Φασίστες μισογύνηδες…

       

Ο ένας μετά τον άλλον οι φασίστες βγαίνουν από το πετσί τους και δείχνουν την μαυρίλα και τον σκοταδισμό τους, δείχνουν την αλητεία και το θράσος τους, δείχνουν τι είναι ικανοί να κάνουν εάν δεν τους περιορίσει ο λαός.

Ένας ακόμα φασίστας, γνωστός για τις φασιστικές ιδέες που εκφράζει με κάθε ευκαιρία, ζηλεύοντας τον συνάδελφό του φασίστα που είχε δείρει σε τηλεοπτική συνέντευξη γυναίκα, προέβη σήμερα σε ξυλοδαρμό γυναίκας σε δημόσια συνεδρίαση γιατί εκείνη δεν θέλησε να τον αφήσει να ολοκληρώσει το θεάρεστο έργο του σκισίματος των αφισών!

Ο μισογύνης αυτός «κυριλές», ο γιάπης με τα κοστούμια και τις γραβάτες, που καταγγέλλει τον κομμουνισμό ως ανελεύθερο και δικτατορικό καθεστώς, δεν δίστασε καθόλου να ξυλοκοπήσει γυναίκα δείχνοντας ότι ο φασισμός έχει πολλές «φωλιές» και πολλά «πρόσωπα»! Προφανώς αυτό το χαμένο κορμί θεωρεί τον κομμουνισμό ανελεύθερο καθεστώς γιατί στις πρώην Λαϊκές Δημοκρατίες το να σηκώσεις χέρι πάνω σε γυναίκα είχε πολύ βαριά τιμωρία. Προφανώς αυτός ο φασιστοδημοκράτης έχει ως πρότυπό του την Σαουδική Αραβία όπου το ξυλοφόρτωμα της γυναίκας είναι και δείγμα ανδρισμού.

Τα σημερινά κατορθώματα του μισογύνη είναι μία απάντηση και σε όσους αναρωτιούνταν «γιατί ασχολείστε μαζί του και του δίνεται αξία»! Δεν χρειάζεται να δώσεις αξία σε τέτοια υποκείμενα! Την παίρνουν μόνα τους με τις γροθιές τους αν δεν τα απομονώσεις εγκαίρως!

Κώστας Β.

Μια διαφορετική συνέντευξη

Τα κεντρικά γραφεία του ΚΚΕ φαίνονται από μακριά, καθώς πλησιάζεις στον σταθμό «Περισσός» του Ηλεκτρικού. Με το που περνάς το κατώφλι του «Σπιτιού του Λαού», όπως είναι ευρέως γνωστό, ένα ογκώδες σφυροδρέπανο από πάνω, ένα μνημείο του Νίκου Μπελογιάννη στη δεξιά πλευρά και στα αριστερά ένα εμβληματικό άγαλμα του Λένιν σε προϊδεάζουν αμέσως για το χώρο όπου βρίσκεσαι. Στην είσοδο του κτιρίου, όσο περίμενα για να ανέβω στο γραφείο του γενικού γραμματέα της Κ.Ε. του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα παρατηρούσα το πολύ μεγάλο ψηφιδωτό του καλλιτέχνη Τάσσου που αποτυπώνει μια διαδήλωση γυναικών με υψωμένες γροθιές, ενώ παντού ήταν κρεμασμένα συνθήματα όπως «Σοσιαλισμός, αναγκαίος και επίκαιρος». Το γραφείο του κ. Κουτσούμπα, που βρίσκεται στον δέκατο όροφο, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως ένα μικρό μουσείο, αφού δεν χορταίνεις να βλέπεις φωτογραφίες, δώρα, πορτρέτα και σημαντικά αντικείμενα. Επάνω στο γραφείο του υπάρχει μόνο ο «Ριζοσπάστης», ενώ ο ίδιος ήταν χαμογελαστός, προσιτός και αρκετά φιλικός. Λίγο πριν ξεκινήσουμε τη συζήτηση, μου εξήγησε την ιστορία του τεράστιου πίνακα που ήταν κρεμασμένος δίπλα μας. «Είναι από το 1977, από το εκλογικό κέντρο του Κόμματος στα Χαυτεία, στην πλατεία Ομονοίας» λέει. Με πληροφορεί ότι έχει μόλις έρθει από την Πάτρα, όπου έκανε μια ομιλία στο πανεπιστήμιο, ενώ την επόμενη μέρα θα πήγαινε στην Πτολεμαΐδα. Στη συνέχεια θα σχολιάσουμε τα νέα μέτρα της κυβέρνησης, τα οποία, όπως θα μου πει, «θα είναι ιδιαίτερα δυσβάστακτα για τον ελληνικό λαό». Γεννημένος στη Λαμία το 1955, έγινε μέλος του ΚΚΕ το 1974 και η οικογένειά του ήταν αντιστασιακή, αφού ο παππούς του είχε εκτελεστεί από τους ναζί, ενώ ο πατέρας του είχε εξοριστεί. Επίσης, για μια δεκαετία ήταν διευθυντής του «Ριζοσπάστη» και από το 2013 έχει εκλεγεί γενικός γραμματέας της Κ.Ε. του ΚΚΕ, το οποίο σε έναν χρόνο συμπληρώνει τα 100 χρόνια της ιστορίας του, κρατώντας τον τίτλο του μακροβιότερου ελληνικού κόμματος. Μια αφορμή για μια εφ' όλης της ύλης συνέντευξη με τον κ. Δημήτρη Κουτσούμπα. 


  — Γιατί ξεχάσαμε λέξεις όπως «απεργία», «διαδήλωση», «δικαιώματα»; Γιατί πλέον ο κόσμος δεν διεκδικεί και τείνει να ιδιωτεύει; 

Παρά το ότι πολλοί έχουν καταβάλει φιλότιμες προσπάθειες για να ξεχάσουμε τι σημαίνουν αυτές οι λέξεις, δεν τα έχουν καταφέρει.Μάλιστα, αυτή την ώρα που συζητάμε οι δυνάμεις του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ δίνουν μάχη για την επιτυχία της απεργίας τη μέρα που η κυβέρνηση θα ψηφίζει στη Βουλή το 4ο Μνημόνιο. Βεβαίως, η μάχη αυτή ξέρουμε πως δεν είναι εύκολη, σκοντάφτει στη μοιρολατρία και στην απογοήτευση – έβαλε και ο ΣΥΡΙΖΑ το χεράκι του σε αυτό. Σκοντάφτει στα εμπόδια που για χρόνια βάζουν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, στα εμπόδια που βάζει η εργοδοσία. Επιμένουμε όμως να παλεύουμε για να ανασυνταχθεί το κίνημα, για να προετοιμαστεί στην ουσία για την αναμέτρηση με το κεφάλαιο και την εξουσία του. Σ' αυτή την προσπάθεια παίρνουμε υπόψη μας ότι σήμερα τα νέα παιδιά, στην πλειονότητά τους άνεργα, δεν έχουν την πείρα των μεγαλυτέρων, δεν ξέρουν από πρώτο χέρι τι θα πει σωματείο, επιτροπή αγώνα, συνέλευση στον χώρο δουλειάς, συμμετοχή σε μια απεργιακή κινητοποίηση, δεν έχουν γνωρίσει δικαιώματα, κατακτήσεις που είχαν κερδίσει οι προηγούμενες γενιές. Παρ' όλα αυτά, σήμερα είναι ανάγκη να απαιτήσουν το δικαίωμά τους να δουλεύουν με αξιοπρεπή μισθό και εργατικά δικαιώματα που σμπαραλιάστηκαν στα χρόνια της κρίσης, να διεκδικήσουν την κάλυψη σύγχρονων αναγκών που στερεί το σύστημα της εκμετάλλευσης. 

— «Δικαιώνεστε συνεχώς», όπως λέτε, αλλά τα ποσοστά του Κόμματος παραμένουν σταθερά, χωρίς να αυξάνεται η εκλογική σας επιρροή. Δεν σας προκαλεί απορίες το ότι ενώ δεν ανεβαίνει το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ανεβαίνει ούτε το δικό σας; 

Δεν αποτελούμε συγκοινωνούντα δοχεία με τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε και με κανένα άλλο κόμμα της αστικής διαχείρισης. Η δυσαρέσκεια απέναντι σε ένα κόμμα, σε μια αντιλαϊκή κυβέρνηση, η οποία δεν καταλήγει και σε αμφισβήτηση του ίδιου του συστήματος, δεν οδηγεί αυτόματα και σε εκλογική ενίσχυση του ΚΚΕ. Χώρια ότι παρεμβάλλονται ένα σωρό εμπόδια για να μη συναντηθεί η λαϊκή δυσαρέσκεια με την ανατρεπτική πολιτική του ΚΚΕ. Βέβαια, στις τελευταίες δημοσκοπήσεις το Κόμμα μας εμφανίζεται με ανεβασμένα τα ποσοστά του. Και η εκτίμησή μας είναι ότι η επιρροή και το κύρος του Κόμματός μας στον λαό ξεπερνάει τα εκλογικά μας ποσοστά. Παρ' όλα αυτά, θεωρούμε ότι σήμερα, πολύ περισσότεροι από πριν, ακόμα και αν δεν το έχουν αποφασίσει, βλέπουν ότι η ελπίδα βρίσκεται στον δρόμο της σύγκρουσης με αυτό το σύστημα. Το ζήτημα είναι να πάρει ο καθένας θέση απέναντί του, να συμπορευτεί παντού με το ΚΚΕ, το οποίο διαθέτει ολοκληρωμένη πρόταση διεξόδου προς όφελος των πολλών, των εργατών, των ανέργων, των φτωχών αγροτών και αυτοαπασχολούμενων, των νέων και των γυναικών της λαϊκής οικογένειας και όχι μιας χούφτας εκμεταλλευτών που καρπώνονται τον πλούτο που παράγουν οι πολλοί.  


