ΚΑΘΑΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ 19-2 ΕΚΔΡΟΜΗ στη ΣΑΜΑΡΙΝΑ

ΚΑΘΑΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ   19-2

       ΕΚΔΡΟΜΗ στη ΣΑΜΑΡΙΝΑ

Τιμη  25ευ
αναχωρηση  6.15πμ
απο ΕΠΙΣΚΟΠΙΑΝΑ

ΕΞΩΡΑΙΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΙΑΝΩΝ-ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ

ΑΠΕΡΓΙΑ την Παρασκευή 12 Γενάρη 10 το πρωί στο Σαρόκο.

Την Τρίτη 9 Γενάρη 2018, πραγματοποιήθηκε συνεδρίαση του ΔΣ του Κερκυραϊκού Συνδέσμου Ιδιωτικών Υπαλλήλων με την συμμετοχή εργαζόμενων-μελών του Σωματείου μας. Βασικό θέμα της συζήτησης ήταν η οργάνωση της πάλης ενάντια στα νέα αντεργατικά-αντιλαϊκά μέτρα που ετοιμάζεται να φέρει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, για λογαριασμό των μεγάλων αφεντικών, που περιλαμβάνονται στο πολυνομοσχέδιο της τρίτης αξιολόγησης. Μία από τις απαιτήσεις των μεγάλων αφεντικών είναι ουσιαστικά η απαγόρευση του δικαιώματος στην απεργία και ο περιορισμός της συνδικαλιστικής δράσης, ώστε να επιβληθεί σιγή νεκροταφείου από άκρη σ' άκρη σε όλη την χώρα, για να αυγατίζουν τα κέρδη τους μια χούφτα παράσιτα, για να έρθει η "ανάπτυξή" τους!

Παράλληλα, καταγγέλθηκε ο ξεδιάντροπος τρόπος με τον οποίο τα τσιράκια της μεγαλοεργοδοσίας, ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, βάζουν πλάτη για να περάσουν και αυτά τα μέτρα. Έτσι, η ξεπουλημένη πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ και της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας (ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑΕ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ), απέρριψαν το αίτημα σωματείων που συσπειρώνονται στο Π.Α.ΜΕ. για άμεση απάντηση με προκήρυξη απεργίας. Στην ίδια ρότα και η πλειοψηφία της Διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Κέρκυρας, η οποία σφυρίζει αδιάφορα βάζοντας κι αυτή πλάτη, για να περάσουν τα σχέδια των μεγάλων αφεντικών, σκάβοντας παράλληλα τον λάκκο που προσπαθούν να χώσουν τους εργαζόμενους, ακόμα πιο βαθειά!

Αν νομίζουν ότι οι εργαζόμενοι θα μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια και θα επιτρέψουμε να μας αφαιρέσουν και το τελευταίο όπλο που έχουμε, κάνουν πολύ μεγάλο λάθος! Δικαιώματα που κατακτήθηκαν με ποταμούς αίματος, όπως αυτό της απεργίας, ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΤΑ ΠΑΡΟΥΝ! ΘΑ ΤΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ ΜΕ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΚΟΣΤΟΣ!

Καλούμε όλους τους εργαζόμενους, όλον τον λαό του νησιού μας να συμμετέχει μαζικά στην ΑΠΕΡΓΙΑ της Παρασκευής 12 Γενάρη και στην συγκέντρωση που θα πραγματοποιηθεί στις 10 το πρωί στο Σαρόκο.

ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ ΜΑΧΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ
ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ, ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ!

Η απόδραση των Βούρλων - 2. Περίπτωση Μπεζεντάκου (1932)

Παρ' ότι σκοπός μας είναι να μιλήσουμε για την απόδραση των Βούρλων, σε μια μεγάλη εισαγωγή που ξεκίνησε χτες και που δεν θα τελειώσει ούτε σήμερα (αν επρόκειτο για σχολική έκθεση, θα τραβούσε τα μαλλιά του ο καθηγητής), προσπαθούμε να καταρρίψουμε τον συχνά προβαλλόμενο ισχυρισμό (ακόμη και κάποιων εκ των δραπετών!) ότι η θέση του ΚΚΕ ήταν αντίθετη στην εν λόγω απόδραση. Χτες, λοιπόν, μιλήσαμε για την απόδραση εννέα κρατουμένων στις φυλακές Συγγρού, που το ίδιο το κόμμα οργάνωσε το 1931.

Θα μπορούσε κανείς να αντιτείνει ότι τότε το κόμμα ενήργησε κατ' αυτόν τον τρόπο επειδή ανάμεσα στους δραπέτες βρίσκονταν ο γενικός του γραμματέας Ανδρόνικος Χαϊτάς και κάποια μέλη τού πολιτικού του γραφείου και της κεντρικής του επιτροπής. Σήμερα, λοιπόν, θα δούμε άλλη μια απόδραση που οργάνωσε το κόμμα από τις ίδιες φυλακές, αυτή την φορά για ένα μόνο άτομο, το οποίο όχι μόνο ήταν απλό μέλος του αλλά μέχρι λίγο πριν διαφοροποιόταν ιδεολογικά από την επίσημη κομματική ιδεολογία.

Πρωτοσέλιδο Ριζοσπάστη, 5/3/1932: Ρεπορτάζ για την απόδραση Μπεζεντάκου λίγη ώρα μετά την απόδραση

Πρωτοσέλιδο Ριζοσπάστη, 6/3/1932: Πιστοποίηση ότι η απόδραση έγινε "ύστερα από απόφαση του Π.Γ."

