Η άγια επανάσταση…

…

Κατιούσα

Άμα ο άνθρωπος δε μπορεί να κοιτάξει τον άνθρωπο στα μάτια, πως θα μπορέσει ν’ αποκρυπτογραφήσει τις μυστικές αλήθειες της ζωής;

Μόνο η εξεγερμένη σκέψη δημιουργεί τη δυνατότητα για να μπορέσει ο θνητός ν’ αντικρίσει την κρημνώδη ύλη της ψυχής του σύμπαντος με τα ίδια του τα μάτια… Κι όπως ο χρόνος πορεύεται ασυγκράτητος, έτσι και το επαναστατημένο πνεύμα δεν ανακόπτει την πορεία του σε κανένα σταυροδρόμι, γιατί αν αργοπορήσει έστω και για μια στιγμή, ο κίνδυνος να ξεπέσει δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητος…

Η εξουσία είναι γλυκιά γι’ αυτούς που την ασκούν γι’ αυτό πολύ δύσκολα την εγκαταλείπουν, αλλά όποιος θέλει πραγματικά να σώσει τον κόσμο απ’ την απληστία κι από την πλεονεξία, πρέπει ν’ ανέβει πρώτος στο σταυρό…

Δεν είναι οι φτωχοί κι οι πλούσιοι, δεν είναι οι νηστικοί και οι χορτάτοι, δεν είναι οι συνειδητοί κι οι ασυνείδητοι που κάνουν τη διαφορά… Είναι οι αιώνιοι νόμοι που ζητούν επίμονα να καταργηθούν τα δεινά του χτες κι ο ψυχικός σπαραγμός του σήμερα για να ευοδωθεί ένα μέλλον προσδόκιμο, ελπιδοφόρο κι αισιόδοξο για τους πολλούς…

Κι αν απαιτήσεις αυτό που δικαιούσαι σήμερα σύντροφε, τότε αύριο θα υπάρξει σίγουρα η στοίχιση κι η συμπαράταξη που θα μας οδηγήσει με ασφάλεια στη δική μας αναμενόμενη προοπτική…

Η εξουσία πρέπει να πηγάζει από το λαό και μόνο σ’ αυτόν πρέπει να λογοδοτεί, όμως το ένστικτο, η μισανθρωπία και το αίμα έχουν το ίδιο χρώμα…

Ωστόσο, αυτό που έγινε πραγματικότητα κάποτε μπορεί κάλλιστα να επαναληφτεί αλλά μπορεί ακόμα να γίνει και το αδύνατο δυνατό αν επικαλεστούμε τη μνήμη κι αν στρατευτούμε στην λυτρωτική και σωτήρια ιδέα της…

Αυτό που σου ανήκει και σου το αρνούνται με ανυποχώρητο πείσμα οι ποταποί της γης αποτελεί χλευασμός και πρόκληση και μόνο εκείνο που υπερασπίζεσαι και διεκδικείς εσύ, για σένα και για τους άλλους, δηλώνει αρωγή, συνδρομή και συνεισφορά στην άγια εξέγερση και στην άγια επανάσταση…

Εσύ διάλεξες το φως κι εγώ τη φωτιά, εσύ πήρες τη βροχή κι εγώ τον κεραυνό… Ναι, ξεφυλλίζοντας το πόνημα της ιστορίας που ‘ναι γραμμένο με το αίμα των ηρώων και των μαρτύρων της ασίγαστης αντιπαράθεσης, μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα τον κόσμο, τα όνειρα και τις ανάγκες του…

Γιατί οι άνθρωποι που γυρεύουν μια στάλα ουρανό είναι πολλοί, η γη είναι μικρή και στρογγυλή κι ο πόνος που αλυχτά είναι αφόρητος ανυπόφορος, θανατηφόρος…

Κι είναι καλύτερα να φτιάξεις ένα τέλος στα δικά σου μέτρα γιατί το τέλος που σου επιφυλάσσουν οι αιμοδιψείς και οι αδίστακτοι θα είναι ασύγκριτα πιο σκληρό, πιο οδυνηρό και πιο ολέθριο…

Κι αν τα χέρια σου είναι αδειανά φρόντισε να είναι πάντα γεμάτη η ψυχή σου, γιατί η αδικία που κυριαρχεί στη γη είναι η αιτία που γεννά και τη φτώχεια και την επανάσταση, αλλά ποιος τελικά θ’ αποφασίσει;

Ας είμαστε λίγοι…

Αυτοί που διαφεντεύουν τα κάστρα, τα πλούτη και τη μοίρα μας είναι ακόμα λιγότεροι γι’ αυτό πάντα μπορούμε να τους νικήσουμε…

Κι αν ο αγέρας έριξε την ψυχή σου στο χώμα, σκύψε κι ανασήκωσέ την αδερφέ μου γιατί κάθε ψυχή έχει τη δική της ξεχωριστή δύναμη κι αξία… Λαγάρισέ την, τίναξε τα σκονισμένα ρούχα της για να λάμψει πορφυρή και φλογάτη στο αιματώδες φως του δειλινού…

Η εξέγερση δεν αφορά τους πεινασμένους, τους αδικημένους τους άστεγους και τους λεηλατημένους της γης, αλλά εκείνους που ζουν με τ’ όνειρο της επανάστασης…

Η επανάσταση αποτελεί τον μονόδρομο για τον εξαγνισμό, για τη λύτρωση και για την αποκατάσταση… Κι άμα ξεκινήσει αυτή η διαδικασία, τότε η ιστορία θα κρατήσει ξανά στα χέρια της τον κονδυλοφόρο και την πένα για να καθαρογράψει σ’ ένα λευκό περιθώριο του ουρανού τις χρονολογίες, τα ονόματα και τα γεγονότα…

Είμαστε πολύ μικροί κι ασήμαντοι μέσα στην απεραντοσύνη του απείρου σύντροφε, όμως τίποτα δεν είναι πλατύτερο, λαμπρότερο, κι ιερότερο από την αφοσίωση κι από τη φρόνηση της ψυχής μας. Κι από κει πηγάζει η δύναμη που μας επιστρατεύει και μας ενεργοποιεί, που μας οπλίζει τα χέρια με δόρυ και με ασπίδα για να αγωνιστούμε όπως αρμόζει για το ηθικά ενδεδειγμένο, με την απόλυτη βεβαιότητα πως κάποια μέρα θα μπορέσουμε να κατακτήσουμε το ακατάκτητο…

-Πως "Δένεται το Ατσάλι" στα Ξενοδοχεία της Ρόδου:

Για να μαθαίνουν οι νέοι εργαζόμενοι στα ξενοδοχεία: 

Πείρα από την παρέμβαση στα εποχικά ξενοδοχεία της Ρόδου

Από κινητοποίηση των ξενοδοχοϋπαλλήλων στη Ρόδο

Η παρέμβασή μας στον κλάδο του Τουρισμού στη Ρόδο εντάθηκε τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα μετά το 2010, με οργανωμένη δουλειά και τακτική παρουσία στους χώρους εργασίας το καλοκαίρι, αλλά και σχέδιο για τη διατήρηση της επαφής με τους εποχικούς εργαζόμενους, που το χειμώνα, όσοι δεν μένουν στην πόλη, διασκορπίζονται στα χωριά.

Την περίοδο εκείνη, και μέχρι το 2013, έγινε σε ξενοδοχεία του νησιού μια «ομοβροντία» κινητοποιήσεων, με αιχμή κυρίως (αλλά όχι αποκλειστικά) τις καθυστερήσεις στους μισθούς. Στη συντριπτική πλειοψηφία των κινητοποιήσεων αυτών, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι παραμέριζαν την πλειοψηφία του ΔΣ του κλαδικού Σωματείου, όπου κυριαρχεί ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός, και έθεταν επικεφαλής πρωτοπόρους συναδέλφους τους συνδικαλιστές, που πάλευαν μέσα από τις γραμμές του ΠΑΜΕ.

Σε ορισμένες από αυτές τις κινητοποιήσεις, οι εργαζόμενοι συγκρούονταν με την εργοδοσία και τους μηχανισμούς της, αναγκάζοντάς την σε οπισθοχώρηση.

Χτίζοντας προϋποθέσεις βήμα - βήμα

Οι αγώνες αυτής της περιόδου δημιούργησαν «κλίμα», ανέβασαν το κύρος των ταξικών δυνάμεων. Εργαζόμενοι που είχαν πάρει μέρος σε κινητοποίηση στο δικό τους ξενοδοχείο λίγες μέρες πριν, έρχονταν από μόνοι τους για συμπαράσταση όταν ξεσπούσε κινητοποίηση σε γειτονικό ξενοδοχείο.

Για παράδειγμα, σε μια απεργία στο «Sheraton» πήγαν για συμπαράσταση εργαζόμενοι από το «Miramare», που εκείνες τις μέρες, κάτω από μια αντίστοιχη κατάσταση και ως αποτέλεσμα επίπονης δουλειάς όλο τον προηγούμενο χειμώνα, ίδρυσαν επιχειρησιακό Σωματείο, αλλά και από το γειτονικό «Διόνυσος». Αντίστοιχα, στην απεργία στο «Cosmopolitan» λίγες μέρες αργότερα, πήγαν εργαζόμενοι από το «Miramare» και το «Sheraton».

Ωστόσο, τα αποκρυσταλλώματα αυτών των αγώνων παρέμεναν αναντίστοιχα με τη μαζικότητα και τη μαχητικότητά τους. Ο αυθορμητισμός κυριαρχούσε και υπήρχε δυσκολία μετά το τέλος τους να μείνει μια πιο μόνιμη μορφή οργάνωσης μέσα στον τόπο δουλειάς. Σε ορισμένες περιπτώσεις είχαν στηθεί Επιτροπές Αγώνα είτε λίγο πριν είτε κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων. Ομως, υπήρχε δυσκολία να συνειδητοποιηθεί από τους εργαζόμενους η ανάγκη της συνέχισης της ύπαρξής της, της τακτικής συνεδρίασης, της οργάνωσης, ώστε να μπορέσουν καλύτερα να αντιμετωπίσουν τα σχέδια της εργοδοσίας.

Επιπλέον, η εργοδοσία στο κάθε ξενοδοχείο ξεχώριζε τους πρωτοπόρους και τους έβαζε στο στόχαστρο όταν καταλάγιαζε το κλίμα. Οι εργαζόμενοι, χωρίς οργάνωση, βρίσκονταν ανέτοιμοι να αντιδράσουν και αιφνιδιάζονταν. Σε πολλές περιπτώσεις με παρέμβαση του ΠΑΜΕ ανακλήθηκαν απολύσεις και αποτράπηκε προσωρινά ο σχεδιασμός της εργοδοσίας, όμως δεν ήταν παντού ίδια η κατάσταση. Αλλά και συλλογικά, το κεφάλαιο που δραστηριοποιείται στον Τουρισμό στην περιοχή, μελέτησε αυτόν τον τρόπο δράσης και πήρε μέτρα, σε πολλές περιπτώσεις με την ξεδιάντροπη στήριξη της πλειοψηφίας του κλαδικού Σωματείου.

