Η κουλτούρα του τρόμου

Δημήτρης Καντ.

Ένα από τα παράπλευρα προβλήματα που προέκυψαν από τον αναγκαστικό εγκλεισμό λόγω του κορονοϊού είναι —θα το ακούσατε— και η εμπόλεμη οικογενειακή κατάσταση. Κάτι που ανάγκασε όλους τους επαΐοντες των εγγάμων σχέσεων, από τον Μητσοτάκη μέχρι τον θεοφοβούμενο Τσιόδρα, να παρέμβουν προκειμένου να αγαπηθούν οι έλληνες και οι ελληνίδες σύζυγοι, και κατά συνέπεια, να συνευρίσκονται ερωτικώς πλειστάκις, τώρα που οι πολλοί δεν έχουν τι άλλο να κάνουν. Έτσι, ίσως να λυθεί και το πρόβλημα της υπογεννητικότητας στην Ελλάδα, γιατί αν δεν μπει κι αυτό στο πρόγραμμα, η πατρίδα κινδυνεύει να αδειάσει στο μέλλον από Έλληνες και να καταληφθεί από Τούρκους, Αφρικανούς και μελαψούς Ασιάτες, χρώματος Μιχαλολιάκου.

Τι πήγαινε, αλήθεια, καλά στην Ελλάδα και γενικότερα στον καπιταλιστικό κόσμο πριν από τον κορονοϊό, για να πάει καλά τώρα; Η καπιταλιστική οικονομία της πτώχευσης και της εξαθλίωσης; Η κοινωνία των σκανδάλων, της κλεψιάς και της κομπίνας; Το σαπισμένο αστικό πολιτικό σύστημα; Οι εργασιακές σχέσεις της υπερεκμετάλλευσης και της ανεργίας; Μα είναι δυνατό, όταν ολόκληρο το οικοδόμημα της ζωής των Ελλήνων πάσχει απ’ όλες τις πλευρές, να πηγαίνουν καλά οι συζυγικές σχέσεις; Άλλωστε, ποιο κοινωνικοοικονομικό σύστημα υποστηρίζει ακόμα η πλειονότητα των ελλήνων εγγάμων και αγάμων, ανδρών και γυναικών; Μήπως αυτό που θα καταργήσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και θα διαμορφώσει το κατάλληλο κοινωνικό πλαίσιο ώστε να αναπτυχθούν ανάμεσα στους ανθρώπους σχέσεις συναδέλφωσης και αγάπης; Ας μη γελιόμαστε. Ζούμε σε μια κοινωνία όπου οι σχέσεις που κυριαρχούν και επιβάλλονται διέπονται από τη βία σε όλες της τις μορφές, φανερές και αφανείς. Αναγκαία συνέπεια είναι να αναπαράγονται μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο οι βίαιες και γενικότερα οι αρνητικές σχέσεις και συμπεριφορές μέσα στην οικογένεια, όπου, μάλιστα, το παιδί είναι συνήθως και το πιο προσιτό θύμα· όπως αντιστοίχως, στα πλαίσια των παραγωγικών σχέσεων, ο πιο αδύναμος είναι εκείνος που υφίσταται βία από το Κεφάλαιο και τους διάφορους μηχανισμούς της εξουσίας του.

Η κακοποίηση των παιδιών ήταν από παλιά μια από τις μεγαλύτερες παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας. Κι όπως αναφέρουν κάποιες επιστημονικές μελέτες εννιά στις δέκα σοβαρές περιπτώσεις κακοποίησης παιδιών παραμένουν κρυφές και αδήλωτες, και δεν καταγράφονται ως εγκλήματα, ενώ ένα στα δύο παιδιά έχει πέσει θύμα κάποιας μορφής σωματικής βίας τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του και ένα στα πέντε παιδιά έχει υποστεί σεξουαλική βία. Φυσικά, η άσκηση της σωματικής βίας δεν είναι παρά μια από τις μορφές άσκησης βίας που έχει ως θύματα τα παιδιά, όπως αντίστοιχα το ίδιο συμβαίνει και στις διάφορες κοινωνικές σχέσεις καθώς και μεταξύ των συζύγων.

Ο Εντουάρντο Γκαλεάνο (Eduardo Galeano), ο αριστερός εκείνος ουρουγουανός συγγραφέας που πέθανε στις 13 Απριλίου του 1975, είχε γράψει μια σειρά βιβλίων και κειμένων, για τα οποία έγινε διάσημος σε όλο τον κόσμο. Τιμήθηκε γι’ αυτά με διάφορα βραβεία και δύο φορές (1975 και 1978) με το κουβανικό βραβείο «Casa de las Americas».

Το βιβλίο του «El libro de los abrazos» (ελληνικός τίτλος «Το βιβλίο των εναγκαλισμών»), που εκδόθηκε στην ισπανική γλώσσα το 2005, αποτελείται από 191 μικρά κείμενα που καλύπτουν διάφορα θέματα, όπως η πολιτική, η θρησκεία, ο πολιτισμός, η κοινωνία, η λογοτεχνία… Από το βιβλίο αυτό, παραβάλλοντάς το με την ιταλική του έκδοση («Il libro degli abbracci»), μετέφρασα και παραθέτω παρακάτω το κείμενο «Η κουλτούρα του τρόμου /2» (ισπανικά «La cultura del terror /2», ιταλικά «La cultura del terrore /2»), που είναι σχετικό με το θέμα των μορφών της βίας που ασκείται κυρίως πάνω στα παιδιά:

Η κουλτούρα της τρομοκρατίας / 2

Ο εκβιασμός

Η προσβολή

Η φοβέρα

η καρπαζιά

το χαστούκι

ο ξυλοδαρμός

ο βούρδουλας

η σκοτεινή ντουλάπα

το κρύο ντους

η αναγκαστική νηστεία

το καταναγκαστικό φαγητό

η απαγόρευση εξόδου

η απαγόρευση να πεις αυτό που σκέφτεσαι

η απαγόρευση να κάνεις αυτό που νιώθεις

ο δημόσιος εξευτελισμός

είναι μερικοί από τους τρόπους τιμωρίας και βασανιστηρίων που παραδοσιακά εφαρμόζονται στην οικογένεια. Για να τιμωρήσει την ανυπακοή και να παρεμποδίσει την ελευθερία, η οικογενειακή παράδοση διαιωνίζει μια κουλτούρα τρόμου που ταπεινώνει τις γυναίκες, διδάσκει ψέματα σε παιδιά και διασπείρει την πανούκλα του φόβου.

«Τα ανθρώπινα δικαιώματα πρέπει να ξεκινούν από το σπίτι», επισημαίνει ο Andrés Domínguez [1] από τη Χιλή .

Παραπομπή

[1] Ο Andrés Bernardino Domínguez Vial (Σαντιάγο , 9 Ιανουαρίου του 1936 ) είναι χιλανός νομικός, κοινωνιολόγος και καθηγητής αφοσιωμένος στην υπεράσπιση και προώθηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Χιλή και στη Λατινική Αμερική.

Τελικά αντέχει το σύστημα Υγείας;

Η πανδημία από τον νέο κορονοϊό (SARS-COV-2) προκάλεσε αναμενόμενα μεγάλη συζήτηση γύρω από το δημόσιο σύστημα Υγείας, τις δομές του, το προσωπικό που διαθέτει, τη σχέση του με τον ιδιωτικό τομέα. Ιδιαίτερα όταν το προκείμενο είναι η αντιμετώπιση της νόσησης από έναν ιό, για τον οποίο δεν διαθέτουμε ειδική θεραπεία και εμβόλιο, αλλά και η πρόληψη της ραγδαίας εξάπλωσής του, με δεδομένο την υψηλή μεταδοτικότητα.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η ανθρωπότητα έρχεται αντιμέτωπη με μία τέτοια ή παρόμοια πανδημία. Η ισπανική γρίπη, η χολέρα, η βουβωνική πανώλη κ.ά. άφησαν στο παρελθόν δεκάδες και εκατοντάδες εκατομμύρια νεκρούς. Το σίγουρο είναι ότι σήμερα έχουμε περισσότερη πείρα και όπλα. Οι δυνατότητες της επιστήμης και της τεχνολογίας είναι πολύ μεγαλύτερες, διαθέτουμε μέσα, εξοπλισμό και υψηλά ειδικευμένο προσωπικό.
Τι συμβαίνει, όμως, στις περισσότερες «προηγμένες» χώρες του κόσμου, αυτές που εμφανίζονταν ως παράδειγμα προς μίμηση, ως «επίγειος παράδεισος», με προηγμένα συστήματα Υγείας, που τώρα αδυνατούν να ανταπεξέλθουν, εμφανίζοντας χιλιάδες νεκρούς και κρούσματα από τη νόσο; Τι συνέβαινε και στη χώρα μας σε μη «πολεμικές συνθήκες» όλα τα προηγούμενα χρόνια;
Οσοι εμπλεκόμαστε, είτε ως υγειονομικοί, είτε ως ασθενείς, γνωρίζουμε καλά τις ανεπάρκειες του ΕΣΥ, τις επιπτώσεις στις ζωές μας. Μια επίσκεψη στο ΤΕΠ, η νοσηλεία σε ράντζο, ένα τηλέφωνο για ραντεβού, μια λίστα αναμονής για χειρουργείο ή ογκολογική θεραπεία, ένας λογαριασμός από το φαρμακείο για τη μηνιαία αγωγή, θα έπειθε και τον πλέον δύσπιστο ή ανίδεο.

