ΟΠΑΠ: Η μεθόδευση του ξεπουλήματος (2)

Όταν άρχισε η κατρακύλα του ελληνικού χρηματιστηρίου, κάπου εκεί στο λυκόφως τηής περασμένης χιλιετίας, μόνο για δυο χαρτιά δεν βρισκόταν κανείς να πει άσχημη κουβέντα: για την μετοχή τής Τράπεζας της Ελλάδος και για την μετοχή του ΟΠΑΠ. Κι αν για την μετοχή τής ΤτΕ υπάρχει λογική ερμηνεία, αφού είναι η μόνη μετοχή που, όπως έχουμε εξηγήσει στο παρελθόν, εγγυημένα δεν πρόκειται να πέσει κάτω από 5,60 ευρώ, η μετοχή τού ΟΠΑΠ κέρδισε την αναγνώριση με το σπαθί της.

Πράγματι, σύμφωνα με τα στοιχεία τής ICAP, κατά την δεκαπενταετία πριν από την πώλησή του το 2012, ο ΟΠΑΠ υπήρξε η πλέον κερδοφόρα εταιρεία της χώρας, μεταξύ όλων των εταιρειών, δημόσιων και ιδιωτικών, κερδίζοντας επάξια τον τίτλο τής "κότας με τα χρυσά αβγά". Από το 7ο ετήσιο ελληνικό Road Show που διεξήχθη στο Λονδίνο 6-7 Σεπτεμβρίου 2012, ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του ΟΠΑΠ Κώστας Λουρόπουλος (προσωπική επιλογή τού τότε υπουργού οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα γι' αυτή την θέση), μιλώντας στο κανάλι Bloomberg, είπε χαρακτηριστικά:

Είμαστε στην κορυφή της κεφαλαιοποίησης στο Χρηματιστήριο Αθηνών. Σύμφωνα με ορισμένα κριτήρια, είμαστε η δεύτερη μεγαλύτερη λοταρία του κόσμου και η πιο κερδοφόρα εισηγμένη επιχείρηση του κλάδου πανευρωπαϊκά. Λειτουργούμε μέσα σε ένα πλήρως παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, αν και ενεργούμε τοπικά με τους εθνικούς μας παίκτες-πελάτες. Οι πωλήσεις μας και πάλι εφέτος τείνουν στα 4 δισ. ευρώ. Παρά την κρίση, καταφέρνουμε διαχρονικά να διατηρήσουμε την κερδοφορία μας και την μερισματική πολιτική σε υψηλά επίπεδα. Θεωρούμε, μάλιστα, ότι οι προοπτικές μας παραμένουν ισχυρές λόγω της υλοποίησης σημαντικών έργων στο άμεσο μέλλον. Πέρυσι ξεκινήσαμε ένα τεράστιο επενδυτικό πρόγραμμα, ίσως το μεγαλύτερο αυτή την περίοδο στην χώρα και ένα από τα μεγαλύτερα στον κλάδο διεθνώς, το οποίο χρηματοδοτούμε με ίδια κεφάλαια.

17/4/2013: Ο ΟΠΑΠ ανακοινώνει τις χορηγίες στην Super League για την περίοδο 2013-2015.
Στο βήμα ο υφυπουργός αθλητισμού Γιάννης Ιωαννίδης. Στο μέσον ο πρόεδρος της Super League
Γιάννης Μώραλης. Δεξιά, ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του ΟΠΑΠ Κώστας Λουρόπουλος.

Τα νούμερα συμφωνούν με τον Λουρόπουλο. Κατά την δεκαετία 2002-2011, τα κέρδη του ΟΠΑΠ έφτασαν τα 5,29 δισ. ευρώ, ενώ ακόμη και κατά τα χρόνια τής κρίσης διατηρήθηκαν σε αξιοσέβαστα ύψη και, μάλιστα, χωρίς να χάσουν ιδιαίτερα την δυναμική τους. Το 2008, τελευταία προ κρίσης χρονιά, ο ΟΠΑΠ κατέγραψε κέρδη 728,8 εκατ. ευρώ, το 2009 593,8 εκατ., το 2010 575,8 εκατ., το 2011 537,5 εκατ. και το 2012 505,5 εκατ. ευρώ. Το ελληνικό δημόσιο, με το 34% των μετοχών που κατείχε, εισέπραττε ετησίως από μερίσματα γύρω στα 70 με 80 εκατομμύρια και από φόρους επί των κερδών τής εταιρείας αλλά 160-170 εκατομμύρια, ενώ ο ΟΠΑΠ διέθετε ετησίως πάνω από εκατό εκατομμύρια ευρώ σε χορηγίες και "κοινωνικές δράσεις".

Με απλά λόγια, μιλάμε για "μαγαζί γωνία", για "πολύφερνη νύφη", που στην ποδιά της θα έπρεπε να σφάζονται παλληκάρια προκειμένου να την κατακτήσουν. Και πώς να μην είναι πολύφερνη μια νύφη που είχε για προικιά της:
- Κίνο (54,02% του τζίρου 2012, με έσοδα 2,15 δισ.)
- Πάμε Στοίχημα (34,78% του τζίρου 2012, με έσοδα 1,38 δισ.)
- Τζόκερ (5,25% του τζίρου 2012, με έσοδα 208,7 εκατ.)
- ΠροΠό, Λόττο, Πρότο, Super3, Extra5 (αθροιστικά 5,95% του τζίρου 2012 με έσοδα 236,5 εκατ.)

Παρά ταύτα, η κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί για να προικίσει ακόμη περισσότερο τον ΟΠΑΠ, ώστε να βρεθεί ευκολώτερα και γρηγορώτερα γαμπρός. Το καλοκαίρι τού 2011, ο τότε υπουργός οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος χορηγεί στον ΟΠΑΠ αποκλειστική άδεια λειτουργίας 35.000 παιγνιομηχανών (VLT, τα γνωστά μας "φρουτάκια"). Όπως προβλέπει ο Ν.4002/2011, ο ΟΠΑΠ θα μπορεί να εκμεταλλεύεται ο ίδιος 16.500 παιγνιομηχανές ενώ τις υπόλοιπες 18.500 θα πρέπει να τις παραχωρήσει σε αναδόχους τής επιλογής του έναντι ανταλλάγματος. Για να πάρει την άδεια, ο ΟΠΑΠ καταβάλλει 560 εκατομμύρια (16.000 ανά παιγνιομηχανή). Παράλληλα, ο οργανισμός πληρώνει άλλα 375 εκατ. για να παρατείνει μέχρι το 2030 το μονοπώλιο όλων των τυχερών παιχνιδιών που διοργανώνει.

Με απλά λόγια, δηλαδή, ο υπό δημόσιο έλεγχο ΟΠΑΠ διαθέτει ένα δισ. ευρώ για επενδύσεις, όχι με στόχο την περαιτέρω ανάπτυξή του αλλά προκειμένου να κάνει πιο ελκυστική την πώλησή του. Ο μελλοντικός αγοραστής θα βρει ένα στρωμένο μονοπώλιο τουλάχιστον ως το 2030 και ένα έτοιμο πεδίο για 35.000 "φρουτάκια" δίχως να χρειαστεί να ξοδέψει δεκάρα.

Παράλληλα, η κυβέρνηση προχωρά και σε μια άλλη, αποφασιστική κίνηση. Στις 19 Σεπτεμβρίου 2012 αναπροσαρμόζει το ποσοστό φορολόγησης των κερδών τού ΟΠΑΠ σε 30%, από 20% που ίσχυε ως τότε. Από την μια, είναι σχεδόν υποχρεωμένη να το κάνει, ώστε να εναρμονιστεί η φορολόγηση του ΟΠΑΠ με την φορολόγηση που ισχύει στην ευρωπαϊκή αγορά τυχερών παιχνιδιών. Από την άλλη, όμως, αυτή η "κίνηση καλής θέλησης" εξευμενίζει την Κομμισσιόν, με συνέπεια το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο να αποδεχτεί την διατήρηση του μονοπωλίου στα τυχερά παιχνίδια τού ΟΠΑΠ.

Μόνο που αυτή η αύξηση της φορολογίας έχει άμεση δυσμενή επίδραση στην τιμή τής μετοχής τού οργανισμού, ρίχνοντάς την ακόμη και στα 4 ευρώ, ενώ στις αρχές τού 2011 διαπραγματευόταν περί τα 16 ευρώ. Αυτή η πτώση άναψε πράσινο φως για τα απανταχού κοράκια, τα οποία όρμησαν καθώς περίμεναν πως η αποτίμηση του προς πώληση οργανισμού θα γινόταν με βάση την χρηματιστηριακή του αξία και όχι την πραγματική. Δεν είχαν άδικο.

Καλοκαίρι 2013. Η δουλειά έγινε. Κώστας Λουρόπουλος και Δημήτρης Μελισσανίδης δίνουν τα χέρια, υπό
το βλέμμα του υπουργού οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα και του προέδρου του ΤΑΙΠΕΔ Στέλιου Σταυρίδη.

