που μαγείρεψε. Και που προέβλεπε λεηλασία υπέρ του πρώτου κόμματος απ’ όλα τα κόμματα, ενώ το εκλογικό νομοσχέδιο με το οποίο έγιναν οι προηγούμενες εκλογές του 1958 προέβλεπε λεηλασία κυρίως απ’ το τρίτο κόμμα. Στην αρχή ο Καραμανλής διάλεξε να κάνει τις εκλογές του 1961 με το πλειοψηφικό, προκειμένου να αναγκάσει τους κεντρώους να συνεργαστούν με τους αριστερούς, ώστε να τους εκθέσει ως φιλοκομμουνιστές. Όμως, ο Γ. Παπανδρέου αντιδρά τόσο έξυπνα, τόσο γρήγορα και τόσο αποφασιστικά που πείθει τελικά τον βασιλιά πως η πόλωση που μαγείρευε ο Καραμανλής θα ήταν καταστροφική για τον τόπο. Και έτσι επιλέχτηκε και πάλι μια μορφή ενισχυμένης αναλογικής, που δεν υποχρέωνε τα διασπασμένα προς το παρόν κεντρώα κόμματα να συνεργαστούν με την ΕΔΑ.

Όλα αυτά τα παζάρια γίνονται το καλοκαίρι του 1961 ενώ η Ένωση Κέντρου, που ο διορατικός Καραμανλής δεν την περίμενε, εμφανίζεται μόλις στις 19 Σεπτεμβρίου του 1961 προκειμένου να πάρει μέρος στις εκλογές της 29ης Οκτωβρίου. Μέσα σε σαράντα μόνο μέρες η μεταστροφή του εκλογικού σώματος υπέρ της νεοσύστατης Ένωσης Κέντρου είναι κάτι το εκπληχτικό, ακόμα και γι’ αυτούς που την έφκιαξαν, ακόμα και για τους Αμερικανούς που την οργάνωσαν. Άλλη μια φορά ο ελληνικός λαός υπερβαίνει τους ηγέτες του.

Είναι φανερό πως οι Έλληνες μόνο τρομοκρατούμενοι και εξαπατούμενοι θα μπορούσαν να ψηφίζουν Δεξιά. Μια εξόχως μικροαστική χώρα σαν την Ελλάδα αποκλείεται να μην είναι κεντρώα. Κι αυτό το κατάλαβαν καλά μόνο δύο πολιτικοί, ο Γ. Παπανδρέου και ο Α. Γ. Παπανδρέου. Τώρα προσπαθεί και ο Κ. Μητσοτάκης να το παίξει κεντρώος.



Μπροστά στον πανικό που προκαλεί στον Καραμανλή η απροσδόκητη συσπείρωση των κεντρώων στην Ένωση Κέντρου, επισπεύδει τις εκλογές, που είχαν προγραμματιστεί για αργότερα, ώστε να μην έχει την ευκαιρία η Ένωση Κέντρου, που καλπάζει, να οργανωθεί καλύτερα. Αλλά και πάλι είναι φανερό πως το νεοσύστατο κόμμα πάει για πρώτο κόμμα, με τον εκλογικό νόμο που είχε γίνει πριν απ’ την εμφάνισή του. Ο Καραμανλής βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση του μαθητευόμενου μάγου.

Όμως, το καλό το παλικάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι. Αφού το καλό το παλικάρι δεν μπορεί να βοηθήσει κοινοβουλευτικά τους εργολάβους που συνεχίζουν να τρων την αμερικανική βοήθεια, θα τους βοηθήσει εξωκοινοβουλευτικά. Περιφρονώντας τους Αμερικανούς που θέλουν Κέντρο στην Ελλάδα (η ελληνική Δεξιά δεν καταλαβαίνει τίποτα από διεθνιστική δεξιά αλληλεγγύη, είναι σταθερά και μόνιμα κλεπτική και κομπραδόρικη), ο βασιλιάς διορίζει υπηρεσιακό πρωθυπουργό τον αρχηγό του στρατιωτικού οίκου, στρατηγό Κων. Δόβα, όχι τόσο για να κάνει εκλογές, όσο για να οργανώσει ένα γκακστερικό εγχείρημα που θα μείνει στην ιστορία ως εκλογικό πραξικόπημα του 1961, ή αν προτιμάτε, ως εκλογές βίας και νοθείας. Αλλά τι βίας και τι νοθείας! Να σου σηκώνεται η τρίχα, ακόμα κι όταν είσαι φαλακρός. Νυν υπέρ πάντων ο αγών, όπως λεν οι «εθνικόφρονες» κάθε φορά που βλέπουν την κουτάλα να περνάει σε άλλους.



