ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ

 ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ

Με την μετωπική σύγκρουση του αντιπροέδρου της ΝΔ Κ. Χατζηδάκη με τον υπουργό Οικονομικών Ευ. Τσακαλώτο, κορυφώθηκε η συζήτηση των προαπαιτούμενων μέτρων στην Βουλή. Ο κ. Χατζηδάκης χαρακτήρισε ανεπαρκείς τις διαβεβαιώσεις του κ. Τσακαλώτου ότι όσο ο ίδιος είναι υπουργός δεν θα υπάρξουν αποκρατικοποιήσεις μέσω του υπερταμείου, με τον υπουργό Οικονομικών να τον προακαλεί να ξεκαθαρίσει τη θέση της ΝΔ σχετικά με την ενέργεια και το νερό. Ο Ευ. Τσακαλώτος μιλά για αναδιάρθρωση των ΔΕΚΟ που εντάσσονται στο υπερταμείο, την αξιοποίησή τους και απομείωση του δημόσιου χρέους, συντονισμό των ΔΕΚΟ  με την αναπτυξιακή στρατηγική της κυβέρνησης. Ο δε πρωθυπουργός Α. Τσίπρας εξαπολύει σφοδρή επίθεση               στη ΝΔ και στον Κυριάκο Μητσοτάκη από το βήμα της Βουλής στην προ ημερησίας συζήτηση για την Παιδεία κατηγορώντας τον ότι «θέλει να ξεπουλήσει τον δημόσιο πλούτο»

Και φτάνουμε στο παράδοξο όλα αυτά τα κόμματα, -Ν. Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ κλπ.- που ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο και κάποια  και τα  προηγούμενα να αντιπολιτεύονται τους εαυτούς τους με ένα υπερχειλισμό λόγων, με ψευδείς αναπαραστάσεις των πεπραγμένων τους θέλοντας να γεννήσουν μια διάθεση αναπτέρωσης στο ακροατήριό τους που δεν πηγάζει από την ίδια την πραγματικότητα. Η προσπάθειά τους να υπάρξουν ως αντιπολίτευση  επιβάλλει σειρά σπασμωδικών, αποσπασματικών και πλαστών αντισταθμιστικών ενεργειών που να μην αποκαλύπτει την ταύτισή τους με την ασκούμενη πολιτική. Την ίδια στιγμή  η αποκαλούμενη αριστερή  κυβέρνηση του Α. Τσίπρα υλοποιεί τις πολιτικές που δρομολογήθηκαν εδώ και έξι χρόνια και τις κατήγγειλε ως αντιπολίτευση για τον ακραίο φιλελευθερισμό και  αναλγησία τους.

Και το ακόμα πιο παράδοξο είναι ότι ασκείται κριτική στην κυβέρνηση που σκοπίμως θεωρείται έως και  κομμουνιστική και η πολιτική της αριστερή, κι αν αυτή χαρακτηρίζεται τόσο ολέθρια χρεώνεται στην αριστερή ιδεολογία και το ήθος των προσώπων που καλούνται να την υλοποιήσουν, ενδεικτικό και αντιπροσωπευτικό του ήθους του κομμουνιστή και γενικά του αριστερού, έννοιες που στο σύγχρονο πολιτικό λεξιλόγιο ταυτίζονται.

Κι αν όλα αυτά μοιάζουν έως και γελοία είναι όμως άκρως επικίνδυνα, γιατί ακριβώς το κυρίαρχο πολιτικό λεξιλόγιο είναι χαρακτηριστικό της μεταβολής ή και αναστροφής τρεχουσών σημασιών των εννοιών. Ο σύγχρονος πολιτικός λόγος, με τη συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ, συμπεριλαμβάνει, ταυτίζοντας τες, τις έννοιες αριστερού και κομμουνιστή νοηματοδοτώντας τες όμως διαφορετικά από το παρελθόν και χάνοντας το ιστορικό τους νόημα, για να τις ευτελίσει.

Ξεχείλισε ο πολιτικός λόγος σε όλες τις παρατάξεις από όρους κοινωνικής δικαιοσύνης και αλληλεγγύης που συμπλέκονται με όρους όπως ανάπτυξη και   ανταγωνιστικότητα, παραγωγικότητα και  ανταποδοτικότητα. Κι είναι ακριβώς αυτές οι έννοιες που νοηματοδοτούν την αντίληψη για την προσδιορισιμότητα τόσο της παραγωγής όσο και των εργασιακών σχέσεων κι επομένως οριοθετούν τον τρόπο που θα πρέπει να γίνεται η κατανομή των πόρων στην κοινωνία. Είναι αυτές οι έννοιες –ανάπτυξη, ανταγωνιστικότητα, ανταποδοτικότητα- που ακριβώς καθορίζουν την υπάρχουσα κατάσταση, για το πώς πρέπει να οργανώνεται η παραγωγική διαδικασία, κι επομένως τα όρια της κοινωνικής αλληλεγγύης. 

Είναι η έννοια της ανάπτυξης, αποδεκτή στην πλειοψηφία της κοινωνίας,  που σχεδόν καθαγιάζει κάθε πολιτική δράση ανεξαρτήτως αν αυτή δεν αφορά κοινωνικές ανάγκες, αλλά προσδιορίζεται από τα κοινωνικά χαρακτηριστικά του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και σχετίζεται με τη ζήτηση και το ύψος του ποσοστού κέρδους. Γι’ αυτό και  ο Ευ. Τσακαλώτος υποστηρίζει πως το υπερταμείο θα φέρει ανάπτυξη, και  ο πρόεδρος του ΔΣ του ΤΑΙΠΕΔ Στέργιος Πιτσιόρλας επιμένει ότι στη λογική του υπερταμείου «υπάρχει ο δρόμος ….της ανάπτυξης (των περιουσιακών στοιχείων των ΔΕΚΟ) και της αξιοποίησής τους με πιο ευέλικτους όρους».

Κανένα από τα κόμματα της αστικής μας δημοκρατίας δεν ομολογεί ξεκάθαρα  ότι υποστηρίζει  ιδιωτικοποίηση της ενέργειας και ιδιαίτερα του νερού. ¨Όλα όμως περιλαμβάνουν στο λεξιλόγιό τους τον όρο ανταποδοτικότητα που αναφέρεται στις αρχές εκείνες που διέπουν τη θεμελίωση ατομικών απαιτήσεων για οποιουδήποτε είδους παροχή ή εξασφάλιση. Η διείσδυση λοιπόν αυτής της έννοιας γενικά  στο πολιτικό  λεξιλόγιο δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά πως η οργάνωση της κοινωνικής αλληλεγγύης και της ατομικής εξασφάλισης των στοιχειωδών αναγκών όταν δίνεται η υπόσχεση  πως θα διατηρηθεί  οργανωμένη σε ανταποδοτική βάση ανατρέπει τελείως την όποια θεμελίωση του κοινωνικού κράτους, καταργεί τις όποιες κοινωνικές παροχές, αφού γι’ αυτές θα απαιτείται αντάλλαγμα από το κοινωνικό σύνολο, με το σκεπτικό πως εισπράττεις ό,τι και κατά το ό,τι συμβάλλεις. Γι’ αυτό και θεωρείται αυτονόητη  η εξασφάλιση του κέρδους του ιδιώτη που θα παρέχει το νερό ή το ρεύμα.

Οι λέξεις λοιπόν αυτές παραπέμπουν, έστω και σιωπηρά, σε απαρέγκλιτες πολιτικές παραδοχές, σύμφωνα με τις οποίες ακόμα και η επιβίωση του ατόμου είναι ευθύνη του ίδιου, ενώ η κοινωνία, οργανωμένη με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, περιορίζει την ευθύνη της στην άσκηση της φιλανθρωπίας.

¨Ολοι, και σιωπηλά η αυτοσυστηνόμενη ως αριστερή κυβέρνηση (γιατί η ίδια κραυγάζει με ένα αριστερό λεξιλόγιο) αποδέχονται ότι εργασία και επιβίωση συνάπτονται μεταξύ τους στο πλαίσιο του συστήματος  των αναγκαίων ορθολογικών επιλογών του ατόμου που δρα για να αποκτήσει όσα χρειάζεται και επιθυμεί.  Κανένας λοιπόν δεν δικαιούται να επιβιώσει, παρά μόνο ως αμοιβή της ατομικής συμβολής του στην παραγωγή. Η επιβίωση του κάθε ατόμου εξαρτάται από τη δυνατότητά του να προάγει τα συμφέροντά του «εργαζόμενος» με τους όρους που προσδιορίζονται από  την ελεύθερη αγορά.

