Περπατάμε παράλληλα

 Περπατάμε παράλληλα

Είναι φορές που συνειδητοποιεί κανείς πως ο κόσμος γύρω μας, όπου συναντιόμαστε, αλληλεπιδρούμε (;) για λίγο και μετά συνεχίζουμε τις πορείες μας, δεν είναι παρά μια διαγαλαξιακή πύλη - σύνδεσμος, όπου συμβαίνει αυτό ακριβώς: ερχόμαστε στιγμιαία σε επαφή, μπλέκουμε σε παράλληλους μονολόγους και συνεχίζει ο καθένας μας (το κάθε άτομο, ο κάθε χώρος) στον (μικρο)κοσμο του, διατηρώντας τη γνώμη του, τις συνήθειές του και το δικό του τρόπο πρόσληψης της πραγματικότητας.

Που για εμάς είναι μία, αντικειμενική, γνώσιμη και μπορούμε να την αλλάξουμε. Αλλά πώς να αλλάξεις και το παράλληλο σύμπαν του άλλου, το συννεφάκι πάνω στο οποίο ζει και θολώνει την εικόνα του για τον πραγματικό κόσμο (αλλά δε φεύγει ούτε με κατοστάρικο, όπως στην ταινία με τη Βλαχοπούλου);

Ένα παράλληλο σύμπαν όπου έχουμε μια αριστερή κυβέρνηση, γεμάτη μπολσεβίκους, που απαγγέλλουν Μπρεχτ, μνημονεύουν το Λένιν, το ΕΑΜ, τον (αληθινό) Παλαμά και σου σηκώνουν την τρίχα κάγκελο, σαν την υψωμένη σημαία στο Ράιχσταγκ. Μέχρι να τους ακούσεις να αναφέρουν την 9η Μάη (της Αντιφασισικής Νίκης των Λαών) ως ημέρα της Ενωμένης Ευρώπης, και να έρθει η τρίχα στα ίσια της.

Ένα σύμπαν όπου οι συντάξεις προστατεύονται, μαζί με τους αδύνατους, οι εισφορές μειώνονται, το αφορολόγητο πέφτει αλλά δε χτυπά κανέναν, ο κόφτης μας βάζει στην αφρόκρεμα των χωρών που τον έχουν και το κατεστημένο είναι όλη μέρα στους δρόμους και αντιδρά ενάντια στην ταξική πολιτική που το εξοντώνει.

Όπου οι εταίροι είναι φίλοι μας κι εμείς εταίρες τους, κι οι Συριζαίοι πανηγυρίζουν την επικείμενη συμφωνία για το διακανονισμό-απομείωση-επιμήκυνση (ή άλλα συνώνυμα) του χρέους. Φεύγει το χρέος που μένει που φεύγει, που διογκώνεται, θεριεύει και τον κόσμο κυριεύει.

Σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν, ο εξωκοινοβουλευτικός χυλός δεν πιάστηκε στον ύπνο από τον αιφνιδιασμό της ΔΦΑ, οι Σεκίτες πετάνε από νίκη σε νίκη, τα μπλοκ του αριστεροχωρίου ήταν τόσο μαζικά, που έδωσαν τον τόνο στο απεργιακό τριήμερο (και τις τρεις μέρες), οι πλατείες ήταν κάτι σαν επαναστατική κατάσταση με σοβιέτ ανώνυμων-ακομμάτιστων, κι άλλα τέτοια εμψυχωτικά, που τα έχει για ψωμοτύρι-ον ο χώρος. Υπάρχουν βέβαια και αντιφάσεις, που κινούν την πραγματικότητα και μπορούν να δικαιολογήσουν τα πάντα (γι' αυτό υπάρχει η διαλεκτική άλλωστε), αλλά προφανώς δεν είναι ικανές να σταθούν εμπόδιο στις επαναστατικές ιδεοληψίες. Και δεν υπάρχει κάστρο άπαρτο για τους κατά φαντασίαν μπολσεβίκους.