Ο «Περικλής» βγαίνει σεργιάνι

Στις 16 Σεπτεμβρίου 1961, περισσότερο από έναν μήνα πριν απ’ τις εκλογές της 29ης Οκτωβρίου, η ΕΔΑ καταγγέλλει στη Βουλή την ύπαρξη ενός καλπονοθευτικού σχεδίου που δεν στηρίζεται μόνο στην παραδοσιακή καλπονοθεία αλλά και στη βία, κυρίως την ψυχολογική. Το εν λόγω σχέδιο που, φυσικά, έγινε για να σωθεί η πατρίδα απ’ τους κομουνιστές (να δούμε τώρα που δεν υπάρχουν κομουνιστές πώς διάολο θα σώσουμε την πατρίδα), ονομάζεται «Περικλής». Βέβαια, δεν είναι η πρώτη φορά που γελοιοποιούνται οι αρχαίοι μας πρόγονοι, αλλά αυτή τη φορά ο ταλαίπωρος Περικλής θα πάθει των παθών του τον τάραχο απ’ τον νέο Περικλή, γνωστό περισσότερο ως Καραμανλή, ή Τριανταφυλλίδη σύμφωνα με το «καλλιτεχνικό» του ψευδώνυμο.

Ο Γ. Παπανδρέου δεν δίνει και μεγάλη σημασία στις καταγγελίες της ΕΔΑ. Το σχέδιο αρχικά είχε σχεδιαστεί για να τρομοκρατήσει τους ψηφοφόρους της Αριστερός, κι αυτό βολεύει και τον Παπανδρέου. Που, ούτε καν υποπτεύεται πως, αυτούς που τελικά θα τρομοκρατήσει ο τρομοκράτης «Περικλής» είναι οι παραδοσιακά λιγότερο θαρραλέοι, οι κεντρώοι. Δηλαδή οι δικοί του ψηφοφόροι.

Τις δύο τελευταίες μέρες πριν απ’ τις εκλογές, το σχέδιο «Περικλής» αρχίζει να εφαρμόζεται με αστραπιαία ταχύτητα και στους οπαδούς της Ένωσης Κέντρου, με μια απλή διευκρίνιση για το ποιος πρόκειται να πάει εξορία. Το προσαρμοσμένο στη δίωξη της Αριστερός σχέδιο, αυτό που κατήγγειλε η ΕΔΑ, είναι καταφατικά διατυπωμένο και στηρίζεται στην εύγλωττη προειδοποίηση: «Όποιος ψηφίσει ΕΔΑ θα πάει εξορία». Το τροποποιηθέν την τελευταία στιγμή σχέδιο είναι αρνητικά διατυπωμένο και στηρίζεται στην καθόλου πειστική κι ωστόσο αποτελεσματική όπως αποδείχτηκε προειδοποίηση: «Όποιος δεν ψηφίσει ΕΡΕ θα πάει εξορία».



Προκειμένου, λοιπόν, να μην παν εξορία οι χωρικοί ψηφίζουν φανερά και έξω απ’ το παραβάν, ώστε να υπάρχουν μάρτυρες της νομιμοφροσύνης τους. Κάπου σκάλωσε το σχέδιο «Περικλής» της ΕΡΕ. Στον απέραντο τρόμο των Ελλήνων της υπαίθρου. H ΕΡΕ δεν ήθελε, βέβαια, να ψηφίζουν έξω από το παραβάν οι τρομοκρατημένοι. Ήθελε και μυστική την ψηφοφορία, και μυστική την ψυχολογική λειτουργία του τρόμου. Όμως, ήταν υπέρ το δέον μεγάλη η δόση του τρόμου που προέβλεπε η συνταγή, και η μαγιονέζα έκοψε. Αυτά παθαίνει όποιος δε γνωρίζει τίποτα από ψυχολογία της μάζας. Η μονίμως ανίκανη στα πάντα πλην της κλοπής Δεξιά, ούτε να τρομοκρατήσει σωστά δεν ξέρει. Νομίζει πως βρίσκεται ακόμα στην εποχή του εμφυλίου και ειδικότερα στην Επιτηρούμενη Ζώνη (τις παραμεθόριες βόρειες περιοχές), όπου, βέβαια η εκλογική «επιτυχία» της ΕΡΕ φτάνει περίπου στο 100%, όπως και στα στρατιωτικά τμήματα.

