26 Ιουλ 2020

Φίλοι οι γείτονες λαοί - Εχθρός ο ιμπεριαλισμός


Για την συναυλία διεθνιστικής αλληλεγγύης στο σκοπευτήριο Καισαριανής



Η εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 21 Ιουλίου στο σκοπευτήριο της Καισαριανής, καθώς και η συναυλία που ακολούθησε με το Grup Yorum και άλλους καλλιτέχνες, δεν ήταν άλλο ένα "άχρωμο" και "άοσμο" πολιτιστικό δρώμενο, από αυτά που έχουμε συνηθίσει τους καλοκαιρινούς μήνες στην πόλη.

Ήταν ένα σινιάλο διεθνιστικής αλληλεγγύης, ήταν μια βραδιά που πρόταξε την φιλία των δύο γειτόνων λαών, αποδεικνύοντας πως δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν, ειδικά αυτές τις μέρες που και στις δύο πλευρές του Αιγαίου καλλιεργείται έντονα ο εθνικισμός και ο σωβινισμός αποκρύπτοντας από τους λαούς την αλήθεια: ότι τίποτα δεν γίνεται για το καλό τους παρά μόνο για τα κέρδη των καπιταλιστών και την υπεράσπιση των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων.


Οι εξαρτημένες και αντιδραστικές αστικές τάξεις της Ελλάδας και της Τουρκίας, καθώς προσπαθούν να πλασαριστούν η μία εις βάρος της άλλης στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και στις διεθνείς συμμαχίες, «ανοίγουν» διαρκώς πεδία ανταγωνισμού. Αυτός ο ανταγωνισμός για την ενεργειακή μοιρασιά τις φέρνει αντιμέτωπες για το ποια θα είναι η «βασική» υπηρέτρια των καπιταλιστικών συμφερόντων στην περιοχή. Ποια δηλαδή αστική τάξη θα καταφέρει να παίξει τον ρόλο του καλύτερου πλασιέ για τα μονοπώλια και τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις.

Η ελληνική αστική τάξη έχει δώσει γη και ύδωρ σε ΗΠΑ και ΕΕ αποτελώντας τον πιο συνεπή λακέ του δυτικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Παράλληλα, συμμετέχει στον αντιδραστικό άξονα με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, ενώ προσπαθεί να κάνει τον «χωροφύλακα» των Βαλκανίων.

Η τουρκική αστική τάξη, μέλος και αυτή του ΝΑΤΟ, σε αυτή τη φάση και σε ένα καυτό περιβάλλον προσπαθεί να επιλύσει προς το συμφέρον της σειρά ζητημάτων (κουρδικό, ηγεμονία στο εσωτερικό του «σουνιτικού» Ισλάμ, αλλά και εσωτερικές ενδοαστικές αντιθέσεις), έχοντας στο τιμόνι της τον Ερντογάν που επιδιώκει μια πολυμέτωπη προσέγγιση. Συμμαχεί με τους Ρώσους όποτε είναι εφικτό, γαβγίζει στην ΕΕ όπου θεωρεί ότι μπορεί να εξασφαλίσει αναγνωρισμένο ρόλο, ενώ στις ΗΠΑ από τη μια χρεώνει το αποτυχημένο πραξικόπημα, από την άλλη η εξάρτηση δεν του επιτρέπει να ξεμακρύνει από την αυλή του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.

Οι εργαζόμενοι και οι λαοί θα βγουν νικητές, αν οικοδομήσουν ένα πλατύ λαϊκό και διεθνιστικό αντι-ιμπεριαλιστικό μέτωπο, έτσι μόνο θα μπει φραγμός στα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Μόνο τότε η Ειρήνη, η Συναδέλφωση και η Αλληλεγγύη θα ζεστάνουν την πολύπαθη τούτη περιοχή. Ας ανοίξουμε τον δρόμο για την απελευθέρωση των λαών από τα δεσμά του ιμπεριαλισμού.

Στέλνουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας στους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές στην Τουρκία.

Διεθνιστική αλληλεγγύη με τα μέλη του Grup Yorum. 

