Τιμή στους συνεργάτες των ναζί από την ουκρανική βουλή

.

Κατιούσα

Η ηρωοποίηση των ναζί και των συνεργατών τους στην Ουκρανία, εκλεκτή των ΗΠΑ και ΕΕ,  δεν είναι κάτι καινούργιο εδώ και χρόνια, αποκτά ωστόσο ολοένα και πιο θεσμικές διαστάσεις. Ένα τέτοιο δείγμα είναι η έκθεση που διοργανώνει το ουκρανικό κοινοβούλιο αυτές τις μέρες με ευρήματα σχετικά με την έλευση των ναζί στη χώρα τον Ιούνη του 1941 κατά την επιχείρηση Μπαρμπαρόσα. Εκμεταλλευόμενος το γεγονός αυτό, ο διαβόητος δοσίλογος Στέπαν Μπαντέρα, επικεφαλής του Οργανισμού Ουκρανών Εθνικιστών (OUN) προχώρησε στην ανακήρυξη ανεξάρτητου κράτους με έδρα την πόλη Λβιβ. Ο Μπαντέρα βρισκόταν σε επικοινωνία με τις γερμανικές μυστικές υπηρεσίες ήδη από την άνοιξη του 1941, λαμβάνοντας την ίδια περίοδο 2,5 εκατομμύρια μάρκα οικονομικής ενίσχυσης για ανατρεπτικές δραστηριότητες εντός της ΕΣΣΔ. Ο προσανατολισμός του νέου μορφώματος γίνεται σαφέστερος από τα όσα αναφέρει η “διακήρυξη ανεξαρτησίας”: “Το νεοσυσταθέν κράτος της Ουκρανίας θα εργαστεί στενά με την Εθνικοσοσιαλιστική Μεγάλη Γερμανία υπό την ηγεσία του ηγέτη της Αδόλφου Χίτλερ, η οποία δημιουργεί μια νέα τάξη στην Ευρώπη και τον κόσμο και βοηθάει τον ουκρανικό λαό να απελευθερωθεί από την κατοχή της Μόσχας.”
Το ουκρανικό κοινοβούλιο, αντιστρέφοντας την αλήθεια, ούτε λίγο ούτε πολύ παρουσιάζει την ανεξαρτητοποίηση ως δείγμα αποφασιστικότητας της Ουκρανίας να πολεμήσει “κατά των ναζί” και φυσικά των κομμουνιστών: «Η ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του ουκρανικού κράτους ανέδειξε την κυρίαρχη πολιτική της Ουκρανίας. Η διεθνής κοινότητα ενημερώθηκε ότι ο ουκρανικός λαός δε θα ανεχθεί καμία κατοχή, είτε κομμουνιστική, είτε ναζιστική. Ότι θα συνεχίσει να τους πολεμά μέχρι το τέλος», αναφέρει η ιστοσελίδα του κοινοβουλίου. Ενδιαφέρον παρουσιάζει μάλιστα το γεγονός πως η ουκρανική βουλή δε διστάζει να τα αναφέρει αυτά την ίδια ώρα που η ίδια επιλέγει να εκθέσει το πρωτότυπο κείμενο της διακήρυξης “ανεξαρτησίας” από εφημερίδα της εποχής και όχι τις λογοκριμένες εκθέσεις ορισμένων μεταπολεμικών εκδόσεων. Ίσως επειδή και να θέλου να κρυφτούν, η χαρά δεν τους αφήνει.
Με πληροφορίες από sputniknews.gr

Διαφωνούσαν όντως ο Αλαβάνος και ο Λαφαζάνης με το Μάαστριχτ;

Κατιούσα

Άλλο ένα “ζουμερό” απόσπασμα από το βιβλίο του Γιάννη Μπαλάφα “20 χρόνια χρειάστηκαν. Το χρονικό του εγχειρήματος του συνασπισμού”, αυτή τη φορά για τη στάση του Συνασπισμού κι επιμέρους στελεχών του στο θέμα της ψήφισης της συνθήκης του Μάαστριχτ, όπου ως γνωστών η μόνη πολιτική δύναμη που αντιτάχθηκε ήταν οι κομμουνιστές. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και το ότι ο συγγραφέας αποφεύγει να πάρει επί της ουσίας θέση στο ζήτημα, ενώ δηλώνει πως έλειπε “λόγω κομματικών υποχρεώσεων” από την Αθήνα το επίμαχο διάστημα, δίχως να ξεκαθαρίζει ποιες ήταν οι προθέσεις του αν τελικά παρευρισκόταν κατά την ψηφοφορία.

Το Μάαστριχτ μπήκε στη ζωή μας
Το “Μάαστριχτ” δηλαδή η συνθήκη για την ευρωπαϊκή ενοποίηση που ψηφίστηκε στη συγκεκριμένη πόλη, απασχόλησε το Συνασπισμό από τις αρχές Ιούλη 1992, αμέσως μετά το τέλος του ιδρυτικού συνεδρίόυ. Είχε προηγηθεί η εκλογή της 13μελούς Πολιτικής Γραμματείας, στην οποία, πέραν της Μαρίας Δαμανάκη, που επαναξελέγη πρόεδρος, συμμετείχαν οι Γιάνναρος, Δραγασάκης, Καραγκουλές, Κουβέλης, Λαφαζάνης, Λεουτσάκος, Παναρέτου, Παπαδημούλης, Πιτσιόρλας, Πρωτοπαπάς, Φιλίνη, Χουντής. Η εκλογή συνοδεύτηκε από τις αντιπολιτευτικές διαμαρτυρίες, που εκφράστηκαν με την άρνηση των Στ. Νέστορα, Μιχ. Παπαγιαννάκη και Τ. Τρίκκα να συμμετάσχουν στο όργανο.
Η συζήτηση στο κόμμα για τη συνθήκη του Μάαστριχτ δεν έγινε εν κενώ. Η χώρα και οι πόλίτες, τους μήνες μετά το συνέδριο, βίωναν τη σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη, με υπουργό Οικονομίας το Στέφανο Μάνο. Οι εργαζόμενοι αντιστέκονταν μαζικά, με εμβληματική κινητοποίηση αυτή των εργαζομένων στην ΕΑΣ ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των συγκοινωνιών.
Την ίδια περίοδο η ένταση στα Βαλκάνια κορυφωνόταν με τον πόλεμο στις χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Επίσης μεγάλη ένταση επικρατούσε στις σχέσεις της χώρας μας με την τέως γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, τα “Σκόπια”, όπως την αποκαλούσαν σχεδόν όλες οι δυνάμεις της πολιτικής ζωής εκείνη την εποχή.
Υπέρ της κύρωσης της συνθήκης του Μάαστριχτ στο ελληνικό κοινοβούλιο ψήφισε η ΚΠΕ του ΣΥΝ στις 18 Ιουλίου. Αξίζει να καταγραφούν οι τοποθετήσεις που  διαφώνησαν με την απόφαση. Ο Γ. Δραγασάκης απέρριψε το “ναι” και το “όχι” και εισηγήθηκε εκ μέρους ομάδας στελεχών τη θέση “παρών”.
Στο ίδιο μήκος κύματος ο Π. Λαφαζάνης, υπεραμύνθηκε της πορείας προς μια ομοσπονδιακή δημοκρατική Ευρώπη και συμπλήρωσε ότι θα μπορούσε η ΚΠΕ να δώσει θετική ψήφο αν τουλάχιστον διασφαλιζόταν το “πακέτο Ντελόρ 2”.
Ο ευρωβουλευτής Α. Αλαβάνος με επιστολή του, δήλωσε ότι κλίνει υπέρ του “παρών” στη Βουλή, συμπληρώνοντας ότι, αν αξιόλογο τμήμα συντρόφων δεν υιοθετούσε την πρόταση για “παρών”, το κόμμα θα μπορούσε να δει την περίπτωση ενός “ναι” με καθαρές και ευδιάκριτες επιφυλάξεις και με σκληρή κριτική προς τη ΝΔ.
Είναι αξιοσημείωτη η σφαιρικότητα όλων των τοποθετήσεων και η αποφυγή αφορισμών. Να συμπληρώσω ότι, προσωπικά, δεν παρευρέθηκα στην ολομέλεια λόγω κομματικών υποχρεώσεων εκτός Αθήνας.
Η απόφαση της ΚΠΕ, που τοποθετήθηκε υπέρ των θετικών στοιχείων του συμβιβασμού που εξέφραζε η συνθήκη, συγκέντρωσε 64 ψήφους υπέρ, με 13 κατά και 7 λευκά. Εξήντα θετικές ψήφοι, 26 αρνητικές και 1 λευκή, ήταν το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας όσον αφορά το κριτικό “ναι” στην ψηφοφορία στη Βουλή.

Τα μνημόνια μειώσαν κατά 355.000 ανθρώπους τον πληθυσμό της Ελλάδας!

 

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ

Δραματική αριθμητική ανατροπή φαίνεται πως πυροδότησε για τον πληθυσμό της Ελλάδας η οικονομική κρίση, που πλήττει από το 2010 τη χώρα. Η συρρίκνωση των γεννήσεων, η αύξηση των θανάτων και η αρνητική μετανάστευση, αναδεικνύουν το μεγάλο δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας.
Σύμφωνα με τους υπολογισμούς της ΕΛΣΤΑΤ, μόνο το διάστημα 2011-2017 ο πληθυσμός της Ελλάδας μειώθηκε κατά 355.000 ανθρώπους και αν το πρόβλημα δεν αντιμετωπισθεί με την υπευθυνότητα που απαιτείται για το «νούμερο 1» εθνικό πρόβλημα, ο πληθυσμός της Ελλάδας, το 2050, μόλις που θα αγγίζει τα 10 εκατομμύρια ανθρώπων. Κι ακόμη χειρότερα, σύμφωνα με τους υπολογισμούς της Eurostat, το 2080, με 7,2 εκατομ. ανθρώπους, η Ελλάδα θα αποτελεί το μικρότερο (σσ. και επισφαλέστερο (;)) τμήμα της ΕΕ.

Η έρευνα με τίτλο «Ο πληθυσμός της Ελλάδας υπό διωγμόν», που υπογράφει η νομικός Ήρα Έμκε- Πουλοπούλου, διδάκτορας του πανεπιστημίου του Παρισιού, μέλος της Ακαδημίας Επιστημόνων της Νέας Υόρκης και αντιπρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Δημογραφικών Μελετών, υπό την αιγίδα της οποίας, άλλωστε, τελεί η έκδοση, είναι «κραυγή αγωνίας». «Στόχος του βιβλίου είναι να αποδείξει ότι κατά τη διάρκεια της κρίσης μεγάλα τμήματα του ελληνικού πληθυσμού βρίσκονται «υπό διωγμόν», υφίστανται, δηλαδή, συστηματική υποβολή σε ταλαιπωρίες, που έχουν οδηγήσει ή θα καταλήξουν στο μέλλον στην απομάκρυνσή τους από την Ελλάδα, από την οικογένειά τους, από τη δουλειά τους, από τους φίλους τους, ακόμη και από τη ζωή» σημειώνει χαρακτηριστικά η ίδια στο ΑΠΕ-ΜΠΕ και συμπυκνώνει το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας ως εξής: «Οι δημογραφικοί δείκτες εξελίσσονται με βραδύ ρυθμό και βελτιώνονται με ακόμη βραδύτερο. Αν, όμως, η στρατηγική που έχει ως στόχο την αύξηση των γεννήσεων, την επιβράδυνση του ρυθμού γήρανσης, τον περιορισμό της αποδημίας, δεν εφαρμοστεί ΤΩΡΑ, τα προβλήματα του πληθυσμού θα εκδικηθούν εκείνους που τα αγνοούν!».

Στην έκδοση των 734 σελίδων, «προϊόν έρευνας τριών χρόνων», που φιλοξενεί αποκωδικοποιώντας δεκάδες στατιστικούς πίνακες της ΕΛΣΤΑΤ και της EUROSTAT και εικονογραφείται από το σκωπτικό πενάκι του Σπύρου Ορνεράκη, παρατίθεται λεπτομερειακή χαρτογράφηση του ελληνικού πληθυσμού, όπως αυτή διαμορφώθηκε μέσα από τις κατά καιρούς οικονομικο-πολιτικο-κοινωνικές συνθήκες από το 1828 έως σήμερα, αλλά κυρίως την περίοδο της οικονομικής κρίσης.

Η κ. Έμκε – Πουλοπούλου εξηγεί ότι το δημογραφικό εμφανίστηκε στη δεκαετία του ΄80, επομένως προϋπήρχε της κρίσης, αλλά επιδεινώθηκε κατά τη διάρκειά της, με αποτέλεσμα ο πληθυσμός της Ελλάδας να μειώνεται, να αλλοιώνεται και να γερνάει με ταχύτερο από τον αναμενόμενο ρυθμό.