Πάμε πίσω, στο 1931. Η Κομμουνιστική Διεθνής έχει ορίσει την 1η Αυγούστου, ημέρα κατά την οποία κηρύχθηκε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, ως αντιπολεμική ημέρα. Ετούτη την χρονιά, το ΚΚΕ συνδέει αυτή την ημέρα και με την αντιφασιστική πάλη, καταγγέλλοντας την δράση φασιστικών οργανώσεων και τις αυξημένες παραγγελίες πολεμικού υλικού εκ μέρους της κυβέρνησης Βενιζέλου. Οι αρχές απαγορεύουν ρητά οποιαδήποτε εκδήλωση, οποιαδήποτε συγκέντρωση. Όλες οι δυνάμεις τού κρατικού κατασταλτικού μηχανισμού (πεζά τμήματα, μηχανοκίνητα, έφιππα) βρίσκονται από το πρωί στους δρόμους των πόλεων όλης της χώρας, καταλαμβάνοντας νευραλγικά σημεία. Σύμφωνα με την εφημερίδα Ακρόπολις, έχει δοθεί διαταγή "όπως τυφεκίζεται επί τόπου πας κομμουνιστής, αποπειρώμενος να εκδηλώση τα αισθήματά του".Αυτή η κινητοποίηση συντελεί αποφασιστικά στο να μη γίνει σχεδόν καμμιά μεγάλη διαδήλωση ή απλή εκδήλωση οπουδήποτε. Μόνη εξαίρεση οι Σέρρες, όπου η χωροφυλακή συγκρούεται με καμμιά εκατοστή διαδηλωτές, με αποτέλεσμα τον θάνατο ενός χωροφύλακα και την σύλληψη δεκάδων πολιτών.

Στην Δραπετσώνα, οι κομμουνιστές έχουν οργανώσει συγκέντρωση σε ένα καφενείο. Η χωροφυλακή αποκλείει την περιοχή και απαγορεύει την προσέγγιση σε όλους. Ο κομμουνιστής εργάτης Κώστας Σαρίκας προσπαθεί να διασπάσει τον κλοιό και ο χωροφύλακας Γεώργιος Γυφτοδημόπουλος τον συλλαμβάνει και τον οδηγεί στον σταθμό χωροφυλακής Ταμπουρίων ως "ύποπτον δια την διενέργειαν ταραχών". Το επεισόδιο γίνεται αντιληπτό από τρεις συντρόφους τού Σαρίκα, οι οποίοι στήνουν καρτέρι λίγο παρακάτω για να τον ελευθερώσουν. Ο Γυφτοδημόπουλος τους παίρνει χαμπάρι και τραβάει το όπλο του. Όμως έχουν και οι άλλοι όπλα. Στην σύντομη ανταλλαγή πυροβολισμών που ακολουθεί, ο χωροφύλακας πέφτει νεκρός.

Η αστυνομία εξαπολύει πογκρόμ για να συλλάβει τους δράστες. Σύμφωνα με ανακοίνωσή της, καταζητούνται ως άμεσα εμπλεκόμενοι οι Κων/νος Σαρίκας, Μιχαήλ Μπεζεντάκος, Μόσχος Δουλγέρης και Αβραάμ Δερβίσογλου. Παράλληλα, όμως, αναζητεί και τους "ηθικούς αυτουργούς", δηλαδή τους διοργανωτές της εκδήλωσης, άλλους πέντε κομμουνιστές. Συλλαμβάνονται άπαντες, με τελευταίο τον Μιχάλη Μπεζεντάκο, ο οποίος κρυβόταν σε μια σκηνή στην Μαγκουφάνα (Μαρούσι). Ο Μπεζεντάκος παίρνει την ευθύνη πάνω του, ομολογώντας ότι αυτός πυροβόλησε τον χωροφύλακα, χαλώντας τα σχέδια της αστυνομίας που ήθελε να κατηγορήσει για φόνο και τους άλλους δυο που ήσαν μαζί του. Μετά την ομολογία του, ο Μπεζεντάκος οδηγείται στις φυλακές Συγγρού και η δίκη του ορίζεται για τον Απρίλιο του 1932.

Ας κάνουμε εδώ μια στάση, να πούμε δυο λόγια για τον πρωταγωνιστή της ιστορίας μας. Ο Μιχάλης Μπεζεντάκος (ή Μπεζαντάκος) ήταν ένας δεκαεννιάχρονος εργάτης, γεννημένος το 1912 στην Πάνιτσα του Γυθείου. Η οικογένειά του μετακόμισε στα Ταμπούρια κι αυτός έπιασε νωρίς δουλειά σε εργοστάσιο βελονοποιίας. Από μικρός ασπάστηκε τον κομμουνισμό και εντάχθηκε σε μια οργάνωση αρχειομαρξιστών (τροτσκιστών). Κάποιοι λένε ότι το 1929 αποχώρησε από την οργάνωση αυτή και εντάχθηκε στο ΚΚΕ και κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν ότι αυτή η μεταστροφή του έγινε μέσα στην φυλακή, όπου τον προσέγγισαν άλλοι κρατούμενοι μέλη του ΚΚΕ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι την εποχή που βρίσκεται στην φυλακή, ο Ριζοσπάστης δημοσιεύει δήλωσή του με την οποία αποκηρύσσει τον τροτσκισμό και συντάσσεται με το ΚΚΕ. Όπως και νά 'χει πάντως, ο Μπεζεντάκος δεν είναι σημαίνον μέλος του κόμματος.

Η απόδραση του "δολοφόνου κομμουνιστή" γίνεται πρωτοσέλιδο στην Μακεδονία της επόμενης μέρας.

Παρά ταύτα, όταν γίνεται σαφές ότι ο νεαρός υπόδικος θα καταδικαστεί σε θάνατο και θα εκτελεστεί, το κόμμα ζητάει από τους άλλους κρατούμενους κομμουνιστές να επεξεργαστούν ένα σχέδιο απόδρασης. Πρώτο βήμα αυτού του σχεδίου είναι να προσποιηθεί ο Μπεζεντάκος τον άρρωστο. Τότε προθυμοποιούνται δυο άλλοι κομμουνιστές κρατούμενοι, ο μετέπειτα βουλευτής Βασίλης Νεφελούδης και ο διευθυντής σύνταξης του Ριζοσπάστη Παράσχος Μαρμαρέλης, να πάρουν τον Μπεζεντάκο στο κελί τους για να τον περιποιούνται. Άλλο που δεν ήθελε η διοίκηση των φυλακών.

