Με αφορμή την αντικομμουνιστική φιέστα Αγτζίδη, Τζούχα, Παπαχελά, Τέλογλου και ενόψει την 23η Αυγούστου («ημέρα μνήμης για τα θύματα κομμουνισμού-φασισμού»)

Με αφορμή την αντικομμουνιστική φιέστα Αγτζίδη, Τζούχα, Παπαχελά, Τέλογλου και ενόψει την 23η Αυγούστου («ημέρα μνήμης για τα θύματα κομμουνισμού-φασισμού»)

Πριν λίγες ημέρες πραγματοποιήθηκε στην Αγία Βαρβάρα εκδήλωση «για τις σταλινικές εκτοπίσεις», όπου μετείχαν οι γνωστοί «προοδευτικοί» κομμουνιστοφάγοι Βλάσσης Αγτζίδης (μετανοήσας ΜΛας, πρώην μαθηματικός, νύν κομπογιανίτης ιστορικός και καριερίστας αντικομμουνιστής), Ιβάν Τζούχα (Στέλεχος του Ρωσικού «Κόμματος των Δεξιών Δυνάμεων», επίσης κομπογιανίτης ιστορικός και καριερίστας αντικομμουνιστής), ενώ επρόκειτο να προβληθεί (τελικά αναβλήθηκε) και «ντοκυμαντέρ» των Τέλογλου και Alexis Παπαχελά (US Embassy, CIA), κ.α. Μπορει η βλακεία και η γραφικότητα των ίδιων και των «ιστορικών» τους «αναλύσεων» να είναι εξόφθαλμη και να μη «πιάνει» πολύ, ούτε στους ίδιους τους Ποντίους, αλλά ούτε και γενικότερα, αλλά η έξαρση του αντικομμουνισμού σε όλες του τις εκφάνσεις είναι άξια προβληματισμού. Βέβαια στην Ελλάδα υπάρχει ισχυρό -σχετικά- εργατικό / λαϊκό κίνημα και οι αγωνιστικές παραδόσεις του λαού μας αντέχουν σε τέτοιες διαστρεβλώσεις, προπαγάνδες, συκοφαντίες. Εδώ αντέξαν μια ολόκληρη μετεμφυλιακή περίοδο, μια χούντα και έναν ψυχρό πόλεμο…

Δεν πρέπει ωστόσο τέτοιες χυδαιότητες να μένουν αναπάντητες. Εδώ στον Ηρόδοτο έχουμε ασχοληθεί ήδη πολύ με το θέμα (περισσότερο ίσως από ότι θα πρεπε), αλλά δε πειράζει. Βρίκαμε άλλο ένα άρθρο-απάντηση του Α. Γκίκα (Δρ. Πολιτικών Επιστημών, Συνεργάτη του Τμήματος Ιστορίας του ΚΚΕ) στον Βλ. Αγτζίδη, που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στην εφημερίδα «Εύξεινος Πόντος» και παρότι μας πήρε πολλές βδομάδες να το αντιγράψουμε (δεν υπήρχε ηλεκτρονικά), νομίζουμε ότι άξιζε ο κόπος. Ιδιαίτερα αν λάβει κανείς υπόψη πόσο τους τσαντίζει ο Γκίκας (γιατί βέβαια τους κάνει ρόμπα στην κυριολεξία)…

