100 μέρες που συγκλόνισαν την Ελλάδα

 100 μέρες που συγκλόνισαν την Ελλάδα

Σήμερα είναι η επέτειος της δολοφονίας του Σωτήρη Πέτρουλα και η κε του μπλοκ βρίσκει αφορμή να καταπιαστεί με μια εκκρεμή της υπόσχεση και με το βιβλίο του Φώντα Λάδη για τα Ιουλιανά, που κυκλοφόρησε ως ένθετο το περασμένο Σάββατο με την ΕφΣυν, με τον τίτλο της ανάρτησης (που μπορεί να παραπέμπει συνειρμικά στο βιβλίο του Τζόνι Ριντ για την Οκτωβριανή Επανάσταση και τις 10 μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο, αλλά είναι πολύ πιο γειωμένο και σοβαρό από ό,τι μπορεί να φαίνεται από τον τίτλο του). Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί πως το βιβλίο αυτό είναι πιθανότατα από τα πρώτα (αν όχι το πρώτο και μοναδικό για πολλά χρόνια) πολιτικά κείμενα-βιβλία που γράφει ο Λάδης, μετά από την αποχώρησή του από το Κόμμα, κάπου στις αρχές της δεκαετίας με τις βάτες -αν δεν κάνω λάθος.

Η μικρή αυτή μπροσούρα περιλαμβάνει επίσης ενδιαφέρον φωτογραφικό κι αρχειακό υλικό (πρωτοσέλιδα εφημερίδων της εποχής, κτλ). Εδώ θα ασχοληθούμε με το πρώτο μέρος της, όπου εκθέτει σύντομα μερικά στοιχεία, συμπεράσματα, αλλά κι αποσπάσματα από έργα και κείμενα τρίτων, που αναφέρονται στο θέμα του. Παρακάτω παρατίθενται, χωρίς εκτεταμένο σχολιασμό, κάποια ενδιαφέροντα αποσπάσματα (του Λάδη και άλλων).

Μια σύνδεση που επιχειρεί ο Λάδης των Ιουλιανών με το ευρύτερο οικονομικό σκηνικό της εποχής, όπου όμως εξαρτά τις καταλήξεις από τη θέληση του ξένου μονοπωλιακού κεφαλαίου και όχι με την ελληνική αστική τάξη.

Μια και αναφερθήκαμε σε οικονομικούς παράγοντες, ας μην ξεχνάμε ότι η αρχή της δεκαετίας του 60' συμπίπτει με τη σύνδεση της χώρας με την ΕΟΚ και με ορισμένες πρώτες, σημαντικές επενδύσεις ξένου κεφαλαίου στην Ελλάδα. Σε κείνη ακριβώς την περίοδο, οι πολιτικές αντιθέσεις, οδηγημένες σε αδιέξοδο, ήταν σε συνεχή κι αυξανόμενη ασυμφωνία με τις διαγραφόμενες κοινωνικές εξελίξεις.

Κι η ίδια άλλωστε η δικτατορία ήρθε τελικά για να επιβάλει στην Ελλάδα τις θελήσεις του ξένου μονοπωλιακού κεφαλαίου, ανεξάρτητα αν αυτό το επιδίωξε με μια διπλά αντιφατική προσπάθεια που από τη μια έφερε το αναχρονιστικό προσωπείο της "Ελλάδος Ελλήνων Χριστιανών" και από την άλλη τη στρατηγική της βίαιης καταστολής των συσσωρευμένων αντιθέσεων του πολιτικού κόσμου.

Μια παρατήρηση, που μπορεί να συνδεθεί και με επόμενες σημειώσεις, για την επαναστατική (ή μη) δυναμική που είχαν τα Ιουλιανά.

Στις σημαντικές στιγμές, τα γεγονότα ξετυλίγονται συνήθως ταχύτατα, "συμπυκνωμένα". Στα "Ιουλιανά" αντίθετα, η ουσιαστική εξέλιξη ήταν αργή. Για δύο τουλάχιστον μήνες όλα έμοιαζαν ακίνητα, επαναλαμβανόμενα, σε μια αναπάντεχη, τυφλή προσωρινότητα. Ύστερα από το πρώτο λαϊκό ξέσπασμα και την κάθοδο, στις 19 Ιουλίου, ενός εκατομμυρίου ατόμων στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας, η εικόνα έμεινε μετέωρη: διαδηλώσεις, διαβουλεύσεις, συναλλαγές, πιέσεις, αναβλητικότητα, φαινομενική αδιαλλαξία στις αρχικές θέσεις, διακωμώδηση και κατεξευτελισμός του Παλατιού και της Βουλής, και πάλι διαδηλώσεις, συναλλαγές, διαβουλεύσεις...

Ένα ενδιαφέρον ερμηνευτικό σχήμα για τη διακυβέρνηση της Ε.Κ. και την αξία χρήσης της ως προς τον εκσυγχρονισμό του πολιτικού συστήματος.

Υπάρχει όμως και μια άλλη άποψη. Εκείνη που υποστηρίζει πως η Ε.Κ. ακριβώς με το να υλοποιήσει ένα μέρος από το πρόγραμμά της, στην ουσία ικανοποιούσε τις ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου στην Ελλάδα, που όσο περνούσε ο καιρός εξυπηρετιόταν όλο και λιγότερο από την αντιδραστική, παρωχημένη πολιτική του Παλατιού και κυρίως της παραδοσιακής Δεξιάς.

Αυτήν την άποψη διατυπώνει αναλυτική ο Δ. Χαραλάμπης στο βιβλίο του "Στρατός και Πολιτική εξουσία - η δομή της εξουσίας στην μετεμφυλιακή Ελλάδα" (Εξάντας 1985):

Τα βασικά στοιχεία της φιλελευθεροποίησης επί κυβέρνησης Ε.Κ. ήταν ο περιορισμός του ιδεολογικού ρόλου του αντικομμουνισμού, η προσπάθεια απομάκρυνσης του συνδικαλισμού από τον έλεγχο της Δεξιάς και η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Και τα τρία στοιχεία όχι μόνο της προσπάθειας εκδημοκρατισμού της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και της ορθολογικής οργάνωσης της κοινωνίας σύμφωνα με τις ανάγκες της οικονομικής απογείωσης και της μακροχρόνιας σταθεροποίησης της αστικής εξουσίας.

Σημειώνεται επίσης η θετική, ευνοϊκή στάση που κράτησε αρχικά το Παλάτι στην αλλαγή φρουράς σε κυβερνητικό επίπεδο, μετά την αποπομπή (ουσιαστικά) του Καραμανλή, και η διάλυση του αρραβώνα τους (μια σύγκρουση που εκδηλώθηκε σχετικά με τον έλεγχο του στρατεύματος), πιθανότατα εξαιτίας του Κυπριακού και των αμερικανικών πιέσεων.

Η μετριοπαθής στάση της κυβέρνησης απέναντι στα αστικά συμφέροντα, τη μοναρχία και τα αμερικανικά συμφέροντα δοκιμάστηκε πολύ γρήγορα με την κυπριακή κρίση. Ο Γ. Παπανδρέου προσπάθησε να ακολουθήσει μια πολιτική που δε θα ερχόταν σε αντίθεση προς την αμερικανική εξωτερική πολιτική. Μέσα στα πλαίσια αυτής της πολιτικής ήταν και η καταρχήν αποδοχή του σχεδίου Άτσεσον για την Κύπρο. Αποδοχή που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει ύστερα από πίεση της Λευκωσίας. Η κυβέρνηση της Ε.Κ. δεν μπορούσε να έρθει σε άμεση ρήξη με την κυβέρνηση της Λευκωσίας.

Ο Γ. Παπανδρέου είχε μεν αναγνωρίσει τις συνθήκες του Λονδίνου και της Ζυρίχης σαν εθνικά συμφέρουσες και τις είχε παλιότερα υπερψηφίσει στη Βουλή, αλλά η συγκεκριμένη συγκυρία, μετά την αναθεώρηση του Συντάγματος από το Μακάριο, έθετε νέα προβλήματα. Δεν μπορούσε όμως η κυβέρνηση να δεχτεί ενάντια στη Λευκωσία τα σχέδια των αμερικανών για νατοποίηση, για διχοτόμηση του νησιού, αν δεν ήθελε να οδηγηθεί στην πολιτική αυτοκτονία (Χαραλάμπης)

Η αδιάλλακτη στάση του αρχιεπισκόπου Μακαρίου, που για να προστατεύσει την εδαφική ακεραιότητα της χώρας του, επέμεινε για μια λύση στα πλαίσια του ΟΗΕ και δε δίστασε να παίξει για το σκοπό αυτό το σοβιετικό και νασερικό χαρτί, υποστηρίχτηκε παρά κάποιους δισταγμούς και μερικές υποχωρήσεις από την κυβέρνηση Παπανδρέου, η οποία αντιστεκόταν στις ισχυρές πιέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και δειχνόταν λιγότερο πειθήνια από τις δεξιές κυβερνήσεις. Οι οπισθοδρομικές δυνάμεις του εσωτερικού και ορισμένη αμερικανική πολιτική αποφάσισαν την πτώση της (Σβορώνος).