«Οι απογραφές αποκάλυψαν ότι έως και τις αρχές του 21ου αι. ο πληθυσμός της χώρας αυξανόταν διαρκώς, ακόμα και στις ανώμαλες περιόδους, που γνώρισε το ελληνικό έθνος» λέει και συνεχίζει: «Για παράδειγμα, το 1828, πριν από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, η Ελλάδα «μετρούσε» 753.000 ανθρώπους, οι οποίοι το 2011 έφτασαν τους 10,9 εκατομμμύρια. Το 2011 αντιστοιχούσαν 104 γυναίκες σε 100 άνδρες και στην περίοδο 1951-2011 μειώθηκε στο μισό ο πληθυσμός των νέων 0-14 χρόνων (από 28,8% σε 14,5%) και σχεδόν τριπλασιάστηκε η αναλογία των ηλικιωμένων στον πληθυσμό (από 6,7% σε 19,5%). Αλλά, στην περίοδο της κρίσης, ο ρυθμός γήρανσης επιταχύνεται. Η μέση ηλικία του πληθυσμού από 30 έτη το 1951 φτάνει τα 43,5 το 2014!».
Επιπλέον, την περίοδο 2001-2011 καταγράφεται μικρή μείωση στους άγαμους και στους έγγαμους, αυξάνεται σημαντικά ο αριθμός των διαζευγμένων και λιγότερων των χήρων/χηρών, ενώ παρατηρείται μεγάλη αύξηση των μονοπρόσωπων νοικοκυριών, μικρότερη αύξηση των νοικοκυριών 2-3 ατόμων και μείωση των νοικοκυριών 4 ατόμων. Είναι, δε, εντυπωσιακή η μείωση των πολύτεκνων οικογενειών.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας, την περίοδο 2011-2016, οι θάνατοι ξεπέρασαν τις γεννήσεις κατά 115.479 άτομα (γεννήσεις 692.592 / θάνατοι 808.071). Η μικρή αύξηση των γεννήσεων (κατά 1.051 παιδιά), που καταγράφηκε το 2016 οφείλεται κατά 77% σε γεννήσεις από γυναίκες πρόσφυγες, που δεν θα μείνουν στην Ελλάδα. Σε έξι χρόνια, δε, χάθηκαν πολύ περισσότερα άτομα από τις γεννήσεις ενός έτους (π.χ. το 2016, 93.698 γεννήσεις). Έως το 2010, οι άνθρωποι που έρχονταν στην Ελλάδα ήταν περισσότεροι από εκείνους που την εγκατέλειπαν. Η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα (2018) η χώρα, εκτός από την υπεροχή των θανάτων έναντι των γεννήσεων, οφείλεται στο φαινόμενο της «αρνητικής μετανάστευσης», γεγονός που έχει ως συνέπεια τη μείωση του ελληνικού πληθυσμού, κάθε χρόνο, σε απόλυτο αριθμό.

Τα στοιχεία που παρατίθενται στην ογκώδη έκδοση οδηγούν στο σχεδόν αδιαπραγμάτευτο συμπέρασμα πως ό,τι κατάφερε με κόπο η Ελλάδα να κερδίσει στα χρόνια της «ευμάρειας», όταν -έτσι κι αλλιώς- τα νέα ζευγάρια δύσκολα έπαιρναν την απόφαση για 2ο και 3ο παιδί, το έχασε μέσα στα οκτώ χρόνια της κρίσης! Το δημογραφικό από εθνικό θέμα εξελίχθηκε σε εφιάλτη.
Όπως αναφέρει η ερευνήτρια, για το θέμα των αιτίων και των επιπτώσεων των δημογραφικών εξελίξεων, οι παράγοντες για τη δυσμενή εικόνα του πληθυσμού είναι πολλοί, αλλά «πρωταρχική θέση κατά τη διάρκεια της κρίσης κατέχει η ανεργία, η επισφαλής απασχόληση και η μείωση του οικογενειακού εισοδήματος. 
Μετά το 2013 παρατηρείται μείωση της ανεργίας με ταυτόχρονη μείωση της πλήρους απασχόλησης και αύξηση της μερικής. Η εξέλιξη αυτή σημαίνει ότι καταργούνται οι «καλές» θέσεις εργασίας με ικανοποιητικό μισθό, εξασφάλιση και εργασιακά δικαιώματα, ενώ αυξάνονται οι «ευέλικτες μορφές απασχόλησης», ανασφάλιστες με πολύ χαμηλούς μισθούς και ενίοτε απαράδεκτες συνθήκες εργασίας». Ως εκ τούτου, η αύξηση της ανεργίας των νέων ανδρών και γυναικών και η απασχόληση σε δυσβάστακτο περιβάλλον αποτελούν αιτία μείωσης της γαμηλιότητας και της γεννητικότητας και αύξηση της αποδημίας, γιατί όσοι της υφίστανται, κυρίως όσοι έχασαν τη δουλειά τους, δεν αποφασίζουν να παντρευτούν και να κάνουν παιδιά και όσοι έχουν προσόντα επιλέγουν τη μετανάστευση».

Η κ. Έμκε – Πουλοπούλου χτυπάει τον κώδωνα κινδύνου. «Το δημογραφικό πρόβλημα θα επιδεινωθεί» τονίζει και εξηγεί: «Η εντυπωσιακή μείωση των γεννήσεων, η γήρανση του πληθυσμού και η εκτόξευση της αποδημίας θα καταλήξουν σε μεγάλη συρρίκνωση του πληθυσμού της χώρας μας και σε αύξηση της αναλογίας των ηλικιωμένων. Θα αυξάνεται ο πληθυσμός άνω των 65 ετών σε βάρος των ηλικιών 0-14».

Στο ερώτημα αν μπορεί να υπάρξει αντιστροφή της δημογραφικής… κατρακύλας της χώρας, η ερευνήτρια απαντά: «Πρόκειται για μία εν μέρει μη αναστρέψιμη πραγματικότητα. Η επί 40 χρόνια χαμηλή γονιμότητα έχει δημιουργήσει μια μικρότερη αριθμητικά γενιά γυναικών. Ακόμα κι αν οι γυναίκες αυτές αποκτήσουν περισσότερα παιδιά, θα είναι δύσκολο ο αριθμός των γεννήσεων να ξεπεράσει τον αριθμό των θανάτων. 
Εξάλλου, θα πρέπει να περάσουν 25-30 χρόνια, ώστε η αύξηση των γεννήσεων να δημιουργήσει τη γενιά, που θα ενταχθεί στην αγορά εργασίας και με την απασχόληση και τις εισφορές της στο ασφαλιστικό σύστημα να συμβάλει στη στήριξή του. Μέχρι ν΄ αρχίσει να εργάζεται αυτή η γενιά, θα χρειαστούν επιπλέον δαπάνες ιδιωτικές και δημόσιες για την ανατροφή και την εκπαίδευσή της».

Η κ. Έμκε Πουλοπούλου κρατά για το τέλος μια μικρή δέσμη φωτός από μια χαραμάδα ελπίδας… «Υπάρχει, ωστόσο, δυνατότητα να σταματήσει η κατάρρευση και να επιβραδυνθεί ο ρυθμός γήρανσης, αλλά αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την παροχή γενναίων κινήτρων για την ενίσχυση της γονιμότητας και τον περιορισμό της αποδημίας. Αλλά όχι έτσι απλά. Υπάρχει άμεση ανάγκη για μια υπεύθυνη, συντονισμένη, σοβαρή δημογραφική πολιτική, που θα έχει ως στόχο τη διαμόρφωση ενός κοινωνικού και εργασιακού περιβάλλοντος, ευνοϊκού για τη δημιουργία οικογένειας, την απόκτηση παιδιών και την παραμονή των νέων στον τόπο μας. Πρέπει, δε, να γίνει κατανοητό ότι η χρησιμοποίηση μεταναστών και προσφύγων για τη βελτίωση του δημογραφικού προβλήματος, μπορεί να οδηγήσει σε εθνική και δημογραφική αλλοίωση. Εξάλλου, οι μετανάστες προσαρμόζουν την αναπαραγωγική συμπεριφορά τους στη συμπεριφορά των γηγενών και μακροχρόνια γερνούν και αυτοί. Εκείνο που πρέπει να γίνει, είναι η δημιουργία ενός φορέα που θα συντονίζει τη στρατηγική για το Δημογραφικό, π.χ. ένα υπουργείο Οικογενειακής Πολιτικής ή ένα Γραφείο Δημογραφικής Πολιτικής της Βουλής. Τέλος, απαραίτητη προϋπόθεση για μια τέτοια πολιτική είναι η ανάπτυξη με ρυθμό τουλάχιστον 2%, ώστε να μπορεί να βοηθήσει και στη στήριξη του ασφαλιστικού συστήματος».

Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ

Σύγχρονη κινηματική τέχνη και περιεχόμενο

Drugitiz

Να ξεκινήσουμε με μερικές παραδοχές.
Παραδοχή πρώτη: Κάθε αντίληψη που αντιλαμβάνεται την Ιστορία σαν μια μορφή αέναης επανάληψης, πέρα από πέρα ως πέρα ανεδαφική, είναι και καθαρά αντιδραστική. Ακόμα και αν το πράττει στο όνομα της προόδου ή της πλέον ριζικής μορφής της, της επανάστασης. Δηλαδή, είναι άλλο το να προσπαθείς να μάθεις από τη πείρα του παρελθόντος και άλλο να προσπαθείς να το φέρεις στο σήμερα. Ακόμα και αν το χθες που προσπαθείς να επαναφέρεις είναι οι στιγμές που η επαναστατική κίνηση ήταν στις ανώτερες στιγμές της.
Παραδοχή δεύτερη: Η εύκολη επανάληψη των όποιων θεωρητικών και μη κεκτημένων δεν συνιστά διάλογο αλλά στη καλύτερη παράλληλους μονολόγους. Ο διάλογος ξεκινάει από την ανατροφοδότηση , την προσφορά νέων πραγμάτων προς ανάλυση και τη διάθεση για συνδιαμόρφωση.

1. Επαναστατική τέχνη που δε μιλάει στην εργατική τάξη και ιδιαίτερα στη νεολαία της, δεν υπάρχει. Για να το κάνει όμως πρέπει να τη καταλάβει. Η μορφή του κοινωνικού υποκειμένου δεν είναι καθαρή, πόσο δε μάλλον απόλυτα συνεπής. Κάθε μορφή καλλιτεχνικής αναπαράστασης λοιπόν αν την προσεγγίζει ως τέτοια δε μπορεί παρά να είναι ανεδαφική.

Υπάρχει σοβαρή διαφορά μεταξύ του να προτάσεις και να προτείνεις το ιδεατό και του να θεωρείς ότι εσύ το έχεις φτάσει ή ότι πρέπει να απευθύνεσαι σε αυτό. Δεν περιγράφουμε τις ζωές των τέλειων ανθρώπων. Απευθυνόμαστε στην εργατική τάξη, και μάλιστα στα πιο νεανικά κομμάτια της (ηλικιακά και νοητικά) με όλα τα λάθη και τα μειονεκτήματα που αυτή έχει. Αν σήμερα η νεολαία της εργατικής τάξης έχει μερικές συμπεριφορές που δεν συμφωνούμε με αυτές, αν λχ στο 2018 η χρήση κάνναβης έχει ηθικά και κοινωνικά νομιμοποιηθεί, αν πολλά παιδιά το ρίχνουν στο τζόγο για να κερδίσουν μια ζωή που τους στερεί το σύστημα, αν υπάρχουν κομμάτια της με εσωτερικευμένη την ηττοπάθεια και τη λογική της ανάθεσης κτλ δε σημαίνει ότι πρέπει να κάνουμε τα στραβά μάτια και να περιγράφουμε χαρακτήρες που είναι τέλειοι, και άρα πλαστοί και ανεδαφικοί, αλλά ότι πρέπει να ανοίξουμε διάλογο ακριβώς με αυτά τα παιδιά. Να μιλήσουμε για τις ζωές τους και να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι ο κόσμος αυτός δεν είναι ο μόνος δυνατός.
Αλλά και αντίστροφα, αν δε μιλήσεις για τις ζωές τους, αν δε μιλήσεις ακριβώς σε αυτά τα παιδιά, αυτά τα παιδιά δε πρόκειται ποτέ να σε ακούσουν. Δεν ξέρω αν ποτέ το προπαγανδιστικό μοντέλο του κηρύγματος είχε ποτέ πραγματικό αποτέλεσμα, αλλά οι εποχές αλλάζουν και μαζί της τα κοινωνιολογικά μοντέλα και οι χαρακτήρες των ανθρώπων. Η Τέχνη σου δε θα είναι ποτέ πραγματικά επαναστατική αν δε μπορέσεις να κάνεις αυτά τα παιδιά να σκεφτούν και να καταλάβουν δύο βήματα παραπέρα. Όσο και αν τους επαναλαμβάνεις τις ανατρεπτικές σιγουριές που κάποιοι από αυτούς έχουν ήδη κατακτήσει.

1. Κάθε στάδιο της εξέλιξης της κοινωνίας και του κινήματος θέτει διαφορετικές υποχρεώσεις σε όποιον παλεύει για την ανατροπή του υπάρχοντος. Άλλες οι ανάγκες σε περασμένες δεκαετίες, άλλες πριν μερικά χρόνια και άλλες τώρα. Νομίζω μια από τις μεγαλύτερες ζημιές που έχουμε υποστεί σαν κίνημα μετά τις ανατροπές του σοσιαλισμού του 20ου αιώνα είναι ότι χάσαμε την επαφή με πολλές κατακτήσεις- ειδικά με όσες ξεπέρναγαν κάποια βασικά πράγματα. Θυμόμαστε την αντιφασιστική νίκη των λαών, θυμόμαστε τις εποχές που ο σοσιαλισμός έκανε την επίθεση του στον καπιταλισμό 1917-1956 κ.α., αλλά χάσαμε ένα τεράστιο πλούτο των παραγόμενων από αυτές τις εποχές κατακτήσεων, που δεν ήταν πλέον στο επίπεδο μόνο της οικονομικής βάσης και στο επίπεδο του εποικοδομήματος δεν περιορίζονταν στο πεδίο της πολιτικής. Αντίθετα, εξαπλώνονταν σε ένα εύρος πραγμάτων που αφορούσαν τη καθημερινή ζωή, την φιλοσοφική και κριτική της αντιμετώπιση.

