ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ !!

- Καρπενήσι, 18.01.2016. Νεκρός 58χρονος χειριστής σε εργατικό ατύχημα με αποχιονιστικό όχημα.
- Εύδηλος Ικαρίας, 25.02.2016. Νεκροί δύο εργάτες σε εργατικό ατύχημα σε λατομείο.
- Κυλλήνη, 15.04.2016. Νεκρός εργάτης μετά από πτώση από απορριματοφόρο.
- Μεσοκώμη Σερρών, 16.05.2016. Νεκροί δύο εργαζόμενοι σε σύγκρουση βαγονέτων του ΟΣΕ.
- Αργυρούπολη, 20.07.2016. Εργατικό ατύχημα με βαριά τραυματισμένη δημοτική αστυνομικό.
- Νάξος, 26.11.2016. 34χρονος πατέρας νεκρός σε εργατικό ατύχημα.
- Θεσσαλονίκη, 13.01.2017. Νεκρός 33χρονος ηλεκτρολόγος σε εργατικό ατύχημα.
- Μενίδι, 01.12.2016. Νεκρός 64χρονος εργάτης σε εργατικό ατύχημα.
- Γεράκι Αμαλιάδας, 06.02.2017. Νεκρός 35χρονος σε εργατικό ατύχημα.
- Καλαμαριά, 13.03.2017. Νεκρός χειριστής γερανού στο εργοτάξιο του Μετρό.
- Νέα Σελεύκεια Θεσπρωτίας, 07.02.2017. Νεκρός 42χρονος οδηγός μετά από ανατροπή απορριματοφόρου.
- Παναγοπούλα Αχαϊας, 06.05.2017. 33χρονος καταπλακώθηκε από τόνους σίδερου στον χώρο εργασίας στα έργα της Πατρών-Κορίνθου.

Τα έγραφε βέβαια ο Ένγκελς στα 1845 στην "Κατάσταση της Εργατικής Τάξης στην Αγγλία". Για τις δολοφονίες των εργατών. Δολοφονίες κατά συρροή. Αλλά, δεν έχουν αλλάξει και πολλά από τότε νομίζω. Κι όσο η κινητήρια τάξη της Ιστορίας καθεύδει θα μετράει αύξοντες αριθμούς σε μνημόνια, σε πράξεις νομοθετικιού περιεχομένου, θα μετράει θύματα εργάτες. 21 κανονικότατες δολοφονίες μέσα στο διάστημα 2014 - 2017. Και οι γυμνοσάλιαγκες των καναλιών, οι μπόγδανοι, οι μπάμπηδες κι οι πορτοσάλτε, οι παυλοιτσίμηδες θα εγκωμιάζουν τα παράσιτα των αλαφούζων όταν αποφασίζουν να πεθάνουν. Κορακοζώητοι και σιτεμένοι με αίμα εργατών. Πραγματικοί δράκουλες.
Πόσο γελοία είναι η Δικαιοσύνη κι οι νόμοι σας.
 Και πόσο γνήσιος ο φόβος σας μπροστά στην εξέργερση της Εργατικής Τάξης...

...Ας τρέμουν οι κυρίαρχες τάξεις μπροστά σε μια κομμουνιστική επανάσταση. Οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν σ' αυτήν τίποτε άλλο, εκτός από τις αλυσίδες τους. Έχουν να κερδίσουν έναν κόσμο ολόκληρο.
ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!

Αρ.Μασ.

Ένα γουρούνι λιγότερο

Πολλές φορές, όταν πεθαίνει ένα διάσημο τομάρι του αστικού πολιτικού κόσμου κι ο ιμπεριαλισμός θρηνεί ένα από τα καλύτερα πολιτικά στελέχη του, ψάχνουμε να βρούμε τον πιο βαρύ χαρακτηρισμό που θα απέδιδε καλύτερα το ποιόν του και τα συναισθήματά μας για αυτόν. Ενώ στην πραγματικότητα θα αρκούσε να αναφέρουμε τη βασική του ιδιότητα ως ιμπεριαλιστή, που τα περιέχει όλα: συμφέροντα, πολέμους, ματοκυλίσματα, πραξικοπήματα... όλες αυτές τις μικρές θυσίες που απαιτούνται για να ανήκεις στη Δύση και τον ελεύθερο ιμπεριαλιστικό κόσμο.
Αλλιώς, κινδυνεύεις να την πατήσεις (;) σαν το Φιλιππάκη, με τη δίωξη.

Λένε πως οι γονείς του Κριστιάνο ήταν πολιτικοί θαυμαστές του Ρίγκαν (από εκεί να καταλάβεις...) και για αυτό ονόμασαν το παιδί τους Ρονάλντο. Φαντάσου αντ' αυτού να ήταν πρόεδρος των ΗΠΑ Μπρεζίνσκι (που ήταν... Δημοκρατικός όμως) και να το είχαν βαφτίσει με το εύηχο Ζμπίγκνιου Ρονάλντο...

Η πορεία του Μπρεζίνσκι, που ήταν ο ιθύνων νους πίσω από κάθε ιμπεριαλιστικό, αντικομμουνιστικό σχεδιασμό της εποχής του, πριν και μετά τις ανατροπές, μπορεί να ερμηνευτεί εν μέρει βάσει των οικογενειακών του καταβολών (από ναζί, αντισοβιετικό πατέρα) και των βιωμάτων του. Αλλά αυτό δεν είναι από μόνο του ασφαλές κι απόλυτο κριτήριο.
Πολλοί αστοί ιστορικοί προσπαθούν να εξηγήσουν πχ την επαναστατική διαμόρφωση κι αποφασιστικότητα του Λένιν, ως απόρροια της εκτέλεσης του μεγάλου του αδελφού για την απόπειρα κατά του τσάρου, και της δικής του θέλησης για εκδίκηση. Αν ήταν τόσο απλά τα πράγματα βέβαια, ο Λένιν μπορεί να είχε γίνει κι αυτός ένας ναρόντνικος τρομοκράτης και δε θα δυσκόλευε σήμερα μερικούς "ντούρους λενινιστές" που διάκεινται ευμενώς στην "επαναστατική βία" των τρομοκρατικών χτυπημάτων.

Ένα άλλο βασικό δίδαγμα-αντεπιχείρημα, κατά της ατομικής τρομοκρατίας είναι πως δε φτιάχνουν τα πρόσωπα το σύστημα, αλλά αντιστρόφως, το σύστημα φτιάχνει τα πρόσωπα και βρίσκει αυτά που θα εκφράσουν πιστά τις τάσεις και τις ανάγκες του. Ακόμα κι αν εκλείψει από το ιστορικό προτσές ή τη ζωή ένας καπιταλιστής ή ένας αστός πολιτικός ηγέτης -πχ ο Μπρεζίνσκι- αυτό δε θα κλόνιζε στο παραμικρό τις βάσεις του συστήματος, που θα έβρισκε άλλο μονοπάτι κι άλλα πρόσωπα για να στηριχτεί και να προχωρήσει.

Αυτό δεν αναιρεί όμως τη σημασία και το ρόλο σημαντικών προσωπικοτήτων, πχ του Λένιν -ιδίως αυτού- ή του Μπρεζίνσκι από την άλλη πλευρά, που ήταν κι η αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις. Οι οποίες θα διατυπώνονταν τελείως διαφορετικά, εν είδει τρολαρίσματος, αν ξεκινούσαν από τον (ασήμαντο, διεκπεραιωτικό, τεχνοκρατικό) ρόλο του Παπαδήμου στο ιστορικό προτσές.

Οι υστερικές αστικές φωνές για το χτύπημα κατά της δημοκρατίας και του τουρισμού, σε μια άκρως υποβαθμισμένη, αντιτουριστική περιοχή -όπου μόνο κάποια airBNB μπορείς να βρεις- δίνουν μια πολύ ενδιαφέρουσα σύνδεση μεταξύ αστικής δημοκρατίας και κερδών, και μια ταξική αντίληψη περί δημοκρατίας, που φτάνει ενίοτε στα όρια της γραφικότητας, όπως με τη χτεσινή άμαζη συγκέντρωση για την υπεράσπιση του... κάτι. Αλλά σ' αυτό τουλάχιστον βρίσκουν ισχυρό ανταγωνισμό, από όσους ψάχνουν να βρουν ψύλλους στα άχυρα, για να κριτικάρουν το ΚΚΕ -που καταδίκασε το χτύπημα και την ατομική τρομοκρατία εν γένει ως κινηματική μέθοδο.

Αν πάντως οι πολυάριθμοι υπερασπιστές του Παπαδήμου και της αστικής τρομοκρατίας χωρούσαν -και οι 50- σε ένα αστικό λεωφορείο και μάλιστα ως καθήμενοι -χωρίς καν όρθιους επιβάτες- και μπορούσαν να συγκριθούν μόνο με τη λαοθάλασσα που συγκέντρωσε ο Βαρουφάκης στο Σπόρτινγκ ... την Παρασκευή, το θέατρο Πέτρας ήταν σχεδόν γεμάτο, στη συναυλία του ΠΑΜΕ και του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου, παρά την απόσταση και τα ύπουλα σύννεφα (ναι αλλά δεν έπαιζε μπάσκετ την ίδια ώρα). Τελικά τα σύννεφα πέρασαν και δεν ακούμπησαν, και δε βρέθηκε κάποιος "Κακοφωνίξ" που θα ενεργοποιούσε την οργή της φύσης και το ξέσπασμά της -εξάλλου σχεδόν όλοι οι ερμηνευτές έχουν σπουδαίες φωνές.