— Πάντως, υπάρχει η εντύπωση στον κόσμο ότι το ΚΚΕ επιλέγει την εύκολη λύση της κερκίδας από το να παίζει στο γήπεδο. Τι απαντάτε;

Βρισκόμαστε στο γήπεδο της ταξικής πάλης ασταμάτητα εδώ και 100 χρόνια. Όποιος θεωρεί ότι αυτό είναι ένα εύκολο γήπεδο, μπορεί να κοιτάξει την ιστορία του ΚΚΕ που είναι γεμάτη φυλακές, εξορίες και εκτελέσεις, αλλά και το σήμερα, που, τηρουμένων των αναλογιών, οι κομμουνιστές συνεχίζουν να βάζουν το κεφάλι τους στον ντορβά, αντιμετωπίζουν τις απολύσεις, την εργοδοτική τρομοκρατία, ακόμα και τα δικαστήρια για την πρωτοπόρα δράση τους. Υπάρχουν, φυσικά, και κάποιοι που εγκατέλειψαν αυτό το γήπεδο και τώρα βρίσκονται στην κερκίδα των επισήμων του συστήματος, απ' όπου σφάζουν τον λαό με την πολιτική τους για να πάρουν τα εύσημα από τους βιομήχανους, τον Ντάισελμπλουμ, τον Σόιμπλε κ.λπ. Στο γήπεδο του κεφαλαίου για να ανακάμψουν τα κέρδη του. Ε... όχι. σ' αυτό το γήπεδο δεν παίζουμε, κ. Πανταζόπουλε!

 — Ναι, αλλά να σας υπενθυμίσω ότι ακόμα και η Κούβα ανοίχτηκε στην ελεύθερη οικονομία. Μήπως και το ΚΚΕ πρέπει να εκσυγχρονιστεί λίγο; 

Εμείς παίζουμε στο γήπεδο για να ανακάμψουν η εργατική τάξη και ο λαός και, πιστέψτε με, αυτός ο αγώνας στο τέλος θα έχει νικητή τον ίδιο τον λαό! Γι' αυτό ακριβώς μελετήσαμε την πορεία των πρώην σοσιαλιστικών χωρών, ιδιαίτερα της ΕΣΣΔ. Ξέρετε ποιο είναι το βασικό συμπέρασμα; Ότι η πορεία της ανατροπής του σοσιαλισμού, της αντεπανάστασης, ξεκίνησε από τα μέσα και από τα πάνω, όταν αυτό το σύστημα προσπάθησε να λύσει τα δικά του προβλήματα με συνταγές καπιταλισμού. Το άνοιγμα στην ελεύθερη οικονομία –τι να κάνουμε;– είναι «συνταγή» από το παλιό, το αντίπαλο κοινωνικό σύστημα του σοσιαλισμού, δεν είναι «εκσυγχρονισμός» στην κατεύθυνση της εμβάθυνσης της σοσιαλιστικής οικοδόμησης για την εξάλειψη εκείνων των αδυναμιών που κουβαλάει από το προηγούμενο σάπιο κοινωνικό σύστημα του καπιταλισμού, αλλά και των αδυναμιών που υπάρχουν στα θεμέλια της ανώριμης βαθμίδας οικοδόμησης, του σοσιαλισμού, στην πορεία για την κατάκτηση της κοινωνίας της πλήρους ισότητας, της κομμουνιστικής κοινωνίας. 

— Πώς φτάσαμε από το «σκίσιμο των μνημονίων», στις «αυταπάτες» αλλά και, σύμφωνα με τον Αλέξη Τσίπρα, στη μεγαλύτερη έξοδο εκδρομέων το Πάσχα; 

Φαντάζομαι, το τελευταίο το λέτε ειρωνικά... 

— Προφανώς... Αναφέρομαι σε όσα είπε στην τελευταία του συνέντευξη ο κ. Τσίπρας.

 Άλλωστε ειρωνικά στάθηκε και ο κ. Τσίπρας απέναντι στον λαό στη συγκεκριμένη συνέντευξή του. Βέβαια, αν για κάποιους η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια δυσάρεστη έκπληξη, για μας ήταν αναμενόμενη. Γιατί ανεξάρτητα από προεκλογικά συνθήματα και προθέσεις, κάθε κυβέρνηση που κινείται στις ράγες του συστήματος, της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ είναι από χέρι αντιλαϊκή, όπως ήταν και οι προηγούμενες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Γι' αυτό ακριβώς ο κ. Τσίπρας χρησιμοποιεί και τα ίδια αντιδραστικά επιχειρήματα «για τον λαό που περνάει καλά, που δείχνει κατανόηση και ανοχή», κι επομένως ούτε αντιδρά, ούτε κινητοποιείται. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποδείχτηκε πιο χρήσιμος σε σχέση με τα γνωστά αντιλαϊκά κόμματα του κλασικού διπολισμού, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, γιατί κατέχει καλά την τέχνη της εξαπάτησης, ντυμένη με «αριστερό» μανδύα, η οποία αποδείχτηκε πολύτιμη για το σύστημα, ιδιαίτερα τα χρόνια της κρίσης. Μόνο που οι κυβερνήσεις αυτής της περιόδου, η μία μετά την άλλη, αποδείχτηκαν μίας χρήσης. Τέτοια είναι και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, κυβέρνηση μίας χρήσης, την οποία θα πετάξουν σαν στημένη λεμονόκουπα, αφού τους κάνει τη βρόμικη δουλειά.

 — Θεωρείτε ότι με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι πιο εύκολα τα μνημόνια; Πώς σχολιάζετε τη στάση του Αλέξη Τσίπρα και την αλλαγή των θέσεών του σε πολλά κρίσιμα θέματα; Πολλές φορές τον ακούμε να λέει ότι προέρχεται από την ΚΝΕ. Έκανε ζημιά στην αριστερά;

Δεν είναι λίγοι αυτοί –στην πλειονότητά τους σήμερα ξοφλημένοι– που έχουν κατά καιρούς χρησιμοποιήσει το σύντομο πέρασμά τους από το ΚΚΕ ή την ΚΝΕ και κυρίως τη δήλωση μετάνοιας στο σύστημα ως εισιτήριο για τα μεγάλα σαλόνια της χλιδάτης καπιταλιστικής εξουσίας. Ο πρωθυπουργός ίσως αρέσκεται να το επικαλείται σήμερα για να κερδίσει λίγη από τη χαμένη του «αριστεροσύνη», αλλά πλέον δεν πείθει κανέναν. Με τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ τα μνημόνια δεν έγιναν πιο εύκολα για τον λαό, αν αυτό εννοείτε. Γιατί κάθε μνημόνιο προστίθεται στα προηγούμενα και είναι χειρότερο από τα προηγούμενα. Η στάση του κ. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ στα βασικά, στα κρίσιμα ζητήματα, τα οποία καθορίζουν και την πολιτική, ουσιαστικά δεν έχει αλλάξει. Καπιταλισμός, Ε.Ε., ΝΑΤΟ, αντιλαϊκά μέτρα, σκληρή φορολογία και ξερό ψωμί. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε ποτέ πολιτική πρόταση ανατροπής του συστήματος, ούτε μιλούσε για αποδέσμευση από την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ, ούτε. όπως αποδείχτηκε. για μέτρα ανακούφισης του λαού, παρά τα όσα έλεγε σε κάποια προεκλογικά μπαλκόνια – το αντίθετο. Έκανε ό,τι μπορούσε για να καλλιεργεί αυταπάτες ότι η Ε.Ε. μπορεί να αλλάξει και ο καπιταλισμός μπορεί να βάλει δήθεν τον άνθρωπο πάνω από τα κέρδη. Αλλά τα κέρδη –κέρδη για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους– δεν τα ακουμπάει κανείς, μόνο τον λαό και τη νεολαία ξεζουμίζουν. 