Κρατάμε τις προπαγανδιστικές αφίσες του Μαγιακόφσκι και ξεχνάμε το “Δεν είναι μόνον ο κομμουνισμός στη γη, στα κάθιδρα εργοστάσια εκείνα. Είναι και μέσ’ στο σπίτι, στο τραπεζάκι μπρος, στις σχέσεις, στη φαμίλια, στην καθημερινή ρουτίνα.”. Που στη τελική, ο σκοπός της όλης υπόθεσης είναι ακριβώς αυτή η καθημερινή ρουτίνα. Κρατάμε τα αντάρτικα και τα πιο στενά πολιτικά τραγούδια και ξεχνάμε όλη τη τέχνη που πειραματιζόταν και αναστοχάζονταν για την υπόλοιπη ζωή. Όμως άλλες οι ανάγκες του τότε, άλλες του σήμερα. Σήμερα, δεν ζούμε στο καιρό της τελικής σύγκρουσης αλλά της ανασύνταξης, της ανάλυσης και της επένδυσης. Άρα δεν χρειαζόμαστε πρωτίστως συνθήματα, αλλά κριτική σκέψη. Το κοινωνικό υποκείμενο που απευθυνόμαστε δεν είναι πλέον ένα αμόρφωτο προλεταριάτο που η μόνη του επαφή με τη Τέχνη, τη πολιτική σκέψη και τη φιλοσοφία ήταν τα ψήγματα που τα μέσα της εποχής και ο απειροελάχιστος ελεύθερος χρόνος τους επέτρεπε να έχουν, αλλά ένα πιο περίπλοκο- περίπλοκο, όχι ιδεατό. Άρα και η επαναστατική τέχνη δε μπορεί να περιορίζεται σε γενικόλογα προτάγματα και εύκολες αναλύσεις για τον καπιταλισμό. Χρειάζεται εξέλιξη και αναβάθμιση της δουλειάς. Χρειάζεται τέχνη που να μας κάνει να καταλαβαίνουμε (και του κοινωνικού υποκειμένου αλλά και του επαναστατικού) τη ρήση του Μπρεχτ ότι “ο άνθρωπος είναι το σύνολο των κοινωνικών του σχέσεων”. Όχι που να επαναλαμβάνει ξανά και ξανά γενικολογίες για το δίκαιο της υπόθεσης και για τη γενική φύση της εκμετάλλευσης. Αυτά θα τα ξαναχρειαστούμε τον καιρό των συνθημάτων, τον καιρό που θα πάμε για τη τελική σύγκρουση. Τον καιρό που θα αλλάξουν τα καθήκοντα δηλαδή. Συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης, όχι μανιέρες και ευκολίες.
Τελικά είναι νωρίς για πρόβες πολέμου, και αργά για σουρεαλιστική ποίηση[1].
ΥΓ. Όλα αυτά που ειπώθηκαν στο κείμενο βέβαια για να γίνουν χρήσιμα πρέπει να έχουν σαν βάση ότι το επίπεδο κατανόησης των πραγμάτων δεν είναι ένα στη κοινωνία. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν κατανοήσει ούτε τα βασικά για το πως λειτουργεί ο κόσμος και άνθρωποι που έχουν φτάσει μερικά βήματα παραπέρα. Άρα και η Τέχνη δε μπορεί να έχει ένα και μόνο ενιαίο χαρακτήρα. Ανάλογα σε ποιόν μιλάς, του τα λες προσαρμοσμένα. Το πραγματικό στοίχημα είναι το πως βοηθάς το όποιο κοινό* στο οποίο στοχεύεις να απευθύνεσαι. Χωρίς οι ευκολίες σου να είναι αποκούμπι·  είτε μιλάς για γενικόλογα πολιτικά προτάγματα, είτε κάτι πιο εκλεπτυσμένο και περίπλοκο. Και αυτό το τελευταίο, να γίνει ξεκάθαρο: ακόμα και τα πλέον “βασικά” μηνύματα χρειάζονται σήμερα, το κείμενο δεν έχει στόχο να αποτρέψει κάποιον από το να δουλέψει πάνω σε αυτά, αλλά να βάλει προβληματισμούς για το πως θα γίνει αυτό καλύτερα.
* Η έννοια του κοινού εδώ ως μέρος στο οποίο απευθύνεσαι, όχι με την έννοια του δίπολου σχέσης καλλιτέχνη-κοινού όπου ο καλλιτέχνης βρίσκεται “από πάνω”.
[1]        το σφάλμα ft. πινόκιο | μπραχάμι, κοινόβιο θ*δ [σπίτι 3]

Μερκελισμός καπούτ – Alles kaputt!

0

Βασίλης Ασβεστόπουλος

Τι μας περιμένει;

Η «αιώνια καγκελάριος» Άνγκελα Μέρκελ κάθεται στα συντρίμμια της πολιτικής της καριέρας. Ο διχασμός που έσπειρε καθ’ όλη την διάρκεια της καγκελαρίας της, έφτασε στο ίδιο της το κόμμα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι η – κατά ομολογία του στην βουλή – νέα φίλη του Αλέξη μας, υιοθετεί την ακροδεξιά ατζέντα ενός κυβερνητικού εταίρου, του Χόρστ Σέχοφερ.

Το κακόμοιρο προλεταριάτο

Ο Σέχοφερ είναι πρόεδρος των Χριστιανοκοινωνιστών, του αδελφού κόμματος των Χριστιανοδημοκρατών. Ο Χριστιανισμός και των δύο είναι αξιοθαύμαστος. Οι Χριστιανοκοινωνιστές υποχρεώνουν όλους τους δημοσίους υπαλλήλους να κρεμάσουν το «σύμβολο της κουλτούρας», τον σταυρό, στα γραφεία τους και τάζουν, όπως και το κόμμα της Μέρκελ, την σωτηρία του κόσμου – μετά θάνατον βεβαίως βεβαίως.
Προφανώς για να έρθει η ώρα του θανάτου λίγο πιο νωρίς, έχουν αποφασίσει από κοινού μνημόνια στην υγεία. Ο συντάκτης γνωρίζει ονομαστικά δύο περιπτώσεις και με ανώνυμη καταγγελία ιατρών άλλες δέκα, όπου τα μνημόνια αυτά οδήγησαν καρκινοπαθείς στην καθυστερημένη διάγνωση της ασθένειας τους. Βλέπετε στο σύστημα Μέρκελ ο ιατρός επιβραβεύεται αν κάνει λίγες εξετάσεις και τιμωρείται χρηματικά αν «γράψει» πολλές μαγνητικές. Τώρα αν αυτή η άρνηση εξετάσεων έχει ως αποτέλεσμα ένας ασθενής να διαγνωστεί πολύ αργά με καρκίνο, τότε απλά ο ιατρός με πένθιμο ύφος του ανακοινώνει ότι «κρίμα, ποιος θα το φανταζόταν». Ενίοτε η άρνηση εξέτασης έρχεται από την ρεσεψιόν ενός ιατρείου ή των έκτακτων του νοσοκομείου – χωρίς καν ο ασθενής να έχει την δυνατότητα να δει ιατρό. Α, ήσουν τελικά έκτακτη περίπτωση; Τι κρίμα… Ατύχησες φιλαράκο, τι να κάνουμε;
Το προλεταριάτο της Γερμανίας – ναι υπάρχει – είναι καταδικασμένο στην φτώχια μέσω επιδομάτων. Πως γίνεται αυτό; Σαφώς και τους δίδεται ένα ποσό κάθε μήνα που έχει την κωδική ονομαστία Χάρτς 4. Το ποσό αυτό υπερβαίνει μάλιστα τον ελάχιστο μηνιάτικο μισθό των Ελλήνων. Αλλά… υπάρχουν πολλά αλλά.
Το ποσό αυτό δίδεται ως αντικαταστατό του επιδόματος ανεργίας 2 που υπήρχε πριν. Συνδεδεμένο με το Χάρτς 4 είναι επίσης το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, δηλαδή η πανάκριβη ιατρική περίθαλψη. Στην Γερμανία δεν υπάρχουν – όπως στην Ελλάδα – ιδιώτες ιατροί, αλλά κυρίως οι συμβεβλημένοι με το κρατικό σύστημα υγείας. Οπότε ο άνεργος που μένει πάνω από έναν χρόνο χωρίς εργασία αναγκάζεται να γραφτεί στο Χαρτς 4. Πριν όμως λάβει χρήματα θα πρέπει να ρευστοποιήσει όλα του τα περιουσιακά στοιχεία. Είναι παντρεμένος; Ουπς… τότε θα κάνουν φτερά και τα περιουσιακά του συζύγου. Το ίδιο θα συμβεί αν σε ηλικιωμένο ζευγάρι ένας από τους δυο πέσει σε κώμα και χρειαστεί να μπει σε ίδρυμα. Τα κάπως ανθρώπινα ιδρύματα είναι – όπως όλα που σχετίζονται με την υγεία – πανάκριβα. Η διαφορά της «αποθήκη ανθρώπων» με το λίγο πιο ανθρώπινο περιβάλλον πληρώνεται με την προσωπική περιουσία του συζύγου. Στην πράξη ως περιουσία λογίζονται και ασφάλειες ζωής, ακόμη και αν η πρόωρη διάλυσή τους κοστολογείται όσο το μεγαλύτερο κομμάτι των καταβληθέντων δόσεων. Φυσικά και δικαιούται ο ιδιώτης ασφαλιστής να επικαλεστεί, ακόμη και σε ώριμη προς αποπληρωμή ασφάλεια ζωής, την «αδυναμία πληρωμής συμφωνηθέντων». Με βάση μια πρόσφατη απόφαση του ανώτατου συνταγματικού δικαστηρίου προέχει το δικαίωμα του επενδυτή να διατηρήσει την βιωσιμότητα της επιχείρησης του.
Για όλα αυτά τα δεινά – υπάρχουν και πολλά άλλα όπως έλλειψη παιδικών σταθμών, έλλειψη προσωπικού στα νοσοκομεία, χαλασμένοι δρόμοι …. – δεν φταίει η νεοφιλελεύθερη πολιτική ατζέντα αλλά φυσικά … «οι τεμπέλιδες του νότου και οι πρόσφυγες!». Αυτό πάντως μαθαίνει ο μέσος Γερμανός από τα ΜΜΕ του. Τι και αν θα έχει δυσκολία την Παρασκευή μετά τις 12 το μεσημέρι να βρει ιατρό, αφού αυτός έχει πάει να ξεκουραστεί σπίτι του. Τι και αν πχ στο κρατίδιο της Βαυαρίας η εύρεση εστιατορίου ή ξενοδοχείου μετά της 9 μμ αποτελεί έναν από τους άθλους του Ηρακλή. Οι Γερμανοί δουλεύουν περισσότερο απ’ όλους – τον κόσμο και όχι στον κόσμο (φυσικά). Μερικοί όντως δουλεύουν πολύ και πληρώνονται πολύ λίγα. Πρόκειται για τον στρατό του προλεταριάτου. Δεν βρίσκουν μόνιμες εργασίες αλλά μόνο πρόσληψη από εταιρίες ενοικιάσεως εργαζομένων. Αυτοί οι νεοσκλάβοι της τέταρτης ισχυρότερης οικονομίας του πλανήτη πληρώνονται μονάχα όταν και αν ο ιδιοκτήτης τους βρει κάπου να τους στείλει. Μερικοί απ’ αυτούς πρέπει να δεχτούν και χρηματικές ποινές, αν πχ στην νέα πόλη όπου βρίσκονται για ένα τρίμηνο εργασίας ως κούριερ του ταχυδρομείου, ο ενοικιαστής τους εκφράσει παράπονα.
Και για φανταστείτε πόσο εύκολο είναι αυτό. Αφού για κάθε πακέτο που πάει ο διανομέας σε πελάτη πολυεθνικής τύπου άμαζον, ο εργοδότης λαμβάνει κάπου 1,20 Ευρώ. Διότι ο εργοδότης είναι απλά υπεργολάβος ενός τμήματος των πάλαι ποτέ κρατικών ταχυδρομείων. Αυτό το κομμάτι πλέον είναι στα χέρια ιδιώτη που αντί να προσλάβει ο ίδιος εργαζόμενους, απλά παίρνει υπεργολάβο που κι αυτός με τη σειρά του απλά νοικιάζει από τρίτη εταιρία τον εργαζόμενο. Εκεί λοιπόν που πριν από τις αποκρατικοποιήσεις είχαμε ένα ταχυδρομείο που πλήρωνε έναν εργαζόμενο, τώρα τον μισθό του ενός εργαζόμενου τον μοιράζονται και άλλοι τρεις.
Σαφώς και ο εργαζόμενος θα πρέπει να φροντίσει να μην αρρωστήσει. Αφού η ασθένεια – με εντολή και του εναπομείναντα κρατικού τμήματος των ταχυδρομείων – οδηγεί στην απόλυση. Όπως οδηγεί στην απόλυση ενός οδηγού των ταχυδρομείων και η απώλεια της άδειας οδήγησης. Λογικό, θα σπεύσουν να πουν οι φιλελεύθεροι της παρέας. Πόσο λογικό είναι όμως να υποχρεωθεί ο διανομέας να μοιράσει 200 πακέτα σε οχτώ ώρες; Πόσο λογικό να τιμωρείται ο οδηγός όταν το όχημα που δίνει ο εργοδότης δεν τηρεί της υποχρεώσεις ασφαλούς οδήγησης; Ξέχασα – ο εργοδότης είναι η ιερή αγελάδα της υπόθεσης – ο επενδυτής.
Μέσα σε αυτό το πολιτικό χάος που αποτελεί – όσον αφορά την διατήρηση του – την μεγάλη «επιτυχία» της Μέρκελ, (ανα)γεννήθηκε και στην Γερμανία ο ναζισμός. Ακούει στο όνομα Αλτερνατίβα για την Γερμανία, κοινώς AfD. H AfD προπαγανδιστικά δεν κάνει τίποτα άλλο από το να αναπαράγει τις επικεφαλίδες του κίτρινου τύπου, τα κλισέ και φυσικά την καταδίκη του Ευρωπαϊκού νότου και των προσφύγων ως υπαίτιων για την φτώχια εκατομμυρίων Γερμανών. Θα πείτε, μα είναι ηλίθιοι οι ψηφοφόροι; Δεν βλέπουν τι γίνεται πραγματικά; Δεν έμαθαν ότι η Γερμανία ΔΕΝ έδωσε ζεστό χρήμα στην Ελλάδα αλλά αντιθέτως έβγαλε κέρδη δισεκατομμυρίων από τόκους εγγυήσεων προς την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα; Δεν ξέρουν ότι τα αεροδρόμια, οι δρόμοι και τα λιμάνια στην Ελλάδα πέφτουν στα χέρια Γερμανικών κρατικών εταιριών;
Όχι – δεν το έχουν καταλάβει αφού δεν τους το λένε μήτε οι δημοσιογράφοι τους αλλά φυσικά δεν τους το λένε και οι πολιτικοί. Πρωτοστάτες και εμπνευστές αυτού του χάους δεν είναι οι Μερκελιστές ούτε και ο παμπόνηρος αυτός Σόιμπλε. Η αρχή έγινε από τους Σοσιαλδημοκράτες του Σρέντερ μόλις μια οχταετία μετά την ένωση της Γερμανίας! Ένωση; Ποια ένωση; Το ανατολικό κομμάτι, η πρώην Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας είναι το νέο Ελ Ντοράντο όσον αφορά τις αποκρατικοποιήσεις. Στις υψηλές θέσεις διοίκησης τοποθετήθηκαν δημόσιοι υπάλληλοι από την δυτική Γερμανία. Τα εργοστάσια έκλεισαν…. και για όλα τα δεινά βρέθηκε ως φταίχτης ο Μαρξ! Αφού λοιπόν βρέθηκαν οι φταίχτες, Νοτιοευρωπαίοι, πρόσφυγες και ο… Μαρξ, πρέπει κατά το προτεσταντικό αλλά και το καθολικό χριστιανικό έθιμο να ακολουθήσει η τιμωρία! Όσοι φταίνε δεν έχουν δικαίωμα για έλεος. Διότι αν τους δείξουμε ελεημοσύνη θα φρακάρουμε τον δρόμο για την μετά θάνατον σωτηρία.

