Για τους.....του SKAI video

Χορτασμένοι παπαγάλοι

Χορτασμένοι παπαγάλοι

Όταν το σύστημα ετοίμαζε την κυβερνητική εναλλαγή με ΣΥΡΙΖΑ, ο Τράγκας, από τη ραδιοφωνική του εκπομπή, έγινε ο πιο θερμός προπαγανδιστής του, παραδεχόμενος μάλιστα ότι τον Τσίπρα τον «έπαιζε στα γόνατά» του.
Τώρα που μας τελείωσε ο «αντιμνημονιακός» ΣΥΡΙΖΑ, ο Τράγκας «αγάπησε» τον «ΣΥΡΙΖΑ 2» του Λαφαζάνη.
Εξού και η χυδαία επίθεσή του στο ΚΚΕ από την εκπομπή της Παρασκευής.
Να, τι είπε ο Τράγκας: «(...) ο κύριος Κουτσούμπας λέει ότι είναι μνημονιακό ανάχωμα ο Λαφαζάνης. Κύριε Κουτσούμπα, είστε υπερβολικός και εδώ δείχνετε ότι το ΚΚΕ είναι το πλέον συστημικό κόμμα της ελληνικής κοινωνίας (...) Εντάξει, εσείς, κύριε Κουτσούμπα, παίζετε συγκεκριμένο ρόλο. Χθες δεν πίστευα στα αυτιά μου ότι αντί να επιτεθείτε κατά της κυβέρνησης επιτίθεστε εναντίον του κυρίου Λαφαζάνη. Τι σόι Κομμουνιστικό Κόμμα είναι αυτό; (...) Λες ψέματα, κύριε Κουτσούμπα. Ο Λαφαζάνης μίλαγε μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ για εθνικοποιήσεις. Λες πολλά ψέματα, κύριε Κουτσούμπα και αποδεικνύεις ότι το ΚΚΕ τα τελευταία χρόνια, μετά τη μεταπολίτευση, σταδιακά, έγινε το πλέον συστημικό κόμμα. Εξυπηρετεί το μνημόνιο ουσιαστικά με τη στάση του. Και γενικά με το μόρφωμα το πολιτικό που προβάλλει εξυπηρετεί αυτούς που λένε ευρωπαϊκός δρόμος μόνο, πάση θυσία. Η επίθεση εναντίον του Παναγιώτη Λαφαζάνη ήταν από υπερβολική έως πλήρως άδικη και εκτεθήκατε. Πιο πολύ βάλλει εναντίον του Λαφαζάνη το ΚΚΕ παρά η ίδια η κυβέρνηση».
Τα ίδια έλεγε ο Τράγκας για το ΚΚΕ και όταν έκανε κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ. Να τον χαίρονται τον καινούργιο τους συνήγορο ο Λαφαζάνης και το κόμμα του κι ας το πάρουν υπόψη τους οι λαϊκοί άνθρωποι που καταλαβαίνουν ότι άλλα παιχνίδια παίζονται όταν οι χορτασμένοι παπαγάλοι του συστήματος, όπως ο Τράγκας, αναλαμβάνουν συμβόλαια συκοφάντησης του ΚΚΕ και υπεράσπισης ορισμένων δήθεν αντισυστημικών...

Ανορθόγραφο μνημόνιο

 Ανορθόγραφο μνημόνιο

Από τις προηγούμενες εκλογές του Ιανουαρίου ήταν φανερή η επιθυμία του συστήματος.
Οι "αγορές", η οικονομία και το "καλό του τόπου" απαιτούσαν σταθερότητα.
Σταθερότητα στη λεηλασία του λαού, στην εφαρμογή όλο και σκληρότερων μέτρων για να ανακάμψει "η οικονομία μας", δηλαδή η οικονομία των κερδών των επιχειρήσεων, με λίγα λόγια σταθερότητα στην εκμετάλλευση.

Ο δρόμος της "σταθερότητας", για να έχει η πραγματική εξουσία το κεφάλι της ήσυχο, περνούσε από την εθνική συνεννόηση, από την συναίνεση των μεγάλων κομμάτων για το καλό της πατρίδας.

Τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές, έκανε αμέσως και χωρίς καθυστερήσεις κυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ και οι πολλοί κατάλαβαν πως η μεγάλη "εθνική συνεννόηση"(ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ) δεν χρειάστηκε.

Αυτό που δεν κατάλαβαν ήταν πως η μεγάλη "εθνική συνεννόηση" δεν χρειάστηκε γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο ίδιος η "εθνική συνεννόηση".
Κι αυτό, γιατί πίσω από κλειστές πόρτες, είχε ήδη δώσει διαβεβαιώσεις ότι δεν πρόκειται να απειλήσει την κοινωνική ειρήνη, ούτε να διαρρήξει τον "κοινωνικό ιστό".
Θα βάδιζε με ασφάλεια για το σύστημα στο δρόμο της ταξικής συνεργασίας γεμίζοντας, το μυαλό των καλοπροαίρετων απλών ανθρώπων με φούμαρα ότι δήθεν υπήρχε ένα  κοινό "καλό της πατρίδας", ένα κοινό κοινωνικό συμφέρον, και για τους φτωχούς που υπέφεραν και για τους πλούσιους που κολυμπούσαν στις σαμπάνιες της χλιδής και της εκμετάλλευσης φορτώνοντας το λογαριασμό στο λαό.

Η πραγματικότητα απέδειξε το παραπάνω με τον πιο τρανταχτό τρόπο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως είχε δεσμευτεί, δεν προχώρησε σε καμία ρήξη, δεν κατάργησε κανένα νόμο των προηγούμενων μνημονίων, και τελικά "για το καλό του τόπου", και της μεγάλης επιχειρηματικότητάς του, υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο.

Μόνο που τότε προέκυψε η ανάγκη δημιουργίας αναχώματος προς την πλευρά του ΚΚΕ.
Το ΚΚΕ είχε επιβεβαιωθεί με τον πιο τραγικό τρόπο αφού ο ΣΥΡΙΖΑ, παλιός και νέος, ΣΥΡΙΖΑ1 και ΣΥΡΙΖΑ2,  όπως είχε πει επί λέξει το ΚΚΕ από πριν, είχε "συνεχίσει από κει που σταμάτησε η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ".
Η "αριστερή πλατφόρμα", το αριστερό άλλοθι δηλαδή της κυβέρνησης του 3ου μνημονίου, διαφώνησε έστω και αργά και η κυβέρνηση φάνηκε προς στιγμή να βρίσκεται σε κενό στήριξης.

Φυσικά κανένα κενό δεν υπήρξε στην πραγματικότητα.
Τη στήριξη που χρειάστηκε την έδωσαν αμέσως ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι αφού πλέον δεν υπήρχε καμιά ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στα κόμματα του Ευρωπαικού τόξου.
Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ2 αφου είχε κάνει ένα δυνατό σκρην για να περάσει το μνημόνιο, τώρα γύριζε σε σφιχτή άμυνα χτίζοντας άλλο ένα "αριστερό" τείχος, μην τυχόν και υπάρξει ροή προς το ΚΚΕ και τις σκέψεις ανατροπής.

Το σύστημα για άλλη μια φορά παρακολούθησε με ικανοποίηση τους παίκτες του να παίζουν με απόλυτη επάρκεια ο καθένας το ρόλο του.
Όπως είχε πει άλλωστε κι ένας μεγάλος δικός τους άνθρωπος, "υπάρχει μια αριστερά που είναι πιο χρήσιμη από τη δεξιά"...

Σαν δυο χέρια του ίδιου σώματος , και του ίδιου κόμματος, οι "πρώτη φορά Αριστερά" κυβερνήτες (και υπουργοί) του καραβιού της καπιταλιστικής οικονομίας, έκαναν για λογαριασμό του συστήματος τη δουλειά και την έκαναν καλά.
Οδήγησαν το πλοίο στα νερά ενός τρίτου σκληρού μνημονίου σε συνέχεια των άλλων δύο κάτω από  τα χειροκροτήματα των ευρωπαίων εταίρων, αφήνοντας με το στόμα ανοιχτό όσους πίστεψαν στις αυταπάτες που πουλούσαν, ότι μπορούσε να βρεθεί  λύση υπέρ του λαού στις διαπραγματεύσεις με τους δημίους του, διαπραγματεύσεις που φυσικά έγιναν μακριά από το λαό, τις ανάγκες και τους πόθους του.
Όσο κι αν προσπαθούν τώρα μέσα από μελοδραματικές ή ηρωικές διηγήσεις να θολώσουν το νερό,  η αλήθεια είναι ότι έπαιξαν το ρόλο της "εθνικής συνεννόησης" καλύτερα και πιο αποτελεσματικά κι από την ίδια την "εθνική συνεννόηση", τη συναίνεση δηλαδή ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι κλπ. που τότε το πιο πιθανό ήταν ότι θα συναντούσε αντιδράσεις.

Τώρα βέβαια και μετά την απογοήτευση που έσπειραν όλα όσα έγιναν, τα πράγματα και οι αριθμοί έχουν αλλάξει.
Αυτό που δεν έχει αλλάξει όμως είναι η ανάγκη του συστήματος για "εθνική συνεννόηση".

Διαβάζουμε στην Αυγή σε άρθρο του Α.Αναδρανιστάκη:
"Ο μεγάλος συνασπισμός είναι η βασική επιδίωξη του συστήματος, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ-ΠΟΤΑΜΙ-ΠΑΣΟΚ, χωρίς τον Τσίπρα πρωθυπουργό. Αυτός είναι ο στόχος. Να κοπεί κατά το δυνατό η εκλογική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ, να ψαλιδιστεί η διαφορά με τη ΝΔ και μετά να βγούνε όλοι με ένα στόμα και να πουν, ιδού, λοιπόν, ο λαός έδειξε το δρόμο, πάμε όλοι μαζί να σώσουμε την πατρίδα. Κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού, κυβέρνηση Φρανκενστάιν με ράμματα και βίδες. Το τέρας που θα κάνει μία και μόνη δουλειά: την κατά γράμμα εφαρμογή του Μνημονίου. Το τέρας θα κάνει τη δουλειά και το σύστημα θα κάνει τις δουλίτσες του."

