“Πρέπει να τελειώνουμε με αυτόν τον όχλο”: -Θα κάνωμεν και λαοκρατίαν…

Κατιούσα

Στις 18 Οκτώβρη, έξι μέρες μετά την απελευθέρωση της Αθήνας, ο πρωθυπουγός της “Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας” Γ. Παπανδρέου, μπαίνει στην Αθήνα, φοβισμένος για το λαό που καλείται να κυβερνήσει και ο οποίος φωνάζει με πάθος συνθήματα για τη λαοκρατία και την παραδειγματική τιμωρία των δωσίλογων. Ως δημαγωγός και λαοπλάνος, ωστόσο, δε διστάζει να φωνάξει παραπλανητικά αυτό το σύνθημα, “θα κάμωμεν και λαοκρατία”, προκειμένου να καταλαγιάσει το πλήθος και να “τελειώνουμε με αυτόν τον όχλο”, όπως του ζητάει ο Σκόμπι σε ρόλο τοποτηρητή.
Ας δούμε πώς περιγράφει τα γεγονότα ο Θ. Χατζής, ο επί μια τριετία Γραμματέας του ΕΑΜ, στο τετράτομο έργο του για τη “Νικηφόρο Επανάσταση που χάθηκε”.

Το πρωί στις 18 του Οχτώβρη 1944, όπως έγραψε αργότερα κι ο ίδιος ο Παπανδρέου, «ο πρόεδρος της κυβερνήσεως Γ. Παπανδρέου και ο στρατηγός Σκόμπυ επιβαίνουν της πρώτης ανοικτής αμάξης… συμφώνως προς το πρόγραμμα ανήλθον πρώτον εις την Ακρόπολιν, όπου ο πρωθυπουργός της απελευθερώσεως (!!!) ύψωσε την ελληνικήν σημαίαν, ζητωκραυγάσας υπέρ της αιωνίας Ελλάδος».
Από την Ακρόπολη όλοι οι επίσημοι κατευθύνθηκαν στη Μητρόπολη. Έγινε δοξολογία, εκφωνήθηκαν λόγοι και μετά, σύμφωνα με το πρόγραμμα, περνώντας ανάμεσα σε ένα τεράστιο πλήθος ανθρώπων, πήγαν στην πλατεία Συντάγματος, όπου θα εκφωνούσε ο Παπανδρέου τον πανηγυρικό της απελευθέρωσης και θα ανέπτυσσε την πολιτική της κυβέρνησης της εθνικής ενότητας.
Ο πρωθυπουργός πρόσωπο με πρόσωπο με το λαό
Ο Παπανδρέου αρχίζει το λόγο του με μεγαλόστομες φράσεις.
Ασπαζόμεθα την ιεράν γην της ελεύθερης πατρίδας μας… Οι βάρβαροι αφού εβεβήλωσαν, επυρπόλησαν και εδήωσαν, επί τρία και ήμισυ έτη, πιεζόμενοι πλέον από την γενικήν συμμαχικήν νίκην και την εθνικήν μας αντίστασιν, τρέπονται εις φυγήν. Και η κυανόλευκος κυματίζει μόνη εις την Ακρόπολιν… από τα βάθη της ιστορίας οι ελληνικοί αιώνες πανηγυρίζουν την επάνοδον της ελευθερίας εις την αρχαίαν πατρίδαν της… Από την εποχή του Λιβάνου διακηρύξαμε ότι κύριος σκοπός της κυβερνήσεως είναι η εθνική απελευθέρωσις και αποκατάστασις.
Το συμβόλαιο του Λιβάνου, το οποίον έχουν συνυπογράψει όλα τα κόμματα, ορίζει ως περιεχόμενον του εθνικού μας προγράμματος «την πλήρη ασφάλεια των νέων συνόρων μας…» Οφείλομεν να αποβλέπωμεν δια το μέλλον εις την σοβαρά αύξησιν του εθνικού μας εισοδήματος και ταυτοχρόνως εις την δικαίαν διανομήν του. Το ιδεώδες μας είναι να πραγματοποιήσεωμεν συγχρόνως και την οικονομικήν ευημερίαν και την κοινωνικήν δικαιοσύνην…»
Ο λαός τον διακόπτει. Φωνάζει «λαοκρατία»! «Eθνική νέμεση»! «Οι εθνοπροδότες στο λαό».
Ανήσυχος ο Παπανδρέου, σκουπίζοντας το ιδρωμένο πρόσωπό του, γυρίζει ικετευτικά προς το μέρος του Ζεύγου και του Ιωαννίδη. Ο Ζεύγος κάνει χειρονομίες στο λαό και απαιτεί ησυχία για να συνεχίσει τον προγραμματικό του λόγο ο πρωθυπουργός. Επικρατεί ησυχία, για λίγο όμως. Και πάλι ο λαός ζητάει λαοκρατία. Αντηχεί το τραγούδι: τόχουμε γράψει βαθιά μες στην καρδιά μας, λαοκρατία κι όχι βασιλιά. Τα χωνιά, οι τηλεβόες της κατοχής, διακόπτουν συνεχώς τον Παπανδρέου. Ο Σκόμπυ δείχνει φανερό εκνευρισμό και τότε ακούστηκε να λέει στον επιτελάρχη του:
–Πρέπει να τελειώνουμε με αυτόν τον όχλο.
Ο Παπανδρέου κατάλαβε πως η λαοθάλασσα στην πλατεία Συντάγματος δεν ήταν μία από τις γνωστές προεκλογικές συγκεντρώσεις της προπολεμικής εποχής. Εδώ είχαν συγκεντρωθεί λαϊκές μάζες πολιτικά ανεβασμένες, οργανωμένες, που είχαν συνείδηση του έργου που είχαν επιτελέσει και κατοχύρωση των κατακτήσεών τους και λαοκρατικό καθεστώς.
Ο Παπανδρέου όμως δεν ήταν από κείνους που τα χάνουν εύκολα, αλλά ούτε είχε το θάρρος να έρθει αντιμέτωπος με τη θέληση του λαού. Έπρεπε να κρατηθεί στην κυβέρνηση με κάθε τρόπο. Δε διστάζει λοιπόν, να υποσχεθεί τα πάντα, για να καθησυχάσει τα πνεύματα. Ο λαός ζητούσε λαοκρατία. Θα κάμωμεν και λαοκρατίαν απάντησε ο πρωθυπουργός της νίκης. Θύελλα χειροκροτημάτων και επευφημίες υπέρ της κυβέρνησης της εθνικής ενότητας.
Ο Παπανδρέου που γοητεύεται από τα παλαμάκια, προχωρεί ακόμα παραπέρα: πιστεύομεν εις την λαοκρατίαν… Είναι πλέον καιρός, έπειτα από την μακράν περίοδον της δουλείας, όπως ο ελληνικός λαός, απηλλαγμένος πάσης και υλικής και ψυχολογικής βίας, αποφασίσει κυριάρχως και διά το πολίτευμα και διά το κοινωνικόν καθεστώς και διά την κυβέρνησιν της αρεσκείας του, καθώς επίσης και διά τους δημοτικούς και κοινοτικούς άρχοντας του.
Δεν ημπορούμε να προχωρούμε με τα τεκμήρια του παλαιού παρελθόντος, το οποίον ευλόγως τίθεται υπό αμφισβήτησιν… Το έθνος χρειάζεται οριστικόν πολίτευμα και λαοπρόβλητον κυβέρνησιν, ώστε να αναληφθή μετά σταθερότητος η προσπάθεια της μεγάλης δημιουργίας του μέλλοντος…
Θύελλα χειροκροτημάτων και επιδοκιμασιών, κάλυψαν τα τελευταία λόγια του «πρωθυπουργού της απελευθέρωσης», όπως ο ίδιος ανύψωσε τον εαυτό του. Στην πλατεία Συντάγματος κέρδισε μια μάχη ο Παπανδρέου υπέρ της αντίδρασης και των Άγγλων. Ο ίδιος όμως πέρασε στιγμές δύσκολες, που επέδρασαν στην ψυχολογία του και κυριαρχήθηκε από μια φοβία μπροστά στο λαό που θα εκδηλωθεί στην πρακτική του με τη μορφή της διστακτικότητας, που προκαλούσε ανησυχίες τόσο στην αντίδραση όσο και στους Άγγλους.

