Σιγά μην κάνουμε κι έκτακτα δελτία για 2 τόνους ηρωίνης!

Δύο τόνοι σιωπής

Την προηγούμενη Παρασκευή η προϊστάμενη της εισαγγελίας Πειραιώς κυρία Τζίβα άσκησε ποινική δίωξη για κατοχή, διακίνηση, χρηματοδότηση ναρκωτικών ουσιών και σύσταση εγκληματικής οργάνωσης στον εφοπλιστή (κι όχι μόνο) Βαγγέλη Μαρινάκη, στο διευθύνοντα σύμβουλο της ναυτιλιακής εταιρείας Capital (συμφερόντων Β. Μαρινάκη) Νίκο Συντυχάκη και σε άλλα 2 πρόσωπα.

Η δίωξη σχετίζεται με τη σκοτεινή υπόθεση του ακυβέρνητου (όπως είχε αποφασίσει πριν λίγα χρόνια το Τριμελές εφετείο κακουργημάτων, αθωώνοντας τους περισσότερους κατηγορημένους για συμμετοχή στην υπόθεση) κι όχι αταξίδευτου Noor 1.

Η υπόθεση αυτή ταλαιπωρεί εδώ και χρόνια την ελληνική δικαιοσύνη καθώς αδυνατεί να βγάλει τεκμηριωμένη άποψη, λόγω έλλειψης μαρτύρων (τι έχουν οι έρμοι και ψοφάνε;), και όσους γλίτωσαν, τους βγάζουν τρελούς (πχ Γιαννουσάκης).

Αλλά μεγαλύτερη από αυτή της δικαιοσύνης είναι η ταλαιπωρία της κοινωνίας. Και όχι μόνο της εγχώριας.

Συνολικά βρέθηκαν στο καράβι 2,1 τόνοι ηρωίνης όμως σύμφωνα με τις καταθέσεις του Γιαννουσάκη, οι τόνοι ήτανε 3 και όχι 2, που σημαίνει οτι ένας τόνος πουλήθηκε στην «αγορά».

Συνεχίζοντας να μιλάμε για αριθμούς, πιο ανατριχιαστικοί από τους (επίσημα) 2,1 τόνους που βρέθηκαν, το μεγαλύτερο φορτίο σε εμπόριο ναρκωτικών που πιάστηκε ποτέ στην Ευρώπη, οι θάνατοι πανευρωπαϊκά από την υπερβολική χρήση ναρκωτικών φτάνουν τις 8.500 κι οι άνθρωποι που κάνουν χρήση ναρκωτικών σε όλο το κόσμο τα 225 εκατομμύρια!

Νούμερα σοκαριστικά, που δείχνουν τον αγγελικά πλασμένα κόσμο του καπιταλισμού που στο βωμό του κέρδους στήνει τεράστια παρεμπόρια – ή και νόμιμα – θανάτου αλλά και αποχαύνωσης του λαού.

Την Παρασκευή λοιπόν είχαμε επίσημες κατηγορίες για την υποθέση του Noor 1 και την είδηση, αν δεν ακολουθείς ή δεν ενημερώνεσαι απο συγκεκριμένα site, είναι πολύ πιθανό να μην την διάβαζες ποτέ.

Στα ελάχιστα δευτερόλεπτα που αναπαρήγαγαν την απόφαση της εισαγγελέως τα συστημικά μέσα αναφέρθηκαν στην επαγγελματική ιδιότητα του διωκόμενου.

Είναι όμως μόνο αυτό; Ο κύριος Β.Μ. πέρα απο τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες στον κλάδο της ναυτιλίας πρόσφατα απέκτησε και τον ΔΟΛ, έναν απο τους μεγαλύτερους δημοσιογραφικούς ομίλους στη χώρα μας (με εφημερίδες, ράδιο και ένα κανάλι που το άφησε στη μοίρα του).

Ο κύριος Β.Μ. είναι ακόμα ο μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ Ολυμπιακός, μιας απο τις λαοφιλέστερες εγχώριες ομάδες.

Ο κύριος Β.Μ. όπως καταλάβατε είναι ενεργός πολίτης και δεν θα μπορούσε να μη συμμετέχει και στα κοινά όντας δημοτικός σύμβουλος στο δήμο Πειραιά.

Κάτι παραπάνω απο ένας απλός εφοπλιστής όπως καταλαβαίνουμε. Η πλειοψηφία των περισσότερων μέσων θεώρησε ότι δε χρήζει η υπόθεση περισσότερης σημασίας.

Άλλωστε τι είναι 2,1 τόνοι ηρωίνης, κανένα γκόλ οφσάιντ ή μούφα πέναλτι να κάνουμε μέχρι και έκτακτα δελτία;

Προφανώς και δεν θέλουμε εδώ πέρα να βγάλουμε δικαστική απόφαση ενοχής ή μη. Ο κατηγορούμενος είναι αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου κι εμείς έχουμε τυφλή εμπιστοσύνη στην τυφλή αστική δικαιοσύνη.

Το μόνο που θέλουμε είναι να τονίσουμε την εκκωφαντική σιωπή σχεδόν των πάντων, μιας υπόθεσης με 8 γνωστούς νεκρούς και χιλιάδες άγνωστους ακόμα.

Ένα εμπόριο ναρκωτικών που μπορεί να καλυφθεί με μερικές δωρεές σε κοινωφελή ιδρύματα, μερικά σάντουιτς σε πρόσφυγες και πλημμυροπαθείς της Μάνδρας, μερικές εκδηλώσεις και χορηγίες στη unicef .