Κι έτσι το αξίωμα της ανταποδοτικότητας γίνεται απολύτως συμβατό με το κόψιμο των συντάξεων σύμφωνα με τη λογική του πρωθυπουργού που θριαμβευτικά σχεδόν δήλωνε στη συζήτηση για το ασφαλιστικό ότι εξασφάλισε τη βασική σύνταξη των 384 ευρώ και το ανταποδοτικό μέρος που στηρίζεται από καταβληθείσες εισφορές, ενώ βουλευτής Ε. Αυλωνίτου θεωρούσε άδικο το ΕΚΑΣ που εξισώνει έναν συνταξιούχο μ’ εκείνον που «έχει ανταποδοτικά οφέλη για 30 χρόνια» 

Οι καθαροί και οι ρυπαροί της Ευρώπης

 Οι καθαροί και οι ρυπαροί της Ευρώπης

Είναι κοινό μυστικό ότι ο μεγαλύτερος περιβαλλοντικός κίνδυνος για την υγεία των κατοίκων των αναπτυγμένων χωρών είναι η ατμοσφαιρική ρύπανση. Κι αυτό επειδή οι ατμοσφαιρικοί ρύποι δεν περιορίζονται από σύνορα. Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Περιβάλλοντος (European Environment Agency - EAA), η ατμοσφαιρική ρύπανση ευθύνεται για 400.000 πρόωρους θανάτους ετησίως στην Ευρώπη, συμβάλλοντας καθοριστικά τόσο στην εμφάνιση και επιδείνωση σοβαρών ασθενειών (καρδιακές παθήσεις, πνευμονικές παθήσεις, καρκίνος κλπ) όσο και στην μόλυνση των υδάτων, του εδάφους, της χλωρίδας και της πανίδας.

Σε μια προσπάθεια να ελεγχθεί αυτό το πρόβλημα, η Ε.Ε. έχει εκδώσει οδηγία που ορίζει τα Εθνικά Ανώτατα Όρια Εκπομπών Αερίων Ρύπων (National Emission Ceilings Directive - NECD), η οποία από το 2010 υποχρεώνει όλα τα κράτη-μέλη να παίρνουν τα κατά την κρίση τους κατάλληλα μέτρα ώστε οι αέριοι ρύποι που εκπέμπουν να μην υπερβαίνουν τα ανώτατα όρια. Πρόσφατα, η ΕΑΑ έδωσε στην δημοσιότητα στοιχεία της περιόδου 2010-2014 σχετικά με την εφαρμογή τής NECD σε όλες τις χώρες τής Ε.Ε.. Σας προκαλώ, πριν δείτε τον παρακάτω πίνακα, να προσπαθήσετε να μαντέψετε ποια χώρα ρυπαίνει περισσότερο, αρνούμενη επιδεικτικά να συμμορφωθεί προς την NECD.

Παρένθεση: Ο πίνακας δείχνει την ετήσια συμμόρφωση (v) ή μη (x) όλων των χωρών ως προς την τήρηση των ανώτατων ορίων εκπομπών τεσσάρων ρύπων: των οξειδίων του αζώτου (NOx), των πτητικών οργανικών ενώσεων πλην μεθανίου (NMVOCs), του διοξειδίου του θείου (SO2) και της αμμωνίας (NH3). Κλείνει η παρένθεση.

Είναι αξιοσημείωτο ότι τα "μπατίρια" της Ευρώπης (Ελλάδα, Βουλγαρία, Πορτογαλία, Λιθουανία, Εσθονία, Λετονία, Σλοβακία κλπ) έσπευσαν να συμμορφωθούν είτε από την πρώτη στιγμή είτε στην πορεία. Φυσικά, το κόστος αυτής της συμμόρφωσης πληρώθηκε αδρά από τους πολίτες αυτών των χωρών, όπως μπορεί να διαπιστώσει ο καθένας μας ρίχνοντας μια ματιά σε έναν λογαριασμό τής ΔΕΗ. Αντίθετα, κάποιοι ευγενείς (δανοί, αυστριακοί, κατωχωρίτες κλπ) μάλλον δεν πολυνοιάζονται ούτε για το περιβάλλον ούτε για τις ευρωοδηγίες. Και πάνω από όλους, οι ευγενέστεροι όλων, οι αυστηροί αφέντες τής Ευρώπης, οι υποδειγματικοί ευρωπαίοι, οι γερμανοί, οι οποίοι αναδεικνύονται σε πρωταθλητές τής ρύπανσης. Όπως φαίνεται στον πίνακα, η Γερμανία είναι η μόνη χώρα που επί πέντε συνεχόμενα χρόνια ξεπερνάει τα ανώτατα όρια τριών από τους τέσσερις παρακολουθούμενους ρύπους!

Τα παραπάνω στοιχεία περί Γερμανίας είναι μάλλον εξοργιστικά. Η αλήθεια είναι ότι οι γερμανοί φορολογούμενοι έχουν βάλει βαθειά το χέρι στην τσέπη για να... προστατεύσουν το περιβάλλον. Μη ξεχνάμε ότι εδώ και δεκαπέντε χρόνια οι γερμανοί πρωτοστατούν στις επενδύσεις για "πράσινη ενέργεια", ξοδεύοντας τεράστια ποσά για εγκατάσταση φωτοβολταϊκών και αιολικών πηγών. Στόχος τους υποτίθεται πως ήταν η μείωση εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, αλλά, τελικά, αντί για μείωση κατέγραψε αύξηση! Παράλληλα, κατέγραψαν αύξηση και τα οξείδια του αζώτου, ας είναι καλά οι πετρελαιοκινητήρες τής Φολκσβάγκεν.

Τότε, λοιπόν, γιατί η Γερμανία κόπτεται υπέρ της "πράσινης ενέργειας" και γιατί δεν πιάνουν τόπο οι "πράσινες επενδύσεις" της; Η απάντηση είναι απλούστατη: επειδή όλη αυτή η "πράσινη πρεμούρα" δεν είχε ως στόχο την προστασία τού περιβάλλοντος αλλά την ανἀπτυξη ενός εξαιρετικά κερδοφόρου κλάδου τής βιομηχανίας της. Τα φωτοβολταϊκά πάνελ, οι ανεμογεννήτριες και τα παρελκόμενά τους (από συσσωρευτές και γεννήτριες μέχρι καλώδια και βίδες) έχουν γίνει αντικείμενο όχι μόνο κολοσσών σαν την Ζήμενς αλλά και εκατοντάδων άλλων μικρότερων μονάδων. Όλες αυτές οι βιομηχανίες πρέπει κάπου να πουλήσουν τα προϊόντα τους, οπότε η γερμανική κυβέρνηση έχει κάθε λόγο να πατρονάρει το πράσινο παραμύθι. Στο μεταξύ, εμείς πληρώνουμε μεν αλλά μπορούμε να καμαρώνουμε ότι ανήκουμε στους καθαρούς της Ευρώπης ενώ οι γερμανοί στους ρυπαρούς...


Το θέμα τής πολιτικής και οικονομικής εκμετάλλευσης των ρύπων σηκώνει πολλή κουβέντα και θα μπορούσαμε να πούμε πολλά, που είναι αδύνατο να στριμωχτούν σε ένα ιστολογικό σημείωμα. Για σήμερα, λέω να κλείσω με μια μικρή ιστοριούλα:

Αν σας ρωτήσουν ποτέ ποια χώρα εγκατέστησε το πρώτο αιολικό πάρκο στην Ευρώπη, απαντήστε με περηφάνια: η Ελλάδα! Και το έκανε πολύ πριν αρχίσει να μιλάει ο Γιωργάκης Παπανδρέου για "πράσινες επενδύσεις". Ήταν το -μακρυνό πια- 1982, επί ημερών Ανδρέα Παπανδρέου, όταν η ΔΕΗ κατασκεύαζε στην Κύθνο αυτό που είπαμε πριν, δηλαδή το πρώτο αιολικό πάρκο της Ευρώπης. Κι από τότε, σιγά-σιγά, οι ραχούλες κι οι κορφούλες αυτού του τόπου γέμισαν ανεμογεννήτριες. Και νιώσαμε πολύ όμορφα όντας πρωτοπόροι.

"Ειδυλλιακό" σεληνιακό τοπίο στα νότια του νομού Ρεθύμνης

Μόνο που δυο πράγματα είναι αναπόφευκτα σε τούτη την πλάση: η φθορά και η εξέλιξη. Παναπεί, όσες ανεμογεννήτριες στήθηκαν την προηγούμενη χιλιετία, έχουν φάει πλέον τα ψωμιά τους και είναι ώρα να αντικατασταθούν. Έλα, όμως, που κοντά στο κόστος των καινούργιων γεννητριών πρέπει να πληρώσουμε και το κόστος ξηλώματος των παλιών! Κι αφού οι παλιές γεννήτριες δεν κατεβαίνουν μόνες τους να πάνε στα σκουπίδια, πρέπει κάποιοι να τις ξηλώσουν, να τις διαλύσουν, να τις κουβαλήσουν... Φυσικά, αυτοί οι κάποιοι δεν θα τα κάνουν όλα τούτα για την ψυχή τής μάνας τους. Χρεώνουν τριάντα χιλιάρικα για την κάθε γεννήτρια. Ελπίζω να μη με ρωτήσετε σε ποιανού τις πλάτες μετακυλίεται αυτό το κόστος.