Σμύρνη: Ξεκίνησε σήμερα η 21η Διεθνής Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων

Από atexnos2019 atexnos2019 στο Οκτ 18, 2019 Διεθνή

Με τον ύμνο της παγκόσμιας εργατιάς, την Διεθνή, έγινε η έναρξη της 21ης Διεθνούς Συνάντησης των Κομμουνιστικών και εργατικών Κομμάτων, που φέτος διοργανώνεται από κοινού από το ΚΚ Τουρκίας και το ΚΚΕ με θέμα: «100 χρόνια από την ίδρυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Η πάλη για την ειρήνη και το σοσιαλισμό συνεχίζεται». 

Η συνάντηση πραγματοποιείται σε συνεδριακό χώρο στα περίχωρα της Σμύρνης με την συμμετοχή εκπροσώπων 75 Κομμάτων από 61 χώρες (διαβάστε εδώ αναλυτικά). Ακόμα, 10 κόμματα που δεν μπόρεσαν να παραβρεθούν έστειλαν μηνύματα, ενώ στο οργανωτικό μέρος συμβάλλουν σύντροφοι και από τα δύο αδελφά κόμματα για την άψογη διεξαγωγή των εργασιών της συνάντησης.

Στη Συνάντηση συμμετέχει πολυμελής αντιπροσωπεία του ΚΚΕ, αποτελούμενη από τους Γιώργο Μαρίνο, μέλος του ΠΓ της ΚΕ, Ελισαίο Βαγενά, μέλος της ΚΕ και υπεύθυνο του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων, Λευτέρη Νικολάου – Αλαβάνο, ευρωβουλευτή και μέλος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ, και Αρη Ευαγγελίδη, μέλος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ.

Τις εισηγητικές ομιλίες έκαναν ο Κεμάλ Οκουγιάν, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚ Τουρκίας και ο Δημήτρης Κουτσούμπας, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ (διαβάστε παρακάτω την ομιλία του). 

Οι εργασίες συνεχίζονται με παρεμβάσεις των εκπροσώπων των κομμάτων από όλο τον κόσμο, που μεταφέρουν τις εμπειρίες από την πάλη τους για τα δικαιώματα των εργαζομένων ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, στην πάλη για τον σοσιαλισμό, τις επιτυχίες και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν. 

Οι παρεμβάσεις των εκπροσώπων των κομμάτων θα διαρκέσουν ως την Κυριακή το πρωί. Στην συνέχεια θα γίνει συζήτηση για το κάλεσμα της συνάντησης, τις κοινές δράσεις που μπορούν να αναπτυχθούν από τα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα, καθώς και τα ψηφίσματα αλληλεγγύης που έχουν κατατεθεί.

Σε ποια λίστα;