Μια ερμηνευτική προσέγγιση της αποστασίας από το βιβλίο του Χαραλάμπη (που αναφέρεται αρκετές φορές κι είναι αρκετά διεισδυτικό, παρά τους περιορισμούς της πολιτικής του τοποθέτησης)

Η αποστασία δεν είναι όμως το αποτέλεσμα μοναρχικών υποσχέσεων και εφοπλιστικών χρημάτων, τα οποία και υπήρχαν και έπαιξαν ρόλο, αλλά η πραγματική της αιτία βρίσκεται στο γεγονός του χάσματος μεταξύ της πλειονότητας των βουλευτών της Ε.Κ. και του μέρους εκείνου του εκλογικού σώματος, το οποίο υποτίθεται ότι αντιπροσώπευαν. Είναι γεγονός ότι η πλειοψηφία των βουλευτών της Ε.Κ. δεν ήταν μόνο ταυτισμένη με το σύστημα πελατείας-πατρωνείας και το ρόλο του κοινοβουλευτισμού στη μετεμφυλιακή οργάνωση του ελληνικού κράτους, αλλά και αντιπροσώπευε αστικά συμφέροντα, τα οποία ήταν αντίθετα προς την πολιτική συγκυρία που είχε δημιουργηθεί. Έτσι δεν ήταν μόνο οι "διαβλητές συνειδήσεις" των βουλευτών του Κέντρου αλλά η πολιτική τους θέση και τα συμφέροντα που αντιπροσώπευαν, που τους μετέτρεψαν σε όργανα της πολιτικής των ανακτόρων (Χαραλάμπης).

Ο Φώντας Λάδης συμπληρώνει

Από την άλλη μεριά, πολλοί βουλευτές της Ε.Κ. συμπαρατάχθηκαν με τον Γ. Παπανδρέου, όχι επειδή δε φοβούνταν το "γενικό τάραγμα των νερών" που είχε αρχίσει, αλλά γιατί καταλάβαιναν πως, αν προσχωρούσαν στην "αποστασία", θα έρχονταν αντιμέτωποι με τα γενικότερα αισθήματα του λαού, άρα και της δικής τους εκλογικής πελατείας.

Παρεμβολή από ένα ευτράπελο, που επιβάλλεται να συνδυαστεί συνειρμικά με διάφορες σύγχρονες (και βασικά διαχρονικές) αντίστοιχες καταθέσεις.

Εκείνο το "ένα-ένα-τέσσερα", μερικοί πανικόβλητοι αστυφύλακες -όπως θα καταθέσουν στα δικαστήρια- το ακούν σαν "ένα-δύο-τρία", δηλαδή σαν σύνθημα εφόδου εναντίον τους!...

Μερικά συμπεράσματα για το χαρακτήρα, τη φύση και τις δυνατότητες των Ιουλιανών.

Υποστηρίζοντας όσο ποτέ μέχρι τότε την αστική νομιμότητα οι κυριαρχούμενες τάξεις -ενδεικτικό είναι το σύνθημα "114" που πολύ εκφραστικά ζητούσε την πραγματική τήρηση του Συντάγματος του 1952, και όχι την κατάργηση της μοναρχίας αλλά τον περιορισμό των εξουσιών της- δεν ήταν σε θέση να αποτρέψουν την ίδια τη λογική της αστικής εξουσίας, η οποία με κανένα τρόπο δεν περιορίζεται στη θεσμική νομιμότητα.

Η πολιτικά διορατική και συνεπής στάση της ΕΔΑ, που αρνήθηκε συνθήματα όπως "κάτω η μοναρχία" κλπ, αποτελεί αποτέλεσμα της επίγνωσης της ισορροπίας δυνάμεων μέσα στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό και όχι ρεβιζιονισμό ή προδοσία, όπως νομίζει ο Ψυρούκης. Βέβαια είναι γεγονός ότι οι βάσεις για το δημοψήφισμα του 1974 τέθηκαν στα Ιουλιανά και στις επιπτώσεις τους, αλλά η ιστορική στιγμή δεν επέτρεπε αντιπαράθεση με τη μοναρχία. (Χαραλάμπης)

Ο Λάδης φαίνεται να συμφωνεί με το πρώτο σκέλος, αλλά εξαρτά την επαναστατική κατάσταση, όχι τόσο από τις αντικειμενικές συνθήκες, όσο από την ετοιμότητα του υποκειμενικού παράγοντα να την αξιοποιήσει.

Κανείς βέβαια δεν υποστηρίζει στα σοβαρά πως η κατάσταση ήταν επαναστατική. Κι αυτό γιατί παρόλο που οι διαδηλωτές έκφραζαν την οργή τους εναντίον του Κωνσταντίνου και της Φρειδερίκης με βαρύτατους χαρακτηρισμούς, βασικά δεν έθεταν -όπως και τα κόμματα- καθεστωτικό. Δηλαδή δεν ζητούσαν αλλαγή του πολιτεύματος, αλλά αντίθετα την τήρηση του συντάγματος από το συγκεκριμένο βασιλιά. Από τη στιγμή όμως που εκείνος δεν το τηρούσε;

Όπως και να ερμηνεύσει κανείς τις διαθέσεις των μαζών, αναμφισβήτητο είναι πως δεν υπήρχε δυνατότητα εξαναγκασμού του Κωνσταντίνου σε σημαντική υποχώρηση, αφού ούτε η ΕΔΑ ούτε η Ε.Κ. είχαν άλλες δυνάμεις με το μέρος τους, εκτός από τους άοπλους και ουσιαστικά ανοργάνωτους διαδηλωτές. Και ενώ η Ε.Κ. μπορούσε ίσως να υπολογίζει, με βάση αυτά που είπαμε πρωτύτερα, στην υποστήριξη ορισμένων στρατιωτικών, η ΕΔΑ, με το χαμηλό ιδεολογικό-οργανωτικό της επίπεδο, δεν μπορούσε να έχει επιθετική στρατηγική, αφού δεν κατόρθωσε να έχει -όπως φάνηκε άλλωστε στη συνέχεια- ούτε καν αμυντική στρατηγική.

Επίσης, εκθέτει τις απόψεις του προδικτατορικού διευθυντή της Αυγής (Παρασκευόπουλος), που καταφέρνει να είναι πολιτικά πιο πίσω κι από το Μητσοτάκη, επισημαίνοντας την υπευθυνότητα των αποστατών και την ακραία στάση της ΕΔΑ (!) που απέκλειε ουτοπικά κάθε συμβιβασμό.

Το να υποστηρίζει ωστόσο κανείς ότι η ΕΔΑ και η Ε.Κ. έπρεπε να έρθουν σε συμβιβασμό με το Παλάτι και να δεχτούν -μετά την αποτυχία των πειραμάτων Νόβα και Τσιριμώκου- να χριστεί άλλος πρωθυπουργός, από τις γραμμές της Ε.Κ., για να βοηθηθεί ο βασιλιάς να βγει από το αδιέξοδο είναι πέρα για πέρα λαθεμένο. Την παράξενη αυτή θεωρία προβάλλει ο Πότης Παρασκευόπουλος -διευθυντής προδικτατορικά της "Αυγής" και ηγετικό στέλεχος της ΕΔΑ- στο βιβλίο του "Μαρτυρία 1963-1967 - Πώς φτάσαμε στη Δικτατορία" (Διάλογος 1967).

Το παλάτι όμως είχε ρίξει τον κύβο. Επομένως δεν μπορούσε να κάνει πίσω, όσες φορές κι αν ήταν σε βάρος του το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας στη Βουλή (...) Φυσικά θα ήταν συμβιβασμός πιο δυσμενής για την ηγεσία της Ε.Κ. και με βαρύ πλήγμα για το γόητρο του Γ. Παπανδρέου. Θα 'ταν όμως οπωσδήποε συμβιβασμός ωφελείας για τις πολιτικές δυνάμεις της Ε.Κ. και της αριστεράς και για την υπόθεση της δημοκρατίας.
Είναι έκδηλη η επιθυμία του βασιλιά να περιβάλει τις ενέργειές του, έστω και εκ των υστέρων, με συνταγματική και κοινοβουλευτική κάλυψη.