Και εκεί που όλα, μα όλα προμήνυαν θρίαμβο της Ένωσης Κέντρου, έλαβον: ΕΡΕ, 50,81% και 176 έδρες. Ένωση Κέντρου, 33,66% και 100 έδρες. ΕΔΑ, 14,63% και 24 έδρες. Η ΕΡΕ παίρνει 10% παραπάνω απ’ τις πρoηγούμενες εκλογές. Και η ΕΔΑ χάνει 10% σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές. Βέβαια, αυτό το 10 % της ΕΔΑ δεν πάει στην ΕΡΕ. Πάει στο Κέντρο, ενώ απ’ αυτό φεύγει προς την ΕΡΕ ένα 10%. Βλέπεις ο Περικλάκιας; Κατάφερε να μετατοπίσει το πολιτικό φάσμα δέκα κλικ δεξιά. Φτου σου, να μην αβασκαθείς, Περικλέτο.

Αι δυο ορφαναί, η Βία και Νοθεία, ζητούν πατέρα

Η Ένωση Κέντρου υιοθέτησε τις καταγγελίες της ΕΔΑ για το σχέδιο «Περικλής» μετά τις εκλογές και αφού έφαγε τη φάπα. Πάντως, απ’ τη στιγμή που ο Γ. Παπανδρέου προσυπογράφει την άποψη πως έγινε όντως νοθεία και ασκήθηκε πράγματι βία, μπαίνει για τα καλά στο παιχνίδι και κηρύσσει τον πρώτο «ανένδοτο αγώνα». (Θα υπάρξει και δεύτερος). Θα ήταν αδύνατο πλέον να βρεθεί ένας τρόπος συμβιβασμού με την ΕΡΕ για ένα κουκούλωμα της υπόθεσης, πάντα για το καλό της πατρίδας, όπως πάντα λέγεται εδώ η καταστροφή της πατρίδας.

Στο κόλπο «Περικλής» ήταν αναμειγμένη και η Φρειδερίκη, γνωστή και ως Φρειδεφρίκη, ή Φρίκη, σκέτα. Φυσικά, δεν θα ήταν δυνατό να λείψει και η CIA, παρά το γεγονός πως οι κενεντικοί της Αμερικής υποστηρίζουν τον Παπανδρέου. Η CIA έχει δικές της απόψεις για τις αμερικάνικες ημιαποικίες. Άλλωστε, έχει αρχίσει ήδη να προετοιμάζεται για τη δολοφονία του Αμερικανού προέδρου στη χώρα όπου την ιδιωτική πρωτοβουλία ασπάζονται και οι προεδρικοί δολοφόνοι.



Τα δικαστήρια, παρά τον στενό κορσέ που τους έχει φορέσει η Δεξιά, εκδίδουν 198 καταδικαστικές αποφάσεις κατά οργάνων της τάξεως και αξιωματικών του στρατού για βιοπραγίες και τραυματισμούς κατά τις εκλογές της βίας και νοθείας. Όχι πάντως για κείνη τη βία και τη νοθεία που δε συνοδεύονταν από βιαιοπραγίες και τραυματισμούς. Και μόνο ο αριθμός φτάνει και περισσεύει για να φανεί το μέγεθος της αναισχυντίας της ΕΡΕ. Όταν 198 θαρραλέοι τολμούν και μηνύουν τους τραμπούκους, όταν 198 δικαστήρια εκδίδουν καταδικαστικές αποφάσεις κατά οργάνων της τάξεως και αξιωματικών αυτή την εποχή, εύκολα συμπεραίνει κανείς το μέγεθος μιας βίας και μιας νοθείας αφρικανικού τύπου. Ο Γιάννης Κάτρης στο «Η γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα» διευκρινίζει πως η μεν βία ασκείται κυρίως στην ύπαιθρο χώρα, η δε αδερφούλα της η νοθεία στα αστικά κέντρα.