Ακούγοντας κανείς τις ομιλίες του ΣΕΒ και των άλλων εργοδοτικών Ενώσεων από τη μία και την ομιλία του προέδρου της ΓΣΕΕ από την άλλη, στη διάρκεια της συνεδρίασης των αρμόδιων Επιτροπών της Βουλής για το «αναπτυξιακό» νομοσχέδιο, εύκολα καταλαβαίνει ότι μοιράζονται τις ίδιες «αγωνίες». Ετσι, την ώρα που ο ΣΕΒ έδινε εύσημα στην κυβέρνηση, σημειώνοντας ότι το πολυνομοσχέδιο «θα συμβάλει στη διαμόρφωση θετικού περιβάλλοντος για την επιχειρηματικότητα» και ότι οι αντεργατικές ανατροπές «κινούνται στην κατεύθυνση μείωσης των γραφειοκρατικών βαρών και του εξορθολογισμού» των εργασιακών σχέσεων, ο επικεφαλής της ηγετικής ομάδας της ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλος, βρήκε να αντιτείνει ότι «οι άσχημες συνέπειες αυτού του νομοσχεδίου, όσον αφορά τον ανταγωνισμό των υγιών επιχειρήσεων, θα φανούν σχετικά σύντομα», ενώ σιγόνταρε κι αυτός τις βρωμιές για τους «κατ' επάγγελμα συνδικαλιστές», που αξιοποιούνται από την κυβέρνηση και την εργοδοσία για να δικαιολογήσουν την επίθεση στα συνδικάτα, που θέλουν να τα βάλουν στο γύψο. Τελικά μείναμε με την απορία: Στους εκπροσώπους των εργοδοτών και - υποτίθεται - των εργαζομένων, που προσκλήθηκαν στην ακρόαση της Βουλής για το πολυνομοσχέδιο, τα ονόματα των εκπροσώπων της ΓΣΕΕ και του ΣΕΒ ήταν σε διαφορετικές λίστες ή στην ίδια; Μήπως την επόμενη φορά να καλέσουν μόνο τον έναν από τους δύο, για να γλιτώσουν έξοδα και χρόνο;

Φτώχεια... 

 

Ενας στους πέντε κατοίκους της ΕΕ κινδυνεύει από τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Πάνω από το 20% των ανδρών και 22,5% των γυναικών είτε αντιμετωπίζουν εισοδηματική φτώχεια, είτε είναι σοβαρά στερημένοι, ή ζουν σε νοικοκυριά με πολύ χαμηλά εισοδήματα από εργασία. Η Ελλάδα είναι στην τρίτη θέση της ΕΕ σε «επικινδυνότητα φτώχειας», με ποσοστό 31,8% (εισόδημα κάτω από το 60% του μέσου εθνικού εισοδήματος, έλλειψη βασικών μέσων διαβίωσης, υψηλή ανεργία). 1 στους 17 Ευρωπαίους αντιμετωπίζει σοβαρή έλλειψη υλικών αγαθών, όπως η δυνατότητα να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους, να έχουν θέρμανση ή να κάνουν διακοπές μιας βδομάδας. Τα στοιχεία αυτά της Eurostat δίνουν μια ενδεικτική εικόνα της άθλιας καθημερινότητας που βιώνουν χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά, και μάλιστα σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης και όχι κρίσης.

... και κοροϊδία

 

Αν πάρουμε ως μέτρο σύγκρισης τις πραγματικές ανάγκες τους, και όχι τους «μέσους όρους» των ρημαγμένων εισοδημάτων, η πραγματικότητα είναι βέβαια πολύ χειρότερη και αφορά τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού, φανερώνοντας τα αδιέξοδα αυτού του σάπιου συστήματος. Αλήθεια, όμως, τι από όλα αυτά μπορεί να αλλάξει - πόσο μάλλον να αντιστραφεί - με τα «αναπτυξιακά» μέτρα που προωθούν η σημερινή και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, πουλώντας φούμαρα ότι η εφαρμογή τους ανοίγει το δρόμο για τη βελτίωση της ζωής του λαού και την ευημερία του; Τι μπορεί να περιμένει κανείς από τα μέτρα διαχείρισης και ανακύκλωσης της φτώχειας, που διαφημίζουν όλες οι κυβερνήσεις, «δεξιές», «αριστερές», σοσιαλδημοκρατικές και «νεοφιλελεύθερες»; Απολύτως τίποτα! Ο λαός δεν πρέπει να συμβιβαστεί με τη φτώχεια και τις μειωμένες απαιτήσεις. Εχει τη δύναμη να φέρει τα πάνω κάτω, παλεύοντας για τις σύγχρονες ανάγκες του.

Σαβούρα

 

«"Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος - Το τίμημα της αυτοκρατορίας" - Νέα εξαιρετική σειρά ντοκιμαντέρ στην ΕΡΤ1». Ετσι διαφημίζει η κρατική τηλεόραση το ντοκιμαντέρ που προβάλλει αυτές τις μέρες, Αυστραλιανής παραγωγής του 2015, με αφορμή τη συμπλήρωση 80 χρόνων από την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Οποιος άντεξε να δει έστω και ένα επεισόδιο, χωρίς να αναγουλιάσει από τον πρωτόγονο αντικομμουνισμό, εμπλούτισε τις γνώσεις του για το σύμφωνο Μόλοτοφ - Ρίμπεντροπ, που - σύμφωνα με το ντοκιμαντέρ - ήταν η αιτία να αρχίσει ο πόλεμος, τον διαμοιρασμό της Πολωνίας ανάμεσα στη ναζιστική Γερμανία και τη Σοβιετική Ενωση, με «μυστικό παράρτημα» του συμφώνου, για τα εγκλήματα των «δύο ολοκληρωτισμών», που ήταν δολοφονικές στρατιωτικές μηχανές, για τις διώξεις των «αντιφρονούντων» από τον Στάλιν και όλη την αντισοβιετική χυδαιολογία που συνοδεύει την κατάπτυστη θεωρία των «δύο άκρων», η οποία είναι άλλωστε και επίσημη ιδεολογία της ΕΕ, ρίχνοντας νερό στο μύλο του αντικομμουνισμού και ξεπλένοντας την εγκληματική δράση του ναζισμού. Η κρατική τηλεόραση έχει μεγάλη ...παράδοση στην προβολή τέτοιων αντιδραστικών παραγωγών, που αποθεώνονται από τους κάθε είδους αναθεωρητές της Ιστορίας και τους απολογητές των εγκλημάτων του καπιταλισμού. Αυτήν τη φορά όμως κατάφερε να ξεπεράσει τον εαυτό της, σερβίροντας αυτήν τη σαβούρα ως ιστορικό ντοκιμαντέρ.