Στα αξιοσημείωτα της βραδιάς, κρατάμε:
-την πολύ δύσκολη συγκυρία (2015) στην οποία ιδρύθηκε το τουρκικό συγκρότημα Ναζίμ Χικμέτ, που άνοιξε χτες τη συναυλία με σύγχρονες μελοποιήσεις στίχων επαναστατών ποιητών.
-την ανατολίτικη μελωδική μελαγχολία και τον έντονο, σχεδόν πολεμικό ρυθμό που έχουν πολλά τουρκικά τραγούδια.
-τη δύσκολη γλωσσική επαφή μεταξύ δυο λαών που έζησαν τόσα χρόνια μαζί, αλλά κάποιοι φρόντισαν μεθοδικά να σβήσουν τα σημάδια αυτής της συμβίωσης και να  αποκαθάρουν την (καθαρεύουσα) ελληνική γλώσσα. Ευτυχώς όμως ο ταξικός αγώνας είναι διεθνής έννοια -όπως και η μουσική άλλωστε- αντιληπτή στους εργάτες όλου του κόσμου.

-το χιούμορ του Καρελλά, που έκανε μια διευκρίνιση όταν ανέβηκε στη σκηνή για το όνομά του, που εκφωνήθηκε λάθος, και τη δεύτερη φορά μας καθησύχασε: μην ανησυχείτε, δεν άλλαξα ξανά όνομα.
-Το καινούριο σύνθημα: εχθροί μας δεν είναι οι γείτονες λαοί, είναι οι βάσεις και οι ΝΑΤΟϊκοί (που δε χρειαζόταν πάντως να ακούγεται τόσο συχνά ανάμεσα στα τραγούδια).
Κι ένα άλλο που ακούστηκε αυθόρμητα για το ΚΚΕ και τις εννιά δεκαετίες (που γίνονται αιώνας πια) αν και το κόμμα δεν είχε άμεση ανάμειξη, ως τέτοιο, στη συναυλία.

-Και τέλος, την ανακοίνωση για το αντι-ιμπεριαλιστικό διήμερο στα τέλη Ιουνίου με τη συμμετοχή εργατικών σωματείων από τα Βαλκάνια και την Τουρκία (που κι αυτή ουσιαστικά Βαλκάνια είναι) και τη μεγάλη αντι-ιμπεριαλιστική πορεία στο Νατοϊκό στρατηγείο στη Θεσσαλονίκη.
Κι αυτές δεν είναι απλές εθιμοτυπικές συναντήσεις, αλλά πολύτιμο όπλο ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που έρχεται στη γειτονιά μας.

Β. Ι. Λένιν: Τα διδάγματα της Κομμούνας

«Ας καταπνίγηκαν οι δυο αυτές μεγαλειώδεις εξεγέρσεις της εργατικής τάξης, θα γίνει νέα εξέγερση που μπροστά της θ’ αποδειχτούν ανίσχυρες οι δυνάμεις των εχθρών του προλεταριάτου και από την εξέγερση αυτή το σοσιαλιστικό προλεταριάτο θα βγει με ολοκληρωμένη τη νίκη.»

Κατιούσα

Η Κομμούνα του Παρισιού (18 Μάρτη – 28 Μάη 1871) είναι η πρώτη προλεταριακή επανάσταση Παρισιού ανατρέπουν αστική κυβέρνηση και αρχίζουν να οικοδομούν το δικό τους κράτος, διακηρύσσοντας την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Όπως έγραψε ο Μαρξ «ήταν η πρώτη επανάσταση με την οποία η εργατική τάξη αναγνωρίστηκε ανοιχτά σαν η μόνη τάξη που ήταν ακόμα ικανή για κοινωνική πρωτοβουλία».
Σαν σήμερα, στις 28 του Μάη 1871, η Παρισινή Κομμούνα πνίγεται στο αίμα, με την αγριότητα των νικητών να ξεπερνάει κάθε προηγούμενο. Σχεδόν 100.000 Παριζιάνοι καταλήγουν στη φυλακή ή εξόριστοι, εκτοπίζονται, εκτελούνται.
Οι 10 βδομάδες ή 72 μέρες που κράτησε ήταν αρκετές για να σφραγίσει η Κομμούνα την ανθρωπότητα και το ματωμένο τέλος να καταδείξει πώς (δεν) πρέπει να διεξάγεται η πάλη των εργατών με τους ταξικούς εχθρούς τους,
Τα διδάγματα της Κομμούνας γενικεύθηκαν θεωρητικά από τους Μαρξ, Ένγκελς και από τον Λένιν και αξιοποιήθηκαν από τους μπολσεβίκους, το 1917, στην πραγματοποίηση της Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης.

Β. Ι. Λένιν: Τα διδάγματα της Κομμούνας

Υστερα από το πραξικόπημα, που έβαλε τέρμα στην Επανάσταση του 1848, η Γαλλία έπεσε 18 χρόνια κάτω από το ζυγό του καθεστώτος του Ναπολέοντα. Το καθεστώς αυτό οδήγησε τη χώρα όχι μόνο στην οικονομική καταστροφή, αλλά και στην εθνική ταπείνωση. Το προλεταριάτο, που εξεγέρθηκε ενάντια στο παλιό καθεστώς, επωμίστηκε δύο καθήκοντα, ένα πανεθνικό και ένα ταξικό: Την απελευθέρωση της Γαλλίας από τους Γερμανούς εισβολείς και τη σοσιαλιστική απελευθέρωση των εργατών από τον καπιταλισμό. Το πιο πρωτότυπο χαρακτηριστικό γνώρισμα της Κομμούνας βρίσκεται σ’ αυτήν ακριβώς τη συνένωση των δύο καθηκόντων.
Η αστική τάξη είχε σχηματίσει τότε «κυβέρνηση εθνικής άμυνας» και το προλεταριάτο βρέθηκε υποχρεωμένο να παλέψει για την πανεθνική ανεξαρτησία κάτω από την ηγεσία της κυβέρνησης αυτής. Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση αυτή ήταν κυβέρνηση «προδοσίας του λαού», που αποστολή της θεωρούσε την πάλη ενάντια στο προλεταριάτο του Παρισιού. Το προλεταριάτο, όμως, τυφλωμένο από πατριωτικές αυταπάτες, δεν το καταλάβαινε αυτό. Η πατριωτική ιδέα έχει προέλευσή της ακόμη από τη μεγάλη επανάσταση του XVIII αιώνα. Η ιδέα αυτή είχε υποτάξει τα μυαλά των σοσιαλιστών της Κομμούνας και ο Μπλανκί, λόγου χάρη, αναμφισβήτητα επαναστάτης και θερμός οπαδός του σοσιαλισμού, δε βρήκε πιο κατάλληλη ονομασία για την εφημερίδα του από την αστική κραυγή: «Η πατρίδα σε κίνδυνο!».
Το μοιραίο λάθος των Γάλλων σοσιαλιστών βρισκόταν στη συνένωση αυτή των αντιφατικών καθηκόντων, του πατριωτισμού και του σοσιαλισμού. Ο Μαρξ ακόμη στο μανιφέστο της Διεθνούς, το Σεπτέμβρη του 1870, έκανε προσεκτικό το γαλλικό προλεταριάτο, τονίζοντάς του ότι δεν πρέπει να παρασύρεται από την ψεύτικη εθνική ιδέα: Βαθιές αλλαγές έχουν συντελεστεί από τον καιρό της μεγάλης επανάστασης, οι ταξικές αντιθέσεις έχουν οξυνθεί, κι αν τότε ο αγώνας ενάντια στην αντίδραση ολόκληρης της Ευρώπης είχε συνενώσει ολόκληρο το επαναστατικό έθνος, τώρα το προλεταριάτο δεν μπορεί πια να συνδέει τα συμφέροντά του με τα συμφέροντα των άλλων, των εχθρικών του τάξεων. Η αστική τάξη ας έχει την ευθύνη για την εθνική ταπείνωση, έργο του προλεταριάτου είναι ν’ αγωνιστεί για τη σοσιαλιστική απελευθέρωση της εργασίας από το ζυγό της αστικής τάξης.
Και πραγματικά, δεν άργησε να αποκαλυφθεί το αληθινό βαθύτερο περιεχόμενο του αστικού «πατριωτισμού». Η κυβέρνηση των Βερσαλλιών, αφού έκλεισε μια επαίσχυντη συνθήκη ειρήνης με τους Πρώσους, πέρασε στον άμεσό της σκοπό, ανάλαβε δηλαδή την επίθεση για να αφαιρέσει από το προλεταριάτο του Παρισιού τα όπλα που της προκαλούσαν το φόβο και τον τρόμο. Οι εργάτες απάντησαν με την ανακήρυξη της Κομμούνας και τον εμφύλιο πόλεμο.
Παρά το γεγονός ότι το σοσιαλιστικό προλεταριάτο ήταν χωρισμένο σε πολλές αιρέσεις, η Κομμούνα αποτέλεσε ένα λαμπρό υπόδειγμα της ικανότητας του προλεταριάτου να πραγματοποιεί ομόθυμα τα δημοκρατικά καθήκοντα που η αστική τάξη ήξερε μόνο να τα διακηρύσσει. Χωρίς καμιά ιδιαίτερη πολύπλοκη νομοθεσία, απλά, στην πράξη, το προλεταριάτο που κατέλαβε την εξουσία εφάρμοσε τον εκδημοκρατισμό του κοινωνικού καθεστώτος, κατάργησε τη γραφειοκρατία και πραγματοποίησε την αιρετότητα των δημοσίων υπαλλήλων από το λαό.