Προκύπτει εύλογα, βέβαια, το ερώτημα: αφού έχουμε τόσο καλή κυβέρνηση, τόσο δυνατό κίνημα και σχεδόν επαναστατική κατάσταση, όπου κι οι πάνω θέλουν κι οι κάτω μπορούν τα πάντα (χωρίς να κατέβουν καν μαζικά στο δρόμο), τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε; Γιατί μετράμε απλώς τα απανωτά χαστούκια που τρώμε, γκολ αυτοί-σέντρα εμείς (άντε γεια που λέει κι ο πασοκοχούλιγκαν Λοβέρδος);

Μα... οι αντιφάσεις σύντροφε. Δεν υπάρχει πρόβλημα άλυτο για τις αντιφάσεις...

Σε ένα παράλληλο σύμπαν επίσης, το σκορποαριστεροχώρι είχε σοβαρή κι υπεύθυνη περιφρούρηση που δεν άφησε τους μπάχαλους να παίξουν το γνωστό κλεφτοπόλεμο με τα ματ, για να διαλύσουν τη διαδήλωση. Και η αποκάλυψη του κουκουλοφόρου στο παρακάτω βίντεο, δεν είναι μια συνεννόηση μεταξύ συναδέλφων, αλλά η τυχαία κίνηση ενός τυχαίου αναρχικού. Μπορεί πχ να ήθελε να ξύσει το αυτί του, βρε αδερφέ.

Όσο για εμάς, μοιάζει η αλήθεια μας πελώριο ψέμα, σαν παράλληλη πραγματικότητα δίπλα σε όσους ζουν στον κόσμο τους και βρίσκουν ένα λόγο να μην κατέβουν στις διαδηλώσεις, για να πιάσουν το Μάη εναλλακτικά σε μπαράκια, συναυλίες, τον Μπαντιού, το Burger Festival, σπίτι τους ή και κάπου αλλού. Η ζωή και η ταξική πάλη συνεχίζεται χωρίς να κοιτάζει τη δική τους μελαγχολία που ντύνεται εναλλακτικά, για να ξεγελάσει πρωτίστως τον εαυτό της και να βρει κάποιον τρόπο να αποδράσει απ' την πραγματικότητα. Βασικά η δική τους μελαγχολία προχωρά, χωρίς να κοιτά την πραγματική ζωή. Κι άντε να βρεις τρόπους, μεταφυσικούς, ψυχοθεραπευτικούς, οτιδήποτε, για να τη σπάσεις.

Το πρόβλημα δεν είναι αν θα μπορούσε να γίνει κάτι παραπάνω (αυτό θα μπορούσαμε να το συζητήσουμε). Ούτε αν πιάστηκε στον ύπνο κι αιφνιδιάστηκε το αριστεροχώρι (το οποίο περπατάει παράλληλα κι όλα είναι ακατάλληλα για να σμίξουν οι δρόμοι μας, όσο κι αν συναντιόμαστε τυχαία και συνυπάρχουμε καμιά φορά, καλή ώρα όπως το Σαββατοκύριακο, στο Σύνταγμα) από τον αιφνιδιασμό της κυβέρνησης που έδρασε στη ζούλα σαν κλέφτης, για να συνεχίσουν απρόσκοπτα οι νοικοκυραίοι τον ύπνο τους ή το νουί ντεμπού τους. Το αριστεροχώρι όμως, ακριβώς λόγω της ξακουστής μηδαμινής οργάνωσής του, άγεται και φέρεται σαν φύλλο στον αέρα από το "αυθόρμητο", αντανακλώντας εν μέρει τις διαθέσεις του. Κι αυτό ακριβώς δείχνει η αναιμική του παρουσία μες στο τριήμερο.

Το πρόβλημα αυτή τη φορά (περισσότερο από κάθε άλλη) δεν ήμασταν εμείς, αλλά ο κόσμος που αναζητά πάντα το παραμύθι, είτε στην πραγματικότητα (αριστερή κυβέρνηση, σκίσιμο μνημονίων), είτε για να αποδράσει από αυτήν. Επειδή όμως δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο (λαό) και να πάρουμε άλλον στη θέση του, το ζητούμενο είναι πώς να αλλάξουμε τον κόσμο (δηλ το λαό) και τις διαθέσεις του, για να μπορέσουμε να αλλάξουμε τον (πραγματικό) κόσμο γύρω μας. Για να κάνουμε την έφοδο στον ουρανό και το πέρασμα στο γαλαξία της πραγματικής ιστορίας του ανθρώπου.

