13 Μαρ 2014

Ομπάμα-ΗΠΑ: Στήριξη στη φιλοναζιστική ηγεσία του Κιέβου ενόψει του δημοψηφίσματος στην Κριμαία

 Ομπάμα-ΗΠΑ: Στήριξη στη φιλοναζιστική ηγεσία του Κιέβου ενόψει του δημοψηφίσματος στην Κριμαία


Πηγή: 902.gr
Ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα είχε συνάντηση το βράδυ της Τετάρτης με τον επικεφαλής της νέας εξουσίας της Ουκρανίας Αρσένι Γιατσενιούκ στο Λευκό Οίκο, σε μία κίνηση στήριξης της νέας φιλοναζιστικής ηγεσίας του Κιέβου.
Ο Ομπάμα δήλωσε πως οι ΗΠΑ δεν θα αναγνωρίσουν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της Κυριακής, που αναμένεται να αποφασίσει την απόσχιση της Κριμαίας. Την ίδια ώρα η Μόσχα δηλώνει έτοιμη να προχωρήσει στην ένωση, αν αποφασιστεί σχετικά από το λαό της Κριμαίας.
Την ίδια ώρα οι διπλωματικές επαφές είναι συνεχείς χωρίς όμως ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Συνάντηση Ομπάμα με Γιατσενιούκ.
Σε μία κίνηση που επιβεβαίωσε και επίσημα ότι οι ΗΠΑ αναγνωρίζουν τη νέα φιλοναζιστική ηγεσία του Κιέβου, ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα συναντήθηκε το βράδυ της Τετάρτης στο Λευκό Οίκο με τον επικεφαλής της νέας εξουσίας Αρσένι Γιατσενιούκ.
Ο Ομπάμα δήλωσε πως οι ΗΠΑ θα σταθούν στο πλευρό της Ουκρανίας στις προσπάθειές της να διατηρήσει την εδαφική της ακεραιότητα και κυριαρχία της και εξέφρασε την ελπίδα ότι η διπλωματία θα ματαιώσει το δημοψήφισμα της προσάρτησης της Κριμαίας στη Ρωσία, που έχει προγραμματισθεί για την Κυριακή, λέγοντας πάντως ότι σε κάθε περίπτωση η Ουάσιγκτον δεν θα αναγνωρίσει τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος.
Από την πλευρά του ο Αρσένι Γιατσενιούκ, σε δηλώσεις του στους δημοσιογράφους στο Οβάλ Γραφείο, είπε ότι η χώρα του δεν θα «παραδοθεί ποτέ» στη μάχη για την εδαφική της κυριαρχία, ξεκαθαρίζοντας ότι η Ουκρανία τάσσεται στο πλευρό των ιμπεριαλιστών της Δύσης.
Ο Πούτιν προσπαθεί να προσεταιριστεί τους Τατάρους.
Στη Μόσχα ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν συζήτησε κατά τη διάρκεια τηλεφωνικής επικοινωνίας με τον Μουσταφά Τζεμίλεφ, ηγέτη της κοινότητας των Τατάρων της Κριμαίας, την κατάσταση στην περιοχή της χερσονήσου, όπως μετέδωσαν τα ρωσικά πρακτορεία ειδήσεων. Πολλοί Τάταροι που ζουν στην Κριμαία σχεδιάζουν να μποϊκοτάρουν το επερχόμενο δημοψήφισμα στην περιοχή της χερσονήσου της Μαύρης Θάλασσας, με το οποίο αναμένεται να αποφασιστεί εάν η Κριμαία θα αποσχιστεί από την Ουκρανία και θα προσαρτηθεί στη Ρωσία.
Συνεχείς αλλά άκαρπες οι διπλωματικές επαφές Δύσης - Ρωσίας.
Ο υπουργός Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών Τζον Κέρι θα μεταβεί στο Λονδίνο για να συναντηθεί με το Ρώσο ομόλογό του Σεργκέι Λαβρόφ την Παρασκευή, σε μια προσπάθεια να μειωθεί η ένταση στις σχέσεις των δυο χωρών εξαιτίας της ουκρανικής κρίσης και πριν από το επερχόμενο δημοψήφισμα στην περιοχή της Κριμαίας, το οποίο θα διεξαχθεί την Κυριακή.
Η συνάντηση αυτή των επικεφαλής της ρωσικής και αμερικανικής διπλωματίας θα είναι η τέταρτη αυτήν την εβδομάδα.
Ο πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ συνομίλησε τηλεφωνικά με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, τονίζοντάς του ότι πρέπει να γίνουν τα πάντα για να σταματήσει η ένταξη της περιοχής της Κριμαίας στη Ρωσία, καθώς κάτι τέτοιο θα ήταν μια «απαράδεκτη προσάρτηση». Από την πλευρά του Κρεμλίνου τονίστηκε σε σχετική ανακοίνωση ότι οι πρόεδροι Πούτιν και Ολάντ συζήτησαν την ενίσχυση των διεθνών προσπαθειών για την επίλυση της ουκρανικής κρίσης. Αναφέρθηκε επίσης ότι οι υπουργοί Εξωτερικών και Άμυνας της Γαλλίας θα μεταβούν στις 18 Μάρτη στη Μόσχα.
Με αντίποινα προειδοποιεί η Ρωσία σε κυρώσεις σε βάρος της.
Η επιβολή κυρώσεων σε βάρος της Ρωσίας, με αφορμή την ουκρανική κρίση, που θα οδηγούσε σε περιορισμούς σε μια ενδεχόμενη απαγόρευση εισόδου των Ρώσων πολιτικών στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα προκαλούσε την ανάλογη αντίδραση της Μόσχας, δήλωσε ο Αλεξέι Πουσκόφ, πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Δούμας.
«Ασφαλώς, η Ρωσία θα απαντήσει με αντίστοιχα μέτρα», είπε ο Πουσκόφ, μιλώντας στο πρακτορείο «Ιτάρ-Τας».
Οι ευρωπαϊκές κυρώσεις θα μπορούσαν να οδηγήσουν στο «άνευ προηγουμένου πάγωμα» των πολιτικών επαφών, συνέχισε ο Ρώσος αξιωματούχος, προειδοποιώντας ότι η κατάσταση αυτή «θα ήταν χειρότερη απ' ό,τι συνέβαινε την εποχή του Ψυχρού Πολέμου».

«Ξεπούλημα», «Πλουτοκρατία», «Κατοχή» - Τι κακόηχες λέξεις…

 «Ξεπούλημα», «Πλουτοκρατία», «Κατοχή» - Τι κακόηχες λέξεις…

   Μιλούν για «ανάπτυξη», για «πλεονάσματα», για «success story». Και τι κάνουν; Ξεπουλάνε τα πάντα!
  • Μετά τον ΟΠΑΠ, τώρα πήρε σειρά το Ελληνικό, των 6.500 στρεμμάτων και των 400 κτιρίων, το οποίο πάνε να το δώσουν στον… έναν (και πάλι) μειοδότη, έναντι τιμήματος που ανέρχεται σε λιγότερο από 80 ευρώ το τετραγωνικό!!!
  • Προχτές ψήφισαν το πλαίσιο για να ξεκάνουν ολόκληρο τον ΟΛΠ.
  • Στις «διαπραγματεύσεις» τους με την τρόικα διακρίνει κανείς τις μεθοδεύσεις για το περαιτέρω ξεπούλημα του τραπεζικού τομέα.
  • Την περασμένη βδομάδα έδωσαν άδεια στα «κοράκια» να εποπτεύσουν επί τόπου το υπό ξεπούλημα αεροδρόμιο «Μακεδονία».
  • Στη Βουλή πέρασαν διατάξεις για να μοιραστούν σε «φέτες» τα ιμάτια της ΔΕΗ.
  • Έφτασαν στο σημείο να βγάζουν στο σφυρί ακόμα και τα Προσφυγικά της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.
   Ξεπουλάνε μέχρι και τα Προσφυγικά! Που «…αποτελούν κτίρια με ιδιαίτερη κοινωνική και ιστορική σημασία, άρρηκτα συνδεμένα με την αποκατάσταση και ένταξη των Μικρασιατών προσφύγων στον παραγωγικό και κοινωνικό ιστό της χώρας». 
   Aυτά δεν τα λέμε εμείς. Τα αναφέρει η απόφαση του Υπουργού Πολιτισμού Αντώνη Σαμαρά, που το 2009 ανακήρυξε τα Προσφυγικά ιστορικό διατηρητέο μνημείο. Αλλά, σήμερα, είναι η κυβέρνηση του πρωθυπουργού – πλέον - Σαμαρά που τα ξεπουλάει!
   Όποιος ρίξει μια ματιά στον κατάλογο εκποίησης που έχει συντάξει το περιβόητο ΤΑΙΠΕΔ (σσ: πρόκειται για το «ευγενές» Ταμείο που προσπάθησε να βγάλει στο σφυρί ακόμα και τον τοίχο της Καισαριανής!), θα φρίξει!


