Είναι μικρός ο όρος «ξεφτίλα»

 Είναι μικρός ο όρος «ξεφτίλα»

Πιθανά, είναι μικρός ο όρος «ξεφτίλα» για να το περιγράψει: Την Παρασκευή το βράδυ, στη Βουλή, ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ και υπουργός Αμυνας, Π. Καμμένος, επιχειρώντας να απαντήσει στην κριτική του ΚΚΕ, επαναλαμβάνει την πρόταση της κυβέρνησης να μετατραπεί το αεροδρόμιο της Καρπάθου σε αεροπορική βάση των Αμερικανών.
 
Υποστηρίζει ότι θα αφορά μεταφορά της αεροπορικής τους δραστηριότητας από τη Σούδα στα Δωδεκάνησα, λες και θα σταματήσουν οι Αμερικανοί να ζητούν και να χρησιμοποιούν τη Σούδα, την οποία θεωρούν πρώτης προτεραιότητας για τους σχεδιασμούς τους. 

Παραπέρα ισχυρίστηκε ότι η αεροπορική βάση της Καρπάθου καλύπτει και το Καστελόριζο, λες και οι Αμερικανοί (που ανέχονται τις συνεχείς προκλήσεις της τουρκικής αστικής τάξης στο Αιγαίο και την κατοχή στην Κύπρο) θα προστατέψουν τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα στο ΝΑ Αιγαίο... 

Ο πρωθυπουργός Τσίπρας και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, εκφραστές τού «πρώτη φορά Αριστερά», παρακολουθούν σιωπηλοί. Στα Τουρκικά «τουμπεκί».

Ριζοσπάστης

Ωρα αποκάλυψης της νέας κυβέρνησης

Ωρα αποκάλυψης της νέας κυβέρνησης

Η συμφωνία που προτείνει η ελληνική κυβέρνηση αποδεικνύει ότι ακόμα και αν διασφαλιστεί ενισχυμένη κοινοτική χρηματοδότηση, αυτός ο δρόμος δεν οδηγεί σε ανάκτηση των απωλειών του λαού, αλλά σε κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης.

Eurokinissi

Η πρόταση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για συμφωνία με την τρόικα είναι σίγουρα πολύ διδακτική. Οσοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή αλλαγή και διόρθωση της ΕΕ, με αναδείξεις «αριστερών» κυβερνήσεων αξίζει να τη διαβάσουν. Οσοι διατηρούν αυταπάτες ότι μπορεί να υπάρξει δρόμος καπιταλιστικής ανάπτυξης που θα «εξασφαλίζει ευημερία για όλους», δηλαδή για τα μονοπώλια, το κεφάλαιο και τα λαϊκά στρώματα, θα ωφεληθούν απ' την ανάγνωσή της.
Φυσικά, δεν είναι αποκαλυπτική μόνο η συγκεκριμένη πρόταση. Ολα όσα προηγήθηκαν, τόσο στην προεκλογική περίοδο όσο και στους πρώτους μήνες της νέας διακυβέρνησης, αναδεικνύουν την επιχείρηση εξαπάτησης του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος «θα βαρούσε τα νταούλια για να χορεύουν οι αγορές» και θα έσκιζε τα μνημόνια. Βοηθούν να κατανοηθεί ότι το τρένο του αστικού κράτους κινείται σταθερά στις ράγες της άρχουσας τάξης, υπηρετεί τους στόχους της, όσοι «μηχανοδηγοί» και αν αλλάξουν.
Το παραμύθι μιας ανώδυνης φιλολαϊκής λύσης, χωρίς σύγκρουση και ρήξη με τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο, την άρχουσα τάξη και την ΕΕ που την στηρίζει, ακούγεται φυσικά ευχάριστα. Ομως, πρόκειται για πολιτική εξαπάτηση. Λύση που να διασφαλίζει ότι θα έχουμε και «την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο» πολύ απλά δεν υπάρχει. Οποιος αποδέχεται τους στόχους και τις αρχές λειτουργίας της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας της ΕΕ, όποιος δεσμεύεται να υπηρετεί την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων, αυτός θα θυσιάσει τις ανάγκες του λαού, όπως και αν αυτοαποκαλείται, «αριστερός», «αντιμνημονιακός» ή «πατριώτης».

Η αντιλαϊκή πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ

Ηδη απ' την προεκλογική περίοδο ο ΣΥΡΙΖΑ είχε εκπαιδεύσει τους εργαζόμενους ώστε να θεωρήσουν ως «περασμένα - ξεχασμένα» όσα έχασαν την περίοδο της κρίσης. Τώρα, προχωρά με δική του πρόταση στην επιβολή νέων αντιλαϊκών μέτρων, που τα παρουσιάζει θρασύτατα ως «έντιμο και αμοιβαία επωφελή συμβιβασμό». Συγκεκριμένα, μεταξύ άλλων:
Στη φορολογική πολιτική
Προτείνει νέα επιβάρυνση ύψους 1 δισ. ευρώ από αυξήσεις στην άδικη έμμεση φορολογία, στο ΦΠΑ, που περιλαμβάνει συντελεστή 23% για τα βιομηχανικά επεξεργασμένα τρόφιμα, απ' τα μακαρόνια ως τις μαρμελάδες και τα κατεψυγμένα θαλασσινά.
Διατηρεί τον ΕΝΦΙΑ και το χαράτσι της «εισφοράς αλληλεγγύης» για το 2015 και το 2016 για μισθωτούς και συνταξιούχους.
Στις ιδιωτικοποιήσεις
Προτείνει την ολοκλήρωση των μέχρι σήμερα ιδιωτικοποιήσεων και νέες ιδιωτικοποιήσεις που αφορούν τα λιμάνια (ΟΛΠ, ΟΛΘ κ.λπ.), τα περιφερειακά αεροδρόμια, τον ΔΕΣΦΑ, την ΤΡΑΙΝΟΣΕ κ.ά., με άμεσα προσδοκώμενα έσοδα 3,18 δισ. ευρώ τη διετία 2015 - 2016.
Στο Ασφαλιστικό
Προχωρά το σχέδιο των προηγούμενων αστικών κυβερνήσεων για ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων, που θα οδηγήσει σε συμπίεση προς τα κάτω του συνόλου των ασφαλιστικών δικαιωμάτων.
Ταυτόχρονα, προωθεί τη σταδιακή αύξηση του ορίου των πρόωρων συντάξεων στα 62 έτη και αποδέχεται τη ρήτρα μηδενικού ελλείμματος για τα επικουρικά ταμεία, δηλαδή το ψαλίδι στις επικουρικές συντάξεις, με αίτημα την αναστολή εφαρμογής του μέτρου για το 2015 και το 2016.
Στις εργασιακές σχέσεις - μισθούς
Θέτει ως πλαίσιο τις υφιστάμενες ρυθμίσεις και σύγχρονες πρακτικές των χωρών της ΕΕ, δηλαδή την κόλαση των ελαστικών, ευέλικτων εργασιακών σχέσεων. Φυσικά, δεν υπάρχει αναφορά στην επαναφορά των τεράστιων απωλειών της εσωτερικής υποτίμησης για τους μισθωτούς.
Για τα δημοσιονομικά μεγέθη και το κρατικό χρέος
Αποδέχεται τη δημοσιονομική πειθαρχία σε βάρος του λαού, με δέσμευση για πρωτογενή πλεονάσματα που μετά το 2017 θα ανέλθουν απ' το 1,5% στο 3,5%. Η όποια άμεση μικρή μείωση του ύψους για τη διετία 2015 - 2016, σε συνδυασμό με τις ανάγκες εξυπηρέτησης του κρατικού χρέους, θα συνοδευθεί με νέα δανειακή σύμβαση.
Σχετικά με την αναδιάρθρωση του χρέους εστιάζει στα ομόλογα ύψους 27 δισ. ευρώ που διαθέτει η ΕΚΤ, προτείνοντας νέο δάνειο απ' τον ESM μεγάλου χρονικού διαστήματος, 30 ετών. Για το ΔΝΤ δεν κάνει λόγο για «κούρεμα», αλλά δεσμεύεται για την καταβολή του 50% μέχρι το Μάη του 2016.
Δεν χρειάζεται μια πιο λεπτομερής εξέταση για να αντιληφθεί κανείς ότι η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ αποδέχεται και εξειδικεύει τις βασικές αντιλαϊκές κατευθύνσεις που εφαρμόζονται σ' όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, από όλες τις αστικές κυβερνήσεις.

Πίσω απ' τη σκληρή στάση των δανειστών

Οπως ήταν αναμενόμενο, η πλευρά της ΕΕ και του ΔΝΤ, μετά την περιβόητη «σύσκεψη των πέντε», εμφανίσθηκε με ακόμα μεγαλύτερες απαιτήσεις νέων λαϊκών θυσιών. Αξίζει να σημειώσουμε ότι ο πρωθυπουργός δεν έχει παρουσιάσει (όσο γράφονται αυτές οι γραμμές), με επίσημο τρόπο, ένα πλήρες κείμενο των δανειστών. Εκανε απλά αποσπασματικές αναφορές σε υπερβολικές απαιτήσεις, για κατάργηση του ΕΚΑΣ και για αύξηση της έμμεσης φορολογίας στο ηλεκτρικό ρεύμα. Ωστόσο, η αδιάλλακτη στάση της ΕΕ και του ΔΝΤ εξυπηρετεί πολλαπλά την προσπάθεια να αποδεχθεί ο λαός τους νέους όρους σφαγής του. Βοηθά την κυβέρνηση να εμφανίζει ως «το μικρότερο κακό» τη δική της πρόταση. Εξυπηρετεί τη μεθόδευση να υπάρξει νέα προσθήκη, ακόμα περισσότερων αντιλαϊκών μέτρων και να παρουσιαστεί η πιθανή συμφωνία ως ο καλύτερος δυνατός συμβιβασμός, μετά από αμοιβαίες υποχωρήσεις. Αφήνει ανοιχτή τη δυνατότητα να ζητήσει η κυβέρνηση νέα προσφυγή στις κάλπες, ώστε η διαπραγμάτευση να κλείσει με νωπή λαϊκή εντολή. Συμπληρώνει το κάλπικο δίλημμα, κρατική χρεοκοπία και προσωρινή έξοδος απ' την Ευρωζώνη ή αποδοχή της σκληρής αντιλαϊκής συμφωνίας, ώστε να αποδεχθεί ο λαός να συνεχίσει να βαδίζει στο σημερινό αδιέξοδο δρόμο της ανασφάλειας, της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης. Η αποδοχή της συμφωνίας σε οποιαδήποτε μορφή της θα ανοίξει το δρόμο για να συνεχιστούν τα εκβιαστικά διλήμματα και η επιβολή νέων αντιλαϊκών μέτρων χωρίς λαϊκή αντίσταση. Φυσικά, δεν πρόκειται για εικονική διαπραγμάτευση με μοναδικό στόχο να αποπροσανατολιστεί ο λαός.

