Ν.Κατσαρός : SOS Δείτε την ΚΟΛΑΣΗ που ετοιμάζουν !! Παρακαλώ Διαδώστε να ενημερωθεί ο κόσμος !!! (VIDEO)

 Ν.Κατσαρός : SOS Δείτε την ΚΟΛΑΣΗ που ετοιμάζουν !! Παρακαλώ Διαδώστε να ενημερωθεί ο κόσμος !!! (VIDEO)

Ν.Κατσαρός : Αλλάζουν τον τρόπο επικύρωσης της TTIP

Με πρωτοβουλία της Μέρκελ, επιχειρείται να αλλάξει ο τρόπος επικύρωσης της TTIP στην Ε.Ε. ώστε μετά το ευρωκοινοβούλιο και την Κομισιόν να μην χρειαστεί να περάσει από τα Εθνικά Κοινοβούλια... όπου θα απορριφθεί, δηλώνει στον 9.84 ο πρώην Πρόεδρος του ΕΦΕΤ Νίκος Κατσαρός , επιστημονικός συνεργάτης του «Δημόκριτου», υποστηρίζοντας ότι όλοι οι Δήμοι της Κρήτης, μετά το Ηράκλειο που έκανε την αρχή θα πρέπει να ανακηρυχθούν σε ελεύθερες ζώνες από την TTIP.

Περιέγραψε μάλιστα με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες , πως τυχόν έγκριση της, θα αλλάξει όλες τις δραστηριότητες του ανθρώπου στην Ευρώπη που θα περάσουν στον απόλυτο έλεγχο των πολυεθνικών, ενώ στο πρωτογενή τομέα περιέγραψε τα εφιαλτικά σενάρια από την είσοδο μεταλλαγμένων , μέχρι την κατάργηση του ΠΟΠ ή την ιδιωτικοποίηση όλων των υδάτων είτε ύδρευσης , είτε άρδευσης. 

πηγή: Ανεμος αντίστασης

Σύννεφα πάνω από την παγκόσμια οικονομία (ξανά!)

 Σύννεφα πάνω από την παγκόσμια οικονομία (ξανά!)

Αδιαμφισβήτητα, η παγκόσμια οικονομία διέρχεται μια δύσκολη περίοδο εύθραυστης ισορροπίας και αβεβαιότητας. Μια σειρά γεγονότων και καταστάσεων συγκλίνουν προς αυτό το συμπέρασμα:

• Η Κίνα δείχνει εμφανή σημάδια κόπωσης,
• Η ανάπτυξη στις ΗΠΑ επιβραδύνεται
• Η Ευρώπη παρουσιάζει πλήρη οικονομική στασιμότητα
• Οι πετρελαιοπαραγωγικές χώρες έχουν υποστεί καθίζηση
• Η απόφαση των Βρετανών για αποχώρηση από την Ε.Ε. ενδέχεται να αποτελέσει πλήγμα στο διεθνές εμπόριο
• Ο φόβος από τις συνεχείς τρομοκρατικές επιθέσεις ζημιώνει τα τουριστικά έσοδα.

Δεν αποτελεί λοιπόν έκπληξη ότι ο ρυθμός της ανάπτυξης παγκοσμίως εκτιμάται το 2016 μειωμένος σε μόλις 3,0% από 5,4% το 2010, με τις προοπτικές να μην είναι θετικές.

Ολοένα και περισσότερες κεντρικές τράπεζες έχουν υιοθετήσει για μεγάλο διάστημα την πολιτική της ποσοτικής χαλάρωσης και των αρνητικών επιτοκίων, επιδιώκοντας με αυτό τον τρόπο την αναθέρμανση της οικονομίας. Μάλιστα, οι εκδόσεις ομολόγων με αρνητική απόδοση, από χώρες όπως η Γερμανία, η Ιαπωνία και η Ελβετία, ξεπερνούν πλέον τα $15 τρισ. Η πολυετής όμως αυτή προσπάθεια δεν έχει μέχρι στιγμής αποδώσει τα αναμενόμενα, καθώς αντισταθμίζεται από τους εξής παράγοντες:

1. Τη δημοσιονομική λιτότητα (κυρίως στην Ευρώπη).
2. Την ύπαρξη πληθώρας κανονισμών, γραφειοκρατίας και υψηλής φορολογίας, που δυσκολεύουν το επιχειρείν.
3. Την απροθυμία στην εφαρμογή των αναγκαίων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων για την άρση των εμποδίων.

Επιπλέον, η πολιτική αυτή καθίσταται ζημιογόνα για τις τράπεζες, αφού το περιθώριο κέρδος τους είναι μηδενικό από τη διαφορά επιτοκίων. Το πρόβλημα αυτό έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά σημαντικών δυσκολιών που αντιμετωπίζει ο τραπεζικός τομέας, όπως είναι το μεγάλο ποσοστό κόκκινων δανείων, η επάρκεια κεφαλαίων τους, η επισφαλής απόδοση των επενδύσεων τους κ.α.
Η συνέπεια όλων αυτών είναι η μειωμένη ροή δανεισμού προς τις επιχειρήσεις, με αποτέλεσμα το πάγωμα της οικονομίας. Εξίσου ορατός είναι ο κίνδυνος κατάρρευσης κάποιας μεγάλης τράπεζας που θα δημιουργήσει ντόμινο αρνητικών εξελίξεων.

Αυτό μάλιστα που δημιουργεί εντύπωση είναι το υπέρογκο δημόσιο και ιδιωτικό χρέος, το οποίο όχι μόνο δε μειώθηκε μετά την κρίση του 2008, αλλά αντίθετα αυξήθηκε σε 7 χρόνια κατά $60 τρισ. Σήμερα, ξεπερνά πλέον τα $200 τρισ., είναι δηλαδή 2,5 φορές υψηλότερο από το παγκόσμιο ΑΕΠ (= $80 τρισ.). Το παρακάτω γράφημα αποτυπώνει ξεκάθαρα τη δυσανάλογη σχέση Χρέους προς ΑΕΠ των μεγαλύτερων οικονομιών του πλανήτη.

Οι ανεπτυγμένες οικονομίες εμφανίζουν και δύο άλλα σημαντικά προβλήματα. Το πρώτο είναι η χαμηλή παραγωγικότητα: το 2015 μάλιστα οι ΗΠΑ κατέγραψαν μετά από 35 χρόνια αρνητική μεταβολή -0.2% στη μέση ωριαία παραγωγικότητα, η οποία προέκυψε κι από τη μείωση της σχιστολιθικής εξόρυξης πετρελαίου (λόγω χαμηλής τιμής). Το δεύτερο είναι η γήρανση του πληθυσμού. Οι λιγότερες γεννήσεις σε συνδυασμό με το αυξημένο προσδόκιμο ζωής οδηγούν σε μειωμένο εργατικό δυναμικό και παράλληλη αύξηση των συνταξιοδοτικών αναγκών. Το δημογραφικό πρόβλημα τείνει να εξελιχθεί σε βραδυφλεγή βόμβα και φυσικά είναι συνάρτηση των οικονομικών δυσκολιών και της ανεργίας που αντιμετωπίζουν τα νέα ζευγάρια.

Πηγή: Huffigton post

Η σιγουριά του κόφτη

 Η σιγουριά του κόφτη

Όταν, πριν λίγο καιρό, η βουλή νομοθετούσε υπέρ του Αυτόματου Μηχανισμού Δημοσιονομικής Προσαρμογής (δηλαδή, του περίφημου "κόφτη"), τα -υψηλόβαθμα και χαμηλόβαθμα- στελέχη του κυβερνητικού σχήματος πήραν σβάρνα τα ΜΜΕ, προσπαθώντας να πείσουν τον κόσμο ότι αυτός ο "κόφτης" ήταν μεν απαίτηση των θεσμών αλλά δεν πρόκειται να μπει ποτέ σε λειτουργία επειδή, πολύ απλά, θα πιάσουμε τους στόχους. Η σιγουριά τους αυτή οφειλόταν στην άλλη σιγουριά ότι το δεύτερο εξάμηνο της χρονιάς θα αρχίσει η ανάπτυξη.

Έχω κάθε λόγο να πιστεύω πως η σίγουρη σιγουριά της κυβέρνησης πως "λεφτά θα υπάρξουν" δεν έχει καμμιά σχέση με την ανάπτυξη, η οποία όλο έρχεται κι όλο στον δρόμο είναι (σαν την ελπίδα κι αυτή), αλλά με την νέα επιδρομή στις τσέπες των κατοίκων αυτής της δόλιας χώρας. Όμως, φοβάμαι (για να μη πω πως είμαι απολύτως σίγουρος) ότι τα πράματα δεν θα εξελιχθούν όπως τα περιμένουν οι αριστεροί ταγοί μας.

Προγραμματισμός εσόδων 2016, πριν την ψήφιση των νέων μέτρων (ποσά σε χιλ. ευρώ)

Για την ώρα, βέβαια, η εκτέλεση του προϋπολογισμού δεν πάει και τόσο άσχημα. Μάλιστα δε, τα φορολογικά έσοδα έχουν υπερβεί τον ενδιάμεσο στόχο κατά 356 εκατ. ευρώ. Όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κατα το δεύτερο εξάμηνο έχει προγραμματιστεί να εισρέουν στα δημόσια ταμεία κάπου 4,5 δισ. μηνιαίως από φόρους, καθ' όσον πρέπει να βγάλουμε κι ένα πρωτογενές πλεόνασμα 0,5% του ΑΕΠ, ήτοι κάπου 8,5 δισ. ευρώ. Το ερώτημα είναι ποιοι θα πληρώσουν αυτά τα λεφτά. 

(α) Οι μισθωτοί; Δύσκολο. Μπορεί να αυξήθηκε η εισφορά αλλελεγγύης και να εκτινάχτηκαν τα κλιμάκια φορολόγησης εισοδήματος των μισθωτών αλλά μέρα με την μέρα καταρρέουν οι μισθοί (ας είναι καλά η "ευέλικτη" εργασία). Τριωρίτες και τετραωρίτες δεν πληρώνουν φόρο. Ακόμη και πλήρως απασχολούμενοι με τον βασικό μικτό μισθό των 586 ευρώ δεν πληρώνουν φόρο. Ναι μεν το αφορολόγητο έχει υποχωρήσει στα 9.090 ευρώ αλλά αυτό σημαίνει ότι καθαροί μισθοί μέχρι 649,28 ευρώ (9.090/14) δεν αποδίδουν δεκάρα στο κράτος. Παρεμπιπτόντως, 649,28 καθαρά σημαίνουν 772,95 μικτά και είναι μάλλον δύσκολο να βρεις σήμερα εργαζόμενο που να προσλαμβάνεται με τέτοιον μισθό. Οι παλιοί εργαζόμενοι, οι οποίοι ίσως διατηρούν τον μισθό τους σε κάποιο μεγαλύτερο ύψος, όσο πάνε και λιγοστεύουν.