* * *

Κάτι υπάρχει επομένως που εμποδίζει την ανθρωπότητα από το να αξιοποιήσει όλες τις δυνατότητες που έχει στο σήμερα. Η επιστήμη και τα επιτεύγματά της δεν αναπτύσσονται για να μπαίνουν στην υπηρεσία των λαϊκών αναγκών, που όσον αφορά τον τομέα της Υγείας, σημαίνει συμβολή στην αύξηση του βιοτικού επιπέδου, στην ευημερία, στο να σώζονται χιλιάδες ανθρώπινες ζωές που μπορούν να σωθούν.
Πώς αλλιώς να εξηγήσουμε το γεγονός ότι, ενώ υπάρχουν χιλιάδες άνεργοι νοσηλευτές και υγειονομικοί, ακόμα και τώρα, οι προκηρύξεις είναι ελάχιστες και μάλιστα με συμβάσεις χρόνου; Μόλις λήξουν αυτές, παύουν και οι ανάγκες μας; Πώς εξηγείται ότι, ενώ υπάρχουν τεράστιες ανάγκες σε μέσα ατομικής προστασίας (μάσκες, ποδιές, γυαλιά κ.τ.λ.), εξαρτιόμαστε από τον διεθνή ανταγωνισμό στο Εμπόριο και δεν μπορούμε να διατάξουμε τη βιομηχανία της χώρας να τα παράγει;
Πώς, ενώ ο ιδιωτικός τομέας Υγείας διαθέτει έμπειρο επιστημονικό και μη δυναμικό, υποδομές, τεχνολογία και μέσα, αντί να επιταχθεί υπό τις τρέχουσες ανάγκες και να ενταχθεί στο κρατικό σχέδιο, επιδοτείται με εκατομμύρια ευρώ; Γιατί, αντί να υπάρχει συνεργασία μεταξύ των ερευνητικών ομάδων με σκοπό την έγκαιρη παραγωγή εμβολίου, ανταγωνίζονται κράτη και μεγάλοι όμιλοι για το ποιος θα το εξασφαλίσει για δικό του όφελος;
Ας μας απαντήσουν: Τι τους εμπόδισε να κυκλοφορήσουν αντίστοιχα εμβόλια για τους προηγούμενους κορονοϊούς (SARS και MERS), αν όχι η έλλειψη χρηματοδότησης λόγω του μη αναμενόμενου κέρδους; Γιατί το κράτος επιδοτεί με δισ. ευρώ άμεσα και έμμεσα τις μεγάλες επιχειρήσεις, ενώ οι εργαζόμενοι χάνουν τη δουλειά τους, δέχονται μειώσεις στις αποδοχές τους, καταστρατηγείται κάθε εργασιακό δικαίωμα; Μάλιστα, καλούμαστε να πληρώσουμε και τις δωρεές τους, όπως αυτή της ΔΕΗ ΑΕ, με χρέωση 0,8 ευρώ σε κάθε λογαριασμό!

* * *

Αυτό που υπάρχει και κρύβεται από πίσω, είναι το καπιταλιστικό κέρδος, το κυνήγι του πάση θυσία. Αυτό προσπαθούν να διασφαλίσουν τα κράτη και οι κυβερνήσεις, μικρότερα ή μεγαλύτερα, είτε μιλάμε για ανάπτυξη, είτε για ύφεση και κρίση, που η πανδημία δείχνει να επιτείνει την εμφάνισή της. Αυτός ο τρόπος παραγωγής, με σκοπό την ευημερία μιας χούφτας ανθρώπων, ευθύνεται για τα δεινά της ανθρωπότητας και όχι ο κορονοϊός, ή όποιος άλλος μικροβιακός παράγοντας θα εμφανιστεί στο μέλλον.
Γι' αυτό τα «προηγμένα συστήματα Υγείας» καταρρέουν το ένα μετά το άλλο. Γι' αυτό και στη χώρα μας, ανεξάρτητα από την έκβαση της πανδημίας, οι εργαζόμενοι και ο λαός μας δοκιμάζονται για άλλη μια φορά και πληρώνουν το μάρμαρο μιας πολιτικής που λογαριάζει την υγεία και τη ζωή τους σαν «κόστος», την ίδια ώρα που αυτοί οι ίδιοι παράγουν τον πλούτο, ακόμα και τα μέσα που θα τους έσωζαν, τώρα και στο μέλλον. Στο χέρι μας είναι λοιπόν να σπάσουμε με τον αγώνα μας αυτόν τον φαύλο κύκλο...

Θοδωρής ΑΛΩΝΙΣΤΙΩΤΗΣ
Νοσοκομειακός γιατρός στο «Αγία Ολγα». Μέλος της ΤΕ Υγείας - Πρόνοιας της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ

Υπόθεση όλων!

Δεκάδες σωματεία εμποροϋπαλλήλων και ιδιωτικών υπαλλήλων σε όλη τη χώρα προετοιμάζουν την αυριανή μέρα δράσης για τους εργαζόμενους στα σούπερ μάρκετ.
Με κάθε πρόσφορο μέσο σχεδιάζουν πολύμορφες πρωτοβουλίες, για να ακουστεί δυνατά η φωνή των εργαζομένων, να αποκαλυφθεί η πραγματικότητα πίσω από την κάλπικη εικόνα των διαφημιστικών σποτ της εργοδοσίας και τα χιλιοφορεμένα ψέματα, ότι είμαστε τάχα «όλοι μια ομάδα», που «μαζί θα βγούμε νικητές»...
Στην προμετωπίδα της αγωνιστικής αυτής πρωτοβουλίας βρίσκονται οι αναρίθμητες καταγγελίες για το ξεσάλωμα της εργοδοσίας, με τη στήριξη του αντεργατικού οπλοστασίου που έχουν διαμορφώσει η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις.
Στόχος είναι να ακουστούν δυνατά τα αιτήματα και οι διεκδικήσεις των εργαζομένων στα σούπερ μάρκετ, αυτών που δεν έχουν ανάγκη από... «ηρωικά» σποτ και υποκριτικά «ευχαριστώ», αλλά από μέτρα προστασίας, ανθρώπινα ωράρια, σταθερή δουλειά με δικαιώματα.
Αλλωστε, ακόμα κι αυτή η προπαγάνδα εργοδοσίας και κυβέρνησης για τους «ήρωες της πρώτης γραμμής» ένα πράγμα επιβεβαιώνει: Οτι οι εργαζόμενοι είναι αυτοί που με τη δύναμή τους κινούν τα πάντα. Οτι χωρίς αυτούς, η γραμμή παραγωγής στο εργοστάσιο θα είχε «νεκρώσει», η εφοδιαστική αλυσίδα θα είχε «παγώσει», τα ράφια στα καταστήματα θα ήταν άδεια.
Η δουλειά αυτών των χιλιάδων εργαζομένων της «πρώτης γραμμής», ειδικά αυτήν την περίοδο, αποτελεί πραγματικό χρυσωρυχείο για την εργοδοσία στον κλάδο των σούπερ μάρκετ, όπου ο τζίρος έχει αυξηθεί κατά 30,4% σε σχέση με πέρσι, και μόνο για το διάστημα 24/2 - 29/3 έφτασε τα 740 εκατ. ευρώ!
Ποια είναι όμως η «ανταμοιβή» τους; Ελλιπέστατα και ανεπαρκή μέτρα προστασίας, που κι αυτά παίρνονται συνήθως μόνο μετά από παρεμβάσεις εργαζομένων και μέσα από τη συλλογική διεκδίκηση. Προσπάθειες να συγκαλυφθούν κρούσματα του νέου κορονοϊού. Αρνηση για διενέργεια διαγνωστικών ελέγχων σε εργαζόμενους που εμφανίζουν συμπτώματα. Απειλές ενάντια σε εργαζόμενους που δικαιούνται άδεια ειδικού σκοπού.
Και βέβαια, εντατικοποίηση που «χτυπάει κόκκινο», κακοπληρωμένες συμβάσεις με 4ωρα, 6ωρα, ολιγοήμερες συμβάσεις εργαζομένων που σήμερα βρίσκονται εκτεθειμένοι στον ιό και αύριο στον κίνδυνο της ανεργίας. Η ευελιξία που προϋπήρχε στον κλάδο, κάνει τώρα αφόρητη τη δουλειά για το σύνολο των εργαζομένων, σε συνθήκες απογείωσης της εκμετάλλευσης.
Τίποτα από όλα αυτά δεν «ισοφαρίζεται» με τα ψίχουλα των περιβόητων «μπόνους» που διαφημίζει η εργοδοσία, των «μπόνους θανάτου» όπως τα έχουν εύστοχα ονομάσει οι εργαζόμενοι στα σούπερ μάρκετ άλλων ευρωπαϊκών χωρών, όπου ήδη μετρούν απώλειες μεταξύ των συναδέλφων τους.
Πίσω από τις προκλητικές διαφημιστικές καμπάνιες της εργοδοσίας, με τα ξεκούραστα και χαμογελαστά πρόσωπα, βρίσκεται η ζοφερή πραγματικότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι και στα σούπερ μάρκετ. Βρίσκεται το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους, που μετατρέπει τα καταστήματα σε «υγειονομικές βόμβες» και αποθεώνει την «ατομική ευθύνη» για την προστασία της υγείας.
Με εφόδιο λοιπόν και τη θετική πείρα από την πρόσφατη μέρα πανελλαδικής δράσης για την Υγεία και με τη δύναμη της εργατικής - λαϊκής αλληλεγγύης, οι εργαζόμενοι στα σούπερ μάρκετ δυναμώνουν αύριο τη φωνή τους, για να υπερασπιστούν την υγεία τη δική τους και των οικογενειών τους, τα δικαιώματά τους.
Η αυριανή μέρα δράσης για τους εργαζόμενους στα σούπερ μάρκετ, όπως και κάθε κινητοποίηση αυτής της περιόδου, με την οποία σπάει το σιωπητήριο που θέλει να επιβάλει το κεφάλαιο, είναι υπόθεση όλων μας.
Αποτελεί εφόδιο για να δυναμώσει η φωνή της διεκδίκησης, αλλά και για την οργάνωση της αντεπίθεσης την «επόμενη μέρα», για να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι την επιδημία σήμερα και την αυριανή καπιταλιστική κρίση, να πάρει αποφασιστική απάντηση η νέα κλιμάκωση της επίθεσης του κεφαλαίου που έχει ήδη ξεκινήσει.

