ΣΧΟΛΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΠΡΟΤΙΜΗΣΕΙΣ

Τα δυο βασικά χαρακτηριστικά των εκλογών  για την ευρωβουλή και αυτοδιοίκηση, η υπερψήφιση της Ν.Δ και η υψηλή αποχή που έφτασε τη δεύτερη Κυριακή το 56%,  μοιάζει να σηματοδοτούν τον προσανατολισμό μεγάλου μέρους της κοινωνίας μετά από δέκα σχεδόν χρόνια λιτότητας. Το εκλογικό σώμα, επηρεασμένο από επιλεγμένες επαναλαμβανόμενες πληροφορίες με διαψευσμένες τις ελπίδες του από δημαγωγούς της αριστεράς, απογοητευμένο από τα κόμματα εξουσίας που επέβαλλαν τις πολιτικές λιτότητας,  αλλά  και  φοβισμένο για το μέλλον, μετατοπίζεται σε πιο εθνικιστικές κι αυταρχικές θέσεις. Η υπερψήφιση λοιπόν της ΝΔ μοιάζει μονόδρομος, ακριβώς γιατί η ΝΔ ολισθαίνει σε όλο και πιο ακροδεξιές θέσεις, που προϊόντος του χρόνου και του εκφασιζόμενου εκλογικού σώματος θα απορροφήσει πιθανόν και τις φασιστικές εκφάνσεις της πολιτικής σκηνής.    

 

Αν οι αστικές δημοκρατίες έμοιαζαν όλες αυτές τις προηγούμενες δεκαετίες μετά τον πόλεμο να λειτουργούν με αρκετά αποτελεσματικούς θεσμούς ακόμα και για τις υποτελείς τάξεις, ήταν γιατί η απειλή από το  αντίπαλον δέος, την ΕΣΣΔ, και από ένα  ισχυρό κίνημα έκανε επιτακτική την ανάγκη  η οικονομική ανάπτυξη να συνδυαστεί με κάποια μορφή κρατικής ευημερίας και προστασίας για τους πιο ευάλωτους, με έναν βαθμό κοινωνικής ισότητας και πρόσβασης σε δικαιοσύνη. Κι όταν έλειψε το αντίπαλον δέος του υπαρκτού σοσιαλισμού, ολόκληρος ο κόσμος ενσωματώθηκε σε έναν ενιαίο επιταχυνόμενο παγκόσμιο καπιταλισμό, με τις Ηνωμένες Πολιτείες ως τη μόνη οικονομική και στρατιωτική υπερδύναμη σε παγκόσμια κλίμακα. Η σοσιαλιστική εναλλακτική λύση όχι απλώς  υποτιμήθηκε, αλλά κατασυκοφαντήθηκε.  Ο κόσμος έγινε μονοδιάστατος, με δυνατότητες εκτός του καπιταλισμού και της μαγείας της αγοράς αδιανόητες.

 

 Η καπιταλιστική όμως κρίση, με την αυξανόμενη κοινωνική και οικονομική ανισότητα, με την καταστροφή των δικτύων κοινωνικής ασφάλισης, περιθωριοποίησε όλο και περισσότερους ανθρώπους, χωρίς δουλειά και με περιορισμένη πρόσβαση στα υλικά αγαθά του καπιταλισμού. Πολλοί άνθρωποι νιώθουν περιττοί κι ανίκανοι να την αντιμετωπίσουν, ενώ η ασφάλεια των παραδοσιακών αξιών, η συμβατική οικογένεια και η θρησκεία έχουν υπονομευθεί από τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό που πια δεν τα έχει ανάγκη. Κι όλες αυτές οι ανασφάλειες που προκάλεσε η αβεβαιότητα της καπιταλιστικής κρίσης οδήγησαν τους ανθρώπους να αναζητήσουν εύκολες λύσεις σε δημαγωγούς, ή αυταρχικούς ηγέτες και  ασφαλή λιμάνια στα παραδοσιακά, το  έθνος, την οικογένεια ή και θρησκεία.

 

Η αστική δημοκρατία δεν ανταποκρίνεται πια στις προσδοκίες  που καλλιέργησε στους εργαζόμενους. Ο σοσιαλισμός έχει συκοφαντηθεί αρκούντως ώστε ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού να γίνει κυνικό όσον αφορά την αξία της ως πολιτικό σύστημα, ελάχιστα αισιόδοξο  για το ότι μπορεί να αλλάξει η κυρίαρχη  πολιτική και πιο πρόθυμο επομένως να εκφράσει την υποστήριξή του για αυταρχικές εναλλακτικές λύσεις. Κι επειδή ακόμα και ο κευνσιασμός, πόσο μάλλον ο σοσιαλισμός, συνδέεται με κάποια ανακατανομή πλούτου και υπηρεσιών στις υποτελείς τάξεις και τις ανυπόστατες μειονότητες μικροαστοί και μεσοαστοί φοβισμένοι για την κοινωνική τους θέση γίνονται οι καλύτεροι σύμμαχοι της άρχουσας τάξης αντιδρώντας με όλη τους τη δύναμη σε μια τέτοια προοπτική. Κι έτσι η πόλωση ενθαρρύνεται και η πεποίθηση πως αντιπροσωπεύουν το μεγαλύτερο και καλύτερο τμήμα του εθνικού λαού τους κάνει να είναι επιρρεπείς στη μισαλλοδοξία ενάντια των μειονοτήτων, ανυπόμονους  με  τις θεσμικές νομιμότητες και να προσανατολίζονται προς την αυταρχική επιβολή των θέσεών τους, προς δόξαν της κυρίαρχης τάξης. 

 

Μοιάζει πια να έχουμε ξεπεράσει, ακόμα και σε ιδεατό επίπεδο,  τις αντιλήψεις για μια δημοκρατία που βασίζεται σε διαπραγματεύσεις και συμβιβασμούς μεταξύ συμφερόντων των πολιτών, που στηρίζεται στην πεποίθηση για την αποτελεσματικότητα της επιχειρηματολογίας στην αλλαγή νοοτροπίας. Απροκάλυπτα πια θεωρίες συνωμοσίας, ψεύτικα μηνύματα, πλαστές αφηγήσεις, κατασκευασμένη  μνήμη,  έχουν αναλάβει στη δημόσια σφαίρα να δικαιολογήσουν και να επιβάλλουν την κυρίαρχη πολιτική. Κι επειδή  η κυριαρχία  δημοσιογράφων,  λαϊκιστών πολιτικών στα μέσα μαζικής ενημέρωσης τους επιτρέπει να σπρώχνουν θετικές αναπαραστάσεις ακόμη και από αποτυχημένες πολιτικές  φαίνεται αυτές να πετυχαίνουν βραχυπρόθεσμα. Εξάλλου ακόμα και ο νόμος απροκάλυπτα γίνεται μέσο που δεν μεσολαβεί πλέον στις κοινωνικές σχέσεις ή προστατεύει τους λιγότερο ευνοημένους, αλλά χρησιμοποιείται από τους λίγους ως εργαλείο για να ευνοήσει τους κοντά στην εξουσία.