— Πώς σχολιάζετε το τοπίο στα μέσα ενημέρωσης; Κανάλια όπως το Mega κλείνουν, ενώ εφημερίδες, όπως αυτές του ΔΟΛ, βρίσκονται στο όριο. Οι πρόσφατες δηλώσεις του Ιβάν Σαββίδη πιστεύετε ότι ενισχύουν μια νέα διαπλοκή;

Από τη μια παρακολουθούμε τις συνέπειες της κρίσης και στον κλάδο των μέσων ενημέρωσης, ο οποίος δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση, με βασικά θύματα τους ίδιους τους εργαζόμενους. Και από την άλλη νομίζουμε ότι εξακολουθεί να είναι σε εξέλιξη η προσπάθεια της κυβέρνησης να προσεταιριστεί μέσα και δημοσιογράφους, να δημιουργήσει ένα πιο φιλικό προς αυτήν τηλεοπτικό περιβάλλον. Παλιά μου τέχνη κόσκινο, για κάθε τέτοια εξουσία. Το βασικό ζήτημα στα ΜΜΕ είναι ότι παραμένουν στην ιδιοκτησία επιχειρηματιών, κερδοσκόπων, γι' αυτό ούτε το δικαίωμα του λαού στην ενημέρωση μπορούν να ικανοποιήσουν ούτε, φυσικά, τα δικαιώματα των εργαζομένων στον κλάδο, που πάνε από το κακό στο χειρότερο, ακολουθώντας και τους άλλους εργαζόμενους από τους άλλους κλάδους. Όσο για τα περί διαπλοκής, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ και τα άλλα κόμματα κάνουν σαν να ανακάλυψαν την Αμερική. Η διαπλοκή είναι τόσο νέα όσο νέο είναι και το γερασμένο τους σύστημά, ενώ σήμερα εμπλέκεται όλο και περισσότερο στη μέγγενη των αντιθέσεων και των ανταγωνισμών, όχι μόνο ανάμεσα σε μερίδες του εγχώριου κεφαλαίου αλλά και σε ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, για τον έλεγχο της αγοράς και την παρέμβαση στο πολιτικό σύστημα από ισχυρά κράτη διεθνώς, όπως οι ΗΠΑ, η Γερμανία, η Ρωσία, η Κίνα, η Γαλλία, η Μεγάλη Βρετανία κ.λπ. 

— Υπάρχει κάτι θετικό που αναγνωρίζετε στα χρόνια της οικονομικής κρίσης;

Πώς είναι δυνατόν να μιλήσει κανείς για θετικά, την ώρα που ο λαός μας δοκιμάζεται από την παρατεταμένη κρίση του διεφθαρμένου καπιταλιστικού συστήματος; Μπορούμε όμως να πούμε ότι τα τελευταία χρόνια δυνάμωσε η λαϊκή αλληλεγγύη. Μιλάμε για την αλληλεγγύη ανάμεσα στους εργάτες, στους άνεργους, στους φτωχούς αγρότες και αυτοαπασχολούμενους επαγγελματίες. Έγινε μια μεγάλη προσπάθεια να γίνει πράξη το σύνθημα «κανένας μόνος του στην κρίση», «ένας για όλους και όλοι για έναν». Κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος, πιο γρήγορα απ' ό,τι θα γινόταν σε άλλες συνθήκες, μια σειρά από παραμύθια, όπως η αειφόρος ανάπτυξη από την οποία δήθεν θα επωφελούνταν όλοι, ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο μύθος της «αριστερής» κυβέρνησης που θα βελτιώσει τη ζωή μας κ.λπ. Όλα αυτά, βέβαια, είναι δυνάμει θετικά, αφού είναι μόνο στο χέρι του λαού και της νεολαίας να αξιοποιήσουν αυτήν τη μεγάλη αρνητική πείρα που απέκτησαν προς όφελος του μέλλοντός τους

— Γιατί επιμένει το ΚΚΕ να φύγουμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ το κόμμα εξακολουθεί να συμμετέχει στις Ευρωεκλογές;

 Το ΚΚΕ έχει ολοκληρωμένη πρόταση διεξόδου, σύμφωνα με την οποία η αποδέσμευση από την Ε.Ε. αλλά και το ΝΑΤΟ δεν μένει μετέωρη, συνδέεται με συνολικές αλλαγές στο επίπεδο της κοινωνίας και της οικονομίας, αλλαγές που αφορούν την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, την ένταξή τους στον επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό, όπου βασικός σκοπός είναι η ικανοποίηση διευρυμένων κοινωνικών αναγκών. Αυτή η πρόταση είναι προς όφελος του λαού και αχρηστεύει τις παγίδες που στήνουν στον λαό μας αστικές δυνάμεις, οι οποίες πότε προσπαθούν να εξωραΐσουν τον αντιδραστικό χαρακτήρα της Ε.Ε., λέγοντάς του ότι μπορεί να βελτιωθεί ως καπιταλιστική ένωση, και πότε του δείχνουν το δέντρο ως υπεύθυνο, το νόμισμα αποσπασμένα, για να μη βλέπει το δάσος, που είναι το κοινωνικό και πολιτικό σύστημα, η Ε.Ε. ως σύνολο. Θέλουν έτσι να τον βάλουν κάτω από τη σημαία των δικών τους συμφερόντων. Φυσικά και συμμετέχουμε στις Ευρωεκλογές και στο Ευρωκοινοβούλιο, όπως συμμετέχουμε και στο ελληνικό Κοινοβούλιο, παρ' ότι είμαστε αντίθετοι με το σύστημα και τις λυκοσυμμαχίες του, αποτελώντας τη φωνή των εργαζομένων και της νεολαίας μέσα εκεί. Καταψηφίζουμε όλα τα εναντίον τους μέτρα, καταθέτουμε προτάσεις για την ανακούφισή τους και τους ενημερώνουμε άμεσα, αποκαλύπτοντας όσα αντιλαϊκά, αντεργατικά συζητιούνται στα όργανα αυτά.

— Τι προτείνει το Κόμμα σ' έναν νέο που είναι άνεργος και οι ελπίδες του είτε για να κάνει αυτό που θέλει είτε για να ζήσει μια αξιοπρεπή ζωή μειώνονται καθημερινά; Γιατί να μη φύγει στο εξωτερικό; 

Μετά από 8 χρόνια κρίσης τα νέα παιδιά των λαϊκών οικογενειών που χτυπιούνται πιο πολύ απ' όλους μπορούν να δουν και να σκεφτούν ότι ούτε ατομικές λύσεις υπάρχουν ούτε «σωτήρες». Και η αιτία που διώχνει τους νέους από τη χώρα, για όσους έχουν φυσικά τη δυνατότητα να το κάνουν κι αυτό, είναι η ανεργία, η κρίση του καπιταλισμού. Και επειδή ούτε καπιταλιστικοί παράδεισοι υπάρχουν, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις νέων που φεύγουν και γρήγορα ξαναγυρίζουν, γιατί η ζωή του μετανάστη δεν ήταν όπως τη φαντάζονταν. Ποιος καλύτερος λόγος θα μπορούσε να υπάρξει για να μείνει ένας νέος στην πατρίδα του από την επιλογή να παλέψει μαζί με όλους τους υπόλοιπους για ένα καλύτερο αύριο για την πατρίδα του, ένα αύριο χωρίς εκμετάλλευση, ανεργία, κρίσεις, πολέμους, προσφυγιά και μετανάστευση; 

— Και τι απαντάτε στους νέους που επιλέγουν να μην πάνε να ψηφίσουν, αλλά να κάνουν κάτι άλλο την Κυριακή των εκλογών;

 Η φυγή δεν είναι λύση. Είναι σαν να κλείνεις τα μάτια μπροστά σε ένα τραγικό συμβάν, θεωρώντας ότι έτσι δεν θα συμβεί. Το ζήτημα είναι να παλεύεις με όλους τους τρόπους, να δίνεις τη μάχη, ακόμα και την άνιση, όταν όλα μοιάζουν ότι μένουν ακίνητα, δεν μεταβάλλονται ή ακόμα και πισωγυρίζουν. Αλλά επειδή, απ' ό,τι φαίνεται, τις αμέσως επόμενες Κυριακές δεν θα έχουμε βουλευτικές εκλογές, μας ενδιαφέρει περισσότερο οι νέοι εργάτες, οι άνεργοι, οι φτωχοί νέοι αγρότες και αυτοαπασχολούμενοι να πάρουν μέρος στις κινητοποιήσεις και στην απεργία ενάντια στα νέα που φέρνουν ξανά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. και το κουαρτέτο και υποθηκεύουν το μέλλον τους. Μέσα από τα σωματεία τους, τις επιτροπές ανέργων, τους φοιτητικούς-σπουδαστικούς συλλόγους να δυναμώσουν την πάλη και να βάλουν σημάδι τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο και την εξουσία του. Και επειδή οι πιο κοντινές εκλογές μέσα στον Μάη είναι οι φοιτητικές-σπουδαστικές, να δυναμώσουν την παράταξη της ΚΝΕ, την Πανσπουδαστική, για να γίνει ξανά πρώτη δύναμη –από δεύτερη που είναι σήμερα– στα ΑΕΙ και στα ΤΕΙ. 