(β) Οι ασφαλιζόμενοι; Δύσκολο. Όταν καταρρέουν οι μισθοί, καταρρέουν και οι ασφαλιστικές εισφορές. Βέβαια, το ΙΚΑ έχει υπολογίσει ότι από την πρόσφατη αύξηση των εισφορών για επικουρική ασφάλιση θα εισπράξει 400 εκατ. παραπάνω αλλά... με τον νου πλουταίνει η κόρη, όπως λέει και ο λαός. Παράλληλα, θα στοιχημάτιζα ότι η σύνδεση των ασφαλιστικών εισφορών των ελεύθερων επαγγελματιών με το εισόδημά τους όχι μόνο δεν θα αυξήσει τα έσοδα του ΟΑΕΕ αλλά θα οδηγήσει σε μείωση, εκτός αν θεσπιστεί ελάχιστη εισφορά αρκετά υψηλή. Όμως, σε μια τέτοια περίπτωση θα αυξηθούν όχι οι εισφορές αλλά είτε τα λουκέτα των μικρών και των μικρομεσαίων είτε η εισφοροαποφυγή τους, καθ' όσον ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος.

(γ) Οι καταναλωτές, μέσω του αυξημένου ΦΠΑ; Δύσκολο. Κανείς καταναλωτής δεν λέει "θα ξοδέψω για μουστάρδες 100 ευρώ σύν τον ΦΠΑ". Λέει "θα ξοδέψω 100 ευρώ", οπότε όσο αβγαταίνει ο ΦΠΑ τόσο μειώνεται η ποσότητα της μουστάρδας που αγοράζει. Κι αφού η κατάρρευση των μισθών που προαναφέραμε, τον αναγκάζει να ξοδεύει όλο και λιγώτερα για μουστάρδα, το κράτος θα εισπράττει όλο και λιγώτερα για ΦΠΑ. Στο κάτω-κάτω, εκτός από καφέ και τσιγάρο, μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς μουστάρδα. Έτσι κύριε Κατρούγκαλε;

(δ) Οι συνταξιούχοι, μέσω των περικοπών του ΕΚΑΣ και των επικουρικών συντάξεων; Δύσκολο. Από την μια, οι επικουρικές (ξανα)κόβονται μέχρι και 45% αλλά τα προϋπολογισμένα 350 εκατ. ευρώ δεν μαζεύονται με τίποτε. Όσο για το ΕΚΑΣ, τα φυντάνια του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης πήραν χαμπάρι ότι ο λογαριασμός δεν έβγαινε και αποφάσισαν να διπλασιάσουν τον αριθμό των συνταξιούχων από τους οποίους θα το έκοβαν μέσα στο 2016. Στο μεταξύ, οι περικοπές των επικουρικών αφορούν συνταξιούχους που έπαιρναν συντάξεις πάνω από 1.300 ευρώ, άρα οι άνθρωποι αυτοί πλήρωναν φόρο. Αυτό σημαίνει πώς το κράτος θα εισπράττει 22-29 ευρώ λιγώτερο φόρο για κάθε κατοστάρικο που θα κερδίζει από το τσεκούρωμα των επικουρικών τους.

(ε) Οι επιχειρήσεις, μέσω της αυξημένης προκαταβολής φόρου; Δύσκολο. Αυτό το θέμα απασχολεί μόνο τις κερδοφόρες ατομικές επιχειρήσεις ή προσωπικές εταιρείες και, μάλιστα, εκείνες με υψηλή κερδοφορία. Δηλαδή, αυτές που καλούνται να πληρώσουν 29% για φόρο, 21,75% για προκαταβολή και 33,95% για κύρια και επικουρική ασφάλιση, ήτοι το 84,7% των κερδών τους, χώρια η περίφημη εισφορά αλληλεγγύης. Αναρωτιέμαι πόσες τέτοιες εταιρείες υπάρχουν που να εξακολουθούν να διατηρούν την φορολογική τους έδρα στην Ελλάδα. Και πόσες θα απομείνουν μετά την σύνδεση των ασφαλιστικών εισφορών με τα κέρδη. Η Βουλγαρία είναι δίπλα, η Κύπρος λίγο πιο πέρα και ο Παναμάς ένα τηλέφωνο δρόμος. Σωστά, κύριε Μίχαλε;

(στ) Οι ενταγμένοι στο πρόγραμμα των 100 δόσεων; Δύσκολο. Ήδη πολλοί απ' αυτούς έχουν χάσει την ρύθμισή τους επειδή δεν κατάφεραν να είναι συνεπείς στις μηνιαίες καταβολές τους. Κι από τα τέλη του μηνός, όταν θ' αρχίσουν να τρέχουν οι δόσεις των εφετεινών εκκαθαριστικών, ο αριθμός όσων εξακολουθούν να πληρώνουν θα μειωθεί πολύ περισσότερο, εφ' όσον οι ευνοϊκές ρυθμίσεις ισχύουν μόνον για όσους τακτοποιούν εγκαίρως και τις τρέχουσες οφειλές τους μαζί με τις δόσεις των παλιών χρεών τους. Τελικά, νομίζω πως θα δικαιωθούν όσοι σχολίασαν τότε που εξαγγέλθηκαν οι 100 δόσεις ότι επρόκειτο για κόλπο του στυλ "όσα προλάβουμε και μαζέψουμε".

Δύσκολο το ένα, δύσκολο το άλλο... η ανάπτυξη δεν φαίνεται ούτε με κυάλια... τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς το δημόσιο ανέβηκαν από τα 83,5 δισ. την 31/12/2015 στα 87,8 δισ. στα τέλη Απριλίου... Είναι μάλλον σίγουρο ότι η κυβερνητική σιγουριά θα διαψευσθεί παταγωδώς. Φοβάμαι ότι δεν θα αποφύγουμε την ενεργοποίηση του "κόφτη" εκεί, κατά τον Σεπτέμβριο, όταν θα ξαναρχίσουμε το έμπα ψυχή - έβγα ψυχή με τις διαπραγματεύσεις για την επόμενη δόση. Δηλαδή, τι "φοβάμαι"... ουδέν σιγουρότερον τούτου. Και η σιγουριά μου είναι τόσο σίγουρη ώστε περιμένω πώς και πώς να βγάλει σχετικό στοίχημα κάποια εταιρεία στοιχημάτων για να βγάλω κανένα σπασμένο. 

Μισθοί και συντάξεις πρώτοι στη λίστα του «κόφτη», σύμφωνα με το «Τεχνικό Μνημόνιο»

 Μισθοί και συντάξεις πρώτοι στη λίστα του «κόφτη», σύμφωνα με το «Τεχνικό Μνημόνιο»

 

ΣΤΗΝ ΠΡΟΚΡΟΥΣΤΕΙΑ ΚΛΙΝΗ

Μισθοί και συντάξεις πρώτοι στη λίστα του «κόφτη», σύμφωνα με το «Τεχνικό Μνημόνιο»

 

Μισθοί και συντάξεις φιγουράρουν ως τα πρώτα υποψήφια θύματα του δημοσιονομικού κόφτη σε περίπτωση ενεργοποίησής του, σύμφωνα με το  
Τεχνικό Μνημόνιο Συνεργασίας (TMU) που συμπεριλαμβάνεται στο συμπληρωματικό μνημόνιο που υπέγραψε η κυβέρνηση πριν την ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης.

Το κείμενο προβλέπει ότι η εξοικονόμηση δαπανών για την κάλυψη της απόκλισης από το στόχο για πρωτογενή πλεονάσματα θα προέρχεται από τη μείωση δαπανών για:

- Μισθούς του Δημοσίου σε ποσοστό 45%.

- Συντάξεις σε ποσοστό 15%.

- Ελαστικές δαπάνες του προϋπολογισμού σε ποσοστό 21%.

- Προμήθειες αγαθών και υπηρεσιών σε ποσοστό 19%.


Ο «κόφτης» δαπανών ενεργοποιείται αν υπάρξει απόκλιση από 0,26% του ΑΕΠ και πάνω στο στόχο για πρωτογενές πλεόνασμα και η μείωση δαπανών μπορεί να κυμανθεί από 0,5% έως και 2% του ΑΕΠ ανάλογα με την έκταση της απόκλισης. 

Παράδειγμα: Ο στόχος για πρωτογενές πλεόνασμα το 2017 είναι 1,75% του ΑΕΠ. Αν υπάρξει απόκλιση από 0,26% έως 0,75% του ΑΕΠ, τότε ενεργοποιείται ο «κόφτης» και θα πρέπει να μειωθούν δαπάνες για μισθούς, συντάξεις και προμήθειες ύψους 0,5% του ΑΕΠ, δηλαδή  κατά περίπου 900 εκατ. ευρώ.

Στο «τεχνικό μνημόνιο» διευκρινίζεται, ευθύς εξαρχής ο τρόπος υπολογισμού των αυτόματων περικοπών σε συντάξεις και μισθούς, σε συνδυασμό με τις «απώλειες» των φόρων που θα προκύψουν εξαιτίας της μείωσης των εισοδημάτων και συγκεκριμένα:

- Για κάθε μείωση ύψους 100 ευρώ στις συντάξεις, το «καθαρό δημοσιονομικό όφελος» θα είναι μόλις 85 ευρώ, καθώς τα υπόλοιπα θα «χάνονται» από τη μείωση της μάζας των φόρων που επιβάλλονται στους συνταξιούχους.

- Για κάθε μείωση ύψους 100 ευρώ στους μισθούς του δημόσιου τομέα, το «καθαρό όφελος» διαμορφώνεται μόλις στα 55 ευρώ.

Για τις ιδιωτικοποιήσεις το τεχνικό μνημόνιο αναφέρει πως στο Υπερταμείο θα ενταχθούν αρχικά οι συγκοινωνίες της Αττικής ΟΑΣΑ, ΟΣΥ, ΣΤΑΣΥ, καθώς επίσης ο ΟΑΚΑ και τα ΕΛΤΑ. Θα ακολουθήσουν ΔΕΗ, ΑΔΜΗΕ, Αττικό Μετρό, ΕΥΔΑΠ,  ΕΥΑΘ και ΕΛΒΟ, ενώ στη συνέχεια και μέχρι το Δεκέμβρη η λίστα θα συμπληρωθεί και με νέες επιχειρήσεις υπό κρατική διαχείριση.