Σαβούρα

Από iraklis3

«”Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος – Το τίμημα της αυτοκρατορίας” – Νέα εξαιρετική σειρά ντοκιμαντέρ στην ΕΡΤ1». Ετσι διαφημίζει η κρατική τηλεόραση το ντοκιμαντέρ που προβάλλει αυτές τις μέρες, Αυστραλιανής παραγωγής του 2015, με αφορμή τη συμπλήρωση 80 χρόνων από την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Οποιος άντεξε να δει έστω και ένα επεισόδιο, χωρίς να αναγουλιάσει από τον πρωτόγονο αντικομμουνισμό, εμπλούτισε τις γνώσεις του για το σύμφωνο Μόλοτοφ – Ρίμπεντροπ, που – σύμφωνα με το ντοκιμαντέρ – ήταν η αιτία να αρχίσει ο πόλεμος, τον διαμοιρασμό της Πολωνίας ανάμεσα στη ναζιστική Γερμανία και τη Σοβιετική Ενωση, με «μυστικό παράρτημα» του συμφώνου, για τα εγκλήματα των «δύο ολοκληρωτισμών», που ήταν δολοφονικές στρατιωτικές μηχανές, για τις διώξεις των «αντιφρονούντων» από τον Στάλιν και όλη την αντισοβιετική χυδαιολογία που συνοδεύει την κατάπτυστη θεωρία των «δύο άκρων», η οποία είναι άλλωστε και επίσημη ιδεολογία της ΕΕ, ρίχνοντας νερό στο μύλο του αντικομμουνισμού και ξεπλένοντας την εγκληματική δράση του ναζισμού. Η κρατική τηλεόραση έχει μεγάλη …παράδοση στην προβολή τέτοιων αντιδραστικών παραγωγών, που αποθεώνονται από τους κάθε είδους αναθεωρητές της Ιστορίας και τους απολογητές των εγκλημάτων του καπιταλισμού. Αυτήν τη φορά όμως κατάφερε να ξεπεράσει τον εαυτό της, σερβίροντας αυτήν τη σαβούρα ως ιστορικό ντοκιμαντέρ.
Πηγή: Ριζοσπάστης

ΜΕ ΠΟΙΑ "ΕΥΗΜΕΡΙΑ" ΕΙΣΑΙ ;;

Γη και ύδωρ

Το πολυνομοσχέδιο της κυβέρνησης ΝΔ, που συζητιέται αυτές τις μέρες στη Βουλή, δεν απέσπασε τυχαία τα «μπράβο» και τα «ζήτω» των εργοδοτικών ενώσεων.

Με τις διατάξεις του οι μεγαλοεργοδότες βλέπουν να γίνονται πράξη μία προς μία οι αξιώσεις τους από το κράτος, για τη «διευκόλυνση της επιχειρηματικότητας» και τη στήριξη της κερδοφορίας τους, σε συνέχεια όσων νομοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ, υλοποιώντας στην κυβερνητική θητεία του το 62% των θέσεων του ΣΕΒ, κατά δήλωση εκπροσώπων του.

Παίρνοντας τη σκυτάλη και υπηρετώντας τον ίδιο στόχο, αυτόν της ταχύτερης και πιο ορμητικής ανάπτυξης, η ΝΔ δίνει «γην και ύδωρ» στους επιχειρηματικούς ομίλους, στο όνομα της προσέλκυσης επενδύσεων.

Για να το πετύχει αυτό, με το πολυνομοσχέδιο που ψηφίζεται τις επόμενες μέρες, δεν σαρώνει μόνο τις κλαδικές συμβάσεις και τα συνδικαλιστικά δικαιώματα, αλλά κυρίως νομοθετεί μια σειρά «διευκολύνσεις» και απαλλαγές για το κεφάλαιο, στο όνομα της «μείωσης της γραφειοκρατίας».

Στην πλειοψηφία τους, τα μέτρα αυτά καταργούν ή παρακάμπτουν ακόμα και στοιχειώδεις προϋποθέσεις (περιβαλλοντικές, χωροταξικές, δημόσιας ασφάλειας και υγείας κ.ά.), που ίσχυαν έως σήμερα, κουτσουρεμένες ήδη από τους νόμους όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων.

Συνολικά, το νομοσχέδιο περιλαμβάνει απλούστευση όλων των αδειοδοτήσεων, μεταξύ αυτών και των περιβαλλοντικών, «fast track» διαδικασίες για την άρση αρχαιολογικών «εμποδίων», παρέκκλιση από τους ισχύοντες περιορισμούς και τους συντελεστές δόμησης ανά περιοχή, διευκόλυνση της λειτουργίας βιοτεχνικών και εμπορικών επιχειρήσεων, που μέχρι σήμερα χαρακτηρίζονταν «μεσαίας όχλησης», ακόμα και στο πολεοδομικό συγκρότημα της Αττικής.

Σε αυτά προστίθενται διατάξεις που προβλέπουν κυρώσεις κατά δημοσίων υπαλλήλων, αν κριθεί ότι ευθύνονται για την καθυστέρηση μιας επένδυσης, κάνοντας πιο αυταρχικό το πλαίσιο λειτουργίας του κράτους για τους εργαζόμενους και το λαό, με κριτήριο την αποτελεσματικότερη διαχείριση των συμφερόντων και των σχεδιασμών του κεφαλαίου.

Καθεμιά από τις παραπάνω ρυθμίσεις και διευκολύνσεις στους επιχειρηματικούς ομίλους, σε συνδυασμό με τα μέτρα για τους μισθούς και τον περιορισμό της δράσης των συνδικάτων, ανοίγει το δρόμο για ένταση της εκμετάλλευσης και παραπέρα υποβάθμιση των όρων δουλειάς και ζωής του λαού.

Για παράδειγμα, οι παρεκκλίσεις από τους συντελεστές δόμησης για τις μεγάλες επενδύσεις, σε συνδυασμό με τη διευκόλυνση της εγκατάστασης μιας επιχείρησης μέσα στον αστικό ιστό, σημαίνουν λιγότερους ελεύθερους χώρους για το λαό, ογκωδέστερα κτίρια και μεγαλύτερους κινδύνους σε περίπτωση πλημμύρας ή σεισμού, ακόμα και για ατυχήματα τύπου «Σεβέζο».