— Έχω διαβάσει ότι ο μισθός σας αγγίζει τα 600 ευρώ, γιατί τα υπόλοιπα χρήματα πηγαίνουν στο Κόμμα. Είναι αλήθεια; Δεν θα έπρεπε να δίνετε το παράδειγμα για μεγαλύτερους μισθούς και όχι με τέτοιους που δεν μπορείς να ζήσεις εύκολα;

 Όσα μέλη και στελέχη του Κόμματος έχουν αναλάβει τέτοια καθήκοντα που δεν τους αφήνουν τον χρόνο να εργαστούν στο επάγγελμά τους παίρνουν αναγκαστικά μια αποζημίωση για να ζήσουν. Η ενασχόληση στελεχικά στο ΚΚΕ και στο κίνημα δεν είναι βιοπορισμός. Είναι εθελοντική επιλογή για την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας και του κόσμου. Έτσι, και με βάση το καταστατικό του ΚΚΕ, η αποζημίωση που παίρνουμε για την προσφορά μας αυτή αντιστοιχεί στον μέσο μισθό που παίρνει ο εργάτης, ο υπάλληλος στον ιδιωτικό τομέα, 800 περίπου ευρώ. Με άλλα λόγια, ζούμε όπως ζει ο υπόλοιπος εργαζόμενος λαός, η εργατική τάξη, σε καμιά περίπτωση η συμμετοχή μας στο ΚΚΕ δεν αποτελεί προνόμιο – και έτσι πρέπει να είναι. Πολλοί είναι, μάλιστα, αυτοί που άφησαν στρωμένες δουλειές ή σίγουρη καριέρα για να ανταποκριθούν στα καθήκοντα που τους ανέθεσε το Κόμμα. Το ίδιο ισχύει και για όσους εκπροσωπούν το Κόμμα σε κάποια δημόσια θέση από την οποία απορρέει κρατικός μισθός, όπως οι βουλευτές ή οι ευρωβουλευτές, οι δήμαρχοι κ.ά. που ανήκουν στο ΚΚΕ. 

— Σε έναν χρόνο είναι η 100η επέτειος του Κόμματος. Αντέχετε ακόμα! Γιατί, λοιπόν, να πειστεί κάποιος να σας ακολουθήσει; Και γιατί είναι τόσο «κλειστό» το καταστατικό σας, ώστε πολλοί που ήθελαν να σας υποστηρίξουν στο παρελθόν είτε διεγράφησαν είτε αποκλείστηκαν; 

Αντέχουμε και θα συνεχίσουμε να επιμένουμε ότι διέξοδος για την εργατική τάξη είναι μόνο η κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και η οικοδόμηση της νέας κοινωνίας. Αυτή η αντοχή δεν είναι τυχαία. Κατακτήθηκε στην 100χρονη, γεμάτη αγώνες και θυσίες πορεία του Κόμματος. Η αντοχή πηγάζει από τη γνώση ότι «έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη...». Όσο για το καταστατικό του ΚΚΕ, δεν καταλαβαίνω τι εννοείτε «κλειστό». Οι βασικές προϋποθέσεις που βάζει για να είναι κανείς μέλος του είναι να συμφωνεί με το πρόγραμμα και το καταστατικό του και να δραστηριοποιείται σε κάποια από τις οργανώσεις του. Υπάρχουν, φυσικά, και άλλα κόμματα στα οποία μπορείς να γίνεις μέλος με 2 ευρώ πάνω από την κάλπη για την εκλογή του αρχηγού. Όμως το ΚΚΕ είναι το κόμμα της εργατικής τάξης, δεν έχει καμία σχέση με το τι κάνουν τα άλλα κόμματα του κατεστημένου.

 — Πέρασαν 50 χρόνια από τη δικτατορία του 1967. Σήμερα πιστεύετε ότι ζούμε σε καιρούς δημοκρατίας;

 Η στρατιωτική δικτατορία ήταν μια μορφή της δικτατορίας του κεφαλαίου, μια άλλη μορφή άσκησης της καπιταλιστικής εξουσίας, με διαφορές φυσικά σε σχέση με την κοινοβουλευτική μορφή άσκησης αυτής της εξουσίας πριν και μετά το πραξικόπημα. Γι' αυτό το πραξικόπημα στηρίχτηκε από ισχυρά τμήματα της αστικής τάξης, με πιο φανερή τη στήριξη από το εφοπλιστικό κεφάλαιο. Η αστική δημοκρατία, στην οποία ζούμε, είναι επίσης μια άλλη μορφή της δικτατορίας του κεφαλαίου, είναι «δημοκρατία» για τους λίγους, τους καπιταλιστές, που είναι ελεύθεροι να εκμεταλλεύονται την εργατική δύναμη και να ζουν μέσα στη χλιδή, χωρίς οι ίδιοι να δουλεύουν, ενώ έχουν και τα μέσα να ανεβοκατεβάζουν τις κυβερνήσεις τους, μέσω της λαϊκής χειραγώγησης κ.λπ. Είναι, όμως, καθεστώς ανελευθερίας για τους πολλούς, τους άνεργους, τους ανασφάλιστους, τους νέους των 200 και 300 ευρώ, αυτούς που κάνουν 2 και 3 δουλειές για να τα βγάλουν πέρα ή αυτούς που αναγκάζονται να ξενιτευτούν για να δουλέψουν πάνω σε αυτό που σπούδασαν. Μάλιστα, είναι τόσο «δημοκρατική» η αστική δημοκρατία, που μόλις πας να αντιδράσεις σε όλα αυτά, να διεκδικήσεις, να απεργήσεις, σε περιμένει η απειλή της απόλυσης, των κάθε είδους διώξεων. 

— Social Media: παγίδα αποχαύνωσης ή μέσο ελευθερίας; Μπορεί να ξεκινήσει επανάσταση μέσα από αυτά, όπως έγινε και στις Αραβικές Χώρες; 

Τα social media, όπως και τα τηλεοπτικά κανάλια, οι εφημερίδες κ.λπ., με όλες τις διαφορές που τις διακρίνουν, είναι εργαλεία στην υπηρεσία αυτών που τα κατέχουν, που σήμερα, στην πλειονότητά τους, δεν είναι άλλοι από τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, οι οποίοι έχουν και τον τρόπο να αποφασίζουν τι θα διαδοθεί και τι θα μείνει στην αφάνεια. Επιπλέον, αποδεδειγμένα αξιοποιούνται από διάφορες υπηρεσίες για φακέλωμα των χρηστών. Είχα διαβάσει μάλιστα δήλωση του επικεφαλής της CIA που, μιλώντας για το Facebook, είχε πει πως ποτέ δεν φανταζόταν ότι εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο θα έδιναν οικειοθελώς και με λεπτομέρειες προσωπικά τους στοιχεία. Η ελευθερία είναι σαν τη δημοκρατία της προηγούμενης ερώτησής σας. Όσο για τις περιβόητες δήθεν επαναστάσεις που ξεκίνησαν από τα social media, την εποχή της λεγόμενης «αραβικής άνοιξης», σήμερα βλέπετε πού έχουν καταλήξει: σε στυγνές αιματοβαμμένες χούντες και επεμβάσεις που συνεχίζουν να αιματοκυλούν τους λαούς. 

— Το ΚΚΕ ήταν από τα κόμματα που δεν ψήφισε το Σύμφωνο Συμβίωσης. Πώς γίνεται το κατεξοχήν αριστερό κόμμα να αντιτίθεται σε πράξεις ελευθερίας; Και γιατί είστε επιφυλακτικοί στην υιοθέτηση παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια;

 Παρουσιάστηκε ως πράξη ελευθερίας, ως προοδευτικό μέτρο από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. αλλά και από τα άλλα κόμματα για να κρύψει την επίθεση διαρκείας σε κάθε δικαίωμα των εργαζομένων, ιδιαίτερα της νεολαίας. Τι έλεγαν; Ότι αφού δεν μπορούν να έχουν όλοι μόνιμη και σταθερή δουλειά, να είναι ασφαλισμένοι, να έχουν σύνταξη, αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν υγεία, παιδεία, ώστε κανένας να μην εξαρτάται από κάποιον άλλον οικονομικά, κοινωνικά, ας επεκταθούν οι οικονομικοί και κοινωνικοί καταναγκασμοί που υπάρχουν έτσι κι αλλιώς στο πλαίσιο του γάμου των ετερόφυλων ζευγαριών και σε άλλες μορφές συμβίωσης. Το ΚΚΕ παλεύει για μια σειρά κοινωνικά δικαιώματα (εργασιακά, ασφαλιστικά, συνταξιοδοτικά, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη) που αφορούν την εργατική τάξη, τον λαό, ανεξάρτητα από φύλο, σεξουαλικό προσανατολισμό, φυλή ή θρησκεία. Όπως παλεύει σταθερά και ενάντια στον ρατσισμό που εκδηλώνεται εις βάρος ανθρώπων με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό. Πιστεύουμε, επίσης, ότι άλλα ζητήματα που υπάρχουν στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος, όπως για παράδειγμα τα κληρονομικά, μπορούν να διευθετηθούν μέσω ιδιωτικών συμφωνητικών, συμβολαιογραφικών πράξεων, ότι μπορούν να γίνουν οι αναγκαίες τροποποιήσεις στον Αστικό Κώδικα για ομόφυλα ζευγάρια. Η επιφύλαξή μας σε σχέση με την υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια σχετίζεται με την άποψή μας για την ολόπλευρη κοινωνική προστασία των παιδιών. Κατά καιρούς έχουν παρουσιαστεί έρευνες για τα παιδιά που έχουν υιοθετηθεί, οι οποίες όμως αναφέρονται σε ένα πολύ μικρό δείγμα, χωρίς επιστημονικά κριτήρια, δε μελετάνε τη συνολική ανάπτυξη του παιδιού από τη στιγμή της υιοθεσίας μέχρι την ενηλικίωση.

 — Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια στη Λαμία; Πιστεύατε ποτέ ότι θα ασχοληθείτε με την πολιτική; Τι είναι αυτό που σας οδήγησε στον κομμουνισμό;

 Ήταν δύσκολα, αλλά και όμορφα χρόνια. Άλλωστε, πιστεύω πως για κάθε άνθρωπο τα παιδικά και εφηβικά χρόνια έχουν τη δική τους ανεπανάληπτη ομορφιά, όσο δύσκολα κι αν είναι από οικονομικής άποψης ή από την πλευρά της συνολικότερης καταπίεσης που βιώνει η κοινωνία. Για παράδειγμα, τα χρόνια της στρατιωτικής δικτατορίας 1967-1974 ή, πιο πριν, τα χρόνια των διώξεων, αλλά και οι περίοδοι ανάτασης του κινήματος, όπως αυτά του Πολυτεχνείου και της Μεταπολίτευσης. Άλλωστε εγώ ζούσα μέσα σε οικογένεια κομμουνιστών, με διώξεις, με τον χωροφύλακα να συλλαμβάνει τον πατέρα μου, με συμμετοχή σε διαδηλώσεις, εκδηλώσεις, με τον παράνομο «Ριζοσπάστη» να κυκλοφορεί στο σπίτι. Ξέρετε, πρώτη μου φορά έπιασα «Ριζοσπάστη» στα χέρια στο γυμνάσιο, μέσα στη χούντα, όταν μια θεία μου, που μετέφερε την εφημερίδα από την Αθήνα στη Θεσσαλία, σταμάτησε στη Λαμία για να αφήσει τον έντυπο και εκεί, μένοντας σπίτι μας το βράδυ. 

απο τον Γιάννη Πανταζόπουλο και το LIFO

Ζούμε για την Κυριακή

Ένα κείμενο που έπρεπε να έχει βγει από τη Δευτέρα, αλλά -κάλλιο αργά, παρά ποτέ- βρήκε το δρόμο του για το μπλοκ.

Το θέμα μας είναι η κυριακάτικη αργία, αλλά πρέπει να το πιάσεις σφαιρικά. Γιατί αν δεις στενά αυτό καθαυτό το πρόβλημα, ως συνέπεια, χάνεις την αιτία και τον υπεύθυνο κι αναρωτιέσαι τι έχουν τα έρμα τα ζωντανά (στο πειθήνιο, εκλογικό κοπάδι) και ψοφάνε. Αν δεις μόνο την Κυριακή, ως διάλειμμα στη μιζέρια της εργάσιμης εβδομάδας, η εξαίρεση θα προσαρμοστεί στον κανόνα της άχρωμης καθημερινότητας και θα τον επιβεβαιώνει.

Ζούμε για μια Κυριακή, βάλτε μας όλους φυλακή...
έλεγε ένα οπαδικό σύνθημα (αλληλεγγύης σε συλληφθέντες οπαδούς, όχι απαραίτητα "ομοϊδεάτες" τους). Αλλά αν η ζωή μας κυλάει γύρω από μια μπάλα, θα την κλοτσήσουν και θα την ψάχνουμε στην εξέδρα, πάντα από τη θέση του θεατή. Αν δε διεκδικήσουμε ολόκληρη τη ζωή μας -κι όχι απλά ένα κυριακάτικο διάλειμμα από αυτήν- θα έχουμε ζωή με δόσεις, στα όρια της επιβίωσης. Αν αφιερώνουμε την Κυριακή στο Δημιουργό κι εναποθέτουμε σε αυτόν την ελπίδα να αλλάξει κάτι, χωρίς να τα αλλάξουμε εμείς, θα κυριεύουν τον κόσμο αυτοί που έχουν για Κύριό τους το χρήμα κι εκμεταλλεύονται τους Δημιουργούς του πλούτου.
Απλώς τα μαγαζιά θα ανοίγουν στις 11, αφού τελειώσει η κυριακάτικη λειτουργία, σαν αυτή που πετύχαμε στην απεργιακή συγκέντρωση στο Μοναστηράκι, όπου έβγαιναν οι πιστοί από το εκκλησάκι και συμπλήρωναν το αντίδωρο στο χέρι με μια ανακοίνωση -ου μην και με κυριακάτικο Ρίζο, οι πιο τολμηροί.

Το δικό μας αντίδωρο

Αντίδωρο, όπως λέμε αντίμετρο. Σαν της κυβέρνησης, που ανακοίνωσε την ουσιαστική κατάργηση της κυριακάτικης αργίας ανήμερα Πρωτομαγιά -που τη θέσπισε ως αργία αντί απεργίας.
Μπορεί βέβαια να έχουμε κι εδώ κάποια αντισταθμιστικά αντίμετρα. Πχ, ναι μεν καταργούμε την Κυριακή, αλλά η Πέμπτη είναι το νέο Σάββατο. Αν και έτσι που έρχονται τα πράγματα μάλλον το Σάββατο θα γίνει η νέα Πέμπτη, αν έχεις πρωινό ξύπνημα την επομένη. Κι αν κάποιος πιστεύει πως όλα αυτά δεν τον αφορούν, πως θα σταματήσουν εδώ, στο εμπόριο, σε κάποιες Κυριακές και μερικές τουριστικές περιοχές, ας ετοιμάσει από τώρα τα ρούχα της δουλειάς του για την Κυριακή, αν έχει (στολή εργασίας, δουλειά γενικώς ή και Κυριακές, που παίζει να την καταργήσουν ως μέρα).

-Μα γιατί δαιμονοποιείτε το κέρδος;
Μα το ερώτημα πρέπει να αντιστραφεί: γιατί να το έχουμε ως ιερή αγελάδα; Τι καρπώθηκε στην πραγματικότητα ο εργαζόμενος λαός από την ανάπτυξη -στα χρόνια των "παχιών αγελάδων"- για να την περιμένει τώρα; Ή μιας και μιλάμε για τουριστικές περιοχές: τι μας πρόσφερε το τουριστικό αναπτυξιακό μοντέλο -σε έναν τομέα που έχει και κέρδη και ανάπτυξη; Ψίχουλα σε συνθήκες γαλέρας για τους υπαλλήλους και μηδενικές έως ελάχιστες διακοπές για την πλειοψηφία του κόσμου.
Κι άντε να αποδείξεις μετά -μες στην ομίχλη των στερεότυπων και της κυρίαρχης προπαγάνδας- πως δεν είσαι (ούτε ελέφαντας ούτε) τζίτζικας που καλοπερνά, αλλά μυρμήγκι που σκοτώνεται στη δουλειά χειμώνα-καλοκαίρι.

Η Κυριακή σε κάποιους βόρειους λαούς ονομάζεται μέρα του ήλιου (Sunday, Sontag) αν και τον βλέπουν ελάχιστες φορές το μήνα. Ενώ παραδόξως, στη Νότια Ευρώπη, που τον βλέπουμε αρκετά συχνά (μέσο όρο μέρα-παραμέρα στην χειρότερη), το όνομα της ημέρας είναι αφιερωμένο στον Κύριο (Κυριακή, Domenica, domingo).

Κι εμείς έχουμε και το τραγούδι του Τσιτσάνη "συννεφιασμένη Κυριακή", σαν τα συννεφάκια που μαζεύτηκαν τις προάλλες στον αττικό ουρανό και μας δρόσιζαν. Και σαν αυτά που συγκεντρώθηκαν κι έφεραν την αντιλαϊκή θύελλα των τελευταίων ετών, που δε χρειάζεται να είσαι μετεωρολόγος για να την προβλέψεις, απλά μαρξιστής.

Αλλά αυτά τα μηνύματα είναι πανανθρώπινα -πλην ταξικά- και κατανοητά σε όλες τις γλώσσες και τους τουρίστες κάθε εθνικότητας. We don't want to work on Sundays, no queremos trabajar los domingos, jamais en dimanche, wir wollen nicht arbeiten am Sontag. Ποτέ την Κυριακή. Κι επίσης, which side are you on boys (ε πιο απλό δε γίνεται) και Working Class Hero από τα μεγάφωνα (is something to be), για να σπάει ο Θεοδωράκης.

Και τι σας φταίνε όσοι μαζεύτηκαν φιλήσυχα να απολαύσουν κυριακάτικα τον πρωινό καφέ τους και τον ανοιξιάτικο ήλιο; Δε φταίνε, αλλά πρέπει να καταλάβουν πως τα πάντα είναι διαλεκτική και πως πρέπει να ξεβολευτούν, για να μη χάσουν τη βολή τους, να τρέξουν και να κατέβουν στο δρόμο, γιατί αλλιώς θα χάσουν και τον καναπέ τους.
Κι αν όλα αυτά τους φαίνονται κάπως ξύλινα, να ρωτήσουν τους εργαζόμενους στα Λιντλ και το σωματείο τους -που ήταν στη συγκέντρωση- τι να κάνουν για να μην καταλήξουν με ελεύθερο χρόνο και εργατικά δικαιώματα από τα Λιντλ.

Σαν τη μωρομάνα (αυτό πάει να γίνει σήμα-κατατεθέν που μας προδίδει) που ήρθε στη συγκέντρωση και τάιζε το βρέφος της μες στον κόσμο, αντί να το χρησιμοποιήσει ως δικαιολογία για να μην κατέβει. Ή σαν τα δυο κοριτσάκια, που μαθαίνουν από τώρα να σηκώνουν ανάστημα μαζί με τη γροθιά τους.
Πρώτο μάθημα ταξικής πάλης: Ποτέ την Κυριακή...