Καταδικάστε με, δεν έχει σημασία, η Ιστορία θα με απαλλάξει


En cuanto a mí, sé que la cárcel será dura como no la ha sido nunca para nadie, preñada de amenazas, de ruin y cobarde ensañamiento, pero no la temo, como no temo la furia del tirano miserable que arrancó la vida a setenta hermanos míos.
Condenadme, no importa, La historia me absolverá.
Με τούτες τις λέξεις έκλεινε την ιστορική του απολογία, στις 6 Οκτώβρη 1953 ενώπιον του δικαστηρίου του Σαντιάγκο, ο Φιδέλ Κάστρο, κατηγορούμενος για την επίθεση στους στρατώνες της Μονκάδα στις 26 του Ιούλη του ίδιου έτους.
«Όσο για μένα, ξέρω πως η φυλακή θα ‘ναι σκληρή όσο δεν ήτανε ποτέ για κανένα, πως θα βρω μπροστά μου απειλές, παγίδες και άτιμες βιαιότητες. Μα, δεν τις φοβούμαι, όπως δεν τρέμω τη μανία του άθλιου τυράννου που πήρε τη ζωή εβδομήντα αδελφών μου. Καταδικάστε με, δεν πειράζει, η Ιστορία θα με δικαιώσει».
Φιντέλ Κάστρο
Ο Φιντέλ Κάστρο με ήρωες της Επανάστασης
Καταδικάστε με, δεν έχει σημασία, η Ιστορία θα με απαλλάξει.
Το μεγάλο αυτό ιστορικό γεγονός που, πριν 67 χρόνια, σηματοδότησε την απαρχή της μαζικής εξέγερσης κατά της δικτατορίας του Φουλχένσιο Μπατίστα, που πέντε χρόνια αργότερα, θα γκρεμίζονταν ολοκληρωτικά από τις επαναστατικές δυνάμεις των barbudos του Φιδέλ, πέρα από την αξία του σαν χρονικό αυτό καθεαυτό αποτελεί διδαχή και πηγή συμπερασμάτων, για όσους πιστεύουν ακράδαντα πως το μέλλον της ανθρωπότητας «δεν είναι ο καπιταλισμός, είναι ο νέος κόσμος ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός»
Έτσι το βλέπουν – σήμερα κι από πάντα, και οι Κουβανοί σύντροφοι «El Moncada ilumina el destino de Cuba – Η Μονκάδα φωτίζει το μέλλον της Κούβας»

Το χρονικό

Μια ομάδα νέων, με επικεφαλής τον Φιδέλ Κάστρο, στην πρώτη γραμμή του αγώνα για πραγματική ανεξαρτησία του νησιού της επανάστασης, στην σημαδιακή 100ή επέτειο από τη γέννηση του εθνικού ήρωα José Martí, πραγματοποίησαν στις 26 Ιουλίου 1953 επίθεση εναντίον των στρατώνων Moncada και Carlos Manuel de Céspedes, στο Σαντιάγο της Κούβας και στο Bayamo αντίστοιχα.
Στις πρώτες ώρες εκείνης της ημέρας, 131 μαχητές, ντυμένοι με στρατιωτικές στολές και με επικεφαλής τον Φιδέλ, καθόρισαν το σχέδιο επίθεσης.
Οργανώθηκαν σε τρεις ομάδες, η πρώτη εκ των οποίων, με τον Φιδέλ μπροστά, να επιτεθεί στο φρούριο.
Οι άλλες δύο ομάδες, που διοικούνταν αντιστοίχως από τον Abel Santamaría – δεύτερος τη τάξει αρχηγός του κινήματος – και ο Raúl Castro, θα προσπαθούσαν να πάρουν δύο σημαντικά κτίρια που γειτνίαζαν με τους στρατώνες: το πολιτικό νοσοκομείο, όπου θα φροντίζονταν οι τραυματίες και το παλάτι της δικαιοσύνης, από την οροφή του οποίου θα υποστήριζαν την κύρια δράση.
Santiago en 26. Foto: Juvenal Balán
Όταν όλοι ήταν έτοιμοι, το «Μανιφέστο της Μονκάδα» – «Είμαστε ήδη σε μάχη», γραμμένο από τον νεαρό ποιητή Raúl Gómez García (Ραούλ Γκόμεζ Γκαρσία) διαβάστηκε με εντολή του Φιδέλ, που στη συνέχεια είπε:
«Σύντροφοι: Μπορεί να κερδίσουμε σε λίγες ώρες ή να νικηθούμε.
Ωστόσο, ακούστε το καλά, σύντροφοι!
Σε κάθε περίπτωση, το κίνημα θα θριαμβεύσει. Εάν κερδίσουμε αύριο, αυτό που φιλοδοξούσε ο Μαρτί να γίνει νωρίτερα.
Εάν συμβεί το αντίθετο, η provagenerale θα χρησιμεύσει ως παράδειγμα για τον λαό της Κούβας, για να πάρει τη σημαία και να τραβήξει μπροστά.
Ο λαός – αυτό είναι σίγουρο, θα μας στηρίξει στην Ανατολή και σε ολόκληρο το νησί.
Acto en Santiago de Cuba por el 55 aniversario de los Asaltos a los cuarteles Moncada y Carlos Manuel de Céspedes, presidido por el General de Ejército Raúl Castro Ruz. Foto: Juvenal Balán
Το πρώτο σύνθημα «¡Libertadoomuerte!Απελευθέρωση ή θάνατος(#) ρίχτηκε!
Γνωρίζετε ήδη τους στόχους του σχεδίου.
Είναι αναμφίβολα επικίνδυνο και όλοι όσοι το αποφασίσουν εδώ απόψε πρέπει να το κάνουν με τη δική τους ελεύθερη βούληση.
Υπάρχει ακόμα χρόνος μέχρι την τελευταία στιγμή. Εκείνοι που είναι αποφασισμένοι να κάνουν ένα βήμα μπροστά.
Η εντολή
«θάνατος» αποτελεί την ύστατη λύση
Fidel Castro
Από τους 135 επαναστάτες, οι 131 βγήκαν μπροστά.
Λίγο μετά τις 4:00 το πρωί, όλοι άρχισαν να φεύγουν για το Σαντιάγο…
(#) Η ρήση «…omuerte! ή θάνατος» αποτελεί κομβικό σημείο της πολιτικής σκέψης του «Comandante en Jefe» – Fidel Castro, από εκείνο το 1ο του 1953, … «¡patria o muerte! – πατρίδα ή θάνατος» στο – αμέσως μετά την επανάσταση και μέχρι σήμερα |> ¡Patria o Muerte! ¡socialismo o muerte! ¡Venceremos! (16-Απρ-1961) διακηρύσσοντας τον σοσιαλιστικό χαρακτήρα της επανάστασης
Η επιχείρηση στους στρατώνες μπορεί να απέτυχε, καθώς ελάχιστοι από τους επαναστάτες της Μονκάδα κατάφεραν να επιζήσουν ενώ ο ίδιος ο Κάστρο συνελήφθη και καταδικάστηκε σε πολυετή φυλάκιση.
Ωστόσο ήταν αρκετή ώστε να ανάψει τη σπίθα για την προετοιμασία του ένοπλου αγώνα.
Όταν ο Φιδέλ απελευθερώθηκε και αυτοεξορίστηκε στο Μεξικό ξεκίνησε την οργάνωση της αντεπίθεσης ενάντια στο δικτατορικό καθεστώς. Εκεί, μέσω του αδελφού του Ραούλ, συνάντησε για πρώτη φορά τον αργεντίνο γιατρό Ερνέστο Τσε Γκεβάρα που, λίγα χρόνια αργότερα, έμελλε να αναδειχθεί ως μια από τις πλέον εμβληματικές μορφές της κουβανικής Επανάστασης.
Ουσιαστικά η 26η Ιούλη- από την οποία πήρε το όνομα του το επαναστατικό Movimiento 26 de Julio «Κίνημα της 26ης Ιούλη» – σηματοδότησε τον προάγγελο του 3τούς ένοπλου επαναστατικού αγώνα (1956-1959) που οδήγησε στην απελευθέρωση της Κούβας από το αιματοβαμμένο καθεστώς του Μπατίστα και τους βορειοαμερικανούς ιμπεριαλιστές – πάτρωνές του.
Santiago de Cuba fue sede del acto por el 55 aniversario de los Asaltos a los cuarteles Moncada y de Bayamo. Foto: Juvenal Balán
Η Μονκάδα μετά την επίθεση που, 67 χρόνια πριν, σηματοδότησε την απαρχή της μαζικής εξέγερσης κατά της δικτατορίας του Μπατίστα και που πέντε χρόνια αργότερα, θα γκρεμίζονταν ολοκληρωτικά από τις επαναστατικές δυνάμεις.
Την 1η Γενάρη του 1959, έπειτα από τη μεγάλη νίκη στην Σάντα Κλάρα, οι επαναστάτες barbudos με επικεφαλής τον Φιδέλ έμπαιναν θριαμβευτικά στην Αβάνα ενώ ο δικτάτορας είχε ήδη εγκαταλείψει τη χώρα και το καθεστώς είχε καταρρεύσει…
Melba Hernández, Heroína del Moncada, a su llegada al Hotel Meliá Santiago para participar en las conmemoraciones por el aniversario 55. Foto: Juvenal Balán