902gr

   Όταν η Σοβιετική Ρωσία παραιτούταν από τη συμμετοχή της στον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (και) για τη χώρα μας (ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ)

Από Σφυροδρέπανος 

Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας //

Μία από τις πρώτες πράξεις της νεαρής σοβιετικής εξουσίας ήταν η αντιμετώπιση του ζητήματος του χρέους της Τσαρικής Ρωσίας, αλλά και των ανάλογων υποχρεώσεων άλλων χωρών (τα χρέη τους δηλαδή) προς αυτή.
Ο Λένιν έγραφε στο Σχέδιο Διατάγματος τον Δεκέμβρη του 1917: «Όλες οι μετοχικές επιχειρήσεις κηρύσσονται ιδιοκτησία του κράτους. Τα μέλη της διοίκησης και οι διευθυντές των μετοχικών εταιρειών, καθώς και όλοι οι μέτοχοι που ανήκουν στις τάξεις των πλουσίων οφείλουν να παραδώσουν όλες τις μετοχές στην κρατική τράπεζα. Τα κρατικά δάνεια, εξωτερικά και εσωτερικά, ακυρώνονται (σβήνονται). Τα συμφέροντα των μικρών ομολογιούχων, καθώς και των κατόχων κάθε είδους μετοχών, δηλαδή των κατόχων που ανήκουν στις εργαζόμενες τάξεις του πληθυσμού, εξασφαλίζονται ολοκληρωτικά».
Επίσης στο λόγο του Λένιν στη συνδιάσκεψη των εργατών της Πρεσνία (Δεκέμβρης 1918) ανέφερε ακόμη: «Η αστική τάξη διαδίδει αυτές τις ψευτιές, γιατί τα 17 δισ. ρούβλια που χρωστούσε η τσαρική κυβέρνηση στους καπιταλιστές, αυτό το χρέος των 17 δισ. που το ακυρώσαμε και δεν το αναγνωρίσαμε (εμείς δεν σκοπεύουμε να πληρώσουμε γι αυτούς, για τους παλιούς κυβερνήτες – παραδεχόμαστε ότι αυτά τα χρέη υπήρχαν, και λέμε: Πολύ καλά, εσείς δημιουργήσατε αυτά τα χρέη, εσείς ξοφλήστε τα)– οι σύμμαχοι θέλουν να φορτώσουν τα χρέη στις πλάτες μας και να παλινορθώσουν την τσιφλικάδικη, τσαρική εξουσία».
Tην ακύρωση των εσωτερικών και εξωτερικών δανείων που είχαν συνάψει η τσαρική και η Προσωρινή Κυβέρνηση συνόδευσαν μια σειρά οικονομικών μέτρων στον εξωτερικό τομέα ιδιαίτερα σημαντικά και επωφελή για τους λαούς των χωρών και για την χώρα μας και μάλιστα σε κρίσιμες στιγμές γι’ αυτή. Να τονίσουμε ότι αυτή είχε βγει από τη συμμέτοχη της στους πολέμους της περιόδου (Βαλκανικοί, Α’ Παγκόσμιος) ενώ συνεχιζόταν η συμμετοχή της στην ιμπεριαλιστική εκστρατεία στη Μ.Ασία. Να θυμίσουμε ακόμη ότι  η Ελλάδα είχε συμμετάσχει ήδη στην ιμπεριαλιστική επέμβαση για το «πνίξιμο» της Οκτωβριανής Επανάστασης (εκστρατεία στην Ουκρανία 1918)
Στο πλαίσιο αυτής της γενικότερης πολιτικής η σοβιετική κυβέρνηση παραιτήθηκε από τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο που είχαν επιβάλει στην Ελλάδα οι μεγάλες Δυνάμεις μετά την ήττα στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897. Η νεαρή Σοβιετική Δημοκρατία «απάλλαξε την Ελλάδα από το χρέος που όφειλε στη Ρωσία και ανερχόταν τότε σε 100 εκατομμύρια χρυσά γαλλικά φράγκα». Ακόμη «παραιτήθηκε από τα δικαιώματά της στο Άγιον Όρος καθώς και από τις ιδιοκτησίες του τσαρικού κράτους σε διάφορα ευαγή ιδρύματα στην Ελλάδα (ρωσικό νοσοκομείο Πειραιά , το σημερινό Τζάνειο) κλπ.» (Κώστα Αυγητίδη «Η στρατιωτική επέμβαση των καπιταλιστικών χωρών ενάντια στη Σοβιετική Ρωσία και η Ελλάδα (1918-1920)», σελ. 66-71, «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1999).
Το ζήτημα του ΔΟΕ και της παραίτησης της Σοβιετικής Ρωσίας απασχόλησε συνεδρίαση της Ελληνικής Βουλής στις 4/7/1921 με αφορμή το θάνατο του εκπροσώπου της …Τσαρικής Ρωσίας, που ουσιαστικά αυθαίρετα και προς όφελος των καπιταλιστών λειτουργούσε, παρά την αντίθετη απόφαση του κράτους που υποτίθεται εκπροσωπούσε. Η συζήτηση στη Βουλή ήταν αποκαλυπτική της στάσης (εθελοδουλεία) των πολιτικών κομμάτων της εποχής και των εκπροσώπων τους, που ουσιαστικά αρνιόταν στην Σοβιετική Ρωσία το δικαίωμά της να μας χαρίσει τα χρέη στο όνομα της μη αναγνώρισης του νέου κοινωνικού καθεστώτος!