ΕΠΕΤΕΙΟΙ ΑΛΛΗΛΟΑΝΑΙΡΟΥΜΕΝΕΣ

 ΕΠΕΤΕΙΟΙ ΑΛΛΗΛΟΑΝΑΙΡΟΥΜΕΝΕΣ

Κι επειδή μέρα που είναι, 9 Μαΐου, γιορτάζεται η επέτειος της υπογραφής της άνευ όρων συνθηκολόγησης της Γερμανίας το 1945, απόσπασμα από το διάγγελμα προς το λαό στις 9 Μαΐου 1945 του Ι.Β.Στάλιν μας υπενθυμίζει τις θυσίες του σοβιετικού λαού στον αγώνα του εναντίον του ναζισμού. 

       «(…)Οι μεγάλες θυσίες που κάναμε στο όνομα της ελευθερίας κα της ανεξαρτησίας της Πατρίδας μας, οι αμέτρητες στερήσεις και βάσανα που δοκίμασε ο λαός μας στη διάρκεια του πολέμου, η εντατική δουλειά στα μετόπισθεν και στο μέτωπο, που προσφέρθηκαν στο βωμό της Πατρίδας, δεν πήγαν χαμένα και στέφθηκαν με πλήρη νίκη κατά του εχθρού. Η αιώνια πάλη των σλαβικών λαών για την ύπαρξή τους και για την ανεξαρτησία τους έληξε με νίκη ενάντια στους Γερμανούς κατακτητές κα τη γερμανική τυραννία. Από σήμερα πάνω από την Ευρώπη θα κυματίζει το μεγάλο λάβαρο της λευτεριάς των λαών και της ειρήνης ανάμεσα στους λαούς. Πριν από τρία χρόνια ο Χίτλερ είχε δηλώσει πάνδημα ότι στα καθήκοντά του περιλαμβάνεται να διαμελίσει τη Σοβιετική Ενωση και αποσπάσει από αυτήν τον Καύκασο, την Ουκρανία, τη Λευκορωσία, τη Βαλτική και άλλες περιοχές. Είχε δηλώσει ευθέως: “Θα καταστρέψουμε τη Ρωσία, ώστε να μη μπορεί ποτέ να ορθοποδήσει”. Αυτό ήταν πριν τρία χρόνια. Αλλά δεν στάθηκε δυνατό να πραγματοποιηθούν οι παράλογες ιδέες του Χίτλερ, η πορεία του πολέμου τις εξανέμισε. Στην πραγματικότητα προέκυψε κάτι το εντελώς αντίθετο από κεινο για το οποίο παραληρούσαν οι χιτλερικοί. Η Γερμανία συντρίφτηκε κατακέφαλα. Η Σοβιετική Ένωση πανηγυρίζει τη νίκη, αν κα δεν προτίθεται ούτε να διαμελίσει ούτε να καταστρέψει τη Γερμανία. Σύντροφοι! Ο Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος τελείωσε με πλήρη νίκη μας. Η περίοδος του πολέμου στην Ευρώπη έληξε. Αρχισε η περίοδος της ειρηνικής ανάπτυξης.(…) 

           Κι επειδή η ημέρα της Ευρώπης γιορτάζεται την 9η Μαΐου, επέτειο της διακήρυξης Σουμάν το 1950, που επισκιάζει την επέτειο της ήττας του φασισμού το 1945, μπορεί στο μήνυμά του ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Π. Παυλόπουλος και κάθε επιφανής προσωπικότητα ανά την Ευρώπη να ισχυρίζεται για την ΕΕ ότι είναι «ο βασικός πυλώνας υπεράσπισης ιδίως της ειρήνης, της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης στον πλανήτη» συνδέοντας έτσι τις φρούδες υποσχέσεις της κυρίαρχης τάξης μετά την νίκη των λαών επί του φασισμού με την οικονομική ενοποίηση, σε ένα πρώτο στάδιο, για την κοινή διαχείριση της γαλλο-γερμανικής παραγωγής άνθρακα και χάλυβα υπό μίας ανώτατης αρχής –οι βάσεις της ΕΕ.