Μπρος στον δρόμο που χάραξε ο Όρμπαν

Με όλα αυτά τα δεδομένα πολλοί Γερμανοί βλέπουν την κίνηση του Σέχοφερ να εκβιάσει την Μέρκελ, με αφορμή το θέμα των προσφύγων, ως «μαγκιά». Πάνω από 60% των Γερμανών συμφωνούν με τον εγκλεισμό τους σε προσωρινά καμπ. Δεν βλέπουν τίποτα παράλογο στον ορισμό των εν λόγω καμπ ως μέρος όπου «εικονικά δεν υπάρχει είσοδος στην χώρα». Ο όρος «εικονικά» επιτρέπει την άμεση απέλαση χωρίς δικαίωμα σε αίτηση ασύλου και προσφυγής στην δικαιοσύνη. Πώς να προσφύγεις στη δικαιοσύνη ενός κράτος στο οποίο «εικονικά» δεν μπήκες ποτέ;
Η Μέρκελ δεν δείχνει να ενοχλείται απ’ το γεγονός ότι ο Σέχοφερ δήλωσε δημόσια πως «αυτή η γυναίκα δεν μπορεί να με διώξει από την κυβέρνηση αφού εγώ την έκανα καγκελάριο». Στην λογική της Μέρκελ τίποτα δεν μετράει περισσότερο από την παραμονή της στην καρέκλα. Διαπίστωσε ότι με την ατζέντα του Σέχοφερ υπάρχει πιθανότητα να σταματήσει την άνοδο της Αλτερνατίβας. Λογικό – αφού ο Σέχοφερ απλά αντιγράφει την Αλτερνατίβα και συνδυάζει τις θέσεις της με τη ρητορική Όρμπαν και Τραμπ. «Διαβολικά λογικό και μάλλον για το καλό όλων μας» θα έλεγε ο Αλέξης μας, αν καταλάβαινε το παιχνίδι.
Πολλοί εξωτερικοί παρατηρητές περίμεναν μέχρι την τελευταία στιγμή ένα «στοπ» στον κατήφορο Μέρκελ και Σέχοφερ. Ανέμεναν το βέτο του άλλου κυβερνητικού εταίρου, των Σοσιαλδημοκρατών. Απογοητεύτηκαν – την Πέμπτη το βράδυ όταν η αρχηγός της SPD ανακοίνωσε ότι το κόμμα της συμφωνεί με απελάσεις εξπρές και με όλα τα λοιπά μέτρα του Σέχοφερ κατά προσφύγων και μεταναστών. Η Αντρέα Νάλες τόνισε ότι οι σοσιαλδημοκράτες πέτυχαν και έναν στόχο τους. Μέχρι το τέλος της χρονιάς η Γερμανική κυβέρνηση θα νομοθετήσει ένα πλαίσιο σύμφωνα με το οποίο οι επιχειρήσεις θα μπορέσουν να επιλέξουν μέσα από τις στρατιές των δύστυχων προσφύγων, τους πιο καλά και άρτια εκπαιδευμένους. Ε, αυτούς θα τους πάρουν στην Γερμανία και θα τους δώσουν λίγα λεφτά για μισθό. «Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη» το λένε οι σοσιαλδημοκράτες το δωράκι τους προς την εργοδοσία.
Σημειώνεται ότι η όλη φασαρία γίνεται για 16.000 πρόσφυγες και μετανάστες που εισήλθαν στην Γερμανία μέσω Αυστρίας και πιθανότατα προέρχονται από Ελλάδα και Ιταλία.
Που πάμε λοιπόν;

Ματατζήδες τραμπουκίζουν έξω από δικαστήριο σε βάρος γυναίκας δικηγόρου

Κατιούσα

Ένα ακόμα περιστατικό αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας σημειώθηκε την περασμένη Παρασκευή 29 Ιουνίου από αστυνομικούς των ΜΑΤ στη Θεσσαλονίκη, οι οποίοι αφού προσέβαλαν δικηγόρο μετά από υπόθεσή της έξω από τη δικαστική αίθουσα, της επιτέθηκαν με βία, ύβρεις και απειλές όταν τόλμησε να τους ζητήσει τα στοιχεία τους. Η ίδια παρότι είχε δώσει νωρίτερα τα δικά της, εισέπραξε πέραν της σκαιής συμπεριφοράς και μια προσαγωγή στο τμήμα που ολοκληρώθηκε με την υποβολή μήνυσης εναντίον της. Μάλιστα οι αστυνομικοί δε δίστασαν να δείξουν παρόμοια συμπεριφορά στο σύζυγο της δικηγόρου και σε συναδέλφους που έσπευσαν να της συμπαρασταθούν. Σαν κερασάκι στην τούρτα η Ένωση Αστυνομικών Υπαλλήλων τοποθετήθηκε για το περιστατικό κατηγορώντας ουσιαστικά το θύμα, με υπονοούμενα του τύπου “κανείς δεν είναι υπεράνω του νόμου”, εκτός προφανώς από τα εκτελεστικά του όργανα, καταπώς φαίνεται.
Όπως σημειώνει η Εναλλακτική Πρωτοβουλία δικηγόρων Θεσσαλονίκης που προχώρησε στην καταγγελία:
Το περιστατικό θα ήταν γελοίο αν δεν ήταν εξοργιστικό, και σίγουρα δεν είναι καθόλου μεμονωμένο. Καταρχήν διότι δεν πρωταγωνίστησε μόνο ένας αστυνομικός αλλά πλήθος συναδέλφων του που έσπευσαν να τον συνδράμουν στον τραμπουκισμό μιας γυναίκας. Επιπλέον όμως, διότι το συγκεκριμένο συμβάν αποτελεί σύμπτωμα του γενικότερου αυταρχισμού που χαρακτηρίζει τα σώματα ασφαλείας και έχει ενταθεί στα χρόνια των Μνημονίων, παρά τις υποσχέσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ότι θα έβαζε φραγμό στην ασυδοσία. Η «συνέχεια του κράτους» την οποία υπηρετεί η Αστυνομία του κ. Τόσκα ενισχύει την ατιμωρησία, ακριβώς επειδή οι αστυνομικοί ξέρουν ότι το περισσότερο με το οποίο κινδυνεύουν εάν ασκήσουν καταχρηστικά την εξουσία τους είναι μια ΕΔΕ που γίνεται για τα μάτια του κόσμου…

Επίσης, γνωρίζουμε σαν δικηγόροι ότι οι αστυνομικοί συμπεριφέρονται πολύ χειρότερα σε ευάλωτες ομάδες (πρόσφυγες, Ρομά, αστέγους κλπ) και γενικότερα σε απλούς πολίτες (απεργούς, διαδηλωτές στις Σκουριές κλπ), ενώ και η κατάθεσή τους στο δικαστήριο θεωρείται περίπου ως αμάχητο τεκμήριο. Η απόφαση του ΔΣΘ για 24ωρη αποχή διαμαρτυρίας τη Δευτέρα 9 Ιουλίου απέναντι στην αστυνομική αυθαιρεσία σε βάρος των συναδέλφων μας είναι σωστή. Η Εναλλακτική Πρωτοβουλία απαιτεί την τιμωρία των ενόχων για το συμβάν και καλεί τους αρμόδιους εισαγγελείς να πάρουν θέση και να μεριμνήσουν δεόντως προς αποφυγή στο μέλλον παρόμοιων παράνομων και αυταρχικών συμπεριφορών αστυνομικών. Ταυτόχρονα, καλεί τους δικηγόρους και τους πολίτες σε εγρήγορση για την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων από κάθε εξουσία (αστυνομική, δικαστική κλπ), ανεξάρτητα από την ιδιότητα των θυμάτων.

Με πληροφορίες από ellinofreneianet.gr

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ Δ. ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ ΣΤΟ 27ο ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΔΙΗΜΕΡΟ ΤΗΣ ΚΝΕ

Στον Μελιγαλά πληρώθηκαν όπως τους άξιζε

.

Κατιούσα

Σαν σήμερα, στις 15 του Σεπτέμβρη 1944, μετά από σκληρό αγώνα κατά των ταγματασφαλιτών που κράτησε τρεις μέρες,  ο ΕΛΑΣ απελευθερώνει στη Μεσσηνία την κωμόπολη του Μελιγαλά.
«Για τη μάχη του Μελιγαλά έχουν γραφτεί και γράφονται από τους αντιπάλους του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ πάρα πολλά, παραποιώντας τα γεγονότα και την ιστορική αλήθεια. Πρόκειται για μια προσπάθεια συγκάλυψης της εγκληματικής και αντιλαϊκής πολιτικής της αστικής τάξης και σε εκείνα τα χρόνια. Κανενός Έλληνα εργαζόμενου δεν μπορεί να πονάει η καρδιά του για τους ταγματασφαλίτες. Πληρώθηκαν όπως τους άξιζε» γράφει, μεταξύ άλλων, ο ιστορικός Χρήστος Τσιντζιλώνης, μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ, πρόεδρος σήμερα της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ, σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε στον Ριζοσπάστη της 11/9/2005. Μεταφέρουμε ολόκληρο το άρθρο.

