Έχει αίμα το Adidas το καινούριο που φοράω…

Κατιούσα

Στην Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας λένε πως αυτές γιορτάζουν μία φορά, ενώ οι άντρες όλο τον υπόλοιπο χρόνο. Προφανώς και δεν είναι έτσι, γιατί ο βασικός διαχωρισμός είναι ταξικός, και η εργατική τάξη βράζει στο ίδιο καζάνι, ανεξάρτητα από το φύλο της. Αλλά η φράση θέλει να δείξει την υποκρισία που περιέχουν αυτές οι ημέρες με την επετειακή τους ευαισθησία, που εκδηλώνεται μια φορά το χρόνο.
Με το ίδιο ακριβώς σκεπτικό, αν σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα κατά της Παιδικής Εργασίας, οι εργολάβοι κι οι σύγχρονοι δουλέμποροι που ξεζουμίζουν ανήλικα παιδιά και τα βάζουν να δουλέψουν για ένα κομμάτι ψωμί, είναι αυτοί που γιορτάζουν όλο τον υπόλοιπο χρόνο, κι είναι ζήτημα αν παίρνουν ρεπό σήμερα από την εκμετάλλευση.
Κι υπάρχουν μάλιστα πολλές χώρες του τρίτου κόσμου, όπου η παιδική εργασία δεν είναι απλά θεσμός, αλλά κάτι σαν το ασφαλιστικό σύστημα για τους γηραιότερους, που σακατεύονται, και δεν μπορούν να υπολογίζουν σε καμία κοινωνική ασφάλιση για τα γεράματα, παρά μόνο στα παιδιά τους που θα τους βοηθήσουν να ζήσουν με σχετική αξιοπρέπεια και να μην πεθάνουν στο δρόμο.

Το σκίτσο του Πάνου Ζάχαρη από την πετυχημένη σειρά The Working Dead, δείχνει τα πράγματα ως έχουν. Με την υποσημείωση πως δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι στη Γερμανία όλα τα παιδιά απολαμβάνουν ανέσεις και παιχνίδια, σαν κι αυτά που βλέπουμε στην πρώτη εικόνα.
Κι όπως λένε κι οι στίχοι των Κοινών Θνητών:
Έχει αίμα το Adidas το καινούριο που φοράω
και το κινητό στη θήκη που στο χέρι μου κρατάω
έχει κόπο και ιδρώτα το πουκάμισο το Armani
και κουβάλημα οι σπόροι στου καφέ μου το χαρμάνι
Έχει πόνο και φοβέρες κάθε κουταλιά Nutella
και το δέρμα που χρειάστηκε στις μπάλας μου την γκέλα
έχει δάκρυα ο κάθε κόμπος που έχω στο χαλί μου
και το τζόκεϊ που με μαγκιά φοράει η κεφαλή μου
Γιατί όλα όσα είπα της ζωής μου προϊόντα
μου τα αφήσαν οι δικοί μου ή τα αγόρασα από σπόντα
τα δουλέψανε παιδιά που είναι γεννημένα δούλοι
μεροφάι μεροδούλι, και εμείς παίζουμε κρυφτούλι

Τυνησία και Σουδάν Μαλαισία Πακιστάν
και δεκάδες χώρες που τα πιτσιρίκια δεν θα φαν
για να έχω εγώ μπουφάν με υπογραφή της Nike
μπας και δώσει ο Θεός να μου κάνουν κανένα like

REVOLTERPIECES: Πριν τη Κομμούνα: Οι επαναστατικές παρισινές παραδόσεις που οδήγησαν στο 1871

Drugitiz

Οι αναφορές στην Παρισινή Κομμούνα δε λείπουν μέσα στα επαναστατικά κινήματα. Όντας η πρώτη στιγμή που ο αγώνας της εργατικής τάξης φάνταζε πως μπορεί να νικήσει και λαμβάνοντας χώρα σε μια εποχή η οποία χαρακτηριζόταν από ένα αρκετά πρώιμο στάδιο της εξέλιξης των σοσιαλιστικών ιδεών, πολλά επαναστατικά ρεύματα βρίσκουν σε αυτήν εκφράσεις της ιστορίας τους και των στόχων τους. Παρόλα αυτά, οι αναλύσεις για το ποια ήταν η Ιστορία της κοινωνίας που παρήγαγε αυτό το σημαντικό ιστορικό γεγονός, από πού προέρχονταν οι επαναστατικές ιδέες και παραδόσεις που έφτασαν μέχρι εκεί, φαίνεται να υποτιμούνται από όλους.

Έτσι, καταλήγουμε σε ένα σχήμα στο οποίο η Παρισινή Κομμούνα ήταν ένα θεόσταλτο φαινόμενο χωρίς κάποια προεργασία, χωρίς ρίζες και χωρίς εξέλιξη μέσα στη γαλλική κοινωνία. Έπεσε από τον ουρανό και εξαφανίστηκε με την ίδια ευκολία. Επειδή όμως ο κόσμος δε λειτουργεί με τέτοιους όρους, αξίζει να δούμε πώς το παρισινό προλεταριάτο έφτασε ως εκεί και μια μικρή ματιά για το τι ακολούθησε προκειμένου να κατανοήσουμε καλύτερα την ίδια την Κομμούνα.

Σημείωση: Σκοπός του άρθρου δεν είναι η ενδελεχής περιγραφή και ανάλυση των επαναστάσεων που προηγήθηκαν του 1871, αλλά η περιγραφή των σταθμών που μεσολάβησαν από την πρώτη επανάσταση του 1789, μέχρι τη Κομμούνα. Οπότε, πολλές από τις ιστορικές πληροφορίες λείπουν προκειμένου να εξυπηρετηθεί ο αρχικός σκοπός του κειμένου. Στο τέλος του κειμένου υπάρχει μια σύντομη ανασκόπηση και κάποια συμπεράσματα.

1789: Η Μεγάλη Αστική Επανάσταση

Η Γαλλική Επανάσταση ήταν η δεύτερη φορά που η ανθρωπότητα έζησε μια επανάσταση με το σημαινόμενο που έχει σήμερα η λέξη -αν συνυπολογίσουμε αυτή του 1642 στην Αγγλία. Αυτή τη φορά όμως η ρήξη με τον παλιό κόσμο, την αριστοκρατία, την εκκλησία και την φεουδαρχική οικονομία ήταν πιο ριζική. Το ιστορικό νήμα που έπιανε από την Αναγέννηση, το Διαφωτισμό και τη νεωτερικότητα βρήκε την καλύτερη πραγμάτωσή του μέχρι εκείνη τη στιγμή. Και τα πρώτα (αναμφισβήτητα ανώριμα και κοινωνικά μειοψηφικά) σοσιαλιστικά σπέρματα με οργανώσεις όπως η “Εταιρία Των Ίσων” είχαν ήδη αρχίσει να μπολιάζουν την κοινωνία. Δεν υπάρχει λόγος να επεκταθούμε παραπάνω πάνω στο θέμα, υπάρχουν πολλές πηγές, είτε κάποιος αναζητά μια ιδεολογική προσέγγιση στο θέμα*, είτε για ανθρώπους που ψάχνουν μια πιο ενδελεχή ιστορική περιγραφή της εποχής**. Σημασία εδώ έχει να κρατήσουμε πως η γαλλική κοινωνία αποκτά εδώ το πρώτο επαναστατικό γεγονός από τα πολλά που θα έρθουν τα επόμενα 90 χρόνια. Η αντίληψη πως τον καλύτερο κόσμο μπορούμε να τον διεκδικήσουμε μέσα από την καταστροφή του ήδη υπάρχοντος, είναι πλέον κοινωνικό κεκτημένο.

1830: Δεύτερη Γαλλική Επανάσταση

Η πρώτη επανάσταση κράτησε συνολικά 10 χρόνια και ήρθε στο τέλος της με την άνοδο του Ναπολέοντα Βοναπάρτη στην εξουσία το 1799. Ο Ναπολέοντας ο οποίος αν και ήταν σαφώς δύναμη αντεπανάστασης, δεν ήταν ακριβώς και επιστροφή στο παλιό καθεστώς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού του φαινομένου ο Ναπολεόντειος Κώδικας, ο αστικός κώδικας του Ναπολέοντα, ο οποίος κινούταν ξεκάθαρα στα αξιακά πλαίσια της Επανάστασης. Η επιστροφή στο παλιό καθεστώς ήρθε με την πτώση του Ναπολέοντα και την επάνοδο στην εξουσία της αυτοκρατορίας των Βουρβόνων. Ο δεύτερος αυτοκράτορας αυτής της ιστορικής φάσης ήταν ο Κάρολος Ι’, η άνοδος του οποίου στην εξουσία έφερε ένα νέο κύμα μέτρων ενάντια στις επαναστατικές δυνάμεις, κάτι που συνάντησε αρκετή δυσαρέσκεια σε μια εποχή που ο επαναστατικός καρμποναρισμός ήταν σε άνοδο¹.

Αυτό δημιούργησε συνθήκες κατά τις οποίες η κυβέρνηση του προέδρου Πολυνιάκ (βασιλικού) και του βασιλιά Καρόλου από τη μια και η φιλελεύθερη αντιπολίτευση από την άλλη ήρθαν σε οριστική ρήξη, με αποτέλεσμα τη προκήρυξη εκλογών. Ο βασιλιάς αντέδρασε με μια σειρά κατασταλτικών μέτρων που μόνο αποτέλεσμα είχαν να εξωθήσουν το λαό στα οδοφράγματα, και παρότι η εξέγερση δε κατάφερε να μεταφερθεί εκτός Παρισιού, δημιούργησε μια ρήξη στο πολιτικό σύστημα.

Οι φιλελεύθεροι αν και δεν συμμετείχαν και τόσο ενεργά στις μάχες που δόθηκαν, είχαν σε όλο το διάστημα την πολιτική κυριαρχία, κάτι που τους επέτρεψε να στρέψουν την κοινωνική έκρηξη στα αποτελέσματα που οι ίδιοι επιθυμούσαν, αυτό της συνταγματικής μοναρχίας.²Αυτό συνέβη παρά το ότι υπήρχαν και κομμάτια των μικροαστικών στρωμάτων που ήταν δημοκρατικών πεποιθήσεων και διεκδικούσαν την επιστροφή στην αστική δημοκρατία, αλλά κυρίως γιατί η εργατική τάξη δεν είχε ακόμα διαμορφώσει το δικό της πολιτικό πρόγραμμα και δεν είχε τον απαραίτητο βαθμό οργάνωσης.³Παρόλα αυτά, ο αγώνας αυτός άφησε την παρακαταθήκη του και ο διάλογος που άνοιξε συνεχίστηκε και τις επόμενες δεκαετίες.⁴

Οι περισσότεροι νομίζουν πως ο πίνακας αυτός του Ντελακρουά έχει σαν θέμα την επανάσταση του 1789, ίσως λόγω της τρικολόρε σημαίας που ήταν το επαναστατικό σύμβολο και τότε. Στη πραγματικότητα αφορά αυτή του 1830.

1848: Άνοιξη των Λαών

Εισαγωγική σημείωση: Η 18η Μπρυμπαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη του Μαρξ, έργο που αναφέρεται στην εξέγερση του 1848 και της κατάστασης που δημιουργήθηκε μετά, δεν μιλάει για τον “Μέγα” Ναπολέοντα. Αυτός ο Ναπολέοντας ήταν νεκρός από το 1821. Δυστυχώς, ακόμα και σε κείμενα του Λένιν (θέλω να πιστεύω λόγω λάθους της μετάφρασης) γίνεται λόγος για “τον Ναπολέοντα”, κάτι που δημιουργεί σύγχυση σε όσους δεν κατέχουν την ιστορία της εποχής. Ο Ναπολέοντας που αναφέρεται είναι ο Κάρολος Λουδοβίκος Ναπολέων Βοναπάρτης, ο οποίος μετά την κατάληψη της εξουσίας σαν αυτοκράτορας (το 1852) ονομάστηκε Ναπολέων Γ’.

Το 1848 ένα κύμα εξεγέρσεων ξεσπάει σε πολλές χώρες της Ευρώπης. Στις περισσότερες χώρες παίρνει το χαρακτήρα εθνικών επαναστάσεων, αλλά στη Γαλλία τα πράγματα είναι πιο πολιτικά. Για την ακρίβεια, μπορούμε να πούμε ότι αυτή τη φορά ήταν η πρώτη φορά που η εργατική τάξη έκανε την εμφάνιση της τόσο δυναμικά και διακριτά.

Τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στη Γαλλία, ξεκίνησαν μέσα στο πλαίσιο μιας οικονομικής κρίσης που ξέσπασε εκείνη τη χρονιά και εκφράστηκε στην αρχή από τη διαπάλη της αστικής τάξης με την κρατική υπόσταση της φεουδαρχίας, της οποίας ηγέτης ήταν ο βασιλιάς Λουδοβίκος Φίλιππος, με τη μορφή των διεκδικήσεων για μεταρρυθμίσεις. Όταν ο στρατός άνοιξε πυρ εναντίον μιας λαϊκής συγκέντρωσης το ίδιο βράδυ, η κατάσταση εξετράπη και γρήγορα μετατράπηκε σε εξέγερση του παρισινού λαού η οποία οδήγησε το βασιλιά σε παραίτηση⁵. Γρήγορα προκηρύχθηκαν εκλογές από τις οποίες προέκυψε μια κυβέρνηση φιλελεύθερων και σοσιαλιστών η οποία προχώρησε σε μια σειρά μεταρρυθμίσεις με σημαντικότερες τη δημιουργία των “εθνικών εργαστηρίων”, μια μορφή απασχόλησης με στόχο τη μείωση της ανεργίας, και ουσιαστικά πραγμάτωσης της αρχής για “δικαίωμα στην εργασία” αλλά και τη καθιέρωση της καθολικής ψηφοφορίας.⁶

Για άλλη μια φορά όμως, η αστική και η εργατική τάξη δεν είχαν τα ίδια συμφέροντα. Γρήγορα η φιλελεύθερη αστική τάξη στράφηκε ενάντια στη “κόκκινη δημοκρατία” αλλά και στα υπολείμματα των συντηρητικών και προκηρύσσει εκλογές οι οποίες, βρίσκοντας τις πολιτικές ηγεσίες των ευγενών και της εργατικής τάξης μη ικανές να αδράξουν την ευκαιρία, τους αναδεικνύουν ως κορυφαία δύναμη στο κοινοβούλιο.⁷Οι φιλελεύθεροι σε μέτωπο με τους μοναρχικούς περνάνε σε μια σειρά μέτρων συντριβής της κοινωνικής δημοκρατίας. Έτσι, το μόνο που έχει μείνει στην εργατική τάξη είναι η άμεση κινηματική δράση. Κατά τη διάρκεια μιας διαδήλωσης υπέρ της Πολωνίας η κατάσταση ξεφεύγει και μετατρέπεται σε στάση. Οι εξεγερμένοι εισβάλουν στο ανάκτορο Μπουρμπόν με σκοπό να διαλύσουν τη Βουλή και να συστήσουν μια νέα κυβέρνηση, κίνηση η οποία αποτυγχάνει και οδηγεί σε σύλληψη των ηγετών της και στη κατάπνιξη των εξεγερμένων (5.000 νεκροί, 25.000 συλληφθέντες)⁸.

Αυτό δίνει το πάτημα στους εχθρούς της κοινωνικής δημοκρατίας για να κλείσουν τα κοινωνικά εργαστήρια, κίνηση που ρίχνει κι άλλο λάδι στη φωτιά μετατρέποντας την κατάσταση σε ανοιχτή εξέγερση της εργατικής τάξης η οποία ξεσπάει στις 23 Ιουνίου του 1848. Εξέγερση όμως η οποία (και πάλι) ήταν χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα και χωρίς ηγεσία και η οποία καταλήγει να πνίγεται στο αίμα.⁹Ο επίλογος σε αυτή τη διαδοχή γεγονότων δίνεται με την εκλογή του πρίγκηπα Λουδοβίκου Βοναπάρτη στη θέση του προέδρου της δημοκρατίας που είχε σαν αποτέλεσμα μια σειρά κατασταλτικών μέτρων ενάντια στην εργατική τάξη¹⁰η οποία θα ξανασηκώσει κεφάλι πλέον στα γεγονότα του 1871.

Ο Καρλ Μαρξ γράφει εκείνη τη περίοδο το “Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος” με την ελπίδα ότι θα προλάβει την επανάσταση και θα μπορέσει να βοηθήσει την εργατική τάξη στη χάραξη της στρατηγικής της μέχρι το την τελική νίκη και το “Η 18η Μπρυμπαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη” το 1852, όταν ο τελευταίος αυτοανακηρύσσεται αυτοκράτορας.

Άλλη μια φορά η τρικολόρ μπροστά μας

Σύνοψη

To 1789 η επαναστατική διαδικασία ήταν μεταξύ των αστών και του παλιού καθεστώτος. Κατέληξε με νίκη (που κράτησε 7 χρόνια) των επαναστατών η οποία τελειώνει με την άνοδο στην εξουσία του Ναπολέοντα Βοναπάρτη.

Το 1830 το παλινορθωμένο παλιό καθεστώς ήρθε πάλι ενάντιο με ένα συνασπισμό αστών, μικροαστών και εργατών (υπό τη σαφή ηγεμονία των πρώτων αλλά με αυξημένο σε σχέση με το 1789 ρόλο των τελευταίων). Το αποτέλεσμα ήταν η θέσμιση της συνταγματικής μοναρχίας, στόχος των φιλελεύθερων αστών και όχι των μικροαστών δημοκρατών και των εργατών.

Το 1848 ξεκίνησε κυρίως σαν διαμάχη μοναρχικών και αστών, με την εργατική τάξη αυτή τη φορά να έχει ένα σχετικά πιο αυτόνομο ρόλο στις εξελίξεις. Σχηματίζεται κυβέρνηση φιλελευθέρων, ριζοσπαστών και σοσιαλιστών, αλλά σύντομα οι φιλελεύθεροι συμμαχούν με τους μοναρχικούς μπροστά στο φόβο της δυναμικής της εργατικής τάξης. Δεύτερες εκλογές που οι αστοί βγαίνουν κυβέρνηση. Η εργατική τάξη προχωρά σε εξέγερση και ηττάται αιματηρά. Ο Λουδοβίκος Βοναπάρτης εκλέγεται κυβερνήτης σαν επικύρωση της νίκης της αντεπανάστασης.

Επίλογος- Συμπεράσματα

Τα συμπεράσματα που βγαίνουν από όλον αυτόν τον κοινωνικό αναβρασμό είναι κυρίως τα εξής:

Α.Η γαλλική, και δη η παρισινή, κοινωνία αποτελούσε για πάνω από έναν αιώνα την επαναστατική πρωτοπορία της Ευρώπης πριν καταφέρει το προλεταριάτο να νικήσει για πρώτη φορά, και για να κρατήσει τη νίκη αυτή μόνο για 71 μέρες. Aπο τη διάδοση των επαναστατικών ιδεών κυρίως τη τριετία 1786-1789 μέχρι τις μέρες της Κομμούνας, η Γαλλία βρισκόταν μονίμως σε ένα δημιουργικό οργασμό και σε μια πάλη με τον παλιό κόσμο. Και αυτό σε μια χώρα που τις περισσότερες περιόδους ήταν στη πρωτοπορία οικονομικά-στρατιωτικά-φιλοσοφικά κτλ.

Β.Οι εξεγέρσεις ακολούθησαν μια ιστορική εξέλιξη που είναι οικεία για τον διαλεκτικό υλισμό: πρώτα οι αστοί είχαν την κυριαρχία πάνω και στην εργατική τάξη, όσο κατάφερναν να πραγματώνουν τα αιτήματα τους, η στόχευση και τα συμφέροντα τους με αυτά των εργατών διαφοροποιούνταν ολοένα και περισσότερο.

Γ.Οι αστοί κάθε φορά προτίμησαν να συνεργαστούν με τους αριστοκράτες προκειμένου να μην αφήσουν την εργατική τάξη να νικήσει. Κάτι που αν ίσχυε τότε που ο ρόλος της α.τ. ήταν λίγο ή πολύ προοδευτικός, σήμερα πρέπει να μας κάνει να βγάλουμε συμπεράσματα για τη δυνατότητα συνεργασίας μεταξύ του σοσιαλιστικού και του αστικού στρατοπέδου.

Δ.Συνήθως στο μυαλό μας έχουμε ένα σχήμα που λέει πως η κατάσταση πάει “δυσαρέσκεια-εξέγερση-νίκη/ήττα” και τέλος. Στους σταθμούς όμως αυτούς βλέπουμε ένα πολύ ευρύτερο (και πιο διαπαιδαγωγητικό) φάσμα καταστάσεων. Από την επανάσταση του 1789 που κατέληξε μέσα από πολλούς σταθμούς στην ανατροπή της βασιλείας μόλις το 1782, στον συμβιβασμό του 1830, στις τουλάχιστον 3 εκρήξεις/εξεγέρσεις του 1848 που κατέληξαν σε ήττα για ένα κομμάτι του επαναστατικού στρατοπέδου (ριζοσπάστες, σοσιαλιστές) και νίκη με συμβιβασμό με το παλιό καθεστώς ενός άλλου κομματιού (αστοί).

Όπως και παρόμοια συμπεράσματα μπορούμε να βγάλουμε για τα μπρος-πίσω της Ιστορίας. Το αστικοδημοκρατικό καθεστώς εναλλάσσεται με τη βασιλεία πόσες φορές και με πόσες μορφές μέσα σε 90 χρόνια.

Ε.Πέρα από την κατανόηση της Παρισινής Κομμούνας, χωρίς τη γνώση των γεγονότων αυτών, και σε ανώτερο επίπεδο από αυτό που παρέχει το παρόν κείμενο, δεν μπορεί να κατανοηθεί ούτε και η 18η Μπρυμπαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, που αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα έργα για τη κατανόηση του ιστορικού υλισμού. Για την ακρίβεια, δε μπορεί να κατανοηθεί ούτε καν ο τίτλος του έργου, που είναι λογοπαίγνιο με το πραξικόπημα της 18ης Μπρυμπαίρ του “ορίτζιναλ” Ναπολέοντα. Σε ένα βαθμό το ίδιο ισχύει και για το Μανιφέστο.

ΣΤ. Στις δύο τελευταίες εξεγέρσεις (Κομμούνα και 1848) οι νεκροί εργάτες ήταν 30.000+ 5.000 αντίστοιχα. Ενδεικτικά, οι νεκροί της περιόδου της τρομοκρατίας του 1789 (στη πλειοψηφία τους φιλομοναρχικοί αλλά και λίγοι αριστεροί) ήταν 19.000. Αυτό μας δίνει μια εικόνα για το πού η αστική τάξη βλέπει το φυσικό εχθρό της και που προσανατολίζει τη στόχευση της.

Ζ.Αξίζει να σημειωθεί, σαν ένα γενικότερο σημείο κατανόησης της επανάστασης του 1848 ότι σημαντικό ρόλο στην επανάκαμψη της οικονομίας από την κρίση έπαιξε τη Κεντρική Τράπεζα της Γαλλίας (με τη δημιουργία μάλιστα μιας από τις 4 θυγατρικές τράπεζες της Bank National de Paris για αυτό το σκοπό) η οποία είχε δημιουργηθεί το 1796 από το επαναστατικό αστικό καθεστώς. Πράγμα που ίσως μπορεί να εξηγήσει μερικώς το πώς η αστική τάξη κατάφερε να νικήσει στον ταξικό πόλεμο αυτόν καθώς από το 1849 και μετά η οικονομία πέρασε σε φάση ανάκαμψης και άρα σε μια καλύτερη θέση αντιμετώπισης της επανάστασης. Η βαθύτερη ανάλυση του φαινομένου είναι εκτός του πεδίου ενδιαφέροντος του κειμένου αλλά ακόμα και αποκομμένη η πληροφορία μάλλον έχει ένα ενδιαφέρον.

