Η αρρώστια του μεταβατικού και η αριστερά της μετάβασης

 Η αρρώστια του μεταβατικού και η αριστερά της μετάβασης

Όσο αυξάνεται η ένταση της καπιταλιστικής επίθεσης τόσο αυξάνονται οι αριστερές φωνές για την ανάγκη μετωπικών πρωτοβουλιών του “αριστερού χώρου” σε ένα ελάχιστο “μεταβατικό πρόγραμμα σοσιαλιστικής κατεύθυνσης” που θα είναι σε θέση να συσπειρώσει τις κατακερματισμένες εργατικές και λαϊκές δυνάμεις. Σε αυτή την προσφιλή τακτική της ενδοαριστερής συνεννόησης που από δήθεν μέσο αναφύεται σε μονόδρομο σκοπό, έχουν υπάρξει τα τελευταία οκτώ χρόνια των μνημονίων παρά πολλά επεισόδια.

Σε αυτά, μέχρι να γίνει κυβέρνηση, πρωταγωνιστούσε ο ΣΥΡΙΖΑ έχοντας ως δορυφόρους-συνομιλητές και συνδαιτυμόνες στα διάφορα αντιμνημονιακά πάνελ, μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλων αριστερών και αυτοαποκαλούμενων αντικαπιταλιστικών οργανώσεων που έμμεσα ή άμεσα στήριξαν την έλευση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία ενώ στους πρώτους μήνες της διακυβέρνησης από την “κυβέρνηση της αριστεράς” παρήγαγαν σωρεία “θεωρητικών αναλύσεων” περί “αριστερής στροφής” της ελληνικής κοινωνίας, ενώ στήριζαν άμεσα ή έμμεσα το “αριστερό σχέδιο” εθνικής ανασυγκρότησης που έψαχνε δανεισμό στην Κίνα και στην Ρωσία. Όλα αυτά στην βάση της αποδοχής μιας μεταβατικής κατάστασης που ήταν δυνατόν να οδηγήσει στην “σοσιαλιστική προοπτική”.

Πρόκειται για την θρασύδειλη λαγνεία του αριστερού μεταβατικού προγράμματος που δεν κόβει ποτέ τους δεσμούς του με τον αστικό κοινοβουλευτισμό και με τις αστικές θεωρίες περί της δυνατότητας εθνικής παραγωγικής ανασυγκρότησης που να αφορά με όρους ισοτιμίας τόσο το κεφάλαιο όσο και την εργασία, ενώ η χώρα παραμένει στην ΕΕ και στην ΟΝΕ, η ταξική οικονομική και πολιτική διάρθρωση της κοινωνίας στέκει ανέπαφη, και οι λαϊκές και εργατικές δυνάμεις διαπαιδαγωγούνται από αυτές τις αριστερές προσεγγίσεις, στην βάση της σταδιακής και ομαλής μετάβασης σε ένα καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο.

Τα αποτελέσματα αυτής της σαθρής, ιστορικά ηττημένης προσέγγισης , απόνερο της εκκωφαντικά καταστροφικής αστικής γραμμής των λαϊκών μετώπων είναι ορατά χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια και άνευ χρείας εξαιρετικής πολιτικής οξυδέρκειας. Η μεταβατική αριστερά που εκπροσώπησε ο ΣΥΡΙΖΑ κατέρρευσε σε λίγες ώρες ξεφτιλίζοντας το “Όχι” του δημοψηφίσματος και υπογράφοντας τρίτο μνημόνιο αποδεχόμενη το σύνολο του πολιτικού και ιδεολογικού προτάγματος που εκφέρεται από τις καπιταλιστικές ελίτ της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν πρόκειται για προδοσία. Πρόκειται για ξεκάθαρη πολιτική επιλογή.

Για αυτό ακριβώς όσοι εκ των υστερών οδύρονται για την μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ και επιμένουν να υποδύονται τον αυθεντικό ΣΥΡΙΖΑ (ΛΑΕ κτλ) είτε αρνούνται είτε αδυνατούν να κατανοήσουν, ότι η αριστερά που επιδιώκει “ολίγον καπιταλισμό” στο τέλος μπουκώνεται με την μεγαλύτερη μερίδα που υπάρχει στο τραπέζι και γλύφει με βουλιμία και τα αποφάγια των πρώην “ταξικών εχθρών”. Είναι τόσο καθολική και μονολιθική η κίνηση των καπιταλιστικών ολοκληρώσεων σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο, που μόνο μια αντίστοιχη ολιστικά αντιθετική κίνηση των δυνάμεων της εργασίας μπορεί να την αναστρέψει. Η αριστερά της λιτανείας, της “Δραπετσώνας” και της “ειρηνικής μετάβασης” λειτουργεί μόνο ως βαζελίνη στα γρανάζια της καπιταλιστικής μηχανής.

Είναι αυτή η αριστερά που κατάντησε τον μαρξισμό ανέκδοτο για να προσιδιάζει στις “θεωρητικές της αναλύσεις” κατακερματίζοντας την εργατική τάξη σε ένα συνονθύλευμα ανερμάτιστων περιπλανώμενων ατομικοτήτων σε ατομική διαπραγμάτευση με το καπιταλιστικό κράτος και τα αφεντικά, με έλλογη απόρροια την ραγδαία διύλιση της ταξικής συνείδησης και την έκδηλη διάρρηξη της ταξικής ταυτότητας. Στέλνοντας τους εργάτες “συστημένους” στην ακροδεξιά, στους φασίστες και στους κάθε λογής αυτόκλητους σωτήρες “αριστερής” και δεξιάς κοπής που δήθεν έχουν έτοιμο κάποιο νομικό ή οικονομικό σχέδιο διάσωσης του λαού από τους δυνάστες του. Μέχρι να φανεί για άλλη μια φορά , το μέγεθος της απάτης και το δυσθεώρητο εύρος της ψευδαίσθησης.

Έλαχε σε αυτή την μικρή γωνιά του πλανήτη να πέσει η ευθύνη της άρθρωσης μιας νέας κομμουνιστικής αφήγησης μέσα στο πιο βαθύ καπιταλιστικό σκοτάδι. Κανείς δεν ξέρει πως θα τα φέρει η ιστορία. Κανείς δεν γνωρίζει πότε και από που θα ανάψει η σπίθα της επανάστασης. Οι ανάγκες και τα όνειρα των ανθρώπων ευτυχώς δεν ακολουθούν σιδερένιους νόμους και άκαμπτους κανονισμούς. Από το πιο σκοτεινό σημείο του χάρτη μπορεί να ανάψει η φλόγα της απελευθέρωσης.