Η αλήθεια για τον Μελιγαλά

Επί δεκαετίες ακροδεξιές ομάδες, με την ανοχή επίσημων εκπροσώπων της αστικής τάξης, συναθροίζονται στο Μελιγαλά, για να «τιμήσουν» τους «ηρωικούς» όπως λένε νεκρούς, που σφαγιάστηκαν από τους «κομμουνιστοσυμμορίτες»! Φέτος, μάλιστα, επιχειρείται να διοργανωθούν διάφορες εκδηλώσεις με τη συμμετοχή και ξένων νεοφασιστικών οργανώσεων από διάφορες χώρες της ΕΕ, όπου διώκονται οι κομμουνιστές ενώ οι νεοφασίστες δρουν ελεύθερα.
Για τη μάχη του Μελιγαλά έχουν γραφτεί και γράφονται από τους αντιπάλους του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ πάρα πολλά, παραποιώντας τα γεγονότα και την ιστορική αλήθεια. Πρόκειται για μια προσπάθεια συγκάλυψης της εγκληματικής και αντιλαϊκής πολιτικής της αστικής τάξης και σε εκείνα τα χρόνια. Κανενός Ελληνα εργαζόμενου δεν μπορεί να πονάει η καρδιά του για τους ταγματασφαλίτες. Πληρώθηκαν όπως τους άξιζε.
Τα «Τάγματα Ασφαλείας», που είχαν συγκροτηθεί προς το τέλος του 1943 από την κατοχική κυβέρνηση Ι. Ράλλη για την αντιμετώπιση του «κομμουνιστικού κινδύνου» και την «προστασίαν του κοινωνικού καθεστώτος», είχαν συγκεκριμένη αποστολή κατά τη στιγμή της αποχώρησης των Γερμανών, να αποτελέσουν την οπισθοφυλακή και πλαγιοφυλακή τους, ώστε να κρατήσουν τις θέσεις τους και να απασχολήσουν και φθείρουν τον ΕΛΑΣ. Ετσι, όχι μόνο θα στερούσαν τον ΕΛΑΣ από τα ηθικά και υλικά οφέλη που θα αποκόμιζε από το χτύπημα των Γερμανών, αλλά θα του προξενούσαν και απώλειες.
Κυρίως, όμως, τα «Τάγματα Ασφαλείας», όπως προαναφέρθηκε, συγκροτήθηκαν ως ένα ένοπλο χέρι της αστικής τάξης, ενταγμένο στους σχεδιασμούς της για τη μεταπολεμική εξέλιξη της πολιτικής κατάστασης. Γι’ αυτό και στη συγκρότηση των «Ταγμάτων Ασφαλείας» συμμετείχαν οι Βενιζελικοί Θ. Πάγκαλος και Στυλ. Γονατάς, καθώς και άλλοι.
Εγραψε σχετικά με τα «Τάγματα Ασφαλείας» ο ιδρυτής τους Ι. Ράλλης: «Κατορθώσαμεν να έχωμεν εις τη διάθεσιν της Κυβερνήσεως Εθνικής Ενότητος, δύναμιν εγγυωμένην πλήρως την ασφάλεια και την τάξιν. Κατορθώσαμεν τέλος να εύρουν οι κ.κ. Παπανδρέου, Κανελλόπουλος, κλπ. ενταύθα αποβιβαζόμενοι, ΕΛΛΑΔΑ». «Ο κίνδυνος του κομμουνισμού είναι εγγύς. Η εξουθένωσις της Ελληνικής Φυλής και ημών αυτών έσεται βέβαια αν δεν ετοιμασθώμεν και αντιδράσωμεν». («Ο Ιωάννης Δ. Ράλλης ομιλεί εκ του τάφου», Αθήναι 1947, σελ. 70 και 92).
Εξάλλου πρέπει να υπογραμμιστεί ότι οι Γερμανοί είχαν εγκαταλείψει την Πελοπόννησο όταν διαδραματίστηκαν τα γεγονότα στο Μελιγαλά.
Η απόφαση της κυβέρνησης της λεγόμενης «Εθνικής Ενότητας», που ενώ κατάγγειλε τα «Τάγματα Ασφαλείας» στην πράξη τα προστάτευε, δεν ήταν παρά μια καταδολίευση του ΕΑΜ. Οι μυστικές οδηγίες των Αγγλων και των παλαιοκομματικών προς τα «Τάγματα Ασφαλείας» ήταν να μην παραδοθούν και να πολεμήσουν τον ΕΛΑΣ. Ο ΕΛΑΣ δεν είχε άλλη διέξοδο από το βίαιο αφοπλισμό και τη διάλυση των «Ταγμάτων Ασφαλείας», τα οποία, όμως, προσπαθούσαν να κρατηθούν ως τον ερχομό των Αγγλων, που όπως αποδείχτηκε αργότερα, θα τα μετατρέπανε σε «συμμαχικό» στρατό.
Επομένως η βίαιη διάλυση των «Ταγμάτων Ασφαλείας», ήταν βέβαιο ότι θα προσέκρουε στις επιδιώξεις των Αγγλων και της κυβέρνησης «Εθνικής Ενότητας». Ο Γ. Παπανδρέου άλλωστε είχε αρχίσει από παλιά (και οι Αγγλοι ιμπεριαλιστές το ίδιο), να κάνει λόγο ευθέως για τρομοκρατία του ΕΑΜ ή της «ΕΑΜικής μειοψηφίας κατά της πλειοψηφίας», και το επισημοποίησε στο Λίβανο.
Στις 8/9/1944, ο ΕΛΑΣ έδωσε τη μάχη για την απελευθέρωση της Καλαμάτας από τους ταγματασφαλίτες. Αιχμαλώτισε το μεγαλύτερο μέρος, ένα τμήμα όμως, με επικεφαλής τον κατοχικό Νομάρχη Μεσσηνίας Περωτή, διέφυγε προς Μελιγαλά. Στο δρόμο προς το χωριό Ασπρόχωμα, οι ταγματασφαλίτες έσφαξαν 30 πολίτες και 4 ΕΛΑΣίτες, οι οποίοι εκτελούσαν τηλεφωνική υπηρεσία σ’ αυτό το χωριό.

Η μάχη του Μελιγαλά

Οι εκκλήσεις του ΕΛΑΣ να σταματήσουν οι συγκρούσεις δε βρήκαν καμιά ανταπόκριση, εξαιτίας των ραδιουργιών των Αγγλων και της κυβέρνησης του Καΐρου, που πίστευαν ότι μ’ αυτά θα μπορέσουν να καταβάλουν τις ισάριθμες σχεδόν δυνάμεις της ΙΙΙ Μεραρχίας του ΕΛΑΣ και να κρατήσουν υπό τον έλεγχό τους την Πελοπόννησο ως την άφιξη των αγγλικών στρατευμάτων.Για την τριήμερη σκληρή μάχη που έδωσε ο ΕΛΑΣ στο Μελιγαλά, όπου είχαν συγκεντρωθεί γύρω στους 1.000 ταγματασφαλίτες, παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το «Ματωμένο και ένδοξο χρονικό» του γιατρού Στάθη Κανναβού, Επάρχου διοικητικού αντιπροσώπου της ΠΕΕΑ, εκείνη την εποχή. Το χρονικό δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Εθνική Αντίσταση» (τεύχος 21, 1979).
«11 Σεπτέμβρη. Στην οχυρωμένη μ’ όλα τα μέσα της πολεμικής τέχνης από τους Γερμανούς κωμόπολη του Μελιγαλά, έχουν συγκεντρωθεί να δώσουν την αποφασιστική δολοφονική τους μάχη, οι πιο αιμασταγείς ταγματαλήτες 2 επαρχιών. Οι βάσεις Βελίκας, Καλαμάτας, Μελιγαλά, Διαβολιτσιού, Δώριου, Κοπανακιού. Αποβραδίς, οι ηρωικοί ΕΛΑΣίτες του 8ου και 9ου Συντάγματος, έχουν δέσει γύρω από το άντρο αυτό της εθνοπροδοσίας ασφυκτικό κλοιό. Εφεδροελασίτες και από τις 3 επαρχίες πλαισιώνουν κι εδώ, στις πρώτες γραμμές, τον ΕΛΑΣ, ενεργούν αναγνωρίσεις, δίνουν πληροφορίες. Και τρεις μέρες και τρεις νύχτες, από το χάραμα της 12 Σεπτέμβρη, ο μικρός κάμπος και τριγύρω τα βουνά κρατούν την ανάσα τους στο ασταμάτητο σάλαγο της φονικής σύρραξης. Για τον ΕΛΑΣ, χάρη στις Καζέρτες και στα Λίβανα, κάθε σφαίρα, είναι ακριβότερη κι από το χρυσό. Είσαι υποχρεωμένος χίλιες να σφυρίζουν στ’ αυτιά σου και ν’ απαντάς με μία. Μονάχα που διαθέτει κανόνι! Είναι μια σκέτη κάννη, ψαρεμένη από το ΕΛΑΝ στ’ απομεινάρια κάποιου ναυαγίου. Για να ψευτοσταθεί στον τόπο της, ύστερα από κάθε βολή, φορτώνεται μ’ έναν αρμακά πέτρες. Μα κι έτσι, πάλι κλοτσοπηδάει και τα φέρνει όλα γύρω της, άνω – κάτω. Και οι άντρες για σιγουριά έχουν δέσει από τη σκανδάλη της ένα καραβόσκοινο, κι αυτό τραβάνε από καμιά δεκαριά μέτρα μακριά κάθε φορά που θέλουν να πυροβολήσουν!
14 Σεπτέμβρη. Μια εγγλέζικη αποστολή έρχεται καταϊδρωμένη και ζητάει να περάσει στις γραμμές της εθνοπροδοσίας. Θα έπειθε λέει, τους αλήτες να σταματήσουν την αιματοχυσία, να παραδοθούν στον ΕΛΑΣ και να περιμένουν να κριθούν από την Κυβέρνηση. Οταν το παράλλο πρωινό, αιχμάλωτοι πια του ΕΛΑΣ, οι διπλοπουλημένοι αυτοί στους ξένους επιδρομείς “εθνικόφρονες” ρωτήθηκαν γιατί έστω και την τελευταία στιγμή δε δέχτηκαν να σταματήσουν την αιματοχυσία, η απάντησή τους ήταν και πάλι αυτή του αναίσθητου, επαγγελματία προδότη.
– Οι Εγγλέζοι μας πίεσαν να συνεχίσουμε…
Για το Μεσσηνιακό λαό για μια ακόμη τώρα φορά ενισχύονταν οι ανησυχίες του για το αύριο, ενώ οι ταγματαλήτες με τις ευλογίες τώρα γερμανών, εγγλέζων, της κυβέρνησης συνέχιζαν με πιο πολλή λύσσα, και αναισθησία το αιματοκύλισμα του λαού. Ο ΕΛΑΣ έχασε όσα σε καμιά μάχη του με τους Γερμανούς, κάπου 200 διαλεχτά παλικάρια. Οι ταγματαλήτες ως την τελευταία στιγμή, έβγαλαν από το Μπεζεστένι ομήρους τους και τους εκτελούσαν.
15 Σεπτέμβρη. Λίγο μετά το ηλιβάρεμα, οι δολοφόνοι του Μελιγαλά, σηκώνουν από παντού λευκές σημαίες. Πετούν στα φυλάκια τα άτιμα όπλα τους και μπουλούκια – μπουλούκια, τρέχουν να κλειστούν στο Μπεζεστένι. Λίγες στιγμές πριν την παράδοσή τους, στις ανατολικές παρυφές της κωμόπολης είχε φτάσει χωρίς να προλάβει να πάρει μέρος στη μάχη το 11ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ μαζί με το θρυλικό καπετάνιο του Λαϊκού μας στρατού – τον Αρη Βελουχιώτη. Ο πόνος, η οργή και το αίσθημα της πιο άγριας εκδίκησης των χιλιάδων μαυροφορεμένων από τα γύρω χωριά που πλημμύρισαν την κωμόπολη ήταν ολόκληρο βουνό. Και μ’ όλα αυτά, ο πατριωτισμός και η ανθρωπιά του εθνικολαϊκού μας κινήματος δεν υστέρησε. Από την πρώτη ημέρα με τη βοήθεια του ΕΛΑΣ διώχτηκαν στα χωριά τους εκατοντάδες ανοργάνωτοι, που περιφέρονταν στην πόλη, λεηλατούσαν και προκαλούσαν ανεύθυνα. Από τις πρώτες στιγμές οι κατά τόπους οργανώσεις ξεκαθάρισαν από το Μπεζεστένι πάνω ίσως κι από χίλιους Γερμανοντυμένους που υποτίθονταν ότι δε βαρύνονταν μ’ εγκλήματα και τους έστειλαν στα σπίτια τους. Από την ίδια ημέρα το Λαϊκό Συμβούλιο Αυτοδιοίκησης συνέρχονταν και με εισήγηση του υποφαινόμενου αποφάσιζε την οργάνωση συσσιτίου για τις οικογένειες των ταγματαλητών!
Και μέσα σ’ ένα τέτοιο αιμοσταγές περιβάλλον το ανθρώπινο πρόσωπο του Λαϊκού μας αγώνα, εύρισκε και πάλι την αντοχή του να εκδηλωθεί.
16 Σεπτέμβρη. Ενα μετά το άλλο τα 3 Συντάγματα του Λαϊκού Στρατού αποσύρονται από το Μελιγαλά και προχωρούν από την απάνω Τριφυλία, την Ιθώμη, την Εύα, τη Βουφράδα, σ’ ένα μέτωπο που πιάνει όλο το μάκρος του Νομού. Ολες οι δυνάμεις θα συγκλίνουν στους Γαργαλιάνους, τη μεγάλη αντάρτισσα πόλη του Μωρηά, με τους 600 αντάρτες της και τους χιλιάδες κυνηγημένους της. Εδώ έχει φωλιάσει ο αρχιδολοφόνος Στούπας και με τις ορδές του συνεχίζει και μετά την αποχώρηση των Γερμανών τις επιδρομές και τη σφαγή στα χωριά της Κάτω Τριφυλίας και της Πυλίας.
Στη σύρραξή του αυτή με τα τελευταία υπολείμματα της εθνοπροδοσίας, ο ΕΛΑΣ πληρώνει και πάλι μ’ ακριβές απώλειες. Οι δολοφόνοι του Στούπα, ηττημένοι, σκορπίζονται στις σταφίδες και στην πορεία τους προς την Πύλο αιματοκύλησαν την περιοχή, σκοτώνοντας άνανδρα, κάθε χωριάτη που δούλευε ανύποπτος στα χτήματά του. Ο αρχιπροδότης Στούπας κλείνεται στο Κάστρο της Πύλου να γλιτώσει. Μα κάποτε αποκάνει από την αντιλαϊκή λύσσα του και αυτοκτονεί.
Ετσι, στις 20 Σεπτέμβρη η Μεσσηνία είναι λεύτερη. Ο ηρωικός καπετάνιος του Εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα Αρης Βελουχιώτης προχωρεί σ’ όλο το μάκρος, από Πύλο – Μεσσήνη, Αρκαδικά σύνορα, αποχαιρετάει το λαό και με τα 3 Συντάγματα του ΕΛΑΣ τραβάει για το κέντρο του Μωρηά.
Εκεί, στα τέλη του Σεπτέμβρη, έφτανε στην Καλαμάτα και ο αντιπρόσωπος της Κυβέρνησης «Εθνικής Ενότητας» κ. Παναγ. Κανελλόπουλος. Από την πρώτη κι όλας στιγμή φάνηκε ότι μοναδική έγνοια και αγωνία της Κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου ήταν το πώς θα περιμαζέψει, θα διατηρήσει οπλισμένους και θα μεταφέρει στην Αθήνα τους ταγματαλήτες, για τη νέα αιματοχυσία που ετοίμαζε με τους Αγγλους πάτρωνές της. Λαϊκές επιτροπές από όλα τα στρώματα ανεβοκατεβαίνουν κάθε μέρα στο ξενοδοχείο που στάθμευε ο Αντιπρόσωπος της κυβέρνησης, χωρίς να παίρνουν έστω μια αόριστη απάντηση για τα προβλήματα ζωής ή θανάτου, που τους πίεζαν. Κι ήταν πάλι και τότε η πρωτοβουλία και πίεση των λαϊκών οργανώσεων, που έδινε μια άμεση και σωστική λύση σε πολλά αδιέξοδα. Με την υπογραφή του κ. Κανελλόπουλου του Διοικητ. Αντιπροσώπου Επαρχίας Καλαμάτας και του υποφαινόμενου σαν Διοικητικού αντιπροσώπου της Επαρχίας Μεσσήνης, εκδίδονταν για το Νομό και κυκλοφορούσαν ειδικά χαρτονομίσματα, εγγυημένα από το κράτος που θα δημιουργούνταν. Μ’ αυτά πληρώθηκαν χιλιάδες υπάλληλοι που ένα δυο μήνες έμειναν απλήρωτοι και νηστικοί. Μ’ αυτά άνοιξε και κινήθηκε η αγορά κι ο λαός ένιωσε ξανά ότι μπορεί μόνος του να κουμαντάρει κάθε πλευρά της ζωής του».

