Αμπαλαέα

 Αμπαλαέα

Αποχαιρετώντας τη χρονιά που φτάνει στο τέλος της, η κε του μπλοκ παίρνει τη σκυτάλη από την ανασκόπηση του 2310net και ξεχωρίζει ως πιο ιδιαίτερη (γιατί πρακτική σημασία δεν είχε) στιγμή της πρωτοδεύτερη φορά Αριστεράς το δημοψήφισμα του Ιουλίου, όταν δηλ το όχι αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του ναι.

Κι αν αναρωτιέται κανείς πώς έγινε αυτό, θα μπορούσε να το δει και σε μικρογραφία, ακολουθώντας αυτόν το σύνδεσμο στο left.gr και την είδηση για το δημοψήφισμα στην περιφέρεια των Ιονίων νησιών, όπου οι πολίτες τάχθηκαν με την ψήφο τους ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των αεροδρομίων στην κοινοπραξία Fraport-Κοπελούζος.

Κι εδώ αρχίζει ένα μικρό μπέρδεμα. Γιατί όσοι ήθελαν να ψηφίσουν όχι στην ιδιωτικοποίηση, έπρεπε να βάλουν το ψηφοδέλτιο που έλεγε "ναι" στην πρόταση της περιφέρειας, που πρόσκειται στο Σύριζα. Πώς να μην μπερδευτεί λοιπόν κι ο συντάκτης του left, που έβαλε τίτλο στο κείμενό του: Ιόνια νησιά, λένε ΝΑΙ στην ιδιωτικοποίηση των αεροδρομίων.

Σε κάποια φάση κατάλαβαν το λάθος και το διόρθωσαν εκ των υστέρων, αλλά ευτυχώς το luben είχε προλάβει να κρατήσει τη μεγάλη στιγμή (με printscreen) και να τους εκθέσει, με τίτλο: εν τω μεταξύ ο Σύριζα προσπαθεί να μας πιάσει μαλάκες για δεύτερο δημοψήφισμα σε έξι μήνες.

Το λάθος του συντάκτη φυσικά μπορεί να ήταν αθώο, αλλά η σημειολογία του πράγματος ήταν όλα τα λεφτά. Και μας αφήνει με μια γλυκιά νοσταλγία γι' αυτές τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, που αναδεικνύουν τη λαϊκή βούληση. Αλήθεια, σφε αναγνώστη, δε σου έχει λείψει ένα δημοψήφισμα, μια κάλπη τέλος πάντων; Τι θέμα θα μπορούσε να έχει άραγε το επόμενο; Και θα μας έχει γίνει (εμάς σα λαός συνολικά) το πάθημα μάθημα, ή θα δούμε μία από τα ίδια;

-Ας κλείσουμε όμως τη χρονιά με κάτι πιο εύθυμο και με ένα απόσπασμα από μια συνέντευξη του Λεωνίδα Κύρκου στο ράδιο Παρατηρητής, λίγο μετά το διαβόητο "τέλος της ιστορίας", όπως αυτό καταγράφηκε στο βιβλίο "εκ βαθέων" (που περιέχει κι άλλες αντίστοιχες συνεντεύξεις του στην ίδια εκπομπή). Εδώ ο Λεωνίδας Κύρκος μοιράζεται με τους ακροατές του την αγωνία για το πώς μπορεί η Αριστερά να γίνει σύγχρονη και να πιάσει το σφυγμό της νεολαίας. λίγο ντίσκο, λίγο παμπ και αμπαλαέα...

Έχω την εντύπωση ότι εάν η Αριστερά ωριμάσει πολιτικά, αντιληφθεί το μήνυμα των καιρών, θελήσει αυτήν την αναγέννησή της να την πραγματοποιήσει σε όλους τους χώρους και θελήσει να μιλήσει με τη γλώσσα της εποχής μας, μόνο τότε νομίζω ότι θα είναι ελκυστική.

Έλεγα πρόσφατα, γιατί να έρθει ένας νέος στα γραφεία του Συνασπισμού; Στα γραφεία του Συνασπισμού πρέπει να 'ρθει ένας νέος, ελπίζοντας ότι εκεί μέσα θα βρει κάτι από την ατμόσφαιρα της συντροφικότητας που δεν τη βρίσκει πια, κάτι από την ατμόσφαιρα της παμπ ή από την ατμόσφαιρα της ντίσκο, κάτι από την ατμόσφαιρα ενός χώρου πάλης των ιδεών που θα τον διδάξει και θα δώσει τη δυνατότητα να διδάξει κι αυτός άλλους, κάτι από την αναζήτηση μιας συνάντησης στη διαφορετικότητα, κάτι, κάτι...

Τέτοιος πρέπει να γίνει ο Συνασπισμός, κάτι από έναν αθλητικό χώρο, κάτι από τον ενθουσιασμό που κίνησε χιλιάδες ανθρώπους προχτές να κατεβούν στους δρόμους για να υποδεχτούν τον ΠΑΟΚ. Μια παρένθεση: την ώρα που γινόταν η υποδοχή του ΠΑΟΚ βρέθηκε και το δικό μου αυτοκίνητο εκεί μέσα και είπα χαριτολογώντας στους συντρόφους μου: "Μωρέ, θαυμάσια λαϊκή υποδοχή μας έγινε σήμερα! Ένα μικρό λάθος συνέβη και λένε ΠΑΟΚ-ΠΑΟΚ, αντί να φωνάζουν Συνασπισμός".

