Επανάσταση και δημοκρατία (ΙI)

 Επανάσταση και δημοκρατία (ΙI)

   Την ιστορία των Σοβιέτ ... με νύχια και με δόντια ... προσπαθούν να την ταυτίσουν γενικώς με την αόριστη έννοια της διχτατορίας και τον αυταρχικό κομμουνιστικό μονοκομματισμό ... αντιπαραβάλοντας αυτήν την εικόνα με εκείνη της γνωστής “αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας”. Με λίγα λόγια προσπαθούν να κάνουν το άσπρο μαύρο ... ντύνοντας το άσπρο της εργατικής εξουσίας με την μαυρίλα του “κόκκινου φασισμού” και το μαύρο της δικτατορίας της αστικης τάξης με τα “φωτεινά” χρώματα της ελευθερίας και της ισότητας. Την Σοβιετική δημοκρατία ... δηλαδή την δημοκρατία για τους εργαζόμενους (και ταυτόχρονα την διχτατορία για τους καπιταλιστές) που πρωταρχικά ξεκινούσε απο τον χώρο δουλειάς ... προσπαθούν να την συγκρίνουν ... με την “δημοκρατία” των αστικών εκλογών που γίνονται κάθε τόσο κάτω απο τον αποπνιχτικό εκβιασμό του κεφαλαίου και του αστικού κρατικού μηχανισμού, με την “δημοκρατία” που πάντα σταματάει στις πύλες και δεν μπαίνει ποτέ μέσα στο καπιταλιστικό “φέουδο”.

 

    Τα πρώτα Σοβιέτ (συμβούλια) δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1905-1907 ως όργανα καθοδήγησης του απεργιακού αγώνα της εργατικής τάξης. Σε στιγμές κορύφωσης της επανάστασης του 1905-1907 αρκετά σοβιέτ μετεξελίχθηκαν σε όργανα διεύθυνσης της ένοπλης εξέγερσης. Μετά την ήττα εκείνης της επανάστασης τα Σοβιέτ έπαψαν να υπάρχουν. Κατά τη διάρκεια της αστικής επανάστασης του Φλεβάρη του 1917 ... Σοβιέτ δημιουργήθηκαν παντού. Σε αντίθεση με το 1905 δημιουργήθηκαν ενιαία Σοβιέτ εργατών και στρατιωτών αντιπροσώπων, ενώ παράλληλα πολλαπλασιάστηκαν τα Σοβιέτ αγροτών (κυβερνείων, νομών, επαρχιών). Στο πολεμικό μέτωπο ρόλο Σοβιέτ έπαιζαν οι επιτροπές των μονάδων, στρατιών και μετώπων. Οι αντιπρόσωποι των Σοβιέτ εκλέγονταν σε γενικές συνελεύσεις των εργατών, των στρατιωτών και των αγροτών. Στις συνθήκες της Ρωσίας του 1917 μετά την ανατροπή του τσαρικού καθεστώτος, η αστική τάξη δεν είχε καταφέρει ακόμα να εδραιώσει τη δική της εξουσία, να διαμορφώσει τους δικούς της αστικούς μηχανισμούς. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την επαναστατική άνοδο των μαζών, το μαζικό τους εξοπλισμό και την τεράστια λαϊκή κινητοποίηση και συσπείρωση στα Σοβιέτ, διαμόρφωσε μια κατάσταση που χαρακτηρίστηκε ως «δυαδική εξουσία», όπου δηλαδή η αστική εξουσία ήταν πολύ αδύναμη, ενώ η λαϊκή απειθαρχία και αυτοοργάνωση μεγάλη. Οσο τα Σοβιέτ βρίσκονταν υπό τον έλεγχο των μενσεβίκων και των εσέρων ... δεν αμφισβητούσαν την αστική εξουσία, αφού εκείνα τα Σοβιέτ στήριζαν την αστική Προσωρινή κυβέρνηση. Οταν οι μπολσεβίκοι κέρδισαν την πλειοψηφία των Σοβιέτ και κυρίως αυτά της Μόσχας και της Πετρούπολης ... τα Σοβιέτ μετατράπηκαν σε όργανα προετοιμασίας και οργάνωσης της επανάστασης.

    Η Οχτωβριανή επανάσταση εκδηλώθηκε την νύχτα της 24ης Οχτώβρη 1917 και το βράδυ της 25ης Οχτώβρη (7 Νοέμβρη) ... μετά την κατάληψη των Χειμερινών ανακτόρων ... συνήλθε το ΙΙ συνέδριο των Σοβιέτ που αντιπροσώπευε περισσότερα απο 400 Σοβιέτ ολόκληρης της χώρας. Απο τους 650 αντιπροσώπους περίπου 400 ήταν μπολσεβίκοι. Απο τους υπόλοιπους 250 περίπου, οι περισσότεροι ήταν αριστεροί εσέροι και η ομάδα των δεξιών εσέρων με τους μενσεβίκους αριθμούσε περίπου 80 αντιπροσώπους. Σε αυτό το συνέδριο ... αφού η Προσωρινή κυβέρνηση είχε ανατραπεί ... διακηρύχθηκε ότι όλη η εξουσία πέρασε στα Σοβιέτ. Καταργήθηκαν τα παλιά υπουργεία και τα άλλα κεντρικά όργανα του κρατικού μηχανισμού. Στις 26 Οχτώβρη το συνέδριο των Σοβιέτ ψήφισε ομόφωνα το Διάταγμα για την Ειρήνη (διακήρυξη καταδίκης απο την Σοβιετική κυβέρνηση κάθε κατακτητικού συμφώνου και πρόταση σε όλους τους εμπόλεμους λαούς και στις κυβερνήσεις τους να αρχίσουν άμεσα διαπραγματεύσεις για την σύναψη γενικής δίκαιας δημοκρατικής ειρήνης χωρίς προσαρτήσεις και επανορθώσεις). Ηταν η πρώτη “δικτατορική” απόφαση της ιστορίας που δεν “εγκρίθηκε” απο “δημοκρατικές” εκλογές. Η δεύτερη “διχτατορική” απόφαση της ιστορίας ... ήταν το Διάταγμα για την Γή (δήμευση όλης της γής των τσιφλικάδων χωρίς εξαγορά, και απαλλαγή των αγροτών απο τα χρέη για την γή). Είναι προφανείς οι λόγοι γιατί κόπτονται οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι ... υπέρ της “δημοκρατίας” τους !!! Την ίδια μέρα το συνέδριο των Σοβιέτ ... δημιούργησε μέσα απο τις τάξεις του το Συμβούλιο των Επιτρόπων του Λαού (την κυβέρνηση δηλαδή) ... με επικεφαλής τον Λένιν. Στις 28 Οχτώβρη το Λαϊκό Επιτροπάτο Εσωτερικών έβγαλε απόφαση που υποχρέωνε όλα τα σοβιέτ να συγκροτήσουν εργατική πολιτοφυλακή. Συνενώθηκε η νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική εξουσία σε ενιαία όργανα μέσα από τη λειτουργία των Σοβιέτ. Τα Σοβιέτ συγκροτήθηκαν σε ένα ενιαίο σύστημα που στη βάση του είχε τα Σοβιέτ βουλευτών εργατών και αγροτών, τα οποία εκλέγονταν μέσα από συνελεύσεις στις παραγωγικές μονάδες και συνελεύσεις των χωριών και στην κορυφή το Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ. Κατοχυρώθηκε με Διάταγμα η ανακλητότητα των αντιπροσώπων στα Σοβιέτ: «Οποιοδήποτε αιρετό όργανο ή σώμα αντιπροσώπων μπορεί να θεωρείται αληθινά δημοκρατικό και ότι πραγματικά αντιπροσωπεύει τη θέληση του λαού μόνο υπό τον όρο της αναγνώρισης και της άσκησης του δικαιώματος ανάκλησης των εκλεγμένων από τους εκλογείς του». Στις 22 Νοέμβρη του 1917 καταργήθηκε το παλιό δικαστικό σύστημα και ξεκίνησε η οικοδόμηση νέου με κύριο στοιχείο του την άμεση εκλογή και ανακλητότητα των δικαστών από τα Σοβιέτ. Ακολουθώντας το παράδειγμα της Παρισινής Κομμούνας πάρθηκαν μέτρα που αφορούσαν το δραστικό περιορισμό των οικονομικών προνομίων των κρατικών υπαλλήλων και λειτουργών. «...είναι απαραίτητο να παρθούν τα πιο δραστήρια μέτρα με σκοπό την ελάττωση των μισθών των ανώτατων δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων...». Είχαν και τότε απομυζητικά παράσιτα του κρατικού μηχανισμού και golden boys του ιδιωτικού τομέα ... που όλοι φανταζόμαστε πως θα ξεσκιζόταν εκείνες τις μέρες για να υπερασπίσουν την “δημοκρατία” !!! Επειδή όμως οι επαναστάτες ... δεν είναι ηλίθιοι καταλαβαίνοντας τις ανάγκες του επαναστατικού κράτους ... άφησαν σε ορισμένους ειδικούς την δυνατότητα μεγαλύτερου μισθού. Αυτή η τελευταία εξαίρεση αποτελούσε ένα αναγκαστικό μέτρο με στόχο να αξιοποιηθούν αστοί ειδικοί σε κρίσιμους τομείς της κρατικής λειτουργίας.

