27 Ιουλ 2014

Κείμενο -γροθιά από 50 Ισραηλινούς εφέδρους: Γιατί αρνούμαστε να πολεμήσουμε στη Γάζα -Οχι πια άλλο

Κείμενο -γροθιά από 50 Ισραηλινούς εφέδρους: Γιατί αρνούμαστε να πολεμήσουμε στη Γάζα -Οχι πια άλλο


-A
Ενα σκληρό κείμενο κάνει τις τελευταίες ημέρες τον γύρο του Διαδικτύου και το υπογράφουν 50 Ισραηλινοί έφεδροι στρατιώτες οι οποίοι αρνούνται να πολεμήσουν στη Γάζα και καταγγέλουν την επίθεση της πατρίδας τους.
Οι στρατιώτες αυτοί έχουν αναρτήσει επιστολή στην οποία εξηγούν τους λόγους για τους οποίος δεν θέλουν να λάβουν μέρος στην επίθεση στη Γάζα και τονίζουν ότι δεν συνδέονται όλοι οι Ισραηλινοί με τα αιματηρά γεγονότα.
Αναλυτικά το κείμενο:
«Είμαστε περισσότεροι από 50 Ισραηλινοί που ήμασταν κάποτε στρατιώτες και τώρα δηλώνουμε την άρνησή μας να συμμετάσχουμε ως έφεδροι. Είμαστε αντίθετοι στον Ισραηλινό στρατό και τον νόμο επιστράτευσης. Εν μέρει, αυτό συμβαίνει γιατί είμαστε αντίθετοι στην τρέχουσα στρατιωτική επιχείρηση. Αλλά οι περισσότεροι από τους παρακάτω υπογράφοντες είναι γυναίκες και δεν θα συμμετείχαν στον αγώνα. Για εμάς, ο στρατός έχει σημαντικά μειονεκτήματα πέρα από την τρέχουσα επιχείρηση ή ακόμα και η κατοχή. Εμείς στεκόμαστε απέναντι στην στρατιωτικοποίηση του Ισραήλ και των πολιτικών διακρίσεων του στρατού. Ένα παράδειγμα είναι ο τρόπος που οι γυναίκες συχνά υποβαθμίζονται σε χαμηλές γραμματειακές θέσεις. Ενας άλλος λόγος είναι το σύστημα ελέγχου που εισάγει διακρίσεις εις βάρος Mizrachi (Ιουδαίοι οι οικογένειες των οποίων προέρχονται από αραβικές χώρες) αποκλείοντάς τους από το να εκπροσωπούνται ισότιμα ​​μέσα στις πιο «υψηλές» μονάδες του στρατού. Στην ισραηλινή κοινωνία, μονάδα και θέση καθορίζει μεγάλο μέρος της επαγγελματικής πορείας στη ζωή μετά τον στρατό.
Για εμάς, η τρέχουσα στρατιωτική επιχείρηση και ο τρόπος που η στρατιωτικοποίηση επηρεάζει την ισραηλινή κοινωνία είναι άρρηκτα συνδεδεμένα. Στο Ισραήλ, ο πόλεμος δεν είναι μόνο πολιτικής με άλλα μέσα, αλλά αντικαθιστά την πολιτική. Το Ισραήλ δεν είναι πλέον σε θέση να σκεφτεί μια λύση σε μια πολιτική σύγκρουση εκτός από την προοπτική της φυσικής δύναμη. Για αυτό τον λόγο είναι επιρρεπής σε κύκλους βίας που δεν τελειώνουν ποτέ. Και όταν τα κανόνια «μιλάνε» η κριτική δεν μπορεί να ακουστεί.
Αυτή η επιστολή, την οποία ετοιμάζαμε για πολύ καιρό, έχει μια ιδιαίτερη επείγουσα ανάγκη λόγω της βάναυσης στρατιωτικής επιχείρησης που πραγματοποιείται σήμερα στο όνομά μας. Και παρόλο που οι στρατιώτες μάχης είναι γενικά εκείνη που διεξάγουν τον σημερινό πόλεμο, το έργο τους δεν θα ήταν δυνατό χωρίς τους πολλούς διοικητικές ρόλους στους οποίους οι περισσότεροι από εμάς έχουμε υπηρετήσει. Ετσι, αν υπάρχει ένας λόγος να αντιταχθεί κανείς στις πολεμικές επιχειρήσεις στη Γάζα, υπάρχει επίσης ένας λόγος για να εναντιωθεί στην ισραηλινή στρατιωτική μηχανή στο
σύνολό της. Αυτό είναι το μήνυμα αυτής της επιστολής:

Ημασταν στρατιώτες σε μια αρκετές μονάδες και θέσεις του ισραηλινού στρατού, κάτι που τώρα μετανιώνουμε, διότι, στη διάρκεια της θητείας μας, Αντιληφθήκαμε ότι τα στρατεύματα που λειτουργούν στα κατεχόμενα εδάφη δεν είναι οι μόνοι που εφαρμόζουν τον μηχανισμό ελέγχου πάνω τις ζωές των Παλαιστινίων. Στην πραγματικότητα, εμπλέκεται ολόκληρος ο στρατός. Για το λόγο αυτό, τώρα αρνούμαστε να συμμετέχουμε ως έφεδροι και στηρίζουμε όλους εκείνους που αντιστέκονται όταν καλούνται για στρατιωτική θητεία.
Ο ισραηλινός στρατός, ένα θεμελιώδες μέρος της ζωής των Ισραηλινών, είναι επίσης η δύναμη που κυβερνά τους Παλαιστίνιους που ζουν στα εδάφη που κατέλαβε το Ισραήλ το 1967. Οσο υπάρχει στην σημερινή δομή του, τη γλώσσα και νοοτροπία συμβαίνουν τα ακόλουθα: Χωρίζουμε τον κόσμο σε καλό και κακό ανάλογα με τις κατηγορίες του στρατού, ο στρατός λειτουργεί ως η κορυφαία αρχή για το ποιος είναι πιο πολύτιμος και ποιος λιγότερο στην κοινωνία - ποιος είναι πιο υπεύθυνος για το επάγγελμα, ποιος επιτρέπεται να δηλώσει την αντίστασή του σε αυτό και ποιος δεν είναι, και πώς τους επιτρέπεται να το κάνουν. Ο στρατός διαδραματίζει κεντρικό ρόλο σε κάθε σχέδιο δράσης και πρόταση που συζητείται στην εθνική συζήτηση, γεγονός που εξηγεί την απουσία οποιουδήποτε πραγματικού επιχειρήματος για μη στρατιωτικές λύσεις στις συγκρούσεις στις οποίες έχει εγκλωβιστεί το Ισραήλ.
Οι Παλαιστίνιοι κάτοικοι της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας στερούνται των πολιτικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους. Ζουν κάτω από διαφορετικό νομικό σύστημα, από τους Εβραίους γείτονές τους. Αυτό δεν είναι αποκλειστικά και μόνο η υπαιτιότητα των στρατιωτών που δραστηριοποιούνται στις περιοχές αυτές. Αυτοί οι στρατιώτες, επομένως, δεν είναι οι μόνοι που υποχρεούνται να αρνηθούν. Πολλοί από εμάς υπηρετήσαμε σε υλικοτεχνικούς και γραφειοκρατικούς ρόλους υποστήριξης. Εκεί, συνειδητοποιήσαμε ότι ολόκληρος ο στρατός βοηθά στην καταπίεση των Παλαιστινίων.
Πολλοί στρατιώτες που υπηρετούν σε ρόλους μη-αγώνα αρνούνται να αντισταθούν, επειδή πιστεύουμε ότι οι πράξεις τους, συχνά ρουτίνα και κοινότυπο, είναι απομακρυσμένες από τα βίαια αποτελέσματα αλλού. Και δράσεις που δεν είναι μπανάλ - για παράδειγμα, οι αποφάσεις για τη ζωή ή τον θάνατο των Παλαιστινίων γίνονται στα γραφεία πολλά χιλιόμετρα μακριά από τη Δυτική Όχθη - ταξινομούνται, και έτσι είναι δύσκολο να έχουμε μια δημόσια συζήτηση σχετικά με αυτές. Δυστυχώς, δεν είχαμε πάντοτε να αρνηθεί να εκτελέσει τα καθήκοντα που μας χρέωσαν με, και με αυτόν τον τρόπο, επίσης, συνέβαλαν με τις βίαιες ενέργειες των στρατιωτικών.
Κατά τη διάρκεια της θητείας μας στο στρατό, γίναμε μάρτυρες (ή συμμετείχαμε σε) μεροληπτικές συμπεριφορές του στρατού: ο διαρθρωτικές διακρίσεις σε βάρος των γυναικών, η οποίες ξεκινούν με την αρχική διαλογή και την ανάθεση των ρόλων, η σεξουαλική παρενόχληση που ήταν μια καθημερινή πραγματικότητα για μερικούς από εμάς, τα κέντρα απορρόφησης της μετανάστευσης τα οποία εξαρτώνται από ένστολη στρατιωτική βοήθεια. Μερικοί από μας είδαμε επίσης από πρώτο χέρι πώς η γραφειοκρατία σκόπιμα τοποθετεί μαθητές σε τεχνικές θέσεις, χωρίς να τους παρέχουν τη δυνατότητα να εξυπηρετήσουν και σε άλλους ρόλους.
Ο στρατός θέλει να παρουσιάσει τον εαυτό του ως ένα θεσμό που διευκολύνει την κοινωνική κινητικότητα, σαν ένα σκαλοπάτι στην ισραηλινή κοινωνία. Στην πραγματικότητα, διαιωνίζει το διαχωρισμό. Δεν είναι τυχαίο, πιστεύουμε, ότι όσοι προέρχονται από οικογένειες μεσαίου ή υψηλού εισοδήματος καταλήγουν σε ελίτ μονάδες και από εκεί και μετά πολύ συχνά εργάζονται σε εταιρείες τεχνολογίας και με υψηλό μισθό.
Ο στρατός καθιερώνει μια εικόνα του «καλού Ισραηλινού» που στην πραγματικότητα αντλεί τη δύναμή του μέσω της υποταγής των άλλων. Η κεντρική θέση του στρατού στην ισραηλινή κοινωνία, και η ιδανική εικόνα που δημιουργεί, στοχεύουν στο να σβήσουν από την περιοχή τις κουλτούρες και τους αγώνες των Mizrachi, των Αιθίοπων, των Παλαιστίνιων, των Ρώσων, των Δρούζων, και των Ορθόδοξων-Ορθόδοξοι Βεδουίνων και βέβαια των γυναικών.
Ολοι μας συμμετείχαμε σε αυτή την ιδεολογία και λάβαμε μέρος στο παιχνίδι του «καλού Ισραηλινού» το οποίο υπηρετεί πιστά τον στρατό. Κυρίως η υπηρεσία μας, μας παρείχε θέσεις στα πανεπιστήμια και στην αγορά εργασίας. Αποκτήσαμε διασυνδέσεις και επωφελήθηκαμε από τη ζεστή αγκαλιά της «Ισραηλινής συναίνεσης». Αλλά για τους παραπάνω λόγους, τα οφέλη αυτά δεν αξίζαν το κόστος.
Με βάση τον νόμο, κάποιο από εμάς εξακολουθούμε να είμαστε μέρος των εφεδρικών δυνάμεων (άλλοι έχουν καταφέρει να κερδίσουν απαλλαγές ή τους έχουν χορηγηθεί μετά την απόλυσή τους) και ο στρατός έχει τα στοιχεία μας και τις προσωπικές μας πληροφορίες, όπως και την νομική δυνατότητα να μας ξανακαλέσει. Δεν θα συμμετάσχουμε-με κανένα τρόπο.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι που οι άνθρωποι αρνούνται να υπηρετήσουν στον στρατό του Ισραήλ. Ακόμη και εμείς έχουμε τις διαφορές μας και τα κίνητρά μας για το γιατί γράψαμε αυτή την επιστολή. Παρόλα αυτά, υποστηρίζουμε όσους αντιστέκονται στην στρατολόγηση, υποστηρίζουμε τους αντιστασιακούς : τους μαθητές γυμνασίου που έγραψαν τη δική τους επιστολή, στηρίζουμε τους ορθόδοξους Εβραίους που διαμαρτύρονται για το νέο νόμο και την υποχρεωτική στράτευση, τους αρνητές των Δρούζων, και όλους εκείνους των οποίων η συνείδηση, η προσωπική κατάσταση ή η οικονομική ευεξία δεν τους επιτρέπει να υπηρετήσουν. Υπό το πρόσχημα μιας συζήτησης για την ισότητα, αυτοί οι άνθρωποι αναγκάζονται να πληρώσουν το τίμημα. Όχι πια άλλο!»


Οι Γερμανοί (δεν) είναι φίλοι μας

 Οι Γερμανοί (δεν) είναι φίλοι μας

Όχι, δεν πρόκειται να αναλύσουμε ένα μουντιάλ με αντιδραστικό και λυπημένο τέλος –αν και από μία άποψη ήταν ρεαλιστικό σαν τη ζωή. Αλλά στον πρόσφατο τελικό όλη σχεδόν η φίλαθλη χώρα ήταν στο πλευρό της αργεντινής. Πολλοί πήγαν βέβαια με το αυθόρμητο αντι-γερμανικό, αντι-μερκελικό ρεύμα. Αλλά στην πλατεία που το έβλεπα, ο κόσμος χειροκρόρησε μετά τον ύμνο της αργεντινής, σα να ήταν η δική του ομάδα, χωρίς να αποδοκιμάσει πχ το γερμανικό εθνικό ύμνο.

Σε κάθε κανόνα υπάρχουν βέβαια οι εξαιρέσεις που τον επιβεβαιώνουν. Κι αυτές στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν: οι παραδοσιακοί γερμανόφιλοι τσολιάδες· οι πιστοί του μαραντόνα, που δεν ήθελαν να δουν το θεό τους να εκθρονίζεται ή να αποκτά συγκάτοικο στην κορυφή –με την αργεντινή του μέσι να το σηκώνει μες στη βραζιλία· κι όσοι δεν μπορούσαν να αντέξουν τη ρηχή, αντι-μερκελική συριζίλα με το ντεμέκ κινηματικό αργεντινάσο επίστρωμα και πήγαν από αντίδραση με τους άλλους. Αν και δεν ξέρω πόσο υγιές αντανακλαστικό είναι ο ετεροκαθορισμός ή γιατί να μη διαλέξουμε τους γερμανούς βαραββάδες στο δίλημμα ποιον αντιπαθούμε και θέλουμε να σταυρώσουμε.