Μονά - ζυγά, κερδισμένη η εργοδοσία...

Ο όρος που μάθαμε όλοι με αφορμή την επιδημία του κορονοϊού είναι η τηλεργασία. Από τις πρώτες κιόλας μέρες παρουσιάστηκε ως η «μεγάλη ευκαιρία», το «θετικό που μπορεί να αφήσει πίσω του ο ιός» και ότι πρόκειται για μια «win - win» κατάσταση μεταξύ εργοδοτών - εργαζομένων. Είναι έτσι όμως; Η εμπειρία σε αυτές τις τρεις βδομάδες από χώρους μεγάλων βιομηχανικών μονάδων δείχνει το ακριβώς αντίθετο...

«Διαθέσιμος» όλη μέρα

Η τηλεργασία υπήρχε βέβαια και πριν από τον κορονοϊό. Για παράδειγμα, δίνονταν εταιρικά κινητά/email και δεν ήταν σπάνιο να απαιτείται από τον εργαζόμενο να απαντήσει και εκτός ωραρίου. 'Η αντίστοιχα γινόταν έλεγχος/ρύθμιση διαφόρων παραμέτρων σε βιομηχανικούς χώρους, π.χ. θερμοκρασία ενός ψυγείου, όπου ο υπεύθυνος είχε την υποχρέωση να είναι σε επιφυλακή όλο το 24ωρο αν χτυπήσει ο συναγερμός.
Τις τελευταίες βδομάδες, όμως, η τηλεργασία έγινε μόνιμο στοιχείο στη δουλειά πολλών εργαζομένων. Εγινε για να διασφαλιστούν οι ζωές μας; Είναι σημαντικό να πούμε ότι σε μεγάλους βιομηχανικούς χώρους, ακόμα και πριν μονιμοποιηθεί η καραντίνα, η πρώτη εντολή της εργοδοσίας ήταν να μην υπάρξει καμία επαφή των «μη αναγκαίων» με την παραγωγή. Δείχνει ότι ξέρουν καλά ότι αν αναγκάζονταν να κλείσουν την παραγωγή λόγω κρούσματος, τότε τα εμπορεύματα, άρα και τα κέρδη τους, δεν θα μπορούσαν να αναπαραχθούν. Παραδέχονταν - έστω και έμμεσα - ότι χωρίς την κύρια παραγωγική δύναμη, τον εργαζόμενο άνθρωπο, δεν μπορούν να κερδίσουν ούτε λεπτό του ευρώ!
Τις πρώτες μέρες ερχόταν από συναδέλφους το εξής ερώτημα: «Γιατί κερδίζουν οι εργοδότες από την τηλεργασία;».

• Το κόστος της εταιρείας για μια σειρά από λόγους μειώνεται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι βιομηχανίες όπου διάφορα τμήματα (π.χ. σχεδιασμού) λειτουργούν στα λεγόμενα «open desk». Δηλαδή, δεν υπάρχει σταθερή θέση για τον καθένα, αλλά όταν φτάνεις στη δουλειά «κουμπώνεις» το laptop όπου βρεις. Είναι εύκολα αντιληπτό ότι αν σε μια εταιρεία 100 ατόμων δουλεύουν εκ περιτροπής το 30% σε τηλεργασία, τότε ο αντίστοιχος χώρος μειώνεται κατά 30%. Καθόλου αμελητέο όταν μιλάμε για βιομηχανίες που απασχολούν εκατοντάδες εργαζόμενους.
• Καμία υπερωρία δεν πληρώνεται - κανένας έλεγχος δεν μπορεί να γίνει. Είναι γνωστή τακτική, να «διώχνουν» κόσμο από τα γραφεία, να χτυπάνε κάρτα, αλλά ο manager να λέει ότι η δουλειά πρέπει να συνεχιστεί από το σπίτι.
• Το σημαντικότερο όλων όμως, όπως και οι ίδιοι οι καπιταλιστές κυνικά ομολογούν, είναι η αύξηση της παραγωγικότητας. Οτι διαλύεται κάθε όριο στην εργάσιμη μέρα. Εδώ η εμπειρία των τελευταίων εβδομάδων είναι πολύτιμη. Η παραγωγικότητα για τον καπιταλιστή μετριέται στην ποσότητα δουλειάς που έγινε μέσα στην εργάσιμη μέρα. Ομως η εργάσιμη μέρα με την τηλεργασία τραβιέται στο μέγιστό της, ταυτίζεται με τη μέρα γενικά! Είναι πολλοί οι εργαζόμενοι που λένε ότι «τελικά δουλεύουμε πολύ περισσότερο έτσι». Πώς γίνεται αυτό; Μερικά παραδείγματα από χώρους δουλειάς μπορούν να το φωτίσουν περισσότερο: Ομαδικά «skype meeting» κάθε μέρα στις 9, έτσι ώστε να διασφαλιστεί ότι όλοι θα είμαστε μπροστά από τον υπολογιστή μας από το πρωί. Τηλέφωνα από τον manager οποιαδήποτε στιγμή μέσα στη μέρα, ακόμα και μέσα στα Σαββατοκύριακα, email ακόμα και μετά τις 11 το βράδυ, «skype meeting» σε ώρες εκτός ωραρίου, που τελειώνουν ακόμα και 10 η ώρα το βράδυ. Πάντα συνοδευόμενα με την ατάκα «όλη μέρα σπίτι είσαι έτσι κι αλλιώς, οπότε πού είναι το πρόβλημα;». Ισως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι κανονίστηκαν «skype meeting» με ξένους πελάτες ακόμα και την 25η Μαρτίου, καταργώντας την επίσημη αργία!

Διορίες και ατομική ευθύνη

Τις πρώτες μέρες πολλοί συνάδελφοι υποδέχτηκαν με χαρά την τηλεργασία. Σκέφτονταν πρώτα απ' όλα την υγεία τους, αφού ήξεραν καλά ότι μέσα στους χώρους δουλειάς, στις βιομηχανίες, τα μέτρα προστασίας ήταν ελλιπέστατα. Παράλληλα, όμως, έβλεπαν ότι και αυτοί θα είχαν όφελος από αυτήν την κατάσταση. «Δεν θα υπάρχει η πίεση του manager, δεν θα τον έχω πάνω από το κεφάλι μου», «θα οργανώνω τον χρόνο μου όπως με βολεύει», ήταν κάποια από τα πιο χαρακτηριστικά που λέγονταν.
Η πραγματικότητα αποδείχθηκε διαφορετική. Βασικό μέτρο πίεσης από την πλευρά της εργοδοσίας αποτέλεσαν τα λεγόμενα «deadlines» (διορίες) στα έργα, που κατά γενική ομολογία έχουν γίνει ασφυκτικότερα. Οτι δηλαδή «βρέξει - χιονίσει» πρέπει να παραδοθούν έγγραφα/τιμές/μελέτες σε συγκεκριμένες ώρες και μέρες. Ετσι η εντατικοποίηση αυξάνεται κατακόρυφα, αφού ο εργαζόμενος για να ανταποκριθεί - καθώς πλέον δεν υπάρχει η «δικαιολογία» του ωραρίου - πρέπει να δουλέψει όλη μέρα.
Τα Σαββατοκύριακα γίνονται «κανονικές» εργάσιμες για να βγει η δουλειά. Σύμφωνα με τον εργοδότη, κατά διαβολική σύμπτωση, γίνεται «ατομική ευθύνη» να προλάβεις τις προθεσμίες! Αντίστοιχα, περνάνε στην ατομική ευθύνη τα ζητήματα προστασίας του εργαζόμενου (ανατομική καρέκλα, κατάλληλη οθόνη κ.λπ.).
Στο τέλος της μέρας, η εμπειρία δείχνει ότι το ωράριο γίνεται λάστιχο, ότι η οργάνωση της ζωής (π.χ. φαγητό, φροντίδα παιδιών) υποτάσσεται στην εργασία και όχι το αντίθετο! Δεν είναι λίγοι οι συνάδελφοι που ακόμα και αν ήταν στο σπίτι, πήγαιναν τα παιδιά στους παππούδες γιατί δεν μπορούσαν να τα προσέξουν.
Γίνεται φανερό επομένως γιατί τελικά η τηλεργασία αυξάνει την παραγωγικότητα: Διότι η εργάσιμη μέρα καταλήγει να είναι ήλιο με ήλιο, ενώ το πληρωμένο κομμάτι της μένει το ίδιο με πριν, αυξάνοντας το απλήρωτο. Ταυτόχρονα, η τηλεργασία φέρνει αντικειμενικά και χτύπημα στη συλλογική συζήτηση και διεκδίκηση. Αφήνει μόνο του κάθε εργαζόμενο απέναντι στην εργοδοσία. Απομονώνει στους τέσσερις τοίχους ενός σπιτιού καθέναν μας.
Ηδη προσπαθούν να το εκμεταλλευτούν: Παίρνουν τηλέφωνα και πιέζουν για να πάρει κάποιος υποχρεωτική κανονική άδεια, φέρνουν μέσα στη νύχτα αλλαγή συμβάσεων με μονιμοποίηση της εκ περιτροπής εργασίας. Η ίδια μας η πείρα, η ζωή, μας δείχνει ότι τα πολυδιαφημισμένα «πλεονεκτήματα» της τηλεργασίας έχουν γίνει σκόνη...