Στα δημοσιευμένα πρακτικά (εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ 5/7/1921-διατηρούμε την ορθογραφία της-υπογραμμίσεις δικές μας) σχετικά με «περί διατάξεων του νόμου ΡΦΝΟ του 1918 περί διεθνούς έλεγχου» διαβάζουμε τα σχετικά πρακτικά της συζήτησης:
«Η εισηγητική έκθεσις υπογεγραμμένη παρά του Υπουργικού Συμβουλίου αναφέρει τους λόγους δια τους οποίους ο αριθμός των μελών της διεθνούς οικονομικής επιτροπής περιωρίσθη εις τρία από εξ, αντιπροσωπεύοντα την Μεγάλην Βρετανίαν, Γαλλίαν και Ιταλίαν. Δια την Ρωσσίαν λέγει ότι δεν αντιπροσωπεύεται αύτη εν τη Επιτροπή διότι καθίσταται αδύνατος η αποκατάστασις του κατά το παρελθόν έτος αποθανόντος αντιπροσώπου της τέως Ρωσσικής αυτοκρατορίας. Και ένεκα τούτου κατ΄ απόφασιν των τριών Δυνάμεων η αντιπροσωπεία των Ρωσσικών συμφερόντων εν τη Επιτροπή ανετέθη προσωρινώς εις τους τρεις αντιπροσώπους των Δυνάμενων τούτων συνολικώς. Αλλά καθ’ ην περίπτωσιν το Ρωσσικόν Κράτος ήθελεν ανασυγκροτηθή το δικαίωμα αυτού να παρίσταται εν τη Επιτροπή δι’ ιδίου αντιπροσώπου δεν δύναται να θιχθή δια των διατάξεων του υποβαλλομένου Νομοσχεδίου.
Ν. ΣΤΡΑΤΟΣ: Λέγει ότι η φρασεολογία της εισηγητικής εκθέσεως του Νομοσχεδίου η ομιλούσα περί συγκροτήσεως του Ρωσσικού Κράτους εμφανίζει την Ελλάδα ως μη αναγνωρίζουσαν την σημερινήν πολιτειακήν συγκρότησιν της Ρωσσίας.
ΠΡΩΤΟΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Το νομοσχέδιο μου το υπέβαλεν εν αρχή απ’ ευθείας η διεθνής οικονομική επιτροπή. (σ.σ Θυμίζει σημερινή φρασεολογία των κυβερνώντων της χώρας μας). Εζήτησε δε η Επιτροπή να τεθή εν τη εισηγητική εκθέσει το περί περιορισμού της αντιπροσωπεύσεως εν τα επιτροπή των εξ Μεγάλων Δυνάμεων εις τρεις μη θελήσασα εκ λεπτότητος να διατυπωθή τούτο εν τω σώματι αυτού.
Δ. ΓΟΥΝΑΡΗΣ: Το Ελληνικόν Κράτος, η Ελληνική κυριαρχία υφίσταται δια του ελέγχου ένα και τον αυτόν περιορισμόν μιας εκάστης των Δυνάμεων. Δεν είνε δε έργον ημών να εξετάσωμεν εάν αύται παρουσιάζωσιν αυτάς και ως αντιπροσώπους και διαχειριστάς των Ρωσικών συμφερόντων. Εάν η Ρωσσία δεν ασκεί εν τω μεταξύ το δικαίωμά της του ελέγχου δύναται όμως να αναλάβη τούτο πέντε ή δέκα έτη βραδύτερον.
Ν. ΣΤΡΑΤΟΣ: Ορθώτερον θα ήτο να γίνη επιστολή των αντιπροσώπων των τριών Δυνάμενων, ήτις να παρατεθή εις το Νομοσχέδιον και η εισηγητική έκθεσις να είνε απλώς τυπική.
Δ. ΓΟΥΝΑΡΗΣ: Η Ρωσσία παρητήθη της κ των δικαιωμάτων της. Οι απομείναντες των τριών δυνάμεων ελεγκταί δηλουσιν, ότι θα ασκώσι τον έλεγχον και δια λογαριασμόν της Ρωσσίας, είνε εξ αλληλεγγύης είτε δι’ άλλον λόγον. Δεν δυνάμεθα να διαμφησβητήσωμεν ημείς την αποτελεσματικότητα της προθέσεως αυτών ταύτης. Αλλά ημείς ούτε με την Ρωσσίαν την πάλαι έχομενη ήδη να κάμωμεν, ούτε με την Ρωσσίαν την σημερινήν, ήτις δεν ενεφανίσθη δια να ασκήση το δικαίωμα της, αλλά θα έχωμεν να κάμωμεν με την Ρωσσίαν την μέλουσαν.
Χ. ΜΗΤΣΟΠΟΥΛΟΣ: Η νέα Ρωσσία απεκήρυξε πολλάς απόψεις της παλαιάς ω την αξίωσιν επί της Κωνσταντινουπόλεως. Η Ελλάς έχει συμφέρον να αναγνωρίση ως μη υπάρχουσαν δι’ αυτήν την παλαιάν Ρωσσίαν, ούτε τον ενταύθα αντιπρόσωπον της, τον συμπαθέστερον άλως τε κατά την μορφήν. Των δικαιωμάτων της ξενικής εγγυήσεως επί της Ελλάδος εγένετο συμβατική παρένθεσις δυνάμει της συμβάσεως της Κοινωνίας των Εθνών. Αλλ’ εις την παρένθεσιν ταύτην η Ρωσσία δεν υπέγραψε, διότι ούτε ηρωτήθη καν. Επομένως θέσις Ρώσσου αντιπροσώπου εν τω ελέγχω δεν είνε δικαιολογημένη, ούτε και ποθητήν καν.
Ψηίζεται εις πρώτην ανάγνωσιν το νομοσχέδιον».
Και η κριτική από τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ
Ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ (τότε ήταν ακόμη εφημερίδα «Σοσιαλιστική» και όχι όργανο της Κ.Ε του ΚΚΕ) σε κύριο άρθρο (5/7/1921) με τίτλο «ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΕΛΕΓΧΟΥ» με αφορμή το γεγονός αναφέρει: «…Η Σοβιετική Ρωσία καταργήσασα τα χρέη της Τσαρικής Ρωσσίας προν την Ευρώπην αλλά και συγχρόνως παραιτηθείσα κάθε Τσαρικής εδαφικής βλέψεως, ως ήσαν οι βλέψεις των Ρώσσων πανσλαυιστών περί καταλήψεως της Κωνσταντινουπόλεως, παρητήθησαν συγχρόνως και όλων εκείνων των δικαιωμάτων τα οποία συμβάσεις ανήθικαι παραεχώρουν ει την Ρωσσικήν Αυτοκρατορίαν εις βάρος άλλων λαών. Έτσι παρητήθηκαν και του δικαιώματος οικονομικού εκ μέρους της Ρωσσίας ελέγχου επί της Ελλάδος και επομένως και του αναλόγου προς Ρώσσους κεφαλαιούχους μέρους δημοσίου Ελληνικού χρέους. Τι θα είχε επί του προκειμένου να  κάμη η Ελληνική κυβέρνησις; Απλούστατα να επωφεληθή της τοιαύτης στάσεως των Σοβιέτ και ερχομένη εις άμεσον μετ’ αυτών συνεννόησιν να προκαλέση επισομοποίησιν της τοιαύτης από των δικαιωμάτων της Τσαρικής Ρωσσίας  παραίτησιν των εις όφελος της Ελλάδος. Θα καταργείτο τότε κατά μίαν θέσιν ο διεθνής οικονομικός έλεγχος και θα ελεφρύνετο κατά αρκετά εκατομμύρια το δημόσιον Ελληνικόν χρέος και δεν θα είχαν κανένα δικαίωμα οι αντιπρόσωποι των τριών δυνάμεων να υιοθετήσουν τα συμφέροντα των Ρώσσων κεφαλαιούχων. Αλλά, βλέπεται, μία τοιαύτη συνεννόησις θα εσήμαινε και αναγνώρισιν των Σοβιέτ.  Θα ήτο δε τούτο τόλμημα κατά του ορθοδόξου δόγματος της πλήρους της Ελλάδος οικονομικής και πολιτικής υποδουλώσεως εις τους ξένους, το οποίον η κυβέρνησις των αγωνιστών της αυτοτέλειας δεν θα ήτο ικανή να διαπράξη , δεδομένης της αποφάσεως της να δόση σαφή δείγματα της μέχρι τέλους πίστεως και υποτελείας της εις του «συμμάχους». Προτιμά να αγνοήση την Σοβιετικήν Ρωσσίαν και να χάση μαζύ η Ελλάς τα εκ τούτου οικονομικά και πολιτικά ωφελήματα. Προτιμά ο κ. Γούναρης να διαφυλαχτούν ιερά τα οικονομικά συμφέροντα των Ρώσων κεφαλαιοκρατών και η συμμετοχή των εις το διεθνήν έλεγχον, το στίγμα τούτο κατά της Ελληνικής κρατικής υποστάσεως και αυτοτελείας έως ότου η άλλη Ρωσσία «του μέλλοντος» που θα διαδεχθή κατά την γνώμην του και την ευχήν του τα Σοβιέτ, έλθη να διεκδικήση και εξασκήση εκ νέου τα δικαιώματά της.
Αυτά τα χάλια παρουσιάζει το περίφημον αυτό κράτος για το μεγάλωμα του οποίου ο κ. Γούναρης αγωνίζεται. Ένας έλεγχος διεθνής λειτουργεί εν μέσαις Αθήναις και ο έλεγχος αυτό επιβάλλει νομοσχέδια δια της Κυβερνήσεως εις την Βουλήν της Ελευθέρας Ελλάδος. Και μη τολμώντες οι αντιπρόσωποι των δυνάμεων να αμφισβητήσουν οι ίδιοι το κύρος του σημερινού εν Ρωσία καθεστώτος, δια λόγους «διπλωματικής προς την Σοβιετικήν Ρωσίαν λεπτότητος» αποφεύγουν να βάλουν τον περί Ρωσσικής αντιπροσωπέιας όρον μέσα εις το νομοσχέδιον που συνέταξαν και ζητούν από την ανόητον Ελλάδα να κάμη τούτο, αναλαμβάνουσα αυτή την πρωτοβουλίαν και την ευθύνην της μη αναγνωρίσεως του σημερινού Ρωσσικού καθεστώτος και την υποχρέωσιν της αναγνωρίσεως εις την «μέλλουσαν Ρωσσίαν» της διεκδικήσεως των προς τους Ρώσους κεφαλαιούχους χρεών! Και υπάρχουν Έλληνες υπουργοί οι οποίοι δέχονται να εισηγούνται παρόμοια πράγματα εις την Ελληνικήν Βουλήν και υπάρχουν πρωθυπουργοί δεχόμενοι χωρίς εντροπήν να διακηρύξουν ότι θα αναγνωρίσωμεν τον κάθε παγαπόντην που θα παρουσιασθή κάποτε ως διεκδικητής δικαιωμάτων, επί των οποίων παρατήθη, προς όφελος του Ελληνικού λαού, ο Ρωσικός Λαός!
Οι Τούρκοι, οι βάρβαροι και απολίτιστοι, οι οποίοι κατά τον κ. Γούναρην πρέπει να εξοντωθούν και ξεριζωθούν, εις μίαν ανάλογην περίπτωσιν έκαμαν κάτι άλλο. Όταν τα Σοβιέτ παρατήθησαν των διομολογήσεων επί τους Τουρκίας , οι Τούρκοι ηξίωσαν από τας δυνάμεις , να καταργήσουν και αυταί τας διμολογήσεις και αι δυνάμεις ηναγκάσθησαν να τας καταργήσουν.
Η παραίτησις των Σοβιέτ από του δικαιώματος της συμμετοχής εις τον διεθνή έλεγχον ώφειλε να αποτελέση ευκαιρίαν δια την Ελληνικήν Κυβέρνησιν δια να ζητήση και από τας υπολοίπους δυνάμεις την κατάργησιν του αίσχους αυτού που ονομάζεται διεθνής οικονομικός  έλεγχος. Αλλά εμείς βλέπετε δεν είμεθα Τούρκοι! Είμεθα Έλληνες πολιτισμένοι, αξιούντες να εκπολιτίσωμεν και την Ανατολήν! Δια να το αποδείξωμεν, ανάγκη να διαδηλώσωμεν την μεγαλυτέραν δυνατήν δουλοπρέπειαν προς τους ισχυρούς, εις βάρος των συμφερόντων του Ελληνικού Λαού!»

Επιχειρησιακά vs κλαδικά σωματεία

 Επιχειρησιακά vs κλαδικά σωματεία

Αυτές τις μέρες, διαβάζω ένα βιβλίο του Περικλή Κυριακόπουλου για το εργατικό πρόβλημα και το εργατικό κίνημα των αρχών της Μεταπολίτευσης, γραμμένο από αναρχική σκοπιά, που είναι τελείως απλοϊκή και αστεία από θεωρητική άποψη, αλλά έχει κάποια ενδιαφέροντα ιστορικά και στατιστικά στοιχεία.

Ένα βασικό ζήτημα που απασχολούσε το εργατικό κίνημα εκείνων των χρόνων, ήταν το δίλημμα που αναφέρεται και στον τίτλο της ανάρτησης: επιχειρησιακά ή κλαδικά σωματεία (πού έπρεπε να δοθεί δηλ βάρος και προτεραιότητα); Υπέρ των πρώτων τασσόταν ο αριστερισμός της εποχής κι η αναρχία, ενώ επικοινωνούσαν με τάσεις και θέσεις του ΠαΣοΚ περί ακηδεμόνευτου και ακομμάτιστου συνδικαλισμού, για να απορροφηθούν εν τέλει εύκολα από το κύμα της Αλλαγής. Στον αντίποδα, η δική μας πάγια θέση ήταν (και είναι και σήμερα) υπέρ των κλαδικών σωματείων, θεωρώντας πως τα επιχειρησιακά είναι εύκολος στόχος για την εργοδοσία και μπορεί να αλωθούν από μέσα.

Ο βασικός αντίλογος (ή ένα από τα βασικά του επιχειρήματα) είναι πως σε ένα εργοστάσιο, όπου συνυπάρχουν πολλές ειδικότητες (δηλ πολλοί κλάδοι) λειτουργεί καλύτερα ένα εργοστασιακό, επιχειρησιακό σωματείο, που να καλύπτει όλους τους εργαζόμενους και να κηρύσσει πιο ευέλικτα απεργία, παρά κι ενάντια στους περιορισμούς του Καραμανλικού, αντιαπεργιακού νόμου 3330 (εφόσον μιλάμε για την εποχή εκείνη). Ο οποίος προέβλεπε μεταξύ άλλων και το λοκ-άουτ (την ανταπεργία της εργοδοσίας, με το εκβιαστικό κλείσιμο της επιχείρησης). Κάθε σύγκριση με τη... "σοσιαλμανία" της σημερινής αριστερής κυβέρνησης, που έχει στα σκαριά την επαναφορά αυτής της δυνατότητας, και ετοιμάζεται να φέρει νέο συνδικαλιστικό νόμο, διαλύοντας παράλληλα όσα εργασιακά δικαιώματα έχουν μείνει όρθια, είναι θεμιτή και επιβαλλόμενη.