ΞΕΠΟΥΛΑΝΕ:
    Τις τράπεζες. Τα αεροδρόμια. Τα λιμάνια. Τους σιδηροδρόμους. Το νερό σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Τη ΔΕΗ. Το φυσικό αέριο. Τους αυτοκινητόδρομους. Τα ταχυδρομεία. Τα Ολυμπιακά ακίνητα. Τα ακίνητα του δημοσίου. Το Τατόι. Τα «Ξενία». Τα τουριστικά ακίνητα. Ξεπουλάνε από μουσεία μέχρι αρχαιολογικούς χώρους, τα βουνά, τις παραλίες, τις λίμνες, τη Γη, τον Ήλιο και τη θάλασσα, τα πάντα!
   Λένε ότι «δεν υπάρχει άλλη λύση». Λένε ότι έτσι θα έρθει η «ανάπτυξη». Ρωτάμε:
   α) Με το δήθεν «φάρμακο» των ιδιωτικοποιήσεων και του ξεπουλήματος δεν είναι που «γιατρεύεται» η Ελλάδα εδώ και 30 χρόνια; Το «φάρμακό τους», όμως,  σε τι εμπόδισε την χρεοκοπία, την πτώχευση, την καταστροφή; 
   β) Η εκποίηση του ΟΤΕ, του ΟΠΑΠ, της ΑΓΕΤ, των μεταλλείων, της ΙΟΝΙΚΗΣ, ακόμα και της διώρυγας της Κορίνθου (!), πανηγυρίστηκαν τις περασμένες δεκαετίες ως «ανάπτυξη». Αλλά μήπως στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής δεν είναι που η Ελλάδα κατρακύλησε στο καθεστώς των κρατικών χρεών, των δημόσιων ελλειμμάτων, της  παραγωγικής αποσάθρωσης;
   γ) Ένιοι εκ των σύγχρονων ξεπουληματιών, όταν έπαιζαν παλιότερους ρόλους, έλεγαν ότι αυτή η πολιτική συνιστά πολιτική «εκποίησης των ασημικών». Ποιος δεν βλέπει ότι είναι οι ίδιοι που μετεξελίχτηκαν σε εκποιητές ακόμα και των Καρυάτιδων!
   Αν όλο αυτό το ξεπούλημα δεν εμποδιστεί και δεν ακυρωθεί από τον μόνο που μπορεί να το σταματήσει και να το αποτρέψει - το λαό, αν όλη αυτή η λεηλασία συντελεστεί, ρωτάμε: Χρειάζεται να συντελεστεί με λαδώματα και με «μαύρα» για να καταγραφεί στην ιστορία της Ελλάδας ως το μεγαλύτερο ΣΚΑΝΔΑΛΟ που γνώρισε ποτέ ο τόπος;
   Αυτό το εξελισσόμενο ΣΚΑΝΔΑΛΟ των ΣΚΑΝΔΑΛΩΝ, το ξεπούλημα του τόπου, ακόμα κι αν διεκπεραιωθεί χωρίς μίζες, ακόμα κι αν συντελεστεί «νόμιμα», «ηθικά» και καπιταλιστικά, ρωτάμε: Πού αλλού θα έχει διαπραχθεί τέτοιο έγκλημα παρά μόνο σε «μπανανίες» ή σε χώρες που τελούν υπό κατοχή, όπως, για παράδειγμα, συνέβη με τη διαρπαγή του δημόσιου πλούτου του Ιράκ από τους Αμερικανούς;
*
     Σημείωση 1η : Ξέρουμε ότι ορισμένοι θα πιαστούν από την τελευταία μας φράση και θα σπεύσουν να μας βάλλουν στη θέση μας. Τους ακούμε να καταγγέλλουν τις «υπερβολές», τον «λαϊκισμό» και τις «ανίερες συγκρίσεις» μας. Να μας επαναφέρουν στην τάξη καθότι η Ελλάδα δεν είναι Ιράκ και δεν τελεί, φυσικά, υπό κατοχή. Συμφωνούμε μαζί τους. Όντως η Ελλάδα δεν είναι υπό κατοχή. Για την ακρίβεια, αυτό που λέμε (ας το ακούσουν κι εκείνοι που κάνουν ότι δεν μπορούν να ξεχωρίσουν παρά μόνο το μιλιταριστικό πρόσωπο της κατοχής) είναι τούτο: Αυτοί που μας κυβερνούν εξελίσσονται σε μια άνευ προηγουμένου δύναμη «εσωτερικού ζυγού»! Με την εξής – αυταπόδεικτη - έννοια: Ενεργούν ως δύναμη κρούσης που κόβει την Ελλάδα σε φέτες και τη μοιράζει για να την νέμεται και για να την κατέχει όχι ο λαός της, ο οποίος αποστερείται τον πλούτο του τόπου του, αλλά για να την νέμεται και να την κατέχει η εγχώρια και η διεθνής πλουτοκρατία. Δρουν, δηλαδή, ως δύναμη που θέλει την Ελλάδα να τελεί αέναα υπό το «ζυγό» της «σάρας», της «μάρας» και της «φάρας» εκείνων των «κορακιών» που τους έχουμε γνωρίσει άλλοτε σαν «εθνικούς ευεργέτες» κι άλλοτε σαν «φιλέλληλες επενδυτές» από την εποχή της «Ούλεν» και της «Πάουερ»!
   Σημείωση 2η :  «Η πλουτοκρατία ήτο, είναι και θα είναι ο μόνιμος άρχων του κόσμου, ο διαρκής Αντίχριστος. Αυτή γεννά την αδικίαν, αυτή τρέφει την κακουργίαν, αυτή φθείρει σώματα και ψυχάς. Αυτή παράγει την κοινωνικήν σηπεδόνα» (Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, «Οι Χαλασοχώρηδες»). Το αφιερώνουμε - εξαιρετικά - σε όλους εκείνους τους «προχωρημένους» της σκέψης και της αισθητικής, που, όταν ακούνε τον όρο «πλουτοκρατία», σουφρώνουν τη μυτίτσα τους με υπεροψία και με έκδηλη απαρέσκεια για τα «μαρξιστικά στερεότυπα», για τον «ξύλινο», τον «δογματικό», τον «καθυστερημένο» λόγο των αριστερών και ιδίως των κομμουνιστών. Ίσως, μάλιστα, ως φελλοί που απλώς επιπλέουν, ανίκανοι να αντιληφθούν το ιστορικό βάθος των εννοιών, να τους ανακούφιζε κιόλας - αν ποτέ το μάθαιναν - ότι ακόμα πιο «ξύλινος» ακόμα πιο «καθυστερημένος» και ακόμα πιο «απαρχαιωμένος» (αυτό είναι το μόνο σίγουρο) από το λόγο του Μαρξ, αλλά και του Παπαδιαμάντη, είναι ο λόγος του Πλάτωνα. Προς ενημέρωση (των φελλών), ο Πλάτωνας δεν είναι κάποιος «κρυφοκομμουνιστής». Είναι ο αρχαίος ημών πρόγονος, ο οποίος, με τον πλέον υποτιμητικό τρόπο, χρησιμοποιούσε τον όρο «ολιγαρχία/πλουτοκρατία» από το 4ο π.Χ. αιώνα...
   Σημείωση 3η : Ξανάρχισαν πάλι από τους κυβερνώντες τα γνωστά: «Το κράτος– λένε – δεν έχει λεφτά, πώς να αξιοποιήσει το Ελληνικό, το Ελληνικό πρέπει να πουληθεί για να αξιοποιηθεί»…  Μάλιστα. Προσέξτε: Η «επένδυση» που λέει ότι θα κάνει αυτός στον οποίο πάνε να παραχωρήσουν το Ελληνικό είναι το 1/40 (!)  των χρημάτων που το κράτος (που… δεν έχει λεφτά) έχει χαρίσει στις τράπεζες την τελευταία 5ετία! Ας κρατήσουν, λοιπόν, τα 39/40 αυτού του πακτωλού για την χούφτα των τραπεζιτών. Κι ας δώσουν έστω το 1/40 από αυτά στο Ελληνικό. Για να γίνει το Ελληνικό πνεύμονας ανάσας και ζωής για τις 5 εκατομμύρια ψυχές του Λεκανοπεδίου. Και να μη γίνει «φιλέτο» που θα παραχωρηθεί για να κάνει «μπίσνες» ο ένας (!) μειοδότης. Καλό «ντίλ» δεν είναι;…
Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ


ΜΕ ΚΟΥΚΟΥΛΑ Ή ΧΩΡΙΣ, ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΒΡΩΜΙΚΟ ΡΟΛΟ ΠΑΙΖΟΥΝ...

 ΜΕ ΚΟΥΚΟΥΛΑ Ή ΧΩΡΙΣ, ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΒΡΩΜΙΚΟ ΡΟΛΟ ΠΑΙΖΟΥΝ...



Αντ-εργατικός σχιζοφρενικός αγώνας και ...ΣΙΑ.
Πατήστε ΕΔΩ για λεπτομέρειες
και ΕΔΩ για περισσότερα. 

Έχει η Σουηδία ..«ποιοτικότερους» μετανάστες;

Έχει η Σουηδία ..«ποιοτικότερους» μετανάστες;


Η δημοσιογράφος Kajsa Ekis Ekman εργάζεται υπέρ της Ελλάδος ως ακτιβίστρια. Τη ρωτήσαμε για το ρατσισμό, το Δένδια, τον εκφασισμό και καταρρίψαμε σχετικούς αστικούς μύθους του δημόσιου λόγου

Η Kajsa Ekis Ekman είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας από τη Σουηδία. Τη γνωρίσαμε πρόσφατα, όταν ήρθε στη χώρα μας και έκανε ρεπορτάζ για να αποκαταστήσει την αλήθεια του σουηδικού -και όχι μόνο- Τύπου που αναφέρει συχνά-πυκνά πως «στην Ελλάδα δουλεύουμε λίγο και πληρωνόμαστε καλά». Η Ekman υπέγραψε πρόσφατα έκκληση στον σουηδικό Τύπο, μαζί με άλλους συγγραφείς, καλλιτέχνες και επιστήμονες, να σταματήσουν τα μέτρα λιτότητας, απαιτώντας από τη χώρα της να δημιουργήσει δίκτυο αλληλεγγύης προς την Ελλάδα.

Έχει ο ευρω-Βορράς τελικά χαρούμενους, καλύτερους, πιο μορφωμένους και «ποιοτικότερους» μετανάστες; Επειδή πολύ συχνά στον εγχώριο πολιτικό λόγο, οι χώρες του Βορρά χρησιμοποιούνται ως παραδείγματα σύγκρισης και τελικά ως βοηθητικά επιχειρήματα εκφασισμού του δημόσιου λόγου, θέσαμε ερωτήσεις με άξονα το μεταναστευτικό ζήτημα και την άνοδο του φασισμού, στο Βορρά και στο Νότο. Τη ρωτήσαμε φυσικά και για τις πρόσφατες πολυσυζητημένες δηλώσεις του Έλληνα υπουργού Προστασίας του Πολίτη σχετικά με τους «ποιοτικούς» μετανάστες της Σουηδίας.

DOC TV: Η Σουηδία και ο Ευρωπαϊκός βορράς, σε γενικές γραμμές, έρχονται συχνά στο προσκήνιο στην Ελλάδα, ως παραδείγματα για την κοινωνική τους πρόνοια και για την τήρηση των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Πρόσφατα, ο υπουργός Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη, Νίκος Δένδιας, αναφέρθηκε στη Σουηδία ως εξής: «Η ποιότητα, η διαφορά στον πολιτισμό, αν προτιμάτε, των παράνομων μεταναστών που δεχόμαστε είναι τραγική. Για παράδειγμα, σε σύγκριση με τη Σουηδία, που αντιμετωπίζει μετανάστες από χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης οι οποίοι συνήθως έχουν ένα ορισμένο επίπεδο εκπαίδευσης και είναι Ευρωπαίοι, είμαστε αντιμέτωποι με μετανάστες από το Μπαγκλαντές, το Αφγανιστάν, μετανάστες με άλλη κουλτούρα, από έναν άλλο κόσμο. Οι μορφωμένοι μετανάστες πάνε προς τα βόρεια. Αυτή είναι η ατυχία μας. Η παράνομη μετανάστευση πιέζει την ελληνική οικονομία»Υπάρχει αλήθεια στις δηλώσεις του; Κ.Ε.Ε.: Πού πήγε ο ανθρωπισμός, πότε αρχίσαμε να μιλάμε για τα ανθρώπινα όντα ως «καλής» ή «κακής» ποιότητας; Η δήλωσή του στηρίζεται σε λάθος δεδομένα. Πρώτα απ’ όλα, οι περισσότεροι από τους μετανάστες στη Σουηδία προέρχονται από τη Συρία και το Αφγανιστάν, ενώ πριν από αυτό προέρχονταν από το Ιράκ. Γενικά είναι άνθρωποι που φεύγουν από τον πόλεμο. Η Σουηδία είναι η μόνη χώρα που δίνει τακτικά μόνιμη διαμονή σε πρόσφυγες από τη Συρία. Μόνο το 7% των αιτούντων άσυλο στη Σουηδία είναι από τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Είναι αλήθεια πάντως πως η Συνθήκη του Δουβλίνου ΙΙ έχει κάνει πολλούς μετανάστες να μην μπορούν να εγκαταλείψουν την πρώτη χώρα στην οποία έρχονται, γενικά στο Νότο. Αυτό είναι άδικο και πρέπει να καταργηθεί. Αν και η Σουηδία και ορισμένες άλλες χώρες δεν στέλνουν πλέον πίσω τους πρόσφυγες στην Ελλάδα, λόγω των απάνθρωπων συνθηκών στα στρατόπεδα προσφύγων.

Ποια είναι η πολιτική της σουηδικής κυβέρνησης σχετικά με την «παράνομη» μετανάστευση και τη σχέση των Σουηδών με τους ξένους;Υπάρχουν πολλές επίσημες μελέτες που δείχνουν ότι η Σουηδία έχει ένα δομικό πρόβλημα διακρίσεων. Οι αλλοδαποί υφίστανται διακρίσεις στη Σουηδία: αμείβονται λιγότερο από τους Σουηδούς, παρά το γεγονός πως έχουν την ίδια εκπαίδευση, τους κλείνουν έξω από μπαρ και νυχτερινά κέντρα, και τις μεγαλύτερες διακρίσεις τις βιώνουν οι άνθρωποι από τις μουσουλμανικές χώρες. Η σουηδική αστυνομία κυνηγά επίσης τους ανθρώπους χωρίς χαρτιά στο μετρό και στους δρόμους. Ακόμα και αυτοί που έχουν γεννηθεί στη Σουηδία αλλά φαίνονται ξένοι έχουν μπει στο στόχαστρο. Εγώ ως πολίτης ντρέπομαι πολύ γι’ αυτό.