Και τώρα, το κερασάκι. Στα τριάντα χιλιάρικα που αναφέραμε, δεν περιλαμβάνεται το κόστος ξηλώματος των τσιμεντένιων βάσεων και το κόστος αποκατάστασης του εδάφους. Τα αποτελέσματα φαίνονται στην παραπάνω φωτογραφία.

-------------------------------------------------
Σημείωση: Η ιδέα του παραπάνω κειμένου βασίστηκε σε παλιότερες αναρτήσεις τού ιστολογίου "Λιγνίτης: ο δικός μας μαύρος χρυσός".

    ΜΜΕ και χειραγώγηση

«Ο σκλάβος που δεν συνειδητοποιεί τη σκλαβιά του είναι απλούστατα σκλάβος. Ο σκλάβος που συνειδητοποιεί τη σκλαβιά του και αγωνίζεται ενάντια της είναι επαναστάτης. Ο σκλάβος που καμαρώνει τις ομορφιές της ζωής στη σκλαβιά είναι τσιράκι και κάθαρμα, άξιος περιφρόνησης ».                                                                                                                                            

Β.Ι.Λένιν

Η κυρίαρχη ιδεολογία παράγεται από την κυριαρχία στα μέσα παραγωγής. Στα 1840 στη «Γερμανική Ιδεολογία» οι Μαρξ και Ένγκελς έγραφαν : «Οι ιδέες της κυρίαρχης τάξης είναι σε κάθε εποχή οι κυρίαρχες ιδέες. Με άλλα λόγια η τάξη που είναι κυρίαρχη υλική δύναμη της κοινωνίας είναι ταυτόχρονα η κυρίαρχη πνευματική δύναμη. Η τάξη που έχει στη διάθεση της τα μέσα της υλικής παραγωγής, διαθέτει, συνακόλουθα, τα μέσα της πνευματικής παραγωγής, έτσι ώστε, σε γενικές γραμμές, οι ιδέες αυτών που στερούνται των μέσων της πνευματικής παραγωγής υποτάσσονται σε αυτά. Οι κυρίαρχες ιδέες δεν είναι τίποτα άλλο από την ιδεατή έκφραση των κυρίαρχων υλικών σχέσεων, είναι οι κυρίαρχες υλικές σχέσεις που συλλαμβάνονται ως ιδέες, άρα είναι η έκφραση των σχέσεων που κάνουν μια τάξη κυρίαρχη, επομένως οι ιδέες της κυριαρχία της. Τα άτομα που αποτελούν την κυρίαρχη τάξη … καθορίζουν ως κυρίαρχη τάξη όλη την έκταση και τα όρια μιας ιστορικής εποχής… επομένως, μεταξύ άλλων, κυριαρχούν επίσης ως στοχαστές, ως παραγωγοί ιδεών και ρυθμίζουν την παραγωγή και διανομή των ιδεών της εποχής τους ».

Έθεταν έτσι το ιδεολογικό πλαίσιο που προσδιορίζει το ρόλο των ΜΜΕ, σαν ρόλο ενός κεντρικού ιδεολογικού μηχανισμού στήριξης της κυριαρχίας της αστικής τάξης.

Αυτά που συμβαίνουν το τελευταίο χρονικό διάστημα, με αφορμή τις τηλεοπτικές άδειες, επιβεβαιώνουν ότι τα ΜΜΕ τα κατέχουν αυτοί που κατέχουν το μεγάλο κεφάλαιο. Αξίζει να τονίσουμε, πως τόσο ηπαραοικονομία όσο και η διαπλοκή, είναι καταστάσεις σύμφυτες με τον καπιταλισμό. Γίνεται αντιληπτό, ότι τα ΜΜΕ δεν παράγουν αλλά αναπαράγουν την κυρίαρχη ιδεολογία και από αυτή την άποψη βοηθάνε στην εδραίωση της. Συνεπώς, η διευθέτηση του τρόπου κατοχής των τηλεοπτικών αδειών και η φιλολογία γύρω από αυτήν, όχι μόνο δεν αλλάζουν την πραγματικότητα, αλλά αντίθετα, επιχειρούν να την νομιμοποιήσουν στη συνείδηση του ελληνικού λαού για «πρώτη φορά… από αριστερά».

Στις ταξικές κοινωνίες, η αλήθεια έχει ταξικό πρόσημο. Δεν υπάρχει ούτε αλήθεια, ούτε πληροφόρηση, πάνω από τις τάξεις και τις κοινωνίες. Τα ΜΜΕ, έντυπα ή ηλεκτρονικά θα εκφράσουν την αλήθεια αυτού που τα κατέχει, θα πληροφορούν σύμφωνα με τα συμφέροντα αυτού που τα κατέχει. Και αυτό θα γίνει, είτε αφορά στην κρατική, είτε στην ατομική ιδιοκτησία των μέσων, με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο.

Οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ θα υπηρετούν κατά κανόνα- εκτός από τις εξαιρέσεις του- την παραπάνω συνθήκη. Και αυτό θα γίνεται με όλους τους τρόπους, συνειδητά ή ασυνείδητα. Σε διαφορετική περίπτωση, απλά δε θα έχουν δουλειά. Όσοι ισχυρίζονται το αντίθετο ή δεν αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα ή λένε συνειδητά- με το αζημίωτο, πολλές φορές, ιδίως όταν πρόκειται για μεγαλοδημοσιογράφους  που χαίρονται τις χαρές τις σκλαβιάς- ψέματα.

Επειδή το κόστος του περιεχομένου των όσων εκπορεύονται από τα ΜΜΕ, το πληρώνει ο Ελληνικός λαός και τα παιδιά του, θα πρέπει να μάθουμε να αποκωδικοποιούμε τόσο τα μηνύματα όσο και τις τεχνικές χειραγώγησης των μέσων. Ο Μ.Μπρεχτ στο «Εγκώμιο στη μάθηση » επιμένει :

«…Μην ντρέπεσαι να ρωτήσεις, Σύντροφε !

Μην αφεθείς να πείθεσαι

Μάθε να βλέπεις συ ο ίδιος !

Ό,τι δεν  ξέρεις ο ίδιος

Καθόλου δεν το ξέρεις.

Έλεγξε το λογαριασμό

Εσύ θα τον πληρώσεις…»

Η δύναμη του μηνύματος δεν εξαρτάται απλά από τη δύναμη του μέσου αλλά καθορίζεται από πολλούς παράγοντες και ιδιαίτερα τους κοινωνικούς- οικονομικούς συσχετισμούς δύναμης.

Αυτή η πραγματικότητα δημιουργεί προϋποθέσεις αντίστασης και ανατροπής της οποιασδήποτε προσπάθειας χειραγώγησης. 

Αν και στο παρόν άρθρο δεν θα εστιάσουμε στα μηνύματα αλλά στις τεχνικές χειραγώγησης, εν συντομία αναφέρουμε ότι τρείς ιδεολογικοί άξονες συνθέτουν το πλαίσιο παραγωγής μηνυμάτων των Μ.Μ.Ε :

• Αταξική αντιμετώπιση του κοινωνικού γίγνεσθαι
• Μεταφυσική αντίληψη για την κρίση και δημιουργία ψυχολογίας της κρίσης
• Άρνηση της αντικειμενικής πραγματικότητας

Είναι μηνύματα που επιχειρούν να αποκρύψουν την ταξική διάρθρωση της κοινωνίας, προβάλλουν την μεταφυσική, τον ανορθολογισμό, το περιθωριακό, ως πρότυπο, οδηγούν στην βία, στο πορνό, στην εμπορευματοποίηση, των ανθρωπίνων σχέσεων, ευνοούν την επιστροφή στα ένστικτα και γεννούν το φασισμό, τον ρατσισμό, τον εθνικισμό, την εξοικείωση με τον πόλεμο. Αποκόπτουν τον άνθρωπο από το κοινωνικό, φυσικό, πολιτιστικό περιβάλλον. Πριμοδοτούν τον απομονωτισμό, την ηττοπάθεια, την μοναξιά σαν στάση ζωής,  την παραίτηση, την απαισιοδοξία, κ.λ.π. 

Τεχνικές χειραγώγησης

Διάφορες τεχνικές χειραγώγησης χρησιμοποιούνται, ώστε όλα αυτά τα μηνύματα να επηρεάζουν τον μέσο άνθρωπο. Η τεράστια ανάπτυξη της επιστήμης της ψυχολογίας, των νευροεπιστημών, της ψυχοβιολογίας, χρησιμοποιούνται για αυτόν τον σκοπό.