Η πραγματική διαπραγμάτευση

Οπως έχουμε τονίσει, η διαπραγμάτευση για τη σχετική χαλάρωση της αυστηρής περιοριστικής δημοσιονομικής πολιτικής, που αφορά το ύψος των ετήσιων πρωτογενών πλεονασμάτων και την αναδιάρθρωση του κρατικού χρέους, συνδέεται αναπόσπαστα και θα εξαρτηθεί απ' τη γενικότερη ενδοαστική διαπάλη για το μέλλον της Ευρωζώνης και της ΕΕ.
Η διαπάλη οξύνεται στη βάση της παρατεταμένης δυσκολίας να σταθεροποιηθεί η πορεία ανάκαμψης της Ευρωζώνης καθώς και της σημαντικής ανισομετρίας που καταγράφεται στο σκληρό πυρήνα της, με την αυξανόμενη υπεροχή της Γερμανίας έναντι της Ιταλίας και της Γαλλίας.
Στην ΕΕ υπάρχει πλέον επίσημη συζήτηση για την επανεξέταση του σχεδίου οικονομικής διακυβέρνησης, την αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης και την άμεση βελτίωση της ευελιξίας των κανόνων εφαρμογής του στις διάφορες χώρες. Δεν πρόκειται για φιλολαϊκές, ριζοσπαστικές προτάσεις, αλλά για ενδοαστική διαπάλη για τον επιμερισμό κερδών και ζημιών μετά την εκδήλωση της κρίσης το 2009.
Αστικές κυβερνήσεις και πολιτικές δυνάμεις, με τη στήριξη των ΗΠΑ, πιέζουν τη Γερμανία για χαλάρωση της περιοριστικής πολιτικής, ενίσχυση της χρηματοδότησης δημόσιων και ιδιωτικών επενδύσεων και για μεγαλύτερη συμβολή (μέσω ΕΚΤ) στη διαχείριση του προβλήματος των υπερχρεωμένων κρατών της Ευρωζώνης. Η απαίτηση του ΔΝΤ για επανεξέταση των όρων αποπληρωμής του ελληνικού κρατικού χρέους εντάσσεται σ' αυτή τη διαπάλη.
Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο κατατίθεται και το νέο γαλλογερμανικό σχέδιο εμβάθυνσης της Ευρωζώνης, που προβλέπει διεύρυνση του πεδίου δράσης του Γιούρογκρουπ, με ενίσχυση των εξουσιών του προέδρου του και των πόρων του, δημιουργία ειδικών δομών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και περισσότερων υποχρεωτικών κανόνων για τα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης. Ηδη έχει εγκριθεί από το 2011 ως διακρατική συμφωνία η Δημοσιονομική Συνθήκη, που προβλέπει μηδενικό ετήσιο έλλειμμα για τα κράτη της Ευρωζώνης, σε αντίθεση με το όριο του 3% για τις χώρες της ΕΕ.
Στην ουσία, η ελληνική περίπτωση αποκτά το χαρακτήρα της αιχμής πίεσης και του «πειράματος» στο πλαίσιο αυτής της σύνθετης ενδοϊμπεριαλιστικής διαπάλης.
Πρόκειται, σε τελευταία ανάλυση, για διαπάλη σχετικά με την εξοικονόμηση κοινοτικών πόρων που θα στηρίξουν την καπιταλιστική ανάπτυξη και όχι μέτρα κοινωνικής πολιτικής για την πραγματική ανακούφιση των λαών.

Η άσφαιρη αντιπαράθεση

Την ίδια στιγμή, στο κυβερνητικό στρατόπεδο δυναμώνουν οι φωνές κριτικής σχετικά με τους χειρισμούς της διαπραγμάτευσης. Λιγότερο ή περισσότερο ανοιχτά εμφανίζονται μια σειρά από «θεματοφύλακες» των προεκλογικών δεσμεύσεων του ΣΥΡΙΖΑ (Λαφαζάνης, Κωνσταντοπούλου, ακόμα και ο Βαρουφάκης, που ήταν υπεύθυνος για τη διαπραγμάτευση).
Η βάση της κριτικής τους αφορά την τήρηση του προγράμματος της Θεσσαλονίκης και τη διασφάλιση δέσμευσης απ' τους δανειστές σχετικά με την ευνοϊκότερη ρύθμιση της αποπληρωμής του ελληνικού κρατικού χρέους.
Το ίδιο το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης οδηγούσε στη μείωση των απαιτήσεων και της μαχητικότητας του λαού. Στόχευε σε ορισμένα στοιχειώδη μέτρα ανακούφισης των ομάδων ακραίας φτώχειας, χωρίς καμιά ουσιαστική επιβάρυνση για το μεγάλο κεφάλαιο. Στην ουσία, οι μισθωτοί και οι αυτοαπασχολούμενοι θα πλήρωναν ξανά για την επιβίωση των ακόμα φτωχότερων και απόλυτα εξαθλιωμένων. Δεν ήταν κάποιο ριζοσπαστικό πρόγραμμα για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.
Φυσικά, ακόμα και αυτές οι στοιχειώδεις προεκλογικές δεσμεύσεις για τις 100 πρώτες μέρες, μετατέθηκαν σε χρονικό ορίζοντα τετραετίας και ακυρώθηκαν στην πράξη (άμεση αύξηση αφορολόγητου στα 12.000 ευρώ, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, 13η σύνταξη, αύξηση κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, νομοθετική κατοχύρωση της κυριακάτικης αργίας κ.λπ.).
Η υπεράσπιση του προγράμματος της Θεσσαλονίκης συμπληρώνεται απ' την πρόταση του «Αριστερού Ρεύματος» για έξοδο απ' την Ευρωζώνη. Ωστόσο, η καπιταλιστική Ελλάδα της δραχμής δεν είναι ούτε ριζοσπαστική επιλογή, ούτε συνιστά ρήξη προς όφελος του λαού. Ακόμα και εάν ένα μέρος των επιχειρηματικών ομίλων με εξαγωγικό προσανατολισμό ωφεληθεί από την υποτίμηση του νομίσματος, ο λαός θα κληθεί σε νέες θυσίες για να θωρακισθεί η ανταγωνιστικότητα των εγχώριων ομίλων. Ο λαός θα πληρώσει τις συνέπειες της αύξησης του πληθωρισμού. Αρκεί να σκεφτεί κανείς αν ωφελήθηκαν τα λαϊκά στρώματα απ' τη μεταβολή της ισοτιμίας ευρώ - δολαρίου, απ' την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας τα τελευταία τρία χρόνια, απ' το προηγούμενο «κούρεμα» του ελληνικού κρατικού χρέους.

Ρήξη με το κεφάλαιο, την ΕΕ και την εξουσία τους

Οποια και αν είναι η προσωρινή κατάληξη της διαπραγμάτευσης, ο λαός θα βρεθεί χαμένος αν παραμείνει παθητικός θεατής ή ενεργός υποστηρικτής των στόχων της εγχώριας αστικής τάξης.
Η συμφωνία που προτείνει η ελληνική κυβέρνηση αποδεικνύει ότι ακόμα και αν διασφαλιστεί ενισχυμένη κοινοτική χρηματοδότηση, αυτός ο δρόμος δεν οδηγεί σε ανάκτηση των απωλειών του λαού, αλλά σε κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης. Ακόμα και αν σταθεροποιηθεί η πορεία καπιταλιστικής ανάκαμψης, αυτή θα βαδίζει χέρι χέρι με νέες αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις.
Μόνο αν το κίνημα ανασυνταχθεί και σημαδέψει τον πραγματικό αντίπαλο, την άρχουσα τάξη και την ΕΕ που την στηρίζει, μπορεί να υπάρξει ελπιδοφόρα προοπτική για το λαό. Μόνο η γραμμή σύγκρουσης και ρήξης με τα μονοπώλια, το κεφάλαιο, η οποία φωτίζει την αναγκαιότητα και το δρόμο της εργατικής - λαϊκής εξουσίας και προετοιμάζει τη λαϊκή αντεπίθεση, αποτελεί ρεαλιστική διέξοδο για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.
Γι' αυτό πρέπει άμεσα και αποφασιστικά να συνεχίσουμε την προσπάθεια για να αυξηθούν και να ενισχυθούν οι πρωτοπόρες εστίες αντίστασης σε κάθε χώρο δουλειάς, κάθε κλάδο, κάθε γειτονιά. Να απαντήσουμε αγωνιστικά, μαχητικά στην κυβερνητική επιλογή επιβολής ενός νέου αντιλαϊκού μνημονίου. Να μην υπάρξει καμιά ανοχή απ' το λαό. Η συγκυρία, η στιγμή προσφέρεται για να βγάλουν συμπεράσματα πλατύτερα λαϊκά στρώματα απ' την ίδια τους την πείρα για να συμπορευθούν με το ΚΚΕ. Να μην αφήσουμε να χαθεί αυτή η ευκαιρία.

Του Μάκη ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ*
*Ο Μάκης Παπαδόπουλος είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος της Ιδεολογικής Επιτροπής και του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ

ΥΕΜΕΝΗ Τραγικός ο απολογισμός των συνεπειών της ιμπεριαλιστικής επέμβασης που συνεχίζεται

ΥΕΜΕΝΗ

Τραγικός ο απολογισμός των συνεπειών της ιμπεριαλιστικής επέμβασης που συνεχίζεται

Ο υεμενίτικος λαός αιματοκυλιέται για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών στην περιοχή

Οι πληροφορίες που έρχονται από την Υεμένη μιλούν για περισσότερες από 1.200 αεροπορικές επιδρομές του «διεθνούς συνασπισμού» με τουλάχιστον 2.570 νεκρούς, την ώρα που συνεχίζεται ο αποκλεισμός της χώρας, με τραγικές συνέπειες στο λαό της. Μάλιστα, πρόσφατα ανακοινώθηκε η επιθυμία του γγ του ΟΗΕ για αναβολή των ειρηνευτικών συνομιλιών της Γενεύης, που ήταν προγραμματισμένες για τις 28 Μάη.
Τα δημοσιεύματα του εγχώριου αστικού Τύπου παρουσιάζουν πολύ θολά την κατάσταση στην Υεμένη, μιλώντας για «σιίτες αντάρτες», ακόμα και για «ενδοϊσλαμική αντιπαράθεση (που) φέρνει τον εμφύλιο»!!! Τα δημοσιεύματα αυτά, με τη «θολούρα» τους, έρχονται να δικαιολογήσουν τις επιλογές της άρχουσας τάξης αλλά και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αποκρύπτοντας την αντιπαράθεση τμημάτων της αστικής τάξης και τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς που εκδηλώνονται στη χώρα και την ευρύτερη περιοχή.