Όχι δηλ πως αυτή η γερμανία είναι τόσο αντιπαθητική –συγκριτικά και με παλιότερες εκδοχές της νάσιοναλ μάνσαφτ- με τόσους γκασταρμπάιτερ στη σύνθεσή της: τους κλόζε και ποντόλσκι από την πολωνία, τον μουστάφι, τον μπόατενγκ που βρέθηκε σε άλλο ένα μουντιάλ αντιμέτωπος με τον γκανέζο αδελφό του, τον τυνήσιο κεντίρα, τον τούρκο οζίλ –που διάβασα κάπου πως ήθελε να χαρίσει το πριμ του στους παλαιστίνιους, αλλά δεν του επιτράπηκε. Υπήρχαν φυσικά και κλασικοί γερμαναράδες, σαν τον μίλερ, που ξέσπασε σε μια κολομβιανή μπάρμπι δημοσιογράφο, και τον σβαϊνστάιγκερ, που πανηγύριζε σα μεθυσμένος τουρίστας κι αν δεν κάνω λάθος το επίθετό του σημαίνει κάτι σαν αναβάτης γουρουνιού –που θα μπορούσε να υποδηλώνει σημειολογικά και τα PIGS ως χώρες. Αλλά υπήρχαν και σχετικά συμπαθείς παίκτες, σαν τον χούμελς, το λαμ, τον γκέτσε ή το ροδομάγουλο υπεράνθρωπο νόιερ, του οποίου η απόκρουση στο σουτ του μπενζεμά με τη γαλλία, θα μπορούσε να είναι το οπτικό αντίστοιχο του βιβλίου με τίτλο «στη γροθιά του σούπερμαν». Αν κι εμένα μου θύμισε αρκετά το μεγάλο ιβάν ντράγκο, το σοβιετικό πυγμάχο από το Rocky IV, που μιλούσε κυρίως με τις γροθιές του στο ρινγκ κι ελάχιστα εκτός αγωνιστικού χώρου.

Κάποιοι σφοι το προχώρησαν παραπέρα, θεωρώντας το παιχνίδι της γερμανίας ένα υπόδειγμα σοσιαλιστικού ρεαλισμού, όπου καμία μονάδα δεν είναι πιο σημαντική από το σύνολο και δε λάμπει υπερβολικά, για να επισκιάσει τους υπόλοιπους. Ο τελικός του μουντιάλ θα μπορούσε να ιδωθεί και ως ιδεολογικό μάθημα για το ρόλο της προσωπικότητας στην ιστορία. Γιατί ένας και μόνο αστέρας δεν μπορεί να νικήσει μόνος του ένα καλοδουλεμένο σύνολο στο σύγχρονο ποδόσφαιρο –πόσο μάλλον όταν είναι ντεφορμέ και ξεζουμισμένος, έχοντας ξεκινήσει ίσως την κατηφόρα της καριέρας του.

Προσωπικά ωστόσο έχω ορισμένες ενστάσεις στο παραπάνω σχήμα. Στη γερμανική ομάδα μπορεί κάθε γρανάζι να γνωρίζει πολύ καλά τις συγκεκριμένες αρμοδιότητες που του αναλογούν στο γενικό καταμερισμό εργασίας και όλα μαζί να συναρμολογούν μια ανίκητη πολεμική μηχανή (πάντσερ). Είμαι εξάρτημα εγώ της μηχανής σας κι ο γιος μου το ανταλλακτικό.
Αλλά όπως μας λέει ένας άλλος γερμανός, ο στρατιώτης έχει ένα σοβαρό «μειονέκτημα»: ξέρει να σκέφτεται. Και διαθέτει (ποδοσφαιρική) φαντασία. Ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός δεν είναι όπως τον παρουσιάζουν, μια καρικατούρα τέχνης αυστηρά προσκολλημένη στον τελικό σκοπό (νίκη) και το σύστημα, αδιαφορώντας για το αισθητικό κομμάτι και την ανάδειξη κάθε ξεχωριστής μονάδες (δηλ την ανάπτυξη της προσωπικότητας). Η γερμανία ακόμα και στην κορυφαία στιγμή της στο μουντιάλ (την επτάρα στη διοργανώτρια βραζιλία, όπου πέτυχε σε ένα μόνο αγώνα όσα γκολ είχε πετύχει σε όλο το τουρνουά η προηγούμενη πρωταθλήτρια, ισπανία) ήταν περισσότερο ένας αμείλικτος επαγγελματίας, που εκτέλεσε ψυχρά τη δουλειά του και τιμώρησε σκληρά τα κενά των βραζιλιάνων, οδηγώντας τους σε γοερό κλάμα, παρά μια σούπερ φαντεζί ομάδα που κέρδισε το θαυμασμό και την αναγνώρισή τους.

Οι περισσότεροι έμειναν βέβαια στο βασικό δίπολο που περιγράψαμε εισαγωγικά. Από τη μια ήταν η αργεντινή του τσε, του ντιέγκο με τον τσε τατουάζ στο μπράτσο κι επίσης του αργεντινάσο, της παύσης πληρωμών και των πειραμάτων αυτοδιαχείρισης –που δεν οδήγησαν σε τίποτα απολύτως, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για το οπαδικό φαντασιακό. Κι από την άλλη οι ναζί, μερκελιστές κατακτητές-πιστωτές μας, που έχουν βγάλει όμως φωτεινά επαναστατικά μυαλά σαν τον μαρξ, τον ένγκελς και την πολωνή ρόζα λούξεμπουργκ, που έδρασε όμως κυρίως στη γερμανία –κάτι σαν τον κλόζε της εποχής.

Μπαίνει όμως κι ένας γενικός προβληματισμός, πέρα από τα έτοιμα στερεότυπα που ψάχνουμε να τα ενισχύσουμε ή να τα διαψεύσουμε με επιλεκτικά παραδείγματα από την ιστορία και τον αθλητισμό, για να επιβεβαιώσουμε το αρχικό μας συμπέρασμα. Ένας προβληματισμός για το πώς εξελίχτηκε ο λαός του κάρολου, του φρίντριν και της ρόζας (που μετείχε κι αυτή της γερμανικής, μαρξιστικής παιδείας). Και για το τι απέγινε το πανίσχυρο εργατικό κίνημα στη γερμανία, η επαναστατική φιλοσοφική παράδοση (πριν από τη σχολή της φρανκφούρτης), οι κατακτήσεις κι η κληρονομιά που άφησε η λδγ, το κομμουνιστικό κίνημα συνολικά. (Θυμάμαι παρεμπιπτόντως κάτι που μου έλεγε μια φίλη για ένα βιβλίο του ταχτσή, που είχε αναμνήσεις από τους γερμανούς της κατοχής, και αρκετά χρόνια μετά δεν μπορούσε να συναντήσει το αρσενικό σκληρό πρότυπο που είχε κρατήσει στο νου του, παρά μόνο στους λδγερμανούς πίσω από το τείχος).

Αναλογίζεται κανείς τη σφραγίδα αυτού του παρελθόντος που έμοιαζε ανεξίτηλο και ψάχνει αμήχανα να τη βρει στην εικόνα του σύγχρονου γερμανού, που το συναντάμε κυρίως ως τουρίστα. Του γερμανού που ζει αθόρυβα, μεθάει φασαριόζικα, κινείται ελεγχόμενα κι αποκλειστικά σε μέρη και μαγαζιά που συνεργάζονται με το τουριστικό του γραφείο, απολαμβάνει άγευστη χωριάτικη σαλάτα και greek musaka σε ακριβές τουριστικές ταβέρνες της κακιάς ώρας, γιατί στην πατρίδα του δεν έχει ούτε καν αυτό. Ζει (;) για να δουλεύει από ήλιο σε ήλιο το χειμώνα, που είναι μικρότερη η μέρα, μελαγχολεί όταν τελειώνει το ωράριό του και δεν έχει ζωή πέρα από αυτό –αντίθετα με εμάς που μελαγχολούμε τα πρωινά και ξαναβρίσκουμε τον εαυτό μας με το πέρας της δουλειάς, όταν υπάρχει κι αυτή. Παθιάζεται με την οικονομία στα έξοδα, λατρεύει την τάξη, την πειθαρχία, όλα με πρόγραμμα, όλα στο σχέδιο, πρωτοκολλήσαμε τον έρωτα, προκατασκευασμένες στιγμές, ακόμα κι οι αποδράσεις τους για διακοπές, ακόμα κι οι πορείες, όπου περνάς από σωματικό έλεγχο, για να διαδηλώσεις ελεύθερα.. Πώς να βρεις μια χαραμάδα, κάπου να πιαστείς και να βρεις κάτι ελπιδοφόρο σε αυτή την χώρα; Πόση δουλειά μυρμηγκιού χρειάζεται σε μια κοινωνία εργατικών μυρμηγκιών, που έχουν ξεχάσει ότι κάποτε είχαν φτερά και φλέρταραν με την έφοδο στον ουρανό;

Σίγουρα υπάρχουν διάφορες επιμέρους εξηγήσεις. Οι μεγάλες ήττες του λαϊκού κινήματος, στο μεσοπόλεμο με την επικράτηση του ναζισμού και το 89’ με την (κατ’ ουσίαν) προσάρτηση της λδγ. Το ταπεινωμένο εθνικό αίσθημα μετά τη συνθήκη των βερσαλιών που έστρωσε το δρόμο στον χίτλερ. Οι συλλογικές τύψεις μετά το τέλος του β’ ππ που μετουσιώθηκαν σε μια λογική εργασιομανίας και «τα κεφάλια μέσα». Η πολυπλόκαμη ιμπεριαλιστική επέμβαση που βάρυνε αποφασιστικά σε μια χώρα-προμετωπίδα και σύνορο του καπιταλισμού απέναντι στις σοσιαλιστικές χώρες. Το σχετικά υψηλό βιοτικό επίπεδο (ή τέλος πάντων εισόδημα, γιατί «ζωή είναι αυτή;») που λειτουργεί ως παράγοντας αποπροσανατολισμού κι ενσωμάτωσης.


Δεν ξέρω όμως αν αυτά αρκούν για να ερμηνεύσουν πειστικά αυτό που η ρόζα στην (πολύ πιο ανήσυχη και ηρωική) εποχή της περιέγραφε ως απάθεια πτώματος για το γερμανικό προλεταριάτο –προκειμένου να το αφυπνίσει. Και δεν είναι μόνο στη γερμανία που δίνει τον τόνο πια αυτή η θλιβερή απάθεια κι αποσύνθεση…

Ποιον εξυπηρετεί ο πασιφισμός του ΣΥΡΙΖΑ και ποιος τον σπονσοράρει

Ποιον εξυπηρετεί ο πασιφισμός του ΣΥΡΙΖΑ και ποιος τον σπονσοράρει



Η λίστα των «δωρητών» στις εκδηλώσεις που διοργάνωσε ο ΣΥΡΙΖΑ και το λεγόμενο «Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς» (ΚΕΑ) με την επωνυμία «Σεράγεβο 2014». Κρατικοί οργανισμοί και υπηρεσίες ιμπεριαλιστικών δυνάμεων φιγουράρουν μεταξύ άλλων στη συγκεκριμένη λίστα
Οι αιματηρές εξελίξεις στην Ανατολική Ουκρανία, όπως και το μακελειό, που προκαλεί το Ισραήλ σε βάρος του λαού της Παλαιστίνης, κάνουν επιτακτική την ανάγκη της λαϊκής παρέμβασης, της καταδίκης των ιμπεριαλιστικών εγκλημάτων, της αποκάλυψης των αιτιών, που τα προκαλούν και της πάλης ενάντιά τους. Σ' αυτήν την κατεύθυνση, σημαντικό ρόλο πρέπει να διαδραματίσουν τα Κομμουνιστικά κι Εργατικά Κόμματα. Τη βδομάδα που μας πέρασε, με πρωτοβουλία του ΚΚΕ, Κομμουνιστικά κι Εργατικά Κόμματα απ' όλον τον κόσμο (72 τώρα), εξέφρασαν με κοινή τοποθέτησή τους την αμέριστη αλληλεγγύη τους στον αγωνιζόμενο λαό της Παλαιστίνης. Καταδίκασαν την εγκληματική επιθετικότητα του Ισραήλ. Αποκάλυψαν και καταδίκασαν τις ευθύνες των ΗΠΑ, αλλά και της ΕΕ. Ανάλογη τοποθέτηση, με πρωτοβουλία του ΚΚΕ και του Γερμανικού ΚΚ, είχε γίνει πριν από μερικούς μήνες σχετικά με τις εξελίξεις στην Ουκρανία, την οποία είχαν συνυπογράψει 50 ΚΚ. Οι τοποθετήσεις αυτές είναι σημαντικές, γιατί γίνονται σε κρίσιμες στιγμές και δίνουν σωστά την κατεύθυνση της πάλης.