Σε όλα αυτά (σ.σ.: στο ότι η νέα ηγεσία των ΗΠΑ ευνοούσε την επιβολή δικτατορίας σε πολλές χώρες) οι πολιτικές ηγεσίες της Ε.Κ. και της αριστεράς, έκλειναν τα μάτια και επέμεναν να αποκλείουν κάθε σκέψη συμβιβασμού. Για αυτό η κίνηση των "αποστατών" όσο βιασμένη και χωρίς σοβαρές επιτυχίες κι αν ήταν, εξέφραζε αυτές τις ανησυχίες και την απαίτηση της στιγμής για μια πολιτική συμβιβασμού. Αυτά τα στοιχεία δεν πρέπιε να τα παραγνωρίζουμε όταν πρόκειται να κρίνουμε την πολιτική ενέργεια των "αποστατών".

Και συμπληρώνει ο Λάδνς:
Σε κάθε περίπτωση, η παραπάνω θέση είναι πιο συντηρητική ακόμα και από τη θέση που υποστηρίζει ο Κ. Μητσοτάκης στη ραδιοφωνική του συνέντευξη με τη Μ. Ρεζάν. Εκείνος λέει πως ο Γ. Παπανδρέου έπρεπε να δεχτεί να αναλάβει κάποιος άλλος το υπουργείο της Εθνικής Άμυνας, ενώ ο Π. Παρασκευόπολους λέει πως έπρεπε να δεχτεί να μπει στη θέση του, κάποιος άλλος πρωθυπουργός.

Για το ταξικό υπόβαθρο των γεγονότων, ο Χαραλάμπης σημειώνει τα εξής.

Η διαδικασία η οποία ξεκίνησε με την πρωτοβουλία της μοναρχίας τον Ιούλιο του 1965 και κατέληξε στο κίνημα της 21ης Απριλίου δεν ήταν μόνο αποτέλεσμα του βιασμού της κοινοβουλευτικής νομιμότηγτας από το βασιλιά. Πρόκειται για ένα πολύ πιο σύνθετο φαινόμενο, του οποίου ο τελικός λόγος βρίσκεται στη μορφή που είχε πάρει η ταξική πάλη στην Ελλάδα, στη μορφή της ισορροπίας των εξουσιαστικών σχέσεων μέσα στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό. Το φαινόμενο της αποστασίας, της κρίσης των κομμάτων και της μοναρχίας, αλλά και η μορφή που πήρε η αυταρχική διέξοδος από την κρίση της μετεμφυλιακής νομιμότητας, δεν ήταν μόνο αποτέλεσμα της πολιτικής στρατηγικής των εκπροσώπων της αστικής τάξης, συμπεριλαμβανομένης και της μοναρχίας και της διοίκησης του στρατού. Ήταν αποτέλεσμα και των διεργασιών μέσα στις κυριαρχούμενες τάξεις, οι οποίες -και αυτό πρέπει να τονισθεί εδώ- άφησαν την πρωτοβουλία και τις πολιτικές επιλογές στα χέρια της αστικής τάξης και των εκπροσώπων της. Η αντιδραστικής διέξοδος από την κρίση εκπροσώπησης, αλλά και η αστική λύση της κρίσης της δικτατορίας αργότερα, ήταν αποτέλεσμα μιας ουσιαστικής και βασικής κατάστασης που χαρακτηρίζει τις κοινωνικές σχέσεις στην Ελλάδα. Αυτή η κατάσταση είναι η πλήρης ενσωμάτωση των μικροαστών, εργατών και αγροτών στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, συσσωρευσης και αξιοποίησης, όπως αυτός έχει συγκροτηθεί στην Ελλάδα".

Ο Λάδης σχολιάζει σχετικά ότι υποτιμάται οι θέσεις και η δράση της οργανωμένης Αριστεράς και πως η ενσωμάτωση εδώ θεωρείται κοινωνική και τελεσίδικη και όχι τόσο πολιτική και προσωρινή, ενώ επισημαίνει πόσο σύνθετο και δυσεπίλυτο παραμένει -όχι μόνο για την Ελλάδα- το πρόβλημα μιας ριζοσπαστικής κοινωνικής αλλαγής. Για να συνεχίζει με τα δικά του τελικά συμπεράσματα.

Κανείς δεν μπορεί να πει ότι τότε η πλειοψηφία του λαού, οι εργαζόμενοι, αγωνίστηκε ενάντια στην αστική νομιμότητα. Αντίθετα, υπερασπίστηκε με μαχητικό βέβαια τρόπο το αστικό Σύνταγμα και τη λειτουργία του αστικού Κοινοβουλίου από τις ωμές παραβιάσεις και τις παρεμβάσεις του Κωνσταντίνου.

Ωστόσο, η λαϊκή αγωνιστικότητα στην περίοδο των Ιουλιανών περιείχε, κατά τη γνώμη μας, και μια παράλληλη, πολύ πιο ριζοσπαστική προοπτική από αυτές που αναφέρθηκαν. Μια προοπτική που -κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις- ξεπερνούσε τα αστικά πλαίσια και τους στόχους των συγκεκριμένων πολιτικών δυνάμεων. Αυτό το επαναστατικό στοιχείο υπήρχε στη δυναμική των γεγονότων, των βασικών συγκρούσεων που οδήγησαν στα Ιουλιανά, στις διαθέσεις των μαζών, ανεξάρτητα από τη χαμηλή, γενικά, πολιτική συνειδητότητά τους. Από τη στιγμή που δε συνέτειναν όμως οι υποκειμενικοί παράγοντες, η κατάσταση σίγουρα δεν ήταν επαναστατική. Οι διαθέσεις όμως μιας σημαντικής μερίδας του κόσμου ήταν για μια περίοδο επαναστατικές.

Η Αριστερά, βέβαια, δεν μπορούσε απότομα να αλλάξει πρόσωπο. Ωστόσο η γενική κατάσταση -και τα Ιουλιανά- της έδειχνε αυτή την ανάγκη. Κάτω από μια σταδιακή αλλαγή πλεύσης, τα Ιουλιανά θα μπορούσα να γίνουν ένας σημαντικός ιστορικός κρίκος προς μια ριζική, κοινωνική αλλαγή στη χώρα μας και όχι μόνο προς μια ριζική πολιτική αλλαγή.

Ειπαμε όμως: η κριτική της ιστορίας δέχεται πολύ φειδωλά τα "αν" και τα "εφόσον". Γεγονός είναι ότι πολλοί παράγοντες έδρασαν, ώστε στα χρόνια που ακολούθησαν να μην υλοποιηθεί αυτή η πλευρά των Ιουλιανών. Πράγμα που σημαίνει πως η προοπτική στο βαθμό -μικρό ή μεγαλύτερο- που υπήρχε, ήταν σε αναντιστοιχία με το γενικό πολιτικό επίπεδο της εποχής. Αυτό αποδείχτηκε κι από το ότι χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να πραγματοποιηθούν απλώς οι βασικές πολιτικές θεσμικές αλλαγές που τα Ιουλιανά είχαν προαναγγείλει.

Οι εργαζόμενοι όμως δεν μπορούσαν να σταματήσουν τους αγώνες τους, μόνο και μόνο επειδή τότε δεν υπήρχαν όλοι οι όροι της τελειότερης έκβασής τους, προς όφελος των πολιτικών και των κοινωνικών-ταξικών συμφερόντων τους. Μια τέτοια αναστολή αγώνων δεν έγινε ποτέ στην ιστορία. Μέσα από τις κινητοποιήσεις, την πείρα, τα λάθη, τις ήττες και τις επιτυχίες, δημιουργούνται και οι όροι για την επίτευξη, κάθε φορά από διαφορετική αφετηρία, των άμεσων και των μαρκοπρόθεσμων κοινωνικών στόχων των εργαζομένων.

Εκεί στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΛΑΕ, ΣΥΡΙΖΑ και Σια... πως θα συνεχίσετε να υποστηρίζετε ανθρωπόμορφα κτήνη;

 Εκεί στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΛΑΕ, ΣΥΡΙΖΑ και Σια... πως θα συνεχίσετε να υποστηρίζετε ανθρωπόμορφα κτήνη;

 

Οι "μετριοπαθείς" εξεγερμένοι αποκεφάλισαν δεκάχρονο Παλαιστίνιο, με την κατηγορία πως είναι μαχητής της "Παλαιστινιακής Ταξιαρχίας Ιερουσαλήμ", που μάχεται μαζί με τη Χεζμπολά και το στρατό της Συρίας, τους λακέδες των ιμπεριαλιστών!

Ο Π. Κωνσταντίνου (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) με τους φονιάδες αποκεφαλιστές... 

