Το «κήτος» έκανε... «λάθος»
Κ
αμιά φορά τα «κήτη» δείχνουν «κατανόηση». Να μια απόδειξη: Το ΔΝΤ (το «κήτος», δηλαδή), «κατανοεί» την ανάγκη για νέο «κούρεμα» του ελληνικού χρέους. Το είπε ο κ. Τσίπρας. Χωρίς πάντως να διευκρινίσει αν ο ίδιος κατανοεί ποιος θα κληθεί να πληρώσει και το νέο «κούρεμα» (την ανάγκη του οποίου «κατανοεί» το ΔΝΤ).
Αλλά τα «κήτη» (ακόμα και εκείνα τα «κήτη» που δείχνουν «κατανόηση») πότε πότε κάνουν και «λάθη». Αυτό αναφέρει στην έκθεσή του για την Ελλάδα ο επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ, ο κ. Μπλανσάρ. Οτι το ΔΝΤ έκανε «λάθος». Στον... «πολλαπλασιαστή».
Με αφορμή, λοιπόν, τη συγκεκριμένη αναφορά του κ. Μπλανσάρ, στο εσωτερικό της χώρας έχει αναθερμανθεί η συζήτηση για το ρόλο του ΔΝΤ.
Στη συζήτηση αυτή το ΔΝΤ, και παρά την «κατανόηση» που ενίοτε επιδεικνύει, παρουσιάζεται
άλλοτε ως ένας οργανισμός που δεν παύει τελικά να είναι ένα «κήτος» (που τρώει λαούς) και άρα να του καταλογίζεται η πρώτη και κύρια ευθύνη για την ελληνική τραγωδία, και
άλλοτε το ΔΝΤ εμφανίζεται να εμπλέκεται «κατά λάθος» στην ελληνική τραγωδία, αφού αυτή η τραγωδία δεν είναι παρά το αποτέλεσμα που προέκυψε από ένα καταραμένο υπολογιστικό «λάθος». Ως εκ τούτου, τα όσα δραματικά βιώνει ο ελληνικός λαός τρία χρόνια τώρα, οφείλονται σε ένα «λάθος» στην εξίσωση της «σωτηρίας»...
*
Ε
ξ αρχής εκείνο που πρέπει να σημειωθεί είναι η συνέπεια εκείνων που με κάθε τρόπο θέλουν να απαλλάσσουν την εγχώρια πλουτοκρατία για τα δεινά του ελληνικού λαού.
Οι «συνήγοροι» της άρχουσας τάξης θεωρούν ότι ένας «περίτεχνος» τρόπος για να πετύχουν την «απαλλαγή της» είναι να αναγορεύουν κάποιον «τρίτο», άλλοτε το ΔΝΤ, άλλοτε τη Γερμανία, ως τον βασικό ένοχο για την πολιτική του λαϊκού αφανισμού.
Επομένως - λένε οι «συνήγοροι» - αν θέλετε να τα βάλετε με κάποιον, βάλτε τα με το ΔΝΤ. Βάλτε τα με τη Γερμανία. Διότι είτε εκουσίως, είτε ακουσίως, αυτοί φταίνε. Ετσι λένε...
Η παραπάνω, όταν δεν συνιστά, ως συνήθως, συνειδητή διαστρέβλωση της πραγματικότητας, συνιστά, σπανιότερα, λάθος προσέγγιση.
Ας πάρουμε, ειδικά, την περίπτωση του ΔΝΤ.
Εχουμε το παράδειγμα της Ισπανίας. `Η και της Βρετανίας. `Η και της Ιταλίας. Στις χώρες αυτές - και όχι μόνο - που οι λαοί τους υφίστανται δεινά ανάλογα του ελληνικού, δε χρειάστηκε η εισβολή του ΔΝΤ. Επομένως: Μόνο όποιος δε θέλει να δει δε βλέπει ότι η σταυροφορία του ελληνικού καπιταλισμού εναντίον των εργαζομένων ήταν προαποφασισμένη και θα εξελισσόταν με ή χωρίς το ΔΝΤ.
*
Α
υτό φυσικά και δεν αναιρεί ότι το ΔΝΤ είναι ένα από τα βασικά «εργαλεία» των κεφαλαιοκρατών. «Εργαλείο», που όμως δεν δρα από μόνο του:
Ηταν οι ηγέτες όλου του καπιταλιστικού κόσμου, σε Ανατολή και Δύση, που ήδη από το 2008 αποφάσισαν ότι το ΔΝΤ θα χρησιμοποιηθεί για την έξοδο - τη δική τους έξοδο - από την οικονομική κρίση.