Δεν είμαστε σίγουροι για το ποιο είναι το τέρας που λέει ο αρθρογράφος αλλά πάντως η δουλειά έχει ήδη γίνει και μάλιστα έχει αριστερές υπογραφές ανθρώπων που όπως αποδείχτηκε τίποτε το πραγματικά αριστερό δεν είχαν μέσα τους. 

Το άλλο σίγουρο είναι ότι οπωσδήποτε θα προκύψει κάποια κυβέρνηση συνεργασίας "μνημονιακών" κομμάτων στα οποία πλέον συμπεριλαμβάνεται βέβαια και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Το αν σ' αυτή την κυβέρνηση θα βρίσκονται ταυτόχρονα και ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ, έιναι μάλλον αδιάφορο επί της ουσίας.

Κι αυτό γιατί ακόμα κι αν λείπει π.χ. η ΝΔ από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και άλλων, θα υπάρχει πάντα η στήριξή της σε ότι χρειαστεί.

Το γελοίο της υπόθεσης είναι η αναφορά του Ανανδρανιστάκη, στην "κατα γράμμα εφαρμογή του Μνημονίου"... 

Αυτή είναι η κατάντια τους. 

Το μόνο που υπόσχονται είναι ότι αυτοί δεν θα εφαρμόσουν κατά γράμμα τη μνημόνιο!

Θα το εφαρμόσουν ανορθόγραφα την ώρα που θα σπρώχνουν τη ζωή μας στο γκρεμό "της παραγωγικής ανασυγκρότησης του τόπου".

Το κακό είναι ότι δεν είμαστε καθόλου σίγουροι αν οι ανορθογραφίες απαιτήσουν  να αφαιρέσουν ή να προσθέσουν γράμματα, πράματα και θάματα...

Αυτό θα κριθεί από τις βουλές των κυρίων τους και από το ποιο θα είναι το "καλό του τόπου" που υπηρετούν όλοι τους.

Όλοι πλην ΚΚΕ φυσικά που ήταν το μόνο κόμμα που είπε την αλήθεια και μάλιστα με κόστος.

Τωρα η αλήθεια βρίσκεται γύρω μας παντού.

Ματωμένη μεν, αλλά ακόμη λαμπερή και κατακόκκινη.

Δύσκολη σαν τους αγώνες που πρέπει να γίνουν αλλά φωτεινή σαν τόν κόσμο των οραμάτων και των πόθων που πρέπει τώρα να ξυπνήσουν και να πάρουν ανάσα, σάρκα και οστά.

Η αλήθεια είναι γύρω μας παντού και ζητάει να την κοιτάξουμε στα μάτια χωρίς φόβο.

Μια αλήθεια όμορφη σαν τον καινούργιο κόσμο που περιμένει να του δώσουμε το χέρι για να έρθει όσο πιο γρήγορα γίνεται και να αλλάξει τα πάντα.

Αναρτήθηκε από Γιώργος Σαρρής

Ανατομία ενός χυλού

 Ανατομία ενός χυλού

Που τον έχουμε φάει με το κουτάλι τα τελευταία χρόνια κι απλώς τον βλέπουμε να αλλάζει σχήματα, ανάλογα με το δοχείο της εποχής, και χρώματα, καθώς ξινίζει.

Κι ένα απ’ τα πιο εντυπωσιακά χαρακτηριστικά του, ως προς το σοσιαλιστικό όραμα και τον τρόπο που το αντιλαμβάνεται σε συνάρτηση με την πείρα των επαναστάσεων του 20ού αιώνα, το συμπυκνώνει η λαϊκή θυμοσοφία στη φράση «ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στο αλεύρι». Το σοβιετικό εγχείρημα, ως το κορυφαίο και το πιο ανιπροσωπευτικό του είδους του, δε θεωρείται σοσιαλιστικό, ως προς την κοινωνική του φύση, γιατί, παρά την εξουσία του ΚΚ ως πολιτικής πρωτοπορίας της εργατική τάξης, τον κεντρικό σχεδιασμό στην παραγωγή και την εξάλειψη της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, δεν κατάργησε τη γραφειοκρατία, τις τάξεις, δεν προχώρησε στην απονέκρωση του κράτους και την υπέρβαση μιας σειράς αντιθέσεων (πόλης-υπαίθρου, πνευματικής-χειρωνακτικής εργασίας, κτλ). Με άλλα λόγια, ο υπαρκτός σοσιαλισμός θεωρείται ανύπαρκτος και μπαίνει συνήθως εντός εισαγωγικών στις «αναλύσεις» τους (κρατάμε κι εμείς το δικαίωμα για τη χρήση τους εκεί που θεωρούμε ότι ταιριάζουν), γιατί στην πραγματικότητα δεν ήταν (και δε θα μπορούσε να είναι) ένας μικρός κομμουνισμός, που είναι ζήτημα, παρεμπιπτόντως, σε τι θα διέφερε από την ώριμη κομμουνιστική κοινωνία.

Την ίδια στιγμή, οι ίδιες δυνάμεις είναι πρόθυμες να χαιρετίσουν ως δυνάμει επαναστατικές και προωθητικές της σοσιαλιστικής υπόθεσης (αν όχι ήδη σοσιαλιστικές αυτές καθαυτές), αστικές κυβερνήσεις με ριζοσπαστικό προσανατολισμό (εντός ή εκτός εισαγωγικών, αλλά συνήθως εντός), αυτοδιαχειριστικά εγχειρήματα στο έδαφος του καπιταλισμού, κεϊνσιανές μεταρρυθμίσεις όπως οι εθνικοποιήσεις, κοκ.

Κατά συνέπεια, ο σοσιαλισμός οφείλει να είναι ένας μικρός κομμουνισμός, χωρίς κράτος, τάξεις, ανταγωνιστικές αντιθέσεις και όλα τα σημάδια της παλιάς κοινωνίας, αλλά συνάμα είναι καραμπινάτος καπιταλισμός, ένα άθροισμα αστικοδημοκρατικών στόχων πάλης και αιτημάτων, μια διευρυμένη εκδοχή των ελευθεριών της αστικής δημοκρατίας, το βάθεμα και η εξάπλωσή τους· μπορούμε να τον βρούμε εδώ και τώρα σε κάτι μικρό και επιμέρους, που δεν αλλάζει στο παραμικρό το γενικό σύνολο.

Με άλλα λόγια, τα ενδιάμεσα, μεταβατικά διαστήματα στον καπιταλισμό παρουσιάζονται σαν ορεκτικά (και κάτι παραπάνω) του σοσιαλισμού, που με τη σειρά του είναι ένα πλήρες γεύμα, το κυρίως μενού στο τραπέζι του κομμουνισμού, αφήνοντας μόνο το επιδόρπιο της απονέκρωσης, σαν κερασάκι στην τούρτα. Έλα όμως που την ίδια στιγμή, παρουσιάζεται ο σύγχρονος ελληνικός καπιταλισμός πχ συνήθως σαν εξαρτημένος, καθυστερημένος, σαν κάποια ιδιαιτερότητα ή στρέβλωση του γενικού, καπιταλιστικού κανόνα και βασικά ως μια μικρή φεουδαρχία, με πολλά μεσαιωνικά κατάλοιπα. Και κάπου εκεί εγκαταλείπεις κάθε προσπάθεια να βρεις κάποιο συνεκτικό νήμα στη σκέψη τους και να προσπαθείς σοβαρά να την παρακολουθήσεις.

Αλλά ας δούμε κάτι λιγότερο βαρύ και θεωρητικό.

Μετά από τη «χρήσιμη Αριστερά» (ως σύνθημα και πράξη) της Κοε, την «Αριστερά της ευθύνης» του κυρ-Φώτη που ενώθηκε με την Πασοκική (κεντρο)Αριστερά (μα είναι να γελάει κανείς, που θα έλεγε κι ο τελευταίος καλός Πασόκος, Συρίγος), την (πρώτη φορά) μνημονιακή Αριστερά του Σύριζα, την αθώα Αριστερά του Λαφαζάνη και την Αριστερά της Αριστεράς, που πήγε να κλείσει το χάσμα με τη Δεξιά Αριστερά και να συγκροτήσουν την Παναριστερά, μπλέξαν οι γραμμές τους με τα μπούτια τους, δεξιά κι αριστερά, και έχουνε χάσει τον μπούσουλα, με τόσες άχρηστες γεωγραφικές έννοιες.

Το ωραίο της υπόθεσης είναι πως μόλις δυο μήνες πριν, κάποιοι φοβούνταν την οξυμένη πόλωση εν όψει δημοψηφίσματος και μιλούσαν για τον κίνδυνο εμφυλίου πολέμου! Προς το παρόν βέβαια, τα στρατόπεδα που θα συγκρούονταν, ντεμέκ, στον εμφύλιο, ψηφίζουν από κοινού το μνημόνιο, τις προϋποθέσεις του και τα εφαρμοστικά του μέτρα, κυνηγώντας με το ψαροντούφεκο να βρουν καμιά δευτερεύουσα διαφορά μεταξύ τους, να την κάνουν παντιέρα εν όψει των εκλογών, για να δικαιολογήσουν κάπως την αυτόνομή τους κάθοδο.

Κι άντε, σου λέω εγώ, κατεβαίναμε σε εμφύλιο, ανεβαίνοντας στα βουνά. Και πετυχαίνεις μπροστά σου τη Ραχήλ στα γουναράδικα, να διαλέγει γούνα, για να αντιμετωπίσει το κρύο, αλλά κοντομάνικη, για να φαίνεται και το τατουάζ στο χέρι, πως είναι ελληνίδα αριστερή με περικεφαλαία. Τη σταματάς, τη ρωτάς «αλτ, τις ει;» και τι σου απαντάει; Με εμάς ή με τους άλλους; Δεξιά ή αριστερή; Ή μήπως θα απαντήσει με κάποιο τσιτάτο των κλασικών; Και τι ακριβώς την κάνεις; Την εμπιστεύεσαι; Εγώ πάντως μπορεί να της έριχνα προληπτικά και καμία, για να είμαι σίγουρος. Αλλά μη βιαστείς να με πεις ‘μοβόρο, σταλινικό. Εντάξει, αν ήμουνα Λούκι Λουκ ή έστω πασιφιστής μοναχικός καβαλάρης σαν τον Λουκίδη (που ήταν ψευδώνυμο του Κύρκου), θα έριχνα στο πιστόλι της, για να το αχρηστέψω και έτσι θα την αφόπλιζα. Βάρκιζα τέλος, θα μου απαντούσε. Και τότε θα της έριχνα μια στο πόδι, για να μην μπορεί να ξεφύγει, και να περπατά στηριζόμενη σε δεκανίκια (του συστήματος).