Συ-να-σπι-σμός! Συ-να-σπι-σμός!

Αυτά τα μικρά λαθάκια είναι που κάνουν τη διαφορά. Όπως στο δημοψήφισμα...

"Βραβεία Παπαρίων"!

 "Βραβεία Παπαρίων"!

Δεν φιλοδοξούμε να υποκαταστήσουμε τον Λαζόπουλο στην απονομή των ετήσιων "Βραβείων Παπαρίων".

Αν πάντως ετίθετο θέμα για το "ανέκδοτο" της χρονιάς, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα ήταν (με διαφορά) αυτό (φωτο δίπλα):

Αν επίσης αναζητηθεί  για το έτος που φεύγει η κορυφαία πολιτική στιγμή στο χώρο της "υποκριτικής", νομίζουμε ότι το βραβείο θα πρέπει να καταλήξει σε κάποιες από τις παρακάτω "οσκαρικές" ερμηνείες:

Κατά τα λοιπά το 2015 θα μας μείνει αξέχαστο. Για πολλούς λόγους:

α. Σκίστηκαν τα Μνημόνια

β. Καταργήθηκαν οι δανειακές συμβάσεις

γ. Καταργήθηκε ο ΕΝΦΙΑ

δ. Καταργήθηκαν οι μειώσεις μισθών και συντάξεων (δόθηκε και η 13^ησύνταξη)

ε. Καταργήθηκε το ΤΑΙΠΕΔ και δεν ξεπουλήθηκαν τα αεροδρόμια ούτε ο Αστέρας της Βουλιαγμένης

στ. Εκδιώχτηκε η τρόικα από την Ελλάδα

ζ. Αποκαταστάθηκε η εθνική κυριαρχία, η εθνική ανεξαρτησία και η εθνική αξιοπρέπεια

η. Έγινε δημοψήφισμα και το «όχι» παρέμεινε "όχι" κοκ.

Με δυο λόγια, μέσα στο 2015, όλα μας ήρθαν… δεξιά! Τόσο δεξιά, που μόνο μια "κυβέρνηση της Αριστεράς" θα μπορούσε να το καταφέρει!

Εντούτοις, στα προηγούμενα ας δούμε την καλή τους πλευρά. Υπάρχει; Ναι. Είναι η εμπειρία που αποκτήθηκε από την επαφή μας με την νέα κοροϊδία.

Και αυτή θα μπορούσε να μετεξελιχθεί, τελικά, σε μια θετική εμπειρία, εφόσον την λάβουμε υπόψη στην προσπάθεια όλων μας να είναι ΕΥΤΥΧΕΣ ΤΟ ΝΕΟΝ ΕΤΟΣ!

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!

ΑΚΟΜΑ ΚΑΤΑΦΥΓΗ ΣΤΗΝ ΕΠΟΥΡΑΝΙΑ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ;

 ΑΚΟΜΑ ΚΑΤΑΦΥΓΗ ΣΤΗΝ ΕΠΟΥΡΑΝΙΑ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ;

Κι  επειδή οι  ηγέτες κρατών κι εκκλησιών μ’ αφορμή τις γιορτές παρακαλούν το θεό να δίνει ειρήνη κι ευλογία (Μπ. Ομπάμα) ή προτρέπουν τους πολίτες να σκέφτονται τους ανθρώπους που θα περάσουν τα Χριστούγεννα σε προσφυγικούς καταυλισμούς (Ντ. Κάμερον) ή εύχονται ο Θεός να δώσει ελπίδα σ’  όσους δεν έχουν δουλειά (πάπας Φραγκίσκος), κι επειδή καταφεύγουμε για κάποιο απόθεμα αισιοδοξίας στις θρησκευτικές γιορτές των ημερών κι επειδή η ψυχαναγκαστικά εορταστική ατμόσφαιρα των ημερών αν και  μίζερη θέλει να παρασύρει  σε λησμονιά των προβλημάτων, παρόλο που αυτό  προϋποθέτει έλλειψη μνήμης, υποβάθμιση κριτικής, μια εθελοτυφλία μπρός το παρόν που θα συνεχιστεί και στο αύριο κι επειδή κάπως έτσι « “ο κόσμος των πραγμάτων”  εκμηδενίζεται μέσα στον κόσμο του πνεύματος, μέσα στο Χριστιανισμό» η υπενθύμιση των αιτίων  που βοήθησαν στον θρίαμβο της χριστιανικής θρησκείας από τον Φρ. Ενγκελς ίσως βοηθήσουν να καταλάβουμε τις αιτίες και της δικής μας καταφυγής στην επουράνια παρηγοριά για τις άθλιες κοινωνικές συνθήκες που βιώνουμε.