Υπάρχουν τελικά «win - win» καταστάσεις;

Η τηλεργασία έρχεται να προστεθεί στην ήδη υπάρχουσα λίστα των λεγόμενων «win - win» μορφών απασχόλησης και παρουσιάζεται ως επωφελής για εργαζόμενους και εργοδότες. Εχουμε όμως πλέον την πείρα να καταλάβουμε... Ετσι μας ξεφούρνισαν και τη μερική απασχόληση, ως «ευκαιρία» για τις γυναίκες να δουλεύουν και ταυτόχρονα να είναι κοντά στην οικογένεια. Κατέληξε όμως μισή δουλειά - μισή ζωή.
Ακόμα πιο πρόσφατα, μας είπαν ότι «όλοι θα κερδίσουμε από τις αλλαγές στο Ασφαλιστικό», «ότι θα δούμε αυξήσεις επειδή θα μειωθεί η εργοδοτική εισφορά». Σήμερα, εν μέσω πανδημίας, καταλαβαίνουμε τι σημαίνει η υποχρηματοδότηση ταυ δημόσιου συστήματος Υγείας. Βλέπουμε ότι οι ιδιωτικές ασφαλιστικές «κάνουν τον Κινέζο» όσον αφορά τα τεστ για τον κορονοϊό, ενώ παράλληλα οι ιδιωτικές κλινικές έχουν στήσει πάρτι.
Στην ίδια ζυγαριά δεν γίνεται να βγαίνουν όλοι νικητές. Εχουμε μάθει πια ότι ο πραγματικός εχθρός μας είναι ορατός. Είναι η εργοδοσία, το κράτος της, που τόσα χρόνια κερδίζει αμύθητα πλούτη από τον ιδρώτα μας. Τους έχουμε δει στην ανάπτυξη, τους ζήσαμε στην κρίση, τους ίδιους βλέπουμε απέναντί μας και σήμερα, εν μέσω πανδημίας.
Μετά τον κορονοϊό, οι εργοδότες δεν θα αφήσουν λεπτό να πάει χαμένο. Δεν είναι απίθανο να προτείνουν συστήματα 4-1 ή 3-2 (μέρες στο γραφείο - μέρες στο σπίτι). Ξέρουν ότι η τηλεργασία θα βελτιώσει την ανταγωνιστικότητά τους, θα μεγαλώσει τα κέρδη τους. Θα επιδιώξουν να γίνει και αυτό μια «νέα κανονικότητα», «να μπει στην κουλτούρα της εργασίας».
Απέναντι σ' αυτήν την επίθεση, δεν θα μείνουμε σιωπηλοί! Οργανώνουμε την αντίστασή μας, μέσα από τα συνδικάτα μας, απέναντι σε όποια προσπάθεια της εργοδοσίας για αλλαγή των συμβάσεών μας. Δεν θα τους αφήσουμε να πληρώσουμε πάλι εμείς και αυτοί να κολυμπάνε στα κέρδη!
ΥΓ: Αν ένα ακόμα πράγμα δείχνει η υπόθεση με την τηλεργασία είναι πως η εξέλιξη της τεχνολογίας μπορεί να γίνει «χτικιό» για τους εργαζόμενους, όταν σκοπός της παραγωγής είναι το κέρδος. Αντίθετα, θα μπορούσε να αξιοποιηθεί για να μειωθεί ο εργάσιμος και να αυξηθεί ο ελεύθερος χρόνος για τους εργαζόμενους. Αυτό προϋποθέτει κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, κεντρικό σχεδιασμό, εργατικό έλεγχο, οργάνωση της παραγωγής με γνώμονα τις διευρυμένες ανάγκες μας.

Σημαδεύουμε σωστά με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον

Δεν πάει πολύς καιρός που σε συζήτηση για την πορεία του τουριστικού κλάδου και την κατάσταση των εργαζομένων στην περιοχή της Κεντρικής Μακεδονίας εκτιμούσαμε: «...δεν είναι κλάδος ατρόμητος ούτε ανεπηρέαστος από εξελίξεις τόσο εγχώριες όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο (...) η πορεία στον κλάδο κάθε χρόνο επηρεάζεται από γεγονότα και σίγουρα η πορεία του είναι δεμένη με την πορεία της παγκόσμιας οικονομίας».
Οι τελευταίες εξελίξεις με αφορμή την πανδημία επιβεβαιώνουν την παραπάνω εκτίμηση και φέρνουν στο προσκήνιο για ακόμα μια φορά ότι είτε σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης είτε σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης, το κεφάλαιο στον Τουρισμό κάνει προσπάθεια να μεγιστοποιήσει τα κέρδη ή να ελαχιστοποιήσει τη ζημιά, εις βάρος των χιλιάδων εργαζομένων του κλάδου.
Τα προηγούμενα χρόνια στην περιοχή μας οι μεγαλοξενοδόχοι «μπούκωσαν» από τα κέρδη διαφημίζοντας τις πρωτιές της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας σε επισκεψιμότητα, τις αφίξεις στο αεροδρόμιο «Μακεδονία» που συνεχώς αυξάνονταν.
Τώρα, με τις τελευταίες εξελίξεις και σαν έτοιμοι από καιρό, επιδίδονται σε ένα όργιο αντεργατικών μεθοδεύσεων στους χώρους δουλειάς. Το κράτος τούς κάνει ακόμα και τη «χάρη» να κλείσουν υποχρεωτικά τα εποχικά, αλλά και τα ξενοδοχεία 12μηνης λειτουργίας, για να μην πληρώσουν ρήτρες σε ξένους πράκτορες, να αποποιηθούν την ευθύνη για το τι θα γίνει με τους χιλιάδες εργαζόμενους. Δεν αμφισβητούμε το συγκεκριμένο μέτρο πρόληψης, αλλά δε θα δεχτούμε να μείνουν οικογένειες χωρίς εισόδημα, ούτε να χαθούν χιλιάδες θέσεις εργασίας.

Οι εργαζόμενοι πλήρωσαν την κρίση

Σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες χρειάζεται να κοιτάμε μακριά... Τα μέτρα στήριξης των επιχειρήσεων, που εξαγγέλλει κάθε τόσο η κυβέρνηση, είναι μέτρα για το πετσόκομμα των εργασιακών δικαιωμάτων, μέτρα που αυξάνουν την εκμετάλλευση και ήρθαν για να μείνουν. Με καθαρό μυαλό να σκεφτούμε πώς θα μας βρει η επόμενη μέρα της πανδημίας.
Πληρώσαμε την καπιταλιστική κρίση, στα χρόνια της οποίας ξεχαρβαλώθηκαν οι εργασιακές σχέσεις, οι μισθοί «έπιασαν πάτο», εργασιακά δικαιώματα πετάχτηκαν στο καλάθι των αχρήστων για «να βάλουμε όλοι πλάτη», «να βγούμε από την κρίση».
«Να δώσουμε ώθηση στην ατμομηχανή της ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας», έλεγαν χαρακτηριστικά. «Ανάπτυξη, δουλειές και πλούτος για τις τουριστικές περιοχές»... Αυτά έλεγαν τότε. Και η καπιταλιστική ανάπτυξη ήρθε...
Πάτησε ακριβώς στα κουτσουρεμένα εργασιακά δικαιώματα, στη σκλαβιά της πρακτικής άσκησης, στις 14 «ευέλικτες» εργασιακές σχέσεις που διαμορφώθηκαν, στις ΣΣΕ που εφαρμόζονταν σε ξενοδοχεία μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού στην Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας. Και όλα αυτά για να μετράνε κέρδη και υπερκέρδη οι επιχειρηματίες του κλάδου.
Αυτή η ανάπτυξη, και εδώ στην περιοχή, στηρίχτηκε σημαντικά από δημάρχους και περιφερειάρχες με κονδύλια, διαφημιστικές καμπάνιες κ.λπ. «(...) όραμά μας είναι να καταστεί η Κεντρική Μακεδονία παγκοσμίως γνωστή ως τουριστικός προορισμός 365 μέρες τον χρόνο...», δήλωνε χαρακτηριστικά ο περιφερειάρχης. Η ανάπτυξη μάλιστα στον κλάδο δεν άργησε ...μια μέρα, αλλά ήρθε ένα χρόνο νωρίτερα σε σχέση με τους υπόλοιπους κλάδους.
«Βάζουμε όλοι πλάτη για να συνεχιστεί η καλή πορεία του κλάδου», έλεγαν. Ενδεικτικά να πούμε ότι η Περιφέρεια κατέχει την τρίτη θέση πανελλαδικά στο τουριστικό μέγεθος, ενώ τα έσοδα από τον εισερχόμενο τουρισμό κάθε χρόνο αυξάνονται. Από το 2010 μέχρι και το 2018 οι αφίξεις διπλασιάστηκαν. Τα ρεκόρ κερδών, φυσικά, δεν συνοδεύτηκαν από ρεκόρ αυξήσεων σε μισθούς, ούτε από μόνιμη και σταθερή δουλειά στον κλάδο.