Το πραγματικό σκάνδαλο στο ξεπούλημα του ΟΠΑΠ έχει να κάνει με την εκ μέρους τού πωλητού (δηλαδή, του δημοσίου) αποτίμηση του πωλούμενου οργανισμού. Με το πόσο αξίζει, βρε αδελφέ, για να δούμε πόσα θα ζητήσουμε. Σε ένα σύστημα ιδανικά δομημένο, η χρηματιστηριακή αξία θα έπρεπε να απεικονίζει με ακρίβεια την πραγματική αξία μιας εισηγμένης επιχείρησης. Επειδή, όμως, στον καπιταλισμό δεν υπάρχουν ιδανικά συστήματα και ιδανικά εν γένει, οι τιμές των μετοχών εν πολλοίς χειραγωγούνται κατά τα συμφέροντα είτε των αγοραστών είτε των πωλητών. Έτσι, λοιπόν, η μετοχή τού ΟΠΑΠ βρέθηκε να χάνει το 75% της αξίας της μέσα σε λιγώτερο από δυο χρόνια, ενώ η κερδοφορία τού οργανισμού συνεχιζόταν αμείωτη. Και όμως, η χρηματιστηριακή αξία έγινε η βάση των συζητήσεων για την πώληση της εταιρείας.

Στο επόμενο θα δούμε λεπτομέρειες από το παιχνίδι που παίχτηκε. Κι επειδή δεν έχουμε λόγο να κάνουμε διαφορετικά, θα επιχειρήσουμε και μια αναδρομή ως πίσω το 2001. Τότε που η κυβέρνηση Σημίτη άρχισε το ξεπούλημα...

Η Αυλωνίτου, η αριστεία αλά “αριστερά” και η μετριοφροσύνη που σκοτώνει

Κατιούσα

Ήταν θέμα χρόνου να προκύψει μια “αριστεία αλά αριστερά” από τον κυβερνητικό λόχο κι ήρθε η μετριοφροσύνη της Ελένης Αυλωνίτου να δρέψει πρώτη τις δάφνες, με δηλώσεις που… σκοτώνουν.

Προφανώς δεν με ήξερε και πριν. Δεν με ήξερε ούτε ποια είμαι, ούτε πώς ντύνομαι, ούτε τι κάνω στη ζωή μου. Ας ήταν ικανοί να κάνουν το δικό μου διδακτορικό το οποίο είναι άριστο και είναι στη βιβλιοθήκη του Washington DC και κομμάτι του οποίου έχει χρησιμοποιηθεί και στη NASA και μετά ας λένε ό,τι θέλουν. Έχουν δυσκολία να δεχτούν μια ωραία γυναίκα, η οποία είναι και πολύ μορφωμένη και έχει και πολιτικό λόγο. Τι άλλο να σας πω; Αυτός ο συνδυασμός “σκοτώνει” για μερικούς κομπλεξικούς. Μας περισσεύουν οι κομπλεξικοί στην Ελλάδα.

Αφορμή για τα παραπάνω είναι ένα σκετσάκι του Λαζόπουλου, που σατίριζε την Αυλωνίτου και την Πατούλη. Μπορεί το χιούμορ του Λαζόπουλου να περνάει έτσι κι αλλιώς κρίση, αλλά κανείς δε θα μπορούσε να σατιρίσει την Αυλωνίτου καλύτερα από τον εαυτό της και τις δικές της δηλώσεις.
Δύο λεπτομέρειες μόνο. α) η Πατούλη δεν είχε πρόβλημα με την -κάτι σα- σάτιρα του Λαζόπουλου και την δέχτηκε πιο άνετα από την Αυλωνίτου και β) η Αυλωνίτου, παρά την καλλιέργεια και τη μόρφωσή της, δεν μπόρεσε να καταλάβει πως το σκετσάκι του Λαζόπουλου με την πλούσια αστή, ήταν μάλλον υπέρ της κυβέρνησης, όπως και η πλειοψηφία άλλωστε των σκετς που κάνει.

Μνημόνια: Αν-έξοδος εμπαιγμός!

Μνημόνια: Αν-έξοδος εμπαιγμός! (του Νίκου Μπογιόπουλου)

 

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ  

 

   Αυτοί μου μας έβαλαν και  μας κρατούν στα Μνημόνια τσακώνονται μεταξύ τους για το αν η «έξοδος» από αυτά θα είναι «καθαρή» ή όχι. Βέβαια γνωρίζουν ότι η «έξοδος» – για την οποία αυτοί μιλούν – δεν θα είναι ούτε «καθαρή», ούτε «βρώμικη». Γιατί πολύ απλά δεν πρόκειται να υπάρξει. 

    Εξηγούμαστε: Όπως κι αν βαφτίζουν την ακολουθούμενη πολιτική, ο όρος «Μνημόνιο» σημαίνει καθεστώς δημοσιονομικής λιτότητας, καθεστώς εκποίησης του δημόσιου πλούτου, καθεστώς εποπτείας της χώρας. 

Παρά τα παχιά λόγια, λοιπόν, ισχύουν τα εξής:

   α) Οσον αφορά την λιτότητα, έχουν υπογράψει αυτή να διατηρηθεί μέχρι το 2060 (!) μέσω των εξωφρενικών και ματωμένων πλεονασμάτων,

   β) όσον αφορά την εκποίηση, έχουν υπογράψει να διατηρηθεί μέχρι το 2114 (!) μέσω της ύπαρξης του «Υπερταμείου» ξεπουλήματος για 99 χρόνια,

  

  γ) όσον αφορά την επιτροπεία και την επιτήρηση, έχουν συμφωνήσει (Κανονισμός της ΕΕ «αριθ. 472 της 21ης Μαΐου 2013») να διατηρηθεί για πολλές δεκαετίες και σίγουρα όχι πριν να «εξοφληθεί τουλάχιστον το 75% της χρηματοδοτικής συνδρομής» της Ελλάδας από τους τοκογλύφους – δανειστές της.

    «Κατάργηση», δε, των Μνημονίων σημαίνει:

    Πρώτον, ακύρωση των εκατοντάδων νόμων και των 30.000 μνημονιακών εφαρμοστικών ρυθμίσεων που έχουν επιβληθεί. Μπορούν να μας πουν μια που – πραγματικά – θα καταργήσουν; 

    Δεύτερον, σημαίνει επιστροφή όσων κλάπηκαν από το λαό αυτά τα χρόνια. Από πότε συνιστούν «επιστροφή» και «έξοδο» οι νέες μειώσεις σε συντάξεις και η νέα αύξηση φόρων μέσω του αφορολόγητου, που ήδη έχουν ψηφίσει να εφαρμόσουν αμέσως μετά την… «έξοδο» από το Μνημόνιο;  

 Πηγή: Εφημερίδα Realnews 22/4/2018

ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΤΩΝ ΝΑΖΙ και Ο ΠΡΟΑΓΓΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΠΟΣΥΡΣΗΣ ΤΟΥ ΕΔΩ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΟΣ ?!!

 

***

Με αφορμή τη γέννηση του Αδόλφου Χίτλερ το 1889 σαν σήμερα (20/4), θυμόμαστε μια συγκριτικά λιγότερο προβεβλημένη πτυχή της στήριξης του επιχειρηματικού κόσμου στους ναζί, εκείνη των οικονομικών σχέσεων της Γερμανίας με αμερικανικούς κολοσσούς, η οποία είχε εκδηλωθεί σε μεμονωμένες περιπτώσεις, με γνωστότερη εκείνη του Χένρυ Φορντ ήδη από τη δεκαετία του ’20, για να φτάσει τελικά, βάσει των στοιχείων του ιστορικού Μπέρντ Γκράινερ, στα μέσα της δεκαετίας του ’30 να περιλαμβάνει το 26% των μεγαλύτερων επιχειρήσεων των ΗΠΑ.

 Ανάμεσα τους το “αφάν γκατέ” της επιχειρηματικής ελίτ της χώρας, στο οποίο περιλαμβάνονταν μεγαθήρια όπως οι: Standard Oil, General Motors, Ford, IBM, Coca-Cola, Du Pont, Union Carbide, Westinghouse, GeneraI Electric, Goodrich, Singer, Kodak, ITT, J. P. Morgan. 

Ο κοινός αντικομμουνιστικός αγώνας, αλλά κυρίως η ελπίδα διασφάλισης μεγάλων κερδών, ελπίδα που εν πολλοίς πραγματοποιήθηκε, ιδιαίτερα στη διάρκεια του πολέμου, ήταν τα βασικά αίτια στήριξης των ναζί, η οποία δεν απέκλειε ασφαλώς και την εξίσου σημαντική ή και μεγαλύτερη συνεργασία με τους συμμάχους. Παρακάτω θα σταθούμε συνοπτικά, μέσα από έναν μακρύ κατάλογο, σε ορισμένες χαρακτηριστικές περιπτώσεις εταιρειών και επιχειρηματιών που “διακρίθηκαν” για την αμοιβαία επωφελή σχέση τους με το εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς.