Μερικά στοιχεία για την Υεμένη

Η Υεμένη (μαζί με τη Σομαλία) είναι μια από τις πιο «φτωχές» χώρες της περιοχής, παρά τον πλούτο που διαθέτει. Η χώρα έχει ακτές μήκους 2.500 χλμ. και ελέγχει τα γνωστά, διεθνούς γεωστρατηγικής σημασίας, στενά του Μπαμπ ελ Μαντέμπ. Ενώ είναι ιστορικά γνωστό ότι η Υεμένη αποτέλεσε με τη γεωπολιτική έννοια (μαζί με το Ιράκ) το «σύνορο» για τα μοναρχικά καθεστώτα της περιφέρειας, όπου για λόγους υποκειμενικούς και αντικειμενικούς σταμάτησε η ανατροπή τους στο 2ο μισό του 20ού αιώνα.
Η παραμονή του καθεστώτος των παραπάνω γειτονικών μοναρχιών της Υεμένης θα κριθεί από την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική ισχύ που διαθέτουν, αλλά και από την εναρμόνισή τους με τα γενικότερα συμφέροντα των μονοπωλίων των συμμάχων τους, ΗΠΑ, ΕΕ και ΝΑΤΟ, σε μια περίοδο όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, καθώς είναι γνωστές, χρόνια τώρα, οι στοχεύσεις μιας μερίδας των μονοπωλίων των ΗΠΑ που εκδηλώθηκαν ανοιχτά με το γνωστό σχέδιο «Ευρύτερη Μέση Ανατολή».
Οι πολύμορφες συγκρούσεις των αστικών δυνάμεων της Υεμένης αποτελούν μια συνέχεια των γεγονότων της «Αραβικής Ανοιξης», που για «περίεργο» λόγο δεν άγγιξαν τις πιο πολλές αραβόφωνες μοναρχίες, οι οποίες με τη σειρά τους έδειξαν μια «αλληλεγγύη» μεταξύ τους, που απολάμβανε την ευλογία των συμμάχων τους σε ΗΠΑ, ΕΕ και ΝΑΤΟ.
Τα γεγονότα της «Αραβικής Ανοιξης» στην Υεμένη ξεκίνησαν στις 15/1/2011 με σύνθημα την ανατροπή του Προέδρου Αλι Αμπντάλα Σάλεχ. «Βαφτίστηκαν» τότε από την κυρίαρχη αραβόφωνη προπαγάνδα «Επανάσταση της Νεολαίας της Υεμένης»!!!
Ο πρώτος «πολιτικός χάρτης» επίλυσης της πολιτικής κρίσης της χώρας συντάχτηκε από το Συμβούλιο Συνεργασίας Χωρών του Κόλπου και ανακοινώθηκε στις 3/4/2011 ως σχέδιο για τη μετάβαση των εξουσιών με τη διενέργεια προεδρικών εκλογών, που έγιναν στις 21/2/2012 και έφεραν τον Πρόεδρο Αμπντ Ράμπο Μανσούρ Χάντι.
Ο παραπάνω «χάρτης» εγκαθίδρυσε ένα διπολικό σύστημα, που περιλαμβάνει το κόμμα της «Γενικής Λαϊκής Διάσκεψης» (του Σάλεχ) και μία συσπείρωση κομμάτων με επικεφαλής το «Κόμμα της Μεταρρύθμισης», που είναι η έκφραση των «Αδελφών Μουσουλμάνων» στην Υεμένη. Αυτή η επέμβαση των μοναρχιών και των συμμάχων τους άφησε «εκτός μοιρασιάς» 2 βασικές αστικές δυνάμεις, που ενισχύθηκαν αρκετά στη διάρκεια των γεγονότων και ήταν: 1. Το «Κίνημα του Νότου», που προβάλλει το αίτημα της απόσχισης του νότιου τμήματος της χώρας με την επαναφορά των συνόρων της «Λαϊκής Δημοκρατίας της Υεμένης». 2. Το «Κίνημα Ανσάρ Αλλάχ» (υποστηριχτές του Θεού).
Να σημειωθεί ότι το Κατάρ ανακάλεσε την υπογραφή του στη συμφωνία, για λόγους που σχετίζονται με την καθυστέρηση του ξηλώματος του Σάλεχ. Το καθεστώς Σάλεχ είχε παραχωρήσει από το 2005 «υπερβολικά» προνόμια στον γαλλικό όμιλο «Total» μέσω της κρατικής επιχείρησης «Yemen LNG», η οποία πουλούσε το υγροποιημένο φυσικό αέριο στον παραπάνω όμιλο σε τιμή κατώτερη του 10% των διεθνών τιμών, πράγμα που δεν «άρεσε» καθόλου στο Κατάρ, που διεκδικεί ηγετική θέση διεθνώς στην παραγωγή και διακίνηση του υγροποιημένου φυσικού αερίου.

Λίγα λόγια για το κίνημα «Ανσάρ Αλλάχ»

Οι οπαδοί του Αμπντελμαλέκ Αλχάουθι, που συγκρότησαν το κίνημα «Ανσάρ Αλλάχ», κατάγονται από τις βόρειες «υπανάπτυκτες» περιφέρειες της Υεμένης στη σύγχρονη Ιστορία. Οι οπαδοί και τα στελέχη του «κινήματος» χαρακτηρίζονται από μαχητικότητα και έντονο «ενωτικό» πνεύμα για τη χώρα.
Από την άποψη του θρησκευτικού δόγματος οι «Χάουθι» (ή Χούτι, όπως καταγράφονται στα δημοσιεύματα) εκφράζουν το πιο μετριοπαθές δόγμα του σιιτισμού. Μάλιστα, στα μέσα της δεκαετίας του '60 ανατράπηκε η μοναρχία του σιιτικού Ιμαμάτου της Υεμένης, που ήταν σύμμαχος με τους Σαουδάραβες και Βρετανούς εναντίον των δημοκρατών - πολέμιων της μοναρχίας.
Το κίνημα «Ανσάρ Αλλάχ» ιδρύθηκε το 1992 από τις φυλές των περιθωριοποιημένων κατοίκων της βόρειας Υεμένης με οικονομικά αιτήματα και έντονη αντιπαράθεση με την εσωτερική και εξωτερική πολιτική του καθεστώτος του Σάλεχ, που στράφηκε εναντίον τους με όλα τα μέσα. Από το 2004 ξεκίνησε η πρώτη στρατιωτική επίθεση του αστικού στρατού της Υεμένης κατά των «Ανσάρ Αλλάχ», οι οποίοι, επιπλέον, δέχονταν από τότε συχνές επιθέσεις των δυνάμεων της «Αλ Κάιντα», των «Αδελφών Μουσουλμάνων» και του σαουδαραβικού στρατού.
Από τότε οι μαχητές του «κινήματος» απέκτησαν το σεβασμό και την εκτίμηση αρκετών αστικών δυνάμεων (και μέσα στον αστικό στρατό), οι οποίες αντιτίθενται στις παρεμβάσεις της Σαουδικής Αραβίας, και όχι μόνο.
Η στρατιωτική προέλαση των δυνάμεων των «Ανσάρ Αλλάχ», που ξεκίνησε στα μέσα του Αυγούστου του 2014, έγινε μετά από την αθέτηση των οικονομικών δεσμεύσεων που είχε αναλάβει ο Πρόεδρος Μανσούρ Χάντι.
Να σημειωθεί εδώ ότι τα αιτήματα των «Ανσάρ Αλλάχ» ήταν ενάντια στην άρση της επιδότησης της τιμής των καυσίμων και ειδών λαϊκής κατανάλωσης που στήριζε ο Πρόεδρος Μανσούρ Χάντι, μετά από τις «συνταγές» του ΔΝΤ και των Σαουδαράβων συμμάχων του.
Με λίγα λόγια, το αστικό κίνημα των «Ανσάρ Αλλάχ» διαθέτει μια αστική μεταρρυθμιστική αντίληψη για την οικονομία και γενικότερα για την εσωτερική και εξωτερική πολιτική της χώρας του. Δεν είναι εύκολος αντίπαλος. Ισως, δεν είναι γνωστό το γεγονός της κατάληψης 46 θέσεων του σαουδαραβικού στρατού (εντός της χώρας του) από τους «Ανσάρ Αλλάχ» στα τέλη των εχθροπραξιών το 2010. Εδώ, για τους μαχητές των ήδη εξαθλιωμένων κατοίκων της Βόρειας Υεμένης ισχύει αυτό που λέμε: «Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται».
Οφείλουμε να αναφέρουμε το κεντρικό σύνθημα του παραπάνω κινήματος: «Μέγας ο Θεός, Θάνατος στην Αμερική, Θάνατος στο Ισραήλ, κατάρα στους Εβραίους, νίκη στο Ισλάμ». Το οποίο θυμίζει, αν μη τι άλλο, το αντίστοιχο της λεγόμενης «Ισλαμικής Επανάστασης» στο Ιράν.

Για τη λεγόμενη «ενδοϊσλαμική αντιπαράθεση»

Η προσέγγιση των εξελίξεων, των ανταγωνισμών και συγκρούσεων που ταλανίζουν τη συγκεκριμένη περιφέρεια κάτω από το πρίσμα της λεγόμενης «ενδοϊσλαμικής αντιπαράθεσης» εμπεριέχει τόση «αλήθεια» όση θα είχε μια προσέγγιση των ανταγωνισμών εντός της ΕΕ και του «δυτικού» καπιταλιστικού κόσμου, υπό την αντίληψη της «ενδοχριστιανικής αντιπαράθεσης».
Οι αναλύσεις περί «ενδοϊσλαμικής αντιπαράθεσης» βολεύουν τα αστικά επιτελεία και κυβερνήσεις και εκφράζουν μια προχειρότητα και βαθιά άγνοια των εξελίξεων. Πώς γίνεται οι «σιίτες» της Υεμένης (επί του Ιμαμάτου) αλλά και του Ιράν (επί του Σάχη) να είναι φίλοι και σύμμαχοι των «σουνιτών» αλλά και Βρετανών, Αμερικανών, κ.λπ., και την τελευταία δεκαετία να μιλάμε για «ενδοϊσλαμική αντιπαράθεση»;
Η απάντηση βρίσκεται στο γεγονός της υιοθέτησης προσεγγίσεων και θέσεων που προπαγανδίζουν οι μονάρχες της περιοχής, που είναι «φίλοι της δημοκρατικής Δύσης».
Εδώ, θα αναφερθούμε στην ιστορική συνέντευξη του μονάρχη της Ιορδανίας, Αμπντάλα, που παραχώρησε λίγο καιρό μετά από την κατοχή του Ιράκ στην «Ουάσιγκτον Ποστ»¹, όπου αναφέρθηκε για πρώτη φορά στον κίνδυνο του Σιιτικού Τόξου (Shiite crescent), που στην πραγματικότητα υπάρχει μόνο στη φαντασία του μονάρχη.
Αργότερα, αρκετοί δημοσιολόγοι, «δεξαμενές σκέψης» και κέντρα μελετών άρπαξαν τις «σοβαρές» προσεγγίσεις του μονάρχη και έχτισαν ολόκληρα σενάρια και υποθέσεις, που βολεύουν τους εργοδότες τους, τα μονοπώλια.