*Ριζοσπάστης: Οι θεωρητικές ρίζες της Γαλλικής Επανάστασης (1789 – 1794)

** Revolutions Podcast: The French Revolution

1Κώστας Ράπτης, Γενική Ιστορία της Ευρώπης, τ. Β’, Πάτρα, Εκδ. ΕΑΠ, 2000 σ.59

2Κώστας Ράπτης, ο.π. σ.60

3Ζαχαρίας Ν. Τσιμπάλνης, Η Ευρώπη και ο Κόσμος 1814-1914, Θεσσαλονίκη, εκδ. Βάνιας,1993 σ.122

4Ζαχαρίας Ν. Τσιμπάλνης, ο.π. σ.123

5Κώστας Ράπτης, ο.π. σ.62

6Serge Bernstein – Pierre Milza – Ιστορία της Ευρώπης, τ.2, Παρίσι, εκδ. Αλεξάνδρεια, 1997 σ.55

7Serge Bernstein – Pierre Milza ο.π. σ.55

8Serge Bernstein – Pierre Milza ο.π. σ.56

9Serge Bernstein – Pierre Milza ο.π. σ.56

10Κώστας Ράπτης, ο.π. σ.62

ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΩΝΤΑΣ …ΕΛΕΥΘΕΡΑ

Ηλεκτρονικές εφαρμογές, ψηφιακά κοινωνικά δίκτυα, υπηρεσίες ανταλλαγής μηνυμάτων κλπ. μας ενημέρωναν, ζητώντας τη συγκατάθεση μας,  όλο το προηγούμενο διάστημα για νέους όρους χρήσης, επειδή θα ετίθετο σε εφαρμογή ο νέος ευρωπαϊκός κανονισμός για την προστασία των φυσικών προσώπων έναντι της επεξεργασίας των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα, για να εξασφαλιστεί  στους χρήστες μεγαλύτερος έλεγχος των προσωπικών δεδομένων τους.  Κι ενώ δεν έχουν περάσει παρά κάποιοι μήνες από τη διαρροή προσωπικών δεδομένων 50 εκατομμυρίων χρηστών του facebook και τη συγγνώμη  του Ζάκερμπεργκ και αποκαλύφτηκε και λάθος σε λογισμικό που κοινοποίησε σε όλους μηνύματα 14 εκατομμυρίων χρηστών του στις αρχές του Μαΐου.

               Και κάπως έτσι  δίνεται η ψευδαίσθηση ότι παρέχονται οι δυνατότητες για διακίνηση ιδεών, για διασφάλιση δικαιωμάτων, για περισσότερη διαφάνεια, για άμυνά μας από καλύτερες θέσεις στην υπεράσπιση της ελευθερίας μας και ιδιωτικότητάς μας.  Στην πραγματικότητα όμως η άρχουσα τάξη δεν ενδιαφέρεται για  τίποτε άλλο παρά   να επιτύχει την ιδεολογική ηγεμονία της σε όλο το φάσμα κοινωνικοπολιτικής έκφρασης δημιουργώντας επίφαση ιδεολογικής ετερογένειας με τα ψηφιακά κοινωνικά μέσα πρωτίστως να εξυπηρετούν αυτό το σκοπό αντί των παλαιών.

               Βάζοντας λοιπόν η κυρίαρχη ιδεολογία στη θέση της αντιπαλότητας καπιταλισμού-σοσιαλισμού την πολιτική φόρμουλα που συνδυάζει την οικονομία της αγοράς  με την εγγύηση της ισότητας ορισμένων κοινωνικών υπηρεσιών και δικαιωμάτων συνεισφέρει στην κατασκευή αυτού του φανταστικού αποσπασματικού, συγκροτημένου επιλεκτικά από κομμάτια της πραγματικότητας κόσμου. Σ’ αυτόν τον κόσμο έχουν εκμηδενιστεί οι πολιτικοί δογματισμοί κι έχουν φορτιστεί οι συμπεριφορές σε σχέση με ζητήματα ηθικής. Πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα αποκτούν ηθικό πρόσημο και αναπτύσσονται σταυροφορίες για τη διάσωσή τους. Η γενική και πολιτική αντιπαράθεση επιδιώκεται να βρίσκεται σε ύφεση και να οξύνεται η ηθική κριτική απέναντι σε τρόπους ζωής. Οι σταυροφορίες αυτές όταν καταπατούνται δικαιώματα ή περιστέλλονται  ατομικές ελευθερίες δεν περιορίζονται στη λήψη  ορισμένων πρακτικών μέτρων, αλλά μεταβάλλονται σε πνευματικές αποστολές που δεν μπορεί να αμφισβητεί κανένας. Κι έτσι επιβάλλεται μια ψευδή θεώρηση της πραγματικότητας που παίζει με τις επιθυμίες και τα ένστικτά μας.

               Φανταζόμαστε όλο αυτό το παγκόσμιο κατανεμημένο δίκτυο,  με το οποίο έχουμε κάποιο επίπεδο αλληλεπίδρασης, ότι ελέγχεται από εμάς, ενώ το ίδιο το δίκτυο παραμένει ελεγχόμενο από την άρχουσα τάξη  και τους διαμεσολαβητές της. Η κυρίαρχη τάξη περισσότερο πειστικά από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν μπορεί να κρυφτεί με τα λεγόμενα κοινωνικά μέσα δικτύωσης. Δημιουργώντας μια διαμεσολαβούμενη εντύπωση πολιτικής συμμετοχής και  εμπορευματοποιώντας τον ιδεολογικό ταξικό αγώνα σε μια ψηφιακή ψυχαγωγία, μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις να λειτουργήσει ως υποκατάστατο της πραγματικής πολιτικής συμμετοχής, ιδίως ανάμεσα στις προοδευτικές μεσαίες τάξεις. Στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης των αστών, η  ατομική ελευθερία να μιλά κανείς ελεύθερα φαίνεται να έχει παραδοθεί σε όλους αυτούς που τα διαχειρίζονται και τα έχουν στην κατοχή τους, έτσι στην τελική αυτό που αλλάζει  είναι ο τρόπος  εμφάνισης του κυρίαρχου λόγου των εκμεταλλευτριών τάξεων Το πρόβλημα δεν είναι βέβαια η ίδια η τεχνολογία, αλλά περισσότερο η καπιταλιστική εφαρμογή της και ο έλεγχός της που μπορεί να χρησιμοποιείται για την καταστολή εκείνων των δυνάμεων που της αντιτίθενται. Δημιουργώντας έναν απατηλό κόσμο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης φαντασιώνονται –φαντασιωνόμαστε- πως μπορούν να απελευθερώσουν τον κόσμο με το μυαλό τους, μέσω φέισμπουκ, τουίτερ κλπ

               Με τη συμμετοχή μας στα κοινωνικά δίκτυα, που θεωρείται πως η ελευθερία και η δημοκρατικότητα του αστικού καθεστώτος μας εξασφαλίζει, έχοντας την πεποίθηση πως βιώνουμε και συμμετέχουμε στη διαδικασία του συνεχούς μετασχηματισμού και αδιάλειπτης ανακατασκευής του συνόλου των πληροφοριών  που μας επιτρέπουν πολλαπλές διασυνδέσεις γεγονότων και διαφορετικές οπτικές, η αξιοπιστία και η αυθεντικότητα του πρώτου υλικού που αναπαράγεται και ο τρόπος πρόσβασης σ’ αυτό απασχολεί όλο και λιγότερο τα εκατομμύρια χρηστών που αναζητούν την αλήθεια με το πληκτρολόγιο.

               Και φτάνει η ίδια η πραγματικότητα να διαλύεται σε διάφορες οπτικές και προοπτικές πάνω όμως σε πολύ συγκεκριμένο υλικό το οποίο οι κάτοχοι των ΜΜΕ και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ελέγχουν και στο οποίο προσανατολίζουν τους χρήστες. Κι αν δίνεται η εντύπωση πως όλοι μπορεί να εκθέτουν απόψεις και ακόμα να καταπολεμούν το πνευματικό προϊόν κυρίαρχων αστών και των αχυρανθρώπων τους στην πραγματικότητα έτσι μάλλον αναπαράγεται η αστική πνευματική παραγωγή και ο αστικός έλεγχος και μάλιστα με τη σημαία της λαϊκής συμμετοχής.  Χωρίς λοιπόν νόμους και διατάγματα που να αφορούν πολιτικές ή κοινωνικές συμπεριφορές αλλοιώνονται έννοιες λέξεων, σχετικοποιούνται δικαιώματα, αποκτούν έναν αόριστο χαρακτήρα οι δράσεις και οι σημερινές μορφές των κοινωνικών μέσων μοιάζουν κοινωνικοποιημένες, ενώ συνεχίζουν να παραμένουν μέσα της κυρίαρχης τάξης, σχεδόν όσο και τα παλιά, μόνο με νέα ένδυση.

Οι πληροφορίες που μονοπωλούνται από μερικά πρακτορεία ειδήσεων και  αφορούν σε γεγονότα πέρα από το μικρόκοσμό μας, οι όροι χρήσης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που εξασφαλίζουν τον τελικό έλεγχο στις δημοσιεύσεις των χρηστών  είναι κάποιοι τρόποι που …ανεπαισθήτως χρησιμοποιούνται για την ολοκληρωτική χειραγώγησή μας, ώστε να βασιλέψει επιτέλους το ορθόν κατά την καπιταλιστική τάξη.

Ή δημοκρατία ή δανεικά

 

Πριν λίγες μέρες ζήσαμε ένα από τα πολλά παράδοξα που εμφανίζονται κατά καιρούς σ' αυτό το "καλύτερο καθεστώς του κόσμου", το οποίο αποκαλείται δημοκρατία. Αυτή την φορά το παράδοξο μας ήρθε από την Ιταλία, όπου ο πρόεδρος της χώρας δεν έκανε δεκτή την κυβέρνηση συνεργασίας που σχημάτισαν το πρώτο και το τρίτο κόμμα (βάσει των τελευταίων εκλογών), επειδή δεν του άρεσαν οι "αντιευρωπαϊκές ιδέες" του ορισθέντος ως υπουργού οικονομικών Πάολο Σαβόνα. Έτσι, ο πρόεδρος Σέρτζιο Ματταρέλλα, αφού δήλωσε ότι "η παραμονή της Ιταλίας στη ζώνη του ευρώ είναι θεμελιώδους  ουσίας για τη χώρα", έδωσε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον οικονομολόγο τεχνοκράτη Κάρλο Κοτταρέλλι, πρώην υψηλόβαθμου στελέχους του ΔΝΤ.

Άσχετα με το τι επακολούθησε, η ενέργεια του Ματταρέλλα χαρακτηρίστηκε από πολλούς, εντός και εκτός ιταλικών συνόρων, ως πραξικοπηματική. Το αστείο τού πράγματος είναι ότι ο ιταλός πρόεδρος ενήργησε μέσα στα πλαίσια των αρμοδιοτήτων και των εξουσιών που του παρέχει το σύνταγμα της χώρας, οπότε δεν είναι λογικό να χαρακτηρίζεται ως πραξικοπηματίας όσο κι αν οι αποφάσεις του δεν συνάδουν με την θέληση του ιταλικού λαού, όπως αυτή εκφράστηκε στις κάλπες. Προφανώς, αυτοί που έσπευσαν να κατηγορήσουν τον Ματταρέλλα, είτε δεν γνωρίζουν είτε κάνουν πως δεν γνωρίζουν ότι δημοκρατία εν μέσω χρεών δεν υπάρχει. Υπ' αυτό το πρίσμα, ας κάνουμε μερικές σκέψεις.

Εξέλιξη του δημόσιου χρέους της Ιταλίας, ως ποσοστού επί του ΑΕΠ (2008-2017)

Το πρώτο δεδομένο που πρέπει να έχουμε κατά νου, είναι ότι η Ιταλία έχει ετήσιο ΑΕΠ περί τα 1,75 τρισ. ευρώ και το δημόσιο χρέος της είναι εδώ και πέντε χρόνια παγιωμένο μεταξύ 129% και 132% αυτού του ΑΕΠ, περίπου 30% αυξημένο σε σχέση με τα προ κρίσης επίπεδα. Αν αυτοί οι αριθμοί δεν σας λένε κάτι, επιτρέψτε μου να σας θυμίσω ότι οι αγορές έπαψαν να μας δανείζουν όταν το χρέος μας έφτασε το 127% του ΑΕΠ μας. Τώρα πρέπει να καταλάβατε ότι η κατάσταση της ιταλικής οικονομίας βρίσκεται σε πολύ επικίνδυνη κατάσταση.

Το δεύτερο δεδομένο είναι ότι το ιταλικό δημόσιο ανακυκλώνει ετησίως περί τα 250 δισ. ευρώ ως τοκοχρεωλύσια. Με απλά λόγια, κάθε χρόνο η Ιταλία παίρνει νέα δάνεια ύψους 250 δισ. με τα οποία πληρώνει παλιότερα δάνειά της. Όπως έχουμε εξηγήσει στο παρελθόν, αυτή η διαδικασία μπορεί να περπατήσει επί μακρόν μόνο σε συνθήκες υψηλού πληθωρισμού, ο οποίος καλύπτει τους τόκους. Αντίθετα, στις τωρινές συνθήκες πολύ χαμηλού -συχνά δε και αρνητικού- πληθωρισμού, το αδιέξοδο γίνεται ορατό.