Διαβάζουμε κι αναδημοσιεύουμε από το "PRESS-GR": 

Στην πατρίδα μας επιμένουμε πίστη στο... διευθυντήριο της Ε.Ε. Είμαστε η χώρα όπου μισθοφόροι φονιάδες, ποινικοί εγκληματίες, λιποτάκτες, έμμισθοι μισθοφόροι των φονιάδων του "ελεύθερου συριακού στρατού", διαδηλώνουν ελεύθερα κι ανεμίζουν τις μισθοφορικές σημαίες τους και μάλιστα έχοντας την πλήρη στήριξη των ελληνικών πολιτικών κομμάτων -εξαιρουμένου του ΚΚΕ. Κι αυτή η υποστήριξη των φονιάδων του λαού της Συρίας, δεν είναι μια καινούρια υπόθεση. Πρωτοστατούν τα λεγόμενα "αριστερά" κόμματα και κινήματα και πρωτίστως ο ΣΥΡΙΖΑ -μάλιστα ο κ. Τσίπρας δεν δίσταζε να φωτογραφηθεί στην πλατεία Συντάγματος με τους δολοφόνους και τη σημαία τους-, ένα τμήμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, της ΛΑΕ και άλλων δήθεν "αριστερών επαναστατικών" οργανώσεων, αλλά κι οι επαγγελματίες "αντιρατσιστές" και ΜΚΟ.

Γιατί η Ελλάδα επιμένει σκληρά στη γραμμή του άξονα Τελ Αβιβ-Άγκυρα;

Πως ξεχάστηκε και γιατί, με ποια ανταλλάγματα (;) από τις κυβερνήσεις των τελευταίων πέντε χρόνων, η στάση της Συρίας απέναντι στην πατρίδα μας (Hafez Al Assad: «Τούρκος στρατιώτης σε ελληνικό έδαφος, σημαίνει επίθεση εναντίον της Συρίας»!,  Κυπριακό, Αιγαίο...) , αλλά και το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Αντιοχείας με τα 2.000.000 εκατομμύρια Ελληνορθόδοξους;

Στη Θεσσαλονίκη ανέμιζαν τις σημαίες των φονιάδων αποκεφαλιστών, στην διαδήλωση "αριστερών" υπέρ μεταναστών!

"Αγανακτισμένοι" Σύριοι για τη "δικτατορία" στη Συρία, "διαδηλώνουν" και στο Σύνταγμα, με τη σημαία των μισθοφόρων!

Φωτογραφίες με τους φονιάδες Cia διακινεί από τον προσωπικό του λογαριασμό και ο ίδιος ο Τσίπρας: Alexis Tsipras

...και φυσικά με δέος μπροστά στη σημαία των φονιάδων στο Σύνταγμα

...και φυσικά ο κ. Άρης δεν έχανε ευκαιρία

...την ημέρα που η μαρτυρική Συρία γιορτάζει την "Ημέρα της Ανεξαρτησίας"

- Νομιμοποιούν τα σύμβολα των δολοφόνων τζιχαντιστών... χωρίς ντροπή!

sibilla

   Τελικά ήταν στημένο το πραξικόπημα;

Από Οικοδόμος

Γράφει ο 2310net //

Γεμίσαμε Τουρκολόγους, πραξικοπηματολόγους, Ερντογανολόγους. Είχαμε καβάτζα συνομωσιολόγους. Για την ακρίβεια πάντα παράγαμε περισσότερους από όσους μπορούσαμε να καταναλώσουμε.
Ωστόσο η πιθανότητα να έστησε το πραξικόπημα ο ίδιος ο Ερντογάν δεν ανήκει στην σφαίρα της συνομωσίας και είναι κάτι που πολλοί σκεφτήκαμε κι ας μην έχουμε άδεια ταξί. Άλλωστε υπάρχουν πράγματα που γίνονται στην πραγματικότητα και θα τα ζήλευε και ο καλύτερος συνομωσιολόγος.
Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν πολιτικοί ηγέτες, λίγοι αλλά υπάρχουν, που θα μπορούσαν να στήσουν ένα τέτοιο πραξικόπημα. Και ο Ερντογάν είναι ένας από αυτούς.
΄Είναι επίσης αλήθεια ότι η πιθανότητα πίσω από ένα πραξικόπημα να βρίσκονται οι ΗΠΑ είναι πιο μεγάλη από το να υπογράψει η Ελλάδα κι άλλο μνημόνιο. Πιο μεγάλη κι από το να πάρει πέναλτι ο Ολυμπιακός αν βουτήξει στην περιοχή (ή έξω από αυτή) ένας παίκτης του.
Είναι επίσης αλήθεια ότι οι ΗΠΑ έχουν χάσει το ταλέντο τους στα επιτυχημένα πραξικοπήματα.
Αλλά ας μιλήσουμε λίγο σοβαρά. Το πιο πιθανό σενάριο είναι ότι ο Ερντογάν γνώριζε για το πραξικόπημα και το άφησε να εξελιχθεί γιατί μπορούσε να το καταστείλει.
Αυτά τα πράγματα δεν αποδεικνύονται. Ούτε αποκαλύπτονται από τα απόρρητα στοιχεία των μυστικών υπηρεσιών  όταν κάποτε ανοίγουν οι φάκελοι.
Όμως δύο πράγματα είναι πέραν αμφισβήτησης: Το ένα είναι ότι ασφαλώς και υπήρχαν οι δυνάμεις που θα αντιπολιτεύονταν τον Ερντογάν και θα έφταναν μέχρι και στο σημείο πραξικοπήματος και το άλλο ότι ο Ερντογάν συμπεριφέρθηκε μετά από την απόπειρα σαν να το ήθελε. Κατάφερε και να εκκαθαρίσει τα πάντα τελειώνοντας την αντιπολίτευση και ταυτόχρονα να ανεβάσει τις πολιτικές του μετοχές εντός και εκτός συνόρων.
Σε πολιτικό επίπεδο αναδύεται μια τεράστια εξέλιξη: η άνοδος του Ερντογανισμού θα σημάνει την επικράτηση ενός ιδιότυπου συντηρητισμού και στην Τουρκία. Ο Ερντογάν φαίνεται να είναι για τον ανατολικό κόσμο ότι οι συντηρητική δεξιά για τον δυτικό κόσμο. Η σχέση Ερντογάν με τον ισλαμικό φονταμενταλισμό μοιάζει με τη σχέση της «δημοκρατικής» ακροδεξιάς με την φασιστική ακροδεξιά. Ότι είναι η Λεπέν ή ο Καρατζαφέρης σε σχέση με τον ναζισμό στην Ευρώπη είναι και ο Ερντογάν σε σχέση με τον ISIS. Μοιράζονται την ίδια σχεδόν ιδεολογία, ομοιάζουν στη ρητορική και στην πολιτική στόχευση, αλλά διαφέρουν λίγο ως προς τον τρόπο επιβολής της. Ή καλύτερα, διαφέρουν ως προς τον τρόπο με τον οποίο επικοινωνούν την προσπάθεια επιβολής της.
Ο Ερντογάν δεν θα στήσει τους αντιπάλους του με πορτοκαλί φόρμες για να τους αποκεφαλίσει, αλλά θα επαναφέρει την θανατική ποινή. Η Λεπέν δεν θα βγάλει στο δρόμο τα τάγματα εφόδου του κόμματός της να μαχαιρώνουν μετανάστες αλλά θα κάνει το βίο τους αβίωτο θεσμικά.
Βασισμένοι σε ό,τι μας έχει μάθει ο καπιταλισμός ανεξάρτητα της εθνικής του έκφρασης, μπορούμε με κάποια βεβαιότητα να εκτιμήσουμε ότι ο Ερντογάν δεν θα τελειώσει όταν θα οργανωθεί καλύτερα μια πραξικοπηματική απόπειρα εναντίον του, όταν θα καταλάβουν οι επίδοξοι πραξικοπηματίες τις τηλεοπτικές συχνότητες ή θα κλείσουν την παροχή ίντερνετ, αλλά όταν αποφασίσει η μερίδα της τάξης που τον στηρίζει ότι δεν της κάνει πια και θα τον πετάξει σαν παλιό χαλασμένο παιχνίδι. Οι πολιτικές, ακόμα και όταν εκφράζονται με εντυπωσιακούς «-ισμούς» (κεμαλισμός, ισλαμισμός κτλ.) και οι πολιτικοί, ακόμα κι όταν παρουσιάζονται ως υπερδύναμοι ηγέτες, αποτελούν πάντα συνέχιση του ταξικού πολέμου με άλλα μέσα.

Κορώνα στο κεφάλι τους οι «βέλτιστες πρακτικές»...

Κορώνα στο κεφάλι τους οι «βέλτιστες πρακτικές»...