               Η άνευ όρων συνθηκολόγηση και παράδοση των ναζιστικών στρατευμάτων στον Κόκκινο Στρατό την ίδια μέρα στο Βερολίνο περνά στην σκιά, αφού η Ενωμένη Ευρώπη φρόντισε ήδη να εξισώσει κομμουνισμό και ναζισμό. Στις 23 Σεπτεμβρίου 2008, 409 μέλη του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου υπέγραψαν τη Διακήρυξη θεσπίζοντας την εορτή της 23ης Αυγούστου ως ημέρα μνήμης των θυμάτων του Σταλινισμού και του Ναζισμού. Και μ’ αυτή την πράξη συγκεκριμενοποιούνται οι άοκνες προσπάθειες της άρχουσας τάξης για να καταστραφεί κάθε ελπίδα για την εκ νέου διεκδίκηση από την εργατική τάξη ενός δικαιότερου τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας. Κατασυκοφαντώντας τον κομμουνισμό κι αναγορεύοντας τον καπιταλιστικό τρόπο οργάνωσης της παραγωγής «τέλος» της ιστορίας, η εξέλιξη των συγκρουόμενων συμφερόντων σταματά με τον καπιταλισμό και οτιδήποτε πέραν αυτού είναι αδιανόητο. 

               Κι αν στις χώρες που είχαν απελευθερωθεί από την Αντίσταση εκδηλώθηκαν τάσεις προς εγκαθίδρυση σοσιαλίζοντος καθεστώτος που ελάχιστα συμβιβαζόταν με τον οικονομικό φιλελευθερισμό και προς μια οργάνωση όπου η δημοκρατία δεν θα αποτελούσε απλό τύπο, στην πραγματικότητα οι τάσεις αυτές τελικά σημείωσαν πλήρη αποτυχία και η ανασυγκρότηση της μη κομμουνιστικής Ευρώπης έγινε στα πλαίσια του παλιού οικονομικού και πολιτικού συστήματος –του καπιταλισμού. Μετά το 1947 οι ΗΠΑ αποφάσισαν να μετατρέψουν τους ηττημένους σε συμμάχους τους εναντίον της ΕΣΣΔ και εγκαινίασαν την αντίστροφη εξέλιξη, όπλισαν δηλ. εκείνους τους οποίους ήθελαν να αφοπλίσουν και κατά συνέπεια αποκαθιστούν και αυξάνουν το βιομηχανικό δυναμικό τους. Και η κοινωνική ανισότητα και μετά τον πόλεμο παρέμεινε εξ ίσου έντονη όπως και στο παρελθόν, με κάποιες βελτιώσεις χρονικά περιορισμένες, υπό την πίεση ενός ισχυρού λαϊκού κινήματος και της ύπαρξης της ΕΣΣΔ. 

         Και καταλήγουμε, μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και την παγκόσμια κυριαρχία του καπιταλισμού σε επίπεδο στρατιωτικό, οικονομικό και ιδεολογικό, ακόμα κι αν προβάλλει το ερώτημα της μελλοντικής εξέλιξης του καπιταλισμού συγχρόνως να  καλλιεργείται από την κυρίαρχη ιδεολογία η αποδοχή της μονιμότητάς του. 

            Κι επειδή όλα αυτά τα χρόνια των μνημονίων από την κυρίαρχη ιδεολογία καλλιεργείται η μοιρολατρία, πως είμαστε αδύναμοι να τα βάλουμε με μηχανισμούς υπέρτερους, οπότε κάθε αγώνας για αξιοπρεπή και ασφαλή ζωή είναι άσκοπος κι ο καθένας ας κοιτάζει να βολέψει τον εαυτό του, η υπενθύμιση της ήττας του ναζισμού ακυρώνει αυτήν την αντίληψη. Μόνο που μέχρι τη νίκη ο αγώνας είναι μακρύς και δύσκολος και οι θυσίες μεγάλες.  