Η παράκαμψη ακόμα και στοιχειωδών κριτηρίων ασφάλειας και προστασίας της ζωής και της κατοικίας των εργαζομένων σημαίνει επιβάρυνση του περιβάλλοντος και υποβάθμιση της ποιότητας ζωής, ιδιαίτερα σε περιοχές που είναι ήδη επιβαρυμένες, όπως η Δυτική Αττική. Αλλά και η προστασία και ανάδειξη της πολιτιστικής κληρονομιάς υποβαθμίζεται ακόμα περισσότερο, όπως κατήγγειλαν και αρμόδιοι φορείς που τοποθετήθηκαν για το νομοσχέδιο.

Το πολυνομοσχέδιο της κυβέρνησης έρχεται να συμπληρώσει παλιότερους «αναπτυξιακούς» νόμους, τα χωροταξικά των Περιφερειών και των δήμων, τις φοροαπαλλαγές και τα προνόμια για το κεφάλαιο, τους χιλιάδες αντεργατικούς νόμους, που θωρακίζουν και επεκτείνουν τη ζούγκλα στην αγορά εργασίας.

Ολα αυτά αποτελούν προϋποθέσεις της καπιταλιστικής ανάπτυξης, της ανάπτυξης για τα κέρδη των λίγων, επιβεβαιώνοντας ότι είναι ασύμβατη με τα δικαιώματα και τις ανάγκες της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων και του λαού και ότι προϋποθέτει τη διαρκή υποβάθμιση και συντριβή τους.

Απ' αυτόν το δρόμο ανάπτυξης, που στηρίζουν ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ και τα άλλα κόμματα, από τους «αναπτυξιακούς» νόμους που προσθέτει κάθε επόμενη κυβέρνηση στο όνομα της «διευκόλυνσης των επενδύσεων», ο λαός δεν έχει τίποτα καλό να περιμένει. 

Προϋπόθεση για τη δική του πραγματική ευημερία είναι να δυναμώσει ο αγώνας για σύγχρονους όρους δουλειάς και αμοιβής, είναι το δυνάμωμα της πάλης με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες, της αμφισβήτησης των στόχων της ανάπτυξης για το κεφάλαιο. 

Προϋπόθεση είναι ο αγώνας αυτός να αποκτήσει προοπτική στην πάλη για μια άλλη κοινωνική και οικονομική οργάνωση, τη σοσιαλιστική, όπου την εξουσία θα έχει ο λαός και τα μέσα παραγωγής και ο πλούτος θα αποτελούν κοινωνική ιδιοκτησία.

https://www.rizospastis.gr/

ΟΔΥΝΗΡΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ

Ο Ρ.Τ Ερντογάν σε επίδειξη ισχύος επαίρεται πως πέταξε στα σκουπίδια την επιστολή του Ντ. Τραμπ, με ημερομηνία 9 Οκτωβρίου, ημέρα εισβολής στη Συρία των τουρκικών δυνάμεων, που ήρθε στο φως της δημοσιότητας και στην οποία ο πρόεδρος των ΗΠΑ τον απειλεί με καταστροφή της τουρκικής οικονομίας αν εξαπολύσει επίθεση στη ΒΑ Συρία.    

               Παρά το όνομά της «Πηγή Ειρήνης», στη στρατιωτική  επιχείρηση της Τουρκίας που βρίσκεται σε εξέλιξη εδώ και μια εβδομάδα, δεν υπάρχει τίποτε το ειρηνικό, παρά μόνο νεκροί κι εκτοπισμένοι, για να πραγματοποιηθεί το σχέδιο  της εισβολής στη Β. Συρία σε μια ευρεία λωρίδα 30 μιλίων, που κατοικημένη από τους Κούρδους της Συρίας η Τουρκία θέλει να ελέγχει, υποκινώντας συγκρούσεις, δημιουργώντας προτεκτοράτο στην περιοχή προς όφελός της.

               Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα ειδικά περιφερειακά συμφέροντα όλων των αμερικανικών συμμαχικών χωρών, από την Τουρκία μέχρι τις πετρελαϊκές μοναρχίες των εμιράτων  του Κόλπου, το ΝΑΤΟ,  την ΕΕ καθώς και το Ισραήλ, παίζουν ρόλο στο συριακό, όπως και στους προηγούμενους  σχετικούς πολέμους στη Μέση Ανατολή. Αλλά αυτά τα συμφέροντα μοιάζουν υποδεέστερα από εκείνα της κυρίαρχης και μοναδικής υπερδύναμης του κόσμου - του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Κι αν η ρωσική παρέμβαση στη Συρία, κατόπιν αιτήματος της κυβέρνησης Άσσαντ, έχει πείσει όλους  ότι η άμεση απομάκρυνση του Άσσαντ δεν είναι πλέον στην ημερήσια διάταξη, όμως αυτή η εξελισσόμενη παγκόσμια σκηνή διαπραγματεύσεων και απειλών των ΗΠΑ πυροδοτεί συνεχώς νέους κινδύνους.
        Με τις νέες εξελίξεις οι Κούρδοι φαίνονται και πάλι οι μεγάλοι χαμένοι, που αφού χρησιμοποιήθηκαν  οι δυνάμεις τους για τα ιμπεριαλιστικά σχέδια, δεν υπάρχει κανένας δισταγμός από τους ιμπεριαλιστές να τους συντρίψουν ή να επιστρέψουν σε άλλους να το κάνουν, όταν ολοκληρώσουν το ρόλο που τους ανέθεσαν. Οι ΗΠΑ, η ΕΕ, η Ρωσία,   ακόμη και ο Ερντογάν έχουν όλοι στον ένα ή  τον άλλο βαθμό υποσχεθεί στους Κούρδους κάποια μορφή στήριξης, αλλά όλοι εγκατέλειψαν τους Κούρδους αμέσως μόλις το απαίτησαν τα συμφέροντά τους. Γι’ αυτό και όλες οι συζητήσεις των δυτικών πολιτικών σχετικά με τα δημοκρατικά δικαιώματα του κουρδικού λαού δεν είναι παρά μια κάλυψη για το δικό τους ιδιαίτερο συμφέρον. Μόλις πριν από λίγα χρόνια οι ίδιες κουρδικές δυνάμεις χαρακτηρίζονταν ως τρομοκράτες, το PKK, που είναι η αδελφή οργάνωση του PYD, παραμένει στον τρομοκρατικό κατάλογο τόσο των ΗΠΑ όσο και της ΕΕ.