Το τρίτο δεδομένο είναι ότι η Ιταλία καταγράφει ελλείμματα. Μπορεί αυτά τα ελλείμματα να κινούνται μέσα στα επιτρεπτά όρια του 3% αλλά παραμένουν ελλείμματα. Σε ένα ΑΕΠ 1,75 τρισ., το 3% αντιστοιχεί σε περισσότερα από 50 δισ., τα οποία πρέπει να δανειστεί η ιταλική οικονομία ώστε να συνεχίσει να λειτουργεί. Έτσι, τα περυσινά 250 δισ. δανεικά που λέγαμε πριν, γίνονται εφέτος 300 και του χρόνου θα γίνουν 350. Και κάπως έτσι, η Ιταλία έφτασε να γίνει πρωταθλήτρια χρέους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με το συνολικό της χρέος να ξεπερνάει σήμερα τα 2,316 τρισ. ευρώ, την ώρα που η δεύτερη Γαλλία βρίσκεται στα 2,3 τρισ. και η τρίτη Γερμανία στα 2,087 ενώ η πτωχή πλην τιμία Ελλάς χρωστάει μόλις 344 δισ. ευρώ.

Έχοντας υπ' όψη τα παραπάνω, αντιλαμβανόμαστε ότι η ιταλική οικονομία έχει απόλυτη ανάγκη τις χρηματαγορές. Και, ως γνωστόν, οι χρηματαγορές καταλαβαίνουν αμέσως ποια χώρα έχει την ανάγκη τους, οπότε φροντίζουν να εκβιάζουν τις καταστάσεις με τον τρόπο τους: αν θέλετε δανεικά, φροντίστε να εφαρμόζεται μια πολιτική που θα εξασφαλίζει τα συμφέροντά μας. Με άλλα λόγια: ή δημοκρατία ή δανεικά. Κάτι τέτοιο ζήσαμε στον τόπο μας τα τελευταία χρόνια κατ' επανάληψη, όπως την πραξικοπηματική απομάκρυνση του Γιώργου Παπανδρέου από την πρωθυπουργία (μοναδικό δείγμα πρωθυπουργού που παραιτήθηκε μόλις πήρε ψήφο εμπιστοσύνης στην βουλή!), τον σχηματισμό κυβέρνησης από τον τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμο και την πλήρη απαξίωση της λαϊκής ετυμηγορίας στο δημοψήφισμα του 2015. Κάτι τέτοιο έγινε και στην Ιταλία. Άλλωστε, κι εκεί δεν είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζεται τέτοιο φαινόμενο. Η εποχή Μόντι δεν είναι δα και τόσο παλιά ώστε να έχει ξεχαστεί.

Το περίεργο είναι ότι μεταξύ αυτών που κόπτονται υπέρ της δημοκρατίας και καταδίκασαν την επιλογή τού ιταλού προέδρου, είναι και πολλοί απ' αυτούς που θεωρούν επιβεβλημένο να παίρνει η τράπεζα το σπίτι όποιου δεν αποπληρώνει τα δάνειά του. Εφ' όσον αντιμετωπίζουν με αυστηρότητα τον ιδιώτη δανειολήπτη, θα έπρεπε να δείχνουν την ίδια αυστηρότητα και στο κράτος-δανειολήπτη, αναγνωρίζοντας και σ' εκείνου τους πιστωτές το δικαίωμα να προασπίζουν τα συμφέροντά τους. Στο κάτω-κάτω, αν πήραμε ένα σκληρό μάθημα κατά την εποχή των μνημονίων, αυτό είναι ότι, προ των συμφερόντων του κεφαλαίου, περνούν σε δεύτερη μοίρα έννοιες όπως αξιοπρέπεια, ελευθερία, υγεία, παιδεία, εργασία κλπ. Δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιοι επιμένουν να πιστεύουν ότι πρέπει να υπάρχει διαφορετική μεταχείριση στην έννοια της δημοκρατίας...

Ο Πάολο Σαβόνα (πλάτη) δέχεται τα συγχαρητήρια του προέδρου της χώρας Σέρτζιο Ματταρέλλα,
επί τη αναλήψει των καθηκόντων του ως υπουργού ευρωπαϊκών υποθέσεων (1/6/2018).

Επίλογος. Πριν εξήμισυ χρόνια, στο 81ο κεφάλαιο της "Ανατομίας του νεοφιλελευθερισμού", κάναμε το εξής σχόλιο:

Στο 67ο σημείωμα αυτής της σειράς άφησα ένα ερώτημα αναπάντητο. Έλεγα τότε: "Για να πετύχει τους σκοπούς του ο καπιταλισμός τής καταστροφής, στην Κεντρική Αμερική πίεσε τις κυβερνήσεις να προωθήσουν τις απαραίτητες νομοθετικές αλλαγές. Στο Ιράκ πήγε λίγο παραπέρα: εισέβαλε, επέβαλε κατοχή κι έβαλε δικό του κυβερνήτη να προωθήσει τις επιθυμητές αλλαγές. Τώρα, στην Κεϋλάνη έκανε ένα ακόμη βήμα: ζήτησε -και πήρε- απόλυτη εξουσιοδότηση για να επιφέρει ο ίδιος τις αλλαγές που τον βόλευαν, παρακάμπτοντας τα εμπόδια που λέγονταν "κυβέρνηση", "κοινοβούλιο" κλπ... Έχοντας κατά νου τα παραπάνω βήματα, ποιό θα είναι άραγε το επόμενο βήμα που θα επιχειρήσει ο καπιταλισμός, προκειμένου να επιβάλει τα σχέδιά του;". Σήμερα η απάντηση έχει δοθεί: ανέλαβε ο ίδιος την κυβέρνηση. Το αποδεικνύει καταφανέστατα η ανάρρηση των τραπεζιτών Παπαδήμου και Μόντι σε πρωθυπουργικούς θώκους.

Ας πάψουν, λοιπόν, οι θρήνοι για τον εκφυλισμό της δημοκρατίας. Κανένας εκφυλισμός δεν υπάρχει. Όπως δεν υπάρχει και καμμιά δημοκρατία για να εκφυλιστεί. Όσο για τα περί αντιδράσεων που θα έπρεπε να υπάρχουν από τους ιταλούς πολίτες για τον βιασμό της βούλησης που εξέφρασαν στις κάλπες, συγγνώμη αλλά δεν μπορώ να κάνω το παραμικρό σχόλιο. Βλέπετε, θυμάμαι τις δικές μας αντιδράσεις μετά το "όχι" του 2015 και βουβαίνομαι...

Κι ένα κερασάκι πριν κλείσουμε. Ο Ματταρέλλα δημιούργησε ολόκληρο πρόβλημα επειδή δεν ήθελε τον "αντιευρωπαϊστή" Πάολο Σαβόνα ως υπουργό οικονομικών. Στην κυβέρνηση Κόντε, με την οποία δεν έχει κανένα πρόβλημα ο Ματταρέλλα, ο "αντιευρωπαϊστής" Σαβόνα έχει αναλάβει το υπουργείο ευρωπαϊκών υποθέσεων. Η δημοκρατία δεν μπορεί να εκφυλιστεί αλλά μπορεί άνετα να γελοιοποιηθεί.

Εκεί που σταματάει ο άνθρωπος, αρχίζει ο επιχειρηματίας – Μια διδακτική περίπτωση για τη ΒΙΑΝΕΞ του Π. Γιαννακόπουλου

Κατιούσα

Ο θάνατος του Παύλου Γιαννακόπουλου σκόρπισε θλίψη σε φίλους και εχθρούς. Πολλοί είναι αυτοί που αφηγούνται τις τελευταίες ώρες διάφορες ιστορίες που δείχνουν το χαρακτήρα του. Ότι έδωσε δωρεάν φάρμακα το 81′, μετά την τραγωδία της Θύρας 7, ότι βοήθησε τον Αττίλιο, το θρυλικό τρομπετίστα του Ολυμπιακού, ότι βοηθούσε όλους όσους έρχονταν να του ζητήσουν κάτι και είχαν ανάγκη, κτλ. Κάποια από αυτά έχουν ίσως το στοιχείο της υπερβολής, για να μεγαλώσουν αυτόν που διηγείται την ιστορία, κάποια άλλα είναι αντιφατικά μεταξύ τους, αφού πότε τονίζουν το λαϊκό χαρακτήρα και τα δύσκολα χρόνια του “αυτοδημιούργητου Γιαννακόπουλου” και πότε σημειώνουν πως ήταν ένας γνήσιος αστός με την καλύτερη έννοια. Δεν έχουμε όμως κανένα λόγο να αμφισβητήσουμε την αξιοπιστία τους, καθώς ο Γιαννακόπουλος ήταν από τους λίγους παράγοντες που είχαν σχεδόν καθολική αναγνώριση στο χώρο του αθλητισμού.
Όπως σημειώναμε και στη νεκρολογία του, ωστόσο, εκεί που τελειώνει ο άνθρωπος, αρχίζει ο επιχειρηματίας Παύλος Γιαννακόπουλος. Με άλλα λόγια, κάθε χαρακτήρας, όσο καλός κι αν είναι, έχει ως ταβάνι την ταξική του θέση σε μια κοινωνία. Η εκμετάλλευση δεν είναι θέμα καλοσύνης ή προθέσεων, αλλά αντικειμενική παράμετρος, σχέση παραγωγής, αδήριτος νόμος για το κεφάλαιο και τη διευρυμένη αναπαραγωγή του.
Τα σημειώνουμε αυτά με βάση μια ξεχασμένη ιστορία που αφορά τη ΒΙΑΝΕΞ, τη φαρμακοβιομηχανία της οικογένειας Γιαννακόπουλου, και εύλογα δε μνημονεύτηκε αυτές τις μέρες. Πρόκειται για την περίπτωση της νόσου AIDS και του φαρμάκου Stocrin, που καταπολεμά τη λοίμωξη HIV, μειώνοντας την ποσότητα ιών στο αίμα. Η χρήση του λοιπόν ήταν ζωτικής σημασίας για τους πάσχοντες, ωστόσο η κυκλοφορία του στην Ελλάδα είχε κολλήσει, γιατί η ΒΙΑΝΕΞ που ήταν η αντιπρόσωπος εταιρία στην Ελλάδα, αρνούνταν να το διαθέσει, ζητώντας από το Υπουργείο να οριστεί μεγαλύτερη τιμή, σε υψηλότερα επίπεδα από ό,τι στην υπόλοιπη ΕΕ, που θα της επέφερε και μεγαλύτερο κέρδος. Σε ένα από τα ρεπορτάζ αναφερόταν μεταξύ άλλων:

η επιχείρηση δεν ενδιαφέρεται να διανείμει τις ταμπλέτες Stocrin των 600mg στην Ελλάδα και πρότεινε το φάρμακο να διανεμηθεί στην Ελλάδα από την εταιρεία Bristol-Myers Squibb ως «Sustiva». Με αυτόν τον τρόπο το φάρμακο θα πωληθεί στην Ελλάδα υπό διαφορετική εμπορική ονομασία σε υψηλότερη τιμή επειδή η μέση τιμή των δύο χαμηλότερων τιμών στην Ευρωπαϊκή Ένωση (που υπάρχουν στην Ιταλία και την Ισπανία) είναι €272 ανά συσκευασία αντί των €247 που δόθηκαν από τη Γενική Γραμματεία Εμπορίου για το Stocrin.

Ενώ σύμφωνα με το ρεπορτάζ της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, η εταιρία ζητούσε μια τιμή γύρω στα 500 ευρώ, που σημαίνει περί τα 150 ευρώ καπέλο και γρήγορο, εύκολο κέρδος.
Μπορείτε να δείτε περισσότερα στους εξής συνδέσμους:
Μια άλλη αλήθεια για το AIDS
Unχάπι end
Γιατί το Stocrin 600mg δεν είναι διαθέσιμο στην Ελλάδα;
Ή αλλιώς: πως το μέγιστο κέρδος πάει πάντα επάνω από την ανθρώπινη ζωή:
Δεν ξέρουμε ποια ήταν η κατάληξη της υπόθεσης, ακόμα και μια καθυστέρηση μερικών μηνών, όμως, μπορεί να είχε αποβεί μοιραία για όσους εξαρτούσαν την αποθεραπεία τους και τη ζωή τους από αυτά τα φάρμακα. Μόνο που σε αυτήν την περίπτωση, δεν έμπαινε θέμα χαρακτήρα, καλών προθέσεων του επιχειρηματία κτλ, αλλά μόνο το κέρδος της εταιρείας, που είναι υπεράνω όλων, σε μια καπιταλιστική οικονομία. Κι αυτό δεν πρέπει να διαφεύγει ποτέ από το κριτήριό μας.