    Η Σοβιετική εξουσία εξαρχής ... οργανώθηκε ... σαν διχτατορία του προλεταριάτου και οτι μπορεί να σημαίνει αυτό. Πως διατύπωνε ο Λένιν την άποψη του επαναστατημένου λαού ... για την βλακώδη θέση της “δημοκρατίας για όλους” ?? “H τάξη που πήρε στα χέρια της την πολιτική κυριαρχία, την πήρε έχοντας την αίσθηση πως την παίρνει μόνη της. Αυτό περιλαμβάνεται στην έννοια διχτατορία του προλεταριάτου. Και η έννοια αυτή τότε μονάχα έχει νόημα όταν μια τάξη ξέρει πως μονάχη αυτή παίρνει στα χέρια την πολιτική εξουσία και δεν ξεγελά τον εαυτό της ούτε τους άλλους με φλυαρίες για παλλαϊκή εκλεγμένη απ’ όλους αγιασμένη απ’ όλο το λαό εξουσία” Στην επαναστατική πράξη ... η αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού αναδείχτηκε σε βασική αρχή λειτουργίας του νέου κράτους. Ως ανώτατο όργανο εξουσίας αναγνωριζόταν το Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ. Για την περίοδο ανάμεσα στις ολομέλειες του Συνεδρίου ρόλο ανώτατου οργάνου εξουσίας είχε η Κεντρική Εκτελεστική Επιτροπή των Σοβιέτ (ΚΕΕ), από τα μέλη της οποίας συγκροτούνταν και η κυβέρνηση (Συμβούλιο Επιτρόπων του Λαού). Η έννοια της διχτατορίας του προλεταριάτου είχε και πρακτικό αντίκτυπο στον μηχανισμό εκλογής των αντιπροσώπων για το συνέδριο των Σοβιέτ. Οι εκλεγμένοι αντιπροσώποι των Σοβιέτ των πόλεων ... είχαν εκλογικό μέτρο ... 1 αντιπρόσωπος για 25.000 κατοίκους και των Σοβιέτ των κυβερνείων (διοικητική υποδιαίρεση της υπαίθρου) ... είχαν εκλογικό μέτρο 1 αντιπρόσωπος για 125.000 κατοίκους. Με αυτό το μέτρο επιδιώχθηκε η συνταγματική κατοχύρωση του ηγετικού ρόλου του προλεταριάτου στην κοινωνία, εξασφαλίζοντας την πλειοψηφία των εργατών στη σύνθεση του Ανώτατου Σοβιέτ σε συνθήκες που η μεγάλη αγροτική μικροαστική μάζα κυριαρχούσε σε επίπεδο κοινωνικής σύνθεσης. Μήπως αρχίζουμε κάπως να καταννοούμε το τι επιδίωκε η πρώτη εργατική εξουσία της ιστορίας ... και το τι επιδιώκει κάθε αστική “δημοκρατία” με τους πλειοψηφικούς εκλογικούς νόμους λάστιχο και τις άνω και κάτω βουλές των λόρδων, των παραλόρδων, των κογκρέσων και των γερουσιαστών ??

    Προχωράμε λοιπόν στην ουσία της προλεταριακής διχτατορίας-δημοκρατίας ... Να πως το διατύπωσε ο Λένιν ... «Το Σύνταγμά μας αναγνωρίζει το προβάδισμα του προλεταριάτου σε σχέση με την αγροτιά και στερεί τους εκμεταλλευτές από τα εκλογικά δικαιώματα» ... Το Σοβιετικό Σύνταγμα στερούσε το δικαίωμα εκλογής και ψήφου στους καπιταλιστές (βιομήχανοι, τραπεζίτες, μεγαλέμποροι κλπ.), στους μεγάλους γαιοκτήμονες, στους κληρικούς (μοναχοί και παπάδες), στα μέλη της βασιλικής οικογένειας, στους υπάλληλους και πράκτορες της παλιάς χωροφυλακής, της αστυνομίας και των τμημάτων ασφαλείας. Κοιτάξτε πόσους ... υπερασπιστές της “δημοκρατίας” δημιούργησε εκείνη η εξουσία.

   Και καλά ... το Κομμουνιστικό κόμμα τι ρόλο έπαιζε ??

   Απάντηση: Καθοδηγούσε και έλεγχε την Σοβιετική εξουσία και τις μαζικές οργανώσεις. Καμιά απόφαση, από τα Σοβιέτ μέχρι τα ανώτατα κρατικά όργανα, δεν μπορούσε να παίρνεται ... ενάντια στις θέσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος. Είναι τόσο απλό. Διχτατορία του προλεταριάτου ... χωρίς την πρωτοπορία του Κομμουνιστικού κόμματος και κυρίως ενάντια στις αναλύσεις του ... δεν γίνεται. Αν οι αναλύσεις του είναι σωστές και η μάζα αποφασισμένη να παλέψει γι΄αυτές ... τότε και μόνο τότε η έκβαση μπορεί να είναι ευνοική. Με λαθεμένες αναλύσεις του Κόμματος, με μάζα αμέτοχη ή και τα δύο ... δεν πρόκειται ποτέ να προκύψει διχτατορία ενάντια στην αστική τάξη. Τότε η αστική τάξη ... θα διατηρήσει την εξουσία της ... ή θα την κατακτήσει ξανά εαν κάποτε την έχασε, όπως και έγινε. Να πως απαντούσε ο Λένιν όταν κατά την περίοδο της εξέγερσης της Κροστάνδης ... έπεσε το σύνθημα “Σοβιέτ χωρίς τους μπολσεβίκους” !!! ... “Σοβιέτ χωρίς τους μπολσεβίκους θα σήμαινε πρακτικά το πέρασμα της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη στη μικροαστική μάζα που βέβαια δε θα μπορούσε να την κρατήσει για τον εαυτό της αλλά θα την παρέδιδε στην αστική τάξη”. Καμμιά τάξη, εκτός απο την εργατική ... δεν μπορεί να ολοκληρώσει την καταστροφή της αστικής τάξης. Αυτό δεν σημαίνει οτι το Κόμμα ... ταυτίζεται με το Σοβιετικό κράτος. Αυτό δεν σημαίνει οτι κυβερνά ... μόνο το Κόμμα. Κυβερνούν τα Σοβιέτ και μέσα εκεί όποιο πολιτικό σχήμα ... αρκεί να αναγνωρίζει την πρωτοπορία της εργατικής τάξης και υπερασπίζεται την επαναστασή της. Οι αντεπαναστατικές δυνάμεις ... περνούν με ειρηνικά ή μη ειρηνικά μέσα ... στο πολιτικό περιθώριο της διχτατορίας του προλεταριάτου. Αυτή την αναγκαιότητα της επαναστατικής πλειοψηφίας ... να υπερασπισθεί με κάθε τρόπο την εξουσία της ... την βαφτίζουν "έλλειψη δημοκρατίας" !!! Ποιοί ?? Αυτοί που μέχρι τότε διατηρούσαν την εξουσία ενός εκμεταλλευτικού εκβιαστικού μηχανισμού και τα τσιράκια τους. Αυτοί μπορούν να μας αδειάσουν τη γωνιά και να πάνε στο διάολο. Δεν θα μας λείψουν. 

    Το Κομμουνιστικό Κόμμα στην διχτατορία του προλεταριάτου ... είναι υπεράνω ελέγχου και κριτικής ?? Η πιό σύντομη απάντηση είναι ... πως η πρωτοπόρα καθοδηγητική θέση του κομμουνιστικού κόμματος στην διχτατορία του προλεταριάτου ... δεν είναι δοσμένη ούτε επιβάλλεται με διατάγματα ή αυταρχικές εξουσίες κάποιας επαναστατικής πρωτοπορίας ενάντια στην θέληση της μάζας. Καταχτιέται απο το Κομμουνιστικό κόμμα ... και αποδίδεται σε αυτό απο την πεπεισμένη μάζα. Η μάζα ποτέ δεν στραγγαλίζεται και δεν γονατίζει ενάντια στην θελησή της ... παρά για σύντομα διαστήματα ... εκτός εαν πεισθεί πως δεν έχει άλλη επιλογή. Οσο η μάζα πείθεται απο την αστική εξουσία ... αυτή διαιωνίζεται, και αντίθετα όταν παύει να πείθεται ... αποδίδει την πρωτοπορία στους κομμουνιστές με σκοπό να απαλλαγεί απο την αστική εξουσία. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει. Οταν οι κομμουνιστές ... τα σκατώσουν ... η μάζα χωρίς πολλά-πολλά τους αφαιρεί τον πρωτοπόρο ρόλο. Αυτή την αδυσώπητη κριτική και αυτόν τον ασφυκτικό έλεγχο της μάζας ... τον βίωσαν σκληρά οι κομμουνιστές τον 20ό αιώνα.

    Σε αυτό το σημείο ... υπάρχει και ένα άλλο κομβικό ζήτημα που δεν πρέπει να ξεφεύγει απο την προσοχή μας. Η μάζα δεν “κατέχει” ... τον πρωτοπόρο ρόλο ... κάτι σαν ένα άψυχο πολιτικό αντικείμενο, κάτι σαν μιά “εντολή”, που μιά φορά τον δίνει στους κομμουνιστές και την άλλη τον παίρνει πίσω και τον χαρίζει αλλού. Τέτοιου είδους ανάθεση υλοποιούν μόνο οι στρεβλές και εκβιαστικές αστικές εκλογικές διαδικασίες ... που ποτέ δεν απειλούν την αστική εξουσία.  Για την εργατική τάξη και τους κομμουνιστές ... πρωτοπόρος ρόλος είναι ... η μάζα να πεισθεί η ίδια να δράσει επαναστατικά πλάι στην εργατική τάξη στηρίζοντας, συμμετέχοντας και ελέγχοντας την εργατική εξουσία. Για την αστική τάξη και τους πολιτικούς υπηρέτες της ... πρωτοπόρος ρόλος είναι ... η μάζα να πεισθεί η ίδια να αποτραβηχθεί απο την πολιτική δράση και να αναθέσει τις τύχες της στο πολιτικό προσωπικό που υπηρετεί την αστική τάξη. Αυτό ακριβώς είναι το “γονιδιακό” πλεονέκτημα του καπιταλισμού και το μειονέκτημα του σοσιαλισμού. Ο καπιταλισμός “ζεί” απο την παθητικότητα της μάζας και θα “πεθάνει” μόνο απο την διχτατορική (για τον καπιταλιστή) δράση της μάζας. Εκεί μέσα θα ζήσει ο σοσιαλισμός ... εκεί μέσα θα γεννηθεί ο κομμουνισμός ... αρκεί η μάζα να παραμείνει επαναστατικά διεγερμένη. Αυτή ήταν και αυτή θα είναι ... η κριτική των μαζών στους  κομμουνιστές. Να μην θέλουν να παλέψουν μαζί τους. 