Υπάρχει «ποιότητα μεταναστών» στη Σουηδία; Αυτός ο όρος είναι απόλυτη ανοησία. Τι σημαίνει άτομο ποιότητας; Ένας μορφωμένος άνθρωπος; Είναι οι μηχανικοί ποιοτικοί άνθρωποι και οι καθαριστές χαμηλής ποιότητας; Λοιπόν, θα ήθελα να δω έναν κόσμο χωρίς καθαριστές, μόνο με μηχανικούς. Πώς θα λειτουργήσει ένας μηχανικός, αν κανείς δεν καθαρίζει τους δρόμους ή το γραφείο του; Αν κανείς δεν αδειάζει τα σκουπίδια, πώς μπορεί μια πόλη να λειτουργήσει;Είναι οι διευθύνοντες σύμβουλοι ποιοτικοί άνθρωποι και οι γυναίκες που φροντίζουν τα παιδιά χαμηλής ποιότητας; Αν κανείς δεν φροντίζει τα παιδιά τους, πώς θα πάνε στη δουλειά τους; Οι άνθρωποι που μιλούν για την ποιότητα των μεταναστών δεν κατανοούν τον καπιταλισμό. Ο καπιταλισμός χρειάζεται πάντα έναν εφεδρικό στρατό εργασίας για να κρατήσει χαμηλά τους μισθούς. Αυτό σημαίνει ότι κάθε άτομο είναι χρήσιμο στο σύστημα, ακόμη και αν είναι άνεργο. Ως σοσιαλιστής, είμαι ενάντια σε αυτό αλλά δεν έχει νόημα στον καπιταλισμό να μιλάμε για ποιότητα μεταναστών.

Έχει υποφέρει η Σουηδία από τους οικονομικούς μετανάστες; Το «υποφέρει» είναι λάθος λέξη. Η οικονομία είχε οφέλη από τη μετανάστευση, όπως δείχνουν πολλές μελέτες. Στη συνέχεια, υπήρξε πρόβλημα αφού ορισμένες εταιρείες θέλησαν να επωφεληθούν από τη δύσκολη κατάσταση των μεταναστών και τους προσέλαβαν με κατώτερο μισθό, γεγονός που θύμωσε τμήμα της σουηδικής εργατικής τάξης. Η λύση όμως δεν είναι να πούμε όχι στη μετανάστευση, αλλά να απαιτήσουμε ίδιο μισθό για όλους τους εργαζόμενους, ανεξάρτητα από την καταγωγή τους. Και οι ντόπιοι και οι μετανάστες έχουν να κερδίσουν από μια τέτοια στρατηγική. Ό,τι κι αν πιστεύουν μερικοί άνθρωποι, η μετανάστευση δεν μπορεί να σταματήσει, εκτός αν ο πλούτος κατανέμεται πιο δίκαια στον κόσμο.

Τον τελευταίο καιρό, παρατηρούμε μια ακραία δεξιά στροφή στην Ευρώπη. Στην Ελλάδα, η νεοναζιστική Χρυσή Αυγή πήγε από το 0,7% το 2009 σε 7%. Οι δημοσκοπήσεις τη δείχνουν ως 3ο κόμμα. Συμβαίνει κάτι παρόμοιο στη Σουηδία; Τι μπορεί να γίνει για να σταματήσει αυτή την τάση; Ναι, υπάρχει ένα κόμμα (Sverigedemokraterna) με ρίζες στο ναζισμό που μπήκε στο κοινοβούλιο το 2010. Υπάρχουν και άλλα ακροδεξιά κόμματα που προσπαθούν να σκοτώσουν ανθρώπους στον δρόμο. Την περασμένη εβδομάδα οι ναζί μαχαίρωσαν τέσσερις αριστερούς, κι ένας από αυτούς εξακολουθεί να παλεύει για τη ζωή του στο νοσοκομείο. Πρέπει να καταπολεμήσουμε τον ρατσισμό τόσο ιδεολογικά όσο και να δουλέψουμε κατά της επιδείνωσης των οικονομικών συνθηκών που τροφοδοτούν την αδικία και τον ρατσισμό. Ο ρατσισμός αυξάνεται σε όλη την Ευρώπη, στις πλούσιες χώρες πετρελαίου όπως η Νορβηγία αλλά και στις οικονομίες που επιδεινώνονται όπως η Ουκρανία. Γι’ αυτό πρέπει να το κατανοήσουμε όχι μόνο οικονομικά αλλά και ψυχολογικά. Στην Ελλάδα, είναι σαφές ότι πρόκειται για ένα φαινόμενο της κρίσης και ότι η τρόικα πρέπει να λάβει μεγάλο μέρος της ευθύνης. Χωρίς το μνημόνιο, η Χρυσή Αυγή ποτέ δεν θα είχε φτάσει σε αυτό το ποσοστό.


Αναρτήθηκε από Elva 

Μην κλαίτε ρε. Της Ετζέ Τεμέλκουραν

 Μην κλαίτε ρε. Της Ετζέ Τεμέλκουραν





Πρώτη φορά καταλαβαίνω αυτούς τους σκληροτράχηλους ανθρώπους, τις γυναίκες, τους άνδρες αυτούς. Τις απεργίες πείνας, στις «παράνομες» γειτονιές, στα σπίτια-γιάφκες, την όψη του αιματοβαμμένου πουκάμισου, της φλέβας των ημερών που ξεπροβάλει.Καταλαβαίνω αυτούς τους ανθρώπους. Καταλαβαίνω για πρώτη φορά αυτούς που λένε «μην κλαίτε, να μη μας δουν οι άλλοι». Καταλαβαίνω πια γιατί ο άνθρωπος εχθρεύεται τα δάκρυά του. Καταλαβαίνω γιατί θέλεις να εξαφανίσεις την πιο ανθρώπινη και ευαίσθητη πλευρά σου. Βάλανε τον Μπερκίν σε ένα μικρό φέρετρο και τον στέλνουν μακριά…

Θέλω να φωνάξω σε όλη τη χώρα «Μην κλαίτε ρε! Κόψτε το! Θα λογοδοτήσουν!» Στεγνώνουν την καρδιά, τα μάτια , τα λόγια μας από τις βρισιές αυτοί οι ξετσίπωτοι. Εμείς γιατί να κλάψουμε; Φωνάξτε ρε! Φωνάξτε! Υπάρχετε και εσείς! Φωνάξτε να το ακούσουν! Υπάρχουμε κι εμείς!

Θέλω να το κατανοήσουν, να ενδώσουν, πως το λένε. Μια φορά στη ζωή τους, μια φορά! Μου’ρχεται να φωνάξω « Εε εσύ σατράπη της εξουσίας τι έχεις εκεί κάτω στα αχαμνά σου; Τσιμέντο ενός δρόμου διπλής κατεύθυνσης»; Και στο τέλος αυτών των ερωτήσεων βρισιές που δεν έχω εκστομίσει ποτέ στη ζωή μου. Άραγε με τέτοιο πόνο και φόρτιση από την πίεση θα εκραγούμε;

Θέλω να γράψω ένα κείμενο τέτοιο έτσι ώστε να μη χαθεί το αίμα των παιδιών. Του Μπερκίν, της Τζεϊλάν, του Ογούρ, του Αλί, του αδερφού και της αδερφής τους. Για όλα τα όμορφα αυτά παιδιά που μετανάστευσαν από αυτόν τον κόσμο. Καταλάβατε; Δεν υπάρχει όμως τέτοιο κείμενο. Ούτε κουβέντα. Δεν μπορεί κανείς να το γράψει. Ανολοκλήρωτες λέξεις και προτάσεις που όταν συναντιόμαστε όλοι μαζί χάνονται. Μια στεγνή βρισιά σε ανοιχτό χώρο.

