Κάντε ησυχία δεν έγινε και τίποτα, ένα “πρεζόνι” δολοφόνησαν

Popova

«Η ιδέα της αδικίας και συνεπώς και της τιμωρίας του αδικούντος δεν εμφανίζονται με την πρώτην – την πρωτόγονον-κοινωνίαν του ανθρώπου. Κατά την περίοδον ταύτην, με το να μην υπάρχη ούτε στα κινητά πράγματα ούτε στα ακίνητα ατομική ιδιοκτησία, δεν ήτο δυνατόν να γίνη αφαίρεσις ξένης ιδιοκτησίας, προσβολής της τιμής του άλλου και αφαίρεσις της ζωής του πλησίον. Αι τοιαύται πράξεις ή παραλείψεις αρχίζουν να εμφανίζωνται, ως διατάραξις της κοινωνικής συμβιώσεως από της εποχής, κατά την οποίαν διεσπάσθη η οργάνωσις του γένους και ήρχισε να επικρατεί ο νέος θεσμός της ατομικής ιδιοκτησίας… Οταν επήλθεν εντός των πρωτογόνων κοινωνικών οργανώσεων (γένους, φυλής, πατριάς) ανατροπή των όρων της κοινοβιακής ισότητος και εντεύθεν εδημιουργήθησαν αι κοινωνικαί ανισότητες, ο άνθρωπος, ως άτομον αναλόγως της θέσεώς του μέσα εις την κοινωνίαν, ήρχισε να ρέπη προς την αδικίαν. Δηλαδή ήρχισε να παραβαίνη τας μέχρι τούδε ισχυούσας κοινωνικάς εντολάς και να ιδιοποιήται ωρισμένα αντικείμενα ανήκοντα εις την πατριάν του ή εις άλλους… Παραλλήλως, δε, προς την περαιτέρω ανάπτυξιν και επέκτασιν του θεσμού της ατομικής ιδιοκτησίας, εγεννήθη και ισχυροποιήθη και το ατομικιστικόν αίσθημα: «τούτο είναι δικό μου». Επειδή δε, δεν υπήρχεν αφθονία αγαθών, εκείνοι οι οποίοι δι΄ οιονδήποτε λόγον δεν ηδύναντο να αποκτήσουν τοιαύτα, ήρχισαν, δια της αρπαγής ή της κλοπής, τα αγαθά τα οποία δεν ανήκον εις αυτούς να τα κάμνουν «δικά των»… Οταν δε αργότερον εις ωρισμένας περιφερείας το ιερατείον είχεν εξαιρετικήν εξουσίαν εις χείρας του, δια των υπό τύπον θεϊκής εντολής θεσπιζομένων ποινικού περιεχομένου θεσμών, πρωτίστως επροστάτευεν τα προνόμια και τα δικαιώματά του ως και τα προνόμια και δικαιώματα των ευγενών.
Συνεπώς μετά τη διάλυσιν του γένους και της πατριάς, οι θεσμοί οι περιέχοντες ποινικάς κυρώσεις ως δικαιολογητικήν των βάσιν είχον το δίκαιον του ισχυρότερου…»
Γιάννης Κορδάτος, «Εισαγωγή εις την νομικήν επιστήμην»
Είναι η ατομική ιδιοκτησία ρυθμιστής  της συμπεριφορά του κοινωνικού συνόλου; Κυρίως θα έλεγε κάποιος. Το δίκαιο και το άδικο, το ηθικό και το ανήθικο (θεσμοθετημένο στα αστικά κράτη) είναι το μέτρο της «παραβίασης» της δικής μου ατομικής ιδιοκτησίας και κατ’ επέκταση της δικής μου δουλειάς, της δικής μου οικογένειας, του δικού μου αστικού κράτους. Κρίνουν αναγκαίο να παρέμβουν μόνο όταν θίγονται τα πιο πάνω. Ποτέ δε θα δεις αυτή την μεσοαστική τάξη να υπερασπίζεται τον εργαζόμενο, τον τοξικοεξαρτημένο, τον άστεγο, τον ομοφυλόφιλο, τον μετανάστη. Τους θεωρεί ξένο σώμα, εχθρούς της «κανονικότητας» του και κατ’ επέκταση εχθρούς του κράτους του. Απαιτεί το “νόμος και τάξη” να είναι μέρος της καθημερινότητάς του. Είναι οι καλύτεροι θεσμοφύλακες του αστικού κράτους. Το δίκαιο είναι αδιάρρηκτα συνδεδεμένο με το αστικό κράτος.
Αστικό κράτος χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσε να υπάρξει ούτε για μια μέρα. Ποιος θα έκρυβε καλύτερα την ταξική ανισότητα την βαρβαρότητα του καπιταλισμού, την εργατική εκμετάλλευση την υποχρηματοδότηση, την υποστελέχωση δομών για τοξικοεξαρτημένα άτομα, την ανύπαρκτη φροντίδα και στέγαση όλων των αστέγων, τη Μόρια και κάθε Μόρια της χώρας που καταπατά κάθε ανθρώπινη αξιοπρέπεια πίσω από μια σπασμένη τζαμαρία.
Γι’ αυτό σας λέω, κάντε ησυχία δεν έγινε και τίποτα, ένα πρεζόνι δολοφόνησαν που τόλμησε να σπάσει μια ιδιόκτητη τζαμαρία.