   Το μάθημα της Βενεζουέλας

Από Οικοδόμος 

Γράφει ο Νίκος Μόττας* //

Η πρόσφατη νίκη της αντιδραστικής-συντηρητικής αντιπολίτευσης στις βουλευτικές εκλογές της Βενεζουέλας σηματοδοτεί μια ιστορική καμπή στην πολιτική ιστορία της χώρας: μετά από 16 χρόνια το- ιδρυθέν από τον Ούγκο Τσάβες- Ενωμένο Σοσιαλιστικό Κόμμα (PSUV) χάνει την πλειοψηφία στο κοινοβούλιο. Με 99 έδρες ο συντηρητικός συνασπισμός «Τραπέζι τη Δημοκρατικής Ενότητας» (MUD) αποτελεί πλέον την πλειοψηφούσα δύναμη στην Εθνική Συνέλευση, έναντι 46 εδρών του κόμματος του προέδρου Νικολάς Μαδούρο.
Το εκλογικό απότελεσμα στη Βενεζουέλα χαρακτηρίζεται ήδη από πληθώρα του ντόπιου και ξένου Τύπου, ως η αρχή του τέλους του «Τσαβισμού»- της λεγόμενης Μπολιβαριανής Επανάστασης που ξεκίνησε με την άνοδο του Ούγκο Τσάβες στην εξουσία το 1999. Οι λόγοι της ήττας του PSUV μπορούν να εντοπιστούν σε μια σειρά παράγοντες όπως, μεταξύ άλλων: Στην οικονομική κρίση που προκλήθηκε από την πτώση της τιμής του αργού πετρελαίου, στην ισχυρή-στηριζόμενη από ντόπια και αμερικανικά κεφάλαια- προεκλογική καμπάνια της δεξιάς αντιπολίτευσης, αλλά και στην αυξανόμενη διαφθορά στους κόλπους του κυβερνώντος κόμματος. Επιπλέον, η νίκη των αντιδραστικών-συντηρητικών δυνάμεων στις εκλογές έρχεται ως επιστέγασμα της συνεχούς προσπάθειας ιμπεριαλιστικών κέντρων (προερχόμενων, κατά κύριο λόγο από τις ΗΠΑ) να υπονομεύσουν και να πλήξουν το κοινωνικό εγχείρημα της μπολιβαριανής επανάστασης που ξεκίνησε πριν από 16 χρόνια. Οι παραπάνω λόγοι, ωστόσο, δεν αρκούν για να εξηγήσουν την πολιτική κάμψη του «Τσαβισμού» και την εκλογική νεκρανάσταση της αμερικανόφιλης αντιπολίτευσης.
Η μπολιβαριανή επανάσταση στη Βενεζουέλα υπήρξε- και συνεχίζει να είναι- ένα αναμφισβήτητα φιλολαϊκό εγχείρημα, το οποίο κατάφερε να δώσει φωνή και ψωμί σε εκατομμύρια μη προνομιούχων βενεζουελάνων. Πρόκειται για μια διαδικασία που επιχείρησε, μέσα από ένα ανορθόδοξο μείγμα πατριωτικής μπολιβαριανής κληρονομιάς και λατινοαμερικάνικης θεώρησης του μαρξισμού, να προσεγγίσει τον σοσιαλισμό. Όχι όμως τον σοσιαλισμό με την αυθεντική μαρξιστική-λενινιστική έννοια, αλλά ένα είδος σοσιαλισμού της αγοράς, που έγινε γνωστός ως «σοσιαλισμός του 21ου αιώνα».
Η Βενεζουέλα του Τσάβες μπορεί να άλλαξε σε σημαντικό βαθμό τους κοινωνικούς συσχετισμούς, να προχώρησε σε αναδιανομή πλούτου υπέρ των φτωχών, να εθνικοποίησε μια σειρά μεγάλων επιχειρήσεων, χωρίς ωστόσο να αγγίξει τον πυρήνα του ζητήματος: την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και του παραγόμενου πλούτου. Έτσι, ενώ ένα σημαντικό μέρος της οικονομίας πέρασε κάτω από κρατικό έλεγχο, ένα άλλο μέρος, εξίσου σημαντικό παρέμεινε στα χέρια ντόπιων και ξένων μονοπωλιακών ομίλων. Έγραφε σχετικά το 2012 ο αμερικανός καθηγητής James Petras: «Η Βενεζουέλα σήμερα είναι μια μεικτή οικονομία, με τον ιδιωτικό τομέα να κυριαρχεί. Η κρατική ιδιοκτησία έχει επεκταθεί και εθνικές κοινωνικές προτεραιότητες έχουν υπαγορεύσει την ιδιοποίηση των πετρελαϊκών πόρων. Το κράτος κατέχει τον πιο προσοδοφόρο τομέα των εξαγωγών και καρπώνεται το μεγαλύτερο μέρος του ξένου συναλλάγματος. Ενώ η κυβέρνηση έχει αυξήσει κατά πολύ τις κοινωνικές δαπάνες, δεν έχει μειώσει τη μεγάλη συγκέντρωση πλούτου και εισοδήματος στις ανώτερες τάξεις».
Παρά την προφανή λαϊκή αποδοχή της, η μπολιβαριανή επανάσταση, ακολουθώντας μια σοσιαλδημοκρατικού τύπου διαχείρηση, απέτυχε να δημιουργήσει τους αναγκαίους ταξικούς συσχετισμούς που θα της επέτρεπαν να  εμβαθύνει στην επαναστατική διαδικασία. Όπως σημειώνεται σε απόφαση του 14ου Συνεδρίου του Κομμουνιστικού Κόμματος Βενεζουέλας (PCV) το 2011: «…από τη μια πλευρά, το κοινωνικό υποκείμενο που έχει ηγηθεί μέχρι στιγμής της διαδικασίας αντιστοιχεί σε ένα ταξικό προφίλ μεσαίων και μικροαστικών στρωμάτων, όχι στην εργατική τάξη, που είναι το πραγματικό κοινωνικό υποκείμενο που καλείται ιστορικά να οικοδομήσει το σοσιαλισμό. Από την άλλη πλευρά, η ίδια η εργατική τάξη και ο εργαζόμενος λαός στην πόλη και στην ύπαιθρο γενικά, δεν έχουν καταφέρει ακόμα στη χώρα μας να φτάσουν στο απαραίτητο επίπεδο συνείδησης, οργάνωσης, προγραμματικής σαφήνειας και κινητοποίησης που θα τους επέτρεπε να επιβάλουν την ηγεμονία της τάξης τους και να οδηγήσουν την πορεία των γεγονότων στη σωστή κατεύθυνση» («Η πάλη του ΚΚ Βενεζουέλας ενάντια στον οπορτουνισμό», Διεθνής Κομμουνιστική Επιθεώρηση», 2014).
Η πρόσφατη νίκη της συντηρητικής αντιπολίτευσης στις βουλευτικές εκλογές αποδεικνύει ότι οι αστικές δυνάμεις της Βενεζουέλας, έχοντας την πολυπλόκαμη υποστήριξη του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, καραδοκούσαν για να δώσουν ένα ισχυρό χτύπημα στον «Τσαβισμό». Το αν αυτή η εκλογική τους νίκη θα σημάνει την αρχή του τέλους της μπολιβαριανής επανάστασης στη χώρα είναι κάτι που θα το καθορίσουν οι εξελίξεις. Το «μάθημα» που, ωστόσο, βγαίνει από την περίπτωση της Βενεζουέλας έρχεται να προστεθεί στην εμπειρία της Χιλής του Σαλβαδόρ Αλιέντε. Για να επιβεβαιώσει τη μαρξιστική θέση πως το αστικό κράτος και οι μηχανισμοί του δεν διαχειρίζονται, αλλά τσακίζονται με την επανάσταση και πως καμία αντιμονοπωλιακή-αντιιμπεριαλιστική κυβέρνηση (όσο καλές προθέσεις κι’ αν έχει) δεν μπορεί να συγκρουστεί με το κεφάλαιο και την εξουσία του, ούτε μπορεί να εκφράσει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και να ανοίξει το δρόμο για τη λαϊκή εξουσία και το σοσιαλισμό.

* υποψήφ. Διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών και Ιστορίας.

Τσαβισμός και νεοναζισμός

 Τσαβισμός και νεοναζισμός

Οι δυο σημαντικότερες διεθνείς ειδήσεις των ημερών ήταν οι εκλογές σε Γαλλία και Βενεζουέλα και τα αποτελέσματα, που χαρακτηρίζονται σημαδιακά, για διαφορετικούς λόγους σε κάθε περίπτωση.

Στη Γαλλία, ο αστικός πολιτικός κόσμος και τα παπαγαλάκια του έμειναν υποκριτικά με το στόμα ανοιχτό μπροστά στις πρόσφατες εξελίξεις και τη μεγάλη άνοδο της ακροδεξιάς της Λεπέν –σαν το δολοφόνο που οδύρεται μπροστά στο πτώμα του θύματός του, ενώ από το μαχαίρι του ακόμα στάζει το αίμα.

Λες και είναι κάτι πρωτόγνωρο ή άνθηση του φασιστικού φαινομένου στην καπιταλιστική μήτρα και τροφό του, την αστική δημοκρατία. Λες και υπάρχει κάτι παράδοξο σε αυτό το αποτέλεσμα, εν μέσω της ισλαμοφοβίας και του γενικευμένου παροξυσμού που είχε επικρατήσει μετά από το χτύπημα στο Παρίσι. Ποιος να το πίστευε άραγε πως όταν ποτίζεις ένα δέντρο, αυτό θεριεύει, πετάει κλαδιά κι απλώνει τις ρίζες του;

Μοιάζει κάπως με τη στρατηγική της ακροδεξιάς (στην πρακτική και την ιδεολογία της) κυβέρνησης Σαμαρά, που θεωρητικά αφαιρούσε το ζωτικό χώρο για την ανάπτυξη της Χρυσής Αυγής, αφομοιώνοντας τη βάση της σε ακίνδυνα μονοπάτια, εντός «συνταγματικού τόξου». Ενώ στην πραγματικότητα, τη νομιμοποιούσε και την εξάπλωνε, τραβώντας όλο το πολιτικό σκηνικό στην κατεύθυνση προς την οποία έτρεχε ο Λαγός.