Προσανατολίζεται ο μέσος άνθρωπος, μέσω ενός καταιγισμού ασήμαντων πληροφοριών, στην σκανδαλοθηρία, στο κουτσομπολιό, στην φτηνή διασκέδαση. Μαθαίνει να ασχολείται με τους άλλους, με γεγονότα, αλλά όχι με ιδέες. Δημιουργούνται τεχνητά προβλήματα και στη συνέχεια στρέφεται η προσοχή του κόσμου σε αυτά, ώστε να αποδεχτεί μέτρα περιορισμού της ελευθερίας του. Κλασσικό παράδειγμα τα επεισόδια των ‘’γνωστών’’ ‘’αγνώστων’’ και η ψήφιση τρομονόμων  που περιορίζουν κοινωνικά και ατομικά δικαιώματα. Τέτοια μέτρα δεν παίρνονται άμεσα και ξαφνικά. Πρώτα προετοιμάζεται η κοινή γνώμη και στη συνέχεια αυτά τα μέτρα εφαρμόζονται σταδιακά και σε μεγάλο βάθος χρόνου. Αρκετές φορές, αυτά τα μέτρα προβάλλονται ως αναγκαίο κακό για το μέλλον και όχι για το παρόν. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι το ασφαλιστικό.

Γίνεται έτσι μια πλύση εγκεφάλου σε ένα θέμα με σκοπό τον εθισμό των πολιτών. Απευθύνονται για αυτό το λόγο στο συναίσθημα και όχι στη λογική, δημιουργώντας φόβους, ανασφάλεια, αβεβαιότητα για μεγαλύτερη χειραγώγηση. Εύκολα χειραγωγήσιμος δεν είναι μόνο ο φοβισμένος πολίτης, αλλά και ο πολίτης που δεν έχει επαρκή μόρφωση και παιδεία. Ενισχύονται λοιπόν στρατηγικά οι ταξικές ανισότητες στην παιδεία και στον πολιτισμό και παράλληλα ενισχύεται ο εθισμός στην υποκουλτούρα, στην κουλτούρα της σήψης και της παρακμής. Όλη αυτή η προσπάθεια έχει σαν υπόβαθρο τον εθισμό στην ιδέα ότι όλοι είμαστε το ίδιο, όλοι φταίμε αφού όπως έλεγε ο Πάγκαλος «μαζί τα φάγαμε».

Προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτό που λένε αφορά τους πολλούς. Κατά συνέπεια, αυτοί που διαφωνούν είναι μειοψηφία. Η μειοψηφία έχει την τάση να προσαρμόζεται στην πλειοψηφία για ασφάλεια και βεβαιότητα. Έτσι, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για κοινωνική συμμόρφωση και ομαλοποίηση κοινωνικών συμπεριφορών.

Οι μέθοδοι κοινωνικής επιρροής στοχεύουν στο να αναγάγουν τις μεταδιδόμενες στο κοινό γνώσεις, ιδέες και αξίες σε προσωπικές πεποιθήσεις που θα χαρακτηρίζουν τις δραστηριότητες του ατόμου και των ομάδων. Ημίμηση, η κοινωνική μάθηση παίζουν σημαντικό ρόλο σε αυτή την κατεύθυνση. Μεταστρέφοντας την πραγματικότητα εμφανίζουν την κυρίαρχη άποψη σαν ριζοσπαστική και ανατρεπτική.

Ένα φάσμα αλληλοδιαπλεκόμενων τεχνικών, υποστηρίζουν αυτή την υπόθεση. Αναφέρουμε ορισμένες από αυτές.

• Απουσία κοινωνικής, πολιτικής και ιστορικής αλληλουχίας
• Παραχάραξη της ιστορίας
• Επεξεργασία των πληροφοριών
• Παραπληροφόρηση, υποπληροφόρηση
• Αποσπασματική πληροφορία και όχι ενιαία και ολόπλευρη
• Κατασκευή του πλαισίου μέσα στο οποίο τοποθετούνται τα γεγονότα
• Απουσία πλαισίου. Αναφορά σε ιστορικά γεγονότα χωρίς να αναφέρεται το πλαίσιο π.χ.Μάης του ΄36, πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία
• Κινητοποίηση του μέσου πολίτη και ευαισθητοποίηση του γενικά. Για παράδειγμα, ενάντια στη αδικία και τον πόλεμο, χωρίς συγκεκριμένες κοινωνικές, πολιτικές, ιστορικές αναφορές.
• Ευαισθητοποίηση και όχι ενημέρωση
• Συναισθηματικές αντιδράσεις και όχι κριτική σκέψη και λογικοί προβληματισμοί
• Δημιουργία κοινών συναισθημάτων που θύτες και θύματα μπορούν να νοιώσουν, αλλά απόκρυψη των νόμων που τα διέπουν. Όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο Μ.Μπρεχτ «αποδίδουν το φλογάτο κόκκινο του ουρανού. Όχι το σπίτι που φλέγεται».
• Η ιστορία εμφανίζεται σαν μια διαδοχή απομονωμένων γεγονότων. Έτσι το χτένισμα της τηλεπερσόνας ή η ιστορία μιας σαπουνόπερας έχει μεγαλύτερη σημασία από το έπος του 1940 ή τους αγώνες των εργαζομένων.
• Προσωποποίηση της πληροφορίας. Δεν θα μιλήσουμε για τα συμφέροντα των αστικών τάξεων της Ελλάδας ή της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή, αλλά θα δούμε τον Έλληνα πρωθυπουργό να σφίγγει το χέρι του Τούρκου ομολόγου του.
• Αφηγηματικό σύστημα : Ένας παρουσιαστής που μιλάει, εικόνες που δεν συνδέονται πάντα με το σχόλιο, ένα γεγονός του οποίου δε γνωρίζουμε ούτε τις αιτίες, ούτε το αποτέλεσμά του.
• Δραματοποίηση της πραγματικότητας
• Το μήνυμα που εισπράττει ο τηλεθεατής είναι ότι η πραγματικότητα είναι πολύ σύνθετη για να την καταλάβει. Επιστρατεύονται λοιπόν οι ειδικοί και τα τηλεοπτικά παράθυρα
• Για κάθε ιδέα έχουμε να κάνουμε με μια αντιπροσωπευτική τηλεοπτική προσωπικότητα που γίνεται βεντέτα
• Στα τηλεοπτικά παράθυρα, με κέρδος τις μεγάλες αμοιβές αρκετοί δημοσιογράφοι αποδέχονται να υποδυθούν ρόλους και να υπηρετήσουν χαρακτήρες του καλού, του κακού, του άσχημου, ώστε να παγιδεύσουν συναισθήματα του τηλεθεατή. Έτσι ο τηλεθεατής είναι ευαίσθητος στην προσωπικότητα του παρουσιαστή ή της τηλεοπτικής βεντέτας παρά στην αξία των συλλογισμών του
• Ψυχολογικοποίηση του αντιπάλου. Εστιάζουν σε ψυχολογικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας, που τις περισσότερες φορές είναι κατασκευασμένα, παρά σε αυτά που υποστηρίζει ο αντίπαλος.
• Εθισμός του τηλεθεατή στην αντιπαλότητα ώστε να εκτιμάει τις κονταρομαχίες.

Ο πραγματικός αγώνας για ένα άλλο χαρακτήρα των ΜΜΕ είναι μέρος του γενικότερου λαϊκού  αγώνα ενάντια στα μονοπώλια κα τον ιμπεριαλισμό.

Στο πλαίσιο αυτής της πάλης, θα έρθουμε πολλές φορές αντιμέτωποι με τη «δημοκρατία» των βολεμένων που θα υπερασπίζεται τη «δημοκρατία» των πολυεθνικών. Κάθε φορά που θα συμβαίνει αυτό, εμείς θα τους  υπενθυμίζουμε τα λόγια του Λένιν : «ο σκλάβος που καμαρώνει τις ομορφιές της ζωής στη σκλαβιά είναι τσιράκι και κάθαρμα, άξιος περιφρόνησης».

Ηλίας Μιχαλαρέας

Δρ. Ψυχολογίας- Δρ. Γεωγραφίας. Επιστημονικά Υπεύθυνος Μονάδας Απεξάρτησης «Διάπλους» της Ψυχιατρικής Κλινικής του Γενικού Νοσοκομείου Κέρκυρας.

Κουμπάρες και αριστ(ερ)οκρατία

 Κουμπάρες και αριστ(ερ)οκρατία

Στο "Αστερίξ λεγεωνάριος" -ένα από τα καλύτερα της σειράς- η ρωμαϊκή λεγεώνα ξεδιπλώνεται με τάξη και χάρη ενάντια στη ρωμαϊκή λεγεώνα, χάνει η μάνα το παιδί κι η λύκαινα το Ρώμο και τελικά ο Σκιπίωνας αηδιασμένος διατάζει τον τρομπετίστα του να σημάνει υποχώρηση, μπροστά σε αυτό το ανεκδιήγητο θέαμα.

