Γιατί το ΚΚΕ δε στηρίζει μια «κυβέρνηση της αριστεράς»;

Γιατί το ΚΚΕ δε στηρίζει μια «κυβέρνηση της αριστεράς»;

-- Το ΚΚΕ λέει ότι μετά τις εκλογές, ακόμα και αν υπάρχουν οι εκλογικοί συσχετισμοί, δε θα συμμετάσχει σε μια «κυβέρνηση της αριστεράς», όπως την αποκαλούν όσοι την επιδιώκουν. Γιατί;

Το ΚΚΕ θα πρόδιδε το λαό αν συμμετείχε ή στήριζε μια κυβέρνηση, η οποία, ανεξάρτητα από προθέσεις και διακηρύξεις, τίποτα καλό δεν πρόκειται να κάνει για λογαριασμό του. Τα κόμματα που δηλώνουν διαθέσιμα να συγκροτήσουν μια «κυβέρνηση της αριστεράς», δεν έχουν στρατηγική σύγκρουσης με την ΕΕ και την εξουσία των μονοπωλίων, όπως έχει το ΚΚΕ. Διακηρύσσουν σαν στόχο τους να διασφαλίσουν την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη και την ΕΕ και να πετύχουν ανάπτυξη με μοχλό τους καπιταλιστές και τις επιχειρήσεις τους. Αρα, αποδέχονται τα μονοπώλια στην παραγωγή. Πώς, όμως, θα επιβάλουν στους καπιταλιστές νόμους που θα αυξάνουν τους μισθούς και θα βελτιώνουν τις συνθήκες δουλειάς - αν ψηφίσουν τέτοιους νόμους - από τη στιγμή που οι μεγαλοεπιχειρηματίες μπορούν να πάρουν τις επιχειρήσεις τους και να φύγουν, ή να ακυρώσουν τέτοια μέτρα προσφεύγοντας στην ΕΕ; Πώς μια τέτοια κυβέρνηση θα διαπραγματευτεί - όπως λέει - τη δανειακή σύμβαση, από τη στιγμή που αυτή συμφωνήθηκε να είναι αδιαπραγμάτευτη για την Ελλάδα και η μη εφαρμογή της συνιστά αιτία διακοπής της χρηματοδότησης (άρα ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας και εξόδου από την ΕΕ), εξέλιξη που θέλουν να αποτρέψουν οι οπορτουνιστές;

Είναι τουλάχιστον αστείο αυτό που λέει ο Τσίπρας, ότι όταν εκλεγεί μια τέτοια κυβέρνηση, οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις θα φοβηθούν και θα παραδώσουν από μόνοι τους τα κλειδιά τους. Είναι κοροϊδία η θέση ότι θα επιβάλει φορολογία στους εφοπλιστές και ότι ακόμα και αν αυτοί πάρουν τα καράβια τους σε άλλη σημαία, θα φορολογήσει τις βίλες και την περιουσία τους. Οι εφοπλιστές και οι μεγαλοεπιχειρηματίες φοροδιαφεύγουν νόμιμα, με τη βούλα και της ΕΕ που επιτρέπει τα κεφάλαια και τα κέρδη να σωρεύονται αφορολόγητα σε «οφ σορ» εταιρείες. Αλλά, ακόμα και αν τα φορολογούσε, τι λεφτά θα μάζευε και τι θα τα έκανε; Θα μάζευε ελάχιστα λεφτά και ή θα τα έριχνε αναγκαστικά στην αποπληρωμή του χρέους, το οποίο αναγνωρίζει, ή θα τα έδινε ξανά στα μονοπώλια για να κάνουν «ανάπτυξη», αφού αναγνωρίζει την ιδιοκτησία τους στα μέσα παραγωγής και δε θέλει να τους την αφαιρέσει. Αυτά και άλλα πολλά παραδείγματα μπορεί να βρει κανείς, που δείχνουν ότι, αν συγκροτούνταν μια τέτοια κυβέρνηση, θα έκανε τα ίδια με μια αστική. Το έχει επιβεβαιώσει, άλλωστε, η πείρα από ανάλογα «κεντροαριστερά» κυβερνητικά πειράματα σε άλλες χώρες της ΕΕ. Ας θυμηθούμε τη Χιλή του Αλιέντε, την Πορτογαλία που έγινε και επανάσταση για την ανατροπή της δικτατορίας, αλλά δεν αφαιρέθηκε η ιδιοκτησία από τους καπιταλιστές, τη Γαλλία και την Ιταλία με την «κεντροαριστερά» στην κυβέρνηση, που και αντεργατικά μέτρα πήραν και στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας συμμετείχαν και το εργατικό κίνημα πισωδρόμησαν και την κοινωνία συντηρητικοποίησαν. Εφτασαν στη Γαλλία όλοι μαζί οι δήθεν αριστεροί και σοσιαλιστές να ψηφίζουν το «δεξιό» Σιράκ για να μη βγει ο Λεπέν.

Αυτό όμως δε σημαίνει ότι πολιτική του ΚΚΕ είναι το «όλα ή τίποτα» ή ότι τα παραπέμπει όλα στο σοσιαλισμό, όπως λένε οι οπορτουνιστές. Το έχει αποδείξει με τους αγώνες στους οποίους πρωταγωνιστεί για να ανακουφιστεί ο λαός από τις συνέπειες της κρίσης, συνολικά της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι εκεί που οι εργαζόμενοι και ο λαός απέσπασαν κατακτήσεις, πρωτοστάτησαν στους αγώνες οι κομμουνιστές και άλλοι ριζοσπάστες αγωνιστές, συσπειρωμένοι στα ταξικά συνδικάτα (π.χ. Συλλογικές Συμβάσεις στη Ζώνη). Είναι και αυτό μια επιβεβαίωση της στρατηγικής του ΚΚΕ που, στην καθημερινή αντιπαράθεση με το κεφάλαιο και την πολιτική του, «ζυμώνει» την αναγκαιότητα της ανατροπής της και το κέρδισμα της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Για να γίνουν τα μέσα παραγωγής και ο ορυκτός πλούτος λαϊκή ιδιοκτησία, να αναπτυχθεί η οικονομία με κριτήριο την ευημερία του λαού. Η κάλπη δεν πρόκειται να κρίνει το ζήτημα της εξουσίας. Το αποτέλεσμά της, όμως, με τσάκισμα ΠΑΣΟΚ - ΝΔ και πανίσχυρο ΚΚΕ, μπορεί να αποτελέσει όπλο του λαού στην πάλη για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, για αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία και μονομερή διαγραφή του χρέους.

Θέλει το ΚΚΕ να κυβερνήσει ή θέλει να είναι κόμμα αντιπολίτευσης;

Θέλει το ΚΚΕ να κυβερνήσει ή θέλει να είναι κόμμα αντιπολίτευσης;

Οι αναμετρήσεις του Μάη αφορούν τις ευρωεκλογές και τις εκλογές για Δήμους - Περιφέρειες, ωστόσο το ερώτημα παραμένει: Θέλει το ΚΚΕ να κυβερνήσει ή θέλει να είναι κόμμα αντιπολίτευσης;
Δεν υπάρχει κανένα κόμμα που να μη διεκδικεί την εξουσία. Το ΚΚΕ, από την ίδρυσή του, είναι το κόμμα που παλεύει για να οδηγήσει την εργατική τάξη στην εξουσία, σε συνεργασία και κοινή πάλη με τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Αυτή η εξουσία, που θα συγκροτείται από λαογέννητους θεσμούς, δημιουργημένους μέσα στην εργατική - λαϊκή πάλη, θα κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια, θα προωθήσει τον παραγωγικό συνεταιρισμό στην αγροτική παραγωγή. Με κεντρικό σχεδιασμό θα οργανώσει την παραγωγή σε όλη τη χώρα με σκοπό την ικανοποίηση των λαϊκών - εργατικών αναγκών. Θα βγάλει τη χώρα από την ΕΕ και όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, θα διαγράψει μονομερώς όλο το χρέος. Σε αυτήν την εξουσία, στη «λαϊκή διακυβέρνηση» αυτής της εξουσίας το ΚΚΕ θα δώσει το «παρών» με αποφασιστικότητα και αυταπάρνηση, παίζοντας πρωταγωνιστικό ρόλο.
Το ΚΚΕ δεν πρόκειται να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση - όργανο της εξουσίας του κεφαλαίου, των μονοπωλίων, στο έδαφος του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, ενώ ο πλούτος που παράγεται, τα κλειδιά της οικονομίας θα βρίσκονται στα χέρια των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών κ.τ.λ. Η συμμετοχή του ΚΚΕ σε μια τέτοια κυβέρνηση δεν θα εξασφαλίσει τίποτα θετικό για το λαό, για τους εργαζόμενους. Τόσο το ΚΚΕ όσο και ο λαός θα ήταν με δεμένα τα χέρια. Ούτε μέτρα ανακούφισης θα μπορούσε να πάρει υπέρ των εργαζομένων. Γι' αυτό, άλλωστε, ο πρόεδρος του ΣΕΒ δηλώνει ότι δεν ανησυχεί για το ποιο κόμμα θα είναι στην επόμενη κυβέρνηση, γιατί ξέρει ότι οποιαδήποτε κυβέρνηση στο σημερινό πλαίσιο εκ των πραγμάτων θα ασκήσει διαχείριση υπέρ των συμφερόντων των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών, ανεξάρτητα από διακηρύξεις.
Το ΚΚΕ μιλάει καθαρά και παίρνει τις ευθύνες του απέναντι στο λαό. Δεν σπέρνει αυταπάτες ότι μια τέτοια κυβέρνηση μπορεί να ανοίξει το δρόμο για αλλαγές υπέρ των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, του λαού. Αυτή η λογική έχει δοκιμαστεί (π.χ., με τη συμμετοχή ΚΚ σε κυβερνήσεις, στη Γαλλία, στην Ιταλία κ.α.), και συνοδεύτηκε από κλιμάκωση των αντιλαϊκών μέτρων (γιατί αυτό απαιτούσαν οι ανάγκες του κεφαλαίου), από περαιτέρω αφοπλισμό και υποχώρηση του λαϊκού κινήματος, απογοήτευση και συμβιβασμό. Αυτό άλλωστε δείχνει και το πρόσφατο παράδειγμα της Κύπρου. Ο λαός σήμερα δεν πρέπει να «παραμυθιάζεται» ότι μπορεί να υπάρξει κυβέρνηση, χωρίς ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, που θα υλοποιήσει πολιτική υπέρ του λαού.
Οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα αφού σήμερα δεν έχουμε την εξουσία, βρισκόμαστε εκ των πραγμάτων στην αντιπολίτευση. Το ζήτημα είναι να το συνειδητοποιήσουμε, να οργανώσουμε τη δική μας μαχητική εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στα χωριά, στους χώρους σπουδών. Αντιπολίτευση στην εργοδοσία, στο κεφάλαιο, στις κυβερνήσεις τους, συνολικά στην εξουσία τους, στην ΕΕ. Αυτή η αντιπολίτευση σημαίνει: να ανασυνταχθεί ταξικά το εργατικό κίνημα, να ισχυροποιηθεί η λαϊκή συμμαχία των εργατών, φτωχών ΕΒΕ, αγροτών, γυναικών, σπουδαστών σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Αυτός είναι άλλωστε ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος για να δοθεί απάντηση σήμερα στην αντιλαϊκή επίθεση, για να αμβλυνθούν οξυμένα λαϊκά προβλήματα, για να μπουν εμπόδια στα αντιλαϊκά μέτρα. Αλλά και για να αλλάξει ο συσχετισμός δυνάμεων, να αποκτήσει ο λαός τη δύναμη, την απαραίτητη αυτοπεποίθηση και ικανότητα για να ανατρέψει αύριο την εξουσία των μονοπωλίων, να γίνει αυτός κυρίαρχος στον τόπο του.
Σε αυτήν την προσπάθεια θα «κατατεθεί» η ενίσχυση του ΚΚΕ στις εκλογές του Μάη.