Στη Γαλλία βάρυνε ιδιαίτερα η απουσία μιας πολιτικής πρωτοπορίας που να αρθρώνει ταξικό, συγκροτημένο λόγο, να πιάνει το σφυγμό των μεταναστών στα γκέτο των προαστίων, να σπάει το ρατσισμό και τα εθνικιστικά-θρησκευτικά τείχη, να δίνει ταξικό πρόσημο στον… «ευρωσκεπτικισμό» των λαϊκών μαζών, που νιώθουν στο πετσί τους τι σημαίνει Ευρωπαϊκή Ένωση, και να μην τις χαρίζει στους φασίστες. Κι η απουσία αυτή δεν αφορά μόνο χρεοκοπημένα ΚΚ όπως το γαλλικό, ούτε κρίνεται μόνο από την περιορισμένη εκλογική του απήχηση, αλλά συμπεριλαμβάνει περιπτώσεις άκρως πετυχημένων εκλογικά μεταλλαγμένων κομμάτων –καλή ώρα όπως ο Σύριζα- που με την πολιτική τους στρώνουν το έδαφος στην αντίδραση.

Κάτι που μας δίνει κατάλληλη πάσα για την περίπτωση της Βενεζουέλας και το εγχείρημα της μπολιβαριανής δημοκρατίας.

Η τσαβική κυβέρνηση θα μπορούσε κατά μία έννοια να ενσαρκώνει το ιστορικό σχήμα των Λαϊκών Μετώπων και των αντίστοιχων κυβερνήσεων. Κι από αυτήν την άποψη, υπάρχουν δύο βασικά και αντιφατικά μεταξύ τους χαρακτηριστικά, ή –για να το πούμε όπως στις τηλεοπτικές σειρές- υπάρχει ένα καλό κι ένα κακό νέο («από ποιο να ξεκινήσω;»). Το καλό νέο είναι πως συγκροτούν μία ευρύτερη πολιτική συμμαχία που μπορεί να αποκρούσει την αιχμή κρούσης του ταξικού αντιπάλου και δημιουργούν, υπό προϋποθέσεις, ένα δυνάμει πιο θετικό έδαφος για τη δράση των κομμουνιστών. Το κακό νέο είναι πως δεν προωθούν την οικοδόμηση μιας διαφορετικής κοινωνίας κι ενώ αρχικά έχουν ευρύτατη λαϊκή υποστήριξη (οπότε δεν είναι απλώς ένα εγχείρημα κορυφών, από τα πάνω), εξαντλούν αργά ή γρήγορα την όποια δυναμική τους.

Έτσι, ενώ πολλά ΜΜΕ κάνουν λόγο για τέλος εποχής και αλλαγή σελίδας στη Βενεζουέλα, μετά το προχτεσινό αποτέλεσμα, είναι ζήτημα αν είχε εγκαινιαστεί μια νέα, διαφορετική εποχή, κι αν, εκτός από σελίδα, αλλάζουμε και κεφάλαιο-βιβλίο.

Κατά μία παρεμφερή εκδοχή, ο τσαβισμός ενσάρκωνε την κυβέρνηση του ΑΑΔΜ, που έβαζε προγραμματικά το ΚΚΕ. Αν δε θέλουμε όμως να απομονώνουμε επιλεκτικά αποσπάσματα, κάνοντας λάστιχο το παλιό πρόγραμμα, πρέπει να θυμηθούμε το σημείο που έλεγε πως σε μια τέτοια περίπτωση, η πλάστιγγα γέρνει σύντομα προς τη μία ή την άλλη πλευρά, θετικά ή αρνητικά. Κάτι που επιβεβαιώθηκε κι από τα γεγονότα. Εφόσον δεν υπήρχαν αποφασιστικά βήματα προς τη σοσιαλιστική προοπτική, αντικειμενικά κι (εκ)λογικά θα ερχόταν το πισωγύρισμα.

Την κε του μπλοκ την έχει απασχολήσει πολλές φορές το ιντριγκαδόρικο, αντιδιαλεκτικό ερώτημα, τι θα γινόταν αν ο Τσάβες επικρατούσε σε μια άλλη εποχή, με διαφορετικό διεθνή συσχετισμό, πχ στα χρόνια που υπήρχε ακόμα η ΕΣΣΔ, και αν ακολουθούσε φιλοσοβιετικό προσανατολισμό και συνεπώς τη ριζοσπαστική, επαναστατική μετεξέλιξη της Κούβας.

Ή αντιστρόφως αν ο κοινωνικός μετασχηματισμός στην Κούβα θα έφτανε στο ίδιο βάθος, εφόσον τοποθετούσαμε χρονικά την κουβανική επανάσταση στη σημερινή συγκυρία. Όπως επίσης είναι ζήτημα πόσο μακριά θα μπορούσε να φτάσει μια χώρα χωρίς τα ενεργειακά αποθέματα της Βενεζουέλας (δηλ το πετρέλαιο), κι αν αυτό το ζήτημα είναι πρωτίστως (και σε τελική ανάλυση) πολιτικό ή οι αντικειμενικοί περιορισμοί παίζουν καθοριστικό ρόλο.

Σε κάθε περίπτωση, η πείρα της Βενεζουέλας, (όπου ακόμα κι αυτές οι ανολοκλήρωτες φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις που επιχειρήθηκαν, σήμαναν συναγερμό και την καθολική κινητοποίηση της αντίδρασης, με μια σειρά απόπειρες πραξικοπημάτων –προτού πετύχει η «δημοκρατική λύση»), οι αφόρητες πιέσεις που ασκήθηκαν ενάντια στο τσαβικό εγχείρημα, η μείωση της τιμής του πετρελαίου κι ο έμμεσος οικονομικός αποκλεισμός για να προκληθεί τεχνητά έλλειψη προϊόντων και να πέσει δραματικά το βιοτικό επίπεδο στη Βενεζουέλα, αποδεικνύουν την αναγκαιότητα της κοινωνικοποίησης βασικών κλάδων της παραγωγής και του κεντρικού σχεδιασμού, για να αντιμετωπιστεί με καλύτερα όπλα-εργαλεία αυτή η κατάσταση. Αλλά και την «αξία χρήσης» της δικτατορίας του προλεταριάτου ενάντια στην τάξη των εκμεταλλευτών, που δεν πρόκειται να ιδρώσει το αυτί της, όσο κρατάει τα κλειδιά της οικονομίας και μένει ελεύθερη, με πολιτικά δικαιώματα, να σχεδιάζει έμμεσα και άμεσα πραξικοπήματα για τη στερέωση της εξουσίας της.

Όλα τα παραπάνω δίνουν παράλληλα και το μέτρο των δυσκολιών, των πιέσεων και των αντιξοοτήτων που θα αντιμετωπίσει η επαναστατική εξουσία, σε οποιαδήποτε γωνιά του πλανήτη κι αν επικρατήσει. Αν η διεθνής αντίδραση αρνείται ή αδυνατεί να ανεχτεί ακόμα και ήπιες μεταρρυθμίσεις, σαν αυτές που επιχείρησε η Βενεζουέλα, δεν είναι πολύ δύσκολο να φανταστεί κανείς πόσο σφοδρή είναι η επίθεση που θα εξαπολύσει απέναντι στο κίνημα που θα σπάσει την ιμπεριαλιστική αλυσίδα στον αδύναμο κρίκο της. Όμως αυτή ακριβώς η επίθεση κι η σφοδρότητά της καθιστούν ουτοπικά τα ημίμετρα και αναγκαία συνθήκη την επαναστατική διέξοδο, τη σοσιαλιστική εξουσία που θα οργανώσει με κάθε μέσο την άμυνά της και τη λαϊκή αντίσταση.

Ο Μαργαρίτης απαντά στον Ρίχτερ

 Ο Μαργαρίτης απαντά στον Ρίχτερ

Πηγή: Αγώνας της Κρήτης

Με αφορμή συνέντευξη που παραχώρησε ο Γερμανός καθηγητής Χάινς Ρίχτερ στην “Καθημερινή”, ο καθηγητής Γιώργος Μαργαρίτης, καθηγητής σύγχρονης και πολιτικής ιστορίας στο ΑΠΘ, απαντά στον Γερμανό συνάδελφό του για τις θηριωδίες των γερμανών στην Κρήτη:

Στην εφημερίδα Καθημερινή, στις 5 Δεκεμβρίου 2015 (ημερομηνία ηλεκτρονικής έκδοσης) φιλοξενήθηκε συνέντευση του Γερμανού «ιστορικού» Χάϊνς Ρίχτερ στην δημοσιογράφο Λίνα Γιάνναρη. Η συνέντευξη έφερε τον τίτλο «Η ιστορική επιστήμη στο εδώλιο», και με τον τρόπο που παρουσιάστηκε προφανώς στιγμάτιζε την δικαστική διώξη εναντίον του «ιστορικού». Μέσα από τον τίτλο και τα συμφραζόμενα η δημοσιογράφος και η εφημερίδα θεώρησαν ότι διώκεται και δικάζεται η ιστορική έρευνα και όχι η ανοικτή προάσπιση ναζιστικών πρακτικών και νεο-ναζιστικών «ιστορικών θέσεων».

Η ίδια η τεχνική της συνέντευξης στήριξης στον αναξιοπαθούντα «ιστορικό» δημιουργεί ερωτηματικά. Πραγματικά γίνεται αναφορά στο αδύναμο σημείο του κατηγορητηρίου, δηλαδή στον ισχυρισμό του Ρίχτερ ότι η «επιχείρηση Μαρίτα», όπως και η αντίστοιχη με το κωδικό όνομα «Ερμής» (εισβολή στα Βαλκάνια και στην Κρήτη αντίστοιχα) δεν επηρέασε την γενικώτερη πορεία του πολέμου, δηλαδή το ημερολόγιο της ήδη προγραμματισμένης εισβολής των ναζί στην Σοβιετική Ένωση. Αυτό το σημείο υπήρξε πραγματικά αντικείμενο επιστημονικής συζήτησης η οποία και έχει καταλήξει σε συμπεράσματα τα οποία θεμελιώνονται σε σημαντική βιβλιογραφία.