Δεν θα μας φορτώσουν τα σπασμένα της επιδημίας

Μέχρι και την υποχρεωτική αναστολή λειτουργίας στα ξενοδοχεία, είχαν γίνει εκατοντάδες απολύσεις σε χώρους δουλειάς, επιβολή εκ περιτροπής εργασίας, αναγκαστικές άδειες.
Τώρα οι εργαζόμενοι καλούνται να ζήσουν με 800 ευρώ για ενάμιση μήνα και ένα πλήρως αβέβαιο μέλλον στον κλάδο, ενώ παντού συναντάμε ένα μεγάλο ερώτημα: Τι θα γίνει μετά; Ηδη συνάδελφοι που είχαν κλείσει δουλειά για τη σεζόν παίρνουν μηνύματα ότι δεν θα τους χρειαστούν... Αλήθεια, τι θα γίνει με αυτούς τους εργαζόμενους που δεν δικαιούνται ούτε αυτό το επίδομα, ενώ το ταμείο ανεργίας λήγει ή έχει ήδη λήξει;
Τα μέτρα - δωράκια στην εργοδοσία για μονομερή επιβολή εκ περιτροπής εργασίας, αναστολή συμβάσεων κ.λπ. δεν αφορούν μόνο την έκτακτη κατάσταση, ήρθαν για να μείνουν. Εξάλλου, έχει ενδιαφέρον το στοιχείο που εκτιμούσαν και οι ίδιοι οι ξενοδόχοι ότι είμαστε πίσω ως χώρα στις ελαστικές σχέσεις εργασίας σε σχέση με την υπόλοιπη ΕΕ (η Ελλάδα είναι στο μισό του μέσου όρου των ελαστικών εργασιακών σχέσεων στην ΕΕ).
Να λοιπόν τώρα η ευκαιρία για να προχωρήσει ο νέος γύρος επίθεσης σε εργασιακές σχέσεις, μισθούς, δικαιώματα. Η επίθεση στους εργαζόμενους θα συνεχιστεί για να ανακάμψει πάλι ο κλάδος, γιατί όπως θα μας πουν για άλλη μια φορά, «πρέπει όλοι να βάλουμε πλάτη».
Οι δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ όλο το προηγούμενο διάστημα έδωσαν και θα συνεχίσουν να δίνουν τη μάχη της ενημέρωσης, της διεκδίκησης για μέτρα προστασίας της δημόσιας υγείας, για να διασφαλιστούν θέσεις εργασίας, μισθοί, δικαιώματα.
Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση δεν πρέπει να σιγήσουμε. Οι κλειστοί χώροι δεν πρέπει να αποτελέσουν αφορμή για να κλειστεί ο καθένας στο καβούκι του. Μπορεί να μένουμε σπίτι, όμως μένουμε δυνατοί, δυναμώνουμε τη φωνή μας και διεκδικούμε. Κανένας να μη μείνει μόνος του, να δυναμώσει σε αυτές τις συνθήκες η αλληλεγγύη. Με κάθε πρόσφορο μέσο να φτάσει αυτό το μήνυμα σε εργαζόμενους που αγωνιούν, που αναρωτιούνται πώς θα εξελιχθεί αυτή η κατάσταση.

Δυνατοί και οργανωμένοι για την επόμενη μέρα

Πάνω απ' όλα η επόμενη μέρα θα πρέπει να μας βρει οργανωμένους και έτοιμους απέναντι στον νέο γύρο επίθεσης που εξαπολύει η εργοδοσία. Καμία εμπιστοσύνη στον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, που και στην περιοχή μας όλο το προηγούμενο διάστημα έβαλε πλάτη να περάσουν οι αντεργατικές μεθοδεύσεις, καλλιεργούσε τη λογική ότι ο τουρισμός είναι «εθνική υπόθεση» και ότι όλοι πρέπει να συμβάλουμε.
Εξάλλου, και με τις τελευταίες εξελίξεις δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις εργαζομένων που απευθύνθηκαν στις ταξικές δυνάμεις για τις εξελίξεις που υπάρχουν σε μια σειρά από ξενοδοχεία της Θεσσαλονίκης, και αυτό είναι σημαντική παρακαταθήκη.
Πέρα από όλα τα άλλα, οι εργαζόμενοι πρέπει να σκεφτούν: Αυτό το σύστημα που λέγεται καπιταλισμός, μας αφήνει ανυπεράσπιστους μέσα στην ανασφάλεια, στις πλημμύρες, τις πυρκαγιές, τις αρρώστιες. Δεν έχει πάρει κανένα μέτρο πρόληψης για την υγεία των εργαζομένων και των οικογενειών τους.
Αυτό που βγαίνει επομένως στο προσκήνιο και με την τωρινή κατάσταση, είναι ότι μονόδρομος για τη σωτηρία του λαού είναι ο αγώνας για μόνιμη και σταθερή δουλειά, μισθούς που να καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες, ποιοτική, υψηλού επιπέδου, αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Υγεία.
Είναι ακόμα πιο ώριμο σήμερα να συζητάμε για ριζικές ανατροπές στην οικονομία και την κοινωνία, για το σοσιαλισμό. Γιατί αν δε βγει από τη μέση ο βραχνάς του κέρδους, όλες οι ανάγκες των εργαζομένων, είτε αφορούν την υγεία, την εργασία, την Παιδεία, θα μπαίνουν στο ζύγι «κόστος - όφελος», όπως ακριβώς συμβαίνει σήμερα. Σε αυτόν τον δρόμο περπατάμε όλα αυτά τα χρόνια, έτσι φτάσαμε ως εδώ.
Μένουμε δυνατοί στο παρόν για να να φωτίσουμε το μέλλον, που βρίσκεται έξω από τα τείχη της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, στην κοινωνία όπου κουμάντο κάνουν οι παραγωγοί του πλούτου και όχι τα παράσιτα που ζουν και πλουτίζουν με το δικό μας ιδρώτα.

Στέλλα ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑΚΗ
Μέλος του Τομεακού Γραφείου Εμπορίου - Υπηρεσιών της ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ

Νίπτω τας χείρας μου.

..

ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ

Ενας ιός, ένας αόρατος και ύπουλος εχθρός, όπως τον αποκαλούν κατά κόρον, για να επιτείνουν τον φυσιολογικό φόβο που νιώθουν οι άνθρωποι.
Ενας μικροσκοπικός ιός, που είναι ορατός στα μικροσκόπια των επιστημών, με την επέλασή του μέσα σε τρεις μήνες κατάφερε να ξεγυμνώσει το καπιταλιστικό σύστημα και κυρίως την ηγέτιδα δύναμή του, τις ΗΠΑ (χαρακτηριστικές οι εικόνες των νοσηλευτριών που φορούν για προστατευτική στολή σακούλες σκουπιδιών), αλλά και τις μεγάλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης (Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία), τη Μεγάλη Βρετανία, κατάφερε να αποκαλυφθεί σε όλες τις αγριότητες η εγκληματική φύση του καπιταλισμού.
Να αποκαλυφθούν η ωμότητα και ο κυνισμός της «ιδεολογίας των αγορών», αυτής με την οποία μας πιπιλίζουν τα μυαλά τα τελευταία χρόνια ότι ρυθμίζει τα πάντα, ενώ στην πράξη, όπως έχει φανεί τα τελευταία 10 χρόνια της κρίσης, αλλά και τώρα με τον κορονοϊό, έχει απορυθμίσει τα πάντα της ιδεολογίας που κεντρική ιδέα και στόχο της έχει το κέρδος και έχει μετατρέψει σε εμπόρευμα όλα τα δημόσια κοινωνικά αγαθά.
Το μακελειό που παρακολουθούμε να εξελίσσεται αυτές τις μέρες στις προαναφερόμενες χώρες, με μεγάλη οδύνη και πόνο ψυχής, δεν οφείλεται αποκλειστικά και μόνο, όπως προσπαθούν να μας παρουσιάσουν, στον αόρατο και ύπουλο επιδρομέα, τον κορονοϊό.
Η εξέλιξη και τα επιτεύγματα της ιατρικής επιστήμης και της τεχνολογίας έχουν καταστήσει δυνατή την αντιμετώπιση σχεδόν του συνόλου των παθολογικών καταστάσεων, αρκεί βέβαια να υπάρχουν η απαραίτητη υλικοτεχνική υποδομή του απαιτούμενου υγειονομικού προσωπικού και η γενναία χρηματοδότηση, ώστε να υπάρχει ένα δημόσιο σύστημα Υγείας ικανό να παρέχει τις φροντίδες του δωρεάν σε όλες τις βαθμίδες, αλλά και να έχει τη δυνατότητα να αντιμετωπίζει έκτακτες καταστάσεις όπως αυτές που βιώνουμε σήμερα.
Η τραγωδία λοιπόν που βιώνουμε σήμερα είναι το αποτέλεσμα της συνειδητής επιλογής της Ευρωπαϊκής Ενωσης για το σταδιακό ξήλωμα των δομών της δημόσιας Υγείας, της Κοινωνικής Ασφάλισης και περίθαλψης.
Ο καθένας και η μοίρα του δηλαδή, όπως συμβαίνει στις ΗΠΑ, όπου ουσιαστικά δεν υπάρχει δημόσιο σύστημα Υγείας, αλλά και στις χώρες της ΕΕ, όπου εξελίσσεται το μακελειό, και τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει τα ίδια που έχουν γίνει και στη χώρα μας στον τομέα της Υγείας, δηλαδή κλείσιμο νοσοκομείων, απολύσεις υγειονομικού προσωπικού, υποχρηματοδότηση των υπηρεσιών Υγείας.
Στη χώρα μας διαχρονικές είναι οι ευθύνες όλων των κυβερνήσεων τα τελευταία 15 χρόνια για το σταδιακό ξήλωμα του όποιου δημόσιου συστήματος Υγείας είχε δομηθεί μετά τη μεταπολίτευση. Μπροστά στη σοβαρότητα της κατάστασης όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα, έχει τη δυνατότητα το δημόσιο σύστημα Υγείας να ανταποκριθεί; Προφανώς ΟΧΙ.
Οι ελλείψεις είναι γνωστές εδώ και χρόνια, για τις οποίες οι υγειονομικοί αγωνίζονται, φωνάζουν, αλλά δεν τους ακούει κανείς.

