Δικες της Μόσχας -Και ο πρέσβης των ΗΠΑ Γιόσεφ Α. Ντέιβις για τις δίκες

 Δικες της Μόσχας -Και ο πρέσβης των ΗΠΑ Γιόσεφ Α. Ντέιβις για τις δίκες

"Η κατάσταση πραγμάτων που απέρρεε από αυτές τις δίκες, αποκάλυπτε γεγονότα για ραδιουργίες της Πέμπτης Φάλαγγας στη Ρωσία και υποχθόνια εργασία, εκεί, που ήταν αληθινά εκπληκτικά..."

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Οι «δίκες» ήταν το «πάτημα» των αστών ιστοριογράφων «μυθολόγων» για να εξαπολύσουν την αντικομμουνιστική-αντισοβιετική τους επίθεση. Ομως, υπάρχουν αυθεντικοί αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες, που δημοσίευσαν τις εντυπώσεις τους για τις δίκες της Μόσχας, όπως ο τότε πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Μόσχα, Γιόσεφ Α. Ντέιβις. Αυτός, βεβαίως, δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι ήταν φιλοσοβιετικός ή οπαδός του κομμουνισμού και προσωπικά του Στάλιν. Και όμως, η μαρτυρία του για τις «δίκες» της Μόσχας είναι εντελώς αντίθετη απ' αυτή της κυρίαρχης αστικής προπαγάνδας.



Ο Ντέιβις δημοσίευσε το 1943 στη Ζυρίχη βιβλίο με τον τίτλο: «Σαν πρέσβης των ΗΠΑ στη Μόσχα». Αυθεντικές και εμπιστευτικές εκθέσεις για τη Σοβιετική Ενωση έως τον Οκτώβρη του 1941.

Ο Αμερικανός διπλωμάτης παρακολούθησε - όπως και όλοι οι ξένοι διπλωμάτες που το επιθυμούσαν - τις δίκες της Μόσχας. Μάλιστα, ο ίδιος και από προσωπικό ενδιαφέρον ως διπλωματούχος νομικός.


Ας δούμε τι γράφει για τη δίκη του Ν. Μπουχάριν και άλλων, το 1938, σε τηλεγράφημά του, που απέστειλε στις 17 του Μάρτη 1938 στο υπουργείο Εξωτερικών στην Ουάσιγκτον, όπου αναφέρει (αυτολεξεί απόσπασμα από το βιβλίο του, σελ. 209): «Παρά την προκατάληψη... μετά την καθημερινή παρακολούθηση των μαρτύρων και του τρόπου που κάνουν τις καταθέσεις, με βάση την αθέλητη επιβεβαίωση που προέκυψε, κατέληξα στην αντίληψη, όσον αφορά τους πολιτικούς κατηγορούμενους, ότι ένας αρκετός αριθμός από τα απαριθμούμενα στο κατηγορητήριο αδικήματα κατά των σοβιετικών νόμων αποδείχτηκε και για λογική σκέψη τέθηκαν εκτός αμφισβήτησης, ώστε να δικαιολογήσουν την κήρυξη της ενοχής για εσχάτη προδοσία και των προβλεπόμενων από το σοβιετικό ποινικό νόμο ποινών. Η γνώμη εκείνων των διπλωματών που παραβρέθηκαν τακτικότατα στην ακροαματική διαδικασία ήταν γενικά ότι η δίκη αποκάλυψε το γεγονός μιας σφοδρής πολιτικής αντιπολίτευσης και μιας σοβαρότατης συνωμοσίας, που εξήγησε στους διπλωμάτες πολλά έως τώρα ακατανόητα συμβάντα των περασμένων έξι μηνών στη Σοβιετική Ενωση» (σελ. 209).

Για τη δίκη ενάντια στον Καρλ Ράντεκ και στους συγκατηγορουμένους του το 1937, ο Ντέιβις, που υπήρξε επίσης αυτόπτης μάρτυρας (σελ. 33 του βιβλίου του), αναφέρει την έκθεση που έστειλε στο υπουργείο Εξωτερικών στην Ουάσιγκτον στις 17 του Φλεβάρη 1937. Στην έκθεση γράφει: «Αντικειμενική θεώρηση με άφησε με εναντίωση να συμπεράνω ότι το κράτος πραγματικά απέδειξε την κατηγορία (τουλάχιστον κατά τούτο, ότι η ύπαρξη μιας εκτεταμένης συνωμοσίας και μυστικών μηχανορραφιών κατά της σοβιετικής κυβέρνησης από τους πολιτικούς αρχηγούς τέθηκαν εκτός αμφισβήτησης και σύμφωνα με τους υπάρχοντες νόμους τα ισχυριζόμενα στο κατηγορητήριο εγκλήματα διαπράχθηκαν και είναι τιμωρητέα). Μίλησα με πολλούς, και μάλιστα με όλα σχεδόν τα μέλη του εδώ Διπλωματικού Σώματος, και με ίσως μια μοναδική εξαίρεση όλοι ήταν της γνώμης ότι η ακροαματική διαδικασία απέδειξε καθαρά την ύπαρξη ενός μυστικού πολιτικού σχεδίου και μιας συνωμοσίας με σκοπό την ανατροπή της κυβέρνησης».



Ο Ντέιβις μιλάει (σελ. 86) για το ημερολόγιό του, όπου στις 11 του Μάρτη 1937 έχει σημειώσει το ακόλουθο χαρακτηριστικό επεισόδιο: «Ενας άλλος διπλωμάτης μού έκανε χτες μια πολύ διαφωτιστική παρατήρηση. Μιλούσαμε για τη δίκη και εκείνος εκφράστηκε ότι οι κατηγορούμενοι είναι αναμφίβολα ένοχοι. Ολοι εμείς που παρευρεθήκαμε στην ακροαματική διαδικασία είμαστε σύμφωνοι γι' αυτό, Αντίθετα, είπε, ο έξω κόσμος φαίνεται, σύμφωνα με τις ανταποκρίσεις για τη δίκη, να σκέφτεται ότι η δίκη είναι καθαρό εξωτερικό στόλισμα (την είπε πρόσοψη). Ναι μεν γνωρίζει, όπως είπε, ότι αυτό δεν αληθεύει, αλλά πιθανώς είναι εξίσου καλό, αν ο έξω κόσμος το θεωρεί έτσι».

Τα κρατικά σύνορα της ΕΣΣΔ αποκαταστάθηκαν. Ο δρόμος για το Βερολίνο άνοιξε...

Ο πρέσβης των ΗΠΑ σε γράμμα του στην κόρη του Εμλεν, στις 8 του Μάρτη 1938, αναφέρει: «Την προηγούμενη βδομάδα παρακολουθούσα καθημερινά τις συνεδριάσεις της δίκης Μπουχάριν. Ασφαλώς την έχεις παρακολουθήσει στον Τύπο. Είναι κάτι το τρομερό. Βρήκα ένα πνευματικό ενδιαφέρον σε αυτήν, γιατί αφύπνισε πάλι μέσα μου τις παλιές κριτικές ικανότητες, που τις χρειάζεται κανείς για να εκτιμήσει σωστά την αξιοπιστία των μαρτύρων και να χωρίσει την ήρα από το σιτάρι - με άλλα λόγια, να διακρίνει το αληθινό από το ψεύτικο - πράγμα που εγώ το άσκησα επί πολλά χρόνια στη διεξαγωγή δικών... Αποκαλύπτεται η σιλουέτα μιας συνωμοσίας, που, με στόχο να πραγματοποιήσει την ανατροπή της τωρινής κυβέρνησης, παρ' ολίγο να είχε επιτυχία».