Συμπεράσματα από τον αγώνα του μικρού αλλά ηρωικού λαού της Κούβας

  • Η Κούβα, παρ’ ότι ξεκίνησε από πολύ χαμηλό επίπεδο παραγωγικών δυνάμεων, κατάφερε με την στήριξη της ΕΣΣΔ και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών να ξεπεράσει τεράστια εμπόδια, ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, τον οικονομικό, εμπορικό και χρηματοπιστωτικό ανηλεή πόλεμο του εγκληματικού εμπάργκο των ΗΠΑ.
  • Σε σύντομο χρονικό διάστημα, η σοσιαλιστική οικοδόμηση στην Κούβα απέδειξε την ανωτερότητά του σοσιαλιστικού συστήματος προσφέροντας κατακτήσεις- σε μια σειρά τομείς της κοινωνικής ζωής- που αποτελούν ακόμη και σήμερα άπιαστο όνειρο για τους εργαζόμενους στον καπιταλιστικό κόσμο.
  • Ο αγώνας της εργατικής τάξης της Κούβας για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο ανέδειξε ένα νέο σύστημα αξιών, όπως αυτή του διεθνισμού, της ανιδιοτελούς αλληλεγγύης και προσφοράς, όπλισε με δύναμη το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης των λαών και αποδυνάμωσε τους ντόπιους και ξένους φορείς της αντεπανάστασης.
  • Στο δρόμο που κληρονόμησε από την Επανάσταση, προς την κατεύθυνση της εμβάθυνσης και ενίσχυσης των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής, κλείνοντας τ’ αυτιά του στις «σειρήνες» του ρεφορμισμού, ο κουβανικός λαός μπορεί και πρέπει να πορευτεί, έχοντας την αμέριστη αλληλεγγύη και στήριξη του εργατικού-λαϊκού κινήματος, των εργαζομένων, κάθε χώρας, απ’ άκρη σε άκρη της γης.
  • Η αλληλεγγύη στην Κουβανική Επανάσταση δεν είναι θέμα μόνο της Λατινικής Αμερικής, είναι παγκόσμιας σημασίας ζήτημα. Γιατί η Κουβανική Επανάσταση ενέπνευσε και εμπνέει λαούς και κινήματα, σε όλο τον κόσμο.
    Γιατί κυρίως η Κούβα άντεξε, όχι μόνο στα πρώτα δύσκολα βήματά της, αλλά κυρίως γιατί άντεξε τη λαίλαπα της 10ετίας του ’90, όταν αυτή οδήγησε στην ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος και στην καπιταλιστική παλινόρθωση στο πιο προχωρημένο φυλάκιο: την ΕΣΣΔ και συνολικά το σοσιαλιστικό σύστημα στην κεντρική και ανατολική Ευρώπη.
  • Η ένδοξη ιστορία και το θαυμαστό παρόν του κουβανικού λαού αποδεικνύουν κάτι που κανένας λαός και ιδιαίτερα οι κομμουνιστές, οι αντιιμπεριαλιστές, οι ριζοσπάστες, οι αντικαπιταλιστές, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι κοινωνικοί λαϊκοί αγώνες, η κοινωνική επανάσταση, όταν είναι πραγματική και δεν οδηγεί σε μια απλή αλλαγή στο πλαίσιο της ίδιας εξουσίας, συνοδεύεται από την αντίδραση και την αντεπανάσταση.
  • Η Κουβανική Επανάσταση από τα πρώτα της βήματα, αν όχι από την περίοδο ακόμα της προετοιμασίας της, έδειξε ότι δεν ήταν μια μεσοβέζικη επανάσταση, αλλά πραγματική.
    Η αντεπανάσταση κυρίως αναπτύχθηκε από τα έξω με προκεχωρημένο φυλάκιο τις ΗΠΑ, που δεν ανεχόταν μια αποικία τους να χειραφετείται και μάλιστα να τραβάει μπροστά προς το σοσιαλισμό.
  • Στο πρόσωπο της σοσιαλιστικής Κούβας που αντέχει και προσπαθεί, που έχει δύσκολο δρόμο μπροστά της, βλέπουμε μια αλήθεια, ότι η εποχή μας, παρά τις ανατροπές, παραμένει εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό.
  • Ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος, δεν είναι πανίσχυρος. Απόδειξη είναι ότι δεν μπορεί με τα συνηθισμένα μέσα να λύνει τις αντιθέσεις και αντινομίες του, γι’ αυτό όλο και πιο πολύ χρησιμοποιεί μέσα που ενώνουν τους οργισμένους λαούς στην κοινή τους αντίθεση. Όσο πιο πολύ δυσκολεύεται, τόσο θα γίνεται σχετικά ανίσχυρος, αλλά και πιο επικίνδυνος.