Η πρεμούρα να αλλάξει κελί ο δήθεν άρρωστος Μπεζεντάκος έχει την εξήγησή της. Οι δυο σύντροφοι θα βοηθήσουν τον νεαρό να αποδράσει. Έχουν προσέξει ότι ο τοίχος του μπάνιου είναι σε κάποιο σημείο έντονα μουχλιασμένος, σημάδι ότι η υγρασία τον έχει διαβρώσει. Ο Μπεζεντάκος υποτίθεται ότι έχει πυρετό, οπότε χρειάζεται συνέχεια νερό. Μόνο που αυτό το νερό δεν το πίνει αλλά το χύνει στον τοίχο, επιτείνοντας την διάβρωση. Όσο περνούν οι μέρες, τόσο η κατάσταση του "άρρωστου" επιδεινώνεται. Σιγά-σιγά αρχίζει να μην έχει δυνάμεις να παρίσταται στα προσκλητήρια και να μένει κουκουλωμένος στο στρώμα του. Έτσι, όταν το βράδυ της 4ης Μαρτίου 1932 δεν δίνει παρών στο προσκλητήριο, αρκεί μια ματιά του φύλακα μέσα από τα κάγκελα για να διαπιστωθεί ότι ο κρατούμενος είναι κουκουλωμένος στο κελί του.

Εκείνο που δεν μπορεί να δει ο φύλακας είναι ότι κάτω από τις κουβέρτες υπάρχουν ξύλα, που έχουν κουβαλήσει ο Νεφελούδης με τον Μαρμαρέλη. Ο Μπεζεντάκος βρίσκεται κλεισμένος στο λουτρό και σκάβει τον διαβρωμένο τοίχο. Η δουλειά προχωράει αργά για να μη προκαλείται θόρυβος αλλά κάποια στιγμή, περασμένα μεσάνυχτα προ πολλού, η τρύπα ανοίγει και ο κρατούμενος πηδάει στον δρόμο. Από την πτώση χτυπάει στο κεφάλι αλλά τον περιμαζεύουν τα μέλη του ΚΚΕ που τον περιμένουν, τον βάζουν σε αυτοκίνητο και τον φυγαδεύουν. Η απόδρασή του θα γίνει αντιληπτή μετά τις 10 το επόμενο πρωί, όταν κάποιος φύλακας θα ανακαλύψει την τρύπα στον τοίχο.

Όταν το κυνηγητό για την ανακάλυψη του δραπέτη αποδείχθηκε ατελέσφορο, οι αρχές επικήρυξαν την σύλληψη ή την εκτέλεσή του με το μυθώδες για την εποχή ποσό των 20.000 δραχμών. Μάταιος κόπος. Ο Μπεζεντάκος έχει ήδη επιβιβαστεί στο πλοίο Ίλιτς και έχει φύγει για την Σοβιετική Ένωση. Εκεί θα δουλέψει σε εργοστάσιο αυτοκινήτων ως το 1936, οπότε και θα αναχωρήσει για Ισπανία, προκειμένου να ενταχθεί στις Διεθνείς Ταξιαρχίες (13η Ταξιαρχία, Τάγμα Δημητρώφ, Λόχος Ρήγας Φερραίος / Νίκος Ζαχαριάδης) και να πολεμήσει κατά των φασιστών του Φράνκο. Εκεί άφησε την τελευταία του πνοή (*).

Φωτογραφία από το πρωτοσέλιδο του Ριζοσπάστη της 5ης Μαρτίου 1932:
Ο τοίχος της φυλακής με εμφανή δεξιά την τρύπα που άνοιξε ο Μπεζεντάκος

Από εκείνη την απόδραση "κέρδισαν" οι μεν Νεφελούδης και Μαρμαρέλης δίμηνη παράταση της ποινής τους για συνέργεια ο δε φύλακας Πέτρος Κυριακόγγωνας εξάμηνη αργία για βαρειά αμέλεια. Αίσθηση προκάλεσε η δήλωση του τελευταίου, ο οποίος βρισκόταν εκεί και κατά την απόδραση των εννιά τον προηγούμενο χρόνο: "Τι χρειαζόμαστε εμείς; Άμα πάρει απόφαση το Πολιτικό Γραφείο να δραπετεύσουν οι κομμουνιστές, όλοι θα αποδράσουν". Πολλά χρόνια αργότερα, ο Πάνος Τζαβέλλας θα γράψει και θα τραγουδήσει το αγαπημένο τραγούδι των κομμουνιστών "Μπεζεντάκος" (ή "Οι αστοί τρομάξανε"), εμπνευσμένο από την απόδραση.

-----------------------------------------------------------
(*) Για τον θάνατο του Μπεζεντάκου δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία. Έτσι, κάποιοι ισχυρίζονται ότι ο Μπεζεντάκος δεν πήγε ποτέ στην Ισπανία αλλά έπεσε θύμα των "σταλινικών εκκαθαρίσεων" ως πρώην τροτσκιστής και πέθανε εξόριστος κάπου στην Σιβηρία. Δυστυχώς γι' αυτούς, υπάρχουν φωτογραφίες του από την Ισπανία με συμπολεμιστές του. 

7 γραμμές άμυνας της κυβέρνησης – όταν το βαθύ ΠΑΣΟΚ συναντά τα γαλάζια fake news

 

10-01-2018

Μια άλλη γραμμή άμυνας είναι πως ασκήθηκε μπούλινγκ (με βαθύ “λι”) και σεξισμός απένατι στην Αχτσιόγλου και τη Φωτίου που είναι γυναίκες. Αν είναι έτσι, την άλλη φορά, να πάνε μόνο Παμίτισσες για έφοδο στο γραφείο της υπουργού, για να τελειώνει και αυτό το “επιχείρημα”.