Μ’ αυτά και μ’ άλλα και όταν πια ο «Περικλής» ξεμασκαρεύεται εντελώς και κανείς δεν μπορεί να αποκρύψει την ύπαρξή του, η κυβέρνηση της ΕΡΕ, αγαναχτισμένη για τη μομφή που της προσάπτουν τόσο η ΕΔΑ όσο και η Ένωση Κέντρου, συγκροτεί ανακριτική επιτροπή υπό τον αντιστράτηγο Χαράλαμπο Λουκάκη. Ο οποίος, βέβαια, δεν έχει καμιά διάθεση να κάνει ζημιά ούτε στην κυβέρνηση ούτε στους συναδέλφους του. Ωστόσο το στρώμα βρώμας είναι τόσο παχύ, που ο Λουκάκης αποφαίνεται πως τον «Περικλή» τον οργάνωσε μια μυστηριώδης Δευτεροβάθμιος Συντονιστική Επιτροπή από ανώτερα στελέχη της ΚΥΠ και του στρατού, υπό την επιστασία του αντιστράτηγου Β. Καρδαμάκη και του συνταγματάρχη, τότε, Οδυσσέα Αγγελή, του γνωστού αστέρα της κατοπινής χούντας. Πάντως, αυτοί οι καλοί κύριοι όλα τα κάνουν με ιδιωτική πρωτοβουλία! Και φυσικά για να αποσοβήσουν τον κλασικό πλέον κομουνιστικό κίνδυνο.

Όταν αργότερα στη Βουλή ο Γ. Παπανδρέου, έχοντας στο χέρι το κείμενο του σχεδίου, απόδειξε πως ο «Περικλής» κάνει λόγο για εκλογές και όχι για κομουνιστικό κίνδυνο, ο Καραμανλής θα πει πως η λέξη εκλογές μπήκε από λάθος του γραμματέα της επιτροπής. Κι όταν ο Παπανδρέου ρωτάει ποιος είναι αυτός ο ηλίθιος που δεν είναι σε θέση να ξεχωρίσει τις εκλογές απ’ τον κομουνιστικό κίνδυνο, ο Καραμανλής λέει, ο αντισυνταγματάρχης του πυροβολικού Γ. Παπαδόπουλος. Ο γνωστός.

http://www.katiousa.gr

Χουντοφασιστικές υποθέσεις: Ο Αμβρόσιος δοξάζει τον Ντερτιλή

«To μεσημέρι της 18ης Νοέμβρη 1973, ο ταγματάρχης Ντερτιλής (…) βρισκόταν με το υπηρεσιακό του τζιπ έξω από την κατεστραμμένη πύλη του Πολυτεχνείου. Απέναντι, Πατησίων και Στουρνάρη, οι αστυφύλακες χτυπούσαν ένα νεαρό, που προς στιγμήν τους ξέφυγε. Όχι όμως κι από τον Ντερτιλή. Ο Ντερτιλής έβγαλε από το μπουφάν το περίστροφο και πυροβόλησε. 

   «Ο νεαρός έπεσε σαν κοτόπουλο», περιγράφει στην κατάθεσή του ένα χρόνο αργότερα ο οδηγός του Ντερτιλή – ο 21 ετών τότε Αντώνης Αγριτέλης – και συνεχίζει: «Μετά το φόνο ο Ντερτιλής σαν να μη συνέβαινε τίποτα μπήκε στο τζιπ και χτυπώντας με στην πλάτη μου είπε: «Με παραδέχεσαι, ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μία στο κεφάλι!»»…» (από το άρθρο του Ν. Μπογιόπουλου  Οι «ανύπαρκτοι» νεκροί του Πολυτεχνείου…).