Ford Motor Company

Η περίπτωση του Χένρυ Φορντ και της εταιρείας του είναι η γνωστότερη, καθώς ο γνωστός αντισημίτης μεγιστάνας ήταν πρότυπο για τους ναζί σχεδόν από την αρχή της δημιουργίας τους, με τη συμπάθεια σύμφωνα με κάποιους να εκφράζεται αμφίπλευρα και με οικονομικό αντίκρυσμα. 

Για παράδειγμα, οι Τάιμς της Νέας Υόρκης ανέφεραν το 1922 μια έκκληση της εφημερίδας Berliner Tagesblatt στον Αμερικανό πρέσβη στο Βερολίνο Houghton, να ερευνήσει τις καταγγελίες για χρηματοδότηση του νεαρού τότε Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος από τον Φορντ. 

Αλλά και ο Βαυαρός βουλευτής του τοπικού κοινοβουλίου Έρχαρντ Άουερ ανέφερε σε έκθεσή του προς τον πρόεδρο του Ράιχ Φρήντριχ Έμπερτ, πως υπήρχαν πληροφορίες για χορηγίες του Φορντ στο Χίτλερ, με μεσάζοντα τον εκπρόσωπο του Φορντ στη Γερμανία, Γουόρεν Άντερσον. 

Βέβαιη είναι πάντως η παρασημοφόρηση του Φορντ από το ναζιστικό καθεστώς το 1938, με το παράσημο του Αετού, από τις ανώτερες τιμητικές διακρίσεις που απένειμε το Τρίτο Ράιχ σε ξένους υπηκόους, την οποία δεν επέστρεψε παρά τις σχετικές πολιτικές πιέσεις ούτε μετά την κήρυξη πολέμου από τις ΗΠΑ στη Γερμανία.

Ο Χένρυ Φορντ βραβεύεται από τους ναζί (1938)

Η ανώνυμη εταιρεία Ford Motor Company είχε ανοίξει στο Βερολίνο ήδη από το 1925, ενώ μετά την ανάληψη της εξουσίας από τους ναζί, επελέγη ως πρόεδρος του ΔΣ ο Heinrich Albert, δικηγόρος γνωστός στα χρόνια της Βαϊμάρης για την υπεράσπιση που πρόσφερε στους ναζί. 

Επισήμως από το 1939 η θυγατρική της Φορντ, με το όνομα Ford-Werke AG στο εξής, είχε περιορίσει τις σχέσεις της με τα κεντρικά στις ΗΠΑ, διακόπτοντάς τες όταν οι ΗΠΑ μπήκαν στον πόλεμο. 

Έτσι προσπαθούν οι ποικιλώνυμοι απολογητές της εταιρείας να την απαλλάξουν από την κατηγορία της συνεργασίας, οι αριθμοί όμως μιλούν από μόνοι τους, καθώς η μητρική εξακολουθούσε να κατέχει το 52% των μετοχών της θυγατρικής, η οποία κατασκεύασε μεταξύ άλλων το ένα τρίτο των φορτηγών του στρατού της Βέρμαχτ, ενώ ως το 1943 η μισή εργατική της δύναμη ήταν προϊόν καταναγκαστικής εργασίας, προερχόμενο από τις κατεχόμενες από τους ναζί χώρες.


General Motors

O έτερος πυλώνας της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, η General Motors, είχε επεκτείνει τις δραστηριότητές της στη Γερμανία το 1931 με την εξαγορά της Όπελ στο Ρίσελσχάιμ, και σύντομα εξελίχθηκε σε βασικό προμηθευτή του τακτικού βομβαρδιστικού Ju 88 και του καταδιωκτικού και βομβαρδιστικού ME 262. 

Παρότι το αίτημα της εταιρείας να αναλάβει την κατασκευή αυτού που έγινε γνωστό ως “Φολκσβάγκεν” (Όχημα του λαού) απορρίφθηκε από το καθεστώς με την αιτιολογία ότι ήταν “εργοστάσιο προσανατολισμένο στην Αμερική”, η εταιρεία κατόρθωσε να υπερκεράσει επιχειρηματικά τη Φορντ, εκμεταλλευόμενη τις άρισες σχέσεις του CEO της Γουίλιαμ Κνούτσεν, που συνάντησε προσωπικά το Γκαίρινγκ τον Οκτώβρη του 1933. 

Η διακήρυξη συμπάθειας για τη νέα κυβέρνηση ήταν μόνιμη επωδός σε συνελεύσεις μετόχων της εταιρείας, που είχαν κάθε λόγο να είναι ευχαριστημένοι, αφού ως το 1935 είχαν κατορθώσει να αυξήσουν το μερίδιο αγοράς τους από 35% σε 50%, χάρη στις παραγγελίες των ναζί. 

 Το Μάη εκείνης της χρονιάς ο αντιπρόεδρος της GM, υπεύθυνος ευρωπαϊκών θεμάτων Τζέιμς Μούνεϋ, συναντήθηκε με το Χίτλερ και το Ρίμπεντροπ διασφαλίζοντας τη διαβεβαίωσή τους ότι οι επενδύσεις τους στη Γερμανία ήταν ασφαλείς. 

Ακολούθως, ο Μούνεϋ έστειλε επιστολή στο Χίτλερ, όπου επαινούσε τη “δυνατή, οραματική ηγεσία” του. Τρία χρόνια μετά, ένα μήνα αφότου είχε λάβει το βραβείο ο ανταγωνιστής του Φορντ, έλαβε το “Μεγαλόσταυρο” και ο ίδιος.

Από το Γενάρη του 1936 έγινε από τους σημαντικότερους προμηθευτές της πολεμικής βιομηχανίας του Ράιχ, ιδρύοντας στο Βραδεμβούργο το πιο σύγχρονο εργοστάσιο κατασκευής φορτηγών στην Ευρώπη, εκ των οποίων το ένα τρίτο πήγαινε στη Βέρμαχτ. 

Το μοντέλο Opel Blitz ειδικά ονομάστηκε “Ραχοκοκκαλιά της Βέρμαχτ” και χρησιμοποιήθηκε στα μέτωπα της Πολωνίας, της Γαλλίας και της ΕΣΣΔ. Απαντώντας στην κριτική για τη συνέχιση της συνεργασίας και μετά την προσάρτηση της Τσεχοσλοβακίας, ο διευθυντής της επιχείρησης Άλφρεντ Σλόαν δήλωσε πως οι επιχειρηματικές σχέσεις με τους ναζί ήταν “Άκρως επικερδείς”. 

Μετά το ξέσπασμα του πολέμου Γερμανοί μάνατζερ ανέλαβαν τον έλεγχο της Όπελ, κάτι που χρησιμοποιήθηκε ως ελαφρυντικό για τη στάση της GM στον Πόλεμο. 

Ωστόσο τόσο τον Οκτώβρη του 1939, όσο και στο διάστημα Φεβρουαρίου Μαρτίου 1940, μετά την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου δηλαδή, ο Μούνεϋ επισκέφτηκε δύο φορές τους Γκαίρινγκ και Χίτλερ, κάτι που δε συνηγορεί καθόλου υπέρ της άποψης περί “απώλειας ελέγχου” πάνω στις δραστηριότητες της εταιρείας στη Γερμανία. 

Ακόμα κι όταν ανακρίθηκε τον Ιούλη του 1941 από το FBI, o Mούνεϋ δήλωσε πως δε σκόπευε να κάνει τίποτε “που θα θύμωνε το Χίτλερ”.


IBM

ο ιδρυτής της IBM (1924) Tόμας Γουότσον, είχε ήδη εξαγοράσει κατά 90% την Dehomag, εταιρεία πρόδρομο της δικής του από το 1922, καθιστώντας την θυγατρική της επιχείρησης που ίδρυσε δυο χρόνο μετά την εξαγορά. 

Οι πρώτες επαφές με τις ναζιστικές αρχές χρονολογούνται από το 1937, οδηγώντας την δυο χρόνια μετά στην πρώτη θέση των κερδρών μεταξύ των αμερικανικών εταιρειών στη Γερμανία, χάρη και στο γεγονός πως στα δικά της συστήματα βασίστηκε η απογραφή του πληθυσμού το 1939, η οποία συνεχίστηκε στα κατεχόμενα εδάφη μετά τον πόλεμο, συμβάλλοντας τα μέγιστα στον εντοπισμό και την εξολόθρευση των Εβραίων της Ευρώπης. 

Το 1935 ο Γουότσον ταξίδεψε στο Βερολίνο για τα 25 χρονα της Dehomag, παρευρισκόμενος σε δεξίωση στο πολυτελές ξενοδοχείο Adlon, παρουσία του υπουργού οικονομικών του Ράιχ, Γιάλμαρ Σαχτ. 

