Ιδιωτική τηλεόραση: 27 χρόνια φαγούρα (10)

 Ιδιωτική τηλεόραση: 27 χρόνια φαγούρα (10)

Υποθέτω ότι όλοι έχουμε βαρεθεί να ακούμε, επί μήνες τώρα, πολιτικούς και μουμουέδες να κλαίνε, να οδύρονται, να χτυπιούνται και να ωρύονται κοπτόμενοι υπέρ της ελευθερίας του λόγου και υπέρ της αντικειμενικής ενημέρωσης, με αφορμή την διαδικασία αδειοδότησης τηλεοπτικών σταθμών που πρόκρινε η κυβέρνηση. Υποθέτω, επίσης, ότι κατά τον ίδιο τρόπο έχουμε βαρεθεί να ακούμε την κυβερνητική πλευρά να υποστηρίζει ότι αυτή η διαδικασία απετέλεσε καίριο χτύπημα κατά της διαπλοκής. Όλα αυτά θα τα αναλύσουμε με ψυχραιμία και κριτική ματιά. Ας αρχίσουμε, λοιπόν, από τους διαμαρτυρόμενους, προκειμένου να δούμε πώς υπερασπίζονταν την νομιμότητα όσον καιρό είχαν την εξουσία στα χέρια τους.

Παρένθεση πρώτη. Πριν συνεχίσουμε, ας έχουμε κατά νου δυο βασικά δεδομένα: (α) βρισκόμαστε καθ' οδόν προς την ψηφιακή εποχή τής τηλεόρασης και (β) ο ισχυρότερος παίκτης, η ΕΡΤ, έχει βγει από τον αγώνα, χάρη στο αιφνιδιαστικό κλείσιμό της από την κυβέρνηση την νύχτα της 11ης Ιουνίου 2013. Κλείνει η πρώτη παρένθεση.

Γιάννης Πλακιωτάκης, Φίλιππος Βρυώνης, Νίκος Νικολόπουλος, Κατερίνα Παπακώστα (Μάιος 2016)

Είπαμε χτες ότι το ΚΚΕ πούλησε τον 902 στις 31/7/2013, χωρίς να εγγυάται στον αγοραστή ότι η άδεια εθνικής εμβέλειας του καναλιού θα εξακολουθούσε να ισχύει. Φαίνεται, όμως, ότι ο Φίλιππος Βρυώνης (μέχρι τότε ιδιοκτήτης του τοπικού καναλιού Extra-3) κάτι ήξερε και δεν ανησυχούσε όταν την 1η Αυγούστου 2013 το σήμα του E Channel έκανε την πρώτη του εμφάνιση στους τηλεοπτικούς μας δέκτες.

Κατά περίεργο τρόπο, κανένας δημοσιογράφος και κανένας ανταγωνιστής δεν βρέθηκε τότε, αν όχι να ζητήσει παρέμβαση του ΕΣΡ, τουλάχιστον να αναρωτηθεί δημοσίως αν το νέο κανάλι μπορούσε να εκπέμπει με την άδεια εθνικής εμβέλειας ενός κομματικού σταθμού. Ούτε καν εκείνοι που ζητούσαν να αφαιρεθεί η άδεια της Ραδιοτηλεοπτικής όταν ο 902 διέκοψε την εκπομπή του τον Σεπτέμβριο του 2012.

Κατά ακόμη πιο περίεργο τρόπο, λίγες εβδομάδες αργότερα, στις 9 Οκτωβρίου, η κυβέρνηση φέρνει στην βουλή για συζήτηση μια τροπολογία με την οποία καταργεί τις τηλεοπτικές άδειες και νομιμοποιεί αμέσως όσα κανάλια εξέπεμπαν τηλεοπτικό πρόγραμμα στις 31 Αυγούστου. Η βιασύνη τής κυβέρνησης είναι τόση, ώστε η τροπολογία "κολλάει" σε νομοσχέδιο του υπουργείου υγείας! Φυσικά, η τροπολογία ψηφίζεται μαζί με το νομοσχέδιο κι έτσι μέσα στον Νόμο 4208/2013 "Ρυθμίσεις υπουργείου υγείας και άλλες διατάξεις" (ΦΕΚ Α' 252/18-11-2013) ξεφυτρώνει το άρθρο 18, σύμφωνα με το οποίο "οι τηλεοπτικοί σταθμοί που λειτουργούν νομίμως (...), εφόσον εξέπεμπαν τηλεοπτικό πρόγραμμα στις 31.8.2013, συμβάλλονται με νομίμως αδειοδοτημένο πάροχο δικτύου για την ψηφιακή εκπομπή του προγράμματός τους, μέχρι τη χορήγηση αδειών παρόχων περιεχομένου επίγειας ψηφιακής ευρυεκπομπής...".

Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Πολύ απλά, οι προσωρινά νόμιμοι τηλεοπτικοί σταθμοί (δηλαδή, αυτοί που επί 23 χρόνια λειτουργούσαν χωρίς κανονικές αλλά με προσωρινές άδειες), μπορούσαν πλέον να υπογράψουν νόμιμη σύμβαση με τους παρόχους δικτύου που θα έπαιρναν τις ψηφιακές συχνότητες. Έτσι, λοιπόν, όλοι αυτοί οι "νόμιμα παράνομοι" θα περνούσαν στην ψηφιακή εποχή χωρίς κανένα κόστος. Μαζί τους και το E Channel, το οποίο εξέπεμπε στις 31 Αυγούστου με άδεια που ίσχυε εφ' όσον κανείς δεν την είχε αμφισβητήσει ως τότε. Από δω και πέρα δεν θα υπήρχε πρόβλημα, αφού ο 4208/2013 καταργούσε τις άδειες νομιμοποιώντας όσους παίκτες ήσαν στο τερραίν στις 31/8/2013. Ο δρόμος για την Digea άνοιγε πλέον διάπλατα.

Παρένθεση δεύτερη. Με τον εν λόγω νόμο, η κυβέρνηση ξεπέρασε και το κεφαλαιώδες πρόβλημα που της είχε δημιουργήσει το Συμβούλιο της Επικρατείας, το οποίο με αλλεπάλληλες αποφάσεις του (τμημάτων και ολομέλειας) είχε κρίνει το καθεστώς των συνεχών παρατάσεων των προσωρινών άδειών εκπομπής ως υπέρβαση που "δεν μπορεί σε καμμία περίπτωση να γίνει ανεκτή από την συνταγματική τάξη" (απόφαση ολομέλειας ΣτΕ 3578/2010). Κλείνει και η δεύτερη παρένθεση.