               Βέβαια, είναι δύσκολο να κατανοηθεί  η συμμαχία τακτικής των Ηνωμένων Πολιτειών με τον κουρδικό λαό στον πόλεμο της Συρίας. Και εύλογο είναι το ερώτημα,  όχι τόσο πώς μπορεί  ένα απελευθερωτικό κίνημα να επιλεχτεί για τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς σήμερα,  αλλά γιατί αυτό ανταποκρίθηκε, όταν τα συμφέροντα των αρχουσών τάξεων, ανεξάρτητα από το πού εδρεύουν, είναι διαμετρικά αντίθετα με εκείνα των φτωχών και καταπιεσμένων μαζών.  Και βέβαια πολλές από τις δυτικές αναλύσεις γι’ αυτό τα θέμα  μοιάζει να  προέρχονται από προσεγγίσεις με μικρή κατανόηση για την απελπισία των  ανθρώπων,  τη δυναμική που επικρατεί αλλά και τις λίγες  γνώσεις σχετικά με το παρελθόν και την κοινωνία της Μέσης Ανατολής.

               Τα σημερινά εθνικά σύνορα της Μέσης Ανατολής, μέσα στα οποία οι Κούρδοι φιλοδοξούν να εδραιώσουν την αυτονομία τους, είναι μια κληρονομιά των ιμπεριαλιστικών παρεμβάσεων των δυτικών αποικιακών δυνάμεων κατά τη διάρκεια και μετά τον Α 'Παγκόσμιο Πόλεμο. Η διαίρεση της γης και του πληθυσμού, με τον κατακερματισμό και του αγώνα του, δίνουν ένα πολύ ξεχωριστό χαρακτήρα στο κουρδικό ζήτημα, αναστέλλοντας σε μεγάλο βαθμό τη δημιουργία ενός ενωμένου κουρδικού πολιτικού μετώπου ενάντια στους εχθρούς τους και κάνοντας τα κουρδικά κινήματα πιο ευάλωτα στις επιθέσεις των αντίστοιχων εθνικών κρατών εντός των οποίων λειτουργούν. Εξάλλου μετά  τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μερικοί από τους ηγέτες τους ευνόησαν συμμαχίες με κάποιες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις παρά με εκείνες με τους γείτονές τους. Τέτοιοι ηγέτες - και οι οικογένειες που συνδέονται με αυτές - έχουν μετατραπεί σε ένα είδος μπαλαντέρ για τους ιμπεριαλιστές, για να αναδιατάσσουν τη Μέση Ανατολή.

Επομένως, με τους Κούρδους  η κατάσταση είναι περίπλοκη, γιατί δεν μπορεί να θεωρηθούν μια τυπική περίπτωση αποικισμού / ξένης παρέμβασης όπου εμπλέκεται άμεσα μια δυτική ιμπεριαλιστική χώρα. Ακόμα χειρότερα, η ίδια η αντιπαράθεση των Κούρδων με τα κράτη του Τρίτου Κόσμου ενισχύει την ιδέα ότι το κουρδικό ζήτημα είναι το ίδιο προϊόν δυτικού ιμπεριαλισμού, να υπονομεύσει τη σταθερότητα των λεγόμενων αντιιμπεριαλιστικών κρατών στη Μέση Ανατολή.  

Σε κάθε στάδιο του αγώνα των λαών, τα κυριότερα βήματα προς τα εμπρός, και του   κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος, γίνονται στη βάση του επαναστατικού και ταξικού κινήματος των μαζών και όχι της συνεργασίας με τους ιμπεριαλιστές. Στην πραγματικότητα  μόνο στο επαναστατικό δυναμικό του κουρδικού λαού μπορεί να βασιστεί ο αγώνας και όχι σε ελιγμούς μεταξύ μιας ιμπεριαλιστικής εξουσίας μετά την άλλη που κάποιοι ηγέτες τους επιλέγουν.  Γιατί βέβαια  δεν υπάρχει τίποτα κακό με ένα απελευθερωτικό  κίνημα να  εκμεταλλεύεται τις διαιρέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστών,  αλλά είναι θανατηφόρο λάθος να βασιστεί σε αυτές τις δυνάμεις  και να τις προσκαλέσει σε βοήθεια.  Αυτά είναι οδυνηρά μαθήματα που όχι μόνο οι κούρδοι, αλλά και όλοι οι καταπιεσμένοι λαοί  μαθαίνουν με τον σκληρότερο δυνατό τρόπο.

Πόλεμος ... συμφερόντων

Μπορεί οι ελληνικές κυβερνήσεις να πανηγυρίζουν μετά από κάθε «χλιαρή» απόφαση της ΕΕ για την Τουρκία, παρουσιάζοντας τη συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ ως «εγγύηση ασφάλειας και σταθερότητας» στην περιοχή και ως «ασπίδα» τάχα για τα κυριαρχικά της δικαιώματα, όμως οι καταιγιστικές εξελίξεις και ο σκληρός ανταγωνισμός σε όλα τα μέτωπα αποκαλύπτουν μέρα με τη μέρα αυτό το χοντρό ψέμα και τον κίνδυνο που κρύβει η προσπάθεια εφησυχασμού του λαού.
Ετσι, παρά τις προσπάθειες της κυβέρνησης της ΝΔ και άλλων αστικών κομμάτων να πείσουν για τη «σθεναρή» τάχα στάση της ΕΕ απέναντι στην Τουρκία, με αφορμή τις «κυρώσεις» για την εισβολή της στην Συρία, η τελευταία «μετρημένη αντίδραση της ΕΕ» και η στάση των ισχυρότερων κρατών - μελών, όπως η Γερμανία και η Γαλλία, που διατηρούν ισχυρά συμφέροντα στην περιοχή, τους αποκαλύπτει στα μάτια του λαού.
Η ΕΕ, εξάλλου, ποτέ δεν έχει «μασήσει τα λόγια της» όσον αφορά τον «βασικό εταίρο Τουρκία», με τον οποίο παραμένει «σε διάλογο», για να ενισχύσει τις οικονομικές και πολιτικές σχέσεις «παρά τις διαφορές», αντιμετωπίζοντάς την ως μια ισχυρή «περιφερειακή» δύναμη και ως μια μεγάλη αγορά, που δεν μπορεί να αγνοήσει, ούτε βέβαια να τη βάλει απέναντι.
Οπως εξηγούσε άλλωστε και ο βουλευτής της ΝΔ Α. Συρίγος, «θα πρέπει να καταλάβουμε τη δύσκολη ισορροπία, που είναι ότι από τη μία πλευρά θέλαμε να επιβληθούν κυρώσεις στην Τουρκία και από την άλλη θέλαμε να της δοθούν χρήματα για το Μεταναστευτικό»...