Μάθαμε και ότι πρόκειται περί σκευωρίας. Το λόγο όμως όχι.

Μιας σκευωρίας που στήνεται κατά αθώων πολιτών όπως της Ηριάννας, σύμφωνα με γνωστό δημοσιογράφο περιοδικού που δήλωνε κάποτε «αριστερό».

Άραγε αντέχει η συνείδησή τους να κάνουν «μαχόμενη», «αντισταλινική», «φιλελεύθερη» δημοσιογραφία με το βάρος 2,1 τόνων ηρωίνης;

Μαρκούζε, η επίμονη αντίφαση

Φραγκίσκος Λαγωνικάκης (Poexania)

Για τη Σχολή της Φρανκφούρτης, δεν έχω διαβάσει πάρα πολλά πράγματα. Η επαφή μου με αυτήν συνοψίζεται στο έργο του Μαξ Χορκχάιμερ «Οι Εβραίοι και η Ευρώπη»¹, σε κάποια αποσπάσματα από τη «διαλεκτική του διαφωτισμού» (Αντόρνο και Χορκχάιμερ) και σε αρκετές αναφορές τρίτων στο έργο τους καθώς και κάποια αποσπάσματα από κείμενα του Βάλτερ Μπέντζαμιν από τα οποία σχεδόν τίποτα δε θυμάμαι.
Στο συγκεκριμένο άρθρο πρόκειται να σταθώ σε έναν ισχυρισμό του Μαρκούζε σχετικό με μια από τις βασικές αντιφάσεις του καπιταλισμού. Το «πρόβλημα» είναι ότι αυτόν τον ισχυρισμό δεν τον διάβασα από κάποια πρωτογενή πηγή, αλλά σε κάποιο βιβλίο το οποίο αποπειράται μέσα σε μερικές δεκάδες σελίδες να συνοψίσει κάποιες από τις βασικές αρχές της Σχολής της Φρανκφούρτης, εξού και το απολογητικό ύφος στον πρόλογό μου.
Παραθέτω το εν λόγω απόσπασμα:
«Στην ύστερη βεβαίως φάση ανάπτυξης της Σχολής, ο Μαρκούζε ασχολήθηκε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον με την επεξεργασία του δομικού υπόβαθρου της κριτικής θεωρίας, υποστηρίζοντας ότι η γνωστή αντίφαση ανάμεσα στις σχέσεις και τις δυνάμεις παραγωγής δεν ισχύει πλέον στον ώριμο καπιταλισμό. Σύμφωνα με το Μαρκούζε, οι παραγωγικές δυνάμεις στην ύστερη καπιταλιστική κοινωνία δημιουργούν τόσο πολύ πλούτο, ώστε, αντί να έρχονται σε σύγκρουση με την ατομική ιδιοκτησία, την ενισχύουν.»²
Πριν προχωρήσουμε στην κριτική της παραγράφου, ας εξηγήσουμε πολύ σύντομα την συγκεκριμένη αντίφαση. Για τον Μαρξ στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής –αλλά και σε όλους τους προηγούμενους τρόπους παραγωγής- υπάρχουν μια σειρά από αναπόδραστες/άλυτες αντιφάσεις. Μια τέτοια θεμελιώδης αντίφαση είναι η αντίφαση ανάμεσα στις σχέσεις και στις δυνάμεις παραγωγής. Τι εννοούμε με αυτό; Ας το δούμε με ένα παράδειγμα από το απώτερο παρελθόν.
Κατά την περίοδο της ιστορίας που οι μεσαιωνικές παραδόσεις δεν είχαν ακόμη εξαφανιστεί, αλλά που είχε αποφασιστικά αρχίσει να αναδύεται ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, αυτή η αντίφαση ήταν ιδιαίτερα εμφανής. Ο καπιταλισμός ως πιο προοδευτικό οικονομικό σύστημα ριζοσπαστικοποίησε τα μέσα και τις μεθόδους παραγωγής με τέτοιο τρόπο που το προηγούμενο μοντέλο σχέσεων του ήταν εμπόδιο στο πολιτικό, στο κοινωνικό αλλά και στο οικονομικό επίπεδο. Η ριζοσπαστικοποίηση των μεθόδων παραγωγής ζητούσε με επαναστατικό τρόπο να διαρρήξει τις καθυστερημένες φεουδαρχικές σχέσεις, να εμπορευματοποιήσει τη Γη των ευγενών, να ανατρέψει την εξουσία που τους έδιναν οι τίτλοι ευγενείας εις βάρος της νέας «αριστοκρατίας», αυτής του πλούτου. Ο καπιταλισμός κατάφερε να λύσει αυτές τις αντιφάσεις με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στην εποχή του (πχ με τη Γαλλική Επανάσταση στη Γαλλία) μόνο και μόνο για να δημιουργήσει τις δικές του. Αντιφάσεις οι οποίες αντίθετα με τα όσα υποστήριζε ο Μαρκούζε παραμένουν άλυτες μέχρι και σήμερα. Αυτές κατά τον Μαρξ, πρόκειται να λυθούν μόνο στον κομμουνισμό. Για την ακρίβεια, η ίδια η ύπαρξη των εσωτερικών του αντιφάσεων ένας από τους παράγοντες που [ενδέχεται να]/θα οδηγήσουν στην ανατροπή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.