Η Ahed σύμβολο αγώνα ...

Μια σπουδαία και από τις πιο όμορφες στιγμές του 44ου φεστιβάλ, το οποίο θεωρείται το πιο πετυχημένο των τελευταίων τριάντα ετών, υπήρξε η παρουσία της 17χρονης Παλαιστίνιας αγωνιστρίας Ahed Tamimi, παγκόσμιο σύμβολο του αγώνα του Παλαιστινιακου λαού κατά της Ισραηλινής κατοχής και εξολοθρεύσης του από τους σιωνιστες. 
Δύο πράγματα έχω να πω, πρώτον, ότι η Ahed δείχνει πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο και τίποτα δεν σου χαρίζεται, παρά μόνο αν αγωνιστείς γιαυτό. Ας δουν λοιπόν τι έχει καταφέρει ένα κορίτσι μόλις 17 χρονών, το οποίο τα έχει βάλει με μια ολόκληρη αυτοκρατορία, διάφοροι επαναστάτες των πληκτρολογιων και όσοι μας λένε ότι τίποτα δεν γίνεται, οι αγώνες δεν φέρνουν αποτελέσματα κλπ Αλλά κυρίως να μάθουν για το κορίτσι αυτό, οι σημερινοί πιτσιρικάδες, που τα πρότυπα τους είναι το ένα χειρότερο από το άλλο, αν υπάρχουν πλέον πρότυπα, και να πάρουν μαθήματα ζωής.
Το δεύτερο είναι, πως η επίσκεψη της Ahed, αποδεικνύει το τεράστιο ειδικό βάρος και κύρος του ΚΚΕ στο εξωτερικό. Μια επαναστάτρια, σαν την Ahed μόνο ένα επαναστατικό κόμμα θα μπορούσε να τιμήσει με την παρουσία της. Δεν θα μπορούσε να βρεθεί σε εκδηλώσεις άλλων φορέων, και σίγουρα πονέσαν αρκετοί για την συμμετοχή της Ahed, γιαυτό και δεν αναφέρθηκαν στην παρουσία της στο φεστιβάλ της ΚΝΕ. .
Είμαστε έμπρακτα αλληλεγγυοι στον δίκαιο αγώνα του Παλαιστινιακου λαού, για την δημιουργία, μιας ελεύθερης και δημοκρατικής Παλαιστίνης!

Γιατί πρέπει να χάσει ο Πελετίδης;!

       

Επειδή κυκλοφορούν άρθρα που διαπραγματεύονται την ανάγκη να ηττηθεί ο Πελετίδης στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές και επειδή κάποιοι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν τους λόγους για τους οποίους πρέπει ο Πελετίδης να χάσει σ’ αυτές,  εμείς θα αναφερθούμε σε τρεις βασικούς!

Ο πρώτος είναι γιατί το «καρναβάλι της Πάτρας» πρέπει να ξανακαταχρεώσει τον δήμο και ο δήμος να βουλιάξει από τα χρέη του καρναβαλιού γιατί δεν είναι δυνατόν να γίνονται τόσο μεγάλες διοργανώσεις χωρίς χρέη! Όπως και να το κάνεις μια μεγάλη διοργάνωση που δεν αφήνει χρέη, είναι μια καρμιριά, μια τσιγκουνιά! Μια extra large διοργάνωση πρέπει να αφήνει μία μεγάλη τόγκα για να αποπνέει αίγλη, η οποία όμως αίγλη δεν αρέσει σ’ αυτόν τον κύριο Πελετίδη!