Αμεσα μέτρα, χωρίς άλλη καθυστέρηση

Ως παιδίατρος εντατικολόγος, που ανάλωσα όλο τον εργασιακό μου βίο στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας Παίδων του Νοσοκομείου «Αγλ. Κυριακού», θεωρώ ότι είναι απαραίτητος ένας τρόπος οργάνωσης της παροχής της ιατρικής φροντίδας για την πανδημία, σε τρία επίπεδα, που είναι αναγκαία για την καλύτερη αντιμετώπισή της.
Πρώτο επίπεδο: Η ανάπτυξη των δομών της Πρωτοβάθμιας Περίθαλψης. Ολες οι κυβερνήσεις φρόντισαν στην κυριολεξία να τις διαλύσουν. Σήμερα όμως για την αντιμετώπιση της πανδημίας είναι απολύτως αναγκαίο να λειτουργήσουν για τους εξής λόγους.
Εκεί θα απευθύνονται και θα εξετάζονται αποκλειστικά και μόνο εκείνοι οι πολίτες με ύποπτη συμπτωματολογία. Με αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνονται δυο πράγματα πολύ σημαντικά:
Αποσυμφορίζονται τα δημόσια νοσοκομεία και προστατεύονται το υγειονομικό προσωπικό και οι νοσηλευόμενοι από πιθανή μόλυνση.
Αισθάνεται ο πολίτης ασφαλής, γιατί θα έχει άμεση ιατρική φροντίδα και όχι να περιμένει στο σπίτι και να κάνει ο ίδιος τον γιατρό.
Αυτή έπρεπε να είναι η πρώτη ενέργεια της κυβέρνησης, αντ' αυτού το τελευταίο διάστημα αποσπά σε πολλές περιφέρειες γιατρούς από Κέντρα Υγείας, όπου αυτά υπάρχουν, και τα αγροτικά ιατρεία για τα νοσοκομεία.
Είναι επιτακτική ανάγκη να προχωρήσει στη δημιουργία τους. Είναι εύκολο να γίνουν. Η στελέχωσή τους απαιτεί πνευμονολόγους, παθολόγους, παιδίατρους και νοσηλεύτριες.
Δεύτερο επίπεδο: Ανοιγμα νοσοκομείων για την αποκλειστική νοσηλεία νοσούντων από τον κορονοϊό. Στην Αθήνα αλλά και σε άλλες πόλεις υπάρχουν αυτά τα νοσοκομεία και οι κλινικές. Είναι εκείνα τα οποία έκλεισε ο κ. Γεωργιάδης επί κυβέρνησης Σαμαρά και τα διατήρησε κλειστά ο ΣΥΡΙΖΑ. Τα νοσοκομεία αυτά έχουν τις υποδομές και τη δυνατότητα να λειτουργήσουν. Πρέπει όμως να γίνει η πρόσληψη του απαραίτητου ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού. Με αυτόν τον τρόπο αποφεύγονται η νοσηλεία νοσούντων από τον κορονοϊό μέσα στα νοσοκομεία και οι κίνδυνοι μετάδοσής του.
Τρίτο επίπεδο: Οι διαθέσιμες κλίνες Μονάδων Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) είναι το πλέον σημαντικό και κρίσιμο στοιχείο στην αντιμετώπιση της πανδημίας. Η εμπειρία της Ιταλίας και της Ισπανίας αυτό φωνάζει. Οι άνθρωποι εκεί πεθαίνουν αβοήθητοι γιατί δεν υπάρχουν κλίνες ΜΕΘ και οι γιατροί αναγκάζονται να κάνουν επιλογές.
Η χώρα από πλευράς κλινών ΜΕΘ βρίσκεται στην κυριολεξία σε τραγική κατάσταση. Επρεπε να έχει 3.500 κλίνες ΜΕΘ βάσει των προδιαγραφών του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Διαθέτει μόνο 500 που λειτουργούν και οι οποίες είναι διαρκώς κατειλημμένες από ασθενείς, άλλες 100 οι οποίες εδώ και 10 χρόνια δεν λειτουργούν γιατί δεν προσλαμβάνεται προσωπικό, και τις κλίνες ΜΕΘ των ιδιωτών, τις οποίες όχι μόνο δεν επιτάσσει η κυβέρνηση, αλλά αύξησε τη μίσθωση από 800 σε 1.600 ευρώ ημερησίως.
Αν η κατάσταση στη χώρα μας ξεφύγει όπως στην Ιταλία, τότε το σύστημα Υγείας δεν θα αντέξει πάνω από 2-3 μέρες. Μακάρι να μην συμβεί αυτό, αλλά με τις ευχές και τα μακάρι δεν αντιμετωπίζονται τα σοβαρά προβλήματα. Πρέπει να επιταχθούν άμεσα οι κλίνες των ιδιωτικών ΜΕΘ και να αναπτυχθούν τουλάχιστον άλλες 500 πλήρως εξοπλισμένες και στελεχωμένες με το απαραίτητο ιατρονοσηλευτικό προσωπικό.
Η κυβέρνηση σχεδόν καθημερινά ανακοινώνει κάποιες δωρεές αναπνευστήρων. Θα πρέπει να γνωρίζουν οι πολίτες ότι οι αναπνευστήρες δεν λειτουργούν από μόνοι τους, χρειάζονται εξειδικευμένο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό στην εντατικολογία.
Οι διαθέσιμες κλίνες ΜΕΘ είναι το πλέον κρίσιμο στοιχείο στην αντιμετώπιση της πανδημίας. Οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι όμως και οι διάφοροι ειδικοί που παρελαύνουν από τα κανάλια, αποφεύγουν συστηματικά να θίξουν και να συζητήσουν αυτό το θέμα, το οποίο μετ' επιτάσεως θέτει ως το μείζον η ΟΕΝΓΕ.
Αν η κατάσταση ξεφύγει και πάρει διαστάσεις ανάλογες της Ιταλίας, Ισπανίας, τότε η ευθύνη αποκλειστικά θα είναι της κυβέρνησης και όχι των πολιτών, τους οποίους προσπαθούν να ενοχοποιήσουν με την επίκληση της ατομικής ευθύνης.

Είναι στο χέρι μας!

Μένουμε στο σπίτι. Ομως μένουμε δυνατοί. Δεν μένουμε μουγκοί, φοβισμένοι, υποταγμένοι. Προστατεύουμε την υγεία μας και την υγεία των άλλων. Κρατάμε καθαρό το μυαλό μας και τη σκέψη μας, για να μην πέσουμε στην παγίδα της παθητικής αναμονής και αποδοχής όλων των αντεργατικών και αντιλαϊκών μέτρων που ήδη παίρνονται, αλλά και αυτών που εξυφαίνονται για την επόμενη μέρα της πανδημίας.
Είναι η κατάλληλη ώρα να σκεφτούμε και να αποφασίσουμε ποιο θέλουμε να είναι το μέλλον μας: Θα συνεχίσουμε να ανεχόμαστε αυτή την απίστευτη αγριότητα του καπιταλισμού, όπως τη βιώνουμε σήμερα και τα τελευταία 10 χρόνια, ή θα πρέπει πλέον να αποφασίσουμε να αγωνιστούμε για μια διαφορετική κοινωνία, όπου ο πλούτος που παράγεται θα ανήκει σε αυτούς που τον παράγουν. Το δε κράτος θα έχει την υποχρέωση να παρέχει δωρεάν όλα τα κοινωνικά αγαθά της εργασίας, της Υγείας, της Παιδείας, του Πολιτισμού, του Αθλητισμού.
Στο χέρι μας είναι!

Θάνος ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ
Παιδίατρος εντατικολόγος,συνταξιούχος γιατρός του ΕΣΥ,πρώην διευθυντής στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας Παίδωντου Νοσοκομείου «Αγλ. Κυριακού»

Ανοσία στην αστική προπαγάνδα

Από σποτ της κυβέρνησης για τους «ήρωες» της πανδημίας...