Όταν ακούς λοιπόν τον Τσίπρα να αναρωτιέται «πόσο αριστερό θα ήταν να μην παίρναμε το δάνειο και να αφήναμε χωρίς χρήματα μισθωτούς και συνταξιούχους;», υπονοώντας ότι αριστερά είναι να ψηφίζεις μνημόνια, είναι φανερό πως οι λέξεις χάνουν το νόημά τους και χρειάζονται επαναπροσδιορισμό. Ας το πούμε λοιπόν άλλη μια φορά.

Αριστερά ήταν οι κομμουνιστές στην παρανομία, που δεν μπορούσαν να συστηθούν και να δράσουν με το όνομά τους. Αριστερά στη μεταπολίτευση ήταν ο απόηχος και η κοινή συνισταμένη του Πολυτεχνείου. Ψωμί-παιδεία-ελευθερία και όλοι ενωμένοι.

Τώρα η μεταπολίτευση έχει κλείσει προ πολλού και η κυβερνώσα πρώτη φορά αριστερά δεν έχει κρατήσει ούτε καν τον όρο της ενότητας, που τον είχε αναγάγει σε φετίχ. Κι όσο για τις κατακτήσεις και το ριζοσπαστισμό της μεταπολίτευσης (πόσο μάλλον το «έξω οι Ηπα, έξω το Νατο, στις πύλες του Πολυτεχνείου), ούτε κουβέντα.

Η Αριστερά ή θα υποδηλώνει τους κομμουνιστές κι όσους θέλουν να γκρεμίσουν και όχι να φτιασιδώσουν το σάπιο κόσμο της εκμετάλλευσης και της οργανωμένης αδικίας, ή χάνει το νόημά της ως όρος. Με άλλα λόγια, ή θα είναι κομμουνιστική ή δε θα υπάρξει...

Τι θέλουν τελικά αυτοί οι ΚΚΕδες ;

 Τι θέλουν τελικά αυτοί οι ΚΚΕδες ;

Η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών

Οι κοινωνικές ανάγκες προσδιορίζονται με βάση το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων που έχει επιτευχθεί τη δεδομένη ιστορική περίοδο.

Βασικές κοινωνικές ανάγκες (Παιδεία, Υγεία - Πρόνοια) καλύπτονται καθολικά δωρεάν, ενώ άλλο τμήμα τους καλύπτεται από μικρό σχετικά μέρος του εργασιακού χρηματικού εισοδήματος (στέγη, ενέργεια - ύδρευση - θέρμανση, μετακίνηση, διατροφή).

Χαρακτηριστικό της πρώτης βαθμίδας των κομμουνιστικών σχέσεων, δηλαδή των σοσιαλιστικών, είναι η κατανομή ενός μέρους των προϊόντων ανάλογα με την εργασία, που είναι αποτέλεσμα της καπιταλιστικής κληρονομιάς και μόνο ως προς τη μορφή μοιάζει με την εμπορευματική ανταλλαγή. Ο νέος τρόπος παραγωγής δεν την έχει αποβάλει, γιατί δεν έχει ακόμα αναπτύξει την ανθρώπινη παραγωγική δύναμη και τα μέσα παραγωγής στις αναγκαίες διαστάσεις με ευρύτατη χρησιμοποίηση της νέας τεχνολογίας. Η παραγωγικότητα της εργασίας δεν επιτρέπει ακόμα αποφασιστικά μεγάλη μείωση του εργάσιμου χρόνου, εξάλειψη των βαριών εργασιών και της εργασιακής μονομέρειας, ώστε να εξαλειφθεί η ανάγκη του κοινωνικού καταναγκασμού προς εργασία.

Η σχεδιασμένη κατανομή της εργατικής δύναμης και των μέσων παραγωγής συνεπάγεται τη σχεδιασμένη κατανομή του κοινωνικού προϊόντος. Είναι δηλαδή ριζική η διαφορά σε σχέση με την κατανομή του κοινωνικού προϊόντος μέσω της αγοράς στη βάση νομοτελειών και κατηγοριών της εμπορευματικής ανταλλαγής.

Ο χρόνος εργασίας στο σοσιαλισμό είναι το μέτρο της ατομικής συνεισφοράς στην κοινωνική εργασία για την παραγωγή του συνολικού προϊόντος. Λειτουργεί ως μέτρο της κατανομής εκείνων των προϊόντων ατομικής κατανάλωσης που ακόμα κατανέμονται «σύμφωνα με την εργασία».

Η πρόσβαση στο μέρος του κοινωνικού προϊόντος που κατανέμεται «ανάλογα με την εργασία» καθορίζεται από την ατομική προσφορά εργασίας του καθενός στη συνολική κοινωνική εργασία, χωρίς να διαχωρίζεται σε σύνθετη ή απλή, χειρωνακτική ή όχι. Μέτρο της ατομικής προσφοράς είναι ο χρόνος εργασίας, που καθορίζεται από το σχέδιο με βάση τις συνολικές ανάγκες της κοινωνικής παραγωγής και τους υλικούς όρους της παραγωγικής διαδικασίας. Στον καθορισμό του χρόνου εργασίας συνυπολογίζονται οι ιδιαίτερες ανάγκες της κοινωνικής παραγωγής για τη συγκέντρωση εργατικού δυναμικού σε περιοχές, κλάδους κ.λπ. Επίσης, υπολογίζονται ιδιαίτερες κοινωνικές ανάγκες, όπως είναι η μητρότητα, οι ειδικές ανάγκες αναπήρων και άλλων ατόμων. Η ατομική στάση απέναντι στην οργάνωση και υλοποίηση της παραγωγικής διαδικασίας παίζει αποφασιστικό ρόλο στην παραγωγικότητα της εργασίας, στην εξοικονόμηση υλών, στην εφαρμογή παραγωγικότερων τεχνολογιών, στην ορθολογικότερη οργάνωση της εργασίας, στην άσκηση εργατικού ελέγχου στη διοίκηση - διεύθυνση.

Δημιουργούνται προϋποθέσεις για τη διαμόρφωση πρωτοπόρας κομμουνιστικής στάσης στην οργάνωση και εκτέλεση της εργασίας στην παραγωγική μονάδα ή κοινωνική υπηρεσία, με τη μείωση των καθαρά ανειδίκευτων και χειρωνακτικών εργασιών, τη μείωση του εργάσιμου χρόνου, σε συνδυασμό με την πρόσβαση σε επιμορφωτικά προγράμματα, υπηρεσίες αναψυχής, πολιτισμού, τη συμμετοχή στον εργατικό έλεγχο. Απορρίπτεται η χρηματική μορφή κινήτρων.

Η σοσιαλιστική εξουσία που παραλαμβάνει από τον καπιταλισμό ως κληρονομιά μεγάλο αριθμό μισθωτών, που προέρχονται από τις διοικητικές υπηρεσίες του καπιταλισμού (κρατικούς υπαλλήλους, από το διοικητικό μηχανισμό στις επιχειρήσεις), επιδιώκει την πολιτική και πολιτιστική προσαρμογή και εργασιακή ένταξή τους στις σοσιαλιστικές παραγωγικές μονάδες και τις κοινωνικές υπηρεσίες.

Η σχεδιασμένη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων στον κομμουνιστικό τρόπο παραγωγής απελευθερώνει όλο και περισσότερο χρόνο από την εργασία, ο οποίος αξιοποιείται για το ανέβασμα του μορφωτικού - πολιτιστικού επιπέδου του εργαζόμενου, για τη συμμετοχή του στην άσκηση των καθηκόντων εξουσίας και διεύθυνσης παραγωγής κ.λπ. Η διαμόρφωση κομμουνιστικής στάσης στην άμεσα κοινωνική εργασία εξαρτάται από την ολόπλευρη ανάπτυξη του ανθρώπου ως παραγωγικής δύναμης στη νέου τύπου κοινωνία που οικοδομείται και των κομμουνιστικών σχέσεων.

Η διαπάλη του νέου με το παλιό. Αναγκαιότητα η συνειδητή και σχεδιασμένη εξάλειψη των στοιχείων της ανωριμότητας

Η πλήρης επικράτηση των νομοτελειών του κομμουνισμού προϋποθέτει το ξεπέρασμα των στοιχείων ανωριμότητας που χαρακτηρίζουν την κατώτερη βαθμίδα του, το σοσιαλισμό.

Στο σοσιαλισμό δεν έχει εξαλειφθεί κάθε κατάλοιπο προγενέστερων τρόπων παραγωγής, δεν έχουν διαμορφωθεί οι υλικές συνθήκες, ώστε ο νέος τρόπος παραγωγής να πάρει πλήρως τον κομμουνιστικό χαρακτήρα του, ώστε να έχει πλήρη ισχύ η αρχή «από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητές του στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του».

Αρχικά παραμένουν μορφές ατομικής και ομαδικής ιδιοκτησίας, που αποτελούν βάση για την ύπαρξη των εμπορευματοχρηματικών σχέσεων.

Στη βάση της οικονομικής ανωριμότητάς του, παραμένουν κοινωνικές ανισότητες, διαστρωματώσεις, ουσιαστικές διαφορές ή αντιθέσεις, όπως ανάμεσα στην πόλη και το χωριό, στους εργαζόμενους της πνευματικής και χειρωνακτικής εργασίας, στους εργάτες υψηλής και χαμηλής ειδίκευσης, οι οποίες πρέπει σταδιακά, σχεδιασμένα να εξαλείφονται.