Δυο όμως λάθη κατάστρεψαν τους καρπούς της λαμπρής νίκης. Το προλεταριάτο σταμάτησε στη μέση του δρόμου: Αντί να αρχίσει την «απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών», παρασύρθηκε από το όνειρο να εγκαθιδρύσει ανώτερη Δικαιοσύνη σε μια χώρα που να την ενώνει το πανεθνικό καθήκον. Δεν κατέλαβε, λ.χ., τέτοια ιδρύματα, σαν την Τράπεζα, οι θεωρίες των προυντονιστών για «δίκαιη ανταλλαγή» κτλ. επικρατούσαν ακόμα ανάμεσα στους σοσιαλιστές. Το δεύτερο λάθος είναι η υπερβολική μεγαλοψυχία του προλεταριάτου: Επρεπε να εξοντώσει τους εχθρούς του. Απεναντίας, το προλεταριάτο του Παρισιού προσπαθούσε να επιδράσει ηθικά επάνω τους, περιφρόνησε τη σημασία των καθαρά πολεμικών ενεργειών στον εμφύλιο πόλεμο και, αντί να στεφανώσει τη νίκη του στο Παρίσι με αποφασιστική επίθεση ενάντια στις Βερσαλλίες, αργοπόρησε κι έδωσε στην κυβέρνηση των Βερσαλλιών τον καιρό να συγκεντρώσει τις σκοτεινές δυνάμεις και να προετοιμαστεί για τη ματωμένη εβδομάδα του Μάη.

Παρ’ όλα όμως τα λάθη της, η Κομμούνα αποτελεί το πιο υψηλό παράδειγμα του πιο περίλαμπρου προλεταριακού κινήματος του ΧΙΧ αιώνα. Ο Μαρξ εκτιμούσε εξαιρετικά την ιστορική σημασία της Κομμούνας. Αν τον καιρό που η συμμορία των Βερσαλλιών έκανε την προδοτική επιδρομή για ν’ αφαιρέσει από το προλεταριάτο του Παρισιού τα όπλα οι εργάτες τα παράδιναν χωρίς μάχη, η καταστροφική πτώση του ηθικού, που θα προκαλούσε μια τέτοια αδυναμία στο προλεταριακό κίνημα, θα ήταν πολλές φορές πιο βαριά, παρά η ζημιά από τις απώλειες που είχε η εργατική τάξη στον αγώνα, υπερασπίζοντας τα όπλα της. Οσο μεγάλες και αν ήταν οι θυσίες της Κομμούνας, αυτές εξαγοράζονται με τη σημασία που έχει για τον καθολικό προλεταριακό αγώνα: Η Κομμούνα έδειξε τη δύναμη του εμφυλίου πολέμου, διέλυσε τις πατριωτικές αυταπάτες κι έκανε θρύψαλα την απλοϊκή πίστη ότι οι επιδιώξεις της αστικής τάξης είναι πανεθνικές. Η Κομμούνα έμαθε στο ευρωπαϊκό προλεταριάτο να βάζει συγκεκριμένα τα καθήκοντα της σοσιαλιστικής επανάστασης.
Το δίδαγμα που πήρε το προλεταριάτο δε θα ξεχαστεί. Η εργατική τάξη θα χρησιμοποιήσει αυτό το δίδαγμα, όπως το χρησιμοποίησε κιόλας στη Ρωσία κατά την εξέγερση του Δεκέμβρη.
Η εποχή που προηγήθηκε από τη ρωσική επανάσταση και που προετοίμασε την επανάσταση έχει μια κάποια ομοιότητα με την εποχή του ζυγού του Ναπολέοντα στη Γαλλία. Και στη Ρωσία η απολυταρχική κλίκα έφερε τη χώρα ως τη φρίκη της οικονομικής καταστροφής και της εθνικής ταπείνωσης. Πολύ καιρό όμως δεν μπορούσε να ξεσπάσει η επανάσταση, όσο η κοινωνική ανάπτυξη δεν είχε δημιουργήσει τις συνθήκες για ένα μαζικό κίνημα και οι απομονωμένες επιθέσεις ενάντια στην κυβέρνηση στην προεπαναστατική περίοδο, παρ’ όλο τον ηρωισμό τους, τσακίζονταν πάνω στην αδιαφορία των λαϊκών μαζών. Μόνο η σοσιαλδημοκρατία με επίμονη και συστηματική δουλιά διαπαιδαγώγησε τις μάζες ως τις ανώτερες μορφές πάλης, τις μαζικές εκδηλώσεις και τον εμφύλιο ένοπλο πόλεμο.
Η σοσιαλδημοκρατία μπόρεσε να διαλύσει «τις πανεθνικές» και «πατριωτικές» πλάνες που είχε το νεαρό προλεταριάτο και όταν με την άμεση επέμβασή της κατόρθωσε να αποσπαστεί από τα χέρια του τσάρου το μανιφέστο της 17 του Οχτώβρη, το προλεταριάτο πέρασε στη δραστήρια προετοιμασία για το επόμενο αναπόφευκτο στάδιο της επανάστασης, την ένοπλη εξέγερση. Ελευθερωμένο από τις «πανεθνικές» αυταπάτες, συγκέντρωνε τις ταξικές του δυνάμεις στις μαζικές του οργανώσεις, τα Σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών βουλευτών κτλ. Και παρ’ όλες τις διαφορές των σκοπών και των καθηκόντων που έμπαιναν μπροστά στη ρωσική επανάσταση, σε σύγκριση με την επανάσταση του 1871, το ρωσικό προλεταριάτο ήταν υποχρεωμένο να καταφύγει στον ίδιο τρόπο πάλης, στον εμφύλιο πόλεμο, που την αρχή του την έκανε η Κομμούνα του Παρισιού. Το προλεταριάτο της Ρωσίας θυμόταν τα διδάγματά της και ήξερε ότι δεν πρέπει να περιφρονεί τα ειρηνικά μέσα πάλης – τα μέσα αυτά εξυπηρετούν τα τρέχοντα, τα καθημερινά συμφέροντα και είναι απαραίτητα στην περίοδο της προετοιμασίας της επανάστασης – ποτέ όμως δεν πρέπει να ξεχνά ότι η ταξική πάλη κάτω από ορισμένες συνθήκες παίρνει τη μορφή του ένοπλου αγώνα και του εμφύλιου πολέμου. Υπάρχουν στιγμές που τα συμφέροντα του προλεταριάτου απαιτούν αμείλικτη εξόντωση των εχθρών του σε ανοιχτές πολεμικές συγκρούσεις. Για πρώτη φορά το έδειξε αυτό το γαλλικό προλεταριάτο στην Κομμούνα και το επικύρωσε περίλαμπρα το ρωσικό προλεταριάτο με την εξέγερση του Δεκέμβρη.
Ας καταπνίγηκαν οι δυο αυτές μεγαλειώδεις εξεγέρσεις της εργατικής τάξης, θα γίνει νέα εξέγερση που μπροστά της θ’ αποδειχτούν ανίσχυρες οι δυνάμεις των εχθρών του προλεταριάτου και από την εξέγερση αυτή το σοσιαλιστικό προλεταριάτο θα βγει με ολοκληρωμένη τη νίκη.

Β. Ι. Λένιν, Άπαντα, τόμος 16ος, σελ. 475-478, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»

(…)Τη μνήμη των μαχητών της Κομμούνας την τιμούν όχι μόνο οι Γάλλοι εργάτες, αλλά και το προλεταριάτο όλου του κόσμου. Γιατί η Κομμούνα δεν πάλευε για κάποιο τοπικό, είτε στενά εθνικό σκοπό, αλλά για την απελευθέρωση όλης της εργαζόμενης ανθρωπότητας, όλων των ταπεινών και καταφρονεμένων. Η Κομμούνα, σαν πρωτοπόρος μαχητής της κοινωνικής επανάστασης, απέσπασε τη συμπάθεια του προλεταριάτου παντού όπου αυτό υποφέρει και αγωνίζεται. Η εικόνα της ζωής και του θανάτου της, η μορφή της εργατικής κυβέρνησης, που πήρε και κράτησε στα χέρια της πάνω από δύο μήνες την πρωτεύουσα του κόσμου, το θέαμα της ηρωικής πάλης του προλεταριάτου και τα μαρτύριά του μετά την ήττα, όλα αυτά ανέβασαν το ηθικό εκατομμυρίων εργατών, αναπτέρωσαν τις ελπίδες τους, και τράβηξαν τη συμπάθειά τους προς το μέρος του σοσιαλισμού. Η βροντή των κανονιών του Παρισιού αφύπνισε τα πιο καθυστερημένα στρώματα του προλεταριάτου, που ήταν βυθισμένα σ’ ένα βαθύ ύπνο και έδωσε παντού ώθηση στο δυνάμωμα της επαναστατικής – σοσιαλιστικής προπαγάνδας. Να γιατί το έργο της Κομμούνας δεν πέθανε, ζει μέχρι σήμερα στον καθένα από μας.
Η υπόθεση της Κομμούνας είναι υπόθεση της κοινωνικής επανάστασης, υπόθεση της ολοκληρωτικής πολιτικής και οικονομικής απελευθέρωσης των εργαζομένων, είναι υπόθεση του παγκόσμιου προλεταριάτου. Και με την έννοια αυτή το έργο της Κομμούνας είναι αθάνατο.