Γιατί θέλουν το ΚΚΕ σε λεγόμενη «κυβέρνηση της αριστεράς»;

Γιατί θέλουν το ΚΚΕ σε λεγόμενη «κυβέρνηση της αριστεράς»;

-- Γιατί ήθελαν και θέλουν το ΚΚΕ σε μια λεγόμενη «κυβέρνηση της αριστεράς»;

Υπάρχει πλέον η εμπειρία των διερευνητικών εντολών. Το ΚΚΕ όχι μόνο επιβεβαιώθηκε για όσα έλεγε προεκλογικά, αλλά όσα έγιναν είναι μια χρήσιμη για το λαό εμπειρία για να κατανοήσει για ποιο λόγο επέμενε ο ΣΥΡΙΖΑ να συμμετάσχει το ΚΚΕ σε μια τέτοια κυβέρνηση «της αριστεράς», όπως τη χαρακτηρίζουν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πολύ εύκολα θα μπορούσε να κάνει αυτό που έλεγε προεκλογικά. Μια κυβέρνηση της αριστεράς, δηλαδή με τη συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ του Φ. Κουβέλη, για «να δώσει ανάσα στον τόπο», όπως έλεγε. Μάλιστα, θα είχε εξασφαλίσει την ανοχή από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ (σ.σ. είναι ένα θέμα το πόσο εύκολα τα δύο αστικά κόμματα της πλουτοκρατίας δήλωσαν ότι στηρίζουν μια τέτοια κυβέρνηση...). Κάτι που δεν το έκανε. Παρά την ξεκάθαρη θέση του ΚΚΕ ότι δε συμμετέχει σε μια τέτοια κυβέρνηση - λαιμητόμο για το λαό, ο ΣΥΡΙΖΑ επέμενε ότι θέλει και το ΚΚΕ. Τι έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ; Οτι με 71 βουλευτές (ΣΥΡΙΖΑ - ΔΗΜΑΡ) θα ήταν ευάλωτο το κυβερνητικό σχήμα, θα την έριχναν μια τέτοια κυβέρνηση. Το ερώτημα είναι: Τι 71, τι 97, αν προσθέσουμε δηλαδή και τους βουλευτές του ΚΚΕ; Και πάλι ευάλωτη δε θα ήταν; Και πάλι δε θα την έριχναν - πάντα με τη λογική του ΣΥΡΙΖΑ - αφού και πάλι δε θα ήταν πλειοψηφία;

Γιατί τότε η εμμονή με τη συμμετοχή του ΚΚΕ;

Είναι φανερό ότι το θέμα δεν είναι αριθμητικό. Απλά, αναφέρουμε τα παραπάνω γιατί η ίδια η λογική του ΣΥΡΙΖΑ είναι διάτρητη. Το ΚΚΕ το ήθελαν και το θέλουν σε μια τέτοια κυβέρνηση γιατί στοχεύουν σε κάτι άλλο. Επιχειρούν - με ευκαιρία ένα συγκεκριμένο καθαρά εκλογικό συσχετισμό - να μαντρώσουν το Κόμμα της εργατικής τάξης στο μαντρί της αστικής πολιτικής διαχείρισης των προβλημάτων. Μία από τις βασικές πολιτικές θέσεις του ΚΚΕ είναι η αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ενωση και η μονομερής διαγραφή του χρέους. Είναι προφανές ότι σε μια υποτιθέμενη «κυβέρνηση αριστεράς» με δεδομένο τον προσανατολισμό του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜΑΡ - δηλαδή μέσα στην Ευρωζώνη και επαναδιαπραγμάτευση - κάποιος θα έπρεπε να βάλει νερό στο κρασί του. Από ποιον θα ζητούσαν, θα πίεζαν, θα εκβίαζαν να κάνει υποχωρήσεις σε αυτό το θεμελιακό ζήτημα; Και δε θα ήταν μόνο τα δύο κόμματα. Θα ήταν τα αστικά κόμματα, οι μηχανισμοί του αστικού κράτους, τα αστικά Μέσα Ενημέρωσης.
Βεβαίως, μια κυβέρνηση θα διαχειριστεί όλα τα ζητήματα, δηλαδή και της οικονομίας και της κοινωνικής και της εξωτερικής πολιτικής. Φαντάζεστε μια κυβέρνηση με το ΚΚΕ να συμμετέχει και να διαχειρίζεται τις υποθέσεις που απορρέουν από τη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ; Δηλαδή, να δίνει «γην και ύδωρ» για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις; Φαντάζεστε μια κυβέρνηση με το ΚΚΕ να συμβιβάζεται με τη στρατηγική «Ευρώπη 2020» για την ανταγωνιστικότητα, δηλαδή που απαιτεί αντεργατικά μέτρα για να κάνουν επενδύσεις οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι; Φαντάζεστε μια τέτοια κυβέρνηση με το ΚΚΕ να ενισχύει την πολιτική συνύπαρξης δημόσιου και ιδιωτικού τομέα σε Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία; Μα τότε το ΚΚΕ θα είχε απεμπολήσει όχι μόνο τη γραμμή σύγκρουσης και ρήξης με τους αντιπάλους, τους μεγαλοεπιχειρηματίες, αλλά και τις άμεσες διεκδικήσεις των εργαζομένων για ανακούφιση, βελτίωση της ζωής τους, θα απεμπολούσε το ίδιο το εργατικό - λαϊκό κίνημα. Καραμπινάτη προδοσία του λαού.
Για να καταλάβει, λοιπόν, κάποιος καλύτερα τι επιδίωκαν και τι επιδιώκουν, είναι χαρακτηριστικά τα όσα λέει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, ενόψει των εκλογών του Ιούνη. Οταν τους ρωτάνε πώς θα σχηματίσει κυβέρνηση μετεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ με δεδομένη την άρνηση του ΚΚΕ, απαντούν: «Ας έρθει η κ. Παπαρήγα με τα ποσοστά που θα έχει εισπράξει μετά τις εκλογές και θα δούμε τι θα κάνουν» (Αλ. Μητρόπουλος στο MEGA). Επιβεβαιώνουν, δηλαδή, ότι στόχος τους είναι να πλήξουν εκλογικά το ΚΚΕ, προσδοκώντας επί ματαίω ότι έτσι θα καταφέρουν να το βάλουν στο μαντρί της διαχείρισης για λογαριασμό του αστικού πολιτικού συστήματος. Δηλαδή, λένε: Θα επιβάλουμε με τα συνθήματά μας τη μείωσή σας, θα σας μειώσουμε με τα όσα λέμε για προοπτική της κυβερνώσας αριστεράς και αφού μειώσουμε τη δύναμή σας, θα έρθετε ηττημένοι στην αυλή μας.

Γιατί επιδιώκει αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ;

Είναι στρατηγικός του στόχος να πλήξει το ΚΚΕ, τη στρατηγική του. Το έχουν πει πολλές φορές στο παρελθόν. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Θαυμάστε μερικά απ' αυτά:
Ο Αλ. Τσίπρας το 2008: «Για να μπορέσει το ΚΚΕ να μπει σε μια τροχιά συζήτησης με την υπόλοιπη αριστερά, θα πρέπει να αισθανθεί ότι ο δρόμος που ακολουθεί είναι αδιέξοδος. Με άλλα λόγια, για να αλλάξει το ΚΚΕ στρατηγική, πρέπει να ηττηθεί πολιτικά».
Ο Αλ. Αλαβάνος το 2009: «Το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν ήττα γιατί αποτύχαμε στον στόχο (...) της αλλαγής του συσχετισμού δυνάμεων εντός της αριστεράς».
Εχουν διαψευστεί διαχρονικά. Θα το πάθουν ακόμα μια φορά. Η προσπάθειά τους να παραπλανήσουν δεν πρόκειται να αναγκάσει το ΚΚΕ να εγκαταλείψει το μετερίζι της πάλης για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Tο ΚΚΕ και οι κυβερνήσεις

Tο ΚΚΕ και οι κυβερνήσεις

Το ΚΚΕ δε συμμετέχει σε καμία κυβέρνηση μετά τις εκλογές της 6ης Μάη. Οι εργάτες, τα φτωχά λαϊκά στρώματα πρέπει να προβληματιστούν από αυτή τη στάση και να σκεφτούν: Γιατί το ΚΚΕ έχει αυτή τη θέση; Γιατί την άλλη μέρα οποιαδήποτε κυβέρνηση σχηματιστεί, οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες, θα είναι στις θέσεις τους. Η Ελλάδα θα είναι μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ενώ τον Ιούνη θα έρθουν και νέα μέτρα. Τι σημαίνει αυτό; Οτι έτσι κι αλλιώς την εξουσία θα την έχουν οι καπιταλιστές. Και πως όποια κυβέρνηση προκύψει, όποιο δήθεν φιλολαϊκό μέτρο πάρει, θα σκοντάψει ακριβώς σ' αυτή την εξουσία.

***

Μήπως κάποιο από τα κόμματα που καλούν σε συνεργασία έχουν πει ότι τα μονοπώλια χάσουν την εξουσία που έχουν; Ούτε κουβέντα. Καλούν το ΚΚΕ να μπει σε μια κυβέρνηση στην οποία το ΚΚΕ θα έχει θέση και θα παλεύει για αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ενωση, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, μονομερή διαγραφή του χρέους, Λαϊκή Εξουσία και το άλλο κόμμα λέει ότι δεν μπορούμε να αναπτυχθούμε έξω από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Είναι δυνατόν να υπάρξει συνεργασία όταν υπάρχουν τόσο διαμετρικά αντίθετες θέσεις σε ζητήματα στρατηγικής; Είναι ποτέ δυνατόν μια τέτοια κυβέρνηση να δώσει προοπτική στο λαό όταν το ένα κόμμα λέει ανάπτυξη χωρίς καπιταλιστές με όλη την εργατική λαϊκή εξουσία και η άλλη θέλει ανάπτυξη με διαπραγμάτευση από την οποία θα ωφεληθούν οι καπιταλιστές αφού αυτοί θα έχουν την ιδιοκτησία των εργοστασίων, των ναυπηγείων, των βαποριών;

***

Ποιος έχει να χάσει από μια τέτοια κυβέρνηση; Ο ίδιος ο λαός. Γιατί στην πραγματικότητα, δε ζητούν συνεργασία με το ΚΚΕ, όπως λένε, ζητούν το ΚΚΕ να αναγκαστεί να αλλάξει τη θέση του. Ο Αλ. Τσίπρας μάλιστα το λέει ανοιχτά. Δώστε μας ψήφο για να εξαναγκάσουμε το ΚΚΕ να συνεργαστεί σε κυβέρνηση μαζί μας. Ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται. 'Η μεγάλη ιδέα έχουν για τον εαυτό τους ότι «μπορούν να βάλουν το ΚΚΕ στο χέρι. Λένε επίσης το επιχείρημα «τώρα καίγεται το σπίτι μας, τις διαφορές μας θα κοιτάξουμε;». Τα σπίτια της εργατικής τάξης καίγονται ακριβώς από αυτές τις επικίνδυνες για το λαό λογικές. Αυτό έχει αποδείξει η εμπειρία τέτοιων συνεργασιών αριστερών και κεντροαριστερών δυνάμεων στη Γαλλία και την Ιταλία. Μια τέτοια εξέλιξη θα σημαίνει ότι το εργατικό κίνημα δε θα έχει πρωτοπορία, θα δεχθεί μεγάλο πλήγμα. Θα αγωνίζεται ο λαός και εναντίον μιας κυβέρνησης που θα είναι το ΚΚΕ, αλλά ίσως, το πιο πιθανό, τα πρώτα χρόνια να κρατήσει στάση αναμονής. Επειδή έχει εμπιστοσύνη στο ΚΚΕ θα περιμένει. Και όταν συνειδητοποιήσει το λάθος, θα πρέπει να ξεκινήσει τις κινητοποιήσεις από την αρχή. Θα έχει κάνει πολλά βήματα προς τα πίσω. Και βεβαίως θα έχει απογοητευτεί, θα χάσει την εμπιστοσύνη του στο ΚΚΕ.