Κατά τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, η εργατική τάξη σταδιακά και όχι ενιαία αποκτά τη δυνατότητα να έχει ολοκληρωμένη γνώση των διαφορετικών τμημάτων της παραγωγικής διαδικασίας, της επιτελικής δουλειάς, ουσιαστικό ρόλο στην οργάνωση της εργασίας. Ως συνέπεια των δυσκολιών αυτής της διαδικασίας, είναι ακόμη δυνατό εργαζόμενοι με διευθυντικό ρόλο στην παραγωγή, εργαζόμενοι της πνευματικής εργασίας και υψηλής επιστημονικής ειδίκευσης, να αυτονομούν το ατομικό ή και το ομαδικό συμφέρον τους από το κοινωνικό συμφέρον, να διεκδικούν μεγαλύτερο μερίδιο από το συνολικό κοινωνικό προϊόν, αφού δεν έχει κυριαρχήσει η κομμουνιστική στάση απέναντι στην εργασία. Η αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων είναι υπόθεση της ταξικής πάλης που διεξάγεται σε συνθήκες σοσιαλιστικής οικοδόμησης, υπό την καθοδήγηση του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Η κοινωνική επανάσταση δεν περιορίζεται στην κατάληψη της εξουσίας και στη διαμόρφωση της οικονομικής βάσης για τη σοσιαλιστική ανάπτυξη, αλλά επεκτείνεται σε όλη τη σοσιαλιστική πορεία, περιλαμβάνει τη σοσιαλιστική ανάπτυξη για την προσέγγιση της ανώτερης, κομμουνιστικής βαθμίδας.

Στη συνέχεια, οι νέες σχέσεις επεκτείνονται και βαθαίνουν, αναπτύσσονται οι κομμουνιστικές σχέσεις και ο νέος άνθρωπος σε ανώτερο επίπεδο που κατοχυρώνει την ανεπίστρεπτη κυριαρχία του κομμουνισμού, εφόσον έχουν καταργηθεί οι καπιταλιστικές σχέσεις παγκόσμια ή τουλάχιστον στις αναπτυγμένες και στις βαρύνουσες στο ιμπεριαλιστικό σύστημα χώρες.

Στη σοσιαλιστική πορεία εμπεριέχεται η δυνατότητα αντιστροφής και οπισθοδρόμησης προς τον καπιταλισμό, όπως ανέδειξε η πείρα της αντεπαναστατικής ανατροπής της ΕΣΣΔ και των άλλων σοσιαλιστικών κρατών. Η οπισθοδρόμηση, σε κάθε περίπτωση, αποτελεί προσωρινό φαινόμενο στην Ιστορία. Το πέρασμα από έναν κατώτερο τρόπο παραγωγής σε έναν ανώτερο δεν είναι ευθύγραμμη ανοδική διαδικασία. Αυτό αποδεικνύει και η ίδια η ιστορία επικράτησης του καπιταλισμού.

Το άλμα που συντελείται κατά τη διάρκεια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, δηλαδή κατά την επαναστατική περίοδο μετάβασης από τον καπιταλισμό στον αναπτυγμένο κομμουνισμό, είναι ποιοτικά ανώτερο από κάθε προηγούμενο, καθώς οι κομμουνιστικές σχέσεις, ως μη εκμεταλλευτικές, δε διαμορφώνονται στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Διεξάγεται ένας αγώνας του νέου ενάντια στις επιβιώσεις του παλιού σε όλες τις σφαίρες της κοινωνικής ζωής, πάλη για ριζική αλλαγή όλων των οικονομικών σχέσεων και κατ' επέκταση όλων των κοινωνικών σχέσεων σε κομμουνιστικές.

Κατά το μακρόχρονο αυτό πέρασμα από την καπιταλιστική στην αναπτυγμένη κομμουνιστική κοινωνία, η πολιτική της επαναστατικής εργατικής εξουσίας, με καθοδηγητική δύναμη το Κομμουνιστικό Κόμμα, αποκτά προτεραιότητα στη διαμόρφωση, επέκταση και εμβάθυνση, στην πλήρη και ανεπίστρεπτη κυριαρχία των νέων κοινωνικών σχέσεων, όχι βουλησιαρχικά, αλλά στη βάση των νομοτελειών του κομμουνιστικού τρόπου παραγωγής.

Είναι διαρκής πάλη για την εξάλειψη κάθε μορφής ομαδικής και ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα και προϊόντα παραγωγής και της μικροαστικής συνείδησης που έχει βαθιές ιστορικές ρίζες. Είναι αγώνας για τη διαμόρφωση κομμουνιστικής συνείδησης και στάσης στην άμεσα κοινωνική εργασία.

Η σοσιαλιστική συσσώρευση που επιτυγχάνεται οδηγεί σε ένα νέο επίπεδο ευημερίας. Το νέο επίπεδο κάνει δυνατή τη σταδιακή επέκταση των νέων σχέσεων στο μέρος των παραγωγικών δυνάμεων που προηγούμενα δεν ήταν ώριμο να ενταχθεί στην άμεσα κοινωνική παραγωγή. Ολοένα και διευρύνονται οι υλικές προϋποθέσεις για την κατάργηση όποιων διαφορών παραμένουν στην κατανομή του κοινωνικού προϊόντος στους εργαζόμενους της άμεσα κοινωνικής παραγωγής, για τη συνεχή μείωση του υποχρεωτικού χρόνου εργασίας, για τη συνεχή μορφωτική - πολιτιστική ανάπτυξη και τεχνολογική ή επιστημονική ειδίκευση, την εκρίζωση θρησκευτικών προκαταλήψεων, αντιδραστικών και αναχρονιστικών αντιλήψεων, ηθών και κοινωνικής συμπεριφοράς στις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων.

Σύμφωνα με τον καθολικό κοινωνικό νόμο της αντιστοίχισης των σχέσεων παραγωγής με το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, το κάθε ιστορικά νέο επίπεδο ανάπτυξης των δεύτερων, που επιτυγχάνει η σοσιαλιστική οικοδόμηση, απαιτεί την παραπέρα «επαναστατικοποίηση» των σχέσεων παραγωγής και όλων των οικονομικών σχέσεων, στην κατεύθυνση της πλήρους μετατροπής τους σε κομμουνιστικές μέσω της επαναστατικής πολιτικής.

Η ανάπτυξη του κομμουνιστικού τρόπου παραγωγής στην πρώτη βαθμίδα του, τη σοσιαλιστική, είναι διαδικασία για την εξάλειψη της κατανομής του κοινωνικού προϊόντος με χρηματική μορφή. Η κομμουνιστική παραγωγή -και στην ανώριμη βαθμίδα της- είναι άμεσα κοινωνική παραγωγή.

Θεμελιακές αρχές συγκρότησης της σοσιαλιστικής εξουσίας

Η σοσιαλιστική εξουσία είναι η επαναστατική εξουσία της εργατικής τάξης, η δικτατορία του προλεταριάτου. Η εργατική εξουσία αντικαθιστά όλους τους αστικούς θεσμούς, που έχει τσακίσει η επαναστατική δράση, με τους νέους λαογέννητους θεσμούς.

Η επαναστατική εργατική εξουσία προϋποθέτει υψηλού βαθμού οργάνωση με όλα τα μέσα. Απαιτεί εργατικό έλεγχο στην άσκηση διοίκησης των βιομηχανικών μονάδων, πρώτα απ' όλα στους κλάδους στρατηγικής σημασίας, ώστε να πραγματοποιείται το δημιουργικό οικονομικό - κοινωνικό και πολιτιστικό έργο της σε όλες τις συνθήκες -σε περίοδο πιθανού πολέμου ή τη σχετικά πιο ειρηνική περίοδο σοσιαλιστικής οικοδόμησης- για να γίνει εφικτή η υπεροχή της εργατικής και λαϊκής πλειοψηφίας απέναντι στην οργανωμένη εγχώρια και εξωτερική αντίσταση του κεφαλαίου, στην αντεπαναστατική δράση του μετά από την απώλεια της εξουσίας του.

Προϋποθέτει προετοιμασία και ικανότητα για την ταχύτερη δυνατή κινητοποίηση των κοινωνικοποιημένων μέσων παραγωγής, όλου του εργατικού δυναμικού μέσω του Κεντρικού Σχεδιασμού, ώστε γρήγορα να αποκαταστήσει τις απώλειες της περιόδου πανεθνικής κρίσης που έχει προηγηθεί, της αντίστασης των καπιταλιστών, αλλά και των ανώτερων μεσαίων στρωμάτων, του εξωτερικού οικονομικού αποκλεισμού, των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων κ.λπ.

Οι θεμελιακές αρχές της επαναστατικής εργατικής εξουσίας προκύπτουν από την αντικειμενική θέση της εργατικής τάξης στην κοινωνικοποιημένη παραγωγή, η οποία όμως δεν έχει κατακτήσει ενιαία συνείδηση του κοινωνικού της ρόλου.

Οι θεμελιακές αρχές της νέας εξουσίας βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με την παλιά, την αστική εξουσία, επειδή η κοινωνικοποιημένη εργασία καθιστά άχρηστη την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.

Η έκταση και οι μορφές που χρησιμοποιεί η επαναστατική εργατική εξουσία για την καταστολή της αντεπαναστατικής δράσης εξαρτώνται από τη στάση πολιτικών και κοινωνικών οργανώσεων απέναντι στις δύο αντιμαχόμενες δυνάμεις, την εργατική και την καπιταλιστική.

Η οργάνωση της νέας εξουσίας είναι υπόθεση όλης της εργατικής τάξης. Η συμμετοχή των άλλων κοινωνικών δυνάμεων

Το σοσιαλιστικό κράτος, ως όργανο της ταξικής πάλης που συνεχίζεται με άλλες μορφές και σε νέες συνθήκες, δεν έχει μόνο αμυντική - κατασταλτική οργανωτική λειτουργία. Έχει δημιουργική, οικονομική, πολιτιστική, διαπαιδαγωγητική, υπό την καθοδήγηση του Κομμουνιστικού Κόμματος. Εκφράζει μια ανώτερη μορφή δημοκρατίας, με βασικό χαρακτηριστικό της την ενεργητική συμμετοχή της εργατικής τάξης και γενικότερα του λαού στη διαμόρφωση της σοσιαλιστικής κοινωνίας, στην επίλυση όλων των παλιών αντιφάσεων και των κοινωνικών ανισοτήτων, στον έλεγχο της διεύθυνσης των παραγωγικών μονάδων, των κοινωνικών και διοικητικών υπηρεσιών, όλων των οργάνων εξουσίας από κάτω έως πάνω. Εξασφαλίζεται η άσκηση κριτικής σε αποφάσεις και χειρισμούς που εμποδίζουν τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, με την απρόσκοπτη καταγγελία υποκειμενικών αυθαιρεσιών, γραφειοκρατικής στάσης στελεχών και άλλων αρνητικών φαινομένων και παρεκκλίσεων από τις σοσιαλιστικές - κομμουνιστικές αρχές.