Ηταν πλέον καθαρό ότι χρειαζόταν να αναβαθμιστεί η παρέμβασή μας, η προσπάθεια για οργάνωση της πάλης μέσα στον τόπο δουλειάς, ιεραρχώντας ψηλά τους μεγάλους χώρους, στους ομίλους και εκεί που είχαμε κάποιες δυνάμεις.

Η παρέμβαση στο συγκρότημα της «Aldemar»

Η περίπτωση του συγκροτήματος της «Aldemar» προσφέρεται για άντληση πείρας και συμπερασμάτων. Το συγκεκριμένο συγκρότημα έχει 790 δωμάτια και μπορεί να φιλοξενήσει έως και 2.500 πελάτες. Οι εργαζόμενοι με «κανονική» σχέση εργασίας είναι περίπου 300, ενώ υπάρχουν εργολαβικοί στους κήπους, στην καθαριότητα των κοινόχρηστων χώρων, στο animation (διασκεδαστές που οργανώνουν διάφορες ψυχαγωγικές δραστηριότητες) και φυσικά πολλοί μαθητευόμενοι. Συνολικά, οι εργαζόμενοι αυτοί ξεπερνούν τους 400.

Σε αυτόν το χώρο, πολλές φορές τα προηγούμενα χρόνια το ΠΑΜΕ έκανε παρεμβάσεις, με στελέχη του από τον κλάδο του Τουρισμού και από άλλους χώρους, για εργασιακά ζητήματα, όπως οι καθυστερήσεις στην καταβολή δεδουλευμένων, η ένταση της δουλειάς, τα συχνά εργατικά «ατυχήματα». Τώρα έπρεπε να σχεδιαστεί το επόμενο βήμα, να περάσει η δουλειά και μέσα στο ξενοδοχειακό συγκρότημα.

Περιστασιακά, ένας αριθμός εργαζομένων ανταποκρινόταν στα καλέσματα συμμετοχής σε γενικές απεργίες, αναγνώριζε τη συνεπή στάση των στελεχών του ΠΑΜΕ και έδειχνε εμπιστοσύνη. Οταν όμως η κουβέντα πήγαινε στο «διά ταύτα», το πιο συνηθισμένο επιχείρημα που ακούγαμε ήταν: «Εδώ δεν μπορεί να γίνει τίποτα, κανείς δεν ξεσηκώνεται, αν ξεσηκωθούν οι άλλοι έρχομαι κι εγώ». Η αγανάκτηση συνυπήρχε με δισταγμούς, καχυποψία, φόβο, αμφιβολίες.

Από το 2013, με αιχμή την όξυνση ορισμένων προβλημάτων στο συγκρότημα, δύο φορές επιχειρήθηκε η σύσταση σωματείου, αλλά την τελευταία στιγμή μια μερίδα εργαζομένων έκανε πίσω, αποθαρρύνοντας και τους υπόλοιπους. Στα μέσα της σεζόν του 2016, τα προβλήματα ήταν ξανά πολύ οξυμένα. Η απληρωσιά είχε φτάσει τους 3 μήνες, δηλαδή υπήρχαν εργαζόμενοι που από τότε που ξεκίνησαν να δουλεύουν δεν είχαν πάρει ούτε ευρώ!

Ενα πρωί δεν μπήκαν για δουλειά οι μάγειρες, οι καμαριέρες και ορισμένοι εργαζόμενοι άλλων ειδικοτήτων, ζητώντας να πληρωθούν. Είχαν συγκεντρωθεί στο προαύλιο πάνω από 100 εργαζόμενοι. Ηταν ελπιδοφόρο και πρωτόγνωρο για τους περισσότερους, αλλά την ίδια στιγμή ήταν φανερό ότι έλειπε η οργάνωση.

Αλλοι ήθελαν να επιστρέψουν στη δουλειά μόνο με την υπόσχεση να πληρωθούν, άλλοι ζητούσαν να πάρουν έστω «έναντι», άλλοι να εξοφληθούν, ενώ δεν έβγαινε κανένας μπροστά να μιλήσει. Τα στελέχη της εργοδοσίας έπεσαν πάνω τους σαν τα τσακάλια. Αλλοι έφτιαχναν λίστες με τα ονόματα όσων ήταν έξω, άλλοι καλόπιαναν, άλλοι απειλούσαν. Ηταν σίγουρο πάντως ότι είχαν σκοπό «να πάρουν κεφάλια» με το που καταλάγιαζε το κλίμα.

Το σωματείο είναι γεγονός!

Αξιοποιώντας τον προβληματισμό και τις αγωνιστικές διαθέσεις ορισμένων εργαζόμενων γυναικών που ξεχώρισαν από το χώρο των καμαριέρων, ρίξαμε ξανά το σύνθημα για σωματείο. Αυτό πυροδότησε συζητήσεις και απανωτές συσκέψεις, με όλα τα μέσα προφύλαξης από την εργοδοσία, ώστε να μην προλάβει να παρέμβει πριν συγκροτηθεί το σωματείο.

Τα πράγματα πήραν το δρόμο τους. Οι υπογραφές για την ίδρυση του σωματείου μαζεύονταν κάτω από τη μύτη των προϊσταμένων μέσα στο χώρο δουλειάς. Την παραμονή της κατάθεσης των δικαιολογητικών στο Ειρηνοδικείο, φαίνεται πως κάπως έφτασαν στα αυτιά της εργοδοσίας ότι ετοιμάζεται σωματείο και ορισμένα ονόματα. Μάθαμε ότι σε τηλεδιάσκεψη του εργοδότη με διευθυντικά στελέχη, απειλούσε θεούς και δαίμονες και απαιτούσε να απολυθούν οι επικεφαλής.

Στελέχη της επιχείρησης προσπαθούσαν να «ψαρέψουν» συναδέλφους, λέγοντας ότι στηρίζουν την προσπάθεια για συνδικαλιστική οργάνωση. Εμείς τους αποπροσανατολίζαμε και παριστάναμε τους ανήξερους, ενώ την ίδια στιγμή επισπεύδαμε τις διαδικασίες.

Τις επόμενες μέρες ενημερώσαμε με ανακοίνωση τους εργαζόμενους για την ίδρυση του σωματείου και τους καλούσαμε να συσπειρωθούν. Η εργοδοσία αντέδρασε στην αρχή σπασμωδικά και στη συνέχεια ζήτησε από εργαζόμενους να βρίσκονται σε ετοιμότητα για να υπογράψουν για «αντισωματείο». Η στάση της αυτή, αντί να λειτουργήσει ανασταλτικά, όπως υπολόγιζαν, προκάλεσε οργή και γρήγορα απέσυραν το σχεδιασμό τους. Λίγες μέρες μετά τα μέλη του σωματείου διπλασιάστηκαν.

Η πρώτη απόφαση λίγες μέρες μετά την ίδρυση του σωματείου, ήταν στάση εργασίας για τα δεδουλευμένα, με ενθαρρυντική συμμετοχή. Στην αρχή η εργοδοσία κλείδωσε τις πόρτες απαγορεύοντας στους εργαζόμενους να μπαίνουν στο χώρο εργασίας, εφόσον ήταν απεργοί. Η οργή των εργαζομένων τούς ανάγκασε πάλι να αναδιπλωθούν, παρά τις ειρωνείες και τον εκφοβισμό, που συνεχιζόταν και έπαιρνε διάφορες μορφές. Μετά από μία ακόμα στάση εργασίας που αποφασίστηκε επιτόπου, οι εργαζόμενοι πληρώθηκαν.

Εντάθηκε η αντιπαράθεση με την εργοδοσία

Η αντιπαράθεση με την εργοδοσία περνούσε σιγά σιγά μέσα από τις ανακοινώσεις του σωματείου, που μοιράζαμε πλατιά στους εργαζόμενους, ενώ φτιάξαμε κι ένα εφημεριδάκι. Στα διαλείμματα γίνονταν σταθερή ενημέρωση και συζήτηση, επιδιώκαμε περισσότεροι εργαζόμενοι να πουν γνώμη, να πάρουν ευθύνη, να συμμετέχουν στο σωματείο και στην οργάνωση της πάλης.

Η εργοδοσία σκλήρυνε τη στάση της με προσωπικές επιθέσεις στη διοίκηση του σωματείου, με συκοφαντίες για το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ. Αρχισε με διάφορα τσιράκια της να διαδίδει ότι «όπου πάει το ΠΑΜΕ κλείνουν οι επιχειρήσεις», ότι πρωτοπόροι αγωνιστές στο ξενοδοχείο «έχουν ιδιοτελή κίνητρα και προσωπικές φιλοδοξίες» και άλλα παρόμοια.

Κυρίως, όμως, προσπαθούσε με οργανωμένο τρόπο να επιδράσει στο περιεχόμενο και την κατεύθυνση της πάλης του σωματείου. «Αυτά είναι πολιτικά ζητήματα, δεν έχουν σχέση με το ξενοδοχείο», έλεγαν. Αν και ορισμένοι συνάδελφοι «τσιμπούσαν» και μετέφεραν αυτήν την πίεση στο εσωτερικό του σωματείου, γενικά ούτε με αυτόν τον τρόπο μπόρεσε η εργοδοσία να παρέμβει.

Νέα, πιο απαιτητικά καθήκοντα

Η ίδρυση του σωματείου, η ιδρυτική ανακοίνωση που δόθηκε στα ΜΜΕ, έκανε αίσθηση στην τοπική κοινωνία. Πυροδότησε εξελίξεις στο «Sheraton», όπου επίσης γινόταν προσπάθεια για ίδρυση σωματείου. Μάλιστα, εκεί η εργοδοσία ετοίμαζε απόλυση της επικεφαλής πριν καλά καλά ξεκινήσει η προσπάθεια της συλλογής των υπογραφών! Οι εργαζόμενοι το πήραν χαμπάρι και μέσα σε μια μέρα συγκέντρωσαν τα πάντα, κατέθεσαν τα χαρτιά στο Ειρηνοδικείο και πρόλαβαν και επέδωσαν την ίδρυση στην επιχείρηση πριν κοινοποιήσει την απόλυση!

Ακολούθησε πραγματική μάχη, με την εργοδοσία να ζητάει από τους εργαζόμενους να πάρουν πίσω την υπογραφή τους, να οργανώνει κάθε είδους μηχανορραφίες και κυνηγητό, που τελικά δεν απέδωσαν. Τους επόμενους μήνες, τα δύο νέα επιχειρησιακά σωματεία και αυτό του «Miramare» οργάνωσαν από κοινού δραστηριότητες και κινητοποιήσεις που συσπείρωσαν νέο κόσμο. Λειτούργησαν ως ταξικός πόλος στον κλάδο του Τουρισμού στο νησί.