Eurokinissi

Ο Γ. Κατρούγκαλος και οι «κοινωνικοί εταίροι» σε πλήρη διάταξη, στον πρόσφατο «κοινωνικό διάλογο» για τα Εργασιακά

Η κυβέρνηση επαναλαμβάνει σε όλους τους τόνους ότι στις αλλαγές που συζητάει με το κουαρτέτο στα Εργασιακά, θα ακολουθήσει με ευλάβεια τις λεγόμενες «βέλτιστες πρακτικές» της ΕΕ. Αυτή τη δέσμευση, που περιέχεται αυτολεξεί στο τρίτο μνημόνιο, η κυβέρνηση και ο αρμόδιος υπουργός την πλασάρουν ως ευνοϊκή για τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, λέγοντας ότι με τη μεταρρύθμιση που ετοιμάζουν, η Ελλάδα θα επιστρέψει στην «κανονικότητα» σε σχέση με όσα ισχύουν στα άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ.
Η θέση τους αυτή κρύβει μια μεγάλη αλήθεια και ταυτόχρονα ένα μεγάλο ψέμα. Η αλήθεια είναι ότι, πράγματι, στόχος της μεταρρύθμισης στα Εργασιακά είναι να εναρμονιστεί το ελληνικό Εργατικό Δίκαιο με όσα ισχύουν στα άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ, στους τομείς εκείνους που για διάφορους λόγους δεν προχώρησαν οι μεταρρυθμίσεις ή δεν ολοκληρώθηκαν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις.
Το ψέμα είναι ότι αυτή η εναρμόνιση με το ευρωπαϊκό «κεκτημένο» θα βελτιώσει την κατάσταση για τους εργαζόμενους. Το αντίθετο ακριβώς θα γίνει, επειδή οι «βέλτιστες πρακτικές» της ΕΕ στα Εργασιακά απαρτίζονται από αντεργατικούς νόμους και διατάξεις που είτε ισχύουν στην Ελλάδα είτε βρίσκονται ένα βήμα πιο μπροστά σε αγριότητα, σε ό,τι αφορά το ξήλωμα εργοδοτικών δικαιωμάτων από τη μια και την ενθάρρυνση - υπόθαλψη της εργοδοτικής επιθετικότητας από την άλλη. Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα.

Ποιος λέει τερατολογίες;

Μιλώντας τις προάλλες στο ΑΠΕ - ΜΠΕ, η κυβερνητική εκπρόσωπος, Ολγα Γεροβασίλη, υποστήριξε ότι η επικείμενη μεταρρύθμιση στα Εργασιακά είναι «ένα ακόμη θέμα που καλύπτεται από τα περισσότερα ΜΜΕ με όρους θεάματος και μεγάλες δόσεις τερατολογίας». Οπως η ίδια ισχυρίζεται, «δεν τίθεται θέμα μείωσης περαιτέρω των δικαιωμάτων και των μισθών των εργαζομένων», αλλά «τίθεται μόνο ζήτημα να επιστρέψουν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις».
Προσθέτει, μάλιστα, ότι «σε αυτή τη θέση συγκλίνουν και οι κοινωνικοί εταίροι στην Ελλάδα και η ευρωπαϊκή πλευρά στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης». Για να δούμε, όμως, πώς έχει πραγματικά η κατάσταση. Στην Αιτιολογική Εκθεση που συνοδεύει το άρθρο 103 του νόμου 4172/2013, με τον οποίο ρυθμίζεται η διαδικασία καθορισμού του κατώτερου μισθού από το κράτος, μετά την 1/1/2017, γράφονται επί λέξη τα εξής:
«Στην ευρωπαϊκή και διεθνή πρακτική, ο καθορισμός του νομοθετημένου κατώτατου μισθού γίνεται είτε με διάταξη νόμου ή με Υπουργική Απόφαση που εκδίδεται έπειτα από νομοθετική εξουσιοδότηση ή με απόφαση συλλογικού οργάνου της διοίκησης που έχει συγκεκριμένη αρμοδιότητα για το σκοπό αυτό μέσω νόμου. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, προηγείται διαβούλευση μεταξύ της κυβέρνησης και εκπροσώπων των Κοινωνικών Εταίρων, η οποία, ναι μεν, δεν είναι δεσμευτική για την κυβέρνηση, ασκεί όμως υψηλή πολιτική επιρροή στα σημεία για τα οποία οι Κοινωνικοί Εταίροι έχουν σύμφωνη άποψη.
Σε 20 από τις 27 χώρες της Ευρώπης ο κατώτατος μισθός καθορίζεται από την κυβέρνηση έπειτα από διαβούλευση με τους Κοινωνικούς Εταίρους (ενδεικτικά Γαλλία, Ηνωμένο Βασίλειο, Βουλγαρία, Ιρλανδία, Λιθουανία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Πολωνία, Πορτογαλία, Ισπανία και Τσεχία). Με συλλογικές συμβάσεις μόνο, ο κατώτατος μισθός καθορίζεται στο Βέλγιο, την Εσθονία, τη Ρουμανία, τη Σλοβακία τη Σλοβενία και την Ουγγαρία, καθώς και στην Ελλάδα μέχρι την ψήφιση του Ν.4093/2012.
Οπου ο κατώτατος μισθός ορίζεται από όργανο της κυβέρνησης μετά από διαβούλευση με τους Κοινωνικούς Εταίρους, οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και οι ατομικές συμβάσεις εργασίας δεν επιτρέπεται να ορίζουν αμοιβές κατώτερες από το νομοθετημένο κατώτατο μισθό. Σε πολλές χώρες ορίζεται χαμηλότερος νομοθετημένος μισθός για νέους, όπως συμβαίνει στο Βέλγιο, στον Καναδά, τη Γαλλία, το Λουξεμβούργο, την Ολλανδία, την Πορτογαλία, την Ισπανία, το Ηνωμένο Βασίλειο κ.λπ.».

Μ' ένα σμπάρο, πολλά τρυγόνια

Επομένως, με βάση τις «βέλτιστες πρακτικές» της ΕΕ, ο κατώτατος μισθός ορίζεται από το κράτος, στη διαδικασία καθορισμού του οι «κοινωνικοί εταίροι» έχουν συμβουλευτικό χαρακτήρα, η διαφοροποίηση του κατώτατου μισθού για μεγαλύτερους και μικρότερους σε ηλικία εργαζόμενους ισχύει σε πολλές χώρες, ο μισθός αυτός ρυθμίζει τα κατώτερα θεσμοθετημένα όρια και από εκεί και πάνω λειτουργούν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις για άλλου είδους συμβάσεις (κλαδικές, επιχειρησιακές).
Βεβαίως, είναι αυτονόητο ότι στις κλαδικές και επιχειρησιακές δεν μπορεί να μην παίρνεται υπόψη το ύψος του κατώτερου, πολύ περισσότερο που ο μισθός αυτός αφορά τη συντριπτική πλειοψηφία των νεοεισερχομένων σε έναν κλάδο, γεγονός που σπρώχνει προς τα κάτω το μέσο κλαδικό μισθό, όσο και γενικότερα το μέσο μισθό.
Αυτή τη «βέλτιστη πρακτική» ορίζει ο νόμος που έχει ψηφιστεί για τον κατώτερο μισθό και μόνο σ' αυτό το πλαίσιο μπορούν να λειτουργήσουν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, οι οποίες να σημειωθεί ότι δεν απαγορεύτηκαν ποτέ σε ό,τι αφορά τις κλαδικές και επιχειρησιακές συμβάσεις. Αυτό που έγινε ήταν με νόμο να «παγώσουν» ορισμένες θεσμικές και μισθολογικές προβλέψεις, όπως οι τριετίες και άλλα.
Η Αιτιολογική Εκθεση του νόμου λέει και κάτι ακόμα. Οτι «ακολουθώντας την ευρωπαϊκή και διεθνή πρακτική, με το Ν.4093/2012 θεσπίστηκε ο νομοθετημένος κατώτατος μισθός και ημερομίσθιο, με αντίστοιχο περιορισμό της έκτασης εφαρμογής των μισθολογικών όρων της ΕΓΣΣΕ στους εργαζόμενους που απασχολούνται από επιχειρήσεις εκπροσωπούμενες από τις συμβαλλόμενες εργοδοτικές οργανώσεις».
Τι λέει εδώ; Οτι ο κατώτατος μισθός ισχύει μόνο για τους εργαζόμενους εκείνους που δεν καλύπτονται από κλαδικές. Τι δεν λέει; Οτι πέρα από τον καθορισμό του κατώτατου μισθού από το κράτος, «βέλτιστη πρακτική» της ΕΕ είναι η κατάργηση της επεκτασιμότητας των κλαδικών συμβάσεων. Δηλαδή, οι όροι τους δεν είναι υποχρεωτικοί για εκείνες τις επιχειρήσεις που δεν είναι μέλη των εργοδοτικών ενώσεων οι οποίες υπογράφουν την κλαδική. Επομένως, για όλες αυτές τις επιχειρήσεις, τα κατώτερα όρια των μισθών ταυτίζονται με αυτά της ΕΓΣΣΕ.
Επομένως, η Αιτιολογική Εκθεση της τότε κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να θολώσει τα νερά, γράφοντας ότι «η εξέλιξη αυτή προσδίδει στο νομοθετημένο κατώτατο μισθό συμπληρωματικό χαρακτήρα στο ισχύον σύστημα καθορισμού κατώτατων μισθών με Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας που εφαρμόζεται στην Ελλάδα σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία (Ν.1876/1990)». Παρουσιάζει δηλαδή την ΕΓΣΣΕ να έχει συμπληρωματικό ρόλο στις κλαδικές και άλλες συμβάσεις, όταν στην πραγματικότητα ο κατώτερος μισθός είναι το όριο που κατατείνουν όλοι οι κλαδικοί και επιχειρησιακοί μισθοί.