Στα καθ' ημάς, το ανεκδιήγητο θέαμα είναι η βουλή των Ελλήνων κι η σκιαμαχία ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ, που ψάχνουν τις διαφορές τους με το μικροσκόπιο, για να τις αναδείξουν με φωνές: εύρηκα-εύρηκα! Και όσο για τις ουσιαστικές, προγραμματικές διαφορές; Αυτές τις πήρε το "Εύρηκα" της διαφήμισης, σαν τους λεκέδες της διαπλοκής, που μολύνουν τον καθαρό πολιτικό μας βίο (που είναι μισή αρχοντιά).

Και τι να πούνε δηλ; Για τα μνημόνια που σκίζουν και μας (ξε)σκίζουν; Για το "κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη"; Για τις ΔΕΚΟ που μπαίνουν στο υπερταμείο -γιατί το ξεπούλημα είναι κακόηχο και το έκαναν οι προηγούμενοι; Για τα (καταργημένα) ΜΑΤ που χτυπάνε ξενοδοχοϋπαλλήλους και αλληλέγγυους στη Θεσσαλονίκη (με το ωραίο πρόγραμμα), ενώ κάνουν διαχρονικά πλάτες στους φασίστες και τις προκλήσεις τους;

Αφού να φανταστείς πως την περασμένη βδομάδα, η ΝΔ βρήκε μερικά προσχήματα για να μην ψηφίσει το ξεπούλημα του Ελληνικού. Σκέψου δηλ πώς καταντήσαμε λοχία -ποιος είμαι εγώ, ποιος είσαι εσύ, και τι ωραία που αλλάζουμε ρόλους μεταξύ μας, καταγγέλλοντας ο ένας τον άλλον. Να καταψηφίζει η ΝΔ ιδιωτικοποιήσεις! Κι αν φέρει ο Σύριζα και την κατεδάφιση των εργασιακών -με αυτό το διαβόητο κοινοτικό κεκτημένο που τα.. προστατεύει- μπορεί η ΝΔ να θυμηθεί ακόμα και τα παιδιά του Αλέξη είναι αβάφτιστα, για να συσπειρώσει το ποίμνιό της.

Έτσι λοιπόν παίζουν τις κουμπάρες, στην κυριολεξία, με τον Καμμένο να μετράει τις κουμπαριές τους και τα οφέλη τους: ο δικός σου κουμπάρος πήρε άδεια, ενώ ο δικός μου όχι. Κι επειδή δεν τους έφτασε το χτεσινό, ήθελαν μία ακόμα -προ ημερησίας διάταξης- συζήτηση στη Βουλή, με αποδείξεις και ονόματα. Και το σπιτάκι σου θα χάσει πόντο-πόντο. Κι αν βρω απάνω σου σελίδες με μνημόνια, θα πει πως πήγε η ελπίδα μας στο βρόντο.

Και δεν υπάρχει πιο σουρεάλ στιγμιότυπο από τον πολιτικό κουμπάρου του Καμμένου, τον Τσίπρα, να αναρωτιέται ρητορικά με στόμφο: είναι ο Μαρινάκης Σύριζα; Είναι ο Σαββίδης Σύριζα; Μήπως θα γίνει Σύριζα ο Αλαφούζος, τώρα που πήρε άδεια;
Μα προφανώς και είναι, Αλέξη. Όλη η αστική τάξη είναι Σύριζα! Και θα συνεχίσει να είναι για όσο κάνει τη δουλειά της ανενόχλητη, με τη ΔΦΑ να ευθυγραμμίζεται με τις απαιτήσεις και τις ανάγκες της. Ασφαλώς ρητορικό το ερώτημα.

Με λένε Αλέξη, σε λένε Μαφία
Κρατώ μια κιθάρα, κρατάς μια καρδιά...
Θέλει λίγη δουλειά ακόμα ο στίχος, αλλά έχουμε μια καλή βάση.

Κι ύστερα ξεκίνησε η προγραμματισμένη συζήτηση για την παιδεία. Όπου η κυβέρνηση κάνει το κόλπο του Προκρούστη (μειώσεις, περικοπές, συγχωνεύσεις) για να φανεί πως δεν υπάρχουν κενά. Το κόλπο του Ηρώδη με τη σφαγή των νηπίων (για να μην υπάρχουν ούτε μαθητές, ούτε κενά) δεν τόλμησε να το εφαρμόσει ακόμα, αλλά το προχωρά πλαγίως. Γιατί πόσοι τολμούν στις μέρες μας, με αυτήν την κατάσταση, να κάνουν και να μεγαλώσουν ένα παιδί;
Αλλά το βασικό πρόβλημα ξέρεις είναι πως ο Σύριζα χτυπάει την αριστεία και την εκκλησία. Και τα προσφυγόπουλα που θέλουν να αλλοιώσουν την εθνική μας σύνθεση και κουβαλάν αρρώστιες, αλλά όχι και το αντίδοτο για το φασισμό.

Ο Κυριάκουλας εν τω μεταξύ λέει πως έχουμε πάρα πολλούς γιατρούς -κι όχι πάρα πολλά κενά στα νοσοκομεία πχ. Κι ότι θα παλέψει για το δικαίωμα των γονιών να στέλνουν το παιδί τους σε ιδιωτικό σχολείο -που καίει στα αλήθεια χιλιάδες οικογένειες. Σαν τον Αστερίξ (οι δάφνες του Καίσαρα) που λέει πως είμαστε σκλάβοι και αν χρειαστεί θα παλέψουμε για τη σκλαβιά μας!

Πρέπει να του έχουν πει οι επικοινωνιολόγοι του πως δε συσπειρώνει ούτε το κοπάδι του και γι' αυτό βγαίνει με δεξιές κορόνες, πως θα τελειώσει πχ με τα Εξάρχεια από τον πρώτο μήνα -ένα ζήτημα που καίει οπωσδήποτε κι αυτό την ελληνική κοινωνία. Κι έτσι στρέφει κόσμο μαζικά στο Σύριζα, που θα βγαίνει χίλια χρόνια, ως το μη χείρον βέλτιστον. Τον ψηφίζουν πχ μαζικά οι δημόσιοι υπάλληλοι, για να μη βγει η Δεξιά και τους απολύσει, τη στιγμή που η Θεανώ με τα γεμιστά λέει προκλητικά πως το μεγαλύτερο ποσοστό των υπαλλήλων στο υπουργείο της είναι τεμπέληδες και δε δουλεύουν.

Κι έρχονται και τα εξαπτέρυγα του συστήματος, όπως ο Θεοδωράκης που πάει για άλλη μια φορά "κόντρα στο κατεστημένο" και τολμά να μιλήσει για "μη κρατικά πανεπιστήμια". Αλλά τον ξεπερνά ο Λεβέντης, που μιλάει ακόμα πιο ανοιχτά για "ιδιωτικά πανεπιστήμια", με έναν όρο: να μην υπάρχουν κόμματα... Μα τι πρωτότυπο.
Από την ομιλία του ΓΓ αντιθέτως, το μόνο που βρήκαν να κρατήσουν τα ΜΜΕ και τα Συριζοτρόλ, ήταν η οικογενειακή του καταγωγή κι ότι είχε παππού παπά (που τον εκτέλεσαν οι Γερμανοί).

Ο Σύριζα από την άλλη, δεν έχει κάνει ούτε μισό βήμα προς το διαχωρισμό Εκκλησίας-κράτους και έχει αγαστές σχέσεις-μπίζνες με τον Ιερώνυμο. Αλλά υποτίθεται πως τολμά και συγκρούεται με την Εκκλησία, για το θέμα της θρησκειολογίας -που θα αντικαταστήσει τα θρησκευτικά.

Όταν όμως η (μείζων) αντιπολίτευση στην κυβέρνηση γίνεται από θέσεις φεουδαρχικού και αστικού μεσαίωνα, ακόμα και το "αυτονόητο" φαντάζει προοδευτικό. Περίπου όπως στο Δημοτικό Συμβούλιο μιας επαρχιακής πόλης, όπου ένας έμπορος, νομίζω, έλεγε πως οι πρόσφυγες είναι ευπρόσδεκτοι, γιατί μπορεί να τους αποφέρουν χρήματα και φτηνά εργατικά χέρια. Κι αυτός είναι θεωρητικά ο μη ρατσιστής της υπόθεσης...

Έτσι στήνεται και στην Παιδεία το ψεύτικο δίπολο: οι αριστεροί που χτυπάνε τους άριστους, δηλ η αριστεροκρατία εναντίον της αριστοκρατίας και της ελίτ που νοιάζεται για το παντεσπάνι της (που το απειλούν οι ξεβράκωτοι).