Με συσκέψεις και κινητοποιήσεις, τα σωματεία «άνοιξαν» το ζήτημα της Συλλογικής Σύμβασης στον κλάδο, για την οποία η εικόνα που ερχόταν από τους ξενοδόχους ήταν ότι δεν πρόκειται να υπογραφεί. Οσο όμως πλησίαζε το ξεκίνημα της επόμενης σεζόν και το ζήτημα έπαιρνε διαστάσεις, όταν για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες έγινε συγκέντρωση έξω από την Ενωση Ξενοδόχων με αίτημα την υπογραφή ΣΣΕ με αυξήσεις, η εργοδοσία απευθύνθηκε στον πρόθυμο συνεταίρο της, την πλειοψηφία του κλαδικού Σωματείου, γιατί η παραχώρηση μιας Σύμβασης ήταν προτιμότερη από μια απρόβλεπτη σεζόν, με αγώνες, όπου θα πρωτοστατούσε το ταξικό κίνημα.

Τα σωματεία άνοιξαν το μέτωπο της υπογραφής επιχειρησιακών ΣΣΕ με αυξήσεις και καλύτερους όρους δουλειάς, που προκάλεσε λυσσασμένη και συντονισμένη επίθεση της εργοδοσίας. Ηρθαν στην επιφάνεια καινούριες δυσκολίες, νέα, πιο απαιτητικά καθήκοντα.

Η ίδρυση των επιχειρησιακών σωματείων, η αντιπαράθεση με την εργοδοσία, οι καμπές της πάλης, η συνειδητοποίηση της ανάγκης για αποφασιστικό ατσάλωμα και το βάθεμα της συνείδησης τουλάχιστον μιας κρίσιμης ομάδας, που θα εδραιώνει τον ταξικό χαρακτήρα της οργάνωσης μέσα στον τόπο δουλειάς, δίνουν πλούσια πείρα, που αν γενικευτεί και μπει στη ζωή, μπορεί να πολλαπλασιάσει τα αποτελέσματα.

Κώστας ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Πρόεδρος του επιχειρησιακού σωματείου στα ξενοδοχεία «Amilia Mare» και «Paradise Village» του ομίλου «Aldemar»

    

ΕΣΣΔ: Το τίμημα της Αντιφασιστικής Νίκης

Κατιούσα

Η κατάσταση της ΕΣΣΔ την επαύριο του Δεύτερου παγκόσμιου πολέμου ήταν από πολλές απόψεις παράδοξη. Σε μεγάλο βαθμό, χάρη στην ΕΣΣΔ είχε νικηθεί η χιτλερική Γερμανία. Ο Κόκκινος Στρατός, που αριθμούσε πάνω από 11 εκατομμύρια άντρες είχε φτάσει στον Έλβα, είχε καταλάβει το Βερολίνο και τη Βιέννη, είχε απελευθερώσει την Πράγα, τη Βουδαπέστη, τη Βαρσοβία, το Βελιγράδι και το Βουκουρέστι. Στην ανατολή, είχε απελευθερώσει τη Μαντζουρία και τη Βόρεια Κορέα. Η στρατιωτική δύναμη της ΕΣΣΔ ήταν, συνεπώς, σημαντική, καθώς και το γόητρό της. Στα μάτια των Ευρωπαϊκών λαών εμφανιζόταν σαν ο απελευθερωτής και σαν ο νικητής του Χίτλερ. Ταυτόχρονα, ήταν μεγάλη η αδυναμία της εξαιτίας ακριβώς των ανθρώπινων και ολικών απωλειών, που είχε υποστεί!

Οι Σοβιετικοί ιστορικοί μιλούν για πάνω από 20 εκατομμύρια νεκρούς, θύματα του Δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, αλλά δεν έχουν δώσει συγκεκριμένα στοιχεία ούτε για το συνολικό αριθμό, ούτε για τις μεθόδους τους υπολογισμού. Εμείς μπορέσαμε να συνυπολογίσουμε τον αριθμό των αιχμαλώτων και των εκτοπισμένων, που πέθαναν στα στρατόπεδα σε 5 περίπου εκατομμύρια άτομα. Υπολείπονται οι νεκροί πολίτες, που μακελεύτηκαν από τους Γερμανούς στα κατεχόμενα εδάφη, οι στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού που σκοτώθηκαν στις μάχες, τα θύματα των βομβαρδισμών, και τέλος τα θύματα της πείνας και των επιδημιών, όπως οι 700.000 νεκροί του Λένινγκραντ.
Γνωρίζουμε τον πληθυσμό του 1940 κι εκείνον του 1956, τουλάχιστο σύμφωνα με εκτίμηση σοβιετικής πηγής. Ανερχόταν σε 191.700.000 το 1940 και σε 200.200.000 κατοίκους το 1956, μέσα στα σημερινά εδαφικά όρια (μ’ εξαίρεση την περιοχή του Καλίνινγκραντ, δηλαδή του παλιού Καίνιγσμπεργκ στην ανατολική Πρωσσία, αλλά ουσιαστικά όλος ο πληθυσμός γερμανικής καταγωγής είχε μεταναστεύει). Σε 16 χρόνια επομένως η συνολική αύξηση ανερχόταν σε 8.500.000 άτομα.  Ο πληθυσμός ορισμένων δημοκρατιών που είχαν καταληφθεί στη διάρκεια του πολέμου ήταν μάλιστα μικρότερος το 1956 απ’ ότι το 1940, κι αυτή είναι η περίπτωση της Ουκρανίας και της Λευκορωσίας.

Αν παραδεχτούμε μίαν αύξηση του πληθυσμού κατά 2,5 ως 3,5 εκατομμύρια άτομα το χρόνο, στα χρόνια που άμεσα προηγήθηκαν από τον πόλεμο, λαμβανομένων υπόψη των ρυθμών των γεννήσεων και των θανάτων, μπορούμε να πούμε πως, αν δεν υπήρχε ο πόλεμος, ο πληθυσμός θα μπορούσε μέσα σε 16 χρόνια να είχε αυξηθεί κατά 48 εκατομμύρια άτομα, αν υποθέσουμε μια μέση αύξηση 3 εκατομμυρίων ατόμων το χρόνο. Το έλλειμμα ανέρχεται επομένως σε 39.500.000 άτομα. Κατά ένα μέρος, δεν πρόκειται για θανάτους, αλλά για μη αύξηση, για πτώση του ρυθμού των γεννήσεων στη διάρκεια του πολέμου και μετά τον πόλεμο, λόγω ακριβώς των απωλειών του πολέμου. Είναι δύσκολο να υπολογίσουμε αυτό το έλλειμμα για τα 16 χρόνια, στα όποια αναφέρεται η μελέτη μας. Μπορούμε να το εκτιμήσουμε σε 6 εκατομμύρια άτομα για την περίοδο του πολέμου και σε περίπου άλλα τόσα για τη μεταπολεμική περίοδο, δηλαδή συνολικά σε 12 εκατομμύρια. Υπολείπονται συνεπώς 25.500.000 θάνατοι, που οφείλονται στον πόλεμο. Έτσι κατά ένα μέσον υπολογισμό, ο αριθμός των νεκρών βρίσκεται μεταξύ 23 και 27 εκατομμυρίων, δηλαδή είναι ελαφρά μεγαλύτερος από κείνον που δίνουν οι Σοβιετικοί.
Θυμίζουμε, πως μονάχα ο αριθμός των θυμάτων από τον άμαχο πληθυσμό κατά την πολιορκία του Λένινγκραντ είναι μεγαλύτερος από το σύνολο των αγγλοαμερικανικών απωλειών του Δευτέρου παγκόσμιου πολέμου και μεγαλύτερος από τις γαλλικές απώλειες.
Το σύνολο των γαλλικών, αγγλικών και αμερικανικών απωλειών αντιπροσωπεύει επομένως το ένα πέμπτο των σοβιετικών απωλειών. Αν κάνουμε αυτή τη σύγκριση δεν είναι για να εκφράσουμε θλίψη ή για να μεμφθούμε κάποιον για κάτι, αλλά για να συνειδητοποιήσουμε αυτή την αφαίμαξη, που δεν έχει προηγούμενο στην Ιστορία. Μια βαθύτερη μελέτη του προβλήματος των θυμάτων του πόλεμου θα έδειχνε ότι η καταστροφή ήταν ακόμα πιο μεγάλη, αν πάρουμε υπόψη την ποιοτική πλευρά του θέματος. Ο αριθμός των νέων αντρών και γυναικών που σκοτώθηκαν έχει πράγματι μεγαλύτερη σημασία από εκείνον των γέρων και των παιδιών. Γιατί έχει επιπτώσεις στη μελλοντική εξέλιξη του ρυθμού των γεννήσεων και των θανάτων, αλλά κυρίως γιατί πρόκειται για πρόσωπα, που είναι συνήθως καταρτισμένα, που έχουν διαπλαστεί στα σκληρά χρόνια της προπολεμικής περιόδου. Πόσοι ειδικευμένοι εργάτες, τεχνικοί, επιστήμονες θερίστηκαν έτσι προτού ακόμα μπορέσουν να συνεισφέρουν στην εθνική οικονομία! Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τη φύση των εμποδίων που έπρεπε να υπερπηδηθούν κατά τη μεταπολεμική περίοδο αν δεν έχουμε στο νου αυτούς τους αριθμούς — ενώ αντίθετα οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν αναπτύξει την οικονομία τους χάρη στον πόλεμο. Ας σκεφτούμε ακόμα τον αριθμό των θυμάτων, που οφείλονται, σ’ εξωτερικούς και σ’ εμφύλιους πολέμους από το 1914 και πέρα:

Πρέπει να θυμίσουμε αυτούς τους αριθμούς σ’ όσους (και είναι πολλοί στη Γαλλία, τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Δυτική Ευρώπη) συγκρίνουν την ανάπτυξη της ΕΣΣΔ μ’ εκείνη των προηγμένων καπιταλιστικών χωρών και ν’ αναρωτηθούμε που θα βρισκόταν η σοβιετική παραγωγή στα 1974 ή στα 1980, αν οι ιστορικές συνθήκες ήταν παρόμοιες μ’ εκείνες των Ηνωμένων Πολιτειών. Το ένα πέμπτο των Σοβιετικών, που ζούσαν μεταξύ του 1917 και του 1945, πέθαναν εξαιτίας των πολέμων. Αν παρθεί υπόψη η πτώση του ρυθμού των γεννήσεων, ο σοβιετικός πληθυσμός, που ανερχόταν σε 250 εκατομμύρια στις αρχές του 1973 θα έπρεπε να είχε φτάσει στα 325 περίπου εκατομμύρια άτομα.
Όσο για τις υλικές απώλειες, κι αυτές δεν ήταν μικρότερες, σύμφωνα με τους σοβιετικούς υπολογισμούς, 1.700 πόλεις και 70.000 χωριά (πράγμα, που αντιστοιχεί σε στέγαση 25 εκατομμυρίων ατόμων) είχαν αφανιστεί, 31.850 εργοστάσια (που απασχολούσαν 4 εκατομμύρια μισθωτούς), 65.000 χιλιόμετρα σιδηροδρομικών γραμμών, 4.100 σιδηροδρομικοί σταθμοί, 15.800 ατμομηχανές, 428.000 βαγόνια είχαν ρημαχτεί και στην ύπαιθρο 98.000 κολχόζ, 1.876 σοβχόζ, 2.890 σταθμοί γεωργικών μηχανών, 7 εκατομμύρια άλογα, 20 εκατομμύρια χοίροι, 17 εκατομμύρια βοοειδή, 27 εκατομμύρια πρόβατα, είχαν σκοτωθεί.
Σέ ρούβλια, η σοβιετική εκτίμηση των απωλειών είναι της τάξεως των 2.596 δισεκατομμυρίων. Η Ουκρανία, η Λευκορωσία, οι Βαλτικές δημοκρατίες και η Μολδαβική Δημοκρατία είχαν ερημωθεί από τον πόλεμο καθώς και το δυτικό τμήμα της Ρωσικής Δημοκρατίας, το πιο πλούσιο και το πιο πυκνοκατοικημένο. Το εθνικό εισόδημα αντιπροσώπευε μονάχα τα 83% εκείνου του 1940 κι επρόκειτο άλλωστε για ένα μέσον όρο, γιατί η πολεμική βιομηχανία είχε απορροφήσει σχεδόν όλες τις επενδύσεις κι αντιπροσώπευε ένα σημαντικό ποσοστό αύξησης σε σχέση με την προπολεμική περίοδο, ενώ στις βιομηχανίες καταναλωτικών αγαθών σημειώνονταν αισθητή πτώση, σχεδόν στο μισό.