Ποιον νομίζουν ότι κοροϊδεύουν;

Ποιον νομίζουν ότι κοροϊδεύουν;

Αστραψε και βρόντηξε ο αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών, Χ. Βερναρδάκης, με αφορμή την τελευταία παρέμβαση του ΣΕΒ, με την οποία ζήτησε μειώσεις μισθών στο Δημόσιο. Το τάιμινγκ, βέβαια, προδίδει άλλου είδους άγχος και όχι έγνοια υπεράσπισης των λεηλατημένων εισοδημάτων των δημοσίων υπαλλήλων. Αλλωστε, την ίδια ώρα που ο Βερναρδάκης κατήγγειλε τον ΣΕΒ ως «εμπροσθοφυλακή της τρόικας εσωτερικού» και ότι λειτουργεί ως «κόμμα των αστικών συμφερόντων», στη Βουλή ψηφιζόταν ένας νόμος - λαιμητόμος για το λαό, καθ' υπαγόρευση αυτών ακριβώς των συμφερόντων...
Στην ανάρτησή του στο διαδίκτυο ο υπουργός ανέφερε: «Μείωση μισθών στο δημόσιο τομέα και περιορισμός του αριθμού των εργαζομένων σε αυτό (δηλαδή απολύσεις). Ιδού το προκλητικό πρόγραμμα του ΣΕΒ, ο οποίος ως εμπροσθοφυλακή της εσωτερικής τρόικας προετοιμάζει το έδαφος για τα επόμενα που σκέφτονται. Ο ΣΕΒ προκαλεί. Με τη χυδαία επίθεση όχι μόνο στους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα... Και καλείται να απαντήσει χωρίς περιστροφές: 1. Αυτός δίνει τη γραμμή στο ΔΝΤ ή απλώς αναπαράγει εν είδει "μελετών" τα σκονάκια του τελευταίου; 2. Αφού διακατέχεται από τέτοιο μίσος προς το δημόσιο τομέα, γιατί εκλιπαρεί διαχρονικά τα υπουργεία για την ένταξή του στα προγράμματα ΕΣΠΑ; ... 3. Πόσες εταιρείες - μέλη του επιβιώνουν από συμβάσεις που έχουν με τον "κακό" δημόσιο τομέα; Δεν θα υπήρχε λόγος να ασχολούμαστε με τον ΣΕΒ αν επί της ουσίας εδώ και πολλά χρόνια δεν λειτουργούσε ως το πραγματικό "κόμμα" των αστικών συμφερόντων. Και αν δεν χρησιμοποιούσε τα "αστικά" κόμματα ως υποσυστήματά του. Με τη θλιβερή του προχθεσινή παρέμβαση και μάλιστα στο χρόνο που την επέλεξε, δεν έκανε τίποτα άλλο από το να αποκαλύψει το πραγματικό πρόγραμμα Μητσοτάκη και ΝΔ».

***

Ο κ. Βερναρδάκης δεν έχει δίκιο να εξανίσταται. Το κόμμα του και η κυβέρνηση έχουν πάρει απ' τους βιομηχάνους στήριξη και με το παραπάνω, αφότου αναγνωρίστηκαν απ' αυτούς ως η δύναμη που μπορεί να ολοκληρώσει τη βρώμικη δουλειά που άφησαν ανολοκλήρωτη οι προηγούμενοι. Αφότου πείστηκαν απ' τις συνεχείς διαβεβαιώσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την ικανότητά του να υπερασπίσει τα συμφέροντά τους. «Κάποιοι πίστεψαν ότι ο κίνδυνος για την επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα θα ήταν... μία πιθανή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Ηταν αφελείς όσοι το πίστεψαν αυτό», δήλωνε ο Αλ. Τσίπρας.
Και οι βιομήχανοι αφελείς δεν είναι. Πριν μιλήσουν βουτάνε τη γλώσσα τους στο συμφέρον τους. Και δηλώνουν μετά τις εκλογές του Γενάρη ότι ο ΣΕΒ, «ως ο κατ' εξοχήν εκπρόσωπος των οργανωμένων ελληνικών επιχειρήσεων, θα είναι δίπλα στην κυβέρνηση...». Ο πρόεδρός τους, Θ. Φέσσας, γράφει στο ΑΠΕ, λίγο πριν στηθούν οι κάλπες του Σεπτέμβρη: «Είναι σημαντικό, λοιπόν, η κάλπη της 20ής Σεπτεμβρίου να σηματοδοτήσει την αρχή ενός νέου ενάρετου πολιτικού κύκλου, όπου θα επικρατήσουν οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που μπορούν και θέλουν να υπηρετήσουν το επιχειρηματικό περιβάλλον και στο παραγωγικό μας πρότυπο». Ο ίδιος τον περασμένο Οκτώβρη, σε συνέντευξή του στη γερμανική εφημερίδα «Handelsblatt», αποκαλύπτει την προτίμησή του - σε αυτήν τη φάση τουλάχιστον - στη συγκεκριμένη κυβερνητική συνεργασία μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ: «Εχει μια καθαρή εντολή από τους ψηφοφόρους. Η κυβέρνηση δείχνει πιο ενωμένη από ό,τι θα ήταν ίσως ένας ευρύτερος συνασπισμός».