Πίσω όμως από ετούτο το ζήτημα υποκρύπτεται η ανοικτή αναθεώρηση της ιστορίας στην κατεύθυνση της αποκατάστασης του ναζισμού και των στρατιωτικών πρακτικών του. Μεταφέρω κατά λέξη από το άρθρο της Καθημερινής τα λόγια του Ρίχτερ (αυτολεξεί καθότι σε εισαγωγικά).

«Δεν είναι μόνο η αρχαία Ελλάδα που έχει τους μύθους της, τους έχει και η σύγχρονη» (…) «Είναι αλήθεια ότι οι άτακτοι Κρήτες σκότωναν αρχικά μόνο τους τραυματισμένους αλεξιπτωτιστές, επειδή δεν είχαν όπλα, αλλ΄στην αρχή δεν υπήρχε οργανωμένη αντίσταση ούτως ή άλλως. Οι Γερμανοί όμως αντέδρασαν με αντίποινα. Αυτό που έγραψα είναι ότι μέχρι την Επιχείρηση Ερμής (σ.σ. εναντίον της Κρήτης), ο Β’ Π.Π. υπήρξε σχετικά «καθαρός» πόλεμος, στον οποίο όλες οι πλευρές σέβονταν το διεθνές δίκαιο του πολέμου (σ.σ. Συμβάσεις της Χάγης). Ήταν όταν ξεκίνησαν αυτές οι επιθέσεις και τα αντίποινα που ο πόλεμος έγινε «βρώμικος». Αυτή είναι η άποψη της διεθνούς ιστοριογραφίας».

Η διεθνής ιστοριογραφία, την οποία επικαλείται λέει πολλά για τον ναζισμό τα οποία ο κος Ρίχτερ είτε δεν γνωρίζει είτε –το χειρότερο- κάνει πως δεν τα γνωρίζει. Υποψιαζόμαστε αρχικά ότι δεν γνωρίζει την λέξη, την έννοια και την ιστορική παρουσία του ναζισμού καθότι σε όλη του τη συνέντευξη η λέξη απουσιάζει. Καθώς δεν γνωρίζει τον ναζισμό εξυπακούεται ότι δεν γνωρίζει τίποτε περί των ρατσιστικών νόμων της Νυρεμβέργης που εκπορεύονται από την προγραμματική (από το 1919) στο ναζιστικό κόμμα απόρριψη του ρωμαϊκού δικαίου και αντικατάστασή του από το «φυλετικό-παραδοσιακό». Στο τελευταίο οι όποιοι «υπάνθρωποι» βρίσκονταν αυτόματα εκτός δικαίου και άρα μπορεί να τους σκοτώσει κανείς με την ίδια «νομική» διαδικασία με την οποία θανατώνουμε τα ζώα. Συνακόλουθα δεν φαίνεται να γνωρίζει όρους όπως «Volksturmskampf “ (φυλετικός πόλεμος), “Flurbereiningung” (μεθοδική –φυλετική- εκκαθάριση) ή «Endlosung” (τελική λύση), όλες δηλαδή τις «αξίες» που συνόδεψαν τον ναζιστικό πόλεμο από τις πρώτες κιόλας ώρες της εισβολής στην Πολωνία.

Δεν φαίνεται επίσης να γνωρίζει τα “Einsatzgruppen” (εκκαθαριστικά αποσπάσματα της Ειδικής Ασφάλειας) επιφορτισμένα από τον Σεπτέμβριο κιόλας του 1939 με την εφαρμογή της «δημογραφικής μηχανικής», την -με φυλετικά κριτήρια- αναδιαμόρφωση των κατακτημένων εδαφών. Δεν φαίνεται να γνωρίζει την παρέμβαση του αρχηγού του γερμανικού Γενικού Επιτελείου, στρατηγού Χάλντερ, στις 9 Σεπτεμβρίου 1939, που εξηγούσε στους υφιστάμενους ότι «είναι μέσα στις προθέσεις του Χίτλερ και του Γκαίρινγκ η καταστροφή και η εξόντωση του πολωνικού λαού» έτσι ώστε οι στρατιωτικοί να μην διστάζουν στην μαζική εξόντωση αμάχων (Browning, 17). Δεν φαίνεται να γνωρίζει την απογοήτευση που επικράτησε στις τάξεις της γερμανικής στρατιωτικής και ναζιστικής ηγεσίας όταν στα τέλη του 1939, στον απολογισμό της επιχείρησης για εκκαθάριση της πολωνικής “ιντελλιγκέντσιας” διαπιστώθηκε ότι μόνο (!) 50.000 Πολωνοί έγινε δυνατό να εξοντωθούν. Ο αριθμός κρίθηκε απαράδεκτος καθώς με τέτοιους ρυθμούς η επιχείρηση δεν θα τελείωνε ποτέ… (Browning, 35).

Αναφερθήκαμε στην Πολωνία του 1939 καθότι ο κος Ρίχτερ υποστηρίζει ότι ο πόλεμος που εξαπέλυσαν οι ναζί ήταν εξαιρετικά «καθαρός» μέχρι που οι «άτακτοι» της Κρήτης άρχισαν να σκοτώνουν τραυματίες προκαλώντας με τον τρόπο αυτό τα γερμανικά αντίποινα! Καθώς ο κος Ρίχτερ φαίνεται πως έχει ελάχιστη σχέση με την ιστορία προφανώς αγνοεί ότι τον Μάϊο του 1941, τον καιρό της μάχης της Κρήτης, ο ναζιστικός τρόπος πολέμου είχε ήδη προγραμματιστεί για την απόλυτη αγριότητα. Τα σχέδια εισβολής στην Σοβιετική Ένωση εμπεριείχαν την προγραμματισμένη εξόντωση είκοσι ως τριάντα εκατομμυρίων ανθρώπων με τις «εκκαθαρίσεις» και με την πείνα που θα δημιουργούσε η με βάση τα σχέδια καταλήστευση όλων των πόρων ζωής στα κατακτημένα εδάφη. Για να το περιγράψω με τα λόγια του ίδιου του Χίμμλερ, «(ο πόλεμος) είναι ζήτημα ύπαρξης, πρόκειται για μια φυλετική σύγκρουση ανελέητη, στην οποία θα εξοντωθούν 20 με 30 εκατομμύρια Σλαύοι και Εβραίοι, είτε με τη στρατιωτική δράση, είτε με την πρόκληση επισιτιστικής κρίσης» (ομιλία σε σύσκεψη των ανώτατων διοικητών των Ες Ες στις 12-13 Ιουνίου 1941) (Browning, 240). Κατά τα άλλα, κατά τον κο Ρίχτερ, ο πόλεμος έπαψε να είναι καθαρός επειδή οι αγρότες της Κρήτης –υπερασπιζόμενοι τον τόπο τους από το επερχόμενο θηρίο- “σκότωναν τραυματίες….” !

Αν και ορίζεται ως ιστορικός ο κος Ρίχτερ δεν έχει αντιληφθεί τίποτε από τα παραπάνω αν και όλα τα παραπάνω –και πολύ περισσότερα– είναι πολύ γνωστά στην ιστοριογραφία που επικαλείται. Θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε παράξενη την τόση άγνοια ενός ιστορικού. Στην πραγματικότητα κάτι άλλο συμβαίνει. Ο κος Ρίχτερ αδιαφορεί για την ιστορία και περιφρονεί τα ιστορικά έργα. Χρησιμοποιεί την ακαδημαϊκή ιδιότητά του απλά και μόνο για να κάνει νεο-ναζιστική προπαγάνδα.

Το τι ακριβώς θέλει να πετύχει φαίνεται σε ένα άλλο απόσπασμα (και αυτό κατά λέξη) της ίδια συνέντευξης. «Είδα (περπατώντας από την Έδεσσα στα Γιάννενα) ερείπια χωριών που είχαν καταστραφεί από τους Ιταλούς, τους Γερμανούς, τους εθνικιστές και τους κομμουνιστές». Ναζισμός, ποιος ναζισμός; Ο Ρίχτερ θεωρεί ότι οι ναζί, οι Γερμανοί, δεν έκαναν τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγώτερο από αυτό που και οι κομμουνιστές έκαναν! Δεν τα λέει τυχαία όλα αυτά. Για επιχείρηση αποκατάστασης του ναζισμού πρόκειται. Μια επιχείρηση όπου περισσεύει το θράσος. Νεο-ναζισμός λέγεται το φαινόμενο και δεν έχει καμία σχέση με την ιστορία.

Προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι όλα αυτά τα προφανή αποσιωπούνται από τους εγχώριους υπερασπιστές του κου Ρίχτερ. Θα μπορούσε κανείς να κατανοήσει τη σκοπιμότητα της εφημερίδας Καθημερινή και του δημοσιογραφικού συγκροτήματος στο οποίο ανήκει. Ο χώρος αυτός έχει καταστεί το επίσημο βήμα έκφρασης των διαφόρων κινήσεων «φίλων του δωσιλογισμού» και σπεύδει με ενθουσιασμό να προβάλει τα εφευρήματά τους. Έχει λοιπόν κάθε λόγο να θεωρεί ότι ο «διωγμός» κατά του κου Ρίχτερ οδηγεί την «ιστορική επιστήμη στο εδώλιο».

Αντίθετα προκαλεί θλίψη η στάση πανεπιστημιακών τμημάτων που αδυνατούν να ξεχωρίσουν την διαφορά ανάμεσα στην επιστήμη της ιστορίας και της νεο-ναζιστικής προπαγάνδας. Ιδιαίτερα θλιβερή είναι η στάση του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης στο οποίο ο γράφων υπηρέτησε για είκοσι περίπου χρόνια. Αυτό θα όφειλε να ξέρει και να καταλαβαίνει. Το Τμήμα αυτό δεν βρήκε τίποτα να πει όταν ο κος Ρίχτερ θεώρησε τους ηρωϊκούς αγωνιστές της μάχης της Κρήτης υπαίτιους για τον εκβαρβαρισμό του πολέμου…. Αντίθετα σήμερα σπεύδει να διαμαρτυρηθεί διότι διώκεται «ενας ιστορικός», καθώς και η «ελευθερία της επιστημονικής έρευνας» (Ψήφισμα Τ.Ι.Α. 2 Δεκεμβρίου 2015)! Μα είναι τόσο δύσκολο πλέον να ξεχωρίσουν οι ακαδημαϊκοί το τι συνιστά επιστήμη και τι ναζιστική προπαγάνδα!