Φαίνεται πως τα νομοσχέδια του υπουργείου υγείας εμπνέουν τους περί την τηλοψίαν τυρβάζοντας. Έτσι, τον Αύγουστο της επόμενης χρονιάς μια ακόμη τροπολογία που αφορά τα τηλεοπτικά (και όχι μόνο) βρίσκει χώρο σ' ένα τέτοιο νομοσχέδιο. Μέσα στο ντάλα καλοκαίρι, τέσσερις υπουργοί (Χαρδούβελης, Βορίδης, Βρούτσης, Σταμάτης) συνυπογράφουν μια τροπολογία 22 σελίδων (!!), η οποία θα μπορούσε άνετα να έχει υπαγορευθεί από τα αφεντικά τής ενημέρωσης (τηλεοπτικής και μη). Η τροπολογία ψηφίζεται και ενσωματώνεται στον Ν.4279/2014 "Κύρωση σύμβασης δωρεάς μεταξύ της 1ης υγειονομικής περιφέρειας Αττικής κλπ" (ΦΕΚ Α' 158/8-8-2014).

Όσο και να μη θες να συνωμοσιολογήσεις, δεν είναι δυνατόν να μη κάνεις "βρόμικες" σκέψεις και να μη πάει το μυαλό σου στην διαπλοκή. Δεν είναι μόνο ότι η τροπολογία έρχεται εσπευσμένα μέσα στο κατακαλόκαιρο. Είναι ότι βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου έχουν φουντώσει οι διαπραγματεύσεις μεταξύ Μπόμπολα και Ψυχάρη για συγχώνευση του Πήγασου και του Mega με τον ΔΟΛ, με στόχο  το "κούρεμα" των συνολικών τους δανείων από 405 σε 130-160 εκατομμύρια ευρώ. Όταν, λοιπόν, η κυβέρνηση αυτήν ακριβώς την περίοδο προωθεί μια τροπολογία που διευκολύνει τις συγχωνεύσεις στα ηλεκτρονικά μέσα, πώς να μη σκεφτείς ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας;

Εν πάση περιπτώσει, ο Ν.4279/2014 έγινε βούτυρο στο ψωμί των μηντιαρχών, μιας και, σύμφωνα με το άρθρο 6, "επιτρέπονται συμπράξεις μεταξύ επιχειρήσεων ηλεκτρονικών Μέσων (ενημερωτικών ή μη) της αυτής μορφής (τηλεόραση ή ραδιόφωνο) που συμβάλλουν στη μείωση του κόστους λειτουργίας των συμπραττουσών επιχειρήσεων και στην πραγματοποίηση οικονομιών κλίμακας, ιδίως μέσω της από κοινού αξιοποίησης οικονομικών πόρων, τεχνολογικών μέσων, μέσων παραγωγής και τεχνικού εξοπλισμού ή σχετικά με τη διαχείριση, παραγωγή, εκμετάλλευση ή διανομή προγραμμάτων ή περιεχομένου, τη συλλογή, διανομή και πρακτόρευση υλικού επικαιρότητας ή για την πρακτόρευση διαφημιστικού χώρου ή χρόνου για περισσότερα του ενός Μέσα, εφόσον δεν έχουν ως αντικείμενο ή ως αποτέλεσμα την παρεμπόδιση, τον περιορισμό ή τη νόθευση του ελεύθερου ανταγωνισμού".

Προσοχή: Δεν είναι ανέκδοτο, δεν είναι μοντάζ!

Φυσικά, ο νέος νόμος δεν θα μπορούσε να μη περιλαμβάνει άλλο ένα χαστούκι στους εργαζόμενους, αφού "στο πλαίσιο της κοινής διεύθυνσης" οι συμπράττουσες επιχειρήσεις έχουν την δυνατότητα "να χρησιμοποιούν από κοινού ή να ανταλλάσσουν πόρους, όπως διευθυντικά στελέχη και απασχολούμενο δυναμικό, εξοπλισμό, τεχνικές και άλλες διευκολύνσεις". Μήπως μπορούν να μας πουν αυτοί που κόπτονται σήμερα για τους αυριανούς ανέργους των καναλιών που θα κλείσουν, πόσοι εργαζόμενοι θα έχαναν την δουλειά τους αν υλοποιούνταν τελικά τα σχέδια Μπόμπολα και Ψυχάρη;

Επίσης, ο ίδιος νόμος προβλέπει ότι "οι ενημερωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί (...) δύνανται να μεταβάλουν άπαξ το χαρακτήρα του προγράμματός τους σε μη ενημερωτικό με υπεύθυνη δήλωση του νομίμου εκπροσώπου τους" και "η μεταβολή ισχύει από την αρχή του ημερολογιακού μήνα που ακολουθεί την κατάθεση της υπεύθυνης δήλωσης". Δηλαδή, με μια απλή δήλωση ένας ενημερωτικός σταθμός γίνεται ψυχαγωγικός, οπότε οι δημοσιογράφοι του πάνε στο ταμείο ανεργίας ως άχρηστοι.

Τέλος, στον ίδιο νόμο προβλέπεται η απ' ευθείας τιμολόγηση των διαφημίσεων από τα ΜΜΕ κι όχι από τις διαφημιστικές εταιρείες. Ουσιαστικά, δηλαδή, δίνει στους μηντιάρχες την δυνατότητα να ελέγξουν απόλυτα τη διαφημιστική αγορά. Επίσης, η χρέωση του αγγελιοσήμου γίνεται πλέον επί του τιμολογίου και όχι επί του τιμοκαταλόγου χρέωσης διαφημιστικού χρόνου, με αποτέλεσμα να μειώνεται δραματικά το ύψος του αγγελιόσημου επί των διαφημίσεων, το οποίο ενισχύει το ασφαλιστικό ταμείο των δημοσιογράφων αντί εργοδοτικής εισφοράς (τα ΜΜΕ δεν καταβάλλουν ασφαλιστικές εισφορές για το δημοσιογραφικό προσωπικό).

Κλείνουμε για σήμερα με το αγαπημένο μας κερασάκι. Η κατάθεση της παραπάνω προκλητικής τροπολογίας έγινε τόσο βιαστικά ώστε το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους ανακοίνωσε ότι "τα ασφυκτικά χρονικά περιθώρια εντός των οποίων ζητήθηκε η σύνταξη της Έκθεσης, δεν επέτρεψαν την ολοκληρωμένη επεξεργασία της τροπολογίας και την εκτίμηση των οικονομικών αποτελεσμάτων"! Έτσι, η τροπολογία ψηφίστηκε δίχως να ξέρει κανείς πόσο κόστισε στον φορολογούμενο πολίτη.