«Μια θρησκεία που υπόταξε τη Ρωμαϊκή κοσμοαυτοκρατορία και κυριάρχησε 1.800 χρόνια ως τώρα στο μεγαλύτερο τμήμα της πολιτισμένης ανθρωπότητας δε μπορεί να κατανικηθεί με τη δήλωση  ότι είναι ένας  παραλογισμός  συμπλεγμένος με ψεύδη. Κανένας δε μπορεί ν΄ απαλλαγεί απ’ αυτήν πριν να επιτύχει να εξηγήσει την αρχή της και την εξέλιξή της από τις ιστορικές συνθήκες που κάτω από αυτές αναπτύχθηκε  και έφτασε  στην κυριαρχική της θέση. Αυτό ισχύει για το χριστιανισμό. Το πρόβλημα λοιπόν που πρέπει να λυθεί είναι πώς έγινε οι λαϊκές μάζες στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία να φτάνουν να προτιμήσουν αυτό τον παραλογισμό –που πρόσθετα τον κήρυσσαν δούλοι και καταπιεσμένοι- απ’ όλες τις άλλες θρησκείες, ώστε ο φιλόδοξος Κωνσταντίνος τελικά να δει στην αποδοχή αυτής της παράλογης θρησκείας το καλύτερο μέσο ν’  ανυψωθεί στη θέση το μονοκράτορα του ρωμαϊκού κόσμου (…)

Η Ρωμαϊκή κατάχτηση διέλυσε σ’ όλες τις υποταγμένες χώρες, πρώτο, άμεσα, τις προηγούμενες πολιτικές συνθήκες κι ύστερα, έμμεσα, και τις κοινωνικές συνθήκες της ζωής. Πρώτο, υποκαθιστώντας την προηγούμενη οργάνωση κατά τάξεις (εχτός των δούλων) με την απλή διάκριση ανάμεσα σε Ρωμαίους πολίτες και ξένους ή υποτελείς. Δεύτερο, και βασικά, αποσπώντας φόρο υποτελείας στο όνομα του  Ρωμαϊκού κράτους. Αν κάτω από την αυτοκρατορία είχε τεθεί ένα όριο, όσο ήταν δυνατό, για το συμφέρον του κράτους στη δίψα των διοικητών για πλουτισμό, η δίψα αυτή αντικαταστάθηκε από ακόμα  πιο αποτελεσματική και καταπιεστική φορολογία προς όφελος του κρατικού θησαυροφυλακίου, με τρομαχτικά καταστρεπτικό αποτέλεσμα. Τρίτο, η ρωμαϊκή νομοθεσία εφαρμόστηκε τελικά παντού από τους Ρωμαίους δικαστές ενώ το ντόπιο κοινωνικό σύστημα κηρυσσόταν άκυρο στο βαθμό που ήταν  ασυμβίβαστο με τις διατάξεις του ρωμαϊκού δικαίου. Οι τρεις αυτοί μοχλοί αναγκαστικά ανάπτυξαν  μια τρομαχτικά ισοπεδωτική δύναμη, ιδιαίτερα όταν εφαρμόζονταν κάμποσες εκατοντάδες χρόνια σε πληθυσμούς που τα πιο ζωηρά τμήματά τους είτε εξοντώθηκαν ή πιάστηκαν δούλοι σε προηγούμενες μάχες, που συνόδευαν  και συχνά ακολουθούσαν την κατάχτηση. (…) Ο πληθυσμός χωριζόταν ολοένα και πιο σαφέστερα σε τρεις τάξεις, που συγκέντρωναν τα πιο διαφορετικά στοιχεία και εθνικότητες: τους πλούσιους, μαζί και όχι λίγους απελευθερωμένους δούλους, μεγάλους γαιοκτήμονες ή τοκογλύφους ή και τα δυο ταυτόχρονα (…) τους ακτήμονες ελεύθερους ανθρώπους, που στη Ρώμη τους έτρεφε και τους  διασκέδαζε το κράτος (…) Μπροστά στο κράτος, δηλ. τον αυτοκράτορα, οι δυο πρώτες τάξεις, είχαν τόσο λίγα δικαιώματα όσα κι οι δούλοι μπροστά στους αφέντες τους (…) Το στήριγμα της κυβέρνησης ήταν –υλικά, ο στρατός, που ήταν το πιο πολύ στρατός μισθοφόρων ξένων στρατιωτών παρά ο παλιός ρωμαϊκός στρατός των χωρικών, και ηθικά η γενική αντίληψη ότι δεν υπήρχε διέξοδος από την κατάσταση αυτή. ¨Ότι στην πραγματικότητα δεν ήταν αυτός ή εκείνος ο Καίσαρ, αλλά η αυτοκρατορία, που στηριζόταν στην στρατιωτική κυριαρχία, η αμετάβλητη αναγκαιότητα.(…)

Η γενική απουσία  δικαιοσύνης και η απελπισία για τη δυνατότητα μιας καλύτερης κατάστασης γέννησε μια αντίστοιχη γενική χαλάρωση και αποθάρρυνση(…)