Για την αντικομμουνιστική αναθεώρηση της Ιστορίας

Σε μια εποχή όπου ο κομμουνισμός εξισώνεται με τον φασισμό, όπου οι κομμουνιστές και όλοι οι αντιφασίστες-αντιστασιακοί χαρακτηρίζονται «κόκκινοι τρομοκράτες» και διώκονται ως «προδότες», ενώ οι πρώην συνεργάτες των Ναζί τιμώνται ως «μαχητές της ελευθερίας», ίσως δεν θα έπρεπε να μας προξενεί εντύπωση ο χυδαίος αντικομμουνισμός του κ. Αγτζίδη [i]. Άλλωστε, εμείς οι κομμουνιστές είμαστε μάλλον συνηθισμένοι στο να μας προσάπτουν διάφορα ανά καιρούς, από τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ (που ο Χίτλερ απέδωσε στους κομμουνιστές, ώστε να ξεκινήσει τις διώξεις και να στερεώσει το φασιστικό του καθεστώς) μέχρι το «σαμποτάζ του Έβρου» (τη δολιοφθορά σε στρατιωτικά οχήματα το 1965, που σκηνοθέτησε ο μετέπειτα δικτάτορας Παπαδόπουλος, για να ενισχύσει τον «κομμουνιστικό μπαμπούλα» στο δρόμο προς τη Χούντα).
Οι κομμουνιστές έχουν επανειλημμένα κατηγορηθεί στο παρελθόν ως «συνωμότες», «υποκινητές», «κατάσκοποι», «ξενόδουλοι», «ανήθικοι» και βεβαίως ως «αιμοσταγείς» ή «δολοφόνοι». Και κάθε φορά η αντικομμουνιστική προπαγάνδα κατέρρεε υπό το βάρος της πραγματικότητας. Ο λαός γνωρίζει τους κομμουνιστές από τους αγώνες τους στους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές, από την αυταπάρνηση και τη συνέπεια με την οποία αγωνίστηκαν και συνεχίζουν να αγωνίζονται για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των εργαζομένων, της φτωχής αγροτιάς, των μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης, των γυναικών, της νεολαίας. Δικαιώματα και ελευθερίες που υπερασπίστηκαν με τίμημα ακόμα και την ίδια τους τη ζωή. Όπως έγραψε και ο ποιητής «Σε τούτα δω τα μάρμαρα, κακιά σκουριά δε πιάνει»…
Τα τελευταία χρόνια ο κ. Αγτζίδης, μέσα από μια αποσπασματική, επιφανειακή, πλήρως κακοποιημένη και διαστρεβλωμένη εκδοχή της ιστορικής διαδρομής των Ελληνοποντίων της ΕΣΣΔ, προσπαθεί να μας πείσει πως η Σοβιετική Ένωση είχε κάποια μεταφυσικού τύπου εμμονή με τους Έλληνες, κάνοντας μάλιστα λόγο ακόμη και για «γενοκτονία». Αν και είναι αδύνατο να αποδομήσει κανείς όλα τα ψέματα και τις συκοφαντίες του κ. Αγτζίδη μέσα σε λίγες μόνο παραγράφους, θα μπορούσαμε να σταθούμε ενδεικτικά στο «επίμαχο» ζήτημα των διώξεων της περιόδου 1937-1939, οι οποίες -σύμφωνα με τον ίδιο- έγιναν «με εθνικά κριτήρια» και οδήγησαν «στη σύλληψη και εξόντωση της πλειονότητας των ενήλικων Ελλήνων».
Ποιο ήταν το γενικό πλαίσιο που συνδιαμόρφωσε και εν πολλοίς καθόρισε τις εξελίξεις (που ο κ. Αγτζίδης αποσιωπά ή αγνοεί παντελώς, εμφανίζοντας τα όσα έγιναν ως λίγο-πολύ απόρροια «ψυχασθένειας» της σοβιετικής ηγεσίας); Οι παράγοντες που οδήγησαν στην ανάγκη λήψης επείγοντων και δραστικών μέτρων ήταν πολλοί και σύνθετοι. Σε γενικές όμως γραμμές είχαν να κάνουν: α) με την άνοδο του φασισμού στη Γερμανία και γενικότερα στην Ευρώπη, β) με την εκτίμηση ότι ένας δεύτερος ιμπεριαλιστικός πόλεμος ήταν αναπόφευκτος, γ) με τη δράση διαφόρων εθνικιστικών-φασιστικών ομάδων, όπως η Ουκρανική Στρατιωτική Οργάνωση (UVO) και η Οργάνωση των Ουκρανών Εθνικιστών (OUN), που στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αποτέλεσαν τη μαγιά της ουκρανικής «πέμπτης φάλαγγας» και δ) με την όξυνση της ταξικής πάλης στην ΕΣΣΔ, η οποία έλαβε και νέες μορφές. Όπως χαρακτηριστικά τόνισε ένας Ουκρανός αντεπαναστάτης, μετά την ήττα της αντίδρασης στη μάχη της κολεκτιβοποίησης «προτιμήθηκε ένα σύστημα παθητικής αντίστασης, το οποίο στόχευε σε μια συστηματική παρακώλυση του προγραμματισμού των Μπολσεβίκων». Δηλαδή σαμποτάζ, το οποίο σύντομα επεκτάθηκε από τους αγρούς στα εργοστάσια.[ii]
Ορισμένοι πάλι ισχυρίζονται πως κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ. Πως δεν ήταν παρά ένα πρόσχημα για τα όσα επακολούθησαν. Όμως, σοβιετικές εκθέσεις και αρχειακά ντοκουμέντα της εποχής σκιαγραφούν μια τελείως διαφορετική εικόνα. Υλικά της ίδιας της ΚΕ του Κόμματος των Μπολσεβίκων (Φλεβάρης-Μάρτης 1937) αναφέρουν: «Η βαριά βιομηχανία, όπως και οι σιδηροδρομικές μεταφορές, χαίρουν της ιδιαίτερης προσοχής των δολιοφθορέων…Και είναι κατανοητό. Είναι τα πιο σημαντικά, τα αποφασιστικά στοιχεία όλης μας της οικοδόμησης. Είναι η βάση της σοσιαλιστικής μας ανόδου και ανάπτυξης. Γι’ αυτό ο εχθρός δίνει ιδιαίτερη προσοχή στη πάλη για την αποδιοργάνωση των κλάδων και των επιχειρήσεων της βαριάς βιομηχανίας…» Καταλήγουν δε με την αναγκαιότητα να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα των δολιοφθορών όσο το δυνατόν γρηγορότερα ενόψει και του επερχόμενου πολέμου: «πρέπει να βιαστούμε να ολοκληρώσουμε αυτό το έργο πριν την αρχή αυτών των μαχών».[iii]
Πως φτάσαμε στις διώξεις της περιόδου 1937-1939; Η Αμερικανίδα ανταποκρίτρια των Moscow Times, A. L. Strong, η οποία έζησε και κατέγραψε από κοντά τα γεγονότα έγραψε: «Ο αντισοβιετικός Τύπος έχει μια εύκολη απάντηση. Ισχυρίζεται πως ο σοσιαλισμός είναι από την φύση του ‘ολοκληρωτικός και αδίστακτος’. Κανείς ο οποίος γνωρίζει τη δυναμικότητα των σοβιετικών ανθρώπων τα τελευταία χρόνια και το πάθος τους για αυτό που αποκαλούν την ‘δική τους ελευθερία’ δεν αποδέχεται μια τέτοια άποψη.»[iv]
Σε γενικές γραμμές, η διαστρέβλωση της ιστορικής πραγματικότητας γύρω από τις διώξεις πραγματοποιήθηκε σε δύο κυρίως άξονες: α) τον χαρακτήρα των διώξεων και β) την έκτασή τους. Συχνά ακούμε για τα «εφτασφράγιστα αρχεία» της Σοβιετικής Ένωσης, που τώρα δήθεν φωτίζουν προηγουμένως αθέατες πλευρές της σοβιετικής Ιστορίας, και άλλα τέτοια πολλά. Τίποτε όμως από όλα αυτά δεν είναι αληθές. Τα Κρατικά Αρχεία της ΕΣΣΔ είναι προσβάσιμα από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 και έχουν ερευνηθεί εκτενώς. Τα διεθνή ακαδημαϊκά έντυπα βρίθουν στη κυριολεξία από πληθώρα μελετών πάνω σε πτυχές του σοβιετικού παρελθόντος.
Αντίστοιχα, τα αρχειακά δεδομένα για τις διώξεις έχουν ερευνηθεί και έχουν αναπαραχθεί από το 1993 κιόλας σε πολλά επιστημονικά περιοδικά της Δύσης, όπως το Αμερικανικό Historical Review ή το L’ Historie του Εθνικού Κέντρου Επιστημονικής Έρευνας της Γαλλίας. Τα δεδομένα αυτά προσφέρουν μια σειρά ακράδαντων στοιχείων που αποδομούν από τα θεμέλιά τους τις διάφορες «θεωρίες» περί εθνοκάθαρσης των μειονοτήτων στην ΕΣΣΔ[v]. Συγκεκριμένα, η έρευνα αυτή κατέληξε συμπερασματικά πως η λεγόμενη «περίοδος της τρομοκρατίας» (αναφέρεται στην περίοδο 1936-1940) «στόχευε κυρίως στις ελίτ παρά στις εθνικές ομάδες αυτές καθαυτές.» Επηρέασε δηλαδή μέλη εθνοτήτων τα οποία ανήκαν στη διοικητική και οικονομική ελίτ (και τα οποία αντιμετώπιζαν κατηγορίες διαφθοράς, κατάχρησης εξουσίας, κλπ.), λόγω της θέσης που κατείχαν και όχι εξαιτίας της καταγωγής τους. Ιδιαίτερα για «τους λαούς του Καυκάσου», τα αρχειακά ευρήματα αποδεικνύουν πως «ως εθνικές ομάδες επηρεάστηκαν λιγότερο συγκριτικά κατά το 1937-1938».[vi]
Τα ποσοτικά και ποιοτικά στοιχεία που προκύπτουν από τα Σοβιετικά Κρατικά Αρχεία, επιβεβαιώνονται και ειδικά με τους Έλληνες από τα αντίστοιχα ελληνικά. Συγκεκριμένα, τα αρχεία του ελληνικού Υπουργείου των Εξωτερικών (φάκελος 143/β του 1939) κάνουν λόγο για 2.177 συλληφθέντες ως το 1939 (και όχι δεκάδες χιλιάδες όπως ισχυρίζονται ορισμένοι), εκ των οποίων μόλις οι 86 αντιμετώπιζαν κατηγορίες επί παραβάσει του άρθρου 58 για αντεπαναστατική δράση. Τα στοιχεία της NKVD για τους συλληφθέντες ανά εθνότητα μιλούν για 1.291 συλλήψεις το 1937 και 2.171 το 1938 (συλλήψεις, όχι καταδίκες). Σύμφωνα με τις αναφορές του ελληνικού Υπουργείου των Εξωτερικών τουλάχιστον το 1/3 εξ αυτών αφέθηκαν ελεύθεροι άμεσα. Η πλέον συνήθης κατηγορία που προέκυπτε επανειλημμένα στις αιτήσεις των ίδιων των ομογενών στη Πρεσβεία της Μόσχας, αφορούσε την παράνομη κατοχή και διακίνηση συναλλάγματος, καθώς και το μαύρο εμπόριο. Στον «εθνικό» καταμερισμό των εγκλείστων στα Gulag οι Έλληνες δεν προβάλλουν καν στη λίστα με τις 14 εθνότητες με την μεγαλύτερη «αντιπροσώπευση» σε αυτά. Πράγματι, τα αρχεία της ΕΣΣΔ κάνουν λόγο για 2.610 Έλληνες στα Gulag το 1942 και 1.247 το 1947 (και πάλι, όχι δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες όπως έχει ανά καιρούς ειπωθεί). Είναι λοιπόν σαφές ότι α) οι διώξεις της περιόδου 1937-1939 δεν είχαν εθνικό χαρακτήρα και πως β) οι Έλληνες της ΕΣΣΔ επηρεάστηκαν λιγότερο συγκριτικά.[vii]
Αυτά αναφέρουν τα αρχειακά δεδομένα για τις λεγόμενες «σταλινικές διώξεις». Δεν τα γνωρίζει ο κ. Αγτζίδης; Τα γνωρίζει γιατί τα έχουμε δημοσιεύσει εδώ και 2,5 χρόνια (αν υποθέσουμε ότι για τους χ ή ψ λόγους τα αγνοούσε μέχρι τότε, αφού στην ακαδημαϊκή κοινότητα διεθνώς είναι γνωστά πάνω από 15 χρόνια τώρα). Αυτά και πληθώρα άλλων δεδομένων από αρχεία της ΕΣΣΔ, της Ελλάδας, της Βρετανίας και των ΗΠΑ, εμπλουτισμένα και διασταυρωμένα με πάνω από 200 προφορικές και γραπτές μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν τα γεγονότα, παρατίθενται επίσης στο έργο «Οι Έλληνες στη διαδικασία οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ» (Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή). Και όμως, στις τόσες «απαντήσεις» του, ο κ. Αγτζίδης δε βγήκε ουσιαστικά να διαψεύσει συγκεκριμένα ή να αντιπαρατεθεί χειροπιαστά σε τίποτε (πως θα μπορούσε άλλωστε; Τα δεδομένα είναι δεδομένα). Τουναντίον απαντά καταφεύγοντας στην προσφιλή -και «εύκολη»- μέθοδο μιας γενικής και αόριστης σταλινολογίας. Απαντά στη λογική «αν η πραγματικότητα διαφωνεί με μας, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα»…
Μιας όμως και αναφερθήκαμε σε μαρτυρίες ας παραθέσουμε ενδεικτικά ορισμένες. Ένας Πόντιος από τη Κριμαία δήλωσε σε συνέντευξή του (από το Ιστορικό Αρχείο Προσφυγικού Ελληνισμού):
«-Διωγμούς εκεί από το κομμουνιστικό καθεστώς είχατε;
-Όχι! Όχι δεν το είπαμε; Παρακαλώ…
-Γιατί φύγατε;
-Υπήρχε μια αρρώστια να πάμε στην Ελλάδα. Όταν ήρθανε οι δικοί μου στην Ελλάδα (21 Αυγούστου 1937) εγώ δεν έφυγα μαζί τους…
-Για την Ελλάδα τι ακούγατε;
-Για την Ελλάδα; Θαύμα! Γι’ αυτό μαζεύτηκαν όλοι και φύγανε εδώ…»[viii]
Ένας άλλος από την Αμπχαζία (ήρθε στην Ελλάδα το 1939):
«-Δηλαδή από φόβο φύγατε; Γιατί φύγατε; Φοβόσασταν και φύγατε;
-Το 1939 που φύγαμε από φόβο δεν φύγαμε. Με την άδεια φύγαμε. Ελεύθερα. Αν είχες διαβατήρια και άδεια απ’ την πρεσβεία πήγαινες στην Ελλάδα.
-Δηλαδή γιατί φύγατε;
-Γιατί θέλαμε να πάμε στην Ελλάδα, στην πατρίδα. Σε ξένα μέρη ήμασταν.»[ix]
Σύμφωνα με τον κ. Αγτζίδη, δεν υπήρχε Έλληνας που να μην επηρεάστηκε από τις διώξεις. Και όμως, αυτοί -και άλλοι πολλοί- οι οποίοι έζησαν τα γεγονότα σκιαγραφούν μια εντελώς διαφορετική εικόνα από αυτή που προσπαθεί να μας επιβάλλει η αντικομμουνιστική αναθεώρηση της ιστορίας. Προφανώς, όλοι αυτοί δε ζούσαν σε «γυάλα», ή σε κάποια άλλη ΕΣΣΔ σε κάποιο άλλο «παράλληλο σύμπαν»…
Υπήρχαν και Έλληνες που πολέμησαν στην αντίπερα όχθη της ταξικής πάλης; Η απάντηση είναι πως ναι, υπήρχαν. Χαρακτηριστική είναι η αίτηση του Αλέξιου Ελευθεριάδη προς τις προξενικές αρχές (22 Σεπτεμβρίου 1935), που αναφέρει συγκεκριμένα: «Πλην εάν εγώ απηλλάγην εκ των δεινών της Κομμουνιστικής Ρωσίας υπάρχουν εκεί οικογένειαι υποφέρουσι τα πάνδεινα διότι είναι εχθροί του Κομμουνιστικού καθεστώτος. Οι άνθρωποι ούτοι υπό την ηγεσία μου κατ’ επενάληψιν εξεγερθέντες τα έτη 1929 και ιδίως κατά τα έτη 1931-1932 έστρεψαν τα όπλα κατά των κομμουνιστών, πλην όμως δεν είχον την τύχην να ιδούν τας προσπάθειάς των ευδοκιμούσας…»[x]
Η μαρτυρία του Γιάννη Αθανασιάδη (του οποίου ο πατέρας συνελήφθη την περίοδο 1937-1939) είναι αποκαλυπτική:
«Έγινε όντως ξαφνικά. Δεν ήταν προετοιμασμένοι. Ζούσανε ωραία, δουλεύανε στα κολχόζ, δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα. Το 1937 ήταν μια μεταβατική περίοδος γενικά για το καθεστώς αυτό, μια ανήσυχη περίοδος που επηρέασε όχι μόνο τους απλούς ανθρώπους, αλλά και τα κομματικά στελέχη και τον στρατό.
-Γιατί ήταν ανήσυχη εκείνη η περίοδος;
-Αυτοί, και τότε ακόμα, περιμένανε και θέλανε να διαλυθεί το σοβιετικό καθεστώς. Υπονομεύανε.
-Ποιοι;
-Όλοι αυτοί που είχαν αποκουλακοποιηθεί. Αυτούς δεν μπορούσαν να τους στείλουν όλους στη Σιβηρία ή να τους βάλουν στις φυλακές. Αυτοί παραμένανε και ζούσανε, κάνανε πως υιοθετούσανε, αλλά συνέχεια υπονομεύανε. Κάνανε σαμποτάζ. Και όταν το σαμποτάζ έφτασε στο απροχώρητο οι σοβιετικές αρχές έπρεπε να επέμβουν.
-Υπήρχε δηλαδή όντως σαμποτάζ, γιατί κάποιοι ισχυρίζονται πως όλα αυτά ήταν σκευωρία των σοβιετικών αρχών.
-Ήταν γεγονός. Εγώ τα έζησα τότε. Οι άνθρωποι, οι πλούσιοι, όταν τους αποκουλακοποιήσανε γίνανε απλοί, μπήκαν και δουλεύανε στα κολχόζ κάνοντας μονίμως σαμποτάζ, μονίμως καταστρέφανε τα τρακτέρ, καίγανε τα σιτηρά, καταστρέφανε τους νερόμυλους και πηγαίνανε πίσω την παραγωγή, πηγαίνανε πίσω τα πάντα. Ο κόσμος όμως πεινούσε, γιατί αν η αγροτιά δεν τροφοδοτούσε την πόλη δεν μπορούσε να λειτουργήσει ούτε η βιομηχανία της πόλης. Πιστεύανε μέχρι τελευταία στιγμή ότι θα διαλυθεί το καθεστώς.»[xi]