Μόνο που ούτε οι μεν είναι αριστεροί, ούτε οι δε άριστοι (άλλο αν τους έχει μείνει η αριστοκρατική νοοτροπία). Και δε θα απαλλαγούμε απ' το γελοίο θέαμα που προσφέρουν (χωρίς καν τον άρτο, παρά μόνο παντεσπάνι για τους πλούσιους) ψηφίζοντας στη θέση τους κάποιους άλλους καλύτερους, πραγματικά άριστους ή πραγματικά αριστερούς.
Θα απαλλαγούμε μόνο όταν σταματήσουμε να αποχωρούμε αηδιασμένοι σαν τον Σκιπίωνα και διαβούμε το Ρουβίκωνα της απάθειας, συνειδητοποιώντας επιτέλους πως alea jacta est. Ούτως ώστε να μπορούμε κάποτε να πούμε veni vidi vici...

   Πώς σπέρνεται ο φασισμός; Σκέψεις με αφορμή το Ωραιόκαστρο

Από herko 

Γράφει ο 2310net //

Κάποτε τις ανακοινώσεις των Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων δεν τις διάβαζαν ούτε αυτοί που τις έγραφαν. Τώρα, στην “μη ελεγχόμενη”ενημέρωση, έχουν γίνει πρώτο θέμα. Πότε στο Ωραιόκαστρο, πότε στη Φιλιππιάδα ή στην Αλεξάνδρεια, οι αποφάσεις των Συλλόγων καταλαμβάνουν μεγαλύτερο μέρος κι από τις αποφάσεις για το ξεπούλημα αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας.
Οι πρόεδροι των Συλλόγων ζουν το δικό τους 15λεπτο δημοσιότητας και με το παραπάνω. Βέβαια, το 15λεπτο αυτό δεν είναι απλά δημοσιότητας, αλλά ρατσιστικού μίσους και φασιστικού δηλητηρίου.
Αρκούσε λοιπόν μια ανακοίνωση ενός Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων για να γίνει διαπραγματεύσιμο το αυτονόητο. Η πρόσβαση των παιδιών στην εκπαίδευση, η οποία προβλέπεται ακόμα και στα πιο αντιδραστικά ή φασιστικά καθεστώτα, ακόμα και στις πιο μετριοπαθείς διακηρύξεις των υπερεθνικών και εθνικών οργανισμών, τέθηκε πια υπό αίρεση εδώ στη χώρα μας.
Η τεχνοτροπία είναι απλή: αρκεί ένα μικρό γεγονός για να πυροδοτήσει μια κατάσταση, σαν σπίθα σε μπαρουταποθήκη. Παίρνουν πχ. την ανακοίνωση του Ωραιόκαστρου τα ΜΜΕ και την αναπαράγουν. Φροντίζουν ωστόσο να το κάνουν χωρίς να παίρνουν σαφή θέση. Άλλωστε δεν τους ενδιαφέρει να τοποθετηθούν στο ζήτημα, αλλά να το τοποθετήσουν στην ατζέντα. Έπειτα το πιάνουν οι ιστοσελίδες, οι δημοσιολόγοι και τα τρολς και το τεντώνουν. Μέχρι να τοποθετηθεί ο τελευταίος κακομοίρης το ζήτημα έγινε θέμα. Η χρυσαυγίτικη προπαγάνδα σπάρθηκε.
Πλέον δεν έχει σημασία ποιος λέει τι, ούτε πως ξεκίνησε όλο αυτό. Σημασία έχει ότι πλέον, αντί να μιλάμε για το πως θα δοθεί πραγματική εκπαίδευση στα παιδιά, πως θα έχουμε ένα σχολείο στο οποίο θα μπορούν να μαθαίνουν και να φοιτήσουν σε γλώσσα που θα κατανοούν- και όχι να δίνουν κατατακτήριες εξετάσεις στα αρχαία ελληνικά (!!!) για να ενταχθούν σε κάποια από τις τάξεις όπου τα μαθήματα θα γίνονται στα ελληνικά και μόνο- εμείς μιλάμε για το αν θα έπρεπε τα προσφυγόπουλα να συμμετέχουν στα σχολεία “μας”.
Και μάλιστα το αυτονόητο θεωρείται πρωτοποριακό, προοδευτικό και άξιο λόγου. Και μόνο που συνδιαλεγόμαστε με αυτές τις αντιλήψεις καταλήγουμε να θεωρήσουμε προοδευτικό όποιον απλά δεν σιχαίνεται τα παιδιά των προσφύγων.
Κάπως έτσι μπαίνει η φασιστική ατζέντα στην καθημερινότητα. Τρυπώνει εκεί που δεν παίρνουμε χαμπάρι. Βρίσκεται στις λεπτομέρειες. Κρύβεται πίσω από τις δήθεν αντικειμενικές ειδήσεις που μας προβάλλουν δημοσιογράφοι-παπαγάλοι που πληρώνονται με μπλοκάκι από τα –με ή χωρίς άδεια- αφεντικά τους. Και μετά μας πιάνει πανικός, όταν ακούμε τον γείτονα, τον ξάδερφο ή τον συνάδελφό μας να παπαγαλίζει αυτά που λέει ο κάθε Κασιδιάρης. Αν του τα έλεγε απευθείας ο Κασιδιάρης ίσως να έφερνε αντίρρηση. Όμως του τα λέει ο κάθε πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων, ο άνθρωπος φασίστας της διπλανής πόρτας συνεπικουρούμενος από αυτούς που ελέγχουν την είδηση και την (παρα)πληροφορία. Όμως για ένα περίεργο λόγο η είδηση είναι τα βοσκοτόπια και οι προκαταβολές αυτών που πήραν άδεια για να μας παραπληροφορούν…