Δε μας τα λέει καλά ο Χέρμπερτ. Φωτογραφία από τα κινήματα του Μάη του 68 με τα οποία συνδέθηκε το όνομα του

Ας επιστρέψουμε όμως στο επιχείρημα του Μαρκούζε, όπως αυτό παρουσιάζεται από τον Craib. Αλήθεια, πως είναι δυνατόν να έχει λυθεί αυτή η αντίφαση όταν παρατηρούνται τα εξής στην ώριμη καπιταλιστική κοινωνία:
Να μένουν αδιάθετες ολόκληρες στρατιές από ικανούς εργάτες σε όλο τον κόσμο (συστημική ανεργία), εργάτες οι οποίοι αν αξιοποιούνταν θα αυξάνονταν η συνολική διαθέσιμη παραγωγή. Ένας από τους λόγους που αυτοί οι εργάτες μένουν αναξιοποίητοι είναι το γεγονός πως οτιδήποτε δεν μπορεί να απορροφηθεί στον καπιταλισμό ως εμπόρευμα από την αγορά, δεν έχει νόημα να παραχθεί αφού δεν πρόκειται να αποφέρει κέρδος στους ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής (το προϊόν που δεν πωλείται, αν δεν μπορούν να το αξιοποιήσουν με άλλο τρόπο, προτιμούν να το ρίξουν στη χωματερή αντί να το διαθέσουν δωρεάν ή σε ασύμφορη τιμή). Άσχετα λοιπόν με το τι ανάγκες έχει ο κόσμος από αγαθά πρώτης ανάγκης, τόσο η διανομή των αγαθών όσο και το σαμποτάρισμα της παραγωγής – εξαιτίας της φύσης του καπιταλισμού- δεν επιτρέπει την κάλυψη των αναγκών αυτών. Μάλιστα η φύση του καπιταλισμού, δηλαδή οι σχέσεις που αυτός παγιώνει, καθιστά την όποια καινοτομία στις μεθόδους παραγωγής και στις τεχνικές προβληματική για την ανθρωπότητα. Μια μηχανή, για παράδειγμα, που παράγει όσο θα παρήγαγαν 100 εργάτες, πετάει εκτός παραγωγής αυτούς τους εργάτες, αυξάνοντας έτσι την συνολική ανεργία.

Λαμβάνοντας τα παραπάνω υπόψη, το επιχείρημα του Μαρκούζε μοιάζει κάπως αφελές, αφού κάθε άλλο παρά λυμένη είναι η αντίφαση ανάμεσα στις σχέσεις και στις δυνάμεις παραγωγής. Η ανάπτυξη των δυνάμεων παραγωγής όχι μόνο καθυστερείται από τις καπιταλιστικές σχέσεις, αλλά και στο βαθμό που παρατηρείται πρόοδος, αντί αυτή να ωφελεί την ανθρωπότητα, γυρίζει και της επιτίθεται. Το μεγάλο λάθος που κάνει ο Μαρκούζε κατά τη γνώμη μου, είναι ότι ερμηνεύει την εντατικοποίηση της παραγωγής του ύστερου καπιταλισμού και το φαινόμενο του υπερκαταναλωτισμού στη Δύση ως αέναη απελευθέρωση των δυνάμεων της παραγωγής, κάτι που δεν ισχύει.

Σε παλιότερο μου άρθρο είχα γράψει για την εγκατάλειψη του επαναστατικού χαρακτήρα του μαρξισμού από τα αναθεωρητικά ρεύματα και τους μετά-μαρξιστές. Στην κριτική μου συμπεριλαμβάνω και τη Σχολή της Φρανκφούρτης. Πιστεύω στα ίδια πλαίσια απονεύρωσης του μαρξισμού, κινείται και η παραπάνω δήλωση του Μαρκούζε. Πάντως, όπως γράφω και στο προηγούμενο άρθρο, αν κάτι δείχνει αυτή η συνεχής ενασχόληση με το μαρξισμό, έστω και όταν υπηρετεί την αποδόμηση του, είναι ότι αυτός παραμένει σχετικός όσα χρόνια και αν περάσουν.
Φραγκίσκος Λαγωνικάκης(Poexania)

1 Έχω γράψει και μια εργασία πάνω στο «Οι Εβραίοι και η Ευρώπη», διαπιστώνω ότι δεν την έχω ανεβάσει στο net, αν δεν έχει χαθεί από τον υπολογιστή μου θα την ανεβάσω σύντομα. Ίσως μάλιστα να κάνω και κάποιες προσθήκες αφού σήμερα έχω μια λίγο καλύτερη εικόνα για τη Σχολή της Φρανκφούρτης ώστε να είμαι σε θέση να συνδέσω το συγκεκριμένο έργο με τις ευρύτερες θεωρητικές παραδόσεις της.

2 Ian Craib, Σύγχρονη Κοινωνική Θεωρία, από τον Πάρσονς στον Χάμπερμας, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2009, 12^η έκδοση, σελ. 426.