Έγιναν λάθη, αυθαιρεσίες και υπερβολές; Η απάντηση είναι πως ναι, έγιναν. Αυτό κανείς δεν το αρνείται (όσο και αν θέλετε εσείς κ. Αγτζίδη να παρουσιάζετε για προπαγανδιστικούς λόγους ότι «ωραιοποιούμε» τα πράγματα). Και δεν χρειάζεται καν να «καταφεύγετε» στο 20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ για να πείτε «να, το λένε και οι ίδιοι». Η ίδια η ΚΕ του Κόμματος των Μπολσεβίκων εξέδωσε απόφαση στις 11 Νοεμβρίου 1938, όπου κατήγγειλε τα φαινόμενα κατάχρησης εξουσίας και τις αυθαιρεσίες μερίδας των οργάνων του Λαϊκού Επιτροπάτου Εσωτερικών, τονίζοντας μεταξύ άλλων πως «προσπάθησαν με όλα τα μέσα να περιπλέξουν το προανακριτικό έργο…παρερμήνευαν εσκεμμένα τους σοβιετικούς νόμους, προέβαιναν σε μαζικές και αστήριχτες συλλήψεις.» Κατέληγε δε ως εξής: «Το Συμβούλιο των Επιτρόπων του Λαού και η ΚΕ του ΚΚ(μπ) προειδοποιούν όλους τους υπαλλήλους του ΛΕΕ και της δικαιοσύνης, ότι για την παραμικρή παραβίαση των σοβιετικών νόμων και οδηγιών του Κόμματος και της Κυβέρνησης, κάθε υπάλληλος, αδιακρίτως, θα γίνει αντικείμενο αυστηρής ποινικής δίωξης.» Επίσης απαγόρευε κάθε μαζική σύλληψη και εκτοπισμό. Αξίζει να σημειωθεί ότι πολλοί βρέθηκαν ένοχοι και τιμωρήθηκαν. Ο ίδιος ο επικεφαλής της NKVD δικάστηκε για τις ευθύνες του και καταδικάστηκε στην υψίστη των ποινών.
Ήταν αυτά τα μέτρα αναγκαία; Η A. L. Strong, έγραψε σχετικά: «…Ο συντάκτης μου, όταν διαμαρτυρήθηκα για την σύλληψη τριών υπαλλήλων της εφημερίδας μας, μου έκανε μια ακόμα πιο αφοπλιστική δήλωση ως προς το λόγο γιατί ο σοβιετικός λαός δεν αντιδρούσε [στο κύμα συλλήψεων].
‘Γιατί δεν βλέπεις την βασική εικόνα; Οι κορυφαίοι μας οικονομολόγοι πιστεύουν ότι ο κόσμος θα έρθει στο χείλος του γκρεμού το 1939. Η μεγαλύτερη μάχη που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα πλησιάζει. Η μάχη αυτή θα καθορίσει αν η ανθρωπότητα θα κατρακυλήσει πίσω στον μεσαίωνα της δουλείας και του πολέμου, ή αν η ανθρωπότητα θα νικήσει δημιουργώντας έναν καλύτερο κόσμο…Ολόκληροι πολιτισμοί κατέρρευσαν στο παρελθόν. Ποιο είναι το καθήκον μας μπροστά στην επερχόμενη παγκόσμια κρίση; Πρέπει να είμαστε σε θέση να την αντιμετωπίσουμε όσο το δυνατόν πιο δυνατοί, με όσο το δυνατόν περισσότερη σοφία και σύνεση, με όσο το δυνατόν περισσότερους υγιείς ανθρώπους και όσο το δυνατόν λιγότερους δολιοφθορείς.»[xii]
Ο Αμερικανός Πρέσβης στην Μόσχα υπήρξε επίσης κατηγορηματικός: «Η κάθαρση [της περιόδου 1936-1939]», τόνισε στη βιογραφία του, «καθάρισε την χώρα και την εξασφάλισε από την προδοσία.»[xiii]
Πράγματι, η Σοβιετική Ένωση ήταν η μόνη δύναμη που στάθηκε όρθια στην επέλαση του φασισμού στην Ευρώπη, όταν οι υπόλοιπες χώρες (όπως η Γαλλία) παραδίδονταν η μία μετά την άλλη σε διάστημα μόλις λίγων εβδομάδων. Το γεγονός αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στα όσα είχαν προηγηθεί την αμέσως προηγούμενη περίοδο. Αυτό τείνουν να το ξεχνούν εκείνοι που σήμερα σπεύδουν αβίαστα να κατακρίνουν αυτό το ομολογουμένως κρίσιμο, όχι μόνο για την ΕΣΣΔ αλλά και για την ανθρωπότητα γενικότερα, κεφάλαιο της Ιστορίας. Δεν αποκλείεται βέβαια να υπάρχουν και ορισμένοι που ενδεχομένως επιθυμούσαν διαφορετική εξέλιξη των γεγονότων, τα οποία οδήγησαν στη συντριβή του φασισμού…
Οι οποιεσδήποτε ενέργειες από πλευράς Σοβιετικού κράτους είχαν συγκεκριμένα αίτια και σκοπούς, που καθορίζονταν από τον χαρακτήρα και την όξυνση της ταξικής πάλης στις δοσμένες ιστορικές συνθήκες, την άνοδο του φασισμού και την απειλή του πολέμου. Αποτελεί λίαν υποτιμητικό, κατά την γνώμη μου, για τον ποντιακό ελληνισμό, για την πορεία και την προσφορά του στην Σοβιετική Ένωση, να ταυτίζεται τόσο ισοπεδωτικά και εξολοκλήρου με τις διώξεις του 1937-1939, όπως έχει επικρατήσει να αποτυπώνεται σε μερίδα της ιστοριογραφίας. Οι εκδοχές αυτές της Ιστορίας, απογυμνώνοντας τις μερικές εξελίξεις από το γενικότερο πλαίσιο που τις επέβαλλε –και εν πολλοίς τις καθόρισε- προσπάθησαν να στοιχειοθετήσουν μια σχεδόν μεταφυσική ανθελληνική εμμονή στην πολιτική της Σοβιετικής Πολιτείας.
Και όμως, ο ποντιακός ελληνισμός, ως εθνική κοινότητα στο σύνολό της, διέπρεψε σε όλα ανεξαιρέτως τα πεδία της ανθρώπινης δραστηριότητας, στις Τέχνες, τις Επιστήμες, τα Γράμματα, τον Αθλητισμό, κλπ. Μορφές του σοβιετικού και παγκόσμιου πολιτισμού όπως οι Οδυσσέας Δημητριάδης (στη Μουσική) και ο Αλέξανδρος Σγουρίδης (στο Κινηματογράφο), διέγραψαν τα πρώτα βήματα της λαμπρής τους καριέρας στην κατά τ’ άλλα «ανήσυχη» δεκαετία του 1930. Το 1939, πάνω από 1 στους 10 Έλληνες στην ΕΣΣΔ είχε ανώτατη μόρφωση.
Ο ποντιακός ελληνισμός μετείχε ενεργά στις κοινωνικές διεργασίες, σε όλες τις περιόδους και πτυχές της σοσιαλιστικής οικοδόμησης (στην κολεκτιβοποίηση, εκβιομηχάνιση και ούτω καθεξής). Οι Έλληνες κατείχαν από τα υψηλότερα ποσοστά ένταξης στο ΚΚ και συμμετοχής στις εκλογές. Ιδιαίτερα δε οι ελληνίδες, οι οποίες απέκτησαν για πρώτη φορά ισονομία ή το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι στην ΕΣΣΔ και όχι στην Ελλάδα. Ο ποντιακός ελληνισμός απέδειξε έμπρακτα το ποιόν της σχέσης του με το σοβιετικό καθεστώς, όταν με ηρωισμό και αυταπάρνηση ρίχτηκε στα πεδία των μαχών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, υπερασπιζόμενος την σοσιαλιστική του πατρίδα, ακόμα και με τίμημα την ίδια του την ζωή. Ορισμένες αναφορές κάνουν λόγο μέχρι και για 13.000 Έλληνες που πολέμησαν στα μέτωπα του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου μόνο από την Γεωργία. Θα μάχονταν όλοι αυτοί για μια χώρα που τους αντιμετώπιζε ως «ξένους», ως εχθρούς; Θα έδιναν τη ζωή τους για ένα καθεστώς που όλο το προηγούμενο διάστημα τους καταδυνάστευε, τους δίωκε, τους εξόντωνε; Ακόμη και η στοιχειώδης λογική ενίσταται στις απαράδεκτες ιστορικές διαστρεβλώσεις του αντικομμουνισμού.
Υπήρξε γενοκτονία των Ελληνοποντίων στην Σοβιετική Ένωση; Τα πληθυσμιακά δεδομένα δεν υποστηρίζουν αυτή την άποψη. Αν μη τι άλλο, στο διάστημα 1926-1959 ο ελληνικός πληθυσμός αυξήθηκε 10% παραπάνω από τον μέσο όρο της επικράτειας.
Η αφερεγγυότητα όμως τέτοιων ισχυρισμών αποδεικνύεται επίσης και από την ίδια την πορεία των Ελλήνων στην ΕΣΣΔ και την καταξίωσή τους μέσα από όλα σχεδόν τα πεδία της ανθρώπινης δραστηριότητας. Μέλη μιας ομάδας ανθρώπων που δραστηριοποιείται και αναπτύσσεται σε ένα περιβάλλον «εχθρικό», δεν είναι δυνατό να διαπρέψουν παρά μόνο ως μεμονωμένες εξαιρέσεις. Οι επαναλαμβανόμενες «εξαιρέσεις», διάχυτες στο σύνολο της βιβλιογραφίας (ακόμα και της αντικομμουνιστικής), παύουν πλέον εκ των πραγμάτων να καθίστανται εξαιρέσεις και αναπόφευκτα συνθέτουν την πραγματική αλήθεια. Πως δηλαδή ήταν το συγκεκριμένο κοινωνικοπολιτικό σύστημα το οποίο έδωσε την δυνατότητα σε μια εθνική μειονότητα όπως οι Έλληνες να αναπτυχθεί και στα μέλη της να αναδείξουν τα ταλέντα, τις δεξιοτεχνίες και τις δημιουργικές τους ικανότητες. Γι’ αυτό και στα τέλη της δεκαετίας του 1930 πάνω από ένας στους δέκα Έλληνες στην ΕΣΣΔ κατείχε ανώτατη μόρφωση, ενώ αντίστοιχα στην Ελλάδα τα ποσοστά του αναλφαβητισμού ξεπερνούσαν το 40% (ιδίως στους πρόσφυγες). Και βέβαια πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού στην καπιταλιστική Ελλάδα πάνω από το ένα τρίτο των εργαζομένων στις βιομηχανικές επιχειρήσεις της πρωτεύουσας ήταν παιδιά;
Πόσοι γνωρίζουν σήμερα ότι ένας από τους πρωτοπόρους που άνοιξαν το δρόμο για την πρώτη πτήση του ανθρώπου στο διάστημα ήταν Έλληνας και «Ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης»; Ότι ο διευθυντής του Θεάτρου Μπολσοι, ο διευθυντής της κρατικής ορχήστρας της Σοβιετικής Ένωσης, ο μουσικός που επιμελήθηκε της τελετής έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Μόσχας το 1980, ο Πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Επιστημονικού Κινηματογράφου, ο βραβευμένος στα Διεθνή Φεστιβάλ Κινηματογράφου στη Βενετία το 1946 και στο Κάρλοβι Βάρι το 1950 διδάκτωρ του Πανενωσιακού Κρατικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου, και πόσοι άλλοι, ήταν όλοι Έλληνες Πόντιοι της Σοβιετικής Ένωσης; Ποιος γνωρίζει τα έργα τους; Ορισμένες από τις λαμπρότερες σελίδες της ιστορίας του ποντιακού ελληνισμού διαγράφονται στον βωμό του αντικομμουνισμού.
Μακριά από ωραιοποιήσεις και πάντοτε με κριτικό πνεύμα, πέρα από στερεότυπα και δογματικά στεγανά, η μελέτη του σοσιαλιστικού παρελθόντος –ιδιαίτερα σε περιόδους έξαρσης του αντικομμουνισμού- αποτελεί αναγκαιότητα. Η Ιστορία δεν μπορεί να γράφεται με κραυγές, με όρους «σατανικών αυτοκρατοριών», «υποχθόνιων ηγετών», κ.α. τινά, που προσεγγίζουν τα όρια του θρίλερ επιστημονικής φαντασίας. Ένα είναι σίγουρο: αν πάρουμε τους ισχυρισμούς του κ. Αγτζίδη (και του κάθε κ. Αγτζίδη) ως δεδομένους, τότε η Σοβιετική Ένωση θα αποτελεί πραγματικά ένα πρωτοφανές παράδοξο στην ιστορία της ανθρωπότητας. Θα είναι το μοναδικό «δικτατορικό», «απολυταρχικό», «αιμοσταγές» (κλπ., κλπ.) καθεστώς, που ενέπνευσε τόσα εκατομμύρια ανθρώπους ανά τον κόσμο (περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον 20^ο αιώνα) στους αγώνες τους για δικαιώματα και ελευθερίες, για μια καλύτερη ζωή, ενάντια στην εκμετάλλευση και την αδικία, ενάντια σε κάθε είδους καταπίεση, σε κάθε αποικιοκρατικό, ιμπεριαλιστικό ή φασιστικό ζυγό…
Το 1923-1924 οι κρατούντες, φοβούμενοι τη μετατροπή των προσφύγων σε μαχητική, διεκδικητική, ριζοσπαστική κοινωνική δύναμη, καλλιέργησαν με κάθε τρόπο τον μπαμπούλα του κομμουνισμού. Ενίσχυσαν με κάθε μέσο τις διαχωριστικές γραμμές μεταξύ γηγενών και προσφύγων εργατών, αποσκοπώντας στη διάσπαση των κοινών τους αγώνων και στη μεγαλύτερη εκμετάλλευση και των δύο. Τότε οι πρόσφυγες τους γύρισαν την πλάτη, εντασσόμενοι δυναμικά στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες της χώρας μας. Οι δεσμοί των προσφύγων με το ΚΚΕ παραμένουν έκτοτε δυνατοί και ακατάλυτοι. Σήμερα, κάποιοι άλλοι σύγχρονοι «πεφωτισμένοι προσφυγοσωτήρες» κραδαίνουν και πάλι τον μπαμπούλα του κομμουνισμού. Δε «βλέπουν» τα μύρια όσα προβλήματα που μαστίζουν την εργατική τάξη της χώρας μας, ανεξαρτήτως καταγωγής. Οι έλληνες ποντιακής καταγωγής δεν ζουν μέσα στην εργασιακή-οικονομική ανασφάλεια; Δεν απολύονται από τις δουλειές τους; Δεν γίνονται θύματα της καπιταλιστικής κρίσης; Δεν εκμεταλλεύονται εξίσου από τους εργοδότες τους (ανεξαρτήτως επίσης καταγωγής); Και όμως, σε μια περίοδο όπου απαιτείται ταξική ενότητα και αντεπίθεση των εργαζομένων μπροστά στη λαίλαπα που έρχεται (αν δεν έχει έρθει ήδη) κάποιοι καλλιεργούν και πάλι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ «γηγενών και προσφύγων». Κάποιοι «βλέπουν» ως το μεγαλύτερό τους πρόβλημα τον…Στάλιν!
Η γενικότερη αντικομμουνιστική επίθεση που βρίσκεται σήμερα σε εξέλιξη δεν είναι μόνο υπόθεση των κομμουνιστών, είναι υπόθεση όλων εργαζομένων, των αγροτών, της νεολαίας, όλων των προοδευτικών και δημοκρατικών ανθρώπων, ανεξάρτητα από τις όποιες διαφωνίες τους με το ΚΚΕ ή το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε. Ο αντικομμουνισμός ιστορικά υπήρξε πάντοτε προπομπός απολυταρχικών, δικτατορικών ή φασιστικών καταστάσεων. Το γεγονός αυτό μας το υπενθυμίζουν τα λόγια του πάστορα Martin Niemoller, βγαλμένα από την ίδια του την εμπειρία στη ναζιστική Γερμανία (επέζησε από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Νταχάου και του Σάτσενχαουζεν):
«Πρώτα ήρθαν για τους κομμουνιστές, αλλά δεν διαμαρτυρήθηκα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.
Μετά ήρθαν για τους Εβραίους, αλλά δεν διαμαρτυρήθηκα γιατί δεν ήμουν Εβραίος.
Μετά ήρθαν για τους συνδικαλιστές, αλλά δεν διαμαρτυρήθηκα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής.
Μετά ήρθαν για τους Καθολικούς, αλλά δεν διαμαρτυρήθηκα γιατί ήμουν Προτεστάντης.
Μετά ήρθαν για μένα, αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να διαμαρτυρηθεί.»
Υ.Γ.1 Άραγε δεν προβληματίζει τον ίδιο τον κ. Αγτζίδη το γεγονός ότι τα άρθρα του αναπαράγονται συνεχώς και με μνεία από μια σειρά ακροδεξιά-φασιστικά σάιτ στο ίντερνετ;
Υ.Γ.2. Με τις διαστρεβλώσεις του όσον αφορά την ιστορία του ΚΚΕ θα ασχοληθούμε πιο επισταμένα μια άλλη φορά. Είναι όμως ενδεικτικό το πώς σε άρθρο του στον «Εύξεινο Πόντο» το Δεκέμβρη του 2008 «κατάφερε» να αποδώσει «δωσιλογικές συμπεριφορές» (!) σε «ομάδα» μέσα στο ΚΚΕ την οποία κατασκεύασε ο ίδιος (ομάδα Πουλιόπουλου-Μπεναρόγια δεν υπήρξε ΠΟΤΕ), να «διαγράψει» τον Πουλιόπουλο το 1923 (ενώ εκλέχθηκε Γραμματέας του Κόμματος το 1924) και να τους εμφανίσει ως «δολοφονηθέντες από την ΟΠΛΑ» (ενώ ο μεν Α. Μπεναρόγια εγκαταστάθηκε από το 1953 και έπειτα στο Ισραήλ, ο δε Πουλιόπουλος εκτελέστηκε από τις Ιταλικές δυνάμεις κατοχής το 1943 στο Νεζερό). Τι να πει κανείς…