***

Ο λαός αυτό που πρέπει να δοκιμάσει είναι να χειραφετηθεί από αυτές τις αντιλήψεις, να πεισθεί ότι υπάρχει εναλλακτική λύση, ότι υπάρχει άλλος δρόμος ανάπτυξης και να πεισθεί να ενισχύσει αποφασιστικά το ΚΚΕ, ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί σε όλα μαζί μας. Να πεισθεί, να αντεπιτεθεί, να παρεμποδίσει τα νέα μέτρα. Και αν δεν έχει πεισθεί ακόμα να αναζητήσει τη ριζική εναλλακτική λύση, γιατί δεν μπορεί να την αναζητήσει έξω από την ταξική πάλη και χωρίς την κοινή δράση και χέρι χέρι με τους κομμουνιστές. Ολα τα άλλα είναι επικίνδυνα.

Θέλει το ΚΚΕ να κυβερνήσει;

Θέλει το ΚΚΕ να κυβερνήσει;

Η απάντηση είναι τελείως διαφορετική από εκείνη που ίσως περιμένει ο απλός άνθρωπος ο οποίος γνωρίζει λίγο την πολιτική του ΚΚΕ, και είναι η εξής: Το ΚΚΕ δεν παλεύει για να κυβερνήσει το ίδιο, παλεύει για να κατακτήσει η εργατική τάξη την εξουσία της, που θα την ασκήσει σε όφελος όλου του λαού. Σε αυτή την εξουσία το ΚΚΕ θα πρωταγωνιστεί και θα παλεύει από τη συγκεκριμένη θέση, που θα είναι και κυβερνητική, για την εδραίωση της εργατικής εξουσίας και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Το ΚΚΕ δεν υπόσχεται στους εργαζόμενους ότι θα τους λύσει τα προβλήματα. Αν οι ίδιοι οι εργατοϋπάλληλοι δεν γίνουν πρωταγωνιστές και ρυθμιστές του μέλλοντός τους, κανένα ΚΚΕ δεν θα μπορέσει από μόνο του να τους σώσει.
Επομένως το ερώτημα, «αν το ΚΚΕ θέλει να κυβερνήσει», από τη στιγμή που αναφέρεται στις σημερινές συνθήκες, μία απάντηση επιδέχεται: Το ΚΚΕ δεν πρόκειται να συναινέσει ή να πάρει μέρος σε οποιαδήποτε αστική κυβέρνηση, με σκοπό να διαχειριστεί την καπιταλιστική κρίση και γενικότερα την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, δηλαδή τα κέρδη του κεφαλαίου σε βάρος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.
Αν έκανε κάτι τέτοιο, θα εγκληματούσε σε βάρος των συμφερόντων των εργατοϋπαλλήλων και των φτωχών αυτοαπασχολούμενων της πόλης και της υπαίθρου. Τέτοιο δικαίωμα δεν το έχει. Αν έκανε κάτι τέτοιο, η εργατική τάξη θα έχανε την πρωτοπορία της και γενικά ο λαός θα έμενε δίχως πυξίδα, έρμαιο της αστικής πολιτικής.
Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση υπέρ του λαού στο πλαίσιο της κυριαρχίας των μονοπωλίων, στο πλαίσιο της εξουσίας τους. Οποιο κόμμα υποστηρίζει το αντίθετο, απλώς κοροϊδεύει τον κόσμο. Το δίλημμα είναι: Εργατική - λαϊκή εξουσία ή αστική. Τίποτα ενδιάμεσο.

Με βάση την παραπάνω στρατηγική το ΚΚΕ δρα καθημερινά για την ανάπτυξη της εργατικής - λαϊκής πάλης, της λαϊκής συμμαχίας, δίνοντας το βάρος πρώτα απ' όλα στα εργοστάσια και στους κλάδους. Επιδιώκει την ανασύνταξη του κινήματος και την οργάνωση της δράσης του ενάντια στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, για να μην εφαρμόζονται οι ατομικές συμβάσεις, ενάντια στις απολύσεις, στις περικοπές μισθών και των συντάξεων, στη μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, στη μερική και ελαστική εργασία, για την προστασία των ανέργων, ενάντια στα χαράτσια, για να μην κόβεται το ρεύμα στις λαϊκές οικογένειες και για πολλά άλλα παρόμοια. Και υποστηρίζει (η ζωή το έχει επιβεβαιώσει) ότι η πάλη ενάντια στα μέτρα κυβερνήσεων - ΕΕ είναι τόσο πιο ισχυρή, όσο περισσότερο αναπτύσσεται το ταξικό εργατικό και τα άλλα κινήματα (των αυτοαπασχολούμενων, της αγροτιάς κλπ.), όσο περισσότερο αυξάνεται η επιρροή του ΚΚΕ, δηλαδή όσο περισσότερο η πάλη κατευθύνεται στην καρδιά της πολιτικής, που είναι η ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.

Πολλοί εργαζόμενοι, εξουθενωμένοι από τα απανωτά σε βάρος τους μέτρα των τριών τελευταίων χρόνων, και μη έχοντας συνειδητοποιήσει ακόμα την ανάγκη για ριζικές αλλαγές, αναζητούν εδώ και τώρα, απεγνωσμένα ορισμένες φορές, μια λύση που θα τους ανακουφίσει έστω σε κάποιο βαθμό από τα βάσανά τους. Γιατί βεβαίως ο άνεργος δεν μπορεί να περιμένει το σοσιαλισμό για να μπορέσει να εργαστεί και άρα να επιβιώσει. Και αυθόρμητα ελπίζουν να δημιουργηθεί στις εκλογές μια κυβέρνηση που θα κοιτάξει και το φτωχό, όπως λέγεται.

Ο άνεργος, ο κόσμος που ζει με 300 και 500 ευρώ, όλοι οι εξαθλιωμένοι, έχουν όλο το δίκιο με το μέρος τους και κάθε δικαίωμα να αγανακτούν και να εξεγείρονται, κάθε δικαίωμα να ζητούν εδώ και τώρα επίλυση στοιχειωδών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν. Το ζήτημα είναι ο τρόπος με τον οποίο θα υπάρξει λύση αυτών και πολλών άλλων προβλημάτων. Δηλαδή πώς είναι δυνατό να αντιμετωπιστεί η ανεργία, η πλήρης αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, πώς θα γίνει δυνατό να υπάρχει σταθερή δουλειά για όλους, με αξιοπρεπείς μισθούς και ελεύθερο χρόνο και πολλά ακόμα; Και είναι δυνατό να δημιουργηθεί μία κυβέρνηση που θα τα αντιμετωπίσει; Οσοι εργατοϋπάλληλοι και άλλοι βιοπαλαιστές θεωρούν ότι κάτι τέτοιο είναι ρεαλιστικό, ας επιτραπεί να πούμε ότι έχουν αυταπάτες. Από την εξαθλίωση που τους οδήγησε η αντιλαϊκή πολιτική πρέπει να βγάλουν συμπεράσματα και να αντεπιτεθούν σε συμπόρευση με το ΚΚΕ και άλλες πρωτοποριακές εργατικές και λαϊκές δυνάμεις και μάλιστα με ταξικό μίσος για εκείνους που ευθύνονται: Τα μονοπώλια, τα κόμματά τους, η ΕΕ. Δεν έχουν άλλη επιλογή. Διαφορετικά θα υποστούν τα ίδια και χειρότερα. Και κυρίως τα παιδιά τους.
Ποια είναι εκείνη η κυβέρνηση που και να ήθελε, θα μπορούσε να αντιμετωπίσει την ανεργία, τα μεροκάματα πείνας, την ακρίβεια, το Ασφαλιστικό, δίχως να τα βάλει με τα μονοπώλια και την ΕΕ; Τέτοια κυβέρνηση δεν μπορεί να υπάρξει. Κι αν ακόμα υποθέσουμε ότι υπήρχε και το επιχειρούσε, θα ήταν υποχρεωμένη να συγκρουστεί εφ' όλης της ύλης με τα μονοπώλια και την ΕΕ, που θα αντιδρούσαν και θα την υπονόμευαν. Για παράδειγμα, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται ότι η λεγόμενη αριστερή κυβέρνηση θα καταργήσει το μνημόνιο. Αυτό σημαίνει απευθείας σύγκρουση με την ΕΕ και με το εγχώριο κεφάλαιο, άρα υπονόμευση της αριστερής κυβέρνησης από τη μεριά τους και διαφόρων μορφών οικονομική και πολιτική αντίδραση, που θα έφερνε αυτήν την κυβέρνηση μπροστά στην ανάγκη να προχωρήσει στη ρήξη με την ΕΕ, βγάζοντας την Ελλάδα από αυτήν. Διαφορετικά θα υποχρεωνόταν σε αναδίπλωση, οδηγώντας το λαό σε μία ακόμα τραγωδία. Ομως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι αντίθετος με την αποδέσμευση από την ΕΕ. Να γιατί η πρότασή του αποτελεί εμπαιγμό. Χονδροειδή εμπαιγμό, όπως ότι θα χτυπάει γερά τη γροθιά στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με την ΕΕ, για να την εξαναγκάσει!!
Πολύ περισσότερο τώρα που επίκειται νέα θύελλα αντιλαϊκής επίθεσης μετά τις εκλογές, πολύ περισσότερο που αυτή έχει αποφασιστεί και τα αστικά κόμματα, όποια κυβέρνηση κι αν διαμορφώσουν, έχουν δεσμευτεί να την υλοποιήσουν.
Το συμπέρασμα είναι ένα: Τίθεται επί τάπητος η ανάγκη κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων, αποδέσμευσης από την ΕΕ και εγκαθίδρυσης της εργατικής - λαϊκής εξουσίας, που θα διαγράψει το χρέος. Οσοι, όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, προβάλουν τη λεγόμενη «αριστερή κυβέρνηση» ή την «αντιμνημονιακή κυβέρνηση», εξαπατούν το λαό, για τον εξής απλούστατο λόγο: Υπόσχονται φιλολαϊκά μέτρα, δίχως σύγκρουση με τα μονοπώλια και την ΕΕ. Καλλιεργούν ψεύτικες ελπίδες ότι υπάρχουν εύκολες λύσεις, ενώ τέτοιες δεν υπάρχουν.

Το ΚΚΕ αξιοποιεί και τις βουλευτικές εκλογές ως ένα μέτωπο της ταξικής πάλης και ζητάει από το λαό να το υπερψηφίσει, ώστε να εκφραστεί και στην κάλπη ένα ισχυρό πλήγμα στο σάπιο αστικό πολιτικό σύστημα. Αυτή η αποφασιστική ενίσχυση θα δυναμώσει την εργατική - λαϊκή πάλη μετά τις εκλογές, μέχρι να το ανατρέψει.

Το ΚΚΕ παλεύει για να εκμηδενίσει ο λαός την ιδεολογική επίδραση των κομμάτων του «ευρωμονόδρομου» και όχι απλώς για να ηττηθεί ο δικομματισμός. Βεβαίως οι περισσότερες λαϊκές δυνάμεις είχαν ψηφίσει τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και στις τελευταίες εκλογές, και απ' αυτήν την άποψη ο βασικός όγκος των ψηφοφόρων τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ πρέπει να εγκαταλείψουν. Ομως αυτό δε φτάνει. Η ψήφος που πιάνει τόπο είναι αυτή που κατευθύνεται στην κάλπη του ΚΚΕ και μόνο.

Απ' όλα τα προηγούμενα -και πρωταρχικά βεβαίως από το πρόγραμμα του ΚΚΕ- συνάγεται ότι το ΚΚΕ δεν είναι ένα από τα λεγόμενα αριστερά κόμματα. Είναι Κομμουνιστικό Κόμμα, όχι μόνο στο όνομα, αλλά και στο περιεχόμενο. Αν ήταν μόνο στο όνομα, όπως συμβαίνει με άλλα κομμουνιστικά κόμματα, η αστική τάξη δεν θα το αντιμετώπιζε ως εχθρό της, αλλά ως εφεδρικό πολιτικό προσωπικό της.