Στην εντατική

Σε αντίθεση με τις αλλεπάλληλες «ζωντανές συνδέσεις» με την εντατική του Ευαγγελισμού, όπου ενημερωνόμαστε με κάθε λεπτομέρεια για την εξέλιξη της υγείας του τραπεζίτη Παπαδήμου…ανάσα για τους τραυματισμένους εργάτες που νοσηλεύονται στην εντατική, μετά το προχτεσινό σοβαρό εργατικό «ατύχημα» στον Ασπρόπυργο.

Νίκος Πουρναράς / Οικοδόμος

Με έναν διαφορετικό τρόπο αυτή τη φορά ο πρώην πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος εισέβαλε ξανά στην επικαιρότητα και κυριαρχεί στην καθημερινότητά μας. Την επικαιρότητα και την καθημερινότητα που ορίζουν και εν πολλοίς κατασκευάζουν τα καθεστωτικά ΜΜΕ και μας βομβαρδίζουν με μπόλικη ενημέρωση για να εμπεδώσουμε.
Σε αντίθεση με τις αλλεπάλληλες «ζωντανές συνδέσεις» με την εντατική του Ευαγγελισμού, όπου ενημερωνόμαστε με κάθε λεπτομέρεια για την εξέλιξη της υγείας του τραπεζίτη Παπαδήμου, τις επισκέψεις που δέχεται (μέχρι και τον Αντ.  Σαμαρά είδαμε και ακούσαμε μετά από τόσο καιρό), τις ιατρικές γνωματεύσεις και δηλώσεις, σχόλια, υποθέσεις και «αντιπαραθέσεις» (οι γνωστές, μεταξύ κυβέρνησης – αξιωματικής αντιπολίτευσης)… ανάσα για τους δυο από τους τρεις τραυματισμένους εργάτες που νοσηλεύονται κι αυτοί στην εντατική (άλλων νοσοκομείων), μετά το προχτεσινό σοβαρό εργατικό «ατύχημα» στην εταιρεία υγραερίου TOP GAS, στον Ασπρόπυργο.
Ούτε ένα μονοκάμερο δεν χαραμίζουν γι’ αυτούς οι διευθυντές «ειδήσεων και ενημέρωσης», ούτε για δυο αράδες δεν βρίσκουν χώρο ―κι ας όφειλαν― οι αρχισυντάκτες στα δελτία τους, ούτε μια ατάκα συμπάθειας δεν περισσεύει απ’ τους μαρκουτσοφόρους – πληκτρολογούντες εκφωνητές – σχολιαστές, έστω ως κίνηση ανθρωπιάς προς τρεις ανθρώπους που κινδύνεψαν να χάσουν τη ζωή τους την ώρα του μεροκάματου, χωρίς δική τους ευθύνη ― στην ανακοίνωση του υπουργείου μετά τη σχετική αυτοψία, που έγινε με καθυστέρηση και μετά από παρέμβαση (!) εκπροσώπων του κλαδικού Συνδικάτου, γίνεται λόγος για «τρεις παραβάσεις των κανόνων Υγείας και Ασφάλειας στην Εργασία» από την εργοδοσία.
Αλλά για ποια ανθρωπιά μιλάμε;!
Τις ώρες που γιγαντώνονται και παίρνουν αποκρουστική μορφή η βαρβαρότητα και ο κυνισμός του συστήματος της εκμετάλλευσης και των λειτουργών του, ξεκαθαρίζει η ήρα απ’ το στάρι και κάθε συστημικός κατεργάρης ταμπουρώνεται πίσω απ’ τον πάγκο του. Για το σύστημα που νόμο κι ευαγγέλιο έχει τα θησαυροφυλάκια των τραπεζιτών, των βιομηχάνων, των εφοπλιστών ―με μια λέξη, των καπιταλιστών―, οι εργάτες δεν αποτελούν τίποτ’ άλλο παρά γρανάζια στις μηχανές που παράγουν τα κέρδη τους και η ζωή τους λογίζεται ως αναλώσιμη.
Το έγκλημα θα παρατείνεται, με τη δική μας ανοχή – συνευθύνη, όσο δεν θα γίνεται αντιληπτό ότι κόντρα στα αδιέξοδα που ορθώνονται γύρω μας, ―οικονομικά, ψυχολογικά, αξιακά― μια άλλη κοινωνία είναι εφικτή εδώ και τώρα και δεν αποτελεί ονειρεύσιμη ύλη για αιθεροβάμονες. Κι όσο το έγκλημα θα παρατείνεται τόσο τα θύματα θα πληθαίνουν και η ζωή του εργάτη, του άνεργου, του συνταξιούχου, των νέων θα μπαινοβγαίνει στην εντατική, μαζί με την αντικειμενική ενημέρωση.
Μέχρι να γίνει συνείδηση ότι το «χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά – εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά» δεν είναι απλά ένα ευρηματικό σύνθημα, αλλά αδιαμφισβήτητη αλήθεια και ταυτόχρονα επείγουσα ανάγκη και ο λαός να πάρει την απόφαση και να στείλει παράσιτα και κατεργάρηδες στην εντατική και στον αγύριστο της Ιστορίας.

Μάντεψε ποιος

Γανώσανε το μυαλό του λαού όλη τη βδομάδα τα αστικά επιτελεία για την ανάγκη διαμόρφωσης «εθνικής γραμμής για το χρέος», μετά και τη σύνοδο του Γιούρογκρουπ της περασμένης Δευτέρας. Αλλά ποιος, άραγε, λείπει από την «εθνική» προσπάθεια για ευκολίες στην αποπληρωμή του κρατικού χρέους; Μπας και λείπει το κεφάλαιο, που απ' το πρωί έως το βράδυ θυμίζει στην κυβέρνησή του ότι υπάρχει ανάγκη να κλείσει γρήγορα το «θεματάκι» για να ξαναμπουκώσει φτηνό χρήμα για τον επόμενο γύρο κερδοφορίας; Μπας και λείπει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ; Μα δίνει τη μάχη του κεφαλαίου, περνώντας τα αντιλαϊκά μέτρα και μνημόνια που συνοδεύουν την όποια συμφωνία, με ρυθμούς που ζαλίζουν. `Η μήπως λείπουν τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, που κατηγορούν από το πρωί μέχρι το βράδυ την κυβέρνηση ότι καθυστερεί να προχωρήσει «πάση θυσία» τον εθνικό στόχο, που εκείνοι «τον πιστεύουν» πιο πολύ; Κανένας τους δεν λείπει. Εκείνος που τους λείπει είναι ο λαός και αυτόν προσπαθούν να στρατεύσουν στις «εθνικές» υποθέσεις του κεφαλαίου, ώστε να καταθέτει αδιαμαρτύρητα και εσαεί θυσίες για την καπιταλιστική κερδοφορία. Η προσπάθεια δεν πρέπει να περάσει.

Σε πορεία ανασυγκρότησης το ΚΚ των Λαών της Ισπανίας

Στη διεθνιστική αντιιμπεριαλιστική εκδήλωση που διοργάνωσε στις 20 Μάη στη Μαδρίτη συμμετείχε αντιπροσωπεία του ΚΚΕ, με επικεφαλής τον Γ. Μαρίνο, μέλος του ΠΓ της ΚΕ

Ο Γ. Μαρίνος στο βήμα της διεθνιστικής εκδήλωσης στην Ισπανία

Το Σάββατο 20 Μάη πραγματοποιήθηκε Κεντρική Συνδιάσκεψη του Κομμουνιστικού Κόμματος Λαών της Ισπανίας με Γενικό Γραμματέα τον Αστορ Γκαρσία, στην οποία κομμουνιστές και κομμουνίστριες από όλη τη χώρα εξέτασαν τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στο Κόμμα μετά την πρόσφατη κρίση και τη διάσπαση που προκλήθηκε, με ευθύνη της ομάδας του πρώην ΓΓ Καρμέλο Σουάρες.
Η Συνδιάσκεψη ενέκρινε Πολιτική Απόφαση και σχέδιο δράσης για την ανασυγκρότηση του Κόμματος και την πραγματοποίηση εκτάκτου Συνεδρίου.
Στη συνέχεια, μετά τη Συνδιάσκεψη, πραγματοποιήθηκε ανοιχτή διεθνιστική αντιιμπεριαλιστική εκδήλωση με θέμα: «Ούτε θάλασσα, ούτε γη, ούτε αέρα στους ιμπεριαλιστές», με κεντρικό ομιλητή τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΛΙ Α. Γκαρσία, ενώ χαιρετισμό απηύθυνε η Μ. Γκόμες, ΓΓ του ΚΣ των Κολεκτίβων Νέων Κομμουνιστών.
Στην Κεντρική Συνδιάσκεψη και στη διεθνιστική εκδήλωση συμμετείχαν αντιπροσωπείες του ΚΚΕ με τον Γιώργο Μαρίνο, μέλος του ΠΓ της ΚΕ, και τον Λευτέρη Νικολάου, μέλος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων, του ΚΚ, Ιταλία με τον ΓΓ της ΚΕ Μάρκο Ρίτσο, του ΚΚ Τουρκίας με τον Τζαν Σεβέν, μέλος του Γραφείου Διεθνών Σχέσεων, ενώ κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης παρουσιάστηκε μαγνητοσκοπημένος χαιρετισμός του Α' Γραμματέα του ΚΚ Μεξικού, Πάβελ Καμπρέρα. Οι συμμετέχοντες στην εκδήλωση υποδέχτηκαν πολύ θερμά τους χαιρετισμούς των φιλοξενούμενων ΚΚ.