* * *

Ακριβώς αυτά τα κριτήρια είναι που διαμόρφωσαν και τη στάση των ΥΠΕΞ της ΕΕ τη Δευτέρα στο Λουξεμβούργο, με ενεργό ρόλο της Γερμανίας, της Γαλλίας κ.ά.: «Η ΕΕ υπενθυμίζει την απόφαση ορισμένων κρατών - μελών (σ.σ. Γερμανία, Γαλλία, Σουηδία, Φινλανδία, Ολλανδία) να σταματήσουν αμέσως τη χορήγηση αδειών εξαγωγής όπλων στην Τουρκία», σημειωνόταν χαρακτηριστικά.
Μάλιστα ο (σοσιαλδημοκράτης) Γερμανός ΥΠΕΞ, Χάικο Μάας, ανακοινώνοντας την απόφαση της γερμανικής κυβέρνησης, διευκρίνισε ότι «δεν θα εκδοθούν νέες άδειες για στρατιωτικό εξοπλισμό που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί στη Συρία από την Τουρκία». Δηλαδή, η απόφαση δεν αφορά εν γένει τον στρατιωτικό εξοπλισμό, όπως π.χ. για το Πολεμικό Ναυτικό, τα υποβρύχια της γερμανικής εταιρείας «Thyssen Krupp Marine Systems» (TKMS) κ.λπ. Ο ίδιος ξεκαθάρισε ότι «είναι σημαντικό να παραμείνουμε σε διάλογο με την Τουρκία».
Πολύ περισσότερο, η Γερμανία τάσσεται σε ευρωπαϊκό επίπεδο «ενεργά κατά ενός εμπάργκο όπλων» της ΕΕ προς την Τουρκία, αναφέρει η γερμανική εφημερίδα «Bild», επικαλούμενη εσωτερική οδηγία - εντολή του υπουργείου Εξωτερικών για την (επικείμενη τότε) Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ. Σε καμία περίπτωση δεν θα δοθεί συγκατάθεση σε απόφαση για εμπάργκο, παρά μόνο σε μία «συλλογική επανεξέταση» των εξαγωγών όπλων, αναφέρεται, ενώ διατυπώνεται «μεγάλος προβληματισμός» για κυρώσεις σε βάρος της Τουρκίας.

* * *

Η στάση αυτή της Γερμανίας έχει την εξήγησή της. Σύμφωνα με τα στοιχεία του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών, η Τουρκία κατατάσσεται μακράν πρώτη σε εισαγωγές γερμανικών όπλων. Οι εξαγωγές όπλων και στρατιωτικού υλικού από τη Γερμανία στην Τουρκία τους πρώτους 8 μήνες του 2019 είχαν αξία πάνω από 250 εκατ. ευρώ, η μεγαλύτερη σε ετήσια βάση από το 2005.
Το 2018, οι γερμανικές εξαγωγές στρατιωτικού υλικού στην Τουρκία ανήλθαν σε 242,8 εκατ. ευρώ, αντιπροσωπεύοντας σχεδόν το 1/3 του τζίρου της γερμανικής βιομηχανίας. Για να το πούμε απλά, ό,τι όπλα ήταν να πάρει η Τουρκία από τη Γερμανία κατά των Κούρδων της Συρίας, τα έχει πάρει... Δεν ξαφνιάζει, λοιπόν, η κυνική απάντηση της Τουρκίας πως η απόφαση των ΥΠΕΞ της ΕΕ «θα έχει ελάχιστα αποτελέσματα».
Κι όχι μόνο αυτό, αλλά μιλώντας χτες στη γερμανική Βουλή, η καγκελάριος Μέρκελ αναγνώρισε τα «συμφέροντα ασφαλείας της Τουρκίας» στα σύνορα με τη Συρία εκφράζοντας την πεποίθηση ότι αυτά «μπορούν να επιτευχθούν μόνο μέσω διπλωματικών οδών».
Είναι φανερό επομένως ότι η Τουρκία βρίσκεται σε ανοιχτό παζάρι με την ΕΕ, τα κράτη - μέλη της οποίας, στο σύνολό τους και το καθένα χωριστά, διατηρούν ισχυρά συμφέροντα στην περιοχή και με βάση αυτά διαμορφώνουν τη στάση τους. Κι ας χύνουν ποτάμια τα ...δάκρυά τους για τον ρημαγμένο λαό της Συρίας, μιλώντας για «ανθρωπιστικό δράμα με μεγάλες γεωπολιτικές συνέπειες», όπως έκανε τις προάλλες η Γερμανίδα καγκελάριος.