Ο χαρακτήρας των κομμάτων δεν προσδιορίζεται γεωγραφικά, όπως επιχειρείται και έχουν καθιερώσει: Δεξιά, κέντρο, αριστερά, κεντροαριστερά και πάει λέγοντας. Αυτή η ονομασία δεν λέει τίποτα. Αντίθετα, συγκαλύπτει την ταξική έκφραση των κομμάτων που αυτοπροσδιορίζονται με τη μια ή την άλλη ονομασία. Συγκαλύπτει και το διαφορετικό χαρακτήρα του ΚΚΕ από τη στιγμή που το τσουβαλιάζουν με άλλους στη λεγόμενη αριστερά.
Το ΚΚΕ είναι το κόμμα της εργατικής τάξης. Τα άλλα κόμματα εκφράζουν τα αστικά συμφέροντα, ανεξάρτητα από το αν ονομάζονται σοσιαλδημοκρατικά ή αλλιώς.
Ακριβώς επειδή το ΚΚΕ είναι Κομμουνιστικό Κόμμα και ακριβώς επειδή έχει το συγκεκριμένο πρόγραμμα, είναι το κόμμα που μπορεί να εκφράσει τα συμφέροντα όχι μόνο της εργατικής τάξης, αλλά και των άλλων εργαζομένων - αυτοαπασχολούμενων. Αρα και τα συμφέροντα όλων εκείνων που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί ή ριζοσπάστες της αριστεράς, ανεξάρτητα αν δεν συμφωνούν με το ΚΚΕ σε όλα. Είναι το μόνο κόμμα στο οποίο μπορούν να ακουμπήσουν, σίγουροι ότι δεν θα τους πει αύριο διαφορετικά πράγματα απ' αυτά που λέει και κάνει σήμερα. Δεν ψαρεύει σε θολά νερά ούτε πατάει σε πολλές βάρκες.

Του
Μάκη ΜΑΪΛΗ

Θέλει να κυβερνήσει το ΚΚΕ;

Θέλει να κυβερνήσει το ΚΚΕ;

-- Θέλει να κυβερνήσει το ΚΚΕ; 'Η θέλει να είναι στην αντιπολίτευση;

Το ΚΚΕ όχι μόνο δε θέλει να είναι στην αντιπολίτευση, αλλά θέλει πρώτα και πάνω απ' όλα να πάρουν την εξουσία και να κυβερνούν (αυτά τα δυο πάνε μαζί) η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, να πάρουν και την οικονομία στα χέρια τους από τους μεγαλοεπιχειρηματίες, τα μονοπώλια, την αστική τάξη, γιατί μόνο τότε μπορούν να κυβερνούν. Αυτή είναι η θέληση και η πρόταση του ΚΚΕ για την εξουσία και τη διακυβέρνηση, σε μια τέτοια διακυβέρνηση θα συμμετέχει το ΚΚΕ αφού είναι κόμμα της εργατικής τάξης, αφού η οικονομία, η εξουσία και η διακυβέρνηση θα είναι στα χέρια των εργατών, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Το ΚΚΕ θέλει να έχουν την εξουσία, δηλαδή να κάνουν κουμάντο στο κράτος και στην οικονομία (αυτά τα δυο επίσης πάνε μαζί) οι εργαζόμενοι. Ας σκεφτούμε. Μπορεί να κάνουν κουμάντο σε ένα εργοστάσιο σήμερα οι εργάτες, οι οποίοι μάλιστα παράγουν, από τη στιγμή που το εργοστάσιο είναι ιδιοκτησία του καπιταλιστή; Δεν μπορούν, το αντίθετο συμβαίνει. Πώς, λοιπόν, θα συμμετάσχει το ΚΚΕ σε κυβέρνηση αφού δε θα μπορεί να επιβάλλει φιλεργατικά μέτρα κόντρα στους καπιταλιστές και υπέρ των εργατών, όταν κουμάντο στα εργοστάσια, σε όλη την οικονομία και στην εξουσία θα κάνουν οι καπιταλιστές;

Μπορεί ο φτωχός αγρότης και κτηνοτρόφος να παράγει και να έχει εισόδημα ικανοποιητικό όταν αυτό εξαρτάται από τα μονοπώλια που αγοράζουν τα προϊόντα τους και καθορίζουν τις τιμές, όπως καθορίζουν και τις τιμές στα καλλιεργητικά εφόδια; Για παράδειγμα, πώς θα βγάλει εισόδημα ένας μικροαγρότης, όταν τα λιπάσματα, τα φυτοφάρμακα, τα εργαλεία παραγωγής συνεχώς ακριβαίνουν, ενώ οι τιμές πώλησης των προϊόντων τους καθορίζονται από τα μονοπώλια των τροφίμων και τις συμπιέζουν συνεχώς; Το ίδιο ισχύει και για το φτωχό κτηνοτρόφο, ψαρά κλπ. Αρα ποιος κάνει κουμάντο στην αγροτοκτηνοτροφική παραγωγή, οι φτωχοί αγροτοκτηνοτρόφοι ή οι μεγαλοεπιχειρηματίες;

Μπορεί ένας αυτοαπασχολούμενος να συνεχίσει να βγάζει εισόδημα όταν στον κλάδο του κυριαρχούν οι μεγαλοεπιχειρηματίες που καθορίζουν τα πάντα στην αγορά από τις τιμές έως τις πρώτες ύλες και βεβαίως στο εμπόριο με τα μεγαθήρια και ανταγωνισμός που τους ξεκληρίζει; Αρα ούτε αυτοί μπορούν να έχουν το πάνω χέρι είτε είναι έμποροι είτε βιοτέχνες είτε επαγγελματίες.

Οταν η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα αποφασίσουν να δώσουν την πλειοψηφία στο ΚΚΕ, θα είναι αποφασισμένοι να συγκρουστούν, να τσακίσουν την εξουσία των αστών, να εγκαθιδρύσουν εργατική λαϊκή εξουσία, να πάρουν στα χέρια τους την ιδιοκτησία των εργοστασίων, των επιχειρήσεων, η ιδιοκτησία θα γίνει κοινωνική και θα αναδείξουν διακυβέρνηση δική τους με το ΚΚΕ.

Τώρα κυβερνούν οι αστοί, οι μεγαλοεπιχειρηματίες, γιατί η οικονομία και η εξουσία βρίσκεται στα χέρια τους. Τα κόμματα που κυβερνούν ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ., «Ελεύθεροι Ελληνες» του Καμμένου, ΔΗΣΥ της Μπακογιάννη κλπ., είναι δικά τους κόμματα, κόμματα με την ΕΕ. Δίπλα τους και άλλα κόμματα του ευρωμονόδρομου που δεν αμφισβητούν τους βιομήχανους, τους μεγαλέμπορους κλπ., όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΔΗΜΑΡ και ας έχουν επιμέρους διαφορές. Οι εργάτες, ο λαός είναι στην αντιπολίτευση, αφού η εξουσία και η διακυβέρνηση είναι των αστών.

Το ερώτημα όπως μπαίνει, ότι το ΚΚΕ δε θέλει να κυβερνήσει, θέλει να είναι στην αντιπολίτευση, σήμερα είναι εκ του πονηρού, γιατί όλοι όσοι το βάζουν ξέρουν πολύ καλά ότι με τους αστούς να έχουν στα χέρια τους το κράτος και την οικονομία, η όποια κυβέρνηση κυβερνά γι' αυτούς και τα συμφέροντά τους και όχι για το λαό. Ξέρουν επίσης τη θέση του ΚΚΕ και για την εργατική, λαϊκή εξουσία και τη διακυβέρνησή της. Δε μιλούν όμως για την εξουσία, τη διαχωρίζουν από την κυβέρνηση γιατί όλοι όσοι βάζουν αυτό το ερώτημα στο ΚΚΕ, δεν αμφισβητούν την εξουσία των αστών, τη θεωρούν αδιαπραγμάτευτη.

Να γιατί λέμε ότι πρέπει να αποφασίσει ο λαός να το κάνει. Ας αξιοποιήσει αυτές τις εκλογές, να κάνει πανίσχυρο το ΚΚΕ για να ισχυροποιήσει το αντιμονοπωλιακό, αντικαπιταλιστικό κίνημα και για τις συγκρούσεις με τους καπιταλιστές που έρχονται ακόμη πιο μεγάλες αμέσως μετά τις εκλογές αφού η αντιλαϊκή επίθεση θα συνεχιστεί σφοδρότερη και για να βγει στην πορεία νικητής.

Ιδου ο ένοχος

 Ιδου ο ένοχος

Τελικά μια τραγωδία τεράστιων διαστάσεων ξετυλίγεται μπροστά μας από χθες.

Λίγο- λίγο, αργά-αργα γίνονται γνωστές οι λεπτομέρειες σε μια υπόθεση γεμάτη  σκιές και ερωτηματικά.


Πόσοι άνθρωποι ήταν στο πλοίο; Γιατί δεν το ξέρουμε ακόμη;
Πως πήρε πιστοποιητικό αξιοπλοΐας το Νorman Atlantic με τόσες παρατηρήσεις;
Πόσοι ήταν στη λίστα επιβατών και πόσοι εκτός λίστας και γιατί;
Πόσοι   άνθρωποι έχουν χαθεί τελικά ενώ οι αρχές  μέχρι το πρωί μιλούσαν για έναν νεκρό;
Γιατί ενώ τόσοι και τόσοι μιλούσαν χθες, δεν ακούσαμε κανέναν εκπρόσωπο της εταιρείας να λέει κάτι;
Γιατί ενώ το πλοίο όταν πήρε φωτιά απείχε μια ώρα από τις Αλβανικές ακτές τελικά πήγε βόλτα μεσα στη νύχτα και την τρικυμία στην Αδριατική για να φτάσει ρυμουλκούμενο την άλλη μέρα στο Μπρίντεζι έχοντας στο κατάστρωμα εκατοντάδες βρεγμένους και παγωμένους ανθρώπους που κινδύνευαν; Αίσχος πραγματικά!
Γιατί απέπλευσε με 10 μποφώρ ασφυκτικά γεμάτο με 500 επιβάτες και 220 αυτοκίνητα;
Πόσους μπορούσε πραγματικά να μεταφέρει το πλοίο με ασφάλεια;
Ποιος φταίει τελικά και γι αυτήν την τραγωδία;
Ποιος είναι τελικά ο δολοφόνος;

Αν έπρεπε να δώσουμε μια μονολεκτική απάντηση που να απαντά σε όλες τις ερωτήσεις για το τι φταίει μόνο μια λέξη θα ήταν η κατάλληλη.

Κέρδος.
Μιλάμε για το επιχειρηματικό κέρδος που όσο περνάει ο καιρός όλο και θεοποιείται και φυσικά μπαίνει πεντακάθαρα πάνω από την αξία τόσων και τόσων ανθρώπινων ζωών. Ο καπιταλισμός χωρίς μερικές ανθρώπινες ζωές επιβιώνει. Χωρις κέρδη όμως όχι.
Ιδου ο ένοχος λοιπόν.

Θα μιλήσουν πάλι οι "ειδικοί", θα πουν για τραγικές παραλήψεις για απαράδεκτες ολιγωρίες ατόμων, για τρομερές συμπτώσεις, για τον κακό μας τον καιρό και την κακιά στιγμή, αλλά θα παραλείψουν αυτές τις δυο λέξεις:
"Επιχειρηματικό κέρδος"
Η μανία για όλο και μεγαλύτερη δύναμη και χρήμα και η αναπόφευκτη επιτάχυνση του ανταγωνισμού δεν μπορούν να πάνε παρέα με τα  απαραίτητα μέτρα  και τη σκληρή εφαρμογή κανόνων ασφαλείας.
Είναι εντελώς παράλογο να σκεφτεί κανείς πως είναι δυνατόν η αναγκαία για τους επιχειρηματίες μείωση κόστους να έχει σαν αποτέλεσμα καλύτερες και ασφαλέστερες υπηρεσίες.
Το επιχειρηματικό κέρδος, όσο εξελίσσεται η σαπίλα του καπιταλισμού τόσο περισσότερο μυρίζει αίμα.