Ο ίδιος μετά από μια συνομιλία που είχε με τον ίδιο τον Στάλιν γράφει στην κόρη του στις 9 του Ιούνη 1938. «Αν μπορείς να φανταστείς μια προσωπικότητα που σε όλα τα σημεία είναι το εντελώς αντίθετο από αυτό που θα μπορούσε να επινοήσει και ο μανιωδέστερος αντίπαλος του Στάλιν, τότε έχεις την εικόνα αυτού του ανδρός. Οι συνθήκες που γνωρίζω ότι κυριαρχούν εδώ και αυτή η προσωπικότητα απέχουν τόσο πολύ μεταξύ τους όπως δύο πόλοι. Η εξήγηση γι' αυτό βρίσκεται στο γεγονός ότι οι άνθρωποι για τη θρησκεία τους ή για ένα "ζήτημα" είναι πρόθυμοι να κάνουν κάτι που χωρίς αυτό ουδέποτε θα το έπρατταν» (σελ. βιβλίου 276).

Την πεποίθησή του για τη σκοπιμότητα των δικών της Μόσχας, ο Ντέιβις τη διατυπώνει το 1941, μετά την εισβολή των χιτλεροφασιστών στην ΕΣΣΔ. Στο βιβλίο του (σελ. 209) γράφει ότι οι δίκες αυτές για εσχάτη προδοσία «εξόντωσαν την Πέμπτη Φάλαγγα του Χίτλερ στη Ρωσία». Ας το δούμε πιο αναλυτικά:

Η Πέμπτη Φάλαγγα στη Ρωσία: Μια μελέτη του 1941 με βλέμμα προς τα πίσω


«Προκαταρκτική παρατήρηση: Παρότι όσα ακολουθούν γράφτηκαν μόλις το 1941, μετά τη γερμανική εισβολή στη Ρωσία, λογικά βρίσκουν εδώ τη θέση τους, γιατί απεικονίζουν το πώς οι δίκες εσχάτης προδοσίας εξόντωσαν την Πέμπτη Φάλαγγα του Χίτλερ στη Ρωσία.



Οταν, μετά τη συμμετοχή μου στις γιορτές του Ιούνη για την απονομή του βαθμού του ακαδημαϊκού στο παλιό μου πανεπιστήμιο, ταξίδευα για το σπίτι μου και έφτασα στο Σικάγο, ρωτήθηκα αν ήμουν πρόθυμος να μιλήσω στην πανεπιστημιακή λέσχη, σε συνδυασμό με εταιρίες του Βισκόσιν. Ηταν ακριβώς τρεις μέρες μετά την εισβολή του Χίτλερ στη Ρωσία. Κάποιος από τους ακροατές ρώτησε: "Τι γίνεται με την Πέμπτη Φάλαγγα στη Ρωσία;". Χωρίς δισταγμό απάντησα: "Δεν υπάρχει. Ολοι τους ντουφεκίστηκαν".

Σήμερα, μέσα στο τρένο ξανάπιασα αυτή τη σκέψη. Αν έκανε κανείς τον κόπο να σκεφτεί, θα έπρεπε να του φανεί αρκετά περίεργο ότι με την εισβολή αυτή του ναζισμού, δεν είχε ακουστεί ούτε μια λέξη για "εργασία στο εσωτερικό" πίσω από τις ρωσικές γραμμές. Δεν υπήρχε καμιά λεγόμενη εσωτερική επίθεση στη Ρωσία σε επαφή με την ανώτατη γερμανική διοίκηση.

Η εισβολή στην Πράγα το 1939 συντελέστηκε με τη δραστήρια στρατιωτική υποστήριξη της οργάνωσης του Χενλάιν στην Τσεχοσλοβακία. Το ίδιο έγινε με την εισβολή στη Νορβηγία. Από τη σημερινή εικόνα της Σοβιετικής Ενωσης λείπουν οι Σουδήτες του Χενλάιν, οι Σλοβάκοι Τίζος, οι Βέλγοι Ντεγκρέλ και οι Νορβηγοί Κουίσλινγκ.

Καθώς συλλογιζόμουν έτσι γι' αυτά τα πράγματα, μου ήρθε ξαφνικά η ιδέα ότι τα όσα συνέβησαν στη Ρωσία, στη διάρκεια της εκεί παραμονής μου, μπορούσαν ίσως να έχουν μια σημασία που έως τώρα δεν είχε υπολογιστεί.

Με την άφιξή μου στην Ουάσιγκτον έσπευσα να ξαναδιαβάσω τις παλιές καθημερινές μου σημειώσεις και με την άδεια του Στέιτ Ντιπάρτμεντ να ξαναδώ μερικές από τις επίσημες εκθέσεις μου.


Κανείς από εμάς στη Ρωσία τότε, το 1937 και 1938, δε σκεφτόταν κάτι τέτοιο, όπως η "Πέμπτη Φάλαγγα". Η φράση αυτή δεν ήταν ακόμα σε χρήση. Μόλις πριν από λίγο καιρό υπάρχουν στη γλώσσα μας εκφράσεις όπως η "Πέμπτη Φάλαγγα" και "εσωτερική επίθεση" για να χαρακτηρίσουν την εθνικοσοσιαλιστική τακτική.



Για να μιλήσουμε γενικά, οι καλά πληροφορημένοι σκέφτονταν ότι ο Χίτλερ μπορεί να χρησιμοποιεί τέτοιες μεθόδους. Αλλά αυτό ήταν από τα πράγματα, για τα οποία πολλοί νόμιζαν ότι απλούστατα δεν μπορούν να συμβούν. Μόλις μέσα στα δύο τελευταία χρόνια αποκαλύφθηκαν, χάρη στη δραστηριότητα των επιτροπών Dies και του FBI, οι ραδιουργίες των γερμανικών οργανώσεων στη χώρα μας και στη Νότια Αμερική και μόλις από τότε γνωρίσαμε την πρόσφατη αποτελεσματικότητα των Γερμανών πρακτόρων και τη συνεργασία τους με τους προδότες στη Νορβηγία, στην Τσεχοσλοβακία και στην Αυστρία, που πρόδωσαν τη χώρα τους από τα μέσα, βοηθώντας στην προετοιμασία της επίθεσης του Χίτλερ.

Τέτοια κίνηση και τέτοιες μέθοδες υπήρχαν ήδη φανερά το 1935 στη Ρωσία, σαν ένα κομμάτι της απόπειρας κατά των Σοβιέτ.

Η σοβιετική κυβέρνηση, όπως αποδείχτηκε τώρα, πρόσεχε ήδη τότε έντονα τα σχέδια των ανώτατων γερμανικών στρατιωτικών και πολιτικών διοικήσεων και την "εσωτερική εργασία" στη Ρωσία, που χρησίμευε στην προετοιμασία της γερμανικής επίθεσης ενάντια στη χώρα.

Ενώ βασάνιζα το μυαλό μου γι' αυτό το συγχρονισμό των γεγονότων, είδα ξαφνικά μπροστά μου την εικόνα που θα έπρεπε να την είχα δει τότε. Η ιστορία είχε ξετυλιχτεί στις λεγόμενες δίκες εσχάτης προδοσίας ή δίκες εκκαθάρισης του 1937 και 1938 και αυτές τις είχα παρακολουθήσει ως αυτήκοος μάρτυρας.


Οταν λοιπόν τώρα με αυτή τη νέα οπτική γωνία ξαναδιάβασα τις εκθέσεις για την ακροαματική διαδικασία και τις δικές μου παρατηρήσεις εκείνης της εποχής, βρήκα ότι με τις ομολογίες και τις μαρτυρικές καταθέσεις εκείνων των δικών ενάντια στους "ομολογούντες" Κουίσλινγκ της Ρωσίας αποκαλύφθηκαν και ξεγυμνώθηκαν σχεδόν όλα τα τεχνάσματα και όλες οι ραδιουργίες της γερμανικής Πέμπτης Φάλαγγας, όπως τις έχουμε από τότε γνωρίσει.