Μαζί ψηφίζουν, μαζί αποπροσανατολίζουν

Μαζί ψηφίζουν, μαζί αποπροσανατολίζουν

Με αφορμή την προχτεσινή συζήτηση και ψήφιση του νέου αντιλαϊκού πολυνομοσχεδίου για την ολοκλήρωση της πρώτης «αξιολόγησης», η κυβέρνηση μαζί με τα άλλα αστικά κόμματα έστησαν έναν νέο αποπροσανατολιστικό για το λαό καβγά, ειδικότερα γύρω από το υπερταμείο ιδιωτικοποιήσεων.
Αλλο το ΤΑΙΠΕΔ και άλλο το υπερταμείο, ισχυρίζονταν τα κυβερνητικά στελέχη, άλλο οι ιδιωτικοποιήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και άλλο οι δικές μας, επειδή... «αυτές δεν είναι ιδιωτικοποίηση, είναι αξιοποίηση»!
Το ταμείο που φτιάχνετε εσείς θα τελεί υπό συνδιαχείριση με τους δανειστές, αντέτειναν τα άλλα αστικά κόμματα, τα οποία... ξαφνικά «θυμήθηκαν» τον τρόπο λειτουργίας του και το γεγονός ότι περνάνε σε αυτό για 99 ολόκληρα χρόνια όλα τα κρατικά περιουσιακά στοιχεία σημαντικής αξίας.
Μιλάμε, δηλαδή, για «δούλεμα ψιλό γαζί»! ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και ΑΝΕΛ «ξεχνάνε» ότι ψήφισαν όλοι μαζί το 3ο μνημόνιο, το οποίο περιγράφει χαρτί και καλαμάρι τι είναι αυτό το υπερταμείο.
Το ψήφισαν όλοι παρέα ακριβώς γιατί οι απελευθερώσεις αγορών και οι ιδιωτικοποιήσεις είναι στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου, για το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας, την οποία σπεύδουν να υλοποιήσουν όλες οι κυβερνήσεις του. Ο μεταξύ τους καβγάς αφορά στο ποιος είναι ικανότερος να προωθήσει αυτήν τη στρατηγική, εκφράζει επίσης ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις για το ποιοι θα βγουν πιο ωφελημένοι, με το λαό σίγουρα χαμένο ανεξαρτήτως... «μοντέλου» ιδιωτικοποίησης.
Δεν είναι τυχαίο, μάλιστα, ότι μέσα στο πλήθος συγχαρητηρίων που μαζεύει η κυβέρνηση από αστικά επιτελεία για το αντιλαϊκό της έργο, τα πιο πρόσφατα αφορούσαν στη συμβολή της στην καλλιέργεια στο λαό κλίματος συμβιβασμού με την αντιλαϊκή επίθεση, μεταξύ άλλων και με τη «νομιμοποίηση» των ιδιωτικοποιήσεων.
«Ποιος ακριβώς θα ξαναμιλήσει εναντίον μιας μεγάλης ιδιωτικοποίησης μετά τα όσα έχουν γίνει τους τελευταίους μήνες; Ελληνικό, "Cosco", περιφερειακά αεροδρόμια συνιστούν μια μεγάλη αλλαγή στη χώρα. Τα συμφώνησε - τελικά - και τα ψήφισε μια αριστερή κυβέρνηση», σημείωνε χαρακτηριστικά σε άρθρο της... αντιπολιτευόμενη αστική εφημερίδα, συγχαίροντας την κυβέρνηση γιατί «σπάει ταμπού δεκαετιών» και τονίζοντας ότι «οι διάδοχοι του κ. Τσίπρα θα έχουν στρωμένο το έδαφος, ιδεολογικά και πολιτικά, για να μη δειλιάζουν μπροστά στα αυτονόητα»...
Η ίδια η κυβέρνηση, άλλωστε, στα αντιλαϊκά παζάρια με τους «εταίρους», διατυμπανίζει τη στοχοπροσήλωσή της συνολικότερα στη στρατηγική του κεφαλαίου και - στο πλαίσιό της - στο «τρέξιμο» των ιδιωτικοποιήσεων. Χαρακτηριστικά, σε συνέντευξή του στη γερμανική εφημερίδα «Handelsblatt», ο υπουργός Επικρατείας, Ν. Παππάς, απαντώντας σε ερώτηση για καθυστερήσεις στο υπερταμείο, ανέφερε ότι ιδιωτικοποιήσεις όπως του ΟΛΠ, των περιφερειακών αεροδρομίων και του ΟΣΕ αποδεικνύουν ότι η ελληνική κυβέρνηση τηρεί τις δεσμεύσεις της...
Κι ενώ η κυβέρνηση συνεχίζει και σε αυτόν τον τομέα το αντιλαϊκό έργο των προκατόχων της, επιχειρεί να κρυφτεί πίσω από διάφορα «τρικ», βαφτίζει «αξιοποίηση» τις ιδιωτικοποιήσεις, στο όνομα συνήθως της διατήρησης υπό κρατικό έλεγχο ενός ποσοστού στη μετοχική σύνθεση των επιχειρήσεων που περνάνε στο νέο ταμείο, της επιλογής της μεθόδου των «παραχωρήσεων» αντί της πώλησης κ.ο.κ.
Ανεξάρτητα όμως από το «μοντέλο» ιδιωτικοποίησης που επιλέγεται ως προσφορότερο για το κεφάλαιο κάθε φορά, στόχος για τις εταιρείες που μπαίνουν στο υπερταμείο είναι η «βελτιστοποίηση της λειτουργίας» τους. Με άλλα λόγια, είτε υπό δημόσιο είτε υπό ιδιωτικό έλεγχο, στόχος για τις εν λόγω ανώνυμες εταιρείες που λειτουργούν στο πλαίσιο της «απελευθερωμένης» αγοράς, είναι η άνοδος της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας τους, γεγονός που προϋποθέτει ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων τους, αλλά και αύξηση των τιμολογίων τους, με το λαό να βγαίνει χαμένος από όλες τις μπάντες.
Κόντρα, λοιπόν, στις αποπροσανατολιστικές κόντρες μεταξύ των αστικών κομμάτων, αλλά και στην κοινή προσπάθεια όλων των επιτελείων του συστήματος να παρουσιάσουν ως «αυτονόητη» την αντιλαϊκή επίθεση, ελπιδοφόρα προοπτική για το λαό μπορεί να ανοίξει μόνο όταν συνειδητοποιηθεί ο ενιαίος χαρακτήρας της πολιτικής που τον τσακίζει, όταν μετρήσει βήματα στην οργάνωση και την πάλη του για τη συνολική ανατροπή της.

Για τις «Λίστες Χειρουργείου» της κυβέρνησης

Για τις «Λίστες Χειρουργείου» της κυβέρνησης

Στις 26/9/2016, με δελτίο Τύπου, το υπουργείο Υγείας προπαγανδίζει τον τρόπο κατάρτισης της «Λίστας Χειρουργείου», ως μέτρο που αποσκοπεί «στην ενίσχυση της διαφάνειας, στην ισότητα και τη μείωση των χρόνων αναμονής στις χειρουργικές επεμβάσεις που πραγματοποιούνται στα δημόσια νοσοκομεία της χώρας». Ο γιατρός θα δίνει ένα παραπεμπτικό ότι ο ασθενής πρέπει να χειρουργηθεί και θα τον κατηγοριοποιεί σε μια από τις πέντε κλίμακες βαρύτητας. Αυτό το παραπεμπτικό θα πηγαίνει σε αρμόδιο υπάλληλο του νοσοκομείου, ανεξάρτητα από το γιατρό, που θα τοποθετεί τον ασθενή σε μια σειρά στη λίστα αναμονής, η οποία θα ξεκινάει από 1 - 2 βδομάδες για τα επείγοντα και θα φθάνει σε πάνω από έξι μήνες για «περιστατικά χωρίς συμπτώματα ή δυσλειτουργία, χωρίς γρήγορη εξέλιξη».
Η κυβέρνηση είναι αλήθεια αρκετά εφευρετική στο να διαχειρίζεται την αντιλαϊκή της πολιτική με λύσεις τάχα φιλολαϊκές. Ετσι, τα δεκάδες κλειστά χειρουργικά τραπέζια, τα εκατοντάδες κλειστά κρεβάτια ΜΕΘ, από τα οποία εξαρτάται απόλυτα η πραγματοποίηση χειρουργικών πράξεων, την τεράστια έλλειψη γιατρών, νοσηλευτικού προσωπικού, υγειονομικών, ορθοπαιδικών και άλλων υλικών, φαρμάκων κ.λπ. τα αντιμετωπίζει δήθεν με τις «διαφανείς» λίστες αναμονής ανάλογα τάχα με το επείγον ή όχι του ζητήματος. Και μάλιστα προσθέτουν και το «ανεξάρτητα από το γιατρό», λες και δεν είναι ο γιατρός αυτός που θα χαρακτηρίζει το επείγον ή όχι ενός περιστατικού... Αντί η κυβέρνηση να προσλάβει όλους τους γιατρούς και όλο το υγειονομικό και άλλο προσωπικό που χρειάζονται τα νοσοκομεία (στις 30.000 φτάνουν οι ελλείψεις και δε θα λυθεί το πρόβλημα με τις ανέξοδες υποσχέσεις του Αλ. Τσίπρα από τη ΔΕΘ), για να χειρουργούνται οι ασθενείς στην «ώρα τους», φτιάχνει λίστες αναμονής, οι οποίες με αυτές τις τεράστιες ελλείψεις θα εξακολουθήσουν να είναι μακροχρόνιες για την πλειοψηφία των ασθενών.

***

Ομως, και η κατηγοριοποίηση που συνδέει τη βαρύτητα ενός περιστατικού με το χρόνο που θα γίνει το χειρουργείο δε στηρίζεται ούτε στις ανάγκες των ασθενών ούτε στις σημερινές δυνατότητες για την άμεση, πλήρη και δωρεάν ικανοποίησή τους. Από πού και έως πού σήμερα, εν έτει 2016, κάποιος και πολύ περισσότερο αν είναι παιδί με κάποιο ανατομικό πρόβλημα χωρίς «δυσλειτουργία» ή «γρήγορη εξέλιξη» μιας ασθένειας, αλλά με επίπτωση στην ψυχολογία του λόγω του προβλήματος θα πρέπει να περιμένει πάνω από 6 μήνες για να γίνει χειρουργική αποκατάσταση; Αλλά και για όλα τα άλλα «τακτικά περιστατικά» μπορεί σήμερα να θεωρείται πολυτέλεια η άμεση χειρουργική αντιμετώπισή τους;
Υπάρχει όμως και η εξής πλευρά που η κυβέρνηση κάνει την «πάπια»: Μέχρι κάποιος ασθενής να εκτιμηθεί ότι χρειάζεται να μπει στη λίστα για χειρουργείο, σε πόσες άλλες λίστες αναμονής εντάχθηκε προκειμένου να εξεταστεί - πολλές φορές από γιατρούς διαφορετικών ειδικοτήτων - να κάνει εργαστηριακές και άλλες εξετάσεις κ.λπ.; Πόσες φορές έγινε εσωτερικός μετανάστης γιατί στον τόπο διαμονής του δεν υπάρχει καμία δημόσια υπηρεσία Υγείας;

***

Βάζει, δε, για να κάνει ελκυστική την αντιλαϊκή λύση «τυράκι στη φάκα» το στόχο να περιοριστούν τα φακελάκια. Από προπαγάνδα σκίζουν. Μόνο που επειδή οι γιατροί δε φτάνουν και οι ασθενείς θέλουν και πρέπει να χειρουργούνται προκειμένου να μην παραπέμπονται στο αόριστο μέλλον και το φακελάκι στα δημόσια νοσοκομεία θα ζει και θα βασιλεύει, αλλά και το «ξεπουπούλιασμα» των ασθενών που εξαναγκάζονται να απευθύνονται - όσοι μπορούν - στον ιδιωτικό επιχειρηματικό τομέα. Αν ήθελαν να κόψουν το φακελάκι θα έπρεπε να πάρουν άλλα μέτρα, όπως η δημιουργία και οργάνωση ενός αποκλειστικά δημόσιου τομέα Υγείας, με κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας, με πλήρη επάρκεια σε ιατρικό και υγειονομικό προσωπικό, όλων των ειδικοτήτων, με πλήρη ιατροτεχνολογικό εξοπλισμό, υγειονομικό υλικό και φάρμακα. Με εργασιακές σχέσεις μόνιμης, πλήρους και αποκλειστικής δουλειάς, με 6ωρο, 5ήμερο, 30ωρο και μία εφημερία τη βδομάδα για τους γιατρούς αντί της σημερινής ελαστικότητας και εξόντωσης. Με μέτρα υγείας και ασφάλειας, με μισθούς που να ανταποκρίνονται στην υψηλή, υπεύθυνη επιστημονική δουλειά τους και όχι σαν τους σημερινούς. Αλλά δεν το κάνουν οι κυβερνήσεις, αντίθετα δημιουργούν χώρο, ενισχύοντας την επιχειρηματική δράση και στο δημόσιο τομέα, γιατί συμβάλλει στην καπιταλιστική ανάπτυξη.