Με τις πολιτικές και κοινωνικές ιδιομορφίες των διαφόρων λαών της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας καταδικάσθηκαν επίσης σε καταστροφή και οι ξεχωριστές θρησκείες τους. Όλες οι θρησκείες της αρχαιότητας ήταν αυτόματα φυλετικές και αργότερα εθνικές θρησκείες που αναφάνηκαν από τις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες των αντίστοιχων λαών και συγχωνεύθηκαν μαζί τους. Εφόσον αυτές στις  βάσεις τους διαλύονταν και οι παραδοσιακές μορφές της κοινωνίας, οι κληρονομικοί πολιτικοί θεσμοί τους και η εθνική τους ανεξαρτησία θρυμματίζονταν, κατέρρεε φυσικά και η αντίστοιχη σ’ αυτά θρησκεία.(…) Από τη  στιγμή  που οι εθνικοί θεοί ήταν ανίκανοι να προστατεύσουν το έθνος τους αντιμετώπιζαν την ίδια τους την καταστροφή. Αυτό που έκαμε η εκλαϊκευμένη φιλοσοφική διαφώτιση –παρολίγο νάλεγα ο Βολταιρισμό- στη Ρώμη και στην Ελλάδα, έκαμε στις επαρχίες η Ρωμαϊκή καταπίεση και η αντικατάσταση ανθρώπων που ήσαν υπερήφανοι για την ελευθερία τους με απελπισμένους υπηκόους και συμφεροντολόγους αλήτες.

Αυτή ήταν η υλική και ηθική κατάσταση. Το παρόν ήταν αβάσταχτο, το μέλλον ακόμα πιο απειλητικό, αν ήταν δυνατό. Δεν υπήρχε διέξοδος. Μόνο απελπισία ή η καταφυγή  στην πιο κοινή αισθησιακή απόλαυση, για όσους μπορούσαν, το λιγότερο, να την αντιμετωπίσουν, κι αυτοί ήταν μια ελάχιστη μειοψηφία. Διαφορετικά, τίποτε παρά μόνο η υποταγή στο αναπόφευκτο.

Όμως σ’ όλες τις τάξεις υπήρχαν αναγκαστικά πολλοί άνθρωποι που αφού παύσανε να ελπίζουν στην υλική σωτηρία, ζητούσαν στη θέση της μια πνευματική σωτηρία, μια παρηγοριά στη συνείδησή τους, για να σωθούν από την έσχατη απελπισία τους.(…) Δεν χρειάζεται να σημειώσουμε ότι η πλειοψηφία εκείνων που εμπιστευόταν σε μια τέτοια παρηγοριά της συνείδησή τους, αυτή τη φυγή από τον εξωτερικό κόσμο στον εσωτερικό βρισκόταν αναγκαστικά ανάμεσα στους δούλους. Ο χριστιανισμός εμφανίστηκε στην ένταση της γενικής οικονομικής, πολιτικής, διανοητικής και ηθικής παρακμής. Βρέθηκε σε αποφασιστική αντίθεση με όλες τις προηγούμενες θρησκείες. Σ’ όλες τις προηγούμενες θρησκείες το κύριο ήταν το τελετουργικό (…) Ο χριστιανισμός δεν γνώρισε τις διακεκριμένες τελετές ούτε κι ακόμα τις θυσίες και λιτανείες του κλασικού κόσμου. ¨Όμως απορρίπτοντας  όλες τις  εθνικές θρησκείες και τις κοινές τελετές τους και απευθυνόμενος σ’  όλους τους λαούς χωρίς διάκριση, έγινε η πρώτη δυνατή παγκόσμια θρησκεία»

 Φρ. Ενγκελς «Ο Μπρούνο Μπάουερ και ο πρώτος χριστιανισμός», μτφ.  Γιάννη Βιστάκη, εκδ. Αναγνωστίδη

   Ανασκόπηση 2015

Από herko

Γράφει ο 2310net //

1. Πρώτη φορά Αριστερά

Το 2015 θα μας μείνει αξέχαστο ως το έτος εκείνο στο οποίο ξεχάσαμε ό,τι γνωρίζαμε για την έννοια Αριστερά. Η «Αριστερά» ήρθε στην κυβέρνηση παρέα με μια χουντικής αισθητικής ακροδεξιά, πολλές ελπίδες και πολλά ψέματα. Κινούμενη στα όρια του πολιτικού αμοραλισμού, μετέτρεψε την πολιτική σε παιχνίδι που περισσότερο θύμιζε σενάριο house of cards παρά αριστερή παρέμβαση στην πολιτική.

2. Η Δίκη της Χρυσής Αυγής

Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από τα ΜΜΕ ως η δίκη του αιώνα, ωστόσο τα ΜΜΕ προσπάθησαν και κατάφεραν να την αποσιωπήσουν εντελώς. Πρώτη φορά δικάζεται ένα πολιτικό κόμμα με την κατηγορία της εγκληματικής οργάνωσης αλλά αυτό προφανώς δεν αποτελεί είδηση για τους καλοπληρωμένους παπαγάλους των επιχειρηματιών των ΜΜΕ. Μάλιστα, η υποκρισία τους είναι τέτοια που αναφέρθηκαν στη δίκη των ναζί μόνο όταν η μάνα του Παύλου Φύσσα πέταξε μπουκάλι με νερό στον δολοφόνο του παιδιού της.