Ολοι ευχαριστημένοι

Και παρακάτω: «Το ισχύον πλέον σύστημα μισθών δομείται ιεραρχικά με ελάχιστο όριο το νομοθετημένο κατώτατο μισθό και ημερομίσθιο και στη συνέχεια οργανώνεται αποκεντρωμένα με βάση τις λοιπές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας (κλαδικές, ομοιοεπαγγελματικές) που εφαρμόζονται μόνο για τους εργοδότες και εργαζόμενους των συμβαλλομένων εργοδοτικών και συνδικαλιστικών οργανώσεων εκπροσωπούμενους και τις επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις».
Επομένως, παίρνοντας τοις μετρητοίς όσα γράφονται στην Αιτιολογική Εκθεση, με τις «βέλτιστες πρακτικές» της ΕΕ για τον κατώτατο μισθό και ο καθορισμός του από το κράτος διασφαλίζεται και ο θεσμός των συλλογικών διαπραγματεύσεων συνεχίζει να ισχύει και οι εργοδότες απαλλάσσονται από την υποχρέωση να εφαρμόζουν τις κλαδικές συμβάσεις και οι μισθοί διαμορφώνονται αυτόματα με βάση τις αντοχές της οικονομίας και της αγοράς. Ολοι, λοιπόν, εργαζόμενοι, εργοδότες και κράτος, θα πρέπει να αισθάνονται ικανοποιημένοι.
Κι όλα αυτά επειδή, όπως σημειώνεται στην ίδια Αιτιολογική Εκθεση, «η διαβούλευση της κυβέρνησης με τους Κοινωνικούς Εταίρους και την επιστημονική υποστήριξη ερευνητικών και επιστημονικών φορέων, καθώς και εμπειρογνωμόνων υψηλού γνωστικού κύρους, διασφαλίζει (...) αφενός τη στενή παρακολουθηματικότητα που απαιτείται των δυνατοτήτων της ελληνικής οικονομίας, την αναγκαία συνάφεια που χρειάζεται να υπάρχει για την καταπολέμηση της ανεργίας και την αύξηση της απασχόλησης και αφετέρου βοηθά δραστικά στην ανάπτυξη ενός ώριμου, καλόπιστου, αντικειμενικού, πλούσιου, παραγωγικού και σύγχρονου Κοινωνικού Διαλόγου, χωρίς την καχύποπτη λογική του παρελθόντος, αλλά με όρους το Εθνικό και Κοινωνικό Συμφέρον». Με μια ανάσα, τα είπε όλα ο νομοθέτης...
Αλλα για να δούμε πώς τοποθετείται η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ απέναντι στην «κανονικότητα» της ΕΕ και στις «βέλτιστες πρακτικές»; Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του Γ. Παναγόπουλου μετά τη συνάντηση που είχαν οι «κοινωνικοί εταίροι» για τα Εργασιακά, στις 12 Ιούλη, όπου μάλιστα συζητήθηκε η διαμόρφωση «εθνικής γραμμής» με τους εργοδότες και την κυβέρνηση.
Είπε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ: «Σήμερα, μαζί με τον υπουργό συζητήσαμε τρόπους για να χαράξουμε μια εθνική γραμμή (...) Εκτιμώ ότι μπορεί να υπάρξει μία τέτοια γραμμή, αρκεί να γίνει κατανοητό ότι είναι αδιανόητο στην Ελλάδα της κρίσης, στην Ελλάδα της τεράστιας ύφεσης, δεν μπορεί να υπάρχει απελευθέρωση ομαδικών απολύσεων, δεν μπορεί να υπάρχει ανταπεργία, δεν μπορεί να μην υπάρχει προστασία της συλλογικής δράσης και κυρίως πρέπει να υπάρχει ένα σαφές και κινούμενο στα ευρωπαϊκά πλαίσια, πλαίσιο διαπραγματεύσεων εθνικών και κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας».
Αλήθεια, πόσο απέχουν οι τεμενάδες της ΓΣΕΕ στα «ευρωπαϊκά πλαίσια» από την αποθέωση των «βέλτιστων πρακτικών» που περιγράφονται πιο πάνω; Αλλωστε, η συνδικαλιστική πλειοψηφία συνυπέγραψε την περασμένη Τρίτη την «κοινή δήλωση» με τους εργοδότες για τα Εργασιακά, όπου μεταξύ άλλων αποδέχεται τις «βέλτιστες πρακτικές», ορίζοντας μάλιστα ότι ως τέτοιες θα πρέπει να θεωρηθούν «όσες εναρμονίζονται με το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο και την προστασία των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων, που προσδιορίζουν την ταυτότητα της Ευρώπης».

Προσοχή στην παγίδα!

Ωστόσο, «βέλτιστες πρακτικές» δεν υπάρχουν μόνο στον κατώτερο μισθό και τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, άλλα και στα υπόλοιπα ζητήματα που «ανοίγουν» στη διαπραγμάτευση για τα Εργασιακά. Για παράδειγμα, πώς θα νομοθετήσει η κυβέρνηση για τις ομαδικές απολύσεις, με βάση τις «βέλτιστες πρακτικές»; Την απάντηση δίνει η Βελγίδα επίτροπος για την Απασχόληση, Μαριάν Τάισεν, σε συνέντευξη που παραχώρησε πρόσφατα στο ΑΠΕ - ΜΠΕ.
Λέει για τις ομαδικές απολύσεις και την ευρωπαϊκή εμπειρία: «Σε ό,τι αφορά τις συλλογικές (σ.σ. ομαδικές) απολύσεις, στην Ευρώπη έχουμε κανόνες, θέλουμε οι εργαζόμενοι να προστατεύονται. Εχουμε συγκεκριμένη διαδικασία που πρέπει να ακολουθηθεί, έχουμε κεφάλαια που διατίθενται για τη στήριξη των απολυμένων και τον προσανατολισμό τους σε άλλη εργασία. Ομως, δεν απαγορεύουμε τις συλλογικές απολύσεις, όπως γίνεται μόνο στην Ελλάδα και σε καμία άλλη χώρα, γιατί κάτι κοστίζει σε επενδύσεις.
Κανένας επενδυτής Ελληνας ή ξένος δε θα θέλει να επενδύσει αν ξέρει ότι σε περίπτωση που κάτι δεν πάει καλά, η κρατική διοίκηση μπορεί να μπλοκάρει τις αποφάσεις του επιχειρηματία. Αυτό εμποδίζει τις επενδύσεις, τις οποίες τις χρειάζεται η Ελλάδα για την ανάπτυξη και τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι θέλουμε να πάμε και στο άλλο άκρο. Υπάρχουν κανόνες».
Οι κανόνες που λέει η επίτροπος, περιγράφονται στη σχετική οδηγία της ΕΕ 98/59/ΕΚ, όπου οι ομαδικές απολύσεις είναι αναγνωρισμένο «δικαίωμα» του εργοδότη, αρκεί να είναι τυπικά εντάξει στο υπόμνημα που καταθέτει προς την κυβέρνηση για να αιτιολογήσει την «αναγκαιότητά» τους και να προτείνει σε συνεργασία με το κράτος ορισμένα μέτρα «αποκατάστασης» των απολυμένων.
Και για να μη μείνει καμιά αμφιβολία για το ποιον υπηρετούν αυτές οι οδηγίες της ΕΕ, έρχεται ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Θ. Φέσσας, σε συνέντευξη στο ίδιο Μέσο, να πιέσει προς την ίδια κατεύθυνση με άλλα λόγια. Λέει συγκεκριμένα: «Η ευρωπαϊκή Οδηγία για τις ομαδικές απολύσεις εφαρμόστηκε στη χώρα μας με την ελληνική πατέντα να παρεμβάλλεται το υπουργείο Εργασίας, το οποίο εγκρίνει ή όχι αυτές τις αποφάσεις. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει στην Ευρώπη.
Από τότε που νομοθετήθηκε το μέτρο αυτό, σχεδόν όλοι οι υπουργοί αρνήθηκαν να συναινέσουν, ακόμη και στις λίγες περιπτώσεις που υπήρχε αμοιβαία κατανόηση εργοδοσίας - εργαζομένων. Το αποτέλεσμα; Οι εταιρείες που είχαν κάνει σχετική αίτηση έβαλαν λουκέτο. Δεν επιτεύχθηκε ποτέ ο στόχος, δηλαδή να επιβιώσει τουλάχιστον ένα μέρος της επιχείρησης. Συνεπώς, επί της αρχής καλό είναι να υιοθετηθούν οι ευρωπαϊκές Οδηγίες ως έχουν και να εστιάσουμε την προσοχή μας στις μεταρρυθμίσεις εκείνες που θα προσελκύσουν σοβαρές επενδύσεις, οι οποίες με τη σειρά τους θα δημιουργήσουν καλές θέσεις εργασίας»...
Η σύμπτωση των απόψεων κυβέρνησης, εργοδοσίας και κουαρτέτου για την εφαρμογή των «βέλτιστων πρακτικών» αν μη τι άλλο πρέπει να υποψιάσει τους εργαζόμενους για την παγίδα που τους στήνουν.