Και αυτή η τραγωδία, ανάμεσα σε τόσες άλλες έχει σαν αιτία της, την ανάγκη κερδοφορίας της επιχειρηματικότητας που είναι και η βάση του καπιταλισμού.

Πολλοί μιλάνε όλα αυτά τα τελευταία χρόνια για τις περίφημες "αναγκαίες μεταρρυθμίσεις".
Ας το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν με την ευκαιρία.

Μεταρρυθμίσεις είναι εκείνες οι ακόμη και δολοφονικές νομοθετικές ρυθμίσεις που κάνουν τον κόσμο όλο και λιγότερο ανθρώπινο και τους πλούσιους όλο και πιο "ανταγωνιστικούς".

Για παράδειγμα μια αναγκαία μεταρρύθμιση είναι αυτή που δίνει το δικαίωμα στον πλοιοκτήτη να υποχρεώσει τον πλοίαρχο να αποπλεύσει με 10 μποφώρ με 500 ψυχές φορτίο μέσα στο χειμώνα, αφού η απαγόρευση απόπλου έχει πάει στο καλό.
Μια άλλη "αναγκαία μεταρρύθμιση" είναι εκείνη που αφήνει το νηογνώμονα να είναι ιδιωτική εταιρεία που πουλάει πιστοποιητικά αξιοπλοΐας σε καράβια γεμάτα παρατηρήσεις που κρύβουν κινδύνους. Όπως είπε ο Σ.Τσιμπόγλου, πάντα  όλα τα ναυαγισμένα πλοία είχαν τα απαραίτητα πιστοποιητικά αγορασμένα από τους νηογνώμονες.
Μια τρίτη μεταρρύθμιση είναι εκείνη που δίνει ακόμη και στη διάσωση τον πρώτο λόγο στην πλοιοκτήτρια εταιρεία(!) (και όχι στα κράτη), που τελικά αποφασίζει για δικούς της λόγους να ρυμουλκήσει το πλοίο μεσα στη νύχτα και τη θύελλα, όχι στην Αλβανία που απείχε μία ώρα αλλά στις Ιταλικές ακτές που απείχαν μια ολόκληρη νύχτα.
Την απόφαση δεν την παίρνουν τα 2 κράτη της Ελλάδας και της Ιταλίας αλλά μια εταιρεία σύμφωνα με τη δική της λογική του δικού της συμφέροντος. Τι να πει κανείς;
Μια άλλη τέταρτη "απαραίτητη μεταρρύθμιση" είναι εκείνη που λέει στην πλοιοκτήτρια εταιρεία ότι αν και το πλοίο της πιάστηκε με μια σειρά προβλήματα στην ασφάλεια(ελέγθηκε στις 19 Δεκεμβριου και βρέθηκε με "παρατηρήσεις¨), έχει  σύμφωνα με το νόμο περιθώριο 15 ημερών για να κάνει τα απαραίτητα, αλλά εν τω μεταξύ το πλοίο μπορεί να ταξιδεύει ελεύθερα στα άγρια πέλαγα και να πνίγει ή να καίει ανθρώπους.
Μια τελευταία "απαραίτητη μεταρρύθμιση"  είναι  αυτή που επιτρέπει στον πλοιοκτήτη να μειώνει το προσωπικό των πλοίων κάτω από τα όρια ασφαλείας και να ρίχνει την ποιότητα των πληρωμάτων χρησιμοποιώντας φθηνούς και ανεκπαίδευτους ναυτικούς που δεν μιλούν καν την ίδια γλώσσα.

Αυτές είναι λοιπόν μερικές από τις "απαραίτητες μεταρρυθμίσεις" που στην περίπτωση της τραγωδίας του Νorman Atlantik έστειλαν στο θάνατο μερικές δεκάδες ανθρώπους.

Ακούσαμε και σήμερα τον "σοσιαλιστή" κ. Μοσκοβισί από τη μια και τον κ.Σόιμπλε από την άλλη να καλούν εκ μέρους της ΕΕ την Ελλάδα να συνεχίσει στο δρόμο των "απαραίτητων μεταρρυθμίσεων".

Μας κάλεσαν  δηλαδή να συνεχίσουμε στο δρόμο για την απόλυτη απαξίωση της ζωής μας, στο δρόμο για το θάνατο. Αυτός είναι ο δρόμος της ΕΕ στον οποίο υποκλίνονται παλιοί και νέοι σωτήρες.

Σε λίγες μέρες έχουμε εκλογές αφού δεν εκλέχτηκε Πρόεδρος Δημοκρατίας.
Μίλησαν πολλοί και είπαν όσα μπερδεμένα είπαν και θα μιλήσουν κι άλλο τις επόμενες μέρες.
Για το "καλό της πατρίδας" και την αξιοσύνη της ΕΕ όπου πρέπει να παραμείνουμε πάση θυσία.
Η Ζωή όμως και η πραγματικότητα μίλησαν με το δικό τους σκληρό τρόπο.

Πόσοι θα ακούσουν άραγε;
Πόσοι θα δούν και θα επιλέξουν το δρόμο του αγώνα για έναν καλύτερο και ανθρώπινο δικό μας κόσμο, πετώντας στα σκουπίδια τον σαπισμένο και άρρωστο κόσμο των "απαραίτητων μεταρρυθμίσεων" για το καλό "της κερδοφορίας της επιχειρηματικότητας";

Linkwithin

Τα νταούλια της κοροϊδίας

Τα νταούλια της κοροϊδίας

Δεν πρόλαβαν να προκηρυχτούν εκλογές και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ άρχισαν να βαράνε τα νταούλια της κοροϊδίας. Ερωτηθείς σε εκπομπή του ρ/σ «Παραπολιτικά 90,1 FM» για το τι σημαίνει κατάργηση του μνημονίου από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ο Δ. Στρατούλης απάντησε επί λέξει: «Είμαστε πανέτοιμοι από την πρώτη μέρα, αν με το καλό είμαστε κυβέρνηση με την ψήφο του ελληνικού λαού, θα αρχίζουμε να εφαρμόζουμε το πρόγραμμα που είχε ανακοινώσει ο κ. Τσίπρας στη ΔΕΘ. Τα μέτρα για την ανθρωπιστική κρίση, τα μέτρα επανεκκίνησης της οικονομίας, μέτρα επαναφοράς της εργατικής νομοθεσίας και των εργασιακών δικαιωμάτων...». Μόνο που τα μέτρα για την «ανθρωπιστική κρίση» και την επανεκκίνηση της οικονομίας - όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ - καθόλου δεν συνιστούν κατάργηση των μνημονίων. Ούτε συνιστούν «επαναφορά της εργατικής νομοθεσίας», αφού πέραν του κατώτερου μισθού και της 13ης σύνταξης μέχρι τα 700 ευρώ, όλο το «μνημονιακό» καθεστώς που επιβλήθηκε παραμένει ανέγγιχτο. Το πρόγραμμα της ΔΕΘ, που έχει ανακοινώσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αφήνει άθικτο όλο το αντεργατικό πλέγμα των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, αλλά και τους νόμους σε βάρος της Κοινωνικής Ασφάλισης. Ο Δ. Στρατούλης επιχειρεί να θολώσει τα νερά ταυτίζοντας ορισμένα επιμέρους μέτρα - ψίχουλα που ανακοινώθηκαν στη ΔΕΘ με την «κατάργηση του μνημονίου». Και είναι και αυτή η τοποθέτηση μια πρόσθετη απόδειξη για τους εργαζόμενους για το πού το πάει ο ΣΥΡΙΖΑ και σε τι προεκλογικά τερτίπια καταφεύγει για να υφαρπάξει τις λαϊκές ψήφους.

Οι.........σωτήρες!!!!!!!!!

 Οι.........σωτήρες!!!!!!!!!

«Σχέδιο σωτηρίας», «βελούδινη λύση», «ευνοϊκή ρύθμιση»... Επιασαν πάλι δουλειά τα καλοταϊσμένα παπαγαλάκια και με αφορμή τα διάφορα σενάρια περί αναδιάρθρωσης του χρέους, επαναγοράς κρατικών ομολόγων, επιμήκυνσης εξόφλησης, κάνουν ό,τι έκαναν και με το μνημόνιο, δηλαδή εμφανίζουν το μαύρο άσπρο. Επιδίδονται σε συστηματική πλύση εγκεφάλου με στόχο να περάσει στη λαϊκή συνείδηση ότι η αναδιάρθρωση του χρέους, δηλαδή τα εργαλεία με τα οποία θα καταστρέψουν ολοσχερώς τη ζωή του λαού και θα τον βουλιάξουν πιο βαθιά στη φτώχεια και την εξαθλίωση, είναι κάτι «καλό».

 Πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, ενώ γνωρίζουν πολύ καλά ότι οποιοδήποτε από τα παραπάνω σενάρια ή όλα μαζί και αν εφαρμοστούν, δεν πρόκειται να προσφέρει καμία «ανακούφιση» ή «ανάσα» στο λαό. Αντίθετα, όλα αυτά τα σενάρια περί αναδιάρθρωσης του χρέους είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την επιβολή νέων ακόμη πιο σκληρών μέτρων.

Μιλούν για «ταχεία προώθηση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων», δηλαδή γοργή εφαρμογή αυτών των αντεργατικών μέτρων που ως τώρα έχουν παρθεί, δηλαδή κατεδάφιση των εργασιακών δικαιωμάτων, διάλυση των εργασιακών σχέσεων, γενικευμένο πετσόκομμα των μισθών με τις επιχειρησιακές συμβάσεις και το νέο μισθολόγιο στο Δημόσιο, πετσόκομμα και των συντάξεων, κλείσιμο νοσοκομείων και σχολείων με τις λεγόμενες συγχωνεύσεις, ιδιωτικοποιήσεις δημόσιας γης και άλλων τομέων κρατικής ιδιοκτησίας κ.ο.κ., αλλά θα έρθουν και νέα μέτρα όπως επιβολή νέων αντιλαϊκών φόρων, γενικευμένη εμπορευματοποίηση κοινωνικών υπηρεσιών μέσω Καλλικρατικής διοίκησης, νέο χτύπημα στο Ασφαλιστικό, (επικουρικές συντάξεις, επαγγελματικά ταμεία κλπ.). 

Οι εργαζόμενοι πρέπει να τελειώνουν με τις αυταπάτες. Δεν υπάρχει φιλολαϊκή διέξοδος μέσα στον καπιταλισμό. Η αναδιάρθρωση χρέους, όποια μορφή και αν πάρει τεχνικά για να εξυπηρετήσει συνάμα τα συμφέροντα των ισχυρών μερίδων της πλουτοκρατίας, είναι μοχλοί για την ελεγχόμενη αλλά σίγουρη πτώχευση του λαού.

Το μέλλον ξεκίνησε

 Το μέλλον ξεκίνησε

Μικρά προεκλογικά στιγμιότυπα

-Άντε ρε, που ήσουν τόση ώρα κι άργησες;

-Ε να, πετάχτηκα λίγο στην τράπεζα και μετά στο μπουγατσατζίδικο στη γωνία, αλλά είχε πολύ κόσμο.

-Τι, δηλ ξεκίνησε το μπανκ-ραν;

-Όχι, αλλά τους τελείωσε το μπουγατσάν.

Σουρεάλ διάλογοι σε μια χώρα που μαθαίνει να τρέμει ένα πιθανό μπανκ-ραν, για τις καταθέσεις που δεν έχει, και να εκστασιάζεται με το σάντα-ραν (και τους άδειους αγιοβασιλίτικους σάκους), αλλά να διατηρεί την αισιοδοξία της (και το πολιτικό κριτήριο του ραν-ταν-πλαν), για να τα ξεχάσει όλα με ένα μπουγατσάν –ιδίως αν είσαι στη λδ του βορρά.