Αναστάσης Γκίκας

Δρ. Πολιτικών Επιστημών

Συνεργάτης του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ

---

[i] Ο κ. Αγτζίδης μιλά για «έρευνα» σε «λευκές σελίδες» της Ιστορίας, όμως η προπαγάνδα περί «σταλινικών εθνοκαθάρσεων» δεν είναι καθόλου καινούργια, τουναντίον μετρά πολλές δεκαετίες. Επίσης, να εξηγούμεθα προς αποφυγή παρεξηγήσεων (μιας και ο ίδιος το έχει επικαλεστεί πολλές φορές): η κριτική στο ΚΚΕ ή τον σοσιαλισμό που γνωρίσαμε ΔΕΝ είναι αντικομμουνισμός. Η σκόπιμη όμως διαστρέβλωση της ιστορίας του ντόπιου και διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος με σκοπό τη συκοφάντησή του είναι.
[ii] Mazepa I (1934) «Ukraine under Bolshevik Rule», στο Slavonic Review, Γενάρης, σελ.342-343
[iii] Υλικά της Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚ(μπ), Φλεβάρης-Μάρτης 1937, Εισήγηση Μολότοφ, Πρωινή Συνεδρίαση, 28/2/1937
[iv] Strong A L (1957) «The Stalin Era» (New York: Mainstream Publishers) σελ.58
[v] Getty J A, Rittersporn G T, Zemskov V N (1993) «Victims of the Soviet Penal System in the pre-war Years: A First Approach on the Basis of Archival Evidence», στο «American Historical Review», τόμος 98, τεύχος 4 Οκτωβρίου. Πρόκειται για μια ανάλυση των σχετικών αρχειακών δεδομένων που περικλείονται στα GARF (Κρατικά Αρχεία της Ρωσικής Ομοσπονδίας) και TsGAOR (Κεντρικά Κρατικά Αρχεία της Οκτωβριανής Επανάστασης της ΕΣΣΔ). Για λόγους χώρου δε παραθέτουμε εδώ αναλυτικά τους φακέλους.
[vi] Getty J A, Rittersporn G T, Zemskov V N (1993) σελ.1028-1029
[vii] Για τα Σοβιετικά Αρχεία βλέπε: GARF και TsGAOR στο Getty J A, Rittersporn G T, Zemskov V N (1993) και στο Pohl J O (1999) «Ethnic cleansing in the USSR, 1937-1939» (Westport: Greenwood Press) σελ.123, Khaustov V N (1997) «Deiatel’nost organov gosudarstvennoi bezopastnosti NKVD SSSR (1934-1941gg.)» (Moscow: Dokt. diss. ist. nauk. Academia FSB RF) σελ.482-483. Για τα ελληνικά: Ιστορικό και Διπλωματικό Αρχείο του Υπουργείου των Εξωτερικών, Φάκελοι 143/Β του 1939 και 43 του 1940
[viii] Συνέντευξη Ρ17 και Ρ18: Κουκοζίδης Ηρακλής και Κουκοζίδου Ευτυχία, Κερτς Κριμαίας (ΙΑΠΕ)
[ix] Συνέντευξη Ρ30: Ελευθεριάδης Χρήστος, Σούλι Αμπχαζίας (πρόσφυγας από Πόντο), ΙΑΠΕ
[x] Ιστορικό και Διπλωματικό Αρχείο Υπουργείου Εξωτερικών, Φάκελος 45.5 του 1936
[xi] Συνέντευξη Αθανασιάδη Γιάννη (19/7/2006)
[xii] Strong A L (1957) σελ.69
[xiii] Davis J E (1944) «Mission to Moscow» (London: Gollancz) σελ.280