Η επιχείρηση «αναβάπτισης» της σοσιαλδημοκρατίας και το «νέο αίμα»

Η επιχείρηση «αναβάπτισης» της σοσιαλδημοκρατίας και το «νέο αίμα»

Ενα ακόμα επεισόδιο στα συνεχή πάρε - δώσε του ΣΥΡΙΖΑ με την ξεφωνημένη ευρωενωσιακή σοσιαλδημοκρατία ήρθε να προστεθεί αυτή τη βδομάδα, με την ανακοίνωση της συγκρότησης της πολιτικής κίνησης «Προοδευτική Ομάδα» (Progressive Caucus) στο Ευρωκοινοβούλιο, από ευρωβουλευτές της GUE, των Σοσιαλδημοκρατών και των Πρασίνων.
Οπως έγινε γνωστό, στις διαδικασίες συγκρότησης της εν λόγω κίνησης, η οποία έχει ως στόχο τη «δημιουργία δεσμών μεταξύ των προοδευτικών δυνάμεων στο Ευρωκοινοβούλιο και σε ολόκληρη την Ευρώπη», συμμετέχουν περίπου 100 ευρωβουλευτές, ενώ στην προσωρινή εκτελεστική επιτροπή της κίνησης φιγουράρει ο αντιπρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου και στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, Δ. Παπαδημούλης, μαζί με ευρωβουλευτές του γερμανικού «Die Linke» και των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων της Γαλλίας και της Ιταλίας.

***

Ηδη με το... «καλημέρα» της διακήρυξης της «Προοδευτικής Ομάδας» που δόθηκε στη δημοσιότητα, βγάζει μάτι η προσπάθεια να εξωραϊστεί η λυκοσυμμαχία της ΕΕ, όπως και να συντηρηθεί η απάτη περί δυνατότητας για μια νέα, «διορθωμένη» ΕΕ: «Είμαστε πεπεισμένοι ότι ήρθε η ώρα να αλλάξει η νεοφιλελεύθερη, μη βιώσιμη και άδικη Ευρώπη, τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε εθνικό επίπεδο και να δημιουργήσουμε ένα νέο ευρωπαϊκό εγχείρημα, που να βασίζεται στην αλληλεγγύη, τη συνεργασία και την οικολογία», σημειώνεται χαρακτηριστικά...
Και είναι πραγματικά αυτός ένας από τους βασικούς λόγους που προμοτάρεται και επιχειρείται πανευρωπαϊκά η αναστήλωση της σοσιαλδημοκρατίας, της δύναμης δηλαδή που έχει αποδείξει ιστορικά στο κεφάλαιο τη δυνατότητά της να χειραγωγεί εργατικές - λαϊκές μάζες στους αντιλαϊκούς στόχους του, τη δυνατότητά της να προωθεί αυτούς τους στόχους με λιγότερες λαϊκές αντιδράσεις σε σχέση με τα παραδοσιακά «δεξιά» κόμματα.
Μετά από μια μακρά περίοδο κρίσης και κλυδωνισμών, ακριβώς γιατί ήταν αυτή που κλήθηκε «να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά» για το κεφάλαιο, πρωτοστατώντας στην υλοποίηση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων που αυτό είχε ανάγκη, η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία προσπαθεί να «φτιασιδωθεί», καθώς καλείται και σήμερα να μπαλώσει το «όραμα» της «ευρωπαϊκής ενοποίησης», να μπαλώσει το ίδιο το κάλπικο «όραμα» της «δίκαιης ανάπτυξης», της «ανάπτυξης για όλους» μέσα στο πλαίσιο του συστήματος της εκμετάλλευσης, το οποίο προσπαθεί να αθωώσει, ισχυριζόμενη ότι υπεύθυνος για τα δεινά των λαών είναι τάχα ο «νεοφιλελευθερισμός»...

***

Ειδικό ρόλο σε αυτήν την επιχείρηση «αναβάπτισης» της ευρωενωσιακής σοσιαλδημοκρατίας διεκδικεί ο ΣΥΡΙΖΑ ως... το «νέο αίμα» των σοσιαλδημοκρατών στην Ευρώπη, με όσο «αριστερό» περιτύλιγμα του έχει απομείνει - σε κάθε περίπτωση πολύ περισσότερο από αυτό που έχουν σοσιαλδημοκρατικά κόμματα με δεκαετίες αντιλαϊκής διακυβέρνησης στο ιστορικό τους...
Γι' αυτόν τον ειδικό ρόλο, άλλωστε, «καμαρώνουν» δημοσίως τα ίδια τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. «Η επαναθεμελίωση της Ευρώπης (...) προϋποθέτει επίσης αλλαγές σε ολόκληρη την Αριστερά, με ιδιαίτερη βεβαίως προτεραιότητα στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας» σημείωνε ο υπουργός Παιδείας, Ν. Φίλης, σε πρόσφατη συνέντευξή του, προσθέτοντας: «Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να διαδραματίσει ουσιαστικό ρόλο σε συγκλίσεις και επανατοποθετήσεις στο χώρο της ευρωπαϊκής Αριστεράς (...) Με μια έννοια, το αρνητικό πειραματόζωο για την κρίση, που ήταν η Ελλάδα, μπορεί να αποδειχθεί πολιτικό εργαστήρι για τις αλλαγές στην Ευρώπη»...
Αντίστοιχα, ο υπουργός Οικονομικών, Ευ. Τσακαλώτος, σε δική του συνέντευξη υπογράμμιζε ότι «είναι καλό που η βρίσκεται η αριστερά στο ευρωπαϊκό "παιχνίδι" (...) Εάν δεν υπήρχε ο ΣΥΡΙΖΑ, δε θα υπήρχαν οι Podemos και η στροφή προς τη σοσιαλδημοκρατία»...
Ακόμα πιο καθαρά, προετοιμάζοντας το έδαφος και για την οργανωμένη σύμπραξη με τις δυνάμεις της ευρωενωσιακής σοσιαλδημοκρατίας, το τμήμα Ευρωπαϊκής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ σημείωνε ήδη από τα τέλη Ιούνη ότι «το ΚΕΑ και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ - η μόνη κυβέρνηση της Αριστεράς στην ΕΕ - οφείλουν να έχουν στρατηγική μετατόπισης της σοσιαλδημοκρατίας αποκλειστικά προς τα αριστερά, με κυβερνητικά έργα και όχι με απλές διακηρύξεις», όπως και ότι χρειάζονται «πρωτοβουλίες που να ωθούν δυνάμεις των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών και των Πρασίνων σε μια τοποθέτηση έναντι της κυρίαρχης νεοφιλελεύθερης πολιτικής».