Για αυτό ακριβώς το βάρος της ευθύνης είναι τεράστιο. Ακόμη και αν δεν δούμε το λυκαυγές του νέου ορίζοντα, πρέπει να μιλήσουμε , να γράψουμε και να πράξουμε ως να ήταν ήδη εδώ. Η ευκαιρία να είναι κανείς χρήσιμος στην ιστορία και στην τάξη του, δεν δίνεται παρά μόνο μια φορά στο πεπερασμένο εύρος του ατομικού βιολογικού κύκλου.

Τώρα είναι η ευκαιρία. Αυτή είναι η στιγμή.

γράφει ο Χρήστος Μιάμης

Πηγή theradicalmarxismproject.wordpress.com

Φτώχεια μέσα στην αφθονία

Ζώντας σε  μια εποχή υπαρκτής αφθονίας, αφού η αναπτυγμένη τεχνολογία έχει δημιουργήσει τα μέσα για την ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών όλων των ανθρώπων, δεν έχουν σταματήσει οι ευχές και συμβουλές για υπομονή και ανοχή των δεινών, της σκληρότητας, του παραλογισμού και της αδικίας του καπιταλιστικού συστήματος,  γιατί δήθεν η αποτελεσματική λειτουργία του συνεπάγεται όλα αυτά, αλλά επίσης κι ένα τεράστιο δυναμικό παραγωγής που είναι προσιτό σ’ όποιον έχει τις ικανότητες. Κι εξάλλου μέσα σ’  αυτό το σύστημα πάντα δίνονται ευκαιρίες για ανακούφιση από τα δεινά και βοήθεια για εξασφάλιση της επιβίωσης.

Αυτή η αντίληψη αντανακλάται και στα εορταστικά μηνύματα των πολιτικών μας εκπροσώπων αυτές τις μέρες. Το κυβερνητικό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ άλλων χαρακτηρίζει τιτάνιο το έργο   της κοινωνικής και οικονομικής ανασυγκρότησης, θέτοντας στο επίκεντρο τις αγωνίες και τις ανάγκες των εργαζομένων και βεβαιώνει ότι έγιναν ορατά τα πρώτα θετικά αποτελέσματα μεταξύ των άλλων στην προστασία των αδυνάτων και στην ανασυγκρότηση του δημοσίου τομέα και ιδίως του κοινωνικού κράτους. Ο πρωθυπουργός διαβεβαιώνει πως για τους συμπολίτες που δεν μπορούν να γιορτάσουν όπως οι υπόλοιποι πρωτίστως «γι αυτούς δίνουμε τη μάχη για να βγει η χώρα από τον ασφυκτικό κλοιό των μνημονίων και της επιτροπείας», ενώ ο πρόεδρος της Δημοκρατίας  εύχεται ευαισθητοποίηση των εταίρων ώστε να αλλάξει η εφαρμοζόμενη και εν πολλοίς αδιέξοδη συγκεκριμένη πολιτική λιτότητας». Και σε εφαρμογή όλων αυτών των ευχών και υποσχέσεων για ανακούφιση των ασθενεστέρων ο υπουργός  Σπίρτζης έχει  δώσει  εντολή να παραμείνουν ανοιχτοί σταθμοί του Μετρό για τη φιλοξενία των αστέγων που θα θελήσουν να προστατευτούν από το δριμύ ψύχος, ενώ η Περιφέρεια Αττικής θα συνδράμει προσφέροντας διάφορα είδη πρώτης ανάγκης (σλίπινγκ μπανγκ, γάντια, παπούτσια, ξηρούς καρπούς κ.ά.)

Όλα αυτά τα μηνύματα που ...αποκαλύπτουν τα τρωτά και ανάλγητα του συστήματος που οι ίδιοι υπηρετούν, δεν κάνουν τίποτε άλλο όμως, ακόμα κι όταν στρέφουν την κριτική εναντίον του, παρά να το επαινούν. Κάθε κατηγορία είναι ένας έμμεσος τρόπος επαίνου του συστήματος, παραχωρώντας μάλιστα στον εαυτό τους το προνόμιο να το κρίνουν χωρίς όμως η κριτική τους να πηγαίνει μακριά. Την τυλίγουν με λιβανωτούς,  μόνο και μόνο για να βγουν αρωματισμένοι οι ίδιοι και ο καπιταλισμός, που και βέβαια μπορεί να διατηρηθεί  αρκεί να απαλειφθούν όλα τα κακά του. Κι έτσι να συνηθίζουμε να δεχόμαστε τα πράγματα σα μια τάξη φαινομένων που ρυθμίζεται από νόμους, αφού μια φορά και για πάντα πήραν τη θέση τους στη ζωή. Η φτώχεια θεραπεύεται με κουπόνια, η εξαθλίωση με τα λίγα τετραγωνικά στρωσιδιών στο υπόγειο μετρό.

Μόνο που αυτή η φτώχεια και δυστυχία μέσα σ’ ένα κόσμο λανθάνουσας αφθονίας για να εξαλειφθεί  πρέπει να συνειδητοποιήσουμε  τι συμβαίνει στην κοινωνία, σ’  αυτό το μωσαϊκό με τα πολυτελή σπίτια και τα παγκάκια που χρησιμοποιούνται για υπνωτήρια, με τις επιχειρήσεις και την ανεργία, τους νόμους και τις καταστάσεις έκτακτης ανάγκης κλπ., να μην βλέπουμε τις ταξικές συγκρούσεις σαν μηχανορραφίες επικίνδυνων υπονομευτών εθνικών συμφερόντων.

Το ουσιαστικό είναι να ξεκινήσουμε από την κοινωνική πραγματικότητα, την απλή υλική παραγωγή της ζωής και όχι από αφηρημένες κατηγορίες, αυτοδιαλυόμενες ιδέες. Αυτή την φτώχεια που βιώνουμε δεν αρκεί να ρίξουμε την αιτία της στο σύστημα γενικώς και αορίστως, ούτε να διακηρύξουμε απλώς πως η βελτίωση του συστήματος είναι η απάντηση, αλλά να κατανοήσουμε τι ακριβώς είναι  η αιτία αυτού το οικονομικού αδιεξόδου εν μέσω τέτοιας αφθονίας, να συνειδητοποιήσουμε πως αυτές οι αντιφάσεις μέσα στον καπιταλισμό είναι έμφυτες και δεν θεραπεύονται. Δεν αρκεί καθόλου μια γενική καταδίκη του συστήματος, ούτε οι προσωπικές ή κοινωνικές κακίες ή σκληρότητες είναι οι αιτίες για τη φτώχεια και την εξαθλίωση, γιατί σε μια τέτοια περίπτωση η απάντηση θα ήταν ένα κήρυγμα για την ευσπλαχνία του θεού ή τη θεία χάρη που φωτίζει τους ανθρώπους –και τότε ο Σώρρας και κάθε Σώρρας βρίσκει πεδίο απεριόριστο να μοιράσει ελπίδες και να παραπλανήσει με μια αδιανόητη απλοϊκή απατεωνιά  που γίνεται πιστευτή.