Ο δεύτερος λόγος που πρέπει να χάσει στις εκλογές ο Πελετίδης είναι για να αφεθεί το θέατρο Απόλλων στην Πάτρα, η μικρογραφία της Σκάλας του Μιλάνο, να καταστραφεί εντελώς από το σαράκι! Δυστυχώς ο επονείδιστη θητεία Πελετίδη έβαλε τέλος στην καταστροφή της μικρογραφίας της Σκάλας του Μιλάνο, καθώς εξασφάλισε την χρηματοδότηση για την ανακαίνισή της κι έτσι ένας χώρος στην κεντρική πλατεία της Πάτρας, που θα μπορούσε να γίνει ένα πολύ ωραίο κατάστημα, θα παραμείνει θέατρο!

Ο τρίτος λόγος που πρέπει να χάσει στις εκλογές ο Πελετίδης είναι για να δοθεί η πλαζ σε κάποιον επιχειρηματικό όμιλο, ο οποίος θα την λειτουργήσει με αποκλειστικό σκοπό το κέρδος βάζοντας τέλος στην υποτίμηση του λαού, που πηγαίνει για να κάνει το μπάνιο του. Ως γνωστόν αυτός ο κύριος Πελετίδης, με την διοίκησή του, έχει αποδώσει δωρεάν την πλαζ στους δημότες αντιμετωπίζοντάς τους ως φτωχομπινέδες, αφού τους στερεί την χαρά να πληρώσουν ώστε να ευχαριστηθούν την ξαπλώστρα και την παρουσία τους στην πλαζ! Γίνεται, άλλωστε, να ευχαριστηθείς και να χαρείς άμα δεν πληρώσεις;! Όσο πιο πολλά πληρώνεις τόσο καλύτερα αισθάνεσαι.

Σε άλλους λόγους για τους οποίους πρέπει η Πάτρα να γλυτώσει από τον Πελετίδη θα αναφερθούμε άλλη φορά.

Οράτιος Μενιππίδης

Η ΙΣΧΥΣ ΤΟΥ ΛΙΓΟΤΕΡΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Κι απ’ όλες αυτές τις, μετά τυμπανοκρουσιών, ανακοινώσεις της κυβέρνησης για την αύξηση του κατώτατου μισθού το 2019, αυτό που έχει σημασία από την κατάθεση της αντίστοιχης τροπολογίας στη βουλή είναι η διαδικασία και τα χρονοδιαγράμματά της για τον καθορισμό του κατώτατου μισθού και ημερομισθίου για τους εργαζόμενους ιδιωτικού δικαίου όλης της χώρας, σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 103 τον ν. 4172/2013, της κυβέρνησης Σαμαρά. Η όλη διαδικασία που διαρκεί μήνες, περιλαμβάνει εκθέσεις αξιολόγησης του ισχύοντος κατώτατου μισθού από εξειδικευμένους επιστημονικούς φορείς, υπομνήματα των εκπροσώπων των κοινωνικών εταίρων σχετικά με την αναπροσαρμογή του, πορίσματα διαβούλευσης από το Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών (ΚΕΠΕ) και μετά την εισήγηση του υπουργού Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης στο υπουργικό συμβούλιο για τον κατώτατο μισθό, έκδοση της απόφασης του με την οποία καθορίζεται ο κατώτατος μισθός.

               Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που υποστηρίζει πως χάος τη χωρίζει με τη Νέα Δημοκρατία, στηρίζεται σε νόμο της τελευταίας για τον καθορισμό του κατώτατου μισθού. Κι ενώ αμφότεροι ομνύουν στην ελεύθερη αγορά και τα πλεονεκτήματά της επιστρατεύουν όμως το κράτος, το ταξικό κράτος,  για να ορίσουν το μισθό των εργαζομένων στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, ξεχνώντας διακηρύξεις περί ελαχίστου κράτους. Μία ακόμα απόδειξη πώς αν το αστικό κράτος απεμπολεί αρμοδιότητες, κρατά όμως εκείνες που εντάσσονται στον σκληρό κρατικό πυρήνα, και ο έλεγχος των εργαζομένων, προς όφελος του κεφαλαίου, είναι μια από αυτές. Κι επειδή η αποψίλωση του κράτους από υπηρεσίες παροχής δημόσιων αγαθών δικαιολογήθηκε με τον περιορισμό της γραφειοκρατίας είναι άξια απορίας η διαδικασία που ορίζεται για την τελική απόφαση της κυβέρνησης για καθορισμό του ημερομισθίου, η οποία μοιάζει να αποκαθιστά κλασικούς γραφειοκρατικούς μηχανισμούς.  