Βάθρο της εργατικής εξουσίας είναι η υποχρέωση κάθε ικανού και ικανής να εργάζεται -στην εργάσιμη σύμφωνα με το νόμο ηλικία- και μέσω της εργασίας του να ασκεί τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του ως προς τα όργανα εξουσίας, ενώ τα ίδια τα όργανα, συνολικά το εργατικό κράτος εξασφαλίζει σε όλους εργασία αντίστοιχη με την ειδίκευση ή επανειδίκευσή τους, ανεξάρτητα από το μορφωτικό επίπεδο, τη γλωσσική, πολιτιστική, θρησκευτική κληρονομιά του.

Θεμέλιο της εργατικής εξουσίας είναι η παραγωγική μονάδα, η κοινωνική υπηρεσία, η διοικητική μονάδα, ο παραγωγικός συνεταιρισμός.

Στη Συνέλευση των εργαζομένων θεμελιώνεται η άμεση και έμμεση εργατική δημοκρατία, η αρχή του ελέγχου, της απόδοσης ευθύνης και της ανακλητότητας.

Το εκλογικό δικαίωμα στη σοσιαλιστική εξουσία σημαίνει ο εργαζόμενος να εκλέγει και να εκλέγεται σε όλα τα όργανα εξουσίας, να ελέγχει και να ανακαλεί συμβούλους και αντιπροσώπους, δικαίωμα που μπορεί να στερηθεί μόνο ως εφαρμογή του ποινικού - πειθαρχικού Δικαίου.

Η εργατική εξουσία επιδιώκει να εργαστούν οι ικανές προς εργασία γυναίκες μη συντάξιμης ηλικίας. Για τις γυναίκες που δεν είχαν προηγούμενα εργαστεί και είναι κοντά στη συνταξιοδότηση εξασφαλίζεται η άσκηση του εκλογικού τους δικαιώματος.

Το ίδιο αφορά τους ενήλικες μη εργαζόμενους σπουδαστές - φοιτητές που ασκούν το δικαίωμά τους μέσω της αντίστοιχης εκπαιδευτικής μονάδας φοίτησης που απαρτίζεται από τους εργαζόμενους και τους φοιτητές.

Οι συνταξιούχοι συμμετέχουν μέσα από τις διαδικασίες του τελευταίου εργασιακού τους χώρου.

Τμήματα του πληθυσμού με ειδικά προβλήματα ασκούν τα δικαιώματά τους είτε ως συνταξιούχοι είτε εντασσόμενοι σε εργασία με ευνοϊκότερους όρους ή σε ειδικές εκπαιδευτικές - παραγωγικές μονάδες.

Η σοσιαλιστική εξουσία διασφαλίζει για «αλλόγλωσσα» τμήματα του πληθυσμού τη διάσωση της γλώσσας και των πολιτιστικών παραδόσεων, τη γνωριμία με τις ιστορικές ρίζες τους, εντάσσοντας ειδικό πρόγραμμα στο ενιαίο εκπαιδευτικό και πολιτιστικό σύστημα. Καταργεί τους ξεχωριστούς οικισμούς, παίρνει ειδικά μέτρα για να εκπροσωπούνται στα ανώτερα όργανα.

Η εργατική εξουσία εκφράζει τη συμμαχία της με τους μεμονωμένους αυτοαπασχολούμενους και τους συνεταιρισμένους αγρότες, δίνοντας τη δυνατότητα της ξεχωριστής αντιπροσώπευσής τους μέσω των Συμβουλίων τους, για τα οποία ψηφίζουν αντίστοιχα και οι συνταξιούχοι. Τα συμβούλια αυτά έχουν μεταβατικό χαρακτήρα, αφού αντιστοιχούν σε μεταβατικές μορφές ιδιοκτησίας, με προοπτική την ένταξη αυτών των στρωμάτων στην άμεσα κοινωνική παραγωγή.

Ο εργατικός χαρακτήρας της εξουσίας διασφαλίζεται στη σύνθεση των περιφερειακών και κεντρικών οργάνων, στα οποία εκπροσωπούνται οι αυτοαπασχολούμενοι και οι συνεταιρισμένοι αγρότες.

Ορισμένες κατευθύνσεις για τη συγκρότηση των οργάνων εξουσίας

Η δομή των οργάνων εξουσίας περιλαμβάνει:

Το Εργατικό Συμβούλιο, το Περιφερειακό Συμβούλιο και το Ανώτατο Όργανο της Εργατικής Εξουσίας.

Το Ανώτατο Όργανο της Εργατικής Εξουσίας έχει την ευθύνη του Κεντρικού Σχεδιασμού, του δημιουργικού έργου στην οικονομία και σε όλες τις κοινωνικές σχέσεις, της περιφρούρησης της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, των διακρατικών σχέσεων. Έχει πλήρεις εξουσίες, νομοθετικές, εκτελεστικές, δικαστικές, τις οποίες οργανώνει αντίστοιχα με επιτελικές δομές.

Κρατικό όργανο ιδιαίτερης σημασίας είναι η Ανώτατη Διεύθυνση Κεντρικού Σχεδιασμού, που περιλαμβάνει και επιτροπές για ειδικά ζητήματα, όπως για τις ιδιαίτερες ανάγκες των γυναικών, των νέων, των ατόμων με ειδικές ανάγκες κ.λπ.

Όλα τα όργανα διέπονται από την αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, η οποία εξασφαλίζει το ενιαίο του Κεντρικού Σχεδιασμού και την εξειδίκευση στην υλοποίησή του.

Η ρύθμιση του χρόνου εργασίας των μελών των οργάνων γίνεται από το χώρο εργασίας τους για το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα της εκλογής τους και ανάλογα με το μέγεθος των υποχρεώσεών τους στα όργανα. Νομοθετικά αποκλείεται οποιοδήποτε οικονομικό προνόμιο. Το ίδιο ισχύει και για τους διευθυντές των σοσιαλιστικών παραγωγικών και διοικητικών μονάδων, των κοινωνικών υπηρεσιών.

Η Διεύθυνση της παραγωγικής μονάδας, της κοινωνικής υπηρεσίας ή διοικητικής μονάδας είναι πολυπρόσωπη, συμμετέχει στο Εργατικό Συμβούλιο. Ζήτημα ελέγχου και ανάκλησης της Διεύθυνσης θέτουν όλα τα αντίστοιχα Σώματα και όργανα.

Η τοποθέτηση - τουλάχιστον για τις μονάδες ενός σημαντικού μεγέθους - οικονομικού διευθυντή και διευθυντή παραγωγής είναι ζήτημα καταμερισμού τού ανάλογα εξειδικευμένου δυναμικού που αντιμετωπίζει ο Κεντρικός Σχεδιασμός. Τα όργανα εξουσίας έχουν την υποχρέωση να δημιουργούν τις προϋποθέσεις για τη διοίκηση της μονάδας από το δυναμικό της.

Και στα τρία επίπεδα των οργάνων εξουσίας -Εργασιακό, Περιφερειακό, Πανελλαδικό- ιεραρχικά, ανήκει η οργάνωση της περιφρούρησης της επανάστασης, της Λαϊκής Δικαιοσύνης, ο ελεγκτικός μηχανισμός.

Σε όλα τα ειδικά όργανα -δικαστικά, ελεγκτικά, περιφρούρησης- συμμετέχουν αντιπρόσωποι των εργαζομένων, αλλά και εξειδικευμένο προσωπικό.

Στη θέση του αστικού Στρατού και των Σωμάτων καταστολής, που έχουν διαλυθεί εξολοκλήρου, δημιουργούνται νέοι θεσμοί της σοσιαλιστικής εξουσίας, στη βάση της επαναστατικής πάλης για τη συντριβή της αντίστασης των εκμεταλλευτών και την υπεράσπιση της Επανάστασης. Διαμορφώνεται νέο στελεχικό δυναμικό, διαπαιδαγωγημένο με τις αρχές της νέας εξουσίας, από νέους με εργατική καταγωγή. Αξιοποιείται η θετική πείρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, όπου τα καθήκοντα περιφρούρησης των επαναστατικών κατακτήσεων δεν εκτελούνταν μόνο από τα μόνιμα ειδικά Σώματα, αλλά και από επιτροπές εργατών.

Το επαναστατικό Εργατικό Σύνταγμα και η ανάλογη νομοθεσία συγκροτούν το νέο Δίκαιο που αντιστοιχεί στις νέες οικονομικές σχέσεις.

Η εργατική εξουσία αξιοποιεί όλα τα νέα τεχνικά μέσα, ώστε να πετυχαίνει όχι μόνο την αποτελεσματικότητα στην άμυνα απέναντι στο διεθνή ιμπεριαλισμό, αλλά και τη συνεχή άνοδο της παραγωγικότητας, τη μείωση του εργάσιμου χρόνου, ειδικότερα την αύξηση της ικανότητας στην οργάνωση και στον έλεγχο της παραγωγής, την κατάργηση περιττών διοικητικών εργασιών.

Η σχέση του ΚΚΕ με την εργατική εξουσία

Το ΚΚΕ, ως ιδεολογική - πολιτική οργανωμένη πρωτοπορία της εργατικής τάξης, αποτελεί την καθοδηγήτρια δύναμη της επαναστατικής εργατικής εξουσίας, της δικτατορίας του προλεταριάτου. Δικαιώνει τον επαναστατικό καθοδηγητικό ρόλο του εφόσον έμπρακτα εκφράζει τα γενικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και τις νομοτέλειες της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής οικοδόμησης. Η εργατική τάξη, ακόμα και επαναστατημένη, δεν έχει ακόμα ενιαία κομμουνιστική συνείδηση, κομμουνιστική στάση απέναντι στην άμεσα κοινωνική εργασία, στην κοινωνική ιδιοκτησία, δεν έχει ξεπεράσει τη διαφοροποίηση ανάμεσα στα τμήματά της, όπως αυτά αναπτύσσονται στον καπιταλισμό. Τα μέλη και στελέχη του ΚΚΕ και της Νεολαίας του μετέχουν σε όλες τις μορφές οργάνωσης της κοινωνίας και ασκούν το ρόλο τους ως ιδεολογικοί - πολιτικοί καθοδηγητές, με αυτοθυσία, ανιδιοτέλεια, δεν έχουν απολύτως κανένα οικονομικό ή άλλης φύσης προνόμιο.