   Ο ταγματάρχης χωροφυλακής της χούντας, Μητροπολίτης Αμβρόσιος, με τα γνωστά του άπταιστα χρυσαυγίτικα, εκείνος που έβρισκε «γλυκιά ελπίδα» στους ναζί της Χρυσής Αυγής έγραψε στο ιστολόγιο του, μεταξύ άλλων, και για τον Ντερτιλή: 

«Τιμή καί δόξα μας επίσης είναι τό γεγονός, ότι επισκεφθήκαμε στις Φυλακές τον Ήρωα Στρατηγό Νικόλαο Ντερτιλή, στον οποίο ωμιλήσαμε για την ανάγκη να εξομολογηθή καί τελικά, φωτισθείς από τήν Χάριν του Κυρίου μας, ωδήγησε τα βήματά του κάτω από το επιτραχείλι του Εξομολόγου!».

 

Στη φωτογραφία του δημοσιεύματος μας o Θανάσης Λενής ή αλλιώς Αμβρόσιος και ο Ντερτιλής (την ώρα της «δουλειάς» του).

Κερδίζει τα «μπράβο»

Με ένα μακροσκελές ρεπορτάζ, που επικαλείται «ευρωπαϊκές πηγές», η χτεσινή εφημερίδα «Εφημερίδα των Συντακτών» ενημερώνει ότι «Τσίπρας - δανειστές θέλουν εκλογές το 2019» και όχι νωρίτερα, καθώς «οι Ευρωπαίοι δεν επιθυμούν να κλονιστεί η υπάρχουσα κατάσταση στη χώρα μας». Σύμφωνα με όσα γράφει η εφημερίδα, «στο επίπεδο της υιοθέτησης των μεταρρυθμίσεων (οι Ευρωπαίοι) παρατηρούν πως η κυβέρνηση Τσίπρα πετυχαίνει τους δημοσιονομικούς στόχους και με το παραπάνω, ενώ καταφέρνει να αντισταθμίζει πολιτικά τις όποιες σκληρές περικοπές (...)». Σημειώνουν μάλιστα με νόημα ότι «η πολιτική σταθερότητα και η προσήλωση στους μεταρρυθμιστικούς στόχους είναι σημαντική, γιατί αυτοί θα αποδώσουν περισσότερο το 2019 και το 2020». Οι διαπιστώσεις αυτές δεν είναι κάτι νέο, αφού και στο παρελθόν Ευρωπαίοι αξιωματούχοι έχουν εκφραστεί με τα καλύτερα λόγια για το «μεταρρυθμιστικό οίστρο» της κυβέρνησης και την ικανότητά της να προωθεί αντιλαϊκά μέτρα και παράλληλα να ενσωματώνει τις λαϊκές αντιδράσεις. Αυτά είναι, άλλωστε, τα «προτερήματα» της κυβέρνησης που της χαρίζουν εύσημα από το κεφάλαιο και τους Ευρωπαίους εκπροσώπους του, ενώ και ο Αμερικανός πρέσβης δεν λυπήθηκε ποτέ τα «καλά λόγια» για την κυβέρνηση. Είναι κι αυτό μια επιβεβαίωση για τη «βρώμικη δουλειά» που έχει αναλάβει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ σε βάρος του λαού, παίρνοντας την μπουκιά από το στόμα της ΝΔ.

Εξελίξεις σε περίπλοκο σκηνικό

Από τις ίδιες τις εξελίξεις στα Ελληνοτουρκικά, καταρρέει σαν χάρτινος πύργος η προσπάθεια της κυβέρνησης να παρουσιάσει τη «μαγική εικόνα» ότι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις τέθηκαν σε καινούργια βάση μετά την επίσκεψη Ερντογάν, επειδή αποκαταστάθηκε τάχα η ειλικρίνεια στις διαπραγματεύσεις ανάμεσα στις κυβερνήσεις των δυο κρατών. Γρήγορα επιβεβαιώθηκε ότι η επίσκεψη του Τούρκου Προέδρου στην Ελλάδα σηματοδότησε την αναβάθμιση των τουρκικών αξιώσεων έναντι των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, όπως είχε καταγγείλει το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή. Ταυτόχρονα, όπως όλα δείχνουν, δρομολογήθηκαν μια σειρά διευθετήσεις που εκκρεμούσαν εδώ και δεκαετίες, κυρίως σε ό,τι αφορά τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης, αλλά και ορισμένα άλλα ζητήματα, που συγκυριακά αποκτούν ιδιαίτερο βάρος για την Τουρκία, όπως η μεταχείριση των οκτώ αξιωματικών του τουρκικού στρατού, που βρίσκονται στην Ελλάδα και στη χώρα τους κατηγορούνται για συμμετοχή στο πραξικόπημα. Οι πρόσφατες κινήσεις της ελληνικής κυβέρνησης, σε ό,τι αφορά την παροχή πολιτικού ασύλου σε έναν από αυτούς, δείχνουν ότι υπάρχει μεγάλο παρασκήνιο στη συγκεκριμένη υπόθεση και σίγουρα θα υπάρξουν εξελίξεις.