Πασόκοι παντός καιρού

 Πασόκοι παντός καιρού

Μετά από τους υπουργούς του ΕΑΜ, που -αν δεν το γνωρίζατε- ήταν προνομιούχοι, βολεμένοι και κατά βάθος λίγο Συριζαίοι της εποχής, όπως υπονοείται εμμέσως πλην σαφώς, έφτασε κι η σειρά του Χαρίλαου να πέσει στα χέρια τους -ή μάλλον στα χαλκεία τους. Είναι η τέταρτη προσωπικότητα που παρουσιάζεται στη σειρά "γνωστοί-άγνωστοι" που σφράγισαν τη σύγχρονη Ελλάδα, μετά από τον Καραμανλή, το Χριστόδουλο και τον Ανδρέα Παπανδρέου (όχι γενικά αλλά ως προς τη σχέση του με την Αριστερά). Είναι όμως η πρώτη που δεν παρουσιάζεται αποκλειστικά από την παλιά ομάδα του Ιού, αλλά φέρει (και) το όνομα και τη συνεισφορά του Γ. Πετρόπουλου, που υπέγραφε κάποτε τις κίτρινες, ιστορικές σελίδες του κυριακάτικου Ρίζου.

Αν πάρουμε ως μέτρο το δίτομο βιογραφικό έργο του Θεοχαράτου, που βαφτίζεται στο ένθετο ως "επίσημος βιογράφος" (sic) του Φλωράκη- ο Πετρόπουλος γράφει το μέρος που αντιστοιχεί στον πρώτο τόμο κι ο Ψαρράς το δεύτερο, για τα χρόνια της μεταπολίτευσης ως το θάνατο του Χαρίλαου.

Ο Πετρόπουλος κινείται βασικά σε ασφαλή μονοπάτια, αντιγράφοντας εκτενή αποσπάσματα από άλλες πηγές, όπως το βιβλίο της Παναγιωταρέα (που ακόμα να εκδώσει το δεύτερο μέρος από τις ηχογραφημένες συζητήσεις της με το Χαρίλαο), το Θεοχαράτο και διάφορα κομματικά ντοκουμέντα από το αρχείο του ΚΚΕ, που δεν έχουν εκδοθεί (πχ το πρακτικό της κομματικής ανακαταγραφής του Χ.Φ.) και για τα οποία παρουσιάζει ως πηγή το... προσωπικό του αρχείο.

Όσοι περίμεναν πάντως κάτι πιπεράτο, ενθυμούμενοι το αντικομματικό ταμπεραμέντο του Πετρόπουλου και τα ιστορικά του ξεσπάσματα στο πρόσφατο παρελθόν, μάλλον απογοητεύτηκαν. Πιθανόν ο ΓΠ να χτίζει το προφίλ του για το επόμενο κρίσιμο διάστημα κι έτσι δεν έχει γράψει κάτι εξόφθαλμα προκλητικό, πέρα από τη σεμνή, ταπεινή χρήση του πρώτου προσώπου σε κάποια σημεία όπως αυτό: "σε συνεργασία με το Χαρίλαο (καθότι στενός συνεργάτης του) είχαμε  δει...".

Από τα αποσπάσματα που αντιγράφει, έχει ενδιαφέρον η απάντηση του Φλωράκη για το ΔΣΕ και τον αγώνα του:
Ο Εμφύλιος ήταν πατριωτικός και δημοκρατικός αγώνας, όπως ακριβώς και η Αντίσταση, και όχι καθεστωτικός. Ήταν η συνέχεια της Αντίστασης. Και δεν είναι τυχαίο ότι τα ένοπλα τμήματά του το ΚΚΕ τα ονόμασε Δημοκρατικό Στρατό (και όχι Λαϊκό ή Επαναστατικό), ότι ονόμασε την Προσωρινή του κυβέρνηση Δημοκρατική (και όχι Λαϊκή ή Σοσιαλιστικη ή Επαναστατική).
Καθώς κι η εκτίμησή του ότι το δεύτερο αντάρτικο μπορεί να είχε ρεαλιστικές πιθανότητες επικράτησης αν προσανατολιζόταν σε ένα άμεσο, σύντομο κι αποφασιστικό χτύπημα και όχι στην προοπτική του μακροχρόνιου αγώνα.

Άλλα ενδιαφέροντα σημεία από το κομμάτι του Πετρόπουλου είναι:
η προέλευση του ψευδώνυμου Γιώτης, ως σύντμηση από το Παναγιώτης (κι όχι από κάποιον ξακουστό Κλέφτη της Ρούμελης, όπως είχε γραφτεί εξιδανικευτικά).
Η απόρριψη (ή μάλλον οι σοβαρές επιφυλάξεις) προς τη γνωστή αφήγηση στελεχών του Εσ. για τη διαδοχή του Κολιγιάννη και τους Σοβιετικούς που βολιδοσκόπησαν με διερευνητικές κρούσεις τον Ηλιού, το Γλέζο και το Μίκη Θεοδωράκη, πριν καταλήξουν στο Φλωράκη για τη θέση του ΓΓ.
Κι η αναφορά σε κάποιες ανέκδοτες αναφορές του Π. Ρούσου με σκέψεις και προβληματισμούς του για τον εμφύλιο, που δεν έχουν βρει όμως το δρόμο τους για το τυπογραφείο.

Να σημειώσουμε επίσης:
ένα λάθος πληκτρολόγησης (αφού ξανάρθε στο προσκήνιο η "λαθολογία") στην αρχή του τρίτου κεφαλαίου, όπου η 1η Ολομέλεια μετά την 3η Συνδιάσκεψη του 50' μεταφέρεται  εκ παραδρομής μια δεκαετία πίσω, τον Οκτώβρη του 40'.
Καθώς και τον ισχυρισμό του Πετρόπουλου ότι χτένισε όλα τα δαχτυλόγραφα του Θεοχαράτου για τον πρώτο τόμο μαζί με το Χαρίλαο -ως... στενός συνεργάτης του- αλλά δεν πρόλαβαν να κάνουν το ίδιο και με το δεύτερο, που δεν είχε την "έγκριση" του Χαρίλαου.

Εκεί σταματά θεωρητικά η εμπλοκή του Πετρόπουλου στη συγγραφή του πονήματος. Αναφέρεται όμως κάποιες φορές ως πηγή-αυθεντία στις υποσημειώσεις του δεύτερου μέρους. Κι είναι ζήτημα τι βαθμό ανάμειξης έχει ειδικά στο τελευταίο κεφάλαιο, στο οποίο θα αναφερθούμε και στη συνέχεια.