About these ads

Χριστουγεννιάτικο παραμύθι

 Χριστουγεννιάτικο παραμύθι

Από τη στήλη, ΔΙΗΓΗΜΑ, του ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΥ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ.

Είναι παραμονή Χριστουγέννων. Αλλά, όπως και να το κάνουμε, τρεις γκαμήλες με τους αναβάτες τους στην καρδιά της πόλης, ανάμεσα σε γιωταχί, μηχανάκια, λεωφορεία και τρόλεϊ, είναι θέαμα απροσδόκητο. Στους αμμόλοφους της ερήμου, ή μπροστά σε κάποια όαση, ναι, εκεί, αυτοί οι τρεις καμηλιέρηδες θα κόλλαγαν καλύτερα. Εδώ είναι ολότελα παράταιροι κι, όμως, κανείς δεν τους προσέχει. Ούτε τα παιδιά των φαναριών τους είδαν, λες κι είναι αόρατοι. Αυτό που όλοι βλέπουν είναι οι γιορτινές διακοσμήσεις, κι ας είναι οι περσινές: Αγγελούδια από νέον στις κολόνες να φιγουράρουν αντικριστά μες στη νύχτα. Λαμπιόνια πολύχρωμα, που αναβοσβήνουν όπου βιτρίνα και παράθυρο. Περιδέραια από γλόμπους, κρεμασμένα πάνω απ' τους δρόμους. Το μόνο καινούριο - η φετινή ατραξιόν - δέντρο χριστουγεννιάτικο τεράστιο, που ορθώνεται στην κεντρική πλατεία, το μεγαλύτερο της Ευρώπης! Στολισμένο με χιλιάδες λαμπάκια κι ένα αστέρι πελώριο στην κορφή, να φαίνεται από μίλια μακριά.

Στις λεωφόρους μποτιλιάρισμα. Κόρνες, κάλαντα, κρότοι από εξατμίσεις, και το μικρό καραβάνι πελαγωμένο μέσα κει. Τα ζώα αδύνατα, δείχνουν κουρασμένα, βαδίζουν αργά στη δεξιά λουρίδα. Οι ταξιδιώτες υπέργηροι, σαν να πέρασαν αιώνες από πάνω τους. Ανατολίτες μοιάζουνε. Τα ρούχα τους παλαιικά: Κελεμπίες, αρχοντικές βέβαια, λιωμένες, όμως, απ' τα χρόνια, που κατάντησαν σταχτιές, όπως και τα πρόσωπά τους. Πάνε σιγά, τους σταματάνε κάθε λίγο οι τροχονόμοι και τα φανάρια. Και τι σόι τουρίστες είναι αυτοί - αν είναι - ούτε φωτογραφικές μηχανές έχουνε, ούτε χάρτες βαστάνε. Και γιατί όλο κοιτάνε ψηλά, λες κι έχουνε για οδηγό τους τ' άστρα; Ομως, τα φώτα τους θαμπώνουν κι ο ουρανός έχει πολλή θολούρα απ' το νέφος. Δε λαμπυρίζει τίποτα. Το μόνο που φαίνεται για την ώρα είναι τ' αστέρι της πλατείας, κι ο δρόμος τους πάει κατά κει. Φτάνοντας, βλέπουν πολύ κόσμο μαζεμένο. Ολοι ξελαιμιάζονται να θαυμάζουνε το δέντρο που είναι σιδερένιο. Μασουλάνε στραγάλια, πασατέμπο, μέχρι και μαλλί της γριάς. Μουσικές πολλές ακούγονται. Ο δήμαρχος, βλέπεις, είπε φέτος να οργανώσει ρεβεγιόν στην πλατεία. Οι δημότες βαρέθηκαν ν' ακούνε συνέχεια την Αγια Νύχτα, ωστόσο μερικά ζευγάρια επιμένουν να τη χορεύουνε σαν αργό βαλς. Οι ξένοι έριξαν μια ματιά περνώντας, κάτι είπανε μεταξύ τους και κούνησαν τα κεφάλια. Προσπέρασαν και τράβηξαν δυτικά.

Προχωρώντας, πέσανε σ' ένα δρόμο όλο πάγκους, γεμάτους πραμάτειες λογής λογής. Εδώ πουλητάδες, ντόπιοι και αλλοδαποί, άσπροι και μελαμψοί, διαλαλούνε δώρα για τη φτωχολογιά, απλωμένα φύρδην μίγδην: Μπάλες, βάζα, αυτοκινητάκια, εργαλεία, κρύσταλλα, κιλότες, σιντί, λέιζερ, κολιέ, σκουλαρίκια, εικόνες, κασέτες, κηροπήγια, βιβλία, πιστόλια, πολυβόλα κι ό,τι άλλο βάζει ο νους. Κι από κούκλες, γεμάτος ο τόπος: Κυριλέ, λαϊκές, σέξι, νεγρούλες, όλες όμορφες, οι πιο πολλές φτηνές, να ψωνίσουν κι οι φτωχοί. Ο κόσμος τα ψαχουλεύει όλ' αυτά, ρωτάει τις τιμές, μα δύσκολα αγοράζει.

Ενας γέρος διαλέγει μια κούκλα ολόξανθη, την πιο όμορφη στον πάγκο. Ρωτάει πόσο κάνει, μα την αφήνει μόλις ακούσει την τιμή. Πιάνει μια μικρότερη.

- Παρ' τη, φωνάζει και μαμά, μόνο με δέκα χιλιάδες, του λέει ο έμπορας.

Ο άνθρωπος βγάζει με τρόπο τα λεφτά του, μετράει, και την αφήνει κι αυτή κάτω. Οι παράξενοι ταξιδιώτες τα βλέπουν όλ' αυτά. Θέλουν πολύ να βοηθήσουν το γεράκο να πάρει την κούκλα για την εγγονούλα του. Συνεννοούνται με τα μάτια, κάνουν να βγάλουν τα πουγκιά, μα το μετανιώνουν. Τα λεφτά τους είναι μονέδες μιας άλλης εποχής. Κι αυτός ψωνίζει την πιο μικρή κουκλίτσα και φεύγει. Οι άνθρωποι με τις γκαμήλες αφήνουν το παζάρι, μα, πράμα περίεργο, ούτε κι εδώ τους είδε κανένας.

Πιο κάτω, είναι μια πλατεία σκοτεινή. Εκεί σκιές ανθρώπων προσπαθούν να βρουν απάγκιο σε πρόχειρα τσαρδιά από νάιλον και κουρελούδες. Ξεριζωμένοι; Μπορεί και κυνηγημένοι. Μερικοί κάθονται ξάγρυπνοι με τα σαγόνια στις παλάμες. Οι υπόλοιποι κοιμούνται στα τσαρδάκια, σε κούτες και δυο τρεις σε παγκάκια, σκεπασμένοι με εφημερίδες. Σ' αυτούς ρίξανε οι ταξιδιώτες από μια μπατανία, που τη δέχτηκαν στον ύπνο τους σαν δώρο θεϊκό. Εκεί γονάτισαν τις γκαμήλες κι έστρωσαν τα χράμια τους να περάσουνε τη νύχτα.

Τους ξύπνησαν οι καμπάνες για τη λειτουργία των Χριστουγέννων. Ακολούθησαν τον κόσμο που έβγαινε απ' τα σπίτια και βρέθηκαν μπροστά στη μητρόπολη. Μπήκανε μέσα, όπως ήτανε, με τις γκαμήλες, μα και πάλι δεν τους πρόσεξε κανένας. Ούτε και ο μέγας ιεράρχης, που χοροστατούσε, ντυμένος στα ολόχρυσα, τους πήρε χαμπάρι.

- Αυτοί δεν είναι που «καταπίνουν την κάμηλον», εμάς πώς να μας δούνε; αστειεύτηκαν μεταξύ τους οι ξένοι.

Ο αρχιερέας - ύφος μειλίχιο, χειρονομίες πλατιές - μιλά στο εκκλησίασμα για το θείο βρέφος, που γεννήθηκε μια νύχτα σαν κι αυτή, αλλά και για τους σεισμούς που γίνανε τελευταία:

- Η Εκκλησία, αγαπητοί μου αδελφοί, θα ελεήσει τους πληγέντας... Είμαστε ανίσχυροι εμπρός σε τέτοια φαινόμενα γιατί, ξέρετε, ο Κύριος κάνει τη γη και τρέμει.

- Μα, τι λέει ο άνθρωπος, σε τι θεό πιστεύει; αναρωτήθηκαν μεταξύ τους οι ξένοι.

«Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί Γης ειρήνη», ακούγεται ύμνος υπερκόσμιος από δροσερές παιδικές φωνές.

«Και επί Γης ειρήνη!...», τα στόματα σαλεύουν, όλοι σταυροκοπιούνται.

Αλλά σε λίγο:

«Νίκας τοις βασιλεύσι κατά βαρβάρων δωρούμενος...».

Οταν άρχισαν να κυκλοφορούν οι δίσκοι, κι ακούστηκε ο γλυκούλης ήχος των νομισμάτων, έριξαν κι οι ξένοι από τα χρήματα, βέβαια, που είχανε. Ετούτα όμως, ήτανε το μόνο του είδανε απ' αυτούς οι κύριοι της εκκλησίας.

- Μα ποιος τα 'ριξε αυτά, δεν περνάνε! φώναξαν.

Κι εκείνοι γυρίσανε τις γκαμήλες τους και φύγανε.