Ντροπή!

ΥΓ. Για να αποφύγω τις εύκολες υπεκφυγές του τύπου “ο γνωστός κος Μαργαρίτης”, χρησιμοποίησα ως βιβλίο αναφοράς το πλέον κλασσικό που υπάρχει στην διεθνή ιστοριογραφία. Πρόκειται για το βιβλίο του Christopher Browning (με συμβολή του Jurgen Matthaus), The Origins of the Final Solution, Lincoln, Jerusalem, University of Nebraska Press, Yad Vashem, 2004.
Υποθέτω ότι το γνωρίζει ο κος Ρίχτερ. Εάν όχι ας περάσει από ένα Πανεπιστήμιο να του το δείξουν.

   Οι πολιτοφύλακες μας έλειψαν…

Από herko 

Γράφει ο Cogito ergo sum //

Βάζω στοίχημα ότι δεν είναι πολλοί αυτοί που γνωρίζουν το «Ελληνικό Κέντρο Ελέγχου Όπλων (ΕΚΕΟ)». Κι επειδή με πιάσανε κάτι κρυάδες καθώς σκάλιζα τον ιστότοπό του, σκέφτηκα να κάνω τις σχετικές συστάσεις για να μη μένετε ανενημέρωτοι.
Σύμφωνα με τον ιστότοπο, λοιπόν, το ΕΚΕΟ «είναι το μοναδικό Ελληνικό Ερευνητικό Ίδρυμα στο είδος του και ιδρύθηκε ακολουθώντας τα πρότυπα του Αμερικανικού Κέντρου Ελέγχου Όπλων και του Ρωσικού Κέντρου Ελέγχου Όπλων». Πάντοτε σύμφωνα με τον ιστότοπο, το ΕΚΕΟ απευθύνεται, μεταξύ άλλων, «σε κάθε Έλληνα που θεωρεί ότι η Ελλάδα πρέπει να αναπτύξει μια πανίσχυρη οπλική, αμυντική και αντιτρομοκρατική επιστήμη και τεχνολογία» και «στους πολιτικούς που θα κληθούν να πάρουν αποφάσεις και να νομοθετήσουν σε θέματα Εθνικής και Διεθνούς Ασφάλειας».
Πριν τέσσερα-πέντε χρόνια, το ΕΚΕΟ ίδρυσε την Hellenic Neighorhood Watch, κατά το πρότυπο της αντίστοιχης οργάνωσης που δραστηριοποιείται στις ΗΠΑ, δίνοντάς της και τον ελληνικό τίτλο «Ελληνική Πολιτοφυλακή». Προφανής στόχος αυτής της οργάνωσης ήταν να δημιουργηθεί ένα μισονόμιμο-μισοπαράνομο παρακράτος. Οι ίδιοι λένε πως η «Ελληνική Πολιτοφυλακή» δεν θα έκανε χρήση όπλων ούτε θα εκπαίδευε τα μέλη της στην χρήση τους αλλά σε άλλο σημείο τού ιστοτόπου τους διαβάζουμε:

«Το EKEO θεωρεί ότι η χρήση όπλου στα Ελληνικά Σχολεία είναι θέμα χρόνου και ότι πρέπει να ισχύσουν στα σχολεία απαραβίαστα πρωτόκολλα έκτακτης κατάστασης (Standard Emergency Procedures). Πρόθυμα τα στελέχη του Ελληνικού Κέντρου Ελέγχου Όπλων θα επιμορφώσουν τους εκπαιδευτικούς ακόμη και μέσω διαδικτύου για τις δέουσες ενέργειες σε περίπτωση ομηρίας και δολοφονικής επίθεσης σε σχολεία. Ασφαλώς η ίδρυση της Ελληνικής Πολιτοφυλακής (Hellenic Civil Guard) που θα συμπεριλάβει και μαθητές των σχολείων στις τάξεις της θα προσφέρει μια μόνιμη επιτήρηση του χώρου και της συμπεριφοράς των παιδιών προκειμένου να αποφύγουμε το μοιραίο που όμως αργά η γρήγορα θα συμβεί».

Ενδιαφέρον, έτσι; Αν και παραμένει μυστήριο το πώς θα αντιμετωπίσει ένας άοπλος πολίτης κάποιον παλαβό που θα μπει οπλισμένος σ’ ένα σχολείο και θ’ αρχίσει να πυροβολεί. Αλλά το ΕΚΕΟ δεν μένει εκεί. Επιχειρεί να εντάξει στην πολιτοφυλακή του ακόμη και μαθητές, όπως διαλαλεί:

«Η Ελληνική Πολιτοφυλακή θα εντάξει στις Μονάδες του και παιδιά ηλικίας 16 ετών και άνω και θα τους προσφέρει on-line εκπαίδευση σε θέματα παιδικής εγκληματικότητας και βίας. Το Ελληνικό Κέντρο Ελέγχου Όπλων καλεί όλους του μαθητές ηλικίας 16 ετών και άνω να γραφτούν μέλη της ιστοσελίδας Ελληνική Πολιτοφυλακή στο facebook προκειμένου να ενημερώνονται στο εξής για τις δραστηριότητες της Ελληνικής Πολιτοφυλακής (…) Στο προαύλιο του σχολείου οι Πολιτοφύλακες παρατηρούν και καταγράφουν επιθετικές συμπεριφορές η δέχονται καταγγελίες συμμαθητών τους (…) Οι Μαθητές Πολιτοφύλακες ενημερώνουν τους καθηγητές τους για τα φαινόμενα αυτά ενώ επεμβαίνουν με ειρηνικό τρόπο προκειμένου να διευθετήσουν τη διαφορά και να λύσουν το πρόβλημα που υπάρχει (…) Με τον τρόπο αυτό στα προαύλια των σχολείων θα υπάρχει μια συνεχής περιπολία εθελοντών ειρηνοποιών (Μαθητών Πολιτοφυλάκων) που θα αναφέρουν στους καθηγητές τους και στους ενήλικες πολιτοφύλακες που θα περιπολούν εκτός σχολείου κάθε παραβατική συμπεριφορά. Επίσης, ο εντοπισμός νεαρών μαθητών που είναι επιρρεπείς σε εγκληματική συμπεριφορά θα αποτρέψει όχι μόνο την διάπραξη εγκλημάτων στο χώρο των σχολείων αλλά θα νουθετήσει και τον ίδιο τον παραβάτη μαθητή εντάσσοντας τον και πάλι στο χώρο της τάξης…»

Μπρρρρ…. ανατριχίλα! Ωραία σχέδια έχουν οι τύποι για τα 16χρονα παιδιά, ε; Από τη μια πάνε να τα κάνουν ρουφιάνους πριν βγάλουν γένια κι από την άλλη θέλουν να τα εντάξουν σε στρατιωτικής δομής οργανώσεις ώστε να εκπαιδευτούν για να στελεχώσουν αργότερα… είναι ευνόητο τι. Μάλιστα, το ΕΚΕΟ απευθύνθηκε και στο επίσημο κράτος για στήριξη και χρηματοδότηση όλων των παραπάνω σχεδίων του, απευθύνοντας στις 16/03/2012 ανοιχτή επιστολή προς τον τότε υπουργό προστασίας του πολίτη, τονν Μιχάλη «αδιάβαστο» Χρυσοχοΐδη. Αυτή η επιστολή ξεσήκωσε τόσο θόρυβο και τόσες αντιδράσεις ώστε την επόμενη μέρα το ΕΚΕΟ αναγκάστηκε να δηλώσει ότι αναστέλλει το πρόγραμμα Hellenic Neighorhood Watch, σε… ένδειξη διαμαρτυρίας!

Α, μη το ξεχάσω! Επί κεφαλής τού ΕΚΕΟ δεν είναι μόνο στρατιωτικοί. Διευθυντής του είναι ο καθηγητής πυρηνικής φυσικής Θεόδωρος Λιόλιος και πολλοί από τους συνεργάτες του είναι καθηγητές, διδάκτορες, λέκτορες κλπ. Με άλλα λόγια, έχουν επιστρατευτεί ένα μάτσο πτυχία και διπλώματα για να προσδώσουν στο φασισταριό μια επίφαση επιστημονικότητας.
Κράτησα για το τέλος το καλύτερο. Προκειμένου να μην υπάρχουν αμφιβολίες για το τί μυαλά κουμαντάρουν εκεί στο ΕΚΕΟ, ο ιστότοπος της οργάνωσης φροντίζει να προβάλλει με ιδιαίτερο τρόπο και την “Έρικα“, το στρατιωτικό εμβατήριο της Βέρμαχτ.
Κάτι μου λέει ότι δεν είναι μακρυά η ημέρα κατά την οποία το επίσημο κράτος θα αξιοποιήσει τις υπηρεσίες που μπορεί να του προσφέρει αυτή η οργάνωση. Άλλωστε, φασιστικές ομάδες πολιτοφυλάκων λειτουργούν ήδη σε αρκετές περιοχές της χώρας, οργανωμένες από την εθνικιστική οργάνωση «Πατριωτική Πολιτοφυλακή» (δημιούργημα και παράρτημα της Χρυσής Αυγής) και η δράση τους είναι γνωστή στο κράτος εδώ και χρόνια.