Στα «γιατί» αυτής της επιλογής θα πρέπει να προσμετρηθεί μια κατοπινή δήλωση του Αμερικανού υπουργού Οικονομικών, Τίμοθι Γκάιτνερ, σχετικά με την αξιοπιστία του ΔΝΤ:
«Οι ΗΠΑ - όπως είχε τονίσει - δεν έχασαν ποτέ ούτε δεκάρα. Είμαστε πολύ ισχυροί ως χώρα χάρη σε ό,τι έπραξε το ΔΝΤ κατά το παρελθόν (...)».
Αλλά δεν είναι μόνο οι ΗΠΑ που λατρεύουν το ΔΝΤ. Σήμερα κανείς δεν αμφισβητεί ότι ήταν το μονοπωλιακό κεφάλαιο της Γερμανίας και όλη η ΕΕ που ήθελαν την εμπλοκή του ΔΝΤ στον λεγόμενο «Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης».
Οσο για εκείνες τις αντιλήψεις που το 2010 πρότειναν την αναζήτηση από την Ελλάδα πιο «φιλελλήνων» δανειστών (σ.σ.: δηλαδή πιο «φιλελλήνων» κεφαλαιοκρατών), όπως ήθελαν ορισμένοι να παρουσιάζουν την Κίνα, τη Ρωσία και κάποιες αραβικές χώρες, ήταν εξ αρχής αστείες.
Αρκεί να σκεφτεί κανείς το εξής:
Ηδη από το 2010 η Κίνα, εκτοπίζοντας τις Γερμανία, Βρετανία, Γαλλία, Ιταλία, Σαουδική Αραβία, κατέλαβε την τρίτη από άποψη ισχύος θέση στα κέντρα λήψης αποφάσεων του ΔΝΤ, σε απόσταση αναπνοής από τη δεύτερη Ιαπωνία. Η κατανομή των ψήφων στο ΔΝΤ είναι πλέον σχεδόν ισοδύναμη ανάμεσα στις ΗΠΑ, από τη μια μεριά, και στις χώρες του BRICS (σ.σ.: της «κεντροαριστερής» Βραζιλίας συμπεριλαμβανομένης) και τη Σαουδική Αραβία, από την άλλη.
***
Α
ς πάμε τώρα στην άλλη εκδοχή:
Στην εκδοχή του «λάθους»...
Αραγε, από «λάθος» η πρώτη κίνηση του ΔΝΤ, δανείζοντας τη χρεοκοπημένη Ουγγαρία - πολύ πριν αποβιβαστεί στην Ελλάδα - ήταν να επιβάλει ως όρους τη μείωση μισθών, το πάγωμα των συντάξεων και την κατάργηση στη χώρα του 13ου μισθού;
Αραγε, λόγω «λάθους» η παράδοση της οικονομίας της Χιλής από τον φασίστα Πινοσέτ στο ΔΝΤ οδήγησε σε περικοπές μισθών της τάξης του 50%, έφερε την ανεργία στο 25%, έριξε στη φτώχεια το 40% του πληθυσμού, αλλά και τη φορολόγηση των κερδών των μονοπωλίων στο 0% (!);
Αραγε, λόγω «λάθους» επήλθε η κατάρρευση της Αργεντινής με τη ληστεία άνω του 50% των συναλλαγματικών αποθεμάτων της χώρας, ή της Βραζιλίας, που η «εξυγίανση» της οικονομίας της οδήγησε στο διπλασιασμό της ανεργίας, στο κατρακύλισμα των κοινωνικών παροχών και στο διπλασιασμό του δημόσιου χρέους από το 1996 έως το 2001;
Αραγε, λόγω «λάθους» οι περικοπές στην Υγεία σε μια σειρά χώρες της Ανατολικής Ευρώπης μετά την είσοδο του ΔΝΤ είχαν ως αποτέλεσμα - σύμφωνα με μελέτη του Κέμπριτζ για το έτος 2008 - το θάνατο χιλιάδων ανθρώπων λόγω της εξάπλωσης της φυματίωσης, αφού, σύμφωνα με την έρευνα, στις 20 χώρες που έπεσαν στα νύχια του ΔΝΤ, οι θάνατοι από φυματίωση αυξήθηκαν κατά 17% (!);
Αραγε, λόγω «λάθους» σε πάνω από 40 αφρικανικές χώρες που ετέθησαν υπό την «τεχνογνωσία» του ΔΝΤ, οι δαπάνες Υγείας μειώθηκαν κατά το ήμισυ, με αποτέλεσμα ακόμα και το διπλασιασμό των ποσοστών του ΕΪΤΖ;