Για τη στάση της αστικής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ

Τα διαπιστευτήρια του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ των συμφερόντων της αστικής τάξης και των συμβατικών δεσμεύσεων προς τους συμμάχους και φίλους της επιβεβαιώθηκαν και διά στόματος ΥΠΕΞ, Ν. Κοτζιά, ο οποίος, μεταξύ άλλων, ανέφερε σε μία συνέντευξη που παραχώρησε στις 9/2/15 στο κρατικό ειδησεογραφικό πρακτορείο του Κουβέιτ: «Είμαστε φίλοι με τα κράτη του Κόλπου όπως η Σαουδική Αραβία και το Κουβέιτ και γνωρίζουμε ότι συμβάλλουν πολύ υπέρ της ειρήνης, της σταθερότητας και ανάπτυξης της περιοχής».²
Δηλαδή, με απλά λόγια, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο χορεύει και τραγουδά με τους μακελάρηδες του ΝΑΤΟ αλλά και θεωρεί φίλους της τους εκπροσώπους των απολυταρχικών μοναρχιών των πετροδολαρίων. Ως εκ τούτου, η ανακοίνωση του υπουργείου Εξωτερικών, που εκδόθηκε την επομένη της έναρξης των αεροπορικών επιδρομών του «Διεθνούς Συνασπισμού» της Σαουδικής Αραβίας, δεν «είδε» καμία εξωτερική στρατιωτική επέμβαση στην Υεμένη αλλά, για λογαριασμό τμημάτων της εγχώριας αστικής τάξης, επικεντρώθηκε στην «ιδιαίτερη σημασία (...) της ελευθερίας της ναυσιπλοΐας στην περιοχή των στενών του Αντεν, η οποία - από κοινού με τη διώρυγα του Σουέζ - είναι ένας κομβικός θαλάσσιος διάδρομος για το παγκόσμιο εμπόριο».
Τα παραπάνω αποτελούν ορισμένα στοιχεία των εξελίξεων στην Υεμένη και την ευρύτερη περιοχή, που επιβεβαιώνουν ότι ο πόλεμος εδώ, και όχι μόνο, δεν γίνεται για «τα μάτια της ωραίας Ελένης» αλλά ότι πίσω από αυτό που φαίνεται ή προβάλλεται από τα αστικά επιτελεία περί «θρησκευτικών πολέμων» υπάρχει η βασική αιτία των αστικών και ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για τις πλουτοπαραγωγικές πηγές. Και επιπλέον, στην περίπτωση της Υεμένης, γίνεται για τον έλεγχο της σημαντικής γεωστρατηγικής της θέσης, αφού η χώρα συνιστά «φυλάκιο» ελέγχου ενός κρίσιμου δρόμου για τη ναυσιπλοΐα, του δρόμου που συνδέει την Ερυθρά Θάλασσα με τον Ινδικό Ωκεανό και τις διάφορες διακλαδώσεις στην περιοχή.
Πηγές
1. http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/articles/A43980-2004Dec7.html
2. http://www.kuna.net.kw/ArticleDetails.aspx?id=2423857

ΟΥΚΡΑΝΙΑ Αναζωπύρωση των μαχών και της ενδοϊμπεριαλιστικής κόντρας

 ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Αναζωπύρωση των μαχών και της ενδοϊμπεριαλιστικής κόντρας

Ολο και περισσότεροι στρατιώτες και εξοπλισμός της κυβέρνησης του Κιέβου συγκεντρώνονται στη γραμμή αντιπαράθεσης στις περιοχές του Ντονμπάς (Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ)

Μια βδομάδα με σαφέστατα σημάδια αναζωπύρωσης των μαχών ήταν αυτή που πέρασε στην Ανατολική Ουκρανία, στη σύγκρουση ανάμεσα στις δυνάμεις της αντιδραστικής κυβέρνησης του Κιέβου και τις πολιτοφυλακές των αυτοαποκαλούμενων Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ. Η σύγκρουση αυτή, που συνεχίζει να πληρώνει με το αίμα του ο λαός πάνω από ένα χρόνο, είναι αντιπαράθεση ανάμεσα σε μερίδες της αστικής τάξης που επιλέγουν διαφορετικό σύμμαχο (με ΗΠΑ και ΕΕ ή με την καπιταλιστική Ρωσία) και έκφραση της ενδοϊμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης αυτών των δύο στρατοπέδων, με διακύβευμα τη γεωστρατηγική θέση της χώρας, τα μερίδια αγορών, τον πλούτο της, τους φυσικούς πόρους και τους αγωγούς μεταφοράς τους.
Ηδη, από την αρχή της βδομάδας ξεκίνησαν οι σφοδροί βομβαρδισμοί του ουκρανικού στρατού σε μια σειρά πόλεις, στους θύλακες που ελέγχουν οι πολιτοφυλακές με τουλάχιστον 60 νεκρούς μαχητές και αμάχους ανάμεσά τους και παιδιά. Ειδικά στην πόλη Μαρίινκα κοντά στο αεροδρόμιο του Ντονέτσκ η αντιδραστική κυβέρνηση παρουσίασε το μακελειό ως απάντηση σε προσπάθεια ανακατάληψης εδαφών από τις πολιτοφυλακές, που σηματοδοτεί τη γενικευμένη επίθεση πολιτοφυλάκων και της Ρωσίας. Οι πληροφορίες για τις σφοδρές μάχες στη συγκεκριμένη περιοχή είναι διφορούμενες. Οι πολιτοφύλακες κάνουν λόγο για γύρω στους 400 νεκρούς στρατιώτες και ο ουκρανικός στρατός διαψεύδοντάς το μιλάει για τουλάχιστον 80 νεκρούς πολιτοφύλακες.
Το ζήτημα αυτό έφερε η κυβέρνηση της Ουκρανίας, μέσω της Λιθουανίας, στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, την Παρασκευή, με νέα ευχολόγια περί τήρησης της συμφωνίας εκεχειρίας του Μινσκ, που η ίδια καθημερινά παραβιάζει κατά δεκάδες φορές. Η συμφωνία αυτή της 12ης Φλεβάρη 2014, παρά τις συναντήσεις της Ομάδας Επαφής και των υποομάδων της (από εκπροσώπους της κυβέρνησης του Κιέβου, πολιτοφυλάκων, Ρωσίας, Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία της Ευρώπης - ΟΑΣΕ, που θα συναντηθούν ξανά στις 19 και 24 Ιούνη) μόνο τυπικά ισχύει. Πάντως, στο Συμβούλιο Ασφαλείας ο αναπληρωτής ΓΓ για τις πολιτικές υποθέσεις του ΟΗΕ Τζέφρι Φέλτμαν αναφερόμενος στην ανάγκη να εφαρμοστεί η συμφωνία, έκανε λόγο για 400 νεκρούς μετά τις 12/2, με τους νεκρούς συνολικά να ξεπερνούν τους 6.400 και τους τραυματίες τους 15.900.

Ο «χρήσιμος» Σαακασβίλι και ενδοϊμπεριαλιστική κόντρα

Ενδεικτική δε της όξυνσης της αντιπαράθεσης στην Ουκρανία είναι και η προκλητική κίνηση του Προέδρου Πέτρο Ποροσένκο, να διορίσει τον Μιχαήλ Σαακασβίλι, πρώην Πρόεδρο της Γεωργίας, με σπουδές και αποστολές στις ΗΠΑ, ως κυβερνήτη της επαρχίας Οδησσού, αφού πρώτα του απέδωσε την ουκρανική υπηκοότητα. Ο συγκεκριμένος δε πολιτικός διώκεται στη χώρα με πολλές κατηγορίες για διασπάθιση δημόσιου χρήματος, αλλά και για αυτουργία σε εγκληματικές πράξεις, ενώ τώρα επιστρατεύτηκε, για να «προασπιστεί την εθνική κυριαρχία, την εδαφική ακεραιότητα, την ανεξαρτησία και την ηρεμία στην περιοχή» (!), και «να αντιμετωπίσει τη διαφθορά». Και όλα αυτά στην πόλη με το ηρωικό παρελθόν στον Αντιφασιστικό Αγώνα του σοβιετικού λαού κατά των ναζί, εκεί που στις 2 Μάη του 2014, φασίστες και εθνικιστές υποστηρικτές της πραξικοπηματικής κυβέρνησης του Κιέβου έκαψαν τουλάχιστον 48 ανθρώπους στον πυρπόληση του κτιρίου των Συνδικάτων.
Στο ζήτημα του διορισμού Σαακασβίλι αντέδρασε έντονα η Ρωσία που έχει προηγούμενα με τον συγκεκριμένο πολιτικό ο οποίος ηγήθηκε στον πόλεμο των πέντε ημερών με τη Ρωσία, τον Αύγουστο του 2008.
Αλλη μια ένδειξη της ενδοϊμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης ήταν και η απόφαση της ΕΕ, να περιορίσει την πρόσβαση Ρώσων διπλωματών στο Ευρωκοινοβούλιο, ως απάντηση στην αντίστοιχη απαγόρευση εισόδου στη χώρα που αποφάσισε η ρωσική κυβέρνηση για 89 Ευρωπαίους πολιτικούς, αξιωματούχους και επιχειρηματίες ως αντίποινα για τις κυρώσεις της ΕΕ κατά της Ρωσίας για τη σύγκρουση στην Ουκρανία.
Η απάντηση της Ρωσίας διά του υπουργού Εξωτερικών, Σεργκέι Λαβρόφ, ήταν άμεση, αρνήθηκε το χαρακτηρισμό «παράλογη κίνηση» που χρησιμοποίησε η ΕΕ για τη λίστα της Ρωσίας και είπε ότι η χώρα του απαντάει απλώς στις κυρώσεις που επιβλήθηκαν από τους «Ευρωπαίους εταίρους».
Επίσης, το ΝΑΤΟ, που συνεχίζει τα γυμνάσια και την εκπαίδευση του ουκρανικού στρατού και της Εθνοφρουράς (όπου συμμετέχουν οι φασίστες του «Δεξιού Τομέα») στη Δυτική Ουκρανία, μέσω του γγ της λυκοσυμμαχίας, Γενς Στόλτενμπεργκ, την Πέμπτη έκανε εκκλήσεις για τήρηση της εκεχειρίας.
Την ευκαιρία, βέβαια, δεν άργησε να αρπάξει ο εκπρόσωπος Τύπου του Προέδρου της Ρωσίας, Βλαντιμίρ Πούτιν, Ντμίτρι Πεσκόφ, που έκανε λόγο για αποφυγή «βημάτων, τα οποία προκαλούν κλιμάκωση της έντασης και μπορούν να σταθούν δίπλα σε προβοκατόρικες ενέργειες, έλλειψη των οποίων δεν παρατηρούμε δυστυχώς απ' την πλευρά του Κιέβου».
Η σύγκρουση στην Ουκρανία και οι σχέσεις με τη Ρωσία, αναμενόταν να βρεθούν επίσης στην ατζέντα της Συνόδου του «G7» στη Γερμανία που ξεκινάει σήμερα το απόγευμα και ολοκληρώνεται αύριο Δευτέρα. Στη Σύνοδο των ηγετών των 7 πιο αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών (ΗΠΑ, Καναδάς, Γερμανία, Βρετανία, Γαλλία, Ιταλία, Ιαπωνία) εξακολουθεί να ισχύει ο αποκλεισμός της Ρωσίας, από το λεγόμενο «G8», λόγω της εμπλοκής στην Ουκρανία και ειδικά της ενσωμάτωσης της Κριμαίας. Βεβαίως και όλες οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις του «G7» συμμετείχαν ενεργά στην επέμβαση ΗΠΑ, ΕΕ και ΝΑΤΟ για την ανατροπή της προηγούμενης αστικής διακυβέρνησης και όσα δραματικά δρομολογήθηκαν για τον ουκρανικό λαό. Την ίδια ώρα, ειδικά από πολιτικούς της Γερμανίας (Γκ. Σρέντερ, Χ. Σμιτ κ.ά.), που τα μονοπώλιά της έχουν στενή σχέση με ρωσικά και έχουν ζημιές όλο αυτό το διάστημα της σύγκρουσης στην Ουκρανία, εγείρονται ενστάσεις για τη στάση απέναντι στη Ρωσία.