Σφυροδρέπανος
 

Η πρώτη γραμμή άμυνας της κυβέρνησης και του επικοινωνιακού της μηχανισμού, ήταν πως οι διαδηλωτές δεν είχαν διάθεση για διάλογο. Σε αντίθεση πχ με τη διάθεση που έδειχναν τα κατεβασμένα ρολά του υπουργείου ή σε άλλες περιπτώσεις τα χημικά κι η καταστολή ενάντια στις διαδηλώσεις.
Η δεύτερη γραμμή άμυνας ήταν πως οι διαδηλωτές δεν ήταν ευγενικοί, προξένησαν ζημιές στο κτίριο και έκαναν “μπούλινγκ”, δηλ εκφοβισμό της υπουργού. Αυτό θυμίζει λίγο Γκοσινικές καταστάσεις από Αστερίξ και την ατάκα των Ρωμαίων για τους Γαλάτες: “ορίστε, έρχεσαι, τους κατακτάς, τους σφάζεις, τους καταπιέζεις, κι ύστερα αυτοί χωρίς κανένα λόγο ξεσηκώνονται εναντίον σου και σε τουλουμιάζουν…” Και προπαντός δεν είναι ευγενικοί και δε δείχνουν γαλατική ευγένεια…


(-Αστερίξ, μπορώ να τους δείξω κι εγώ πόσο ευγενικός είμαι;)

Η τρίτη γραμμή άμυνας είναι ότι εκτός από μπούλινγκ (που ενδείκνυται να προφέρεται με βαθύ “λι“) έκαναν και σεξιστική επίθεση ενάντια στην Αχτσιόγλου και τη Φωτίου που είναι γυναίκες. Αν είναι έτσι, την επόμενη φορά, να πάνε μόνο Παμίτισσες για έφοδο στο γραφείο της υπουργού, για να τελειώνουμε και με αυτό το “επιχείρημα”. Δεν μπορεί το υπαρκτό ζήτημα του σεξισμού στην κοινωνία να γίνεται ασπίδα για το ξέπλυμα και την υπεράσπιση της πιο βρώμικης, κυβερνητικής πολιτικής, που μεταξύ άλλων τσακίζει τα δικαιώματα των γυναικών και των μητέρων.



Η τέταρτη γραμμή άμυνας είναι πως το ΠΑΜΕ κάνει κινήσεις εντυπωσιασμού και σόου για τις κάμερες. Μάλλον έχουν μάθει να κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια, από τον καιρό που ήταν στην αντιπολίτευση κι έδιναν ανέξοδα σόου, με το βλέμμα στην κάμερα και τις ζεστές κυβερνητικές θέσεις.

Την πέμπτη γραμμή άμυνας την έδωσε σήμερα το πρωί ο Νεφελούδης, λέγοντας πως η διάταξη για τις απεργίες δεν είναι μείζονος σημασίας. (Υπενθυμίζουμε πως πρόκειται για το ίδιο στέλεχος της κυβέρνησης που μεταξύ άλλων είχε συγκρίνει τα τρακτέρ των αγροτών που κατέβαιναν στην κυβέρνηση με τανκς). Αφού δεν είναι και τόσο σημαντικό, λοιπόν, γιατί δεν την αποσύρουν; Μήπως γιατί έχουν συγκεκριμένες “μη σημαντικές” δεσμεύσεις;

Η έκτη γραμμή άμυνας λέει πως το ΠΑΜΕ και όλοι όσοι απεργούν ή αντιδρούν στην κυβερνητική πολιτική δεν υπερασπίζονται καλά τα ταξικά τους συμφέροντα (σε αντίθεση με το ΣΕΒ), γιατί θα έπρεπε να στηρίζουν ή -το πολύ- να πιέζουν την κυβέρνηση, για να την βοηθήσουν να ενισχύσει τις συλλογικές διαπραγματεύσεις… Με άλλα λόγια, η ανεπτυγμένη ταξική συνείδηση δεν κρίνεται από τις απεργίες και τους αγώνες που δίνει κανείς, αλλά από τη στήριξη που δίνει στην κυβέρνηση, που πολεμάει το ΣΕΒ και τα μεγάλα συμφέροντα. Αν τα τελευταία επαινούν καμιά φορά την κυβέρνηση και την πολιτική της, το κάνουν για να μας ρίξουν στάχτη στα μάτια και να σπείρουν τη διχόνοια ανάμεσά μας…

Η έβδομη γραμμή είναι αυτή της επιλεκτικής αμνησίας: ναι αλλά δεν τα κάνατε αυτά, όταν ήταν η Δεξιά στην κυβέρνηση. Αν απαντήσει κανείς πως η ΝΔ δεν τόλμησε να φέρει όλους τους αντιλαϊκούς νόμους που έφεραν αυτοί, είναι σα να παίζει το παιχνίδι τους, και να παραδέχεται πως τότε οι αντιδράσεις ήταν αναιμικές -που προφανώς δεν ισχύει. Αν πάλι τους παραθέσει ενδεικτικά ένα βίντεο από τη συμβολική κατάληψη του Υπουργείου επί Βρούτση, τις συλλήψεις και τις δίκες που κουβαλάνε από τότε 35 συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, τους αρκεί ως απάντηση; Ή μήπως κι αυτό έγινε για να το τραβήξουν οι τηλεοπτικές κάμερες;

Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε επί μακρόν, αλλά δε θα πρόσθετε κάτι περισσότερο στην ουσία του πράγματος. Η ουσία είναι πως οι γραμμές άμυνας της κυβέρνησης συναντάνε τη γνωστή επιχειρηματολογία του παλιού, κακού ΠΑΣΟΚ (“αριστερός ψάλτης της Δεξιάς”, “θέλετε να έρθει ο Κούλης”) για τη ΝΔ που ψηφίζει με χέρια και με πόδια ό,τι αντιλαϊκό νομοσχέδιο φέρνουν στη Βουλή. Και φυσικά τα “λατρεμένα” fake news (βανδαλισμοί, μπούλινγκ, κοκ) του Άδωνη και των επίδοξων μιμητών του.

Αν το κυβερνών κόμμα έβαζε με τον ίδιο ζήλο “κόκκινες γραμμές” απέναντι στην πολιτική των Σαμαροβενιζέλων -όπως τους αποκαλούσε- του ΔΝΤ και τη ΕΕ αντί να την συνεχίζει, αυτές οι γραμμές άμυνας θα της ήταν περιττές. Από τη στιγμή που διάλεξε όμως το ρόλο του γρήγορου πιστολιού για το κεφάλαιο και τις απαιτήσεις του -ρόλος που θαρρείς πως γράφτηκε στα μέτρα του και του ταιριάζει- δεν μπορεί παρά να αναμασήσει τις ίδιες, χιλιοπαιγμένες ατάκες των προκατόχων του, στο ίδιο ανιαρό έργο.

 http://www.katiousa.gr

Το ΠΑΜΕ έσπασε τις πόρτες του Υπουργείου Εργασίας…

        

Δεν φάνηκε στην Αχτσιόγλου και στην Φωτίου κόσμια η εισβολή του ΠΑΜΕ στο Υπουργείο Εργασίας! Δεν φάνηκε λογικό στην Αχτσιόγλου και στην Φωτίου το σπάσιμο των πορτών του Υπουργείου!