 

Συγχρόνως ένθεν κακείθεν καταφέρονται εναντίον του ΚΚΕ –είτε ταυτίζοντας τον κομμουνισμό με το ναζισμό, είτε κατηγορώντας το κόμμα  για μικροαστισμό και προδοσία του κομμουνισμού, είτε θεωρώντας ανέφικτη ουτοπία την κομμουνιστική προοπτική- επιχαίροντας για τα εκλογικά του ποσοστά. Και τελικά σε αγαστή συμφωνία, υπαινικτικά ακόμα,  ευελπιστούν  στην κατάργηση του  κομμουνιστικού κόμματος, που  οργανώνει και συσπειρώνει ταξικά, ώστε  αγωνιστικές δράσεις και ενέργειες διακριτές και παράλληλες να μη μπορούν να συναρθρωθούν,  να μη συνδέονται με ταξικά συμφέροντα, να μην έχουν προοπτική  μετασχηματισμού της κοινωνίας Μέσα από φραστικούς εξωραϊσμούς ή ρητορικά σχήματα, όταν δεν επαναλαμβάνουν επιχειρήματα της μετεμφυλιακής εποχής, αποφαίνονται πως ο κομμουνισμός  έπαψε ν’ αποτελεί την απελευθερωτική προοπτική της εργαζομένης ανθρωπότητας, το κομμουνιστικό κόμμα εξάντλησε εδώ και δεκαετίες την επαναστατική του ενέργεια, ενώ η εργατική τάξη έπαψε να αποτελεί τον αποφασιστικό και αναντικατάστατο αντίπαλο του Κεφαλαίου. Στην καλύτερη περίπτωση για όσους αυτοπροσδιορίζονται αριστεροί,  το μόνο που μένει πια είναι κάποιες άλλες πολιτικές δυνάμεις να αναλάβουν το βάρος του αντικαπιταλιστικού αγώνα. Κι εδώ δειλά μπαίνει η …αριστερή επαναστατικότητα που ξαναθυμάται  τον Δ. Κουφοντίνα σαν επαναστάτη, όταν τα τρυκάκια του Ρουβίκωνα εξαντλούν την επιρροή τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

 

Τι πρέπει λοιπόν να γίνει; Μοιάζει το παρόν σκοτεινό κι απαισιόδοξο, ακριβώς για να επικρατήσει η μοιρολατρία. Γιατί η  απαισιοδοξία δεν οδηγεί σε κίνηση και αλλαγή. Απαιτείται αισιοδοξία. Η πίστη στη δύναμη και τη σημασία του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας  πρέπει να συμπληρωθεί από τον αγώνα των εργαζομένων. Το ΚΚΕ απομένει η μόνη δύναμη που  αγωνίζεται για την ανασυγκρότηση της εργατικής τάξης, που τα μέλη του δεν απογοητεύονται και ακολουθούν με πείσμα κάθε αγωνιστική προοπτική που διανοίγεται, έστω και με αμφίβολα αποτελέσματα. 

 

 Η αισιοδοξία  και η πίστη στην κομμουνιστική προοπτική της κοινωνίας οδηγεί σε δράση, ενώ  η απαισιοδοξία και η παραδοχή για την αιωνιότητα του καπιταλισμού  οδηγεί στην ακροδεξιά –το σύγχρονο όνομα του φασισμού.  

 

Αναρτήθηκε από  Dies brumalis

«Προοδευτικοί» και «συντηρητικοί»…

Από iraklis3

Ενα στοιχείο που δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής στον β’ γύρο αυτών των εκλογών ήταν η επιλογή συγκρότησης πλατιών συνεργασιών ενάντια σε κομμουνιστές δημάρχους σε μια σειρά από δήμους. Στην εκστρατεία αυτή πρωτοστάτησαν και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Σε ορισμένους μάλιστα δήμους της Αττικής, αλλά και στην Ικαρία, οι προθέσεις αυτές φάνηκαν ήδη από τον α’ γύρο. Έτσι, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαν κανένα πρόβλημα να φιγουράρουν με στελέχη της ΝΔ και του ΚΙΝΑΛ προκειμένου να αντιμετωπίσουν τον υποψήφιο της «Λαϊκής Συσπείρωσης». Ας δούμε κάποια παραδείγματα.

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα έρχεται από την Καισαριανή, όπου ο κυβερνητικός μηχανισμός, μέσω του υπουργού ΨΗΠΤΕ Ν. Παππάς, το βράδυ της Παρασκευής, λίγες ώρες πριν ανοίξουν οι κάλπες, έδωσε «γραμμή» για στήριξη του προερχόμενου από το ΚΙΝΑΛ Χρ. Βοσκόπουλου, ο οποίος αναμετρήθηκε με τον επικεφαλής της «Λαϊκής Συσπείρωσης» Ηλία Σταμέλο. Προφανώς η κυβέρνηση δεν έμεινε σε ένα απλό «τιτίβισμα» του Καισαριανιώτη υπουργού, αλλά έβγαλε διάφορους στις ρούγες της πόλης για να μεταδώσουν τη «γραμμή», ανταμείβοντας έτσι τα καλά λόγια που είπε για τον ΣΥΡΙΖΑ στην προεκλογική του συγκέντρωση στις 31 Μάη ο Χρ. Βοσκόπουλος, αλλά και τη λάσπη που πέταξε στον δήμαρχο του ΚΚΕ. Φαίνεται ότι αυτά ήταν αρκετά για να συγκινήσουν την κυβέρνηση και να του δώσει έστω και τελευταία στιγμή το «χρίσμα», προκειμένου να μην επανεκλεγεί ο κομμουνιστής στην Καισαριανή. Και τελικά οι δηλώσεις του νέου δημάρχου της πόλης ότι «δεν θα είναι αντιπολίτευση σε καμία κυβέρνηση» απέσπασαν τη στήριξη από τη σημερινή και την αυριανή κυβέρνηση, στον αντίποδα των δεσμεύσεων της «Λαϊκής Συσπείρωσης» ότι είτε εκλεγμένη στη δημοτική αρχή είτε όχι, θα δίνει τη μάχη μαζί με το λαό από θέσεις αντιπολίτευσης απέναντι στο κεφάλαιο και την οποιαδήποτε κυβέρνηση.

***

Αντίστοιχη «προοδευτική υποστήριξη» παρείχε ο ΣΥΡΙΖΑ και στο Χαϊδάρι, προφανώς στον αντίπαλο του ΚΚΕ, Β. Ντηνιακό, ο οποίος και εξελέγη στον β’ γύρο. Η υποστήριξη εκφράστηκε με κοινές εμφανίσεις με τον Β. Ντηνιακό τοπικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και του υποψήφιου δημάρχου που είχε στηρίξει στον α’ γύρο η κυβέρνηση. Μαζί με τους ΣΥΡΙΖΑίους, τον αντίπαλο του ΚΚΕ υποστήριξε και η ΝΔ στον β’ γύρο. Μάλιστα, παραμονές των εκλογών ο Β. Ντηνιακός είχε συνάντηση με τον – εκλεγμένο πλέον – περιφερειάρχη της ΝΔ Γ. Πατούλη και με τον δήμαρχο Περιστερίου Ανδ. Παχατουρίδη, ο οποίος έχει αναφορά στη ΝΔ και έδωσε το «παρών» και στη συγκέντρωσή του Β. Ντηνιακού.
Χαρακτηριστικό είναι επίσης το παράδειγμα της Ικαρίας, όπου από την αρχή ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ σε κοινό μπλοκ ενώθηκαν στον συνδυασμό της «Πανικαριακής Ενότητας Αλλαγής», με επικεφαλής τον Ν. Καλαμπόγια, ο οποίος δηλώνει Νεοδημοκράτης και ήταν υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος της ΝΔ το 2014. Χωρίς να πρωτοτυπήσουν, λάνσαραν τον συνδυασμό τους ως «ανεξάρτητο» για να υφαρπάξουν ψήφους ακόμα και προοδευτικών ανθρώπων, προκειμένου να πάρουν τη διοίκηση του δήμου, γιατί θέλουν «καθαρούς διαδρόμους» στην πολύμορφη στήριξη της επιχειρηματικής δράσης.