Ο ΜΑΤατζής που φυλούσε το «αναπτυξιακό συνέδριο» της Θεσσαλονίκης…

       

Αποφασίσαμε να πάμε από τον Εύοσμο στη συγκέντρωση του Βαρδάρη με τα πόδια διασχίζοντας τη «Μοναστηρίου» από το ύψος των ΚΤΕΛ. Όταν φτάσαμε κοντά στο ξενοδοχείο που γινόταν το «αναπτυξιακό συνέδριο» του ΣΥΡΙΖΑ, τα ΜΑΤ ήδη είχαν πάρει θέση στο δρόμο αλλά οι κλούβες δεν τον έφρασαν εντελώς. Η ώρα ήταν ακόμα πέντε και μισή κι έτσι οι χωροφύλακες ήταν χαλαροί. Κόσμος κινούνταν και προς τις δύο κατευθύνσεις της «Μοναστηρίου» με τα πόδια και όλα έδειχναν ότι τα ΜΑΤ προετοιμάζονταν για τη διαδήλωση. Καθώς βαδίζαμε να περάσουμε από το μπλόκο μας φώναξε ένας πονηρός ΜΑΤατζής και μας ρώτησε που πάμε.

– Στη διαδήλωση του ΠΑΜΕ στο Βαρδάρη!

– Πού;!

– Στη διαδήλωση του ΠΑΜΕ στο Βαρδάρη!

– Δεν μπορείτε να περάσετε.

– Γιατί;!

– Γιατί περνάνε μόνο όσοι έχουν πρόσκληση!

– Και αυτοί όλοι που κινούνται αυτή τη στιγμή στο δρόμο, όχι για να πάνε στο ξενοδοχείο, έχουν πρόσκληση;!

– Απαγορεύεται.

– Θα μας απαγορεύσεις να περπατήσουμε στη «Μοναστηρίου»;!

Ο χωροφύλακας που ήθελε να μας κάνει να κάνουμε τον γύρο του θριάμβου για να παινεύεται μετά στους ομοϊδεάτες του, όπως παινεύεται όταν δέρνει κόσμο, ζορίστηκε με την επιμονή και φώναξε τον αξιωματικό, ο οποίος το σκέφτηκε αλλά μας άφησε να περάσουμε! Σκεφτήκαμε ότι εάν υπήρχε διαταγή να μην περνάει κόσμος με τα πόδια δεν υπήρχε περίπτωση να μας αφήσουν να περάσουμε παρ’ όλο που ήμασταν δύο άτομα κι όχι τσούρμο. Απ’ την άλλη εάν δεν υπήρχε διαταγή ο χωροφύλακας απλά προσπάθησε να μας κάνει καψόνι.

Παραπέρα οι απορίες μας λύθηκαν. Μπροστά σε μεγάλο κατάστημα μεγάλης πολυεθνικής αλυσίδας το οποίο βρίσκεται απέναντι από το ξενοδοχείο που γινόταν το «αναπτυξιακό συνέδριο» υπήρχαν άλλοι χωροφύλακες. Σταματήσαμε, τους χαιρετήσαμε και τους ρωτήσαμε, καθώς είδαμε ότι το κατάστημα έσφυζε από πελατεία, εάν απαγορευόταν να μπούμε στο κατάστημα για να ψωνίσουμε! «Όχι βέβαια», απάντησε ένας χωροφύλακας, «η Μοναστηρίου είναι ανοιχτή για τους πεζούς»!

Η «Μοναστηρίου» ήταν ανοιχτή για τους πεζούς γιατί δεν θα τολμούσαν ποτέ να κλείσουν οι πανηγυρτζήδες της κυβέρνησης έναν δρόμο στον οποίο βρίσκεται ένα πολυκατάστημα και να παίξουνε με τα κέρδη του. Απ’ την άλλη ο Ματατζής δεν θεώρησε λογικό να αφήσει να περάσει όλος ο κόσμος κι έτσι δημιούργησε συνθηματικό! Το συνθηματικό λοιπόν για να περάσουμε από τον Ματατζή ήταν το όνομα του πολυκαταστήματος, εμείς όμως είπαμε το όνομα του ΠΑΜΕ το οποίο δεν έχει και μεγάλη πέραση στους χωροφυλάκους!

Χαρίλαος Ταπαρίδης

Ο ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΙΤΡΙΝΟ ΦΑΚΕΛΟ☺ ΕΘΕΣΕ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗ ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ☺

☺☺☺

Γιατί ο αγωνιστής Παναγιώτης Λαφαζάνης ανέβηκε με σκάλα στην κλούβα των ΜΑΤ σε συγκέντρωση κατά των πλειστηριασμών;! 

Γιατί ο αγωνιστής Παναγιώτης Λαφαζάνης έθεσε σε κίνδυνο τη σωματική του ακεραιότητα ανεβαίνοντας στη σκάλα;! 

Γιατί ο αγωνιστής Παναγιώτης Λαφαζάνης με αυταπάρνηση και αυτοθυσία σκαρφάλωσε στην κλούβα των ΜΑΤ;!

Μα φυσικά για να μπορούν να τον φωτογραφίσουν όλοι οι τηλεοπτικοί φακοί! 

Ο άνθρωπος που συνηγόρησε στο άνοιγμα της Βουλής τον Δεκαπενταύγουστο του 2015 για να ψηφιστεί με πολιτικό πραξικόπημα το τρίτο μνημόνιο και μεταξύ των άλλων να αρπαγεί η λαϊκή κατοικία, τώρα παριστάνει τον αγωνιστή και ανεβαίνει με σκάλες στις κλούβες των ΜΑΤ για να βγει φωτογραφία!

Μπράβο στον αγωνιστή Παναγιώτη Λαφαζάνη! 

Όλο και κάποιους αφελείς θα κοροϊδέψει παίρνοντας την ψήφο τους! 

Μπράβο στον Παναγιώτη Λαφαζάνη που μαζί με την Ζωή Κωνσταντοπούλου θα συναγωνιστούν τον Λεβέντη σε λεβεντιές!!