Η κε του μπλοκ δεν είναι σε θέση (και δεν έχει την πρόθεση) να παρουσιάσει λεπτομερώς τη διακύμανση-εξέλιξη της αντιπαράθεσης και την έκφρασή της στην πράξη. Για παράδειγμα, δεν έχω υπόψη μου κάποια αυτοκριτική προσέγγιση από την άλλη πλευρά, που να ερμηνεύει την καθίζηση των "αυτόνομων, εργοστασιακών σωματείων" και τους παράγοντες που καθόρισαν την πορεία τους. Από την άλλη, σε καθαρά θεωρητικό (και όχι σε πρακτικό) επίπεδο, θα μπορούσε να διαπιστώσει κανείς μερικές συγκλίσεις, ως προς την αναγκαιότητα να συνδυάζεται η δουλειά στη βάση με τον πανεργατικό συντονισμό σε ανώτερο (δευτεροβάθμιο, κτλ) επίπεδο. Θεωρητικά λοιπόν (ή και στην πράξη) κάποια από τα εργοστασιακά σωματεία επιχείρησαν να συντονιστούν και να συγκροτήσουν μια ομοσπονδία (ο συγγραφέας αποδίδει, χωρίς να πρωτοτυπεί, την αποτυχία της προσπάθειας, στη στάση της ΕΣΑΚ).
Είναι αυτονόητο επίσης, πως ένα κλαδικό σωματείο πρέπει να έχει γερές βάσεις σε κάθε εργοστάσιο και χώρο δουλειάς, για να είναι δραστήριο, ενεργό και όχι μια απλή, τυπική σφραγίδα. Οπότε, γιατί υπάρχει αυτή η αντιπαράθεση, εφόσον υπάρχει ως βάση αυτή η κοινή παραδοχή;

Αντί να ανατρέξουμε σε ιστορικά παραδείγματα, θεωρώ πιο χρήσιμο να δούμε μια σύγχρονη περίπτωση, που είναι και λιγότερο ιδεολογικά φορτισμένη, με την έννοια πως δεν υπάρχει ευθεία αντιπαράθεση διαφορετικών πολιτικών λογικών, απλώς τα γεγονότα κι η ερμηνεία τους.
Το επιχειρησιακό σωματείο στο Μαρινόπουλο είχε ταξική, αγωνιστική κατεύθυνση και γενικά θετικό απολογισμό μέχρι (χοντρικά) το ξέσπασμα της κρίσης. Σταδιακά τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν και μαζί τους κι ο ρόλος που έπαιζε η διοίκηση του σωματείου. Η οποία δε συνέβαλε στην αγωνιστική εγρήγορση των εργαζομένων, στην απόκρουση του σχεδίου για την προώθηση ατομικών συμβάσεων, ενώ το κερασάκι στην τούρτα ήταν η πρόσφατη συμφωνία με την εργοδοσία, που υποτίθεται πως εξασφαλίζει τους εργαζόμενους του Μαρινόπουλου και τους μισθούς τους, στη βάση μιας αόριστης καλής θέλησης και μιας ακόμα πιο αόριστης προφορικής δέσμευσης, χωρίς καμία αξία. Ακόμα και αυτή την ύστατη ώρα δηλ, παίζει το παιχνίδι του Μαρινόπουλου, που θέλει να απαλλαγεί από τα 'περιττά βαρίδια' και να κρατήσει κάποια μεγάλα καταστήματα-φιλέτα, κι εφησυχάζει τους εργαζόμενους του ομίλου με υποσχέσεις και νανουρίσματα, αντί να τους ενημερώνει και να τους προετοιμάζει για αυτό που έρχεται.

Την ίδια στιγμή, εμπόδισε την απρόσκοπτη διεξαγωγή των αρχαιρεσιών (που έγιναν επιλεκτικά, όπου τον βόλευαν) και κατήγγειλε το παράρτημα της Θεσσαλονίκης, που κράτησε συνεπή ταξική στάση και προχώρησε πρόσφατα (την πιο κρίσιμη ώρα) στη δημιουργία ξεχωριστού σωματείου στη Βόρεια Ελλάδα. Το εργοδοτικό σωματείο έχει μάλιστα προνομιακή μεταχείριση από όλες τις διευθύνσεις των υποκαταστημάτων, που βάση εντολής (και ως παγκόσμια ίσως πρωτοτυπία για εργοδότη) φροντίζουν να αναρτούν τις ανακοινώσεις του στο σχετικό πίνακα, κατεβάζοντας αυτές του ταξικού σωματείου.

Ο πρόεδρος του επιχειρησιακού σωματείου (Χόρτης) ήταν επιρροή του κόμματος για αρκετά χρόνια, που οργανώθηκε στις γραμμές του και φυσικά διαγράφτηκε μετά από τη μετάλλαξή του και τις μάταιες προσπάθειες των συντρόφων να συζητήσουν μαζί του και να τον μεταπείσουν. Η μόνιμη παρουσία του στα γραφεία της διοίκησης, ο συγχρωτισμός του με τα στελέχη της, η καλλιέργεια μιας τάσης"προσωποκεντρικής αντίληψης" για το σωματείο, έπαιξαν προφανώς καθοριστικό ρόλο σ' αυτή την εξέλιξη. Και όπως μαθεύτηκε πρόσφατα, ο Χόρτης προσέγγισε τη ΛαΕ και το ΜΕΤΑ!

Αυτό μου θύμισε, παρεμπιπτόντως, ένα ανέκδοτο περιστατικό που μου μεταφέρθηκε για τη συνέλευση του ταξικού σωματείου στη Θεσσαλονικη, που θέλησε να την παρακολουθήσει και ένα μέλος της διοίκησης της ΕΔΟΘ (ΑΔΕΔΥ). Όταν ρωτήθηκε, καλοπροαίρετα και πληροφοριακά, από μέλος του ΔΣ του σωματείου, σε ποια παράταξη ανήκει, αρχικά τα μάσησε κι αναμάσησε τα γνωστά κλισέ περί ανεξάρτητων δυνάμεων, κτλ, για να παραδεχτεί τελικά πως πρόσκειται στο ΜΕΤΑ... Αλλά όχι στο συμβιβασμένο και κυβερνητικό ΜΕΤΑ, αλλά την καλή εκδοχή-μερίδα του. Σα να λέμε στον καλό Σύριζα. Δηλ στη ΛαΕ. Που συνεργάζεται με το Χόρτη και τους εργοδοτικούς. Τόσο καλά...

Αύριο το ταξικό σωματείο της Β. Ελλάδας προχωρά σε απεργιακή κινητοποίηση. Στο σωματείο με έδρα την Αθήνα, υπάρχουν μειοψηφικές δυνάμεις που δίνουν, παρά τα σοβαρά προσκόμματα, τον αγώνα, καθώς και η πολύτιμη αρωγή του κλαδικού σωματείου των εμποροϋπαλλήλων. Όσο για το ζήτημα που μας απασχόλησε στην αρχή του κειμένου, η εμπειρία του Μαρινόπουλου προσφέρει χρήσιμα συμπεράσματα και διδάγματα.

   ΟΧΙ, ΟΧΙ ΝΑΙ

Από herko 

Γράφει ο 2310net //

Σαν ιδέα είναι τόσο απλή: Δημοκρατία έχουμε (λέμε τώρα) ρωτάμε τους πολίτες τι θέλουν και κάνουμε ό,τι πει η πλειοψηφία.
Η πρακτική της άμεσης δημοκρατίας μας είναι τόσο οικεία που την εφαρμόζουμε στο παιχνίδι μας όταν είμαστε μικρά παιδιά, στις διακοπές μας ακόμα και στην παρέα όταν καλούμαστε να λύσουμε το αιώνιο δίλημμα: θαλασσινά ή κρεατικά.
Η Ευρώπη, ως ήπειρος, έχει ζήσει κάποιες τέτοιες στιγμές στην ιστορία της. Ωστόσο, παρότι θέλει να καμώνεται την διαφωτισμένη, πολιτισμένη και δημοκρατική, η ιστορία της είναι γεμάτη από μαύρες τρύπες φασισμού, αντιδημοκρατικών πρακτικών και γραψίματος της λαϊκής βούλησης στα παλαιότερα των υποδημάτων της. Άλλωστε μιλάμε για την ήπειρο στην οποία ο θεσμός της μοναρχίας ζει και …βασιλεύει.
Η Ε.Ε. είναι απλά η θεσμική επικύρωση της αδυναμίας των λαών να καθορίσουν τις εφαρμοζόμενες πολιτικές. Αυτό που ονομάζεται παγκοσμιοποίηση ή περιγράφεται θεωρητικά ως το τέλος του έθνους-κράτους, δεν αποτελεί μόνο την μετάβαση σε ένα καθεστώς όπου υπερεθνικοί οργανισμοί αποφασίζουν για τα πάντα, αλλά μια επίδειξη ταξικής δύναμης των καπιταλιστικών ελίτ σε βάρος των λαών.
Συνεπώς το γεγονός ότι η ΕΕ έχει να μας επιδείξει μια σειρά από αποφάσεις οι οποίες είναι ξεκάθαρα κόντρα στους λαούς της δεν πρέπει να ξενίζει. Είναι άλλωστε γνωστό ότι οι αποφάσεις της, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, αφορούν αποκλειστικά σε περιστολή και περιορισμό των δικαιωμάτων των λαών. Οι κοινοτικές οδηγίες θυμίζουν συχνά προσκλητήριο νεκρών λαϊκών κατακτήσεων. Οι αποφάσεις των Συνόδων της απλά καταφέρνουν μέσα στα πολλά ακαταλαβίστικα λόγια να κρύψουν όσο γίνεται τη μαυρίλα που απορρέει η πολιτική της.
Ενίοτε στις χώρες της ΕΕ γίνονται και δημοψηφίσματα. Σχεδόν όπου έγιναν αυτά, η θέση που υποστήριξε επίσημα, δια της πειθούς, του φόβου και του τρόμου εισέπραξε την απόρριψη. Ωστόσο, απέκτησε με τον καιρό την τεχνοτροπία να μετατρέπει τα ΟΧΙ σε ΝΑΙ. Και μάλιστα αυτό το έκανε πολύ πριν την ελληνική περίπτωση, την οποία γιορτάσαμε πρόσφατα με πανηγυρική ανακοίνωση ανάξια τρολαρίσματος. Κάτι δημοψηφίσματα για το Ευρωσύνταγμα τα θυμάστε; Σχεδόν ό,τι απορρίφθηκε τότε από τους λαούς επανήλθε και θεσμοθετήθηκε χωρίς να το πάρει κανείς χαμπάρι.
Η διαφορά ωστόσο είναι στον αντίκτυπο. Η ελληνική περίπτωση ήταν απλά πιο εκκωφαντική εντός των συνόρων, γιατί ο Τσίπρας και οι συν αυτώ δεν μάζευαν το στόμα τους. Ήταν σαν όλη η ρητορική τους εκείνη την εποχή να στόχευε ακριβώς στην καταστροφή και αμαύρωση ό,τι θετικού, ό,τι αξιοπρεπούς σήμαινε και θα σήμαινε η έννοια Αριστερά. Από την μετατροπή του ΌΧΙ σε «ΝΑΙ σε όλα κι αλλά λίγα» εξέπληξε μόνο τους περιχαρείς αριστερούς που για λίγες μέρες έζησαν την ονείρωξη της επανάστασης και έγιναν τσιπρότεροι του τσίπρα. Ακόμα και οι ΣΥΡΙΖΑιοι έμοιαζαν σαν να ανακουφίστηκαν που κατάφεραν να ξεφορτωθούν τα εσωκομματικά βαρίδια και επιτέλους θα μπορούσαν να γίνουν ΠΑΣΟΚ χωρίς τύψεις.
Η περίπτωση της Βρετανίας πάλι, είναι διαφορετική γιατί ο αντίκτυπος του Brexit είναι μεγαλύτερος σε παγκόσμια κλίμακα. Ωστόσο το θέατρο που παίζεται (δεν κάνουμε αίτηση εξόδου-κάντε γρήγορα) και η παραίτηση Φάρατζ, μάλλον είναι ενδείξεις ότι το παιχνίδι είναι στημένο. Μάλλον, και ελπίζω να διαψευσθώ, θα έχουμε άλλη μια επική μετατροπή της λαϊκής ψήφου στο αντίθετό της. Άλλωστε, όταν οι εκλογές ή τα δημοψηφίσματα μπορεί και να αλλάξουν τα πράγματα, τότε μπορεί και να κηρυχθούν παράνομα ή άκυρα.
Ωστόσο το ζήτημα είναι πως πια έχει δημιουργηθεί ένα αντι-ΕΕ ένστικτο στους λαούς το οποίο δεν είναι –όπως θέλουν να το εμφανίσουν- αποτέλεσμα της ανόδου της ακροδεξιάς. Βέβαια εδώ, ο ελληνικός ευρωεπαρχιωτισμός βασιλεύει, αλλά ακόμα κι έτσι σε ένα υποθετικό δημοψήφισμα για την παραμονή της χώρας στην ΕΕ θα έδινε μεγάλα ποσοστά στην έξοδο, πολύ μεγαλύτερα από το 5% που για χρόνια ήθελαν να παρουσιάσουν αυτοί που δημιουργούν και κατευθύνουν την κοινή γνώμη.
Οι λαοί ξυπνάνε. Η ΕΕ διαλύεται. Αλλά το τέρας γίνεται πιο επικίνδυνο όταν ξεψυχάει.