Κι η έντονη αντίθεση με τα φοβισμένα βλέμματα των υπαλλήλων μέσα από τα τζάμια, μες στα μαγαζιά της Ερμού που είχαν ανοίξει και κατέβαζαν τα ρολά, για να τους εμποδίσουν να έρθουν σε επαφή με τις συντρόφισσες που μοίραζαν ανακοινώσεις, μη τυχόν κολλήσουν ταξική συνείδηση. Κι όπως τους έβλεπες πίσω από τα κάγκελα και τα ρολά, σα φυλακισμένους, σκεφτόσουν αυθόρμητα το οπαδικό σύνθημα που λέγαμε.
Ζούμε για μια Κυριακή, βγάλτε μας όλους φυλακή.

Και το χειρότερο είναι πως στο κέντρο δεν πατούσε έτσι κι αλλιώς άνθρωπος, γιατί στο κέντρο είχε έναν ποδηλατικό γύρο, με αποκλεισμένους όλους τους βασικούς δρόμους (για να συμβολίζει τη ζωή-ποδήλατο). Συνεπώς, πολλά μαγαζιά άνοιξαν για να σπάσουν την έννοια της αργίας, και όχι γιατί είχαν κάποια ελπίδα να κάνουν τζίρο. Όπως κάποιες άλλες επιχειρήσεις παρέμειναν κλειστές, για τον ίδιο ακριβώς λόγο -υπολογίζουν δηλ πως δεν τους συμφέρει- κι όχι γιατί έχουν κάποιο πονόψυχο αφεντικό.

Η συνέχεια θα δοθεί στους δρόμους -πιθανότατα όχι τους ίδιους, αν εννοούμε την Ερμού, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει.- με κορύφωση την απεργία στις 17 του μήνα.
Η φωτό κάτω, που δείχνει την προοπτική -η έφοδος στον ουρανό- είναι από τη σημερινή συμβολική κατάληψη του ΠΑΜΕ στο Υπουργείο Οικονομικών.

Έλληνας Κροίσος με 8 γράμματα

Η κενή θέση του εθνικού ευεργέτη που άφησε πίσω του ο Αρτέμης Σώρρας, ύστερα από την αναπάντεχη αποκάλυψη ότι το υπέρ της πατρίδος ταμείον είναι μείον, έπρεπε με κάποιο τρόπο να καλυφθεί. Τη θέση του Αρτέμη στη συνείδηση των Ελλήνων ήρθε να καλύψει ο Ιβάν Σαββίδης, αν και υπάρχουν μεταξύ τους κάποιες διαφορές. Ο πρώτος, ας πούμε, αυτοπαρουσιάζονταν σαν να είχε σχέσεις με το Αμερικάνικο δημόσιο, χωρίς στην πραγματικότητα να έχει, ο δεύτερος έχει όντως σχέσεις με το Ρωσικό κράτος και με τον πρόεδρο Πούτιν, εξελέγη μάλιστα και βουλευτής με το κόμμα του. Ο πρώτος δεν έχει λεφτά να πιει ούτε ελληνικό καφέ σε συνοικιακό καφενείο, ο δεύτερος έχει πρόσβαση σε κεφάλαια, τα οποία χρησιμοποιεί για να επενδύσει στη χώρα, και όχι μόνο. Θα λέγαμε ότι ο Σαββίδης είναι κατά κάποιο τρόπο ο σοβαρός Σώρρας (πως λέμε σοβαρή Χρυσή Αυγή). Πάντως, αν έχουν κάτι κοινό, είναι ότι και οι δύο έχουν απασχολήσει τα μάλα την κοινή γνώμη, σχεδόν περισσότερο και από το Survivor. Ποιοτικά, όμως, υπάρχουν διαφορές στην απήχηση, αφού ο Σαββίδης καταφέρνει να μνημονεύεται με θετικό τρόπο στα καλύτερα σαλόνια, ενώ ο Σώρρας αποκλειστικά στα αλώνια, αφού είχε θετική απήχηση περισσότερο σε λαϊκό κόσμο.

Αλλά επειδή τους ήρωες πάντα τους ακολουθάει και ο μύθος τους, έτσι και για τον Ιβάν τον τρομερό, έχουν πλεχτεί διάφορα εγκώμια. Να πούμε για τον Κοττάκη που εξαίρει τον πατριωτισμό του ανδρός σχεδόν σε κάθε του εκπομπή εδώ και δέκα μέρες; Επενδύει, λέει, εκεί που θα επένδυαν διαφορετικά οι Τούρκοι και θα μας έπαιρναν την ιστορία μας, εξυγιαίνει φαλιρισμένες εταιρίες, είναι και προστάτης της ορθοδοξίας, δηλαδή έχει το άγγιγμα του Μίδα, σ…ά πιάνει, χρυσάφι γίνονται. Ε, μετά να από όλα αυτά να μην του χαρίσουμε και ένα προστιματάκι; Τα ίδια όμως με τον Κοττάκη λέει και ο Πάνος Καμμένος, ενώ και η Χρυσή Αυγή ομονοεί στο συγκεκριμένο ζήτημα (επιτέλους όλοι οι Έλληνες μαζί)!

«Κ. Πρόεδρε, να αναφέρω ότι σε μια ομιλία μου είχα πει αναφερόμενος στον πρωθυπουργό, του είχα πει: «Κύριε πρωθυπουργέ αλλάξτε επιτέλους στρατηγική συμμαχία (διαβάζω από τα πρακτικά), εγκαταλείψτε την καταρρέουσα Ευρώπη, γιατί αυτή η Ευρώπη πραγματικά είναι η δυστυχία μας. Κάντε την μοναδική εθνωφελή εξωτερική πολιτική. Δηλαδή κάντε στροφή προς την Ρωσία. Πείτε όχι στο ανθελληνικό ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Κάντε το όμως χωρίς τυμπανοκρουσίες, αλλά με κρυφή διπλωματία, κρυφή διπλωματία για την οποία ωρύονται όλα τα κόμματα και η οποία ευτυχώς ή δυστυχώς ,θα έλεγα ότι ισχύουν και τα δύο, κρυφή διπλωματία υπήρχε πάντα και πάντα θα υπάρχει. Κάντε το λοιπόν χωρίς τυμπανοκρουσίες (αναφερόμενος στον πρωθυπουργό), μην καίτε το χαρτί που λέγεται Ρωσία. Είναι ελπίδα για την Ελλάδα. Τολμήστε λοιπόν κ. πρωθυπουργέ!»

Τελειώνω κ. πρόεδρε και λέω ότι ισχυρή γέφυρα και βοήθεια προς τον σκοπό αυτό, τον εθνωφελή, θα προσφέρει η Ελληνική Ομογένεια της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Και οι Πόντιοι Έλληνες ομογενείς, σε Ρωσία και Ελλάδα , είτε επενδυτές είναι, είτε αγωνιστές του μεροκάματου, θα πρέπει το αθηναϊκό και ενίοτε αντεθνικό ελληνικό κράτος να ανοίξει στοργική αγκαλιά και για τους δύο. Να λάβει σοβαρά υπόψη τις ιδέες και τις προτάσεις του κ. Ιβάν Σαββίδη.»

Και ο Ιβάν, μη παραδεχόμενος τη διαπίστωση ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, έρχεται φορώντας την ποντιακή φορεσιά του να μας διαβεβαιώσει πως ό,τι κάνει το κάνει για την Ελλάδα, ότι αυτό είναι το κίνητρό του και όχι τα ατομικά του συμφέροντα, ή τα συμφέροντα του Ρωσικού κεφαλαίου. Επειδή, όμως, είμεθα λαός καχύποπτος, προκειμένου να αποκτήσει λαϊκό έρεισμα, αγόρασε και ομάδα, πήρε και το λιμάνι (έτσι βγαίνουν μετά οι φήμες ότι θέλει να φτιάξει τον Ολυμπιακό του Βορά), και θέλει να αγοράσει και κανάλι.

Κι ένα καλτ “ρεπορτάζ”, όπου φτιάχνεται η αγιογραφία -κυριολεκτικά και μεταφορικά- του Ιβάν Σαββίδη (δείτε μετά το τρίτο λεπτό).

Ο Ιβάν όμως πάει και πέρα από τις μπίζνες, ανακατεύεται επίμονα και με την πολιτική. Δίνει συμβουλές σχετικά με το ποιος κάνει και ποιος δεν κάνει για πρωθυπουργός, στηρίζει την τωρινή κυβέρνηση και ξορκίζει τη ΝΔ και τον Μητσοτάκη… Ποιος ξέρει, μπορεί αυτή η αμφίδρομη και εκφρασμένη αγάπη του με τον Τσίπρα να οφείλεται στο ότι ο ένας είναι αριστερός και στο ότι ο άλλος έζησε και ανδρώθηκε στις χώρες του υπαρκτού. Ίσως μάλιστα να αποτελεί και κάποιο κρυφό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ που –συν τω χρόνω- θα μας οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στη λαϊκή εξουσία.

Πρέπει όμως να σοβαρευτούμε και λίγο… για το λόγο αυτό θα παραθέσω μερικές διαπιστώσεις.