Στα φεγγάρια του Πλούτωνα δεν ξημερώνει πάντα από την «ανατολή»

Στα φεγγάρια του Πλούτωνα δεν ξημερώνει πάντα από την «ανατολή»

Αυτή η ομάδα από (φανταστικές) απεικονίσεις σε υπολογιστή του δορυφόρου Νύχτα του Πλούτωνα, δείχνει πώς αλλάζει μη προβλέψιμα ο προσανατολισμός του, καθώς περιφέρεται γύρω από τον «διπλό πλανήτη» Πλούτωνα - Χάροντα

Αν ζούσατε σε κάποιο από τα φεγγάρια του Πλούτωνα θα δυσκολευόσασταν να προσδιορίσετε το σημείο του ορίζοντα απ' όπου θα ανατείλει ο ήλιος την επόμενη μέρα. Ολοκληρωμένη ανάλυση δεδομένων από το διαστημικό τηλεσκόπιο Χαμπλ έδειξε ότι δύο από τους δορυφόρους του Πλούτωνα, η Νυξ (Νύχτα) και η Υδρα, εκτελούν απρόβλεπτη ταλάντωση, ως αποτέλεσμα της κίνησής τους μέσα στο διαρκώς μεταβαλλόμενο βαρυτικό πεδίο του διπλού πλανητικού συστήματος του Πλούτωνα και του Χάροντα.
Ο Χάροντας δεν είναι πολύ μικρότερος σε μέγεθος από τον Πλούτωνα (όπως η Σελήνη σε σχέση με τη Γη). Ετσι το κέντρο βαρύτητας του συστήματος βρίσκεται στο χώρο ανάμεσά τους και στην ουσία ο Πλούτωνας και ο Χάροντας γυρίζουν ο ένας γύρω από τον άλλο, αντί του συνηθισμένου που είναι ο δορυφόρος να γυρίζει γύρω από τον πλανήτη. Το αποτέλεσμα του διαρκώς μεταβαλλόμενου βαρυτικού περιβάλλοντος είναι τουλάχιστον τα δύο μικρότερα φεγγάρια να κινούνται παράδοξα και απρόβλεπτα, φαινόμενο που εντείνεται από το γεγονός ότι δεν είναι σφαιρικά, αλλά ωοειδή. Οι επιστήμονες δεν αποκλείουν και τα άλλα δύο μικρά φεγγάρια του Πλούτωνα, ο Κέρβερος και η Στυξ να συμπεριφέρονται ανάλογα.
Πριν από τη μελέτη των παρατηρήσεων του Χαμπλ κανείς αστρονόμος δεν είχε εικόνα για την ιδιαίτερη δυναμική του συστήματος του Πλούτωνα. Οι ερευνητές διαπίστωσαν, επίσης, ότι τρεις από τους δορυφόρους του Πλούτωνα έχουν «κλειδωμένο» συντονισμό, δηλαδή ακριβή και σταθερή αναλογία μεταξύ των χρόνων περιφοράς τους γύρω από τον νάνο πλανήτη. Αν κάποιος καθόταν στην επιφάνεια της Νύχτας, τότε θα παρατηρούσε ότι η Στυξ κάνει δύο περιφορές γύρω από τον Πλούτωνα για κάθε τρεις περιφορές της Υδρας. Τα δεδομένα από το Χαμπλ αποκάλυψαν επίσης ότι ο Κέρβερος είναι τόσο μαύρος όσο το ξυλοκάρβουνο, ενώ τα υπόλοιπα παγωμένα φεγγάρια είναι φωτεινά όπως η άμμος. Εως τώρα θεωρούνταν ότι η σκόνη από τις προσκρούσεις μετεωριτών θα έδινε στο πέρασμα δισεκατομμυρίων ετών ομογενή εμφάνιση σε όλους τους δορυφόρους του Πλούτωνα, αλλά ο Κέρβερος φαίνεται ότι έχει διαφορετική ιστορία.

Τα φεγγάρια του Πλούτωνα θεωρείται ότι σχηματίστηκαν όταν ο νάνος πλανήτης συγκρούστηκε με κάποιο ανάλογου μεγέθους σώμα στην πρώιμη ιστορία του πλανητικού μας συστήματος. Από τα συντρίμμια της σύγκρουσης προήλθαν, κατά τη θεωρία αυτή, όλοι οι δορυφόροι του, μεταξύ τους και ο Χάροντας, που έχει μέγεθος περίπου το μισό του Πλούτωνα. Ο δορυφόρος αυτός ανακαλύφθηκε το 1978, η Νύχτα και η Υδρα το 2005 και ο Κέρβερος και η Στυξ το 2012. Τα τέσσερα μικρά φεγγάρια εντοπίστηκαν τυχαία σε έρευνα του Χαμπλ για ουράνια σώματα, που ενδεχομένως να βρίσκονται σε τροχιά σύγκρουσης με τη Γη.
Πιο συγκεκριμένες και ενδεχομένως οριστικές απαντήσεις για τα φεγγάρια του Πλούτωνα θα δώσει η αποστολή «Νέοι Ορίζοντες» της αμερικανικής διαστημικής υπηρεσίας (NASA), που θα κάνει τον Ιούλη ένα πέρασμα σε απόσταση μερικών χιλιάδων χιλιομέτρων απ' αυτόν. Ημέρα πλησιέστερης προσέγγισης αναμένεται να είναι η 14 Ιούλη. Το σύστημα του Πλούτωνα θα είναι στο στόχαστρο και του νέου διαστημικού τηλεσκοπίου «Τζέιμς Γουέμπ», καθώς τα επίγεια τηλεσκόπια δεν μπορούν να δουν τους μικρούς δορυφόρους.
Η αναταραχή στο σύστημα Πλούτωνα - Χάροντα είναι ένα πρότυπο για την κατανόηση της συμπεριφοράς πλανητών, που περιφέρονται γύρω από διπλά συστήματα άστρων. Ηδη το διαστημικό τηλεσκόπιο Κέπλερ έχει εντοπίσει πολλά τέτοια πλανητικά συστήματα σε μικρές (με την αστρονομική έννοια) αποστάσεις. Η σχετικά χαοτική κίνηση αυτών των πλανητών θα έχει αναπόφευκτα συνέπειες στην ενδεχόμενη ανάπτυξη και εξέλιξη της ζωής σ' αυτούς.

ΑΠΟΣΤΟΛΗ «ΧΑΡΑΥΓΗ» Πάγος τα λευκά σημεία στον κρατήρα του νάνου πλανήτη Δήμητρα

ΑΠΟΣΤΟΛΗ «ΧΑΡΑΥΓΗ»

Πάγος τα λευκά σημεία στον κρατήρα του νάνου πλανήτη Δήμητρα

Από απόσταση 5.100 χλμ. η «Χαραυγή» πήρε στις 23 Μάη φωτογραφίες όπως αυτή, που δείχνουν αμέτρητους δευτερεύοντες κρατήρες στην επιφάνεια της Δήμητρας. Οι κρατήρες αυτοί δημιουργούνται όταν υλικά από προσκρούσεις μετεωριτών και κομητών στην επιφάνεια εκτινάσσονται και τελικά πέφτουν γύρω από την περιοχή της πρόσκρουσης

Καθώς το σκάφος της αποστολής «Χαραυγή» («Dawn») της NASA μελετά το νάνο πλανήτη Δήμητρα από όλο και πιο κοντά και στέλνει φωτογραφίες υψηλότερης ανάλυσης, η εικόνα γι' αυτό το μακρινό ουράνιο σώμα ξεκαθαρίζει λίγο λίγο. Το ενδιαφέρον επικεντρώνεται φυσικά στα δύο έντονα φωτεινά λευκά σημεία μέσα σε κρατήρα στην επιφάνεια της Δήμητρας, που είχαν εντοπιστεί εδώ και δύο αιώνες μέσω τηλεσκοπίου.
Φωτογραφίες που λήφθηκαν πριν από είκοσι μέρες δείχνουν ότι είναι στην ουσία ένα μεγάλο φωτεινό σημείο και κοντά του μια διασπορά μικρότερων λευκών περιοχών, οδηγώντας τους επιστήμονες στο καταρχήν συμπέρασμα ότι δεν πρόκειται ούτε για ηφαίστειο, ούτε για κάποιου είδους γκέιζερ (όπως σε φεγγάρια του Δία), ούτε για κάποιο βράχο με πολύ μεγάλη φωταύγεια σε σχέση με τον περίγυρο, ούτε για αποθέσεις αλάτων. Η πιο βάσιμη εικασία είναι ότι πρόκειται για πάγο, που αποτέθηκε εκεί ενδεχομένως από κάποια πρόσκρουση μικρού κομήτη, ή βρισκόταν κάτω από το επιφανειακό στρώμα εδάφους και αποκαλύφθηκε ως αποτέλεσμα κάποιας πρόσκρουσης, χωρίς να έχει προλάβει ακόμα να εξαχνωθεί.
Σε άλλη φωτογραφία που λήφθηκε από τη «Χαραυγή» τον περασμένο μήνα, φαίνεται σε ανάλυση 480 μέτρων ανά εικονοστοιχείο (πίξελ), μια περιοχή διάστικτη με δευτερεύοντες μικροκρατήρες και άλλα χαρακτηριστικά διασποράς υλικών, ως αποτέλεσμα πρόσκρουσης μετεωριτών. Να σημειωθεί ότι φωτογραφίες σαν αυτή πάρθηκαν για σκοπούς πλοήγησης και οι φωτογραφίες για επιστημονική μελέτη θα είναι μέχρι και τρεις φορές πιο λεπτομερείς. Οι φωτογραφίες χρησιμοποιούνται για πλοήγηση, επειδή στην τωρινή τροχιά του σκάφους η Δήμητρα σχεδόν γεμίζει το οπτικό πεδίο της κάμερας και έτσι δεν μπορεί να γίνει πλοήγηση με βάση τα άστρα, παρά μόνο με βάση τα χαρακτηριστικά της επιφάνειας του νάνου πλανήτη (ώστε να υπολογιστεί η θέση του σκάφους σε σχέση μ' αυτά).