Πρέπει επιτέλους να αναρωτηθούμε για τις λειτουργίες των νόμων της καπιταλιστικής αγοράς που αντί να απελευθερώνουν παρεμποδίζουν τις απεριόριστες δυνατότητες που έχουμε στη διάθεσή μας. Η βασική αρχή της καπιταλιστικής οικονομίας, όλοι οι άνθρωποι να γυρεύουν το μέγιστο χρηματικό κέρδος και τη μέγιστη δυνατή ελευθερία δράσης για να επιτύχουν το σκοπό τους, είναι που απειλεί τους εργάτες με εξόντωση τη στιγμή που εμφανίζεται απεριόριστος πλούτος. Κι έτσι τα αιτήματα και οι διεκδικήσεις της εργατικής τάξης φαίνονται για τους καπιταλιστές σαν απειλή, ενώ οι μισθολογικές απαιτήσεις και οι απεργίες κίνδυνος για την οικονομία.

Καμιά ανθρωπιστική δράση που αναλαμβάνει μια σειρά από  βελτιωτικές μεταρρυθμίσεις για να ικανοποιηθούν στοιχειώδεις απαιτήσεις της ζωής, αμβλύνοντας τις χειρότερες συνέπειες δεν θα σταματήσει το κακό σε τεράστια κλίμακα, ενώ το δυναμικό της καπιταλιστικής παραγωγής παρά την απελπιστική ανθρώπινη ανάγκη δεν θα χρησιμοποιείται ολόκληρο. Ο καπιταλισμός δεν αντιπροσωπεύει την τελική κι απόλυτη δομή οργάνωσης της παραγωγής, κι  όλα όσα φαίνονται  αδύνατα μέσα στα όρια των κανόνων του μπορούν να γίνουν δυνατά αν αλλαχτούν οι κανόνες. Η προσπάθεια που έγινε στην ΕΣΣΔ το αποδεικνύει και η κατάρρευσή της δεν είναι αποτυχία αλλά ανατροπή.  

Είναι καιρός πια να συνειδητοποιήσουμε ότι η φτώχεια μέσα στην αφθονία δεν είναι πρόβλημα άλυτο, ότι είναι το οικονομικό σύστημα, το καπιταλιστικό, στο οποίο οι  εργάτες αποτελούν εμπόρευμα και όπου κινητήρια δύναμη είναι  το κέρδος  που την προκαλεί, για να σταματήσουμε να αρκούμαστε σε υποσχέσεις και φιλανθρωπίες.

Κόκκινος τράγος

 Κόκκινος τράγος

Ο κόκκινος τράγος είναι ένα μυθιστόρημα του Κώστα Παρορίτη, που θεωρείται από τους εισηγητές του σοσιαλιστικού ρεαλισμού στα ελληνικά γράμματα. Επηρεασμένος από τη μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση και τις ιδέες της, ο Παρορίτης αφιερώνει το βιβλίο "σε όσους πιστεύουνε σε μια απολύτρωση" και τοποθετεί την υπόθεση λίγο πριν την εμπλοκή της Ελλάδας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και τον αποκλεισμό του λιμανιού του Πειραιά από τις δυνάμεις της Αντάντ, στο απόγειο του "εθνικού διχασμού".

Σύμφωνα με τη μικρή περιγραφή του biblionet:
Ο "Κόκκινος τράγος" είναι ένα συνοικιακό καφενείο της Αθήνας, όπου συναντιούνται, σχεδόν καθημερινά, μια ομάδα ανθρώπων διαφορετικών μεταξύ τους· απόκληροι, άνεργοι και άρρωστοι (μία απολυμένη δασκάλα, ένας επίσης απολυμένος καθηγητής, ένας φοιτητής, δυο τρεις εργάτες). Τους ενώνει, ωστόσο, ένα όραμα (για άλλους ξεκάθαρο, για άλλους θαμπό αλλά πάντως ισχυρό, καθοριστικό της συμπεριφοράς τους) για μια ζωή δικαιότερη. Οι θαμώνες του "Κόκκινου τράγου" αποτελούν τον έναν πόλο της ιστορίας· ο άλλος συντίθεται από ανθρώπους που, παρά τις αγαθές τους προθέσεις, χωρίς ιδεολογικό έρεισμα, παρασύρονται από τις προσωπικές τους φιλοδοξίες, δελεάζονται από υποσχέσεις επιτήδειων καιροσκόπων και χάνουν την ηθική τους υπόσταση, για να βρεθούν, κάποια στιγμή συνειδησιακής κρίσης, αντιμέτωποι με τον ίδιο τον εαυτό τους.

Το βιβλίο αυτό κυκλοφόρησε ξανά φέτος απ' τη Σύγχρονη Εποχή. Παρακάτω ακολουθούν ένα μικρό, χαρακτηριστικό απόσπασμα, καθώς και το προλογικό σημείωμα του ίδιου του συγγραφέα, που συμπυκνώνουν τις ιδέες του Παρορίτη για την τέχνη, τη λειτουργία της και το σκοπό που καλείται να υπηρετήσει.

Μα σήμερα δεν μπορούσε να μαζέψει το νου του. Αυτή η καμπάνα του τριβέλιζε το μυαλό.
Πέταξε την πένα πάνω στο τραπέζι.
-Τι πάθανε, μωρέ, σήμερα, μ' αυτή την καμπάνα; Βαλθήκανε να μας τρελάνουνε; φώναξε νευριασμένος.
Ο μπαρμπα-Σταύρος ζύγωσε:
-Δεν το ξέρεις;
-Τι να ξέρω;
-Έχουμε λιτανεία.
-Λιτανεία; Τι διάολο; Πώς του ήρθε πάλε αυτή η ιδέα; Μην ξαναρρώστησε ο βασιλιάς;
-Όχι, είναι για το πουλί.
-Ποιο πουλί πάλε;
-Το πουλί που παρουσιάστηκε στου "Παπά το σπίτι".
-Ε, και τι μ' αυτό; Ένα πουλί.
-Ναι, μα ο παπάς τούς έπεισε όλους πως δεν είναι πουλί.
-Μα τότε τι διάλο μπορεί να 'ναι;
-Αυτό που είπες. Ο Οξαποδός, λέει, μεταμορφωμένος σε πουλί.
Ο Στέφανος δεν μπόρεσε να κρατήσει τα γέλια του.
-Βρε τον αλιτήριο, βρε το θεομπαίχτη.
Ο μπαρμπα-Σταύρος κούνησε το κεφάλι του με τρόπο δισταχτικό:
-Ξέρεις καμιά φορά...
-Α, μπαρμπα-Σταύρο, δε σε νόμιζα για τόσο κουτό. Το ίδιο και την άλλη φορά με την αρρώστια του βασιλιά. Μα είναι πράματα αυτά; Στέκουνται πια αυτά σήμερα;

Ο μπαρμπα-Σταύρος, που είχε μεγάλη εχτίμηση στο μυαλό του Στέφανου, προτίμησε να σωπάσει. Όχι τόσο γιατί είχε πειστεί πως δεν υπάρχει Οξαποδός. Ούτε να το βεβαιώσει μπορούσε αυτό, μα ούτε και να το αρνηθεί τολμούσε. Γι' αυτό το καλύτερο ήτανε να μη γίνεται κουβέντα γι' αυτά τα πράματα. Ας μένουνε αυτά όπως τα βρήκαμε.