Χτες η αλέκα πρέπει να ‘ταν από τους πιο ευτυχισμένους ανθρώπους στη βουλή –πιο πολύ και από τους συριζαίους, που κατά βάθος ίσως προτιμούσαν να φύγει από το προσκήνιο το επόμενο πακέτο μέτρων που θα απαιτηθεί, προτού αναλάβουν κυβερνητικές ευθύνες. Η βαριεστημένη εικόνα της με την τσάντα πάνω στο έδρανο παρέπεμπε σε μαθητή που περιμένει το τελευταίο κουδούνι της χρονιάς για να βγει τρέχοντας να παίξει μπουγέλο. Τέρμα πια η θανάσιμη ανία με τις κακοστημένες παράτες στο κοινοβούλιο και η αγγαρεία να εκφωνεί λόγους σε ένα σώμα που είναι ζήτημα αν έχει διάθεση (και βασικά το επίπεδο) να την παρακολουθήσει και για ένα τηλεοπτικό κοινό που ψοφά για ατάκες, εξυπνακισμούς και τζέρτζελο, αλλά όχι για σοβαρές αναλύσεις. Και στο πικ απ του μυαλού της (γιατί τα βινύλια προσφέρουν φαντασιακά ακόμα και σήμερα μεγαλύτερη απόλαυση) θα έπαιζαν τραγούδια του γλεντιού και του κεφιού: απαλλάχτηκα από σένα, απαλλάχτηκα...

Η δεύτερη εικόνα της ημέρας, μετά την αλέκα, ήταν το εκατέρωθεν χειροκρότημα στην ανακοίνωση του τελικού αποτελέσματος της ψηφοφορίας. Με τον κυβερνητικό λόχο να χειροκροτά με τη δύναμη της συνήθειας, πιθανότατα ως αποχαιρετιστήριο σόου, και το επιτελείου του επίδοξου νέου λόχου να παραλαμβάνει μαζί με το νέο πόστο και τα ήθη του, σε ένα άτυπο τελετουργικό παράδοσης. Και αν μας αντέξει το σχοινί, θα φανεί στο χειροκρότημα.

Το πιο ωραίο όμως είναι πως κανείς από τους δύο λόχους δε σταματούσε να χειροκροτά, για να μη φανεί πως υστερεί προεκλογικά σε ζήλο, αισιοδοξία κι ενθουσιασμό, λες και θα τους περίμενε στη γωνία ο αρχηγός να τους ζητήσει το λόγο και να τους τελειώσει. Αλλά αυτά, ως γνωστόν, συνέβαιναν στη σοβιετία, όχι στην καλύτερη δημοκρατία που είχαμε ποτέ –η οποία ωστόσο για τις ανάγκες του ρόλου και της συγκυρίας, ανθεί στην τελευταία σοβιετική χώρα της ευρώπης, για να μην ξεχνιόμαστε.

Η μπίλια τελικά έκατσε πολύ κάτω από το όριο των 180, χωρίς καν να μας χαρίσει ένα θρίλερ της προκοπής (με διπλούς πράκτορες τύπου χαϊκάλη, αυτομολήσεις, κτλ) ή έστω μια βενιζέλεια, διασταλτική ερμηνεία των κανονισμών και του συντάγματος, να ψηφίσουν πχ κι οι υπάλληλοι της βουλής, μέχρι να βγει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αν υπήρχε θεός βέβαια, θα έπρεπε να κάτσει δύο ψήφους παρακάτω, στο 166, για να έχει μεγαλύτερη σημειολογική αξία με την χαροκαμένη εικόνα της κυβέρνησης, που είχε να διαχειριστεί επικοινωνιακά χτες δύο ναυάγια: το δικό της και της ανεκ. Κι όταν έφτασε χτες ο μετρητής του «όχι» στην οθόνη στο 119, αρχίσαμε στην παρέα, με τα χέρια μπροστά σε στάση αναμονής (ωωω...) να ετοιμαζόμαστε για το «όλε» και το εκλογικό πατατάκι. Κι ο 121^ος ήταν τελικά ο μουσουλμάνος χατζηοσμάν. Τυχαίο συνέλληνες; Τυχαίο αδέλφια;

Εν τω μεταξύ τα ίδια κανάλια, που αποφεύγουν συστηματικά να ονοματίσουν την εταιρία ανεκ του βαρδινογιάννη, διαμηνύουν σε όλους τους τόνους πως ο λαός δεν ήθελε εκλογές. Το λένε εξάλλου κι οι δημοσκοπήσεις. Αλλά αν παίρναμε τοις μετρητοίς ως δείγμα την τηλεοπτική κοινή γνώμη και τα στερεότυπα που της καλλιεργούν-διαμορφώνουν, τότε ο μέσος έλληνας είναι υπέρ της δημοκρατίας, αλλά κατά της γιορτής της, κατά της χούντας αλλά υπέρ του γύψου και της σταθερότητας, κατά του κράτους αλλά υπέρ του παρακράτους, κοκ.

Και δεν υπάρχουν πολλά πράγματα πιο διασκεδαστικά από την προσπάθειά τους να δείξουν αντίφα φρόνημα και την αυθόρμητη αγανάκτησή τους με τους τσαμπουκάδες των χρυσαυγιτών βουλευτών –ενώ κρατούν παράλληλα τα σεμνότυφα τηλεοπτικά προσχήματα. Η αθλιότητα προς τον κύριο μπούκουρα... Η προσβολή προς τον κύριο μπούκουρα... Η χλέπα κι οι φτ.. εε.. δηλ ο εμπτυσμός προς τον κύριο μπούκουρα, που εμβαπτίστηκε στο δημοκρατικό τόξο. Οι δροσερές ψιχάλες προς τον κύριο μπούκουρα.

Αλλά και τα φοβερά καταληκτικά συμπεράσματα για όλα αυτά: δε μας αγγίζουν, δε μας αφορούν... Σωστά, εμείς απλώς τα δημιουργήσαμε και τα εκθρέψαμε, τίποτα άλλο πέραν αυτού.

Η χώρα πάντως ετοιμάζεται για εκλογές κι ένα πρώτης τάξης ξεπόλιασμα ανάμεσα στα ξέπολα του νεοπαγούς δικομματισμού-διπολισμού, ζώντας ήδη από την πρώτη μέρα με το χρηματιστήριο και την ελεύθερη πτώση του, στιγμές από γκοτζίλα και ίντερβιου. Ενώ οι λέξεις ετοιμάζονται να χάσουν για άλλη μια φορά το νόημά τους και να παραδοθούν στην πολιτικάντικη κακοποίηση και φθορά.

Νέο, παλιό, ελπίδα, ανάπτυξη, απασχόληση, μέλλον...

Τουλάχιστον ο σύριζα μπορεί να κρατήσει αυτούσιο το σύνθημα των τελευταίων εκλογών, για να μην κάψει τώρα κάποια καλή ιδέα. 25 ψηφίζουμε, 26 ξαναφεύγουν.

Και όταν τελειώσει και αυτό, ας είναι καλά η μεγάλη του πασόκ –έστω και του σημιτικού. Το μέλλον ξεκίνησε, όπως είπε χτες και ο αλέξης. Να δεις, τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει...

Συγκαλυμμένες ομολογίες

Συγκαλυμμένες ομολογίες

--Μετά τον κ. Στουρνάρα, και ο κ. Χαρδούβελης μίλησε για ταμειακό έλλειμμα που μπορεί να δημιουργηθεί αν δεν υπογραφεί έγκαιρα η νέα συμφωνία...
«Ποια είναι αυτή η "νέα συμφωνία"; Ποιοι, πότε και πού την έκαναν; Ποιοι από τους σημερινούς βουλευτές την υποστηρίζουν; Αν ανησυχούν, όπως λένε, γιατί δεν την έφεραν προς ψήφιση στη Βουλή πριν από τη διαδικασία εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας; Εμείς δεν αναγνωρίζουμε καμία "νέα συμφωνία" (...) Ο λαός με την ψήφο του θα αναδείξει μια κυβέρνηση με σαφή, καθαρή και νωπή εντολή, στη βάση ενός συγκεκριμένου προγράμματος. Η κυβέρνηση αυτή, στο όνομα της κοινωνίας ολόκληρης, θα προχωρήσει σε μια πρωτίστως ειλικρινή αλλά και πραγματική διαπραγμάτευση στη βάση των πραγματικών δεδομένων και του θεσμικού πλαισίου της ΕΕ, το οποίο τα μνημόνια και ο τρόπος επιβολής τους έχουν καταρρακώσει».
Η ερώτηση και η απάντηση από συνέντευξη του Γ. Δραγασάκη στην κυριακάτικη «Αυγή», 28/12/2014. Τι μας λέει ο Νο 2 της Κουμουνδούρου; Οτι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αναγνωρίζει «καμία "νέα συμφωνία"». Τις παλιές; Γι' αυτές τσιμουδιά. Κι όμως είναι αυτές, οι «παλιές συμφωνίες», που οδήγησαν το λαό σε χρεοκοπία. Είναι αυτές, οι «παλιές συμφωνίες», που υποτίθεται ότι θα καταργούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, αίροντας τις βαριές τους συνέπειες απ' τις πλάτες του λαού. Στην πραγματικότητα, η απάντηση του Γ. Δραγασάκη συνιστά ομολογία αποδοχής τους, ομολογία πίστεως στην τάξη της οποίας τα συμφέροντα τις επέβαλαν. Ενδεχομένως αύριο, αν η αστική διαχείριση περάσει στα «χέρια» του ΣΥΡΙΖΑ, στο όνομα του να μην υπάρξουν νέα μέτρα, θα παρουσιάσει την υλοποίηση των προηγούμενων σαν μονόδρομο, σαν αναγκαίο κακό. Ψέμα πάνω στο ψέμα. Γιατί όλες οι έως σήμερα συμφωνίες εντάσσονται στα προαπαιτούμενα για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας και την τόνωση της ανταγωνιστικότητας του ντόπιου κεφαλαίου, στόχους που υιοθετεί και ο ΣΥΡΙΖΑ. Οσο όμως αυτός ο στόχος θα καθορίζει την ασκούμενη πολιτική, εντός της ΕΕ και της αντιλαϊκής στρατηγικής του κεφαλαίου, τα αντιλαϊκά μέτρα θα είναι αναπόφευκτα.

***

Ομως, ο Γ. Δραγασάκης συνεχίζει και διευκρινίζει ότι θα γίνει πραγματική διαπραγμάτευση εντός του θεσμικού πλαισίου της ΕΕ. Δηλαδή, με άλλα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει μια νέα συμφωνία. Το θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ είναι δεδομένο: Συνθήκη του Μάαστριχτ, Σύμφωνο για το Ευρώ, Στρατηγική «Ευρώπη 2020», εποπτεία, ευρωπαϊκά εξάμηνα και άλλα πολλά και αντιλαϊκά. Συνεπώς, η πραγματική διαπραγμάτευση που υπόσχεται ο Δραγασάκης και συνολικά ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο δεν πρέπει να κάνει το λαό να αδημονεί, αλλά να προετοιμάζεται να αντιπαλέψει όσα αντιλαϊκά θα προκύψουν απ' αυτή.
Αυτή είναι η «αποκωδικοποίηση» του μηνύματος που στέλνει στην αστική τάξη και ο Γ. Σταθάκης («Εφημερίδα των Συντακτών»), διαβεβαιώνοντας ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον είναι η μοναδική δύναμη σταθερότητας για τον τόπο». Οτι «...ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει στο ότι δεν σκοπεύει να προβεί σε μονομερείς ενέργειες, καθώς θεωρούμε ότι οι προτάσεις τις οποίες προσκομίζουμε είναι επωφελείς για όλα τα εμπλεκόμενα μέρη» και ότι «η διαπραγμάτευση την οποία θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι συνολική και θα αφορά τόσο την απομείωση του δημόσιου χρέους σε βιώσιμα επίπεδα όσο και την αντικατάσταση του μνημονίου με ένα οικονομικό πρόγραμμα προσανατολισμένο προς την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας και την ανακούφιση της κοινωνίας». Να μην ξεγελαστούν οι εργαζόμενοι με τα θολά, γενικά κι αόριστα περί ανακούφισης της κοινωνίας. Δεν τους περιλαμβάνει, δεν αφορά παρά ψίχουλα που θα εξανεμιστούν στο έδαφος του αντιλαϊκού πλαισίου που υπόσχεται ότι θα αφήσει απείραχτο.