Την ίδια ώρα κι άλλες πολιτικές δυνάμεις, που εμφανίζονται με την «προβιά» της «αριστεράς», όπως στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ και στην Ευρώπη το λεγόμενο «Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς» (ΚΕΑ), κινητοποιούνται και προσπαθούν κι αυτές να δώσουν ένα δικό τους «στίγμα», τη δική τους ερμηνεία των εξελίξεων και να προτάξουν μιαν άλλη κατεύθυνση της πάλης.
Ο πασιφισμός του ΣΥΡΙΖΑ είναι «στάχτη στα μάτια» των εργαζομένων
Σε άρθρο του στην «Αυγή», στις 11/7 ο Πάνος Τριγάζης, συντονιστής του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων και Θεμάτων Ειρήνης του ΣΥΡΙΖΑ, καταπιάνεται με τις αιματηρές εξελίξεις στην Ουκρανία και προτάσσει, ως «φάρμακο διά πάσαν νόσον», την ενίσχυση του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ). Μάλιστα, ισχυρίζεται ότι οι εξελίξεις στην Ουκρανία «επανέφεραν στο προσκήνιο» τον ΟΑΣΕ.
Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι πως αν κάτι επανέφεραν οι εξελίξεις στην Ουκρανία, όπως και στην Παλαιστίνη, ή νωρίτερα στη Λιβύη, στο Ιράκ, στη Συρία κ.ά. είναι ότι τόσο ο ΟΗΕ, όσο και ο ΟΑΣΕ όχι μόνο δεν εκπλήρωσαν θετικό ρόλο στις εξελίξεις, αλλά παίζουν το ρόλο του «μαϊντανού» και συνδράμουν με τον τρόπο τους την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα.
Ωστόσο, αυτή η πραγματικότητα δεν καταβάλλει καθόλου τον κ. Τριγάζη που προχωρά σε «ασκήσεις επί χάρτου» και οραματίζεται την «ειρηνική επίλυση των ζητημάτων», χωρίς βέβαια να πειραχτεί η αιτία που γεννά τους πολέμους (ο καπιταλισμός, τα μονοπωλιακά κέρδη), μέσα από την αναβάθμιση του ΟΑΣΕ και τη δημιουργία ... «υποσυστημάτων ασφάλειας».
Αυτός ο πασιφιστικός βερμπαλισμός του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν τολμά να αγγίξει στο ελάχιστο τις ευθύνες των ΗΠΑ και της ΕΕ, όπως θα δούμε παρακάτω, έχει ...«πατρώνυμο»! Ωστόσο, θυμίζει πάρα πολύ όσα λέγονταν μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, για τη λεγόμενη «Κοινωνία των Εθνών» (ΚτΕ) και το ρόλο της στην «ειρηνική επίλυση» των ζητημάτων. Και τότε οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας (της Β' Διεθνούς) καλλιεργούσαν στους εργαζόμενους αυταπάτες πως μέσα από τέτοιες διακρατικές ενώσεις, και χωρίς να πειραχτούν τα θεμέλια του καπιταλισμού, θα λύνονται τα προβλήματα «ειρηνικά». Αποδείχτηκε στην πράξη, βέβαια, πως ο πόλεμος, όπως και οι οικονομικές κρίσεις, συνοδεύουν τον καπιταλισμό, και η ΚτΕ έσκασε, όπως έλεγε ο Λένιν, «σαν σαπουνόφουσκα». Για όσους, μάλιστα, είχαν αναλάβει το ρόλο να φουσκώνουν αυτήν τη σαπουνόφουσκα, ο Στάλιν έγραφε: «Υπάρχουν αφελείς που νομίζουν πως εφόσον υπάρχει ιμπεριαλιστικός πασιφισμός, αυτό σημαίνει ότι δε θα γίνει πόλεμος. Αυτό δεν είναι καθόλου σωστό. Απεναντίας, όποιος θέλει να βρει την αλήθεια, πρέπει να αναποδογυρίσει αυτή τη θέση και να πει: μια και ανθίζει ο ιμπεριαλιστικός πασιφισμός με την Κοινωνία των Εθνών του, σίγουρα θα γίνουν νέοι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι και επεμβάσεις. Και το πιο σπουδαίο σε όλ' αυτά είναι ότι η σοσιαλδημοκρατία αποτελεί τον κυριότερο φορέα του ιμπεριαλιστικού πασιφισμού στην εργατική τάξη, συνεπώς είναι το βασικό στήριγμα του καπιταλισμού στην εργατική τάξη για την προετοιμασία νέων πολέμων και επεμβάσεων».
Και σήμερα θα 'ταν διπλή αφέλεια να πιστέψουμε πως η αναβάθμιση του ΟΑΣΕ θα φέρει την ειρήνη, όπως ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Οχι μόνον γιατί οι λαοί έχουν συσσωρεύσει τεράστια εμπειρία από το ρόλο αυτών των ενώσεων, αλλά και γιατί υπάρχει πλέον και οργανική σύνδεση του ΟΗΕ και του ΟΑΣΕ με το ΝΑΤΟ. Η έκδοση του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών του ΝΑΤΟ, 1995, αναφέρει σχετικά: «Μεταξύ των αποστολών των δυνάμεων και των στρατηγείων του ΝΑΤΟ συμπεριλαμβάνεται και η υποστήριξη του ειρηνευτικού έργου του ΟΑΣΕ (...) να συνεισφέρουν στην επίτευξη των στόχων του ΟΑΣΕ που είναι η πρόληψη συγκρούσεων, η αντιμετώπιση κρίσεων και η ειρηνική διευθέτηση διαφορών. (...) Ο ΟΑΣΕ είναι το μοναδικό βήμα που προσφέρεται σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, αλλά και στον Καναδά και τις ΗΠΑ, για το χειρισμό θεμάτων όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, η έννομη τάξη, η ασφάλεια...».
Το να ισχυρίζεσαι, λοιπόν, πως αυτές οι διακρατικές ενώσεις θα φέρουν την ειρήνη, είναι «στάχτη στα μάτια» των εργαζομένων, γιατί κρύβεις τις αιτίες των πολέμων, που, στις συνθήκες του καπιταλισμού, είναι η συνέχιση της πολιτικής με βίαια μέσα, που οφείλεται στο κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους, στις αντιθέσεις για το πώς θα μοιραστούν τα μερίδια των αγορών, ο φυσικός πλούτος, η Ενέργεια, ποιος θα έχει τον έλεγχο των δρόμων μεταφοράς τους.
Ποιος σπονσοράρει τον «αριστερό» πασιφισμό;
Εδώ, όμως, υπάρχει και μια άλλη ενδιαφέρουσα πλευρά. Οπως είναι γνωστό, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει λάβει ομόφωνη απόφαση στο ιδρυτικό του Συνέδριο (10-14 Ιουλίου 2013) για την εκπόνηση Σχεδίου Δράσης για την ειρήνη και τη διεθνή αλληλεγγύη, με τίτλο «Σεράγεβο 2014». Στο πλαίσιο αυτό, πραγματοποίησε μαζί με άλλες ευρωπαϊκές «αριστερές» δυνάμεις, όπως την «Αριστερά» της Γερμανίας, μια σειρά δράσεων στο πλαίσιο της «Πρωτοβουλίας Ειρήνης» «Σεράγεβο 2014 - Ειρηνικά Βαλκάνια - Ειρηνική Ευρώπη -100 χρόνια από την έναρξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου». Μάλιστα, το «Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς» (ΚΕΑ) υιοθέτησε ομόφωνα στο 4ο Συνέδριό του ψήφισμα υποστήριξης της παραπάνω πρωτοβουλίας, ύστερα από πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ.
Το ενδιαφέρον όμως είναι το εξής: Στην ιστοσελίδα (βλέπε ένθετη φωτογραφία) που παρουσιάζει τις σχετικές δραστηριότητες φαίνονται και ποιοι σπονσοράρησαν («δωρητές») το όλο εγχείρημα. Διαβάζουμε, λοιπόν, πως εκτός από το γνωστό Ιδρυμα «Ρόζα Λούξενμπουργκ», τέτοιοι «δωρητές» ήταν: Το υπουργείο Εξωτερικών της Γαλλίας, το γερμανικό υπουργείο Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης και η Γερμανική πρεσβεία στο Σαράγεβο, το υπουργείο Εξωτερικών της Φινλανδίας και (κρατηθείτε) το USAID. Τι είναι το USAID; Είναι ο «Οργανισμός Διεθνούς Ανάπτυξης των ΗΠΑ», ένα «εργαλείο» που διευθύνεται από την κυβέρνηση των ΗΠΑ και είναι στενά συνδεδεμένο με το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ. Να, λοιπόν, το «πατρώνυμο» του πασιφισμού της «κυβερνώσας αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΕΑ!
Μάλιστα, σύμφωνα με μαρτυρίες του Τύπου περίπου 200 Βόσνιοι «εθελοντές» στη συγκεκριμένη εκδήλωση του «Σεράγεβο 2014» φορούσαν μπλουζάκια USAID.
Αλήθεια, πιστεύει κανείς στα σοβαρά, πως τα υπουργεία και τα κρατικά ιδρύματα των ΗΠΑ, αλλά και της Γαλλίας, της Γερμανίας (εδώ φαίνεται δεν τους πείραξε η «γερμανική κατοχή» της Ελλάδας από την Μέρκελ) ενδιαφέρονται για την ειρήνη και την ασφάλεια των λαών; Πώς είναι δυνατόν να δέχονται στις εκδηλώσεις τους στήριξη από καραμπινάτες υπηρεσίες των ιμπεριαλιστών κι ύστερα ανερυθρίαστα να συνθηματολογούν για την παραπλάνηση του λαού;
Αυτός είναι ο οπορτουνισμός και το νέο του «κράμα» με τη σοσιαλδημοκρατία! Δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να στηριχτεί απροκάλυπτα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Αλλωστε, από «τα βάθη της ψυχής» τους, έχουν δηλώσει πως «η Ελλάδα ανήκει στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, αυτό δεν αμφισβητείται»! Τέτοιες εγγυήσεις και μάλιστα όταν δίνονται από την «αριστερά», πρέπει να αμείβονται.
Ωστόσο, δεν κράτησε αρκετά αυτό το «θέατρο του παραλόγου»; Την ώρα, δηλαδή, που ανοιχτά στηρίζονται στους παραπάνω «δωρητές», την ίδια ώρα μιλούν εξ ονόματος της «ανατροπής» και κατηγορούν όσους κρατούν σταθερή στάση αρχών, όπως το ΚΚΕ, για ...«σεχταρισμό».
Η υποκρισία τους πρέπει να έχει και όρια! `Η μήπως όχι;

Του Ελισαίου ΒΑΓΕΝΑ*
*Ο Ελισαίος Βαγενάς είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και επικεφαλής του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ

Η σφαγή συνεχίζεται μαζί με κινήσεις τακτικής

Η σφαγή συνεχίζεται μαζί με κινήσεις τακτικής
Καθημερινά αυξάνονται οι νεκροί που ξεπερνούν τους 800, ενώ οι διαπραγματεύσεις για εκεχειρία είναι το πρόσχημα για να κρυφτεί το έγκλημα του Ισραήλ και των ιμπεριαλιστών

Χτυπημένα παιδιά στο σχολείο - καταφύγιο του ΟΗΕ
Η αιματοχυσία στη μαρτυρική Γάζα δεν έχει τέλος και κάθε στιγμή που περνάει προστίθενται και νέα θύματα, ενώ τη βδομάδα που φεύγει δεσπόζει το μακελειό που προκάλεσε το σφυροκόπημα με τέσσερα βλήματα από ισραηλινό τανκ ενάντια σε σχολείο του ΟΗΕ που χρησιμοποιούνταν ως καταφύγιο για άμαχο πληθυσμό. Οι εικόνες που έρχονται δείχνουν τη φρίκη με πολλά από τα θύματα να είναι μικρά παιδιά και βρέφη. Η συγκεκριμένη επίθεση είχε 15 νεκρούς και 200 τραυματίες, ενώ ο συνολικός αριθμός των νεκρών έχει ξεπεράσει τους 820 και οι τραυματίες τους 5.000, εκατοντάδες χιλιάδες είναι όσοι έχουν καταφύγει στα καταφύγια του ΟΗΕ, ενώ ακόμα περισσότεροι είναι όσοι έχουν ανάγκη από τρόφιμα, φάρμακα και στοιχειώδεις υπηρεσίες, καθώς υπάρχουν τεράστιες καταστροφές στις υποδομές.
Συγκλονιστική είναι η δολοφονία 23χρονης εγκύου που σκοτώθηκε μετά από βομβαρδισμό του σπιτιού της στην πόλη Ντέιρ αλ-Μπάλα στο κέντρο της Λωρίδας της Γάζας όπου το μωρό (2 βδομάδες πρόωρο) επέζησε προς το παρόν και οι γιατροί δίνουν μάχη για να το κρατήσουν στη ζωή, μια ζωή βέβαια μέσα στην κόλαση του πολέμου και με την απώλεια του πιο σημαντικού προσώπου για ένα παιδί, της μητέρας του. Νεκροί, τραυματίες και συλληφθέντες από τον ισραηλινό στρατό υπάρχουν επίσης και στη Δυτική Οχθη σε συγκεντρώσεις καταδίκης του εγκλήματος στη Γάζα.
Την ίδια ώρα, οι ιμπεριαλιστές με πρώτον τον ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, Τζον Κέρι, δηλώνουν ότι πασχίζουν για την επίτευξη έστω μιας προσωρινής εκεχειρίας (μιας βδομάδας) για ανθρωπιστικούς λόγους. Ωστόσο, η πραγματική επιδίωξη φαίνεται ότι είναι να διασκεδαστούν οι αντιδράσεις που έχουν ξεσηκωθεί σε όλο τον κόσμο από το διαρκές έγκλημα του Ισραήλ, που βέβαια οι ιμπεριαλιστές, ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ, αστικές κυβερνήσεις με κάθε τρόπο στηρίζουν, μιλώντας διαρκώς για το λεγόμενο «νόμιμο δικαίωμα στην αυτοάμυνα».
Παζάρι πάνω στο αίμα του Παλαιστινιακού λαού
Από την Τετάρτη έως την Παρασκευή το βράδυ, είχε καλλιεργηθεί από τον Αμερικανό ΥΠΕΞ, Τζον Κέρι, που βρέθηκε στην Αίγυπτο, στο Ισραήλ και τη Δυτική Οχθη, κλίμα περί πιθανής συμφωνίας σε ένα σχέδιο εκεχειρίας μιας βδομάδας με προσωρινή κατάπαυση του πυρός και μερική αποχώρηση των ισραηλινών στρατευμάτων από τη Λωρίδα της Γάζας, ώστε να παρασχεθεί ανθρωπιστική βοήθεια, να περισυλλεγούν οι νεκροί και οι τραυματίες και να αποκατασταθούν κάποιες υποδομές. Επίσης, το σχέδιο προβλέπει έναρξη διαπραγματεύσεων για μια πιο μόνιμη διευθέτηση της κρίσης, με μεσολαβητή την αιγυπτιακή κυβέρνηση, τη συμμετοχή της Παλαιστινιακής Αρχής και εγγυητές τις ΗΠΑ, τον ΟΗΕ και την ΕΕ. Ο Κέρι είχε σειρά επαφών με ομολόγους του πολλών χωρών και τον ΓΓ του ΟΗΕ Μπαν Γκι Μουν. Ωστόσο, όπως έγινε γνωστό το βράδυ της Παρασκευής, η ισραηλινή κυβέρνηση απέρριψε το σχέδιο, κάτι που δημιούργησε εμπλοκή στις συζητήσεις. Μετά από αυτήν την εξέλιξη, ο Κέρι και ο Μπαν Γκι Μουν έδωσαν συνέντευξη Τύπου στο Κάιρο, όπου σημείωσαν, κινούμενοι στη γνωστή γραμμή των ίσων αποστάσεων και της εξίσωσης του θύτη με το θύμα, ότι οι προσπάθειες θα συνεχιστούν.
Αρχικά, ο Κέρι σε καμία περίπτωση δεν έριξε ευθύνες στο Ισραήλ που απέρριψε το σχέδιο και αρκέστηκε στις γενικολογίες και τα ευχολόγια και τις ευχαριστίες σε όσες κυβερνήσεις της περιοχής ενεπλάκησαν στις συζητήσεις. Μίλησε για τις ρουκέτες της «Χαμάς», που πλήττουν το Ισραήλ και είπε ότι επισκέφτηκε την οικογένεια ενός Αμερικανο-εβραίου στρατιώτη που σκοτώθηκε στην επιχείρηση στη Γάζα και ότι καταλαβαίνει ...τον πόνο κάθε γονιού. Μην μπορώντας να κρύψει την αιματοχυσία στη Γάζα, με τα εκατοντάδες θύματα αμάχους, όπως είπε, σημείωσε ότι ότι Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι έχουν δικαίωμα να ζήσουν μια ειρηνική κανονική ζωή. Ταυτόχρονα, τόνισε ότι θα συνεχιστούν οι διαπραγματεύσεις και ότι παζαρεύει έστω μια κατάπαυση του πυρός για 24 ώρες, ώστε να δοθεί μια ευκαιρία για νέες διαπραγματεύσεις ενώ ανακοίνωσε ότι χτες Σάββατο θα μετέβαινε στο Παρίσι για συνάντηση με τους υπουργούς Εξωτερικών Γαλλίας, Γερμανίας, Ιταλίας, Βρετανίας, Τουρκίας, Κατάρ και εκπρόσωπους της ΕΕ και θα συνέχιζε τις επαφές και με την ισραηλινή κυβέρνηση, που ανώνυμες πηγές έλεγαν ότι μπορεί να δεχτεί 12ωρη εκεχειρία.
Στο ίδιο μήκος κύματος, κινήθηκε ο ΓΓ του ΟΗΕ και ο υπουργός Εξωτερικών της Αιγύπτου Σάμι Σάκρι που είπαν ότι θα συνεχιστεί το παζάρι.
Είναι έτσι φανερό ότι η όποια εκεχειρία επιδιωχθεί αποτελεί κίνηση τακτικής, αφού δεν θίγει την ισραηλινή κατοχή, το φονικό αποκλεισμό της Λωρίδας της Γάζας, όπου στοιβάζονται 1,8 εκατομμύρια άνθρωποι σε άθλιες συνθήκες.
Το ζήτημα αυτό είχε θέσει και ο ηγέτης της «Χαμάς», Χάλεντ Μεσάλ, από το Κατάρ. Είχε πει ότι οι Παλαιστίνιοι θέλουν όσο το δυνατόν πιο σύντομα μια εκεχειρία, ωστόσο για να έχει αποτέλεσμα μια τέτοια κίνηση θα πρέπει να συνοδευτεί από οριστική και πλήρη απόσυρση των ισραηλινών στρατευμάτων από τη Γάζα, άρση του αποκλεισμού της από τους Ισραηλινούς, ώστε να μπορεί να ανασάνει και ο λαός να έχει μια φυσιολογική ζωή, να μπορεί να συνδεθεί με τον κόσμο.
Από τις τελευταίες αιματοβαμμένες εξελίξεις γίνεται φανερό πόσο δύσκολο είναι να δικαιωθεί ο δίκαιος αγώνας του Παλαιστινιακού λαού. Η σύγκρουση με τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα που στηρίζουν και το κράτος - θύτη της περιοχής, το Ισραήλ, είναι μονόδρομος για τους λαούς, ώστε με τη δική τους εργατική - λαϊκή εξουσία να θέσουν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές στην υπηρεσία των δικών τους αναγκών
.Κριτήριο η στάση όλων απέναντι στον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού

Ο πρωθυκουργός της Ελλάδας Αντώνης Σαμαρας σε θερμή χειραψία με τον πρωθυπουργό του Ισραήλ Μπενιαμίν Νετανιάχου κατά την επίσκεψη του τελευταίου στην Ελλάδα όπου ενισχύθηκε η πολιτικοστρατιωτική συνεργασία των δύο χωρών
Eurokinissi
Οι δολοφονικές επιθέσεις του Ισραήλ σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού συνεχίζονται. Μπροστά στο ματοκύλισμα του λαού της Παλαιστίνης που έχει πάρει διαστάσεις γενοκτονίας κρίνονται όλοι: Κυβερνήσεις, ιμπεριαλιστικές ενώσεις, πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις για το πώς τοποθετούνται, ποιανού το μέρος παίρνουν.