***

Οι βιομήχανοι δεν έκρυψαν ποτέ τις αξιώσεις τους απ' το πολιτικό προσωπικό τους. Δηλώνουν έτοιμοι να υποστηρίξουν «περαιτέρω δημοσιονομικά μέτρα, για να ενισχυθεί η θέση της χώρας στη ζώνη του ευρώ (...) την έγκαιρη και αποτελεσματική υλοποίηση του προγράμματος μεταρρυθμίσεων», ζητάνε παροχή ρευστότητας, μέτρα ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας, σταθερό και δίκαιο φορολογικό σύστημα, λήψη αναπτυξιακών μέτρων, μείωση του κόστους Ενέργειας, αναμόρφωση της Δημόσιας Διοίκησης... Ούτε όμως ο ΣΥΡΙΖΑ έκρυψε τις προθέσεις του. Ο Αλ. Τσίπρας στη Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ δεσμεύεται για τόσα κι άλλα τόσα μέτρα υπέρ τους (σταθερό, διαφανές, δίκαιο πλαίσιο φορολογικών υποχρεώσεων για τις επιχειρήσεις, μείωση του ενεργειακού κόστους, ρύθμιση των «κόκκινων» δανείων των τραπεζών «ώστε να ελαφρύνουμε επιχειρήσεις», στοχευμένες πολιτικές χρηματοδότησης επιχειρήσεων από αναπτυξιακό δημόσιο φορέα κ.ά.).
Ηταν απ' τις υποσχέσεις που η κυβέρνηση τίμησε και με το παραπάνω. Πριν από λίγο καιρό έφερε στη Βουλή τροπολογίες για την απαλλαγή των βιομηχάνων από τον Ειδικό Φόρο Κατανάλωσης στο φυσικό αέριο και την απαλλαγή ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων από την καταβολή προηγούμενων προστίμων και λοιπών «επιβαρύνσεων».
Ενέκρινε πρόσφατα «δέσμη δράσεων για την ενίσχυση της βιομηχανίας», η οποία είχε προηγουμένως παρουσιαστεί, στις 6/4, από την υφυπουργό Βιομηχανίας, Θεοδώρα Τζάκρη, και τον πρόεδρο του ΣΕΒ, Θ. Φέσσα, σε συνέντευξη Τύπου για την παρουσίαση των πορισμάτων του «Φόρουμ Βιομηχανίας», του οργάνου δηλαδή που συγκρότησε, σε «συντονισμό» με τους εκπροσώπους των βιομηχάνων, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Στα πορίσματα αυτά γίνεται σαφώς λόγος για «σχεδιασμό συγκεκριμένων κινήτρων» για την «ενίσχυση των δυναμικών κλάδων», με «σύγχρονα και ευέλικτα χρηματοδοτικά εργαλεία», δηλαδή «οριζόντια φορολογικά και άλλα κίνητρα που δημιουργούν σταθερό επενδυτικό περιβάλλον για την ενθάρρυνση παραγωγικών επενδύσεων», πρόσβαση σε ευρωενωσιακά προγράμματα, «μείωση του ενεργειακού κόστους», «ανάπτυξη νέων εργαλείων χρηματοδότησης, κρατικών ενισχύσεων (π.χ. φορολογικές απαλλαγές, χρηματοδότηση από τρίτους κ.ά.)».
Σαν κερασάκι στην τούρτα έρχεται ο νέος «αναπτυξιακός νόμος» μόλις προ ολίγων ημερών, στον οποίο αντανακλώνται σε μεγάλο βαθμό τα «πορίσματα» του Φόρουμ. Σ' αυτόν - σε κραυγαλέα αντίθεση με τα μέτρα-κόλαφο για το λαό που περιλαμβάνει ο νόμος-λαιμητόμος, «δωράκια» και αυτά στο κεφάλαιο αφού εντάσσονται στις προϋποθέσεις για την ανάκαμψη της κερδοφορίας του - περιλαμβάνονται νέες φορολογικές απαλλαγές για το μεγάλο κεφάλαιο, δωρεάν κρατική χρηματοδότηση, επιδοτήσεις του μισθολογικού «κόστους», σταθερός φορολογικός συντελεστής επί των κερδών μέχρι και 12 χρόνια για τις «στρατηγικές επενδύσεις», αλλά και επιδότηση του «επιχειρηματικού κινδύνου» των καπιταλιστών!
Στη βάση όλων των παραπάνω, το εγχώριο κεφάλαιο, πέρα από τις «γκρίνιες» για το «μείγμα» της αντιλαϊκής πολιτικής και τις «πιέσεις» για την ταχύτερη υλοποίησή της, φροντίζει να δώσει τα εύσημα τόσο στη σημερινή κυβέρνηση όσο και στους προκατόχους της για τη συνολικότερη υλοποίηση της αντιλαϊκής στρατηγικής του: «Παρά την επίπονη διαδικασία της συνεχούς προσαρμογής της χώρας μας οφείλουμε σήμερα να δούμε τη μεγάλη εικόνα: Η Ελλάδα μετασχηματίζεται σταδιακά σε μια οικονομία διαφορετική, γεμάτη με επενδυτικές ευκαιρίες», δήλωσε πριν από λίγο καιρό μιλώντας στο Ελληνογερμανικό Επιχειρηματικό Φόρουμ του «Economist», στο Βερολίνο, ο πρόεδρος του ΣΕΒ.