***

Σε κάθε περίπτωση, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι ένα σύνθετο ζήτημα και η κλιμάκωση των αμφισβητήσεων από την πλευρά της Τουρκίας δεν μπορεί να ερμηνευτεί με όρους «εξαγωγής της εσωτερικής κρίσης» από τον Ερντογάν και θεωρίες για «εσωτερική κατανάλωση», όπως αυτές που διακινούνται κατά καιρούς από την κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα. Παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στην οικονομία και στις σχέσεις της με παραδοσιακούς συμμάχους, η Τουρκία παραμένει μια ισχυρή περιφερειακή δύναμη, οικονομικά, στρατιωτικά και πολιτικά, που η μετατόπισή της από το ΝΑΤΟικό στρατόπεδο θα σηματοδοτούσε μια μεγάλου βάρους αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων. Ο ρόλος της στην ευρύτερη περιοχή και ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή, που βρίσκεται στο επίκεντρο ισχυρών ανταγωνισμών και αντιθέσεων ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά κέντρα και κράτη, παραμένει σημαντικός, όπως και η επιρροή της στον μουσουλμανικό κόσμο. Αυτό της δίνει τη δυνατότητα να διαπραγματεύεται με άλλη δυναμική τις σχέσεις της με το ΝΑΤΟ, την ΕΕ ή και τη Ρωσία, σε μια περίοδο μάλιστα που οι σχεδιασμοί ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή βρίσκονται σε απόκλιση από τα στρατηγικά συμφέροντα της Τουρκίας, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την επόμενη μέρα στη Συρία, αλλά και τα σχέδιά της να προσεταιριστεί τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς της περιοχής.

***

Οι ανακατατάξεις σε όλη την περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Αν. Μεσογείου, όπου η Τουρκία έχει ζωτικά συμφέροντα, αντανακλώνται στις διμερείς ελληνοτουρκικές σχέσεις, όπως αντανακλάται και η ένταση στις σχέσεις Τουρκίας - ΕΕ και Τουρκίας - ΝΑΤΟ. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η Τουρκία αξιοποιεί το Προσφυγικό ως μέσο πίεσης στην ΕΕ, απειλώντας με αποχώρηση από τη συμφωνία ελέγχου των προσφυγικών ροών στο έδαφός της και επανεισδοχής προσφύγων από τα ελληνικά νησιά. Η απειλή αυτή επηρεάζει άμεσα και την Ελλάδα, η οποία με τη σειρά της πιέζει να αναλάβει η ΕΕ μεγαλύτερες ευθύνες στη φύλαξη των θαλάσσιων συνόρων της, ανοίγοντας το δρόμο για αποστολές τύπου Frontex, αλλά και για την παρουσία της ΝΑΤΟικής ναυτικής δύναμης στο Αιγαίο, που παρατείνεται διαρκώς και υπηρετεί κατά βάση τον έλεγχο των θαλάσσιων δρόμων από τη Μαύρη Θάλασσα και τα Δαρδανέλια μέχρι την Ανατολική Μεσόγειο. Η ελληνική κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες, παρουσιάζει προκλητικά το ΝΑΤΟ ως εγγυητή της ασφάλειας και της σταθερότητας στο Αιγαίο, όταν η λυκοσυμμαχία έχει μεγάλη ευθύνη για τη μετατροπή του Αιγαίου σε «γκρίζα ζώνη», με την ανοχή όλων των ελληνικών κυβερνήσεων και της σημερινής των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