Τα μέλη της Νεολαίας του ΚΚΕ, της ΚΝΕ, δρουν ανάλογα στους χώρους της μαθητικής - σπουδάζουσας νεολαίας και υπό την καθοδήγηση των κομματικών οργάνων και δυνάμεων, π.χ., στην εκπαίδευση, στον εργατικό στρατό, στις ομάδες περιφρούρησης της επανάστασης κ.λπ.

Ο ρόλος των μελών και στελεχών του ΚΚΕ συνεχώς κρίνεται -επιβεβαιώνεται ή ακυρώνεται- στην πράξη. Προϋποθέτει την εκ μέρους τους κατάκτηση ενός υψηλού επιπέδου θεωρητικών, επιστημονικών, τεχνικών γνώσεων, προκειμένου να συμβάλλουν στην ιδεολογική και πολιτική ωρίμανση της εργατικής τάξης στο νέο ρόλο της ως ηγέτιδας δύναμης της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής οικοδόμησης.

Το ΚΚΕ είναι η πολιτική δύναμη που εισάγει σε όλα τα όργανα της εργατικής εξουσίας την ικανότητα της επιστημονικής πρόβλεψης, της σχεδιασμένης δράσης, το πολιτικό σχέδιο για τη διαμόρφωση της σοσιαλιστικής οικονομικής βάσης, των νέων σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής - κατανομής, όλων των νέων σοσιαλιστικών - κομμουνιστικών σχέσεων που διατρέχουν όλα τα πεδία οργάνωσης της κοινωνίας, την εκπαίδευση, τον πολιτισμό, τις σχέσεις των δύο φύλων, την εξάλειψη της μακροχρόνιας επιρροής μεταφυσικών δογμάτων κ.λπ.

Το Κόμμα μέσω των μελών του σε κάθε χώρο -και αντίστοιχα η ΚΝΕ στο χώρο μαθητείας- εκφράζει τη γνώμη του για οποιοδήποτε θέμα (π.χ. υποψηφιότητες σε όργανα, για το σχεδιασμό, τον απολογισμό κ.λπ.).

Η αναγνώριση και πραγμάτωση του καθοδηγητικού ρόλου του Κόμματος είναι αποτέλεσμα της επαναστατικής ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής συγκρότησής του, η οποία συνεχώς κρίνεται μέσα στη ζωή. Συνεχώς δοκιμάζεται η διαλεκτική σχέση μεταξύ επαναστατικής θεωρίας και επαναστατικής πράξης, σχέση που συνεπάγεται:

Κόμμα ουσιαστικά προσηλωμένο στην επαναστατική κομμουνιστική ιδεολογία, στο μαρξισμό - λενινισμό, από την οποία αντλεί την ικανότητα ερμηνείας των νέων φαινομένων και καθοδήγησης της ταξικής πάλης, με γνώμονα την αναγκαιότητα ανάπτυξης και εδραίωσης του νέου τρόπου παραγωγής, στερέωσης του σοσιαλισμού ως κατώτερης βαθμίδας του κομμουνισμού, καθοριστικής νίκης της κοινωνικής ιδιοκτησίας απέναντι σε κάθε μορφή ατομικής ιδιοκτησίας και οριστικής νίκης του κομμουνισμού.

Κόμμα με εργατική σύνθεση σε όλη την κλίμακά του, σε μέλη και στελέχη. Ιδιαίτερα σε συνθήκες σχετικής σταθεροποίησης της επαναστατικής εξουσίας, η διεύρυνση των δυνάμεων του Κόμματος, η ηλικιακή του ανανέωση δεν πρέπει να ανατρέπουν το πλειοψηφικό μερίδιο των εργατών και εργατριών των παραγωγικών τμημάτων της βιομηχανίας.

Η εργατική σύνθεση του Κόμματος συνδυάζεται με τη συλλογική ευθύνη, ώστε όλα τα μέλη του να έχουν υψηλό μαρξιστικό μορφωτικό επίπεδο, ικανότητα να προστατεύουν το Κόμμα και ιδιαίτερα τα ανώτερα όργανά του από τη διείσδυση αστικών ιδεολογημάτων, αναθεωρητικών τάσεων και οπορτουνιστικών επιλογών.

Κόμμα ικανό να παράγει - διαπαιδαγωγεί κομμουνιστές επιστήμονες, επομένως να πρωτοπορεί στην ανάπτυξη της έρευνας, στην απόκτηση νέας γνώσης, αλλά και στην εκτεταμένη αξιοποίηση των αποτελεσμάτων της προς όφελος της ανεπίστρεπτης νίκης του κομμουνισμού. Καθοδηγητικά όργανα ικανά να εξασφαλίζουν την ενότητα ταξικότητας και επιστημονικότητας, προϋπόθεση για να ασκεί το Κόμμα τον επαναστατικό καθοδηγητικό του ρόλο.

Κόμμα ικανό να διευρύνει και να ανανεώνει τους επαναστατικούς δεσμούς του με την εργατική τάξη, τη δημιουργό του κοινωνικού πλούτου, σε νέες συνθήκες, σε νέες καμπές της ταξικής πάλης, σε κάθε μεταβολή -θετική ή αρνητική- του συσχετισμού δυνάμεων στο εσωτερικό και διεθνώς, με αταλάντευτο προσανατολισμό στην οριστική εξάλειψη της ατομικής και της συνεταιριστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Με την πρωτοπόρα στάση των μελών και των στελεχών του έμπρακτα συμβάλλει στην ανάπτυξη κομμουνιστικής στάσης στην εργασία.

Το ΚΚΕ έρχεται από πολύ μακριά και πάει πολύ μακριά, γιατί «η υπόθεση του προλεταριάτου, ο κομμουνισμός, είναι η πιο καθολικά ανθρώπινη, η βαθύτερη, η πιο πλατιά».

"Αναχώματα"

 "Αναχώματα"

Ο Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

Παρατήρηση 1^η: Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους.

   Παρατήρηση 2^η: Η κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου ανακοίνωσε την κοινή της κάθοδο στις εκλογές με την Λαϊκή Ενότητα ώστε, όπως είπε, να συμβάλει στο «ανάχωμα απέναντι  στη μνημονιακή πολιτική».
   
 Αλλά: Ήταν Μάης του 2015. Δηλαδή τρεις ολόκληροι μήνες μετά τη συμφωνία της 20^ης Φεβρουαρίου με την οποία τέθηκαν οι βάσεις για το Μνημόνιο Τσίπρα. Τότε, λοιπόν, και ενώ με τη συμφωνία της 20^ης Φεβρουαρίου είχε ήδη υπογραφεί η παράταση των Μνημονίων Σαμαρά – Βενιζέλου, ήταν η κυρία Κωνσταντοπούλου που είχε προσφερθεί να υψώσει τείχος προστασίας στον κ.Τσίπρα για το ανόμημά του.

    Ήταν η κυρία Κωνσταντοπούλου που όταν ρωτήθηκε τότε πως είχαμε φτάσει από την υπόσχεση του απερχόμενου  πρωθυπουργού περί κατάργησης των Μνημονίων «σε ένα νόμο με ένα άρθρο» στην παράταση των Μνημονίων, είχε σπεύσει να παράσχει δίχτυ προστασίας στον κ.Τσίπρα, χαρακτηρίζοντας την προηγούμενη δέσμευσή του για κατάργηση των Μνημονίων σαν ένα απλό… «σχήμα λόγου».


    Αλήθεια, η στάση της – κάθε άλλο παρά πολιτικά αφελούς – πρώην προέδρου της Βουλής να χαρακτηρίζει «σχήμα λόγου» τις προηγούμενες διακηρύξεις Τσίπρα, και μάλιστα την στιγμή που ο Τσίπρας στις 20 Φλεβάρη είχε βάλει επίσημα την πρώτη υπογραφή του κάτω από τα Μνημόνια, συνιστούσε «ανάχωμα» στα Μνημόνια;
   
 Παρατήρηση 3^η: Η κυρία Κωνσταντοπούλου κατά τη θητεία της στην προεδρία της Βουλής επέδειξε μια ιδιαίτερη θεσμική εμμονή. Ωστόσο παρά τη θεσμική της εμμονή συγκατάνευσε να μην έρθει η συμφωνία της 20^ης Φεβρουαρίου για κύρωση στη Βουλή. Συνηγόρησε, έτσι, στην τακτική Τσίπρα ο οποίος δεν ήθελε να φανεί τόσο νωρίς από την ανάληψη της πρωθυπουργίας του ότι πορευόταν σε συνεργασία με τις κοινοβουλευτικές ομάδες της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού, που τον καλούσαν να φέρει στη Βουλή την συμφωνία της 20^ης Φεβρουαρίου για να την… ψηφίσουν μαζί του.
   
 Αλήθεια, η στάση της κυρίας Κωνσταντοπούλου να σκεπάζει αυτή τη σύμπλευση του κ.Τσίπρα με τη ΝΔ, με το ΠΑΣΟΚ και με τα Μνημόνια τους, η θεσμική συμβολή της στο προπαγανδιστικό «αποκοίμισμα» του λαού από τον κ.Τσίπρα ότι η συμφωνία της 20^ης Φεβρουαρίου ήταν τάχα μια «συμφωνία ορόσημο», το θεσμικό της προκάλυμμα σε μια κυβέρνηση που είχε δηλώσει εξ αρχής ότι θεωρούσε «καλό το 70% του Μνημονίου», συνιστούσε «ανάχωμα» στα Μνημόνια;

   Παρατήρηση 4^η:  Η πρώην πρόεδρος της Βουλής είχε επί μήνες στα χέρια της τις προτάσεις νόμου του ΚΚΕ για την κατάργηση των Μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, για την αποκατάσταση των μισθών και των συντάξεων, για την κατοχύρωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων κλπ. Προτάσεις που η συζήτησή τους στη Βουλή δεν θα καταργούσε, φυσικά, τα Μνημόνια. Θα ήταν χρήσιμη, όμως, για να καταδειχτεί η απόσταση μεταξύ λόγων και έργων του κ.Τσίπρα, και να τεθεί σε ετοιμότητα ένα κομμάτι του λαϊκού παράγοντα.
   