***

Το κεφάλαιο έχει και το πεπόνι και το μαχαίρι. Δεν στηρίζει κανέναν δίχως ανταλλάγματα. Οπως επέλεξε τον ΣΥΡΙΖΑ να του κάνει τη βρώμικη δουλειά, μπορεί αύριο να επιλέξει κάποιο άλλο κόμμα. Κριτήριό του, πάντως, δεν ήταν ούτε θα είναι ποτέ τα λαϊκά συμφέροντα. Ας αφήσουν, λοιπόν, τα σάπια οι κύριοι της κυβέρνησης. Δεν κοροϊδεύουν κανέναν πια.

Χωρίς ανάπαυλα

Χωρίς ανάπαυλα

Η κυβέρνηση είναι βαθιά γελασμένη, αν νομίζει ότι, μετά την ψήφιση του αντιασφαλιστικού νομοσχεδίου και των φορολογικών μέτρων, θα απαλλαγεί από τις εργατικές - λαϊκές κινητοποιήσεις, που εντάθηκαν το τελευταίο εξάμηνο.
Ο νόμος - λαιμητόμος, όπως χαρακτηρίστηκε από τους εργαζόμενους και το κίνημα, έχει κατοχυρωθεί ως ένας νόμος ταξικός, αντιλαϊκός και βάρβαρος για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Κανένα από τα επιχειρήματα της κυβέρνησης, που προσπάθησε να παρουσιάσει το νόμο ως «δίκαιο» και «αναγκαίο», δεν έπιασε.
Μέχρι και την ψήφισή του, είχε απέναντί της το σύνολο των εργαζομένων, των αυτοαπασχολούμενων, της φτωχομεσαίας αγροτιάς, οι οποίοι κατέταξαν και αυτό το νομοθέτημα στην κατηγορία με τις πιο άγριες μεταρρυθμίσεις που έχουν γίνει σε βάρος του Ασφαλιστικού. Μάλιστα, το εύρος των ανατροπών που ψηφίστηκαν θα αποκαλυφθεί στο σύνολό του, όταν αρχίσει η εφαρμογή των μέτρων.
Επομένως, τα χειροκροτήματα από τα υπουργικά και τα βουλευτικά έδρανα, με τα οποία επισφραγίστηκε η ψήφιση του νόμου το βράδυ της Κυριακής, προστίθενται στα πανηγύρια του κεφαλαίου, το οποίο εξασφάλισε και από αυτήν την κυβέρνηση έναν ακόμη νόμο - στήριγμα στην ανάκαμψη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του.