Ο Στέφανος ξανάσκυψε πάνω στα δοκίμια που είχε να διορθώσει. Ήτανε κάτι ποιήματα που επρόκειτο να δημοσιευτούνε σ' ένα επαρχιώτικο περιοδικό που τυπωνότανε στην Αθήνα...

Πέταξε χάμω την πένα. "Ουφ. Τι πλήξη. Τα ίδια και τα ίδια. μα δε βαρεθήκανε πια, δεν έχουνε να πούνε και τίποτις νεότερο; Όλο για την ερωμένη τους θα μας μιλούνε; Όλο για τα πουλάκια, για τα δεντράκια, για τα συννεφάκια, για τ' αστεράκια; Καλά, δε λέει κανείς. Μα χορτάσαμε πια. Χρειαζόμαστε κάτι καινούργιο, χριστιανοί μου. Κοιτάξτε και γύρω σας. Όλος ο κόσμος δεν είναι ο εαυτούλης σας. Η ζωή είναι πολύ πλατιά. Απλώστε τη ματιά σας, βυθίστε τη σκέψη σας, μεστώστε το αίστημά σας, δέστε το σφιχτά με το νου σα διαμάντι, πυρώστε το νου σας με τη φλόγα της καρδιάς..."

Η καμπάνα ξακολουθούσε να σημαίνει, σαν ένα άλογο που το σπηρουνίζουνε να τρέχει αδιάκοπα και κείνο τρέχει, τρέχει, τρέχει, ιδροκοπώντας, αφρίζοντας, λαχανιάζοντας...

Τώρα πήρε να διορθώσει κάτι άλλα δοκίμια. Ήτανε ένα κριτικό άρθρο πάνω σε κάποιο σοσιαλιστικό ρομάντζο. Ο κριτικός, που ήτανε ένα όνομα φημισμένο στους δημοσιογραφικούς κύκλους, του τα 'ψελνε γερά. Αυτό δεν είναι ρομάντζο, αυτό είναι μπροσούρα. Η τέχνη είναι συγκίνηση και τίποτις παραπάνω. Αυτό δα έλειπε τώρα να καθίσει ο τεχνίτης να μιλήσει για φουγάρα, γι' απεργίες και για μεροκάματα. Η τέχνη δεν ξέρει σκοπούς. Η τέχνη ξέρει μόνο τον εαυτό της.

Ο Στέφανος χαμογελούσε. Ο κριτικός μεταχειριζότανε έναν αψηλό διδαχτικό τόνο, που 'δειχνε καθαρά την προσπάθειά του να διδάξει το σοσιαλιστή συγγραφέα το χρέος του. Τονέ μεταχειριζότανε σα μαθητή που δεν ξέρει το μάθημά του ή σαν άνθρωπο παραστρατισμένο, που τονέ λυπότανε και ζητούσε να ξαναγυρίσει στην ίσια στράτα.

Ο Στέφανος ένιωσε μια σιχασιά μέσα του. "Δεν ντρέπουνται, δεν ντρέπουνται". Τι αξία μπορεί να 'χει μια τέχνη τόσο εγωιστική, τόσο κοντόθωρη, που δε βλέπει παραπέρα από τη μύτη της; Σίγουρα, αυτός ο αιστητικός, με το μεγάλο όνομα, δεν ξέρει τι λέει. Περίεργο. Εκατομμύρια εργάτες, που παλεύουνε να υψωθούνε προς το φως, να μην μπορούνε να γεννήσουνε μια καινούργια τέχνη; Γιατί; Αν δε βγει μέσα από το λαό, που δυστυχάει, η καινούργια τέχνη, τότε από πού θα βγει; Από τους σάπιους στην ψυχή και στο σώμα; Όχι από τους γερούς που δημιουργούνε τη ζωή με τα χέρια τους, μα από τους τεμπέληδες και τους μοιρολάτρες, που όλα τα βλέπουνε όμορφα ή αδιάφορα με το κουρασμένο τους μάτι;

* * *

Ξέρω πως και το βιβλίο μου αυτό θα δώσει πάλε το σύνθημα σε μια νέα σταυροφορία εναντίον μου. Όλοι οι συντηρητικοί, όλοι οι καθυστερημένοι, όλοι οι δούλοι του κοινού και του χιλιοειπωμένου θα δώσουνε τα χέρια σε μια κοινή επίθεση. Οι κατηγόριες τους, που τις αναμασούνε τώρα χρόνια, θ' αντηχήσουνε πάλε βραχνές, όσο και ύποπτες με όλους τους τόνους. Μου είναι τόσο γνωστές. Υποδουλώνω την Τέχνη στην Ιδέα! Ω, οι μεγάλοι ιεροφάντες της Τέχνης, που δεν κρύβουνε καμιά ιδέα στο κεφάλι τους! Μα, εμείς, που πιστεύουμε πως Ιδέα και Τέχνη δεν είναι πράματα χωριστά, τους ρίχνουμε μια σπλαχνική ματιά και τραβάμε το δρόμο μας αδιάφοροι. Η Τέχνη μας, το ξέρουμε, ταράζει τα νεύρα των ευαίσθητων, των ωραιόπαθων, όλων εκείνων όσοι, συνηθισμένοι στα βαλτονέρια της καθημερινής ζωής, δεν ανέχουνται και δεν επιτρέπουνε με την ψευτοαριστοκρατική τους αντίληψη καμία νέα, αντρίκεια προσπάθεια. Μα, εμείς, που πιστεύουμε πως ο άνθρωπος ζει σε μια φριχτή σκλαβιά, τόσο οικονομική, όσο και ψυχική και πνευματική, εννοούμε να κρατήσουμε τα μάτια μας γυρισμένα προς το φως της Καινούργιας Ημέρας. Πατώντας πάντα στο ρωμαίικο το χώμα, δεν ξεχνούμε ποτέ τον αιώνιο Άνθρωπο. Ο Άνθρωπος αυτός μας ενδιαφέρει. Ο Άνθρωπος που, σπάζοντας τα σύνορα, παλεύει σήμερα ηρωικά να συντρίψει τις υλικές και τις ψυχικές αλυσίδες του, που δεν τον αφήνουνε να βαδίσει προς έναν κόσμο ανώτερο. Αυτόν τον άνθρωπο, που και στην Ελλάδα, άρχισε να παλεύει για τον ίδιο σκοπό, εμείς τονέ βλέπουμε και τονέ πονούμε.