Ξεκαθάρισα στο μυαλό μου ότι η σοβιετική κυβέρνηση ήταν πεπεισμένη για την ύπαρξη αυτών των ραδιουργιών, ότι αισθανόταν στον υψηλότερο βαθμό ανήσυχη και προχώρησε δραστήρια να τις καταστείλει. Εως το 1941, δηλαδή έως την εισβολή των Γερμανών, είχαν σβήσει κάθε ίχνος της προηγούμενα οργανωμένης Πέμπτης Φάλαγγας. Ενα άλλο περιστατικό, που εκείνο τον καιρό ήταν δύσκολο να κατανοηθεί, αλλά που τώρα, φωτισμένο με την έκτοτε εξέλιξη παίρνει μια καινούρια σημασία, ήταν ο τρόπος με τον οποίο ενήργησε η σοβιετική κυβέρνηση το 1937 και 1938 ενάντια στις γερμανικές και ιταλικές προξενικές αντιπροσωπείες. Αυτό έγινε με αδίστακτο τρόπο - και με μια αναίσθητη και ωμή περιφρόνηση των αισθημάτων που θα έπρεπε να προκαλέσει στις θιγόμενες χώρες.

Ο λόγος που επικαλέστηκε η σοβιετική κυβέρνηση γι' αυτό ήταν ότι αυτά τα προξενεία είχαν αναμειχθεί σε εσωτερικές, πολιτικές και υποχθόνιες μηχανορραφίες και γι' αυτό έπρεπε να κλείσουν...

Κάθε βράδυ στη διάρκεια της δίκης οι Αμερικανοί δημοσιογράφοι, μετά το τέλος της διαδικασίας, που τραβούσε έως βαθιά τη νύχτα, συνήθιζαν να έρχονται στην πρεσβεία για ένα μεζέ και μπίρα και εκεί "μαδούσαμε" μεταξύ μας τα συμβάντα της μέρας. Ανάμεσα στους δημοσιογράφους ήταν οι Walter Dyranty και Harold Denny των "Τάιμς της Νέας Υόρκης", Joe Barnes και Joe Phillips της "Χέραλντ Τρίμπιουν της Νέας Υόρκης", Charlie Nutter ή Dick Henry Shapiro του United Press, Jim Brown των "Ιντερνάσιοναλ Τάιμς", και ο Spencer Williams ως αντιπρόσωπος της "Μάντσεστερ Γκάρντιαν"...


Ολοι, λοιπόν, εμείς στη Μόσχα, τότε, δίναμε σε εκείνη την πλευρά των δικών λίγη μόνο σημασία. Αναμφίβολα μερικοί από εμάς είχαμε χάσει τη σωστή "επαφή". Εγώ σε κάθε περίπτωση! Συγκεντρώναμε το ενδιαφέρον μας στο δραματικό αγώνα εξουσίας ανάμεσα στους προσανατολισμένους στο "εσωτερικό" και εκείνους στο "εξωτερικό" - ανάμεσα στον Στάλιν και στον Τρότσκι και στη σύγκρουση προσωπικοτήτων και των βασικών πολιτικών αντιλήψεων στους κόλπους της σοβιετικής κυβέρνησης, χωρίς να δίνουμε πολλή προσοχή στη δυνατότητα ραδιουργιών της Πέμπτης Φάλαγγας, στην οποία όλοι εμείς τότε αποδίδαμε μόνο λίγη πίστη.



Οσον αφορά εμένα τον ίδιο, όφειλα αυτό να το ξέρω καλύτερα, γιατί μου ήταν δύο γεγονότα γνωστά, που έπρεπε να με είχαν κάνει να σκεφτώ, ενώ οι άλλοι δεν τα γνώριζαν. Το ένα ήταν ένα περιστατικό που συνέβη στη διάρκεια μιας συνομιλίας που είχα με υπάλληλο του σοβιετικού υπουργείου Εξωτερικών, λίγο μετά την άφιξή μου στη Μόσχα. Το άλλο ήταν στη διάρκεια παραμονής μου στο Βερολίνο σε συνομιλία μου με Γερμανό υφυπουργό.

Η κατάσταση πραγμάτων που απέρρεε από αυτές τις δίκες, αποκάλυπτε γεγονότα για ραδιουργίες της Πέμπτης Φάλαγγας στη Ρωσία και υποχθόνια εργασία, εκεί, που ήταν αληθινά εκπληκτικά...».

Μετά απ' όλ' αυτά γίνεται φανερό πως η εξαπόλυση της ανηλεούς επίθεσης στον Στάλιν γίνεται ακριβώς γιατί στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο εξέφραζε τις δυνάμεις υπεράσπισης του σοσιαλισμού, διεξάγοντας ο ίδιος και καθοδηγώντας την ΚΕ του Κόμματος στην ίδια κατεύθυνση, δηλαδή στην αδιάλλακτη πάλη κατά του ιμπεριαλισμού και των επιδιώξεών του να ανατρέψει την ΕΣΣΔ.

"... με ελάχιστες έως μηδενικές πιθανότητες να πέσουμε έξω!"

 "... με ελάχιστες έως μηδενικές πιθανότητες να πέσουμε έξω!"

Το παρακάτω  άρθρο αναδημοσιεύεται από το Ριζοσπάστη της 1ης Γενάρη 2002. Σας θυμίζει τίποτα η ημερομηνία; Ήταν η πρώτη μέρα επίσημης κυκλοφορίας του νέου χαρτονομίσματος ,του ευρώ. Που τα θυμήθηκα όλα αυτά; ΄Ακουσα στο ραδιόφωνο  κόσμο να καταριέται την τύχη του και το ευρώ , λες και δεν είναι συνυπεύθυνοι, ούτε είναι αυτοί που τρέχανε πρωί πρωι της 1ης Γενάρη του 2002 να πάρουν στα χέρια το νέο χαρτονόμισμα, συγκλονισμένοι, κατασυγκινημένοι με την προοπτικη της  "Ενωμένης Ευρώπης" που θα τρώγαμε με χρυσά κουτάλια, την ώρα που κάποιοι διαβάζαμε τον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη, σκεπτικοί και προβληματισμένοι για όσα θα έρχονταν. Τολμούσες να πεις κουβέντα σε όλο τον ευρωονειροπαρμένο πλήθος; Και όμως ποτέ δεν σταματήσαμε να λέμε την αλήθεια, έστω και να την πληρώσαμε ακριβά, πολύ ακριβά.

ΑΝΟΙΞΤΕ ΛΟΙΠΟΝ ΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ 20ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ, ΔΙΑΒΑΣΤΕ, ΜΕΛΕΤΗΣΤΕ, ΡΩΤΗΣΤΕ, ΕΜΠΙΣΤΕΥΘΕΙΤΕ ΤΟ ΚΚΕ. ΒΛΕΠΕΤΕ ΕΜΕΙΣ ΕΧΟΥΜΕ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΟ ΚΟΜΜΑ ΜΑΣ, ΣΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΤΟΥ. ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΘΗΚΑΝ ΟΛΕΣ ΜΕΧΡΙ ΚΕΡΑΙΑΣ, ΓΙ΄ΑΥΤΟ ΚΑΙ  ΔΕ ΜΑΣΗΣΑΜΕ ΠΟΤΕ ΕΥΡΩΚΟΥΤΟΧΟΡΤΟ, ΟΥΤΕ ΟΤΑΝ ΤΟ ΜΟΙΡΑΖΑΝ ... ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΚΑΙ Η ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΖΗΤΟΥΣΕ ΔΙΠΛΗ ΜΕΡΙΔΑ.

Διαβάστε... οι υπογραμμίσεις δικές μου.