 Αλήθεια, η… «θεσμική» αναβλητικότητα που επέδειξε η κυρία Κωνσταντοπούλου με αποτέλεσμα να μην φτάσουν ποτέ στη Βουλή αυτές οι προτάσεις νόμου, συνιστούσε «ανάχωμα» στα Μνημόνια;
  
  Παρατήρηση 5^η: Τόσο η κυρία Κωνσταντοπούλου όσο και τα πρώην στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που συγκρότησαν την Λαϊκή Ενότητα, έχουν εξ αντικειμένου το δικό τους μερίδιο ευθύνης για την μετατροπή σε απάτη των αυταπατών της «Ευρώπης που αλλάζει», του «προγράμματος της Θεσσαλονίκης», της δήθεν «κατάργησης των Μνημονίων» αλλά σε μια Ελλάδα που «η θέση της στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ δεν αμφισβητείται». Σε όλα όσα δηλαδή οδήγησαν στην απάτη του Μνημονίου Τσίπρα.

    Καθόλου αβάσιμη δεν είναι η κριτική που ασκείται ότι η ανάληψη από μέρους τους αυτής της ευθύνης δεν έγινε

-       ούτε όταν σαρώνονταν τα λεφτά του δημοσίου για να πληρώνονται δόσεις στο ΔΝΤ,

-       ούτε όταν ο Καμμένος «εγκαινίαζε»… αριστερές ΝΑΤΟικές βάσεις στην Κάρπαθο,

-       ούτε την επομένη του ξεπουλήματος του δημοψηφίσματος,

-       ούτε με την ιταμή υπογραφή του Τσίπρα στις 13 Ιουλίου,

-       ούτε καν με την ψήφιση του Μνημονίου.
  
  Θυμίζουμε ότι αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ μόνο όταν ο Τσίπρας προκήρυξε εκλογές.
  
  Μέχρι εκείνη τη στιγμή η τακτική των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που αργότερα αποχώρησαν ήταν να παραμένουν στον μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ διεκδικώντας ρόλο ως «καλή» και «αντιμνημονιακή» συνιστώσα, αλλά στα πλαίσια του «κακού» και «μνημονιακού» ΣΥΡΙΖΑ.
  
  Χαρακτηριστική στο πλαίσιο αυτής της τακτικής ήταν η δήλωση του Παναγιώτη Λαφαζάνη, αμέσως μετά την ψήφιση του Μνημονίου: «Καταψηφίζουμε το Μνημόνιο, στηρίζουμε ολόθερμα και ολόψυχα την κυβέρνηση».
  
  Απέναντι, δηλαδή, στον τακτικισμό του Τσίπρα, εκείνο που είδαμε να ξεδιπλώνεται ήταν ένας εξ αντανακλάσεως τακτικισμός της μετέπειτα Λαϊκής Ενότητας.

   Αλήθεια - και δεδομένου ότι στην Αριστερά των αξιών οι πολιτικές πράξεις και αποφάσεις υπαγορεύονται από αρχές, δεν συνάδουν με τακτικισμούς που  υπαγορεύονται ως ετεροπροσδιορισμένη απάντηση σε άλλους τακτικισμούς - οι τακτικισμοί συνιστούν ασφαλή «αναχώματα» στα Μνημόνια;

Ο παπατζής...

Ο παπατζής...

Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι σε αυτές τις εκλογές υπάρχουν κόμματα που κατεβαίνουν με κοινό προεκλογικό πρόγραμμα. ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΑΝΕΛ ψήφισαν το τρίτο αντιλαϊκό μνημόνιο, το οποίο περιλαμβάνει μέτρα σε βάρος του λαού, σε βάθος 10ετίας και παραπάνω. Κάθε μέρα, πηγαίνοντας προς τις κάλπες της 20ής Σεπτέμβρη, αυτά τα κόμματα δεσμεύονται ότι θα εφαρμόσουν κατά γράμμα το μνημόνιο, θα υλοποιήσουν δηλαδή το σχέδιο που οδηγεί το λαό στη σφαγή του. Ταυτόχρονα, όμως, δοκιμάζονται στο πώς θα καταφέρουν να ενσωματώσουν τους εργαζόμενους διά της ψήφου σε αυτήν την πολιτική. Η αλήθεια είναι ότι σε αυτήν την προσπάθεια ο ΣΥΡΙΖΑ πρωταγωνιστεί.
Αυτό ακριβώς επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ με το κυβερνητικό πρόγραμμά του, που παρουσιάστηκε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του κόμματος. Αυτό το κυβερνητικό πρόγραμμα σε καμία περίπτωση δεν αμφισβητεί ότι θα τσακίσει το λαό. Από τις πρώτες σελίδες, γίνεται σαφές ότι το μνημόνιο θα υλοποιηθεί, όπως συμφωνήθηκε με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Ομως, την ίδια στιγμή, για να χρυσώσει το χάπι, επιχειρεί να παρουσιάσει ορισμένα «παράλληλα μέτρα» που θα παρθούν στην κατεύθυνση της άμβλυνσης των επιπτώσεων, τα οποία δήθεν θα αντισταθμίσουν τη χασούρα από τα μέτρα που προβλέπει το μνημόνιο.
Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια προσπάθεια να ξαναζωντανέψει η λογική της φιλολαϊκής διαχείρισης μέσα στο πλαίσιο του καπιταλισμού και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Και μάλιστα σε συνθήκες που η καπιταλιστική ανάκαμψη απαιτεί μνημόνια και αντιλαϊκά μέτρα. Ολο αυτό μοιάζει με τον περίφημο παπατζή που κρατά τρία τραπουλόχαρτα και πείθει τον ανυποψίαστο περαστικό να παίξει για να κερδίσει. Μόνο που γύρω από τον ανυποψίαστο περαστικό που πιστεύει ότι μπορεί να κερδίσει, είναι στημένοι πέντε - έξι τσιλιαδόροι, δύο - τρεις «κράχτες», μερικοί «στημένοι παίχτες» που ήδη έχουν παίξει κι έχουν «κερδίσει», για να πείσουν τον ανυποψίαστο... Και το αποτέλεσμα είναι πάντα προδιαγεγραμμένο και σε βάρος του ανυποψίαστου.
Το να λες στο λαό, αφού έχεις φέρει μνημόνιο, ότι θα του δώσεις κάποια αντισταθμιστικά μέτρα για να ανακουφιστεί, είναι η μεγαλύτερη κοροϊδία. Το να παραμυθιάζεις τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους ότι θα τους κόψεις μεν το μισθό και τη σύνταξη, αλλά υπάρχει και η πρόνοια για να έχουν ένα πιάτο φαΐ, είναι η χειρότερη πρόκληση. Είναι, όμως, ντροπή να λες στο λαό ότι αυτό είναι η φιλολαϊκή πολιτική της μνημονιακής εποχής. Αυτό ακριβώς κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στις εκλογές. Μόνο που την ίδια στιγμή, το ίδιο ακριβώς πρόγραμμα φέρνει καλά νέα για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Επιδιώκει να φέρει μια καπιταλιστική ανάκαμψη που θα ωφελήσει τους μονοπωλιακούς ομίλους, για να ανοιχτούν σε νέα πεδία κερδοφορίας. Αυτή είναι η ουσία. Ηταν, όμως, προδιαγεγραμμένο ότι ο «αντιμνημονιακός» ΣΥΡΙΖΑ θα εξελισσόταν σε «μνημονιακό», αφού ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης απαιτεί αντιλαϊκά μέτρα. Εχουν, λοιπόν, τη δική τους ευθύνη όσοι προσπαθούσαν ως «αριστερό ρεύμα» του, ως υπουργοί στην κυβέρνησή του, αλλά και σήμερα ως «Λαϊκή Ενότητα», να καμουφλάρουν με ριζοσπαστική χρυσόσκονη την αυταπάτη της φιλολαϊκής λύσης μέσα στον καπιταλισμό.
Ο λαός πρέπει να γυρίσει την πλάτη σε αυτή την κοροϊδία. Δεν πρέπει να πιστέψει τα ίδια ψέματα, τους ίδιους μύθους, τις ίδιες αυταπάτες. Δεν πρέπει να είναι και πάλι το ανυποψίαστο θύμα των πολιτικών παπατζήδων που υπηρετούν το καπιταλιστικό σύστημα με ευλάβεια. Τα συμφέροντα τα δικά του και των παιδιών του υπηρετούνται μόνο με ένα ΚΚΕ δυνατό, που θα είναι το στήριγμα του λαού στην πάλη του για να ανατραπούν οι αιτίες που γεννάνε τα αντιλαϊκά μνημόνια.

Θολώνουν τα νερά για τις μετεκλογικές εξελίξεις

Θολώνουν τα νερά για τις μετεκλογικές εξελίξεις

Μιλώντας το Σαββατοκύριακο στην Πανελλαδική Σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλ. Τσίπρας είπε: «Με ποιους θα συνεργαστούμε; Με αυτούς που έκρυβαν τη λίστα Λαγκάρντ, με αυτούς που έπαιρναν το 3% από τα μαύρα ταμεία της Ζήμενς και τα εξοπλιστικά προγράμματα; (...) Το παλιό σύστημα προσπαθεί να πείσει τον ελληνικό λαό ότι όλοι είμαστε ίδιοι. Δεν είμαστε το ίδιο με τη ΝΔ του Μεϊμαράκη και μας φαίνεται αδιανόητο να κυβερνήσουμε μαζί και δεν θα το πράξουμε. Ο λαός θα στείλει βαθιά στην Ιστορία το παλιό καθεστώς».
Τις προάλλες, ωστόσο, ο Ν. Βούτσης, έλεγε σε ραδιοφωνική συνέντευξη ότι μπορεί η μετεκλογική συνεργασία με τη ΝΔ να είναι έξω από τον ορίζοντα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά σε κάθε περίπτωση «την κατεύθυνση, την πυξίδα τη δίνουν τα ίδια τα αποτελέσματα και η λαϊκή θέληση, του τι τελικά πρέπει να γίνει».
Σχολίασε, μάλιστα, ως εξής τις κατηγορηματικές δηλώσεις του Αλ. Τσίπρα ότι δεν πρόκειται να υπάρξει κυβερνητική σύμπραξη με τη ΝΔ: «Αυτές οι δηλώσεις, και μάλιστα των αρχηγών των κομμάτων μέσα στην προεκλογική περίοδο, είναι ακριβώς για να ληφθούν υπόψη από τους εκλογείς, έτσι ώστε το αποτέλεσμα να είναι προς την κατεύθυνση που οι ίδιοι - εν προκειμένω εμείς - θέλουμε».