Ο δρόμος τους έβγαλε σ' ένα ποτάμι. Το περνάνε και, προχωρώντας, βρίσκονται σε γειτονιές, που λες και ήτανε αλλουνού τόπου και χρόνου. Σπίτια γκρεμισμένα, άλλα λαβωμένα, ετοιμόρροπα, με κόκκινους και κίτρινους σταυρούς απάνω και τσαντίρια ανάμεσα στημένα. Εδώ δεν έχει φωταψίες, η Νύχτα δεν είναι Αγια, ούτε και αγγελάκια κρέμονται στις κολόνες. Σε μια σκηνή μοναχά, κάτι αχνοφέγγει.

Η πρώτη γκαμήλα σταματά.

- Τι είναι, Βαλτάσαρ;

- Κουράστηκε το ζώο, Μελχιόρ.

- Ολοι κουραστήκαμε, λέει κι ο τρίτος.

- Δεν είναι μόνο αυτό, Γκασπάρ. Απελπιστήκαμε! λέει πάλι ο Βαλτάσαρ. Κάθε χρόνο Τον περιμένουμε. Τον ψάχνουμε σ' όλα της Γης τα πλάτια. Δε φάνηκε ούτε και φέτος. Και τ' αστέρι του χάθηκε απ' τα μάτια μας... Δε θα ξανάρθει πια, θαρρώ... Κι εδώ που τα λέμε, γιατί να κατεβεί και πάλι; Δε θα τραβήξει τα ίδια; Και το αποτέλεσμα; Αλλαξε τίποτα;

- Μπορεί, Βαλτάσαρ, να κάνουμε λάθος. Κι αν ήρθε κιόλας μ' άλλη μορφή, που εμείς δε φανταζόμαστε;

Ο Βαλτάσαρ έμεινε για λίγο σκεφτικός.

- Λες; Και δε σταυρώσανε λίγους ετούτο τον αιώνα...

Πολύ κοντά τους, ακούστηκε κλάμα μωρού. Κοιταχτήκανε.

Κατεβαίνει απ' την γκαμήλα ο Βαλτάσαρ και πάει αλαφροπατώντας στο τσαντίρι, όπου κάτι φωτάει μέσα. Τραβά λίγο το παραπέτο. Μια γυναίκα, καθισμένη σε καρέκλα του γύφτου, ντυμένη καλοκαιρινά και με σαγιονάρες στα πόδια, νανουρίζει ένα μωράκι τοσοδούλι - νεογέννητο πρέπει να 'ναι. Δίπλα ο άντρας προσπαθεί ν' ακομπανιάρει το σκοπό μ' ένα μπαγλαμαδάκι.

- Για κοπιάστε κοντά, ψιθυρίζει ο Βαλτάσαρ, σας λέει τίποτα αυτό;

Σκύβουν, κοιτάζουν, κι η ιλαρότητα γλύκανε τις μορφές τους. Τρέχουν στις γκαμήλες, ξεκρεμάνε τους ντορβάδες τους. Και, πολύ διακριτικά, όσο μπορούνε πιο αθόρυβα, αφήνουν απ' έξω τα δώρα τους: Μια κούτα με γάλατα εβαπορέ, την πιο ζεστή κουβερτούλα που είχανε, και, βέβαια, βιβλία με παραμύθια.

Παίρνει και ξημερώνει.

Κι όπως ξεμάκραιναν αργά αργά, αυτοί κι οι γκαμήλες τους, ένας αχνός γίνανε, που διαλύθηκε και χάθηκε, καθώς τη σκόρπισαν οι παγωμένες πνοές του πρωινού.

Του

Γιάννη ΣΤΕΦΑΝΙΔΗ

Venceremos

 Venceremos

Με δίχως σημαίες και δίχως ιδέες, δίχως καβάτζα καμιά (…)

στο μαγκανοπήγαδο της ήττας μου περνώ, venceremos, venceremos

Οι προλετάριοι δεν έχουνε πατρίδα
Γιατί η τάξη τους κι η σχέση της απέναντι στα μέσα παραγωγής είναι που καθορίζει την ταυτότητά τους, τη θέση τους στην κοινωνία και τα συμφέροντά τους.

Οι προλετάριοι δεν έχουνε πατρίδα

Ούτε και το κεφάλαιο εξάλλου. Για την ακρίβεια το κεφάλαιο δεν έχει καμία πατρίδα, ενώ οι προλετάριοι έχουν πολλές και νιώθουν ως τέτοια κάθε γωνιά της γης. Ακριβώς επειδή νοιάζονται και πονάνε τον τόπο τους (τις καλύβες και τα πεζούλια τους, όπως λέει ο Βελουχιώτης στον ιστορικό του λόγο στη Λαμία), μπορούν να αγαπήσουν τις πατρίδες και τους λαούς όλους του κόσμου. Αλλά η «πατρίδα» και το «έθνος των εργαζομένων» δεν έχει καμία σχέση με το «καπιταλιστικό έθνος», που του πλασάρουν ως πατρίδα. Και ο προλεταριακός διεθνισμός δεν έχει σχέση με τον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου ή τη μεγάλη ευρωπαϊκή ιδέα, που του πουλάνε ως ελπίδα. Το κεφάλαιο δεν έχει καμία πατρίδα, για αυτό κι οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον όλεθρο ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Οι προλετάριοι δεν έχουνε πατρίδα.

Είχαν όμως μητέρα πατρίδα τους (που πιάνει και τα δύο φύλα των γονιών, πάτρια και μήτρια σε έναν όρο) τη Σοβιετική Ένωση, ακριβώς με ταξικό (κι όχι εθνικό) κριτήριο, γιατί μπορούσαν να αναγνωρίσουν σε ποια πλευρά στεκόταν και ποια συμφέροντα υπηρετούσε –έστω με αδυναμίες και αντιφάσεις. Και δεν υπήρχε πιο δυνατή εικόνα και συμβολισμός για την απώλεια αυτού του… μητεροπατέρα γονιού από την υποστολή της κόκκινης σημαίας στο Κρεμλίνο, τέτοιες μέρες πριν από 23 χρόνια. Δεν υπήρχε συνειδητοποιημένος εργάτης, κομμουνιστής, προοδευτικός άνθρωπος γενικότερα, ακόμα κι αποστάτες του κινήματος –που είναι η πιο άτιμη φάρα, αλλά διατηρούσαν κάποια εξαρτημένα αντανακλαστικά- που να μη δάκρυσε και να μην πικράθηκε από αυτή την εξέλιξη. Κι αντιστρόφως, δεν υπάρχει αστός, αγκωνάρι του συστήματος ή άνθρωποι με εξωνημένες συνειδήσεις, που να μην την πανηγύρισαν. Εξαιρούνται (;) κάποιες πολιτικές δυνάμεις, που στο ρόλο του χρήσιμου ηλίθιου μιλούσαν για ελπιδοφόρες λαϊκές επαναστάσεις και γνήσια λαϊκά ξεσπάσματα.

Η πραγματικότητα της τελευταίας εικοσαετίας (στη Ρωσία κι όχι μόνο) μιλάει βέβαια από μόνη της. Δραματική πτώση του μέσου προσδόκιμου ζωής στα όρια της γενοκτονίας, θέριεμα της μαφίας, φτώχια, δυστυχία, ξήλωμα των εργατικών κατακτήσεων ακόμα και στις χώρες του δυτικού κόσμου (που απέμεινε χωρίς το «αντίπαλο δέος», ελεύθερος να δείξει το πραγματικό του πρόσωπο), αποκατάσταση των ναζί, των συνεργατών τους και των επιγόνων τους σε μια σειρά χώρες (κυρίως στις Βαλτικές). Αυτά είναι μόλις μερικές πτυχές από τα κομμάτια που συνθέτουν το ζοφερό τοπίο της αντεπανάστασης.

Αλλά αν κάποιοι αντλούν τις ελπίδες τους από την αντεπανάσταση και την καπιταλιστική παλινόρθωση, για εμάς (κόντρα στο ρεύμα της υποταγής και το τέλος της ιστορίας) ελπίδα είναι η πάλη των λαών, όπως έγραφε το άκρως συγκινητικό πρωτοσέλιδο του Ριζοσπάστη της επόμενης μέρας. Γιατί την κόκκινη σημαία της ταξικής πάλης δεν μπόρεσαν, ούτε θα καταφέρουν ποτέ να την υποστείλουν, όπως δε θα μπορέσουν να καταργήσουν με διατάγματα τις κοινωνικές νομοτέλειες. Αυτή είναι η δική μας σημαία και… «καβάτζα». Κι αν τώρα βουλιάζουμε στο μαγκανοπήγαδο της ήττας μας και των διαλυτικών συνεπειών της, γνωρίζουμε πως η τελική νίκη θα είναι δική μας.

Venceremos, venceremos

Ένα συμβολικό "λάθος"!

 Ένα συμβολικό "λάθος"!

O  μικρός δείχνει να απολαμβάνει το ρόλο

Μια άκρως ενδιαφέρουσα είδηση από το enikos.gr.  

Είμαι σίγουρος πως οι περισσότεροι από σας θα θέλατε να το ζήσετε! Ή ,το πιθανότερο ,να θέλατε το ρόλο αυτό για το δικό σας παιδί!

Χαρούμενος ανακοίνωσε στους γονείς του, ότι στη σχολική παράσταση θα έπαιζε το ρόλο του Ιωσήφ Στάλιν. Ο πατέρας και η μητέρα του 12χρονου Ρώσου Ilya Gavrichenko του αγόρασαν στολή, μουστάκι και κούρεψαν κοντά τα μαλλιά. Ο 12χρονος "Στάλιν" ανέβηκε στη σκηνή και συνόδεψε την Μαρία στη Βηθλεέμ

Όταν οι γονείς του Ίλια κατάλαβαν ότι ο 12χρονος είχε κάνει λάθος, ήταν αργά και δεν προλάβαιναν να τον ντύσουν... Ιωσήφ της Ναζαρέτ. Έτσι ο μικρός "Στάλιν" ανέβηκε στη σκηνή προκαλώντας ανάμικτες αντιδράσεις στο κοινό. Άλλοι χειροκρότησαν και άλλοι αποδοκίμασαν, με την παράσταση να γίνεται "πρώτο θέμα" στις ρωσικές εφημερίδες. Ο μικρός υπέστη σοκ από το "λάθος". Η μητέρα του ξέσπασε σε λυγμούς και ο πατέρας του ψύχραιμος δήλωσε ότι αν και ο "Ίλια έκανε ένα μικρό λάθος, η ερμηνεία του ήταν εξαιρετική".  