Θέλω να φιλήσω έναν, έναν όλους αυτούς που βγήκαν χθες στο δρόμο. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που δεν θέλουν την εξουσία για τον εαυτό τους, δεν πτοούνται , δεν χάνουν την ανθρωπιά τους στη χώρα του φόβου και των βασανιστηρίων. «Ας φάμε ξύλο και τι έγινε». Αυτούς που δεν άντεξαν να μείνουν στο σπίτι και ξεχύθηκαν στους δρόμους όπως αυτός ο άντρας που πήρε το ψωμί και βγήκε να διαδηλώσει μόνος του στο πάρκο, όπως εκείνη η γυναίκα. Μου’ρχεται να τους αγκαλιάσω. Θέλω να τους πω «Μη με αφήνεις». «Ούτε εγώ θα σ’αφήσω». Γιατί αν αφήσουμε ο ένας τον άλλο είμαστε καταδικασμένοι σε θάνατο, κατάλαβες; Ξέρεις ότι πεθαίνουμε έτσι δεν είναι; Πιάσε μου το χέρι, αλλά μη κλαίς. Θα βγούμε μπροστά. Θα πατήσουμε την ηλιθιότητά τους. Εντάξει; Μην κλαις όμως.

Δεν μου ταιριάζει αυτό που θα πω, αλλά με απασχολεί στο ελάχιστο. Τη στιγμή που κλαίμε για τον Μπερκίν, τη στιγμή που προσπαθούμε να συγκρατήσουμε τα δάκρυα, ακούγοντας όλους αυτούς ξεδιάντροπους να διαμελίζουν το πένθος μας, μου’ρχεται να τους αστράψω ένα ανάποδο χαστούκι. Σε αυτούς που είμαι σίγουρη ότι δεν θα ενδώσουν να τους πω «Σκάσε, σώπα πια!

Και μετά να γυρίσω με τα χέρια μου αδύναμα και εξουθενωμένα σε ανθρώπους σαν και μένα και να τους ρωτήσω.

Δεν τελειώσαμε έτσι δεν είναι; Είμαστε όλοι Μπερκίν, σωστά; Δεν τελειώνουμε με τον θάνατο, έτσι δεν είναι; Μην κλαις ρε! Ύψωσε τη φωνή σου!

μετάφραση-επιμέλεια

Οι διαπραγματεύσεις, τα πλεονάσματα και οι πραγματικές αντιθέσεις

Οι διαπραγματεύσεις, τα πλεονάσματα και οι πραγματικές αντιθέσεις

Για «εμπλοκή» και «πενθήμερο φωτιά» κάνουν λόγο τα αστικά μέσα ενημέρωσης, αναφερόμενα στις διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης με την τρόικα, με τη σχετική αρθρογραφία μάλιστα να σημειώνει ότι αυτές λαμβάνουν χώρα σε μια στιγμή «κρίσιμη για την ανάπτυξη της οικονομίας».

Πέρα από το αναμφισβήτητο γεγονός ότι το σίριαλ «διαπραγματεύσεις - εμπλοκή - πιέσεις - επόμενη δόση», όπως γνωρίζουν... εκ πείρας οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα, αξιοποιείται όλα αυτά τα χρόνια για να στρώνεται το έδαφος για το επόμενο κύμα αντιλαϊκών μέτρων, η υπόθεση των διαπραγματεύσεων κυβέρνησης - τρόικας έχει μεγαλύτερο βάθος. Ο «καβγάς» βέβαια δεν αφορά το πώς θα διασφαλιστούν τα λαϊκά συμφέροντα: Η κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής είναι δεδομένη γιατί αυτό επιβάλλει η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Αντιθέτως, αντανακλά τις οξυμένες αντιθέσεις που εκφράζονται μεταξύ των διάφορων τμημάτων της αστικής τάξης, εντός και κυρίως εκτός Ελλάδας.
***

Η συζήτηση στα αστικά μέσα ενημέρωσης, αλλά και η αντιπαράθεση ανάμεσα στα κόμματα της αστικής διαχείρισης εστιάζει σε μία πλευρά, στο λεγόμενο πρωτογενές πλεόνασμα, στο ύψος του και στο πώς θα διανεμηθεί. Αποκρύπτουν το γεγονός ότι το ίδιο το πρωτογενές πλεόνασμα είναι «ματωμένο», προέρχεται - και δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά - από το ξεζούμισμα του λαού. «Προσπερνούν» ότι αυτό το ξεζούμισμα θα πρέπει να είναι διαρκές, ακριβώς για να εξασφαλίζεται η «βιωσιμότητα» των πλεονασμάτων, διακηρυγμένος στόχος τόσο της ΝΔ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ.

Εμφανίζεται έτσι η κυβέρνηση «ανυποχώρητη» για τη διανομή του 70% του πλεονάσματος σε ένστολους και «ασθενέστερα στρώματα» (το περιβόητο «κοινωνικό μέρισμα») και από την άλλη η τρόικα να πιέζει για αξιοποίηση του πλεονάσματος για τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Στην πραγματικότητα, βέβαια, αυτή ακριβώς είναι η αποστολή των πλεονασμάτων: Η ενίσχυση της ρευστότητας των επιχειρηματικών ομίλων, η προσπάθεια στήριξης της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Τα όποια ψίχουλα κατευθυνθούν στα πιο εξαθλιωμένα λαϊκά στρώματα δε θα αποτελέσουν ανακούφιση, ούτε θα ανακόψουν την πορεία επιδείνωσης συνολικά του λαού. Σκοπός τους θα είναι αποκλειστικά η διαχείριση της ακραίας φτώχειας, με τρόπο που να διασφαλίζεται και η σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος.
***

Ακριβώς γι' αυτόν το λόγο, την ίδια «πίεση» για τον τρόπο αξιοποίησης των πλεονασμάτων, που τώρα τα αστικά ΜΜΕ αποδίδουν στην τρόικα, την είχαν ασκήσει τα ίδια, αρκετά πιο πριν, για λογαριασμό της ντόπιας αστικής τάξης: «Το πλεόνασμα, που κερδίσαμε (...) πρέπει να κατευθυνθεί στο Πρόγραμμα Δημόσιων Επενδύσεων (...) Ετσι το επισφαλές αυτό κέρδος θα μεταμορφωθεί σε δουλειές, ανάπτυξη και ελπίδα για το αύριο», σημείωνε η «Καθημερινή» στις 16/1/2014. «Η κυβέρνηση θα πρέπει να χρησιμοποιήσει με σύνεση τα διαθέσιμα κεφάλαια από το πρωτογενές πλεόνασμα, ώστε να μην αναγκαστεί να λάβει επιπλέον φορολογικά μέτρα κατά τη διάρκεια του 2014, που με τη σειρά τους θα ασκήσουν πίεση στο διαθέσιμο εισόδημα και στην κατανάλωση και συνεπώς και στις αναπτυξιακές προοπτικές» έγραφε η «Ημερησία» στις 23/1/2014.