Ξανά η ίδια κοροϊδία

Ξανά η ίδια κοροϊδία

Κάθε φορά που νέα, σκληρά, αντιλαϊκά μέτρα βρίσκονται προ των πυλών, η κυβέρνηση ανασύρει το μύθευμα περί της «σκληρής διαπραγμάτευσης» που διεξάγει, στην προσπάθειά της να αποκοιμίσει το λαό με αυταπάτες, να κερδίσει χρόνο και να τον φέρει προ τετελεσμένων, όταν τελικά αποδειχτεί υπέρ ποιου διαπραγματευόταν και ποιων τα συμφέροντα είχε τοποθετήσει στην προκρούστεια κλίνη.
Η μέθοδος δοκιμάστηκε με το «καλημέρα» της συγκυβέρνησης, που ενώ συνομολογούσε μνημόνιο, ορκιζόταν ότι διεξάγει σκληρή και επίπονη διαπραγμάτευση κι ότι αυτό τη διαφοροποιεί απ' τις προηγούμενες κυβερνήσεις που σήκωναν τάχα λευκή σημαία δίχως μάχη. Μέχρι που στα μέσα του καλοκαιριού, ο πρώτος γύρος «σκληρής διαπραγμάτευσης» έληξε με το λαό στο «κανναβάτσο», πλακωμένο από ένα ακόμα, τρίτο κατά σειρά, μνημόνιο, υπαγορευμένο κι αυτό απ' τις ανάγκες του κεφαλαίου.
Εκτοτε η κυβέρνηση όλο και κάτι διαπραγματεύεται, αλλά ο λαός όλο και επιβαρύνεται με μέτρα που εξανεμίζουν το όποιο εισόδημά του και τα όποια δικαιώματα του έχουν απομείνει. Το τελευταίο διάστημα κι ενώ ετοιμάζεται να «ξεφουρνίσει» νέα καυτά μέτρα που αφορούν την Κοινωνική Ασφάλιση, τους αγρότες κ.λπ., επιχειρεί και πάλι να καλλιεργήσει κλίμα αναμονής και προσδοκίες ότι τάχα πασχίζει για το... «καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα» των διαπραγματεύσεων!
Η κυβέρνηση πράγματι πασχίζει για να φέρει το καλύτερο αποτέλεσμα για το κεφάλαιο. Τα δικά του συμφέροντα εκπροσωπεί στην «αρένα» όπου ανταγωνίζεται, με τη δύναμη που έχει, τα κεφάλαια άλλων κρατών. Ακριβώς γι' αυτό δεν πείραξε ούτε «τρίχα» απ' το αντιλαϊκό - αντεργατικό οικοδόμημα που «έχτισαν» οι προηγούμενες κυβερνήσεις στο πλαίσιο της ευρωενωσιακής φιλομονοπωλιακής στρατηγικής και των μνημονίων που την εξειδίκευσαν, για να ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων της Ελλάδας. Για λογαριασμό αυτών των συμφερόντων μπαίνουν τα λαϊκά δικαιώματα στην προκρούστεια κλίνη. Για λογαριασμό αυτών των συμφερόντων το Ασφαλιστικό βρίσκεται στο στόχαστρο. Γι' αυτά τα συμφέροντα δίνονται φοροαπαλλαγές και εισφοροαπαλλαγές στο κεφάλαιο, την ίδια ώρα που χαρατσώνονται τα εργατικά - λαϊκά στρώματα.
Εξάλλου, είναι καθαρό ότι στη συμφωνία της κυβέρνησης - δανειστών που πέρασε fast track κατακαλόκαιρο, με τη στήριξη ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - Ποταμιού, περιλαμβάνονται χαρτί και καλαμάρι οι δεσμεύσεις για το νέο μαχαίρι στο συνταξιοδοτικό, την κατάργηση του ΕΚΑΣ, την απογείωση της φοροληστείας σε βάρος των αγροτών, τις ιδιωτικοποιήσεις κ.ο.κ. Αυτές τις κατευθύνσεις, άλλωστε, τις έχει κάνει «λιανές» και ο υπουργός Εργασίας, Γ. Κατρούγκαλος, που με αλλεπάλληλες διαρροές και δηλώσεις έχει στρώσει το έδαφος για την αντιλαϊκή επίθεση στο Ασφαλιστικό.
Σήμερα, το γνωστό αυτό έργο επαναλαμβάνεται. Ξανά «σκληρή διαπραγμάτευση», ξανά κουρνιαχτός που αποπροσανατολίζει το λαό για να μη δει για λογαριασμό ποιων διαπραγματεύεται η κυβέρνηση, να μη δει ότι οι κόντρες αφορούν στο ποια επιχειρηματικά συμφέροντα θα ευνοηθούν έναντι άλλων, σε ποιους θα μοιραστεί εκ νέου η πίτα, ζήτημα όπου είναι λογικό να εκδηλώνονται διαφωνίες και μάλιστα μεγάλες.
Να μην αντιληφθεί τελικά πως αν ο ίδιος δεν υπερασπίσει τα συμφέροντά του, θα μετράει ύστερα από κάθε διαπραγμάτευση απώλειες και μάλιστα οδυνηρές. Οι εργάτες στους χώρους δουλειάς, οι αγρότες στα χωράφια, οι αυτοαπασχολούμενοι στα μικρομάγαζα, έχουν πείρα πια. Αν μπορούν κάπου να εναποθέσουν ελπίδες και προσδοκίες δεν είναι στα παζάρια των αντιπάλων τους, αλλά στη δική τους συμμαχία, στη δική τους απόφαση για οργάνωση της πάλης τους ενάντια στις αιτίες των βασάνων τους. Να αρνηθούν τη συναίνεση ή την ανοχή στην πολιτική που τους τσακίζει για τα κέρδη του κεφαλαίου, να μην ξεγελαστούν από τα παραμύθια περί «σκληρής διαπραγμάτευσης».

Ακόμα πιο μπλεγμένοι στα ιμπεριαλιστικά σχέδια

Ακόμα πιο μπλεγμένοι στα ιμπεριαλιστικά σχέδια

Η επίσκεψη στην Αθήνα την περασμένη Παρασκευή του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Τζον Κέρι και οι συζητήσεις με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, έγιναν σε περίοδο που η κατάσταση στη Μέση Ανατολή οξύνεται στο έπακρο, αναδεικνύοντας και τους εντεινόμενους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.
Η επίσκεψη του Αμερικανού ΥΠΕΞ, που προετοιμάστηκε από το ταξίδι της Βικτόρια Νούλαντ τον Οκτώβρη, της υφυπουργού υπεύθυνης για ζητήματα Ευρασίας, έγινε σε μια περίοδο που οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί στη Μέση Ανατολή, στη Μαύρη Θάλασσα και την Ανατολική Μεσόγειο, που ενισχύεται και διευρύνεται η στρατιωτική παρουσία και δράση ισχυρών καπιταλιστικών κρατών. Η ελληνική κυβέρνηση συμμετέχει σε αυτά τα σχέδια και τους ανταγωνισμούς, έχει αποδεχτεί τη στρατιωτική εμπλοκή της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς τυχοδιωκτισμούς στην περιοχή, υπερψηφίζοντας την ενεργοποίηση του άρθρου 42.7 της Συνθήκης της ΕΕ που προβλέπει και στρατιωτική συνδρομή και τις αποφάσεις του ΝΑΤΟ στη Σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών στις 1-2 Δεκέμβρη 2015. Την προθυμία της να συμβάλει παραπέρα στους σχεδιασμούς της λυκοσυμμαχίας επιβεβαίωσαν οι συναντήσεις Κέρι με τον πρωθυπουργό και τον ΥΠΕΞ της Ελλάδας. Ο Ν. Κοτζιάς, πάντως, από το βήμα της Βουλής, στο πλαίσιο της συζήτησης για τον προϋπολογισμό, προσπάθησε να πλασάρει την «πολυδιάστατη» εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης ...ότι «μιλάει με όλους». Η ουσία, όμως, παραμένει: η ελληνική αστική τάξη, που συνδέει τα συμφέροντά της με τον ευρωατλαντισμό, διεκδικεί τη λεγόμενη «γεωστρατηγική αναβάθμιση», μπλέκοντας ακόμα περισσότερο το λαό στο κουβάρι των ανταγωνισμών και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων.
Σε σύνδεση με αυτά, ο εκπρόσωπος των ΗΠΑ έδωσε πλήρη κάλυψη στις τουρκικές παραβιάσεις στο Αιγαίο, μιλώντας για συμμάχους στο ΝΑΤΟ, στην κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους από τουρκικά μαχητικά και κάλεσε για κλιμάκωση της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Συρία, στο όνομα της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας και των τζιχαντιστών. Στα ίδια πλαίσια, ο Τζον Κέρι ζήτησε από την κυβέρνηση να συμβάλει τα μέγιστα στην επίλυση του Κυπριακού, ως μέρος της επιδίωξης διευθέτησης άλυτων ζητημάτων στην περιοχή, που δημιουργούν τριβές ανάμεσα σε κράτη της ευρωατλαντικής συμμαχίας και δυσκολεύουν τα ιμπεριαλιστικά σχέδια.

***

Ο Κέρι επιτέλεσε και την «κλασική» αποστολή του ως εκπρόσωπος των μονοπωλίων των ΗΠΑ, δηλώνοντας ότι οι ΗΠΑ στηρίζουν την Ελλάδα και τους ηγέτες της «για να συνεχίσουν να εφαρμόζουν τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, προκειμένου να επανέλθει η ανταγωνιστικότητα, να βελτιωθεί η εμπιστοσύνη της αγοράς και να γίνει η χώρα ελκυστική για επενδύσεις». Δήλωσε ότι η χώρα του είναι έτοιμη να βοηθήσει στη λεγόμενη αναδιάρθρωση του χρέους, ένα από τα καίρια ζητήματα διαπραγμάτευσης για τη δημιουργία καλύτερων συνθηκών για καπιταλιστική ανάκαμψη, όπως λέει η κυβέρνηση, αλλά και ζήτημα αντιπαράθεσης ανάμεσα σε Ευρωζώνη και ΔΝΤ. Η ετοιμότητα των ΗΠΑ να βοηθήσουν, σημαίνει να συμβάλουν στην επίτευξη του συμβιβασμού που απαιτείται, επειδή έχει σχέση με ζημιές για τους δανειστές από την αναδιάρθρωση του χρέους, που θα φορτωθεί το κεφάλαιο των κρατών της Ευρωζώνης. Ζήτημα που επίσης έχει σχέση με το ποια μονοπώλια, τα ευρωενωσιακά ή τα αμερικανικά, θα γίνουν περισσότερο ισχυρά στο διεθνή ανταγωνισμό, μια έμμεση αιχμή που υποδηλώνει το σφοδρό ανταγωνισμό ΗΠΑ - Γερμανίας. Βεβαίως, ο Κέρι συνέδεσε τη συμβολή των ΗΠΑ στην οικονομική ανάκαμψη με την ανάγκη της σταθερότητας της Ελλάδας στο ασταθές - όπως λέει - περιβάλλον της Ανατολικής Μεσογείου.
Ταυτόχρονα, ενδιαφέρθηκε για τον τομέα της Ενέργειας και το ρόλο της Ελλάδας. Ειδικά σ' αυτό το θέμα που πλασάρει και η ελληνική κυβέρνηση ως «ενεργειακή αναβάθμιση», με την Ελλάδα «ενεργειακό κόμβο», ο Κέρι ήταν ξεκάθαρος: να δοθεί ώθηση και η Ελλάδα να στηρίξει τους αγωγούς φυσικού αερίου από το Αζερμπαϊτζάν προς την ΕΕ, ώστε να μειωθεί η εξάρτηση από τη ρωσική Ενέργεια.