Κυβερνητική κοροϊδία, αλλά και πονηριές...

Κυβερνητική κοροϊδία, αλλά και πονηριές...

Αυτό που ενδιαφέρει περισσότερο την κυβέρνηση στη φάση που διανύουμε, δεν είναι τόσο το ακριβές περιεχόμενο των προαποφασισμένων ανατροπών στα Εργασιακά, το πλαίσιο των οποίων καθορίζεται άλλωστε από το τρίτο μνημόνιο, όσο η προετοιμασία του κλίματος, για να τις δεχτεί ο λαός με τις μικρότερες δυνατές αντιδράσεις. Στόχος της είναι, δηλαδή, να υφαρπάξει από τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, αν όχι τη συναίνεση, τουλάχιστον την ανοχή τους απέναντι σε όσα σχεδιάζει με το κουαρτέτο. Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο ο Γ. Κατρούγκαλος μίλησε προχτές στη Βουλή για την ανάγκη διαμόρφωσης «εθνικής γραμμής» στη διαπραγμάτευση για τα Εργασιακά, ανακοινώνοντας ότι για τη συγκρότησή της, θα απευθυνθεί τόσο στους κοινωνικούς εταίρους, όσο και στα άλλα κόμματα.

***

Προσδιόρισε μάλιστα ως εξής το περιεχόμενο αυτής της «εθνικής γραμμής»: «Πλήρης απόρριψη των θεμάτων των ομαδικών απολύσεων - ούτε οι εργοδοτικές οργανώσεις προβάλλουν παρόμοια αναγκαιότητα - απόρριψη της ανταπεργίας, συνυπογραφή του αιτήματος για την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων». Η κοροϊδία βγάζει μάτι, αλλά η πονηριά της κυβέρνησης θέλει προσοχή. Διαβάζοντας πίσω από τις λέξεις, αυτό που επιδιώκει είναι να παρουσιάσει τη διαπραγμάτευση για τα Εργασιακά σαν «εθνική» υπόθεση, την οποία σκοπεύει να διεκπεραιώσει από κοινού με τους εργοδότες, τους εργαζόμενους και τα άλλα κόμματα. Λέει, δηλαδή, στους εργαζόμενους ότι η εργοδοσία, η κυβέρνηση και τα κόμματα που ψήφισαν μαζί της το τρίτο μνημόνιο, είναι σύμμαχοι και όχι αντίπαλοί τους και ότι όλοι μαζί θα υπερασπιστούν τα εργασιακά δικαιώματα, απέναντι στους «κακούς» δανειστές.

***

Να, λοιπόν, η παγίδα που στήνουν στην εργατική τάξη. Να ποια στόχευση υπηρετεί ο «κοινωνικός διάλογος», ο οποίος, σύμφωνα με την κυβέρνηση, αναμένεται να ξεκινήσει άμεσα. Πάνω σε τι καλούνται να συμφωνήσουν εργαζόμενοι και εργοδότες; Στη μη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, λέει η κυβέρνηση. Δηλαδή, να δεχτούν οι εργαζόμενοι να παραμείνει η νομοθεσία όπως είναι σήμερα, όπου οι ομαδικές απολύσεις είναι επί της ουσίας απελευθερωμένες και η διοικητική έγκριση από τον εκάστοτε υπουργό Εργασίας έχει τυπική και μόνο ισχύ. Επομένως, ακόμα κι όπως είναι σήμερα η νομοθεσία, με μερικές μόνο προσαρμογές, οι εργοδότες μπορούν να κάνουν άνετα τη δουλειά τους, με βάση τις αλλαγές που έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση στο ρόλο του Ανώτατου Συμβουλίου Εργασίας. Θυμίζουμε ότι αυτές τις αλλαγές τις επικρότησε η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και βέβαια τις διατηρεί αυτούσιες η σημερινή κυβέρνηση.

***

Σε τι άλλο ζητάει η κυβέρνηση να συμφωνήσουν εργοδότες και εργαζόμενοι; Στην απόρριψη της ανταπεργίας. Ενα το κρατούμενο ότι η ανταπεργία τίθεται σαν θέμα στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης. Ακόμα όμως κι αν δεν υπάρξει τώρα αλλαγή στο νομικό καθεστώς, αυτό θα αξιοποιηθεί από την κυβέρνηση σαν «παραβάν», για να περάσει μια σειρά άλλες αντιδραστικές αλλαγές στη νομοθεσία για τη συνδικαλιστική δράση, με απώτερο στόχο να βάλει κι άλλα εμπόδια στην κήρυξη και την οργάνωση της απεργίας από τα σωματεία. Αν έτσι έχουν τα πράγματα, κι αν τελικά γίνει σχεδόν αδύνατο για ένα σωματείο να κηρύξει απεργία, τότε, αλήθεια, τι το θέλουν το «lock out» οι εργοδότες; Ο περιορισμός της συνδικαλιστικής δράσης και ιδιαίτερα του δικαιώματος στην απεργία είναι προαπαιτούμενο για τις επενδύσεις και την ανάκαμψη, όπως φάνηκε και από τις συστάσεις του επικεφαλής της «Cosco» στον Αλ. Τσίπρα.

***

Αυτό είναι που ζητάνε κατά βάση οι μεγαλοεργοδότες και όχι τόσο το «lock out», με δεδομένο ότι ακόμα και τώρα που τυπικά απαγορεύεται, με διάφορους λόγους και προφάσεις έχει επιβληθεί τουλάχιστον τρεις φορές τους τελευταίους μήνες (ΦΑΓΕ, Βωξίτες, ΛΑΡΚΟ). Τέλος, «εθνική γραμμή» είναι να συνυπογράψουν εργοδότες και εργαζόμενοι το αίτημα για επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Εδώ γελάνε και οι πέτρες! Η εργοδοσία δεν προσέρχεται καν στις διαπραγματεύσεις για τις κλαδικές Συμβάσεις, που υποτίθεται ότι ισχύουν ακόμα, και όταν το κάνουν προτείνουν κατώτερο κλαδικό μισθό στο ύψος των 586 και 511 ευρώ μεικτά! Αλλά και στο θέμα της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, η κυβέρνηση προειδοποιεί ολοένα και πιο καθαρά ότι το πιθανότερο σενάριο είναι να εφαρμοστεί ο νόμος που ψήφισε η προηγούμενη κυβέρνηση για καθορισμό του κατώτερου μισθού από το κράτος, αλλά μετά το 2018, οπότε λήγει το τρέχον πρόγραμμα. Για να μη μιλήσουμε για τον ΟΜΕΔ, ο οποίος, για όποια σύμβαση εκδίδει απόφαση, χαντακώνει κυριολεκτικά τους εργαζόμενους.

***

Επομένως, «εθνική γραμμή» δεν υπάρχει, επειδή ακριβώς δεν υπάρχουν κοινά συμφέροντα ανάμεσα στους εργοδότες, στην κυβέρνηση και τα κόμματά τους, από τη μια, και τους εργαζόμενους με τα άλλα λαϊκά στρώματα, από την άλλη. Υπάρχει μόνο ταξική γραμμή και αυτή πρέπει να την κάνουν διακριτή με την πάλη τους οι εργαζόμενοι. Η γραμμή αυτή περνάει από την απόρριψη των ιδεολογημάτων και της προπαγάνδας της κυβέρνησης, τη σύγκρουση με την εργοδοσία και το κράτος της, την απομόνωση του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού. Περνάει μέσα από τη διεκδίκηση των απωλειών που είχαν οι εργαζόμενοι τα τελευταία χρόνια, την κατάργηση των αντεργατικών αντιασφαλιστικών νόμων, την ανασύνταξη του κινήματος και τη λαϊκή συμμαχία για την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Π.