Ο νέος χρόνος

Πάει, λοιπόν, ο παλιός ο χρόνος. Εφυγε οριστικά κληροδοτώντας στο διάδοχό του μια τέτοια πραγματικότητα που δεν επιτρέπει στον ελληνικό λαό να ελπίζει σε ένα καλύτερο, από μόνο του, αύριο. Η μόνη αλλαγή που συντελείται σήμερα είναι αυτή στα ημερολόγιά μας. Κατά τ' άλλα, το 2002 ως συνέχεια του 2001, θα είναι χρόνος έντασης της πολυμετωπικής επίθεσης που ήδη δέχονται τα λαϊκά στρώματα και η εργατική τάξη. Θα είναι ο χρόνος υλοποίησης των αποφάσεων που ελήφθησαν τον προηγούμενο από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Μπορούμε, με ελάχιστες έως μηδενικές πιθανότητες να πέσουμε έξω, να τον περιγράψουμε αυτό το νέο χρόνο. Στο όνομα της παραμονής μας στη ζώνη του «ευρώ» τα λαϊκά εισοδήματα θα βαίνουν μειούμενα. Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις σύντομα θα ακουμπήσουν το κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα. Η κυβέρνηση θα επανέλθει δριμύτερη στα σχέδιά της για σαρωτικές ανατροπές. Στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας (αλήθεια πόσο βολικό αποδεικνύεται τελικά το τρομοκρατικό χτύπημα στις ΗΠΑ για τον ιμπεριαλισμό, για την ταχύτερη προώθηση σχεδιασμών που προϋπήρχαν) κοινωνικά δικαιώματα και ελευθερίες θα περισταλούν. Με το ίδιο πρόσχημα ο πόλεμος για μοίρασμα σφαιρών επιρροής, έλεγχο πρώτων υλών, κατάπνιξη λαϊκών κινημάτων θα συνεχιστεί, μόνο που φέτος στα θέατρα του πολέμου θα πρωταγωνιστούν και Ελληνες στρατιώτες.

Ο κόσμος του ιμπεριαλισμού με μαθηματική ακρίβεια θα γίνεται μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο όλο και πιο άγριος, όλο και πιο εφιαλτικός. Τα χειρότερα είναι ακόμη μπροστά μας. Οι αριθμοί στα ημερολόγια μπορεί να αλλάζουν, η φύση όμως του πιο σκληρού και εκμεταλλευτικού κοινωνικοοικονομικού συστήματος που γνώρισε η ανθρωπότητα δε θα αλλάξει παρά μόνο προς το χειρότερο.

Κι όμως ο νέος χρόνος μπορεί και είναι ελπιδοφόρος, όπως καθετί το νέο. Κουβαλά τη συσσωρευμένη λαϊκή αγανάκτηση, την πείρα των αγώνων που αναπτύχθηκαν, η οποία προστάζει τη συνέχειά τους. Ο ελληνικός λαός μπορεί να γιορτάσει το χρόνο αυτό αν τον δει ως μια νέα αρχή, πιο μαχητική, στους αγώνες του για ένα καλύτερο αύριο, για έναν πιο δίκαιο κόσμο. Απέναντι σε όσα ετοιμάζουν για μας χωρίς εμάς δεν είμαστε ανήμποροι και ανίσχυροι, είμαστε πανίσχυροι όταν είμαστε ενωμένοι στον αγώνα, ενωμένοι σε ένα λαϊκό μέτωπο πάλης. Ας μην αφήσουμε αυτόν το χρόνο να πάει χαμένος. Ας τον αξιοποιήσουμε θέτοντας τις βάσεις μιας πραγματικά παλλαϊκής αντεπίθεσης.

Ο καινούριος χρόνος μπορεί να σηματοδοτήσει μια καινούρια αρχή για τον κόσμο του μόχθου. Αρκεί ο ίδιος να φροντίσει γι' αυτό, κάνοντας το πρώτο βήμα για να πάρει την τύχη του στα δικά του χέρια, να γίνει ο δημιουργός της κοινωνίας που ονειρεύεται και δικαιούται. Χρόνια πολλά, λοιπόν. Χρόνια πολλά στον κόσμο της δουλιάς και θα είναι και καλά στο βαθμό που, αρχής γενομένης από σήμερα, φροντίσουμε να είναι αγωνιστικά, μαχητικά, ανατρεπτικά υπέρ των λαϊκών συμφερόντων. Για να φτάσει εκείνη η πρώτη μέρα εκείνου του χρόνου που οι ευχές για υγεία, ειρήνη, ευτυχία θα έχουν πάψει να αποτελούν ευσεβείς πόθους γιατί θα έχουν βρει την πραγμάτωσή τους.

Βάσω ΝΙΕΡΡΗ

Το πνεύμα των Χριστουγέννων

 Το πνεύμα των Χριστουγέννων

Το πνεύμα των Χριστουγέννων επισκέφτεται τον Εμπενίζερ Σκρουτζ για να του αλλάξει μυαλά. Αλλά αυτός του εξηγεί πως η ύλη είναι που καθορίζει το πνεύμα, το κοινωνικό είναι καθορίζει τη συνείδηση κι όχι αντίστροφα*. Αλλιώς ο Σκρουτζ θα ακολουθούσε το φάντασμα που πλανιέται πάνω από την Ευρώπη, στο σκίτσο του Ζάχαρη, θα έβλεπε πόσο άθλια ζούνε οι φτωχοί προλετάριοι και θα τους έδινε όλα τα υπάρχοντά του, αλλάζοντας τρόπο ζωής (οπότε θα έπαιρνε τη θέση του ένας άλλος καπιταλιστής για να κάνει τα ίδια ακριβώς).

(*Ο υλισμός δεν είναι τα χρήματα και τα υλικά αγαθά, όπως διαδίδουν χυδαία κάποιοι ιδεαλιστές που δεν έχουν ιδέα -ούτε ύλη- από υλισμό. Αλλά όσοι έχουν πολλά χρήματα, για να (εξ)αγοράσουν τα πάντα, από προϊόντα μέχρι συνειδήσεις, δεν έχουν κανένα λόγο να σκεφτούν κάτι άλλο πέρα από την ικανοποίηση των καταναλωτικών τους "αναγκών" και να αναπτύξουν διαφορετική συνείδηση για τα (ταξικά) συμφέροντά τους.)

Αλλά αυτά πάψαμε να τα πιστεύουμε ή μάλλον έχασαν την αξία τους από την εποχή του Ντίκενς ή μάλλον του Όουεν του Φουριέ και του Σεν Σιμόν, που είναι η (αγία) τριάδα των κλασικών και του ουτοπικού σοσιαλισμού -που έστρωσε το δρόμο για τη δική μας καλή τριάδα των κλασικών του μαρξισμού, που σε φιλοσοφικό τουρνουά 3 on 3, θα τους είχε όλους. Και δεν είναι λογικό να έχουμε Μεγάλες Προσδοκίες από τέτοια ουτοπικά εγχειρήματα, άσχετα αν κάποιοι χώροι τα ξαναθυμήθηκαν πρόσφατα, μετά από την ήττα των μεγάλων επαναστατικών εγχειρημάτων και τη "διάψευση" των μεγάλων προσδοκιών που είχαν γεννήσει. Κι αφού "απέτυχαν" οι μεγάλες αφηγήσεις του εικοστού αιώνα, γιατί να μην επιστρέψουμε στα παραμυθάκια του 19ου;
Το πνεύμα των Χριστουγέννων λοιπόν...

Υπάρχουν λοιπόν τρία φαντάσματα που θα μας επισκεφτούν. Το ένα είναι αυτό που εξακολουθεί να πλανιέται πάνω από την Ευρώπη και όλο τον κόσμο, στοιχειώνοντας τον ύπνο των εκμεταλλευτών. Το άλλο είναι το φάντασμα των επαναστάσεων που ηττήθηκαν στον εικοστό αιώνα, που πλανάται πάνω από τα δικά μας κεφάλια και τη συλλογική, ιστορική μνήμη της παγκόσμιας αστικής τάξης. Κι ένα τρίτο που πλανάται πλάνην οικτράν, και τρέφει αυταπάτες για οτιδήποτε μπορεί να ξεφύγει από τον επαναστατικό δρόμο και τις "σιδερένιες νομοτέλειες που κατέρρευσαν", είτε αυτό είναι αριστερή κυβέρνηση είτε είναι κάποια μορφή "αυτοδιαχείρισης". Γιατί να μη δοκιμάσουμε εξάλλου κάτι άλλο, "καινούριο", που δεν το έχουμε ξαναδεί, σε αντίθεση με τον υπαρκτό, που τον είδαμε κι ήταν βασικά ανύπαρκτος, άσχετα αν του "χρωστάμε" κάθε κατάκτηση που ξηλώνεται στις μέρες μας;

Αλλά ας επιστρέψουμε στο κλασικό παραμύθι. Υπάρχουν λοιπόν τρία πνεύματα που θα μας επισκεφτούν.
Αυτό των Χριστουγέννων του παρελθόντος, που είναι ηρωικό σαν το "γκό-μπακ" των Λέσβιων στους Άγγλους και πένθιμο, σαν τα λάθη μας -και τη ματαίωση της έκρηξης στη Μεγάλη Βρετανία, που ματαιώθηκε την τελευταία στιγμή. Αλλά αφήνει παρακαταθήκη την ελπίδα, που δεν έρχεται ποτέ από τις κάλπες, αλλά από την πάλη των λαών και την κόκκινη σημαία, που δεν κατέβηκε ποτέ, ούτε στα πιο δύσκολα χρόνια της αντεπανάστασης.