***

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η κυβέρνηση και τα αστικά επιτελεία προβάλλουν ως «ευκαιρία αναβάθμισης» της Ελλάδας την ένταση στις σχέσεις της Τουρκίας με ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Ετσι δικαιολογούν και τη βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τους ανταγωνισμούς, με αναβάθμιση της βάσης της Σούδας, προετοιμασία του εδάφους για τη λειτουργία και άλλων βάσεων, ανάληψη συγκεκριμένων ρόλων στα Βαλκάνια και στη Μέση Ανατολή κ.ά. Αντίστροφα, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις αξιοποιούνται από την Τουρκία, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ για να σταλούν εκατέρωθεν μηνύματα, στο πλαίσιο των ανταγωνισμών με τη Ρωσία, αλλά και του επανακαθορισμού των μεταξύ τους σχέσεων. Από την πλευρά της, η Ρωσία εξελίσσει τις σχέσεις της με την Τουρκία, για να διασφαλίσει τα συμφέροντά της στην περιοχή, ασκώντας παράλληλα πίεση σε ΝΑΤΟ - ΕΕ. Εννοείται βέβαια ότι όλες αυτές οι σχέσεις χαρακτηρίζονται από έντονες αντιφάσεις. Επομένως, η όξυνση των τουρκικών διεκδικήσεων και αμφισβητήσεων απέναντι στην Ελλάδα δεν μπορεί να ερμηνευτεί έξω από το σύνθετο πλέγμα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που οξύνονται, με ενεργό συμμετοχή και της ελληνικής κυβέρνησης.

***

Η σταθερότητα για την οποία μιλάνε η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα του κεφαλαίου δεν πρέπει να καθησυχάζει το λαό, αλλά να τον βάζει σε επαγρύπνηση και εγρήγορση. Το σκηνικό στην ευρύτερη γειτονιά μας και παγκόσμια θυμίζει κινούμενη άμμο, με συμμαχίες να αναδιατάσσονται, σύνορα να αναχαράσσονται, σφαίρες επιρροής να ξαναμοιράζονται. Μέσα σ' αυτό το περιβάλλον, είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς προς τα πού και πότε θα αλλάξει η διεύθυνση του αέρα, προς την οποία φυσάνε τα συμφέροντα ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών και κέντρων στην περιοχή. Ως προς αυτό υπάρχει ιστορική πείρα, που πρέπει να προβληματίσει σοβαρά και να κινητοποιήσει το λαό ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και την εμπλοκή της χώρας μας σ' αυτούς, ενάντια στο ίδιο το σύστημα που γεννά πολέμους, φτώχεια, εκμετάλλευση και προσφυγιά.

Το «κρίσιμο οχτάμηνο»