Είναι γεγονός ότι από την προηγούμενη μεγάλης κλίμακας εκκαθαριστική επιχείρηση του Ισραήλ σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού, το 2012 έχουν μεσολαβήσει πολλά ανάμεσα στην Ελλάδα και το Ισραήλ. Οι σχέσεις των δύο χωρών κυριολεκτικά απογειώθηκαν. Ιδιαίτερα την τελευταία τετραετία πάνω από 40 επισκέψεις υψηλότατου επιπέδου αποτυπώνουν μια πολυεπίπεδη συνεργασία της κυβέρνησης ΝΔ/ΠΑΣΟΚ με αυτήν του Ισραήλ. Το δε κοινό υπουργικό συμβούλιο που πραγματοποιήθηκε στο Ισραήλ τον Οκτώβρη του 2013 επισφράγισε την αναβάθμιση των διμερών σχέσεων Ελλάδας - Ισραήλ. Η διακρατική συνεργασία αυτή έχει επεκταθεί σε οικονομικό - εμπορικό και στρατιωτικό επίπεδο. Αιχμή της συνεργασίας είναι η Ενέργεια, το εμπόριο όπλων, οι κατασκευές, ο τουρισμός κ.ά. Η δε πιθανολογούμενη δημιουργία του ενεργειακού άξονα Ισραήλ - Κύπρου - Ελλάδας συνοδεύτηκε από πανηγυρισμούς των αστών αναλυτών περί «κίνησης ματ απέναντι στην Τουρκία», ή «κίνησης που αναβαθμίζει την Ελλάδα ως σύγχρονο διαμετακομιστικό κέντρο - πύλη μεταφοράς Ενέργειας στην υπόλοιπη Ευρώπη».

Τα μικρά παιδιά που έχουν δολοφονηθεί στη Γάζα ξεπερνούν τα 200
Είναι καθαρό ότι τα μονοπώλια των δύο χωρών συμπράττουν, με στόχο να ενισχύσουν τη θέση τους στο διεθνή ανταγωνισμό και την κερδοφορία τους, βλέποντας ως προνομιακό πεδίο τη στρατηγική κοινής δράσης στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Δεν περνά επίσης απαρατήρητο το γεγονός ότι ισραηλινά μονοπώλια διεκδικούν το τελευταίο διάστημα τις «μεγάλες δουλειές» ιδιωτικοποιήσεων - αναθέσεων στην Ελλάδα που προωθεί η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ όπως η ΕΥΑΘ, εξορύξεις πετρελαίου και φυσικού αερίου, ΟΠΑΠ, Ελληνικό. Οι αναπτυσσόμενες αυτές σχέσεις έχουν βεβαίως υπόβαθρο και σημαδεύουν το ρόλο και τις ευθύνες της ΕΕ, με την οποία το Ισραήλ έχει συνάψει «Συμφωνία Σύνδεσης ΕΕ - Ισραήλ» και το λεγόμενο «Σχέδιο Δράσης» με το Ισραήλ, στο πλαίσιο της «Ευρωπαϊκής Πολιτικής Γειτονίας».
Πρόκειται, επίσης, για ευρείας έκτασης συμφωνίες συνεργασίας ανάμεσα στους μονοπωλιακούς ομίλους του Ισραήλ και ευρωενωσιακών επιχειρηματικών ομίλων. Στη βάση αυτή, η ΕΕ από την πρώτη στιγμή στις ανακοινώσεις της, όπως και στην πλέον πρόσφατη του Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων, με προκλητικό τρόπο μιλά για:
«Συνεχιζόμενη κλιμάκωση της βίας στη Γάζα και ζητεί την άμεση παύση των εχθροπραξιών (...) Η ΕΕ καταδικάζει έντονα την αδιάκριτη εκτόξευση ρουκετών προς το Ισραήλ από τη "Χαμάς" και τις ένοπλες ομάδες στη Λωρίδα της Γάζας που βλάπτουν άμεσα τους πολίτες. Αυτά είναι ποινικές και αδικαιολόγητες πράξεις. Η ΕΕ καλεί τη "Χαμάς" να θέσει αμέσως τέλος στις πράξεις αυτές και να αποκηρύξει τη βία. Ολες οι τρομοκρατικές ομάδες στη Γάζα πρέπει να αφοπλιστούν. Η ΕΕ καταδικάζει την απώλεια εκατοντάδων αμάχων, μεταξύ των οποίων πολλές γυναίκες και παιδιά». Κι αφού περιγράφεται με στρογγυλεμένες εκφράσεις η σφαγή του Παλαιστινιακού λαού χωρίς να αποδίδεται ευθύνη στο Ισραήλ, το Συμβούλιο καταλήγει: «Μολονότι αναγνωρίζει το νόμιμο δικαίωμα του Ισραήλ να υπερασπίζεται τον εαυτό του από τυχόν επιθέσεις, η ΕΕ υπογραμμίζει ότι η ισραηλινή στρατιωτική επιχείρηση πρέπει να είναι ανάλογη».
Εχει πάρει ήδη το μέρος του Ισραήλ

Ισοπεδωμένα οικοδομικά τετράγωνα στην Τζαμπαλίγα στη βόρεια Γάζα
Σε ανάλογη κατεύθυνση με τα παραπάνω κινείται και η στάση της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία τουλάχιστον δύο βδομάδες δείχνει να σφυρίζει αδιάφορα μπροστά στη σφαγή του παλαιστινιακού λαού αλλά ενισχύει τις διμερείς σχέσεις και δίνει άλλοθι στην ισραηλινή επιθετικότητα, αναπαράγοντας την εξίσωση του θύματος με το θύτη. Επί της ουσίας, η ελληνική κυβέρνηση έχει πάρει έμπρακτα το μέρος του Ισραήλ εδώ και πολύ καιρό, πριν καν πέσει ο πρώτος βομβαρδισμός, η πρώτη τουφεκιά. Εχει, άλλωστε, πάρει ενεργά μέρος στις πολεμικές προετοιμασίες της βάρβαρης επίθεσης. Οι αμέτρητες κοινές στρατιωτικές ασκήσεις - προσομοίωσης των αεροπορικών και χερσαίων επιχειρήσεων που διεξάγει το Ισραήλ αυτές τις μέρες ενάντια στον Παλαιστινιακό λαό αποτελεί πειστήριο ότι έχει ρόλο συνεργού στο έγκλημα και φέρει βαρύτατες πολιτικές ευθύνες.
Την ίδια στιγμή, στοχεύοντας να συγκαλύψουν αυτές τις ευθύνες αστοί αναλυτές, «ακαδημαϊκοί», κυβερνητικά παπαγαλάκια χύνουν μπόλικο βρώμικο μελάνι αυτές τις μέρες προτείνοντας «ψύχραιμη νηφάλια στάση» από την ελληνική κυβέρνηση, καλώντας τον ελληνικό λαό «να μην παρασέρνεται από συναισθήματα, αλλά να μετρήσει το συμφέρον του». Τι του λένε δηλαδή; Να καταπιεί το έγκλημα των Ισραηλινών στη Γάζα στο όνομα «της οικονομικής σωτηρίας της χώρας, του ξεπεράσματος της κρίσης, της μετατροπής της Ελλάδας σε ενεργειακό κόμβο μέσα από τη στήριξη του Ισραήλ που θα φέρει ευημερία...».
Ομως, η για δεκαετίες κατοχή παλαιστινιακών εδαφών δεν είναι... συναισθηματισμός είναι η ωμή βάρβαρη πραγματικότητα που ζει ο Παλαιστινιακός λαός. Οι μαζικές δολοφονίες, οι εποικισμοί, οι χιλιάδες φυλακίσεις πολιτικών κρατουμένων, το απαράδεκτο τείχος που κάνουν το βίο αβίωτο για εκατομμύρια Παλαιστίνιους είναι μια δολοφονική πολιτική που πρέπει να καταδικαστεί, να μπουν άμεσα εμπόδια στην εφαρμογή της. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει αποδεκτή, πολύ περισσότερο να γίνει συνήθεια για τους λαούς συμβιβαζόμενοι στην ουσία ότι είναι μια κατάσταση που δεν μπορούν οι ίδιοι να την ανατρέψουν. Η δίκαιη επίλυση του παλαιστινιακού προβλήματος δεν μπορεί να εναπόκειται στις ΗΠΑ, στην ΕΕ, στις αστικές κυβερνήσεις. Ηταν, είναι και θα είναι υπόθεση της λαϊκής πάλης και συνδέεται άρρηκτα με την ίδια τη χειραφέτησή της. O Παλαιστινιακός λαός με την πάλη του μπορεί να πάρει την εξουσία στον τόπο του, ανατρέποντας τόσο τους ξένους εισβολείς όσο και την ντόπια αστική τάξη.
Περί ...ψυχρής λογικής
Οσοι καλούν σε «ψυχρή λογική συμφερόντων» αποκρύπτουν και μάλιστα με προκλητικό κυνισμό ότι αυτά τα συμφέροντα που υπαγορεύουν τη στήριξη του μακελέματος του Ισραήλ στα Παλαιστινιακά εδάφη, δεν έχουν καμιά σχέση με τα λαϊκά συμφέροντα. Πρόκειται για «λογική» αυτούσια βγαλμένη από το σάπιο εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα, δηλαδή... "επί πτωμάτων για να εξυπηρετηθούν τα κέρδη της πλουτοκρατίας», προκειμένου να ενοχοποιήσει την αλληλεγγύη απέναντι στον Παλαιστινιακό λαό.
Εδώ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι νερό σε τέτοιες λογικές έχει ρίξει και ο ΣΥΡΙΖΑ που οι διακηρύξεις του περί «ανάγκης χάραξης πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής» είχαν «αναγκάσει» τον επικεφαλής του Αλ. Τσίπρα να διακόψει τις διακοπές του τέτοιο καιρό το 2012 για να συναντήσει τον Ισραηλινό Πρόεδρο Σιμόν Πέρες, αποφεύγοντας μάλιστα ο ΣΥΡΙΖΑ να βγάλει ανακοίνωση καταδίκης της επίσκεψης Πέρες αλλά και της ελληνοϊσραηλινής συνεργασίας. Αυτό βεβαίως το έκανε μόνο το ΚΚΕ. Λίγους μήνες αργότερα, σε πορεία διαμαρτυρίας του ΣΥΡΙΖΑ δεν βρήκε ποτέ... το δρόμο για την ισραηλινή πρεσβεία.
Σε κάθε περίπτωση αυτό που τελικά συγκαλύπτει τόσο η κυβέρνηση όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι οι επιχειρηματικές συμφωνίες που διακυβεύονται αυτήν την περίοδο με το Ισραήλ είναι πίτα που είναι απλησίαστη για το λαό, τόσο τον ελληνικό όσο τον ισραηλινό. Είναι πίτα για τα δόντια των επιχειρηματικών ομίλων των δύο χωρών που η ισχυροποίησή τους προϋποθέτει πάνω από όλα να συντριβούν τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, να γίνει πάμφθηνη η εργατική δύναμη. Ο τεράστιος ορυκτός κι όχι μόνο πλούτος που νέμονται τα μονοπώλια με αυτές τις συμφωνίες φανερώνει με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο την προκλητική αντίφαση σε ευθεία αντιπαράθεση συγκρινόμενη με τη φτώχεια και τα αδιέξοδα μέσα στην οποία ζουν οι λαοί των δύο χωρών. Οι συμφωνίες αυτές κι αν ακόμα υλοποιηθούν στο ακέραιο είναι ενταγμένες στον ενδοαστικό κι ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό για το ποια μονοπώλια θα επικρατήσουν τελικά στην καπιταλιστική αγορά. Αυτός ο ανταγωνισμός δε λύνεται πάντα με συμφωνίες ανάμεσα στους καπιταλιστές, αλλά και με τα όπλα που θα κληθούν να τα κρατήσουν οι εργάτες και τα φτωχά λαϊκά στρώματα ...«να σκοτώνονται οι λαοί για τ' αφέντη το φαΐ». Είναι λοιπόν απαγορευτικός κι αδιάβατος ο δρόμος εξυπηρέτησης της καπιταλιστικής κερδοφορίας για το λαό. Γι' αυτό πρέπει να τον απορρίψει.
Οι ίσες... αποστάσεις
Η στήριξη όμως των ιμπεριαλιστικών σχεδίων στην περιοχή με την αθώωση του Ισραήλ αυτές τις μέρες έχει και μια άλλη, μια ακόμα πιο επικίνδυνη για το λαό εκδοχή από αυτή που μόλις περιγράψαμε. Πρόκειται για αυτούς που ισχυρίζονται ότι «χρειάζεται να μην πάρουμε θέση υπέρ του ενός ή του άλλου», υποστηρίζοντας ανοικτά τη στάση των ίσων αποστάσεων που αποτελεί βούτυρο στο ψωμί της ισραηλινής ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας. Με το μανδύα της δήθεν αντικειμενικότητας, στο όνομα της καταπολέμησης της «Χαμάς», ενοχοποιείται και το απλό δικαίωμα ενός λαού υπό κατοχή στην αντίσταση και βγαίνει λάδι το Ισραήλ κι όσοι το στηρίζουν.
Σε αυτήν την κατηγορία όσων τηρούν ίσες αποστάσεις ανάμεσα στον θύτη και στο θύμα δεν ανήκουν μόνο οι ΗΠΑ, η ΕΕ, το ΝΑΤΟ και οι αστικές κυβερνήσεις ανάμεσά τους και η κυβέρνηση ΝΔ/ΠΑΣΟΚ. Στασίδι πιάνει και ο διεθνής οπορτουνισμός.
Σε κοινό ψήφισμα ακαδημαϊκών, νομπελιστών και παλιών και νέων ευρωβουλευτών για την επίθεση στη Γάζα αναφέρεται συγκεκριμένα: «Το Ισραήλ πρέπει να σταματήσει τον αποκλεισμό της Γάζας, όλες τις δολοφονίες. Οι Παλαιστίνιοι πρέπει να σταματήσουν όλες τις επιθέσεις ρουκετών ενάντια στο Ισραήλ και τους Ισραηλινούς». Το απαράδεκτο αυτό ψήφισμα των ίσων αποστάσεων συνυπογράφει, εκτός των άλλων, ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Δ. Παπαδημούλης, οι ευρωβουλευτές της «Λίνκε», ανάμεσα τους η πρόεδρος της GUE/NGL Τσίμερ, ο γνωστός αντικομμουνιστής βουλευτής της «Λίνκε» Σολτς, καθώς και ευρωβουλευτές του Γαλλικού ΚΚ (ανάμεσά τους και η Μ. Κ. Βερτζιάτ που είχε ψηφίσει υπέρ και των βομβαρδισμών στη Λιβύη).
Λίγες δε μέρες μετά το ξεκίνημα των βομβαρδισμών από το Ισραήλ, οι επικεφαλής της «Λίνκε» Κάτια Κίπινγκ και Γκρέγκορ Γκίζι σε δηλώσεις τους στις 11/7 ανέφεραν, μεταξύ άλλων:
«Η Μέση Ανατολή βρίσκεται στο χείλος ενός νέου πολέμου ανάμεσα στο Ισραήλ και τους Παλαιστίνιους. Οι σκληροπυρηνικοί και στις δύο πλευρές κινούνται απαρέγκλιτα στο φαύλο κύκλο της κλιμάκωσης. Οι επιθέσεις με ρουκέτες από τη Λωρίδα της Γάζας στρέφονται ενάντια στον πληθυσμό του Ισραήλ, σε πολιτικούς στόχους.
Το Ισραήλ αντιδρά τελείως δυσανάλογα με μαζικές βομβιστικές επιθέσεις, οι οποίες κάθε ώρα σκοτώνουν αμάχους (...) Οι ρουκέτες από το Λίβανο στο Ισραήλ είναι ένα ακόμα βήμα κλιμάκωσης. Και οι δυο πλευρές υπονομεύουν εσκεμμένα όλες τις προσπάθειες να ανοίξει ο δρόμος για ένα ειρηνικό και σταθερό μέλλον για τον παλαιστινιακό και ισραηλινό λαό.(...) Είναι συνετό η διεθνής κοινότητα να μην παροτρύνει με λάθος τρόπο τις δύο πλευρές μέσα από τη μονομερή απόδοση της ευθύνης. Οταν η διεθνής κοινότητα ή κάποια σημαντικά κράτη παραιτούνται από την κριτική στη μια πλευρά αυτό δεν είναι τίποτε άλλο από παρότρυνση για απόρριψη της ειρήνης. Κανένας σε αυτήν τη σύγκρουση δεν διεξάγει δίκαιο πόλεμο. Δεν πρέπει να συμβιβαστούμε ούτε με τις παράνομες επιχειρήσεις του ισραηλινού στρατού ενάντια στον πληθυσμό στη Λωρίδα της Γάζας ούτε με τη βία ενάντια στον πληθυσμό το Ισραήλ».
Με λίγα λόγια τι λέει η «Λίνκε»; Οτι είναι άδικος ο αγώνας του Παλαιστινιακού λαού και προκλητικά αθωώνει το Ισραήλ.
Aνάλογες προκλητικές δηλώσεις, προσβλητικές για τον Παλαιστινιακό λαό και το δίκαιο αγώνα του έκανε η «Λίνκε» και παλιότερα. Πόσο μάλλον τώρα που προβάρει το νυφικό της μελλοντικής κυβερνητικής σύμπραξης με τους σοσιαλδημοκράτες του SPD.
Δεν κρύβεται ο επιζήμιος ρόλος τους
Η στάση του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, της επικεφαλής της GUE/NGL, της «Λίνκε», των κομμάτων του ΚΕΑ ανταποκρίνεται στο ρόλο και την αποστολή των οπορτουνιστικών κομμάτων που στο δρόμο για να συναντήσουν ή να αντικαταστήσουν «επάξια» τη σοσιαλδημοκρατία παίρνουν ανοικτά το μέρος των ιμπεριαλιστικών σχεδίων. Ωραιοποιούν και αθωώνουν τον καπιταλισμό και το αποκρουστικό του πρόσωπο, καλλιεργούν το ρεαλισμό της υποταγής του «ανήκομεν εις το ΝΑΤΟ και την ΕΕ».
Η παλαιστινιακή μαντίλα, που επιστρατεύουν κατά καιρούς αυτές οι δυνάμεις, για να κουκουλώσουν τη στράτευσή τους με τα μονοπώλια και τα συμφέροντά τους δεν μπορεί να κρύψει τον επικίνδυνο για τους λαούς ρόλο τους. Το ΚΚΕ έγκαιρα μάλιστα προειδοποίησε για τον επιζήμιο ρόλο, τις θέσεις των κομμάτων της GUE/ NGL, και από τα πράγματα, για μια ακόμα φορά, η επιλογή του να αποχωρήσει από αυτήν επιβεβαιώνεται.
Αντικειμενικά, το κριτήριο των λαών απέναντι στις εξελίξεις που οδηγούν σε πόλεμο πρέπει να είναι πιο αυστηρό.
Να γιατί χρειάζεται ο λαός στη συνείδησή του να «καθίσει στο σκαμνί» όχι μόνο αυτόν που διεξάγει τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο αλλά και όσους τροφοδοτούν την επιθετικότητα του Ισραήλ σε αυτόν τον πόλεμο όπως οι ΗΠΑ και η ΕΕ, το ΝΑΤΟ. Να γιατί χρειάζεται να αποκαλυφθούν κι όσοι έχουν συμβάλει ενεργά στην προετοιμασία του εγκλήματος, σαν την κυβέρνηση ΝΔ/ΠΑΣΟΚ. Χρειάζονται όμως αποκάλυψη και όσοι προκλητικά δικαιολογούν την κατοχή και την ιμπεριαλιστική επέμβαση του Ισραήλ στη Γάζα, όσοι καταδικάζουν τον ηρωικό Παλαιστινιακό λαό, αθωώνοντας το Ισραήλ, όσοι εξωραΐζουν τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, σαν τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ομοίους του.
Με αυτά τα συμπεράσματα ως εφόδιο, ο λαός σε κάθε χώρα συνειδητοποιώντας τις αστείρευτες δυνάμεις που η εργατική - λαϊκή πάλη είναι σε θέση να απελευθερώσει, μπορεί να βάλει άμεσα εμπόδια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, στο ματοκύλισμα των λαών όχι μόνο στην Παλαιστίνη αλλά στην ευρύτερη περιοχή. Σε τελική ανάλυση, να τα βάλει με τον πραγματικό αντίπαλο, τα μονοπώλια και την εξουσία τους, για να γίνει ο λαός ιδιοκτήτης του πλούτου που παράγει
.Το ΚΚΕ στο πλευρό του Παλαιστινιακού λαού