Θρασύτατος Τσακαλώτος εναντίον του Σάκη Βαρδαλή στη Βουλή…

        

Ο θρασύτατος Τσακαλώτος, που έσκιζε στις πλατείες τα μνημόνια για να γίνει κυβέρνηση, πριν από λίγο στη Βουλή ζήτησε τα ρέστα από τον Σάκη Βαρδαλή. Αφού τελείωσε την ομιλία του ο Σάκης Βαρδαλής για το νέο βάρβαρο αντιλαϊκό πολυνομοσχέδιο και κατέβηκε από το βήμα, πήρε το λόγο ο θρασύτατος Τσακαλώτος και κατηγόρησε τον Βαρδαλή ότι έστησε ολόκληρη την ομιλία του σ’ ένα ψέμα. Ποιο ήταν το ψέμα;! Ότι είπε ο Τσακαλώτος πως τελείωσε η λιτότητα, ενώ ο Τσακαλώτος ποτέ δεν είπε κάτι τέτοιο. Μάλιστα ο θρασύτατος Τσακαλώτος είπε στον Σάκη Βαρδαλή να του ζητήσει συγνώμη! Αμέσως μετά τον αμετροεπή και απίστευτο Τσακαλώτο ξαναπήρε τον λόγο ο βουλευτής του ΚΚΕ Σάκης Βαρδαλής και ακολούθησε ο παρακάτω απίστευτος και κορυφαίος διάλογος:

Βαρδαλής: Πρώτα απ’ όλα χρειάζεται εντιμότητα μεταξύ μας!

Τσακαλώτος: Ναι… είπα εγώ τέτοιο πράγμα;

Βαρδαλής: Μα εγώ δεν αναφέρθηκα σ’ εσάς. Στον κύριο Χουλιαράκη αναφέρθηκα που μόλις κατέβηκε από το βήμα.

Τσακαλώτος: Είπε ο Χουλιαράκης τέτοιο πράγμα;!

Βαρδαλής: Αυτό ακριβώς είπε.

Ο Βαρδαλής κλείνει το μικρόφωνό του και κάθεται ενώ ο θρασύτατος Τσακαλώτος, ο υπουργός Οικονομικών, που τόλμησε να ζητήσει τα ρέστα μένει να κοιτάζει το κενό! Ευτυχώς δεν πήρε το λόγο και ο Χουλιαράκης, ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, για να υποτιμήσει εντελώς τη νοημοσύνη μας λέγοντάς μας ότι δεν είπε αυτό που είπε! Θρασύτατοι Συριζαίοι υπουργοί χωρίς καμία ντροπή και χωρίς καμία τσίπα που διαμαρτύρονται γιατί μία κριτική βασίστηκε σε κάτι που δεν είπαν οι ίδιοι αλλά οι αναπληρωτές υπουργοί τους! Θρασύτατοι Συριζαίοι που είναι ικανοί να μας ρωτήσουν πότε είπαν ότι θα σκίσουν τα μνημόνια!

Πρώτη φορά Αριστερά, χωρίς ντροπή, χωρίς τσίπα και με άκρατη αμετροέπεια!

Βασίλης Ραφαηλίδης

Όλες και όλοι στο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ την Πέμπτη 14 Ιουνίου! Στις 7:30μμ, στην πλατεία ΣΑΡΟΚΟ!

Καλούμε τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους συνταξιούχους, τη νεολαία, τις γυναίκες, να απαντήσουν αγωνιστικά στην κυβερνητική προπαγάνδα και στις νέες απάτες της κυβέρνησης.  Με το σύνθημα «μπροστά οι δικές μας ανάγκες» να δυναμώσει η πάλη απέναντι σε εργοδοσία-κυβέρνηση-ΕΕ, απέναντι σε νέα και παλιά μέτρα.

                                                                                        

Η κυβέρνηση ετοιμάζεται να φέρει την Πέμπτη 14  Ιούνη, με τη γνωστή μορφή του κατ’ επείγοντος, νέο πολυνομοσχέδιο με δεκάδες αντιλαϊκά προαπαιτούμενα που περιλαμβάνονται στην τέταρτη αξιολόγηση. Αρκετά από αυτά όχι μόνο διαψεύδουν πανηγυρικά τους ισχυρισμούς της κυβέρνησης περί επαναφοράς τάχα των συλλογικών διαπραγματεύσεων μετά το «τέλος των μνημονίων» αλλά στερεώνουν το έδαφος της νομιμοποίησης όλων των αντεργατικών μέτρων που έχουν έρθει ως σήμερα με βάση τον  «Κώδικα Εργατικού Δικαίου και Κώδικα Ρυθμίσεων Εργασίας».

Κανένας εργαζόμενος δεν πρέπει να παρασυρθεί από τις υποσχέσεις και τα μεγάλα λόγια της κυβέρνησης που τάζει λαγούς με πετραχήλια όσον αφορά τις συλλογικές συμβάσεις και τον κατώτερο μισθό. Η «μεταμνημονιακή Ελλάδα» όχι μόνο δεν φέρνει ανάκτηση των απωλειών και ανακούφιση για τον εργαζόμενο λαό, αλλά θα ενισχύσει ακόμα περισσότερο την αντιλαϊκή επίθεση με βάση τα μνημόνια επιτήρησης της ΕΕ.

Να δυναμώσει ο διεκδικητικός αγώνας για:

• Αυξήσεις στους μισθούς, στις συντάξεις, στις κοινωνικές παροχές.
• Κατάργηση όλων των αντεργατικών αντιλαϊκών νόμων και των 3 μνημονίων.
• Επαναφορά, υποχρεωτικότητα των ΣΣΕ! Κανένας εργαζόμενος κάτω από τα 751 ευρώ.
• Νομοθετική κατοχύρωση της Κυριακάτικης αργίας.
• Κανένας πλειστηριασμός πρώτης κατοικίας.
• Κάτω οι φόροι - να πληρώσει το μεγάλο κεφάλαιο. Κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, των χαρατσιών, της φοροληστείας.
• Κατάργηση του νόμου Κατρούγκαλου.
• Να γίνουν προσλήψεις στα δημόσια Νοσοκομεία, στα σχολεία, μόνιμων πλήρους απασχόλησης εκπαιδευτικών και υγειονομικών όλων των ειδικοτήτων.

    

Πέμπτη 14 Ιουνίου!

Στις 7:30μμ, στην πλατεία ΣΑΡΟΚΟ!

«Μπροστά οι δικές μας ανάγκες!!!»

Το καπιταλιστικό κέρδος, το βασικό εμπόδιο για την αξιοποίηση των τεράστιων παραγωγικών δυνατοτήτων προς όφελος των λαϊκών αναγκών

Αποσπάσματα από την ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, την Παρασκευή, στη ΛΑΡΚΟ

Φίλες και φίλοι,
Διανύουμε μια περίοδο που δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι εγκυμονεί σοβαρές εξελίξεις.
Κι ας προσπαθεί η κυβέρνηση να καθησυχάσει το λαό με τα παραμύθια για «καθαρή έξοδο» από τα μνημόνια.
Κι ας προσπαθεί να κρύψει τους τεράστιους κινδύνους από την κατάσταση που διαμορφώνεται στην περιοχή μας, λέγοντας ότι «η Ελλάδα είναι νησίδα σταθερότητας και ασφάλειας», ότι «έχει ισχυρούς συμμάχους».
Τα ψέματα όμως έχουν κοντά ποδάρια.
Ηδη δόθηκαν στη δημοσιότητα και το «επικαιροποιημένο μνημόνιο» που θα ισχύει μετά τον Αύγουστο του 2018 και το περίφημο «ολιστικό αναπτυξιακό σχέδιο» της κυβέρνησης.
Τι περιλαμβάνουν όλα αυτά;
Διατήρηση των εκατοντάδων αντιλαϊκών μνημονιακών νόμων, που, όλα αυτά τα χρόνια, τσάκισαν μισθούς, συντάξεις, δικαιώματα, εκτόξευσαν τη φοροληστεία, έβαλαν στο στόχαστρο την πρώτη κατοικία και τόσα άλλα.
Νέα μέτρα - φωτιά, όπως το τσεκούρι στις συντάξεις και το αφορολόγητο, οι ιδιωτικοποιήσεις.
Αποτελεί ψέμα αυτό που λέει η κυβέρνηση, ότι τα μέτρα αυτά δεν είναι δεδομένα και θα τα επαναδιαπραγματευτεί.
Ομως, τα ματωμένα πλεονάσματα έχουν συμφωνηθεί μέχρι το 2060.
Η Κομισιόν, το ΔΝΤ, ο ΟΟΣΑ που - κάθε τρεις και λίγο - δίνουν συγχαρητήρια στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για την αποφασιστικότητά της στην εφαρμογή των «μεταρρυθμίσεων», έχουν δηλώσει κατηγορηματικά ότι αυτές πρέπει να συνεχιστούν.

Ο λαός να πάρει μαχητική θέση μπροστά στις εξελίξεις

Το ΚΚΕ απευθύνεται στους εργαζόμενους, στη νεολαία, στους αυτοαπασχολούμενους επαγγελματίες, επιστήμονες, αγρότες, να πάρουν μαχητική θέση μπροστά στις εξελίξεις.
Να μη στοιχηθούν πίσω από το νέο αφήγημα της «μεταμνημονιακής εποχής», που είναι μια νέα επιχείρηση παραπλάνησης.
Δεν θέλουν μόνο να κρατήσουν το λαό μακριά από κάθε διεκδίκηση, αλλά τον θέλουν κυρίως να βάλει πλάτη στη νέα φάση, για να στηριχθεί η κερδοφορία των λίγων, του μεγάλου κεφαλαίου.
Και σε αυτήν την επιχείρηση παραπλάνησης του λαού συμμετέχουν όλα τα άλλα κόμματα, με μοιρασμένους ρόλους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει τη βρώμικη δουλειά, προβάλλει σε όλους τους τόνους την ικανότητά του στη χειραγώγηση εργατικών - λαϊκών δυνάμεων, στην εξαπάτηση, στην προσβολή του αγωνιζόμενου λαού μας.
Η ΝΔ προβάλλει την προσήλωσή της στην προώθηση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων. Πλειοδοτεί σε αντιλαϊκές προτάσεις, βλέποντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει τα εύσημα από το κεφάλαιο και την ΕΕ για τη βρώμικη αποστολή που έφερε σε πέρας.
Από κοντά και το Κίνημα Αλλαγής, η μεταμφίεση του ΠΑΣΟΚ, που διεκδικεί ρόλο μπαλαντέρ σε μια αντιλαϊκή κυβέρνηση της μιας ή της άλλης απόχρωσης.
Κι επειδή συμφωνούν στα στρατηγικά ζητήματα, τσακώνονται μόνο για την κυβερνητική καρέκλα, για τις εκλογές, για τη διαφθορά.