Οι τρέχουσες διαπραγματεύσεις κυβέρνησης - τρόικας και τα εμφανιζόμενα «αγκάθια» αντανακλούν ακριβώς τέτοιες αντιθέσεις: Ποιο τμήμα των πλεονασμάτων θα διατεθεί για τις ανάγκες της ντόπιας αστικής τάξης, για τη ρευστότητά της, για τη σύναψη νέων συμμαχιών με μεσαία στρώματα, για τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας και ποιο τμήμα για την εξυπηρέτηση του χρέους. Τι θα γίνει με την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, άρα και σε ποια χέρια θα περάσουν οι εγχώριοι τραπεζικοί όμιλοι. Ποιος θα έχει τον πρώτο λόγο στα νέα πεδία κερδοφορίας που διανοίγονται για το κεφάλαιο με τις ιδιωτικοποιήσεις, π.χ. στην ηλεκτρική ενέργεια, τα λιμάνια κτλ.
***

Οι αντιπαραθέσεις αυτές, όπως ομολογείται όλο και πιο ανοιχτά τελευταία, στην πραγματικότητα αποτελούν μέρος της συνολικότερης διαμάχης, στο εσωτερικό της ΕΕ, αλλά και μεταξύ ΕΕ - ΔΝΤ, Γερμανίας - ΗΠΑ, με τις τελευταίες μάλιστα να επιχειρούν όλο και πιο έντονα να ενισχύσουν την παρέμβασή τους στο εσωτερικό της Ευρωζώνης (όπως επιβεβαιώθηκε και στην περίπτωση των διαρροών του ΔΝΤ για το ύψος των «κεφαλαιακών αναγκών» των ελληνικών τραπεζών, αλλά και με τις προσπάθειες του ΔΝΤ να αποκτήσει ρόλο ακόμη και στο Μηχανισμό Εποπτείας της ΕΕ για τράπεζες). Τμήματα της ελληνικής αστικής τάξης «ακουμπάνε» στη μια ή στην άλλη πλευρά και το ίδιο κάνουν - στον έναν ή στον άλλο βαθμό - και τα κόμματα της αστικής διαχείρισης, ειδικά αυτά που βρίσκονται σε πρώτο πλάνο στη διεκδίκηση της αστικής διακυβέρνησης. Δεν είναι τυχαίο, για παράδειγμα, το γεγονός ότι στις σχετικές παρεμβάσεις του ΣΥΡΙΖΑ απουσιάζει και η παραμικρή αναφορά στις - ελάχιστα συγκαλυμμένες - παρεμβάσεις του ΔΝΤ σε αυτήν την αντιπαράθεση...
***

Ο «καβγάς» είναι υπαρκτός για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, αλλά πέρα για πέρα ξένος σε ό,τι αφορά τα συμφέροντα του λαού. «Φρένο» στην αντιλαϊκή επίθεση δε θα βάλει η μια ή η άλλη έκβαση της διαπραγμάτευσης, ο ένας ή ο άλλος διαχειριστής. Χρειάζεται μαχητικό εργατικό κίνημα, ισχυρή Λαϊκή Συμμαχία μισθωτών, φτωχών αυτοαπασχολούμενων, νεολαίας, γυναικών σε αντιπαράθεση με την ΕΕ, τη στρατηγική του κεφαλαίου, τα κόμματα και τις κυβερνήσεις τους. Ετσι μπορούμε να βάλουμε εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική, να συγκεντρώσουμε δυνάμεις για τη ριζική αλλαγή προς όφελος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, με ανατροπή των μονοπωλίων και της εξουσίας τους. Προϋπόθεση η ενίσχυση και συστράτευση με το ΚΚΕ.

Οι αντι-ΚΚΕ εργολάβοι.... που δεν είδαν και δεν άκουσαν

..


«Μα καλά κανείς δεν αγαπάει αυτό το κόμμα (σ.σ. το ΚΚΕ) και του συμπεριφέρονται με αυτό τον τρόπο; Δεν τους προβληματίζει, ότι, ενώ η κοινωνία βράζει από τα προβλήματα, μετά τις εκλογές του Ιούνη του 2012, δεν κουνιέται φύλλο; Δεν τους προβληματίζει η αδράνεια και η απραξία του ΠΑΜΕ, το οποίο καθημερινά χάνει την επαφή με το κίνημα; Πού ήταν οι κομμουνιστές στην κινητοποίηση των απολυμένων σχολικών φυλάκων και εκπαιδευτικών στις 28/2; Πώς φτάσαμε στο σημείο, να πρωταγωνιστούν στις - τραγικά λίγες και χωρίς αγωνιστικό πλαίσιο είναι αλήθεια - κινητοποιήσεις, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και να είναι απόντες οι κομμουνιστές; Ποιος παίρνει τέτοιες ευθύνες;». Αυτά γράφει σε άρθρο του ο «Εργατικός Αγώνας», η ιστοσελίδα που έχει αναλάβει εργολαβικά να συκοφαντεί το ΚΚΕ, που βεβαίως αναπαράγει η «iskra»" του Λαφαζάνη...

Εκεί στον «Εργατικό Αγώνα» δεν άκουσαν τίποτα για τις εκατοντάδες διαδηλώσεις του ΠΑΜΕ σε όλη τη χώρα για τα ζητήματα της Υγείας; Για τις κινητοποιήσεις με αίτημα την ουσιαστική προστασία των ανέργων; Δεν είδαν τους αγώνες για τους εργαζόμενους στα πεντάμηνα, τις πρωτοβουλίες για όσους βρίσκονται σε διαθεσιμότητα; Τις κινητοποιήσεις των αγροτών; Δεν έχουν πάρει χαμπάρι τις κινητοποιήσεις στις εργολαβίες της ΔΕΗ, τη δράση των Λαϊκών Επιτροπών για κάθε μεγάλο ή μικρό λαϊκό πρόβλημα, την προσπάθεια να οργανωθούν αγώνες για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας; Δεν είδαν τις παρεμβάσεις του ΚΚΕ στη Βουλή για τις διαθεσιμότητες, την ανεργία κ.ά.; Οι του «Εργατικού Αγώνα» δεν κυκλοφορούν στους δρόμους, στις γειτονιές και τους εργασιακούς χώρους, δεν έχουν σχέση με το κίνημα; Αραγε, ενημερώνονται μόνο από τις εφημερίδες και τις ενημερωτικές ιστοσελίδες των αστών ή από αυτές του ΣΥΡΙΖΑ; Μάλλον, όμως, δεν πρόκειται για άγνοια αλλά για ειδική αποστολή με στόχο να συκοφαντήσουν τη δράση του ΠΑΜΕ και των κομμουνιστών στο κίνημα, για δήθεν «φίλια πυρά». Το αστείο είναι, βέβαια, ότι όλα αυτά γράφονταν μια μέρα πριν από τη διαδήλωση των ταξικών σωματείων για την ανεργία που χτυπήθηκε από τα ΜΑΤ!!

Πλαστός ο διαχωρισμός ανάμεσα σε «κρατιστές» και «αντικρατιστές»

Πλαστός ο διαχωρισμός ανάμεσα σε «κρατιστές» και «αντικρατιστές»

Εκτενή αποσπάσματα από την παρέμβαση της Αλέκας Παπαρήγα στη χτεσινή συζήτηση στη Βουλή