Μαυρομάτης

Κ for Κυβέρνηση: Το “Κάπα” του Γ. Μπανιά και του ΚΚΕ Εσωτερικού

Σφυροδρέπανος

Σήμερα είναι η επέτειος του θανάτου του Γ. Μπανιά, ιστορικού στελέχους του χώρου της λεγόμενης “ανανεωτικής Αριστεράς”, που σε πολλές εκδοχές της ανανεώθηκε τόσο πολύ, ώστε να καταλήξει στην παμπάλαια σκουριά της σοσιαλδημοκρατίας. Κι αυτή είναι μια παράδοξη παραλλαγή της γνωστής ρήσης του Γκράμσι για την εποχή των τεράτων, το νέο που παλεύει να γεννηθεί και το παλιό που αντιστέκεται -για αυτό και πολλές φορές περιβάλλεται το μανδύα της ανανέωσης.
Δε σκοπεύω να παραθέσω κάποια εξαντλητική ιστορική αναδρομή στην πολιτική διαδρομή του Μπανιά -που υπήρξε στα νιάτα του, για ένα φεγγάρι, μέλος του παράνομου ΚΚΕ, στο εξωτερικό, αλλά ταυτόχρονα και του ΚΚ Αυστρίας -ή το ΚΚ Γερμανίας, κατά άλλες πηγές! Θα σταθώ μόνο σε ένα-δύο σημεία, που είναι από τα πιο χαρακτηριστικά της προσωπικής του πορείας, και δίνουν το πολιτικό του στίγμα.
Στα μέσα της δεκαετίας του 80′, το λεγόμενο “ΚΚΕ Εσωτερικού” περνούσε μια σημαντική εσωτερική κρίση σχετικά με την ταυτότητά του και την ανάγκη μετεξέλιξής του, η οποία τελικά και υπερψηφίστηκε -καταλήγοντας στην ΕΑΡ που συνεργάστηκε με το ΚΚΕ στον Ενιαίο Συνασπισμό- ενάντια σε μια ισχυρή μειοψηφία, γύρω από το γραμματέα του κόμματος, που συνέχισε με το ίδιο όνομα και την προσθήκη του όρου “ανανεωτική αριστερά”. Η ίδια που έμεινε αργότερα και στο αρκτικόλεξο της ΑΚΟΑ.
Η διαφωνία του Μπανιά θα μπορούσε να συνοψιστεί στα εξής δύο ζητήματα. Πρώτον, η διατήρηση του περιβόητου “κάπα”, δηλ του όρου “κομμουνιστικό” στο όνομα του πολιτικού φορέα. Και κατά δεύτερον, η αρνητική στάση σε μια πιθανή κεντρική συνεργασία με το ΚΚΕ. Από αυτήν την τελευταία άποψη, θα μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε σε όσους έμειναν τότε στο (μετεξελιγμένο) “εσ.” ότι ήταν ειλικρινείς σε ό,τι αφορά τη συνεργασία, την ενότητα κτλ.
Ο Γ. Μπανιάς εγκατέλειψε τελικά το όνομα -όχι όμως και τον όρο “κομμουνιστικό”- με την ΑΚΟΑ, η οποία συμμετείχε αργότερα και στο Συνασπισμό, που μετεξελίχθηκε με τη σειρά του στο Σύριζα, το σημερινό κυβερνών κόμμα.

Ο ίδιος δεν πρόλαβε το Σύριζα να εκτινάσσει τα ποσοστά του και να μετατρέπεται σε κόμμα εξουσίας, αφού έφυγε το Μάρτη του 2012, λίγους μόλις μήνες πριν από τις διπλές εκλογές εκείνου του χρόνου, που έκαναν το Σύριζα αξιωματική αντιπολίτευση -ενώ στην πολιτική κηδεία του, το φέρετρό του σκεπαζόταν από τη σημαία του “ΚΚΕ εσ.” κι όχι του Σύριζα.Από αυτήν την άποψη, δεν πρόλαβε να δει τους καρπούς της δράσης του, τις προσδοκίες του να επιβραβεύονται, άφησε όμως τη σπορά του και πολλούς νεότερους ηλικιακά συντρόφους του, που σήμερα είναι κυβερνητικά στελέχη.
Αν έπρεπε να εκφράσουμε με σύγχρονους όρους την τότε διαφοροποίησή του με τον Κύρκο, θα λέγαμε πως το ανανεωτικό ρεύμα του Κύρκου εκφράστηκε κατεξοχήν από τη ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη, που σήμερα είναι η μισή στο Κίνημα Αλλαγής (το ψευδώνυμο του νέου ΠΑΣΟΚ), εκτός από τον κυρ-Φώτη που είναι κι αυτός στην κυβέρνηση του Σύριζα. Ενώ το ανανεωτικό ρεύμα του Μπανιά, είναι κομμάτι του βαθέως Σύριζα, που ουδέποτε προβληματίστηκε κι αμφισβήτησε τις κεντρικές επιλογές του. Οι διαφορές δηλαδή παραμένουν δυσδιάκριτες έως ανύπαρκτες.
Το βασικό όμως είναι πως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, φαίνεται να δικαιώνεται η μάχη αυτών των ρευμάτων για το περιβόητο “κάπα”. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με τον κομμουνισμό -ούτε καν με τις θέσεις του ευρωκομμουνισμού της εποχής εκείνης, αν και οπωσδήποτε εκεί έχει τις ρίζες του- ούτε καν με το κόμμα, αλλά με την κυβέρνηση, που είναι ο αυτοσκοπός για το σύγχρονο Σύριζα και για κάθε αστικό κόμμα, που σέβεται τον εαυτό του.
Τα υπόλοιπα “κάπα” ξεχάστηκαν γρήγορα, έγιναν βαρίδια, έχασαν ακόμα και την επικοινωνιακή τους αξία, και σε κάθε περίπτωση, περισσεύουν…