Υπάρχει το πνεύμα των τωρινών Χριστουγέννων, που δε χρειάζεται πολλές περιγραφές κι εικόνες για να το καταλάβουμε. Οι πρόσφυγες στη θέση της φάτνης, οι κυβερνήσεις σε ρόλο Ηρώδη, εμείς νίπτουμε τας χείρας μας σαν Πόντιος Πιλάτος, και περιμένουμε ίσως (δειλοί και άβουλοι αντάμα) κάποιο θάμα, που να γεμίσει το τραπέζι των Χριστουγέννων (και γενικώς), σαν εκείνο το θαύμα που πολλαπλασίαζε τα ψάρια και τα ψωμιά (τίποτα άλλο από ψι έχουμε;). Και ο Τσίπρας να παίζει το Σωτήρα και να καπηλεύεται όπως μπορεί το ηρωικό παρελθόν: γκο-μπακ κυρά Μέρκελ...

Και είναι κι αυτό του μέλλοντος, που δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς πόσο χειρότερο και πιο τρομακτικό μπορεί να είναι από το σήμερα. Αλλά είναι το μόνο βέβαιο πως θα χειροτερέψει, όσο δεν κάνουμε εμείς κάτι για αυτό, όσο βαυκαλιζόμαστε πως πιάσαμε πάτο και χειρότερα δε γίνεται και πιανόμαστε από το νόμο της αδράνειας, που δεν αναφέρεται στον πραγματικό κόσμο, αλλά σε εμάς.

Εκτός κι αν...

Αυτό που λες, να ξεσηκωθούμε, να σταματήσουμε να παρακολουθούμε τα πράγματα μοιρολατρικά και να αλλάξουμε την τύχη μας, θα είναι το πραγματικό θαύμα των Χριστουγέννων (και όχι μόνο...)

Το ναυάγιο της «Κέρκυρας»

Μια παραλίγο τραγωδία γίνεται η πιο τρυφερή θαλασσινή χριστουγεννιάτικη ιστορία του κόσμου...
Στη μεγάλη αίθουσα σε ένα δημοτικού σχολείου στο μακρινό Κεμπέκ του Καναδά δεν έπεφτε καρφίτσα, ακουγόταν μονάχα η διήγηση του Φρίξου και τα συνοδευτικά επιφωνήματα θαυμασμού και απορίας, που κάθε τόσο ξέφευγαν από μικρά και πιο μεγάλα παιδιά.
Ο ηλικιωμένος ασυρματιστής έντυνε με ελικρίνεια, σεμνότητα και βαθύ συναίσθημα κάθε κουβέντα του και το πιο αυστηρό ακροατήριο έκρινε με άπειρο θαυμασμό το ναυάγιο της «Κέρκυρας», που έτυχε να γίνει στα δικά τους νερά!
Η τελευταία κουβέντα του ασυρματιστή Φρίξου Σεκκίδη ήταν η πιο συγκινητική:
«Γύρισα και είδα για τελευταία φορά το θανάσιμα λαβωμένο πλοίο, ακριβώς όπως έναν σολομό, το ψάρι που γεννήθηκε σε ένα ποτάμι και γύρισε πίσω για να πεθάνει στον τόπο του. Έτσι και το φορτηγό Κέρκυρα, γεννήθηκε στον Καναδά και είκοσι χρόνια αργότερα, ήρθε να πεθάνει στον Καναδά, όμως σε όλους τους ναυτικούς του χάρισε ζωή.»
Τα νησιά Magdalen έχουν ένα θλιβερό προνόμιο, θεωρούνται το δεύτερο θαλάσσιο νεκροταφείο του Ατλαντικού. Την πρώτη θέση έχει το νησί Sable, στη Nova Scotia, ο αριθμός των ναυαγίων που έχουν συμβεί στην περιοχή τα τελευταία 200 χρόνια αγγίζει τα 477!
Εδώ πάνω, στον Βόρειο Ατλαντικό, οι άνθρωποι, τα καράβια και η θάλασσα είναι δεμένα με τον πιο χοντρό και καλοκαμωμένο κάβο και δεν χάνουν στιγμή να το αποδεικνύουν!
Η απίστευτη ιστορία της Κέρκυρας, του Ελληνικού πλοίου που χάθηκε πριν 53 χρόνια στα άγρια νερά τους, έγινε η αιτία όχι μόνο να δώσουν σε μια παραλία το όνομα του ομώνυμου ελληνικού νησιού, αλλά να έρθει πιο κοντά μια άγνωστη μέχρι τότε χώρα, η μακρινή Ελλάδα, ενώ οι λέξεις ναυτοσύνη και φιλότιμο, αποδεικνύεται ότι είναι το προνόμιο όλων των ανθρώπων που μεγαλώνουν μέσα στη θάλασσα.
Το «Νησί της Κέρκυρας» ξεκίνησε από το Wismar της Αν. Γερμανίας δίχως φορτίο, για να διασχίσει τον ωκεανό και να φορτώσει στάρι από το Μόντρεαλ.
Ήταν Δεκέμβριος του 1963, μα σε κανένα ναυτικό δεν αρέσει να διασχίζει τον Βόρειο Ατλαντικό τέτοια εποχή, ιδιαίτερα με ένα άδειο αμπάρι! Στον κόλπο Σεντ Λόρενς, μεταξύ των νησιών Magdalen και Anticosti, μια επαρχία του Κεμπέκ, οι 27 Έλληνες ναυτικοί και το Κέρκυρα έπεσα πάνω σε μια απίστευτα ζόρικη θύελλα. Η κατάσταση ήταν εξαιρετικά κρίσιμη, το πλοίο σερνόταν με αργό βήμα πάνω στα τεράστια κύματα, δίχως βάρος η προπέλα τις περισσότερες στιγμές έφερνε σβούρες έξω από τη θάλασσα! Ο καπετάνιος Πέτρος Πασχάλης ζύγισε τα πράματα. Ήταν απαραίτητο να αναπτύξει ταχύτητα, για να ξεφύγει από την άγρια καταιγίδα και επειγόντως να βρει ένα καταφύγιο, έτσι ζήτησε να βάλει στο πλοίο έρμα, έπρεπε να περάσουν 3.000 τόνοι από θαλασσινό νερό. Ο πρώτος μηχανικός διαφώνησε. Φοβήθηκε το πέρασμα του θαλασσινού νερού στα αμπάρια, από τους σωλήνες των αντλιών, που χρησιμοποιούνται ενιαία σε όλο το πλοίο και βέβαια λειτουργούν τον ατμολέβητα.
Επίσης κρίσιμο ζήτημα ήταν και η υγρασία, που θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο την μεταφορά του σιταριού, αφού το παραμικρό υγρό περιβάλλον επηρεάζει αρνητικά τέτοια φορτία. Παρά τα επιχειρήματα του μηχανικού, ο καπετάνιος δεν είχε άλλη λύση, διέταξε για το έρμα κι έτσι συνέβη το αναπόφευκτο. Είχαν ήδη περάσει 1.500 τόνοι νερού, όταν οι σωλήνες πάγωσαν, με άμεσο αποτέλεσμα τη σοβαρότατη βλάβη του λέβητα. Από εκείνη τη στιγμή το πλοίο έμεινε ακυβέρνητο και άρχισε να παρασύρεται προς την έξοδο του κόλπου του Αγίου Λαυρεντίου.
Παρ' όλα αυτά, το πλήρωμα έπεσε πάνω στη μηχανή και κατάφερε προς στιγμή να μπαλώσει τη ζημιά και για λίγη ώρα μπήκε ξανά σε λειτουργία.
Στο μηχανοστάσιο δόθηκε μια μάταιη μάχη, τρεις φορές κατάφεραν να το βάλουν μπροστά, μέχρι που η μηχανή δεν έδινε κανένα σημείο ζωής.
Το Κέρκυρα παρασυρόταν, χωρίς κανένα μέσο πρόωσης, δίχως θέρμανση, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, ταξίδευε στο άγνωστο, μέσα στη χειρότερη καταιγίδα κάπου στα παγωμένα ανοικτά των Νήσων Magdalen.
Από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε μια απίστευτη περιπέτεια, που όμως δεν έγινε τραγωδία χάρις στη συνεργασία των 27 Ελλήνων ναυτικών και των κατοίκων του κοντινού νησιού, που η προσφορά και η αυτοθυσία τους έσωσε όλο το πλήρωμα.
Τον κεντρικότερο ρόλο στην ιστορία του ναυαγίου έχει ο Κύπριος ασυρματιστής της Κέρκυρας Φρίξος Σεκκίδης, μέσα στον πανικό καταφέρνει να επικοινωνήσει με τον σταθμό ξηράς και να περάσει το αγωνιώδες μήνυμα για τη σωτηρία του πληρώματος. Λίγο νωρίτερα έχει επικοινωνήσει με δυο παραπλέοντα βαπόρια, ένα ρωσικό και ένα εγγλέζικο, ζητώντας βοήθεια, όμως η απάντηση που πήρε ήταν αποκαρδιωτική: «παλέψτε όπως μπορείτε κι εμείς βρισκόμαστε στην καρδιά της θύελλας και είμαστε σε εξίσου δύσκολη θέση».
Ο ασυρματιστής έκανε το φόβο του στην άκρη και δούλεψε μεθοδικά, ευτυχώς είχε φορτισμένες τις μπαταρίες του ασυρμάτου και άντεχαν τουλάχιστον για 6 ώρες.
Πρώτα υπολόγισε τη θέση του πλοίου, που ήταν περίπου στα 10 ναυτικά μίλια από την Rocher aux Oiseaux. Αμέσως μετά φρόντισε να στείλει μήνυμα στη στεριά.