Συζητάμε, για μια ακόμη φορά, ένα νομοσχέδιο το οποίο, κατά τη σίγουρη γνώμη μας επιβεβαιώνει πόσο πλαστός, αναχρονιστικός κι αποπροσανατολιστικός είναι ο διαχωρισμός των πολιτικών δυνάμεων σε «μνημονιακές» και «αντιμνημονιακές», σε «μνημονιακά» και «αντιμνημονιακά» κόμματα.
Επιβεβαιώνει πόσο πλαστός κι αποπροσανατολιστικός είναι ο διαχωρισμός ανάμεσα στους «κρατιστές» και τους «αντικρατιστές», ανάμεσα στο μεγάλο και το μικρό κράτος. Είναι θεωρίες, οι οποίες συγκαλύπτουν κυριολεκτικά το χαρακτήρα της πολιτικής που ακολουθείται -για να πάρω την τελευταία εικοσαετία - εικοσιπενταετία, να μην κάνω αναφορές πιο πριν - και συγκαλύπτει, αν θέλετε, και το συγκεκριμένο σκοπό και στόχο που υπηρετεί το κάθε νομοσχέδιο.
Βεβαίως, αυτό το νομοσχέδιο έρχεται σε μια περίοδο -ας πούμε- που «τρέχει» το μνημόνιο. Ορισμένα στοιχεία του νομοσχεδίου αυτού, που έχουν να κάνουν με τα δημοσιονομικά ελλείμματα, με τη μείωση των κρατικών δαπανών, έτσι κι αλλιώς εντάσσονται και μέσα στους στόχους του μνημονίου.
Τσαπατσουλιές, προχειρότητες από προηγούμενους υπουργούς, δισταγμοί, ελιγμοί, μεσοβέζικα λόγια, τέτοιοι δηλαδή χειρισμοί που υπήρχαν και υπάρχουν και σήμερα -και μπορεί να υπάρξουν κι αύριο- οπωσδήποτε επηρεάζονται από το γεγονός ότι από τη μία μεριά η τρόικα πιέζει, από την άλλη έχουμε εκλογές, από την άλλη μεριά διαμαρτύρεται ο λαός κ.λπ. Μόνο κατά τούτο πρόκειται για επίδραση του μνημονίου στη συγκεκριμένη διαμόρφωση του νομοσχεδίου. Η φιλοσοφία του, όμως, οι επιλογές του, δεν έχουν καμία σχέση με το μνημόνιο.
Αν το λέμε αυτό, είναι για πολλούς λόγους. Κι ο ένας λόγος αφορά -αν θέλετε- τους ίδιους τους εργαζόμενους στη Δημόσια Διοίκηση και τους πρώην εργαζόμενους στο στενό και ευρύτερο κρατικό τομέα, ότι δηλαδή διαμαρτύρονται σήμερα στο «και πέντε». Μπορεί να ήταν τα πράγματα εντελώς διαφορετικά; Οχι. Θα ήταν, όμως, αρκετά διαφορετικά, αν από τα τέλη της δεκαετίας του '90 οι εργαζόμενοι στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα έπαιρναν υπ' όψη ότι ξεκίνησε συγκεκριμένος σχεδιασμός άρσης της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων.
Ο λαός πληρώνει κράτος και ιδιώτες
Δεν υπάρχει πιο πλαστό και αποπροσανατολιστικό από αυτό που λέγεται κυρίως από τα κυβερνητικά κόμματα -από τα κόμματα της αντιπολίτευσης και από τον ΣΥΡΙΖΑ λέγεται κάπως διαφορετικά, πιο μοντέρνα- ότι δηλαδή πρέπει να μειωθεί ο κρατικός τομέας, γιατί έτσι κι αλλιώς τον κρατικό τομέα τον πληρώνουν οι εργαζόμενοι. Δηλαδή, τον ιδιωτικό τομέα ποιος τον πληρώνει; Είναι δωρεάν ο ιδιωτικός τομέας;
Πρώτα - πρώτα, κρατικός και ιδιωτικός τομέας είναι άλλη μορφή καπιταλιστικής ιδιοκτησίας. Αλλά εν πάση περιπτώσει, ας μην πάμε σε αυτά τα θεωρητικά ζητήματα που όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης θεωρείτε ότι ήταν του 19ου αιώνα και ότι σήμερα δεν υπάρχουν τέτοιες εκτιμήσεις. Εν πάση περιπτώσει, τον ιδιωτικό - καπιταλιστικό τομέα, τους επιχειρηματίες δεν τους πληρώνουν οι εργαζόμενοι; Ποιος παράγει τον πλούτο; Και μάλιστα πληρώνουν οι εργαζόμενοι όχι μόνο την εκμετάλλευση που τους κάνει ο συγκεκριμένος εργοδότης τους, αλλά πληρώνουν από δέκα χιλιάδες μεριές τον ιδιωτικό τομέα.
Ολα αυτά τα πράγματα αποτέλεσαν μια προπαγανδιστική επένδυση αυτού που ξεκίνησε εδώ και πολλά χρόνια και που με μεγαλύτερη ταχύτητα γίνεται σήμερα. Δηλαδή, όποιους τομείς κρατικής, διοικητικής, ερευνητικής, επιστημονικής ή κοινωνικής υπηρεσίας είχε το κράτος, επειδή δεν άρεσαν στους ιδιώτες, δεν είχαν κέρδη οι ιδιώτες, περνάνε τώρα στους ιδιώτες.
Βεβαίως, υπήρχε και γραφειοκρατία και επικαλύψεις, αλλά δεν ήταν αυτό το κύριο χαρακτηριστικό. Ούτε η γραφειοκρατία ήταν το κύριο χαρακτηριστικό, ούτε η τσαπατσουλιά. Γιατί, αν θέλετε, γραφειοκρατικά προβλήματα και επικαλύψεις μπορεί να δημιουργηθούν, αν δεν προσέξεις, και σε μια φιλολαϊκή πολιτική. Δεν είναι αυτά που προσδιορίζουν το φιλολαϊκό, το φιλεργατικό ή τον αντεργατικό χαρακτήρα μιας πολιτικής.
Εμείς παλεύουμε για ριζικές αλλαγές
Θυμάμαι ότι τη δεκαετία του 1980, όταν ως ΚΚΕ -και ο Χαρίλαος Φλωράκης μέσα στη Βουλή, αλλά μιλώ για το ΚΚΕ συνολικά- καυτηριάζαμε τα επιδόματα κάτω από το τραπέζι, τις πλαστές εφημερίες, τις πλαστές υπερωρίες, χάναμε ψήφους μαζικά τότε, συνδικαλιστικά. Ξέρετε τι μας έλεγαν τότε και οι «γαλάζιοι» και οι «πράσινοι»; Μας έλεγαν «εσείς θέλετε την "επαναστατική γυμναστική", θέλετε την εξαθλίωση του κόσμου, για να επαναστατικοποιηθεί». Ποτέ δεν το πιστεύαμε αυτό. Η εξαθλίωση φέρνει το συμβιβασμό, την υποχώρηση και την αναζήτηση στα ψίχουλα. Μιλώ για την απόλυτη εξαθλίωση.
Επομένως, εμείς έχουμε κάθε λόγο να λέμε ότι δεν έχουμε καμία σχέση με το ότι ανάλογα προβλήματα μπορεί να υπάρχουν -και υπάρχουν ακόμη- και στο χώρο της Δημόσιας Διοίκησης. Ξέρετε ότι είμαστε αντίθετοι στις απεργίες όπου δήλωναν επίδομα ασθενείας -αυτά τα ξέρετε- ότι είμαστε εναντίον της κοπάνας, εναντίον της οκνηρίας στη δουλειά και στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, γιατί αυτά δεν είναι καθόλου καλοί σύμβουλοι στο ριζοσπαστισμό.
Αλλο πράγμα είναι να δουλεύεις με συνέπεια στη δουλειά σου και άλλο πράγμα να πολεμάς το σύστημα, που πρέπει να το πολεμήσεις. Αυτά τα δύο μπορούν να συνδυαστούν. Τα λέω αυτά γιατί ακούμε να λέτε «εσείς δεν θέλετε να αλλάξει τίποτα». Οχι. Εμείς θέλουμε να τα αλλάξουμε όλα και ριζικά.