Στη δε Πάτρα, σε διάφορα άρθρα του αστικού Τύπου εκφράζεται η δυσαρέσκεια αστικών επιτελείων επειδή δεν έγινε δυνατό να συγκροτηθεί ένα ενιαίο αντιΚΚΕ μπλοκ που θα μπορούσε να αμφισβητήσει τη νίκη της «Λαϊκής Συσπείρωσης» και του δημάρχου Κώστα Πελετίδη.

***

Αποδεικνύεται λοιπόν ότι δεν είναι δύσκολο να ενωθούν, να παραμερίσουν διαφορές σε έναν κοινό στόχο, να περάσει ο δήμος στις δυνάμεις που συμφωνούν στο αντιλαϊκό πλαίσιο της Τοπικής και Περιφερειακής Διοίκησης, που συμφωνούν με τις κατευθύνσεις της ΕΕ. Αυτή η πολιτική άλλωστε είναι το κοινό πεδίο για διάφορα αλισβερίσια που παρατηρήθηκαν προεκλογικά ανάμεσα σε κατά τ’ άλλα «αντιπάλους». Από κοινού, έτσι, ανοίγουν το δρόμο προκειμένου να αμφισβητηθούν θετικά μέτρα για το λαό και εμπόδια στην εφαρμογή της αντιλαϊκής επίθεσης που έβαλαν με τη δράση τους οι κομμουνιστές δήμαρχοι. Τέτοιου είδους συμπράξεις δεν είναι άσχετες με επιχειρηματικά σχέδια και συμφέροντα που θεωρούν τη δράση της «Λαϊκής Συσπείρωσης» και του ΚΚΕ αγκάθι στους στόχους τους.
Γι’ αυτό στο Χαϊδάρι το εφοπλιστικό κεφάλαιο, όπως και άλλες μερίδες του κεφαλαίου που εποφθαλμιούν περιοχές – φιλέτα, π.χ. τον Σκαρμαγκά και το όρος Αιγάλεω, στήριξαν από κοινού με τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ τον σημερινό δήμαρχο. Γι’ αυτό στην Καισαριανή ο ΣΥΡΙΖΑ στήριξε στον β’ γύρο τον δήμαρχο που οραματίζεται μεταξύ άλλων την αύξηση των «παραγωγικών εσόδων», δηλαδή το χαράτσωμα του λαού, την ενίσχυση της επιχειρηματικής δραστηριότητας στον ορεινό όγκο του Υμηττού, δηλαδή τις μπίζνες στο αισθητικό δάσος, την αφαίρεση του χαρακτηρισμού ΕΑΜικό από το Μουσείο της Εθνικής Αντίστασης, στο πλαίσιο της διαστρέβλωσης της ιστορικής αλήθειας.

Γι’ αυτό στην Ικαρία όλοι μαζί συνέπηξαν το κοινό αντιΚΚΕ μέτωπο, σε συνθήκες που στο νησί συγκεντρώνεται το «ενδιαφέρον» επιχειρηματικών ομίλων που θέλουν να βάλουν στο χέρι τη γεωθερμική ενέργεια, τις ιαματικές πηγές, τους ορεινούς όγκους για την εγκατάσταση ανεμογεννητριών κ.λπ. Ειδικά το τελευταίο «πρότζεκτ» για τα «αιολικά πάρκα» συγκεκριμένου μονοπωλίου έχει «παγώσει» κάτω από την αποφασιστική αντίδραση του λαού του νησιού, με μπροστάρη την απερχόμενη δημοτική αρχή της «Λαϊκής Συσπείρωσης». Αλλωστε, ο εκλεγμένος πλέον δήμαρχος των ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ Ν. Καλαμπόγιας δεν έχει κρύψει λόγια. Εχει μιλήσει ευθέως για «αξιοποίηση» του λιμανιού, προαναγγέλλοντας ιδιωτικοποιήσεις, που θα φορτώσουν νέα βάρη στους εργαζόμενους.

 

Για όλους τους παραπάνω λόγους, η συσπείρωση που κατάφερε το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ σε αυτούς τους δήμους, στην Πετρούπολη αλλά και στην Πάτρα, σε συνθήκες που είχε να αναμετρηθεί με «πολύχρωμους» αντιπάλους και επιχειρηματικά συμφέροντα, αποτελεί εφαλτήριο ώστε να δοθεί η μάχη των εθνικών εκλογών για ακόμα πιο ισχυρό ΚΚΕ.

Ταυτόχρονα, αποτελεί και παρακαταθήκη για να διαψευστούν οι προσδοκίες ότι την επόμενη μέρα ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, μαζί με τα συμπληρώματά τους σε τοπικό επίπεδο, θα παίζουν χωρίς αντίπαλο. Οι χιλιάδες που ψήφισαν τη «Λαϊκή Συσπείρωση», οι εκλεγμένοι δημοτικοί της σύμβουλοι, θα αποδείξουν στην πράξη τι σημαίνει λαϊκή αντιπολίτευση, σύγκρουση και διεκδίκηση για την ικανοποίηση των αναγκών των εργαζομένων.

Εδώ οι καλές παροχές! Εδώ τα καλά άλλοθι για την ήττα…

…

Κατιούσα

Το 15′ ο Σαμαράς έλεγε πως πάνω που έβγαινε η χώρα από το τούνελ, πάνω που άρχιζε να παίρνει φόρα για την ανάπτυξη, ήρθαν οι εκλογές και η αχαριστία του κόσμου να τον ρίξουν.
Ο Τσίπρας ήρθε στα πράγματα και το δικό του αφήγημα, τέσσερα χρόνια μετά, δεν είναι πολύ διαφορετικό. Πάνω που είχαμε κάνει τόσους κόπους και θυσίες και τώρα θα έπιαναν τόπο, πάνω που είχαμε βγει από τα μνημόνια, και άρχιζαν οι παροχές, η προοπτική κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός, ήρθε η συντριπτική ήττα στις εκλογές. Που θέτει -λέει- σε αμφισβήτηση τη νομιμοποίηση των παροχών, για αυτό και δεν είναι βέβαιο πως θα ισχύσουν τελικά, αν χάσει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Χτες ο πρωθυπουργός εγκαινίασε την προεκλογική περίοδο, ανακοινώνοντας την κατάργηση της μείωσης του αφορολόγητου, που είχε απορρίψει πριν τις εκλογές, στην πρόταση νόμου του ΚΚΕ. Προφανώς το διαπραγματευόταν με τους θεσμούς και τώρα το κέρδισε και το επαναφέρει. Και πού να φτάσουμε στην τελική ευθεία…
Ήδη πάντως, το κυβερνητικό επιτελείο αρχίζει να συμβιβάζεται με την ιδέα της επικείμενης ήττας -πανηγυρίζοντας παράλληλα γιατί δεν κατέρρευσε και παραμένει συστατικός άξονα του δικομματισμού- και εφευρίσκει νέα ωραία ιδεολογήματα κι αφηγήματα για να χρυσώσει το χάπι. Πχ ότι κι ο Βενιζέλος κι ο Τσώρτσιλ είχαν χάσει τις εκλογές, αφού είχαν κερδίσει έναν πόλεμο, όπως θυμίζει ο Βαξεβάνης…
Δεν ξέρουμε ποιον πόλεμο κέρδισε ο Τσίπρας, σίγουρα όμως παρουσιάζει κάποιες αξιοσημείωτες αντιστοιχίες με τον Τσώρτσιλ που λάνσαρε πρώτος πχ τον όρο “σιδηρούν παραπέτασμα” -αυτόν που συνυπέγραψε τις προάλλες σε κείμενο η ελληνική κυβέρνηση. Και η πολιτική τους έχει το ίδιο ακριβώς πρόσημο, στην υπηρεσία της άρχουσας τάξης.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ (Α’ ΜΕΡΟΣ)