Β. Ν.

ΠΟΛΥΝΕΚΡΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΣΤΟ «NORMAN ATLANTIC» Κρίσιμα ερωτήματα που απαιτούν απαντήσεις

ΠΟΛΥΝΕΚΡΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΣΤΟ «NORMAN ATLANTIC»

Κρίσιμα ερωτήματα που απαιτούν απαντήσεις

28 - 29 Δεκέμβρη 2014. Η πυρκαγιά στο ιταλικών συμφερόντων και ναυλωμένο από την ΑΝΕΚ πλοίο «NORMAN ATLANTIC», κατέληξε σε τραγωδία, με 10 νεκρούς, σύμφωνα με τα στοιχεία των ιταλικών αρχών μέχρι αργά χτες βράδυ και μεγάλο αριθμό αγνοούμενων. Τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο πλοίο και έζησαν οι 478 επιβαίνοντες (σύμφωνα με τα στοιχεία του ΥΕΝ) από το ξημέρωμα της Κυριακής, είναι συγκλονιστικά και τονίζουν τις μεγάλες ευθύνες της ιταλικής κυβέρνησης, που είχε το πρόσταγμα και της ελληνικής, που συμμετείχε στην επιχείρηση διάσωσης.
Η πολύωρη, πέρα από κάθε όριο, 34ωρη παραμονή μεγάλου αριθμού επιβαινόντων μέσα στο πλοίο, με τη φωτιά να καίει τα σπλάχνα του, έθετε τους επιβαίνοντες σε διαρκή, μεγάλο κίνδυνο, με πολλές πιθανότητες ανυπολόγιστων συνεπειών, γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις είναι υπαρκτά όλα τα ενδεχόμενα, όπως αυτά της απώλειας μεγάλου αριθμού ανθρωπίνων ζωών από την ίδια την πυρκαγιά, την αναγκαστική - χωρίς σχέδιο εκκένωση του πλοίου, τις ανοργάνωτες κινήσεις απελπισίας, την κατάρρευση του σκάφους, την μεγάλη κλίση, ακόμα και την ανατροπή του.
Με την πρακτική που ακολουθήθηκε, διαμορφώθηκαν συνθήκες μιας μεγάλης ναυτικής τραγωδίας.
Αυτή είναι πραγματικότητα. Οι κινήσεις που έγιναν ήταν στην κόψη του ξυραφιού, είχαν μεγάλο «ρίσκο». Οι επιβάτες και το πλήρωμα ήρθαν στη θέση του «μελλοθάνατου» και αυτό πρέπει να εκτιμηθεί αντικειμενικά, με σοβαρότητα.

Από την επιχείρηση διάσωσης στο «NORMAN ATLANTIC»

Από αυτήν τη σκοπιά, με σεβασμό στους οκτώ νεκρούς, στους αγνοούμενους, στους επιβαίνοντες και στις οικογένειές τους, αλλά και σε όσους πήραν μέρος στην επιχείρηση διάσωσης, με προσεκτική εκτίμηση των δυσκολιών μιας τόσο σύνθετης διαδικασίας, απαιτείται πολύ αυστηρή αντιμετώπιση των κρίσιμων ερωτημάτων που προκύπτουν, ώστε να βγουν, με την παρέμβαση του εργατικού κινήματος, ουσιαστικά συμπεράσματα. Να μην περάσει η λογική της συγκάλυψης, να καταλογιστούν ευθύνες και να διεκδικηθούν μέτρα που θα εμποδίσουν την επανάληψη παρόμοιου ναυτικού εγκλήματος.
Είναι γεγονός πως μετά από μεγάλα ναυάγια και πυρκαγιές, παρατηρείται μια κινητικότητα, ανακοινώνονται κάποια μέτρα. Στην πορεία, όμως, η παραβίαση των κανόνων προστασίας της ανθρώπινης ζωής στη θάλασσα, αλλά και τα κενά στο μηχανισμό έρευνας και διάσωσης διαιωνίζονται.
Επιδρά καθοριστικά το κυνήγι του κέρδους, που σημαδεύει τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και η πολιτική που υπηρετεί τα εφοπλιστικά συμφέροντα, η οποία, ανεξάρτητα από διαχειριστή, τόσα χρόνια μειώνει τον αριθμό του πληρώματος και αντιμετωπίζει ως κόστος τα αναγκαία μέτρα ασφαλείας, τις υποδομές και τα μέσα που μπορούν να συμβάλουν στην προστασία της ανθρώπινης ζωής.
Αυτό είναι το καθοριστικό ζήτημα που βρίσκεται πίσω από κάθε ένα ναυτικό έγκλημα. Αυτή είναι η βασική αιτία των ναυτικών τραγωδιών που συστηματικά γίνεται προσπάθεια να συσκοτιστεί με την αναζήτηση «εξιλαστήριων θυμάτων» και να υποκατασταθεί από το «ανθρώπινο λάθος», που κι αυτό εκδηλώνεται στο περιβάλλον που διαμορφώνουν οι παρεμβάσεις των εφοπλιστικών εταιρειών και η γενικότερη αντεργατική πολιτική.

Προκύπτουν ζητήματα πρόληψης και αντιμετώπισης

Μέσα από την εξέταση των «ναυτικών ατυχημάτων» ξεχωρίζουν δύο κατηγορίες θεμάτων:
Η μια κατηγορία αφορά στην πρόληψη, ώστε να αποφευχθεί το ναυάγιο, η πυρκαγιά κ.λπ. κι εδώ προκύπτουν προβλήματα παραβιάσεων συγκεκριμένων κανόνων, με ευθύνη των ναυτιλιακών επιχειρήσεων και των κρατικών ελεγκτικών μηχανισμών.
Η άλλη αφορά στην αντιμετώπιση του συμβάντος, ώστε να μειωθούν οι συνέπειες και να αποφευχθεί η απώλεια ανθρώπινων ζωών, κι εδώ προκύπτουν ζητήματα ελλείψεων σε υποδομές, ευθύνες για το σχεδιασμό, που πολλές φορές απαιτεί συντονισμό διακρατικών κινήσεων, όπως στην προκειμένη περίπτωση του «NORMAN ATLANTIC».
Υπάρχουν ορισμένα δεδομένα.
Πρώτο, οι κανόνες ασφαλείας για όλα τα πλοία και ιδιαίτερα για τα πλοία που μεταφέρουν επιβάτες και υπάρχει ο κίνδυνος μεγάλης τραγωδίας, επιβάλλεται να είναι τόσο ουσιαστικοί, αυστηροί, που να ελαχιστοποιούν κάθε περίπτωση «ατυχήματος», κάθε περίπτωση π.χ. πυρκαγιάς και να εξασφαλίζονται τα κατάλληλα μέτρα πυροπροστασίας και πυρόσβεσης, που θα μπλοκάρουν τη φωτιά στη γέννησή της. Από αυτήν τη σκοπιά, πρέπει να εξεταστεί η πυρκαγιά στο «NORMAN ATLANTIC» και να δοθούν συγκεκριμένες απαντήσεις στις εύστοχες ερωτήσεις των ναυτεργατικών σωματείων ΠΕΜΕΝ - «ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ» - Μαγείρων και Ρυμουλκών, που θέτουν μεταξύ των άλλων τα εξής ζητήματα:

• Ποιες είναι οι πραγματικές αιτίες της πυρκαγιάς, αν λειτούργησαν τα μέσα άμεσης ανίχνευσης της φωτιάς και έγκαιρης πυρόσβεσης, αν υπήρχε η αναγκαία στεγανότητα του πλοίου και γιατί δεν έγινε δυνατό να αντιμετωπιστεί η πυρκαγιά από την αρχή.
• Ποιο είναι το ιστορικό του πλοίου, αν είναι μετασκευασμένο οχηματαγωγό, αν δικαιολογείται η παρουσία τόσο μεγάλου αριθμού επιβατών και οχημάτων, αν η οργανική σύνθεση του πλοίου κάλυπτε τις ανάγκες, αν ήταν επαρκή και λειτούργησαν τα μέσα διάσωσης.

Επίσης, να δοθεί απάντηση:

• Γιατί δόθηκε άδεια απόπλου σε επιβατηγό - οχηματαγωγό πλοίο χωρίς να έχουν αντιμετωπιστεί οι σοβαρές παρατηρήσεις που σημειώθηκαν από τους επιθεωρητές κατά τη διάρκεια του ελέγχου αξιοπλοΐας στις 19 Δεκέμβρη 2014 και αφορούν προβλήματα στο σχέδιο εκκένωσης του πλοίου, στις πόρτες που εξασφαλίζουν τη στεγανότητα τμημάτων του, τα φώτα εκτάκτου ανάγκης κ.ά.;

Επιπλέον, να δοθεί απάντηση για το BLACKOUT, γιατί έμεινε το πλοίο ακυβέρνητο, έρμαιο, βάζοντας σε ακόμα μεγαλύτερους κινδύνους τη ζωή των επιβαινόντων;

Χρειάζεται να δοθούν συγκεκριμένες απαντήσεις

Δεύτερο, η πυρκαγιά εκδηλώθηκε κοντά σε στεριές και όχι στα πέρατα της Γης! Εκδηλώθηκε στα ανοικτά της Κέρκυρας, ανάμεσα στις ελληνικές, τις ιταλικές και τις αλβανικές ακτές σε μια ελεγχόμενη, προσβάσιμη περιοχή, παρά τις άσχημες καιρικές συνθήκες. Τα μετεωρολογικά δελτία μιλούν για δύναμη του ανέμου 7 - 8 της κλίμακας μποφόρ και η πείρα δείχνει πως η επιχείρηση διάσωσης μπορεί, είναι υποχρεωτικό να οργανωθεί και σε συνθήκες μεγαλύτερης κακοκαιρίας.
Αλλωστε, οι μαρτυρίες αναφέρουν ότι το πλοίο προσέγγισαν ιταλικά ψαράδικα, διασώθηκαν δεκάδες επιβάτες που απομακρύνθηκαν μέσα σε σωσίβια λέμβο, διασώθηκαν επιβάτες που εγκατέλειψαν το πλοίο με «βαρελάκια» και παρελήφθησαν από παραπλέοντα πλοία.
Γύρω από το «NORMAN ATLANTIC» κινήθηκε από τις πρώτες ώρες αριθμός εμπορικών πλοίων, διαμορφώθηκαν δυνατότητες μαζικής μεταφοράς των επιβατών και εκκένωσης του πλοίου που δεν αξιοποιήθηκαν.
Η πυρκαγιά εκδηλώθηκε στις 4 το πρωί της Κυριακής 28 Δεκέμβρη, σημειώθηκε πολύ μεγάλη καθυστέρηση στην επιχείρηση διάσωσης, χάθηκε πολύτιμος χρόνος και επιβάλλεται να εξεταστούν πολύ συγκεκριμένα ζητήματα.
Για παράδειγμα, πότε άρχισε και πώς οργανώθηκε η επιχείρηση διάσωσης, ώστε συντονισμένα να κινηθούν πολεμικά πλοία, ελικόπτερα παντός καιρού και ρυμουλκά - ναυαγοσωστικά ανοικτής θαλάσσης από την Ιταλία, την Ελλάδα και κατά το δυνατόν από την Αλβανία, για μια ολόκληρη μέρα, πριν νυχτώσει;
Το θέμα δεν μπορεί να ξεπεραστεί με το αιτιολογικό της κακοκαιρίας, γιατί τα σύγχρονα πολεμικά πλοία, τα Super Puma και τα ναυαγοσωστικά ανοικτής θαλάσσης, διαθέτουν την ταχύτητα, την ιπποδύναμη, τα μέσα και τις δυνατότητες να φθάσουν έγκαιρα στο συμβάν, να κινηθούν ακόμα και σε πολύ χειρότερες καιρικές συνθήκες, σε συνθήκες ωκεανού, σε ανοικτές θάλασσες όπως έχουν αποδείξει άλλες περιπτώσεις.
Ακόμα και στο ναυάγιο του «Φίλιππος Κ ΙΙ» ανοικτά της Σκύρου, το Φλεβάρη του 2002, με ισχυρότερη δύναμη ανέμου και υψηλότερα κύματα, η διάσωση έγινε με ελικόπτερο παντός καιρού.
Κι εδώ υπάρχουν μεγάλα ερωτήματα.