Αν πάρουμε υπόψη και σ’ αυτό τον τομέα επίσης τις καταστροφές του Πρώτου παγκόσμιου πολέμου, του εμφύλιου πολέμου και του Δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, μπορούμε να παρατηρήσουμε το 1974, ότι η οικονομική ανάπτυξη της ΕΣΣΔ δεν πραγματοποιήθηκε σε 56 χρόνια: από το 1917 ως το 1974, αλλά μονάχα από το 1927 (όταν ολοκληρώθηκε η ανοικοδόμηση) ως το 1941 κι από το 1949 (όταν περατώθηκε η ανοικοδόμηση μετά το Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο) ως το 1974, δηλαδή σε 39 χρόνια.
Σε σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες η πραγματική ανάπτυξη της ΕΣΣΔ είναι κατά 25 χρόνια βραχύτερη. Ας θυμίσουμε επιπλέον πως το 1917 υπήρχε κιόλας μια μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις δυο χώρες.
Στο βαθμό που απελευθερώνονταν τα κατεχόμενα εδάφη άρχιζε και η ανοικοδόμησή τους. Τον Αύγουστο του 1943 είχε συγκροτηθεί ήδη μια επιτροπή για την ανοικοδόμηση των ζωνών που απελευθερώνονταν. Πρόεδρός της ήταν ο Μαλενκόφ και μέλη της ο Μπέρια, ο Μικογιάν, ο Βοζνεσένσκι και ο Αντρέγιεφ.
Ο Πιέρ Κοτ έμεινε 4 μήνες στη Σοβιετική Ένωση το πρώτο εξάμηνο του 1944, σαν απεσταλμένος της Προσωρινής κυβέρνησης της Γαλλικής δημοκρατίας, που είχε την έδρα της στο Αλγέρι. Μπόρεσε να επισκεφθεί πολλές σοβιετικές πόλεις, όπου οι καταστροφές ήταν τεράστιες. Η Ίστρα, μια πόλη 10.000 κατοίκων, κοντά στη Μόσχα, είχε καεί εντελώς από τους Γερμανούς. Το Μάη του 1944 είχε κατά ένα μεγάλο μέρος ξαναχτιστεί από ξύλο και τούβλο. Οι γυναίκες είχαν ανεγείρει στην αρχή ένα πριονιστήριο, ένα κεραμοποιείο, ένα σιδηρουργείο και ένα ξυλουργείο, χρησιμοποιώντας τ’ απομεινάρια που είχαν βρει μέσα στα ερείπια. Χάρη σ’ αυτή την ντόπια βιομηχανία, είχαν χτίσει σπίτια, δημόσια κτίρια κι ένα νοσοκομείο. Αυτές οι ταξιαρχίες γυναικών και νέων έκαναν όλα αυτά τα έργα ύστερα από μια περίοδο εντατικής μαθητείας κάτω από την καθοδήγηση μερικών παλιών τεχνιτών. Πρόκειται για μια προσωρινή ανοικοδόμηση, που, όμως, παίρνει υπόψη της τα πολεοδομικά σχέδια για το μέλλον.
Το Στάλινγκραντ μετά τη μάχη δε διέθετε πια, στα 1943, παρά μόνο 398.000 μ2 χρησιμοποιήσιμα (μετά από αναστηλώσεις) από τα 3.500.000 μ2, που διέθετε στις αρχές του 1942. Την 1η  Γενάρη 1944, είχαν ανοικοδομηθεί 775.159 μ2, και έμεναν σ’ αυτά 248.000 κάτοικοι (έναντι 500.000 τις παραμονές της μάχης). Το ίδιο συνέβαινε και με την Οδησσό, όπου οι καταστροφές ήταν, όμως, λιγότερο σημαντικές.
Η Σοβιετική Ένωση δεν μπορούσε να βασίζεται για την ανοικοδόμησή της στην αμερικανική βοήθεια. Μπορούσε, βέβαια, να ελπίζει να πάρει επανορθώσεις στη δική της ζώνη κατοχής κι είχε συγκροτήσει στα τέλη του 1944 μια επιτροπή για τον παροπλισμό των γερμανικών εργοστασίων, μ’ επικεφαλής το Μαλενκόφ, αλλά η σοβιετική ζώνη κατοχής δεν ήταν η πιο αναπτυγμένη βιομηχανική περιοχή και είχε υποστεί σημαντικές καταστροφές στη διάρκεια του πολέμου. Πέρα απ’ αυτό, φαίνεται πως οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν δεν ήταν καθόλου αποτελεσματικές. Μια επιτροπή με πρόεδρο το Μικογιάν επέκρινε αυστηρά τον τρόπο με τον όποιο είχε πραγματοποιηθεί ο παροπλισμός των εργοστασίων και πρότεινε να ξανατεθούν σε λειτουργία τα εργοστάσια επιτόπου και κάτω από σοβιετική διεύθυνση. Στις 19 Αυγούστου 1945, ο Στάλιν ζήτησε από το Γκοσπλάν να εκπονήσει ένα νέο πεντάχρονο σχέδιο, το τέταρτο, για την περίοδο 1946 -1950.
Ο Στάλιν, στο λόγο του προς τους εκλογείς της Μόσχας στις 9 Φλεβάρη 1946, αρκέστηκε να μιλήσει γενικά για το τέταρτο πεντάχρονο σχέδιο κι ανάγγειλε, ότι θα χρειάζονταν τουλάχιστο τρία πεντάχρονα σχέδια για να τριπλασιαστεί ο όγκος της σοβιετικής βιομηχανίας σε σχέση με την προπολεμική περίοδο και να φτάσει στα 60 εκατομμύρια τόνους ατσάλι, στα 500 εκατομμύρια τόνους κάρβουνο, στα 60 εκατομμύρια τόνους πετρέλαιο. Ταυτόχρονα υπενθύμισε την αναγκαιότητα να συνεχιστεί να δίνεται η προτεραιότητα στη βαριά βιομηχανία.
Το τρίτο σχέδιο αποσκοπούσε στην ανασυγκρότηση της χώρας και καθόριζε τους εξής στόχους («Πράβντα» της 16 Μάρτη 1946) :