Από Ηρακλής Κακαβάνης

Γράφει η Άννεκε Ιωαννάτου //

Τι ήταν στην ουσία οι «θρησκευτικοί» πόλεμοι;

Όταν ο καπιταλισμός άρχισε να σχηματίζεται στον ύστερο Μεσαίωνα μέσα στα σπλάχνα της φεουδαρχίας η εξέλιξη αυτή συνοδεύτηκε και από ένα άλλο φαινόμενο: μια αλλαγή θρησκείας. Η θρησκεία που διαπότιζε όλο τον ιστό της μεσαιωνικής κοινωνίας της Δυτικής Ευρώπης από το νότιο μέχρι το βόρειο τμήμα της από την εποχή του Σχίσματος του 1054 του ανατολικού και του δυτικού χριστιανισμού, ήταν ο Καθολικισμός. Η βαθμιαία άνοδος των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής συνοδεύτηκε και προωθήθηκε από μια διαφορετική θρησκευτική ένδυση: αυτή του προτεσταντισμού, της Διαμαρτυρόμενης Εκκλησίας. Συνήθως η ιστοριογραφία παρουσιάζει τους πολέμους της εποχής εκείνης ως θρησκευτικούς ανάμεσα σε Καθολικούς και Προτεστάντες συγκαλύπτοντας το γεγονός ότι η ανελέητη πάλη δεν ήταν αυτή ανάμεσα στο παλαιό και το καινούργιο θρήσκευμα, αλλά αυτή ανάμεσα στην φεουδαρχική αριστοκρατία που έχανε έδαφος και την αναδυόμενη και ανερχόμενη εμπορική τάξη των πόλεων, τη μπουρζουαζία. Πίσω από ένα θρησκευτικό πέπλο κρύβεται, έτσι, η ταξική ουσία του φαινομένου. Άλλωστε ο Φρίντριχ Ένγκελς στο Ο πόλεμος των Χωρικών (Μετάφραση: Θανάσης Παπαρήγας. Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 58) μιλώντας για τους λεγόμενους θρησκευτικούς πολέμους του 16ου αιώνα θα πει:
«Και οι λεγόμενοι θρησκευτικοί πόλεμοι του δεκάτου έκτου αιώνα, αφορούσαν πολύ θετικά υλικά ταξικά συμφέροντα και αυτοί οι πόλεμοι ήταν ταξικοί αγώνες, όπως ακριβώς οι κατοπινές εσωτερικές συγκρούσεις στην Αγγλία και τη Γαλλία. Αν αυτοί οι ταξικοί αγώνες είχαν τότε θρησκευτικά συνθήματα, αν τα συμφέροντα, οι ανάγκες και οι διεκδικήσεις των μεμονωμένων καλύπτονταν κάτω από θρησκευτικό μανδύα, αυτό κατά τίποτε δεν αλλάζει την υπόθεση και εξηγείται εύκολα από τις περιστάσεις της εποχής».
Και στη λογοτεχνία η διαμάχη αυτή ερμηνεύεται συχνά σαν αντιπαράθεση θρησκειών, όπως θα δούμε στο παρακάτω παράδειγμα.

Ερμηνεία-παράδειγμα από το χώρο της τέχνης: ο «καυγάς» δύο βασιλισσών

Το δράμα του Φρίντριχ Σίλερ Μαρία Στιούαρτ διαδραματίζεται στην Αγγλία του 16ου αιώνα, εποχή λυσσαλέας αντιπαράθεσης του παλαιού με το καινούργιο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα θρησκευτικής ερμηνείας ταξικής διαμάχης που έχει πολλαπλά διαδοθεί, είναι αυτή του «καυγά» για την εξουσία ανάμεσα στις δύο ξαδέλφες Μαρία και Ελισάβετ Στιούαρτ. Το σχετικό θεατρικό έργο του Σίλερ (1759-1805) έγινε και ταινία και όχι μόνο μια φορά. Ενώ ο ίδιος ο Σίλερ δίνει τη βαθύτερη ουσία, η διαμάχη συχνά αποδίδεται στη διαφορά των χαρακτήρων: η τρυφερή, ερωτική Μαρία και η σκληρή, στείρα και τυραννική Ελισάβετ, αν και ο χαρακτηρισμός των δύο ξαδελφών-βασιλισσών αλλάζει ανάλογα με το αν ο ιστοριοδίφης-ιστοριογράφος-ερμηνευτής είναι προτεστάντης ή Καθολικός. Συνήθως οι προτεστάντες συγγραφείς ενοχοποιούν τη Μαρία αποδίδοντάς της χαρακτηρισμούς, όπως : φόνισσα και δολοπλόκο, αλλά οι Καθολικοί αντίθετα ως άγια και μάρτυρα ενοχοποιώντας με τη σειρά τους την Ελισάβετ. Μόνο φαινομενικά αυτά τα πράγματα είναι αντιφατικά. Οπωσδήποτε η Μαρία Στιούαρτ με τη φυλάκιση και το θάνατό της αποτέλεσε πολύ περισσότερο πηγή έμπνευσης καλλιτεχνών, συγγραφέων, ιστοριογράφων, όπως και του Γερμανού Φρίντριχ Σίλερ. Στο έργο του τελευταίου, όμως, είναι ορατή η αιτία της διένεξης. Έχουμε λοιπόν, τη Μαρία Στιούαρτ, βασίλισσα της Σκωτίας που το 1561 τέθηκε επικεφαλής της φεουδαρχικής-καθολικής αντίδρασης της Σκωτίας ενάντια στην ανερχόμενη αστική- προτεσταντική κίνηση. Το πρόσωπό της είναι συνδεδεμένο με την παλαιά φεουδαρχική κοινωνία που με σύμμαχο την Καθολική εκκλησία πάλευε εκείνη την εποχή με τη νέα αστική τάξη, η οποία εκφραζόταν στο θρησκευτικό επίπεδο με τη νέα μεταρρυθμιστική εκκλησία, τον προτεσταντισμό. Γι’ αυτό το λόγο η αγγλική φεουδαρχία στήριζε τη Μαρία Στιούαρτ της Σκωτίας ενάντια στην Ελισάβετ Α’, τη βασίλισσα της Αγγλίας. Επί Ελισάβετ δημιουργείται συμμαχία ανάμεσα σε τμήμα της αριστοκρατίας και την αστική τάξη. Έγινε δηλαδή, εν μέρει κάτι σαν ιστορικός συμβιβασμός. Η αστική τάξη αναπτύχθηκε ραγδαία εκείνη την εποχή προκαλώντας στη χώρα τη φεουδαρχική-καθολική αντίδραση η οποία με τη σειρά της χρησιμοποίησε τη Μαρία Στιούαρτ, φυλακισμένη στην Αγγλία από το 1568 κάνοντας επανειλημμένες προσπάθειες ανατροπής της Ελισάβετ. Τελικά ηττήθηκε η φεουδαρχική-καθολική αντίδραση το 1587 και η Μαρία Στιούαρτ εκτελέστηκε. Η Αγγλία νικώντας τον ισπανικό στόλο, την Αρμάδα, έτσι επιφέροντας ένα σοβαρό πλήγμα στην ισπανική αυτοκρατορία, πήρε πια τη θέση της ανάμεσα στις αποικιοκρατικές δυνάμεις. Νικώντας την Ισπανία νίκησε ταυτόχρονα και τη ντόπια φεουδαρχική αντίδραση. Η σύνδεση της φεουδαρχίας με τον Καθολικισμό διασαφηνίζει ιδεολογικά την αντίθεσή της με τις αστικές-προτεσταντικές δυνάμεις που ανέδυαν όλο και πιο ισχυρά και απαιτούσαν τη θέση τους στο ιστορικό γίγνεσθαι. Έτσι η απολυταρχική διακυβέρνηση της Ελισάβετ βοήθησε αρχικά την ανάπτυξη στην Αγγλία αστικών σχέσεων παραγωγής παίζοντας για ένα διάστημα ιστορικά προοδευτικό ρόλο. Όμως, ήδη επί Ελισάβετ μεγάλωσαν καινούργιες αντιθέσεις και δημιουργήθηκε μια αστική αντιπολίτευση ενάντια στη βασίλισσα Ελισάβετ η οποία θεμελιώθηκε ιδεολογικά και θρησκευτικά μεταμφιεσμένα με το κίνημα των Πουριτανών (καλβινιστικού προσανατολισμού). Επομένως η υπόθεση ξεπερνάει κατά πολύ το στενό προσωπικό ή/και θρησκευτικό πλαίσιο, ούτε είναι υπόθεση προτεσταντικού ντετερμινισμού, αλλά οι δύο ηρωίδες υπάκουαν –συνειδητά ή ασυνείδητα- σε μια νομοτέλεια συγκρούσεων ανάμεσα σε δύο κοινωνικοοικονομικούς σχηματισμούς εκπληρώνοντας μια ιστορική αναγκαιότητα.