Νέες φωτογραφίες του κρατήρα της Δήμητρας με τα λευκά σημεία, που λήφθηκαν στις 16 Μάη από απόσταση 7.200 χλμ., οδηγούν την επιστημονική ομάδα της αποστολής «Χαραυγή» σε καταρχήν συμπεράσματα για τη φύση των παράξενων σημαδιών

Η «Χαραυγή» έφτασε στη Δήμητρα στις 6 Μάρτη και είναι το πρώτο σκάφος που μπήκε σε τροχιά γύρω από νάνο πλανήτη. Επί 14 μήνες, από το 2011 έως το 2012 είχε μελετήσει τον γιγαντιαίο αστεροειδή Εστία. Τις τελευταίες βδομάδες χρησιμοποιούσε τον αδύναμο αλλά εξαιρετικά αποδοτικό κινητήρα ιόντων που διαθέτει, ώστε σιγά σιγά να κατέβει σε κυκλική τροχιά ύψους 4.400 χιλιομέτρων. Αν όλα πήγαν καλά η διαδικασία αυτή πρέπει να ολοκληρώθηκε χτες. Σε αυτό το ύψος κάθε περιφορά γύρω από τη Δήμητρα διαρκεί τρεις γήινες μέρες. Το ημερονύκτιο στη Δήμητρα διαρκεί 9 ώρες. Το σκάφος θα μείνει σε αυτήν την τροχιά έως το τέλος του Ιούνη και στη συνέχεια θα κατέβει ακόμη χαμηλότερα.
Οι ακριβείς μετρήσεις της «Χαραυγής» προσδιόρισαν τη διάμετρο της Δήμητρας σε 963 χιλιόμετρα στον ισημερινό. Το σχήμα της είναι σφαιρικό πεπλατυσμένο στους πόλους, όπως το σχήμα της Γης. Ετσι η πολική διάμετρός της είναι μόλις 891 χιλιόμετρα. Με βάση αυτές τις διαστάσεις η μάζα της υπολογίστηκε σε 939 τρισεκατομμύρια τόνους. Αυτά τα μεγέθη είναι πολύ κοντά σ' εκείνα που είχαν υπολογίσει οι αστρονόμοι με βάση τις τηλεσκοπικές παρατηρήσεις. Η μεγαλύτερη ακρίβεια είναι απαραίτητη για τους υπολογισμούς που χρειάζονται οι διαδικασίες αλλαγής τροχιάς της διαστημοσυσκευής.
Να σημειωθεί ότι εδώ και χρόνια έχουν χαλάσει τα δύο από τα τέσσερα γυροσκόπια της «Χαραυγής» και η πλοήγησή της γίνεται με άλλα μέσα. Η ομάδα που ελέγχει το σκάφος πρόκειται το επόμενο διάστημα να δοκιμάσει τα εναπομένοντα γυροσκόπια. Αν λειτουργούν καλά αυτό θα σημάνει παράταση της ζωής του σκάφους και των επιστημονικών μετρήσεων που θα πραγματοποιήσει.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγές: http://www.nasa.gov, http://dawnblog.jpl.nasa.gov

Η ζωή και η δράση της Σοβιετικής ηρωίδας Ζόγια

Η ζωή και η δράση της Σοβιετικής ηρωίδας Ζόγια

Στην έναρξη του Συνεδρίου, η θεατρική ομάδα του Πολιτιστικού Κέντρου «Ναζίμ Χικμέτ» της Κωνσταντινούπολης θα παρουσιάσει το δραματοποιημένο απόσπασμα «Τάνια», που βασίζεται στην ηρωική στάση της Ζόγια κατά τη διάρκεια της σύλληψης και εκτέλεσής της

Οι ναζί οδηγούν τη Ζόγια για εκτέλεση. Η φωτογραφία βρέθηκε σε σκοτωμένο Γερμανό αξιωματικό

Η έναρξη του Επιστημονικού Συνεδρίου θα ξεκινήσει με το δραματοποιημένο απόσπασμα «Τάνια» από το άγνωστο για το λαό μας μνημειώδες έργο του Ναζίμ Χικμέτ «Ανθρώπινα τοπία της πατρίδας μου», που το γράφει στον 7ο χρόνο της φυλάκισής του, στη διάρκεια της πιο αιματοβαμμένης περιόδου του 20ού αιώνα - τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και επομένως σμιλεύτηκε στο «καμίνι» της αγωνιστικής καρδιάς του, που παρακολουθούσε με βαθύ πόνο, αλλά και περηφάνια τους αγώνες των λαών ενάντια στο φασισμό.

Τιμώντας τα 70 χρόνια της Αντιφασιστικής Νίκης, η θεατρική ομάδα του Πολιτιστικού Κέντρου «Ναζίμ Χικμέτ» της Κωνσταντινούπολης θα παρουσιάσει το ποίημα - ελεγείο προς τιμήν της Ζόγια Κοσμοντεμιάνσκαγια, της θρυλικής ηρωίδας της Σοβιετικής Ενωσης στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο. Η επιλογή του αποσπάσματος από την ομάδα μάς δίνει τη δυνατότητα να αισθανθούμε, για ακόμη μια φορά, την οικουμενικότητα της διεισδυτικής ματιάς του Χικμέτ, που μοιράζεται μαζί μας την οδύνη και ταυτόχρονα το θαυμασμό του για την ηρωική δράση και τον μαρτυρικό θάνατο της 18χρονης μαθήτριας και μέλους της Κομσομόλ. Η γενναία στάση της απέναντι στους δήμιους, τα φλογερά της λόγια τις τελευταίες στιγμές προς τους συμπατριώτες της, ξεπέρασαν μέσα σε ελάχιστο χρόνο τα σύνορα της σοβιετικής πατρίδας, ακούμπησαν και δόνησαν κάθε χορδή της ανθρώπινης συνείδησης, πόσο μάλλον την καρδιά και τη σκέψη του φυλακισμένου κομμουνιστή.

Η Τάνια και η Ζόγια...

Ο Χικμέτ ξεχώρισε και πρόβαλε, θα λέγαμε προφητικά και συγχρόνως τραγικά επίκαιρα για την εποχή μας, ορισμένες πλευρές της ηρωικής στάσης της Ζόγιας, ως δικής του «συντρόφισσας» στον αγώνα κατά του απάνθρωπου εκμεταλλευτικού συστήματος και του φασισμού. Μέσα από τη βαθιά του πίκρα για τα φριχτά, κτηνώδη βασανιστήρια που υπέστη από τους δήμιους φασίστες η νεαρή κομμουνίστρια, αναβλύζει ο χείμαρρος της απέραντης ευγνωμοσύνης του ποιητή στη ΓΥΝΑΙΚΑ, αδελφή, κόρη, που κόσμησε το «τοπίο» της ανθρωπότητας με το μεγαλείο της ψυχικής και σωματικής της αντοχής. Παίρνει δύναμη αναλογιζόμενος ότι ο δικός του εγκλεισμός στη φυλακή δεν είναι παρά ένα μικρό κομμάτι συμβολής στον τιτάνιο αγώνα απαλλαγής της ανθρωπότητας από τα δεσμά της εκμετάλλευσης, στον αγώνα για την οριστική νίκη πάνω στο φασισμό και το σύστημα που τον εκτρέφει.
Ο Χικμέτ καμαρώνει τη Ζόγια και στο πρόσωπό της κάθε «καινούριο άνθρωπο» της πρώτης σοσιαλιστικής κοινωνίας. Το ψευδώνυμο «Τάνια» η Ζόγια το «δανείστηκε» από την ηρωική μορφή της «μπολσεβίκας» δασκάλας Τατιάνας Σολομούχινα, η οποία το 1918 βασανίστηκε από τους «λευκοφρουρούς». Δεν παρακαλούσε για έλεος, ήταν ήρεμη και ψύχραιμη, όπως έγραψε αργότερα ένας μαθητής της. Ελεγε στους βασανιστές πως όπου να ΄ναι θα έρθουν τα Σοβιέτ και λίγο πριν τη σφαγή ευχήθηκε δυνατά να μην πάει χαμένο το αίμα των αγωνιστών. Το όνομά της το τίμησε η Ζόγια δυο δεκαετίες αργότερα, δείχνοντας την ίδια ψυχραιμία και ετοιμότητα στις απαντήσεις στη διάρκεια της ανάκρισης:
-- Ποιος είναι ο σκοπός σας;
-- Να σας συντρίψουμε!!!
Απαράμιλλα γενναία η νεαρή κομσομόλα κατακομμάτιασε τα χείλη της, για να μη δείξει τον πόνο, να μην επιτρέψει στους βασανιστές της να αισθανθούν τη γνώριμη για τους φασίστες «ηδονή της κυριαρχίας» πάνω στο θύμα. Το μέγεθος της φρικαλεότητας των βασανιστηρίων μέχρι και σήμερα καταχωρείται στα ντοκουμέντα με τον όρο «ανομολόγητα». Ακόμη και την ύστατη στιγμή, την ώρα της αγχόνης, ένας αξιωματικός προσπαθούσε να στήσει καλύτερα τη φωτογραφική του μηχανή, για να απαθανατίσει τον τραγικό τους θρίαμβο! Ο Χικμέτ οργίζεται και ταυτόχρονα συγκλονίζεται, γιατί η Ζόγια βρίσκει ευκαιρία να τεντώσει τη θηλιά και να φωνάξει δυνατά με τη στεντόρεια καθαρή φωνή της...