Ο Γουότσον υποστήριξε σθεναρά τη μη επιβολή εμπάργκο κατά της Γερμανίας από τις ΗΠΑ, και πίεσε να γίνει η παγκόσμια σύνοδος εμπορίου στο Βερολίνο. Για τις υπηρεσίες του αυτές βραβεύτηκε το 1937 με την ανώτατη τιμητική διάκριση που μπορούσε να δοθεί σε αλλοδαπό “Το Μεγαλόσταυρο προσφοράς του Φύρερ με τον έναστρο γερμανικό αετό”, βραβείο που επέστρεψε ωστόσο τον Ιούνη το 1940, φερόμενος προνοητικότερα από άλλους συναδέλφους του, χωρίς ωστόσο ποτέ να εγείρει ενστάσεις για τη φύση των δραστηριοτήτων της θυγατρικής στις κατεχόμενες ζώνες, η οποία διεξήγαγε απογραφές μέχρι και λίγους μήνες πριν το τέλος του πολέμου.

Ο Τομ Γουότσον (πρώτος πίσω από το Χίτλερ αριστερά) συναντά το Φύρερ στο Βερολίνο

Standard Oil

Στην περίπτωση της πετρελαϊκής Standard Oil New Jersey, και συγκεκριμένα της θυγατρικής της στη Γερμανία DAPG, στο επίκεντρο βρίσκονται κυρίως οι σχέσεις της με την εταιρεία-σήμα κατατεθέν του ναζισμού, την IG-Farben, που παρήγαγε μεταξύ άλλων συνθετική βενζίνη, καουτσούκ, πυρίτιδα και δηλητηριώδη αέρια, λειτουργώντας ως στυλοβάτης της πολεμικής μηχανής του Τρίτου Ράιχ. 

H Standard Oil, είχε αναπτύξει επαφές μέσω του προέδρου της Ουόλτερ Τίγκλ ήδη από το 1926, ενώ από το 1928 είχαν προχωρήσει και στη δημιουργία ενός άτυπου καρτέλ. 

Ιδιαίτερα χρήσιμες φάνηκαν αυτές οι επαφές στους ναζί λίγο πριν το ξέσπασμα του πολέμου, το καλοκαίρι του 1939, όταν η Λουφτβάφε είχε ανάγκη από τετρααιθυλιούχο μόλυβδο, κάτι που διασφάλισε η Standard Oil, μέσω IG-Farben, με την προμήθεια 500 τόνων της χημικής ουσίας. 

Στη συνέχεια, η DAPG και η IG-Farben ίδρυσαν από κοινού την Ethyl, που χωρίς αντιρρήσεις της μητρικής Standard Oil άρχισε να παρασκευάζει στη Γερμανία τον τετρααιθυλιούχο μόλυβδο.

 Η αμερικανική εταιρεία υπέγραψε μνημόνιο με την IG, όπου δεσμευόταν η συνεργασία τους να μη διακοπεί από μια πιθανή είσοδο των ΗΠΑ στον πόλεμο εναντίον του Ράιχ. 

Η DAPG καθ’όλη τη διάρκεια της εξουσίας των ναζί, προχωρούσε σε δηλώσεις στήριξης του καθεστώτος, ενώ από το 1937 συμμετείχε στη δημιουργία εργοστασίου στο Πέλιτς, όπου κατασκευάζονταν αεροπορικά καύσιμα από πίσσα και άνθρακα, σε περίπτωση εμπάργκο καυσίμων στη Γερμανία αν ξεσπούσε πόλεμος.

 Πιθανή είναι και η εμπλοκή της Standard Oil στην προμήθεια ειδικών καυσίμων μέσω τρίτων χωρών στη Γερμανία, τουλάχιστον μέχρι και την είσοδο των ΗΠΑ στον πόλεμο.

 Δύσκολες Νύχτες

Business as usual: Χίτλερ και αμερικανικό κεφάλαιο

**************

ΠΡΟΧΘΕΣ: 

Ναζιστικές ιστορίες με Χρήμα – «Τιμή» – Χρυσή Αυγή

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ

Αποκαλυπτικές είναι οι δηλώσεις των ναζί της Χρυσής Αυγής όταν πρόκειται για «τιμή»! Και φυσικά όταν λέμε «τιμή» εννοούμε την τιμή που κοστίζουν οι ναζιστικές τους ιδέες. 

Με αφορμή την δήλωση ανεξαρτητοποίησης του ευρωβουλευτή των ναζί της Χρυσής Αυγής, Ελευθέριου Συναδινού, έχει εξελιχθεί δημόσια ένας «διάλογος» για το χρήμα. 

Ο Συναδινός στην ανακοίνωση του αναφέρει, μεταξύ άλλων: 

«Προς λύπη μου όμως, διαπίστωσα ότι εντός του κινήματος δημιουργήθηκε σταδιακά ένας στενός κύκλος άεργων προσώπων, με μηδενική προθυμία να αναλάβουν έστω μκαι την ελάχιστη πρωτοβουλία να ανταποκριθούν στον παλμό ενός πένητος λαού και μιας εθνικά εξευτελισμένης χώρας».

Η Χρυσή Αυγή απάντησε με επίσημη ανακοίνωση της ζητώντας πίσω την έδρα και τα λεφτά από τον Συναδινό: 

«Η Κεντρική Επιτροπή του Λαϊκού Συνδέσμου καταδικάζει την κίνηση ανεξαρτητοποίησης του εκλεγμένου με την Χρυσή Αυγή ευρωβουλευτή Συναδινού και τον καλεί άμεσα: 1. Να παραδώσει την έδρα στο κόμμα 2. Να τακτοποιήσει τις οικονομικές του υποχρεώσεις προς το κόμμα…»

Ο Συναδινός σε ανάρτηση του δήλωσε στο ίδιο κλίμα …υψηλών ιδανικών: 

Με λίγα λόγια ναζιστικές ιστορίες στις οποίες οι ναζί της Χρυσής Αυγής μετατρέπουν – όταν πρόκειται για λεφτά – και τα συνθήματα τους… Κάπως έτσι:

Χρήμα – «τιμή» – Χρυσή Αυγή.

***Του Πάνου Ζάχαρη στο:

http://www.socomic.gr/2018/04/the-working-dead-and-athens-april-1967/

Μοίρασέ το 

Ολόκληρη η Ελλάδα μια αμερικανοΝΑΤΟική βάση – εφαλτήριο!

Η ελληνική εμπλοκή στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις περνά και υλοποιείται μέσα και από ένα πλέγμα στρατιωτικών δομών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ που έχει απλωθεί σε κάθε γωνιά της χώρας, γίνονται σχέδια για παραπέρα επέκτασή του και βρίσκεται σε πλήρη επιχειρησιακή λειτουργία.

Βάσεις που πρόσφεραν και προσφέρουν τις «κρίσιμες υπηρεσίες τους» στη διάρκεια των πολεμικών επιχειρήσεων κατά της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν, του Ιράκ, της Λιβύης, αλλά και τώρα στη Συρία,

ενώ αποτυπώνουν το ρόλο που επιχειρεί να παίξει η ελληνική αστική τάξη στις ολοένα εντονότερες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιπαραθέσεις, στο μέτρο βεβαίως των δυνατοτήτων της και με στόχο τη «γεωστρατηγική αναβάθμισή» της που περνά μέσα από τους αναβαθμισμένους ρόλους στα βρώμικα σχέδια των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ.

Η Σούδα

Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται η λειτουργία της αμερικανικής ναυτικής και αεροπορικής βάσης στη Σούδα, που προσφέρεται ως το βασικότερο στήριγμα του 6ου Στόλου των ΗΠΑ και άλλων μονάδων για επιχειρήσεις σε οποιαδήποτε κατεύθυνση.

Επίσης, η Σούδα συνδέεται επιχειρησιακά με τις αγγλικές βάσεις της Κύπρου και κατέχει στρατηγική θέση στους σχεδιασμούς των Αμερικανών για την ευρύτερη περιοχή. Μαζί δε με τις εγκαταστάσεις των ραντάρ στη Ζήρο της Κρήτης αποτελεί έναν ενιαίο ιστό με τη βάση στο Ιντσιρλίκ της Τουρκίας και τις αμερικανικές βάσεις στη Γερμανία.

Αποτελεί προκεχωρημένη βάση ανεφοδιασμού για τις επιχειρήσεις των ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, με τα στελέχη των ΗΠΑ να έχουν κατ’ επανάληψη τονίσει ότι οι πολεμικές επεμβάσεις τους στην περιοχή έως το Ιράκ θα ήταν αδύνατες χωρίς το βασικό αυτό στήριγμα.

«Καμάρι» των ναυτικών εγκαταστάσεων της Σούδας
είναι το περίφημο κρηπίδωμα Κ-14

Κατασκευασμένο με κονδύλια του ΝΑΤΟ, το Κ-14 μπορεί να φιλοξενήσει έως και αεροπλανοφόρο. Το μήκος του υπολογίζεται σε περίπου 300 μέτρα και προσφέρει συγκριτικό πλεονέκτημα στη Σούδα, καθώς πρόκειται για τη μοναδική τέτοια εγκατάσταση στη Μεσόγειο.