Δύο μέτρα και δύο σταθμά για τις κατά φαντασίαν Αριστερές Αχτσιόγλου και Φωτίου! Λίγες ημέρες πριν ο εισαγγελέας και τα ΜΑΤ της Αχτσιόγλου και της Φωτίου εισέβαλαν σε σπίτια εργαζομένων που έχουν απολυθεί παράνομα ακόμα και με τον αστικό νόμο και τους συνέλαβαν μπροστά στα μάτια των παιδιών τους!

Εκνευρίστηκαν η Αχτσιόγλου και η Φωτίου που το ΠΑΜΕ δεν πήγε στην πόρτα τους κρατώντας τριαντάφυλλα αλλά έσπασε τις κλειστές πόρτες πίσω από τις οποίες οι Αριστεροί κέρβεροι των πλουτοκρατών επεξεργάζονταν την κατακρεούργηση της εργατικής τάξης! Δεν μας λένε η Αχτσιόγλου και η Φωτίου, αφού δεν άντεξαν την εισβολή του ΠΑΜΕ στο Υπουργείο, πως θα αισθάνονταν άμα εισέβαλαν οι χωροφύλακες και οι εισαγγελείς στο σπίτι τους για να τις συλλάβουν επειδή αγωνίζονταν για την εργασία τους;!

Χαρίδημος Πένσας

Προκλητικός εξωραϊσμός

Πηγή: Eurokinissi

Αν προκαλεί μια φορά το πολυνομοσχέδιο - φωτιά της κυβέρνησης, με τα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα της τρίτης «αξιολόγησης», ο τρόπος που η κυβέρνηση επιχειρεί να το προπαγανδίσει και να το εξωραΐσει, ξεπερνά κάθε όριο.

Απ' αυτήν τη σκοπιά, ξεχωρίζει η ομιλία του πρωθυπουργού στο προχτεσινό Υπουργικό Συμβούλιο, όπου εμφάνισε την προσδοκώμενη από το κεφάλαιο «επιστροφή της χώρας στις αγορές χρήματος μετά τον ερχόμενο Αύγουστο» ως «δικαίωση των θυσιών του ελληνικού λαού», διανθισμένη με διάφορα νούμερα που δείχνουν «αλλαγή του κλίματος» στην οικονομία, μετά από δέκα σχεδόν χρόνια καπιταλιστικής κρίσης.

Ακόμα πιο προκλητικά, η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι ο σχεδιασμός της «επόμενης μέρας» για το κεφάλαιο λαμβάνει υπόψη «όχι μόνο τα οικονομικά μεγέθη, τα δημοσιονομικά μεγέθη, αλλά και την κοινωνία και τις ανάγκες της», όπως είπε ο πρωθυπουργός, και ότι τάχα με την πολιτική της δεν θα ευημερούν μόνο οι αριθμοί, αλλά και οι άνθρωποι. Πρόκειται για ξετσίπωτη κοροϊδία.


Η ...έγνοια τους για τις «κοινωνικές ανάγκες» εξαντλείται σε μέτρα αναδιανομής της φτώχειας την οποία γεννούν η καπιταλιστική εκμετάλλευση και η αντιλαϊκή πολιτική τους. Τέτοια είναι το «Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης» και άλλες ψευτοπαροχές, που κατοχυρώνουν τη φτώχεια ως «κανονικότητα», και παράλληλος στόχος τους είναι να χαμηλώσει κι άλλο ο πήχης της απαιτητικότητας για τα λαϊκά στρώματα.

Ταυτόχρονα, παρουσιάζουν τη «μαγική εικόνα» ότι η πολιτική τους μπορεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα: Τα δικαιώματα και τις ανάγκες των εργαζομένων και του λαού με τις «ανάγκες» των επιχειρηματικών ομίλων, την ανάκαμψη της κερδοφορίας τους. Αυτή όμως απαιτεί ένταση της εκμετάλλευσης, τσάκισμα αυτοαπασχολούμενων επαγγελματιών και φτωχών αγροτών. Αυτό επιβεβαιώνουν όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που έχει συμφωνήσει η κυβέρνηση και τα οποία επεκτείνονται βαθιά στην «επόμενη μέρα».

Παράλληλα, εντείνεται η προσπάθεια της κυβέρνησης να συστρατεύσει ή τουλάχιστον να αποσπάσει την ανοχή του λαού στους σχεδιασμούς του κεφαλαίου. Χαρακτηριστική γι' αυτό είναι η αποστροφή του πρωθυπουργού ότι οι ψευτοπαροχές που παρουσιάζει ως «κοινωνικό κράτος» και οι προσδοκίες που καλλιεργεί για αύξηση εισοδημάτων μετά τα μνημόνια, αποτελούν «το κλειδί για την ενίσχυση μιας μεγάλης κοινωνικής συμμαχίας με τα στρώματα που θέλουμε προνομιακά να εκφράζουμε και να εκπροσωπούμε».

Η κυβέρνηση αντιπαραθέτει τα εφάπαξ «κοινωνικά μερίσματα» στις μόνιμες απώλειες μισθών και δικαιωμάτων, για να πείσει ότι η πολιτική της είναι ...ταξική υπέρ των εργαζομένων! Κι όλα αυτά, την ώρα που ετοιμάζεται να ψηφίσει νέα εμπόδια στην απεργία, που σε συνδυασμό με άλλα μέτρα κάνουν την εργοδοσία πιο επιθετική απέναντι στους εργαζόμενους. Χώρια που οι περικοπές και οι μόνιμοι «κόφτες» σε μισθούς και συντάξεις ισχύουν στο διηνεκές, με νόμους της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων.