«Σήμα κινδύνου - Οι μηχανές μας σταμάτησαν- Το πλοίο παρασύρεται προς το νησί Magdalen - Κόλπος του Αγίου Λαυρεντίου- Ζητάμε άμεση στήριξη. Υπογραφή: Πασχάλης.
Αυτό το σήμα έφυγε με σήματα μορς από το Κέρκυρα και έφτασε στα χέρια του Chester Turnbull του νεαρού ασυρματιστή που είχε βάρδια στον «Marconi» και βρίσκεται στον ψηλότερο λόφο της περιοχής, στο Cap-aux-Meules.
Στην ξηρά τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλύτερα, λυσσομανούσαν άνεμοι εντάσεως 90 mph (145 χλμ/ώρα) και οι περίπου 200 οικογένειες ψαράδων, που ζουν στο νησί, ήταν σχεδόν αποκλεισμένοι στα σπίτια τους. Ο Chester προσπάθησε να απαντήσει στο πλοίο όταν συνειδητοποίησε ότι οι ο άνεμος είχε γκρεμίσει και τις τρεις κεραίες εκπομπής του σταθμού! Με μια γρήγορη αυτοσχέδια κατασκευή κατάφερε να αποκαταστήσει την επικοινωνία και ξεκίνησε ένας μαραθώνιος για τη σωτηρία των 27 Ελλήνων ναυτικών.