3. Πουτινιές στον Πούτιν;

Τους τελευταίους μήνες του 2015 η διεθνής κοινή γνώμη (;) έμεινε άφωνη με την ενέργεια των τούρκων να καταρρίψουν ρωσικό αεροσκάφος. Ο Πούτιν απάντησε με απειλές και ένα ψυχροπολεμικό σύννεφο απλώθηκε πάνω από τον κόσμο. Μπαίνουμε σε εποχές πολέμου των πάντων εναντίον των πάντων, δείγμα του βαθμού σαπίλας του παγκόσμιου καπιταλισμού, ωστόσο δε λείπουν εκείνοι οι εθνικά και ταξικά μικροτσούτσουνοι που βλέπουν στον Πούτιν την προέκταση του φαλού τους και ονειρεύονται την εκπλήρωση των προφητειών του Παϊσιου.

4. Δημοψήφισμα

Περιμέναμε 40 χρόνια να γίνει ένα δημοψήφισμα στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία. Και ίσως θα ήταν καλύτερα να περιμένουμε λίγο ακόμα. Το δημοψήφισμα είναι μια όμορφη διαδικασία που γίνεται Κυριακή και στο τέλος κερδίζουν οι δανειστές. Η επικράτηση του ΟΧΙ ήταν τεράστια. Ωστόσο καμία σημασία δεν είχε αφού οι αποφάσεις ήταν προειλημμένες και ακόμα και ο ίδιος ο Τσίπρας ποτέ δεν έπεισε ότι πράγματι ήθελε να πει ΟΧΙ ο λαός.

5. Προσφυγική κρίση

Από την άνοιξη του 2015 άρχισαν να συρρέουν στη χώρα μας χιλιάδες πρόσφυγες κυρίως από Συρία, Αφγανιστάν, Ιράκ. Πρωτόγνωρες σε μέγεθος προσφυγικές ροές που απέδειξαν (μεταξύ άλλων) δύο πράγματα: πόσο σκατόψυχοι μπορούμε να γίνουμε και πόσο «δημοκρατική» είναι η Ευρώπη της …αλληλεγγύης. Την ώρα που οι Ευρωπαίοι ηγέτες διαγωνίζονταν για να προλάβουν να πάρουν το καλό και φτηνό εργατικό δυναμικό πετώντας στα σκουπίδια τους υπόλοιπους, πολλοί συμπατριώτες μας επέλεγαν να χρεώσουν 5€ ένα μικρό μπουκαλάκι νερό, 50€ μια πεντάλεπτη βόλτα με ταξί και άλλα άπειρα παραδείγματα.

6. Εγκληματική Οργάνωση

Φαίνεται πως στην Ελλάδα και στα ΜΜΕ της, οι λέξεις «εγκληματική οργάνωση» δεν αξίζουν καθόλου να δουν το φως της δημοσιότητας. Το 2015 ο Πρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός, Βαγγέλης Μαρινάκης, κατηγορείται ως εγκέφαλος εγκληματικής οργάνωσης που δρα στο χώρο του ποδοσφαίρου στήνοντας παιχνίδια, εκβιάζοντας και απειλώντας διαιτητές και κάνοντας ό,τι άλλο χωράει ο νους. Κανένα μεγάλο κανάλι δεν θεώρησε την είδηση άξια αναφοράς. Ούτε καν αθλητικές εφημερίδες από τις πολλές που διαθέτει ο τόπος, ασχολήθηκαν. Έτσι, τα πέναλτι συνεχίζουν να δίνονται και οι τίτλοι να κατακτιούνται παρέα με τα εκατομμύρια και ο μέσος οπαδός-φυτό ζητωκραυγάζει για τον προεδρα που έχει όραμα για την ομάδα.

7. Ιθαγένεια- επέκταση συμφώνου συμβίωσης

Αν κάτι καλό έγινε το 2015, έχει να κάνει με ορισμένα ζητήματα κοινωνικών δικαιωμάτων. Ψηφίστηκε ο νόμος για την ιθαγένεια των «μεταναστών δεύτερης γενιάς» ο οποίος παρόλο που τελικά αφορά λιγότερους από όσους θα έπρεπε είναι μια θετική εξέλιξη και επεκτάθηκε το σύμφωνο συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια. Όλα αυτά θα ήταν καλύτερα, αν ενδύονταν με μια πραγματικά απελευθερωτική, ριζοσπαστική κοινωνική προσέγγιση και όχι με την τελικά επικρατούσα ατομοκεντρική, νεοφιλελεύθερη, αλλά όπως και να έχει αποτελούν θετικά βήματα.

8. Τρομοκρατικά χτυπήματα

Τα χτυπήματα στο Παρίσι σόκαραν την Ευρώπη και όλο τον κόσμο. Δεν έχασαν πολλοί την ευκαιρία να χρεώσουν στους πρόσφυγες ή γενικά στους μουσουλμάνους την ευθύνη δίνοντας αέρα στα πανιά της Λεπέν αλλά και των κάθε λογής φασιστών σε όλη την Ευρώπη.