Γιατί στην τελική, αν σε  αστούς  ιδεολόγους φιλελεύθερους, ή όπως αλλιώς βαφτίζονται, η μαζική διεθνοποίηση της οικονομίας και της παραγωγής βρίσκει την αντανάκλασή της και γίνεται λόγος για συρρίκνωση του  αστικού κράτους ή και ιδιωτικοποίησή του, αυτό δεν σημαίνει ότι ακόμα και οι πολυεθνικές εταιρείες σταματούν τη σύνδεσή τους με αυτό. Η ιδιωτικοποίηση είναι συχνά ένας μανδύας που χρησιμοποιείται από άρχουσες τάξεις που θέλουν να αυξήσουν το επίπεδο εκμετάλλευσης των εργαζομένων καθώς μετακινούνται από εθνικές επιχειρήσεις σε διεθνείς.

Το κεφάλαιο βασίζεται στο κράτος όσο ποτέ, και ας  εξαπλώνεται πέρα από αυτό, γιατί θα ήταν πολύ ευάλωτο να λειτουργήσει σε καταστάσεις «άγριας δύσης», ελπίζοντας στην περίφημη αυτορρύθμιση των αγορών. Είναι το κράτος μέσω της κυβέρνησης που παρέχει τις πολιτικές προϋποθέσεις για την καπιταλιστική παραγωγή και εξασφαλίζει για το κεφάλαιο τον εφοδιασμό με εξειδικευμένη εργατική δύναμη, τη σωστή ρύθμιση των εμπορικών σχέσεων, τη λήψη μέτρων για την προστασία των επιχειρήσεων από ξαφνικούς κινδύνους ακόμη και την παροχή ένοπλης δύναμης ως έσχατη λύση στην προστασία των συμφερόντων του. Εταιρείες και επιχειρήσεις ξέρουν πως η επιτυχία τους σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται και από την ικανότητα του κράτους να κρατά χαμηλά το κόστος εργασίας.

Ξεκινώντας η ανάπτυξη του κεφαλαίου  μέσα στα όρια μιας συγκεκριμένης περιοχής διαμορφώνει τις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες στην εν λόγω περιοχή για να προσαρμοστούν στους δικούς του στόχους. Κι είναι το αστικό κράτος που εξασφαλίζει  την αποδέσμευση κάθε ελέγχου της εργασίας από την ίδια την εργατική τάξη, τη δημιουργία  υποδομών που ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις του, τη ρύθμιση  σχέσεων ιδιοκτησίας  με νόμους, ακόμα και τη δημιουργία  ένοπλης δύναμης που θα προστατεύει την ιδιοκτησία από παντός είδους απειλές. Κι είναι το αστικό  κράτος που όταν δεν μπορεί να καταστείλει τις αντιδράσεις της εργατικής δύναμης διαπραγματεύεται μαζί της υποχωρεί και παραχωρεί χωρίς όμως  να παραδίνεται ο σκληρός του πυρήνας, όπως συνέβη στην ακμή του εργατικού κινήματος.

               Κι αν λοιπόν οι θέσεις του ΣΕΒ, ενός από τους κοινωνικούς εταίρους,  πως η ανεξέλεγκτη αύξηση του κατώτατου μισθού είναι πιθανόν να επιφέρει εκ νέου αύξηση της ανεργίας δίνουν την ευκαιρία στην κυβέρνηση να διαφωνήσει και να αντιταχθεί σ’ αυτές  επιδεικνύοντας έτσι ένα φιλολαϊκό προφίλ, αυτό λειτουργεί πάλι προς όφελός του, αφού μ’ αυτόν τον τρόπο η κυβέρνηση ελπίζει να περάσει μέτρα που ενώ θα ευνοούν το κεφάλαιο θα προπαγανδίζονται ως φιλεργατικά, για να γίνουν αποδεκτά από τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων.

Σε όλη αυτή την διαδικασία καθορισμού του κατώτατου μισθού, το καπιταλιστικό κράτος μέσω της κυβέρνησης έχει τον τελευταίο λόγο, ενώ οι εργαζόμενοι με τα συνδικάτα τους εξουδετερώνονται από επιστημονικούς φορείς που αξιολογούν και  εκμηδενίζονται από κοινωνικούς εταίρους που διατυπώνουν γνώμες.