Απαίτησε η κυβέρνηση να ακυρώσει κάθε συμφωνία με το Ισραήλ

Από τη διαδήλωση της Πέμπτης
Την Πέμπτη, για άλλη μια φορά, το ΚΚΕ και η ΚΝΕ εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στον Παλαιστινιακό λαό, καταγγέλλοντας ταυτόχρονα το νέο ισραηλινό έγκλημα που έχει τη στήριξη των ΗΠΑ, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Στην Αθήνα, έγινε πορεία αλληλεγγύης και συγκέντρωση διαμαρτυρίας που διοργάνωσαν η ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ και η Οργάνωση Αττικής της ΚΝΕ. Στην πρώτη γραμμή ήταν ο Δημήτρης Κουτσούμπας, Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, πολυμελής αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ, ο Θοδωρής Χιώνης και πολυμελής αντιπροσωπεία του ΚΣ της ΚΝΕ και ο Παλαιστίνιος πρέσβης στην Αθήνα Μαρουάν Τουμπάσι. Στη συγκέντρωση συμμετείχε και η Ενωση Παλαιστινίων Φοιτητών Αθήνας και πολλοί Παλαιστίνιοι με τις οικογένειές τους που ζουν στην Αθήνα.
Αντίστοιχες συγκεντρώσεις έγιναν από τους κομμουνιστές και άλλους φορείς του λαϊκού κινήματος όλες τις προηγούμενες μέρες και σε κάποιες περιοχές προγραμματίζονται και για την επόμενη βδομάδα.
Ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπας, συναντήθηκε την Τετάρτη με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας όπου έθεσε το ζήτημα η ελληνική κυβέρνηση να ακυρώσει όλες τις συμφωνίες με το Ισραήλ. Σημείωσε χαρακτηριστικά: «Δεν μπορούμε να μένουμε αδιάφοροι στη νέα γενοκτονία του κράτους του Ισραήλ απέναντι στον Παλαιστινιακό λαό, όπου καθημερινά σφάζονται άμαχοι, παιδιά, γυναίκες, εργαζόμενοι, νέοι. Δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται σε κανέναν μας να εξομοιώνει τα θύματα με τους θύτες. Θεωρούμε ότι άμεσα - και το θέσαμε αυτό το ζήτημα - η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να ακυρώσει όλες τις συμφωνίες με το Ισραήλ, κυρίως τις στρατιωτικές συμφωνίες, αλλά και τις οικονομικές και πολιτικές συμφωνίες. Δεν μπορεί να δίνεται ανάσα σε ένα κράτος, σε ένα καθεστώς που δολοφονεί τον Παλαιστινιακό λαό και δημιουργεί προβλήματα και κινδύνους ανάφλεξης σε όλη την περιοχή της Μεσογείου».

.

ΟΥΚΡΑΝΙΑ Γοργές εξελίξεις σε όλα τα «μέτωπα»

ΟΥΚΡΑΝΙΑ
Γοργές εξελίξεις σε όλα τα «μέτωπα»
  • Ρωσία και Δύση σημειώνουν την ανάγκη ενίσχυσης των «αμυντικών δαπανών»
  • Η διάλυση της ουκρανικής κυβέρνησης συνδέεται με τις προσπάθειες της πλουτοκρατίας να βρει την καλύτερο οδό για τη νέα αντιλαϊκή επιδρομή



Στα ερείπια της Ανατολικής Ουκρανίας «καθρεφτίζονται» οι «κόντρες» των ιμπεριαλιστών
Μπορεί τη βδομάδα που πέρασε κάθε πλευρά να επικαλέστηκε «αποδείξεις» περί «κατάρριψης» του «Μπόινγκ 777» των «Μαλαισιανών Αερογραμμών» -ντύνοντάς τες, μάλιστα, με επίθετα όπως «εξαιρετικές» ή «αναμφισβήτητες»- αλλά τα ερωτηματικά τελικά αυξήθηκαν περισσότερο. Τίποτα δεν έχει εξακριβωθεί σχετικά με τις αιτίες του θανάτου 298 αθώων ανθρώπων, όταν το αεροπλάνο με το οποίο ταξίδευαν στις 17 Ιούλη συνετρίβη σε μια χώρα όπου τους τελευταίους μήνες μαίνεται μια σκληρή ενδοϊμπεριαλιστική «κόντρα».