Το ζουμί προφανώς βρίσκεται στο δεύτερο μέρος, που γράφεται από τη σκοπιά ενός κακιασμένου δεξιού αναθεωρητή, που ήταν πιθανότατα με τους Μπανιάδες -έχοντας ενστάσεις για το καμουφλάζ του εσ. στις εκλογές του 74', που συμμετείχε με την παλιά ΕΔΑ στην Ενωμένη Αριστερά, και για τον Ενιαίο Συνασπισμό. Αυτή η οπτική γωνία του επιτρέπει να το παίζει σε δυο ταμπλό (πάνω απ' όλα η πολυφωνία σε αυτήν την εφημερίδα), βαρώντας μια στο καρφί και μια στο πέταλο: πότε ως "αριστεριστής" φοιτητής με σπόντες αμφιθεάτρου για τη δεξιά πορεία του ΚΚΕ και το άθροισμά του στο μπλοκ των δυνάμεων της (πραγματικής) "Αλλαγής", πότε ως γνήσιος Πασόκος, που αναπαράγει τη βρομιά για κομπρεμί (ανοχή αν όχι κρυφή πριμοδότηση της Αριστεράς) με τη Δεξιά.

Για τον Δ.Ψ. η πορεία του Φλωράκη και του ΚΚΕ ξεκινάει από τη Νέα Δημοκρατία (ως στάδιο) και καταλήγει στη Νέα Δημοκρατία και την "απόπειρα συγκυβέρνησης" (sic) - εθνικής συνεννόησης το 89', περνώντας από τους εξής ενδιάμεσους σταθμούς.

Η αργοπορημένη επιστροφή του Χαρίλαου στην Ελλάδα. Η δυσπιστία απέναντι στη μεταπολιτευτική μεταβολή και η υποτίμηση του λαϊκού παράγοντα. που έφερε βαθιά δημοκρατική αλλαγή. Τα λάθη του εσ. που πριμοδότησαν το ΚΚΕ, μαζί με το άφθονο χρήμα που συνέρρεε από το ανατολικό μπλοκ και τις υπόγειες επιχειρηματικές δραστηριότητες. Η υπογραφή νομιμοφροσύνης προς το Σύνταγμα -όπου προσθέτει κι ένα "ναι μεν αλλά...", αφού πρώτα δημιουργηθούν οι απαραίτητες εντυπώσεις. Οι αυταπάτες για το ΠαΣοΚ και τη δυνατότητα να επιδράσει το ΚΚΕ στην πολιτική του. Η συμπόρευση κι η σταδιακή ρήξη, που οδήγησε όμως σε "συντηρητική αυτοσυγκράτηση του κόμματος" και όχι σε έναν ριζοσπαστικό, προγραμματικό λόγο. Το δροσερό αεράκι της Περεστρόικα, που έφερε θύελλες στο δυσπροσάρμοστο ΚΚΕ. Η Πρώτη του Καλογρίτσα ως μοχλός προετοιμασίας και καλλιέργειας του εδάφους για τον Ενιαίο Συνασπισμό. Το κοινό πόρισμα, η κυβέρνηση Τζανετάκη, η Οικουμενική

Κι επίσης, ο μονόπλευρος αντιπασοκισμός του Συνασπισμού, αν και ο Φλωράκης αναγνώριζε θετικά σημεία στο πρόγραμμα του ΠαΣοΚ (ήταν δηλ κάτι σαν αντι-πασόκος Πασόκος) ενώ είχε καλά λόγια και για το Μητσοτάκη, ως προσωπικότητα. Οι λόγοι του για τις μειονότητες, που είναι βασικά και το μόνο θετικό που του αναγνωρίζει ο δημοσιογράφος του Ιού. Και πάλι η Πρώτη του Καλογρίτσα, η διάσπαση της ΚΝΕ, του ΚΚΕ και του Συνασπισμού. Η εκτίμηση του Ανδρουλάκη πως το 89' ανήκει στο "δογματικό ΚΚΕ" και όχι στο "ανανεωτικό ΚΚΕ εσ.-ΕΑΡ" (ον Κόκκινο Κάβουρα πώς ξέχασε να τον αναφέρει;). Κι η σταδιακή αποχώρηση του Φλωράκη από το προσκήνιο, καθώς αρνήθηκε να 'ναι υποψήφιος στις εκλογές του 93' -συμμετέχοντας ενεργά βέβαια στην προεκλογική καμπάνια, αλλά αυτό δε θα ακουγόταν εξίσου εντυπωσιακό.

Φτάνοντας προς το τέλος, απορεί κανείς πώς ακριβώς και από πού προκύπτει ο τίτλος του ένθετου "επαναστάτης παντός καιρού" (που κι αυτός ακόμα διασκευή-αντιγραφή είναι), δηλστον ένοπλο, τον παράνομο και τον (ημι)νόμιμο πολιτικό αγώνα και πώς δικαιολογείται-συνδέεται με το ιστόρημα που συνοψίσαμε παραπάνω; Επίσης, αν αυτή είναι τελικά η πολιτική κληρονομιά που αφήνει πίσω του ο Χαρίλαος, γιατί παρουσιάζεται με τα πιο μελανά χρώματα η αυτοκριτική που κάνει το ΚΚΕ για αυτή την περίοδο;

Το σχιζοφρενικό συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει ο αναγνώστης είναι πως ο Χαρίλαος ήταν ένας "μεταρρυθμιστής-ρεφορμιστής" (Λούθηρο τον είχε πει ο Ανδρουλάκης) ή αντι-Πασόκος Πασόκος, όπως είπαμε παραπάνω. Αλλά το ΚΚΕ ένα δογματικό, σεχταριστικό κόμμα, που αποκαθηλώνει τον ιστορικό του ηγέτη και τα 'κονίσματα -όπως θα 'λεγε κι ο ίδιος. Μονά-ζυγά δικά τους.

Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε απλά με την κλασική συνταγή "παινεύουμε τους πεθαμένους, για να θάψουμε τους ζωντανούς" ούτε καν με αυτό που λέει ο Λένιν στο Κράτος κι Επανάσταση, για τους παλιούς επαναστάτες που τους φοράνε φωτοστέφανα οι αστοί δημοσιολόγοι, για να τους φέρουν στα μέτρα τους και να αφαιρέσουν από το έργο τους κάθε τι ζωντανό και πραγματικά επαναστατικό. Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν πολιτικό λίβελο, που δεν θα εμποδίσει όμως το συντάκτη της ΕφΣυν να αξιοποιήσει τη μορφή του Φλωράκη ενάντια στο κόμμα του.