Προσδοκώντας τις μελλοντικές βελτιώσεις, η ζωή εξακολουθούσε να είναι σκληρή για τους Σοβιετικούς. Η συγκομιδή του 1945 (47.300.000 τόνοι) δεν ήταν καλή κι εκείνη του 1946 ήταν κακή (39.600.000 τόνοι). Η διανομή ειδών με το δελτίο, συνεχίστηκε μέχρι το 1947 και οι μερίδες εξακολουθούσαν να μην είναι μεγάλες. Το Δεκέμβρη του 1945, η μερίδα ψωμιού ήταν 400 γραμμάρια για τους εργάτες και τους υπάλληλους. Η κολχόζνικη αγορά ήταν ελεύθερη καθώς και τα λεγόμενα εμπορικά μαγαζιά, αλλά οι τιμές που σημείωναν αισθητή πτώση από το 1944, ήταν, ωστόσο, υψηλές ακόμα.
Η ανασυγκρότηση έθετε σοβαρά προβλήματα, όπως το πρόβλημα του περάσματος από την πολεμική στην ειρηνική οικονομία και το πρόβλημα του πληθωρισμού. Παρά την αποστράτευση ενός τμήματος τού Κόκκινου Στρατού αμέσως μετά το τέλος τού πολέμου κατά της Γερμανίας, η διεθνής κατάσταση δεν επέτρεπε μια πολύ μεγάλη μείωση του στρατιωτικού προϋπολογισμού. Η ΕΣΣΔ δεν κατείχε το ατομικό όπλο. Έπρεπε να το κατασκευάσει κι αυτή με τη σειρά της — γιατί όσο δεν το είχε θα παρέμενε τρωτή απέναντι στις Ηνωμένες Πολιτείες — αλλά αυτό της κόστιζε πολύ ακριβά, πόσο ακριβώς, δεν το ξέρουμε. Δύσκολα πάντως μπορεί κανείς να κατασκευάζει ατομικές βόμβες και ταυτόχρονα ν’ αναπτύσσει γρήγορα την παραγωγή των καταναλωτικών αγαθών. Είναι αλήθεια, πως ο πόλεμος επιτάχυνε τη μεταφορά της βιομηχανίας ανατολικά, ξετίναξε τη γραφειοκρατία, που είχε αναπτυχτεί στη διεύθυνση των επιχειρήσεων, βελτίωσε την παραγωγικότητα της εργασίας. Είναι αλήθεια, πως ο αγώνας δρόμου στους εξοπλισμούς την επομένη του Δεύτερου παγκόσμιου πολέμου έσπρωχνε τη Σοβιετική Ένωση να δημιουργήσει μια βιομηχανία ατομικής ενέργειας και την υποχρέωνε να βάλει με τόλμη τις βάσεις μιας διαστημικής βιομηχανίας, αλλά ταυτόχρονα αυτό την ανάγκαζε να θυσιάζει σημαντικά ποσά στην πολεμική βιομηχανία. Το σοβιετικό εθνικό εισόδημα όμως, ήταν πολύ κατώτερο από το αμερικανικό (περίπου το ένα τέταρτο στα 1945), λόγω της αφετηριακής καθυστέρησης στα 1917, που είχε επιταθεί από τις καταστροφές των πολέμων. Έτσι, όταν ο μέσος  Αμερικανός δαπανούσε ένα δολάριο για το ατομικό όπλο, ο μέσος Σοβιετικός δαπανούσε τέσσερα… Τί άλλο, όμως, μπορούσε να κάνει η Σοβιετική Ένωση; Μπορούσε ν’ αφήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες να έχουν το μονοπώλιο του ατομικού όπλου; Αυτό ήταν φυσικά αδύνατο, αλλά ταυτόχρονα αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να διατηρηθεί μια πολεμική προσπάθεια που το μέγεθός της εύκολα μπορεί κανείς να το φανταστεί, αν όχι υπολογίζοντάς το με αριθμούς τουλάχιστο συλλαμβάνοντάς το με τον κοινό νου.
Από το 1945, τα πληθωριστικά φαινόμενα, που είχαν συγκρατηθεί στη διάρκεια του πολέμου εμφανίζονται πιο απειλητικά, και τόσο περισσότερο όσο η κατάσταση στη γεωργία αντί να βελτιώνεται, χειροτερεύει. Η σοβιετική κυβέρνηση, αφού ανακοίνωσε, στις 28 Αυγούστου 1946, ότι η διανομή ειδών με το δελτίο θα διατηρούνταν για ένα χρόνο ακόμα, ανάγγειλε τον επόμενο μήνα μίαν αύξηση της τιμής αυτών των ειδών. Ταυτόχρονα η διαχείριση της οικονομίας γνώριζε μείζονες δυσχέρειες, τις ίδιες που είχαν διαπιστωθεί και προπολεμικά.
Το πιο αξιοσημείωτο είναι, ότι η Σοβιετική Ένωση, ενώ αντιμετώπιζε τόσες δυσκολίες κι ήταν ερειπωμένη και μάλιστα πεινασμένη την επομένη του πολέμου — παρά τη νίκη — μπόρεσε να ανορθώσει την οικονομία της, να πραγματοποιήσει τους στόχους του τέταρτου πεντάχρονου σχεδίου καθώς και τους πιο μακροπρόθεσμους, που είχε ορίσει ο Στάλιν στο λόγο του της 9 Φλεβάρη 1946. Κι αυτό, γιατί η σοσιαλιστική οικονομία, παρά τις κάθε λογής τροχοπέδες, πού προέρχονταν από την επιδομή, διατηρούσε μέσα της μίαν ικανότητα προσαρμογής και ανάπτυξης χωρίς προηγούμενο στην ιστορία, όπως το είχε δείξει περίτρανα ο πόλεμος. Η συλλογική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και ανταλλαγής, καταργώντας τα ιδιαίτερα συμφέροντα, τους κεφαλαιούχους και το κέρδος, αποδέσμευε μια τεράστια δύναμη, που συνέβαλε στην άνοδο των παραγωγικών δυνάμεων χωρίς κανένας φραγμός να μπορέσει να εμποδίσει την ανάπτυξή τους.
Το 1946, έχει αρχίσει η ανοικοδόμηση, αλλά θα πρέπει να περατωθεί με το τέταρτο πεντάχρονο σχέδιο. Λόγω της πολιτικής του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, η απειλή ενός ατομικού πολέμου βαραίνει πάνω στους λαούς, που έχουν τόσο πολύ υποφέρει, τόσο πολύ πολεμήσει, τόσο πολύ ελπίσει και που δεν ποθούν παρά την ειρήνη. Η ΕΣΣΔ, όμως, δεν είναι πιά ένα «πολιορκημένο φρούριο». Στα δυτικά σύνορά της έχουν συγκροτηθεί λαϊκά κράτη, που η εξωτερική πολιτική τους θεμελιώνεται πάνω στη φιλία με τη Σοβιετική Ένωση και που τα οικονομικά και κοινωνικά καθεστώτα τους αλλάζουν προς σοσιαλιστική κατεύθυνση. Στην Ανατολή και τη νότια Ανατολή βροντάει η Κινέζικη επανάσταση, που η φλόγα της ξεπήδησε από τη Σοβιετική επανάσταση. Σ’ όλες τις χώρες, που ήταν μέχρι τότε υποτελείς στον ιμπεριαλισμό, σ’ όλες τις ηπείρους, στην Αφρική, την Ασία, την κεντρική και τη νότια Αμερική γεννιούνται ισχυρά εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, που τη σημασία τους ο Λένιν είχε δείξει στα τελευταία του γραφτά.
Τα μεταπολεμικά χρόνια δε θα είναι, ασφαλώς, εύκολα για τους Σοβιετικούς, αλλά πρέπει πάντα να θυμόμαστε τα δύσκολα χρόνια του πολέμου, τις αφάνταστες ταλαιπωρίες και τον χωρίς προηγούμενο ηρωισμό των λαών της Σοβιετικής Ένωσης. Μέσα από τις μεταπτώσεις μιας πολυτάραχης ιστορίας, ο σοσιαλισμός, οικοδομείται βήμα προς βήμα, όχι βέβαια όπως θα μπορούσε να τον οραματίζεται κανείς μέσα από ένα χρυσόδετο βιβλίο, αλλά όπως τον φτιάχνει η ζωή, ξεκινώντας από καταστάσεις και ανθρώπους, που τους έχει κληροδοτήσει το παρελθόν. Όπως έγραφε ο Ιλία Έρενμπουργκ το βράδι της 9 Μάη 1945:
«Σίγουρα, όλοι μας εκείνη τη μέρα, ο καθένας μας, ένιωθε πως δρασκελίσαμε ένα καινούργιο διάσελο, ίσως το πιο μεγάλο, πως μια εποχή είχε λήξει, και πως μια νέα άρχιζε τώρα. Ήξερα πως η αυριανή, η μεταπολεμική ζωή θα ήταν σκληρή… Η χώρα ήταν ερειπωμένη και φτωχή. Είχε χάσει τα πιο νέα, τα πιο γερά, ίσως τα καλύτερα παιδιά της».
Η ΕΣΣΔ έμπαινε στη σύγχρονη εποχή…
(Αποσπάσματα από την “Ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης”, του Ζαν Ελλενστέιν (τόμος Β΄, εκδ. Θεμέλιο, Αθήνα 1977)
Δείτε εδώ όλες τις αναρτήσεις του Αφιερώματος της Κατιούσα στην Οχτωβριανή Επανάσταση

Καμία συμμετοχή στα επικίνδυνα ιμπεριαλιστικά σχέδια

ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ

Συγκέντρωση στις 6 Μάρτη στη Θεσσαλονίκη - Θα μιλήσει ο Δημήτρης Κουτσούμπας

Ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και την εμπλοκή της Ελλάδας

 

Την Τρίτη 6 Μάρτη στις 7.00 μ.μ. στο Άγαλμα Βενιζέλου, θα πραγματοποιηθεί η συγκέντρωση της Κομματικής Οργάνωσης Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και την εμπλοκή της Ελλάδας, με ομιλητή τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα. Θα ακολουθήσει πορεία στο αμερικανικό προξενείο.

Προσυγκεντρώσεις των ΚΟ έχουν οριστεί στις 6.00 μ.μ., στο Βαρδάρη και το Συντριβάνι.

Στο πλαίσιο των προετοιμασιών για την επιτυχία της συγκέντρωσης, οι Οργανώσεις του Κόμματος πραγματοποιούν μεγάλη πολιτική εξόρμηση, με συσκέψεις, συγκεντρώσεις και περιοδείες σε τόπους δουλειάς και λαϊκές γειτονιές. (Διαβάστε αναλυτικά εδώ).


Με την ανακοίνωση στο χέρι, με συνθήματα και πανό σε κεντρικά σημεία, το κάλεσμα του ΚΚΕ φτάνει σε χιλιάδες εργαζόμενους. Τα μέλη και οι φίλοι του Κόμματος καλούν την εργατική τάξη, τους αυτοαπασχολούμενους, τους νέους και τις γυναίκες να καταδικάσουν τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ που εμπλέκει το λαό και τη χώρα όλο και πιο βαθιά σε αυτούς.

Καμία συμμετοχή στα επικίνδυνα ιμπεριαλιστικά σχέδια

Στο κάλεσμα της ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ, μεταξύ άλλων αναφέρεται:
 «Το ΚΚΕ καλεί τον ελληνικό λαό, που ανησυχεί για τις εξελίξεις στα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή, να δει την ουσία του προβλήματος, το δάσος και όχι το δέντρο. Να ξεπεράσει τον αποπροσανατολισμό, που καλλιεργούν τόσο η κυβέρνηση όσο και οι δυνάμεις που επενδύουν στον εθνικισμό, στη διαίρεση των λαών. Και οι δύο πλευρές κρύβουν το επικίνδυνο σκηνικό που στήνεται.
Η περιοχή μας μυρίζει μπαρούτι. ΝΑΤΟ - ΗΠΑ - ΕΕ προετοιμάζουν νέα επικίνδυνα σχέδια για να ενισχύσουν την παρουσία τους.

(...) Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει αναλάβει ρόλο "σημαιοφόρου" του ΝΑΤΟ. Επεκτείνει τις αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις στην Ελλάδα. Δαπανά τεράστια ποσά, που χρυσοπληρώνει ο ελληνικός λαός για την αγορά ΝΑΤΟικού πολεμικού υλικού. Αναβαθμίζει τη συνεργασία με κράτη - δολοφόνους, όπως το Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία.

Για τις ανάγκες των ευρωατλαντικών σχεδίων αναζωπυρώνεται και το ζήτημα των σχέσεων με την ΠΓΔΜ. Επιχειρείται να παραπλανηθεί ο λαός με την "ονοματολογία", να συγκαλυφθούν τα πραγματικά προβλήματα, που είναι ο αλυτρωτισμός, η ένταξη της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ.

Ο στόχος της "γεωστρατηγικής αναβάθμισης" δεν έχει καμία σχέση με την ειρήνη και την ασφάλεια των λαών. Η κυβέρνηση διεκδικεί για λογαριασμό του ελληνικού κεφαλαίου μερίδιο απ' το πλιάτσικο σε βάρος των λαών. Βάζει τον ελληνικό λαό σε μεγάλους κινδύνους. Είναι η άλλη όψη της αντιλαϊκής πολιτικής.
(...) Καμία συμμετοχή στα επικίνδυνα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Να κλείσουν η βάση της Σούδας και όλες οι ξένες βάσεις στην Ελλάδα. Να επιστρέψουν οι Έλληνες στρατιωτικοί από αποστολές εκτός συνόρων. Αποδέσμευση από ΝΑΤΟ και ΕΕ.

Οι λαοί μπορούν να βαδίσουν το δικό τους ελπιδοφόρο δρόμο, της κοινής πάλης, για να διώξουν τους ιμπεριαλιστές από τα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή, για να ανατρέψουν το βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα που γεννά φτώχεια και πολέμους. Αλληλεγγύη και κοινή πάλη των λαών ενάντια στα σχέδια των ιμπεριαλιστών.»