Μάλιστα, σύμφωνα με «μνημόνιο κατανόησης» μεταξύ Ελλάδας και ΗΠΑ, που υπεγράφη λίγες μόνο ώρες πριν από το νέο χτύπημα στη Συρία, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ φέρεται έτοιμη να αναβαθμίσει, με εργασίες στην προβλήτα αλλά και μεγέθυνση του «dry dock» που ήδη υπάρχει εκεί (δεξαμενή όπου βάζουν πλοία για επισκευές), προκειμένου να μπορούν να μπαίνουν εκεί τα μεγάλα αντιτορπιλικά τύπου «Arleigh Burke» που οι Αμερικανοί ρίχνουν για επιχειρήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο.

Στην ευρύτερη χερσόνησο στο Ακρωτήρι Χανίων, πέρα από την περιλάλητη αμερικανική αεροναυτική βάση, συγκεντρώνονται και άλλες κομβικής σημασίας υποδομές, όπως:

• Η «Forward Logistics Site Souda Bay» (FLS Souda Bay), προωθημένη ΝΑΤΟική βάση ανεφοδιασμού.
• Το ΝΑΤΟικό κέντρο Foracs (ένα από τα τρία που λειτουργούν διεθνώς), όπου επισκευάζονται τα ηλεκτρονικά συστήματα πολεμικών πλοίων όταν αυτά απομαγνητίζονται και αποσυντονίζονται.
• Το Πεδίο Βολής Κρήτης (NATO Missile Firing Installation, NAMFI), πολυεθνικό κέντρο εκπαίδευσης σε βολές με πυραύλους, το οποίο κατασκευάστηκε με κονδύλια του ΝΑΤΟ.
• Το ΝΑΤΟικό Κέντρο Εκπαίδευσης Ναυτικής Αποτροπής (ΚΕΝΑΠ) που εκπαιδεύει σε αλλεπάλληλα, υψηλών απαιτήσεων και εξειδικευμένα «σχολεία» στελέχη σε αντικείμενα θαλάσσιας επιτήρησης, στο όνομα της «αντιμετώπισης της τρομοκρατίας», της «πειρατείας» και άλλων «ασύμμετρων απειλών» και οι ανώτατοι ΑμερικανοΝΑΤΟικοί διοικητές το χαρακτηρίζουν «το διαμάντι του ΝΑΤΟ».

Αλλά και καθαρά εθνικές στρατιωτικές και πολιτικές υποδομές που διατίθενται προς χρήση και αξιοποίηση από τους ΝΑΤΟικούς όποτε τις χρειάζονται,

π.χ. η 115 Πτέρυγα Μάχης, ο Ναύσταθμος Κρήτης του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, το Ναυτικό Νοσοκομείο, το πολιτικό αεροδρόμιο των Χανίων, το πολιτικό λιμάνι κ.ά.

Μια αλυσίδα υποστήριξής τους, όπου, όπως διακηρύσσουν οι εγχώριοι αρμόδιοι παράγοντες, οι Ενοπλες Δυνάμεις της λυκοσυμμαχίας μπορούν να …ψωνίσουν όποια υπηρεσία χρειαστούν για τις αποστολές και επιχειρήσεις τους.

Στην Κρήτη έχουν γίνει επίσης παζάρια ήδη από την προηγούμενη ακόμα κυβέρνηση, τα οποία συνέχισε και η τωρινή, για τη μεταστάθμευση αμερικανικών μη επανδρωμένων αεροσκαφών (UAV) στο αεροδρόμιο στο Καστέλι Ηρακλείου…

Η Λάρισα

Ωστόσο, προκρίθηκε η μεταστάθμευσή τους στη Λάρισα. Δύο σε πρώτη φάση και με το πρόσχημα συνεκπαίδευσης για ένα εξάμηνο με αντίστοιχα ελληνικά.

Τα αμερικανικά τέτοια «αερο-οχήματα» έχουν δυνατότητες και αυτονομία να καλύψουν τεράστιες αποστάσεις, μέχρι τη Λευκορωσία και τη Μαύρη Θάλασσα στο βορρά, μέχρι τη Λιβύη και το Σουέζ στο νότο, παρέχοντας εικόνα επιτήρησης σε γη και αέρα σε πραγματικό χρόνο σε όποιο στρατηγείο των ΗΠΑ ή του ΝΑΤΟ διασυνδέονται.

Στη Λάρισα, στο πλαίσιο του Στρατηγείου της 1ης Στρατιάς, λειτουργεί το Ελληνικό Στρατηγείο Επιχειρήσεων Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΣΕΕΕ, European Union Operation Headquarters, EU OHQ – Larissa).

Ενεργοποιήθηκε στις 24/3/2006 και το 2014 λειτούργησε ως το στρατηγείο της επιχείρησης της ΕΕ «EUFOR RCA» στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία (ΚΑΔ).

Η κυβέρνηση το επάνδρωσε με Ελληνες επιτελείς, οι οποίοι αποτέλεσαν την κυρίως δύναμη του Στρατηγείου. Κατάφερε υποδιοικητής της «EUFOR RCA» να οριστεί Ελληνας ταξίαρχος.

Και έδωσε στις δυνάμεις που επιχειρούσαν στην ΚΑΔ τον Κινητό Κόμβο Επικοινωνιών του Στρατηγείου, προκειμένου να εξασφαλιστούν οι μεταξύ τους επικοινωνίες.

Προηγουμένως, από το 1999 έως το 2013 είχε ενεργοποιηθεί στην 110 Πτέρυγα Μάχης στη Λάρισα το Κέντρο Συνδυασμένων Αεροπορικών Επιχειρήσεων (Combined Air Operations Center 7 – CAOC 7) του ΝΑΤΟ για να προωθήσει τους σκοπούς της λυκοσυμμαχίας στη Νότια Πτέρυγά του.

Στα 14 χρόνια ύπαρξής του πρόσφερε ουκ ολίγα σε ΝΑΤΟικές αποστολές και επιχειρήσεις.

Ανέλαβε ρόλο στην εναέρια αστυνόμευση των Βαλκανίων, σε Βουλγαρία, Ρουμανία και Αλβανία, παρείχε υποστήριξη στη ΝΑΤΟική επιχείρηση UNIFIED PROTECTOR στη Λιβύη το 2011, προτάθηκε και πιστοποιήθηκε από το ΝΑΤΟ τρεις φορές κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του για να φιλοξενήσει το Κέντρο Αεροπορικών Επιχειρήσεων της Δύναμης Αντίδρασης του ΝΑΤΟ, ενώ συμμετείχε στο σχεδιασμό, στην προετοιμασία και την εκτέλεση πολλών ασκήσεων.

Η Βόρεια Ελλάδα

Με το «βλέμμα» στα Βαλκάνια, στη Μαύρη Θάλασσα και Ανατολικά και στα ΝΑΤΟικά σχέδια για «περικύκλωση» της Ρωσίας, είναι η υπαγωγή δομών των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων και στη Βόρεια Ελλάδα.

Τα σχέδια για το στήσιμο αμερικανικής βάσης ελικοπτέρων στην Αλεξανδρούπολη, στα οποία έχουν πολλάκις αναφερθεί οι Αμερικανοί αξιωματούχοι, ενώ έχουν γίνει και αντίστοιχες «πρόβες» με τη διεκπεραίωση επιθετικών ελικοπτέρων προς τα Βαλκάνια,

όπως και τα σχέδια για αξιοποίηση του οδικού και σιδηροδρομικού δικτύου προς Ορμένιο, για τη μεταφορά δυνάμεών τους προς τα βόρεια, αξιοποιώντας και το λιμάνι και το αεροδρόμιο της πόλης, ως στρατηγικός κόμβος διεκπεραίωσης προσωπικού και μέσων, έρχονται να «κουμπώσουν» σε ένα ιδιαίτερα «ευρύ πλέγμα» υπαρχουσών βάσεων και υποδομών.

Π.χ. το Γ΄ Σώμα Στρατού, με έδρα τη Θεσσαλονίκη, είναι επισήμως πιστοποιημένο ως NRDC – GR («NATO Rapid Deployable Corps – GR»), δηλαδή στρατηγείο άμεσης ανάπτυξης δυνάμεων του ΝΑΤΟ.

Οπως έχει ειπωθεί χαρακτηριστικά από αρμόδια χείλη πρόκειται για τον μοναδικό από τους μείζονες σχηματισμούς του Στρατού Ξηράς που έχει και «ΝΑΤΟική υπόσταση», είναι «ένα αξιόμαχο ΝΑΤΟικό Σώμα Στρατού, έτοιμο να αναπτυχθεί ταχέως, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου».

Αλλά και επισήμως, όπως αναφέρεται από το Γ ‘ ΣΣ:

«Το NRDC-GR παραμένει ένα βασικό στρατηγείο της Δομής Δυνάμεων του ΝΑΤΟ […] διατηρεί την ικανότητα ταχείας ανάπτυξης, έτοιμο να ανταποκριθεί σε ένα σενάριο κρίσης μεγάλης κλίμακας.»