Στη βάση αρχών συνεχίζουμε για την ανασυγκρότηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος

Αποψη από την εκδήλωση

Στην ομιλία του στη διεθνιστική εκδήλωση, ο Γ. Μαρίνος μεταξύ άλλων ανέφερε τα εξής:
«Tο Κόμμα μας ανταποκρίνεται με ευθύνη στην πρόσκλησή σας και με τη συμμετοχή του τονίζει ότι το ΚΚΕ συνεχίζει τις στενές, διεθνιστικές σχέσεις με το Κομμουνιστικό Κόμμα Λαών της Ισπανίας που γνωρίσαμε και παλέψαμε μαζί όλα αυτά τα χρόνια, το ΚΚΛΙ με τη νέα ηγεσία, με Γενικό Γραμματέα τον σύντροφο Αστορ Γκαρσία, ενώ όπως έγινε γνωστό, η Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας συνεχίζει τις συντροφικές σχέσεις με τις Κολεκτίβες Νέων Κομμουνιστών με ΓΓ του Κεντρικού Συμβουλίου τη συντρόφισσα Μαρίνα Γκόμεζ.
Το ΚΚΕ σταθερά, στη βάση αρχών, ανταποκρίθηκε πολλές φορές στις προσκλήσεις και επισκέφτηκε την Ισπανία, ανέπτυξε κοινές δράσεις με τις Κομματικές Οργανώσεις σας και τις οργανώσεις των Κολεκτίβων, πήρε μέρος σε δραστηριότητες στο εργατικό κίνημα, σε χώρους δουλειάς, βοήθησε σε εκλογικές μάχες.
Βρεθήκαμε μαζί, στην κοινή μας προσπάθεια για την ενδυνάμωση του θεωρητικού περιοδικού "Διεθνής Κομμουνιστική Επιθεώρηση" και την εκπλήρωση του αναγκαίου στόχου της συγκρότησης μαρξιστικού - λενινιστικού πόλου που θα συμβάλλει στην ενότητα και την ανάπτυξη της πάλης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.
Δουλέψαμε μαζί στις δραστηριότητες της "Ευρωπαϊκής Κομμουνιστικής Πρωτοβουλίας", στην οποία συμμετέχουν 29 Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα. Συνεργαστήκαμε στις Διεθνείς Συναντήσεις των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων και συνεχίζουμε τις κοινές μας προσπάθειες.
Τα ίδια τα γεγονότα αποδεικνύουν πως οι συκοφαντικές επιθέσεις που οργανώνει η ομάδα Καρμέλο Σουάρες και Χούλιο Ντίας κατά του ΚΚΕ και του ΚΚ Μεξικού, που παλεύουν μαζί με το ΚΚΛΙ για πολλά χρόνια, δεν έχουν ίχνος αλήθειας, είναι επιθέσεις σκοπιμότητας, που δείχνουν τη μετάλλαξη αυτής της ομάδας.
Στην πράξη, η ομάδα αυτή επιδιώκει να κρύψει τις μεγάλες ευθύνες που έχει για τη διάσπαση του Κόμματος και τη στροφή που έκανε σε κρίσιμα ιδεολογικοπολιτικά ζητήματα, προσχωρώντας σε διαβρωτικές οπορτουνιστικές, τροτσκιστικές θέσεις, φτάνοντας μέχρι του σημείου αμφισβήτησης του σοσιαλιστικού περιεχομένου της Οχτωβριανής Επανάστασης, παρουσιάζοντας τη μαρξιστική - λενιστική κοσμοθεωρία ως ένα εκλεκτικιστικό συνονθύλευμα και όχι ως ταξικό εργαλείο για την ανατροπή του καπιταλισμού, για τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.
Κατανοούμε τις δυσκολίες στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης και τις πιέσεις που ασκούνται από την αστική τάξη, τα αστικά κόμματα και τον οπορτουνισμό που φέρνει μέσα στο εργατικό κίνημα αστικές αντιλήψεις και επιδιώξεις.
Γνωρίζουμε τις επιδράσεις που ασκούν στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα θέσεις που θέτουν ως προοπτική τις λεγόμενες "αριστερές" κυβερνήσεις διαχείρισης του καπιταλισμού και προβάλλουν την τραγική ουτοπία, εξανθρωπισμού του εκμεταλλευτικού συστήματος, ή αναθεωρούν τις νομοτέλειες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και τις αντικαθιστούν με τον λεγόμενο "σοσιαλισμό του 21ου αιώνα" ή τον "σοσιαλισμό της αγοράς", με πρόσχημα τις εθνικές ιδιαιτερότητες.
Ομως, λέμε: Τις δυσκολίες τις αντιπαλεύουμε από θέσεις αρχών, με βάση την κομμουνιστική ιδεολογία και πολιτική, με γραμμή ρήξης και ανατροπής και όχι με ενσωμάτωση στο σύστημα και την αναζήτηση διαχειριστικών επιλογών.
Πριν από λίγο καιρό, τα στελέχη αυτής της ομάδας υποστήριζαν πως το ΚΚΕ είναι πρωταγωνιστής της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, χαιρέτιζαν τους αγώνες του ταξικού κινήματος, του ΠΑΜΕ, τις δεκάδες γενικές απεργίες, τις εκατοντάδες πολύμορφες κινητοποιήσεις, αλλά τώρα ....έκαναν στροφή 180 μοιρών, χρησιμοποιώντας ισχυρισμούς του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και άλλων οπορτουνιστικών, τροτσκιστικών, περιθωριακών ομάδων.
Πριν, χαιρέτιζαν τις προγραμματικές κατευθύνσεις του ΚΚΕ, τις Αποφάσεις του 19ου Συνεδρίου, και τώρα προσχώρησαν στο στρατόπεδο που χαρακτηρίζει την αντικαπιταλιστική πάλη, την πάλη για τον σοσιαλισμό ως σεχταριστική.
Οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες στη χώρα σας, οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες θα βγάλουν γρήγορα τα αναγκαία συμπεράσματα.

Πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο

Παλεύουμε για καθένα πρόβλημα που βασανίζει και απασχολεί την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Συνεχίζουμε με πίστη στη δίκαιη υπόθεση που υπηρετούμε, με μεγαλύτερη απαιτητικότητα, ετοιμότητα και επαγρύπνηση, με βαθιά πεποίθηση πως η ισχυροποίηση του Κομμουνιστικού Κόμματος σε κάθε χώρα και η προσήλωση στο στόχο της ανασυγκρότησης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος θα φέρνουν αποτελέσματα στο βαθμό που πατάνε γερά στην κοσμοθεωρία μας, στις κομμουνιστικές αρχές, στο δρόμο της αντιμονοπωλιακής, αντικαπιταλιστικής πάλης.
Αυτό αφορά τις θέσεις, τη στάση, την πάλη των κομμουνιστών και απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Οι διεθνείς εξελίξεις είναι πολύ σοβαρές και επικίνδυνες. Οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι στη Συρία, στο Ιράκ, τη Λιβύη, την Ουκρανία συνεχίζονται, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ χρησιμοποιούν κάθε είδους προσχήματα και μέσα για να επεμβαίνουν σε πολλές περιοχές του πλανήτη και να κερδίζουν έδαφος στον ανταγωνισμό με τη Ρωσία, την Κίνα και άλλες καπιταλιστικές χώρες, για το έλεγχο των αγορών, των πλουτοπαραγωγικών πηγών, των ενεργειακών αγωγών.
Στην πράξη αποδεικνύεται πως ο καπιταλισμός στο τελευταίο ιμπεριαλιστικό στάδιο γίνεται συνεχώς και πιο επικίνδυνος κατά των λαών. Μέσα στους τοπικούς και περιφερειακούς πολέμους, στις μέρες μας διαμορφώνονται όροι για γενικευμένες στρατιωτικές συγκρούσεις, με νέα όπλα, ισχυρότερη δύναμη πυρός.
Οι αιτίες των ιμπεριαλιστικών πολέμων, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και ανταγωνισμοί δεν είναι εφεύρημα των κομμουνιστών αλλά ακριβής αποτύπωση των αντικειμενικών εξελίξεων, της πορείας ενός συστήματος που στηρίζεται στην εξουσία των μονοπωλίων, στην ατομική - καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, στην εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και την αύξηση των κερδών των εκμεταλλευτών.
Οι αντιλήψεις που προβάλλουν πως οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι μπορούν να αποφευχθούν μέσα από τον "εκδημοκρατισμό" του ΟΗΕ, τη "νέα αρχιτεκτονική" των διεθνών σχέσεων, τα "στρογγυλά τραπέζια" και άλλα παρεμφερή, είναι εκτός πραγματικότητας. Κάνουν μεγάλη ζημιά και καθυστερούν την οργάνωση, την προετοιμασία της εργατικής τάξης να δίνει τη μάχη με τα μονοπώλια και τον καπιταλισμό σε όλες τις συνθήκες. Η πασιφιστική αντίληψη αποσπά τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους από τις αιτίες που τους γεννούν και τον αγώνα για την εξάλειψη τους, κρύβει πως στις σχετικά ειρηνικές συνθήκες γεννιούνται οι όροι για το ξέσπασμα των ιμπεριαλιστικών πολέμων.
Για το κομμουνιστικό, για το εργατικό και λαϊκό κίνημα, έχει μεγάλη σημασία να υπολογίζεται καλά ότι στην εποχή του ιμπεριαλισμού οι πόλεμοι που διεξάγονται από τις αστικές τάξεις, "αμυντικοί" ή "επιθετικοί", είναι ιμπεριαλιστικοί, στρέφονται κατά της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, που επιβάλλεται να χειραφετούνται, να απελευθερώνονται από την αστική επίδραση και να διεκδικούν να βάλουν τη δική τους σφραγίδα στις εξελίξεις, να κινούνται με βάση τα δικά τους συμφέροντα.
Με τη συστηματική ιδεολογικοπολιτική δουλειά των κομμουνιστών μπορεί να κερδίζει έδαφος η θέση που τονίζει πως η πάλη ενάντια στην αλλαγή των συνόρων συνδέεται με την πάλη ενάντια στις αστικές τάξεις, τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, και βλέπει μπροστά, στην πάλη για την εργατική εξουσία.
Το αντιπολεμικό κίνημα θα αποκτά γερά θεμέλια στο βαθμό που στηρίζεται στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, παίρνοντας υπόψη πως οι θέσεις που ανοίγουν τις πόρτες στην αστική τάξη και τα κόμματά της μέσα στο κίνημα, στο όνομα της πλατύτητας του, το οδηγούν σε εκφυλισμό, το υποτάσσουν στα συμφέροντα, στις στοχεύσεις των εκμεταλλευτών των λαών.
Αυτό ισχύει και για τη θέση περί "εθνικής ενότητας", η οποία είναι μέρος της μελετημένης παρέμβασης της αστικής τάξης μέσα στο εργατικό - λαϊκό κίνημα για να το αφοπλίσει και να το εγκλωβίσει στις δικές της στοχεύσεις, στη διαιώνιση της αστικής εξουσίας, και γι' αυτό απαιτείται αποφασιστική αντιμετώπιση.
Το ΚΚΕ παλεύει καθημερινά ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις, ενάντια στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες πρωτοστατούν στην οργάνωση δεκάδων κινητοποιήσεων, πολύμορφων εκδηλώσεων.
Οι υποστηριχτές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στο εξωτερικό είναι εκτεθειμένοι και θα εκτίθενται συνεχώς. Το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει την πολιτική πορεία των αστικών κομμάτων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, υπηρετεί τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, εφαρμόζει πολύ σκληρή αντιλαϊκή πολιτική, από κοινού με την ΕΕ και το ΔΝΤ. Και παράλληλα βαθαίνει την ενσωμάτωση της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, διαθέτει τη στρατιωτική βάση της Σούδας και άλλες βάσεις και στρατηγεία στην υπηρεσία των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων, στο όνομα της "γεωστρατηγικής αναβάθμισης", για λογαριασμό των συμφερόντων των μεγάλων οικονομικών ομίλων.

Πάλη για αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, για την εργατική εξουσία

Οι κομμουνιστές, συναισθανόμενοι τις ευθύνες τους, έχουν καθήκον να δυναμώσουν το ιδεολογικοπολιτικό μέτωπο, την αντιπαράθεση σε αστικές και οπορτουνιστικές θέσεις που επιδρούν στις λαϊκές συνειδήσεις, να αποκαλύπτουν συνεχώς ότι το ΝΑΤΟ δεν είναι "προστάτιδα δύναμη" αλλά εργαλείο της εξουσίας των μονοπωλίων, το οπλισμένο χέρι του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού.
Συνεχίζουμε τη μάχη ενάντια στην ΕΕ και διαφωτίζουμε τους λαούς πως είναι Ενωση του κεφαλαίου, διακρατική ιμπεριαλιστική συμμαχία, τα 22 από τα 28 μέλη της ΕΕ είναι μέλη του ΝΑΤΟ.
Το ΚΚΕ υποστηρίζει πως το εργατικό - λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, διεθνώς, πρέπει με συντονισμένα χτυπήματα και αντεπίθεση να αξιοποιήσει τα όποια ρήγματα και τις όποιες αντιθέσεις μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, σε διαρκή αντιπαράθεση - σύγκρουση με τις αστικές τάξεις και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.
Η πάλη του εργατικού - λαϊκού κινήματος θα γίνεται αποτελεσματική όταν συνδέει την πάλη για την αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ με την πάλη για τη συνολική ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, με την πάλη για την εργατική εξουσία, που θα οργανώσει την κοινωνική ιδιοκτησία, τον κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό της οικονομίας, την παραγωγική ανάπτυξη σε όφελος του λαού».

ΟΡΚΑ Πολλές ομοιότητες με τον άνθρωπο

Οι άνθρωποι και οι όρκες, οι «φάλαινες δολοφόνοι», διαχωρίστηκαν εξελικτικά πριν από πολλά εκατομμύρια χρόνια, ωστόσο αυτά τα κήτη έχουν αρκετά κοινά με μας, όπως σύνθετο εγκέφαλο, στενούς δεσμούς μεταξύ των μελών των ομάδων που σχηματίζονται από άτομα πρώτου και δεύτερου βαθμού συγγένειας και κάτι επιπλέον: στις ομάδες αυτές υπάρχουν γιαγιάδες. Αν και οι γιαγιάδες όρκες δεν έχουν άσπρα μαλλιά και δεν φοράνε γυαλιά όπως οι περισσότερες γιαγιάδες του είδους μας, βρίσκονται κι αυτές σε εμμηνόπαυση, φαινόμενο που είναι σπάνιο σε ολόκληρο το ζωικό βασίλειο, καθώς πέρα από τον άνθρωπο, το εμφανίζουν μόνο οι όρκες και οι φάλαινες πιλότοι.
Οι βιολόγοι προσπάθησαν να απαντήσουν στο ερώτημα τι πλεονέκτημα δίνει σε ένα είδος το να ζουν τα άτομά του πολύ μετά το τέλος της αναπαραγωγικής τους ικανότητας. Οι θηλυκές όρκες παύουν να είναι σε αναπαραγωγική ηλικία στη δεκαετία των 30 ή των 40 ετών, ζουν όμως έως τα 90 χρόνια και οι απόγονοί τους μένουν στην ίδια ομάδα όπως η μητέρα τους (μητριαρχική γραμμή). Ερευνητές, που μελέτησαν δεδομένα 40 ετών για δύο ομάδες από όρκες του νοτιοδυτικού Ειρηνικού Ωκεανού, κατέληξαν ότι τα ηλικιωμένα θηλυκά βοηθούσαν τα ενήλικα παιδιά τους να επιβιώσουν και έπαιζαν σημαντικό ρόλο ως ηγέτες της ομάδας. Λειτουργούσαν σαν τράπεζες οικολογικών πληροφοριών για το πού και ποια εποχή υπάρχει τροφή. Τα ευρήματα αυτά συνάδουν με την εικασία ότι η βιολογική εξέλιξη ευνοεί τις μακροημερεύουσες γιαγιάδες, επειδή υποστηρίζουν τα παιδιά τους στον δικό τους αναπαραγωγικό κύκλο και βοηθούν να εξασφαλιστεί η επιβίωση των εγγονιών τους.
Οι επιστήμονες υποπτεύονταν, βέβαια, ότι η αξία τού να υπάρχουν εν ζωή ηλικιωμένες θηλυκές όρκες δεν ήταν επαρκής λόγος για την εκδήλωση σε αυτές της εμμηνόπαυσης. Και άλλα είδη, όπως οι ελέφαντες έχουν ηλικιωμένα θηλυκά ως επικεφαλής στις ομάδες τους, αλλά οι ελέφαντες μητριάρχες συνεχίζουν να είναι γόνιμες έως το θάνατο. Γι' αυτό αποφάσισαν να ελέγξουν την εικασία της αναπαραγωγικής σύγκρουσης, που αρχικά διατυπώθηκε για το ανθρώπινο είδος και υποστηρίζει ότι η εμμηνόπαυση προέκυψε εξελικτικά, επειδή οι ηλικιωμένες γυναίκες (που βέβαια συγγένευαν με περισσότερα μέλη της ομάδας τους) ήταν λιγότερο ικανές να ανταγωνιστούν αναπαραγωγικά τις νεότερες γυναίκες. Εφαρμόζοντας αυτήν την εικασία στις όρκες, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι πιο ηλικιωμένες όρκες είχαν περισσότερους συγγενείς μέσα στην ομάδα και όταν οι γιαγιάδες και οι κόρες τους συμμετείχαν στην αναπαραγωγή, οι γιαγιάδες γεννούσαν παιδιά που ήταν λιγότερο πιθανό να επιζήσουν (θνησιμότητα 1,7 φορές μεγαλύτερη). Ετσι, υπάρχει και στις όρκες εξελικτική πίεση, ώστε τα πιο ηλικιωμένα θηλυκά να περάσουν από τον αναπαραγωγικό ανταγωνισμό στη συνεργασία προς όφελος των απογόνων τους. Το συμπέρασμα αυτό δεν ακυρώνει την εικασία για το ρόλο των γιαγιάδων στην ευημερία της ομάδας, αλλά την εμπλουτίζει με ένα σαφή μηχανισμό που μπορεί να οδήγησε εξελικτικά τις όρκες στην εμμηνόπαυση.
Η νευροεπιστήμονας Λόρι Μαρίνο υπογραμμίζει το γεγονός ότι αν και άνθρωποι και όρκες ζουν σε πολύ διαφορετικά περιβάλλοντα, οι παρόμοιες κοινωνικές δομές τους (ομάδες με επίκεντρο την οικογένεια) οδήγησαν σε συγκλίνουσες συμπεριφορές και βιολογικά φαινόμενα, όπως η εμμηνόπαυση.