Να λοιπόν ποια είναι η «μεροληψία» υπέρ των αδυνάτων που επικαλείται η κυβέρνηση, στην προσπάθειά της να «ενώσει τις κοινωνικές δυνάμεις σε έναν ενιαίο αναπτυξιακό σχεδιασμό», να υποτάξει δηλαδή το λαό στο σχεδιασμό του κεφαλαίου.

Τον ίδιο ρόλο υπηρετούν και οι κυβερνητικές εξαγγελίες για «καταπολέμηση της διαφθοράς» και «απόδοση δικαιοσύνης για όλα όσα συνέβησαν στο παρελθόν, πλήγωσαν τη χώρα και την οδήγησαν στην χρεοκοπία». Κορόνες που αποσκοπούν - πέρα από λογής λογής «ξεκαθαρίσματα» - στο να βγάλουν «λάδι» το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα, καλλιεργώντας την αυταπάτη ενός «δίκαιου» καπιταλισμού και μιας «υγιούς» καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Πρόκειται για δηλητηριώδη προπαγάνδα, με στόχο να παραλύσει τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, να παρατείνει τη στάση ανοχής και αναμονής, που λειτουργεί σε βάρος τους.

«Αντίδοτο» είναι η δράση που ξεδιπλώνουν από χτες σε όλη την Ελλάδα ταξικά συνδικάτα, Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα. Κινητοποιήσεις που δίνουν αποφασιστική απάντηση στα νέα αντιλαϊκά μέτρα και στην προσπάθεια της κυβέρνησης να τα νομοθετήσει «χωρίς να βραχεί», με τα άλλα αστικά κόμματα να στηρίζουν επί της ουσίας το στόχο της καπιταλιστικής ανάπτυξης και τις αντιλαϊκές της προϋποθέσεις.

Αυτές οι αγωνιστικές πρωτοβουλίες, με μεγάλο σταθμό την απεργία Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων και συνδικάτων την Παρασκευή, δείχνουν την πραγματική διέξοδο για τους εργαζόμενους και το λαό: Την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, το δυνάμωμα της Κοινωνικής Συμμαχίας, την πάλη για τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, σε συμπόρευση με το ΚΚΕ, σε σύγκρουση με τα σχέδια και τη στρατηγική του κεφαλαίου.

Το άρθρο αναδημοσιεύεται από τη στήλη «Η Αποψή μας», του «Ριζοσπάστη», Τετάρτη 10 Γενάρη 2018.

902gr

Το ακριβώς αντίθετο

Την πολιτική της κυβέρνησης, προσαρμοσμένη στην ευρύτερη στρατηγική και τους σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στα Βαλκάνια και στην Ανατολική Μεσόγειο, περιέγραψε ο αν. υπουργός Αμυνας Δ. Βίτσας, μιλώντας στην «Αυγή». Αναφερόμενος στην πρόσφατη συνάντηση των ηγετών Σερβίας, Βουλγαρίας, Ρουμανίας και Ελλάδας στο Βελιγράδι, είπε ότι «πέρα από την ανάπτυξη των σχέσεων με αυτές τις χώρες, μπήκαν οι βάσεις κοινών σχεδίων ανάπτυξης της περιοχής» και ότι «δεν φτάνουν οι συζητήσεις, χρειάζεται πρακτικό αποτέλεσμα». Σε άλλο σημείο, ανέπτυξε τα προτάγματα της ελληνικής αστικής τάξης, στο πλαίσιο πάντα των ευρωατλαντικών σχεδιασμών, λέγοντας: «Στην Αν. Μεσόγειο και στα Βαλκάνια μας ενδιαφέρει το ζήτημα των αγωγών, φυσικού αερίου, πετρελαίου, η αναβάθμιση της Αλεξανδρούπολης και οι σιδηροδρομικές - συγκοινωνιακές σχέσεις με τις άλλες χώρες». Το συμπέρασμα που θέλει να κατοχυρώσει ο υπουργός είναι ότι «όλα αυτά διαμορφώνουν μια καινούργια αντίληψη του χώρου των Βαλκανίων» και ότι ενώ «παλιά τα Βαλκάνια θεωρούνταν η πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης», σήμερα εξαιτίας αυτών των σχεδίων «ο χώρος αυτός μπορεί να είναι πηγή μιας νέας δύναμης για την Ευρώπη και την ειρήνη». Στην πραγματικότητα, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: Τα σχέδια αυτά, που ξετυλίγονται ανταγωνιστικά προς άλλα κέντρα και κράτη, ακόμα και ανάμεσα σε συμμάχους στο ίδιο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, είναι πηγή μεγάλων κινδύνων για τους λαούς της περιοχής και όχι παράγοντας ειρήνης και «σταθερότητας». Τα παραδείγματα, ιστορικά και σύγχρονα, είναι πολλά και διδακτικά. Μ' αυτό το «μάτι» πρέπει ο λαός να παρακολουθεί τις εξελίξεις, να σταθεί οργανωμένα και αποφασιστικά απέναντι στα σχέδια του κεφαλαίου και στην προπαγάνδα των κομμάτων του.

Λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο

Η απόφαση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να νομοθετήσει για λογαριασμό του κεφαλαίου νέα εμπόδια στην κήρυξη απεργίας από τα συνδικάτα, υπονομεύοντας παραπέρα το απεργιακό δικαίωμα, πρέπει να απαντηθεί οργανωμένα και με αποφασιστικότητα από την εργατική τάξη. Καθόλου τυχαία, η κυβέρνηση χτυπάει το απεργιακό δικαίωμα στο πρωτοβάθμιο επίπεδο οργάνωσης, μέσα στην επιχείρηση, εκεί δηλαδή που εκφράζονται άμεσα η εργοδοτική τρομοκρατία, οι απειλές και οι πιέσεις αλλά και εκεί που υπάρχει η ανάγκη για πιο άμεση οργάνωση των εργαζομένων. Επομένως, ο νόμος που φέρνει η κυβέρνηση, ενισχύει ευθέως την εργοδοσία, όσο κι αν τα επιτελεία της προσπαθούν να υποβαθμίσουν την εμβέλεια του νέου μέτρου, λέγοντας ότι «δεν αλλάζουν και πολλά πράγματα σε σχέση με αυτό που ισχύει σήμερα». Λένε ψέματα. Η ενίσχυση της αντιαπεργιακής νομοθεσίας έρχεται να προστεθεί σε προηγούμενες παρεμβάσεις, όπως η αναγνώριση του «λοκ άουτ» για λογαριασμό της εργοδοσίας, ο περιορισμός των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων για τους εκλεγμένους στα όργανα των σωματείων, αλλά και οι αποφάσεις της αστικής Δικαιοσύνης, που βγάζει παράνομες 9 στις 10 απεργίες. Στην πραγματικότητα, με το χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος στα πρωτοβάθμια σωματεία, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ αρχίζει να «ξηλώνει» συνολικά το δικαίωμα στην απεργία, που κατακτήθηκε με αίμα από την εργατική τάξη, σε σύγκρουση με την εργοδοσία και το κράτος της. Είναι βέβαιο ότι στη βάση αυτής της ρύθμισης, θα υπάρξουν στο μέλλον και άλλοι περιορισμοί στη συνδικαλιστική οργάνωση και δράση, κάτι που αποτελεί διαχρονικά ζητούμενο για το κεφάλαιο.