Γη και ύδωρ

Το πολυνομοσχέδιο της κυβέρνησης ΝΔ, που συζητιέται αυτές τις μέρες στη Βουλή, δεν απέσπασε τυχαία τα «μπράβο» και τα «ζήτω» των εργοδοτικών ενώσεων.
Με τις διατάξεις του οι μεγαλοεργοδότες βλέπουν να γίνονται πράξη μία προς μία οι αξιώσεις τους από το κράτος, για τη «διευκόλυνση της επιχειρηματικότητας» και τη στήριξη της κερδοφορίας τους, σε συνέχεια όσων νομοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ, υλοποιώντας στην κυβερνητική θητεία του το 62% των θέσεων του ΣΕΒ, κατά δήλωση εκπροσώπων του.
Παίρνοντας τη σκυτάλη και υπηρετώντας τον ίδιο στόχο, αυτόν της ταχύτερης και πιο ορμητικής ανάπτυξης, η ΝΔ δίνει «γην και ύδωρ» στους επιχειρηματικούς ομίλους, στο όνομα της προσέλκυσης επενδύσεων.
Για να το πετύχει αυτό, με το πολυνομοσχέδιο που ψηφίζεται τις επόμενες μέρες, δεν σαρώνει μόνο τις κλαδικές συμβάσεις και τα συνδικαλιστικά δικαιώματα, αλλά κυρίως νομοθετεί μια σειρά «διευκολύνσεις» και απαλλαγές για το κεφάλαιο, στο όνομα της «μείωσης της γραφειοκρατίας».
Στην πλειοψηφία τους, τα μέτρα αυτά καταργούν ή παρακάμπτουν ακόμα και στοιχειώδεις προϋποθέσεις (περιβαλλοντικές, χωροταξικές, δημόσιας ασφάλειας και υγείας κ.ά.), που ίσχυαν έως σήμερα, κουτσουρεμένες ήδη από τους νόμους όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων.
Συνολικά, το νομοσχέδιο περιλαμβάνει απλούστευση όλων των αδειοδοτήσεων, μεταξύ αυτών και των περιβαλλοντικών, «fast track» διαδικασίες για την άρση αρχαιολογικών «εμποδίων», παρέκκλιση από τους ισχύοντες περιορισμούς και τους συντελεστές δόμησης ανά περιοχή, διευκόλυνση της λειτουργίας βιοτεχνικών και εμπορικών επιχειρήσεων, που μέχρι σήμερα χαρακτηρίζονταν «μεσαίας όχλησης», ακόμα και στο πολεοδομικό συγκρότημα της Αττικής.
Σε αυτά προστίθενται διατάξεις που προβλέπουν κυρώσεις κατά δημοσίων υπαλλήλων, αν κριθεί ότι ευθύνονται για την καθυστέρηση μιας επένδυσης, κάνοντας πιο αυταρχικό το πλαίσιο λειτουργίας του κράτους για τους εργαζόμενους και το λαό, με κριτήριο την αποτελεσματικότερη διαχείριση των συμφερόντων και των σχεδιασμών του κεφαλαίου.
Καθεμιά από τις παραπάνω ρυθμίσεις και διευκολύνσεις στους επιχειρηματικούς ομίλους, σε συνδυασμό με τα μέτρα για τους μισθούς και τον περιορισμό της δράσης των συνδικάτων, ανοίγει το δρόμο για ένταση της εκμετάλλευσης και παραπέρα υποβάθμιση των όρων δουλειάς και ζωής του λαού.
Για παράδειγμα, οι παρεκκλίσεις από τους συντελεστές δόμησης για τις μεγάλες επενδύσεις, σε συνδυασμό με τη διευκόλυνση της εγκατάστασης μιας επιχείρησης μέσα στον αστικό ιστό, σημαίνουν λιγότερους ελεύθερους χώρους για το λαό, ογκωδέστερα κτίρια και μεγαλύτερους κινδύνους σε περίπτωση πλημμύρας ή σεισμού, ακόμα και για ατυχήματα τύπου «Σεβέζο».
Η παράκαμψη ακόμα και στοιχειωδών κριτηρίων ασφάλειας και προστασίας της ζωής και της κατοικίας των εργαζομένων σημαίνει επιβάρυνση του περιβάλλοντος και υποβάθμιση της ποιότητας ζωής, ιδιαίτερα σε περιοχές που είναι ήδη επιβαρυμένες, όπως η Δυτική Αττική. Αλλά και η προστασία και ανάδειξη της πολιτιστικής κληρονομιάς υποβαθμίζεται ακόμα περισσότερο, όπως κατήγγειλαν και αρμόδιοι φορείς που τοποθετήθηκαν για το νομοσχέδιο.
Το πολυνομοσχέδιο της κυβέρνησης έρχεται να συμπληρώσει παλιότερους «αναπτυξιακούς» νόμους, τα χωροταξικά των Περιφερειών και των δήμων, τις φοροαπαλλαγές και τα προνόμια για το κεφάλαιο, τους χιλιάδες αντεργατικούς νόμους, που θωρακίζουν και επεκτείνουν τη ζούγκλα στην αγορά εργασίας.
Ολα αυτά αποτελούν προϋποθέσεις της καπιταλιστικής ανάπτυξης, της ανάπτυξης για τα κέρδη των λίγων, επιβεβαιώνοντας ότι είναι ασύμβατη με τα δικαιώματα και τις ανάγκες της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων και του λαού και ότι προϋποθέτει τη διαρκή υποβάθμιση και συντριβή τους.
Απ' αυτόν το δρόμο ανάπτυξης, που στηρίζουν ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ και τα άλλα κόμματα, από τους «αναπτυξιακούς» νόμους που προσθέτει κάθε επόμενη κυβέρνηση στο όνομα της «διευκόλυνσης των επενδύσεων», ο λαός δεν έχει τίποτα καλό να περιμένει. Προϋπόθεση για τη δική του πραγματική ευημερία είναι να δυναμώσει ο αγώνας για σύγχρονους όρους δουλειάς και αμοιβής, είναι το δυνάμωμα της πάλης με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες, της αμφισβήτησης των στόχων της ανάπτυξης για το κεφάλαιο. Προϋπόθεση είναι ο αγώνας αυτός να αποκτήσει προοπτική στην πάλη για μια άλλη κοινωνική και οικονομική οργάνωση, τη σοσιαλιστική, όπου την εξουσία θα έχει ο λαός και τα μέσα παραγωγής και ο πλούτος θα αποτελούν κοινωνική ιδιοκτησία.