Οι δυο φίλοι, ο Chester Turnbull και ο Φρίξος Σεκκίδης

Ο Chester Turnbull αποφάσισε να καλέσει τους κατοίκους, που ζουν στη βόρεια ακτή των νησιών, το Pointe-aux-Loups και στο L'Etang-du-Nord, να τους προτείνει να ανάψουν όλα τα φώτα έξω από τα σπίτια τους.
Παρά τη συνεχιζόμενη χιονοθύελλα, υπήρχε η ελπίδα ότι το πλήρωμα της Κέρκυρας θα μπορούσε να δει τα φώτα κι έτσι να πιάσει έτσι ένα μοναδικό μήνυμα ελπίδας.
Τα τηλέφωνα άναψαν και πολύ σύντομα δεκάδες μικρές λάμπες των 60 και των 100 watt άναψαν κατά τη διάρκεια της νύχτας της 19 με 20 Δεκεμβρίου 1963, κατά μήκος της βόρειας ακτής των Νήσων Magdalen, όλα τα φώτα ήταν αφιερωμένα στην Κέρκυρα!
Πάνω στο πλοίο η κατάσταση ήταν τραγική, ένα βήμα πριν το χάος, όταν το νεώτερο μέλος του πληρώματος, ένα 16χρονο κρητικάκι, ανέβηκε σαν αίλουρος πάνω στο πιο ψηλό κατάρτι και είδε τα αναμμένα φωτάκια από το νησί Magdalen!
Είναι τα συναισθήματα που κάνουν κύκλους, από το απόλυτο μαύρο στο λευκό μιας πιθανής σωτηρίας! Το πλοίο ήταν πολύ κοντά στην ακτή και κινδύνευε να τσακιστεί πάνω στο ακρωτήριο και τους γκρεμούς. Οι ναυτικοί μουσκεμένοι και παγωμένοι άναβαν μικρές φωτιές μέσα σε πιάτα και ξεκίνησαν μια καινούρια προσπάθεια, θα κατεύθυναν το πλοίο προς την ακτή και την κατάλληλη στιγμή θα άφηναν την άγκυρα, σε μια προσπάθεια να καταφέρουν να σταθούν όρθιοι πάνω στην ακτή. Πράγματι η προσπάθεια έδειχνε να πηγαίνει καλά, όμως η καδένα της πρώτης άγκυρας δεν άντεξε, έσπασε και το πλοίο τραβούσε γραμμή για τα βράχια. Απότομα άφησαν και τη δεύτερη άγκυρα και αυτή τη φορά το κόλπο έπιασε!
Το πλοίο σκάρωσε πάνω σε έναν ύφαλο και έγειρε, πήρε κλίση περίπου 15 μοίρες πάνω σε έναν ύφαλο, ενώ η άγκυρα το συγκρατούσε από την χειρότερη εξέλιξη.
Τα βάσανα των 27 ναυτικών της Κέρκυρας δεν είχαν τελειώσει, τώρα ξεκινούσε ένας αγώνας δρόμου, να καταφέρουν να βγουν ζωντανοί πάνω στην στεριά.
Η θύελλα δεν έλεγε να κοπάσει, τα κύματα ξεπερνούσαν τα 5 μέτρα και οι ριπές του ανέμου έχτιζαν με χιόνι ταλαίπωρα κορμιά και πονεμένα σίδερα. Η θερμοκρασία της θάλασσας άγγιζε τους 27 βαθμούς κάτω από το μηδέν! Ο Κύπριος ασυρματιστής ενημέρωσε τους υπόλοιπους ναυτικούς, «3-4 λεπτά θα έμενε ζωντανός εκείνος που θα έπαιρνε το ρίσκο και θα έπεφτε στο παγωμένο νερό».
Πάνω στο κατάστρωμα το πρώτο συναίσθημα ήταν ο πανικός, έτσι 8 από τα μέλη του πληρώματος αποφάσισαν μόνοι τους, πήραν μια τρελή πρωτοβουλία και ξεκίνησαν να κατεβάζουν την βάρκα που ήταν στη δεξιά πλευρά.
Ο καπετάνιος προσπάθησε να τους συγκρατήσει, ενώ εκείνοι φώναζαν και δεν άκουγαν κανέναν παρά μόνο το παραμιλητό από τον ανείπωτο φόβο τους.
Η σωσίβια λέμβος γλύστρισε από τα χέρια τους, έπεσε στο κατάστρωμα και ράγισε. Την μπάλωσαν όπως-όπως και στα βιαστικά την έριξαν στην παγωμένη θάλασσα. Ευτυχώς η καθυστέρηση που γεννούσε το σκοτάδι δεν τους άφησε να κάνουν αυτή την αποκοτιά! Στην ξηρά είχαν αρχίσει να μαζεύονται οι ανήσυχοι κάτοικοι του νησιού και έψαχναν τρόπους για να προσεγγίσουν τη ναυαγισμένη Κέρκυρα και να βγάλουν τους ναυτικούς. Μέσα στο σκοτάδι και την άγρια καταιγίδα δεν φαινόταν απολύτως καμμιά λύση, πάνω στο πλοίο περίμεναν να ξημερώσει όταν ο ψύχραιμος ασυρματιστής Φρίξος Σεκκίδης είχε μια ιδέα που αποδείχθηκε η σωτήρια λύση!
Το πλοίο αυτό ήταν τύπου Λίμπερτυ και όπως θυμόταν ο κ. Σεκκίδης, ήταν κατασκευασμένο για πολεμικές ανάγκες, θα έπρεπε λοιπόν σε κάποια αποθήκη να υπάρχει μια ξεχασμένη παλιά βάση εκτόξευσης φωτοβολίδων μαζί με έναν πύραυλο, εφοδιασμένη με ένα συρματόσχοινο. Πρόκειται για τις γνωστές ρουκέτες που χρησιμοποιήθηκαν για να συνδέσουν δυο πλοία μεταξύ τους, η ξηρά είχε απόσταση περίπου 700 μέτρα και αυτή η ρουκέτα είχε ακτίνα δράσης δυο μίλια, ενώ πάνω της είχε δεμένη μια μεσινέζα και στην άκρη της θα έδεναν έναν κάβο του πλοίου.
Το σκοτάδι και η καταιγίδα δεν άφηναν τα μάτια να σημαδέψουν με ακρίβεια, κανένας δεν ήξερε πως λειτουργούσε, ωστόσο η ρουκέτα, που ξεκίνησε βιαστική μάλλον στα τυφλά από την Κέρκυρα, βρήκε τον στόχο της! Προσγειώθηκε πετυχημένα κάπου στην ξηρά.
Τώρα το παιγνίδι ήταν στα χέρια των νησιωτών, εκείνοι δεν άφησαν να χαθεί ούτε στιγμή, είδαν την διάσωση των ναυτικών ως αληθινή υποχρέωση.
Με προσεκτικές κινήσεις τράβηξαν τη μεσινέζα και έφεραν στη στεριά τον κάβο και αφού τον έδεσαν σε ένα όχημα χιονιού τον έσυραν έξω και τον έδεσαν. Είχαν καταφέρει να ανοίξουν το δρόμο προς το πλοίο.
Το σκοτάδι, το πέταγμα της ρουκέτας, αλλά και οι συντονισμένες δράσεις των δυο ασυρματιστών, έσωσαν τους 8 Έλληνες ναυτικούς που τελικά δεν μπήκαν στην σπασμένη σωσίβια λέμβο και παρέμειναν στην Κέρκυρα.
Προς τα χαράματα 3 τολμηροί ντόπιοι ψαράδες έπιασαν τον δεμένο κάβο και με ένα βαρκάκι ψαρέματος, ένα dory όπως λένε τα καϊκια τους σε αυτά τα μέρη, προσέγγισαν την Κέρκυρα και ανέβηκαν πάνω στο κατάστρωμα από μια παγωμένη ανεμόσκαλα.
Από την ίδια σκάλα κατέβηκαν με μεγάλη προσοχή και σε 5 δόσεις οι 27 ναυτικοί, βγήκαν όλοι ζωντανοί, λίγο πριν πατήσουν στη ξηρά έπρεπε να πέσουν στην παγωμένη θάλασσα, να κολυμπήσουν περίπου για 10 μέτρα, για να πιαστούν από τα απλωμένα χέρια των σωτήρων τους, των Καναδών που τους περίμεναν.
Οι Έλληνες γνώρισαν την πιο ζεστή φιλοξενία σε έναν από τους πιο παγωμένους τόπους του κόσμου!
Λίγες ημέρες μετά και ο πλοιοκτήτης Θρασύβουλος Βογιατζίδης ναύλωσε αεροπλάνο και μετέφερε τους 27 ναυτικούς στο Λονδίνο. Η καλύτερη ψυχοθεραπεία από ένα ναύαγιο αποδείχθηκε το επόμενο μπάρκο, που έγινε σχεδόν αμέσως με ένα πλοίο της ίδιας εταιρίας, μάλιστα ο καπετάνιος Π. Πασχάλης, ζήτησε ακριβώς την ίδια ομάδα για πλήρωμα!
Το 1966 μια εταιρεία από το Κεμπέκ ανέλαβε να βγάλει από την παραλία και να μεταφέρει ότι είχε απομείνει από το σκελετό της Κέρκυρας, να τον στείλει για παλιοσίδερα.
Η εκτέλεση της σύμβασης δεν ήταν μια εύκολη υπόθεση. Το ναυάγιο είχε χτιστεί μέσα στην άμμο, έτσι έσκαψαν ένα τεράστιο κανάλι γύρω από το νεκρό πλοίο και στη συνέχεια έσκαψαν ένα ακόμη κανάλι λοξά, προς τον αμμόλοφο. Η ιδέα ήταν να μαζέψουν όλα τα ερείπια της Κέρκυρας με δύο δυνατές μπουλντόζες.

Όμως το κουφάρι της Κέρκυρας αρνήθηκε να φύγει!
Σήμερα πολλά από τα απομεινάρια του πλοίου εξακολουθούν να βρίσκονται στο αμμόλοφο και η περιοχή που έχει γίνει τουριστική ζώνη, ονομάζεται «Η παραλία της Κέρκυρας».
44 χρόνια αργότερα
Ήταν ο Σεπτέμβριος του 2007. Ο Φρίξος Σεκκίδης έπεισε τη σύζυγο του, επιτέλους θα πραγματοποιούσαν ένα όνειρο, το μακρινό ταξίδι μέχρι τα νησιά Magdalen.
Από την πρώτη στιγμή, ακόμη και μέσα στο αεροπλάνο, αναζητούσε τους ανθρώπους που έσωσαν το πλήρωμα της «Κέρκυρας» εκείνη τη θλιβερή αλλά και τόσο τυχερή ημέρα, την 20η Δεκεμβρίου 1963.
Μπορεί να πέρασαν πολλά χρόνια, όμως η μνήμη όχι μόνο δεν έσβησε, αντίθετα, κρατά όλες τις στιγμές σφιχτά στην αγκαλιά της! Πρώτη σκέψη του να πει ένα τουλάχιστον ευχαριστώ, να αγκαλιάσει εκείνους τους ανθρώπους που αψήφισαν κάθε φόβο και τους έσωσαν, ενώ δεν μπορούσαν να αλλάξουν ούτε μια λέξη! Οι κάτοικοι του νησιού μιλούσαν Γαλλικά, ενώ το πλήρωμα Ελληνικά και Εγγλέζικα.