Σήμερα θα έχουμε όνειρα γλυκά…

       

Σήμερα επιτέλους θα έχουμε όνειρα γλυκά όσοι είχαμε τη χαρά να πάμε στο Αναπτυξιακό Συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Μπορεί να μην καταφέραμε να φτάσουμε μέχρι το ξενοδοχείο που φιλοξενούσε το συνέδριο για να ακούσουμε τις εξαγγελίες και να δοκιμάσουμε τα εδέσματα, αφού δεν μπορέσαμε να προμηθευτούμε προσκλήσεις, αλλά η κυβέρνηση της αριστεράς φρόντισε να μη μας αφήσει παραπονεμένους! Μας τράταρε ροπαλιές και χημικά! Δεν έχουμε παράπονο! Ας είναι καλά ο ΣΥΡΙΖΑ που θα καταργούσε τα ΜΑΤ! Αν καταργούνταν τα ΜΑΤ ποιος θα μας κερνούσε σήμερα χημικά;!

Κ. Νότνολ

Διαχωρισμοί με σκοπιμότητα

Τη βρώμικη φάμπρικα του διαχωρισμού και της διχόνοιας μεταξύ των εργαζομένων ξανάπιασαν ορισμένοι, που ανακάλυψαν «υψηλές αμοιβές» για τους δημοσίους υπαλλήλους και «επιστροφή στη χρυσή εποχή» του Δημοσίου, σύμφωνα με χτεσινά δημοσιεύματα. Αξιοποιώντας τα στοιχεία μελέτης που καταγράφει σχετικά υψηλότερους μέσους μισθούς στο Δημόσιο, σε σύγκριση με τον ιδιωτικό τομέα, κρύβουν ότι οι μισθοί είναι άθλιοι για τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων, ανεξάρτητα από το αντικείμενο και τον τομέα δουλειάς. Κι ότι γι' αυτό ευθύνονται όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, και η σημερινή των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι ίδιοι που πρωτοστατούν σε τέτοιους διαχωρισμούς, δεν ζητάνε να αυξηθούν οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα, αλλά φτιάχνουν κλίμα για παραπέρα μείωση των μισθών στο Δημόσιο, στρώνοντας το έδαφος στην κυβέρνηση να ξεδιπλώσει τέτοιους σχεδιασμούς. Αυτοί που βλέπουν «υψηλές αμοιβές» στο Δημόσιο, ας ρωτήσουν έναν συμβασιούχο επικουρικό γιατρό πόσα παίρνει και αν τα βγάζει πέρα, ή τι θα κάνει όταν λήξει η σύμβασή του και ξαναρχίσει η εργασιακή περιπλάνηση. Ας ρωτήσουν τους εργαζόμενους της «κοινωφελούς εργασίας», που ανακυκλώνονται στους δήμους, πώς ζουν και αν μπορούν να συντηρήσουν τον εαυτό τους, πόσο μάλλον τις οικογένειές τους.

***

Στην πραγματικότητα, οι μισθωτοί στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα, ιδιαίτερα οι νεοπροσλαμβανόμενοι, βράζουν στο ίδιο καζάνι. Το χτύπημα στους μισθούς τα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης ήταν μεγάλο, όπως και στις εργασιακές σχέσεις, που άλλαξαν άρδην και στο Δημόσιο, με γενίκευση των ελαστικών μορφών απασχόλησης. Το ίδιο ισχύει και με τα ασφαλιστικά και άλλα δικαιώματα, όπου τέτοιοι διαχωρισμοί αξιοποιήθηκαν και στο παρελθόν για να συρθούν ακόμα πιο κάτω όλοι οι εργαζόμενοι. Για παράδειγμα, στο όνομα της «άρσης των ανισοτήτων» ανάμεσα στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα και με πρόσχημα τα δήθεν «προνόμια» των μητέρων εργαζομένων στις πρώην ΔΕΚΟ, η λαίλαπα των ανατροπών χτύπησε όλους τους ασφαλισμένους, οι συντάξεις κατακρεουργήθηκαν, το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης αυξήθηκε για όλους στα 67 χρόνια. Το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του, παίζουν επιδέξια το χαρτί του «κοινωνικού αυτοματισμού» και των διαχωρισμών, με σκοπό να υπονομεύσουν την προοπτική της κοινής πάλης για ανάκτηση των απωλειών, σύγχρονα δικαιώματα και ικανοποίηση των διευρυνόμενων λαϊκών αναγκών. «Ειδικοί» και γραφιάδες παίζουν το παιχνίδι της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων, που θέλουν τους εργαζόμενους διαιρεμένους, να κατηγορεί ο ένας τον άλλο για τη φτώχεια του και να μένει στο απυρόβλητο η πολιτική φτωχοποίησης του λαού, για να ανακάμψουν τα κέρδη και η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου.