Εφευρίσκουν κάλπικες διαχωριστικές γραμμές για να εγκλωβίσουν το λαό, όπως «συντήρηση - πρόοδος», «διεφθαρμένοι - έντιμοι», «κρατιστές - μεταρρυθμιστές», «δεξιά- αριστερά» κ.λπ.
Είναι χαρακτηριστικές οι πρόσφατες τοποθετήσεις και του Τσίπρα και του Μητσοτάκη στον ΣΕΒ, στο ΣΕΤΕ, όπου βέβαια εκεί μιλάνε χωρίς μισόλογα.
Δεσμεύτηκαν για νέα προνόμια για τους βιομήχανους και διατήρηση όλου του αντεργατικού οπλοστασίου.
Η μόνη τους διαφορά είναι ο τρόπος που θα ευεργετήσουν το κεφάλαιο.
Η ΝΔ προβάλλει για παράδειγμα την εξοικονόμηση πόρων από τη μείωση του δημόσιου τομέα, τον οποίο δήθεν ο κρατιστής ΣΥΡΙΖΑ έχει γιγαντώσει, για να μπορέσει να προχωρήσει σε μείωση φόρων, που θα αφορούν τους επενδυτές...
Ο δε ΣΥΡΙΖΑ κατηγορεί τη ΝΔ για νεοφιλελευθερισμό, όταν στο «αναπτυξιακό του σχέδιο» περιέχει τα ίδια ακριβώς «νεοφιλελεύθερα» μέτρα.
Οι υποσχέσεις τους προς τους εργαζόμενους είναι μόνο για εξαπάτηση.
Η μεν ΝΔ με τα μπόνους παραγωγικότητας, ο δε ΣΥΡΙΖΑ με τη δήθεν αύξηση του κατώτατου μισθού και την επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων.
Οπως φάνηκε και από τη σημερινή συζήτηση στη Βουλή, στην Επερώτηση του Κόμματός μας για τις Συλλογικές Συμβάσεις και τον κατώτατο μισθό, άλλο πράγμα ετοιμάζουν...
Στην ουσία πρόκειται για μια καρικατούρα Συλλογικών Συμβάσεων, με όρους και προϋποθέσεις ανυπέρβλητες.
Ενώ για τον κατώτατο μισθό δεν μιλάνε καν για επαναφορά στα 751 ευρώ, αλλά για ένα μέτρο α λα Πορτογαλία, δηλαδή ούτε 80 λεπτά τη μέρα.
Ομως, ακόμα κι αυτό θα εξανεμιστεί από όλα τα υπόλοιπα μέτρα και κυρίως με το πετσόκομμα του αφορολόγητου.
Από τη μια τσέπη θα δίνουν 1 και από την άλλη θα παίρνουν 10 και θα το παίζουν και από πάνω προστάτες των εργαζομένων και των αδύναμων!
Ολοι μαζί προσπαθούν να κρύψουν ότι η καπιταλιστική ανάπτυξή τους θα γίνει με εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα, με χαμηλούς μισθούς και διαλυμένη τη δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση, με μεγαλύτερη εμπορευματοποίηση των αναγκών των εργαζομένων.
Με τα διάφορα προγράμματα ανακύκλωσης της ανεργίας που έχουν ημερομηνία λήξης.
Με τα ψευτοεπιδόματα από τα πλεονάσματα, με τα κοινωνικά εισοδήματα αλληλεγγύης, με την κοινωνική οικονομία, με όλα αυτά τα οποία δεν είναι κάποια ελληνική πρωτοτυπία.
Αλλά μια προσπάθεια διαχείρισης της φτώχειας, πίσω από την οποία επιχειρείται να κρυφτεί η κατεδάφιση των δικαιωμάτων, η εξίσωση προς τα κάτω όλων των κοινωνικών παροχών.
Είναι σαφής, λοιπόν, η προσπάθεια της κυβέρνησης να ντύσει με φιλεργατικό μανδύα μια βάρβαρη πολιτική.

Οταν έρχονται τα χοντρά ζόρια, το σύστημα καταφεύγει σε πολέμους και επεμβάσεις

Το πιο σημαντικό είναι ότι και η όποια οικονομική ανάκαμψη είναι ούτως ή άλλως αβέβαιη, αφού η ελληνική οικονομία δεν είναι σε δοκιμαστικό σωλήνα, επηρεάζεται άμεσα από τις εξελίξεις στην παγκόσμια και ευρωπαϊκή οικονομία.
Κι εκεί οι προβλέψεις είναι αρκετά δυσοίωνες.
Ηδη στις ανακοινώσεις του ΔΝΤ, άλλων καπιταλιστικών επιτελείων, ανησυχούν για τις μεγάλες οικονομίες...
Και παίρνουν μέτρα για ένταση της υπερεκμετάλλευσης των λαών τους, αλλά και καταλήστευσης άλλων λαών.
Οταν λέει η μαντάμ του ΔΝΤ, η Λαγκάρντ: «Τη στέγη τη φτιάχνουμε όταν ο καιρός είναι καλός», τότε καταλαβαίνουμε τι ετοιμάζουν.
Η πραγματικότητα δεν χωρά παρερμηνείες και πρέπει να ειπωθεί καθαρά.
Και κυρίως πρέπει να ειπωθεί καθαρά αυτό που μόνο το ΚΚΕ λέει στο λαό μας.
Οτι όταν έρχονται τα χοντρά ζόρια για το σύστημα, αυτό δεν καταφεύγει μόνο σε μέτρα ενάντια στους λαούς.
Καταφεύγει ακόμα σε πολέμους και επεμβάσεις, όπου με το αίμα των λαών, με προσφυγιά λύνονται οι διαφορές των ισχυρών, για την αναδιανομή των αγορών, των πλουτοπαραγωγικών πηγών, των δρόμων μεταφοράς της Ενέργειας.
Και δεν είναι λίγα όσα έχουν δει τα μάτια μας τα τελευταία χρόνια.
Πόλεμος στη Συρία, απειλές εναντίον του Ιράν, διαμελισμός κρατών με όχημα τις μειονότητες, προσπάθεια ένταξης των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, όξυνση της τουρκικής επιθετικότητας στο Αιγαίο και την Κύπρο.
Γι' αυτό επιτρέψτε μου, πριν μιλήσω πιο ειδικά για τη ΛΑΡΚΟ, να αναφερθώ σε ορισμένα κρίσιμα ζητήματα που πρέπει να τα ξέρετε.
Γιατί όλα τα παραπάνω και πολλά ακόμη αποτελούν κομμάτια ενός συνολικού γεωπολιτικού παζλ που διαμορφώνεται ιδιαίτερα στην περιοχή μας και που απειλεί τους λαούς - και τον ελληνικό λαό - με πολεμικές εμπλοκές πιθανά και έναν πιο γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Το ΚΚΕ απέναντι στην ενίσχυση της παρουσίας του δολοφονικού ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ όχι μόνο δεν είναι αμέτοχη στις εξελίξεις, αλλά συμμετέχει ενεργά και μάλιστα με αναβαθμισμένο ρόλο σημαιοφόρου, για χάρη τμημάτων του ελληνικού κεφαλαίου που διεκδικούν μερίδιο για πάρτη τους από τη λεία.
Πραγματικά, δεν υπάρχει τα τελευταία χρόνια κυβέρνηση που να έχει κάνει μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα τόσα πολλά για να προωθηθούν τα σχέδια των ιμπεριαλιστών.
Τι να πρωτοθυμηθούμε:
-- Νομιμοποίηση του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο με πρόσχημα τις προσφυγικές ροές.
-- Αναβάθμιση των αμερικανοΝΑΤΟικών στρατιωτικών βάσεων στην Ελλάδα και σχέδιο για δημιουργία νέων, όπως είναι η βάση στην Αλεξανδρούπολη, ακόμα και η εγκατάσταση πυρηνικών όπλων στον Αραξο.
-- Αγορά νέων οπλικών συστημάτων με δισεκατομμύρια ευρώ, για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ και όχι βέβαια για την άμυνα της χώρας, τη στιγμή που ο ελληνικός λαός φτωχοποιείται ολοένα και περισσότερο, του περιορίζουν το εισόδημα καθημερινά.
-- Εχουν «στρατηγικές συνεργασίες» με κράτη - δολοφόνους, όπως το Ισραήλ, κάνοντας μάλιστα και κοινά γυμνάσια με επιθετικά σενάρια.
-- Πρωτοστατούν για την ένταξη των χωρών των Βαλκανίων στο ΝΑΤΟ.
Ο λαός μας δεν τρώει κουτόχορτο.
Καταλαβαίνει πως η συζήτηση με την ΠΓΔΜ για το όνομα της γειτονικής χώρας δεν αναθερμάνθηκε βέβαια επειδή προέκυψε μια μετριοπαθής κυβέρνηση, όπως λέγεται για την κυβέρνηση του Ζάεφ.
Αναθερμάνθηκε, διότι το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, οι ΗΠΑ επείγονται να εντάξουν τις χώρες των Δυτικών Βαλκανίων σε αυτούς τους οργανισμούς, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού τους με τη Ρωσία και την Κίνα στην περιοχή.
Ούτε είναι τυχαίο ότι ως χρονικός ορίζοντας για την επίτευξη λύσης έχει τεθεί ο Ιούλης, που είναι η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ.
Γι' αυτό, ως Κόμμα, δεν πρόκειται να ψηφίσουμε μια τέτοια συμφωνία που προωθείται υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ.
Κατά πρώτον γιατί δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε να ενισχυθεί η παρουσία στα Βαλκάνια ενός δολοφονικού οργανισμού, ο οποίος ευθύνεται και για το αιματοκύλισμα των Βαλκανίων και για τις αλλαγές συνόρων στα Βαλκάνια, 2 και 3 φορές.
Και, δεύτερον, γιατί μια σειρά ζητήματα, τα οποία εμείς θεωρούμε κρίσιμα - και τα θεωρούμε κρίσιμα από το 1992, όταν όλοι τότε και η ΝΔ, και το ΠΑΣΟΚ, και ο προκάτοχος του ΣΥΡΙΖΑ, ο Συνασπισμός, τρέχανε στα εθνικιστικά συλλαλητήρια - όπως είναι το ζήτημα της απάλειψης αλυτρωτισμού στο Σύνταγμα αυτής της χώρας, η κατοχύρωση του απαραβίαστου των συνόρων με σεβασμό της κυριαρχίας της κάθε χώρας.
Κι όπως φαίνεται, μια σειρά τέτοια ζητήματα δεν λύνονται.

Επικίνδυνος ο εφησυχασμός και ο εξωραϊσμός των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών που καλλιεργεί η κυβέρνηση

Από όλες αυτές τις γενικότερες εξελίξεις απορρέει και η αντιπαράθεση με την αστική τάξη της Τουρκίας, και όχι από το πώς ξυπνάει ή κοιμάται ο Ερντογάν.
Αποτελούν συνεπώς επικίνδυνες υπεραπλουστεύσεις όλα αυτά που λέγονται τελευταία - και από κυβερνητικά χείλη - ότι «η Τουρκία είναι σε στρατηγικό αδιέξοδο», πως «ό,τι κάνει το κάνει για εσωτερική κατανάλωση» και άλλα σχετικά και εν πολλοίς ανόητα...
Η Τουρκία διατηρεί κατοχικές στρατιωτικές δυνάμεις, επιχειρεί να γίνει κι αυτή ενεργειακός κόμβος, έχει συμφέροντα.
Και σε αυτήν την προσπάθεια, επιχειρεί να εμφανιστεί και ως δήθεν προστάτης των μουσουλμανικών πληθυσμών.
Να γιατί χρειάζεται μεγάλη προσοχή και ετοιμότητα.
Γιατί στους ανταγωνισμούς των ισχυρών αξιοποιούνται υπαρκτά ή και ανύπαρκτα μειονοτικά προβλήματα για να διαιρέσουν λαούς, να διαμελίσουν κράτη, έτσι ώστε να υλοποιηθούν καλύτερα οι σχεδιασμοί των ιμπεριαλιστών.
Να γιατί ως Κόμμα κατακρίνουμε την κυβέρνηση για τον επικίνδυνο εφησυχασμό της, αλλά και για μια αβάσιμη προσπάθεια ωραιοποίησης της κατάστασης.
Κυρίως όμως την κατακρίνουμε για όλη αυτήν την προσπάθεια που κάνει να εμφανίσει το ΝΑΤΟ και την ΕΕ ως εγγυητές του διεθνούς δικαίου και των δικαιωμάτων της χώρας.
Για την ψευδεπίγραφη εντύπωση που προσπαθεί να καλλιεργήσει, ότι αν η Ελλάδα γίνει αυτή ο σημαιοφόρος του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στην περιοχή, αν αυτή γίνει ο ενεργειακός κόμβος στην περιοχή, θα θωρακίσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα.
Η παρακολούθηση των εξελίξεων, λοιπόν, πρέπει να είναι πηγή προβληματισμού και εξαγωγής συμπερασμάτων από το λαό και τη νεολαία.
Ιδιαίτερα οι νεότεροι σε ηλικία οφείλουν να μάθουν ποιοι είναι οι δήθεν «σύμμαχοί» μας, ποιος είναι ο βίος και η πολιτεία τους.
Να μάθουν ότι αυτοί είναι που ξεκλήρισαν λαούς στα Βαλκάνια, διέλυσαν χώρες, έφτιαξαν άλλες, αξιοποίησαν εθνικισμούς και αλυτρωτισμούς, για να δημιουργήσουν προϋποθέσεις να ισχυροποιηθούν οι θέσεις τους στην περιοχή, γέμισαν τη Μεσόγειο με νεκρούς και άλλα θύματα πρόσφυγες.
Οι «σύμμαχοι», χρόνια και χρόνια, σε συνθήκες κατά τ' άλλα ειρήνης, μας ρουφάνε το αίμα, για να τους πληρώνουμε χρυσάφι για τα αεροπλάνα και τα οπλικά τους συστήματα.
Τα χρωστάμε και παλιώνουν και τα ξαναπληρώνουμε για να τα αναβαθμίσουμε.
Ελληνικά ΝΑΤΟικά αεροπλάνα και Ελληνες στρατιωτικοί πιλότοι μας αναχαιτίζουν τα τουρκικά ΝΑΤΟικά αεροπλάνα και χάνουν ακόμα και τη ζωή τους, σε μια περιοχή που οι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ δεν αναγνωρίζουν σύνορα, αλλά τον θεωρούν «ενιαίο επιχειρησιακό χώρο».
Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις, ένας δρόμος υπάρχει για την εργατική τάξη, τη νεολαία.
Να δυναμώσει η πάλη των συνδικάτων, των σωματείων, των συλλόγων των αυτοαπασχολούμενων, της νεολαίας, μαζί με όλα τα άλλα προβλήματα και ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης, που στηρίζει ολόθερμα τις πολεμικές ενέργειες στην περιοχή, αναβαθμίζοντας τις βάσεις και δίνοντας όλες τις διευκολύνσεις για να μακελεύουν τους λαούς στην περιοχή, για την αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, που μόνο η εργατική εξουσία μπορεί να το διασφαλίσει.
Το ΚΚΕ έχει ξεκαθαρίσει με πολλές τοποθετήσεις του ότι θα πρωτοστατήσει στον αγώνα για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας.
Ταυτόχρονα, όμως, δεν πρόκειται να δείξουμε καμιά εμπιστοσύνη, καμιά ανοχή στην όποια αστική κυβέρνηση και στην εκμεταλλεύτρια τάξη που εκπροσωπεί.
Δυναμώνουμε την πάλη για την οριστική νίκη του λαού. Επιδιώκουμε έπαθλο της πάλης να είναι η εργατική - λαϊκή εξουσία, που θα εξασφαλίσει την ευημερία και την πραγματική ειρήνη για το λαό, θα ανοίξει το δρόμο για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.
Η θέση αυτή του ΚΚΕ είναι σε αρμονία με την 100χρονη ηρωική Ιστορία του, που σήκωνε πάντα το λάβαρο του διεθνισμού της εργατικής τάξης και του γνήσιου εργατικού - λαϊκού πατριωτισμού.