Εκτός από τα συμπεράσματα είναι χυδαία κι η μεθόδευση αυτή καθαυτή, καθώς ο Δ.Ψ. δε φροντίζει καν ώστε τα αποσπάσματα που παραθέτει να κολλάνε στοιχειωδώς με το δικό του συμπέρασμα.

Λέει πχ πως η ηγεσία του κόμματος επιχείρησε ήδη από τη μέρα της κηδείας του Φλωράκη να δώσει μια άλλη εικόνα της πολιτικής του τοποθέτησης, κι η Αλέκα τον εμφάνισε ως υποστηρικτή της δικής της πλατφόρμας. Ακολουθεί το "αποδεικτικό απόσπασμα".
Ολοζώντανη είναι μπροστά μας η αποφασιστική συμβολή του Χαρίλαου Φλωράκη το 1990, στην ευρεία Ολομέλεια της ΚΕ, στο 13ο Συνέδριο το 1991. Στην υπεράσπιση της προσφοράς του σοσιαλιστικού συστήματος. Η θαρραλέα στάση του να λοιδορήσει τα βουνά του ψέματος που έπεφταν στο σοσιαλισμό και την ιδεολογία του. Η στέρεα πεποίθησή του ότι ο κόσμος θα αλλάξει, ο σοσιαλισμός θα νικήσει, τότε σε εξαιρετικά δύσκολες και σκοτεινές στιγμές.
Για τέτοια αλλοίωση μιλάμε.

Αναφέρει το κείμενο του ΠΓ στην ΚΟΜΕΠ για την πρώτη περίοδο της μεταπολίτευσης (το διάστημα που θα πιάνει λογικά κι ο τρίτος τόμος του δοκιμίου) και στέκεται στην εκτίμηση πως:
"η συμμετοχή του Κόμματος σε τέτοιες κυβερνήσεις φούντωσε μες στο Κόμμα τον οπορτουνισμό που σήκωσε ανοιχτά κεφάλι με επικεφαλής μέλη της ΚΕ και τον τότε γ.γ. της ΚΕ Γρηγόρη Φαράκο".
Το αήττητο συμπέρασμα του Ψαρρά είναι πως δεν κατονομάζεται, αλλά είναι σαφές πως πίσω από τον "αποστάτη" Φαράκο, εδώ στηλιτεύεται ο ίδιος ο Φλωράκης!!

Ενώ συμπεραίνει πως αντιμετωπίζεται με καχυποψία πλέον και το αίτημα για την απλή αναλογική, επειδή εκτιμάται πως "για πολλά χρόνια αποτέλεσε διεκδίκηση όχι μόνο ως εκλογικό σύστημα που εξισώνει για όλα τα κόμματα τις προϋποθέσεις για την εκλογή βουλευτή, αλλά και ως σύστημα που μπορούσε να στερήσει από την αστική τάξη τη δυνατότητα μονοκομματικής κυβέρνησης, ως κλειδί για πολιτική συνεργασία, για την ανάδειξη του ΚΚΕ σε ρυθμιστή στο σχηματισμό κυβέρνησης".

Είναι εμφανής -όσο και τραβηγμένη από τα μαλλιά- να δέσει το φοβερό συμπέρασμά του με τη σημερινή συγκυρία, όπου ο μέσος Συριζαίος-αναγνώστης της ΕφΣυν έχει μείνει με την εντύπωση πως το ΚΚΕ δε θέλει την απλή αναλογική, και για αυτό δεν υπερψηφίζει την κοροϊδία του ΣΥΡΙΖΑ, που τη φέρνει στη βουλή κάθε άλλο παρά απλή κι άδολη.

Το βασικό που καλείται να κρατήσει αυτός ο αναγνώστης είναι η δημιουργία του Συνασπισμού. Ο Φλωράκης τον έφτιαξε, το σημερινό ΚΚΕ τον θεωρεί "παρέκκλιση" ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται σε άλλη κατεύθυνση και υλοποιεί το όραμα του Χαρίλαου. Που ήταν κι αυτός Συριζαίος κατά βάθος, όπως κι οι υπουργοί του ΕΑΜ άλλωστε. Πασόκοι παντός καιρού, σα να λέμε...

Η δημοσιογραφική-ιστορική αλητεία ολοκληρώνεται στο τελευταίο κεφάλαιο (η μετά θάνατον αμφσιβήτηση), όπου το σημερινό ΚΚΕ κι η ηγεσία του μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι με τη γελοία απόπειρα κύκλων της εκκλησίας να παρουσιάσουν το Φλωράκη ως όψιμο μετανοούντα (που πήγε στο Άγιο Όρος το 95', προσεγγίζοντας το Χριστιανισμό). Η θεωρία των δύο άκρων στην "αριστερή" εκδοχή της.

Αυτό που ενοχλεί στην πραγματικότητα την ΕφΣυν είναι η πολιτική αυτοκριτική του ΚΚΕ, που δεν αφορά τα ιστορικά πρόσωπα και την αποκαθήλωσή τους, δε συνιστά άρνηση της κληρονομιάς τους, αλλά γόνιμη αξιοποίηση της πείρας, για να μην επαναληφθούν τα ίδια λάθη. Ο βασικός στόχος (από τον οποίο προφανώς δεν εξαιρείται ούτε ο συγγραφέας του πρώτου μέρους) εν όψει συνεδρίου είναι να ενεργοποιηθούν εξαρτημένα, προσωπολατρικά αντανακλαστικά ενάντια σε αυτήν την αποτίμηση, και να αντιμετωπιστεί κάθε κριτική προσέγγιση ως ιερό έγκλημα αποκαθήλωσης ιερών κι οσίων, των βασικών αρχών του ΚΚΕ, κτλ. Το ΚΚΕ αποκαθηλώνει το Χαρίλαο, γίνεται τροτσκιστικό, κοκ... Το έργο έχει παιχτεί πολλές φορές τα τελευταία χρόνια.

Στο ίδιο (προσωπολατρικό) μήκος κύματος είναι και η κριτική του Μαυροειδή (αριστερό Ναρ), που λέει ότι το ΚΚΕ αρνείται να ανοίξει τη συζήτηση για την πολιτική γραμμή του κομμουνιστικού κινήματος σε κρίσιμες περιόδους, τη στιγμή που κάνει αυτό ακριβώς. Κι ενώ ξεμπερδεύει με μια απλή φρασούλα για τις προφανείς πολιτικές σκοπιμότητες της εφημερίδας που στηρίζει το ΣΥΡΙΖΑ- δεν καταφέρνει να κρατήσει καν ίσες αποστάσεις, καθώς άλλο είναι το ζήτημα που τον ενδιαφέρει.
Κι όλα αυτά, παραβλέποντας ότι τα πολιτικά συμπεράσματα στα οποία κατέληξε ο χώρος του από αυτήν την περίοδο συμπυκνώνονται πολιτικά στη συγκρότηση ενός -κατ' ουσίαν- νέου συνασπισμού του εξωκοινοβουλίου, όπου εκκολάπτεται ο νέος Σύριζα.