Χαρακτηριστικό του πόσο γρήγορα άλλαζαν οι εντυπώσεις ήταν η σιγουριά με την οποία τη μια μέρα η Ουάσινγκτον απέδιδε την «κατάρριψη» στους ρωσόφωνους (με υψηλούς τόνους μάλιστα) και την άλλη Αμερικανοί αξιωματούχοι κατέληγαν ότι ρωσόφωνοι «πιθανόν» να κατέρριψαν το «Μπόινγκ» και μάλιστα «κατά λάθος».
Μέσα σ' ένα τέτοιο «κλίμα», Μόσχα, Κίεβο, Ουάσινγκτον και Βρυξέλλες (με πολλές ευρωπαϊκές δυνάμεις να έχουν ασφαλώς τη δική τους διακριτή παρέμβαση) αντάλλασσαν διαρκώς καταγγελίες. Νέα «σενάρια» εμφανίζονταν, όπως έγινε με τον ισχυρισμό του ρωσικού υπουργείου Αμυνας ότι έχει στοιχεία που δείχνουν ουκρανικό μαχητικό αεροσκάφος τύπου «Σουχόι» να πετά τη μέρα της συντριβής σε απόσταση 3-5 χλμ. από το επιβατικό αεροσκάφος των «Μαλαισιανών Αερογραμμών».
«Διεθνής σύγκρουση»
Αν ένα πράγμα είναι σίγουρο, είναι ότι κάθε ιμπεριαλιστικό «στρατόπεδο» έσπευσε να αξιοποιήσει το θάνατο 298 ανθρώπων για να στείλει τα μηνύματα που το βόλευαν. Ετσι, ο Ουκρανός Πρόεδρος, Πέτρο Ποροσένκο, επέλεξε να τονίσει ότι «η Ουκρανία μαζί με τη διεθνή κοινότητα θα πρέπει αποφασιστικά να αποκρούσει τη διεθνή τρομοκρατία και να σταματήσει εκείνους που κατευθύνουν τρομοκράτες, προμηθεύοντάς τους με όπλα». Ο «πρωθυπουργός» του Κιέβου, Αρσένι Γιάτσενιουκ, πρόσθεσε: «Αυτή δεν είναι μια σύγκρουση ανάμεσα στην Ουκρανία και τη Ρωσία. Είναι μια διεθνής σύγκρουση... Η Ρωσία βρίσκεται στη σκοτεινή πλευρά, στην πλευρά του διαβόλου».
Την Τρίτη, ο Αμερικανός Πρόεδρος, Μπαράκ Ομπάμα, μαζί με τον Πρόεδρος της Πολωνίας, Μπρόνισλαβ Κομορόφκσι, σε τηλεφωνική συνομιλία «συμφώνησαν για τη σημασία της αύξησης των αμυντικών δαπανών μεταξύ των ευρωπαϊκών μελών του ΝΑΤΟ, καθώς και για τη σημασία που έχει για τη συμμαχία η αξιόπιστη συμβολή στις προσπάθειες του ΝΑΤΟ στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη».
Την ίδια μέρα, μιλώντας σε συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας της Ρωσίας, ο Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν υπογράμμιζε ότι η Ρωσία «πρέπει να ανακαινίσει τις στρατιωτικές υποδομές» στη Σεβαστούπολη, στην Κριμαία, «για να ενισχύσει την άμυνα της χώρας» ως απάντηση στην ενίσχυση της παρουσίας του ΝΑΤΟ στην περιοχή, επισημαίνοντας μεταξύ άλλων: «Η Ρωσία βρίσκεται αντιμέτωπη με κάτι που μοιάζει με τελεσίγραφο. "Αφήστε μας να καταστρέψουμε αυτό το τμήμα του πληθυσμού που είναι εθνοτικά και ιστορικά κοντά στη Ρωσία προκειμένου να μην επιβάλλουμε κυρώσεις εναντίον σας"... Η λογική αυτή είναι περίεργη και απαράδεκτη».
Την Παρασκευή, ο πρώην επικεφαλής των Υπηρεσιών Ασφαλείας της Ουκρανίας SBU, Μίκολα Μαλομουζ, δήλωνε ότι το ΝΑΤΟ ίσως παραχωρήσει σύντομα στη χώρα το «καθεστώς του προνομιακού αδέσμευτου στρατιωτικού εταίρου», ενώ ισχυρίστηκε ότι στην Ουάσινγκτον, Γερουσία και Κογκρέσο, δεν αποκλείεται να εγκρίνουν σχετική απόφαση τις επόμενες μέρες.
Τη σοβαρότητα της κατάστασης επιβεβαίωναν στοιχεία που ασταμάτητα έφταναν: Την Τετάρτη, στην Ανατολική Ουκρανία οι ρωσόφωνοι κατέρριψαν δύο ουκρανικά «Σουχόι», για τα οποία το Κίεβο ανακοίνωσε ότι, «σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, οι πύραυλοι εκτοξεύτηκαν από το έδαφος της Ρωσίας». Την Παρασκευή, η Μόσχα δήλωσε ότι «περίπου 40 όλμοι έπεσαν από την Ουκρανία στην (σ.σ. ρωσική) επαρχία Ροστόβ», ενώ αργότερα ρωσικά πρακτορεία μετέδιδαν ότι ερευνητές που βρέθηκαν στο σημείο δέχτηκαν κι αυτοί «στοχευμένα πυρά όλμων από την ουκρανική πλευρά».
Η αντιλαϊκή επίθεση θα κλιμακωθεί
Ραγδαίες ήταν, όμως, οι εξελίξεις και στην πολιτική σκηνή της Ουκρανίας. Το κεντροδεξιό κόμμα «Ουντάρ» και το εθνικιστικό «Σβόμποντα» αποχώρησαν από την κυβέρνηση, ανοίγοντας το δρόμο για βουλευτικές εκλογές, με το σκεπτικό ότι στην ουκρανική Βουλή υπάρχουν δυνάμεις που στηρίζουν το Κρεμλίνο (σ.σ. αναφερόμενοι προφανώς σε συνεργάτες του πρώην προέδρου Γιανουκόβιτς). Ο προερχόμενος από το κόμμα «Μπατκίβτσινα» «πρωθυπουργός», Αρσένι Γιατσενιούκ, παραιτήθηκε εκφράζοντας την αγωνία του για την ταχύτητα υλοποίησης των αντιλαϊκών προτεραιοτήτων: «Με τι θα πληρώσουμε αύριο τους μισθούς (...) Πώς θα χρηματοδοτήσουμε το στρατό... Ποιος θα ψηφίσει αντιλαϊκούς νόμους με τις εκλογές μπροστά του;»
Ο Ποροσένκο εκτίμησε ότι «η κοινωνία επιθυμεί να αλλάξουν πλήρως οι κρατικές αρχές», χαιρετίζοντας την εξέλιξη και επιβεβαιώνοντας ότι η ουκρανική πλουτοκρατία ουσιαστικά ανασκουμπώνεται αναζητώντας τις συνθήκες που θα της επιτρέψουν να περάσει αποφασιστικά στον επόμενο γύρο της αντιλαϊκής επέλασης. Γι' αυτό και κλιμάκωσε την επίθεσή της στους κομμουνιστές (με τη διάλυση της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΚΚ Ουκρανίας και την έναρξη της δίκης για την πλήρη απαγόρευσή του, που το ΚΚΕ κατήγγειλε άμεσα και την Πέμπτη πραγματοποίησε μαζική παράσταση διαμαρτυρία έξω από την Ουκρανική Πρεσβεία στην Αθήνα). Οι αστοί (εθνικιστές, φιλοναζί ή άλλοι πιο συγκαλυμμένοι), παρά τις εσωτερικές φαγωμάρες τους στην Ουκρανία, ομολόγησαν το φόβο που τους προκαλεί η μόνη επιστημονικά τεκμηριωμένη πραγματική εναλλακτική στον καπιταλισμό: «Ελπίζω ότι δε θα υπάρξει ποτέ ξανά ένα κομμουνιστικό κόμμα στο ουκρανικό Κοινοβούλιο... Είμαι αισιόδοξος ότι η κομμουνιστική ιδεολογία δε θα είναι ξανά παρούσα στην κοινωνία μας», δήλωσε χαρακτηριστικά ο πρόεδρος του κοινοβουλίου, Ολεξάντρ Τουρτσίνοφ. Επίσης, ενδεικτικό είναι ότι με την κατηγορία της «στήριξης και χρηματοδότησης των αυτονομιστών» η Ουκρανία κίνησε νομικές διαδικασίες, μεταξύ άλλων, και εναντίον του Γκενάντι Ζιουγκάνοφ, προέδρου του ΚΚ Ρωσικής Ομοσπονδίας.
Ολα αυτά, ενώ ο λαός της Ανατολικής Ουκρανίας συνεχίζει να μετρά όλο και περισσότερους νεκρούς και τραυματισμένους αμάχους από την «αντι-τρομοκρατική επιχείρηση» του Κιέβου αλλά και βομβαρδισμένα σπίτια και εργοστάσια, με όσους έχουν γλιτώσει από τις βόμβες να παίρνουν κατά χιλιάδες το δρόμο της προσφυγιάς
Ολο και πιο σύνθετα τα «παζάρια»
Η δυσκολία του Συμβουλίου ΥΠΕΞ της ΕΕ να καταλήξει σε νέο γύρο «σοβαρών» κυρώσεων προς τη Ρωσία φανέρωσε ότι τα «παζάρια» γίνονται όλο και πιο σύνθετα.
Οι Βρυξέλλες διακήρυσσαν ότι από αύριο Δευτέρα ξεκινούν εντατικές επαφές με τις νέες προτάσεις που ήδη έχουν διαμορφωθεί. Μεταξύ αυτών, σύμφωνα με το «Μπλούμπεργκ», εξετάζεται η απαγόρευση πρόσβασης στην τεχνολογία παραγωγής Ενέργειας, εισαγωγής νέων ρωσικών εταιρειών στα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια, επενδύσεων στα νέα ρωσικά τραπεζικά ομόλογα, πρόσβασης των ρωσικών κρατικών τραπεζών στις αγορές, αλλά και επιβολή εμπάργκο στις εξαγωγές όπλων.
Ειδικοί επισημαίνουν ότι οι περιορισμοί σε «ευαίσθητες τεχνολογίες» θα μπορούσε να προκαλέσει σημαντικές συνέπειες στις γεωτρήσεις σε μεγάλο θαλάσσιο βάθος, στην εξόρυξη σχιστολιθικού πετρελαίου και την εξερεύνηση της Αρκτικής. Η ειδική «παρότρυνση» του επιτρόπου Ενέργειας Γκίντερ Ετινγκερ να σταματήσει η ΕΕ τη χορήγηση οποιασδήποτε τεχνικής βοήθειας σε ό,τι αφορά την προσπάθειά της Ρωσίας να αναπτύξει κοιτάσματα πετρελαίου και αερίου στην Αρκτική αποτυπώνει τα ευρύτερα σχέδια που εμπλέκονται στην «κόντρα» των κυρώσεων.
Χαρακτηριστικά είναι και όσα αναφέρονταν σε σχετικό έγγραφο της Κομισιόν που διέρρευσε σε διάφορα ΜΜΕ: «Ο περιορισμός της πρόσβασης στις κεφαλαιαγορές για τα ρωσικά κρατικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα θα αύξανε το κόστος τους για την άντληση κεφαλαίων και θα περιόριζε την ικανότητά τους να χρηματοδοτούν τη ρωσική οικονομία... Θα προκαλούσε επίσης ένα κλίμα αβεβαιότητας στην αγορά που είναι πιθανόν να επηρεάσει το επιχειρηματικό περιβάλλον στη Ρωσία και να επιταχύνει τις εκροές κεφαλαίων».
Ωστόσο, επιφυλάξεις και αντιρρήσεις παραμένουν, ειδικά από χώρες όπως οι Γαλλία, Ιταλία, αλλά και Γερμανία, Ελλάδα, ακόμα και Βρετανία, σύμφωνα με δημοσιεύματα. Κάθε κατάληξη θα αλληλεπιδράσει με διεργασίες σε όλα τα «στρατόπεδα». Ο Ποροσένκο μεσοβδόμαδα εμφανίστηκε «απογοητευμένος» για τη στάση της Γαλλίας, που επέμενε να απορρίπτει πιέσεις για να ακυρώσει παραγγελίες από τη Ρωσία για πολεμικά πλοία τύπου «Μιστράλ».
Η αλληλεξάρτηση των καπιταλιστικών οικονομιών και των επιχειρηματικών συμφερόντων είναι πλέον τόσο βαθιά που την ίδια στιγμή που μια πλευρά εύχεται την τιμωρία του «αντιπάλου» της, μπορεί να διαπιστώνει ότι εύχεται κάτι που μπορεί να έχει αρνητικές συνέπειες και για την ίδια. Για τους λαούς, αυτό το «μείγμα» των αντιθέσεων και των συμβιβασμών εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους..

Γάζα: Η σφαγη συνεχιζεται, τουλάχιστον 1050 οι νεκροί Παλαιστίνιοι, ανάμεσά τους 192 παιδιά

Γάζα:  τουλάχιστον 1050 οι νεκροί Παλαιστίνιοι, ανάμεσά τους 192 παιδιά


Συνεχίζεται η φρίκη του πολέμου στη Λωρίδα της Γάζας με πολλά θύματα να είναι από τον άμαχο πληθυσμό που είναι ανυπεράσπιστος απέναντι στις βόμβες που ισοπεδώνουν την περιοχή. Η Χαμάς απέρριψε την παράταση της εκεχειρίας για 24 ώρες που αποφάσισε νωρίτερα το συμβούλιο ασφαλείας της κυβέρνησης του Ισραήλ.
«Καμιά ανθρωπιστική εκεχειρία δεν θα ισχύσει εάν δεν αποσυρθούν τα ισραηλινά άρματα μάχης από τη Λωρίδα της Γάζας, αν οι κάτοικοι δεν μπορέσουν να επιστρέψουν στα σπίτια τους και εάν τα ασθενοφόρα που μεταφέρουν τις σορούς δεν είναι ελεύθερα να κυκλοφορούν στη Γάζα», επισήμανε ο Φάουζι Μπάρχουμ, εκπρόσωπος της οργάνωσης, σε ανακοίνωσή του. Χθες το βράδυ οι Ταξιαρχίες Εζεντίν αλ Κάσαμ -η ένοπλη πτέρυγα της Χαμάς- ανέλαβε την ευθύνη για τη ρίψη ρουκετών στο Ισραήλ.
Νωρίτερα, ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ, Μπαν Γκι Μουν, είχε καλέσει «τις πλευρές να παρατείνουν την ανθρωπιστική εκεχειρία για 7 ημέρες» πριν προσθέσει ότι «καλεί τα δύο μέρη να παρατείνουν κατ' ελάχιστον την ανθρωπιστική κατάπαυση του πυρός ως το τέλος της ημέρας». Την έκκληση αυτή επανέλαβαν από το Παρίσι πολλοί υπουργοί Εξωτερικών, ανάμεσά τους και ο ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Τζον Κέρι.
Η χθεσινή ημέρα εκεχειρίας έφερε στο φως τον παραλογισμό του πολέμου. Στη Γάζα τα συνεργεία διάσωσης ξέθαψαν μέσα από τα συντρίμμια των σπιτιών 147 νεκρούς.Ανάμεσά τους δεκάδες παιδιά ηλικίας 2-10 ετών αλλά και γυναίκες.
Οι σοροί μεταφέρθηκαν σε διάφορα νεκροτομεία της περιοχής, στο νοσοκομείο Καμάλ Αντουάν, στο βορρά, σε δύο νοσοκομεία στην πόλη της Γάζας και στο νότο, καθώς και στο ευρωπαϊκό νοσοκομείο της Χαν Γιούνες. Σετζάγια, Ζάιτουν, Τούφα, Μπέιτ Χανούν, Χαν Γιούνες και Ράφα πλήρωσαν με τον πιο ακριβό τρόπο τις συνέπειες των βομβαρδισμών.
Από την έναρξη της ισραηλινής επιχείρησης «Προστατευμένη Παρυφή» η Παλαιστινιακή πλευρά μετρά 1050 νεκρούς και 6000 τραυματίες, ενώ το Ισραήλ μετρά 43 νεκρούς στρατιώτες και τρεις πολίτες καθώς και περισσότερους από 138 τραυματίες. Σύμφωνα με τη UNICEF μέχρι σήμερα τουλάχιστον 192 παιδιά σκοτώθηκαν, ενώ η UNRWA, έκανε λόγο επίσης για 160.000 Παλαιστίνιους οι οποίοι έχουν καταφύγει σε κτίριά της.
Μάλιστα η UNRWA, η Υπηρεσία των Ηνωμένων Εθνών για τους πρόσφυγες της Παλαιστίνης, κατήγγειλε ότι έξι από τα δέκα νοσοκομεία στα Γάζα έχουν υποστεί σοβαρές ζημιές από τους βομβαρδισμούς. Μητέρες που είδαν τα σπίτια τους να γκρεμίζονται από τους βομβαρδισμούς, άφησαν τα παιδιά τους σε νοσοκομεία της Γάζας στην προσπάθειά τους να τα σώσουν.
Άλλες γυναίκες έγκυες απέβαλαν ή γέννησαν πρόωρα από τον τρόμο που έζησαν τις τελευταίες είκοσι ημέρες, σύμφωνα με την UNRWA. Οι ελλείψεις στα νοσοκομεία είναι τέτοιες που σε κάποιες περιπτώσεις πρόωρα γεννημένα μωρά μοιράζονται την ίδια θερμοκοιτίδα...
Μία από τις γυναίκες που βρήκε τραγικό θάνατο στη Γάζα ήταν έγκυος στον ένατο μήνα. Οι γιατροί κατάφεραν με υπεράνθρωπες να φέρουν το παιδί στη ζωή. Όπως λένε οι γιατροί θα ζήσει. Θα ζήσει χωρίς πατέρα και μητέρα.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ Τεράστιοι κίνδυνοι από την εξουδετέρωση χημικών της Συρίας στα δυτικά της Κρήτης

ΝΙΚΟΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ
Τεράστιοι κίνδυνοι από την εξουδετέρωση χημικών της Συρίας στα δυτικά της Κρήτης
Συνέντευξη στον «Ριζοσπάστη» του μέλους του Εθνικού Συμβουλίου της ΕΕΔΥΕ, πρ. προέδρου της Ενωσης Ελλήνων Χημικών και επιστημονικού συνεργάτη του ΕΚΕΦΕ «Δημόκριτος»