«Προσοχή νάρκες»

Η μάχη του Μελιγαλά Δεν τελείωσε με τη νικηφόρα έκβαση που είχε η μάχη για τον ΕΛΑΣ. Δημιουργήθηκε ένα φοβερό κλίμα που μύριζε θανατικό. Ο λαός της περιοχής ζητούσε με κάθε τρόπο να εκδικηθεί, ξεπαστρεύοντας τις εγκληματικές αυτές μορφές των ταγματασφαλιτών που είχαν διαπράξει ανήκουστα κακουργήματα σε βάρος του.
Η κατάληψη της μισητής εχθρικής εστίας από τον ΕΛΑΣ και μετά μάλιστα από τέτοιο φοβερό κόστος σε αίμα, είχε εξαγριώσει τα πράγματα. Κάποιοι αντάρτες είχαν αρχίσει να καίνε σπίτια απ’ τα οποία τους χτυπούσαν και χρειάστηκε να επέμβει ο καπετάνιος Φώτης Αποστολόπουλος, για να συγκρατήσει την εκδικητική τους ορμή (1).
Για την εκδικητική μανία του κόσμου, ο Αρίστος Καμαρινός λέει σχετικά: «Είχα την ευθύνη της συγκέντρωσης των αιχμαλώτων στο Μπεζεστένι. Το έργο μας ήταν πολύ δύσκολο. Επρεπε να συγκρατήσουμε ομάδες εξοργισμένων πολιτών, οι οποίοι οπλισμένοι με τσεκούρια ορμούσαν να εκδικηθούν για τα θύματά τους. Για να περιφρουρήσουμε τους αιχμαλώτους, βάλαμε ισχυρή φρουρά στο Μπεζεστένι και γράψαμε με μεγάλα γράμματα: “Προσοχή Νάρκες!”» (2).
«Τους αιχμαλώτους», διηγείται ο Βαγγέλης Μαχαίρας, «σε πρώτη φάση τους μεταφέραμε στις αρχικές μας θέσεις. Συγκεντρώθηκαν εκεί εκατοντάδες αγανακτισμένοι Μεσσήνιοι, που φώναζαν: “Δολοφόνοι, προδότες, σκοτώσατε τους δικούς μας”. Και απειλούσαν λιντσαρίσματα. Με το πιστόλι στ’ αριστερό μου χέρι (το δεξί το είχα στο γύψο), τους είπα: “Δεν θα επιτρέψω να θιγεί ούτε ένας αιχμάλωτος” και τους εξήγησα: “1. Δεν ξέρουμε ποιοι κάνανε εγκλήματα. Χρειάζεται ανάκριση και 2. Αν θέλατε να εκδικηθείτε ας ερχόσαστε να λάβετε μέρος στη μάχη. Τρεις μέρες κράτησε”». (3)
Συνεχίζει ο Στάθης Κανναβός: «Οπως και στη Μεσσηνία, η ιστορία στην ένδοξη για το λαό εκείνη περίοδο περπάτησε με βήματα βαριά και απαραχάρακτα. Σπιθαμή με σπιθαμή το χώμα της έχει ποτιστεί με το αίμα χιλιάδων αγνών πατριωτών και ηρώων. Στη μνήμη του Κώστα Ξυδέα, του Νικήτα Σούμπλη, του Αντώνη Δημόπουλου, του Γιώργη Ζερμπίνου, της Ελένης Πιερράκου, του Τάκη Μουντζουρέα, του Κώστα Μπασακίδη, του Κώστα Κανελλόπουλου, του Μήτσου Κανελλόπουλου, του Γιάννη Δρυνέα, του Θόδωρου Κορμά, του Τάκη Αλεβιζάτου, του Μήτσου Οικονομόπουλου, του Πούλου Πουλόπουλου, του Τάκη Κουλαμπά, του Νίκου Μητρόπουλου, του Κώστα Σταθόπουλου, του Κλέαρχου Συρράκου, του Χρίστου Αντωνόπουλου, του Κώστα Νέζη, του Αντώνη Νέζη, του Βασίλη Μπράβου, του Νίκου Ανδριανόπουλου, του Παναγιώτη Κατσώλη, του Παναγιώτη Μπάρτζιου, του γιατρού Ματζή, του Μήτσου Κούκλινου, του Θόδωρου Μπουμπού, του Κούτρη, του Παναγιωτακάκη και των άλλων δεκάδων νεκρών κι αθάνατων στελεχών του»(4).
Η μάχη του Μελιγαλά ήταν μια μάχη ταξική μεταξύ των δυνάμεων της λευτεριάς και κοινωνικής προόδου και της πιο μαύρης αντίδρασης.

Συμπεράσματα

Είναι θεμελιακής σημασίας το γενικότερο συμπέρασμα που προκύπτει, τόσο από τα γεγονότα στο Μελιγαλά όσο και από τα ανάλογα σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, που αφορούσαν σε συγκρούσεις του ΕΛΑΣ με τα «Τάγματα Ασφαλείας», με τον ΕΔΕΣ, με την ΕΚΚΑ και άλλες οργανώσεις: Εχθρός όλων των αστικών δυνάμεων (και των Γερμανόφιλων και Αγγλόφιλων) ήταν το λαϊκό κίνημα (ΕΑΜ) και φυσικά το ΚΚΕ, παρά τις οξύτατες αντιθέσεις που υπήρχαν ανάμεσα στις αστικές δυνάμεις, αντιθέσεις που τις έφεραν να μάχονται μεταξύ τους και με τα όπλα.
Ωστόσο, κι ενώ συγκρούονταν μεταξύ τους, ταυτόχρονα συνεργάζονταν για την αντιμετώπιση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ.
Το γεγονός εξηγείται: «… η αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας περιέχονταν στον αντιφασιστικό χαρακτήρα του πολέμου» (5). Και εκδηλώθηκε με ακόμη πιο ανοιχτό και οξύτατο τρόπο μετά την άνοιξη του 1943, όταν είχε επέλθει η στροφή στον πόλεμο σε βάρος της Γερμανίας και υπέρ της Σοβιετικής Ενωσης. Από τότε ακριβώς αναπροσαρμόστηκε πιο συγκροτημένα η στρατηγική των αστικών δυνάμεων (Εγγλέζων – ντόπιων) κατά του ΕΑΜ (όχι όμως και η στρατηγική του ΕΑΜικού κινήματος), με τις γνωστές εξελίξεις που ακολούθησαν.
Πηγές:

• Κωνσταντίνος Μπρούσαλης: «Η Πελοπόννησος στο Πρώτο Αντάρτικο 1941-1945», εκδόσεις «Επικαιρότητα», σελ. 469.
• Γρηγόρη Κριμπά: «Η Εθνική Αντίσταση στη Μεσσηνία και τους γύρω νομούς», σελ. 334.
• Στο ίδιο, σελ. 333.
• Περιοδικό «Εθνική Αντίσταση», τεύχος 21, 1979.
• «Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 60 χρόνια από την Αντιφασιστική Νίκη των λαών», σελ. 12.

Το «αυστριακό» 12ωρο δουλειάς στη φυλακή της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Το «αυστριακό» 12ωρο δουλειάς στη φυλακή της Ευρωπαϊκής Ένωσης – του Γεράσιμου Χολέβα

 

Μια φανταστική (;) ιστορία από το 2008...

 

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ 

 

Αφορμή για τη φανταστική (;) ιστορία που θα διαβάσετε στη συνέχεια ήταν οι αποφάσεις των υπουργών Απασχόλησης της Ευρωπαϊκής Ένωσηςγια το χρόνο εργασίας, στη σύνοδο τους στο Λουξεμβούργο στις 10 Ιουνίου του 2008.

 

Τότε, οι υπουργοί Εργασίας της «αγίας» Ευρωπαϊκής Ένωσης επικύρωσαν, μεταξύ άλλων, το διαχωρισμό του χρόνου εργασίας των εφημεριών σε ενεργό και ανενεργό και δόθηκε η δυνατότητα σε κάθε κράτος – μέλος να παρέχει στους εργοδότες τον τρόπο να επιβάλλουν στους εργαζόμενους 65 ώρες δουλειάς την εβδομάδα και πάνω.

 

Ποιος ήταν ο τρόπος;  Η μοναδική δέσμευση για τον εργοδότη ήταν να οργανώνει το χρόνο εργασίας έτσι ώστε ανάμεσα σε δυο εργάσιμες περιόδους να μεσολαβούν 11 ώρες ανάπαυσης.  Άρα, θα μπορούσε ο εργοδότης τις υπόλοιπες 13 ώρες του 24ώρου να έχει στη διάθεση του τον εργαζόμενο. Συνεπώς: Συνολικός εργάσιμος χρόνος σε πενθήμερη εργασία να φτάνει τις 65 ώρες, σε εξαήμερη εργασία τις 78 ώρες και σε επταήμερη εργασία τις 91 ώρες. Διαβάστε εδώ [Ριζοσπάστης 15/ 6 / 2008] τις λεπτομέρειες για την επίτευξη αυτής της… εξίσωσης που έδινε τη δυνατότητα μετατροπής των εργαζομένων σε δούλους του 21ου αιώνα.

 

Όλα τα παραπάνω μας τα θύμισε η απόφαση της αυστριακής Βουλής που ενέκρινε χθες τη θέσπιση 12ωρης ημερήσιας εργασίας ή 60ωρης εβδομάδιαίας (διαβάστε εδώ τις λεπτομέρειες της απόφασης που ψήφισε η κυβέρνηση συνασπισμού του συντηρητικού Λαϊκού Κόμματος του καγκελάριου Σεμπάστιαν Κουρτς και του ακροδεξιού «Κόμματος των Ελευθέρων», μαζί με τις ψήφους του νεοφιλελεύθερου κόμματος της αντιπολίτευσης «Νέα Αυστρία»).

 

Ακολουθεί η φανταστική (;) ιστορία που αναφερθήκαμε στην αρχή του κειμένου. Δημοσιεύθηκε στον Ριζοσπάστη (εδώ) στις 24/6/2008, με τίτλο «Παρόν ή μέλλον;». Ο τίτλος, πια (μετά τα μέτρα που ακολούθησαν από το 2008 στην «αγία» ΕΕ και τη θέσπιση του 12ωρου στην Αυστρία), μπορεί να αλλάξει: Το «αυστριακό» 12ωρο δουλειάς στη φυλακή της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

 

Ο ήλιος ίσα – ίσα που ‘χει ξεπροβάλει στον ουρανό. Στο μυαλό της τριγυρίζουν ασταμάτητα τα λόγια του γιατρού για τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Εάν επρόκειτο γι’ αυτή δε θα την ένοιαζε τόσο. Αφορούσαν, όμως, την κόρη της που, μόλις πριν δέκα μέρες, έκλεισε πέντε χρόνια ζωής. Ευτυχώς, μέσα σε λίγους μήνες η υγεία της μικρής μπορεί να επανέλθει, αλλά, δυστυχώς, χρειάζονται άμεσα χρήματα, ώστε να ξεκινήσει η θεραπεία. Το ταμείο δεν καλύπτει το σύνολο των εξόδων.