Για κατακλείδα, ας σκεφτούμε ότι αυτή η υπόθεση είναι δίκοπο μαχαίρι. Ο αντικομμουνισμός (με αριστερή προβιά, όπως στην περίπτωση της ΕφΣυν, που είχε πρωτοσέλιδο θέμα για την επίθεση των Χρυσαυγιτών σε Παμίτες στο Πέραμα, για να κάνει πιο αποτελεσματικό το καμουφλάζ της) δεν μπορεί προφανώς να μένει αναπάντητος. Από την άλλη όμως, δεν πρέπει να δίνουμε σε φαιδρούς δημοσιολόγους μεγαλύτερη αξία από όση έχουν, γιατί αυτός ακριβώς είναι ο σκοπός τους: να προκαλέσουν ντόρο, να ασχολούμαστε μαζί τους και να νιώσουν το μπόι τους να ψηλώνει. Ακόμα κι η μαύρη διαφήμιση για αυτούς είναι απλώς διαφήμιση, που κάνει τη δουλειά τους. Πόσο μάλλον αν καταφέρουν να μπουν στο επίκεντρο του επικείμενου προσυνεδριακού διαλόγου και καταφέρουν να τον αποπροσανατολίσουν σε ανούσια ζητήματα.

    Τα ξερονήσια, οι φυλακές και οι κομμουνιστές!

Θυμάμαι, δεν πάνε και πολλά χρόνια, που κάποιος θρασύς με ρώτησε σε ποια ξερονήσια και σε ποιες φυλακές πήγα! Γέλασα με την ψυχή μου! Γέλασα με την ψυχή μου γιατί με προίκα τα ξερονήσια και τις φυλακές που είχε πάει, ήθελε να διαπραγματευτούμε συνεργασία με τους απατεώνες που θέλουν να περνιούνται για αριστεροί! Τον θυμήθηκα πάλι χθες καθώς άκουσα όλα εκείνα τα παλιοτόμαρα να φωνάζουν εκείνο το σύνθημα για τους αλύγιστους της ταξικής πάλης! Και δεν έχω ενδοιασμό να τους χαρακτηρίσω κοπρόσκυλα και παλιοτόμαρα γιατί έπιασαν στο στόμα τους αυτά που δεν έχουν καμία σχέση μαζί τους για να τα λερώσουν! Έτσι θυμήθηκα κι εκείνον που με ρώτησε σε ποια ξερονήσια και σε ποιες φυλακές έχω πάει για να συγκριθούμε, ξεχνώντας ότι τα στερνά τιμούν τα πρώτα!

Θυμήθηκα την μάνα που χρόνια περίμενε να ανοίξει η πόρτα και να πέσω στην αγκαλιά της! Θυμήθηκα που όταν ήρθε να με βρει η αδελφή μου, από τις ταλαιπωρίες και τα βάσανα, εκείνο το πρώτο βράδυ που μαζί βλέπαμε την μάνα να την χαιρετάει χωρίς να κλαίει, παρά να σπάει πότε – πότε την σιωπή λέγοντας «με κορόιδεψες Σόνι, είπες θα γύριζε ο Χρηστάκης κι έφυγες κι εσύ»! Θυμάμαι τότε που η μάνα αποφάσισε να σηκώσει άγκυρα και να έρθει να μας βρει! Δεν τρόμαξε όταν την υποδέχτηκα! Κατά βάθος ήξερε ότι είχα φύγει κι ας με περίμενε κάθε μέρα, κάθε στιγμή στην πόρτα! Θυμήθηκα εκείνες τις λίγες στιγμές πριν με πάρει στην αγκαλιά του το βουνό μας, που ένιωθα περήφανος γιατί μπορούσα να πω πως έδωσα ότι πιο πολύτιμο είχα στον αγώνα για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας!

Ανατρίχιασα χθες στην υγρασία της Ελληνικής γης καθώς άκουσα τους αλήτες να λερώνουν το σύνθημα για τους αλύγιστους της ταξικής πάλης, γι’ αυτούς που δεν λύγισαν πίσω από το σύρμα! Θυμήθηκα τον Νίκο κι εκείνους τους συντρόφους που χάζεψαν σε εκείνην την γωνιά της Ελληνικής γης, θυμήθηκα κι εκείνους που ήρθαν από εκείνην την γωνιά της Ελληνικής γης να μας βρουν με ψηλά το κεφάλι!

Η δική μας σπορά όμως, η σπορά που μέλλεται να αλλάξει τον κόσμο κρατάει γερά! Είναι έτοιμη! Και θα τον αλλάξει τον κόσμο όση προσπάθεια και να κάνει η αλητεία να παραστήσει τον κομμουνιστή! Ο αποπροσανατολισμός δεν θα περάσει κι η ιστορία πάλι μπροστά θα τραβήξει! Το ξέρω! Το ξέρω γιατί μπορώ και γράφω μέσα από την αγκαλιά του βουνού μας, γιατί τρομάζω όταν ακούω τα βήματα της σποράς μας να πατούν το βουνό μας, επειδή ξέρω ότι ψάχνουν απεγνωσμένα τον τρόπο για να έρθουν να μας συναντήσουν, αλλά από την άλλη χαίρομαι γιατί αυτή είναι η αποστολή τους! Να έρθουν να μας βρουν δίνοντας κι εκείνοι τη ζωή τους στο μεγαλύτερο ιδανικό που γέννησε ποτέ η ανθρώπινη κοινωνία, στον αγώνα για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τη μισθωτή σκλαβιά, με το όπλο στο χέρι, με την αφοβιά σαν σημαία, με το γαρύφαλλο στο πέτο κι ένα τεράστιο χαμόγελο που μέσα του να κλείνει ολόκληρο τον κόσμο! Κομμουνιστές κανονικοί και όχι καρνάβαλοι, που με τον κομμουνισμό για μανδύα προσπαθούν να εξαπατήσουν τον κόσμο για να τον δέσουν πιο γερά με τα δεσμά της μισθωτής σκλαβιάς!