Ο Φρίξος Σεκκίδης στο ναυάγιο της Κέρκυρας

Ο Φρίξος δεν το κρύβει, το 1963 ξαναγεννήθηκε και στις αρχές του φθινοπώρου 2007 ανακάλυψε μια μοναδική χώρα, που τρύπωσε στην καρδιά του και την ερωτεύτηκε για πάντα.
Συνάντησε αρκετούς από διασώστες του, έγινε φίλος με πολλούς από αυτούς και από τότε μέχρι σήμερα κάθε κάθε Σεπτέμβρη δίνει ραντεβού στο νησί Magdalen.
Μεταξύ των ανθρώπων που τότε διακινδύνευσαν τη ζωή τους συνάντησε τους: Fernand Lapierre, Guy Aucoin, Michel Boudreau και Alphonse Renaud.
Ξεχωρίζει η αδελφική φιλία με τον Μαρκόνι της στεριάς, τον Chester Turnbull. Πόσο κρίμα, μα τα ταξίδια του κύπριου ασυρματιστή θα είναι φτωχότερα πια, αφού μόλις πριν από λίγους μήνες ο Chester έφυγε από τη ζωή.
Αποτέλεσμα της επιστροφής στο μικρό νησί δεν ήταν μόνο οι φιλίες και το ευχαριστώ με έναν μοναδικό ελληνικό τρόπο. Σήμερα η ιστορία της Κέρκυρας είναι γνωστή και διδάσκεται κε κάθε ευκαιρία στα σχολεία της περιοχής, δημιουργήθηκε ακόμη και μια ταινία τεκμηρίωσης, ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο «Le naufrage oublie, corfu island».
Η ταινία σκηνοθετήθηκε από τους Georges Gaudet και Luc Fontaine και επέτρεψε στον ντόπιο πληθυσμό να μην ξεχνά τέτοια γεγονότα, ούτε και τους αληθινούς πρωταγωνιστές που χωρίς αυτούς, όλα θα είχαν περάσει στη λήθη. Η πρώτη προβολή του ντοκιμαντέρ πραγματοποιήθηκε στις 20 Μαρτίου 2016.
Μα το σημαντικότερο είναι το βιβλίο τιμής και μνήμης, που έγραψε ο Φρίξος Σεκκίδης και περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια όλες τις δραματικές στιγμές από τη διάσωση του ναυαγίου της Κέρκυρας. Από τις κυπριακές εκδόσεις Εν Τύποις, κυκλοφόρησε το 2012 στην αγγλική γλώσσα το βιβλίο The Demise of SS Corfu Island.

Το πλοίο Κέρκυρα

Χτισμένο στον Καναδά το Νοέμβριο του 1943 στο Βόρειο Βανκούβερ, είναι ένα από τα πλοία που δοξάστηκαν και δόξασαν την Ελλάδα, τα γνωστά «Liberty».
Είναι από τα πρώτα πλοία που κατασκευάστηκαν από συγκολλημένα μεταλλικά ελάσματα συναρμολογημένα όπως τα σημερινά αυτοκίνητα. Η κατασκευή αυτών των πλοίων ξεκίνησε το 1942, όταν τα πρώτα γερμανικά υποβρύχια είχα καταστρέψει το μεγαλύτερο τμήμα από τον εμπορικό στόλο των συμμάχων στον Ατλαντικό.
Ο μέσος χρόνος κατασκευής ήταν 30 ημέρες, ενώ μερικά από αυτά τα πλοία χτίστηκαν μέσα σε 21 ημέρες. Για λόγους πολεμικής προπαγάνδας γράφτηκε ότι τα λίμπερτυ χρειάζονται μόλις μια βδομάδα για να πέσουν στη θάλασσα!
Ήταν σχεδόν όλα ίδια, είχαν μήκος 134,5 m και πλάτος 17,5 m. Ενώ η κεντρική καμπίνα βρισκόταν ακριβώς πάνω από το μηχανοστάσιο.
Τα καινούρια λίμπερτυ μπορούσαν να τρέξουν με μέση ταχύτητα των 9 κόμβων (11 μίλια την ώρα - 17,7 χλμ/ώρα). Χωρίς φορτίο ήταν 4313 τόνους και μπορούσαν να μεταφέρουν ένα φορτίο 10.000 τόνων, κυρίως απαραίτητο στρατιωτικό εξοπλισμό στους μαχητές στην Ευρώπη.
Μεγάλες νηοπομπές από τέτοια καράβια διέσχιζαν τον Ατλαντικό γεμάτα πυρομαχικά, άρματα μάχης και πυροβόλα όπλα, μετέφεραν τμήματα και ανταλλακτικά αεροσκαφών και ένα σωρό άλλες ανάγκες των συμμαχικών δυνάμεων στα μέτωπα του παγκοσμίου πολέμου. Ήταν μια εύκολη λεία για τα γερμανικά υποβρύχια για αυτό το λόγο ακόμη και μια φορά αν περνούσαν τον Ατλαντικό ήταν επιτυχία!
Με το πρόσχημα ότι ήταν οπλισμένα, αφού έφερναν δύο μικρά πυροβόλα, οι Γερμανοί τα χτυπούσαν αλύπητα, αδιαφορούσαν για τη Σύμβαση της Γενεύης, που είχαν υπογραψεί και τα δύο μέρη το 1929. Περισσότερα από 2700 τέτοια πλοία χτίστηκαν στις ΗΠΑ και περίπου 300 στον Καναδά. Οι απώλειες σε ζωές και πολεμικό υλικό, ιδιαίτερα το 1942, ήταν καταστροφικές.
Η καναδική κυβέρνηση αναγνώρισε τη θυσία αυτών των ανθρώπων μόλις στις αρχές του 21ου αιώνα. Χτισμένη το 1943, η Κέρκυρα τα είχε καταφέρει, επέζησε από τη σφαγή του 2ου Παγκοσμίου πολέμου, όμως τότε δεν είχε αυτό το όνομα. Το πρώτο όνομα του ήταν Forth Saleesh.
Το Forth Saleesh πωλήθηκε το 1946 στην Γραμμή Μόντρεαλ και μετονομάστηκε σε ARGOMONT. Το 1949 πωλήθηκε και από τότε βαφτίστηκε island Corfu.

Το πλοίο ταξίδευε με σημαία Παναμά όταν εξαγοράστηκε περίπου 55.000 δολλάρια από τον Έλληνα πλοιοκτήτη Θρασύβουλο Βογιατζίδη. Μετά το ναυάγιο, οι ασφαλιστικές συμβουλεύτηκαν την μοναδική έκθεση που υπήρχε, του ασυρματιστή Φρίξου Σεκκίδη! Το πλοίο θεωρήθηκε total lost και στον ιδιοκτήτη δόθηκαν περίπου 212.000 λίρες, λίγο πάνω από 400.000 δολλάρια σε σημερινή αξία.

Ακόμη δύο, μάλλον απίστευτες, πληροφορίες!
Ακριβώς την ίδια ημέρα με την Κέρκυρα, 20.12.1963, μόλις 500 μίλια μακριά, ναυάγησε και το Γαλλικό μότορσιπ Ντούαλα. Με ανέμους που είχαν τη δύναμη τυφώνα, ενώ η θαλασσοταραχή καταγράφεται επίσημα ως «πρωτοφανή»!
Ήταν λίγα λεπτά πριν τα μεσάνυχτα, όταν το Ντουάλα εξέπεμψε το τελευταίο σήμα κινδύνου, βρισκόταν περίπου 30 μίλια νότια του νησιού της Ramea, στα ανοικτά της νότιας ακτής του Newfoundland. Την επόμενη ημέρα οι επτά από τους 23 ναυτικούς, που είχαν εγκαταλείψει το πλοίο, βρέθηκαν παγωμένοι και νεκροί μέσα στη σωσίβια λέμβο, ακόμη κρατούσαν στα χέρια τους σφιχτά τα κουπιά και προσπαθούσαν, πάλευαν για να πατήσουν στέρεο έδαφος!
Αλλά και στις 8 Δεκέμβρη 1969, ένα αεροπλάνο της Ολυμπιακής αεροπορίας είχε ξεκινήσει από τα Χανιά με προορισμό την Αθήνα, όταν βρέθηκε στο μάτι μιας απίστευτης κακοκαιρίας και δεν άντεξε, έπεσε σε ένα λόφο κοντά στην Κερατέα, σκοτώθηκαν και οι 90 επιβαίνοντες.
Τα αεροσκάφος με το νηολόγιο SX-DAE ήταν ένα Μc Donnel Douglas DC-6B και είχε το όνομα ISLAND OF KERKYRA!