Αναχωρήσεις λεωφορείων

Λεωφορεία βάζουν οι ΚΟ για τη διευκόλυνση της συμμετοχής του εργαζόμενου λαού στη συγκέντρωση στη Θεσσαλονίκη.

Λεωφορεία θα αναχωρήσουν από την ύπαιθρο της Θεσσαλονίκης στις 5.00 μ.μ. από: Πλατεία Λαγκαδά, Κύμινα, Μηχανιώνα, Ωραιόκαστρο και Χορτιάτη.

Επίσης, από Κατερίνη στις 4.30 μ.μ., Σέρρες στις 4.30 μ.μ. από το Εργατικό Κέντρο, Βέροια στις 4.30 μ.μ. από την πλατεία Ωρολογίου, Νάουσα στις 4.45 μ.μ., Κιλκίς στις 4.45 μ.μ. από την πλατεία Ειρήνης, Έδεσσα στις 4.30 μ.μ., Μαυροβούνι στις 4.45 μ.μ., Γιαννιτσά στις 5.00 μ.μ., Κοζάνη στις 5.00 μ.μ. από την κεντρική πλατεία.

Γλάστρες κάνναβης στα μπαλκόνια…

        

Μεγάλη προβολή γνώρισε η παρουσία του Γ. Παπανδρέου στην Επιτροπή της Βουλής όπου συζητιόταν το νομοσχέδιο για τη «φαρμακευτική κάνναβη», θέμα στο οποίο άλλωστε ο πρώην πρωθυπουργός θεωρείται «μετρ». Ο Γ. Παπανδρέου υπερθεμάτισε για το νομοσχέδιο, λέγοντας ότι η καλλιέργεια και επεξεργασία της κάνναβης για την παραγωγή ιατρικών σκευασμάτων μπορεί να λειτουργήσει ως «αναπτυξιακός μοχλός», αλλά δεν έμεινε μόνο σε αυτό. Αναπαράγοντας τις γνωστές απόψεις του, υπερασπίστηκε την ελεύθερη χρήση της κάνναβης και την καλλιέργεια για «προσωπικούς λόγους», τις γνωστές «γλάστρες στο μπαλκόνι».

Μ’ έναν σμπάρο δυο τρυγόνια δηλαδή: Από τη μια, δίνει στήριξη στο σχεδιασμό της κυβέρνησης να προσφέρει νέες διεξόδους επένδυσης σε συσσωρευμένα κεφάλαια και, από την άλλη, βρίσκει το κατάλληλο βήμα για να αναζωπυρώσει τη συζήτηση περί απελευθέρωσης της κάνναβης, αμπαλάροντας με «προοδευτικό» μανδύα όλα τα σάπια επιχειρήματα που ακούγονται κατά καιρούς. Για την ικανότητά του μάλιστα να συνδυάζει «αρμονικά» τις μπίζνες για το κεφάλαιο με την αναπαραγωγή απόψεων που αμβλύνουν το κριτήριο της νέας γενιάς απέναντι στη χρήση των ναρκωτικών, ο πρώην πρωθυπουργός λέγεται πως απέσπασε το χειροκρότημα όχι μόνο των βουλευτών της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, αλλά και των συναδέλφων τους από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η επί δεξιά στροφή της Νέας Δημοκρατίας και ο κύριος Δαβάκης

Όταν σύμπασα η αξιωματική αντιπολίτευση, με προεξάρχοντες τον Αντώνη Σαμαρά, τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Άδωνι Γεωργιάδη (δηλαδή τους τέως και νυν εκλεγμένους προέδρους της και τον αντιπρόεδρό της), θέλοντας να καταγγείλουν την κυβέρνηση ως αντιδημοκρατική, την παρουσιάζουν ως "καθεστώς Μαδούρο", σάμπως ο Νικόλας Μαδούρο να είναι δικτάτορας και όχι εκλεγμένος και επανεκλεγμένος πρόεδρος της χώρας του, κόντρα σε μια αντιπολίτευση η οποία στηρίζεται και χρηματοδοτείται από τις ΗΠΑ...

... όταν ο προαλειφόμενος για πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης δεν διστάζει να δηλώσει ότι δεν πιστεύει στην ισότητα των ανθρώπων, διότι η ισότητα είναι αντίθετη στην ανθρώπινη φύση...

... όταν ο προκάτοχος του σημερινού αρχηγού τής Νέας Δημοκρατίας, δεν δίσταζε ως πρωθυπουργός να δηλώσει ότι τα παιδιά των ελλήνων δεν βρίσκουν θέση στα νηπιαγωγεία και στους παιδικούς σταθμούς επειδή οι θέσεις "καταλαμβάνονται από τα παιδιά των λαθρομεταναστών (προσοχή στο "λαθρο-") κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να τελειώσει"...

... όταν ο Αντώνης Σαμαράς, υπό τα χειροκροτήματα των βουλευτών τού κόμματός του, απειλεί θεούς και δαίμονες με εκφράσεις που θα ταίριαζαν θαυμάσια σε αφεντικά οργανώσεων όπως η Μαφία ή η Κόζα Νόστρα ("Θα τους πάω ως το τέλος και δεν θα γλιτώσουν")...

... όταν ο ίδιος προσφεύγει στην δικαιοσύνη "ως έλληνας πολίτης και πρώην πρωθυπουργός αυτής της χώρας", εκτιμώντας προφανώς ότι η δικαιοσύνη πρέπει να του επιφυλάξει καλύτερη αντιμετώπιση απ' ότι αν προσέφευγε απλώς ως πολίτης...

... όταν αυτός ο πρώην πρωθυπουργός μηνύει τον εκλεγμένο πρωθυπουργό τής χώρας, τον υπουργό αναπληρωτή δικαιοσύνης και τρεις ανώτερους λειτουργούς τής δικαιοσύνης για σύσταση συμμορίας και για "σταλινικής εμπνεύσεως σκευωρία"...

... όταν αυτός ο ίδιος ο φανατικός υπέρμαχος της αστικής δημοκρατίας, που στα σαράντα χρόνια τής πολιτικής του σταδιοδρομίας πολιτεύθηκε άμεμπτος, με μοναδικό του γνώμονα το συμφέρον τού έθνους (δικά του λόγια), ζητάει την επ' αυτοφώρω σύλληψη δημοσιογράφου, το έγκλημα του οποίου ήταν να αναδημοσιεύσει μία από τις αμέτρητες γελοιογραφίες που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο...

... όταν συμβαίνουν όλα αυτά (και όχι μόνο αυτά), τότε είναι ολοσδιόλου αδικαιολόγητη η έκπληξη που -παριστάνουν πως- ένοιωσαν ορισμένοι από τον ρατσιστικό λόγο ενός τριτοτέταρτου βουλευτίσκου σε κάποιο χωριό τής Λακωνίας, ενώπιον μιας χούφτας χωρικών. Για άγρα ψήφων βγήκε ο άνθρωπος, ανάμεσα σε καραδεξιούς βρέθηκε (για να μη πω ανάμεσα σε νοσταλγούς τού βασιλιά και της χούντας)... τί περιμέναμε να πει;

Η αλήθεια είαι ότι εδώ και πολλά χρόνια η Νέα Δημοκρατία στρέφεται όλο και περισσότερο προς τα δεξιά. Όχι απλώς εν γνώσει αλλά και με τις ευλογίες τής ηγεσίας της. Μήπως δεν είναι ο πρώην πρόεδρός της που έφερε στο κόμμα με μεταγραφή από τον ακροδεξιό ΛαΟΣ τον Γεωργιάδη, τον Βορίδη και τον Πλεύρη; Μήπως δεν είναι ο ίδιος ο πρώην πρόεδρος εκείνος που έκανε τους δυο πρώτους υπουργούς; Μήπως αυτό ο ίδιος πρώην πρόεδρος δεν είναι που έκανε υφυπουργό εθνικής άμυνας τον λάκωνα βουλευτή Θανάση Δαβάκη; Ή μήπως δεν είναι ο νυν πρόεδρος εκείνος που έχρισε αντιπρόεδρό του τον υμνητή τής χούντας ακροδεξιό τηλεβιβλιοπώλη; Αυτοί είναι. Ο Δαβάκης τους πείραξε;

Η αλήθεια είναι ότι χρόνια τώρα ο Θανάσης Δαβάκης ειρωνεύεται και μυκτηρίζει τον κεντροδεξιό προσανατολισμό τής Νέας Δημοκρατίας και μάχεται υπέρ της δεξιάς στροφής τού κόμματός του. Σε άρθρο του με τίτλο "Κοψοχέρηδες τέλος!", δημοσιευμένο στις 18/3/2015, είναι σαφής (οι υπογραμμίσεις δικές μου):

Οι δημοσκοπήσεις που μελετούν τις μετακινήσεις των ψηφοφόρων δεν μας δείχνουν μόνο ότι χάνουμε σταθερά διψήφιο ποσοστό δεξιών ψηφοφόρων προς τη Χρυσή Αυγή, τους ΑΝΕΛ και τον ΛΑΟΣ. Δείχνουν, ακόμη χειρότερα, μαζικές «ανίερες», θα λέγαμε παλιότερα, μετακινήσεις προς τον ΣΥΡΙΖΑ και αριστερότερα. Πρόσωπα που διατηρούν τη συντηρητική τους συγκρότηση συνειδητά και φορτίζοντας την κίνησή τους με πολύ νόημα περνούν στην αντίπερα όχθη για να βρουν αντιμνημονιακή παρηγοριά στα αδιέξοδα που έφερε η πολύχρονη κρίση στη ζωή τους. Ο δρόμος προς την Αριστερά δεν περνάει πλέον από το κέντρο. Ο κόσμος δείχνει να πιστεύει ότι οι ακραίες συνθήκες απαιτούν καθαρές λύσεις.

Το κέντρο στην Ελλάδα έχει ανεπανόρθωτα συνδεθεί με τους βολεμένους και έχει φορτωθεί πολλή υποκρισία. Εμείς που συμμετέχουμε στον εσωκομματικό διάλογο της Ν.Δ. «ανακαλύψαμε την Αμερική» και ερωτευθήκαμε για μια φορά ακόμη το κέντρο. Ας λένε δημοσκοπήσεις και επιστημονικές αναλύσεις ότι οι απώλειές μας είναι ασύγκριτα περισσότερες προς τα δεξιά. Το γνωστό βιολί παίζει ακατάπαυστα, «να ξανακατακτήσουμε το κέντρο», «ο μεσαίος χώρος φτιάχνει κυβερνητικές πλειοψηφίες» κ.λπ. κ.λπ.