Πιο σύνθετος ο τρόπος σχηματισμού των τσουνάμι

Πιο σύνθετος ο τρόπος σχηματισμού των τσουνάμι

Φωτογραφία από το τσουνάμι της 21ης του Μάρτη 2011, στην ακτή Μιναμισόμα, της επαρχίας Φουκουσίμα, στην Ιαπωνία

Εδώ και χρόνια, η κυρίαρχη θεωρία για τα τσουνάμι υποστηρίζει ότι σχηματίζονται και παίρνουν την ενέργειά τους από την απότομη κάθετη μετακίνηση του βυθού, ως αποτέλεσμα σεισμού, ηφαιστειακής δραστηριότητας, ή υποθαλάσσιας κατολίσθησης. Τώρα μια μελέτη επιστημόνων της NASA έρχεται να αμφισβητήσει, ή μάλλον να συμπληρώσει τη θεωρία αυτή.
Αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι ότι τα τσουνάμι σχηματίζονται από απότομη μετακίνηση του βυθού, συνήθως εξαιτίας της υποχώρησης ή του γλιστρήματος μιας τεκτονικής πλάκας κάτω από μια άλλη κατά τη διάρκεια ενός ισχυρού σεισμού πολλών Ρίχτερ. Τα πειράματα που έγιναν σε δεξαμενές μελέτης κυμάτων τη δεκαετία του 1970 έδειξαν ότι η κάθετη ανύψωση του πάτου της δεξαμενής μπορεί να δημιουργήσει κύματα που μοιάζουν με τσουνάμι. Την επόμενη δεκαετία Ιάπωνες επιστήμονες προσομοίωσαν σε δεξαμενές κυμάτων οριζόντιες μετακινήσεις του βυθού και παρατήρησαν ότι η Ενέργεια που μεταφερόταν στα κύματα ήταν ασήμαντη. Αυτό οδήγησε στη διαδεδομένη παραδοχή ότι η κάθετη μετακίνηση του βυθού είναι ο κύριος παράγοντας δημιουργίας των τσουνάμι.
Το 2007, ο Τ. Σονγκ, ωκεανογράφος της NASA έσπειρε αμφιβολίες γι' αυτήν τη θεωρία, αναλύοντας το ισχυρότατο τσουνάμι του 2004 στο σεισμό της Σουμάτρα. Δεδομένα από σεισμογράφους και το σύστημα GPS έδειξαν ότι η ανύψωση του βυθού δεν ήταν αρκετή για να παραγάγει την Ενέργεια που χρειαζόταν ένα τόσο ισχυρό τσουνάμι. Οταν όμως πρόσθεσε και την Ενέργεια από την οριζόντια μετακίνηση του βυθού, τότε η διαθέσιμη Ενέργεια βρέθηκε να είναι όση ακριβώς παρατηρήθηκε. Τα αποτελέσματα αυτά συμβαδίζουν με μετρήσεις που έκαναν τρεις δορυφόροι, ένας της NASA, ένας του ναυτικού των ΗΠΑ και ένας του ESA (Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος).
Η έρευνα του Σονγκ στηρίχτηκε στο γεγονός που προκύπτει από τους νόμους της Φυσικής ότι η οριζόντια μετακίνηση του βυθού μεταφέρει κινητική ενέργεια στο νερό, που είναι ανάλογη με το βάθος του ωκεανού και την ταχύτητα μετακίνησης του βυθού. Μελετώντας κριτικά τα πειράματα του παρελθόντος με δεξαμενές κυμάτων, ανακάλυψε ότι δεν μπορούσαν να αναπαραστήσουν με ακρίβεια καμιά από τις δύο αυτές μεταβλητές. Οι δεξαμενές ήταν πολύ ρηχές για να αναπαράγουν την πραγματική αναλογία μεταξύ βάθους του ωκεανού και κίνησης του βυθού που υπάρχει σε ένα τσουνάμι και ο τοίχος μέσα στη δεξαμενή που έπαιζε το ρόλο της οριζόντιας μετακίνησης του βυθού, κινούνταν πολύ αργά για να μπορέσει να αναπαραστήσει την πραγματική ταχύτητα με την οποία κινείται μια τεκτονική πλάκα κατά τη διάρκεια ενός σεισμού.
Για να ελέγξει πειραματικά τα ευρήματά του, ο Σονγκ χρησιμοποιώντας τα δεδομένα του τσουνάμι του 2004 έκανε μια προσομοίωση σε δεξαμενή κυμάτων, που χρησιμοποιούσε όμως ένα πιστόνι ικανό να προκαλέσει πιο απότομη οριζόντια μετακίνηση του νερού. Επιπλέον, έκανε προσαρμογές, ώστε το πείραμα να αντιστοιχεί στις αναλογίες βάθους του νερού και οριζόντιας μετακίνησης που παρουσιάζονται στα πραγματικά τσουνάμι. Τα νέα πειράματα επιβεβαίωσαν ότι η οριζόντια μετακίνηση του βυθού συνέβαλε περισσότερη από τη μισή Ενέργεια, που δημιούργησε τα τσουνάμι του 2004 και του 2011.
Τα ευρήματα είχαν και μια άλλη θετική συνέπεια. Επιβεβαίωσαν τη μέθοδο χρήσης του συστήματος GPS για τον εντοπισμό μετακινήσεων του βυθού κατά τη διάρκεια ενός σεισμού, για έγκαιρη εκτίμηση της πιθανότητας σχηματισμού τσουνάμι, του μεγέθους, αλλά και της κατεύθυνσης που θα έχει, ώστε να ειδοποιηθούν οι κάτοικοι των ακτών που θα πληγούν.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγές: «Scientific American», nasa.gov

ΝΤΑΡΟΥΣΑΦΑΚΑ Σε «θολό» μέλλον... από τα τερτίπια του χορηγού

ΝΤΑΡΟΥΣΑΦΑΚΑ

Σε «θολό» μέλλον... από τα τερτίπια του χορηγού

Eurokinissi

Προς άλλες ...πολιτείες φαίνεται να κοιτάει πλέον ο Ντέιβιντ Μπλατ, μετά τις εξελίξεις με τον χορηγό της ομάδας

Στον απόηχο του πρόσφατου φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας στην Κωνσταντινούπολη, αλλά και της κατάκτησης του τροπαίου από την τουρκική Φενέρμπαχτσε, με ό,τι σημαίνει αυτό για την ίδια την ομάδα αλλά και το τουρκικό μπάσκετ, ακούστηκαν πολλά... Πέραν του δίκαιου της επιτυχίας από την ομάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, που όντως απέδειξε εντός αγωνιστικού χώρου ότι ήταν η καλύτερη των τεσσάρων που συμμετείχαν (κόντρα σε Ολυμπιακό, ΤΣΣΚΑ Μόσχας, Ρεάλ Μαδρίτης), δεν ήταν λίγοι αυτοί που συνέδεσαν την επιτυχία και με άλλους λόγους. Από τον τόπο της διεξαγωγής του φάιναλ φορ μέχρι τη σύνδεση της ίδιας της Ευρωλίγκας με πληθώρα τουρκικών πολυεθνικών ως βασικών χορηγών της Λίγκας και της ίδιας της διοργάνωσης, οι ...συμπτώσεις έδωσαν τροφή για ποικίλα σχόλια.