Μια δυναμική ώθηση στην ιστορική εξέλιξη

Το παραπάνω χαρακτηριστικό παράδειγμα μπορεί να ρίχνει φως σε μια ιστορική διαμάχη με τον τρόπο που μόνο η τέχνη μπορεί. Γι αυτό και την αναφέραμε. Ωστόσο, για το ρόλο του προτεσταντισμού έχουν γραφτεί πολύ περισσότερα από επιστήμονες-ιστοριοδίφες και πολιτικούς. Εν τάχει η ισπανική αποικιοκρατία είχε χαρακτήρα χρυσοθηρίας, αλλά το χρυσάφι που έφερναν πίσω στην πατρίδα-μητρόπολη δεν μετατράπηκε σε κεφάλαιο, διότι η ισπανική κυβέρνηση μετά τον τερματισμό της αραβικής-μαυριτανικής κατοχής (κράτησε 7 αιώνες περίπου, από το 711 μέχρι το 1492!) έδιωξε με το λεγόμενο Έδικτο Εκδίωξης του 1492 και τους Εβραίους οι οποίοι μαζί με τους Άραβες είχαν το εμπόριο στα χέρια τους. Αυτό, μαζί με μια σειρά από άλλες καταστροφές έπνιξε την άνοδο της μπουρζουαζίας στην Ισπανία και οδήγησε σ’ ένα νέο δυνάμωμα του φεουδαρχισμού. Από την Αμερική έφταναν αμύθητοι θησαυροί που, όμως, δεν μπορούσε κανείς πια να τους μετατρέψει σε κεφάλαιο κι αυτό σφράγισε την οπισθοδρόμηση στην Ισπανία. Γράφει σχετικά ο Γάλλος ιστορικός Πιερ Βιλάρ (1906-2003):
«Ο θρίαμβος του παλαιού χριστιανού (cristiano viejo) συνεπάγεται μια κάποια περιφρόνηση για την απόκτηση χρήματος, ακόμα και για την κατασκευή αγαθών, καθώς και μια κάποια έλξη προς το σύστημα των καστών. Στα μέσα του 16ου αιώνα οι συντεχνίες άρχισαν να υποχρεώνουν τα μέλη τους να αποδείξουν την καθαρότητα του αίματός τους (limpieza de sangre)- μια ανεπαρκής μαθητεία για την είσοδο στην καπιταλιστική εποχή…Για κάποιους το «ινδιάνικο χρυσάφι» χρησίμευσε από μόνο του για να εξασφαλίσει την ισπανική ηγεμονία – για άλλους αποτελεί τη βασική αιτία της ισπανικής παρακμής…Τα κέρδη δεν «επενδύθηκαν» με την καπιταλιστική έννοια της λέξης και οι τυχεροί μετανάστες ονειρεύονταν να αγοράζουν γη, να χτίζουν «πύργους» και να συσσωρεύουν θησαυρούς. Το δράμα και ο Κιχώτης καταγράφουν αυτή τη στάση των αγροτών και των ευγενών…Πρόσφατες δηλώσεις παρουσιάζουν ως αρετή την ισπανική ασυμβατότητα με τον καπιταλισμό, αλλά ετούτο έχει καταδικάσει τη χώρα σε αναποτελεσματικότητα» (Pierre Vilar, στο: Roberto Fernández Retamar, Caliban and other Essays, σελ. 68, Spain’s Decadence, University of Minnesota Press, 1989).

Για να συνεχίσει ο Ρεταμάρ:

«Αυτή η ήττα της ισπανικής μπουρζουαζίας, αυτή η επιμονή των φεουδαρχικών δομών σημάδεψαν το μέλλον της Ισπανίας. Η επιβίωση μιας αρχαϊκής ιδεολογίας ενσαρκωμένης σ’ ένα Καθολικισμό σκοταδιστικό τοποθέτησε τον αστικό εκσυγχρονισμό ενάντια στον ζουρλομανδύα της Αντιμεταρρύθμισης προκαλώντας την καθυστέρηση (ή ακόμα και την απώλεια) της επιστημονικής γνώσης που ήταν απαραίτητη για τη μπουρζουαζία (αλλά όχι για τη φεουδαρχική κοινωνία) (στο ίδιο, σελ. 69).
Οι Ισπανοί είχαν εισαγάγει στη «Νέα Ήπειρο», την Αμερική, φεουδαρχικές σχέσεις, Καθολικισμό, δηλαδή ιστορική στασιμότητα, άρα οπισθοδρόμηση. Τα σημάδια υπάρχουν μέχρι σήμερα. Προς το τέλος του 16ου αιώνα η Ισπανία είχε μπλεχτεί σε τόσους πολέμους που δεν έφτανε το χρυσό που έφεραν οι κονκισταντόροι από το «Νέο Κόσμο» για να πληρώσει και η καθοδική πορεία της Ισπανικής Αυτοκρατορίας ήταν πια γεγονός. Η πρώτη δυναμική ανάπτυξη και επέκταση του καπιταλισμού που περνούσε στη χρηματιστηριακή του φάση έγινε από δύο προτεσταντικές χώρες του Βορρά: την Ολλανδία και την Αγγλία αντικαθιστώντας βαθμιαία τους Ισπανούς στην παγκόσμια εξάπλωση. Ενώ οι Ισπανοί είχαν το «Χρυσό Αιώνα» τους στο 16ο, για την Ολλανδία ο 17ος μπήκε στην ιστορία της ως «Χρυσός Αιώνας». Τη στιγμή που για τους λαούς αυτών των χωρών οι αιώνες αυτοί ήταν κάθε άλλο παρά «χρυσοί»… Ο Καρλ Μαρξ στο «Κεφάλαιο» θα πει ενδιαφέροντα πράγματα για τη σχέση του προτεσταντισμού με τον καπιταλισμό που μας βοηθάει να καταλάβουμε ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Έτσι θα παρατηρήσει ότι: 

Οι καρακάξες και τ’αηδόνι

Καρακάξα...