Κομμάτι της 100χρονης Ιστορίας μας ο μεγαλειώδης αγώνας των εργατών της ΛΑΡΚΟ

Κομμάτι της 100χρονης Ιστορίας μας είναι και ο μεγαλειώδης αγώνας των εργατών της ΛΑΡΚΟ το 1977, που για 110 μέρες αψήφησαν την τρομοκρατία, τη βία, τις απειλές, τις προβοκάτσιες της μεγαλοεργοδοσίας και του αστικού κράτους.
Κατακτώντας πρώτα απ' όλα την ενότητά τους, την ταξική τους αλληλεγγύη, δρώντας ενωμένοι στην πολύμηνη αυτή ταξική σύγκρουση.
Κατακτώντας παράλληλα, βήμα - βήμα, τη συμμαχία τους με τους αυτοαπασχολούμενους επαγγελματίες - εμπόρους της περιοχής και τους μικρομεσαίους αγρότες της γύρω περιοχής.
Καθώς και την ένταξη στην πάλη των γυναικών τους - μανάδων, συζύγων, συγγενών, συγχωριανών - αλλά και των παιδιών τους - των μαθητών των Γυμνασίων και Λυκείων, ακόμα και μικρών παιδιών μαθητών Δημοτικού - όλων των λαϊκών οικογενειών, του Οικισμού της ΛΑΡΚΟ, της Λάρυμνας, του Μαρτίνου, της Μαλεσίνας, του Θεολόγου, του Κόκκινου, του Οικισμού του Αη Γιάννη, του Ακραίφνιου, που εκτείνονται γύρω από το εργοστάσιο της ΛΑΡΚΟ σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων.
Κατακτώντας τη συμπαράσταση και έμπρακτη αλληλεγγύη της εργατικής τάξης όλης της Ελλάδας, των εργατικών συνδικάτων, των αγροτικών συλλόγων, των συλλόγων των ΕΒΕ, των φοιτητικών και σπουδαστικών συλλόγων, των συλλόγων γυναικών, από την Κρήτη έως τον Εβρο.
Με την αλληλεγγύη επίσης του διεθνούς επαναστατικού εργατικού κινήματος, του λαϊκού κινήματος, από όλες τις ηπείρους.
Η νίκη των εργατών της ΛΑΡΚΟ αποτέλεσε σταθμό και σημαντικό βήμα στην ανάπτυξη του κινήματος στην περιοχή της Στερεάς, ενώ είχε μεγάλη επίδραση στην εξέλιξη και πορεία συνολικά του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος στη χώρα μας, στην αλλαγή συσχετισμών στα σωματεία.
Αυτό έγινε κατορθωτό διότι, εκτός των άλλων, ψυχή, εμπνευστής, καθοδηγητής, ηγέτης ιδεολογικά - πολιτικά - οργανωτικά σε αυτήν τη μεγαλειώδη μάχη, από την ώρα της προετοιμασίας της απεργίας και πολύ περισσότερο κάθε μέρα που περνούσε έως την τελική νίκη των απεργών το Μάη του 1977, ήταν το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.
Δουλεύοντας μέσα στην εργατική τάξη.
Σε ένα τμήμα του βιομηχανικού προλεταριάτου χωρίς καμία προηγούμενη πείρα ταξικής οργάνωσης και πάλης.
Σε μια περιοχή με έντονα σημάδια πολιτικής απειρίας και με έντονη επίδραση συντηρητικών - αντιδραστικών απόψεων.
Κατάφερε να μπολιάσει το νεαρό εργατικό κίνημα με τη μεστή, μακρόχρονη πείρα του ελληνικού εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και τη σύνδεσή του, στις συγκεκριμένες συνθήκες της περιόδου, με την πρωτοπόρα θεωρία και δράση.
Με λίγες οργανωμένες δυνάμεις στην αρχή μέσα στο εργοστάσιο.
Με πολύ λίγες οργανωμένες δυνάμεις τοπικά, στα γύρω χωριά και τους οικισμούς, που μετρούνταν στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Αλλά με πολλή καρδιά, πίστη και αφοσίωση, θέληση να υπηρετήσουμε τα συμφέροντα των εργατών.
Με την άμεση καθοδήγηση της Κεντρικής Επιτροπής και του Γραφείου Περιοχής Στερεάς του Κόμματος και αντίστοιχα του Γραφείου Περιοχής της ΚΝΕ, συνέβαλαν αποφασιστικά στη μετάδοση της πολύτιμης ιστορικής πείρας των κομμουνιστών.
Για την εκτίμηση της αντικειμενικής κατάστασης της παραγωγής.
Της τακτικής του Μποδοσάκη.
Της τακτικής της κυβέρνησης και του κρατικού μηχανισμού.
Της στάσης των άλλων εργοδοτικών - συμβιβασμένων δυνάμεων του κυβερνητικού συνδικαλισμού.
Μπόρεσαν έτσι να συμβάλουν καθοριστικά στη χάραξη σωστής γραμμής για τον καθορισμό των αιτημάτων, την κινητοποίηση και δραστηριοποίηση των εργατών, απέναντι στο κλίμα φόβου, ανασφάλειας και μοιρολατρίας, που έφερνε ακινησία και αναστολή αγωνιστικών διαθέσεων.
Μπόρεσαν να οδηγήσουν στην ενότητα των εργατών, στη συνειδητοποίησή τους, την εξασφάλιση στήριξης και συμμαχίας με άλλα καταπιεζόμενα στρώματα, στη χάραξη σωστών μορφών πάλης.
Συνηθίζουμε να λέμε ότι κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος.
Ο αγώνας της ΛΑΡΚΟ, το '77, σίγουρα δεν πήγε χαμένος.
Και το επισημαίνω αυτό γιατί πολλοί καλοθελητές και σήμερα και στο παρελθόν λένε: «Και τι έγινε, έκαναν αγώνα, εντάξει, κέρδισαν κάτι, όμως τα προβλήματα δεν λύθηκαν»...
Καταρχάς, και μόνο ότι κέρδισαν μέσα από σκληρό αγώνα, πείρα ζωής, από μόνο του λέει κάτι.
Παραπέρα. Εβαλαν παρακαταθήκη για την εξέλιξη, για την εμπειρία ταξικής σύγκρουσης που πρέπει να κατακτά η εργατική τάξη, μέσα από μικρούς και μεγάλους αγώνες.
Ταυτόχρονα, και αυτή η απεργία αναδεικνύει τη σοβαρή επισήμανση και σύγχρονη ανάλυση - επεξεργασία του ΚΚΕ, που μελέτησε όλη αυτήν την πείρα.
Οτι η εργατική τάξη πρέπει να πάει αυτόν τον αγώνα μέχρι τέλους.
Γιατί παρά τις επιμέρους κατακτήσεις που πάρθηκαν με ηρωικούς και σκληρούς ταξικούς αγώνες σε άλλη περίοδο και φάση εξέλιξης, η αστική τάξη, ιδιαίτερα μετά το 1991 και το ιστορικό πισωγύρισμα που έγινε, παίρνει τη ρεβάνς, προσπαθεί να τα πάρει όλα πίσω.
Τα καταφέρνει όσο το εργατικό κίνημα δεν έχει σωστή στρατηγική, όσο δεν συνειδητοποιείται από την εργατική τάξη ότι από τη στιγμή που έγινε τάξη για τον εαυτό της, έχει το ιστορικό καθήκον να οδηγήσει όλα τα καταπιεζόμενα στρώματα της κοινωνίας στην έφοδο στους ουρανούς, για την οριστική και αμετάκλητη νίκη.

Οι δυνατότητες κάλυψης των διευρυνόμενων λαϊκών αναγκών κριτήριο για το σήμερα

Και για να θυμηθούμε πάλι λίγο την Ιστορία.
Εχουμε πείρα και από τις προσπάθειες οικοδόμησης του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, παρά τις μεγάλες ελλείψεις και λάθη που έγιναν στην πορεία και τα οποία μόνο το Κόμμα μας έχει αναλυτικά εκτιμήσει και συνεχίζει αυτήν τη μελέτη.
Τα τεράστια άλματα της παραγωγής της τότε Σοβιετικής Ενωσης στον τομέα αυτό, με το Μαγκνιτογκόρσκ - το μεγαλύτερο εργοστάσιο σιδήρου στον κόσμο στην εποχή του - και το σύμπλεγμα αλουμινίου στα Ουράλια, εκτόξευσαν τις παραγωγικές δυνατότητες της ΕΣΣΔ τότε.
Είχαν αποφασιστική συμβολή στη νίκη στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Παράλληλα, οδήγησαν σε τεράστια βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων στην ΕΣΣΔ, μέσα σε ελάχιστο χρόνο.
Η πολύτιμη αυτή πείρα δείχνει ότι οι εργαζόμενοι μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα.
Εμείς παράγουμε τον κοινωνικό πλούτο και μπορούμε να καλύψουμε συνδυασμένες ανάγκες.
Αν ξεριζώσουμε την καπιταλιστική ιδιοκτησία, το κέρδος των λίγων, και συντρίψουμε τελικά το εχθρικό για τους πολλούς κράτος των μονοπωλίων.
Η ανάλυση και θέση μας αυτή δείχνει ότι σήμερα μπορεί άμεσα να αξιοποιηθεί το νικέλιο, η ΛΑΡΚΟ, για την ικανοποίηση των αναγκών των εργαζομένων στην επιχείρηση αλλά και όλου του ελληνικού λαού.
Δείχνει ποιες είναι οι δυνατότητες κάλυψης των διευρυνόμενων λαϊκών αναγκών γενικά.
Με αυτό το κριτήριο βλέπουμε σήμερα και την κατάσταση στη ΛΑΡΚΟ.
Κρίνουμε και απορρίπτουμε την πολιτική των κυβερνήσεων, με κριτήριο μόνο την πάλη για ικανοποίηση των πραγματικών αναγκών μας.
Και οργανώνουμε την πάλη ενάντια σε όλους όσοι μας εκμεταλλεύονται, εμποδίζουν να ζήσουμε ανθρώπινα, επαρκώς, για τις ανάγκες των οικογενειών μας.
Οργανώνουμε την πάλη για την ανάκτηση των μεγάλων οικονομικών απωλειών που είχαμε, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, για την κάλυψη των πραγματικών αναγκών μας.
Σήμερα τέτοια σωματεία, ένα τέτοιο κίνημα θέλουμε.
Κίνημα που να φωτίζει τις δυνατότητες κάλυψης των οικονομικών και κοινωνικών αναγκών των εργαζομένων, αν για παράδειγμα αξιοποιηθεί πραγματικά το νικέλιο της ΛΑΡΚΟ.
Κίνημα που να παλεύει ενάντια στον πυρήνα της αστικής πολιτικής, που είναι η διασφάλιση της καπιταλιστικής κερδοφορίας των λίγων κηφήνων.
Στη ΛΑΡΚΟ αυτό μεταφράζεται σε πάλη:
-- Ενάντια στην περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της επιχείρησης.
-- Ενάντια στα σχέδια διάλυσής της για να εξαγοραστεί ευκολότερα από τους ομίλους.
-- Σε πάλη για μείωση του χρόνου εργασίας, με αύξηση των αποδοχών των εργαζομένων και διασφάλιση όλων των μέτρων προστασίας τους.
Μεταφράζεται σε προβολή και ανάδειξη στους εργαζόμενους και το λαό της περιοχής του ρόλου που μπορούν να διαδραματίσουν τα προϊόντα της ΛΑΡΚΟ στη συνολική βιομηχανική παραγωγή.