Τα «όχι» και τα «ναι»

Τα «όχι» και τα «ναι»

Σαν κακοπαιγμένη επανέκδοση ταινίας, μοιάζει τις μέρες αυτές ο ψευτοκαβγάς που έχει στηθεί ανάμεσα στα αστικά κόμματα και λοιπές πολιτικές δυνάμεις, με αφορμή τη συμπλήρωση του ενός χρόνου από το περσινό δημοψήφισμα με το κάλπικο για το λαό δίλημμα, αλλά και τα όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας για την περίοδο εκείνη.
Τι κι αν τα κόμματα του «όχι» και του «ναι» από κοινού ψήφισαν το νέο μνημόνιο, που προστέθηκε στα δύο προηγούμενα, κλιμακώνοντας περαιτέρω την αντιλαϊκή επίθεση για λογαριασμό του κεφαλαίου που βρίσκεται έως και σήμερα σε πλήρη εξέλιξη; Τι κι αν πολύ γρήγορα, ήδη από την επόμενη μέρα του δημοψηφίσματος, αποδείχτηκε εκείνο που έλεγε το ΚΚΕ, ότι δηλαδή το δημοψήφισμα με το κάλπικο δίλημμα που έθετε ήταν κυριολεκτικά «ναρκοθετημένο» για το λαό, αφού και το «όχι» και το «ναι» θα αξιοποιούνταν - όπως και έγινε - ως τάχα «λαϊκή έγκριση» στη νέα αντιλαϊκή συμφωνία, ως «ναι» στην ΕΕ και την καπιταλιστική βαρβαρότητα;
Ενα χρόνο μετά, όλοι τους δηλώνουν «δικαιωμένοι» και ξεσπαθώνουν με νέα ορμή, ερμηνεύοντας κατά πως τους βολεύει τα γεγονότα και ξαναστήνοντας το χιλιοπαιγμένο παιχνίδι του εγκλωβισμού του λαού στις διάφορες εκδοχές της αστικής διαχείρισης, αλλά και στα «θέσφατα» και τους «μονόδρομους» της καπιταλιστικής οικονομίας και της ΕΕ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, διά μέσου του πρωθυπουργού, μιλάει για «την κορυφαία πράξη αντίστασης» στο «ευρωιερατείο της λιτότητας» και το «κατεστημένο». Επαναφέρει ξανά το χρεοκοπημένο παραμύθι περί του δήθεν «καλύτερου δυνατού» μνημονίου, τα περί «σκληρών διαπραγματεύσεων» και «κόκκινων γραμμών» που τάχα θα ξαναστήσουν την Ελλάδα στα πόδια της «με τις λιγότερες δυνατές πληγές», όταν είναι παραπάνω από φανερό ότι το ξαναστήσιμο της καπιταλιστικής οικονομίας στα πόδια της και η καπιταλιστική ανάπτυξη, για την οποία παλεύει, έχει μόνο πληγές και βάσανα για τα λαϊκά στρώματα.
Η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, οι υπόλοιπες δυνάμεις του «ναι» δηλώνουν επίσης δικαιωμένοι. Μιλάνε για το μεγάλο κόστος και τις «απαράδεκτες καθυστερήσεις» στην εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής, για την «ανίκανη» κυβέρνηση που τάχα «έβαλε σε περιπέτειες» την οικονομία, τα συμφέροντα δηλαδή του κεφαλαίου, για τα οποία επίσης κόπτονται. Παλεύουν να κρύψουν την ταύτισή τους στην ταξική πολιτική υπέρ του κεφαλαίου, όπως βέβαια και την ψήφο τους στο 3ο μνημόνιο.
Εως και οι πολιτικές δυνάμεις που αποσκίρτησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού πρώτα υπηρέτησαν επί μακρόν και από υπουργικές θέσεις τα παραμύθια περί ΕΕ που αλλάζει προς το φιλολαϊκότερο και «κυβέρνησης της Αριστεράς που δε θα υπογράψει μνημόνια», διοργάνωσαν προχτές τα δικά τους «μνημόσυνα» του «όχι», συνεχίζοντας εκεί απ' όπου σταμάτησαν την εξαπάτηση, προβάλλοντας τώρα ως εναλλακτική για το λαό λύση την καπιταλιστική Ελλάδα με εθνικό νόμισμα.
Ολοι αυτοί λένε ουσιαστικά στο λαό και την εργατική τάξη τις διάφορες παραλλαγές της ίδιας ιστορίας: Δηλαδή ότι ο καπιταλιστικός δρόμος είναι μονόδρομος και ο λαός δεν έχει τίποτα άλλο να κάνει παρά να λέει διαρκώς «ναι» στα συμφέροντα του κεφαλαίου και «όχι» στις δικές του ανάγκες. Ομως σήμερα, υπάρχει ακόμα περισσότερη πείρα που πρέπει να αξιοποιηθεί. Για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα δεν υπάρχουν «σωτήρες» και φιλολαϊκές συνταγές διαχείρισης του βάρβαρου καπιταλισμού. Μόνο ένα ανασυνταγμένο εργατικό κίνημα και η κοινωνική συμμαχία εργατοϋπαλλήλων, φτωχής αγροτιάς, αυτοαπασχολούμενων, γυναικών και νεολαίας, μόνο ο δικός τους αγώνας σε ρήξη και σύγκρουση με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις και την εξουσία του, τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες όπως η ΕΕ, μπορεί να εκφράσει το πραγματικό, ταξικό «όχι» στα αντιλαϊκά μέτρα χωρίς ημερομηνία λήξης.

ΗΠΑ Κι άλλη δολοφονία Αφροαμερικανού από αστυνομικό

ΗΠΑ

Κι άλλη δολοφονία Αφροαμερικανού από αστυνομικό

ΜΠΑΤΟΝ ΡΟΥΖ.--
Νέα επίδειξη ωμής αστυνομικής βίας σημειώθηκε στις ΗΠΑ, όπου ένας ακόμα Αφροαμερικανός σκοτώθηκε μετά από πυροβολισμούς «οργάνων της τάξης» στην πρωτεύουσα της Λουιζιάνα, Μπατόν Ρουζ.
Η ίδια η αστυνομία εξέδωσε ανακοίνωση όπου μιλά για «διαφιλονικία» ανάμεσα στον 37χρονο πωλητή cd Αλτον Στέρλινγκ και αστυνομικούς, συμπληρώνοντας ότι ο «Στέρλινγκ πυροβολήθηκε στη διάρκεια της διαφιλονικίας και πέθανε στο σημείο». Οι δύο κλήθηκαν στο σημείο μετά από καταγγελίες ενός ατόμου ότι δέχτηκε απειλές από έναν πωλητή cd που οπλοφορούσε, σε πάρκινγκ ενός εστιατορίου.
Μετά το γεγονός οι αστυνομικοί τέθηκαν υπό «διοικητική άδεια» και διεξάγεται έρευνα.
Τα γεγονότα φέρονται να έχουν καταγραφεί σε βίντεο που τραβήχτηκε από κινητό τηλέφωνο, όπου και οι δυο αστυνομικοί φαίνονται να ακινητοποιούν τον 37χρονο στο έδαφος, με χρήση όπλου και στη συνέχεια ακούγονται τουλάχιστον τέσσερις πυροβολισμοί. Οι αστυνομικοί υποστήριξαν ότι ο Στέρλινγκ είχε όπλο, ωστόσο κάτι τέτοιο ούτε το επιβεβαίωσαν οι αρχές ούτε και διευκρινίστηκε τι ακριβώς «διαφιλονικία» έγινε που τους ανάγκασε να πυροβολήσουν εν ψυχρώ ένα νέο άνθρωπο. Ο 37χρονος μάλιστα ήταν πατέρας 5 παιδιών.
Το βράδυ της Τρίτης, όπως και χτες, πολλοί Αφροαμερικανοί συγκεντρώθηκαν στο σημείο της δολοφονίας, καταγγέλλοντας την αστυνομική βία και ξεχειλίζοντας από αγανάκτηση για μια κατάσταση στην οποία η ανθρώπινη ζωή χάνει κάθε αξία.

ΒΡΕΤΑΝΙΑ Κριτική επί της διαδικασίας η έκθεση για τον πόλεμο στο Ιράκ

ΒΡΕΤΑΝΙΑ

Κριτική επί της διαδικασίας η έκθεση για τον πόλεμο στο Ιράκ

Τα πορίσματα της επιτροπής του Τζον Τσίλκοτ αξιοποιούνται στη μετά - Βrexit αντιπαράθεση των αστών

Associated Press

Σκηνή από βασανιστήρια Βρετανών στρατιωτών απέναντι σε Ιρακινό

Καθώς η Βρετανία, μετά την απόφαση του δημοψηφίσματος της 23ης Ιούνη για έξοδο από την ΕΕ, βρίσκεται σε διαδικασία αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, το οποίο βρέθηκε διχασμένο στο ζήτημα της επιλογής συμμαχιών, άλλο ένα στοιχείο έρχεται να προστεθεί στην αντιπαράθεση αυτή. Χτες δημοσιεύτηκε η λεγόμενη έκθεση για την εμπλοκή της κυβέρνησης των Εργατικών, με πρωθυπουργό τον Τόνι Μπλερ, στον πόλεμο στο Ιράκ το 2003. Επικεφαλής της έκθεσης είναι ο σερ Τζον Τσίλκοτ, πρώην ανώτερος κρατικός υπάλληλος με θητεία στις μυστικές υπηρεσίες που ορίστηκε για τη συγκεκριμένη «έρευνα» από το 2009. Οπως ανακοινώθηκε μετά από καταθέσεις τουλάχιστον 150 μαρτύρων και τη μελέτη 150.000 εγγράφων, «η Βρετανία μπήκε στον πόλεμο στο Ιράκ προτού εξαντληθούν όλα τα περιθώρια». Ο χαρακτήρας της έκθεσης είναι επί της διαδικασίας και δεν τοποθετείται στην ουσία αυτής καθαυτής της ιμπεριαλιστικής επέμβασης, που έγινε εντελώς συνειδητά και από τη Βρετανία (και όχι βέβαια ότι σύρθηκε από τις ΗΠΑ) για τα συμφέροντα των μονοπωλίων της στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, που σχετίζονται με την Ενέργεια, το μοίρασμα αγορών και γεωστρατηγικών σφαιρών επιρροής.