“Τρεις στόχους είχαμε, πετύχαμε τους δύο. Ο ένας να φάμε το Σταμέλλο απ´την Καισαριανή. Ο δεύτερος να φάμε τον Βενιζέλο από το ΠΑΣΟΚ. Ο τρίτος, που αποτύχαμε, ήταν να πάρει η Δούρου την περιφέρεια…”

Η ρήση αυθεντική κυκλοφορούσε στα πηγαδάκια του συστήματος Παππά, πέριξ του περιπτέρου Βοσκόπουλου στα …επινίκεια που έπρεπε να βαφτιστούν Κυριακή βράδυ, όαση στη ροζ έρημο. Ξέρετε. Εκεί που γυρίζονται μεγάλες χολυγουντιανές παραγωγές της ενσωματωμένης αριστεράς.

Ούτε αιτία, ούτε δείγμα, ούτε άξια πολιτικής ανάλυσης είναι η ανωτέρω ρήση. Αυτά αλλού, και με αυτούς που πρέπει, και όπως πρέπει με όρους απαιτητικής αντεπίθεσης και βαθύτερης αξιολόγησης της εργαλιοποιημένης  απλής αναλογικής . Κι αυτή γίνεται με όρους επικοινωνίας διαδικτυακής εκπόρνευσης, φτηνού χιούμορ, και μαθηματικών ποσοστώσεων που δεν αντέχουν ούτε στον άβακα.

Είναι όμως μπούσουλας του αντικομμουνισμού, κοινό πεδίο δράσης ΠΑΣΟΚ, ΑΝΕΛ, Σύριζα,κλπ κι όσων συνασπίστηκαν ακόμα και με γαλαζόμαυρους για να συκοφαντηθεί, υπονομευθεί, και κυρίως ανακοπεί η μπαντιέρα με το σφυροδρέπανο, όπου υψώθηκε, ακόμα κι όπου άντεξε και θριάμβευσε, όπως στην Πάτρα.

Μόνιμη επωδός σε κάθε φράση ως τις 7 Ιουλίου θα είναι “εδώ παπάς εκεί παπάς που ναι ο παπάς -ΚΚΕ “, για να πειστούν οι παγιδευμένοι στην αριστερή αυταπάτη ότι η κόκκινη ψήφος με το σφυροδρέπανο  είναι στασιμοπληθωριστική στο σύστημα τους.

Ένα κόκκινο γαρύφαλλο στην Πάτρα, με χώμα από την Ικαριά πλούσιο και γόνιμο, ποτισμένο με καθαρό νερό από την Πετρούπολη, βαμμένο άλικο απ’το αίμα της Καισαριανής και του Χαϊδαρίου δείχνει το δρόμο για να μη γίνει ο λαός ούτε τρόπαιο, ούτε τσούρμο, ούτε λάφυρο , ούτε υπνοβάτης  στο παζάρι των συμφερόντων.

Η ζημιά που έκανε ο Σύριζα ως πρώτη φορά αριστερά, όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά κι εκτός – κι αυτός ήταν πραγματικά ο άθλιος πρωταγωνιστικός ρόλος του Αλέξη και της παρέας του- μας πήρε ξώφαλτσα. Σε βίαια αποπολιτικοποιημένες μάζες ανέργων, λουμπενοποιημένων νεόπτωχων, αιχμαλώτων της καλής διάθεσης ή και της επάρκειας των ψίχουλων του αφεντικού, νέων φευγάτων με μισή καρδιά και προσωρινώς απασχολούμενων με ακόμα βαρύτερη, εξαπατημένων αγανακτισμένων και επινοικιαζόμενων ναζιστοειδών, η ελπίδα και η πραγματικά κερδισμένη ψήφος που είναι το ΚΚΕ θα παιχτεί με όρους παπατζήδων, όλων των αποχρώσεων.

Όσο για τα περί ύφους και ήθους της αριστεράς , ήρθε η ώρα να δουλέψουμε για να ξεχωρίσουν  οι καρακάξες της "προοδευτικής συμμαχίας" απ´ το αηδόνι του ΚΚΕ.

Λιάνα Κανέλλη

“Καλλιστεία” μεταναστών με βάση τις ανάγκες του κεφαλαίου σχεδιάζει η γερμανική κυβέρνηση

Κατιούσα

Από την αρχή της προσφυγικής κρίσης το 2015 δεν αποτελεί μυστικό πως η σχετικά αθρόα εισδοχή προσφύγων και μεταναστών στη Γερμανία, που έκτοτε ανοιγοκλείνει τη στρόφιγγα βάσει πολιτικών και οικονομικών σκοπιμοτήτων, υπαγορεύτηκε από τις ανάγκες της εγχώριας αστικής τάξης, για φτηνό κι ως επί το πλείστον εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό. Αυτό που ως τώρα γινόταν άτυπα, λαμβάνει πλέον και θεσμική υπόσταση, αφού με δυο νόμους, η γερμανική κυβέρνηση επιχειρεί να ξεχωρίσει “την ήρα από το στάρι” μεταξύ προσφύγων και μεταναστών. Στόχος να επωφεληθούν τα εγχώρια μονοπώλια από τους “καλούς” μετανάστες, με υψηλά προσόντα και χαμηλές απαιτήσεις και να εκδιωχθούν όσοι κρίνονται “φύρα”.
Την ερχόμενη Δευτέρα αναμένεται να κληθούν εμπειρογνώμονες στην επιτροπή εσωτερικών της γερμανικής βουλής, προκειμένου να θεσπίσουν κριτήρια εισδοχής αλλοδαπών στη χώρα, αλλά και “υποχρεωτικής αναχώρησης” για τους ανεπιθύμητους μετανάστες. Οι κατευθύνσεις που θα κινηθούν οι προτάσεις των “ειδικών” είναι προδιαγεγραμμένες: Διευκόλυνση της προσέλκυσης εργαζομένων υψηλής ειδίκευσης από τρίτες χώρες μαζί με παράλληλη απλοποίηση της διαδικασίας απέλασης των “αντιπαραγωγικών” ξένων από τη Γερμανία. Η κυβέρνηση δεν κρύβει καν για λογαριασμό τίνος προχωρά σε αυτά τα μέτρα, αφού μόλις πριν λίγες βδομάδες ο γνωστός υπερσυντηρητικός υπουργός εσωτερικών Χορστ Ζεεχόφερ, καμάρωνε πως τα μέτρα λαμβάνονται “σε στενότατη συνεργασία με τις γερμανικές επιχειρήσεις”.