1) Η καπιταλιστική κρίση, αυτή που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ, έχει φέρει τα πάνω κάτω τόσο στην Ευρωπαϊκή όσο και στην Αμερικάνικη ήπειρο, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Τα αδιέξοδα του κεφαλαίου έχουν επηρεάσει την ομαλή λειτουργία των πολιτικών συστημάτων και των πολιτικών κατεστημένων ανά τον πλανήτη, έτσι το κεφάλαιο αναγκάζεται να αναζητήσει «εναλλακτικά» μείγματα διακυβέρνησης. Βλέπουμε παραδοσιακά κόμματα να έχουν καταποντιστεί (Γαλλία, Ιταλία, Ελλάδα), και από τις στάχτες τους να ξεπηδούν νέα, τα οποία ναι μεν δεν διαφέρουν ως προς τους σκοπούς, διαφέρουν όμως ως προς το πώς επανεφευρίσκουν και πλασάρουν τον εαυτό τους στις μάζες. Το παραπάνω φαινόμενο συμβαδίζει και με μια άλλη τάση, την εμφάνιση στο πολιτικό προσκήνιο, ολοένα και περισσότερο, προσωπικοτήτων από το χώρο των επιχειρήσεων, των τραπεζών και τεχνοκρατών (Τραμπ, Μακρόν, Παπαδήμος κ.α).

Στα χρόνια της κρίσης, η διαχωριστική γραμμή μεταξύ οικονομίας και πολιτικής έχει γίνει πιο δυσδιάκριτη παρά ποτέ, ενώ η οικονομία, έχει ξεκάθαρα πλέον πάρει το τιμόνι της πολιτικής. Ακόμα και οι παραδοσιακοί πολιτικοί που εμπλέκονται σε κυβερνήσεις, ακολουθούν τυφλοσούρτη και με άμεσο τρόπο τις γραμμές διακυβέρνησης που ξεκινούν από διεθνή οικονομικά κέντρα(οίκοι αξιολόγησης, ΔΝΤ, κομισιόν, ΕΚΤ, ΟΟΣΑ κ.α.).

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν λέω πως αυτό είναι κάτι που δεν συνέβαινε και παλιότερα, απλά γίνονταν με πιο κομψό τρόπο, ενώ στις μέρες μας, εξαιτίας και των συνεπειών της κρίσης, ο τρόπος που παρεμβαίνει το κεφάλαιο είναι εντελώς απροκάλυπτος. Όλο αυτό είναι κάτι που ευνοεί και τον Σαββίδη να κάνει τα δικά του παίγνια και να προωθεί την –όχι και τόσο- μυστική του ατζέντα.

2) Αυτή η ατζέντα χωρίς καμιά αμφιβολία περιλαμβάνει –πέρα από την προώθηση των δικών του συμφερόντων- και την προώθηση στην Ελλάδα ευρύτερων ρωσικών οικονομικών συμφερόντων, τα οποία πολιτικά αυτή τη χρονική στιγμή τα αντιπροσωπεύει στη Ρωσία ο πρόεδρος Πούτιν. Η Ρωσία, ως τεράστια ιμπεριαλιστική δύναμη, σε σχέση με τους διεθνείς ανταγωνισμούς και με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο «παραδοσιακός» Δυτικός κόσμος  (Ε.Ε, ΗΠΑ), κοιτάει και αυτή να επεκτείνει όπου μπορεί την οικονομική και πολιτική κυριαρχία της. Οι στρατηγικές κινήσεις του Σαββίδη, δείχνουν ότι κάνει προσπάθεια να αποκτήσει οικονομικά, λαϊκά, και πολιτικά ερείσματα στη χώρα, και μέσα από αυτήν την «διαπλοκή» να ωφεληθεί τόσο ο ίδιος όσο και τα ευρύτερα συμφέροντα τα οποία εκπροσωπεί.

3) Υπάρχουν λοιπόν στην Ελλάδα κάποιοι, οι οποίοι για τον Α ή τον Β λόγο καλλιεργούν την λογική στο λαό ότι θα πρέπει με κάθε τρόπο να επιλέξει προστάτη (χρησιμοποιώ τον κόσμιο όρο). Αυτοί οι κάποιοι μπορεί να είναι προσωπικότητες (πχ Κοττάκης, Καμμένος), κόμματα (Χρυσή Αυγή, Ανεξάρτητοι Έλληνες, Σύριζα κ.α.), κανάλια, κλπ. Στο ρόλο του προστάτη μπορεί να εμφανίζεται κάποιος ευεργέτης, καλή ώρα ο Ιβάν, ή κάποιο ισχυρό κράτος(Ρωσία, Γερμανία, ΗΠΑ), που θέλει το καλό μας, ή που τέλος πάντων αν εμείς θέλουμε το καλό μας πρέπει να το/ν έχουμε από κοντά.

4) Η ενδεχόμενη προσκόλληση στην Ρωσία, αυτή τη στιγμή στην χώρα μας δεν αποτελεί κυρίαρχο σχήμα, είμαστε ακόμη προσδεμένοι σαν βόδια, από τη μια στο άρμα των ΗΠΑ με το ΝΑΤΟ, και από την άλλη στη ΕΕ. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρχει ερωτοτροπία και φλερτ και με άλλους μνηστήρες, είπαμε, το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα.

5) Τα παιχνίδια αυτά του κεφαλαίου, όμως, παρασέρνουν στην λογική τους και τις λαϊκές μάζες, που μη βλέποντας άσπρη μέρα εντός ΕΕ, γοητεύονται από μυστηριώδεις τάσσεις, όπως είναι και αυτή του «ευρωσκεπτικισμού» που ολοένα κερδίζει έδαφος. Είδαμε μάλιστα αυτές τις τάσεις να παίρνουν σάρκα και οστά και στα πλαίσια του δημοψηφίσματος για το Brexit, αλλά και στις Γαλλικές εκλογές με την άνοδο της Λεπέν και στην Ιταλία με τον Γκρίλο. Ο ευρωσκεπτικισμός, εκφράζει με ποικίλες μορφές, τις φυγόκεντρες τάσεις εντός της Ε.Ε. Πίσω από τον ευρωσκεπτικισμό κρύβονται οργανωμένα οικονομικά συμφέροντα, που θεωρούν ότι εξυπηρετούνται καλύτερα, εκτός ευρώ, ή ακόμη και εκτός ΕΕ.

Από την άλλη, η αυξανόμενη ενίσχυση του ευρωσκεπτικισμού, ενθαρρύνει τις μεγάλες ανταγωνιστικές οικονομίες (πχ Ρωσία) να εντείνουν τις διπλωματικές τους πιέσεις και κατ’ επέκταση την επιρροή τους σε χώρες όπως η Ελλάδα. Οι διπλωματικές αυτές πιέσεις, μπορεί να αποσκοπούν από το να αυξηθεί η οικονομική παρουσία και η διπλωματική επιρροή της μιας χώρας στην άλλη, μέχρι και, εφόσον το επιτρέπουν οι περιστάσεις, να την πάρει ολοκληρωτικά στο δικό της ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο σε δεύτερο χρόνο.

Οι λαοί, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να ποντάρουν σε κάποια από αυτές τις εναλλακτικές (στρατόπεδα) και να περιμένουν ότι θα βγουν κερδισμένοι. Είναι αυτό που λέμε πως όταν τσακώνονται τα βουβάλια την πληρώνουν τα βατράχια και δυστυχώς ζούμε σε εποχές που τα βουβάλια είναι ιδιαιτέρως νευριασμένα, τώρα που καλούνται να ξαναμοιράσουν το βάλτο. Το κεφάλαιο -και οι εκπρόσωποι του (βλέπε Σαββίδης)- δεν έχει πατρίδα, παρά μόνο χρησιμοποιεί τα έθνη και τις εθνικές κυβερνήσεις, για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του. Και όταν λέμε τα συμφέροντα του, εννοούμε τα κέρδη του, τα οποία αποκτούνται πάντα από την αποστράγγιση της ανθρώπινης εργασίας ή ακόμη και τον τεμαχισμό της ανθρώπινης σάρκας όταν πρόκειται για πολέμους. Πρέπει, επιτέλους, οι λαοί να σταματήσουν να πιστεύουν σε ευεργέτες και προστάτες και να (ξανα)αποφασίσουν ότι μπορούν να στηριχθούν μόνο στις δικές τους δυνάμεις.

Λαϊκός ξεσηκωμός!

Λαϊκός ξεσηκωμός! 

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ 

Ο ΛΑΟΣ ΕΧΕΙ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ

Όταν ο υπουργός Οικονομίας είπε πως «το

κλείσιμο της αξιολόγησης θα στεναχωρήσει κά-

ποιους», δεν εννοούσε τον ΣΕΒ, τους τραπεζίτες,

τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Το αντί-

θετο. Απροκάλυπτα όλοι αυτοί, μαζί με την ΕΕ, το

ΔΝΤ, τις ΗΠΑ, δίνουν συγχαρητήρια στην κυβέρνη-

ση για τις αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που υλοποιεί.

Ο λαός, οι μισθωτοί, οι αυτοπασχολούμε-

νοι, οι συνταξιούχοι θα πληρώσουν για μια

ακόμη φορά ασήκωτα βάρη.

▶ Με τη μείωση του αφορολόγητου, ακόμη και για

όσους έχουν μηνιαίο εισόδημα 400 ευρώ.