Θα καταστραφεί το σύμπαν;

 Θα καταστραφεί το σύμπαν;

Kαι τώρα τι;
Που βαδίζει ..."ο τόπος";

Τι μας περιμένει την επόμενη μερα αν δεν εκλεγεί Πρόεδρος;
Θα καταστραφεί το σύμπαν ή απλά η ζωή συνεχίζεται και για άλλους είναι ρόδινη και μια χαρά ενώ για τους πολλούς και το λαό τραβάει την ανηφόρα με το σταυρό στην πλάτη;

Κυριακή, ή μάλλον Δευτέρα μεσημέρι, κοντή γιορτή...
Θα το δούμε πολύ σύντομα, μόλις μλεσα σε λίγες ώρες.

Πάντως τίποτα δε δείχνει σκηνικό "καταστροφής".
Εμείς εδώ με το δικό μας, ομολογούμε ατελές, πολιτικό ένστικτο δε βλέπουμε καμιά "καταστροφή" απ' αυτές που περιγράφουν οι διάφοροι ειδικοί τρομολόγοι, καταστροφολάγνοι κλπ που δουλειά τους έχουν τη διαμόρφωση της (τρομοκρατημένης) συνείδησης και σκέψης.
H μόνη καταστροφή που βλέπουμε είναι αυτή που ήδη συμβαίνει. Η καταστροφή της μίας και μόνης ζωής που έχουμε εμείς, ο λαός, για να σωθεί ο καπιταλισμός και η χρυσή και λαμπερή ζωή στα παλάτια των πλουσίων.

Οι αγορές, όσο κι αν φυσικά επιθυμούν και επιδιώκουν με κάθε τρόπο τη συνεργασία ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ για να νοιώθουν απόλυτη σιγουριά οι διεθνείς επενδυτές, δε δείχνουν να ανησυχούν σοβαρά από το ενδεχόμενο εκλογής ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ άλλωστε έχει δώσει διαβεβαιώσεις σε όλους τους τόνους ότι θα σεβαστεί τις δανειακές συμβάσεις και ότι θα κάνει ό,τι μπορεί για την ανάκαμψη της οικονομίας, δηλαδή της καπιταλιστικής οικονομίας εντός πλαισίου ΕΕ.
 Το γεγονός μάλιστα ότι ένα σημαντικό κομμάτι της επιχειρηματικότητας(και της μεγάλης) στην Ελλάδα βλέπει τον ΣΥΡΙΖΑ θετικά επιβεβαιώνει τα παραπάνω.

Κανείς φυσικά μέσα σε τέτοιες συνθήκες δε μπορεί να κάνει τον προφήτη, αλλά η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι το σύστημα(όσο κι αν αυτό δεν μπορεί να έχει ενιαία άποψη και έκφραση) αισθάνεται ασφαλές με την προοπτική ΣΥΡΙΖΑ. Ίσως μάλιστα και πιο ασφαλές μέσα στις δοσμένες συνθήκες απ΄ό,τι θα αισθανόταν αν συνεχιζόταν η διακυβέρνηση ΝΔ. Κι αυτό γιατί όπως φαίνεται και η ΝΔ μετά το ΠΑΣΟΚ έχει φάει (για την ώρα) τα ψωμιά της και δεν έχει την αποδοχή του λαού που χρειάζεται για τη λήψη και νέων σκληρών μέτρων.
Το μπαλάκι λοιπόν πάει στο ΣΥΡΙΖΑ που όπως λένε κάποιοι διεθνείς οίκοι και οικονομικοί αναλυτές, "έχει εκσυγχρονίσει τις απόψεις του" και έχει δείξει όλη τη διάθεση και τη θέληση να συνεχίσει την προσπάθεια σωτηρίας της καπιταλιστικής οικονομίας, θεωρώντας τον εαυτό του "παράγοντα σταθερότητας και ομαλότητας" με ό,τι μπορεί αυτό να σημαίνει για το λαό που υποφέρει απ'αυτή τη φρικτή σταθερότητα του βασανισμού και της λεηλασίας του.

Η σκέψη μου πάντως είναι ότι αν πρόκειται να καταρρεύσει το σύμπαν όπως λένε κάποιοι, αυτό θα συμβεί άμεσα, δηλαδή τη Δευτέρα και μάλιστα προ ψηφοφορίας. Είναι γνωστό οτι οι αγορές προεξοφλούν και δεν περιμένουν τα αποτελέσματα μιας εξέλιξης.

Αν όμως δεν συμβεί αυτό, που είναι και το πιθανότερο, ποιος θα ωφεληθεί πολιτικά άραγε;

Κατά τη γνώμη μας ο ΣΥΡΙΖΑ που βέβαια θα κατηγορήσει τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ για επικίνδυνη καταστροφολογία που δεν επιβεβαιώνεται. Κάτι τέτοιο θα δημιουργήσει μια αίσθηση ασφάλειας στους συντηρητικούς ψηφοφόρους και θα τον φέρει πιο κοντά στην αυτοδυναμία, που φαίνεται πλέον να είναι επιθυμητή όχι μόνο από τους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και από ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του συστήματος που νοιώθει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στις δεδομένες συνθήκες η καλύτερη επιλογή γι αυτό.

Ενα άλλο γεγονός που δείχνει προς την ίδια κατεύθυνση είναι και η αναμενόμενη δημιουργία νέου κόμματος από τον Γ.Παπανδρέου. Κάτι τέτοιο μπορεί να φέρει το ΠΑΣΟΚ εκτός Βουλής με αποτέλεσμα οι έδρες του να μοιραστούν με πιο ωφελημένο το πρώτο κόμμα.

Οι εξελίξεις λοιπόν τρέχουν και πολύ σύντομα θα δούμε τι μας περιμένει.

Ένα είναι σίγουρο πάντως.
Οτι ο μόνος που θα μπορούσε να αλλάξει πραγματικά τα πράγματα προς μια άλλη πραγματικά θετική κατεύθυνση, είναι ο ίδιος ο λαός. Όσο ο λαός μένει στη γωνία περιμένοντας και αποδεχόμενος εξελίξεις που έρχονται από πάνω, "η σταθερότητα" και "η ομαλότητα" στην εκμετάλλευση και τη δυστυχία θα συνεχιστεί σχεδόν ανενόχλητη.

Ο ..."τόπος" δεν είναι κοινός και η "Οικονομία" δεν είναι "η Οικονομία μας" αλλά ειναι βέβαια "Οικονομία ΤΟΥΣ". Ειναι η οικονομία που λειτουργεί με σκοπό τα κέρδη των επιχειρήσεων με καύσιμο και μοχλό την εκμετάλλευση των εργαζόμενων.

Ο λαός πρέπει να καταλάβει κάποτε ότι ο κόσμος αυτός είναι χωρισμένος στα δύο και ότι "η σωτηρία" που περιμένουν οι "ειδικοί" δεν είναι η δική μας σωτηρία.
Είναι η σωτηρία των μεγάλων επιχειρήσεων και ομίλων, πράγμα που απαιτεί μεσα στο καπιταλιστικό πλαίσιο την κεφαλή μας επί πίνακι.

Με λίγα λόγια, ο θάνατός μας η ζωή τους, και ανάποδα, ο θάνατός τους η δική μας ζωή.
Λέγεται αλλιώς στην ξύλινη και ταξικός πόλεμος.
Κι όσο περνάει ο καιρός όλο και αγριεύει.

Αναρτήθηκε από Γιώργος Σαρρής

Ξηλώνουν λίγο - λίγο την κυριακάτικη αργία

Ξηλώνουν λίγο - λίγο την κυριακάτικη αργία

Ανοιχτά με τροπολογία τα καταστήματα και στις 28 Δεκέμβρη

Από παλιότερη κινητοποίηση για την αργία της Κυριακής

Και «με το νόμο» θα ανοίξουν τα μαγαζιά την Κυριακή 28 Δεκέμβρη, αφού με τροπολογία που ψηφίστηκε την περασμένη βδομάδα, η κυβέρνηση πρόσθεσε κατ' απαίτηση των επιχειρηματιών του κλάδου, ακόμα μια Κυριακή - την τελευταία του έτους - στις επτά Κυριακές του ν. 4177/2013, για τις οποίες ήδη έχει νομοθετήσει τη λειτουργία των εμπορικών καταστημάτων.
Χαρίζοντας την τελευταία Κυριακή του έτους στα πολυκαταστήματα και τις μεγάλες εμπορικές επιχειρήσεις, η κυβέρνηση συνεχίζει την επίθεση στην κυριακάτικη αργία. Στο μεταξύ, αναμένεται η έκδοση της απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας, που έχει προσωρινά αναστείλει την υπουργική απόφαση για άνοιγμα των καταστημάτων όλες τις Κυριακές του χρόνου σε εννιά τουριστικές περιοχές της χώρας. Με βάση τις τελευταίες εξελίξεις, γίνεται ακόμα σαφέστερο πως όποια κι αν είναι η απόφαση του ΣτΕ, κυβέρνηση και εργοδότες είναι αποφασισμένοι να προχωρήσουν στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και την πλήρη απελευθέρωση του ωραρίου των εμποροϋπαλλήλων.
Στο μεταξύ, άνοιγμα των καταστημάτων πέντε επιπλέον Κυριακές το χρόνο, αποφάσισε η αντιπεριφέρεια Ξάνθης, με την ανοχή της πλειοψηφίας σε ΟΕΒΕ και του Εμπορικό Σύλλογο. Με ανακοίνωσή της, η Γραμματεία Ξάνθης της ΠΑΣΕΒΕ καταγγέλλει τη στάση τους, που δίνει άλλοθι στην αντιπεριφέρεια.
Οπως σημειώνει σε ανακοίνωσή της, «η κατάργηση της Κυριακής αργίας θα οδηγήσει σε νέα αύξηση των λειτουργικών εξόδων των μικρών επαγγελματιών και αυτοαπασχολουμένων που είναι ήδη πνιγμένοι στα χρέη, θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων στο εμπόριο και θα επιταχύνει τη μεταφορά του τζίρου από τα μικρομάγαζα στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους του εμπορίου επιταχύνοντας τον αφανισμό τους».

Ζητείται … «εθνικό θέμα» !

Ζητείται … «εθνικό θέμα» !

Σύμφωνα με το άρθρο 41 παράγραφος 2 του Συντάγματος της Ελλάδας, η Βουλή διαλύεται και πάμε σε βουλευτικές εκλογές, με το … γνωστό πρόσχημα του … «εθνικού θέματος» !

Οι κάπως παλιοί, θυμούνται ότι αυτό (δηλ. το «εθνικό θέμα») ήταν σχεδόν μόνιμα η … Κύπρος !

Γίνονταν πρόωρες εκλογές για να λυθεί το … Κυπριακό !!!

Σήμερα όμως ;

Άντε να το … βρουν !