Παρά το γνωστό σύνθημα έχουμε αφήσει τον λαό να ξεχάσει τι σημαίνει Δεξιά. Διαχρονικά αδιαφορήσαμε για τον ιδεολογικό αγώνα και τώρα περιορίζουμε την επιχειρηματολογία μας σε διαχειριστικά επιχειρήματα. Αφήσαμε την Κεντροαριστερά να ορίσει το κοινωνικό αιτούμενο και διεκδικούμε απλώς τον ρόλο του καλύτερου διεκπεραιωτή του. Εγκαταλείψαμε τις αξίες μας και τις αφήσαμε να ξεθωριάσουν σαν φωτογραφίες της παλιάς Ελλάδας. Αν δεν πλησιάσουμε τον συντηρητικό ψηφοφόρο από την αρχή, θα καταντήσουμε ένα μικρό κεντροδεξιό κόμμα, ένα ΠΑΣΟΚ δεξιά του ΠΑΣΟΚ. Πρέπει να μιλήσουμε ξανά για τις ιδέες, τις αξίες και τα οράματα του πολίτη που παραμένει σε πείσμα των ΜΜΕ δεξιός και όταν πιέζεται και αηδιάζει πηγαίνει ακόμη δεξιότερα. Να θυμηθούμε το φιλότιμο, να επαναφέρουμε τον σεβασμό σε ιερά και όσια, να αναδείξουμε τη σεμνότητα, τη μετριοπάθεια και την αγάπη για την ελευθερία και την πατρίδα. Να προβάλουμε την ατομική ευθύνη που δεν κρύβεται πίσω από μια αόριστη κοινωνία. Να επαναφέρουμε στο προσκήνιο τον νομοταγή οικογενειάρχη, που απαιτεί ένα ασφαλές πλαίσιο για τον ίδιο και την οικογένειά του. Να ξαναχτίσουμε τους πυλώνες μιας ακμάζουσας Ελλάδας και να διώξουμε τη νοοτροπία της κοινωνικής παρακμής την οποία εκκόλαψαν οι ιστορικοί μας αντίπαλοι, που δεν έπαψαν ποτέ να αποκαλούνται αριστεροί.

Ίσως όλα αυτά δεν τα έχουν υπ' όψη τους ούτε ο "πολύ ενοχλημένος" πρόεδρος του κόμματος ούτε όσοι έπεσαν από τα σύννεφα ακούγοντας τον Θανάση Δαβάκη να καθυβρίζει συλλήβδην τους αθίγγανους και να λυπάται τα παιδιά τους "που γεννιούνται χωρίς να το θέλουν" (!!!). Εμείς, όμως, τα ξέρουμε και γι' αυτό ουδεμία έκπληξη αισθανθήκαμε.

Οκτώβριος 2013, άσκηση "Πυρπολητής". Σε πρώτο πλάνο ο πρωθυπουργός και ο υπουργός
εθνικής άμυνας. Σε δεύτερο πλάνο, η αναπληρώτρια υπουργός και ο υφυπουργός.

Όσο για την αποστροφή τού λάκωνα βουλευτή "παρακαλώ και απαγορεύω σε οποιονδήποτε αθίγγανο, γύφτο, και δεν συμμαζεύεται, να με ψηφίσει", δεν χρειάζεται να ανησυχεί κανείς. Τα λόγια είναι εύκολα. Έπεα πτερόεντα αλλά, όταν φτάσει η ώρα των εκλογών, οι φάκελλοι με τα σταυρωμένα ψηφοδέλτια και τα εικοσάρικα θα βρουν τον δρόμο τους προς τους καταυλισμούς των ρομά σε όλη την Ελλάδα. Άλλωστε, όπως συμβαίνει πάντοτε, κάποια απ' αυτά τα εικοσάρικα θα ξεχαστούν μέσα στους φακέλλους και θα κάνουν τα χείλη των μελών μερικών εφορευτικών επιτροπών να γελάσουν. Στο κάτω-κάτω, ίσως αυτά τα εικοσάρικα να είναι ό,τι καλύτερο έχει προσφέρει μέχρι σήμερα σ' αυτούς τους ανθρώπους η αστική μας δημοκρατία...

Το μόνο το οποίο όντως μας εξέπληξε είναι ο τρόπος με τον οποίο ζήτησε συγγνώμη ο αμετροεπής δεξιοδέξιος βουλευτής. Για την ακρίβεια, μόνο συγγνώμη δεν ζήτησε. Μάλλον ως τκεμηρίωση των αρχικών του λόγων μπορεί να εκληφθεί η επιμονή του σε "αυξημένα κρούσματα παραβατικότητας" και "εμπλοκή ανηλίκων". Αλλά κι αυτό το περιμέναμε επειδή είναι γνωστή η ποιότητα τέτοιων ανδρών, οπότε η έκπληξη βρίσκεται στην επόμενη φράση: "Πάνω στην ένταση της στιγμής κατέφυγα σε κάποιες γενικεύσεις, οι οποίες δεν εκφράζουν ούτε εμένα, ούτε φυσικά το κόμμα στο οποίο ανήκω". Με άλλα λόγια, ο κύριος Δαβάκης λυπάται επειδή είπε πράγματα που δεν τα πίστευε.

Αυτό μάλιστα, είναι κατανοητό. Φυσικά και δεν το πίστευε αυτό που είπε, ότι δηλαδή δεν θέλει να τον ξαναψηφίσουν "αθίγγανοι, γύφτοι και δεν συμμαζεύεται". Μέχρι να ολοκληρωθεί η στροφή επί δεξιά, η αστική δημοκρατία τού κυρίου Δαβάκη χρειάζεται τις ψήφους των πάντων. Με κάθε τρόπο. 

“Είχα την τύχη να ζήσω μερικά χρόνια από το μέλλον της ανθρωπότητας”

Σφυροδρέπανος

Η πολιτική εξδήλωση της ΚΟΑ “εμείς που σπουδάσαμε στο σοσιαλισμό” έμοιαζε κατά κάποιον τρόπο με συνάντηση παλιών συμμαθητών: παλιοί φίλοι και γνωστοί, αναμνήσεις, πειράγματα, πολλά από αυτά στη ρωσική -που ήταν κι η βασική γλώσσα συνεννόησης πέρα από τα ελληνικά- πλατιά χαμόγελα και αρκετή συγκίνηση, μεταξύ άλλων για αυτούς που λείπουν και πιο ειδικά για τις χώρες που τους σπούδασαν: τη Σοβιετική Ένωση και τις άλλες Λαϊκές Δημοκρατίες και σοσιαλιστικές χώρες της ΚΑ Ευρώπης.
Δεν ήταν λοιπόν μια τυπική συνάντηση παλιών συμμαθητών, σαν τις άλλες. Αυτή είχε πολιτική ομιλία και καθαρό πρόσημο (αντί για σύναξη ετερόκλιτων χαρακτήρων που έτυχε να βρεθούν στα ίδια θρανία) και κάτι σαν “τιμώμενο πρόσωπο” το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε -και υπερασπιζόμαστε. Ιδίως όσοι τον έζησαν από κοντά, είχαν την τύχη να σπουδάσουν εκεί και ξέρουν πολύ καλά τι ακριβώς ήταν αυτό που χάσαμε, έστω κι αν έζησαν στα τελευταία χρόνια της παρακμής του.

Δεν ήταν προφανώς όλοι οι παλιοί συμμαθητές και δεν εννοώ μόνο αυτούς που δεν μπόρεσαν να παραβρεθούν πχ λόγω απόστασης -αν και ήρθε τελικά κόσμος από όλη την Ελλάδα. Δεν ήταν πχ αυτοί που είχε στείλει το ΠΑΣΟΚ στα χρόνια της Περεστρόικα να σπουδάσουν -ναι, γινόταν κι αυτό- ή όσοι είχαν πάει μεν με υποτροφία από το Κόμμα, αλλά στην πορεία πέρασαν απέναντι να συναντήσουν τους άλλους, παλιούς και νέους Πασόκους, χύνοντας πολιτική χολή ενάντια στον υπαρκτό -που δεν υπάρχει πια.
Από μια άποψη, δεν υπήρχε σημειολογικά καλύτερο μέρος, για να γίνει αυτή η εκδήλωση από το Κρεμλίνο του Πειραιά, κάτω από τα γραφεία όπου ιδρύθηκε το ΚΚΕ πριν από 100 χρόνια. Από μια άλλη άποψη, ο χώρος αποδείχτηκε πολύ μικρός για να χωρέσει όλους τους (άμεσα ή μη) ενδιαφερόμενους και ίσως χρειαζόταν ένα… μικρό γήπεδο ή μια μεγάλη αίθουσα εκδηλώσεων (σαν αυτήν στον Περισσό, που παραείναι όμως χρωματισμένη -πιο πολύ και από το Κρεμλίνο). Λαμβάνεται υπόψη για την επόμενη φορά, γιατί είναι βέβαιο πως θα υπάρξει, με βάση τη θερμή, μαζική ανταπόκριση, που ξεπέρασε κάθε προσδοκία.
Ένα άλλο ερώτημα ήταν σχετικά με το χρόνο αυτής της εκδήλωσης, που ίσως έπρεπε να έχει γίνει νωρίτερα (αργήσατε 42 χρόνια, είπε μια απόφοιτος από το κοινό, χωρίς να προκύπτει κάποιο ορόσημο το 1976, πέρα από την επιστροφή των πρώτων πολιτικών προσφύγων ίσως). Αλλά έδεσε ωραία με τη συμπλήρωση των 100 χρόνων από την Οχτωβριανή -και την ίδρυση του κόμματος). Σε κάθε περίπτωση, ο πάγος έσπασε, ο δρόμος χαράχτηκε, και τώρα το βασικό είναι υπάρξει συνέχεια.
Μια συνέχεια που μπορεί να διασφαλιστεί με τα στοιχεία επικοινωνίας που έδωσαν όσοι βρέθηκαν (και ήθελαν να τα δώσουν βέβαια) στους διοργανωτές, πάνω σε μια αίτηση που είχε στο φόντο, ως υδατογράφημα, το χάρτη της ΕΣΣΔ. Αν και το φόντο πίσω από το βήμα της εκδήλωσης ήταν ένας χάρτης με όλες τις χώρες της σοσιαλιστικής κοινότητας στην Ευρώπη. Και τέλος πάντων, το βασικό από γεωγραφική-πολιτική άποψη, όπως είπε ο ομιλητής, Μάκης Παπαδόπουλος, με προσεκτικά επιλεγμένη διατύπωση, είναι να μην μπερδεύουμε εκείνες τις χώρες με αυτές που βρίσκονται σήμερα γεωγραφικά στην ίδια θέση. Και είναι ζήτημα πόσοι -ακόμα κι από τους παρευρεθέντες στην εκδήλωση- πέφτουν σε αυτό το λάθος.