9. Εκλογές σε Ισπανία- Πορτογαλία- Ελλάδα

Αυτές οι τρεις χώρες έχουν κάτι κοινό: Τις δεκαετίες του 60 και του 70 πέρασαν από τη βάσανο των στρατιωτικών δικτατοριών. Αυτό το γεγονός ίσως να συνέβαλε στην διατήρηση της συλλογικής συνείδησης μιας συμπάθειας για την Αριστερά. Μόνο που η Αριστερά ξεκομμένη από την εργατική τάξη και έχοντας απαλείψει τα ταξικά της χαρακτηριστικά γίνεται πιο δεξιά και από τη δεξιά! Έτσι, Ποδέμος, ΚΚΠορτογαλίας, ΣΥΡΙΖΑ συναγωνίζονται σε κυβερνητισμό θάβοντας έννοιες όπως ριζοσπαστισμός, απελευθέρωση, ταξική πάλη και άλλα.

10. Ερντογάν

Απόλυτος νικητής και σε αυτές τις εκλογές. Συνεχίζει να βομβαρδίζει Κούρδος ανενόχλητος, δηλώνοντας μάλιστα ότι βομβαρδίζει Τζιχαντιστές. Βόμβες και πυροβολισμοί σε διαδηλώσεις, εκατοντάδες νεκροί Κούρδοι και υπόγεια συνεργασία με το ISIS. Τζιχαντιστής με …πολιτικά.

11. Εκλογές στη ΝΔ

Το 2015 η ΝΔ έχανε σε όποια εκλογική μάχη μπορούσε να συμμετέχει. Ακόμα και στην εσωτερική της. Ήττα είναι και μόνο το γεγονός ότι θα μπορούσε κάποιος σαν τον Άδωνι να σκεφτεί να θέσει υποψηφιότητα για την προεδρία. Τέτοια γελοιότητα δεν την άντεξαν ούτε τα άψυχα μηχανάκια της εταιρίας που ανέλαβε να φέρει σε πέρας την διεξαγωγή των εσωτερικών εκλογών. Το προφίλ των υποψήφιων ήταν τόσο γελοίο που έκανε τον Κυριάκο να φαντάζει η σοβαρότερη υποψηφιότητα!

12. Κάποια ζώα δεν τον πιστεύαν

Αναμφισβήτητα ένα από τα πρόσωπα της χρονιάς είναι ο Βασίλης Λεβέντης. Κάποια ζώα δεν τον πιστεύαν, τώρα τον ψηφίζουν και τα ζώα. Ένας άνθρωπος πιο γραφικός κι από καφενεδάκι σε πλακόστρωτο δρομάκι ορεινού χωριού των Κυκλάδων κατάφερε με την ψήφο του πάνσοφου λαού να μπει στη βουλή μετά από χρόνια προσπαθειών. Αυτό από μόνο του δεν είναι πρόβλημα. Άλλωστε στη βουλή συμμετέχουν μαχαιροβγάλτες δολοφόνοι. Το θέμα είναι πως μπήκε στη βουλή παίρνοντας ψήφους διαμαρτυρίας, αντιμνημονιακές για να θυμηθούμε το 2014, ενώ ο ίδιος σε κάθε ευκαιρία δήλωνε πόσο μνημονιακός είναι. Ότι και να λένε σήμερα opinion makers και κυβερνητικά στελέχη για να τον ετοιμάσουν για συγκυβέρνηση, ο Λεβέντης θα είναι αυτό:
https://www.youtube.com/watch?v=GQUtcbQHtXE

13. Συντριμ-τιμ

Όταν ο Τσίπρας σχημάτιζε την ΠΦΑ Κυβέρνηση επέλεξε να τη στελεχώσει με ό,τι καλύτερο διέθετε: Βαρουφάκης, Λαφαζάνης, Πανούσης, Στρατούλης και πάνω από όλους  η Ζωή. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ προσχώρησε επίσημα στις φιλογερμανικές, μνημονιακές, κατοχικές, δωσιλογικές (έτσι για να θυμηθούμε τον επίσημο λόγο του) δυνάμεις διαλύθηκε το υπουργικό συμβούλιο και η κοινοβουλευτική του ομάδα. Οι ορφανοί αντιμνημονιακοί συντάχθηκαν υπό τον Π. Λαφαζάνη και προσπάθησαν να εκφράσουν το ΟΧΙ του λαού. Μάταια. Η αντιμνημονιακότητα συνετρίβη στο βράχο των αντιφάσεων του καπιταλισμού αφήνοντάς μας μόνο όμορφες έως γελοίες αναμνήσεις. Η κατάργηση της ταξικής πάλης δια στόματος Βαρουφάκη, η θεσμική υπεράσπιση της Χρυσής Αυγής από την πρόεδρο της Βουλής ήταν μόνο μερικές από τις στιγμές που μας θύμισαν πόσο επικίνδυνος μπορεί να γίνει ο ρεφορμιστικός καιροσκοπισμός.