Γιατί ;

Μα, γιατί, αν αύριο Σάββατο ή το πολύ μεθαύριο Κυριακή, ο μεσιές Σαμαράς (μετά του άλλου … μεσιέ, του Βενιζέλου) καταφέρει και … ανακαλύψει ένα κάποιο «εθνικό θέμα», τότε μπορεί να ζητήσει από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να διαλύσει την Βουλή και να προκηρύξει εκλογές σε είκοσι μέρες !

Γιατί να το κάνει αυτό ;

Αφελής η ερώτηση …

Μα, γιατί, σ΄αυτή τη περίπτωση (σε συνδυασμό με το άρθρο 32 παράγραφος 5 του Συντάγματος και τα αναφερόμενα στο άρθρο 41) τότε η εκλογή Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, θα ξεκινήσει από την αρχή !

Δηλαδή όσα έγιναν στις 17 και 22 του μηνού, ΔΕΝ θα ισχύουν !

Φτού κι από την αρχή, δηλαδή !

Η νέα Βουλή (κυρίως άμα βγει ο Τσίπρας) θα πρέπει να βρει 180 ψήφους στην τρίτη ψηφοφορία (και όχι απλή πλειοψηφία, που ισχύει αν γίνει τη Δευτέρα και η τρίτη ψηφοφορία και δεν βρεθούν οι 180 ψήφοι, οπότε θα προκηρυχτούν εκλογές), ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ !

Είναι ένα … σενάριο και τα παραπάνω !

Για να δούμε …

Κοντός … ψαλμός … αλληλούϊα !
υ.γ.: Μη ρωτήσει κανένας από τους αναγνώστες αυτού του μπλογκ, γιατί να πρέπει να γίνουν τα παραπάνω …
Έξυπνοι είστε, εύκολα καταλαβαίνετε γιατί …

Απεγκλωβισμός, χειραφέτηση

Απεγκλωβισμός, χειραφέτηση

Μόλις μετά τη δεύτερη ψηφοφορία στη Βουλή, ο Αντ. Σαμαράς μίλησε για «τρομοκρατία και λάσπη του δίδυμου Τσίπρα - Καμμένου» και «στην τρίτη ψηφοφορία να αποφύγουμε τον εθνικό κίνδυνο, ο κάθε βουλευτής θα τεθεί ενώπιος ενωπίω με την αγωνία των Ελλήνων και το συμφέρον της πατρίδας. Εκεί ο καθένας θα αναλάβει την ευθύνη της ψήφου του που αυτή θα έχει στη σταθερότητα, στην ομαλότητα και το μέλλον της πατρίδας». «Ακραία κινδυνολογική η δήλωση του πρωθυπουργού», λένε κύκλοι του ΣΥΡΙΖΑ, συμπληρώνοντας: «Ούτε η Βουλή ούτε ο λαός θα δώσουν λευκή επιταγή στον Αντ. Σαμαρά να συνεχίσει τα μνημόνια και να εφαρμόσει τα προαπαιτούμενα της λιτότητας».
Η όξυνση της αντιπαράθεσης ανάμεσα στην κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή την υπόθεση εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας γίνεται με κάμποσα διλήμματα, πολλές κραυγές και καλλιέργεια κινδυνολογίας. «Σταθερότητα ή χάος», «καταστροφή ή ανάπτυξη», «άδικες θυσίες ή ελπίδα ανακούφισης από την ακραία φτώχεια», «συνέχιση των μνημονίων ή έξοδος από τα μνημόνια», «κοινωνική συνοχή ή φόβος και αναταραχή», είναι μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά κάλπικα για το λαό διλήμματα, τα οποία αναπαράγονται και από τους δύο πυλώνες του «νέου διπολισμού» και πάνω στα οποία στήνονται τρομοφοβικά σενάρια και κινδυνολογία με αποδέκτη τους το λαό.
ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ χρεώνουν ο ένας στον άλλο την απροθυμία συνεννόησης ή συναίνεσης, αλληλοκατηγορούμενοι για το ποιος αποσταθεροποιεί την οικονομία και τη χώρα. Στην πραγματικότητα, και οι δύο δίνουν εξετάσεις στην ΕΕ, στις αγορές, στο μεγάλο κεφάλαιο, θέλουν το λαό στη γωνία, τον θέλουν παροπλισμένο να παρακολουθεί τις εξελίξεις, ή, ακόμη περισσότερο, τον τρομοκρατούν, τον εκβιάζουν και τον χειραγωγούν και οι δύο στην αστική πολιτική, στην αποδοχή και ανοχή της πολιτικής διαχείρισης υπέρ του κεφαλαίου, της ΕΕ, στους οποίους δίνουν όρκους πίστης, στην εξουσία των μονοπωλίων που θέλουν να διαχειρίζονται. Βεβαίως, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ έχουν διαφορές ιδεολογικές, ιστορικές, διαφορές σε σχέση με το πώς θα προωθήσουν τους κατά τ' άλλα κοινούς στρατηγικούς στόχους: Τη στήριξη της ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου, τον τρόπο αποπληρωμής του χρέους και επαναδανεισμού της καπιταλιστικής οικονομίας, την εξασφάλιση της εργατικής - λαϊκής συναίνεσης, της λεγόμενης «κοινωνικής συνοχής». Το δίλημμά τους αφορά τη δοσολογία επεκτατικής ή περιοριστικής πολιτικής, τη δοσολογία καρότου και μαστιγίου. Με παγιωμένη τη μη ανάκτηση των απωλειών, τη μη κάλυψη των λαϊκών αναγκών, τη μη ανατροπή του συνολικού αντεργατικού πλαισίου. Διαφορές δυνάμεων της ίδιας όχθης.
Η εργατική τάξη, ο λαός δεν μπορεί και δεν πρέπει να εγκλωβίζονται στις συμπληγάδες που έχουν στήσει οι δύο «μονομάχοι του νέου διπολισμού», ούτε να βασίζονται σε επιλογές αναζήτησης της λύσης των προβλημάτων τους στη λογική του μικρότερου κακού. Ας αναλογιστούν. Γιατί η μεγάλη δύναμη που έδωσαν λαϊκοί άνθρωποι στον ΣΥΡΙΖΑ δεν εκφράστηκε με τη συμβολή του στην ανάπτυξη της πάλης, όταν μάλιστα εμφανίζεται ως ορκισμένη αντικυβερνητική δύναμη; Μονόδρομος είναι η χειραφέτησή τους από τα κόμματα της συγκυβέρνησης, τον ΣΥΡΙΖΑ, όλα τα κόμματα του ευρωμονόδρομου. Χρειάζονται ενισχυμένο ΚΚΕ, γιατί είναι η μοναδική δύναμη που αντιπαλεύει το κεφάλαιο, τα μονοπώλια, την ΕΕ και τις κυβερνήσεις τους. Η ενίσχυσή του αφαιρεί όπλα από τον αντίπαλο, τον αποδυναμώνει, ενισχύει τη δύναμη του λαού στο κίνημα, συμβάλλει στην οργάνωση της λαϊκής συμμαχίας, στην προοπτική της πάλης για την εργατική, λαϊκή εξουσία.

Ο καπιταλισμός σκοτώνει

Ο καπιταλισμός σκοτώνει

Μια έκθεση ερευνητών του Κέμπριτζ, που προφανώς δεν ήθελε να καταφερθεί ενάντια στο καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα, τελικά συνέβαλε στο να καταδείξει πως αυτό τσακίζει και καταδικάζει στην εξαθλίωση ακόμα και το θάνατο τα λαϊκά στρώματα. Συγκεκριμένα, οι ερευνητές σημείωσαν ότι τα προγράμματα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου συνέβαλαν στην αποδυνάμωση των συστημάτων Υγείας και όξυναν την έλλειψη πόρων στη Γουινέα, στη Σιέρα Λεόνε και τη Λιβερία, χώρες που χτυπήθηκαν από τον αιμορραγικό ιό «Εμπολα», και ήδη μετράνε πάνω από 6.900 νεκρούς και 18.600 ασθενείς σε διάστημα ενός χρόνου. Τα προγράμματα αυτά την περίοδο 2009 - 2012, που είχαν τις συγκεκριμένες επιπτώσεις, δεν επιβλήθηκαν από το «κακό ΔΝΤ», αλλά εφαρμόστηκαν σε συνεργασία με τις ντόπιες αστικές κυβερνήσεις που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των πλουτοκρατών. Γιατί σε αυτές τις χώρες, με τους εξαθλιωμένους λαούς, υπάρχει τεράστιος πλούτος που παράγουν οι εργαζόμενοι όπως και φυσικοί πόροι, ορυκτά, πολύτιμοι λίθοι, που ιδιοποιούνται όπως και τα δάνεια της «βοήθειας» οι καπιταλιστές. Αυτή είναι και η αιτία της ανυπαρξίας στοιχειωδών υποδομών που ισχύει βέβαια μόνο για τη φτωχολογιά. Αποδεικνύεται έτσι ότι ο καπιταλισμός είναι αυτός που σκοτώνει και όχι γενικά κάποια «απρόσωπα» προγράμματα διεθνών οργανισμών. Η όσο πιο γρήγορη συνειδητοποίηση αυτού από τους λαούς στην Αφρική και σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, συμπεριλαμβανομένης και της χώρας μας, είναι η πρώτη προϋπόθεση για να οργανωθεί η πάλη των λαϊκών στρωμάτων ενάντια στους δυνάστες τους.

Τι πρότυπα πλασάρουν στα παιδιά;

Τι πρότυπα πλασάρουν στα παιδιά;

Ερωτήματα και προβληματισμός έχουν εκφραστεί αρκετές φορές για το πνεύμα και το περιεχόμενο των δράσεων που περιλαμβάνονται στο λεγόμενο «κοινωνικό σχολείο», που εφαρμόζει από φέτος το υπουργείο Παιδείας. Μια τέτοια περίπτωση, που προκάλεσε έντονη διαμαρτυρία, είναι η εκδήλωση που έγινε για τον Αθλητισμού στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Γλυκών Νερών, όπου, εκτός από στελέχη του υπουργείου Παιδείας, βρέθηκε να μιλήσει για τις αξίες και τα ιδεώδη του Αθλητισμού η αθλήτρια του στίβου Φανή Χαλκιά, που τιμωρήθηκε με διετή αποκλεισμό από όλες τις αθλητικές διοργανώσεις λόγω χρήσης απαγορευμένου ισχυρού αναβολικού. Εύλογη η διαμαρτυρία του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης «Περικλής», που σχολιάζει καυστικά ότι «στο "κοινωνικό σχολείο" θέση έχει και ο πρωταθλητισμός της "ντόπας"», προσθέτοντας: «Κι όχι μόνο φέρνουν τους ντοπαρισμένους "αθλητές" στα σχολεία και τους πλασάρουν ως παραδείγματα προς μίμηση, αλλά φέρνουν και μια "αθλήτρια" η οποία ακροβατεί ανάμεσα στον εθνικισμό και τον ρατσισμό»...