Παρ' όλα αυτά, παίρνουμε υπ' όψιν και το σημερινό συσχετισμό δυνάμεων. Και με αυτήν την έννοια, καταθέτουμε τροπολογίες για τις διαθεσιμότητες -δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια- τροπολογίες για τον κίνδυνο που έχουν να χάσουν τα ελάχιστα εισοδήματά τους, τις περιουσίες τους αυτοί οι οποίοι χρωστάνε στα ασφαλιστικά ταμεία, οι αυτοαπασχολούμενοι των τριών κατηγοριών. Εχουμε φέρει τροπολογίες.
Ανακύκλωση της ανεργίας
Τώρα προτείνεται η άρση της μονιμότητας, γιατί ξέρετε πάρα πολύ καλά ότι στο ενάμισι εκατομμύριο ανέργους, ούτε εσείς, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε κανένας δεν πρόκειται να δώσει δουλειά, ούτε μετά από πενήντα χρόνια ανάπτυξης και κερδοφορίας. Είναι αδύνατο βέβαια να κρατήσει πενήντα χρόνια η επόμενη φάση κερδοφορίας στην Ελλάδα. Εδώ βλέπουμε τι συμβαίνει στις ΗΠΑ και στην Ιαπωνία, σε πόσο χαμηλό επίπεδο και πόσο σχετικά ολιγόχρονη είναι η ανάκαμψη.
Επομένως, πρέπει να δημιουργήσετε προϋποθέσεις. Οχι, δε θα αφήσετε ενάμισι και δύο εκατομμύρια μόνιμα άνεργους. Πρέπει να περάσετε στην εναλλαγή. Και έχετε πάρα πολλά στηρίγματα και εσείς και η αυριανή κυβέρνηση.
Ηρθε το ΙΝΕ της ΓΣΕΕ και έφερε αυτήν την περίφημη μελέτη. Τι λέει η κυβέρνηση; Εκατό χιλιάδες θέσεις εργασίας; Πενήντα οκτώ χιλιάδες θέσεις εργασίας; Θα δημιουργηθούν πεντακόσιες πενήντα χιλιάδες θέσεις εργασίας με μισθό 586 ευρώ το μήνα για έντεκα μήνες και με κρατικές, με δημόσιες δαπάνες. Τώρα, πού θα τις βρείτε αυτές τις δημόσιες δαπάνες, δεν το λέει η μελέτη -δεν τους ενδιαφέρει αυτό- λες και αυτές οι δημόσιες δαπάνες δεν θα έχουν βγει από τις τσέπες των εργαζομένων, σε ευρωπαϊκό και σε ελληνικό επίπεδο.
Μάλιστα, διάβασα χτες -και δεν νομίζω να είναι ψευδές- ότι ο κ. Σταθάκης του ΣΥΡΙΖΑ είπε ότι δε συμφωνούν με το ποσό των 586 ευρώ και θα το κάνουν 700 ευρώ. Τουλάχιστον, όμως -όπως λέει- με τα 586 ευρώ μπαίνει φραγμός στην ακόμα μεγαλύτερη μείωση του μισθού. Ηρθαμε πάλι στο «μικρότερο κακό», στο «εμείς είμαστε καλύτεροι». Σήμερα (σ.σ. χτες) το πρωί η κυρία Δούρου έλεγε στο MEGA -και το άκουσα με τα αυτιά μου- ότι το ΕΣΠΑ δεν μπορείς να το διαθέσεις όπου θέλεις, γιατί υπάρχουν κωδικοί κ.λπ. στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Για πείτε μου, λοιπόν, πού θα βρεθούν αυτές οι δημόσιες δαπάνες που λέει το ΙΝΕ της ΓΣΕΕ για να δημιουργηθούν εντεκάμηνες θέσεις; Βέβαια, εάν έχουμε δύο και δυόμισι εκατομμύρια ανέργους, εάν και στην ηλικία των 70 και 75 χρόνων πρέπει κανείς να βγάλει ένα μεροκάματο, που σημαίνει ότι θα αυξηθεί το αίτημα για δουλειά, τότε δεν μπορεί να υπάρξει παρά περιστασιακή δουλειά και εναλλαγή. Ετσι, κάθε φορά η ανεργία θα φαίνεται και μειωμένη ή θα έχει μικρή αύξηση, πολύ μικρότερη από ό,τι φαινόταν τα προηγούμενα χρόνια. Αυτός είναι ο στόχος των μέτρων.
Για το θέμα της αξιολόγησης
Τέλος, υπάρχει και αυτό το περίφημο θέμα της αξιολόγησης, το οποίο ήταν ένα εργαλείο. Μια πτυχή είναι αυτό, ότι η σύγκρουση θα γίνεται μεταξύ του ενός και του άλλου. Δηλαδή, όπως υπάρχει ανταγωνιστικότητα ανάμεσα στις επιχειρήσεις, στους επιχειρηματικούς ομίλους, θα υπάρχει ατομική ανταγωνιστικότητα. Και, δυστυχώς, η ατομική ανταγωνιστικότητα, ακόμα και στα παιδιά του Δημοτικού με τη βαθμοθηρία, οδηγεί σε αλλοίωση συνειδήσεων. Καταλαβαίνετε ότι είναι πολύ χειρότερο σε αυτούς που έχουν ανάγκη να θρέψουν την οικογένειά τους με το μειωμένο μισθό του δημοσίου υπαλλήλου. Αυτή είναι η μια πλευρά.
Η άλλη πλευρά -θα σας το πω καθαρά- είναι ο εκσυγχρονισμός του πιστοποιητικού των κοινωνικών φρονημάτων και ο εκσυγχρονισμός του κράτους, της πελατειακής και κομματικής ρουσφετολογίας. Δεν χρειάζονται τώρα αυτά, μέσα από την αξιολόγηση ρυθμίζονται. Δε σας νοιάζει τώρα να έχετε τους δικούς σας. Δεν είναι σωστό. Θέλετε να έχετε πειθαρχικούς.
Μάλιστα, εάν είναι και κομμουνιστές, εάν είναι και επαναστάτες, αν είναι και «ακροέτσι» και «ακροαλλιώς» και από την ώρα που θα μπει στο υπουργείο «ράψει το στόμα του» και καταδώσει το διπλανό του, ακόμα καλύτερα. Διότι έχει και την έξωθεν καλή μαρτυρία ότι δεν ανήκει σε ένα συγκεκριμένο κόμμα. Γιατί να θέλετε την κομματική ρουσφετολογία; Αλλο ότι δεν θα το πετύχετε. Γιατί η κομματική ρουσφετολογία θέλει τους δικούς σας. Αλλά μέσω της αξιολόγησης θα έχετε τους πιο «κατάλληλους». Η κομματική ρουσφετολογία φέρνει και τους ακατάλληλους.
Γι' αυτό εμείς είμαστε ριζικά αντίθετοι με την αξιολόγηση. Αυτό δεν σημαίνει -το ξαναλέω- ότι είμαστε υπέρ της οκνηρίας στη δουλειά, υπέρ της έλλειψης ενδιαφέροντος, ότι δεν καταλαβαίνουμε την ουσία της αξιολόγησης.
Η αξιολόγηση, όμως, είναι βοηθός ανάλογα με το στόχο που έχεις. Παραδείγματος χάριν, γιατί πρέπει να κάνουμε ατομική αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, όταν ξέρουμε ότι τα παιδιά μας βγαίνουν αγράμματα από τα σχολεία, όταν ξέρουμε ότι σήμερα υπάρχει μία σύγχρονη ημιμάθεια, για να το πω καλύτερα; Και εδώ δεν είναι ατομική ευθύνη του εκπαιδευτικού, γιατί ατομικά μπορεί να κάνει το καθήκον του. Εδώ υπάρχει ένα ολόκληρο σύστημα, αναλυτικά βιβλία, η «τράπεζα θεμάτων» που έχετε βάλει και τόσα άλλα πράγματα.
Επομένως, τι αξιολογείται; Αξιολογείται ο διπλανός ανταγωνιστικά, αξιολογείται η πειθαρχία, αξιολογείται η οικονομία, δηλαδή οι περικοπές κ.λπ. Είμαστε ριζικά αντίθετοι σε αυτό το νομοσχέδιο. Θεωρούμε ότι ειδικά σε αυτό το ζήτημα, επειδή υπήρχε προεργασία μαζί με τις ιδιωτικοποιήσεις, έπρεπε το εργατικό, το λαϊκό κίνημα να έχει παρέμβει πιο πολύ».

TOP READ