Σ' αυτόν αφιερώνουμε και την Τέχνη μας, μικρή, μεγάλη, όποια κι αν είναι, μα πάντοτε τίμια και αγνή. Γιατί πιστεύουμε πως η Τέχνη, σαν ένα καθαρό κι αυτή της ομαδικής ζωής φαινόμενο, δεν έχει σκοπό να ικανοποιήσει ορισμένες προσωπικές και αυθαίρετες ιδέες η αρρώστιες μας, που καμιά ανάγκη της ζωής δεν τις δικαιολογεί, παρά σαν ένας κοινωνικός κι αυτή παράγοντας να κάνει το χρέος της κάθε φορά που η Ζωή νιώθει την ανάγκη ν' αναπλαστεί.

Τι εννοούμε όταν κάνουμε λόγο για απαξίωση κεφαλαίου;

Η εκδήλωση της κρίσης είναι αποτέλεσμα της όξυνσης της βασικής αντίθεσης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής απ' τη μία και την κυριαρχία των καπιταλιστών στην κοινωνική παραγωγή απ' την άλλη. Η αντίθεση αυτή οξύνεται με την καπιταλιστική ανάπτυξη, με τη συσσώρευση κεφαλαίου, οδηγώντας στην εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης. Η κρίση έχει ως αποτέλεσμα την απαξίωση του κεφαλαίου, δηλαδή την ελάττωση της αξίας του κεφαλαίου, την καταστροφή ενός τμήματός του, με πολλούς τρόπους, που γενικά εντάσσονται στην καταστροφή ενός μέρους των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας. Αυτό εκδηλώνεται με το κλείσιμο επιχειρήσεων, την καταστροφή εμπορευμάτων που δεν πωλούνται (κάψιμο σοδειών), την εκποίηση απούλητων εμπορευμάτων σε χαμηλότερες τιμές, τη μείωση της τιμής μέσων παραγωγής και της αξίας των επιχειρήσεων, την αποειδίκευση της εργατικής δύναμης, τη μείωση της τιμής της κ.ά. Η καταστροφή τμήματος του κεφαλαίου επιτρέπει στο υπόλοιπο τμήμα του κεφαλαίου να επενδυθεί κερδοφόρα και να ξαναρχίσει η διαδικασία της καπιταλιστικής ανάπτυξης, της αναπαραγωγής του κεφαλαίου σε διευρυμένη κλίμακα.

Απαξίωση κεφαλαίου έχει ήδη γίνει και συνεχίζει να γίνεται. Ωστόσο, δεν έχει προχωρήσει στην απαραίτητη έκταση. Επίσης, η κρατική πολιτική στήριξης των ομίλων (πακέτα ποσοτικής χαλάρωσης σε ΗΠΑ, Ιαπωνία, Ευρώπη και Κίνα) εμποδίζει την απαξίωση, αφού με τη διόγκωση του κρατικού χρέους στηρίζονται επιχειρήσεις και τράπεζες που θα έπρεπε να είχαν κλείσει. Ετσι, η διαδικασία απαξίωσης εμποδίζεται να προχωρήσει όπως θα «έπρεπε» αυθόρμητα. Βασικός λόγος για τον οποίο εμποδίζεται αυτή η αυθόρμητη διαδικασία είναι πως ενώ όλοι καταλαβαίνουν την ανάγκη καταστροφής ενός τμήματος του κεφαλαίου, διαφωνούν για το ποιανού το κεφάλαιο πρέπει να καταστραφεί. Τα αστικά κράτη, εκφράζοντας τα γενικά συμφέροντα του κεφαλαίου σε κάθε χώρα, βλέπουν ως αναγκαία την προστασία των δικών τους ομίλων, του δικού τους κεφαλαίου και την καταστροφή του κεφαλαίου που βρίσκεται σε άλλα κράτη. Καθώς η τάση αυτή είναι γενική, η απαξίωση κεφαλαίου εμποδίζεται και καθυστερεί, οδηγώντας έτσι στη σταδιακή αύξηση του κεφαλαίου που δεν βρίσκει παραγωγική διέξοδο. Σημειώνουμε πως ο μεγαλύτερος χαμένος είναι αυτός που θα καταστραφεί πρώτα το κεφάλαιό του, καθώς η καταστροφή θα δώσει διέξοδο στην υπερσυσσώρευση όχι μόνο των δικών του κεφαλαίων αλλά και των ανταγωνιστών.

Ενας άλλος παράγοντας που δυσκολεύει την απαξίωση έχει να κάνει με το εξής ζήτημα. Η διεθνοποίηση της παραγωγής αυξάνει την αλληλεξάρτηση μεταξύ των διαφορετικών κεφαλαίων σε ολόκληρο τον κόσμο. Σχηματίζονται αλυσίδες παραγωγής που έχουν πολυεθνικό, πολυεταιρικό χαρακτήρα. Ο κοινωνικός χαρακτήρας της παραγωγής έχει παγκόσμια πλευρά. Συχνά, οι μέτοχοι μιας πολυεθνικής βρίσκονται σε ολόκληρο τον κόσμο. Απ' την άλλη, οι μονοπωλιακοί όμιλοι έχουν βάση σε συγκεκριμένα κράτη, το μεγαλύτερο μερίδιο της ιδιοκτησίας και της δανειοδότησης προέρχεται απ' αυτά τα κράτη, η πλειοψηφία της κερδοφορίας τους έρχεται απ' τα εθνικά σύνορα και όταν απειλούνται τα συμφέροντά τους αναλαμβάνει η κυβέρνηση του κράτους που βρίσκονται, να καθαρίσει. Για παράδειγμα, η «Coca Cola» έχει παραρτήματα σ' ολόκληρο τον κόσμο, όμως είναι αμερικανική εταιρεία.

Ενώ, λοιπόν, οι διεθνείς σχέσεις του κεφαλαίου υπαγορεύουν την ανάγκη μιας συνολικής απαξίωσής του για να υπερβεί ο καπιταλισμός την κρίση, η εθνοκρατική συγκρότησή του βάζει εμπόδια σε αυτή τη διαδικασία.