Σύμφωνα με έναν από τους δυο σχεδιαζόμενους νόμους, όσοι δουν τις αιτήσεις ασύλου τους να απορρίπτονται, θα λαμβάνουν τις ελάχιστες παροχές για την επιβίωσή τους. Αντιμέτωποι με τη σύλληψη βρίσκονται ακόμα κι αν κριθεί από τις αρμόδιες αρχές πως “δε συμμετέχουν επαρκώς στην έκδοση διαβατηρίου”. Σε αυτές τις περιπτώσεις, θα στοιβάζονται μαζί με εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, ενώ όσοι ντόπιοι τους βοηθούν “να εξαφανιστούν” διαπράττουν επίσης ποινικό αδίκημα. Σε περίπτωση ποινικών παραβάσεων, ακόμα και χαμηλής βαρύτητας, οι τιμωρίες κυμαίνονται από δραστική περικοπή των πενιχρών επιδομάτων ως την άμεση απέλαση.
Ο σοσιαλδημοκράτης υπουργός εργασίας της συγκυβέρνησης με τους χριστιανοδημοκράτες, Χουμπέρτους Χάιλ, συμφωνεί με το πνεύμα του νόμου, ενώ το νεοφιλελεύθερο FDP ζητά ακόμα πιο “τολμηρή” προσέλκυση ειδικευμένων από το εξωτερικό και γρηγορότερη απέλαση των απορριφθέντων μέσω ενός “point system”. Σε παρόμοιο μήκος κύματος οι Πράσινοι, που μετά τη δεύτερη θέση τους στις ευρωεκλογές διεκδικούν να καταστούν βασικό αντίπαλον δέος, υποκαθιστώντας την ολοένα και πιο ισχνή γερμανική σοσιαλδημοκρατία. Η εκπρόσωπός τους Κάτριν Γκέρινγκ Έκαρντ ζήτησε μια “κάρτα ταλέντων”, με την οποία οι μετανάστες θα μπορούν να αναζητούν δουλειά “ακόμα και κατώτερη των προσόντων τους” για έξι μήνες, αρκεί να έχουν χρήματα για να συντηρηθούν στη διάρκεια αυτού του εξαμήνου. Σε αναμενόμενα επίπεδα ξενοφοβίας κινήθηκε η παρέμβαση του AfD, που θεωρεί υπερβολικά επιεική τα νομοσχέδια και όχημα προώθηση του “εξισλαμισμού” της γερμανικής κοινωνίας.
Η οπορτουνιστική Die Linke από την άλλη, παρά την υποκριτική εναντίωσή της στο νομοσχέδιο που “στοχεύει μονόπλευρα στα συμφέροντα των γερμανικών επιχειρήσεων”, επί της ουσίας συμφωνεί όμως με το “άνοιγμα της αγοράς εργασίας”, προβάλλοντας την αυταπάτη πως στο παρόν σύστημα θα μπορούσε να εξασφαλίσει “καλή δουλειά” για όλους τους μετανάστες.
Με πληροφορίες από jungewelt.de

Προετοιμασία εδάφους

«Σήμα» κλιμάκωσης της αντιλαϊκής επίθεσης θα στείλει, όπως όλα δείχνουν, η έκθεση της Κομισιόν για την ελληνική οικονομία, που δημοσιεύεται σήμερα στο πλαίσιο των τακτικών «μεταμνημονιακών» ελέγχων και της μόνιμης εποπτείας από τους ιμπεριαλιστικούς «θεσμούς», υπενθυμίζοντας όλες τις αντιλαϊκές εκκρεμότητες που θα κληθεί να διαχειριστεί η όποια επόμενη κυβέρνηση.
Ανάμεσα στα άλλα, η έκθεση αναμένεται ότι θα χτυπήσει «καμπάνα» για «τεράστια δημοσιονομικά κενά» - της τάξης των 4,8 δισ. ευρώ - για τα επόμενα δύο χρόνια, σε σχέση με τους στόχους των ματωμένων πλεονασμάτων που έχει συμφωνήσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά και για τις «καθυστερήσεις» σε μια σειρά από καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που έχει μεν δρομολογήσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αλλά καθυστερούν, όπως π.χ. είναι η «εκκαθάριση» των λεγόμενων «κόκκινων» δανείων που σηματοδοτεί παραπέρα επιτάχυνση πλειστηριασμών και εκβιασμών για τα λαϊκά νοικοκυριά, οι ιδιωτικοποιήσεις κυρίως σε ό,τι αφορά την Ενέργεια, ως βήμα για την παραπέρα «απελευθέρωση» του κλάδου, η «θωράκιση» απέναντι στους «δημοσιονομικούς κινδύνους» από τις αποφάσεις δικαστηρίων για τα αναδρομικά σε συνταξιούχους κ.ο.κ.

***

Αποτελεί δηλαδή μια πρώτης τάξεως προετοιμασία εδάφους για το νέο γύρο της επίθεσης στο λαό, που έρχεται αμέσως μετά τις εκλογές, παίρνοντας τη σκυτάλη από το αντιλαϊκό σπριντ της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ την προηγούμενη τετραετία και συνεχίζοντας πάνω στον ίδιο αντιλαϊκό διάδρομο.
Οι επιβεβαιώσεις εξάλλου ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ αλλά και των υπόλοιπων αστικών κομμάτων ότι οι δεσμεύσεις θα τηρηθούν στο ακέραιο για όλα τα επόμενα χρόνια, ο πυρήνας της πολιτικής τους, που στην καρδιά του έχει τις ανάγκες του κεφαλαίου, δεν αφήνει περιθώρια για αμφιβολίες.
Είναι οι εκκρεμότητες που μία προς μία αφορούν αντίστοιχες ανάγκες και προτεραιότητες του κεφαλαίου και η ανάγκη «να μη χαθεί λεπτό» στις αλλαγές της αντιλαϊκής σκυταλοδρομίας, εκείνες που μαζί με αυτές που αφορούν την εμπλοκή στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στην περιοχή, επιταχύνουν τις πολιτικές εξελίξεις σήμερα, αλλά και διαμορφώνουν το ακόμα ασφυκτικότερο για τις λαϊκές ανάγκες «πλαίσιο» της επόμενης μέρας.
Δείχνουν παράλληλα και τι έχει να περιμένει ο λαός από τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, τα παραμύθια για τη «βιώσιμη» και «δίκαιη» καπιταλιστική ανάπτυξη, που μπορεί τάχα και την κερδοφορία και ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου να υπηρετεί και τις λαϊκές ανάγκες να ικανοποιεί.

***

Βασικό στοιχείο αυτής της προετοιμασίας εδάφους για την επόμενη μέρα αποτελεί και ο ίδιος ο καβγάς ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ, με αφορμή την έκθεση και στόχο να σπρώξει ακόμα πιο βαθιά προς τον πάτο τις απαιτήσεις του λαού.
Με τη ΝΔ να κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ για «παροχολογία που εκτροχιάζει την οικονομία» και δυναμιτίζει την πορεία της, βαφτίζοντας «παροχολογία» τα ψίχουλα κοροϊδίας που πέταξε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ για να αποσπάσει τη λαϊκή ανοχή επιστρέφοντας το 1 από τα 100 που άρπαξε τα προηγούμενα χρόνια από το λαό, ανάμεσα στα δεκάδες μέτρα με φοροαπαλλαγές, εισφοροαπαλλαγές και διευκολύνσεις στο κεφάλαιο. Παρουσιάζοντας ως «πολιτική αλλαγή» την κυβερνητική εναλλαγή, ώστε η ίδια, με «ισχυρή λαϊκή εντολή» και σταθερή κυβέρνηση, να κλείσει τις αντιλαϊκές εκκρεμότητες, με «σοκ» επιπλέον φοροαπαλλαγών και διευκολύνσεων στους επιχειρηματικούς ομίλους, μιλώντας ταυτόχρονα τη «σκληρή γλώσσα της αλήθειας» στο λαό, ότι δηλαδή πρέπει να κάνει θυσίες στο διηνεκές για το κεφάλαιο.
Και με τον ΣΥΡΙΖΑ να εμφανίζει ως τη «μεγάλη μάχη» που πρέπει να δώσει τάχα ο λαός την υπεράσπιση του δικού του αντιλαϊκού έργου, απέναντι στις «συνταγές του ΔΝΤ» που φέρνει η ΝΔ, και ο ίδιος εφάρμοσε με ζήλο τα προηγούμενα χρόνια. Κατηγορώντας ταυτόχρονα τη ΝΔ ότι είναι το δικό της πρόγραμμα που οδηγεί σε «δημοσιονομικό εκτροχιασμό» και σε «αστάθεια», βάζει σε κίνδυνο όσα ο ίδιος κέρδισε για λογαριασμό του κεφαλαίου τα προηγούμενα χρόνια.