Τα βασικά σημεία της έκθεσης

Αξίζει πάντως να δούμε τα βασικά σημεία της έκθεσης αυτής:
-- «Το Ηνωμένο Βασίλειο επέλεξε να ενταχθεί στην εισβολή στο Ιράκ πριν οι ειρηνικές λύσεις εξαντληθούν. Η στρατιωτική δράση σε εκείνη την εποχή δεν ήταν η τελευταία λύση. Μπορεί να ήταν απαραίτητη αργότερα, αλλά όχι τον Μάρτη του 2003. Δεν υπήρξε καμία άμεση απειλή από τον Σαντάμ Χουσεΐν.
-- Η στρατηγική του περιορισμού θα μπορούσε να έχει προσαρμοστεί και να συνεχιζόταν για κάποιο χρονικό διάστημα.
-- Η πλειοψηφία του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ υποστήριξε τη συνέχιση των επιθεωρήσεων και της παρακολούθησης των αποφάσεων σχετικά με τη σοβαρότητα της απειλής που θέτουν τα όπλα του Ιράκ. Οι αναφορές για όπλα μαζικής καταστροφής παρουσιάστηκαν με βεβαιότητα που δεν ήταν δικαιολογημένη.
-- Οι μυστικές υπηρεσίες δεν είχαν απόλυτα επιβεβαιωμένες πληροφορίες ότι ο Σαντάμ Χουσεΐν συνέχισε να παράγει χημικά και βιολογικά όπλα και η πολιτική σχετικά με το Ιράκ έγινε με βάση εσφαλμένες αξιολογήσεις.
-- Οι κίνδυνοι που υπήρχαν δεν συζητήθηκαν διεξοδικά στο υπουργικό συμβούλιο και στη συνέχεια υπήρξαν ελλείψεις στον εξοπλισμό. Ο σχεδιασμός και η προετοιμασία για το Ιράκ μετά τον Σαντάμ Χουσεΐν ήταν «εντελώς ανεπαρκής».
-- Περισσότεροι από 200 Βρετανοί πολίτες (οι 179 στρατιώτες) έχασαν τη ζωή τους ως αποτέλεσμα της σύγκρουσης. Ο ιρακινός λαός υποφέρει πολύ περισσότερο. Μέχρι τον Ιούλη του 2009, είχαν σκοτωθεί τουλάχιστον 150.000 Ιρακινοί και πολύ περισσότεροι στη συνέχεια. Περισσότεροι από ένα εκατομμύριο εκτοπίστηκαν».
Η έκθεση περιγράφει τα διδάγματα που πρέπει να αντληθούν: Η σχέση της Βρετανίας με τις ΗΠΑ δεν απαιτεί την άνευ όρων υποστήριξη. Ειδικά στο ζήτημα της στενής σχέσης Βρετανίας - ΗΠΑ που δεν αμφισβητείται, ασκείται κριτική στη φράση του Μπλερ προς τον Αμερικανό Πρόεδρο, Τζορτζ Μπους, «θα είμαι μαζί σου ό,τι κι αν γίνει». Η υπουργική συζήτηση ενθαρρύνει την ειλικρινή και τεκμηριωμένη συζήτηση.
Σε συζήτηση που έγινε στο βρετανικό Κοινοβούλιο για την έκθεση Τσίλκοτ, υπήρξε αντιπαράθεση των αστικών κομμάτων κυρίως στο επίπεδο των εντυπώσεων αξιοποιώντας και την οργή των συγγενών των θυμάτων των Ενόπλων Δυνάμεων της Βρετανίας, που αντιπροσωπεία τους έδωσε συνέντευξη Τύπου χτες, κατηγορώντας τον Μπλερ ως «εγκληματία τρομοκράτη».
Οι αστοί πολιτικοί που στρατηγικά συμφωνούν, «διασταύρωσαν τα ξίφη τους» για τη διαδικασία, τιμώντας υποτίθεται τους νέους που σκοτώθηκαν. Ο πρωθυπουργός υπό παραίτηση, Ντέιβιντ Κάμερον, δήλωσε πως η κυβέρνηση «είναι ανάγκη να αντλήσει τα διδάγματα από ό,τι πήγε στραβά στην πορεία ως προς τη συμμετοχή της Βρετανίας στην εισβολή στο Ιράκ». Χαρακτηριστικά, ασκώντας κριτική στα λάθη της διοίκησης των Εργατικών του Μπλερ, που ισχυρίστηκε ο ίδιος διόρθωσε και κρατώντας μια απόσταση σημείωσε: «Η στρατιωτική επέμβαση είναι πάντα δύσκολη, ο σχεδιασμός για την εποχή μετά την επέμβαση αυτό είναι πάντα δύσκολο και δεν πιστεύω ότι στη Βουλή αυτή θα πρέπει να είμαστε αφελείς ότι υπάρχουν τέλεια σχέδια ... που μπορούν να λύνουν στο διηνεκές αυτά τα προβλήματα». Επίσης, υπερασπίστηκε τη στρατηγική εταιρική σχέση με τις ΗΠΑ, δήλωσε ότι «οι βουλευτές που ψήφισαν υπέρ της συμμετοχής της Βρετανίας στην εισβολή πρέπει να αναλάβουν το μερίδιο της ευθύνης που τους αναλογεί για τα λάθη που έγιναν» και συμπέρανε ότι «η Βρετανία πρέπει να εξασφαλίσει πως οι Ενοπλες Δυνάμεις της είναι καλά εξοπλισμένες για οποιαδήποτε μελλοντική σύγκρουση».
Με το σχετικό «αέρα» της διαφωνίας του με τον πόλεμο στο Ιράκ, ο ηγέτης των Εργατικών, Τζέρεμι Κόρμπιν, αξιοποίησε την έκθεση στην εσωκομματική αντιπαράθεση, καθώς με το Brexit πολλοί βουλευτές του Κόμματος τον αμφισβητούν. Χαρακτηριστικά δήλωσε χωρίς και αυτός να αμφισβητεί τη σχέση με τις ΗΠΑ ότι «η Βρετανία χρειάζεται μια πιο ανοικτή και ανεξάρτητη σχέση με τις ΗΠΑ, για να αποφύγει μια επανάληψη της εισβολής του 2003 στο Ιράκ, η οποία ήταν πράξη στρατιωτικής επίθεσης». Υιοθετώντας τις αιτιάσεις της έκθεσης ζήτησε «εξωτερική πολιτική βασισμένη στις αρχές του διεθνούς Δικαίου και των αποφάσεων του ΟΗΕ». Βεβαίως, σήμερα αυτό το Δίκαιο είναι η θέληση των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Οχι τυχαία, η Ρωσία έσπευσε να δηλώσει ότι επιβεβαιώθηκε από την έκθεση, όταν είχε διαφωνήσει με την επέμβαση και μετέπειτα στη Λιβύη και τη Συρία. Βεβαίως, η σημερινή καπιταλιστική Ρωσία πασχίζει για τα συμφέροντα των δικών της μονοπωλίων και μόνο.

Η απάντηση του Μπλερ

Ο πρώην πρωθυπουργός, Τόνι Μπλερ, στάθηκε στο γεγονός ότι η έκθεση θεωρεί την απόφαση επέμβασης πρόωρη. Είπε χαρακτηριστικά: «Η έρευνα υποστηρίζει ότι η στρατιωτική δράση δεν ήταν η ύστατη επιλογή, επισημαίνει ωστόσο ότι ενδεχομένως θα μπορούσε να καταστεί αναγκαία αργότερα. Με σεβασμό σάς λέω πως δεν είχα την επιλογή αυτής της καθυστέρησης» και πρόσθεσε επαναλαμβάνοντας όλα τα γνωστά προσχήματα της επέμβασης: «Ελαβα αυτήν την απόφαση διότι πίστευα ότι ήταν το σωστό βάσει των πληροφοριών που είχα στην κατοχή μου και των απειλών που είχα αντιληφθεί». Τέλος, ισχυρίστηκε ότι «μετά την ανατροπή του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν το 2003, ο κόσμος είναι καλύτερος και ασφαλέστερος». Βεβαίως, το γεγονός ότι σήμερα μετά τις επεμβάσεις σε Λιβύη και Συρία υπάρχουν οι τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους», δεν το αμφισβήτησε, αλλά φυσικά απέκρυψε ότι αυτά είναι τα δημιουργήματα των ίδιων των ιμπεριαλιστών, που χρησιμοποιήθηκαν και χρησιμοποιούνται ως τα εργαλεία για την προώθηση των συμφερόντων τους.

Επιμένει σε μείωση φορολογίας για επιχειρήσεις

Ο Βρετανός υπουργός Επιχειρήσεων, Σατζίντ Τζαβίντ, δήλωσε χτες ότι η κυβέρνηση θα πρέπει να εισαγάγει μια σειρά περικοπών φόρων για επιχειρήσεις και ιδιώτες, προκειμένου να αποσοβήσει τον αντίκτυπο από την αναμενόμενη επιβράδυνση της οικονομίας μετά την ψήφο της Βρετανίας υπέρ του Brexit. Ο Τζαβίντ δήλωσε στην εφημερίδα «Financial Times» η κυβέρνηση χρειάζεται να μετατοπίσει το βάρος από την μείωση του ελλείμματος στην τόνωση της οικονομικής ανάπτυξης.
Πάντως, χαρακτηριστική είναι και η παρέμβαση του προέδρου του Οικονομικού Επιμελητηρίου Αυστρίας, Κρίστοφ Λάιτλ, που την ίδια ώρα που ζητά περισσότερη πολιτική ένωση όσων παραμείνουν στην ΕΕ προτείνει και μια μεγάλη Ευρωπαϊκή Οικονομική Ζώνη με συμμετοχή της Βρετανίας και της Νορβηγίας και όσων διαφωνούν με τη στενή πολιτική ένωση. Η πρόταση αυτή έρχεται να «δέσει» με τα διάφορα σχέδια για ΕΕ πολλών ταχυτήτων.
Κατά τα άλλα, σήμερα αναμένεται να γίνει νέα ψηφοφορία στην κοινοβουλευτική ομάδα του Συντηρητικού Κόμματος στη διαδικασία ανάδειξης του νέου ηγέτη και πρωθυπουργού της χώρας. Στην «κούρσα» παραμένουν η επικρατέστερη Τερέζα Μέι (ήταν στο δημοψήφισμα υπέρ της παραμονής της Βρετανίας στην ΕΕ), η Αντρέα Λίντσομ και ο Μάικλ Γκόουβ (ήταν υπέρ της εξόδου). Ενώ όσον αφορά τους Λίαμ Φοξ και Στέφεν Γκραμπ, ο πρώτος αποσύρθηκε κατατασσόμενος πέμπτος στην ψηφοφορία της περασμένης Τρίτης και ο δεύτερος παραιτήθηκε γιατί ήταν τέταρτος.