***

Είναι πρόκληση και κοροϊδία ο ισχυρισμός της κυβέρνησης ότι με τη συγκεκριμένη ρύθμιση ενισχύεται η «δημοκρατία» στα συνδικάτα. Αυτοί που νομοθέτησαν τις «Ενώσεις Προσώπων», μέσω των οποίων ένα 15% των εργαζομένων μιας επιχείρησης αποφασίζει την υπογραφή συμβάσεων με μειώσεις μισθών και περικοπές δικαιωμάτων, πάει πολύ να ορίζουν το τι είναι δημοκρατικό στην προκήρυξη απεργίας. Μιλάνε για «δημοκρατία» αυτοί που φέρνουν ένα ακόμα νομοσχέδιο με διαδικασίες «φαστ - τρακ»... Και βέβαια, είναι τουλάχιστον αστείο να ισχυρίζονται ότι κυβέρνηση, εργοδοσία και τρόικα ...νοιάζονται για τη μαζικοποίηση των συνδικάτων και των διαδικασιών με τις οποίες οι εργαζόμενοι αποφασίζουν απεργία, όταν διακηρυγμένος στόχος των αφεντικών είναι να ξεμπερδεύουν με την αγωνιστική δράση των συνδικάτων, ιδιαίτερα με το δικαίωμα στην απεργία, που είναι το μεγαλύτερο όπλο των εργαζομένων απέναντι στην επιθετικότητα της εργοδοσίας. Αλλωστε, ποιοι μιλούν για δημοκρατία; Αυτοί που με τους νόμους τους θωρακίζουν την εργοδοτική αυθαιρεσία στους τόπους δουλειάς. Αυτοί που στέλνουν τα ΜΑΤ να υπερασπιστούν τα εργοδοτικά συμφέροντα, όταν οι εργαζόμενοι οργανώνονται και διεκδικούν, όπως στην περίπτωση της πρώην «Καρυπίδης» στα Γιάννενα. Αυτοί που αναγορεύουν σε «εθνικό στόχο» την ανάκαμψη της κερδοφορίας των επιχειρήσεων και για την επίτευξή του τσακίζουν σαν οδοστρωτήρας ό,τι βρουν μπροστά τους από εργασιακά και άλλα δικαιώματα.

***

Στην πραγματικότητα, η ρύθμιση που φέρνει η κυβέρνηση είναι μια ακόμα παρέμβαση του κράτους στο συνδικαλιστικό κίνημα, για λογαριασμό της εργοδοσίας. Τα ζητήματα της οργάνωσης της εργατικής τάξης, της λειτουργίας των συνδικαλιστικών οργανώσεων, της μαζικοποίησης των σωματείων, αφορούν αποκλειστικά τους εργαζόμενους και το συνδικαλιστικό τους κίνημα. Καμιά δουλειά δεν έχει το κράτος να ανακατεύεται με τα εσωτερικά ζητήματα των σωματείων και να προσπαθεί να χειραγωγήσει τη λειτουργία τους, για να τα ενσωματώσει πλήρως στους σχεδιασμούς και στα συμφέροντα της εργοδοσίας. Σε κάθε περίπτωση, η σημερινή κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες, νομοθετεί με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον. Ξέρουν ότι η απάτη της «δίκαιης ανάπτυξης», που θα ωφελεί ταυτόχρονα τους εργαζόμενους και το κεφάλαιο, έχει κοντά ποδάρια. Η καπιταλιστική κερδοφορία έχει ως προαπαιτούμενο τη σιγή νεκροταφείου, τα συνδικάτα να είναι πλήρως εναρμονισμένα με τη στρατηγική του κεφαλαίου. Τα αντιλαϊκά μέτρα επεκτείνονται πολύ πέρα από την τυπική λήξη των μνημονίων και παίρνουν όλα τα μέτρα για το ενδεχόμενο να εξαντληθεί η ικανότητά τους να χειραγωγούν και να ενσωματώνουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Βλέπουν ότι παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, παλιού και νέου, παρά την εργοδοτική επιθετικότητα και τρομοκρατία, ξεπηδούν εστίες αντίστασης και διεκδίκησης σε κλάδους και χώρους δουλειάς. Οργανώνονται μαχητικές κινητοποιήσεις με καθοριστική συμβολή των ταξικών δυνάμεων, που παλεύουν γα την ανασύνταξη του κινήματος, τη μαζικοποίηση και τη ζωντανή λειτουργία των συνδικάτων, την οργάνωση της πάλης σε σύγκρουση με την εργοδοσία και τα κόμματά της. Γι' αυτό παίρνουν τα μέτρα τους. Λογαριάζουν όμως χωρίς τον ξενοδόχο...