▶ Με το νέο «τσεκούρεμα» σε συντάξεις, μισθούς,

επιδόματα.

▶ Με το «ξήλωμα» της κυριακάτικης αργίας που εί-

ναι το επιστέγασμα της εργασιακής ζούγκλας, ενώ

τα μεγαθήρια του εμπορίου θα πετάξουν μια και

καλή εκτός αγοράς τους αυτοαπασχολούμενους.

▶ Με το χτύπημα στα συνδικαλιστικά δικαιώματα,

το δικαίωμα στην απεργία που μπαίνει στο στόχα-

στρο.

▶ Με την επέκταση των ιδιωτικοποιήσεων, τα νέα

προνόμια και τις διευκολύνσεις για το κεφάλαιο.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ

Ο ΛΑΟΣ ΕΧΕΙ ΤΗ ∆ΥΝΑΜΗ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ

Γύρισε την πλάτη στα κόμματα της διαχεί-

ρισης αυτού του βάρβαρου εκμεταλλευτι-

κού συστήματος

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει το

ιδιαίτερο ταλέντο να μοιράζει την κοροϊ-

δία σαν τις καραμέλες. Θέλει να αποσπάσει

την ανοχή του λαού, να εκμεταλλευτεί την

προσδοκία του μήπως μπορέσει να ζήσει

καλύτερα μετά από 8 χρόνια μεγάλων απω-

λειών.

Λένε ότι «αυτά τα μέτρα είναι το εξιτήριο

από τα μνημόνια και την κρίση, ότι έρχεται η ανά-

πτυξη».

Κρύβουν ότι για να έρθει η περιβόητη

«ανάπτυξη», δηλαδή η ανάκαμψη της κερδοφο-

ρίας του κεφαλαίου, προϋπόθεση είναι οι μνημο-

νιακοί νόμοι να παραμείνουν, οι απώλειες για τα

λαϊκά στρώματα να είναι μόνιμες. Η επιτροπεία

της ΕΕ θα εξακολουθήσει να ισχύει, όπως ισχύει

για όλα τα κράτη – μέλη.

Αυτή η ανάπτυξη θα είναι βασανιστική,

αβέβαιη και λόγω των αντιθέσεων στην παγκό-

σμια καπιταλιστική οικονομία.

Η ΝΔ, μαζί με τα άλλα κόμματα - συνεταί-

ρους του 3ου μνημονίου, υποκριτικά τονίζει πως

δεν θα ψηφίσει τα μέτρα, αλλά θα τα εφαρμόσει.

Εργατοϋπάλληλοι, συνταξιούχοι, άνεργοι - άνεργες, επαγγελματίες, αγρότες, νέες και νέοι

Λαϊκός ξεσηκωμός!

Οι επόμενες ώρες και μέρες είναι κρίσιμες!

Το ΚΚΕ καλεί όποιον αγανακτεί, όποιον βλέπει ότι η κατάσταση δεν πάει άλλο,

να αφήσει πίσω δισταγμούς και να κάνει τώρα το βήμα!

Να πούμε όλοι μαζί ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, το κεφάλαιο, η ΕΕ και το ΔΝΤ απευθύνονται ξανά σε σένα

ζητώντας νέες θυσίες. Άλλη μια συμφωνία, ένα νέο μνημόνιο, που φέρνει άλλη μια λεη-

λασία στα ήδη σμπαραλιασμένα δικαιώματα, στο ήδη λεηλατημένο εισόδημα.

Προβάλλει το δικό της μείγμα διαχείρισης, με «λι-

γότερες δαπάνες – λιγότερους φόρους», όπου οι

μεν «λιγότεροι φόροι» θα αφορούν το κεφάλαιο,

οι δε «λιγότερες δαπάνες» τις λαϊκές κοινωνικές

ανάγκες.

Την καπιταλιστική ανάπτυξη υπηρετούν

και εκείνες οι δυνάμεις -δεξιά κι αριστερά- που

εμφανίζουν ως λύση την καπιταλιστική Ελλάδα

με εθνικό νόμισμα. Ζητούν από το λαό να υπο-

κλιθεί σε τμήματα του κεφαλαίου, που -για τα

δικά τους συμφέροντα- στηρίζουν, άμεσα ή έμ-

μεσα, τις φυγόκεντρες τάσεις σε ΕΕ - Ευρωζώνη.

Τα «αντίμετρα» της εξαθλίωσης είναι το τυράκι στη φάκα.

Ο φτωχός θα πληρώνει το φτωχότερο και ο πλούσιος θα γίνεται πλουσιότερος!

Η νέα βάρβαρη επίθεση δεν αντισταθμί-

ζεται με ψίχουλα!

Παίρνουν 10 απ’ όλους για να δώσουν πίσω 1

σε λίγους και μάλιστα υπό την προϋπόθεση ότι

πρέπει να πιάνονται τα ματωμένα πλεονάσματα

(πάνω από 3,5%) για πολλά χρόνια.

Μια σειρά από τα λεγόμενα «αντίμετρα»

αφορούν τη στήριξη του κεφαλαίου, τη μείωση

της φορολογίας τους, την επιδότηση του «μισθο-

λογικού κόστους».

Όσα αφορούν τη διαχείριση της πιο ακραί-

ας φτώχειας, αποτελούν ομολογία ότι η ακραία

φτώχεια θα πολλαπλασιαστεί τα επόμενα χρόνια

εξαιτίας της πολιτικής τους.

Το ΚΚΕ παλεύει έξω και μέσα στη

Βουλή για οποιοδήποτε μέτρο ανακούφισης

του λαού. Καταθέτει συνεχώς τροπολογίες και

προτάσεις νόμου, με άμεση εφαρμογή και κάθε

φορά αυτά απορρίπτονται από την κυβέρνηση.

Ο λαός με τη συμμαχία του μπορεί να τους σταματήσει!

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ!

Τ ο ΚΚΕ καλεί τις εργατικές - λαϊκές δυ-

νάμεις να ξεσηκωθούν ενάντια στη νέα

αντιλαϊκή επίθεση. Να δώσουν μάχη ζωής,

μάχη αντεπίθεσης για την ανάκτηση των

απωλειών, για την ικανοποίηση των σύγ-

χρονων λαϊκών αναγκών.

Όλοι μαζί, σαν μια γροθιά, μέσα από τα

ταξικά σωματεία, τους Συλλόγους των Αυτοαπα-

σχολούμενων, τους Αγροτικούς Συλλόγους, τους

φορείς της νεολαίας, τους Συλλόγους του ριζο-

σπαστικού γυναικείου κινήματος να συναντηθούν

στους καθημερινούς ταξικούς αγώνες, στα συλ-

λαλητήρια, στις απεργίες.

Ο λαός δεν έχει δείξει ακόμη τη δύνα-

μή του. Όποιος μέσα του αισθάνεται οργή

και δυσαρέσκεια να μην τα εκτονώσει σε

μια ανώδυνη ή βουβή διαμαρτυρία.

Να μη δώσει στον πρωθυπουργό την

αφορμή να προσβάλλει το λαό, λέγοντας πως

συμφωνεί με την κυβέρνηση γι’ αυτό δεν βγαίνει

στους δρόμους.

Χρειάζεται οργανωμένη

λαϊκή παρέμβαση στις εξελίξεις.

Αναγέννηση του εργατικού κινήματος.

Κοινωνική Συμμαχία.

Σε όλη την ιστορία, αυτό ήταν το μόνο

που μπόρεσε να αλλάξει την πορεία των πραγμά-

των προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων.

Ο καθημερινός αγώνας για τα οξυμένα

προβλήματα, ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα πρέ-

πει να συμβάλλει στη συγκέντρωση δυνάμεων με

στόχο την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτη-

σίας και εξουσίας, την ανατροπή του βάρβαρου

εκμεταλλευτικού συστήματος που φέρνει μόνο

φτώχεια και πολέμους για τα κέρδη των λίγων.

Σ’ αυτόν το δρόμο, το εργατικό - λα-

ϊκό κίνημα μπορεί να έχει αποτελέσματα,

να βάζει εμπόδια. Ο δρόμος της σύγκρου-

σης δεν είναι εύκολος, όμως οι θυσίες της

υποταγής είναι και μεγαλύτερες και χωρίς

ημερομηνία λήξης.

Υπάρχει διέξοδος σε συμπόρευση με το ΚΚΕ!

Για να έρθει η εργατική τάξη στην εξουσία, να

κοινωνικοποιήσει τα συγκεντρωμένα μέσα πα-

ραγωγής, να αποδεσμεύσει τη χώρα από ΕΕ και

ΝΑΤΟ, να διαγράψει μονομερώς το χρέος, να

αποσυρθεί η χώρα από στρατιωτικο-πολιτικές

επεμβάσεις, από ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

Μόνο έτσι θα μπορέσει να γίνει πραγ-

ματικότητα η ασίγαστη επιθυμία του λαού

να ζήσει καλύτερα. Να απολαύσει τις δυνα-

τότητες που προσφέρουν η επιστήμη και η

σύγχρονη τεχνολογία, η παραγωγικότητα

της εργασίας, οι μεγάλες πλουτοπαραγωγι-

κές πηγές και δυνατότητες της Ελλάδας.

ΜΑΗΣ 2017