Τις τεράστιες ευθύνες που έχουν ελληνική κυβέρνηση και ΕΕ στην υπόθεση εξουδετέρωσης χημικών της Συρίας εν πλω, σε πλοίο του Αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού, στα δυτικά - νοτιοδυτικά της Κρήτης, υπογραμμίζει ο Νίκος Κατσαρός, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου της Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Υφεση και Ειρήνη, πρώην πρόεδρος της Ενωσης Ελλήνων Χημικών και επιστημονικός συνεργάτης του ΕΚΕΦΕ «Δημόκριτος», σε συνέντευξη που παραχώρησε στον «Ριζοσπάστη».
Περιγράφοντας τα εφιαλτικά σενάρια και τις τραγικές συνέπειες που μπορεί να υπάρξουν από ενδεχόμενο ατύχημα, επισημαίνει ταυτόχρονα τον κίνδυνο να μεταβληθεί η Μεσόγειος σε μόνιμο χώρο καταστροφής αερίων χημικού πολέμου όπως και κάθε άλλου είδους τοξικών και επικίνδυνων βιομηχανικών αποβλήτων. Ακολουθεί αναλυτικά η συνέντευξη:
-- Από ΗΠΑ, ΕΕ και διεθνείς οργανισμούς προκρίθηκε το σενάριο εξουδετέρωσης χημικών της Συρίας με τη μέθοδο της υδρόλυσης, εν πλω, στα νερά της Μεσογείου. Πώς κρίνετε την απόφαση;
-- Η απόφαση αυτή ήταν μία επικίνδυνη λύση, αφού σχεδόν καμία χώρα δεν δέχθηκε να γίνει στο έδαφός της μία τέτοια επιχείρηση. Η τελευταία χώρα στην οποία κατέφυγαν ήταν η Αλβανία, στην οποία όπως λέγεται πρόσφεραν και ένα δισ. δολάρια, μετά όμως τις διαδηλώσεις που έλαβαν χώρα στα Τίρανα, η αλβανική κυβέρνηση υποχώρησε. Μάλιστα ο Οργανισμός για την Απαγόρευση των Χημικών Οπλων (ΟΑΧΟ) του ΟΗΕ το αναγνώρισε έμμεσα αυτό, λέγοντας πως πολλές χώρες αρνήθηκαν λόγω των δεδομένων αντιδράσεων των κατοίκων. Η μέθοδος της εξουδετέρωσης των χημικών όπλων αυτής της κατηγορίας με υδρόλυση είναι γνωστός και δοκιμασμένος επί εδάφους, όχι όμως εν πλω. Αποφασίστηκε λοιπόν μεταξύ ΗΠΑ, ΕΕ και του ΟΗΕ να γίνει η εξουδετέρωση στα διεθνή ύδατα νοτιοδυτικά της Κρήτης δηλαδή μεταξύ Κρήτης, Σικελίας και Μάλτας. Αυτό έγινε χωρίς να ζητηθεί έγκριση από τα Κοινοβούλια των χωρών Ελλάδας, Ιταλίας και Μάλτας και χωρίς να υπάρχει μία ευρύτερη ενημέρωση του κόσμου.

Ο Νίκος Κατσαρός
Οι λαοί των χωρών της Μεσογείου πληροφορήθηκαν την απόφαση αυτή από ρεπορτάζ του BBC στις αρχές Γενάρη 2014, παρόλο που οι προετοιμασίες είχαν αρχίσει από το Σεπτέμβρη του 2013. Η ελληνική κυβέρνηση τήρησε πλήρη μυστικότητα μέχρι τότε. Μετά από Ερωτήσεις βουλευτών και του ΚΚΕ, μια σειρά κυβερνητικών αξιωματούχων και υπουργών της κυβέρνησης άρχισαν να επιβεβαιώνουν το γεγονός ότι είχε αρχίσει η μεταφορά των χημικών όπλων από τη Λαττάκεια της Συρίας σε λιμάνι της Ιταλίας με ένα νορβηγικό και ένα δανέζικο πλοίο που συνοδεύονταν από ρωσικά και κινεζικά πλοία και ότι η όλη επιχείρηση της εξουδετέρωσης θα κρατούσε τρεις μήνες. Ούτε λέξη από την κυβέρνηση για το πώς πάρθηκε η απόφαση αυτή, εάν είχε ερωτηθεί, εάν είχε συμφωνήσει, τι ενέργειες είχε κάνει ή τι μέτρα επρόκειτο να λάβει. Το μόνο που έλεγε ο υπουργός Εξωτερικών κ. Βενιζέλος ήταν ότι η επιχείρηση θα γινόταν σε διεθνή ύδατα και ότι δεν υπήρχε κίνδυνος ατυχήματος. Μια σειρά από ερωτήματα παραμένουν μέχρι και σήμερα αναπάντητα:
Α) Γιατί επελέγησαν τα διεθνή ύδατα στη Μεσόγειο και όχι αλλού;
Β) Γιατί σε διεθνή ύδατα και όχι στο έδαφος τεχνολογικά αναπτυγμένων χωρών όπως οι ΗΠΑ, Γερμανία κλπ.;
Γ) Γιατί όχι στο έδαφος χωρών όπως η Αγγλία, που επί χρόνια εφοδίαζε τη Συρία με πρώτες ύλες για την παρασκευή των χημικών όπλων;
Δ) Γιατί δεν ενημερώθηκαν οι γειτονικές χώρες όπως η Ελλάδα για τους ενδεχόμενους κινδύνους σε περίπτωση ατυχήματος;
Ο Οργανισμός Απαγόρευσης των Χημικών Οπλών (ΟΑΧΟ) υπό την αιγίδα του ΟΗΕ έδρασε αυθαίρετα, παραβίασε το διεθνές δίκαιο και μεταξύ άλλων παραβιάσεων ανέθεσε την όλη επιχείρηση στο Αμερικανικό Ναυτικό, λέγοντας ότι σε περίπτωση ατυχήματος, την πλήρη ευθύνη θα έχει το Αμερικανικό Ναυτικό!

Το αμερικανικό πλοίο «CAPE RAY» όπου επιχειρείται εξουδετέρωση χημικών στα ανοιχτά της Κρήτης
Πιστεύω ότι ο ΟΑΧΟ μαζί με τις ΗΠΑ και την ΕΕ έδρασαν αυθαίρετα και μεμονωμένα, καταπατώντας κάθε κανόνα του θαλάσσιου δικαίου και όχι μόνον. Πολύ μεγαλύτερες όμως είναι οι ευθύνες της ελληνικής κυβέρνησης που υποδουλώθηκε στις απαιτήσεις των ΗΠΑ και της ΕΕ, χωρίς να πει λέξη, αλλά ούτε και να ενημερώσει τον ελληνικό λαό, αλλά ούτε και να λάβει κανένα μέτρο πρόληψης ή προφύλαξης.
-- Ποιοι είναι ακριβώς οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν για το περιβάλλον και τη δημόσια υγεία;
-- Οι κίνδυνοι που υπάρχουν σε περίπτωση ατυχήματος τόσο για τη δημόσια υγεία όσο και για το περιβάλλον είναι τεράστιοι, αρκεί να αναφέρω ότι μια σταγόνα «Sarin» (σ.σ. από τα χημικά της Συρίας που είναι προς εξουδετέρωση) μπορεί να θανατώσει ένα άτομο σε λιγότερο από πέντε λεπτά. Τα τοξικά και επικίνδυνα αυτά αέρια, περίπου 780 τόνοι, άλλα έχουν μεταφερθεί στο πλοίο του Αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού, το «Cape Ray», όπου με τη μέθοδο της υδρόλυσης θα εξουδετερώσει τα αέρια αυτά, και άλλα λιγότερο τοξικά θα μεταφερθούν σε Αγγλία, Φινλανδία, Ιρλανδία, Γερμανία και ΗΠΑ για να καταστραφούν εκεί.
Η όλη επιχείρηση εγκυμονεί πολλούς κινδύνους, το πλοίο «Cape Ray» είναι ένα παλιό πλοίο, 36 ετών, που διασκευάσθηκε από τις ΗΠΑ για την περίπτωση αυτή, χωρίς και να πληροί όλες τις τεχνικές προδιαγραφές. Επίσης οι κίνδυνοι μεταφόρτωσης και μεταφοράς των χημικών αερίων της Συρίας επί του «Cape Ray», αλλά και στους άλλους προορισμούς είναι μεγάλοι. Ο μεγαλύτερος όμως κίνδυνος υπάρχει να γίνει ατύχημα επί του «Cape Ray» κατά τη διαδικασία της υδρόλυσης. Η μέθοδος της υδρόλυσης είναι η αντίδραση των χημικών αερίων με το νερό και ορισμένα απορρυπαντικά μέσα σε δεξαμενές που υπάρχουν στο πλοίο, όπου τα χημικά της Συρίας θα μετατραπούν σε λιγότερο τοξικά και επικίνδυνα υλικά που θα μεταφερθούν στις χώρες που προανέφερα για περαιτέρω εξουδετέρωση, καταστροφή και ενταφιασμό περίπου εφτά εκατομμυρίων κιλών.
Εφιαλτικά σενάρια
Αν συμβεί οιοδήποτε ατύχημα κατά τις παραπάνω διαδικασίες μπορεί να θρηνήσουμε ανθρώπινα θύματα, κυρίως το προσωπικό των επιχειρήσεων, και να μολυνθούν με τοξικά απόβλητα τα διεθνή ύδατα της περιοχής, αλλά και τα χωρικά ύδατα Ελλάδας, Ιταλίας και Μάλτας σε απροσδιόριστο βαθμό και για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα. Οι επιπτώσεις στην υγεία των πληθυσμών που θα προσβληθούν, αλλά και στα ψάρια και τα θαλάσσια οικοσυστήματα θα είναι ανάλογη του βαθμού και της έκτασης του ατυχήματος, θα επηρεάσουν την αλιεία και τον τουρισμό και οι επιπτώσεις στην υγεία μπορεί να εμφανισθούν και αργότερα. Η μόλυνση σε περίπτωση ατυχήματος δεν θα παραμείνει για πολύ στο περιβάλλον, αλλά για όσο διάστημα μείνει θα προκαλέσει ανυπολόγιστες βλάβες στην υγεία και τα οικοσυστήματα.
Εδώ αναφέρω ότι το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης απαγόρευσε την αλιεία στις περιοχές όπου πραγματοποιείται η επιχείρηση και για το ίδιο διάστημα ακόμα και στα διεθνή ύδατα, στο όνομα της προστασίας των γόνων και των ιχθυοαποθεμάτων. Η υποκρισία δεν έχει όρια.
Η δε συζήτηση που έγινε στην Ευρωβουλή με πρωτοβουλία Ελληνα ευρωβουλευτή και όπου συμμετείχε και ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ κ. Παπαδάκης ήταν απογοητευτική, αφού οι απαντήσεις που έδωσε ο υφυπουργός Εξωτερικών της Ιταλίας, χώρας που έχει αναλάβει την προεδρία της ΕΕ, ήταν απογοητευτικές.
--Υπάρχει εναλλακτική; Θα μπορούσε να προκριθεί κάποιος άλλος τρόπος εξουδετέρωσης και γιατί πιστεύετε ότι δεν προκρίθηκε;
-- Ναι, υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις. Η πιο γνωστή από αυτές είναι η καύση αερίων χημικού πολέμου σε υψηλές θερμοκρασίες σε ειδικούς κλιβάνους (incinarators). Υπάρχουν τέτοιες εγκαταστάσεις σε ΗΠΑ, Ρωσία, Αγγλία, Γερμανία κλπ. Το κόστος αυτών των εγκαταστάσεων είναι πολύ μεγάλο (πάνω από 100 εκατ. δολάρια) και το κόστος συντήρησής τους επίσης πολύ υψηλό, δεδομένου ότι δε λειτουργούν συχνά. Επιπλέον, η μεταφορά των χημικών όπλων στις εγκαταστάσεις αυτές είναι εξίσου δαπανηρή και επικίνδυνη. Γι' αυτό επελέγη η λύση της εξουδετέρωσης εν πλω όπου μία τέτοια εγκατάσταση κοστίζει πολύ λιγότερο (περίπου 30 εκατ. δολάρια) και έχει το μεγάλο πλεονέκτημα να μεταφέρεται κοντά στην περιοχή όπου υπάρχουν τα προς καταστροφή χημικά όπλα. Εδώ είναι και ο μεγάλος κίνδυνος να χρησιμοποιηθεί η Μεσόγειος ως μόνιμος χώρος καταστροφής αερίων χημικού πολέμου, αλλά και κάθε άλλου είδους τοξικών και επικίνδυνων βιομηχανικών αποβλήτων. Η Μεσόγειος, κλειστή θάλασσα, χωρίς έντονους κυματισμούς και ήπιες μετεωρολογικές συνθήκες, κινδυνεύει να γίνει μόνιμος χώρος καταστροφής τοξικών αποβλήτων κάθε είδους, αν δεν ξεσηκωθούν οι λαοί της Μεσογείου.
-- Ποιο πιστεύετε ότι είναι το χρέος των επιστημονικών φορέων της χώρας μπρος στους κινδύνους που περιγράψατε;
-- Το χρέος και η ευθύνη των επιστημονικών φορέων της χώρας είναι τεράστια. Είναι γεγονός ότι τα ΜΜΕ πανελλήνιας εμβέλειας αποσιώπησαν το θέμα και κράτησαν ύποπτη σιγή. Οι τηλεδιασκέψεις στο υπουργείο Εξωτερικών με κρατικούς λειτουργούς και αξιωματούχους του ΟΑΧΟ, όπως ανακοινώθηκαν από τον υπουργό Εξωτερικών κ. Βενιζέλο ήταν παραπλανητικές και καθησυχαστικές ότι δεν πρόκειται να συμβεί ατύχημα. Λες και μπορεί να προβλεφθεί ατύχημα, όταν μάλιστα ο επικεφαλής του ΟΑΧΟ δηλώνει ότι στις επιχειρήσεις αυτές σχεδόν πάντα συμβαίνουν μικροατυχήματα.
Παρά το γεγονός ότι η επιχείρηση καταστροφής ξεκίνησε από τις 7 Ιουλίου, μέχρι σήμερα κανένας επιστημονικός φορέας δεν επισήμανε τους ενδεχόμενους κινδύνους. Κανένα Ερευνητικό Κέντρο ή Χημικό Τμήμα Πανεπιστημίου ή η Ακαδημία Αθηνών μίλησε για το θέμα είτε θετικά ή αρνητικά. Μόνο ολίγοι μεμονωμένοι επιστήμονες. Ομως ο λαός της Κρήτης ξεσηκώθηκε και με δυναμικές κινητοποιήσεις προσπαθεί να δημοσιοποιήσει την ενδεχόμενη καταστροφή της Μεσογείου. Οι επιστημονικοί φορείς που έχουν μεγάλη ευθύνη να προφυλάξουν την Μεσόγειο - κοιτίδα των πολιτισμών - αδιαφορούν. Να ξεσηκωθούμε όλοι για να προστατεύσουμε τη Μεσόγειο. Είναι υπόθεση όλων μας...

«ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΡΓΑ» Στα χέρια των ομίλων, μακριά από τις λαϊκές ανάγκες

«ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΡΓΑ»
Στα χέρια των ομίλων, μακριά από τις λαϊκές ανάγκες



Με μια σημαντική τροπολογία σε άσχετο νομοσχέδιο για τους φάρους, η κυβέρνηση πρόσθεσε ένα ακόμα κρίκο στην αλυσίδα των κρατικών ρυθμίσεων που ενισχύουν τους μονοπωλιακούς ομίλους σε βάρος των λαϊκών αναγκών.
Στο μέχρι σήμερα νομοθετικό πλαίσιο για τις Μελέτες και τα Εργα Δημοσίου είχε απομείνει μια σειρά διατάξεων ενός ελάχιστου προστατευτισμού των μικρών εργοληπτικών επιχειρήσεων και μελετητικών γραφείων, καθώς και των χιλιάδων αυτοαπασχολούμενων του κλάδου.
Μεταξύ των διατάξεων αυτών περιλαμβάνονταν περιορισμοί που απαγόρευαν στους μονοπωλιακούς κατασκευαστικούς ομίλους να αναλαμβάνουν μικρότερα έργα και μελέτες, με κριτήριο το ύψος του προϋπολογισμού τους, αλλά και διατάξεις γεωγραφικών περιορισμών που έδιναν προβάδισμα σε μικρές εταιρίες για ανάληψη έργων και μελετών εντός του νομού της έδρας τους. Επιπρόσθετα περιλαμβάνονταν διατάξεις ευνοϊκές για τις επιχειρήσεις με μικρό ύψος ανεκτέλεστων έργων (δηλαδή έργων που δεν έχουν ακόμα ολοκληρώσει).
Η ψηφισμένη πλέον κυβερνητική τροπολογία καταργεί την πρώτη ομάδα περιορισμών, με βάση τις αρχές της ΕΕ για «ίση μεταχείριση και αναλογικότητα». Ταυτόχρονα, προβλέπεται η έκδοση Προεδρικού Διατάγματος «σκούπα», στο αμέσως επόμενο διάστημα, για τη συνολική αλλαγή του συστήματος ανάθεσης Δημοσίων Εργων και Μελετών όσον αφορά τις κατηγορίες εταιριών και πτυχίων και την πιστοποίησή τους από δημόσιους ή ιδιωτικούς φορείς.
Φυσικά, οι ρυθμίσεις του αστικού κράτους γενικά όχι μόνο δεν αντιστρατεύονται αλλά υπηρετούν την ενίσχυση της κερδοφορίας του κεφαλαίου και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να αναστρέψουν την αντικειμενική τάση εξέλιξης του καπιταλισμού, τη διαδικασία συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης. Οι μέχρι σήμερα διατάξεις προστατευτισμού ποτέ δεν είχαν απόλυτο χαρακτήρα. Αλλωστε, στο έδαφος της ύπαρξης τέτοιων διατάξεων συντελέστηκε η γιγάντωση των 3-4 μονοπωλιακών ομίλων που κυριαρχούν σήμερα στον κατασκευαστικό κλάδο και έχουν ήδη επεκταθεί και σε άλλους κλάδους.
Για το λαϊκό κίνημα, κριτήριο με το οποίο εξετάζουμε τις οικονομικές εξελίξεις και την κρατική πολιτική είναι η διευρυμένη ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, εν προκειμένω ποιος πληρώνει και ποιος κερδίζει από τα δημόσια έργα που γίνονται, τι χαρακτήρα έχουν, ποιον εξυπηρετούν. Μ' αυτό το κριτήριο αντιμετωπίζουμε την κρατική πολιτική στήριξης της κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων και επιτάχυνσης της συγκέντρωσης κεφαλαίου στον κλάδο. Πρόκειται για πολιτική που εξυπηρετεί τα μονοπώλια και βρίσκεται στον αντίποδα της διασφάλισης της λαϊκής ευημερίας.
«Κρατάει χρόνια»... η διαδικασία της απελευθέρωσης στον κατασκευαστικό κλάδο
Η διαδικασία αυτή δεν ξεκινά με την εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης, δε σχετίζεται με το έλλειμμα και την κρατική υπερχρέωση, δεν την έφερε η τρόικα και τα μνημόνια. Ουσιαστικά σήμερα δίνεται η χαριστική βολή.
Ηδη από τη δεκαετία του '90, με την απευθείας ανάθεση, μέσω κοινοβουλίου, των μεγάλων έργων σε κοινοπραξίες εγχώριων και ξένων ομίλων, ξεκινά ουσιαστικά η διαδικασία συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου στον μέχρι τότε κατακερματισμένο κατασκευαστικό κλάδο. Ακολουθούν τα μεγάλα έργα της Ολυμπιάδας και των οδικών αξόνων τη δεκαετία του 2000 και μια σειρά κρατικών ρυθμίσεων όσον αφορά τις αναθέσεις των έργων για την επιτάχυνση αυτής της διαδικασίας. Ενδεικτική είναι η κωδικοποίηση του πλαισίου για τα δημόσια έργα, ήδη από το 2005, που συμπύκνωνε αλλαγές τέτοιου τύπου του προηγούμενου διαστήματος.
Τα τελευταία χρόνια με γοργά βήματα συνεχίστηκε η σταδιακή άρση αρκετών περιορισμών, προς διευκόλυνση των ομίλων. Σ' αυτήν την κατεύθυνση κινήθηκε η αλλαγή του πλαισίου για τις μελέτες του δημοσίου το 2011 που οδήγησε και σε βαθύτερη διασύνδεση με το τραπεζικό κεφάλαιο. Η πρόσφατη κατάργηση της υποχρέωσης κατάθεσης του πρωτότυπου πτυχίου επέτρεψε την ταυτόχρονη συμμετοχή των μεγαλύτερων τεχνικών επιχειρήσεων σε περισσότερες δημοπρασίες τεχνικών έργων και μελετών.
Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται οι πρόσφατες αλλαγές στο πλαίσιο άσκησης των τεχνικών επαγγελμάτων και πιστοποίησης επαγγελματικών δραστηριοτήτων. Το Προεδρικό Διάταγμα, που προβλέπει η τροπολογία για τα Δημόσια Εργα, θα ολοκληρώσει τη συνολική αλλαγή του τοπίου με την πρόβλεψη για ίδρυση «ανεξάρτητων» αρχών, συστημάτων και φορέων πιστοποίησης.
Παράλληλα, όμως, είχε δημιουργηθεί ένα ολόκληρο πλέγμα μεθόδων για την παράκαμψη τέτοιων διατάξεων, όπως ομαδοποιήσεις μικρότερων έργων σε μεγαλύτερα, πολλαπλές θυγατρικές εταιρίες που εμφανίζονταν ως μικρότερης τάξης κλπ.
Η κυβερνητική τροπολογία αποτελεί το επιστέγασμα αυτής της διαδικασίας, καταργεί ολοκληρωτικά τις διατάξεις αυτές και επιτρέπεται πλέον στους μονοπωλιακούς ομίλους να αναλαμβάνουν οποιοδήποτε δημόσιο έργο, ανεξαρτήτως του ύψους του προϋπολογισμού και της γεωγραφικής θέσης, ακόμα και αυτά που μέχρι πρότινος αφορούσαν κυρίως τους χιλιάδες αυτοαπασχολούμενους του κλάδου. Η εξέλιξη αυτή πυροδοτεί ραγδαίες αλλαγές στον κλάδο των κατασκευών καταργώντας κάθε «εμπόδιο» στη δράση των ομίλων.
Κρίκος στην αλυσίδα θωράκισης της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων
Συγχρόνως, η συγκέντρωση του κλάδου των κατασκευών προωθείται ποικιλότροπα από σειρά αλλαγών στην πολιτική χρήσης γης, από φωτογραφικές ρυθμίσεις για τις διάφορες κατηγορίες έργων.
Οι ρυθμίσεις για τους οικοδομικούς συνεταιρισμούς και την ιδιωτική πολεοδόμηση, οι ρυθμίσεις για τις αναπλάσεις κτιρίων αντανακλούν τις επιδιώξεις και την κυριαρχία του μεγάλου κεφαλαίου στις κατασκευές και ιδιαίτερα στον τομέα της κατοικίας. Η οικοδόμηση οικισμών και οι πράσινες ανακατασκευές οικοδομικών τετραγώνων στο κέντρο των πόλεων, που προβλέπονται από τις προαναφερθείσες ρυθμίσεις, απαιτούν μεγάλες επενδύσεις κεφαλαίου, κινητοποίηση μεγάλης μάζας εργατικής δύναμης, προϋποθέτουν πολυπλοκότερη τεχνογνωσία και τεχνικές υποδομές.
Η ίδια η φύση των μεγάλων έργων που προκρίνει η καπιταλιστική ανάπτυξη της επόμενης περιόδου οδηγεί στην περαιτέρω συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κλάδου των κατασκευών. Στις συνθήκες αυτές σχεδιάζεται η κατασκευή κυρίως μεγάλων τεχνικών έργων: Τουριστικά χωριά μεγάλου μεγέθους, λιμάνια και αεροδρόμια, που αντιστοιχούν στους κλάδους προτεραιότητας για την σχεδιαζόμενη καπιταλιστική ανάπτυξη, τον τουρισμό, τις μεταφορές, τη ναυτιλία κλπ., και λιγότερο μικρά ιδιωτικά έργα, τα οποία συνιστούσαν σημαντικό κομμάτι του κλάδου το προηγούμενο διάστημα.
Οι εξελίξεις στα έργα οδικών αξόνων αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα, καθώς η επανέναρξη των έργων έφερε τους τρεις ομίλους («Ελλάκτωρ», «ΓΕΚ Τέρνα», «J&P Αβαξ») να αποκτούν τη μερίδα του λέοντος στους αυτοκινητόδρομους, την ίδια ώρα που σημαντικό τμήμα των εργοληπτικών εταιριών που έχουν απομείνει δεν μπορεί πλέον να συμμετέχει σε δημοπρασίες καθώς δεν έχει διασφαλίσει «ενημερότητα πτυχίου».
Η όποια εξοικονόμηση στα δημόσια τεχνικά έργα από τις οικονομίες κλίμακας δε θα οδηγήσει σε μειώσεις για τα λαϊκά στρώματα. Αντίθετα, θα οδηγήσει σε εκτόξευση της κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων του κλάδου. Οι τιμές των διοδίων, που υπερπενταπλασιάστηκαν την τελευταία εξαετία, μαρτυρούν του λόγου το αληθές.
Το σύνολο της πολιτικής για τα δημόσια έργα στοχεύει στη διασφάλιση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλιακών ομίλων, στην ανάσχεση της πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους. Κυρίαρχες μέθοδοι σ' αυτήν την κατεύθυνση είναι η διασφάλιση φτηνής εργατικής δύναμης και η διασφάλιση νέων πεδίων τοποθέτησης των κεφαλαίων των ομίλων. Η επιτάχυνση της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου στον κλάδο των κατασκευών συνεισφέρει και στις δύο πλευρές. Η επιτάχυνση της προλεταριοποίησης ενός μέρους των αυτοαπασχολούμενων και η μείωση των εισοδημάτων τους εξασφαλίζει φτηνότερη εργατική δύναμη (αυξάνοντας τη στρατιά των ανέργων της κρίσης). Ταυτόχρονα, η άρση του προστατευτισμού μεγαλώνει την πίτα των έργων στα οποία μπορεί να τοποθετήσουν τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια τους οι μονοπωλιακοί όμιλοι του κατασκευαστικού τομέα βρίσκοντας κερδοφόρα διέξοδο.
Για το λόγο αυτό, η πολιτική αυτή δεν αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία. Αντίστοιχα μέτρα συγκέντρωσης του κλάδου των κατασκευών προωθήθηκαν τις προηγούμενες δεκαετίες σε ολόκληρη την ΕΕ. Αποτελούν επίσημη στρατηγική της ΕΕ που συνοψίζεται στον τίτλο «απελευθέρωση των αγορών», διασφαλίζοντας την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλιακών ομίλων. Γι' αυτό οι σχετικές διατάξεις προστατευτισμού κρίνονται παράνομες από την ΕΕ, καθώς αντιστρατεύονται σχετικές κοινοτικές οδηγίες.
Η διέξοδος από τη σκοπιά των λαϊκών αναγκών
Η συγκέντρωση των τεχνικών έργων σε μια χούφτα μονοπωλιακούς ομίλους, η συρρίκνωση των αυτοαπασχολούμενων είναι μια εξέλιξη της περιόδου που αντανακλά τόσο την αντικειμενική τάση μεγέθυνσης των τεχνικών έργων, όσο και την κρατική πολιτική θωράκισης της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλιακών ομίλων.
Οι μεταβολές στον όγκο και την πολυπλοκότητα των τεχνικών έργων, η ανάγκη για ολοένα και μεγαλύτερα δημόσια κατασκευαστικά έργα, οι οικονομίες κλίμακας που προκύπτουν από τη συνένωση μικρότερων έργων και την τυποποίηση μεθόδων και υλικών, σε τελευταία ανάλυση η ίδια η συσσώρευση του κεφαλαίου, συνολικά στην κοινωνία και ειδικά στον κλάδο των κατασκευών, οδηγούν στην ανάγκη ολοένα και μεγαλύτερων επιχειρήσεων που να αναλαμβάνουν τη μελέτη και ολοκλήρωση τέτοιων κατασκευαστικών έργων.
Πέραν της αμιγούς οικονομικής τάσης της καπιταλιστικής ανάπτυξης, η κρατική πολιτική επιταχύνει αυτές τις εξελίξεις με ένα ολόκληρο φάσμα νομοθετημάτων και διατάξεων. Η φορολογική πολιτική με την αβάσταχτη φορολογία των αυτοαπασχολούμενων, η ασφαλιστική πολιτική των υπέρογκων ασφαλιστικών εισφορών που καθιστά ανασφάλιστη την πλειοψηφία των αυταπασχολουμένων του κλάδου, η αποσύνδεση πτυχίου - επαγγέλματος και η προώθηση των επαγγελματικών πιστοποιήσεων, επιταχύνουν με τη σειρά τους την αντικειμενική τάση.
Η αντικειμενική τάση είναι οι μεγάλες επιχειρήσεις, η μεγάλη κοινωνική παραγωγή. Η προσπάθεια επιστροφής στη προηγούμενη περίοδο του αυξημένου προστατευτισμού είναι, σε τελευταία ανάλυση, μια αυταπάτη ενός καπιταλισμού που λειτουργεί προς όφελος όλων.
Το πραγματικό ερώτημα που μπαίνει στους αυτοαπασχολούμενους είναι αν θα δώσουν τη μάχη με τη σημαία του χτες ή με τη σημαία του αύριο στο πλευρό του εργατικού κινήματος. Αν δηλαδή θα δώσουν μια μάχη επιστροφής στην προηγούμενη περίοδο, μια μάχη τελικά χαμένη, ή αν θα δώσουν τη μάχη απ' τη σκοπιά της νέας, ριζικά διαφορετικής κοινωνικής οργάνωσης, της κοινωνικοποιημένης παραγωγής, στις κατασκευές και στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής γενικότερα, του ενιαίου φορέα κατασκευών που μέσα σ' αυτό το πλαίσιο μπορεί να αντιμετωπίσει τις συνδυασμένες λαϊκές ανάγκες.
Γι' αυτό μονόδρομος για τους μισθωτούς και αυτοαπασχολούμενους του κλάδου των κατασκευών, συνολικά όλης της οικονομίας, είναι η αξιοποίηση της πάλης για την ανατροπή του συνολικού αντιλαϊκού πλαισίου για τα δημόσια και ιδιωτικά έργα, την κατάργηση των ευρωπαϊκών οδηγιών και κανονισμών, με τη σημαία του αύριο, για τη συγκέντρωση δυνάμεων για την αποφασιστική σύγκρουση με τον πραγματικό αντίπαλο, την άρχουσα τάξη, την πολιτική της, την ΕΕ που τη στηρίζει.

του Ηλία ΤΣΙΜΠΟΥΚΑΚΗ*
*Ο Ηλίας Τσιμπουκάκης είναι μέλος του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ του ΚΚΕ

TOP READ