 

Θυμήθηκε μια είδηση που ‘χε ακούσει πριν πολύ καιρό, αλλά δεν είχε δώσει σημασία. Οι κρατήσεις απ’ τον πενιχρό μισθό της είχαν «κάνει φτερά». Για την ακρίβεια, η τότε κυβέρνηση τις είχε …επενδύσει στο χρηματιστήριο. Εξοργίστηκε, μα δεν είχε χρόνο για άλλες τέτοιες σκέψεις. Αισθάνθηκε το κεφάλι έτοιμο να σπάσει. Είχε έρθει η ώρα για να πάει στη δουλειά της και δεν είχε κοιμηθεί ούτε λεπτό. «Δεν είμαι για να χάνω μεροκάματα», ψιθύρισε και σηκώθηκε να ετοιμαστεί.

Συνειδητοποίησε ότι θα αργούσε μισή ώρα, ξεφύσηξε και σκέφτηκε: «Τι να έκανα; Δεν άντεχα να σηκωθώ. Οπως και να ‘χει, όμως, δε θα χάσω τα λεφτά αυτής της μισής ώρας». Οταν έφτασε στη δουλειά εξήγησε στον προϊστάμενο το πρόβλημά της. Ηξερε μέχρι και τη σειρά των λέξεων της απάντησης του: «Σε καταλαβαίνω. Βέβαια, όπως ξέρεις, το μισάωρο το χάνεις». Πήγε γρήγορα – γρήγορα στο πόστο της.

 

Αδυνατούσε να συγκεντρωθεί. Η κούραση και η απελπισία ήταν αποτυπωμένες στο πρόσωπό της. Η συνάδελφός της, μόλις την αντίκρισε, της είπε: «Τι έπαθες; Πρώτη φορά σε βλέπω έτσι». Απάντησε κοφτά: «Θα σου πω όταν τελειώσει η βάρδιά μας». Τα μάτια της είχαν μαύρους κύκλους και ήταν έτοιμα να κλείσουν. «Γιατί όχι στο διάλειμμα;», ήρθε η επόμενη ερώτησή της. «Θα το δουλέψω το διάλειμμα. Αργησα μισή ώρα και δεν είμαι για να χάνω ούτε μισό ευρώ», της αποκρίθηκε. Ο διάλογος σταμάτησε εκεί.

Ηρθε η ώρα του διαλείμματος. «Φυσικά» δεν ήταν η μόνη η οποία θα ‘βγαζε 13 ώρες χωρίς παύση. Δεν το ‘κανε, άλλωστε, για πρώτη φορά. Εριξε μια ματιά στους συναδέλφους της που συνεχίζουν να δουλεύουν. Ξεκίνησε έναν εσωτερικό μονόλογο γεμάτο οργή, οι κινήσεις της άρχισαν να αποκτούν ένταση. Εδώ και χρόνια οι εργοδότες έχουν δικαίωμα, με μια ατομική σύμβαση, να χρησιμοποιούν τους εργαζόμενους σαν δούλους, αρκεί να τους αφήνουν …περιθώριο 11 ωρών ανάπαυσης.

 

Ακόμα κι αυτό το 11ωρο, βέβαια, δεν είναι «καθαρό». Οσοι «επέλεξαν» να κάνουν μισάωρο διάλειμμα, είχαν, ήδη, χάσει τη μισή ώρα ξεκούρασης απ’ τις 11. Η σημερινή καρτέλα τους θα έγραφε: 11 ή 11.30 ώρες ΑΝΕΝΕΡΓΟΣ ΕΡΓΑΣΙΜΟΣ ΧΡΟΝΟΣ. Το μέτρο αυτό πέρασε πρώτα στις εφημερίες και μετά γενικεύτηκε σε όλο τον εργάσιμο χρόνο.

Η έντασή της μεγάλωνε. Την έπιασε ένας ασυνήθιστος πονοκέφαλος. Δεν πέρασαν λίγα λεπτά και λιποθύμησε. Εκανε αρκετή ώρα για να αποκτήσει τις αισθήσεις κι ακόμα περισσότερες για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της. 

Σύνολο ωρών απ’ τη στιγμή που λιποθύμησε μέχρι τη στιγμή που ξανάπιασε δουλειά: 4. Ανοιξε τα μάτια της στο νοσοκομείο. Ο γιατρός τη συμβούλευσε να μη συνεχίσει τη δουλειά σήμερα, αλλά αυτή επέμεινε. «Δεν έχω περιθώριο να χάσω ούτε λεπτό. Χρειάζομαι χρήματα. Σήμερα έχω, ήδη, 4 ώρες ανενεργού χρόνου εργασίας. Καταλαβαίνετε;»…

Πηγή κοσμικών ακτίνων ο διπλός αστέρας ήτα Τρόπιδος

Το όμορφο νεφέλωμα του διπλού αστέρα ήτα Τρόπιδος (στην περιοχή συνένωσης των δύο λοβών)

Σύμφωνα με μελέτη βασισμένη σε δεδομένα από το διαστημικό τηλεσκόπιο NuSTAR της NASA, ο αστέρας ήτα Τρόπιδος (Eta Carinae), το πιο φωτεινό και μεγαλύτερης μάζας αστρικό ζεύγος σε ακτίνα 10.000 ετών φωτός από τη Γη, επιταχύνει σωματίδια σε υψηλές ενέργειες, μερικά από τα οποία μπορεί να φτάνουν στον πλανήτη μας με τη μορφή κοσμικών ακτίνων.
Οι αστρονόμοι γνωρίζουν ότι κοσμικές ακτίνες με ενέργειες μεγαλύτερες του ενός δισεκατομμυρίου ηλεκτρονιοβόλτ (eV) προέρχονται από πηγές εκτός του ηλιακού μας συστήματος. Ομως, επειδή τα σωματίδια αυτών των ακτίνων (ηλεκτρόνια, πρωτόνια, πυρήνες ατόμων) φέρουν ηλεκτρικό φορτίο, αποκλίνουν όταν συναντούν μαγνητικά πεδία (όπως το γήινο), με αποτέλεσμα να μην είναι δυνατό να εντοπιστεί η πηγή τους. Επιπλέον, όταν μια κοσμική ακτίνα μπει στη γήινη ατμόσφαιρα πραγματοποιεί ένα ζιγκ-ζαγκ λόγω της αλληλεπίδρασης με τα μόρια του αέρα.
Ο μεταβλητός αστέρας ήτα Τρόπιδος, βρίσκεται 7.500 έτη φωτός μακριά και είναι γνωστός στους αστρονόμους από τη σύντομη έκλαμψή του το 19ο αιώνα, που τον έκανε να γίνει προσωρινά ο δεύτερος πιο φωτεινός αστέρας στον ουρανό. Αυτό το περιστατικό, η αιτία του οποίου παραμένει ασαφής, είχε ως αποτέλεσμα να σκορπιστεί γύρω του αστρικό υλικό με τη μορφή νεφελώματος σχήματος κλεψύδρας. Ο ήτα Τρόπιδος είναι στην πραγματικότητα διπλός αστέρας, αποτελούμενος από δύο υπέρλαμπρα τεράστια άστρα (το ένα έχει 90 ηλιακές μάζες και το άλλο 30), που περιφέρονται το ένα γύρω από το άλλο. Η μικρότερη απόσταση που φτάνουν μεταξύ τους είναι περίπου όση η μέση απόσταση Ηλιου και Αρη, δηλαδή πολύ μικρή σε αστρονομική κλίμακα.

Ο ήτα Τρόπιδος εκπέμπει μεγάλες ποσότητες ακτίνων Χ, όπως καταγράφεται σε αυτήν την εικόνα από το διαστημικό τηλεσκόπιο ακτίνων Χ, Chandra. Η πηγή τους είναι ξεκάθαρα ο ήτα Τρόπιδος. Με τις πράσινες γραμμές φαίνονται τα ωστικά κύματα στην περιοχή σύγκρουσης των αστρικών ανέμων των δύο άστρων, που επιταχύνουν υποατομικά σωματίδια σε ταχύτητες που πλησιάζουν την ταχύτητα του φωτός

Λόγω της λαμπρότητάς τους και τα δύο άστρα γίνονται πηγές ισχυρότατων αστρικών ανέμων, οι οποίοι συγκρούονται μεταξύ τους σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο σχήμα, καθώς τα άστρα πραγματοποιούν το «χορό» τους. Οταν η σύγκρουση των αστρικών ανέμων είναι πιο έντονη παράγονται ακτίνες Χ, ενώ το διαστημικό τηλεσκόπιο Φέρμι εντόπισε και ακτίνες γάμμα, που είναι φορείς πολύ μεγαλύτερης ενέργειας. Ομως η οξύτητα όρασης του Φέρμι είναι πολύ μικρότερη από εκείνη των τηλεσκοπίων ακτίνων Χ και έτσι οι επιστήμονες δεν μπορούσαν να είναι βέβαιοι ότι οι ακτίνες γάμμα προέρχονται από τον ήτα Τρόπιδος.
Για να βρουν απάντηση στο πρόβλημα, οι αστρονόμοι στράφηκαν στο NuSTAR. Το NuSTAR είναι διαστημικό τηλεσκόπιο ακτίνων Χ, που βρίσκεται σε τροχιά από το 2012 και μπορεί να ανιχνεύσει υψηλότερης ενέργειας ακτίνες Χ, κλείνοντας με έναν τρόπο το κενό στο ηλεκτρομαγνητικό φάσμα για τον ήτα Τρόπιδος. Οι μαλακές (χαμηλής ενέργειας) ακτίνες Χ μπορεί να προέρχονται από αέρια στη διεπαφή των συγκρουόμενων αστρικών ανέμων, όπου οι θερμοκρασίες φτάνουν τα 40 εκατομμύρια βαθμούς Κελσίου. Ομως το NuSTAR ανιχνεύει και ακτίνες των 30.000 eV (συγκριτικά οι ακτίνες ορατού φωτός είναι στα 2 έως 3 eV) προερχόμενες από τον ήτα Τρόπιδος και τέτοιας ενέργειας ακτίνες δεν μπορούν να παραχθούν στο όριο επαφής των δύο ανέμων.

Το διαστημικό τηλεσκόπιο NuSTAR που συνέβαλε καθοριστικά στην ανακάλυψη

Η μόνη εξήγηση και για τις ακτίνες Χ που ανίχνευσε το NuSTAR και για τις ακτίνες γάμμα που ανίχνευσε το Φέρμι, μπορεί να είναι - σύμφωνα με τους επιστήμονες - η επιτάχυνση υποατομικών σωματιδίων κατά μήκος της διεπαφής των ωστικών κυμάτων των αστρικών ανέμων, λόγω αλληλεπίδρασής του με την έντονη φωτεινή ακτινοβολία των άστρων. Τα φωτόνια συγκρούονται με τα υποατομικά σωματίδια, τα οποία τους μεταφέρουν μέρος της ενέργειάς τους, με αποτέλεσμα τα φωτόνια αυτά να φτάνουν στη Γη ως «σκληρές» ακτίνες Χ και ως ακτίνες γάμμα. Ταυτόχρονα, κάποια από τα υποατομικά σωματίδια υψηλής ενέργειας προερχόμενα από τη «θύελλα» στον ήτα Τρόπιδος, μπορεί επίσης να διαφεύγουν και να φτάνουν στη Γη ως κοσμικές ακτίνες.

ΑΠΟΣΤΟΛΗ «ΚΑΣΣΙΝΙ» ΣΤΟΝ ΚΡΟΝΟ

Σύνθετες οργανικές ουσίες περιέχουν οι πίδακες αερίων του Εγκέλαδου

Φωτογραφία των πιδάκων αερίων και σωματιδίων στον Εγκέλαδο, όπως αποτυπώθηκαν από την κάμερα της διαστημοσυσκευής «Κασσίνι»

Στοιχεία που συνέλεξε η διαστημοσυσκευή «Κασσίνι» της NASA δείχνουν ότι στους πίδακες αερίων και σωματιδίων πάγου που εντόπισε όταν πέρασε κοντά από την επιφάνεια του δορυφόρου του Κρόνου, Εγκέλαδου, περιέχονται σύνθετες οργανικές ουσίες, ενισχύοντας τη θεωρία ότι αυτός ο ωκεάνιος κόσμος μπορεί να έχει συνθήκες κατάλληλες για την εμφάνιση ζωής.
Οι ουσίες αυτές φαίνεται ότι προέρχονται από τον υπόγειο ωκεανό του δορυφόρου. Ισχυρές υδροθερμικές πηγές αναμειγνύουν υλικό από τον πορώδη και διαποτισμένο με νερό πυρήνα του Εγκέλαδου, το οποίο τελικά εκλύεται στο Διάστημα με τη μορφή υδρατμών και σωματιδίων πάγου. Το «Κασσίνι» είχε εντοπίσει και στο παρελθόν οργανικές ουσίες στον Εγκέλαδο, αλλά πολύ μικρότερου μοριακού βάρους (πιο απλές). Η παραπέρα μελέτη των δεδομένων από δύο επιστήμονες του πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης στη Γερμανία, αποκάλυψε την ύπαρξη και μορίων αποτελούμενων από εκατοντάδες άτομα. Τέτοια μόρια είναι σπάνια έξω από τη Γη και μπορούν να σχηματιστούν από σύνθετες χημικές διεργασίες, μεταξύ των οποίων (αλλά όχι μόνο) είναι εκείνες που σχετίζονται με τη ζωή. Ορισμένες από τις ουσίες αυτές μπορεί να προέρχονται και από μετεωρίτες, πάνω στους οποίους σχηματίζονται στο πέρασμα δισεκατομμυρίων ετών υπό την επίδραση της ηλιακής ακτινοβολίας και την καταλυτική λειτουργία του υλικού του μετεωρίτη ως υποστρώματος.