***

Στο ίδιο γήπεδο παίζει και η ΝΔ, που καταλογίζει στην κυβέρνηση «διόγκωση» του Δημοσίου με αθρόες προσλήψεις. Ο Κυρ. Μητσοτάκης μιλάει για προσλήψεις, όταν, για παράδειγμα, με την τελευταία προκήρυξη που έκανε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για τους συμβασιούχους των ΟΤΑ, από την επόμενη βδομάδα, χιλιάδες εργαζόμενοι στην καθαριότητα των δήμων οδηγούνται στην ανεργία. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ βρήκε στην αξιωματική αντιπολίτευση τον πιο βολικό «αντίπαλο» για να εξαγνίσει την αντιλαϊκή της πολιτική. Για ποιες άραγε προσλήψεις μιλάνε, όταν τα νοσοκομεία στενάζουν από την έλλειψη προσωπικού, όταν στην Παιδεία καταγράφονται χιλιάδες κενά, όταν κοινωνικές δομές φυτοζωούν χωρίς να καλύπτουν ούτε στοιχειωδώς τις λαϊκές ανάγκες; Και οι δύο άλλωστε είναι θερμοί θιασώτες της «ευελιξίας» και της προσωρινής απασχόλησης, που σταθερά επεκτείνονται και στο δημόσιο τομέα. Την πολιτική που εφάρμοσε τόσα χρόνια η ΝΔ, την υλοποιεί με θρησκευτική ευλάβεια και ζήλο η σημερινή κυβέρνηση. Σκιαμαχούν πάνω από τα συντρίμμια στην αγορά εργασίας και στους μισθούς, που και οι δύο με την πολιτική τους προκάλεσαν.

***

Γι' αυτό οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα δεν πρέπει να «τσιμπήσουν» στο σκηνικό που στήνεται. Με τον κοινό τους αγώνα, χρειάζεται πιο αποφασιστικά να διεκδικήσουν αυξήσεις στους μισθούς, σταθερή και μόνιμη δουλειά με πλήρη δικαιώματα, κατάργηση της «ευελιξίας», χρηματοδότηση σε Υγεία - Πρόνοια - Παιδεία από το κράτος στο ύψος των πραγματικών αναγκών. Οι εστίες αγώνα που αυτήν την περίοδο ξεδιπλώνονται σε μια σειρά από κλάδους, η πάλη για Συλλογικές Συμβάσεις, οι διεκδικήσεις ενάντια στην «ευελιξία» και το παραπέρα ξεχαρβάλωμα της αγοράς εργασίας, πρέπει να γίνουν κοινή υπόθεση όλων των εργαζομένων. Γιατί είτε εργοδότης είναι το κράτος είτε η καπιταλιστική επιχείρηση, οι εργαζόμενοι βιώνουν τα ίδια προβλήματα, βρίσκονται στην ίδια βάρκα, έχουν κοινό ταξικό αντίπαλο.

Πολλά αντιλαϊκά σενάρια...