Τα πιθανά ενδεχόμενα για το με ποιον τρόπο μπορεί να συντελεστεί η αναγκαία απαξίωση είναι πολλά. Μπορεί, μετά από μια απροσδιόριστη περίοδο μακράς χαμηλής ανάπτυξης και αργής, βασανιστικής καταστροφής κεφαλαίου, τελικά να απαξιωθεί αρκετά μεγάλο τμήμα του ώστε να επανέλθει σε αυξητική τροχιά η διεθνής καπιταλιστική οικονομία. Ομως, η πιθανότητα μιας απότομης νέας συστολής της παραγωγής σε κάποιο κέντρο (νέα εκδήλωση της κρίσης) είναι το πιο πιθανό σενάριο, οδηγώντας σε νέα σημαντική απαξίωση κεφαλαίου, τόσο εκεί που θα εκδηλωθεί η κρίση, όσο και στα υπόλοιπα κέντρα. Ιστορικά, το ενδεχόμενο του πολέμου είναι πολύ πιο αυξημένο σ' αυτές τις συνθήκες. Η ανάγκη απαξίωσης κεφαλαίου συνδυάζεται, συνδέεται οργανικά με την αλλαγή συσχετισμού δύναμης και την ανάγκη αυτή να καταγραφεί στις σχέσεις μεταξύ των κρατών. Οι αλλαγές αυτές ιστορικά γίνονται με πολεμικές αναμετρήσεις.

Η πραγματική ιστορία πίσω από το Salo του Παζολίνι

 Η πραγματική ιστορία πίσω από το Salo του Παζολίνι

Οι περισσότεροι γνωρίζουν σήμερα την ταινία Salo του Ιταλού σκηνοθέτη Πιέρ Πάολο Παζολίνι. Η ταινία έχει μείνει κυρίως γνωστή για τις ωμές σκηνές βίας της, σε μια προσπάθεια του σκηνοθέτη να δείξει τον ηθικό ξεπεσμό του φασισμού, κατά την δικτατορία Μουσολίνι στην Ιταλία. Πέραν όμως αυτού, η ταινία του Παζολίνι βασίστηκε σε κάποια πραγματικά ιστορικά γεγονότα που έλαβαν στη "Δημοκρατία του Σαλό", το φασιστικό κράτος της διχοτομημένης Ιταλίας, μετά την εισβολή των συμμάχων το 1943.

Όπως ακριβώς και στην ταινία του Παζολίνι, τα παρακάτω ιστορικά περιστατικά έλαβαν χώρα σε μια έπαυλη, γνωστή ως "Villa Triste" λόγω των περιστατικών βίας και των άλλων βασανιστηρίων που γίνονταν σε αυτή. 

Ο Pietro Koch, γεννήθηκε το 1918 στο Μπενεβέντο της Ιταλίας και ήταν παιδί ενός ισχυρού πολιτικού προσώπου και ναυάρχου της Γερμανίας στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ξεκίνησε την "καριέρα" του στον ιταλικό στρατό, υπηρετώντας στους Γρεναδιέρους. Η ανακωχή του 1943 και η διχοτόμηση της Ιταλίας τον βρίσκει στην Φλωρεντία, όπου ο Koch μετατίθεται στην Ειδική Ασφάλεια της Δημοκρατίας του Σαλό, υπό τον γνωστό υποστηρικτή του Μουσολίνι Tullio Tamburini. Η υπηρεσία αυτή είχε ως στόχο τη σύλληψη και την εκτέλεση παρτιζάνων, την σύλληψη Εβραίων και γενικότερα συνεργάζονταν με την SD. 

To 1944 και κάτω από την προστασία και την παρότρυνση του επικεφαλής της SD στη Ρώμη  Herbert Kappler, ο Koch δημιουργεί μια παρακρατική οργάνωση που έμεινε γνωστή ως "Banda Koch". Οι Γερμανοί ακολουθώντας την προσφιλή τακτική της δημιουργίας φασιστικών παρακρατικών μικροομάδων (όπως έγινε και με τη συμμορία Δάγκουλα στη Θεσσαλονίκη), παρέχει στη συμμορία του Koch οπλισμό, μια βίλα για βάση της και ειδικά ανακριτήρια, εξοπλισμένα με ότι είχε να προσφέρει ο ναζιστικός σκοταδισμός σε όργανα βασανιστηρίων. Σκοπός της ομάδας ήταν η σύλληψη παρτιζάνων και Εβραίων για τα ναζιστικά στρατόπεδα θανάτου, πάνω από όλα όμως ήταν η κατατρομοκράτηση του λαού της Ιταλίας. 

Ο Kοch έχαιρε πλήρους ελευθερίας στις κινήσεις του και λογοδοτούσε μόνο στην SD. H συμμορία του σύντομα έγινε γνωστή για τις βιαιοπραγίες της, ενώ το όνομά της ταυτίστηκε με την τρομοκρατία και τη φρίκη. 

Με τον συνεργάτη του Pietro Caruso, επικεφαλής της Αστυνομίας και τους Ιταλούς ηθοποιούς Luisa Ferida και Osvaldo Valenti, ο Koch oργάνωσε και διεξήγε εκατοντάδες επιθέσεις σε παρτιζάνους, αθώους πολίτες, συνοικισμούς Εβραίων, καθώς και πολλά άλλα εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου που σκοπό είχαν τον προσωπικό πλουτισμό. H "Villa Triste" εκτός από άνδρο θανάτου και βασανιστηρίων υπήρξε επίσης και χώρος διασκέδασης της ομάδας του Koch, o οποίος οργάνωνε συχνά γιορτές προς τιμήν των συνεργατών του, για να απολαύσουν όσα εδέσματα απλόχερα του πρόσφερε η SD καθώς και ιερόδουλες που ποτέ δεν έλειπαν από τέτοιες περιστάσεις. 

Η σφαγή του Fosse Ardeatine

Μια από τις πιο γνωστές μαζικές εκτελέσεις στην οποία έλαβε μέρος η "Banda Koch" υπήρξε η μεγάλη σφαγή του Fosse Ardeatine στη Ρώμη. 

Στις 23/3/1944, μια ομάδα της 3ης Μεραρχίας των SS έπεσε σε ενέδρα κομμουνιστών παρτιζάνων στο στενό δρόμο της Via Rasella. Την ενέδρα έστησαν 16 παρτιζάνοι και κόστισε τη ζωή σε 28 στρατιώτες. Όλοι οι παρτιζάνοι κατάφεραν να διαφύγουν στο πλήθος. 