14. Μένουμε Ευρώπη

Ήταν η χρονιά στην οποία το «ριζοσπαστικό κέντρο» προσπάθησε να αποκτήσει κινηματική παρουσία. Τα σέλφι στικ, οι ευρωπαϊκές σημαίες, τα πλακάτ «Σόιμπλε σε αγαπάμε», καθώς και κρασάκια και φίνγκερ φουντ χωρίς γλουτένη πλημμύρισαν το κέντρο της Αθήνας μια μέρα. Έτσι τα ξώγαμα της Θάτσερ είπαν να το επαναλάβουν 2-3 φορές τη βδομάδα, μην αφήνοντας εμάς τους καταναλωτές να πάμε στο κέντρο να κάνουμε τα ψώνια μας.

15. Το τέλος μεγάλων ηγετών

Το 2015 θα μείνει στην ιστορία γιατί σηματοδότησε το πολιτικό τέλος μεγάλων ηγετών. Ο Βαγγέλης ο Βενιζέλος παραιτήθηκε για να πάρει τη θέση του η Φώφη Γεννηματά. Ο Φώτης ο Κουβέλης έχασε τη θέση του προέδρου από το κόμμα που ίδρυσε. Ο Γιώργος Α. Παπανδρέου έκλεισε το κόμμα που είχε ανοίξει γιατί έφαγε πόρτα από το ΠΑΣΟΚ που είχε ιδρύσει ο πατέρας του από τον Βενιζέλο που είχε ήδη παραιτηθεί από την προεδρία του. Ο Καρατζαφέρης ξέχασε να δηλώσει κάτι λεφτουδάκια και κάτι οφσορ με αποτέλεσμα η δημοτικότητά του να πέσει σε επίπεδα τηλεθέασης Τηλεάστυ.

Ο ΣΕΒ απαιτεί...

Ο ΣΕΒ απαιτεί...

Στην περίπτωση του ΣΕΒ δεν ισχύει το «δώσε θάρρος...». H ηγεσία του ΣΕΒ δεν περίμενε καμία ενθάρρυνση από την κυβέρνηση. Πριν ακόμα ο ΣΥΡΙΖΑ αναλάβει τη διακυβέρνηση είχε διαβεβαιώσει με κάθε τρόπο ότι θα στηρίξει τους στόχους του ελληνικού κεφαλαίου για την καπιταλιστική ανάκαμψη.
Ετσι και τώρα: Μόλις προχτές με επιστολή του ο ΣΕΒ ζήτησε νέες ενισχύσεις για τους επενδυτές και πριν νυχτώσει η κυβέρνηση είχε ανακοινώσει την απόφαση για τη «διακοψιμότητα», μια ειδική ρύθμιση για τις ενεργοβόρες βιομηχανίες. Συνιστά πρόκληση - μια διαρκή πρόκληση - το γεγονός ότι η εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου από την εκάστοτε κυβέρνηση παρουσιάζεται ως ταξικά αδιάφορη αν όχι και συμφέρουσα για το λαό. Μόλις χτες, η «Αυγή» έσπευσε να χαρακτηρίσει τη νέα αξίωση του ΣΕΒ για την «ενθάρρυνση των επενδύσεων» ως «δημοσιονομικά ουδέτερη», δηλαδή να μην ανησυχεί ο λαός, ενώ κάθε αξίωση του κεφαλαίου σημαίνει με μαθηματική ακρίβεια και νέα δεινά σε βάρος του.
«Επανεξέταση των ειδικών φόρων κατανάλωσης επί των ενεργειακών προϊόντων βιομηχανικής χρήσης και κατάργηση του ειδικού φόρου στο φυσικό αέριο ηλεκτροπαραγωγής», ζήτησε ανάμεσα σε άλλα προχτές ο ΣΕΒ για να εξειδικεύσει τις απαιτήσεις που εν είδει γενικής διακήρυξης είχε ανακοινώσει μόλις δύο μήνες πριν, όταν ο πρόεδρός του δήλωνε τη διάθεση του Συνδέσμου να «συνδράμει» το έργο της κυβέρνησης, αξιοποιώντας την τεχνογνωσία και μακρά εμπειρία του ΣΕΒ, με στόχο την ταχύτερη και αποτελεσματικότερη υλοποίηση του προγράμματος της κυβέρνησης (17 Οκτώβρη 2015). Από τότε απαιτούσε αυτό που ήδη η κυβέρνηση υλοποιεί: «Λήψη μέτρων εξορθολογισμού των λειτουργικών δαπανών και σε βάθος μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος» και «μια νέα πολιτική ενίσχυσης των επενδύσεων, που θα κάνει χρήση σύγχρονων εργαλείων (φορολογικά κίνητρα, αποσβέσεις, κ.λπ.)». Επί της ουσίας ο ΣΕΒ έχει καταθέσει και η κυβέρνηση ήδη υλοποιεί το μόνο πραγματικό «παράλληλο - με το 3ο μνημόνιο - πρόγραμμα». Οπως ο ίδιος ο πρόεδρός του είχε δηλώσει, το τρίτο μνημόνιο απαιτεί εξειδίκευση και λεπτομερή σχεδιασμό, ώστε να μετατραπεί από ένα κείμενο δημοσιονομικών στόχων και δεσμεύσεων σε ένα ολοκληρωμένο και υλοποιήσιμο μεταρρυθμιστικό σχέδιο.
Σ' αυτήν τη ρότα μία προς μία οι προτάσεις του ΣΕΒ είναι ήδη κυβερνητική πολιτική. Αφορά αυτό και στο Ασφαλιστικό, όπου ο ΣΕΒ ζήτησε «διατήρηση της μακροβιότητας του ασφαλιστικού συστήματος μέσω της άμεσης εφαρμογής κατάλληλων μεταρρυθμίσεων» και η κυβέρνηση νομοθετεί τώρα. Και στο θέμα των αγορών «ενέργειας, εργασίας, υπηρεσιών, μεταφορών, εφοδιαστικής κ.τ.λ., που σχετίζονται με την παραγωγή, είναι ανοικτές και ανταγωνιστικές, ώστε να επιτρέπουν στη βιομηχανία και τη μεταποίηση να είναι ανταγωνιστικές στο διεθνές περιβάλλον», που επίσης η κυβέρνηση νομοθετεί. Και στο Φορολογικό, όπου ο ΣΕΒ ζήτησε «παροχή φορολογικών κινήτρων για τις ασφαλιστικές εισφορές, τόσο για τα επαγγελματικά Ταμεία όσο και για τις ασφαλιστικές εταιρείες» (αντικείμενο κι αυτό της νέας επιδρομής στο Ασφαλιστικό). Η λίστα με τις υποδείξεις των βιομηχάνων μακραίνει τόσο που να μη μένει όρθιο τίποτα απ' όσα οι εργαζόμενοι έως πρόσφατα θεωρούσαν «ένα το κρατούμενο». Κι αυτή η λίστα κάθε άλλο παρά «δημοσιονομικά ουδέτερη» είναι, όπως διατείνεται η κυβερνητική προπαγάνδα.
Πολιτική «ουδέτερη», που να υλοποιεί τις απαιτήσεις των βιομηχάνων, του κεφαλαίου γενικότερα δεν υπάρχει. Ο λαός την πληρώνει. Γι' αυτό και ο λαός, οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να σταθούν «ουδέτεροι» απέναντι σε αυτές τις απαιτήσεις και την υλοποίησή τους. Πρέπει οργανωμένα να τις αντιπαλέψουν.