Εδώ και μερικές μέρες, στην προοπτική της «καθαρής εξόδου» από τα μνημόνια, που προπαγανδίζει η κυβέρνηση, και στο σενάριο της «προληπτικής γραμμής στήριξης», που προβάλλεται είτε ως «κίνδυνος» είτε ως «αντιπρόταση» από ορισμένα αστικά επιτελεία, προστέθηκε το ενδεχόμενο να υπάρξει «τεχνική παράταση» του 3ου μνημονίου, άγνωστο για πόσον καιρό μετά τον Αύγουστο του 2018, οπότε προβλεπόταν η τυπική του ολοκλήρωση.
Θυμίζουμε ότι αντίστοιχη παράταση δόθηκε και στο 2ο μνημόνιο, το Δεκέμβρη του 2014, με τον τότε υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, Β. Σόιμπλε, να δηλώνει ότι «η Ελλάδα χρειάζεται λίγο χρόνο ακόμα για να ολοκληρώσει τις μεταρρυθμίσεις». Τον Αύγουστο της επόμενης χρονιάς, και αφού μεσολάβησαν οι εκλογές του Γενάρη, η κυβέρνηση ψήφισε το 3ο μνημόνιο, μαζί με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι.
Οπως και τότε, έτσι και σήμερα, ανεπίσημα διακινείται η «εξήγηση» ότι δεν επαρκεί ο χρόνος μέχρι το Γιούρογκρουπ του Ιούνη για να νομοθετήσει η κυβέρνηση όλα τα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα της 4ης «αξιολόγησης», και επομένως χρειάζεται να παραταθεί η ισχύς του μνημονίου. Ετσι, η συζήτηση αξιοποιείται και για τον εκβιασμό του λαού να δεχτεί αδιαμαρτύρητα νέα μέτρα και θυσίες, στο όνομα της «ανάκαμψης», μετά από σχεδόν εννιά χρόνια κρίσης.
Αναπόφευκτα, ωστόσο, η εξέλιξη αυτή επαναφέρει στην επικαιρότητα την κόντρα ανάμεσα στην ΕΕ και στο ΔΝΤ, με αιχμή τη διαχείριση του ελληνικού κρατικού χρέους. Θυμίζουμε ότι, παράλληλα με την 4η «αξιολόγηση», θα πρέπει μέσα στο επόμενο δίμηνο να καταληχθεί αν το ΔΝΤ θα συμμετάσχει ή όχι στο «πρόγραμμα» για την Ελλάδα, αφού συμφωνηθούν με την Ευρωζώνη οι όροι επίτευξης των δημοσιονομικών στόχων που θέτουν τα μνημόνια για τα επόμενα χρόνια και αντίστοιχα ο τρόπος διευθέτησης του ελληνικού χρέους.
Η αντιπαράθεσή τους, βέβαια, έχει ευρύτερες οικονομικές και γεωπολιτικές διαστάσεις. Συνδέεται με τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ευρωζώνη, κυρίως τη Γερμανία, ενώ αντανακλάται και σε αντιθέσεις στο εσωτερικό της Ευρωζώνης, στο φόντο της αβέβαιης και αναιμικής ανάπτυξης. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στον εμπορικό πόλεμο που φουντώνει ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, αλλά και στις αντιθέσεις για το μέλλον των ΕΕ - Ευρωζώνης, όπου ομάδες κρατών αντιδρούν στη «γερμανοκεντρική» δημοσιονομική πολιτική.
Μέσα απ' αυτό το πρίσμα πρέπει να ιδωθεί και η πρόταση της Κριστίν Λαγκάρντ (και μάλιστα σε ομιλία της στο Βερολίνο) να αναπτύξουν τα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης ένα δικό τους ενιαίο μηχανισμό, αντίστοιχο του ΔΝΤ, μια «εκσυγχρονισμένη ένωση κεφαλαιαγορών, μια βελτιωμένη τραπεζική ένωση και να κινηθούν προς μια μεγαλύτερη δημοσιονομική ενοποίηση, ξεκινώντας με μια κεντρική δημοσιονομική ικανότητα, προκειμένου η Ευρωζώνη να προετοιμαστεί για την επόμενη οικονομική ύφεση».
Με το «Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο» εμφανίζεται να συμφωνεί και η Γερμανία, με όρους όμως που θα περιφρουρούν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας της έναντι άλλων κρατών - μελών.
Πάντως, αν κάτι ξεχωρίζει από τη δήλωση Λαγκάρντ, είναι ότι τα ισχυρότερα ιμπεριαλιστικά κέντρα και κράτη προετοιμάζονται για την επόμενη κρίση, πριν καλά καλά ξεφύγουν από τη δίνη της προηγούμενης.
Οπως και να 'χει, είτε με «καθαρή έξοδο» είτε με παράταση των μνημονίων είτε με ΔΝΤ στο πρόγραμμα ή με Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης, ο λαός όσο κι αν ψάξει δεν πρόκειται να βρει πουθενά το δικό του συμφέρον σ' αυτούς τους σχεδιασμούς και ανταγωνισμούς, όπου η συνέχιση και ένταση της αντιλαϊκής πολιτικής είναι η μόνη σταθερά. Προϋποθέσεις διεξόδου προς όφελός του μπορεί να διαμορφώσουν μόνο η ένταση της δουλειάς για την ανασύνταξη του κινήματος και την Κοινωνική Συμμαχία, η πάλη ενάντια στο κεφάλαιο, για τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.

Στο ίδιο γήπεδο

Πολλή κουβέντα τροφοδοτεί στο αστικό πολιτικό σύστημα η πρόταση του Κινήματος Αλλαγής περί συνταγματικής αναθεώρησης, ζήτημα γύρω από το οποίο εξελίσσονται διάφορες διεργασίες τις τελευταίες μέρες. Βέβαια, είτε δει κανείς το «φλερτ» του ΣΥΡΙΖΑ, με την επιστολή Τσίπρα και τα περί «προοδευτικής τομής που είναι αναγκαία», είτε τις διαφωνίες π.χ. του Ευ. Βενιζέλου, άλλων στελεχών της «κεντροαριστεράς» ή της ΝΔ, με βασική ένσταση ότι δεν είναι τώρα το κατάλληλο «μομέντουμ» να ανοίξει το θέμα του Συντάγματος, παντού το «παρασύνθημα» είναι το ίδιο. Οτι οι αλλαγές που προτείνονται είναι απαραίτητες για τον εκσυγχρονισμό του αστικού κράτους και την αποδοτικότερη λειτουργία του προς όφελος των επιχειρηματικών ομίλων, για τη θωράκιση και τη διεύρυνση της κερδοφορίας τους. Αντίστοιχα παραδείγματα προσφέρουν και τα λεγόμενα «εθνικά θέματα», όπου πίσω από τις διαφωνίες των άλλων αστικών κομμάτων για πλευρές των κυβερνητικών χειρισμών, όλοι μαζί, εθνικιστές και κοσμοπολίτες, «προοδευτικοί» και «συντηρητικοί», πορεύονται και επιχειρηματολογούν με γνώμονα το στόχο της αστικής τάξης για «γεωστρατηγική αναβάθμιση». Στην πραγματικότητα, λοιπόν, κάθε φορά που ανακατεύεται η «σούπα» των διεργασιών στο πολιτικό σύστημα, αποκαλύπτεται σε όλο της το «μεγαλείο» η ταύτιση όλων των αστικών κομμάτων στους βασικούς στόχους και στα ζητούμενα του κεφαλαίου. Ταύτιση που τους αναγκάζει τελικά να αναζητούν όλο και πιο μακριά από την ουσία το στήσιμο των μεταξύ τους «διαχωριστικών γραμμών», για να εγκλωβίσουν το λαό. Αυτήν ακριβώς την ουσία, τη στρατηγική του κεφαλαίου, είναι που δεν πρέπει να χάσει από τα μάτια του ο λαός, βάζοντάς την στο επίκεντρο της πάλης του.