***

Ταυτόχρονα, η επιχείρηση αναστήλωσης της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας συνδέεται άμεσα με την προσπάθεια των αστικών τάξεων σε ορισμένα κράτη - μέλη της ΕΕ, αλλά και τμημάτων του κεφαλαίου σε άλλα, να επιτύχουν μια «χαλάρωση» στη δημοσιονομική πολιτική της λυκοσυμμαχίας, προκειμένου να μπορέσουν να εξασφαλίσουν ακόμα μεγαλύτερη κρατική στήριξη των επενδύσεών τους.
Από αυτήν την άποψη, δεν είναι τυχαίο ότι στην προσωρινή εκτελεστική επιτροπή της «Προοδευτικής Ομάδας» συμμετέχουν κατά κύριο λόγο δυνάμεις από τις χώρες του λεγόμενου «ευρωπαϊκού Νότου», από τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία και φυσικά την Ελλάδα, από χώρες δηλαδή οι οποίες πρωτοστατούν στη διεκδίκηση ενός άλλου αντιλαϊκού μείγματος για λογαριασμό του κεφαλαίου, μιας πιο «χαλαρής» δημοσιονομικής πολιτικής.
Εξίσου χαρακτηριστικό, άλλωστε, είναι και το γεγονός ότι, όπως ανακοινώθηκε, η πρώτη επίσημη εκδήλωση της «Προοδευτικής Ομάδας» έχει προγραμματιστεί για τις 6 Σεπτέμβρη και θα αφορά τις διατλαντικές εμπορικές συμφωνίες ΤΤΙΡ και CETA, πεδία δηλαδή όπου εκφράζονται με ιδιαίτερη σφοδρότητα οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί, εντός και εκτός της ΕΕ και της Ευρωζώνης.
Η «χαλάρωση» που διεκδικεί, βέβαια, η σοσιαλδημοκρατία του «Νότου», την οποία φροντίζει να «ντύνει» και με τα γνωστά περί «αλληλεγγύης, κοινωνικής δικαιοσύνης και αειφορίας», δεν έχει καμία σχέση με χαλάρωση της αντεργατικής - αντιλαϊκής επίθεσης: Οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις του Ολάντ, του Ρέντσι κ.ο.κ. - ευρωβουλευτές των οποίων πρωτοστατούν μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ στη συγκρότηση της «Προοδευτικής Ομάδας», αραδιάζοντας διάφορα περί «κοινωνικής δικαιοσύνης» - είναι αυτές που τσακίζουν τους λαούς των χωρών τους, προωθώντας μπαράζ αντεργατικών αναδιαρθρώσεων, ακριβώς γιατί αυτό απαιτεί η ανάκαμψη των κερδών και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου των κρατών τους...

***

Σε ένα σκηνικό εντεινόμενων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, με τις ίδιες τις εκθέσεις της ΕΕ και του ΔΝΤ να αναφέρουν ότι είναι δύσκολο να ποσοτικοποιηθούν οι αυξανόμενες «αβεβαιότητες» στην Ευρωζώνη και την παγκόσμια οικονομία, είναι προφανώς αβέβαιο και το πώς θα εξελιχθεί η προσπάθεια αναστήλωσης της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, όπως και το τι ρόλο θα διαδραματίσει τελικά στην υπόθεση αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, το κρίσιμο για το λαό είναι να αχρηστεύσει παλιές και νέες παγίδες που στήνονται σε βάρος του, τόσο με την επιχείριση «αναβάπτισης» της σοσιαλδημοκρατίας όσο και με τις συνολικότερες διεργασίες αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος. Κόντρα στις διάφορες απάτες περί «επαναθεμελίωσης της ΕΕ», «χειραφέτησης από το νεοφιλελεύθερο μοντέλο» κ.ο.κ., ο λαός πρέπει να αντιτάξει τη δική του συνολική χειραφέτηση από την αστική πολιτική, να βάλει στο στόχαστρο τον πραγματικό του αντίπαλο, το κεφάλαιο, την εξουσία του και τις λυκοσυμμαχίες του.

Μπίζνες με το λύκο

Μπίζνες με το λύκο

Με αφορμή τις εξελίξεις στην Τουρκία, στην Ελλάδα, μια σειρά αστικά επιτελεία βγήκαν στη ρούγα, παρουσιάζοντας τη χώρα ως «όαση σταθερότητας» που πρέπει πλέον «να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες που της δίνονται», «να παίξει τώρα τα χαρτιά της γιατί έχει μετατραπεί κυριολεκτικά στο τελευταίο οχυρό ασφάλειας και σταθερότητας της Δύσης απέναντι σε μια τεράστια "μαύρη τρύπα" (...) να βρει πώς να πάρει και να δώσει στρατηγικά ανταλλάγματα».
Παρουσιάζουν στο λαό ως «ευκαιρία» την προτροπή για μεγαλύτερη εμπλοκή του στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και τους κλιμακούμενους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, στην αναζήτηση δηλαδή «γεωστρατηγικής αναβάθμισης» των ντόπιων επιχειρηματικών ομίλων. Πρόκειται για αρνητική εξέλιξη για το λαό, αφού θα κληθεί να πληρώσει ακόμα και με το αίμα του τις διεθνείς και περιφερειακές επιδιώξεις του κεφαλαίου, αυτών δηλαδή που στο εσωτερικό της χώρας τού τσακίζουν δικαιώματα, τον θέλουν να ζει με ψίχουλα.
Οι τέτοιες παροτρύνσεις και προτροπές των αστικών επιτελείων προς την κυβέρνηση στην πραγματικότητα παραβιάζουν ανοικτές θύρες. Η κατεύθυνση αυτή είναι δεδομένη για την κυβέρνηση και την υπηρετεί σε κάθε ευκαιρία κι από κάθε πόστο, αναλαμβάνοντας ακέραια τη βαριά ευθύνη.
Χαρακτηριστικές οι τοποθετήσεις του ίδιου του πρωθυπουργού στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Βαρσοβία, όπου ανέλαβε πλήρη ευθύνη για την έλευση του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, με πρόσχημα τις προσφυγικές ροές, πλοία με τα οποία μια σειρά ιμπεριαλιστικά κράτη κατοχύρωσαν θέση, ρόλο και έλεγχο στο δίαυλο που βλέπει προς Ανατολική Μεσόγειο, στον ανταγωνισμό τους με τη Ρωσία. Εσπευσε, δε, να φτιάξει την αγιογραφία της λυκοσυμμαχίας, χαρακτηρίζοντας «σημαντικό το ΝΑΤΟ να αναδείξει τον καθοριστικό ρόλο που μπορεί να παίξει σε αυτό το εξαιρετικά κρίσιμο ζήτημα (σ.σ. τάχα το Προσφυγικό) για την περιοχή». Οπως, επίσης, ο Αλ. Τσίπρας αναπαρήγαγε το ΝΑΤΟικό πρόσχημα του ISIS ως «όχημα» για τη μονιμοποίηση και επέκταση της στρατιωτικής παρουσίας του ΝΑΤΟ στη Μεσόγειο, αποδέχτηκε τη δράση της λυκοσυμμαχίας στη Λιβύη κ.α.
Εξάλλου, δεν περνά απαρατήρητο το γεγονός ότι τα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης, αυτά που στήνουν αποπροσανατολιστικές για το λαό κοκορομαχίες με την κυβέρνηση σε όποιο θέμα ανακύψει, στο συγκεκριμένο, την αναζήτηση ευρύτερης συμμετοχής στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, τηρούν γραμμή «εθνικής συνεννόησης», επιβεβαιώνοντας τη στρατηγική τους σύμπλευση πάνω στους στόχους του κεφαλαίου, των ντόπιων επιχειρηματικών ομίλων που, σε άλλης μιας μορφής αντιλαϊκή επίθεση, χέρι - χέρι με την επέλασή του ενάντια στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, την συνδυάζουν με την παγίδευση του λαού σε ένα φλεγόμενο φόντο αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων, με ποτάμια αίματος να χύνονται ήδη για τους αγωγούς του πετρελαίου, άλλες πλουτοπαραγωγικές πηγές και τους διαύλους διαμετακόμισης.
Ωστόσο, οι μπίζνες με το λύκο που πλασάρουν στο λαό ως τάχα εγγύηση της ασφάλειάς του μόνο τέτοια δεν είναι. Και τα γεγονότα στην Τουρκία έδειξαν ότι η κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή βρωμάει μπαρούτι και σημαδεύεται από τις έντονες αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς ισχυρών ιμπεριαλιστικών κέντρων, με απρόβλεπτες συνέπειες. Εξ ου και σήμερα, περισσότερο από ποτέ, απαιτείται λαϊκή αγωνιστική ετοιμότητα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τις επεμβάσεις, τη συμμετοχή της χώρας μας σε αυτές. Απαιτείται ο κάθε λαός να μην εγκλωβίζεται στο ένα ή το άλλο εχθρικό - για τα συμφέροντά του - σενάριο, στις ενδοαστικές αντιθέσεις. Αντίθετα, να αναπτύξει τη δική του αυτοτελή, μαζική δράση, να προετοιμάζει και να διεκδικεί σε κάθε καμπή και στιγμή τη δική του λύση, με αποκλειστικό κριτήριο τις δικές του, λαϊκές ανάγκες και στόχο την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες του.