ΟΥΚΡΑΝΙΑ Συνεχείς βομβαρδισμοί και συμφωνία της «Τετράδας της Νορμανδίας»

ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Συνεχείς βομβαρδισμοί και συμφωνία της «Τετράδας της Νορμανδίας»

Από τη δραστηριότητα του ουκρανικού στρατού που συνεχίζει τους βομβαρδισμούς

Συνεχίζονται οι παραβιάσεις της λεγόμενης συμφωνίας εκεχειρίας του Μινσκ από την πλευρά των δυνάμεων της αντιδραστικής κυβέρνησης του Κιέβου κατά θέσεων των πολιτοφυλακών στην Ανατολική Ουκρανία. Τα τελευταία 24ώρα σημειώνονται επιθέσεις πυροβολικού στην ευρύτερη περιοχή του Ντονέτσκ, ενώ υπάρχουν τουλάχιστον 4 νεκροί και ακόμα περισσότεροι τραυματίες άμαχοι. Ταυτόχρονα, αυξάνει η ανησυχία των αρχών των πολιτοφυλάκων στους θύλακες που ελέγχουν τις αυτοαποκαλούμενες Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, όπου ο ουκρανικός στρατός συγκεντρώνει όλο και περισσότερα βαρέα όπλα πολύ κοντά στη γραμμή αντιπαράθεσης. Εκτός από άρματα μάχης και πυροβολικό, γίνεται λόγος και για αντιαεροπορικά συστήματα.
Η κατάσταση αυτή, που η αντιδραστική πλευρά αποδίδει στην «επιθετική δραστηριότητα των πολιτοφυλάκων και της Ρωσίας», οδήγησε επίσης στην ενεργοποίηση της λεγόμενης «Τετράδας της Νορμανδίας», Γαλλία, Γερμανία, Ρωσία, Ουκρανία. Ετσι, σε τηλεφωνικές επικοινωνίες μεταξύ της καγκελαρίου Αγκελα Μέρκελ και του Προέδρου, Βλ. Πούτιν, όπως και του Γάλλου Προέδρου, Φρ. Ολάντ και του Προέδρου της Ουκρανίας, Πέτρο Ποροσένκο, οι ηγέτες συμφώνησαν στην παράταση και το 2016 της συμφωνίας εκεχειρίας του Μινσκ, που είχε υπογραφεί στις 12 Φλεβάρη του 2015 και είχε μπει σε εφαρμογή την 1η Σεπτέμβρη. Βέβαια, στην πραγματικότητα ποτέ δεν εφαρμόστηκε πλήρως.
Σε μια παράλληλη εξέλιξη, ο Ρώσος Πρόεδρος υπέγραψε χτες νόμο που αναστέλλει τη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου με την Ουκρανία από την 1η Γενάρη του 2016. Η κίνηση αυτή έρχεται ως απάντηση στη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου Ουκρανίας - ΕΕ που θα μπει σε ισχύ. Με προεδρικό διάταγμα ορίζονται, επίσης, περιορισμοί και στους δασμούς σε ό,τι αφορά τις εξαγωγές φυσικού αερίου.