***

Καθόλου αντιφατικές δεν είναι οι δηλώσεις των δύο. Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί προεκλογικά να διαφοροποιηθεί από τη ΝΔ σε επιμέρους ζητήματα («παλιό - νέο», «διεφθαρμένο - αδιάφθορο» κ.ά.), για να κρύψει ότι ταυτίζονται στο στρατηγικό ζήτημα, δηλαδή στο ποιον υπηρετεί η πολιτική τους. Κι εκεί δεν χωράνε αμφιβολίες. Η πολιτική και των δύο στοχεύει στην ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας, υπηρετεί δηλαδή το κεφάλαιο.
Τρανή επιβεβαίωση αυτού είναι η ψήφιση του τρίτου μνημονίου από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ, αλλά και από τους ΑΝΕΛ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι. Αυτό είναι το πρόγραμμά τους, ανεξάρτητα αν μετά τις εκλογές θα βρεθούν μέσα ή έξω από έναν κυβερνητικό συνασπισμό. Ηδη μάλιστα, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, ως οι πιθανότεροι να αποτελέσουν τον κορμό της επόμενης συγκυβέρνησης, δεσμεύονται να εφαρμόσουν μέχρι κεραίας το μνημόνιο και διαγκωνίζονται για το ποιος μπορεί να το κάνει με τον πιο ...«αναπτυξιακό» τρόπο.
Επομένως, η αντικειμενική βάση για το σχηματισμό κυβέρνησης την επομένη των εκλογών υπάρχει. Εκφράστηκε, άλλωστε, και στην ψηφοφορία για το μνημόνιο στη Βουλή, όπου τάχθηκαν υπέρ 222 βουλευτές των κομμάτων της συγκυβέρνησης, της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού.
Αρα, μόνο σαν κοροϊδία και σαν προσπάθεια να διαμορφώσει πλαστές διαχωριστικές γραμμές μπορεί να εκληφθεί η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να πείσει ότι διαφέρει από τη ΝΔ σε τέτοιο βαθμό, ώστε να είναι αδύνατη η μεταξύ τους κυβερνητική συνεργασία. Θυμίζουμε ότι ανάλογο κλίμα δημιουργούσαν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ πριν από τις εκλογές του 2012, για να καταλήξουν λίγες βδομάδες μετά στην ίδια συγκυβέρνηση.

***

Υπάρχει όμως και άλλη μια ατιμία από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ σε ό,τι αφορά τη στάση του απέναντι στο ενδεχόμενο να συγκυβερνήσει με τη ΝΔ: Επικαλείται τη λαϊκή ψήφο και λέει ότι ανεξάρτητα από το τι θέλει ο ίδιος, αυτή είναι που θα καθορίσει τελικά τις εξελίξεις. Προσπαθεί να χρεώσει στο λαό μια ενδεχόμενη συγκυβέρνηση με τη ΝΔ, αν από το αποτέλεσμα των εκλογών δεν προκύπτει αυτοδυναμία, για να μπορεί μετά να ισχυριστεί ότι ο ίδιος δεν ήθελε τη συνεργασία, αλλά του την επέβαλε η ψήφος του λαού!
Να μπορεί, δηλαδή, να λέει ότι οι διαφορές του με τη ΝΔ είναι τάχα αγεφύρωτες, αλλά η θέληση του λαού είναι υπεράνω όλων! Είναι πράγματι ύπουλη η προσπάθειά τους να θολώσουν τα νερά για τον ταξικό χαρακτήρα της πολιτικής τους.
Την ίδια «ανάγνωση» έκαναν και στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, όπως είχε έγκαιρα προειδοποιήσει το ΚΚΕ. Είπαν ότι το 62% που ψήφισε «όχι» έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ ισχυρή εντολή να φέρει συμφωνία με τους θεσμούς και «υπακούοντας» στη λαϊκή εντολή η κυβέρνηση υπέγραψε το μνημόνιο, το οποίο η ίδια υποτίθεται ότι ήθελε να αποφύγει! Να μην παρασυρθεί ο λαός από τα κόλπα τους. Τώρα τους δοκίμασε όλους και τους ξέρει. Ο τσακωμός τους για τα επιμέρους είναι η άλλη όψη της συμφωνίας τους στα βασικά, που καθορίζονται από το τι συμφέρει το κεφάλαιο και όχι βέβαια το λαό. Δυναμώνοντας το ΚΚΕ, να δυναμώσουμε το δρόμο της ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου, για τη μόνη διέξοδο σε όφελος του λαού, τη λαϊκή εξουσία με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή όλου του χρέους.

Διαφωτιστικός...

Διαφωτιστικός...

Αν μη τι άλλο διαφωτιστικός, ως προς το τι υπηρετεί και σε ποια στόχευση υποτάσσεται η πολιτική πρόταση της «Λαϊκής Ενότητας», ήταν ο επικεφαλής της, Π. Λαφαζάνης, κατά τη συνέντευξή του χτες στο ρ/σ «Real».

Κλίνοντας σε όλες τις πιθανές πτώσεις την «ανάπτυξη» της καπιταλιστικής οικονομίας, ο Π. Λαφαζάνης εξήγησε ότι το ενδεχόμενο περάσματος σε «εθνικό νόμισμα» προκρίνεται ακριβώς για την εξυπηρέτηση του στόχου της ανάκαμψης για λογαριασμό του κεφαλαίου. Ανέφερε χαρακτηριστικά: «Το εθνικό νόμισμα είναι ένα εργαλείο. Είναι μία προϋπόθεση. Είναι ένα μέσον για να μπορέσουμε να εφαρμόσουμε ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα, δεν είναι αυτοσκοπός. Το εθνικό νόμισμα θα προσφέρει τη δυνατότητα, πρώτα απ' όλα, να υπάρξει ισχυρή ρευστότητα στην οικονομία. (...) Η Ελλάδα πνίγεται, δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει μικρομεσαία επιχείρηση, δεν μπορεί να στηρίξει ένα μεγάλο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων».
Διαβεβαίωσε, μάλιστα, την αστική τάξη ότι αν προκριθεί η χρήση αυτού του εργαλείου, η επιλογή αυτή «θα βρει διεθνή στηρίγματα», σε άλλα δηλαδή ιμπεριαλιστικά κέντρα εκτός ΕΕ.

Με δεδομένο ότι η έξοδος απ' την ΕΕ δεν αποτελεί σήμερα κυρίαρχη επιλογή για την αστική τάξη της χώρας, ο Π. Λαφαζάνης την καθησύχασε, λέγοντας: «Δεν ισχύει αυτό που λένε (σ.σ. ότι πρέπει να φύγεις κι απ' την ΕΕ, εφόσον φύγεις απ' την Ευρωζώνη). Καθόλου. Αυτό το αντιδραστικό μόρφωμα που λέγεται ΕΕ, λέει πάρα πολλά και λέει πράγματα τα οποία είναι ολοκληρωτικά και αντιδημοκρατικά. Είναι αρκετές οι χώρες που είναι στην ΕΕ και όχι στο ευρώ, άρα μπορείς να φύγεις από την Ευρωζώνη και να συνεχίσεις να παραμένεις στην ΕΕ. Βεβαίως, όμως, εμείς δε θέτουμε θέμα αποδέσμευσης απ' την ΕΕ»!

Τα διαπιστευτήρια στην ΕΕ δε σταμάτησαν εδώ. Ο επικεφαλής της «ΛΑ.ΕΝ.» έσπευσε να καταθέσει την έγνοια του για τη μακροημέρευση της λυκοσυμμαχίας, αναπαράγοντας όλες τις γνωστές ψευδαισθήσεις για τη δυνατότητα φιλολαϊκής μεταμόρφωσής της. Συμπλήρωσε χαρακτηριστικά: «Θέτουμε θέμα μετ' επιτάσεως την αλλαγή των ασκούμενων νεοφιλελευθέρων επιλογών της, διότι αυτές οδηγούν και την Ευρωζώνη και την ΕΕ απ' το κακό στο χειρότερο, χρειάζεται ριζικές αλλαγές, αλλιώς δε θα επιβιώσει».
Αφού λοιπόν υπερασπίστηκε το στόχο της ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας, εξηγώντας ότι η αλλαγή νομίσματος συνιστά εργαλείο επίτευξής του, αφού υπερασπίστηκε την ΕΕ και σε κάθε περίπτωση τις λυκοφιλίες των καπιταλιστών για την προώθηση των συμφερόντων τους και την από κοινού διεκπεραίωση της επίθεσης στους λαούς, ο Π. Λαφαζάνης αναγνώρισε και το χρέος που σώρευσαν στην πλάτη του λαού, αποκηρύσσοντας τη μονομερή διαγραφή του.
«Το χρέος μονομερώς δεν μπορείς να το διαγράψεις, γιατί αν δεν το διαγράψει κι αυτός στον οποίο χρωστάς ή υποτίθεται ότι χρωστάς, η απαίτηση είναι υπαρκτή. Αυτό που μπορείς να κάνεις, είναι να δηλώσεις αδυναμία αποπληρωμής και να ζητήσεις διαπραγμάτευση για ρύθμισή του» δήλωσε.

Ολα τα προηγούμενα αποδεικνύουν ότι ο Λαφαζάνης και το κόμμα του ακολουθούν βήμα - βήμα την πορεία που ακολούθησε συνολικά ο ΣΥΡΙΖΑ. Τα βήματα, άλλωστε, τα ξέρει, αφού τα έχει ξαναπερπατήσει. Δρόμος γεμάτος αυταπάτες και ψευδαισθήσεις ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη θα φέρει τη λαϊκή ευημερία, ότι η ΕΕ μπορεί να μεταμορφωθεί υπέρ του λαού, νέες διαπραγματεύσεις για τη ρύθμιση αποπληρωμής του χρέους, νέες διαπραγματεύσεις για νέες συμφωνίες με ιμπεριαλιστικά κέντρα κ.λπ. Ο δρόμος αυτός οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε νέα μνημόνια, όπως και αν ονομαστούν. Δεν αξίζει ο λαός να ακολουθήσει ξανά τον ίδιο δρόμο!

Β.