  • Γι’ αυτό και όλοι μας, κάθε λαός, και πριν απ’ όλους τα κομμουνιστικά κόμματα και οι σύμμαχοί τους, το εργατικό κίνημα, τα λαϊκά κινήματα οφείλουμε να γίνουμε πιο επικίνδυνοι για τον ιμπεριαλισμό. Το μπορούμε. Το γεγονός ότι η Κούβα, ο λαός της με επικεφαλής το Κομμουνιστικό Κόμμα συνεχίζει, αποδεικνύει πως όταν ένας λαός θέλει τότε μπορεί. Μπορεί να νικήσει.
Αυτή είναι η ιστορία! – Juvenal Balán Neyra |> juvenal@granma.cu |> Ιουλ- 2020
Santiago de Cuba en 26. Foto: Juvenal Balán
Υπάρχει κάτι στο οποίο είμαστε ακριβώς σε μια από τα ίδια με τις 26-Ιούλη-1953:
«Η ίδια πίστη στα πεπρωμένα της σοσιαλιστικής πατρίδας, η ίδια εμπιστοσύνη στις αρετές του λαού μας, η ίδια σιγουριά στη νίκη, η ίδια ικανότητα να ονειρευόμαστε τις αυριανές πραγματικότητες σε σχέση με τα χθεσινά όνειρα που έχουν ήδη πραγματοποιηθεί».
Fidel
Celebración del aniversario 55 del asalto a los cuarteles Moncada y Carlos Manuel de Céspedes Foto: Juvenal Balán
67 χρόνια έχουν περάσει από την αυγή της Santa Ana- Υπάρχουν ακόμη τα υπολείμματα μιας αποκριάτικης βραδιάς στο Σαντιάγο.
Τα τείχη του στρατιωτικού φρουρίου των στρατώνων της Μονκάδα, έπεσαν, με βαθιά τα ίχνη μιας ομάδας επαναστατών πρωταγωνιστών μιας ηρωικής πράξης – μπορείτε ακόμα να δείτε τις τρύπες από τα βλήματα στην πρόσοψη.
Στη συνέχεια, η ιστορία εξήγησε τα πάντα εύγλωττα, προς τους νέους που ήταν αποφασισμένοι να διατηρήσουν μια ελεύθερη Κούβα τη βαρβαρότητα της τυραννίας.
Los santiagueros festejando la fecha del 26 de Julio. Foto: Juvenal Balán
Χρόνια αργότερα, η ημερομηνία της 26ης Ιουλίου χαρακτηρίστηκε ως Día de la Rebeldía Nacional (Ημέρα Εθνικής Εξέγερσης).
Πολλοί ξένοι επισκέπτονται τη χώρα με τον εορτασμό της επετείου.
Αυτό το έτος θα είναι διαφορετικό.
Είναι η 26η Ιουλίου όλης της Κούβας.
Η πανδημία COVID-19 μας επέβαλε αυστηρούς κανόνες συμμόρφωσης και το Πολιτικό Γραφείο του Κόμματος, αποφάσισε να μην πραγματοποιήσει τη συνηθισμένη μαζική κεντρική εκδήλωση όπως και τις μεγάλες μαζώξεις στους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές, αλλά να αξιοποιηθεί κυρίως το διαδίκτυο μέσω πολλαπλής δημοσιογραφικής κάλυψης, με επιλογή φωτογραφιών κλπ.
26 de Julio en Guantánamo. Foto: Juvenal Balán
La celebración del 26 de Julio es una fiesta de pueblo. Foto: Juvenal Balán
Raúl en el acto por el 26 de Julio en Holguín. Foto: Juvenal Balán
Artemisa, cuna de asaltantes. Foto: Juvenal Balán
Fidel en el acto por el 26 de Julio en la Universidad de Santa Clara. Foto: Juvenal Balán
26 de Julio en La Habana Foto: Juvenal Balán
26 de julio en Santa Clara. Foto: Juvenal Balán
En primera fila del acto del 26 de Julio en la Plaza Che Guevara de Santa Clara, los combatientes de la epopeya. Foto: Juvenal Balán
La celebración del 26 de Julio proyecta nuevos compromisos del pueblo en el desarrollo político, económico y social. Foto: Juvenal Balán
Villa Clara en 26. Foto: Juvenal Balán
Agustín Díaz Cartaya, asaltante y autor de la Marcha del 26 de Julio. Foto: Juvenal Balán
Διότι όπως είπε ο Fidel στην εκδήλωση για την 30η επέτειο… «Σε ένα πράγμα είμαστε οι ίδιοιτην ίδια πίστη στα πεπρωμένα, την ίδια εμπιστοσύνη στις αρετές του λαού μας, την ίδια σιγουριά στη νίκη – αυτή είναι η ιστορία.