Το ίδιο βράδυ, η γερμανική διοίκηση της Ρώμης όρισε ότι για κάθε νεκρό Γερμανό θα εκτελούνταν 10 Ιταλοί υπήκοοι. Οι μελλοθάνατοι επιλέχθηκαν από τις φυλακές της Ρώμης και ήταν 271 στον αριθμό. Σύντομα όμως οι νεκροί της επίθεσης αυξήθηκαν σε 33, καθώς διάφοροι Γερμανοί τραυματίες εξέπνευσαν στο νοσοκομείο. Επειδή ο αριθμός των μελλοθανάτων δεν επαρκούσε, ο Pietro Caruso, έβαλε ξανά σε λειτουργία το "αόρατο χέρι" του, την "Banda Koch" και με νέες συλλήψεις, ο αριθμός των 335 συμπληρώθηκε. 

Η σφαγή των μελλοθανάτων έγινε στην περιοχή των σπηλαίων της Ardeatine δίπλα στη Ρώμη. Οι εκτελέσεις έγιναν μέσα στα σπήλαια σε ζευγάρια των 5 και στο τέλος τους, οι είσοδοι των σπηλαίων ανατινάχτηκαν από το γερμανικό μηχανικό.

Ανησυχώντας για την ακραία δράση του, αλλά κυρίως για τη στενή του συνεργασία με τους Γερμανούς, ο Μουσολίνι συνέλαβε τον Koch για εγκλήματα ποινικού δικαίου τον Οκτώβριο του 1944. Ο Koch φυλακίστηκε μέχρι την κατάληψη της Ιταλίας από τους συμμάχους και παραδόθηκε σε αυτούς. Καταδικάστηκε από το Ανώτατο Στρατοδικείο για 6 κατηγορίες σε συμμετοχή εγκλημάτων πολέμου και εκτελέστηκε στο κάστρο Bravetta στις 4/6/1945, σε ηλικία 26 ετών.

Ο Pietro Caruso εκτελέστηκε στην ίδια τοποθεσία στις 22/9/1944.

Οι Luisa Ferida και Osvaldo Valenti εκτελέστηκαν από τους παρτιζάνους το 1945.

Φωτογραφίες

Η "Villa Triste"

H "Βanda Koch"

Ο Pietro Koch

H εκτέλεση του  Pietro Caruso

Μια υπόθεση που «βρωμάει»

Μια υπόθεση που «βρωμάει»

Οτι η υπόθεση Σώρρα «βρωμάει» από μακριά, είναι πλέον φανερό. Είτε ως απατεώνας που επιχειρεί να εξαπατήσει μαζικά, είτε ως ένα ακροδεξιό μόρφωμα «δωδεκαθεϊστών» που παίζει έναν αντιδραστικό ρόλο, η συγκεκριμένη υπόθεση φαίνεται πως υπηρετεί σχεδιασμούς που ξεφεύγουν από τα όρια του Σώρρα και του κάθε Σώρρα. Τα ερωτήματα που δημιουργούνται με αφορμή αυτή την υπόθεση είναι πολλά. Για παράδειγμα, θα ήταν λογικό να αναρωτηθεί κάποιος: «Γιατί προβλήθηκε τόσο πολύ ο συγκεκριμένος, όταν ξεκίνησε η ιστορία με τα υποτιθέμενα 600 δισ. ευρώ που τα διέθετε για να ξεπληρώσει το δημόσιο χρέος; Ποιους εξυπηρετούσε αυτή η φιλολογία από το 2012 κιόλας, όταν μάλιστα κάποιοι εκκολαπτόμενοι τότε διεκδικητές της εξουσίας μιλούσαν για διαγραφή του χρέους μέσα από αστική διακυβέρνηση; Πώς έφτασε ο Σώρρας και η παρέα του να είναι πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων και να αναπαράγεται ότι οι συγκεκριμένοι μπορούν να ξεπληρώσουν χρέη ελληνικών λαϊκών νοικοκυριών; Ποιους εξυπηρετούσε αυτή η φιλολογία, σε μια περίοδο που πράγματι αυτά τα νοικοκυριά πάλευαν για την επιβίωση και ήταν ευάλωτα σε κάθε πολιτικό ή άλλου τύπου σκιτζή; Απλά θυμίζουμε ότι την ίδια περίοδο, όσοι πρόβαλλαν τον Σώρρα, πρόβαλλαν και τα συσσίτια μίσους των δολοφόνων της Χρυσής Αυγής που εμφανίζονταν να ταΐζουν φτωχούς. Περίεργα πράγματα, περίεργες συμπτώσεις...

* * *

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το «κόμμα Σώρρα» είναι ένα ακροδεξιό μόρφωμα και ταυτόχρονα μια επιχείρηση μαζικής εξαπάτησης απελπισμένων ανθρώπων, που χρησιμοποιεί την παραπλάνηση και τη δημαγωγία, όπως ακριβώς κάνουν και άλλα σχήματα αυτού του χώρου, για να διασπείρει αντιδραστικές, φασιστικές, ρατσιστικές αντιλήψεις. Είναι, επίσης, προφανές ότι τόσο η κυβέρνηση όσο και η Δικαιοσύνη έχουν ευθύνη για όλους αυτούς τους σαλτιμπάγκους που ξεφύτρωσαν με τη στήριξη που τους παρείχαν ΜΜΕ και διάφοροι μηχανισμοί του κεφαλαίου. Ετσι, πολλά ερωτήματα προκαλεί και η διενέργεια προκαταρκτικής έρευνας που διέταξε εισαγγελέας της Βόρειας Ελλάδας σε βάρος επικεφαλής μεγάλου Ταμείου του Δημοσίου, επειδή ο τελευταίος αρνήθηκε να δεχτεί τις αιτήσεις ασφαλισμένων που ζητούσαν συμψηφισμό οφειλών τους με ...ομόλογα του Aρτέμη Σώρρα. Αλλά και η φερόμενη ως απόφαση Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών, όπου αφήνεται να εννοηθεί ότι τα υποτιθέμενα 600 δισ. ευρώ του Σώρρα μπορεί να είναι υπαρκτά.