Ο βομβαρδισμός είναι καθημερινός, σε όλα τα μέσα, κάθε λεπτό. Ο Μπόρις Τζόνσον, ο Ντόναλντ Τραμπ, ο Μπολσονάρο και ο Ερντογάν είναι λαϊκιστές, είναι βαρβαρότητα αυτό που κάνουν, βάζουν την οικονομία πάνω από τον άνθρωπο.
Οι Σουηδοί είναι σε αφασία, αν και τώρα τα «γυρνάνε», οι Ολλανδοί και οι Βέλγοι «ξύπνησαν» αργά, οι Ιταλοί, οι Ισπανοί και οι Γάλλοι άργησαν να πάρουν μέτρα. Τρομοκρατημένοι Ελληνες από αυτές τις χώρες προσπαθούν να μεταναστεύσουν πίσω στην ασφαλή Ελλάδα.
Η ελληνική κυβέρνηση πήρε από νωρίς τα μέτρα, πρόλαβε, αλλιώς θα είχαμε γίνει Ιταλία. Ευτυχώς για την Ελλάδα πάνω απ' όλα είναι ο άνθρωπος και η υγεία του, οι παππούδες και οι γιαγιάδες. Ο πρωθυπουργός αποδεικνύεται στιβαρός ηγέτης, δεν υπολόγισε το πολιτικό κόστος, έχουμε γίνει παγκόσμιο υπόδειγμα για την αντιμετώπιση του κορονοϊού σε όλο τον κόσμο.
Ο Μητσοτάκης παρομοιάζεται με τον Μωυσή που θα περάσει τον ελληνικό λαό αλώβητο από την Ερυθρά Θάλασσα. Το ερώτημα εύλογο: Πού πήγε το αφήγημα ότι οι ΗΠΑ, η Αγγλία, η Σουηδία, η Γαλλία κ.ά. αποτελούν το παράδειγμα της ανάπτυξης, κάνουν τα «αυτονόητα» που δεν τολμάμε στην Ελλάδα, γι' αυτό και προχωράνε μπροστά;
Η αντίθετη άποψη φιμώνεται, οποιαδήποτε συζήτηση για την επιλογή του αστικού κράτους να διαλύσει τον δημόσιο τομέα Υγείας όλα τα προηγούμενα χρόνια δεν είναι της ώρας, γιατί «σαμποτάρει» την εθνική προσπάθεια.
Οι κινητοποιήσεις, η δράση των συνδικάτων που αυτή την περίοδο πραγματοποιούνται με όλα τα απαραίτητα μέτρα προφύλαξης θεωρούνται ως "ανευθυνότητα", βρίσκουν απένανι τους παρεμβάσεις και απειλές της αστυνομίας με πρόσχημα τους περιορισμούς,ακόμα και σωματεία των υγειονομικών λογοκρίνονται, όπως έγινε με τη συνέντευξη Τύπου της ΟΕΝΓΕ, ή δέχονται ελεεινές επιθέσεις, όπως συνέβη με τις δράσεις για την Παγκόσμια Μέρα Υγείας. Το παραμύθι όμως έχει δράκο.

* * *

Στον καπιταλισμό, η Υγεία, ως βασικός πυλώνας του εποικοδομήματος, είναι απόλυτα προσαρμοσμένη στην αδήριτη ανάγκη του κεφαλαίου για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης.

Το δημόσιο σύστημα Υγείας, όπως εξελίχθηκε στην Ευρώπη μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν ανάγκη των ίδιων των καπιταλιστών ώστε να μπορέσουν να εξασφαλίσουν επάρκεια σε εργατικό δυναμικό, λόγω των τεράστιων απωλειών του πολέμου. Αυτήν την ανάγκη, επειδή δεν μπορούσαν να την καλύψουν μόνοι τους, την ανέθεσαν στον συλλογικό καπιταλιστή, το κράτος.
Σημαντικό ρόλο παίζει διαχρονικά η πίεση του εργατικού κινήματος, η τεράστια επιρροή που ασκούσαν η ΕΣΣΔ και οι χώρες που οικοδομούσαν το σοσιαλισμό. Το καθοριστικό όμως για τον καπιταλισμό, για τη λειτουργία προηγμένων συστημάτων Υγείας όπως το NHS στην Αγγλία, σύστημα - υπόδειγμα του καπιταλιστικού κόσμου, ήταν η ανάγκη αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης.
Δεν είναι τυχαίο ότι στις ΗΠΑ, όπου εξασφαλιζόταν διαχρονικά φτηνό εργατικό δυναμικό με την εισροή εκατομμυρίων μεταναστών από όλο τον κόσμο και η πίεση του παραδείγματος των σοσιαλιστικών χωρών δεν ήταν τόσο έντονη όσο στην Ευρώπη, πρακτικά δεν υπήρχε ποτέ διευρυμένο δημόσιο σύστημα Υγείας κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα.
Από τα μέσα της δεκαετίας του '80, αλλά κυρίως μετά τις ανατροπές του σοσιαλισμού, το δημόσιο σύστημα Υγείας άρχισε να ξηλώνεται και στην Ευρώπη και ο τομέας της Υγείας αποτέλεσε πεδίο κερδοφορίας για το κεφάλαιο που συσσωρευόταν. Με βάση αυτήν τη θεώρηση, τα κριτήρια επιλογής της αστικής τάξης κάθε χώρας για τον τρόπο που θα αντιμετωπίσει κρίσεις, όπως αυτή της πανδημίας του κορονοϊού, δεν είναι ανθρωπιστικά, ούτε «ουδέτερα επιστημονικά», αλλά ταξικά.
Η αντιμετώπιση του ιού περνά αναγκαστικά από τη διαδικασία απόκτησης αντισωμάτων από ένα κρίσιμο τμήμα του πληθυσμού, είτε τεχνητά μέσω εμβολίου, είτε με φυσικό τρόπο με τη μετάδοση του ιού. Η διαδικασία αυτή, εφόσον δεν υπάρχει ακόμα εμβόλιο, ενέχει κινδύνους για τις ευπαθείς ομάδες, καθώς αν νοσήσουν υπάρχει αυξημένη πιθανότητα να καταλήξουν.

* * *

Το πώς και το πότε θα επιλέξει λοιπόν η κάθε χώρα να μπει σε αυτή τη διαδικασία εξαρτάται από τη φάση ανάπτυξης της οικονομίας, τις υποδομές που έχει στον τομέα της Υγείας και της Πρόνοιας, αλλά και τις κοινωνικές δομές. Ακόμα και ο θεσμός της οικογένειας παίζει ρόλο, αν και κατά πόσο, για παράδειγμα, μπορούν να απομονωθούν από τον υπόλοιπο πληθυσμό ευπαθείς ομάδες, όπως οι ηλικιωμένοι.

Για παράδειγμα, στις χώρες της Μεσογείου αλλά και στη Γερμανία λόγω του μεγάλου αριθμού οικογενειών μεταναστών (για παράδειγμα 3.000.000 Τούρκοι) είναι πρακτικά αδύνατο, ενώ στις Σκανδιναβικές χώρες πιο εύκολο. Η Αγγλία είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση, γι' αυτό υπήρχε και ταλάντευση.
Ενώ ο θεσμός της οικογένειας έχει εξελιχθεί τόσο ώστε στην κλασική αγγλική οικογένεια οι ηλικιωμένοι δεν έρχονται σε επαφή με τα νεότερα μέλη της, στα μεγάλα αστικά κέντρα και ιδιαίτερα στο Λονδίνο, συγκατοικούν στο ίδιο σπίτι 4-10 εργαζόμενοι, κυρίως μετανάστες, μικροί σε ηλικία μεν, αλλά πολύ πιθανό κάποιος μεταξύ τους να ανήκει σε ευπαθείς ομάδες (άσθμα, νεφροπαθείς, παχύσαρκοι, διαβητικοί κ.τ.λ.).
Στην Ελλάδα, από ό,τι φαίνεται, η επιλογή είναι να μπούμε σε αυτή τη διαδικασία το καλοκαίρι. Ο εκπρόσωπος του υπουργείου Υγείας για τον κορονοϊό, καθηγητής Λοιμωξιολογίας Σωτήρης Τσιόδρας, έχει δηλώσει: «Δεν θέλουμε να κολλήσουμε όλοι μαζί. Δεν θέλουμε να στρεσάρουμε το σύστημα Υγείας μαζί. Ακόμα και αν ο ιός επιβιώσει και κάνει μια πορεία μέσα στο καλοκαίρι και αυτό είναι επιθυμητό. Γιατί θα έχουμε λιγότερη πίεση στο σύστημα Υγείας το καλοκαίρι, θα έχουμε λιγότερη πίεση στο σύστημα Υγείας τον Απρίλιο και το Μάιο (...) Ισως έχετε ακούσει και σας έχω πει, σας έχω προϊδεάσει, για κάποιους από τους τρόπους με τους οποίους θα γίνει αυτό. Μελέτες αντισωμάτων, μελέτες στις οποίες θα παίξει ρόλο και έλεγχος του πληθυσμού, εργαστηριακός, πιο μαζικός. Αλλά αυτήν τη στιγμή δεν είναι ώρα να τα συζητήσουμε αυτά».
Σε κάθε επίμονη ερώτηση δημοσιογράφου γιατί δεν κάνουμε γενικευμένο μοριακό έλεγχο κρουσμάτων και τεστ αντισωμάτων στην Ελλάδα σε αντίθεση με άλλες χώρες, η απάντηση από τους υπευθύνους μέχρι χτες ακούγεται αστεία για όποιον έχει στοιχειώδη σχέση με την επιστημονική μεθοδολογία και έρευνα: Τα τεστ δεν μας λένε τίποτα επειδή έχουν μεγάλο περιθώριο σφάλματος. Κάποιος που νοσεί λίγες μέρες μπορεί να ανιχνευτεί αρνητικός ή κάποιος που είναι αρνητικός μπορεί να κολλήσει τον ιό λίγες μέρες μετά. Αποτέλεσμα: Πρακτικά δεν κάνουμε τεστ.
Στοιχειώδεις γνώσεις ερευνητικής μεθοδολογίας απαιτούν, όταν ένα τεστ έχει μεγάλα περιθώρια σφάλματος και δεν υπάρχει άλλο πιο αξιόπιστο, για να μειώσεις το σφάλμα αυξάνεις το δείγμα με επαναληπτικές μετρήσεις στον συμμετέχοντα και με την αύξηση του αριθμού των συμμετεχόντων.
Με απλά λόγια, αν κάνεις το τεστ σε 1.000.000 κατοίκους στην Ελλάδα, 5 φορές στον καθένα σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα, το σφάλμα μειώνεται. Γιατί δεν γίνεται; Γιατί δεν μπορούν να τα αγοράσουν από τις χώρες παραγωγούς όπως η Γερμανία, η οποία παρεμπιπτόντως κάνει χιλιάδες τεστ (200.000 με 300.000 τη βδομάδα)¹, όχι για ανθρωπιστικούς λόγους προφανώς, αλλά για να ενισχύσει το δικό της ΑΕΠ.
Ομως απάιτηση από τους επιστήμονες είναι να λένε την αλήθεια και να μην ρίχνουν στάχτη στα μάτια του λαού. Τις τελευταίες μέρες μιλούν για σπατάλη πόρων, τη στιγμή που το κράτος δίνει 2 δισ. το χρόνο για το ΝΑΤΟ. Ως διά μαγείας ο μαζικός έλεγχος αντισωμάτων θα αποκτήσει νόημα κατά τον Ιούνη για τους λόγους που προαναφέραμε.