Αυτό που ξεχώρισε από την ομιλία ήταν το κάλεσμα στους… απόφοιτους του σοσιαλισμού να συμβάλουν με διάφορους τρόπους τόσο στην απόκρουση του αντικομμουνισμού και του αντισοβιετικσμού ειδικότερα στις σχολές, όσο ερευνητικά, στη μετάφραση αρχειακού υλικού, ή στην αναζήτηση των αιτιών επικράτησης της αντεπανάστασης. Κι ήταν κοινή διαπίστωση του κοινού (που έζησε σε μια χώρα όπου όλα σχεδόν ήταν κοινά, ενώ τώρα περισσεύουν οι “κοινές γυναίκες”, ως σημάδι “ελευθερίας” και του θριάμβου του καπιταλισμού) πως είναι επιτακτική η ανάγκη να οργανωθούν οι άμυνες και μια συλλογική απάντηση στα αναρίθμητα κρούσματα αντικομμουνισμού στα ελληνικά πανεπιστήμια. “Μόνη μου δεν μπορώ να το κάνω, όλοι μαζί όμως έχουμε πολλές δυνατότητες” είπε μια απόφοιτος, “αρκεί αυτό να μην έχει καμία σύνδεση με πρεσβείες κι επιμελητήρια”, προσέθεσε με νόημα.
Η ίδια απόφοιτος δοκίμασε και τα αντανακλαστικά του κοινού, λέγοντας για πλάκα κάτι για την Πετρούπολη -που πιο πριν την είχε πει με το σωστό της όνομα: Λένινγκραντ- για να κερδίσει τις άμεσες, ουρανομήκεις διαμαρτυρίες των συμφοιτητών της, που την ανακάλεσαν στην παλιά (μα πάντα νέα) τάξη πραγμάτων.
Οι σύντομες παρεμβάσεις που ακολούθησαν ήταν ίσως το πιο ζωντανό και ενδιαφέρον μέρος της εκδήλωσης, και είχαν τα πάντα: βετεράνους με τρεμάμενη φωνή και χέρια (ένας σπούδασε στο Χάρκοβο, που σήμερα ελέγχεται από τη φασιστική κυβέρνηση της Ουκρανίας), την κόρη του Βάσου Γεωργίου -παλιού, ιστορικού στελέχους του ΚΚΕ που εν είναι πια στη ζωή- αναφορές σε αυτό που κάποιοι ονόμασαν “παιδομάζωμα” ενώ ήταν παιδοσώσιμο, καθώς και στη χαρούμενη ΣΔ του Ουζμπεκιστάν και τη Ρουμανία όπου γλεντούσε ο κόσμος. Καθώς επίσης και συγκίνηση για τις πρώτες γενιές που σπούδασαν σε αυτές τις χώρες και έχουν αποχωρήσει (στη μεγάλη τους πλειοψηφία) από το προσκήνιο και τη ζωή, αλλά και μεγάλη ευγνωμοσύνη για το σοβιετικό (και όχι μόνο) λαό που τους σπούδασε.

Με δυο λόγια ήταν όλες παρεμβάσεις από “τους τυχερούς της ιστορίας” όπως είπε κάποιος, περήφανος που ανήκει σε αυτούς. Για να προσθέσει μια άλλη συντρόφισσα-απόφοιτος πως είναι “περήφανη, γιατί είχα την τύχη να ζήσω επτά χρόνια από το μέλλον της ανθρωπότητας”. Κι αυτή είναι αξία ανεκτίμητη. Μεγαλύτερη και από τη συγκίνηση που πρόσφεραν στο καλλιτεχνικό πρόγραμμα κάποια συγκροτήματα που έκαναν θραύση στην εποχή τους, τρεις και τέσσερις δεκαετίες πριν, όπως το συγκροτημα “Ερμής” (τι να μας πουν κι ο Ολύμπιανς…).

Στο κλείσιμο, ο Μάκης Παπαδόπουλος είπε πως το ΚΚΕ θα σκεφτεί με ποιον τρόπο και ποιες συγκεκριμένες μορφές μπορεί να αξιοποιήσει καλύτερα στην πράξη αυτή τη μαζική ανταπόρκιση και προσφορά. Έχει συνεπώς ενδιαφέρον να δούμε τις σχετικές πρωτοβουλίες το επόμενο διάστημα.
Σημειωτέον πως ο ομιλητής δεν είχε την τύχη να σπουδάσει σε σοσιαλιστική χώρα -όπως είπε κι ο ίδιος. Κι εξέφρασε μια δόση -καλώς εννοούμενης- “ζήλειας”, που την νιώσαμε ως θεατές της εκδήλωσης, και εμείς της μειοψηφίας που “δε σπουδάσαμε στο σοσιαλισμό” και θαυμάζαμε τους υπόλοιπους. Αυτούς που είχαν την τύχη να ζήσουν από κοντά κάποια από τα χρόνια του μέλλοντος της ανθρωπότητας. Κι αυτό είναι πολύ σπουδαίο προνόμιο για να πάει χαμένο και να μείνει έτσι, αναξιοποίητο.

Τι ήτανε δίκαιο και τι έγινε πράξη!

Ήταν δίκαιο τα ΜΑΤ να μην παρεμβαίνουν σε διαδηλώσεις εργαζομένων, να διαλυθούν κτλ.

Έγινε πράξη τα ΜΑΤ να επεμβαίνουν με μεγάλο ζήλο σε διαδηλώσεις εργαζομένων, να σπάνε κεφάλια εκπαιδευτικών, συνταξιούχων, εργατών.

Μόλις καταλαγιάσει ο θυμός που προκάλεσε η εικόνα των «ματωμένων» εκπαιδευτικών, όταν φύγει το κάψιμο στα μάτια και στα πνευμόνια από τα χημικά, τότε όλοι όσοι αγωνίζονται ας τα θεωρήσουν όλα αυτά ένα μεγάλο μάθημα.

Και είναι ένα μεγάλο μάθημα, αφού διδάσκει ότι οι κυβερνήσεις, στο πλαίσιο της «ευέλικτης ζώνης» των υποσχέσεων, των εθνικών (στημένων) διάλογων, κανένα πρόβλημα δεν έχουν να εξαπατούν τους εργαζομένους τάζοντας τα πάντα.

Όταν όμως βλέπουν τους εργαζομένους να κινητοποιούνται, τότε ζορίζονται και καταφεύγουν στον αυταρχισμό και την καταστολή.

Το δίκαιο του αιτήματος να έχουν όλα τα παιδιά, όταν αρχίζει η σχολική χρονιά, τον δάσκαλο τους, δεν χρειάζεται να το εξηγήσουμε.

Η κοινωνία, οι γονείς, το λαϊκό κίνημα δεν θα επιτρέψει την πολιτική που σπάει τα κεφάλια των ανθρώπων που μορφώνουν, διαπαιδαγωγούν τα παιδιά.

Ήταν δίκαιο, έτσι τουλάχιστον ισχυριζόταν η κυβέρνηση όταν ήταν στην αντιπολίτευση, η μονιμοποίηση των αναπληρωτών.

Έγινε πράξη η κοροϊδία χιλιάδων συναδέλφων με τον εκάστοτε Υπουργό να τάζει χιλιάδες διορισμούς, με πλάνα διορισμών μέσα στην τριετία και ούτε έναν διορισμό!

Ήταν δίκαιο οι αναπληρωτές να έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους μόνιμους συναδέλφους.

Έγινε πράξη η συνέχιση του καθεστώτος εργασιακής γαλέρας για τους αναπληρωτές, η απόλυση αναπληρωτών με χρόνια νοσήματα, ο εξαναγκασμός σε παραίτηση συναδέλφου αναπληρώτριας με επαπειλούμενη εγκυμοσύνη αφού δικαιούται μόνο 15 μέρες άδεια (βλέπε ανακοίνωση ΠΑΜΕ Κοζάνης).

Ήταν δίκαιο και θα έσχιζαν το μνημόνιο, θα το καταργούσαν με ένα νόμο και ένα άρθρο.

Έγινε πράξη η ψήφιση νέων μνημονίων που περιέχουν ενσωματωμένο και το μνημόνιο για την Παιδεία, υλοποιώντας όλες τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ:

• Απολύσεις αναπληρωτών,
• Αξιολόγηση,
• Συγχωνεύσεις – Καταργήσεις σχολείων,
• Αύξηση ωραρίου κτλ.

Ήταν δίκαιο η στήριξη των αναπληρωτών, που κάθε χρόνο αναγκάζονται να μετακομίζουν στις εσχατιές της Ελλάδας.

Έγινε πράξη οι αναπληρωτές να κοιμούνται σε παραλίες και σε αυτοκίνητα, και όταν συναντήθηκαν με τους εκπροσώπους της κυβέρνηση διεκδικώντας επιδότηση του ενοικίου, αυτοί που έπαιρναν χιλιάρικα για το δικό τους ενοίκιο να απαντάνε ότι δεν το επιτρέπουν τα δημοσιονομικά

Ήταν δίκαιο η μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών.

Έγινε πράξη η διαμόρφωση κριτηρίων που αφήνουν χιλιάδες αναπληρωτές εκτός πινάκων, που σπέρνουν την διχόνοια, την ανθρωποφαγία μεταξύ των συμβασιούχων στην εκπαίδευση.

Η διαδήλωση που πραγματοποιήθηκε έξω από το Υπ. Παιδείας ήταν μια καλή αρχή για να ξυπνήσει από το «λήθαργο» το κίνημα των εκπαιδευτικών.

Η συμμετοχή χιλιάδων νέων συναδέλφων, ανεξάρτητα σε ποια υποομάδα συμβασιούχων ανήκουν, είναι ελπιδοφόρα, όταν μάλιστα είχαν να ξεπεράσουν και όλα τα εμπόδια που έβαζε με την στάση της η πλειοψηφία της Δ.Ο.Ε.

Η κυβέρνηση με την συναίνεση των κομμάτων ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, Ε.Κ., προωθεί αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση:

• Την αξιολόγηση και αυτοαξιολόγηση του σχολείου, την προώθηση αντιδραστικών αλλαγών στη δομή και το περιεχόμενό του με το νόμο για τις νέες δομές στην εκπαίδευση, που θα οδηγήσουν σε νέες συγχωνεύσεις δομών (π.χ. τα ΚΕΔΔΥ).
• Τις συγχωνεύσεις σχολείων, το 30ωρο και την εφαρμογή του Π.Δ. 79 για τα 25άρια τμήματα.
• Τις αλλαγές στο Λύκειο και συνολικά τη Δευτεροβάθμια, που οδηγούν σε ένα ακόμα πιο ταξικό σχολείο, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των απαιτήσεων της Ε.Ε., του ΣΕΒ και του ΟΟΣΑ.
• Το νόμο για τη Δίχρονη Υποχρεωτική Προσχολική Αγωγή, που παραπέμπει την υλοποίησή της στο μέλλον, μεταφέροντας την ευθύνη στους Δήμους και χωρίς να παίρνει ούτε ένα μέτρο σε υποδομές, προσωπικό και χρηματοδότηση.

Τα παραπάνω αφορούν όλους τους εκπαιδευτικούς, μονίμους και αναπληρωτές, και γι’ αυτό πρέπει όλοι μαζί να βρούμε τον βηματισμό της αντίστασης, να μην αφήσουμε το σχολείο να μετατραπεί σε «εργασιακή γαλέρα», να υπερασπιστούμε τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών.

Στέλιος Παλαρμάς
Γραμματέας του Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών Ν. Αχαϊας