Χέρι χέρι καταστολή και αντιλαϊκή πολιτική

Χέρι χέρι καταστολή και αντιλαϊκή πολιτική

Η αστυνομική επιχείρηση που στήθηκε σε σχολεία της Λαμίας την Παρασκευή, με εισαγγελείς, κλούβες κ.τ.λ. και αποτέλεσμα τη σύλληψη 14 μαθητών και ενός γονέα, έχει ξεσηκώσει - και δίκαια - πλήθος αντιδράσεων από εργατικά σωματεία, μαζικούς φορείς και συλλόγους. Δεν πρόκειται, άλλωστε, για ένα μεμονωμένο γεγονός. Εχουν προηγηθεί οι διώξεις μαθητών σε Κεφαλονιά, Γρεβενά, Ηράκλειο Κρήτης, ενώ μεθαύριο είναι προγραμματισμένη νέα δίκη μαθητών στη Θεσσαλονίκη. Και στο χώρο της Παιδείας επιβεβαιώνεται ότι η αντιλαϊκή πολιτική έχει για απαραίτητο συμπλήρωμα όχι μόνο τις προπαγανδιστικές κορόνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με στόχο να κρυφτεί η ουσία της ταξικής πολιτικής που υλοποιεί, αλλά και την καταστολή, όπως και τη συκοφαντία και το ψέμα ενάντια σε όποιον αγωνίζεται.
Δεν θα μπορούσε να είναι κι αλλιώς. Η πολιτική που διαμορφώνει με γρήγορα βήματα ένα ακόμα πιο σκληρό ταξικό σχολείο, που στριμώχνει τις πολύ μεγάλες ανάγκες στην Παιδεία, όπως και συνολικά τη ζωή των λαϊκών οικογενειών και των παιδιών τους, στα ασφυκτικά όρια των στόχων του κεφαλαίου, των μνημονίων και των υπόλοιπων αντιλαϊκών μέτρων, χρειάζεται και το καρότο αλλά και το μαστίγιο.
Χρειάζεται και τις κυβερνητικές τυμπανοκρουσίες του προηγούμενου μήνα για τάχα «επιστροφή στην κανονικότητα» και «άριστα είκοσι» στα σχολεία, χρειάζεται και τις προσπάθειες ενσωμάτωσης και στράτευσης των νέων στα κυβερνητικά σχέδια (βλέπε «διαλόγους» για την Παιδεία κ.τ.λ.), αλλά και την επιστράτευση αστυνομικών και εισαγγελέων ενάντια σε μαθητές, εκπαιδευτικούς και γονείς που αποκαλύπτουν την απάτη και διεκδικούν ζωή και μόρφωση στο ύψος των σύγχρονων αναγκών και δυνατοτήτων, ακόμα και τα στοιχειώδη και αυτονόητα (βιβλία, καθηγητές, τμήματα) για να γίνεται το μάθημα απρόσκοπτα. Για μια ακόμα φορά επιβεβαιώνεται ότι όποιος υλοποιεί την αντιλαϊκή πολιτική, δεν μπορεί παρά να εχθρεύεται τον οργανωμένο, συλλογικό αγώνα.
Από την άποψη αυτή, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ συνεχίζει και εδώ «επάξια» το έργο των προκατόχων της, των προηγούμενων αστικών κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ενώ παράλληλα προσπαθεί ακόμα πιο έντονα να «καμουφλάρει» την αντιλαϊκή της πολιτική με διάφορα «φιλολαϊκά» συνθήματα. Ποιος δε θυμάται, άλλωστε, τα παχιά και ψεύτικα λόγια του ΣΥΡΙΖΑ, πριν ακόμα αναδειχτεί στη θέση του κυβερνητικού διαχειριστή του συστήματος, όταν, ως «φίλος» της νεολαίας, μιλούσε για την «επιστροφή της δημοκρατίας στα σχολεία»; Ποιος δε θυμάται τα κυβερνητικά «ταρατατζούμ» πριν από λίγους μήνες, όταν μετά από τρεις αναγγελίες τελικά ψηφίστηκε η νομοθετική ρύθμιση για την κατάργηση της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ) που χαρακτήριζε τις μαθητικές καταλήψεις ιδιώνυμο αδίκημα; Επί της ουσίας, όπως αποδεικνύεται και τις μέρες αυτές, ο προπαγανδιστικός θόρυβος καμία σχέση δεν είχε με την ουσία. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι η κυβέρνηση δε φέρνει όλο αυτό το διάστημα νομοθετική ρύθμιση για την παύση κάθε δίωξης αγωνιστών μαθητών. Ηδη από τότε η επιχειρηματολογία του υπουργού Παιδείας υπέρ της κατάργησης της ΠΝΠ ήταν ότι... περιττεύει, αφού υπάρχει επαρκές νομοθετικό πλαίσιο για να αντιμετωπίζονται αναλόγως οι μαθητές μέσω του ποινικού κώδικα!
Πράγματι, οι διατάξεις και οι κάθε είδους μηχανισμοί που προστατεύουν την «καρδιά» της αντιλαϊκής πολιτικής υπάρχουν και ενισχύονται - ανεξάρτητα από το χρώμα των κυβερνητικών διαχειριστών - ενάντια σε όποιον αγωνίζεται για τα δικαιώματά του στη δουλειά, στη ζωή και τη μόρφωση, ακόμα και αν πρόκειται για 15χρονους μαθητές. Και είναι αυτή η «καρδιά» της αντιλαϊκής πολιτικής, οι στόχοι του κεφαλαίου, των κυβερνήσεών του και της ΕΕ, που - πέρα από την αυτονόητη αλληλεγγύη στους μαθητές που αγωνίζονται - πρέπει να μπει στο στόχαστρο του εργατικού - λαϊκού κινήματος, για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες της νεολαίας για μόρφωση και ζωή.