Αυτός ήταν ο σκοπός για τον οποίο συντάχθηκε και ψηφίστηκε ο νόμος - λαιμητόμος, αυτήν τη σημαντική αποστολή έφερε σε πέρας η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Κι αυτό που επιβεβαιώθηκε, σε κάθε περίπτωση, είναι ότι αυτή η κυβέρνηση είναι αδίστακτη στον τρόπο με τον οποίο προωθεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Είναι αποκαλυπτικά τα σχόλια στις εφημερίδες της επόμενης μέρας, που επιχαίρουν για την ικανότητα της «αριστερής» κυβέρνησης να ψηφίζει, από τη μια, μέτρα όπως αυτά που περιέχονταν στο αντιασφαλιστικό - φορολογικό νομοσχέδιο και, από την άλλη, να μη διστάζει να απαντήσει ακόμα και με καταστολή στις λαϊκές διαμαρτυρίες, αξιοποιώντας κάθε είδους προβοκατόρικους μηχανισμούς.
Επιβεβαιώθηκε, επίσης, περίτρανα ότι η πολιτική αυτής της κυβέρνησης και στο Ασφαλιστικό είναι συνέχεια των προηγούμενων και προπάντων συνιστά πιστή εφαρμογή των κατευθύνσεων της ΕΕ σε ό,τι αφορά τις ανατροπές στην Κοινωνική Ασφάλιση και την επέκταση του ρόλου των ιδιωτικών συστημάτων.
Η πολύμηνη μάχη, που έδωσε το εργατικό - λαϊκό κίνημα με αιχμή το νόμο - λαιμητόμο για το Ασφαλιστικό, αφήνει παρακαταθήκη. Οπως σημαντική είναι η πείρα των τελευταίων ημερών, όπου το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα σφράγισε τον απεργιακό αγώνα, παρά την προσπάθεια της κυβέρνησης να αιφνιδιάσει.
Η αντιλαϊκή πολιτική δεν γνωρίζει ανάπαυλα. Νέα μέτρα έρχονται στο Φορολογικό, με το μνημόνιο - «κάβα» των 3,6 δισ. ευρώ. Επιπλέον περικοπές θα υπάρξουν και στο Ασφαλιστικό, ενώ Εργασιακά, συνδικαλιστικός νόμος και ομαδικές απολύσεις παίρνουν άμεσα σειρά. Επομένως, καμιά καθυστέρηση δεν πρέπει να υπάρξει στην οργάνωση της πάλης απέναντι σ' αυτά τα νέα μέτρα, αλλά και ενάντια σ' αυτά που ψηφίστηκαν.
Η πείρα από τον αγώνα για το Ασφαλιστικό επιβεβαίωσε ότι η έγκαιρη προετοιμασία, ο καλός σχεδιασμός, ο προσανατολισμός της δουλειάς στην οργάνωση «από τα κάτω» και προπάντων το μέτωπο στην εργοδοσία και στην πολιτική που τη στηρίζει, είναι στοιχεία που δυσκολεύουν τους σχεδιασμούς του κεφαλαίου. Σ' αυτήν την κατεύθυνση και μ' αυτό το πνεύμα χρειάζεται τώρα να οργανωθεί η συζήτηση για τον απολογισμό και τον παραπέρα προγραμματισμό της αγωνιστικής δράσης.