Σε αυτό το πλαίσιο, το NRDC – GR στο β’ εξάμηνο 2018 και το α’ του 2019 θα λειτουργήσει ως Διακλαδικό Στρατηγείο Δυνάμεων (με πολυεθνικό επιτελείο) του ΝΑΤΟ, έτοιμο να συντονίσει πάσης φύσεως αποστολές και επιχειρήσεις,

ανάμεσά τους και προβλεπόμενες από το άρθρο 5 του Συμφώνου της λυκοσυμμαχίας, περί «συλλογικής απάντησης» με στρατιωτικά μέσα, σε επίθεση που δέχεται ένα κράτος – μέλος του.

Στη Βόρεια Ελλάδα υφίσταται επίσης ο χερσαίος «Σχηματισμός Μάχης» της ΕΕ, HELBROC, στην έδρα της 71 Αερομεταφερόμενης Ταξιαρχίας στη Νέα Σάντα Κιλκίς.

Ο σχηματισμός έχει αναλάβει «ετοιμότητα» για να αναπτυχθεί όπου χρειαστεί το α’ εξάμηνο του 2018. Στο «Battlegroup HELBROC» μετέχουν και στρατιωτικές δυνάμεις από Βουλγαρία, Ρουμανία, Κύπρο και Ουκρανία, ενώ σύντομα θα περιληφθούν και δυνάμεις της Σερβίας.

Οπως αναφέρεται αρμοδίως από το ΓΕΕΘΑ, ο HELBROC:

«Στηρίζεται σε δυνάμεις και μέσα που τηρούνται σε υψηλή ετοιμότητα, ώστε να αναπτυχθούν εντός 5 – 10 ημερών από τη λήψη απόφασης της ΕΕ».

Οι ίδιες στρατιωτικές πηγές προσθέτουν:

«Αν και στο στρατιωτικό σκέλος της ΕΕ έχουν οργανωθεί και άλλοι σχηματισμοί μάχης από “συνασπισμούς” άλλων κρατών, ο HELBROC κατέχει ιδιαίτερη σημαντικότητα λόγω της ευαίσθητης γεωστρατηγικής θέσης της χώρας μας, η οποία και προΐσταται».

Συμπληρώνουν, επίσης, ότι ο σχηματισμός έχει οργανωθεί με βάση τα ΝΑΤΟικά πρότυπα.

Γενικά, σύμφωνα με το ΓΕΕΘΑ, οι σχηματισμοί μάχης της ΕΕ δημιουργήθηκαν:

«Για να επιτρέψουν στην ΕΕ να αντιδρά άμεσα και αποτελεσματικά σε περιοχές όπου αναδύεται ή υφίσταται ήδη κάποια κρίση. […] Η περιοχή επιχειρήσεων αφορά όλη την υφήλιο, γι’ αυτό η ανάπτυξη σε περιοχές εντός μιας ενδεικτικής ακτίνας 6.000 χλμ. από τις Βρυξέλλες έχει καθοριστεί ως βάση σχεδίασης.»

Στο Κιλκίς λειτουργεί και το «Πολυεθνικό Κέντρο Εκπαίδευσης Επιχειρήσεων Υποστήριξης της Ειρήνης» (ΠΚΕΕΥΕ).

Ιδρύθηκε το 1998 ως Οργανική Μονάδα του ΓΕΕΘΑ και αποτελεί ένα από τα 26 διεθνώς αναγνωρισμένα Κέντρα Εκπαίδευσης των λεγόμενων ειρηνευτικών επιχειρήσεων, όπως προσχηματικά χαρακτηρίζονται τις περισσότερες φορές οι πολύμορφες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις,

η επιβολή παρουσίας στρατιωτικών στελεχών ως «παρατηρητών» σε συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις που τα ίδια τα ιμπεριαλιστικά κέντρα υποδαύλισαν για προώθηση θέσεων και συμφερόντων τους.

Εχει αναγνωριστεί από το ΝΑΤΟ και τον ΟΗΕ για διεξαγωγή Σχολείων παρατηρητών που μετέχουν σε αποστολές τους.

Σημειωτέον, στα ζητήματα της «στρατιωτικής κινητικότητας» έρχεται να απαντήσει από ελληνικής πλευράς για ΗΠΑ και ΝΑΤΟ και το Πολυεθνικό Συντονιστικό Κέντρο Στρατηγικών Θαλασσίων Μεταφορών (ΠΟΣΚΕΣΘΑΜ) που λειτουργεί στην Αθήνα στο ΓΕΕΘΑ.

Το ΠΟΣΚΕΣΘΑΜ ιδρύθηκε το 2004, προκειμένου να αντιμετωπιστούν «οι στρατηγικές ελλείψεις στις θαλάσσιες μεταφορές, κυρίως στο πλαίσιο ασκήσεων και επιχειρήσεων που καθοδηγούνται από ΝΑΤΟ και ΕΕ».

Κοντολογίς, σε μια άσκηση ή επιχείρηση όπου ΝΑΤΟ ή ΕΕ χρειάζονται πλοία, π.χ. για μεταφορά πολεμικού υλικού ή/και προσωπικού, τα βρίσκει και τα συντονίζει.

Π.χ. το 2008 το ΠΟΣΚΕΣΘΑΜ είχε αναλάβει να βρει τα μέσα για τη μεταφορά πολωνικών στρατιωτικών δυνάμεων, από την Πολωνία στο λιμάνι Ντουάλα του Καμερούν, απ’ όπου διεκπεραιώθηκαν κατόπιν στη γειτονική Κεντροαφρικανική Δημοκρατία και το Τσαντ.

Στη Δυτική Ελλάδα

Στην αεροπορική βάση του Αραξου, όπως έχει καταγγείλει το ΚΚΕ, με τις κυβερνητικές «διαψεύσεις» κάθε άλλο παρά να πείθουν, το τελευταίο διάστημα έχουν γίνει εκτεταμένες εργασίες αναβάθμισης, ώστε να μπορούν να «φιλοξενηθούν» εκεί «ειδικά όπλα» του ΝΑΤΟ, ακόμα και πυρηνικά.

Οι ανησυχίες μεγαλώνουν, δεδομένης της συζήτησης που έχει ανοίξει για το πού θα μεταφερθούν οι περίπου 50 τέτοιες αμερικανικές κεφαλές που σήμερα εδράζονται στη βάση του Ιντσιρλίκ, αν επιδεινωθούν παραπέρα οι σχέσεις ΗΠΑ – Τουρκίας.

Η Ανδραβίδα, όπου εδράζεται η 117 Πτέρυγα Μάχης, έχει αναδειχτεί σε κομβικό σημείο για τις Αεροπορίες μιας σειράς κρατών, όπως ΗΠΑ, Βρετανίας, Ισραήλ, που στέλνουν εκεί προσωπικό και μέσα στην ετήσια άσκηση της ελληνικής ΠΑ «Ηνίοχος».

Εντονη ήταν και η κινητικότητα πολεμικών αεροσκαφών κατά το πρόσφατο ιμπεριαλιστικό χτύπημα στη Συρία.

Αλλωστε, σύμφωνα με αρμόδιες πηγές, για την Ανδραβίδα επιδιώκουν «αναβάθμιση του Κέντρου Εκπαίδευσης Αεροπορικής Τακτικής (ΚΕΑΤ), σε πολυδύναμο κέντρο εκπαίδευσης, με τη συμμετοχή ξένων χωρών και την παροχή υψηλού επιπέδου εκπαίδευσης», ώστε να αναλάβει τελικά «ρόλο Διεθνούς Κέντρου Επιχειρησιακής Εκπαίδευσης».

Στο Ακτιο της Πρέβεζας λειτουργεί η «Προωθημένη Επιχειρησιακή Βάση» (Forward Operational Base, FOB) για τα ιπτάμενα ραντάρ του ΝΑΤΟ AWACS («Airborne Warning and Control System»).

Σύμφωνα με τις αρμόδιες ΝΑΤΟικές πηγές:

«Η «FOB Aktion» υποστηρίζει τα ΝΑΤΟικά AWACS στην επιχείρηση «Sea Guardian» (προηγούμενα «Active Endeavour»).

Επιχείρηση που αναπτύχθηκε μετά την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους στη Νέα Υόρκη, τον Σεπτέμβρη του 2001, και αφορά περιπολίες ΝΑΤΟικών πλοίων και αεροσκαφών στη Μεσόγειο για νηοψίες ενάντια στην «τρομοκρατία».