Διοργανώσεις και ομάδες υπό τον έλεγχο των χορηγών

Στο σημερινό οικοδόμημα του εμπορευματοποιημένου αθλητισμού οι θεωρίες συνωμοσίας ούτε ξένες ούτε πρωτόγνωρο φαινόμενο είναι, αφού άλλωστε σε αρκετές περιπτώσεις εκτός από «καπνός» έχει υπάρξει και «φωτιά», έστω κι αν αυτή ήρθε στην επιφάνεια καθυστερημένα (π.χ. αποδείξεις εκ των υστέρων για στημένα). Από την άλλη, το σίγουρο είναι ότι σε έναν αθλητισμό έρμαιο των επιχειρηματικών συμφερόντων και των στόχων των πολυεθνικών για κέρδος μέσω αυτού, είναι αυτά που χρήζουν δεύτερης και τρίτης ματιάς για το τι πραγματικά έχει συμβεί. Σε έναν αθλητισμό όπου πλέον δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν ότι οι χορηγοί είναι αυτοί που «κινούν τα νήματα» και παίζουν ρόλο σε πληθώρα αποφάσεων, από τα πιο απλά μέχρι τα πιο σημαντικά ζητήματα. Από το πού θα μεταγραφεί ένας παίκτης, κυρίως οι λεγόμενοι πρωτοκλασάτοι, και τι μπορεί να προσφέρει η μετακίνησή του στην εκάστοτε αγορά, σε ποια διοργάνωση θα αγωνιστεί κάποια ομάδα, μέχρι την πορεία προς την επιτυχία που θα προσφέρει περισσότερα κέρδη και στον χορηγό (μέσω της διαφήμισης κτλ.), τα πάντα συνδέονται με τις αποφάσεις των χορηγών. Ακόμα και η ύπαρξη των ίδιων των ομάδων...

Eurokinissi

Το φινάλε της περιπέτειας στην Ευρωλίγκα φέρνει νέες «περιπέτειες» για την Νταρουσάφακα

Το πρόσφατο παράδειγμα της τουρκικής Νταρουσάφακα, που απειλείται ακόμα και με διάλυση, λόγω της επερχόμενης φυγής του βασικού χορηγού της, αποτελεί έναν ακόμα κρίκο στην «αλυσίδα» τέτοιων περιστατικών. Και δείχνει ξεκάθαρα πού μπορεί να οδηγήσει η σύνδεση του αθλητισμού με τις πολυεθνικές, πέραν του εφήμερου του εγχειρήματος για όσο η πολυεθνική έχει κέρδη, όταν αλλάξουν οι υπολογισμοί.

Το ...φανταχτερό παραμύθι

Με βασικό χορηγό έναν από τους ισχυρότερους τουρκικούς ομίλους επενδύσεων, με δραστηριότητες σε πολλούς τομείς της οικονομίας, τόσο στην ίδια την Τουρκία όσο και διεθνώς, η Νταρουσάφακα έκανε την πρώτη «γνωριμία» της με τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις της Ευρωλίγκας και του Eurocup πριν από λίγα χρόνια. Και κυρίως από το 2013, όταν ο ισχυρός χορηγός αποφάσισε να μπει στην ομάδα, δίνοντάς της και το όνομά του. Mπαίνοντας «σφήνα» στην ισχυρή μπασκετική τετράδα των ομάδων της Κωνσταντινούπολης (Φενέρ, Γαλατασαράι, Εφές, Μπεσίκτας), η Νταρουσάφακα συνεχώς δυνάμωνε αγωνιστικά και κυρίως οικονομικά. Κορυφαίο γεγονός θεωρήθηκε η συμμετοχή της στην Ευρωλίγκα, και ιδιαίτερα αυτή της περσινής σεζόν, όταν απέσπασε την περίφημη «wild card» (κάρτα ελεύθερης συμμετοχής) από τη Λίγκα για να συμμετάσχει στη διοργάνωση, παρά τις αναδιαρθρώσεις που είχαν αποφασίσει οι υπεύθυνοι της Ευρωλίγκας. Το γεγονός μάλιστα ότι ο πολυεθνικός όμιλος - χορηγός της ομάδας αποτελούσε και βασικό χορηγό της διοργάνωσης έκανε αρκετούς να συνδέουν άμεσα την απόφαση της Λίγκας να δώσει εκεί την «wild card». Αμέσως μετά ακολούθησε ένα πανάκριβο πλάνο αγωνιστικής επένδυσης στην ομάδα, σε τεχνική ηγεσία και παίκτες. Με την έλευση του πρώην τεχνικού των Κλίβελαντ Καβαλίερς, Ντέιβιντ Μπλατ, και την απόκτηση σπουδαίων παικτών (Αντερσον, Ουαναμέικερ, Κλάιμπερν μερικοί απ' αυτούς), το ...παραμύθι για την ομάδα άρχισε σιγά σιγά να γράφει τα πρώτα του κεφάλαια. Αν και εξ αρχής μπήκαν υψηλοί στόχοι, που έφταναν ακόμα και στην παρουσία στο φάιναλ φορ, εντούτοις τελικά κάτι τέτοιο δεν επιτεύχθηκε. Θεωρείται ωστόσο επιτυχία το γεγονός ότι κατάφερε έστω και την ύστατη ώρα να προκριθεί στην οκτάδα, αλλά και να παλέψει τα προημιτελικά με τη Ρεάλ Μαδρίτης, μέχρι η ισπανική ομάδα να πάρει την πρόκριση. Με αυτόν τον τρόπο τελείωσε το όνειρο της Ευρωλίγκας για τη Νταρουσάφακα, αφού την επόμενη σεζόν η «wild card» φεύγει απ' τα χέρια της (θα καταργηθεί ή θα δοθεί σε ισπανική ομάδα), ενώ το τουρκικό μπάσκετ, πέραν των δύο ομάδων με εγγυημένα συμβόλαια (Φενέρ, Εφές) δεν δικαιούται άλλη συμμετοχή. Αρχικά αυτό που διαφαινόταν ήταν το γεγονός ότι η ομάδα θα αγωνιστεί του χρόνου στη δεύτερη διοργάνωση της Ευρωλίγκας, το Eurocup, προκειμένου να ανακτήσει την παρουσία της στη Λίγκα των ισχυρών, ίσως με ενδεχόμενη κατάκτηση του τροπαίου.

...με δράκους στο φινάλε

Eurokinissi

Η αλλαγή στις προθέσεις του χορηγού μετέτρεψε τα χαμόγελα των οπαδών σε αγωνία για το μέλλον στην Νταρουσάφακα

Ωστόσο, ακόμα και αυτό καθίσταται πλέον «ρευστό». Γιατί το τέλος του παραμυθιού περιλάμβανε τελικά και ...δράκους. Αυτοί σχετίζονται με τον ίδιο τον χορηγό και την αλλαγή των υπολογισμών του. Οπως έγινε γνωστό, ο πανίσχυρος επενδυτικός όμιλος αλλάζει πλέον «χωράφια», προκειμένου να βρει νέα κέρδη, και αυτά ακούνε στο όνομα Φενέρ. Το δέλεαρ της επένδυσης στη μία εκ των δύο πιο δημοφιλών ομάδων της Τουρκίας, με τεράστια μάζα οπαδών και αγαπημένη του Προέδρου της χώρας Ρ. Τ. Ερντογάν, υψηλούς στόχους και πλέον πρωταθλήτρια Ευρώπης, αποτελούσε μια ιδιαίτερη πρόκληση για τον ισχυρό χορηγό. Αυτό όμως δεν θα γίνει χωρίς συνέπειες για την ίδια τη Νταρουσάφακα, που διανύει μια περίοδο κατά την οποία κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά ποιο θα είναι το μέλλον της. Κάποιες φήμες θέλουν τον χορηγό να συνεχίζει τη βοήθεια προς τον σύλλογο, φυσικά με πολύ λιγότερα χρήματα, προκειμένου αυτός να αγωνιστεί στο Εurocup, κάτι τέτοιο όμως δεν έχει επιβεβαιωθεί ακόμα.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι δύο από τα ισχυρά ονόματα της ομάδας, Κλάιμπερν και Ουαναμέικερ, που είχαν αγοραστεί από τον ίδιο τον χορηγό, θα τον ακολουθήσουν στη νέα ομάδα. Προς την έξοδο φαίνεται να οδεύουν και αρκετοί άλλοι παίκτες, τους οποίους εποφθαλμιούν αρκετές ομάδες της Ευρωλίγκας, μετατρέποντας τη Νταρουσάφακα στο πιο συμφέρον «σούπερ μάρκετ» του ευρωπαϊκού μπάσκετ αυτή τη στιγμή. Την ίδια ώρα, «θολό» είναι και το τοπίο ως προς την παραμονή του τεχνικού Ντέιβιντ Μπλατ, αφού με βάση τα νέα δεδομένα, από τη μία δεν μπορεί να «σηκωθεί» το βαρύ συμβόλαιό του, και από την άλλη δεν μπορεί να παραμείνει στην ομάδα με το μέλλον άγνωστο.