Έτσι δεν είναι φασιστόμουτρα;


Δεν πάνε πολλά χρόνια από τότε που ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ήταν άγνωστος. Ένα τίποτα, ένας μαύρος, ένας σκυλάραπας για την ακρίβεια – έτσι δεν είναι φασιστόμουτρα;
Ζούσε τη φτώχεια και την εκμετάλλευση στο πετσί του. Βίωνε το τι σημαίνει να σου απαγορεύουν το δικαίωμα στο όνειρο και την κανονικότητα. Πουλούσε γυαλιά ηλίου, τσάντες και ρολόγια στις υπαίθριες αγορές για να ζήσει. Ήταν λαθρέμπορος, δηλαδή – έτσι δεν είναι φασιστόμουτρα;
Μοναδική του διέξοδος ήταν το μπάσκετ. Αν δεν ήταν αυτό, θα έκλεβε, θα βίαζε και θα σκότωνε – έτσι δεν είναι φασιστόμουτρα;
Μέχρι τα 18 του δεν είχε επίσημα έγγραφα και δεν τον θεωρούσαν καν πολίτη της Ελλάδας. Ήταν λαθρομετανάστης – έτσι δεν είναι φασιστόμουτρα;
Στη Βουλή το 2015, στην ψηφοφορία για την απονομή ιθαγένειας στα παιδιά μεταναστών που γεννήθηκαν στην Ελλάδα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ψήφισε όχι. Νωρίτερα, το 2012, η τότε βουλευτής της ΝΔ, Κατερίνα Παπακώστα, είχε δηλώσει πως οι «λαθρομετανάστες εισρέουν κατά χιλιάδες στα σύνορα σαν κατσαρίδες». Ήταν κατσαρίδα ο Γιάννης – έτσι δεν είναι φασιστόμουτρα;
Ο Γιάννης θα μπορούσε να είναι στη θέση του Σαχζάτ Λουκμάν, που δολοφονήθηκε από τη Χρυσή Αυγή. Η μητέρα του θα μπορούσε να είναι στη θέση της Μάγδας Φύσσα. Και να του φωνάζουν οι διάφοροι εθνικιστές και πατριδοκάπηλοι πως «Έλληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι» – έτσι δεν είναι φασιστόμουτρα;
Να προσέχεις Γιάννη. Να προσέχεις, επειδή τα κατάφερες κόντρα σε όλους και σε όλα. Να προσέχεις και να θυμάσαι πως είσαι ο ένας στο 1.000.000. Οι υπόλοιποι βρίσκονται είτε στον πάτο της θάλασσας είτε στοιβαγμένοι σε κάποιο κοντέινερ. Να προσέχεις και να μην σταματάς να σπέρνεις εφιάλτες στα φασιστόμουτρα.