Θυμίζουμε ότι το 1999 AWACS, που αρχικά απογειώνονταν από το Αβιάνο της Ιταλίας για να εντοπίσουν στόχους επί του γιουγκοσλαβικού εδάφους (τους οποίους στη συνέχεια έπλητταν ΝΑΤΟικά μαχητικά), ξεκίνησαν να απογειώνονται και από τη βάση του Ακτίου, με το αιτιολογικό ότι η βάση του Αβιάνο είχε κορεστεί…

Σημειωτέον, εξάλλου, στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ πέρυσι, επισημοποιήθηκε η χρήση ΝΑΤΟικών AWACS και στις επιχειρήσεις, επισήμως, κατά του ISIS στη Μέση Ανατολή, οπότε το Ακτιο παίζει και εδώ ρόλο.

Για την Καλαμάτα, θέλουν η 120ή Πτέρυγα Εκπαίδευσης Αέρος να αναδειχτεί σε «πολυεθνικό Κέντρο Εκπαίδευσης».

Εχουν γίνει προς τούτο προχωρημένες συζητήσεις για διακρατική συμφωνία με ΗΠΑ ή Καναδά, ώστε να καταρτίσουν ένα Μνημόνιο Κατανόησης (MoU), όπου θα πατήσουν ενδιαφερόμενες εταιρείες για να παράσχουν αναγκαίο υλικό και υποστήριξη, π.χ. προσφορά με τη μέθοδο leasing εκπαιδευτικών αεροσκαφών.

Αρμοδίως, αναφέρεται ότι υπάρχει ενδιαφέρον από χώρες του Κόλπου και ευρωπαϊκές να στείλουν εδώ πιλότους τους για εκπαίδευση και ότι μπορούν να εκπαιδεύουν έως και 150 ξένους μαθητές κατ’ έτος.

Στο Αιγαίο

Στη Σύρο προχωρούν τα σχέδια για να στηθεί μια «μίνι Σούδα» πάνω στην εξαγορά των εκεί ναυπηγείων από αμερικανικό όμιλο, που θα αναλάβει επισκευές και για πολεμικά πλοία των Αμερικανών.

Επίσης, από ελληνικής πλευράς, έχουν γίνει προτάσεις στους Αμερικανούς να αξιοποιήσουν την Κάρπαθο και την Κάλυμνο για βάσεις αεροσκαφών ή ελικοπτέρων τους.

Προσχεδιασμένο έγκλημα για το κεφάλαιο

Ακόμη ένα βήμα στη διαδικασία «απελευθέρωσης» της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας, στο πλαίσιο των κατευθύνσεων της ΕΕ για το «άνοιγμα» των αγορών, προκειμένου να δημιουργηθούν νέα πεδία κερδοφόρας δράσης για το κεφάλαιο, αποτελεί το νομοσχέδιο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για την πώληση λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ ΑΕ. Επικαλούμενη τη «δεσμευτική» απόφαση του ευρωπαϊκού δικαστηρίου, η κυβέρνηση δημιουργεί δύο νέες εταιρείες, τις οποίες «προικοδοτεί» με λιγνιτικές μονάδες, ορυχεία και άλλα περιουσιακά στοιχεία της ΔΕΗ και τις πουλάει σε ανταγωνίστριες εταιρείες με διαδικασίες «εξπρές». Η πείρα και από προηγούμενες φάσεις της «απελευθέρωσης» προμηνύει νέα αύξηση του κόστους της Ενέργειας για τα λαϊκά νοικοκυριά, παραπέρα επιδείνωση των όρων εργασίας για τους εργαζόμενους στη ΔΕΗ και συνολικά στον κλάδο, νέες απώλειες για τα λαϊκά στρώματα στις περιοχές όπου δραστηριοποιείται η ΔΕΗ ΑΕ. Αντίστροφα, τα μονοπώλια της Ενέργειας προσδοκούν αύξηση της κερδοφορίας τους από την επένδυση στο λιγνίτη, όπως και από την επέκταση της δραστηριότητάς τους στις ΑΠΕ, μετά και τον παραπέρα περιορισμό της παραγωγής Ενέργειας από λιγνίτη.

***

Η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα τσακώνονται για τους όρους πώλησης μονάδων της ΔΕΗ σε ανταγωνιστές της, δεν έχουν όμως καμιά διαφωνία πάνω στην πολιτική της «απελευθέρωσης», την οποία υπηρέτησαν άλλωστε με συνέπεια όλες οι κυβερνήσεις και η σημερινή. Για παράδειγμα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ισχυρίζεται ότι ...ιδιωτικοποιεί καλύτερα από τη ΝΔ, η οποία καταλογίζει στον ΣΥΡΙΖΑ «ανηθικότητα», επειδή άλλα έλεγε ως αντιπολίτευση και άλλα κάνει τώρα σε σχέση με τη ΔΕΗ! Είναι φανερό ότι και σε αυτό το πεδίο υπάρχει ουσιαστική συμφωνία πάνω στη στρατηγική του κεφαλαίου, που αναγκάζει τα αστικά κόμματα να οχυρώνονται πίσω από κάλπικες διαχωριστικές γραμμές, προκειμένου να συγκαλυφθούν η ουσία της «απελευθέρωσης» και οι ευθύνες διαχρονικά των κυβερνήσεων και της ΕΕ. Ουσιαστική συμφωνία υπάρχει όμως και για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της ΔΕΗ ΑΕ, μέσα στο πλαίσιο της «απελευθέρωσης», που μεταφράζεται σε εργασιακές και μισθολογικές ανατροπές, αύξηση των τιμολογίων για τα λαϊκά στρώματα, βάθεμα της ενεργειακής φτώχειας. Οσο κι αν προσπαθεί ο ΣΥΡΙΖΑ να πείσει ότι παρά τη μετοχοποίηση και τις ιδιωτικοποιήσεις «διατηρείται ο δημόσιος χαρακτήρας της ΔΕΗ», σε τίποτα δεν αλλάζει το γεγονός ότι η επιχείρηση λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, με αποκλειστικό κριτήριο τα κέρδη των μετόχων της, ένας από τους οποίους είναι και το κράτος.

***

Αλλωστε, κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει ότι σ' αυτήν την «κρατική» ΔΕΗ το προσωπικό των μονίμων μειώνεται από χρόνο σε χρόνο, οι εργολαβικοί αυξάνονται, οικισμοί που «ξηλώνονται» για να επεκταθούν τα ορυχεία δεν μετεγκαθίστανται και τα τιμολόγια του ρεύματος τραβούν την ανηφόρα, ενώ βραχνάς έχουν γίνει οι διακοπές ρεύματος για τα φτωχά λαϊκά νοικοκυριά. Απ' αυτήν τη σκοπιά, τα πανηγύρια του Γ. Σταθάκη ότι «δεν πουλάμε τις υδροηλεκτρικές μονάδες, που είναι οι καλύτερες, και τις μονάδες φυσικού αερίου», αλλά μόνο «δύο μονάδες λιγνιτικές και μία άδεια» και επομένως «η ΔΕΗ συνεχίζει να διατηρεί πλεονέκτημα και στη σύνθεση των μονάδων του λιγνίτη», δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να εκληφθούν από τους εργαζόμενους και το λαό ως «εγγύηση» για τα δικαιώματά τους και την πρόσβαση σε φτηνή Ενέργεια, αλλά ως διαβεβαίωση στους μετόχους της εταιρείας ότι διασφαλίζονται τα συμφέροντα και τα κέρδη τους στον ανταγωνισμό που οξύνεται. Αλλωστε, την ίδια ώρα που η ΔΕΗ ΑΕ πουλάει σε ανταγωνιστές της λιγνιτικές μονάδες, επεκτείνει το δίκτυό της προς τα Βαλκάνια, εξαγοράζοντας μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες της ΠΓΔΜ. Οσο για τις εγγυήσεις ότι οι θέσεις εργασίας και τα εργασιακά δικαιώματα στις προς πώληση μονάδες διασφαλίζονται για έξι χρόνια, δεν είναι παρά το «τυράκι στη φάκα», για να συμβιβαστούν οι εργαζόμενοι με το τωρινό βήμα της «απελευθέρωσης», καθώς είναι βέβαιο ότι θα βρεθούν αντιμέτωποι με ένα νέο κύμα επίθεσης πολύ νωρίτερα από την εκπνοή αυτής της μεταβατικής περιόδου.