***

Ετσι, με την επίσκεψη Κέρι επιβεβαιώθηκε η στήριξη των ΗΠΑ στην ελληνική κυβέρνηση στα ζητήματα της οικονομίας και των επενδύσεων και το σπρώξιμο από την πλευρά της, όπως και από τις αστικές τάξεις της ΕΕ, για τη γρήγορη υλοποίηση των αντιλαϊκών δεσμεύσεων του 3ου μνημονίου. Είναι έτσι ξεκάθαρο ότι τα περί αναγνώρισης της σημασίας της Ελλάδας στη διεθνή σκηνή που αναπαράγουν τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ, δεν αφορούν τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων, αλλά αυτά του κεφαλαίου, ντόπιου και ξένου, που σε όλες τις περιπτώσεις τροφοδοτούνται από τη διεύρυνση της εκμετάλλευσης των εργατών.
Στη σημερινή συγκυρία της ολόπλευρης αντιλαϊκής επίθεσης, του κινδύνου ενός γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου, είναι κρίσιμο το κάλεσμα του ΚΚΕ προς την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, τη νεολαία. Για επαγρύπνηση, ένταση της δράσης ενάντια στη χρήση των αμερικανοΝΑΤΟικών βάσεων και σε οποιαδήποτε συμμετοχή, εμπλοκή της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, για δυνάμωμα της λαϊκής συμμαχίας που οργανώνει καθημερινά τη σύγκρουση με τη στρατηγική του κεφαλαίου, ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις οι λαϊκές δυνάμεις να διεκδικήσουν την ίδια την εξουσία και να πάρουν οριστικά τα κλειδιά της οικονομίας στα δικά τους χέρια για τη δική τους ευημερία.

Καταγγελίες για χτύπημα του συριακού στρατού από συμμάχους των ΗΠΑ

Καταγγελίες για χτύπημα του συριακού στρατού από συμμάχους των ΗΠΑ

Ενώ το Ιράκ διαμαρτυρήθηκε για την αποστολή τουρκικών στρατευμάτων έξω από τη Μοσούλη, απαιτώντας την άμεση αποχώρησή τους...

Από τους βομβαρδισμούς που συνεχίζονται στη Συρία

ΔΑΜΑΣΚΟΣ - ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ - ΜΟΣΧΑ.--
Σε επίσημη διαμαρτυρία στο Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ και τον προεδρεύοντα του Συμβουλίου Ασφαλείας Ηνωμένων Εθνών προχώρησε χτες το συριακό υπουργείο Εξωτερικών, σε σχέση με τον προχτεσινό βομβαρδισμό θέσεων του συριακού στρατού στο Ντέιρ αλ Ζορ, που προκάλεσε το θάνατο τριών Σύρων στρατιωτών, τον τραυματισμό άλλων 13 και την καταστροφή ενός αριθμού τεθωρακισμένων οχημάτων του στρατού, πυροβόλα και πυρομαχικά.
Το συριακό υπουργείο Εξωτερικών επέρριψε τις ευθύνες στο συνασπισμό των ΗΠΑ για μία «ολοφάνερη επίθεση», σημειώνοντας ότι οι επιδρομές έγιναν από τέσσερα αεροσκάφη που χτύπησαν δυνάμεις του συριακού στρατού με εννιά ρουκέτες. Ζήτησε τη «σθεναρή καταδίκη της ειδεχθούς επίθεσης», σημειώνοντας ότι αντιβαίνει τους στόχους και τις θέσεις της Χάρτας του ΟΗΕ και απαίτησε τη λήψη «άμεσων μέτρων για την αποτροπή παρόμοιων επιθέσεων στο μέλλον», σημειώνοντας την εξέλιξη ως σαφή ένδειξη πως ο συνασπισμός των ΗΠΑ «στερείται αξιοπιστίας στον αγώνα κατά των τρομοκρατών».
Παρ' όλα αυτά, οι συριακές αρχές προχώρησαν χτες στην απελευθέρωση 35 κρατουμένων της αντιπολίτευσης στην κεντρική πόλη Χομς, προετοιμάζοντας το έδαφος για την υλοποίηση πρόσφατης συμφωνίας για εκεχειρία και ειρηνική αποχώρηση χιλιάδων αντικαθεστωτικών ενόπλων από την περιοχή, πιθανώς την επόμενη βδομάδα...
Γεγονός είναι, πάντως, ότι η κατηγορία του συριακού υπουργείου Εξωτερικών δεν απερρίφθη άμεσα και επίσημα από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Ωστόσο, το απόγευμα της Δευτέρας, Αμερικανός στρατιωτικός αξιωματούχος που θέλησε να τηρηθεί η ανωνυμία του εξέφρασε τη «βεβαιότητα» ότι τα αεροσκάφη που βομβάρδισαν θέσεις του συριακού στρατού στο Ντέιρ ελ Ζορ δεν ήταν του συνασπισμού των ΗΠΑ αλλά... «ρωσικά». Πρόβαλε ως επιχείρημα ότι «τα αμερικανικά αεροσκάφη βομβάρδιζαν στο Ντέιρ ελ Ζορ πετρελαιοπηγές του ΙΚ σε απόσταση τριών μιλίων» από το χώρο δυνάμεων του συριακού στρατού, δίχως να παρουσιάσει εντούτοις το παραμικρό στοιχείο για να στηρίξει τον ισχυρισμό του.
Η εξέλιξη αυτή δείχνει αν μη τι άλλο τους κινδύνους που προκαλεί ευρύτερα η συγκέντρωση τόσων ξένων στρατιωτικών δυνάμεων στην περιοχή, με πρόσχημα τη δράση των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους», που υπερασπίζονται τα συμφέροντα των μονοπωλιακών τους ομίλων.

Το ιρακινό τελεσίγραφο στην Αγκυρα

Δεν είναι, έτσι, τυχαίο πως το ίδιο 48ωρο αυξήθηκε και η ένταση στις σχέσεις Ιράκ - Τουρκίας, με αφορμή την προσχηματική αποστολή μερικών εκατοντάδων Τούρκων στρατιωτών έξω από τη Μοσούλη του βορείου Ιράκ, στο πλαίσιο «εκπαίδευσης» κουρδικών και ιρακινών δυνάμεων κατά του «Ισλαμικού Κράτους», με στόχο τη μελλοντική επιχείρηση για ανακατάληψη της πόλης. Ο Ιρακινός πρωθυπουργός, Χάιντερ αλ Αμπάντι, έδωσε τελεσίγραφο στην Αγκυρα το οποίο εκπνέει εντός τρέχοντος 24ωρου, απαιτώντας «αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων», απειλώντας σε αντίθετη περίπτωση πως θα θέσει ζήτημα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Επιπλέον, το ιρακινό υπουργείο Εξωτερικών κάλεσε χτες τον Τούρκο πρεσβευτή στη Βαγδάτη για να του επιδώσει επίσημη διαμαρτυρία.
Ας σημειωθεί πως οι Τούρκοι στρατιωτικοί σύμβουλοι βρίσκονται στην περιοχή από το 2014, ωστόσο αυτό που προκάλεσε την αφορμή για την «οργή» της ιρακινής κυβέρνησης είναι η αποστολή 350 Τούρκων στρατιωτών («για την προστασία των Τούρκων συμβούλων», πέρα από τους περίπου 600 που είχε ήδη στην περιοχή...) την περασμένη Παρασκευή έξω από τη Μοσούλη, που έγινε δίχως να ενημερωθεί επίσημα η ιρακινή κυβέρνηση. Η Αγκυρα αναγκάστηκε να ανακοινώσει την Κυριακή ότι επιπρόσθετες ενισχύσεις στο Ιράκ θα «σταματήσουν μέχρι να ξεπεραστούν οι ευαισθησίες της ιρακινής κυβέρνησης» και το βράδυ της Δευτέρας ανακοίνωσε την αποχώρηση των 350 στρατιωτών.
Νωρίτερα, ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Μεβλούτ Τσαβούσογλου, δήλωσε με νόημα ότι θα είναι «αναγκαίες» οι χερσαίες επιχειρήσεις για την αντιμετώπιση των τζιχαντιστών στη Συρία και το Ιράκ και ότι η Τουρκία «έχει καθήκον να προστατεύσει τους στρατιώτες της γύρω από τη Μοσούλη».

Συνομιλίες 18-19 Δεκέμβρη στη Ν. Υόρκη

Μέσα σε όλα αυτά, «πνίγηκε» η είδηση για την πιθανότητα πραγματοποίησης ειρηνευτικών συνομιλιών για τη Συρία στη Νέα Υόρκη στις 18 και 19 του μήνα, την οποία αποδέχτηκε χτες ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών, Σεργκέι Λαβρόφ, θέτοντας δύο βασικές προϋποθέσεις: α) να είναι έτοιμη η διεθνής λίστα με τις τρομοκρατικές οργανώσεις που δρουν στη Συρία, β) να έχει συμφωνηθεί και ολοκληρωθεί ο κατάλογος με τις συριακές αντιπολιτευόμενες οργανώσεις και κόμματα που μπορούν να συμμετάσχουν σε μελλοντικό διάλογο με τη συριακή κυβέρνηση.