Πάλη για να βγει νικητής ο λαός και ηττημένο το σύστημα της εκμετάλλευσης


Αποσπάσματα από την εισηγητική παρέμβαση στην εκδήλωση με θέμα «Η πάλη της νεολαίας ενάντια στις πολεμικές ιαχές και τις συμμαχίες των καπιταλιστών στην Ανατολική Μεσόγειο»



Στην εισηγητική του ομιλία ο Ελισαίος Βαγενάς σημείωσε ανάμεσα σε άλλα: «Η κατάσταση στην περιοχή μας, όπου συσσωρεύονται ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις πολλών χωρών, προκαλεί ανησυχία - όχι τυχαία, αφού η ζωή διδάσκει πως σε πολεμικούς καιρούς οι λαοί είναι αυτοί που πληρώνουν το μάρμαρο και η νεολαία μετατρέπεται σε "κρέας για τα κανόνια", όταν μια χούφτα εκμεταλλευτών εξακολουθεί να πλουτίζει...
Επιπλέον, τα ζητήματα του κινδύνου μιας πολεμικής αναμέτρησης, μιας αιματοχυσίας, είναι η "χρυσή κότα" της παραπλάνησης όσων σπέρνουν στο λαό το σαράκι της "εθνικής ομοψυχίας", ώστε να συνεχίσουν να τον ξεζουμίζουν, τάχα για το καλό της πατρίδας... "Κάντε υπομονή" σου λένε όταν πηγαίνεις στο νοσοκομείο και δεν υπάρχουν μηχανήματα ή γιατροί, ή όταν σε πετάνε στην ανεργία, στην υποαπασχόληση... "πρέπει πρώτα να θωρακίσουμε την άμυνα της πατρίδας"...
Πάνω από 4 δισ. ευρώ δίνει ο λαός μας το χρόνο για σχετικές δαπάνες, που καθορίζονται από τους ισχυρούς μας "συμμάχους" - ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές - και "πιάνουν τόπο" στις τσέπες των μονοπωλίων τους. Τι κι αν καμιά φορά τα υποβρύχια που μας πουλάνε γέρνουν, ή τα πεπαλαιωμένα αεροπλάνα που μας χαρίζουν χρειάζονται εκατομμύρια για τη συντήρησή τους από αμερικανικά μονοπώλια. Δεν πειράζει, σου λένε οι κάθε λογής κυβερνήσεις: Αρκεί να μείνουν ευχαριστημένοι οι "σύμμαχοί μας", οι Αμερικάνοι / Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές. "Αυτοί θα εγγυηθούν τα σύνορά μας", που είναι και "ευρωπαϊκά", μας διαβεβαιώνουν.