Για ένα «κρίσιμο οχτάμηνο», που μόλις ξεκίνησε, κάνουν λόγο τα αστικά επιτελεία, στις αναλύσεις τους για τη νέα χρονιά, εστιάζοντας τόσο στις εξελίξεις στην καπιταλιστική οικονομία, όπου ως «ορόσημο» παρουσιάζεται η ολοκλήρωση του τρέχοντος μνημονίου, όσο και στην «άλλη όψη» τους, στο ζήτημα δηλαδή της ενεργού εμπλοκής της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και σχεδιασμούς.
Τα «κρίσιμα» διακυβεύματα, βέβαια, αφορούν αποκλειστικά τα συμφέροντα του κεφαλαίου, που βλέπει τη νέα χρονιά ως «ευκαιρία» για την ανάκαμψη των κερδών του, μετά από 10 χρόνια καπιταλιστικής κρίσης και ανελέητων αντιλαϊκών μέτρων.
Ο στόχος αυτός του κεφαλαίου είναι που χαρακτηρίζει «κρίσιμο» η κυβέρνηση και σ' αυτό συμφωνούν και τα άλλα αστικά κόμματα. Με μοιρασμένους ρόλους, εκβιάζουν το λαό να αποδεχτεί αμάσητα παλιά και νέα μέτρα, ώστε να μη διακινδυνεύσουν τα συμφέροντα των καπιταλιστών και η ανάκαμψη του κεφαλαίου, από την οποία θα ωφεληθούν τάχα οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα.
Ο εκβιασμός αφορά και τα μέτρα που φέρνει σε λίγες μέρες η κυβέρνηση στη Βουλή, «πακεταρισμένα» στο πολυνομοσχέδιο για το κλείσιμο της τρίτης «αξιολόγησης», με το οποίο, ανάμεσα σε άλλα, προσπαθεί να χτυπήσει το δικαίωμα στην απεργία και να περιορίσει τη συλλογική οργάνωση και δράση των εργαζομένων, αλλά επεκτείνεται και στην «επόμενη μέρα».
Χαρακτηριστικό ως προς αυτό είναι ότι όλες οι αναλύσεις και δηλώσεις των δανειστών και «εταίρων» εστιάζουν στο γεγονός ότι το επόμενο διάστημα, όπως και μετά τη λήξη του τρέχοντος μνημονίου, η κυβέρνηση δεν πρέπει να παρεκκλίνει χιλιοστό από την υλοποίηση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων και από τα μέτρα που έχει ήδη συμφωνήσει για τα επόμενα πολλά χρόνια.
Τις διαβεβαιώσεις έχει φροντίσει να δώσει ήδη ο πρωθυπουργός, με τις δηλώσεις του ότι ο αντιλαϊκός «οίστρος» της κυβέρνησης δεν θα σταματήσει μετά το καλοκαίρι, αλλά και ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να θεωρούν «περασμένα - ξεχασμένα» τα δικαιώματα που έχασαν στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης.
«Κρίσιμο», λένε, είναι να χτιστεί και «κουλτούρα συναίνεσης» για τα επόμενα χρόνια, να διαμορφωθούν δηλαδή - πάνω στο κοινό έδαφος της στρατηγικής του κεφαλαίου, που όλα τα αστικά κόμματα υπηρετούν - οι προϋποθέσεις για τα διάδοχα κυβερνητικά σχήματα και τις κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, που θα «τρέξουν» την αντιλαϊκή πολιτική τα επόμενα χρόνια και ταυτόχρονα θα βάλουν πλάτη ώστε να εξασφαλίζεται η «κοινωνική συναίνεση», η ενσωμάτωση δηλαδή του λαού στους στόχους του κεφαλαίου.
Παρόμοια - και εξίσου επικίνδυνη - είναι η κατάσταση σε ό,τι αφορά την «άλλη όψη» της στρατηγικής του κεφαλαίου, την εμπλοκή της χώρας στους επικίνδυνους σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή. Πρωτοστατεί στη λεγόμενη «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» των Βαλκανίων, αποτελεί βασικό στήριγμα των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στη Μ. Ανατολή, ενισχύει τη συνεργασία με το Ισραήλ. Ολα αυτά συνδέονται με το «όραμα» της ελληνικής αστικής τάξης και των κομμάτων της για την περίφημη «γεωστρατηγική αναβάθμιση», μπλέκοντας ακόμα βαθύτερα το λαό στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, ανοίγουν την πόρτα σε επικίνδυνες εξελίξεις.
Απ' όπου κι αν το πιάσει κανείς, τα «κρίσιμα» για το κεφάλαιο σηματοδοτούν νέα επίθεση στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, ατελείωτα βάρη και κινδύνους. Το κρίσιμο για τους εργαζόμενους και το λαό είναι ακριβώς απέναντι: Στην οργάνωση της πάλης τους για την ανάκτηση των απωλειών από τα χρόνια της κρίσης, στην πάλη για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών, που σημαίνει σύγκρουση με τη στρατηγική του κεφαλαίου, των κομμάτων του, των ιμπεριαλιστικών ενώσεων.
Από αυτήν την άποψη, το επόμενο διάστημα είναι όντως κρίσιμο: Για να μη χαθεί άλλος χρόνος με αυταπάτες και εκβιασμούς, για να δυναμώσουν οι εστίες αντίστασης σε κάθε χώρο δουλειάς και γειτονιά. Για να σηματοδοτήσει η χρονιά που έρχεται πραγματική ανάταση για το εργατικό - λαϊκό κίνημα, δυνάμωμα της Κοινωνικής Συμμαχίας των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.