***

Δεν υπάρχει ενεργειακός σχεδιασμός που να υπηρετεί ταυτόχρονα την κερδοφορία των μονοπωλίων και τα λαϊκά συμφέροντα. Η κυβέρνηση, όπως και όλες οι προηγούμενες, συνεχίζει και βαθαίνει την πολιτική της «απελευθέρωσης» και τον ενεργειακό σχεδιασμό με κριτήριο την ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων που δραστηριοποιούνται στην παραγωγή και διανομή της Ενέργειας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ανταγωνισμοί μεταξύ τους (π.χ. παραγωγή Ενέργειας από ΑΠΕ, φυσικό αέριο ή από λιγνίτη) ή με τις επιχειρήσεις άλλων κλάδων (π.χ. παραγωγοί Ενέργειας απέναντι σε μεγάλους καταναλωτές, όπως οι ενεργοβόρες βιομηχανίες). Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να συμβιβαστούν με την ενεργειακή φτώχεια, τα ακριβά τιμολόγια, τις αντεργατικές ανατροπές. Ούτε αποτελεί λύση η «κρατική ΔΕΗ», όπως ισχυρίζονται η κυβέρνηση και ένα τμήμα της Τοπικής Διοίκησης, κυρίως στις περιοχές όπου αναπτύσσει δραστηριότητα η ΔΕΗ. Ο αγώνας ενάντια στην παραπέρα ιδιωτικοποίηση της επιχείρησης πρέπει να στοχεύει τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο και το κράτος του, την ΕΕ, την πολιτική της «απελευθέρωσης», που συνθλίβει τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες στις μυλόπετρες της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Μόνο η κοινωνικοποίηση της ΔΕΗ και των άλλων μονοπωλίων της Ενέργειας, της γης και του ορυκτού πλούτου της χώρας από την εργατική εξουσία, μπορεί να αξιοποιήσει όλες τις μορφές Ενέργειας προς όφελος του λαού, να υποτάξει τον ενεργειακό σχεδιασμό στην ανάπτυξη της οικονομίας με αποκλειστικό κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες.

Η κυβέρνηση έχει μεγάλη ευθύνη

Η δολοφονική επίθεση σε βάρος προσφύγων, μεταναστών, γυναικών και μικρών παιδιών, από ακροδεξιές - φασιστικές ομάδες στην πλατεία Σαπφούς στη Μυτιλήνη, ήταν προσχεδιασμένη.
Ο τρόπος που εκτελέστηκε, η ρίψη ναυτικών φωτοβολίδων και άλλων επικίνδυνων υλικών, έδειξε πως οι εμπνευστές επεδίωξαν ακόμα και να τραυματίσουν θανάσιμα ανθρώπους που εδώ και μερικές μέρες έχουν εγκατασταθεί στη συγκεκριμένη πλατεία, επειδή ο καταυλισμός στη Μόρια χωρά 3.000 και αυτήν τη στιγμή βρίσκονται στοιβαγμένοι 6.500!
Η επίθεση αυτή δεν ήρθε βέβαια από το πουθενά. Η κυβέρνηση, στηρίζοντας και εφαρμόζοντας τη Συμφωνία Τουρκίας - ΕΕ για τον διπλό εγκλωβισμό και κυρίως τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην περιοχή, όπως τον πρόσφατο αμερικανοΝΑΤΟικό βομβαρδισμό της Συρίας, έχει μεγάλη ευθύνη για την εκρηκτική κατάσταση που δημιουργείται στα νησιά του Αιγαίου, τόσο σε βάρος των προσφύγων - μεταναστών όσο και των μόνιμων κατοίκων.
Την κατάσταση αυτή εκμεταλλεύονται τα διάφορα φασιστοειδή για να χύσουν το ρατσιστικό τους δηλητήριο, κρύβοντας τις πραγματικές αιτίες και τους ενόχους.
Η κυβέρνηση κρατάει εγκλωβισμένους σε άθλιες συνθήκες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες. Ελάχιστα μέτρα έχουν παρθεί ώστε να ζουν αυτοί οι άνθρωποι ασφαλείς και με αξιοπρέπεια. Οι αιτήσεις ασύλου καρκινοβατούν, ενώ δεν επιτρέπεται η μεταφορά τους σε άλλους ασφαλείς και κατάλληλα διαμορφωμένους χώρους στην ηπειρωτική χώρα.
Ακόμα και όταν υπάρχει κάποια μεταφορά προσφύγων σε άλλους χώρους στην ηπειρωτική χώρα, για αποσυμφόρηση των καταυλισμών στα νησιά, η Ευρωπαϊκή Ενωση ζητά από την κυβέρνηση να σταματήσει την όποια τέτοια κίνηση και να υλοποιήσει «στο γράμμα της» τη συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας.
Από την άλλη, η Τουρκία αξιοποιεί το Προσφυγικό στα παζάρια με την ΕΕ και την Ελλάδα, ανοιγοκλείνοντας τη στρόφιγγα και απειλώντας να αποχωρήσει από τη συμφωνία, αφήνοντας ελεύθερη τη διέλευση προς τη Δύση.
Την ίδια ώρα, το περιβόητο πρόγραμμα «επιλεκτικής μετεγκατάστασης» από την Ελλάδα σε άλλα κράτη της ΕΕ για έναν ελάχιστο αριθμό προσφύγων, όχι μόνο δεν αποτέλεσε λύση, αλλά στην πραγματικότητα ποτέ δεν προχώρησε.
Κι ενώ χιλιάδες κατατρεγμένοι που γλίτωσαν από τον πόλεμο ζουν μια δεύτερη κόλαση στην προσφυγιά, η κυβέρνηση δεν έχει πάρει κανένα μέτρο για την προστασία και την αποζημίωση των κατοίκων γύρω από τα hot spots, από τις τεράστιες ζημιές που έχουν υποστεί, λόγω της υποβάθμισης που συνιστά η λειτουργία αυτών των κέντρων, με τον κορεσμό και τις άθλιες συνθήκες, στο έδαφος των οποίων προκαλούνται εντάσεις και επεισόδια.
Πάνω εκεί φύεται και η ρατσιστική, ξενοφοβική, δηλητηριώδης προπαγάνδα των φασιστών.
Οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί και οι πόλεμοι στην ευρύτερη γειτονιά μας, όπου η Ελλάδα συμμετέχει ενεργά για λογαριασμό της αστικής τάξης, είναι η πραγματική αιτία του προσφυγικού ζητήματος. Το άθλιο παζάρι της ΕΕ και της Ελλάδας με την άρχουσα τάξη της Τουρκίας όχι μόνο δεν λύνει το πρόβλημα, αλλά, αντίθετα, επιδεινώνει τις συνθήκες εγκλωβισμού και καταστολής για ακόμη περισσότερους πρόσφυγες και μετανάστες.
Γι' αυτό χρειάζεται οι κάτοικοι στα νησιά και σε όλη τη χώρα να δουν τον πραγματικό αντίπαλο κι εκεί να στρέψουν τα πυρά τους. Να δυναμώσει η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, ο αγώνας για ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, για τον άμεσο απεγκλωβισμό όλων των προσφύγων και των μεταναστών από τα νησιά, με τη μεταφορά τους σε κέντρα της ηπειρωτικής χώρας, όπου να γίνεται η κατάθεση των εγγράφων για την έκδοση ασύλου, με προορισμό τη χώρα που επιθυμούν. Να απομονωθούν οι ρατσιστικές φωνές και η φασιστική Χρυσή Αυγή.
Τώρα είναι η ώρα να γίνει πιο ισχυρή η πάλη ενάντια στο σύστημα που παράγει εκμετάλλευση, πολέμους και τον ξεριζωμό, που μετράει νεκρούς στα πεδία των μαχών, αλλά και στους θαλάσσιους ή χερσαίους δρόμους της προσφυγιάς.

Φαντάσου

«ΝΑΤΟ και ΕΕ θα μπορούσαν να κάνουν περισσότερα για τα Ελληνοτουρκικά, αλλά φανταστείτε να μην υπήρχαν και αυτοί». Αυτό πάνω - κάτω διακινούσαν μια σειρά από αστικά επιτελεία στον Τύπο του Σαββατοκύριακου, για να υποστηρίξουν το γνωστό «αφήγημα» ότι έξω από το μαντρί των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών καραδοκεί ο «λύκος». Ακριβώς αντίθετη βέβαια είναι η πραγματικότητα: Είναι μέσα στο ευρωΝΑΤΟικό «μαντρί» όπου ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, καπιταλιστικά κράτη και επιχειρηματικοί όμιλοι «παίζουν» με τη φωτιά για να εξασφαλίσουν αγορές και πλουτοπαραγωγικές πηγές. Που τα κυριαρχικά δικαιώματα και η εδαφική ακεραιότητα της χώρας γίνονται «χαρτιά» στο σχετικό παζάρι. Είναι μέσα στους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς που τα σύνορα της χώρας «γκριζάρονται». Είναι μέσα στο παζάρι ΕΕ - Τουρκίας που οι δυο Ελληνες στρατιωτικοί γίνονται «πιόνια» στο παιχνίδι των αστικών τάξεων, ενώ χιλιάδες κυνηγημένοι εξαιτίας ακριβώς του ιμπεριαλιστικού πολέμου εγκλωβίζονται στη χώρα μας, μέσα από την άθλια Συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας. Αρα, δεν θέλει και πολλή... φαντασία για να δει κανείς ότι στο στόχαστρο της λαϊκής πάλης χρειάζεται να μπουν τα συμφέροντα της αστικής τάξης, που οδηγούν απευθείας στην όλο και βαθύτερη εμπλοκή στους επικίνδυνους σχεδιασμούς, να δυναμώσει η πάλη ενάντια στη συμμετοχή της Ελλάδας σε αυτούς, για αποδέσμευση της χώρας από ΝΑΤΟ και ΕΕ.