Ο λαός μας όμως, και με το δίκιο του, ανησυχεί! Κάτι πήρε και το αυτί του πως "αν γίνει κάτι, μόνοι μας θα είμαστε". Επιπλέον, βλέπει να καίγεται "το σπίτι του γείτονα" σε Συρία, Λιβύη, Ουκρανία, βλέπει τη ΝΑΤΟική "σύμμαχο" Τουρκία να κατέχει το 40% της Κύπρου, να έχει εισβάλει σε Συρία και Ιράκ, να πολεμά στη Λιβύη και να ζωγραφίζει στους χάρτες του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου τη λεγόμενη "γαλάζια πατρίδα", αμφισβητώντας έως και ολόκληρα νησιά του Αιγαίου. Ε, γίνεται να μην ανησυχεί;
Τα μαχαίρια έχουν βγει σε Ανατολική Μεσόγειο και άλλες περιοχές
Ολα αυτά που εκτυλίσσονται στην περιοχή μας δεν είναι γιατί έχουμε να κάνουμε με τον Ερντογάν, που τον παρουσιάζουν ως "άτακτο μαθητή" στην "τάξη" της ευρωατλαντικής συμμαχίας. Ούτε εχθρός μας είναι ο λαός της Τουρκίας ή κάποιας άλλης χώρας της περιοχής μας, όπως ισχυρίζονται εθνικιστές και η υπόλοιπη σαπίλα του ντουνιά.
Με μια ματιά στον κόσμο, θα δούμε πως δεν είναι μόνο η περιοχή μας, αυτή της Ανατολικής Μεσογείου, όπου έχουνε βγει τα μαχαίρια... Σε Ασία και Αφρική, Λατινική Αμερική και Ευρασία, σε διάφορες περιοχές του πλανήτη κονταροχτυπιούνται μεγάλα συμφέροντα: Πώς και ποιος θα βάλει στο χέρι τον ενεργειακό και ορυκτό πλούτο, από πού θα περάσουν οι αγωγοί της Ενέργειας και τα εμπορεύματα, πώς θα μοιραστεί η "πίτα" της αγοράς.
Συγκρούονται μεγάλες εταιρείες - μονοπώλια, ο ένας επιδιώκει να "βγάλει το μάτι" του ανταγωνιστή και, αν γίνεται, να τον ξεπαστρέψει εντελώς. Εχουν από πίσω τους και τη στήριξη - οικονομική, πολιτική, διπλωματική και στρατιωτική - ισχυρών χωρών και συμμαχιών, που διαμορφώνονται για την ενίσχυση των θέσεων των αστικών τάξεων και των μονοπωλίων τους έναντι των ανταγωνιστών τους...
Κι όλα αυτά συμβαίνουν όταν στο παγκόσμιο σύστημα του καπιταλισμού συντελούνται σημαντικές αλλαγές. Οι ΗΠΑ, που παραμένουν η ισχυρότερη δύναμη, αλλά και η ΕΕ, χάνουν έδαφος, άλλες δυνάμεις, όπως η Κίνα, η Ινδία, η Ρωσία κ.ά., δυναμώνουν, ανατρέπουν καταστάσεις και σχεδιασμούς, περνάνε δικά τους σχέδια. Κι αυτά δεν γίνονται μονάχα μέσα στα κομπιούτερ αυτών που μετράνε τις στατιστικές και τα νούμερα της ισχύος του κάθε κράτους, γίνονται και στα πεδία των μαχών, σε μια σειρά γωνιές του πλανήτη μας, που έχουν ήδη μπει στην κρεατομηχανή του ιμπεριαλιστικού πολέμου, ο οποίος γεννά διαρκώς και νέες εστίες.
Η νέα «Μεγάλη Ιδέα» της αστικής τάξης καταστροφική για το λαό
Μπαίνει το ερώτημα: Ποια η θέση του δικού μας τόπου, της δικής μας χώρας, του λαού μας σε όλο αυτό;
Βλέπουμε από τη μια την Ελλάδα να συμμετέχει σε δεκάδες αποστολές ενόπλων δυνάμεων εκτός συνόρων, τις διάφορες κυβερνήσεις της χώρας - όπως τώρα της ΝΔ, αλλά και του ΠΑΣΟΚ ή του ΣΥΡΙΖΑ - να περηφανεύονται πως δήθεν μας προστατεύουν οι ισχυρές συμμαχίες με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, όπως και η συμμετοχή της χώρας στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, αλλά την ίδια ώρα βλέπουμε τη "σύμμαχο" Τουρκία να αμφισβητεί την κυριαρχία ελληνικών νησιών, να κάνει κάθε τόσο "σουρωτήρι" τον ελληνικό εναέριο χώρο με τα μαχητικά της, που τον παραβιάζουν και πετούν ακόμα και πάνω από ελληνικά νησιά. Παρακολουθούμε την τουρκική απειλή ότι αν η Ελλάδα επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα από τα 6 στα 12 μίλα, όπως προβλέπει το Διεθνές Δίκαιο, τότε αυτό θα είναι αιτία πολέμου, ή ακόμα τις τουρκικές ανακοινώσεις πως τουρκικά γεωτρύπανα θα έρθουν να τρυπήσουν στην ελληνική υφαλοκρηπίδα.
Η αστική τάξη της Ελλάδας και οι κυβερνήσεις της περηφανεύονται όταν τις αποκαλούν "μεντεσέ" των σχεδίων του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ στην περιοχή. Θεωρούν έναν τέτοιο χαρακτηρισμό κάτι σαν "παράσημο", που δείχνει την "αξία" τους για τους "συμμάχους". Ετσι η χώρα μας και με την τελευταία Συμφωνία για τις βάσεις, που είχε προωθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ και εφάρμοσε η ΝΔ, μετατρέπεται σε μια γιγαντιαία στρατιωτική βάση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.