Οι ανταγωνισμοί και οι αιτίες τους

Οι ανταγωνισμοί και οι αιτίες τους

Σε μια περίοδο που γίνεται ακόμα πιο αισθητός ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις σε όλα τα επίπεδα (ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή, στην Ουκρανία ή την Βόρεια Αφρική, είναι τα πιο απτά αλλά όχι μόνα παραδείγματα), αναλύσεις στη χώρα μας εμφανίζουν την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να αντιστέκεται, ενώ είναι πλήρως ευθυγραμμισμένη με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, τις λυκοσυμμαχίες όπου συμμετέχει ΝΑΤΟ και ΕΕ.
Ετσι η «Κυριακάτικη Αυγή» σε κεντρικό άρθρο με τίτλο «Οι κυρώσεις δεν φέρνουν την ειρήνη», αναφορικά με τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ της περασμένης βδομάδας και την απόφασή της, σημειώνει ότι «στο κείμενο της απόφασης δεν υπάρχουν "σκληρές κυρώσεις" σε βάρος της Ρωσίας, παρά μόνο αναφορά για "πιθανές επιλογές"». Και συνεχίζει: «Φαίνεται ότι οι υψηλοί τόνοι που θέλησαν να περάσουν στο κείμενο συμπερασμάτων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου οι ηγέτες της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Βρετανίας δεν έπεισαν τους υπόλοιπους. Χειρόφρενο τράβηξαν η Ιταλία και η Ελλάδα, αλλά όχι μόνο. Κι αυτή τη φορά όχι μόνο επειδή ο Ματέο Ρέντζι... χολώθηκε που δεν συνεννοήθηκαν μαζί του οι τρεις μεγάλοι σε ένα μείζον θέμα εξωτερικής πολιτικής ολόκληρης της Ευρώπης, αλλά επειδή είχε κι ένα ατράνταχτο επιχείρημα: Οτι οι κυρώσεις δεν φέρνουν την ειρήνη». Μάλιστα, αφού εμφανίζει ως... αντιστασιακούς τους Ρέντσι και Τσίπρα και την ΕΕ «ήρεμη δύναμη» που όμως «δεν φαίνεται να έχει στρατηγική για την ευρύτερη περιοχή» σε αντίθεση με τη Ρωσία, Τουρκία, Ιράν, καταλήγει ότι «οι ισχυροί της ΕΕ καλά θα κάνουν να επενδύσουν όλο το διπλωματικό τους κεφάλαιο για να πετύχουν το ταχύτερο δυνατό μια εκεχειρία. Μήπως και σωθούν ανθρώπινες ζωές...».

***

Αυτός και αν είναι εξωραϊσμός της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας. Δεν έχει ...λέει στρατηγική. Δηλαδή, το γεγονός ότι όλοι μαζί ΕΕ - ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, Τουρκία, πετρελαιομοναρχίες του Κόλπου έστησαν το «Ισλαμικό Κράτος», για να ανατρέψουν μη αρεστές κυβερνήσεις σε Συρία και Λιβύη, τι είναι; Είναι ακριβώς η στρατηγική που επιδιώκει τον έλεγχο αγορών, ενεργειακών πηγών και των δρόμων μεταφοράς τους, νέες σφαίρες επιρροής, και ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι η συνέχεια της ιμπεριαλιστικής ειρήνης. Τώρα, ότι στη μοιρασιά «τρώγονται» επίσης μεταξύ τους, αυτό είναι αντικειμενικό γεγονός, γιατί η κάθε αστική τάξη, και η ελληνική, ανάλογα με την οικονομική, στρατιωτική και πολιτική της δύναμη, θέλει να επιβάλει τους όρους της. Αυτό γίνεται και στη Συρία.
Οσο για τις κυρώσεις στη Ρωσία (με αφορμή παλιότερα τη σύγκρουση για τους ίδιους λόγους στην Ουκρανία και τώρα στη Συρία) και αυτές μπαίνουν στη «ζυγαριά» των μονοπωλιακών ομίλων, και άλλωστε αντιθέσεις υπάρχουν και μέσα σε αστικές τάξεις, και σε τμήματα κυβερνήσεων. Για παράδειγμα, η Γερμανία και η κυβέρνησή της, λόγω των ισχυρών δεσμών των μονοπωλίων της με αυτά της Ρωσίας, συχνά - πυκνά πιέζει για άρση των κυρώσεων κατά της Ρωσίας με αφορμή την Ουκρανία (πιο έντονα οι σοσιαλδημοκράτες υπουργοί), ενώ και με τη Συρία, παρά την κριτική που ασκεί «ζυγίζει» τις εξελίξεις. Το ίδιο ισχύει με την κυβέρνηση της Ιταλίας, ενώ αυτές της Γαλλίας και Βρετανίας, σηκώνουν τους τόνους, αλλά η επιδίωξη δεν αλλάζει και πιο ειδικά για τη Συρία: Να μην μείνουν πίσω από τη μοιρασιά που θα έρθει. Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για ρεσιτάλ υποκρισίας η δήθεν ευαισθησία για τους άμαχους και για την ειρήνη. Από πότε οι λύκοι μπορούν να φυλάνε τα πρόβατα;

***

Οσο για την «αποτροπή κυρώσεων», στο κείμενο συμπερασμάτων της Συνόδου, σχετικά με τη Ρωσία, σημειώνεται ότι «το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο καταδικάζει απερίφραστα τις επιθέσεις του συριακού καθεστώτος και των συμμάχων του, κυρίως της Ρωσίας, εναντίον αμάχων στο Χαλέπι. Τους καλεί να θέσουν τέρμα στις φρικαλεότητες και να λάβουν επείγοντα μέτρα για την εξασφάλιση της απρόσκοπτης πρόσβασης της ανθρωπιστικής βοήθειας στο Χαλέπι και άλλα μέρη της χώρας. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ζητεί την άμεση παύση των εχθροπραξιών και την επανέναρξη αξιόπιστης πολιτικής διαδικασίας υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. Οι υπεύθυνοι για παραβιάσεις του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου και του δικαίου για τα ανθρώπινα δικαιώματα πρέπει να λογοδοτήσουν. Η ΕΕ εξετάζει όλες τις διαθέσιμες δυνατότητες, σε περίπτωση που συνεχιστούν οι φρικαλεότητες».
Το παραμύθι της κυβέρνησης ότι ασκεί «φιλειρηνική πολιτική» ή «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική» έχει αποκαλυφθεί σε όποιον δεν έχει χάσει τα «ταξικά γυαλιά του». Η κυβέρνηση συμμετέχει ενεργά στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και κάθε στιγμή δείχνει τη διάθεσή της να εμπλέξει τη χώρα ακόμα περισσότερο. Δεν είναι αθώα ...περιστερά. Οσο για τις σχέσεις που επιδιώκει με την καπιταλιστική Ρωσία γίνεται από την ίδια σκοπιά (όπως και με τη συμμετοχή σε ΕΕ και ΝΑΤΟ που είναι η πρώτη προτεραιότητα) για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του ελληνικού κεφαλαίου. Η ελληνική αστική τάξη με τις συμμαχίες αυτές επιχειρεί να αναβαθμίσει το ρόλο της και να πάρει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μερίδιο από τη μοιρασιά της λείας που καταληστεύεται από άλλες χώρες αιματοκυλώντας τους λαούς. Οι εργάτες και τα λαϊκά στρώματα όπως δεν πρέπει να τσιμπήσουν στα περί «υπεράσπισης δικαιωμάτων» που δήθεν επιδιώκει η κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές, έτσι δεν πρέπει να δώσουν βάση στη δήθεν «φιλειρηνική» της στάση.