• Αξιοποιήθηκαν όλα τα ελικόπτερα παντός καιρού και οι δυνατότητές τους; Μπορούσε να αξιοποιηθεί ο χρόνος ύφεσης των καιρικών φαινομένων (που σημειώθηκε στην περιοχή μετά το μεσημέρι της Κυριακής) για να επιτευχθεί προσέγγιση και εγκατάλειψη του πλοίου;
• Μπορούσε να σταλεί έγκαιρα ελικοπτεροφόρο, να γίνουν συνδυασμένες ενέργειες πολεμικών πλοίων και ελικοπτέρων, να αξιοποιηθεί το ελικοδρόμιο των πολεμικών πλοίων και να κερδηθεί χρόνος, να αποφευχθεί π.χ. η μετάβαση των ελικοπτέρων στο Λέτσε της Ιταλίας για την αποβίβαση διασωθέντων;

Οι ιταλικές αρχές είχαν την πρώτη ευθύνη της διάσωσης, αλλά ο συντονισμός με τις ελληνικές και τις αλβανικές αρχές συνιστά βασικό στοιχείο της επιχείρησης. Πώς εκδηλώθηκε αυτό στην πράξη; Εξαντλήθηκαν όλοι οι τρόποι και τα μέσα; Γιατί δεν έγινε δυνατή η καθέλκυση του πλοίου για να οδηγηθεί στο πιο κοντινό λιμάνι;

Η πυρκαγιά στο «NORMAN ATLANTIC» προειδοποιεί

Ολα αυτά επιβάλλεται να εξεταστούν με μεγάλη προσοχή. Υπάρχουν ευθύνες.
Η πυρκαγιά στο «NORMAN ATLANTIC» προειδοποιεί. Η γεωγραφική θέση της χώρα μας και η αυξημένη κίνηση επιβατικών πλοίων που μεταφέρουν εκατομμύρια ανθρώπους τονίζουν την αναγκαιότητα ενίσχυσης της πάλης των ναυτεργατών και του εργατικού κινήματος για τα ζητήματα της ασφάλειας και της προστασίας της ανθρώπινης ζωής στη θάλασσα, με στόχους που συγκρούονται με την ανάπτυξη που καθορίζεται από το κέρδος, με την εξουσία που υπερασπίζεται τα εφοπλιστικά συμφέροντα, γιατί ακριβώς αυτά είναι η «πηγή του κακού».
Μπορεί να περνάει ένα διάστημα που δε ζούμε μια ναυτική τραγωδία και αυτό να εφησυχάζει και να αμβλύνει τα αντανακλαστικά, αλλά σε κάθε περίπτωση η «φωτιά» σιγοκαίει και διαμορφώνει τις προϋποθέσεις για ναυτικά εγκλήματα και αδικοχαμένες ζωές στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους.
Σε αυτήν την κατεύθυνση αποκτούν σήμερα μεγάλη σημασία οι στόχοι που αφορούν τον επαρκή αριθμό, κατάλληλα εκπαιδευμένου πληρώματος, τα μέτρα ασφαλείας, αλλά και τα μέσα, τις υποδομές που μπορούν να εκπληρώσουν καθοριστικό ρόλο σε μια επιχείρηση διάσωσης.
Η Αδριατική, για παράδειγμα, η Μεσόγειος, το Αιγαίο, η Μαύρη Θάλασσα δίνουν τη δυνατότητα για μονιμότερο σχεδιασμό, για σταθμούς διάσωσης τουλάχιστον τη χειμερινή περίοδο και τη διάθεση των κατάλληλων μέσων. Αλλά, αυτή η επιλογή απαιτεί πολιτική που μπορεί να ικανοποιήσει τις λαϊκές ανάγκες και να υπερασπιστεί τις ανθρώπινες ζωές κι αυτό επιβάλλεται να προβληματίσει τον κάθε άνθρωπο του μόχθου.
Το ΚΚΕ παλεύει χρόνια τις θέσεις αυτές. Συγκρούεται αποφασιστικά με τους εφοπλιστές και τις αντεργατικές πολιτικές των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αποκαλύπτει τον επικίνδυνο ρόλο της Κοινής Ναυτιλιακής Πολιτικής της ΕΕ και των κομμάτων που τη στηρίζουν, δίνει προτεραιότητα στην πάλη για την προστασία της ανθρώπινης ζωής κι αυτά είναι κριτήρια για τους ναυτεργάτες και τους άλλους εργαζόμενους.

Του Γιώργου ΜΑΡΙΝΟΥ*
*Ο Γιώργος Μαρίνος είναι μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

Αποκαλυπτικό έγγραφο για την κατάσταση του πλοίου

Τα ταξικά ναυτεργατικά σωματεία έδωσαν στη δημοσιότητα το πόρισμα του ελέγχου που έκαναν στις 19/12 οι λιμενικές Αρχές στην Πάτρα

Το έγγραφο με τα αποτελέσματα του ελέγχου από τις λιμενικές Αρχές της Πάτρας

Σοβαρές ελλείψεις στους τομείς της πυρασφάλειας, αλλά και στη διαχείριση των επιβατών του πλοίου σε περίπτωση κινδύνου, εντόπισε - μεταξύ άλλων - ο έλεγχος που έγινε στο «Norman Atlantic» στις 19 Δεκέμβρη 2014, από επιθεωρητές του Κεντρικού Λιμεναρχείου Πάτρας. Το σχετικό έγγραφο, που έχει αναρτηθεί στο σύστημα «EQUASIS» (www.equasis.org) αποκάλυψαν τα ταξικά ναυτεργατικά συνδικάτα και παρουσιάστηκε το απόγευμα της Κυριακής από το portal του «902.gr».
Ο έλεγχος ανέδειξε μία σειρά από ελλείψεις ανά κατηγορία ασφαλείας και συγκεκριμένα:

• Στον τομέα «Πιστοποίηση/Εγγραφα», το Λιμεναρχείο σημείωσε μία έλλειψη που αφορά στο σχέδιο για την εκκένωση του πλοίου σε περίπτωση κινδύνου (SAR Co-operation plan for passenger ships).
• Στον τομέα «Συστήματα εκτάκτου ανάγκης», καταγράφηκε έλλειψη φωτισμού εκτάκτου ανάγκης.
• Στην «Πυροπροστασία», σημειώθηκε η έλλειψη πυρίμαχων θυρών.
• Δύο ελλείψεις καταγράφηκαν στον τομέα των «Σωστικών Μέσων».
• Στο πλοίο εντοπίστηκε πρόβλημα στο κλείσιμο των υδατοστεγών θυρών.

Οπως προκύπτει από το έγγραφο, όλες οι ελλείψεις που εντοπίστηκαν έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο ναυτικό ατύχημα που έγινε την Κυριακή και έθεσε σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή εκατοντάδων επιβατών και ναυτεργατών. Παρόλα αυτά, ο υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας επιχείρησε να δικαιολογήσει την πλοιοκτήτρια εταιρεία.
Στην πρώτη και άτυπη ενημέρωση που έκανε ο Μ. Βαρβιτσιώτης στους ναυτιλιακούς συντάκτες, όταν κλήθηκε να απαντήσει γιατί το πλοίο αυτό ήταν εν πλω, ενώ είχε τόσο σοβαρές παρατηρήσεις, ανέφερε ότι «ανάλογα με τη σοβαρότητα των παρατηρήσεων δίνεται και ένα χρονικό περιθώριο για να αποκατασταθούν»! Η πραγματικότητα απέδειξε ότι η «περίοδος χάριτος» προς τους εφοπλιστές για να «συμμορφώνονται» με τους στοιχειώδεις κανόνες ασφάλειας, όχι μόνο δεν έχει λογική, αλλά βάζει σε άμεσο κίνδυνο τις ζωές εκατοντάδων ανθρώπων, ανά πάσα στιγμή...
Στα ερωτήματα που δημιουργούν οι έξι παρατηρήσεις σχετικά με την αξιοπλοΐα του πλοίου, έρχεται να προστεθεί και το μειωμένο πλήρωμα. Οι μόλις 56 ναυτεργάτες κλήθηκαν να καλύψουν τις ανάγκες ενός επιβατηγού πλοίου με πάνω από 400 επιβάτες και με πρωτόκολλο (δηλαδή τον ανώτατο αριθμό επιβατών) περίπου 800! Κατά 50% έχουν μειωθεί οι οργανικές συνθέσεις των πλοίων της γραμμής Ελλάδα - Ιταλία με απόφαση του υπουργού Ναυτιλίας, εφαρμόζοντας τις συνθέσεις ασφαλείας σύμφωνα με τα «πρότυπα» της Ευρωπαϊκής Ενωσης και τον κανονισμό της 3577/92 (άρση του καμποτάζ), αντεργατικά και επικίνδυνα μέτρα που έχουν εφαρμοστεί και από την ιταλική κυβέρνηση.

Μισόλογα από τις ναυτιλιακές εταιρείες

Παρά το σάλο που προκάλεσε η αποκάλυψη των σωματείων, η εταιρεία ΑΝΕΚ που έχει ναυλώσει το πλοίο, εξέδωσε τη Δευτέρα μια ανακοίνωση, στην οποία όμως δε λέει τίποτα για την ουσία των ερωτημάτων που προκύπτουν από το έγγραφο του ελέγχου. Αντ' αυτού, ισχυρίζεται γενικόλογα ότι «στο ως άνω πλοίο είχαν διενεργηθεί όλες οι απαιτούμενες κατά νόμο επιθεωρήσεις και είχε εφοδιασθεί με όλα τα πιστοποιητικά ασφαλείας σύμφωνα με τους διεθνείς κανόνες ασφαλείας, προκειμένου να αποπλεύσει από τον λιμένα Πατρών». Σημειώνουμε ότι με όλα τα «πιστοποιητικά ασφαλείας» στα συρτάρια τους έχουν ναυαγήσει πλοία όπως το «ΣΑΜΙΝΑ» κ.ά.
Στην ίδια ανακοίνωση, και ενώ ανασύρονται ο ένας νεκρός μετά τον άλλον, η εταιρεία καθησυχάζει τους μετόχους της ότι: «Δεδομένου ότι το πλοίο δεν αποτελεί περιουσιακό στοιχείο της Εταιρείας και ότι η Εταιρεία στο πλαίσιο της ως άνω ναύλωσης έχει προβεί σε πλήρη ασφαλιστική κάλυψη, εκτιμάται ότι δεν θα επέλθει σημαντική επίπτωση στα οικονομικά αποτελέσματα της Εταιρείας»!
Από την πλευρά της πλοιοκτήτριας εταιρείας, σύμφωνα με δημοσίευμα του ιταλικού πρακτορείου ANSA, που αναμετάδωσε το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, εκπρόσωπός της εμφανίστηκε βέβαιος ότι το πλοίο ήταν αξιόπλοο και ασφαλές. Ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι είχε διευθετηθεί το πρόβλημα που εντοπίσθηκε πρόσφατα σε μία από τις πόρτες πυρασφάλειας του γκαράζ, χωρίς να λέει κουβέντα για όλες τις άλλες σοβαρές ελλείψεις και παραλείψεις που εντόπισε ο έλεγχος πριν από λίγες μέρες.