Στον Εγκέλαδο, σύμφωνα με την ομάδα της Χαϊδελβέργης, φαίνεται να προέρχονται από την υδροθερμική δραστηριότητα, που γίνεται αιτία για σύνθετες χημικές αντιδράσεις, σε συνθήκες υψηλής πίεσης και αρκετά θερμού περιβάλλοντος. Τα οργανικά υλικά διαλύονται μέσα στον ωκεανό από υδροθερμικές πηγές στο βυθό του υπόγειου ωκεανού. Κάτι ανάλογο γίνεται και με τις υδροθερμικές πηγές στον πυθμένα των ωκεανών της Γης. Οι υδροθερμικές πηγές είναι ένα από τα πιθανά περιβάλλοντα που εξετάζουν οι επιστήμονες ως λίκνο της ζωής στον πλανήτη μας.
Στον Εγκέλαδο, οι φυσαλίδες αερίων που ανεβαίνουν μέσα από χιλιόμετρα ωκεάνιου νερού, μπορεί να παρασύρουν μαζί τους οργανικά υλικά από τα βάθη. Αυτές οι ουσίες είναι δυνατό να δημιουργούν ένα λεπτό στρώμα οργανικών υλικών στην επιφάνεια του υπόγειου ωκεανού. Φτάνοντας κάποιες φυσαλίδες σε αυτό το φιλμ, σε περιοχές όπου υπάρχουν ρηγματώσεις της κρούστας πάγου που καλύπτει τον Εγκέλαδο, σκάνε ή με άλλον τρόπο διασπείρουν τα οργανικά υλικά, τα οποία παρασύρονται με τα αέρια και τα σωματίδια πάγου που σχηματίζονται όταν οι υδρατμοί εκτεθούν στο ψύχος του Διαστήματος.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: nasa.gov

Μια συγκλονιστική μαρτυρία για τις γυναίκες μαχήτριες του ΔΣΕ

Η Μίνα Καλαϊτζίδου μιλάει για τις κόρες της, Αθανασία και Λυδία, που σκοτώθηκαν την ίδια μέρα (13 Ιούλη 1948) πολεμώντας στον Γράμμο

Στις 21 Ιούλη 1948, ο ραδιοφωνικός σταθμός «Ελεύθερη Ελλάδα» ανακοίνωσε τον θάνατο δύο αδελφών, μαχητριών του ΔΣΕ, που έπεσαν σε μάχες την ίδια μέρα. Πρόκειται για την Αθανασία και την Λυδία Καλαϊτζίδου, που σκοτώθηκαν στις 13 Ιούλη σε διαφορετικές μάχες στον Γράμμο.
Η ιστορία της Αθανασίας και της Λυδίας είναι συνυφασμένη με την ιστορία της μητέρας τους. Η Μίνα Καλαϊτζίδου, εργάτρια στα καπνοχώραφα, κομμουνίστρια, γυναίκα διωκόμενου κομμουνιστή, μεγάλωσε όλα τα παιδιά της με επαναστατικά ιδανικά και καθόρισε με τη στάση ζωής της την αγωνιστική τους πορεία.
Τα αποσπάσματα που ακολουθούν προέρχονται από τη μαρτυρία της Μίνας Καλαϊτζίδου, όπως έχει αποτυπωθεί από τον Δ. Σέρβο στο βιβλίο «Το παιδομάζωμα και ποιοι φοβούνται την αλήθεια» (εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»).
Μέσα από αυτά αποτυπώνονται πλευρές της ζωής της οικογένειας και της σχέσης ανάμεσα στην μητέρα και τις δύο κόρες της: Σε συνθήκες μεγάλης φτώχειας, πείνας και σκληρής δουλειάς, δεν έλειψε η αποφασιστικότητα να μη σκύψουν το κεφάλι στην αδικία και την εκμετάλλευση.
Στις φυλακίσεις, τους διωγμούς και τα βασανιστήρια που αντιμετώπισαν στα χρόνια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και του αγώνα του ΔΣΕ, έδωσαν και πήραν η μια από την άλλη δύναμη, έτσι που να συνεχίσουν να στέκονται «με τη γροθιά ψηλά».
Στις μεγάλες θυσίες που κλήθηκαν να καταβάλουν, προσφέροντας ακόμα και τη ζωή τους στη μάχη, έκαναν τη συμμετοχή στον ταξικό αγώνα «παραγγελιά» που άφησαν η μια στην άλλη, επιλογή και θέληση της καθεμιάς ξεχωριστά.

«Μη φοβάσαι μητέρα, εσύ είσαι μαθημένη από φυλακές»

«Ολη μου η ζωή ήταν ένα φαρμάκι. Δυο φορές μονάχα χάρηκα. Στην επανάσταση στη Ρωσία και τρεις μήνες στο Στρατό μας στο Βίτσι. Τρία παιδιά μου πέθαναν απ' την πείνα. Στο Κιλκίς θάψαμε και την πεθερά μου. Στα 1926, γέννησα την Αθανασία μου. Ο άντρας μου τότε με πατερίτσες, σερνόταν εξορία μακριά, σ' άλλο χωριό γιατί ήταν κομμουνιστής. Εγώ, μονάχη μου, με αίμα και με βάσανα κυλούσα τις μέρες. Δούλευα σε χωράφια ξένα.

Μαχήτριες του Δημοκρατικού Στρατού

Μέρα νύχτα να κουβαλάω στο κεφάλι μου τα καπνά, στην αγκαλιά μου να κρατάω το μωρό και πίσω μου να τρέχουν τα μικρά μου πεινασμένα, ξυπόλητα και να με τραβάνε. Πολλές φορές, ετούτα τα μάτια μου σκοτείνιαζαν από την πείνα. Εκείνο το μωρό μου, μου βύζαινε το αίμα (...)
Οταν μεγάλωσαν τα τρία κορίτσια μου, τα 'στειλα στο Γυμνάσιο στη Φλώρινα. Στην κατοχή και οι τρεις ήταν πιστές και αφοσιωμένες Επονίτισσες. Η Αθανασία μου καθοδηγούσε το Γυμνάσιο τότε. Ομως την κυνήγησαν οι Γερμανοί και βγήκε στο Βουνό. Ηταν ψύχραιμη. Πολλές φορές ξέφευγε απ' τα χέρια τους.
Η Λυδία μου δούλευε στο χωριό παράνομα. Και το μικρό μου, η Ταμαρούλα, ήταν σύνδεσμος. Στα καλαμποκόφυλλα μέσα τύλιγα τις σφαίρες, τα πιστόλια, τις εφημερίδες και εκείνη τα κουβαλούσε στο Βουνό. Εκεί ήταν ο άντρας μου και τα παιδιά.
Πιάσαν την Αθανασία μου στο 1945, την βασάνισαν, την κάμανε φυματική. Πήγα μια μέρα να τη δω στη φυλακή και δεν το γνώρισα το κορίτσι μου. Χλωμή και παραμορφωμένη ήταν. Χαιρετηθήκαμε με τη γροθιά ψηλά.
"Πρόσεξε γριά", μου φώναξαν οι χαφιέδες, "και να αφήσεις τα κομμουνιστικά...".
"Το βλαστάρι μου είναι μέσα και θυσιάζεται για το Κόμμα", τους είπα, "Κι εγώ θα φοβηθώ τα σκυλιά;". Χάρηκε η Αθανασία μου που τα είπα ψύχραιμα.
"Μη φοβάσαι μητέρα, εσύ είσαι μαθημένη από φυλακές. Να 'ρχεσαι και πάντα έτσι να με χαιρετάς", μου φώναξε μέσα από σίδερα της φυλακής. Μόλις βγήκε απ' τη φυλακή αμέσως έφυγε για το Βουνό. Από το τότε δεν την ξαναείδα.

«Παραγγελία των παιδιών μου και δική μου θέληση!»

Το 1947, 1.000 ΜΑΥδες μαζί με το Στρατό και τους χωροφύλακες μας κύκλωσαν. Δεν πρόφτασα να φύγω κι ένα "σκυλί" με μαχαίρωσε στην πλάτη και μπροστά. Τα κορίτσια μου να σπαράζουν στο κλάμα και τα "σκυλιά" εκείνα, να ρημάζουν και να ληστεύουν το βιο μας.
Μετά, ολόκληρο το σπίτι μας, τέσσερις γυναίκες και το μωρό μαζί, μας κουβάλησαν στη φυλακή. Ως και με τα πηρούνια μας τρυπούσαν. Κι όταν γλυτώσαμε πια απ' τα χέρια τους, βγήκαμε όλοι στο Βουνό. Επτά όπλα κρατούσαμε. Τρία κορίτσια μου, η νύφη μου, εγώ και δύο παιδιά μου.
Τότε δοκίμασα τη μεγαλύτερη χαρά. Τη Λυδία μου την αντάμωσα για τελευταία φορά στο Βίτσι. Ηταν Αξιωματικός, γερή και κατακόκκινη! "Μητέρα", με είπε, "χαίρομαι που είσαι πάντα πρωτοπόρα, μην σταματήσεις ποτέ τον αγώνα". Από τότε δεν το ξαναείδα το κορίτσι μου.
Το 1948, στις επιχειρήσεις του Γράμμου, τότε που η γης έβγαζε φωτιά, εγώ μακριά σε ένα νοσοκομείο, πάλευα να σώσω το μωρό μας, το εγγονάκι μου που ήταν ετοιμοθάνατο. Μια βραδιά ήταν πολύ άσχημα. Κι όπως το κράταγα στην αγκαλιά μου, ακούω στο ραδιόφωνο την είδηση: "Την ίδια μέρα έπεσαν ηρωικά στο χαράκωμα της λευτεριάς οι δυο αδελφές Αθανασία και Λυδία Καλαϊτζίδου. Η θυσία τους μας οδηγεί στο δρόμο για την Νίκη".
Επνιξα βαθιά μέσα μου τον πόνο και είπα: Τα παιδιά μου έπεσαν περήφανα για το Κόμμα και δεν έπεσαν στα χέρια του εχθρού. Το μικρό, ώρες έμεινε μισοπεθαμένο στα χέρια μου. Επρεπε να το σώσω. Θυμήθηκα το τελευταίο γράμμα των κοριτσιών μου, που μου 'γραφαν: "Μητέρα να κοιτάξεις το μωρό μας. Να του μάθεις τα παραμύθια και τα τραγούδια τα επαναστατικά, που μάθαινες κάποτε και σε μας όταν ήμασταν μικρά. Εμείς θα πολεμήσουμε για να ελευθερωθεί γρήγορα ο παππούλης του και να 'ρθει να χαρεί".
Μου φαίνεται πως βλέπω κίτρινη κι αδύνατη την Αθανασία μου, να μου φωνάζει μέσα απ' τη φυλακή: "Μη φοβάσαι μητέρα...". Θαρρώ πως ακούω τη φωνή της Λυδίας μου στην τελευταία μας συνάντηση "Μητέρα μη σταματήσεις τον αγώνα". Οσο ζω θα αγωνίζομαι. Αυτή είναι η παραγγελία των παιδιών μου. Αυτή είναι και η δική μου θέληση!».

Η αναγγελία της είδησης στην «Ελεύθερη Ελλάδα»

«Επεσαν και οι δυο στη μάχη στις 13 Ιούλη, την ίδια μέρα, πιστές στον όρκο που έδωσαν στην πατρίδα και το λαό.
Η Αθανασία ήταν άξια αγωνίστρια, υπεύθυνη των γυναικών σε μια μεγάλη μονάδα. Υπόδειγμα αγωνίστριας και ανθρώπου, με το παράδειγμά της κατακτούσε την καρδιά των γυναικών και έπλαθε αγωνίστριες. Απ' το '41 στην ΟΚΝΕ, το '43 στέλεχος της ΕΠΟΝ βγαίνει στο βουνό. Με τη φλογερή της πίστη, την παλληκαριά, τις ικανότητες, γίνεται μέλος του Μακεδονικού Συμβουλίου της ΕΠΟΝ.
Οι καταδιώξεις, η φυλακή, οι κακουχίες, την ρίχνουν άρρωστη με φυματίωση μα δεν κάθεται πολύ καιρό στο νοσοκομείο. Η αδάμαστη καρδιά της την τραβάει στον αγώνα μπροστά. Γίνεται υπεύθυνη των γυναικών - δεν δέχεται να μείνει στη διοίκηση παρ' όλη την αρρώστια της στέκεται μπροστά, με τις μαχήτριες που καθοδηγεί, θέλει μαζί τους να χτυπάει τους φασίστες. Εκεί στην πρώτη γραμμή έπεσε στη μάχη του Γαύρου, δίνοντας με τη δράση και τη θυσία της παράδειγμα.
Την ίδια μέρα στη Λευκαδιά του Γράμμου έπεσε η αδερφή της Λυδία, πολιτικός επίτροπος της διμοιρίας, πολεμώντας ηρωικά, επικεφαλής των μαχητών της. Η Λυδία, από 14 χρονών στην ΟΚΝΕ παλεύει ολόψυχα και στις δυο κατοχές. 5η στη σειρά επιτυχίας βγάζει τη σχολή αξιωματικών του Γ.Α. (Γενικού Αρχηγείου). Αναδεικνύεται στις μάχες, γίνεται σύμβολο για τους μαχητές της, κάνει υπόδειγμα τη διμοιρία της και καλεί σε άμιλλα και τις άλλες (...).
Επεσαν στο πόστο τους, όπως πέφτουν οι λαϊκοί αγωνιστές με το όπλο στο χέρι, κατακτώντας με τη θυσία τους τη νίκη. Επεσαν μα θα ζουν πάντα στη σκέψη και στην καρδιά όλου του λαού».