Το ΚΚΕ κάθε μέρα και ώρα στον αγώνα για το δίκιο της εργατικής τάξης

Το ΚΚΕ θα το βρείτε κάθε μέρα, κάθε ώρα, δίπλα σας.
Και μέσα στο εργοστάσιο. Και στα σωματεία - και στο εργοστασιακό, και στο κλαδικό Μετάλλου. Και στο Εργατικό Κέντρο Λαμίας. Και στους αγώνες του ΠΑΜΕ.
Και μέσα στη Βουλή με τους βουλευτές μας και στην Ευρωβουλή με τους ευρωβουλευτές. Και στα Δημοτικά και Περιφερειακά Συμβούλια όπου υπάρχουν κομμουνιστές.
Να παλεύουν για το δίκιο των εργατών της ΛΑΡΚΟ, για το δίκιο όλης της εργατικής τάξης.
Σας καλούμε, ακόμα κι αν έχετε επιμέρους επιφυλάξεις, να συμπαραταχθείτε μαζί μας.
Να ακολουθήσετε το δρόμο του δίκιου και της τιμής.
Του χρέους και του καθήκοντος προς τις οικογένειές μας σήμερα.
Προς τις γενιές που πάλεψαν πριν από εμάς.
Προς τις γενιές που έρχονται στο μέλλον, τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας.
ΚΚΕ ΙΣΧΥΡΟ, ΔΥΝΑΜΗ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ!

Υπεραπόδοση ... κοροϊδίας

Ως πακέτο φοροελαφρύνσεων και ...κοινωνικών δαπανών παρουσιάζει η κυβέρνηση το νέο πακέτο μέτρων που φέρνει προς ψήφιση στη Βουλή την ερχόμενη Πέμπτη, με το πολυνομοσχέδιο και το Μεσοπρόθεσμο. Με διάφορες αλχημείες αξιοποιεί τις υπερβάσεις των πλεονασμάτων που προγραμματίζει μέχρι το 2022, για να προπαγανδίσει ότι έρχονται εκατομμύρια ευρώ ως «φοροελαφρύνσεις» και «κοινωνικές δαπάνες». Από τη μία δηλαδή διαφημίζει τα πλεονάσματα, που για τους εργαζόμενους σημαίνουν διαρκή επίθεση στο εισόδημά τους. Και από την άλλη, πατώντας πάνω στο μόνιμο ξεζούμισμα της εργατικής - λαϊκής οικογένειας, που ονομάζει «υπεραπόδοση», θριαμβολογεί για το «χώρο» που δημιουργείται, επιστρέφοντας εφάπαξ μερικά ψίχουλα από τα εκατοντάδες καρβέλια που έκλεψε, κι αυτά μόνο σε όσους φλερτάρουν με την ακραία φτώχεια. Αποκρύπτει δηλαδή ότι για να δημιουργηθεί ο «χώρος» αυτός, η εργατική τάξη έχει ματώσει και θα συνεχίσει να ματώνει για πολλές δεκαετίες ακόμα. Το γεγονός ότι όλη αυτήν την κομπίνα η κυβέρνηση τη βαφτίζει «ενεργοποίηση των θετικών μέτρων» είναι ενδεικτικό τού πώς εννοεί την «έξοδο από τα μνημόνια». Χτυπήματα διαρκείας στους εργαζόμενους, αλλά και μπόλικη πρόκληση...

Ανταγωνισμοί και «μαχαιρώματα»

Αλλη μια επιβεβαίωση ότι τα «μαχαίρια έχουν βγει από τα θηκάρια» ανάμεσα σε ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα και κράτη, ήταν η Σύνοδος Κορυφής του G7, στις 8 - 9 Ιούνη στον Καναδά, των 7 πιο αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών (ΗΠΑ, Καναδάς, Γερμανία, Βρετανία, Γαλλία, Ιταλία, Ιαπωνία, ενώ συμμετείχαν και άλλοι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί, όπως η ΕΕ, το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα κ.ά.). Τα διεθνή και εγχώρια ΜΜΕ την παρουσιάζουν ως «φιάσκο», «αποτυχία» και «σύγκρουση του Τραμπ με όλους τους άλλους». Αφορμή γι' αυτό έδωσε η απόσυρση της υπογραφής των ΗΠΑ από ένα λεγόμενο «κοινό ανακοινωθέν», λίγες μόλις ώρες μετά την αποχώρηση Τραμπ από τη Σύνοδο, με τη δικαιολογία ότι ο οικοδεσπότης Καναδός πρωθυπουργός, Τζάστιν Τριντό, δεν τήρησε τα συμφωνηθέντα και φέρθηκε «ανέντιμα» όταν δήλωσε σε συνέντευξη Τύπου ότι «ο Καναδάς δεν θα ανεχτεί να είναι υπό πίεση». Ούτε λίγο ούτε πολύ, η εικόνα που δίνεται είναι ότι το ...«γινάτι» και ο «απρόβλεπτος χαρακτήρας» του Τραμπ είναι αυτά που οδηγούν σε αδιέξοδο τη «συνεννόηση» ανάμεσα στις ισχυρότερες καπιταλιστικές οικονομίες για τα «μεγάλα ζητήματα που απασχολούν τον πλανήτη».

* * *

Φυσικά, δεν πρόκειται για κανένα «γινάτι» ούτε για απλό διαπληκτισμό μεταξύ ηγετών, αλλά για τον σφοδρό ανταγωνισμό μονοπωλιακών συμφερόντων που δυναμώνει και συνυπάρχει με το παζάρι, όπου κάθε δύναμη προσπαθεί να αποσπάσει έναν ευνοϊκότερο για εκείνη συμβιβασμό. Οι εκπρόσωποι των αστικών τάξεων, που υποκριτικά στις διακηρύξεις μιλάνε στο όνομα της «ευημερίας» των εργαζομένων και των λαών, σφάζονται για να διατηρήσουν ή να βελτιώσουν τη θέση τους στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα, με δεδομένη τη στυγνή εκμετάλλευση των λαών, αλλά και την ανισόμετρη καπιταλιστική ανάπτυξη. Ο ανταγωνισμός αυτός οξύνεται στο φόντο της αναιμικής ανάκαμψης και του κινδύνου να ξεσπάσει μια νέα συγχρονισμένη καπιταλιστική κρίση. Ενδεικτικές της έντασης που μεγαλώνει, είναι οι δηλώσεις του Γάλλου Προέδρου, Εμ. Μακρόν, ότι «μπορούν να γίνουν και ομάδα των 6 αν οι ΗΠΑ δεν ακολουθήσουν», ή της Γερμανίδας καγκελαρίου, Α. Μέρκελ, ότι «η ΕΕ πρέπει να δει η ίδια το μέλλον χωρίς τη βοήθεια των ΗΠΑ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα διαρραγούν οι διατλαντικές σχέσεις». Και από την άλλη, του Τραμπ, που λέει ότι «δεν μπορούμε να πληρώνουμε για την ασφάλεια άλλων χωρών και αυτοί να μας κλέβουν στο εμπόριο», αναφερόμενος στο μεγάλο εμπορικό έλλειμμα με διάφορες χώρες. Με το ίδιο ακριβώς υπόβαθρο, οι ΗΠΑ διαφοροποιούνται επίσης από τις συμφωνίες για το Κλίμα, ή για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν.

* * *

Οσο κι αν γίνεται προσπάθεια να στρογγυλευτούν τα πράγματα, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις γίνονται όλο και πιο εκρηκτικές. Ακόμα και το κείμενο που συμφώνησαν οι ηγέτες του G7 στον Καναδά, πριν οι ΗΠΑ αποσύρουν την υπογραφή τους, είναι έτσι διατυπωμένο ώστε κάθε πλευρά να το ερμηνεύει κατά τα συμφέροντά της. Για παράδειγμα, σημειωνόταν ότι οι 7 συμφωνούν «στο ελεύθερο, δίκαιο και αμοιβαία επικερδές εμπόριο, όπου τα οφέλη για όλους είναι η μηχανή για την δημιουργία θέσεων εργασίας». Επίσης, ότι «είναι υπέρ των κανόνων στο διεθνές εμπορικό σύστημα και της συνέχειας της πάλης κατά του προστατευτισμού», ότι «οι διμερείς και πολυμερείς συμφωνίες πρέπει να είναι διαφανείς, ανοιχτές, χωρίς αποκλεισμούς και βασισμένες στις αρχές του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου». Σημείωναν επίσης την ανάγκη εκσυγχρονισμού του ΠΟΕ, ενώ υπάρχει αναφορά μέχρι και για «προσπάθειες να μειωθούν οι δασμοί και τα επιδοτούμενα προϊόντα», όταν ήδη έχουν επιβληθεί δασμοί και ετοιμάζονται αντίποινα!

* * *

Ο «εμπορικός πόλεμος» ανάμεσα στις ΗΠΑ και άλλες ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες, όπως της ΕΕ, της Κίνας, του Καναδά, είναι έκφραση των ανταγωνισμών που κλιμακώνονται. Δεν πάει πολύς καιρός απ' όταν οι ΗΠΑ έθεσαν ζήτημα μεγαλύτερης συμμετοχής των Ευρωπαίων συμμάχων τους στις στρατιωτικές δαπάνες του ΝΑΤΟ, με την ΕΕ να απαντά με επιτάχυνση των διαδικασιών για τη συγκρότηση του λεγόμενου «ευρωστρατού». Αν και ο στόχος είναι να δρα συμπληρωματικά στο ΝΑΤΟ, δεν λείπουν οι υπαινιγμοί από την πλευρά της ΕΕ για το κατά πόσο μπορεί να στηρίζεται στις ΗΠΑ για τη «συλλογική της ασφάλεια». Οι αντιθέσεις όμως δυναμώνουν και στο εσωτερικό των ΕΕ - Ευρωζώνης, στο έδαφος των ανταγωνιστικών μονοπωλιακών συμφερόντων, όπως δείχνουν, για παράδειγμα, οι εξελίξεις στην Ιταλία και η αντιπαράθεσή της κυρίως με τη Γερμανία. Μέσα απ' αυτό το πρίσμα πρέπει να ιδωθεί και η πρόταση Τραμπ να επιστρέψει η Ρωσία στο G7 (έχει αποκλειστεί από το 2014 λόγω Κριμαίας), προκαλώντας ποικίλες αντιδράσεις, αφού τα κράτη - μέλη της ΕΕ έχουν (ή επιδιώκουν) διαφορετικό επίπεδο οικονομικών σχέσεων με τη Ρωσία, που δυσκολεύει τη διαμόρφωση ενιαίας στάσης απέναντί της.

* * *

Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν την ένταση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, στο φόντο και της πρόσφατης καπιταλιστικής κρίσης, που επιτάχυνε ανακατατάξεις στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα και μεγάλωσε την απόσταση ανάμεσα σε ανταγωνιστικές οικονομίες. Το βέβαιο είναι ότι από αυτούς τους ανταγωνισμούς για λογαριασμό των μονοπωλίων, για τα μερίδιά τους στην παγκόσμια αγορά, την πρόσβασή τους στις πρώτες ύλες και στα ενεργειακά αποθέματα, στους δρόμους μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων, τα θύματα είναι οι λαοί, με ένταση της εκμετάλλευσης την περίοδο της ιμπεριαλιστικής ειρήνης και με τον κίνδυνο μιας γενικευμένης ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης. Στο όνομα του καπιταλιστικού κέρδους συνθλίβονται δικαιώματα και σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, ανάβει το φιτίλι του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Οι εξελίξεις επιβάλλουν επιφυλακή και όχι επανάπαυση του λαού, ένταση της πάλης σε κάθε χώρα, ενάντια στο σάπιο σύστημα που γεννάει φτώχεια, εκμετάλλευση, πόλεμο και προσφυγιά.