Η νίκη θα είναι δική μας

«Σύντροφοι, γιατί κατσουφιάσατε; Να 'στε θαρραλέοι, αγωνιστείτε, χτυπήστε τους φασίστες, κάψτε, δηλητηριάστε τους....δε φοβάμαι να πεθάνω σύντροφοι. Είναι ευτυχία να πεθαίνεις για το Λαό σου...Με κρεμάτε τώρα, μα είμαστε διακόσια εκατομμύρια, δεν μπορείτε να μας κρεμάσετε όλους. Θα με εκδικηθούν. Οι στρατιώτες μας. Πριν είναι αργά, παραδοθείτε, όπως και να 'χει η νίκη θα είναι ΔΙΚΗ ΜΑΣ... Αντίο σύντροφοι! Αγωνιστείτε, μη φοβάστε!!!»
Πράγματι, σε ένα μήνα ο Κόκκινος Στρατός πέρασε σε αντεπίθεση ελευθερώνοντας τις περιοχές γύρω από τη Μόσχα, ελευθερώνοντας και το χωριό Πετρίσεβο. Οπως γράφει ο Πιότρ Λίντοφ, πολεμικός ανταποκριτής της «Πράβδα», ήταν το μόνο χωριό που δεν πρόλαβαν να κάψουν φεύγοντας οι ναζί. Ετσι σώθηκαν και οι κάτοικοι - μάρτυρες του φρικιαστικού εγκλήματος... «σώθηκαν τα μέρη που συνδέθηκαν με τον "ηρωικό άθλο" της θρυλικής παρτιζάνας, σώθηκε ο τιμημένος τάφος της». Οι στρατιώτες της απέδωσαν τιμές ήρωα, ενώ ο αρχηγός τους Λεονίντ Γκόβοροβ θα απευθυνθεί σε κάθε πατριώτη με τα λόγια:
«Σημαδεύοντας το φασίστα, θυμίσου την Τάνια. Ας μην αστοχήσει το βόλι σου, εκδικήσου την. Την ώρα της επίθεσης, θυμήσου την Τάνια και μην κοιτάξεις πίσω...».
Στις 16 Μάρτη 1942, με την πράξη 606/56, η Ζόγια Κοσμοντεμιάνσκαγια ανακηρύχθηκε Ηρωίδα της Σοβιετικής Ενωσης.¹ Με το όνομα της Ζόγιας συνδέθηκαν χιλιάδες μαθητικές και νεανικές οργανώσεις των «Πιονιέρων» και Κομσομόλων, σχολεία, ιδρύματα, πανεπιστημιακά τμήματα και εργοστάσια.
Το παράδειγμα της Ζόγιας μπόλιασε τη συλλογική συνείδηση του σοβιετικού λαού τόσο βαθιά και στέρεα, που παρ' όλες τις προσπάθειες της εξουσίας των καπιταλιστών, μετά τις ανατροπές, να αποδομήσουν, να κόψουν στα μέτρα τους την ηρωική πρωτοπορία της οικοδόμησης της σοσιαλιστικής κοινωνίας, αποτυγχάνουν και αναδιπλώνονται οικειοποιούμενοι τις δοξασμένες στιγμές των επιτευγμάτων της. Την αρχική προπαγάνδα αμφισβήτησης των γεγονότων και της ηρωικής στάσης της Ζόγιας, στις αρχές της δεκαετίας του '90, τη διαδέχτηκε η προσπάθεια «αγιοποίησης» της «ιερομάρτυρος». Δε βρέθηκαν, όμως, «τεκμήρια της θρησκευτικής της πίστης» (!!!) Ετσι, οι σύγχρονες αναρίθμητες έρευνες και ντοκιμαντέρ χάνονται σε λεπτομέρειες, μήπως και καταφέρουν να συσκοτίσουν την ουσία του ηρωισμού της επενδύοντας με όρους ψευτοεπιστημονικούς και αόριστους το... «πατριωτικό καθήκον». Την παρουσιάζουν ως τη Ρωσίδα Ζαν ντ' Αρκ, μήπως αποκρύψουν την συνειδητή στράτευσή της στην υπόθεση της εδραίωσης και υπεράσπισης της πρώτης σοσιαλιστικής πατρίδας των πρώην «κολασμένων της Γης»!
Στην πραγματικότητα, τρέμουν την ωστική εκρηκτική δύναμη της κομμουνιστικής ιδεολογίας, αυτής που ενέπνευσε και διαπαιδαγώγησε τις Ζόγιες, τις δικές μας Ελληνίδες Ηλέκτρες, τις εκατόμβες κομμουνιστών ηρώων μας, τους Μπελογιάννηδές μας, τόσους και τόσους παρτιζάνους όπου Γης..., που με αφοβιά και παλικαριά στάθηκαν στο απόσπασμα φωνάζοντας «Η ΝΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ - NO PASSARAN!!!».
Αυτούς τους ήρωες και αυτές τις Ζόγιες ύμνησε ο Χικμέτ και με τρυφερότητα παρέδωσε στην ΑΘΑΝΑΣΙΑ, κάθε φορά «που η καρδιά του στην Ελλάδα τουφεκιζόταν».
Εννοια σου Ναζίμ, στο Συνέδριο προς τιμήν σου, στην έδρα του ΚΚΕ, στον Περισσό, θα ακουστεί καθάριο το τραγούδι σου!!!

ΕΥΡΩΖΩΝΗ Με αφορμή τις συζητήσεις περί προώθησης θεσμικών μέτρων ενίσχυσής της

ΕΥΡΩΖΩΝΗ

Με αφορμή τις συζητήσεις περί προώθησης θεσμικών μέτρων ενίσχυσής της

Αγκελα Μέρκελ - Φρανσουά Ολάντ

Το ρεπορτάζ το οποίο αναπαρήγαγαν τα αστικά ΜΜΕ από το ΑΠΕ, ξεκινούσε ως εξής: «Ενα μυστικό σχέδιο της Γαλλίας και της Γερμανίας, το οποίο προβλέπει πιο στενό συντονισμό των οικονομικών πολιτικών των χωρών - μελών της Ευρωζώνης, αλλά και αλλαγές στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αποκαλύπτει η γερμανική εφημερίδα "Die Zeit"». Τι ήταν αυτό; Σε ένα «μυστικό έγγραφο», που συνέταξαν η Γερμανίδα καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ και ο Γάλλος Πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ, αναφέρεται ότι οι χώρες - μέλη της Ευρωζώνης θα πρέπει να είναι πολύ περισσότερο αλληλοσυνδεδεμένες σε πολιτικό επίπεδο.

Οι επιδιώξεις εμβάθυνσης

Δεν είναι πρώτη φορά που γίνονται συζητήσεις σε διάφορα επιτελεία για την πορεία της καπιταλιστικής Ευρωπαϊκής Ενοποίησης και για το αν αρκούν οι Συνθήκες πάνω στις οποίες συγκροτήθηκε και λειτουργεί. Η υπόθεση «κοινές πολιτικές» ξεκινά ακόμη από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, το θεμέλιο της ΕΕ, η οποία προέβλεπε το επόμενο βήμα, το θεμέλιο της Ευρωζώνης, δηλαδή την Οικονομική και Νομισματική Ενωση (ΟΝΕ) και το κοινό νόμισμα το ευρώ. Μάλιστα, ως βάση λειτουργίας του ευρώ τέθηκαν και τα κριτήρια του Συμφώνου Σταθερότητας, δηλαδή το όριο 3% του ΑΕΠ για τα δημοσιονομικά ελλείμματα και 60% του ΑΕΠ για το κρατικό χρέος, για κάθε κράτος - μέλος, θεωρώντας τα μάλιστα απαραβίαστα και με θεσμοθέτηση τιμωρίας αν παραβιαζόταν.
Η καπιταλιστική πορεία της Ευρωζώνης συνδέεται με την καπιταλιστική πορεία 19 σήμερα κρατών με διαφορετικό επίπεδο καπιταλιστικής ανάπτυξης, άρα και τεράστια ανισομετρία. Τα επιτελεία τόσο της Ευρωζώνης και της ΕΕ, όσο και των κρατών - μελών, αν και γνώριζαν ότι ο βασικός παράγοντας, ο οποίος δημιουργούσε δυσκολίες είναι η ανισομετρία, εντούτοις πάσχιζαν να ανοίξουν δρόμους με κοινές στρατηγικές, (π.χ. ανταγωνιστικότητα), αλλά και με το άνοιγμα συζητήσεων για την ανάγκη εφαρμογής κοινών πολιτικών σε όλους τους κρίκους της οικονομίας (π.χ. η φορολογική πολιτική). Βεβαίως, η ανισόμετρη ανάπτυξη αφενός και αφετέρου το γεγονός ότι μέσα στην ίδια την καπιταλιστική ενοποίηση, ακόμη και στην Ευρωζώνη, συνυπάρχουν οι ανταγωνισμοί των κρατών - μελών που την απαρτίζουν, με βάση τα ιδιαίτερα συμφέροντα των καπιταλιστών τους, τέτοιες κοινές πολιτικές δε στάθηκε δυνατό να θεσμοθετηθούν σε όλους τους κρίκους της οικονομίας. Για παράδειγμα μια αύξηση της φορολογίας στην Ιρλανδία ή στο Λουξεμβούργο θα εμπόδιζε την προσέλκυση ξένων κεφαλαίων. Αν και τώρα τελευταία με το Λουξεμβούργο, άνοιξε θέμα να πάψει να είναι «φορολογικός παράδεισος».
Σ' αυτό το πλαίσιο συγκρότησης της ΕΕ και της Ευρωζώνης, υπήρχαν φωνές στα αστικά επιτελεία που επέμεναν στη λογική ενίσχυσης ή εμβάθυνσης όπως έλεγαν της Οικονομικής Ενωσης, αφού η Ευρωζώνη, λένε, είναι μόνον Νομισματική Ενωση. Και «κοινό νόμισμα» χωρίς «κοινή οικονομική πολιτική», δημιουργεί τεράστια προβλήματα. Βεβαίως η «κοινή οικονομική πολιτική» προϋποθέτει κοινή οικονομική βάση, πράγμα που όμως είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί με «ειρηνικό τρόπο». Η συζήτηση για εμβάθυνση δυνάμωσε, εξαιτίας της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Κάποιοι, μάλιστα, έφτασαν να υποστηρίζουν τη συγκρότηση της Ευρωζώνης ως ομοσπονδιακό κράτος όπως οι ΗΠΑ. Αλλοι, όπως κατά καιρούς και ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Σημίτης, έχουν πολλές φορές μιλήσει για την ανάγκη διακυβέρνησης της Ευρωζώνης.
Αλλωστε, οι Συνθήκες προέβλεπαν βήματα πολιτικής ενοποίησης, αλλά ελάχιστα προχώρησαν. Ούτε η Σύνοδος της Νίκαιας το 2000 με πυρήνα τον τρόπο λήψης των αποφάσεων το κατάφερε, ούτε η Συνθήκη της Λισαβόνας, (Ευρωσύνταγμα).