Αραγε, λόγω «λάθους» η Λετονία είδε να μπαίνει λουκέτο στο 10% των σχολείων της χώρας, το ΑΕΠ της να κατρακυλά κατά 24% και την ανεργία να εκτινάσσεται στο 23%;
Αραγε, λόγω «λάθους» η «σωτήρια» παρέμβαση του ΔΝΤ στη Ρουμανία συνδυάστηκε με τις απολύσεις των 500.000 ιδιωτικών και των 150.000 δημόσιων υπαλλήλων, στην Ουκρανία το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 15%, στο Μεξικό - που το 1994 ήταν το υπόδειγμα της επιτυχίας του ΔΝΤ - μέσα σε λίγους μήνες, στο τέλος του 1995, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι είχαν χάσει τις δουλειές τους;
Αραγε, λόγω «λάθους» στις 120 φορές που «παρενέβη» το ΔΝΤ για να λύσει προβλήματα οι λαοί και οι χώρες που υπέστησαν την «παρέμβαση» ισοπεδώθηκαν;
***
Σ
υμπερασματικά:
Από μόνη της η απόφαση για πρωταγωνιστική εμπλοκή του ΔΝΤ
- ενός οργανισμού τόσο επιρρεπούς στα αλλεπάλληλα... «λάθη» -
στη διαχείριση της κρίσης, μια απόφαση που πάρθηκε απ' όλους τους ιμπεριαλιστές, δίνει μια σαφή απάντηση σε τι προσβλέπουν οι κεφαλαιοκράτες
- όλοι οι ανά τον πλανήτη κεφαλαιοκράτες -
είτε επιλέγουν την «επεκτατική» είτε την «περιοριστική» διαχείριση της κρίσης.
Αλλωστε, η επιλογή να βάλουν ένα «λύκο», ένα διεθνή τοκογλύφο και μαυραγορίτη, για να φυλάξει τα πρόβατα, είχε εξηγηθεί περίφημα από τον μεγαλοχρηματιστή Τζορτς Σόρος στο βιβλίο του «Για την Παγκοσμιοποίηση»:
«Στην περίπτωση κρίσης - γράφει ο Σόρος - οι δανειστές μπορούν να ευελπιστούν ότι το ΔΝΤ θα τους διασώσει»!
*
Ε
πομένως, το ΔΝΤ δεν επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί ως μοχλός εξόδου του λαού από την οικονομική κρίση (ούτε βέβαια υπήρξε ποτέ τέτοια πρόθεση), αλλά ως εκείνο που πάντα ήταν: Ως βραχίονας του ιμπεριαλισμού, ως βραχίονας όλων των ιμπεριαλιστικών κέντρων, για τη μεγαλύτερη υποταγή των λαών στη «σιδερένια φτέρνα» του κεφαλαίου.
Ως τέτοιο «εργαλείο» ήρθε το ΔΝΤ στην Ελλάδα.
Και φυσικά είναι γνωστό ποιοι το έφεραν και ποιοι το κρατάνε εδώ: Εκείνοι που, ακόμα και όταν δεν πασχίζουν να πλασαριστούν ως «αντίπαλοί του» (!), προσπαθούν να κρυφτούν από πίσω του: Οι Ελληνες κεφαλαιοκράτες, η εγχώρια πλουτοκρατία, τα κόμματά της, το πολιτικό της προσωπικό.
Κάθε φορά, επομένως, που γίνεται λόγος για το ΔΝΤ ή για τα «λάθη» του, η αλήθεια είναι ότι μιλάμε πρωτίστως για τους ντόπιους - και αλάνθαστους στην καταπίεση του λαού - καπιταλιστές. Μιλάμε για τους ντόπιους βιομήχανους. Για τους ντόπιους τραπεζίτες, τους ντόπιους εφοπλιστές, τους ντόπιους εργολάβους.
Τέτοιο «εργαλείο» ήταν, είναι και θα παραμείνει το ΔΝΤ. Οσο κι αν ορισμένοι του αναγνωρίζουν και κάποιες ευαίσθητες χορδές «κατανόησης». `Η φτάνουν ακόμα και να επιχειρηματολογούν ωσάν να το επιλέγουν σαν «αντίρροπη» (!) δύναμη απέναντι στη Γερμανία...
Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