Προκλητικός εξωραϊσμός

Αν προκαλεί μια φορά το πολυνομοσχέδιο - φωτιά της κυβέρνησης, με τα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα της τρίτης «αξιολόγησης», ο τρόπος που η κυβέρνηση επιχειρεί να το προπαγανδίσει και να το εξωραΐσει, ξεπερνά κάθε όριο.
Απ' αυτήν τη σκοπιά, ξεχωρίζει η ομιλία του πρωθυπουργού στο προχτεσινό Υπουργικό Συμβούλιο, όπου εμφάνισε την προσδοκώμενη από το κεφάλαιο «επιστροφή της χώρας στις αγορές χρήματος μετά τον ερχόμενο Αύγουστο» ως «δικαίωση των θυσιών του ελληνικού λαού», διανθισμένη με διάφορα νούμερα που δείχνουν «αλλαγή του κλίματος» στην οικονομία, μετά από δέκα σχεδόν χρόνια καπιταλιστικής κρίσης.
Ακόμα πιο προκλητικά, η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι ο σχεδιασμός της «επόμενης μέρας» για το κεφάλαιο λαμβάνει υπόψη «όχι μόνο τα οικονομικά μεγέθη, τα δημοσιονομικά μεγέθη, αλλά και την κοινωνία και τις ανάγκες της», όπως είπε ο πρωθυπουργός, και ότι τάχα με την πολιτική της δεν θα ευημερούν μόνο οι αριθμοί, αλλά και οι άνθρωποι. Πρόκειται για ξετσίπωτη κοροϊδία.
Η ...έγνοια τους για τις «κοινωνικές ανάγκες» εξαντλείται σε μέτρα αναδιανομής της φτώχειας την οποία γεννούν η καπιταλιστική εκμετάλλευση και η αντιλαϊκή πολιτική τους. Τέτοια είναι το «Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης» και άλλες ψευτοπαροχές, που κατοχυρώνουν τη φτώχεια ως «κανονικότητα», και παράλληλος στόχος τους είναι να χαμηλώσει κι άλλο ο πήχης της απαιτητικότητας για τα λαϊκά στρώματα.
Ταυτόχρονα, παρουσιάζουν τη «μαγική εικόνα» ότι η πολιτική τους μπορεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα: Τα δικαιώματα και τις ανάγκες των εργαζομένων και του λαού με τις «ανάγκες» των επιχειρηματικών ομίλων, την ανάκαμψη της κερδοφορίας τους. Αυτή όμως απαιτεί ένταση της εκμετάλλευσης, τσάκισμα αυτοαπασχολούμενων επαγγελματιών και φτωχών αγροτών. Αυτό επιβεβαιώνουν όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που έχει συμφωνήσει η κυβέρνηση και τα οποία επεκτείνονται βαθιά στην «επόμενη μέρα».
Παράλληλα, εντείνεται η προσπάθεια της κυβέρνησης να συστρατεύσει ή τουλάχιστον να αποσπάσει την ανοχή του λαού στους σχεδιασμούς του κεφαλαίου. Χαρακτηριστική γι' αυτό είναι η αποστροφή του πρωθυπουργού ότι οι ψευτοπαροχές που παρουσιάζει ως «κοινωνικό κράτος» και οι προσδοκίες που καλλιεργεί για αύξηση εισοδημάτων μετά τα μνημόνια, αποτελούν «το κλειδί για την ενίσχυση μιας μεγάλης κοινωνικής συμμαχίας με τα στρώματα που θέλουμε προνομιακά να εκφράζουμε και να εκπροσωπούμε».
Η κυβέρνηση αντιπαραθέτει τα εφάπαξ «κοινωνικά μερίσματα» στις μόνιμες απώλειες μισθών και δικαιωμάτων, για να πείσει ότι η πολιτική της είναι ...ταξική υπέρ των εργαζομένων! Κι όλα αυτά, την ώρα που ετοιμάζεται να ψηφίσει νέα εμπόδια στην απεργία, που σε συνδυασμό με άλλα μέτρα κάνουν την εργοδοσία πιο επιθετική απέναντι στους εργαζόμενους. Χώρια που οι περικοπές και οι μόνιμοι «κόφτες» σε μισθούς και συντάξεις ισχύουν στο διηνεκές, με νόμους της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων.
Να λοιπόν ποια είναι η «μεροληψία» υπέρ των αδυνάτων που επικαλείται η κυβέρνηση, στην προσπάθειά της να «ενώσει τις κοινωνικές δυνάμεις σε έναν ενιαίο αναπτυξιακό σχεδιασμό», να υποτάξει δηλαδή το λαό στο σχεδιασμό του κεφαλαίου.
Τον ίδιο ρόλο υπηρετούν και οι κυβερνητικές εξαγγελίες για «καταπολέμηση της διαφθοράς» και «απόδοση δικαιοσύνης για όλα όσα συνέβησαν στο παρελθόν, πλήγωσαν τη χώρα και την οδήγησαν στην χρεοκοπία». Κορόνες που αποσκοπούν - πέρα από λογής λογής «ξεκαθαρίσματα» - στο να βγάλουν «λάδι» το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα, καλλιεργώντας την αυταπάτη ενός «δίκαιου» καπιταλισμού και μιας «υγιούς» καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Πρόκειται για δηλητηριώδη προπαγάνδα, με στόχο να παραλύσει τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, να παρατείνει τη στάση ανοχής και αναμονής, που λειτουργεί σε βάρος τους.
«Αντίδοτο» είναι η δράση που ξεδιπλώνουν από χτες σε όλη την Ελλάδα ταξικά συνδικάτα, Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα. Κινητοποιήσεις που δίνουν αποφασιστική απάντηση στα νέα αντιλαϊκά μέτρα και στην προσπάθεια της κυβέρνησης να τα νομοθετήσει «χωρίς να βραχεί», με τα άλλα αστικά κόμματα να στηρίζουν επί της ουσίας το στόχο της καπιταλιστικής ανάπτυξης και τις αντιλαϊκές της προϋποθέσεις.
Αυτές οι αγωνιστικές πρωτοβουλίες, με μεγάλο σταθμό την απεργία Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων και συνδικάτων την Παρασκευή, δείχνουν την πραγματική διέξοδο για τους εργαζόμενους και το λαό: Την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, το δυνάμωμα της Κοινωνικής Συμμαχίας, την πάλη για τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, σε συμπόρευση με το ΚΚΕ, σε σύγκρουση με τα σχέδια και τη στρατηγική του κεφαλαίου.