Αντιφατική πορεία

Η πορεία και η εξέλιξη της Ευρωζώνης και της ΕΕ, είναι μια πορεία αντιφατική. Από τη μια μεριά, στο πλαίσιο της ολοένα εντεινόμενης καπιταλιστικής διεθνοποίησης ως «διακρατική ένωση» πασχίζει να «παίξει» ενιαία στους διεθνείς ανταγωνισμούς σε όφελος των μονοπωλίων των κρατών - μελών της, από την άλλη υπάρχουν και τα ιδιαίτερα συμφέροντα των μονοπωλίων των ξεχωριστών κρατών - μελών της που ανταγωνίζονται μεταξύ τους. Η καπιταλιστική οικονομική κρίση φαίνεται ότι εντείνει τις συζητήσεις στο εσωτερικό της για το μέλλον της.
Η διαχείριση της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης σε επίπεδο Ευρωζώνης αποδείχτηκε μια σύνθετη και αντιφατική υπόθεση ακριβώς γιατί αφορά καπιταλιστικές οικονομίες με διαφορετικό επίπεδο ανάπτυξης. Για την αντιμετώπισή της εστίασαν στην αυστηρή τήρηση των κριτηρίων του Συμφώνου Σταθερότητας. Επειδή, όμως, ούτε τα ελλείμματα, ούτε τα χρέη ήταν στο ίδιο επίπεδο, τέτοια ενιαία πολιτική εφαρμόστηκε με κριτήριο την οικονομική και πολιτική ισχύ των ισχυρότερων καπιταλιστικών κρατών στις ασθενέστερες. Από την πολιτική αυστηροποίησης ή χαλάρωσης έχαναν οι μεν και κέρδιζαν οι δε. Σε γενικές γραμμές επικράτησε η λεγόμενη αυστηρή δημοσιονομική πολιτική, με στόχο τον έλεγχο του χρέους και των ελλειμμάτων, ώστε να προωθείται η αναγκαία στήριξη πολιτικής για αυτό το σκοπό με τα διάφορα και διαφορετικά ανά χώρα προγράμματα. Επιδίωξη η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, δηλαδή η δημιουργία συνθηκών αύξησης του ποσοστού κέρδους ώστε να αντεπεξέλθει, (σ' αυτό που πραγματικά πάσχιζαν), στην καπιταλιστική ανάκαμψη από την κρίση υπερσυσσώρευσης. Αν και η πολιτική εσωτερικής υποτίμησης που ακολουθήθηκε, ιδιαίτερα σε υπερχρεωμένες χώρες, όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, η Ισπανία, η Κύπρος, διαμόρφωσε προϋποθέσεις μέσα από το φθήνεμα της εργατικής δύναμης για θωράκιση της ανταγωνιστικότητας, εντούτοις η συνέχιση αυτής της περιοριστικής πολιτικής, που στο σκέλος της μείωσης μισθών, συντάξεων, μεγάλης φορολογίας, εμπόδιζε την αύξηση της ζήτησης, άρα έγινε εμπόδιο στη στήριξη απ' την πλευρά των αστικών κρατών στα αναγκαία επενδυτικά σχέδια που θα τροφοδοτούσαν την ανάκαμψη. Επίσης, η μεγάλη φορολογία και οι δραστικές περικοπές του κρατικού προϋπολογισμού, ώστε να μπουν λεφτά στα κρατικά ταμεία για επενδύσεις δεν έφεραν ανάλογο αποτέλεσμα, (το κεφάλαιο θέλει μείωση φορολογίας και κρατικό χρήμα για να επενδύσει αλλά αυτό πάει στην αποπληρωμή χρέους). Βεβαίως, το σοβαρότερο πρόβλημα της Ευρωζώνης δεν αφορά τόσο αυτές τις χώρες όσο τη Γαλλία και την Ιταλία που είναι μεγάλες καπιταλιστικές οικονομίες, έχουν μεγάλο κρατικό χρέος και κατά τη διάρκεια της κρίσης, η απόσταση των οικονομικών τους από τη Γερμανία μεγάλωνε προς τα πίσω. Τα μέτρα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ ήρθαν ακριβώς για να απαντήσουν σε αυτήν την ανάγκη.
Οι οικονομικές προβλέψεις για επιβράδυνση σε ΗΠΑ, Κίνα αλλά και Γερμανία κάνουν το τοπίο πολύ δυσοίωνο για τις προοπτικές της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Φαίνεται λοιπόν ότι με τα όσα αναγκαία θεσμικά μέτρα συζητούν τώρα να πάρουν στην Ευρωζώνη για την όσο το δυνατό ενιαία λειτουργία της σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, αφενός θέλουν να δρουν προληπτικά ως προς το χρέος και τα ελλείμματα, θωρακίζοντας την οικονομία τους γενικότερα, το κεφάλαιο δηλαδή στο πλαίσιο της διαχείρισης μιας οικονομικής κρίσης.
Αυτά τα θεσμικά μέτρα δεν αποκλείεται να «βαφτιστούν» και ενίσχυση της δημοκρατίας. Να θυμίσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή την υπόθεση ελέγχου της τρόικας, πρόβαλε την ανάγκη αναζήτησης τέτοιων θεσμικών μέτρων, ενώ ο Γ. Βαρουφάκης πρόβαλε την ανάγκη ενιαίας οικονομικής πολιτικής, (υπάρχει έλλειμμα σ' αυτό, έχει πει), και ανάλογες θεσμικές αλλαγές στη λειτουργία της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, αναφέροντας ως παράδειγμα την Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ. Μάλιστα σ' αυτό το πλαίσιο εντάσσουν και την άποψή τους για «ευρωπαϊκή αντιμετώπιση του χρέους», αλλά και της ανάπτυξης.

Για ποιες αλλαγές;

Σύμφωνα με πληροφορίες που διέρρευσαν στον Τύπο, στο έγγραφο αναφέρονται μια σειρά από αλλαγές μεταξύ των οποίων οι τακτικές Σύνοδοι των κρατών - μελών της Ευρωζώνης. Τα κράτη - μέλη θα πρέπει να ακολουθούν μια αυστηρή πολιτική. Βάσει των προτάσεων της Μέρκελ και του Ολάντ η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Κομισιόν), θα θέτει τις βασικές γραμμές της οικονομικής πολιτικής στην Ευρωζώνη, τις οποίες «θα εγκρίνουν κάθε χρόνο σε μια Σύνοδο Κορυφής οι ηγέτες των κρατών - μελών» της.
Προβλέπεται η διεύρυνση του πεδίου δράσης του Γιούρογκρουπ, «περιλαμβανομένης της ισχυροποίησης του προέδρου του και των πόρων που βρίσκονται στη διάθεσή του». Κάποια ρεπορτάζ τον ονομάζουν και «υπουργό Οικονομικών της Ευρωζώνης». Στο Γιούρογκρουπ και στον πρόεδρό του εστιάζουν για την εξασφάλιση εφαρμογής «ενιαίας;» ή «κοινής;» οικονομικής πολιτικής. Οσο γίνεται, αφού το σπέρμα του ανταγωνισμού υπάρχει ακόμη και μέσα στο γαλλογερμανικό άξονα. Βεβαίως, το πρόβλημα θα είναι οξυμένο στα υποδεέστερα καπιταλιστικά κράτη της Ευρωζώνης, (π.χ. Ελλάδα), ενώ συνολικά τη «νύφη» θα πληρώνουν οι λαοί.
Παράλληλα, στόχος είναι η δημιουργία χωριστών δομών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για τα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης, με σκοπό να διασφαλιστεί ο δημοκρατικός έλεγχος των νέων εξουσιών. (Η δημοκρατία που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ). Το πρόγραμμα θα είναι «υποχρεωτικό» για τα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης, αλλά και για τα υποψήφια για ένταξη σ' αυτήν κράτη.
Το σχέδιο, λέει το ρεπορτάζ, θυμίζει το αίτημα του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, που στη δεκαετία του 1990 είχε ζητήσει τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού πυρήνα.
Το έγγραφο αυτό των τριών σελίδων περιέχει τις προτάσεις που η Γερμανίδα καγκελάριος θα υποβάλει στη Σύνοδο Κορυφής των ηγετών της ΕΕ στα τέλη Ιούνη, κατά τη διάρκεια της οποίας αναμένεται να συζητηθούν οι μεταρρυθμίσεις στην Ευρωπαϊκή Ενωση. H πρόταση Mέρκελ - Oλάντ έχει διαβιβαστεί στον πρόεδρο της Κομισιόν, Γιούνκερ.
Σύμφωνα με την «Ημερησία», 3/6/2015, «το σχέδιο εμβάθυνσης της Eυρωζώνης με τη συγκρότηση οικονομικής διακυβέρνησης, που προωθούν οι Mέρκελ - Oλάντ, από ό,τι φαίνεται ακολουθεί σε γενικές γραμμές τους προβληματισμούς δύο ημιεπίσημων think tank, του Glienicker Gruppe στο Bερολίνο και του Eiffel Group στο Παρίσι, που έδωσαν στη δημοσιότητα τους πρώτους προβληματισμούς τους τον Oκτώβρη του 2013 με τον τίτλο "Προς την Eνωση του Eυρώ;".
Mια ματιά τότε στα κείμενα των δύο ομάδων επιβεβαίωνε ότι ή η Eυρωζώνη θωρακίζεται συνολικά ή έρμαιο οποιουδήποτε ατυχήματος θα κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή με ασύντακτη αποδόμηση - διάλυση.(...) Mπορεί η Eυρωζώνη να έχει περιορίσει τις πιθανότητες μετάδοσης της ελληνικής κρίσης μέσω ορισμένων "firewall", (σ.σ. αντιπυρικό τείχος), όμως δεν πρέπει να υποτιμούμε τον κίνδυνο αλλαγής της νοοτροπίας των αγορών, που δεν θα θεωρούν πλέον τη συμμετοχή στην Eυρωζώνη ως μία μόνιμη και μη αντιστρέψιμη δέσμευση».
Δεν ξέρουμε ακόμη πού και πώς θα καταλήξουν με όλ' αυτά τα νέα θεσμικά μέτρα που συζητούν για την Ευρωζώνη. Πώς ακριβώς θα εφαρμοστούν, τι θα αλλάξει δεν είναι γνωστό. Θα συνεχίσουν με τα κριτήρια του Συμφώνου Σταθερότητας; Φαίνεται όμως ότι ο γαλλογερμανικός άξονας, κυρίως η Γερμανία επιδιώκει την παραπέρα ενοποίηση ώστε να «παίζει» στους διεθνείς ανταγωνισμούς ως «ενιαία οικονομία». Και δυνατή, με ελαχιστοποίηση των παραγόντων υπονόμευσής της. Και μάλλον εδώ εστιάζονται και οι ανταγωνισμοί με το ΔΝΤ με αφορμή την Ελλάδα. Ανταγωνισμοί ουσιαστικά μεταξύ ΗΠΑ - Γερμανίας πρώτ' απ' όλα στην Ευρώπη. Για παράδειγμα η υπόθεση της διατλαντικής συμφωνίας για το εμπόριο και τις επενδύσεις (TIPP) φτάνει για να καταλάβουμε αυτές τις παρεμβάσεις.
Βεβαίως, ήδη έχουμε επισημάνει, η πορεία ενοποίησης είναι αντιφατική, αφού ενυπάρχει και δρα ταυτόχρονα ο ανταγωνισμός. Αλλά όποια εξέλιξη και αν υπάρξει, αυτή η θωράκιση που επιδιώκουν στην Ευρωζώνη είναι βαθιά αντεργατική - αντιλαϊκή. Και βεβαίως δεν μπορεί τα απαλλάξει τις οικονομίες των κρατών - μελών της από τις κρίσεις υπερσυσσώρευσης.