***

Τα παραπάνω είναι αποκαλυπτικά για το τι έχει να περιμένει ο λαός από την επόμενη μέρα των εκλογών: Απέναντί του θα έχει τις κυβερνήσεις και τα κόμματα του κεφαλαίου και της ΕΕ, τις αντιλαϊκές «δεσμεύσεις» που υπαγορεύουν τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, τα μνημόνια διαρκείας της ΕΕ, όλα όσα δηλαδή θα συνεχίσουν να αλέθουν τις δικές του ανάγκες στις μυλόπετρες της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Στήριγμα και αποκούμπι στον αγώνα απέναντι σε αυτούς για να μπουν εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική, να αποσπάσει κατακτήσεις, να περάσει στην αντεπίθεση για τις δικές του ανάγκες θα έχει το ΚΚΕ. Και γι' αυτό η ψήφος στο ΚΚΕ είναι η μόνη κερδισμένη ψήφος για τον ίδιο.

Τ. Γαλ.

Σοβαρά ερωτήματα

Σοβαρά ερωτήματα και ανησυχίες συνεχίζουν να προκαλούν οι εξελίξεις γύρω από τη διαπραγμάτευση για τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης, όπου η Τουρκία, όπως όλα δείχνουν, ζητάει να διευρυνθεί η ατζέντα, προωθώντας το σχέδιο για μια εφ' όλης της ύλης διευθέτηση των «εκκρεμοτήτων» στην Ανατ. Μεσόγειο και στο Αιγαίο.
Σε αυτήν την κατεύθυνση εντάσσεται και η προσπάθεια δημιουργίας τετελεσμένων στην κυπριακή ΑΟΖ, που συναντά «χλιαρές» και τυπικές αντιδράσεις από ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, τους οποίους κατά τ' άλλα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει ως «εγγυητές» των κυριαρχικών δικαιωμάτων Ελλάδας και Κύπρου, την ώρα μάλιστα που συμμετέχει με συγκεκριμένο καταμερισμό στο αμερικανοΝΑΤΟικό σχέδιο για διατήρηση της Τουρκίας στο «δυτικό» στρατόπεδο.
Θυμίζουμε ότι η διαπραγμάτευση των ΜΟΕ αποφασίστηκε στην τελευταία επίσκεψη του Αλ. Τσίπρα στην Αγκυρα και κάτω από την ομπρέλα των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, παρουσιάστηκε από την κυβέρνηση ως η αφετηρία για να γίνουν το επόμενο διάστημα «ιστορικά βήματα» στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Το ΚΚΕ είχε από τότε προειδοποιήσει ότι ο διάλογος αυτός δεν έχει στόχο να μειώσει την ένταση στο Αιγαίο και την Ανατ. Μεσόγειο, αφού και στο παρελθόν τα ΜΟΕ δεν απέτρεψαν, αντίθετα υπέθαλψαν θερμά επεισόδια στο Αιγαίο, που αναβάθμισαν τον «διαιτητικό» ρόλο των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, σε βάρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών δείχνουν ακόμα πιο καθαρά ότι με όχημα τη διαπραγμάτευση για τα ΜΟΕ, προετοιμάζεται ένα συνολικότερο παζάρι πάνω στις διεκδικήσεις που σταθερά προβάλλει η Τουρκία σε Αιγαίο και Ανατ. Μεσόγειο, με στόχο να δρομολογηθούν διευθετήσεις, που θα διευκολύνουν τους σχεδιασμούς των μονοπωλίων, κυρίως στην Ενέργεια.
Οι διαπραγματεύσεις αυτές αξιοποιούνται επίσης από ΗΠΑ - ΝΑΤΟ ως ένα επιπλέον «κανάλι» στο παζάρι που κάνουν με την Τουρκία, αναφορικά με το ρόλο της στην περιοχή, ιδιαίτερα τώρα που πλησιάζει η παράδοση των «S-400» από τη Ρωσία και αυξάνει η ένταση στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις.
Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι ένα από τα επιχειρήματα που πρόβαλε η κυβέρνηση για να μη διακοπούν προεκλογικά οι διαπραγματεύσεις για τα ΜΟΕ, μετά και την παραίτηση του επικεφαλής της ελληνικής στρατιωτικής αντιπροσωπείας, ήταν ότι δεν μπορεί να κλείσει ένας τέτοιος «δίαυλος επικοινωνίας» με την Τουρκία, σ' αυτήν την κρίσιμη φάση για τις σχέσεις της με την Ελλάδα και με ΗΠΑ - ΝΑΤΟ.
Ενόψει μάλιστα της επίσκεψης Αποστολάκη στις ΗΠΑ, στα τέλη της βδομάδας, όπου στην ατζέντα θα βρεθούν όλα αυτά τα θέματα, το τελευταίο που θα έκανε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι να «παγώσει» τη διαπραγμάτευση για τα ΜΟΕ, που γίνεται με την εποπτεία των ΗΠΑ και που οι στόχοι της ξεπερνάνε κατά πολύ τη «συνεννόηση» μεταξύ στρατιωτικών για την αποφυγή «θερμών επεισοδίων» στο Αιγαίο.
Αποκαλυπτική είναι και η στάση της ΝΔ, που ετοιμάζεται να διαχειριστεί όλες τις αντιλαϊκές «εκκρεμότητες» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Καταγγέλλει τον ΣΥΡΙΖΑ για «μυστική διπλωματία», ενώ στηρίζει τον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό στην περιοχή και δεσμεύεται να τον προχωρήσει με αποφασιστικότητα.
Η κλιμάκωση των αμφισβητήσεων της Τουρκίας σε Αιγαίο και Ανατ. Μεσόγειο, η ένταση στις σχέσεις με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, ο αμερικανοΝΑΤΟικός σχεδιασμός στη Μέση Ανατολή και την ευρύτερη περιοχή και κυρίως ο ανταγωνισμός με τη Ρωσία κάνουν ακόμα μεγαλύτερους τους κινδύνους για τον λαό από τη βαθύτερη εμπλοκή της Ελλάδας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τους ανταγωνισμούς, όπου πλειοδοτεί η ΝΔ, ανυπομονώντας να πιάσει το νήμα από εκεί που το αφήνει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Το ερώτημα επομένως που προκύπτει μπροστά και στις εκλογές, είναι με ποια δύναμη στο πλευρό του θα μπορέσει ο λαός να βάλει εμπόδια σε όλα αυτά τα επικίνδυνα σχέδια, να δυναμώσει τον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την ελληνική εμπλοκή, να διαμορφώσει προϋποθέσεις αντεπίθεσης, παλεύοντας ενάντια στο ίδιο το σύστημα που γεννάει πολέμους, φτώχεια, προσφυγιά. Κι αυτή η δύναμη είναι μόνο το ΚΚΕ!