***

Και για του λόγου το αληθές, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ απεργάζεται λύσεις σαν τις λίστες χειρουργείων, συρρικνώνοντας τις δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού στον τομέα Υγείας, όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, αφήνοντας τις δημόσιες δομές της στο έλεος των τεράστιων ελλείψεων σε υγειονομικό προσωπικό αλλά και στα αναγκαία για νοσηλεία υλικά και ιατροτεχνολογικό εξοπλισμό («Μαρτύριο για τους καρκινοπαθείς - Πολύμηνες λίστες αναμονής, χαλασμένα μηχανήματα» και αυξημένες πληρωμές στον ιδιωτικό τομέα ήταν περίπου οι τίτλοι ρεπορτάζ Υγείας στις 22/9/2016), η επιχειρηματική δραστηριότητα στον συγκεκριμένο τομέα είναι κερδοφόρα. Αυτό φαίνεται, για παράδειγμα, από τη δημοσίευση των ενδιάμεσων ενοποιημένων οικονομικών καταστάσεων της περιόδου που έληξε στις 30/06/2016 της εταιρείας «Διαγνωστικόν και Θεραπευτικόν Κέντρον Αθηνών ΥΓΕΙΑ Α.Ε.». Τα ενοποιημένα αποτελέσματα μετά από φόρους από συνεχιζόμενες δραστηριότητες κατέγραψαν κέρδη 4,3 εκατ. ευρώ το εξάμηνο του 2016 έναντι ζημιών 1,7 εκατ. ευρώ το αντίστοιχο εξάμηνο του 2015.
Σχολιάζοντας τα αποτελέσματα, ο διευθύνων σύμβουλος του ομίλου «Υγεία», Ανδρέας Καρταπάνης, είπε ανάμεσα σε άλλα: «Παρότι και το 2016 η ύφεση συνέχισε να υφίσταται και να επηρεάζει αρνητικά την ελληνική επιχειρηματικότητα, ο όμιλος "Υγεία" συνεχίζει, χάρη στη μακροπρόθεσμη στρατηγική του, να επιδεικνύει αυξητικούς ρυθμούς λειτουργικής κερδοφορίας και κύκλου εργασιών επιβεβαιώνοντας την κυρίαρχη θέση που κατέχει στον κλάδο. Στον όμιλο "Υγεία", βασική στόχευση αποτελεί η έγκαιρη αναγνώριση των κινδύνων και η εφαρμογή των κατάλληλων εργαλείων που θα εξασφαλίσουν τη συνεχή αναπτυξιακή πορεία, την κεφαλαιακή ισχυροποίηση, την εξασφάλιση επαρκούς ρευστότητας και την συνεχώς αυξανόμενη λειτουργική κερδοφορία». Η «Υγεία κερδοφόρο εμπόρευμα» σε όλο της το μεγαλείο ή, πιο σωστά, με την αρωγή της κυβέρνησης. Για όσους έχουν. Οσοι δεν έχουν κινδυνεύει η ζωή τους. Η κυβέρνηση βεβαίως έχει άλλη γνώμη, ότι όλα πάνε καλά στην Υγεία και μάλιστα στην πρώτη επέτειο διακυβέρνησης προπαγανδίζει τα επιτεύγματά της. Η ίδια η πραγματικότητα όμως τη διαψεύδει. Οι υγειονομικοί, με τις συχνές κινητοποιήσεις τους, δίνουν την αγωνιστική κατεύθυνση έστω για την ανακούφιση ασθενών και εργαζομένων, ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική και στη διαχείρισή της που επιδιώκει η κυβέρνηση.

ΗΠΑ Μεγαλώνει η λίστα των θυμάτων αστυνομικής βίας

ΗΠΑ

Μεγαλώνει η λίστα των θυμάτων αστυνομικής βίας

ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ.--
Τίποτε δεν φαίνεται να φρενάρει τη φονική αστυνομική βία στις ΗΠΑ. Παρά τις διαμαρτυρίες χιλιάδων Αμερικανών στο Σάρλοτ της Βόρειας Καρολίνα, έπειτα από την πρόσφατη δολοφονία 43χρονου Αφροαμερικανού πατέρα δύο παιδιών, αργά το βράδυ της Τρίτης, στο Ελ Καχόν (προάστιο του Σαν Ντιέγκο) της Καλιφόρνια, ένας ακόμη Αφροαμερικανός προστέθηκε στη μαύρη λίστα των θυμάτων αστυνομικής βίας.
Το θύμα ήταν περίπου 30 ετών και φαινόταν να αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα υγείας, αφού έκανε «περίεργες κινήσεις» σε δρόμο πίσω από εστιατόριο σε προάστιο του Σαν Ντιέγκο. Η αστυνομία κλήθηκε να δει τι συμβαίνει, αλλά προτού περάσουν λίγα λεπτά, ο νεαρός έπεσε νεκρός από τα πυρά αστυνομικών, επειδή είχε τα χέρια στην τσέπη και πέταξε κάτι προς το μέρος τους. Οπλο δεν βρέθηκε στον τόπο του εγκλήματος. Ο θάνατος και αυτού του Αφροαμερικανού προκάλεσε συγκέντρωση διαμαρτυρίας εκατοντάδων ατόμων στο Ελ Καχόν.
Στο μεταξύ, το γύρο του κόσμου προκάλεσε στιγμιότυπο από τη συνεδρίαση που έγινε το βράδυ της Δευτέρας στο δημαρχείο του Σάρλοτ της Β. Καρολίνα και στην οποία μίλησε, μεταξύ άλλων, μία νεαρή Αφροαμερικανίδα μαθήτρια. Η Ζιάννα Ολιφαντα, με λυγμούς, απευθύνθηκε στο πλήθος λέγοντας: «Είναι ντροπή όπως μας συμπεριφέρονται. Είναι κρίμα να σκοτώνουν τους γονείς μας λόγω χρώματος... Είναι κρίμα να πηγαίνουμε στους τάφους για να θάψουμε τους γονείς μας... Χρειαζόμαστε τις μανάδες και τους πατεράδες μας στο πλευρό μας. Οχι στους τάφους!». Αυτά ενώ ο διευθυντής του FBI, Τζέιμς Κομέι, ανακοίνωσε ότι σε ...δύο χρόνια θα είναι έτοιμη η ομοσπονδιακή βάση δεδομένων με τα κρούσματα φονικής αστυνομικής βίας σε βάρος πολιτών.

Λιντσάρισμα θυμίζουν οι φόνοι Αφροαμερικανών, λέει έκθεση του ΟΗΕ

Νωρίτερα, αίσθηση δημιούργησε έκθεση εισηγητών του ΟΗΕ που παρουσιάστηκε στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που υποστήριξε ότι οι δολοφονίες Αφροαμερικανών από αστυνομικούς στις ΗΠΑ θυμίζουν τα λιντσαρίσματα μαύρων «και την παλιά ρατσιστική τρομοκρατία» στον αμερικανικό νότο μεταξύ 1877-1950.
Οι εισηγητές εξέφρασαν «βαθιά ανησυχία» για τα δικαιώματα των Αφροαμερικανών και τόνισαν ότι οι αρχές των ΗΠΑ οφείλουν να αντιμετωπίσουν την κληρονομιά «της αποικιοκρατίας, της δουλείας, της υποδούλωσης και του φυλετικού διαχωρισμού, της φυλετικής τρομοκρατίας και των φυλετικών ανισοτήτων». Προτείνεται, μάλιστα, να δοθούν στους απογόνους των σκλάβων στις ΗΠΑ αποζημιώσεις διαφόρων μορφών, μεταξύ των οποίων και μία ελάφρυνση χρέους.