Επιπλέον, η χώρα μας, με ευθύνη της αστικής τάξης και των κομμάτων της, γίνεται προσπάθεια να μετατραπεί σε "κόμβο" Ενέργειας, σε "διάδρομο" για τα διεθνή δίκτυα μεταφορών και διαμετακόμισης εμπορευμάτων. Αυτή είναι η "Μεγάλη Ιδέα" της αστικής τάξης της Ελλάδας, που είναι για άλλη μια φορά καταστροφική για το λαό μας. Γιατί εμπλέκει τη χώρα σε επικίνδυνες εξελίξεις, σε αιματηρούς σχεδιασμούς σε βάρος άλλων λαών, που έχουν προειδοποιήσει πως οι βάσεις που βρίσκονται στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες θα βρεθούν στο στόχαστρό τους, αν τυχόν και γίνει κάτι. Ο λαός μας μετατρέπεται σε όμηρο των ιμπεριαλιστικών πολέμων.
Η αστική τάξη της Τουρκίας, που είναι σαφώς ισχυρότερη από την αστική τάξη της Ελλάδας, έχει υπέρμετρες φιλοδοξίες. Επιδιώκει κι αυτή να παίξει το ρόλο του κόμβου Ενέργειας και εμπορευμάτων, αλλά ταυτόχρονα θέλει να αναλάβει κι έναν ευρύτερο ρόλο στην περιοχή και παγκόσμια, ως μία από τις 20 ισχυρότερες καπιταλιστικές οικονομίες και μία από τις 12 ισχυρότερες στρατιωτικά δυνάμεις.
Η ουσία, σε ό,τι αφορά τη χώρα μας, είναι πως η Τουρκία δεν αποδέχεται το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας και αρνείται να αναγνωρίσει τον ενιαίο χαρακτήρα της ελληνικής επικράτειας, την οργανική σύνδεση της ηπειρωτικής χώρας με τα νησιά και τα νησιώτικα συμπλέγματα, στοχεύοντας ιδιαίτερα στα Δωδεκάνησα και στο Καστελόριζο, που αποτελεί κρίκο για τον καθορισμό ΑΟΖ μεταξύ της Ελλάδας, της Αιγύπτου και της Κύπρου.
Η νεολαία και ο λαός μας δεν πρέπει να συνταχθούν ούτε με το παραμύθι που καλλιεργούν αστικές δυνάμεις, ότι θα πάμε στη Χάγη και "θα τα βρούμε", θα γίνει βρε αδελφέ συνεκμετάλλευση, με τη βοήθεια των "διαβολικά καλών" συμμάχων μας. Αλλά ούτε και με εκείνες τις δυνάμεις του συστήματος που υψώνουν τις εθνικιστικές κραυγές, με επικίνδυνους λεονταρισμούς και προτάσεις για νέες αγορές εξοπλισμών από τους "διαβολικά καλούς" συμμάχους μας.
Ολοι τους δεν αμφισβητούν την αιτία των προβλημάτων και επιπλέον πριμοδοτούν λύσεις που είναι "βούτυρο στο ψωμί" για την αστική τάξη και τους ξένους συμμάχους της.
Η περιβόητη συνεκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων αφορά το πώς θα μοιράσουν τη λεία τα διάφορα μονοπώλια, και όχι τους λαούς. Επιπλέον, όσο η χώρα βρίσκεται στις "δαγκάνες" του ΝΑΤΟ, είναι "στον αέρα" οποιαδήποτε ουσιαστική προσπάθεια κατοχύρωσης της εδαφικής ακεραιότητας, όπως έδειξε η Ιστορία τα τελευταία 60 χρόνια. ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ θα κάνουν το παν για να διατηρήσουν την Τουρκία στο λεγόμενο "δυτικό στρατόπεδο", μακριά από την "κακόβουλη", όπως τη χαρακτηρίζουν, επιρροή της Ρωσίας.
Να βγει η χώρα από τις μυλόπετρες των ιμπεριαλιστικών σχεδίων
Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι ο καπιταλισμός είναι επικίνδυνος γιατί είναι "νύχι - κρέας" με τον πόλεμο. Στην "κινούμενη άμμο" των καπιταλιστικών ανταγωνισμών ανάμεσα σε αστικές τάξεις, ιμπεριαλιστικές ενώσεις, κανένας λαός δεν μπορεί να νιώθει ασφαλής!
Ο πόλεμοι που ξεσπούν μέσα στις "συμπληγάδες" των παραπάνω ανταγωνισμών δεν είναι μια υπόθεση εργασίας. Βλέπουμε να ξεσπούν ως η συνέχιση της πολιτικής με βίαια μέσα και έχουν οδυνηρές συνέπειες για τους λαούς. Η ελληνική αστική τάξη και τα κόμματά της συμμετέχουν σε ιμπεριαλιστικές ενώσεις και αποστολές που καταπατούν δικαιώματα άλλων λαών. Η πολιτική τους κινείται στις ράγες των ανταγωνισμών και έχουν το στίγμα της συνενοχής σε περίπτωση π.χ. ιμπεριαλιστικού πολέμου με την Τουρκία.
Ο λαός μας σε μια τέτοια περίπτωση δεν μπορεί να τρέφει καμία εμπιστοσύνη στην αστική τάξη και τα κόμματά της, που θα τον έχουν σύρει στον πόλεμο, και οι ευθύνες επιβάλλεται να καταλογίζονται από σήμερα.
Θα πρέπει, με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές, όπως το 'χει ξανακάνει στο παρελθόν, να οργανώσει τη δική του πάλη για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας και ταυτόχρονα, αντλώντας και από την ιστορική εμπειρία, να καταφέρει να βγει ο ίδιος νικητής και ο μεγάλος ηττημένος να είναι το σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, που γεννά πολέμους, επεμβάσεις, δυστυχία.
Και από σήμερα η νεολαία, μέσα από τις γραμμές του εργατικού - λαϊκού κινήματος, καλείται να δυναμώσει την πάλη της για να βγει η χώρα μας από τις μυλόπετρες των ιμπεριαλιστικών σχεδίων και οργανώσεων, με το λαό αφέντη στον τόπο μας, για να πάρει σάρκα και οστά το σύνθημα "Ούτε γη ούτε νερό στους φονιάδες των λαών"!».

TOP READ