* * *

Ο καθοριστικός παράγοντας είναι η οικονομία. Η οικονομία της Ευρωζώνης μπαίνει σε φάση ύφεσης, άρα η αναζήτηση κρατικών πόρων ενίσχυσής της ήταν αναγκαία και πριν την κρίση του κορονοϊού. Το ποσό, η κατανομή και οι όροι της ενίσχυσης είναι στοιχεία αντιπαράθεσης, που εκδηλώνεται μέσω της διαμάχης μεταξύ των χωρών της ΕΕ για το «κορονο-ομόλογο».

Η Βρετανία στη φάση του Brexit αντιμετωπίζει την κρίση υπό άλλο πρίσμα. Αλλά ακόμα και στην ίδια χώρα, ανάλογα με τα συμφέροντά του, το κάθε τμήμα της αστικής τάξης προκρίνει συγκεκριμένο τρόπο αντιμετώπισης του κορονοϊού.
Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, ο κυβερνήτης του Τέξας Νταν Πάτρικ, πολιτείας που εκφράζει παραδοσιακά τα συμφέροντα των πετρελαϊκών εταιρειών που έχουν ανάγκη την ανεμπόδιστη λειτουργία της παραγωγής και των μεταφορών, δηλώνει: «Το μήνυμά μου είναι ας γυρίσουμε στη δουλειά, ας γυρίσουμε στη ζωή. Να φερθούμε έξυπνα και όσοι από εμάς είμαστε άνω των 70, θα φροντίσουμε τους εαυτούς μας. Ομως, ας μη θυσιάσουμε τη χώρα».²
Αντίθετα, ο Μπιλ Γκέιτς, ηγέτης στις νέες τεχνολογίες, που θησαυρίζουν με την εξ αποστάσεως εργασία, εκπαίδευση, επικοινωνία, δηλώνει ότι «οι ηγέτες πρέπει να είναι ξεκάθαροι: Το κλείσιμο των πάντων σημαίνει κλείσιμο παντού».³
Ο καπιταλισμός όμως ούτε είναι, ούτε μπορεί να γίνει ανθρώπινος. Η εργατική τάξη θα πληρώσει το τίμημα των εκατοντάδων νεκρών αν «καταρρεύσει» το σύστημα Υγείας και δεν υπάρχουν κλίνες ΜΕΘ, ώστε να έχει πιθανότητες ανάρρωσης - φαντάζομαι οι καπιταλιστές και το πολιτικό τους προσωπικό θα βρουν όπως πάντα - η εργατική τάξη θα πληρώσει και το τίμημα της γιγάντωσης της ανεργίας, που θα ακολουθήσει λόγω της ύφεσης της οικονομίας και ίσως με πιο βίαιο τρόπο μακροχρόνια.
Η εμπειρία των καπιταλιστικών κρίσεων διαχρονικά είναι αποκαλυπτική: Πτώση του προσδόκιμου ζωής, υποβάθμιση υπηρεσιών Υγείας, ψυχικά νοσήματα, αλκοολισμός, ναρκωτικά, αυτοκτονίες.
Αντί λοιπόν η εργατική τάξη να καλείται να απαντήσει στο ερώτημα ποιο μοντέλο διαχείρισης της κρίσης του κορονοϊού συμφέρει την αστική τάξη της χώρας της, πρέπει επιθετικά να βάλει τα δικά της ερωτήματα.

• Πώς είναι δυνατόν για τις αυτοκινητοβιομηχανίες, ενώ έχουν τη δυνατότητα να παράγουν εκατοντάδες εκατομμύρια αυτοκίνητα κάθε χρόνο, να γίνονται διαπραγματεύσεις τελευταία στιγμή για να φτιάξουν μερικές δεκάδες χιλιάδες αναπνευστήρες.
• Πώς είναι δυνατόν, ενώ οι δυνατότητες της επιστήμης είναι τεράστιες, όχι μόνο να καθυστερεί η ανακάλυψη κάποιας αντιικής θεραπείας ή εμβολίου για κάθε νέο ιό, αλλά να εμφανίζονται και ασθένειες που για χρόνια τις είχαμε ξεχάσει, όπως η ιλαρά και η φυματίωση.
• Πώς είναι δυνατόν εκατοντάδες γιατροί να αποφοιτούν κάθε χρόνο στη χώρα μας και ταυτόχρονα τα ελληνικά νοσοκομεία να έχουν απογυμνωθεί.
• Πώς είναι δυνατόν το 2020 γιατροί απεγνωσμένα να φωνάζουν για μία μάσκα ή για προστατευτικά γυαλιά, τη στιγμή που μπορούν να παραχθούν εκατομμύρια μέσα σε μια μέρα.

* * *

Η απάντηση είναι μία και λέγεται καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής. Η επιστημονική έρευνα και η εφαρμογή της στο επίπεδο της τεχνολογίας είναι πλήρως προσαρμοσμένη στο καπιταλιστικό κέρδος και όχι στις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης. Για να πραγματοποιηθεί οποιαδήποτε έρευνα, πρέπει μία μεγάλη πολυεθνική εταιρεία να προβλέψει ότι θα έχει όφελος από το αποτέλεσμά της και μόλις αυτό πραγματοποιηθεί, το πατεντάρει και το βγάζει στην παραγωγή όταν εκτιμά ότι θα έχει μέγιστο κέρδος.

Ολη αυτή η διαδικασία αποτελεί τροχοπέδη για τη βασική έρευνα, η οποία αρχικά φαίνεται να μην έχει ανταλλακτική αξία, αλλά σε βάθος χρόνου μετατρέπεται σε εφαρμοσμένη γιατί μπορεί να αποτελέσει λύση σε βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος, όπως ένας ιός.
Αλλά και το αποτέλεσμα της εφαρμοσμένης έρευνας, στα χέρια των πολυεθνικών, είναι μη προσβάσιμο, πολλές φορές πανάκριβο, για την εργατική τάξη της κάθε χώρας, όπως συμβαίνει με τις νέες γονιδιακές θεραπείες για σοβαρές ασθένειες.
Η κρίση του κορονοϊού είναι ευκαιρία να αναδείξουμε τις αντιφάσεις του ίδιου του καπιταλισμού, που εμφανίζονται σε αυτήν τη φάση με τον πιο βίαιο τρόπο. Η μοναδική λύση στη βαρβαρότητα που ζει και θα ζήσει στο μέλλον η εργατική τάξη, είναι η ίδια να πάρει την εξουσία, τον έλεγχο στην παραγωγή και στην έρευνα, ώστε να μπορέσει να αντιστοιχίσει τη ζωή της με τις δυνατότητες που δίνει η επιστήμη. Ετσι δημιουργούνται αντισώματα απέναντι στη μόλυνση της συνείδησης της εργατικής τάξης, που προκαλεί ο ιός της αστικής προπαγάνδας.
Παραπομπές:
1. «Der Spiegel», 01/04/2020 https://www.spiegel.de/international/germany/corona-challenge-germany-reaching-the-upper-limit-of-testing-capacity-a-4d75e7bd-dd0e-41e3-9f09-eb4364c43f2e
2. CNN, 24/03/2020 https://edition.cnn.com/2020/03/23/politics/coronavirus-texas-social-distancing-guidelines/index.html
3. «The Washington Post», 31/03/2020 https://www.msn.com/en-us/news/opinion/opinions-bill-gates-heres-how-to-make-up-for-lost-time-on-covid-19/ar-BB11YX7O

Ανδρέας ΚΑΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Χημικός, Msc, υποψήφιος διδάκτορας