* * *

Οπως έγραφε χτες ο «Ριζοσπάστης», το μόρφωμα που έχει στήσει ο Σώρρας λέγεται «Ελλήνων Συνέλευσις». Παρουσίαζε, επίσης, ορισμένα από αυτά που έχουν γραφτεί στον Τύπο τα προηγούμενα χρόνια σε σχέση με την καλοστημένη απάτη. Εκτός από τον Σώρρα, ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια διάφορα ακροδεξιά μορφώματα, άλλοτε με την ομπρέλα των κινήσεων εφέδρων, των κινήσεων πολιτών κ.λπ. - θυμίζουμε την υπόθεση, πρόσφατα, της κατάληψης στο Βοτανικό. Η κινητικότητα αυτή γίνεται με την ανοχή, αν όχι στήριξη διαφόρων φανερών και κρυφών αστικών μηχανισμών. Είναι σίγουρο ότι σχετίζεται με νέες πολύμορφες παγίδες που επιδιώκεται να στηθούν στο λαό, με στόχο να διοχετεύεται σε ανώδυνα για το σύστημα και επικίνδυνα για το λαό κανάλια η λαϊκή δυσαρέσκεια και αγανάκτηση. Να χειραγωγείται στους στόχους του κεφαλαίου, να μπολιάζεται με τα δηλητήρια του συστήματος, τον εθνικισμό, το ρατσισμό, σε συνθήκες μάλιστα που οξύνονται οι αντιθέσεις, οι ανταγωνισμοί, γίνονται πιο ορατοί οι κίνδυνοι πιο γενικευμένων πολεμικών συγκρούσεων. Απέναντι σε αυτή τη μεθόδευση, είναι υπόθεση του εργατικού - λαϊκού κινήματος να απομονώσει και να περιθωριοποιήσει τέτοιες προσπάθειες.

Το «ποδαρικό» του ΣΕΒ

Το «ποδαρικό» του ΣΕΒ

«2017: Καταπληκτικό ή φρικτό έτος; Η επιλογή είναι στα χέρια μας!». Με αυτό το «δίλημμα» έκανε «ποδαρικό» ο ΣΕΒ για τη νέα χρονιά, με το πρώτο εβδομαδιαίο δελτίο του να κάνει μια «σούμα» των απαιτήσεων του κεφαλαίου, περιτυλίγοντάς τες με ολίγη από «εθνική αξιοπρέπεια» και σπρώχνοντας το «ραβασάκι» προς τη μεριά της κυβέρνησης, αλλά και των υπόλοιπων αστικών κομμάτων, που «τρέχουν» την επιχείρηση ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας.
Οι προτεραιότητες και οι άξονες που θέτει ο Σύνδεσμος των Βιομηχάνων, δίνουν το περίγραμμα της «δίκαιης ανάπτυξης» που προπαγανδίζει η κυβέρνηση.
Το περαιτέρω τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων, η ένταση της εκμετάλλευσης, η ακόμα μεγαλύτερη «ευελιξία» στην αγορά εργασίας, η κλιμάκωση της επίθεσης στην Κοινωνική Ασφάλιση, η ένταση της φοροληστείας του λαού, παράλληλα με τις ακόμα μεγαλύτερες φοροαπαλλαγές και λοιπές διευκολύνσεις στο κεφάλαιο, όπως και η πλήρης ενσωμάτωση στη νομοθεσία του αντιδραστικού «οπλοστασίου» που θέτει στη διάθεση των επιχειρηματικών ομίλων η ΕΕ, αποτελούν μερικές από τις «συστάσεις» των βιομηχάνων, που επιβεβαιώνουν ότι το «λίπασμα» της ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας φτιάχνεται από τις στάχτες των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων.
Στο πλαίσιο αυτό και για την υλοποίηση των στόχων τους, που βαφτίζουν «ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας», κόντρα «στη σημερινή κατάσταση επιτροπείας από ξένους τεχνοκράτες», που «αν συνεχιστεί (...) η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ είτε θα μείνει στα χαρτιά (...) είτε θα λυθεί κάποια στιγμή μέσω της αποχώρησης της Ελλάδας από την ΕΕ», οι βιομήχανοι συστήνουν την ακόμα πιο αποφασιστική προώθηση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων - «να κάνουμε τις μεταρρυθμίσεις δική μας υπόθεση» - και την αναβάθμιση της θέσης του εγχώριου κεφαλαίου στα παζάρια, τις διεργασίες και τις αναδιαρθρώσεις που «τρέχουν» αυτή την περίοδο σε όλη την ΕΕ.
Επιδίωξή τους είναι να ανοίξει ακόμα πιο γρήγορα η κάνουλα και η πρόσβαση των επιχειρηματικών ομίλων σε φτηνότερο χρήμα «χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς στη χρηματοδότηση των ελληνικών επιχειρήσεων». Οι ομοιότητες, δε, με το κυβερνητικό «αφήγημα» του «οδικού χάρτη», για έξοδο στο «ξέφωτο» της καπιταλιστικής ανάκαμψης, πραγματικά «βγάζουν μάτι».
Οπως μάτι βγάζει και το γεγονός ότι η επιχείρηση αυτή έχει ως προαπαιτούμενο τη μόνιμη επίθεση στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, τους «κόφτες» και τα «μνημόνια διαρκείας» για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Χαρακτηριστικά είναι τα όσα λέει ο ΣΕΒ για το «κυρίαρχο ζητούμενο που παραμένει η αλλαγή στο μείγμα δημοσιονομικής πολιτικής προς την κατεύθυνση μείωσης της υπερφορολόγησης» του κεφαλαίου, με παράλληλη «διεύρυνση της φορολογικής βάσης», δηλαδή με την περαιτέρω καρατόμηση του αφορολόγητου μισθωτών και συνταξιούχων.
Ζητούν, επίσης, τη «στοχευμένη μετεξέλιξη του ασφαλιστικού και προνοιακού συστήματος προς ένα πιο ανταποδοτικό σύστημα εισφορών και συντάξεων», που μεταφράζεται σε νέες παρεμβάσεις για το ύψος των σημερινών συντάξεων και τη διάλυση των προνοιακών επιδομάτων σε λαϊκές οικογένειες.
Σε άλλο σημείο, αναφέρονται στην ανάγκη «απελευθέρωσης του ρυθμιστικού περιβάλλοντος της αγοράς εργασίας», παίρνοντας υπόψη τις «βέλτιστες πρακτικές» της ΕΕ και των άλλων χωρών του ΟΟΣΑ, περιγράφοντας τη γενίκευση και μονιμοποίηση της εργασιακής ζούγκλας για λογαριασμό του κεφαλαίου.
Αν στα παραπάνω προστεθούν και οι στόχοι για ομαλή «μετάπτωση της Ελλάδας στις τακτικές διαδικασίες του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου», στα «μνημόνια διαρκείας» δηλαδή της ΕΕ, και η «χωρίς καθυστερήσεις» εφαρμογή «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων φιλικών προς την επιχειρηματικότητα, τις ιδιωτικοποιήσεις και την προσέλκυση επενδύσεων», εύκολα μπορεί κανείς να καταλάβει ότι ο ΣΕΒ περιγράφει ένα πραγματικά «φρικτό» για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα έτος.
Είναι όντως στο χέρι των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων να χαλάσουν τα σχέδια αυτά του κεφαλαίου, προτάσσοντας το δικό τους σχέδιο για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους, ισχυροποιώντας το δικό τους αγώνα και συμμαχία, ενάντια στο κεφάλαιο, την εξουσία του και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις.