Δημοσκόπηση Palmos Analysis: ΚΚΕ 9,0%

ΝΔ 35%
ΣΥΡΙΖΑ 24,5%
ΚΚΕ 9,0%
Δημοκρατική Συμπαράταξη 7,0%
Χρυσή Αυγή 6,5%
Ένωση Κεντρώων 3%
Πλεύση Ελευθερίας 2%
Ποτάμι 2%
Ανεξάρτητοι Έλληνες 2%
ΑΝΤΑΡΣΥΑ 1,5%
Λαϊκή Ενότητα 1,5%
Το 6% των ερωτηθέντων της δημοσκόπησης της Palmos Analysis δήλωσε πως θα ψηφίσει «Άλλο Κόμμα».

Το γαρ πολύ της θλίψεως...

 Το γαρ πολύ της θλίψεως...

...γεννά παραφροσύνη, λέει ο θυμόσοφος, κυρίαρχος λαός. Αλλά πίσω από τους παράφρονες πρέπει να βλέπεις τους σκοπούς που υπηρετούν, για να μην καταλήξεις σε μια συνωμοσιολογική αντίληψη της ιστορίας, όπου όλα οφείλονται στη δράση ενός τρελού -όπως κάνει η αστική ιστοριογραφία με το Χίτλερ και το δεύτερο παγκόσμιο παγκόσμιο πόλεμο, για να συγκαλύψει την ουσία.

Ένας δεύτερος συνδετικός κρίκος με το ναζισμό είναι πως κάποιοι φαίνεται να έχουν ζηλέψει τις προπαγανδιστικές μεθόδους του Γκέμπελς: πες-πες κάτι θα μείνει. Δεν τους ενδιαφέρει η ουσία, η στοιχειώδης επαφή με τα πραγματικά γεγονότα και τα λογικά επιχειρήματα, αλλά οι εντυπώσεις, η δημιουργία ενός ακατανίκητου -λόγω βλακείας- στερεότυπου δια της διαρκούς επανάληψης. Πόσοι θα μπουν άλλωστε στον κόπο να ελέγξουν τα γραπτά και την αξιοπιστία τους;

Ο Σβέρκος της ΕφΣυν πχ έχει καυτό ρεπορτάζ, με όλες τις συγκλονιστικές λεπτομέρειες, που δείχνουν ότι οι αναγνώστες του ψώνισαν από σβέρκο. Λένε πως στη σοβιετική πολιτική ιεραρχία, όταν κάποιος έπεφτε σε δυσμένεια, υπήρχε το έθιμο να τον απομακρύνουν με εύσχημο τρόπο από τα κέντρα αποφάσεων και να τον στέλνουν πρεσβευτή στο εξωτερικό. Προφανώς ο Συριζαίος γραφιάς είχε κάτι αντίστοιχο στο μυαλό του για την ΚΕΟΕ -που τα μέλη της συμμετέχουν στις συνεδριάσεις της κετουκε- χωρίς να μπει καν στον κόπο να διαβάσει στο καταστατικό το ρόλο της. Κι έτσι έγραψε -ουσιαστικά- για κάτι σαν υποβιβασμό της Κατροδαύλη -που ήταν στην απερχόμενη ΚΕ και τώρα εκλέχτηκε στην ΚΕΟΕ. Εν τω μεταξύ, το ίδιο ακριβώς συνέβη πχ και με τον Νταγκουνάκη, αλλά δε θα μάθουμε ποτέ γιατί αυτός δεν απασχόλησε το γραφιά της ΕφΣυν με αντίστοιχα σενάρια.

Το παπαγαλάκι "αποκαλύπτει" γαργαλιστικές, πουλιτζερικές λεπτομέρειες από την τοποθέτηση της Κατροδαύλη, που βάσει σεναρίου είναι κάτι σαν μετεμψύχωση της εργατικής αντιπολίτευσης και της Αλεξάνδρας Κολοντάι, πιστεύοντας πως τα συνδικάτα είναι το βασικό επαναστατικό υποκείμενο -και το κόμμα τα καθοδηγεί. Παράλληλα, κάνει κριτική στην κετουκε γιατί έχει στρογγυλεμένες θέσεις για τον πόλεμο, και μόνο αυτή μαζί με μερικά ακόμα στελέχη υποστηρίζουν τελικά την εφαρμογή του προγράμματος που ψήφισε το 19ο Συνέδριο.

Φως φανάρι λοιπόν ότι αυτή η διαφοροποίηση της στοίχισε την απομάκρυνση από μια ΚΕ που ναι μεν ακολουθεί σεχταριστική, αριστερίστικη πολιτική (αν πιστέψουμε άλλες αναλύσεις της ΕφΣυν), αλλά κατά βάθος είναι δεξιά ή έστω κεντριστική. Γι' αυτό κι η Κατροδαύλη παρέμεινε στα όργανα, καθώς δε θέλησε να δώσει συνέχεια το περιβάλλον του Κουτσούμπα. Το οποίο πρέπει να είναι κάτι σαν άυλο πνεύμα, που μόνο ειδικοί κουκουεδολόγοι έχουν επαφή μαζί του, αλλά την κρίσιμη στιγμή μπαίνει ένα σύννεφο μπροστά τους, και θολώνει την εικόνα (ρίξε ένα διακοσάρικο). Μπορεί να 'χουν βγάλει και τη σχολή αστροπαιδείας που πιστοποίησε πρόσφατα η ΔΦΑ.

Για την ιστορία, μπορείτε να διαβάσετε εδώ την απάντηση-διάψευση της Ελένης Κατροδαύλη. Αλλά το θέμα δεν είναι προφανώς προσωπικό, ούτε σχετικό με δεξιές και αριστερές "αποκλίσεις". Σημασία έχει να αξιοποιηθεί κάθε πρώην -αν έχει πεθάνει για να μην μπορεί να βγάλει διάψευση απ' τον τάφο του, τόσο το καλύτερο- και μη, για να εμπεδώσει ο αναγνώστης το έτοιμο συμπέρασμα πως στο ΚΚΕ γίνεται κακός χαμός και συντροφικά μαχαιρώματα -σε αντίθεση πχ με διάφορα αστικά κόμματα, που συνεχίζουν ομαλά τη "δημοκρατική", φραξιονιστική λειτουργία τους. Ο Ηλιόπουλος, ο Μαμάης από τους ΕΒΕ, ο Σκιαδιώτης από το συνδικαλιστικό, κοκ. Εδώ την προηγούμενη φορά, είχαν αξιοποιήσει τον Τσίγκα, που δεν εκλέχτηκε στην ΚΕ του 19ου συνεδρίου, προφανώς γιατί έπασχε από καρκίνο κι ένα χρόνο μετά έχασε τη μάχη με την επάρατο. Τότε άλλαξε το τροπάριο κι έγινε πως τον Τσίγκα τον έφαγε ο καημός από την κατάσταση στον 902 κι η πολιτική της ηγεσίας. Όλα μαζί στο μίξερ, μαζί με την κοινή λογική και τη νοημοσύνη μας.

Υπάρχουν όμως και πιο αριστερά δεκανίκια, που ρίχνουν νερό στο μύλο της κουκουεδολογίας. Για την ακρίβεια "νεο-αριστερά". Ο αρθρογράφος του Πριν είχε έτοιμα από πριν τα συμπεράσματά του και προσάρμοσε σε αυτά τα γεγονότα, χωρίς να τον απασχολεί αν οι εκτιμήσεις του παίζουν μπουνιές με την πραγματικότητα ή και μεταξύ τους ακόμα, πχ στο ζήτημα της αποδέσμευσης από την ΕΕ.

Το κείμενο του Πριν σχολιάζει πως η εισήγηση της ΚΕ (κι όχι του Κουτσούμπα όπως γράφει) υποτιμά την καπιταλιστική κρίση, τη διεθνή της διάσταση και τους συγκλονιστικούς κοινωνικούς αγώνες που αναπτύσσονται. Σημειώνει πως δεν περνά απαρατήρητη η αποστασιοποίηση του ΚΚΕ από το αντι-ΕΕ μέτωπο, που το διαφοροποιούσε από τον Σύριζα, κι εξετάζει το ενδεχόμενο εξόδου από την ΕΕ ως αρνητική πιθανότητα (αποπομπή ή αποδέσμευση από αστική σκοπιά) κι όχι ως στόχο πάλης. Παρακάτω βέβαια αναγκάζεται να αναγνωρίσει πως το ΚΚΕ θέτει ως προμετωπίδα του το σύνθημα της εξόδου από την ΕΕ, αλλά το ταυτίζει με την ανατροπή της αστικής εξουσίας.

Εντάξει τώρα, μην αφήνεις ποτέ μια προμετωπίδα να σου χαλάσει μια ωραία ιστορία και ένα έτοιμο συμπέρασμα. Δεν ξεγελιέται ο αρθρογράφος του Πριν από τέτοια τεχνάσματα. Όσο για τη σύνδεση-ταύτιση του στόχου με την ανατροπή της αστικής εξουσίας, τη σχολιάζει αρνητικά, και τουλάχιστον μας απαλλάσσει από την ανάγκη να αποδείξουμε πως η δική του γραμμή κινείται μακριά από αυτήν τη λογική. Αυτό είναι το κρίσιμο σημείο που διαχωρίζει το κόμμα από κάθε λογής οπορτουνιστική ανάλυση-επεξεργασία.

Τα καλύτερα όμως έρχονται στη συνέχεια.

Στην Εισήγηση φαίνεται και μια προσπάθεια αποστασιοποίησης από τα πειράματα με την αγορά σε Β. Κορέα, Βιετνάμ, Κούβα, αλλά και τη συμμετοχή σε κυβερνήσεις στο έδαφος του καπιταλισμού. Εντύπωση προκαλεί ότι αναφέρεται σαν αρνητικό παράδειγμα η Βενεζουέλα και όχι η Πορτογαλία, η Ν. Αφρική και η Κύπρος, τα ΚΚ των οποίων έστειλαν μήνυμα στο συνέδριο.

Τι εννοεί ο ποιητής; Ότι στην εισήγηση υπάρχει κάποια αιχμή που στοχεύει ειδικά την μπολιβαριανή διαδικασία στη Βενεζουέλα, αλλά βγάζει λάδι το Πορτογαλικό ΚΚ για τη στήριξή του στην αστική κυβέρνηση της χώρας του; Κι αυτό συνέβη επειδή άλλα κόμματα έστειλαν χαιρετιστήρια μηνύματα -για να μας καλοπιάσουν ίσως- ενώ το ΚΚ Βενεζουέλας όχι;

Κι αυτό τότε τι είναι;
Το Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας ευχαριστεί το ΚΚΕ για τη συνεπή αλληλεγγύη που εκφράζει στην πάλη του βενεζουελάνικου λαού. Ταυτόχρονα, επιβεβαιώνουμε τη δέσμευσή μας για την περαιτέρω ενίσχυση των δεσμών ενότητας και συνεργασίας των κομμάτων μας στο πλαίσιο του προλεταριακού διεθνισμού.

Μήπως όμως ο αρθρογράφος δεν πρόλαβε να το δει και να το συμπεριλάβει στα υπόψη; Μα αφού το μήνυμα ανέβηκε στον 902 Τετάρτη, ενώ το κείμενο του Πριν σχολιάζει την εισήγηση της Κετουκε, που έγινε την Πέμπτη. Δε γίνεται να το χάσεις, είναι ακριβώς πάνω από το μήνυμα του κόμματος από το Μπαχρέιν με το (ολίγον καλτ) όνομα "Προοδευτικό Βήμα" και το (εξίσου καλτ) πρωτότυπο σήμα.

Μήπως υπολόγιζε τότε ότι κανείς από τους αναγνώστες του δε θα έμπαινε στη διαδικασία να ελέγξει την αξιοπιστία όσων γράφει και θα τα κατάπινε αμάσητα; Τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα λοιπόν.

Εξίσου όμορφος είναι και ο επίλογος του κειμένου, που προσπαθεί να δημιουργήσει εντυπώσεις με την παρουσία του Βούτση (υπάρχει και συνοδευτική φωτογραφία του που παραπέμπει σε αίθουσες κινηματογράφου), "λίγες μέρες μετά τη φιέστα-καπηλεία του Μπελογιάννη".

Ο Βούτσης βρέθηκε βέβαια ως Πρόεδρος της Βουλής, όχι ως εκπρόσωπος του Σύριζα. Ενώ υπάρχει στο ίδιο φύλλο του Πριν κείμενο που αποτιμά διαφορετικά τα γεγονότα της Αμαλιάδας. Δε βαριέσαι όμως, εκεί θα κολλήσουμε τώρα; Η δουλειά να γίνεται...

Το βαρύ πυροβολικό όμως ήταν το κείμενο του Μαυροειδή στην Παντιέρα. Που επειδή δεν είχε κάτι να πει για τον κρίκο της ΕΕ, πιάνει την αλλαγή νομίσματος, διαστρεβλώνει κατάφωρα την εισήγηση, ως γράμμα και πνεύμα, και στην ουσία υπερασπίζεται άκριτα τον ευρωσκεπτικισμό της ΛαΕ και τον κρίκο της εξόδου από την Ευρωζώνη, για να καταλήξει στο συμπέρασμα πως το ΚΚΕ μας προτρέπει-νουθετεί: μέσα στην ευρωζώνη και στην ΕΕ είναι καλύτερα...

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως ο Χατζηστεφάνου -που παίρνει γραμμή από τα μπιλιετάκια της ΛαΕ- παραπέμπει στο Infowar σε αυτό ακριβώς το κείμενο του Μαυροειδή, για να "αποδείξει" ότι το ΚΚΕ είναι συστημικό κι ευθυγραμμίζεται με τ' άλλα αστικά κόμματα στο ζήτημα του ευρώ. Οκτώ κόμματα μία πολιτική, είναι ο βαρύγδουπος τίτλος που επιλέγει. Παράλληλα, η δημοσιογραφική δεοντολογία του Χατζηστεφάνου του επιτάσσει να μαρκάρει τη φράση "εισήγηση της ΚΕ του ΚΚΕ" με σύνδεσμο που δεν οδηγεί στο κείμενο της εισήγησης, αλλά στο παραπάνω κείμενο του Μαυροειδή.

Αν μπορεί να βγει ένα συμπέρασμα από τα παραπάνω είναι πως το ΝΑΡ -αριστερό, δεξιό και "όλον ΝΑΡ", δεν έχει καμία διαφορά στην πράξη- μπαίνει στην υπηρεσία του ευρωσκεπτικισμού και παίζει το βρώμικο παιχνίδι της Λαφαζανικής Ενότητας (στην οποία είναι πρόθυμοι να αξιοποιήσουν ακόμα κι αστικές αναλύσεις, όπως ένα κείμενο του Κοττάκη), με την οποία πλέον ευθυγραμμίζεται και σε πιο "απλά" ζητήματα, πχ για το Μουσείο Μπελογιάννη και την πολεμική στο ΚΚΕ, αλλά και σε προγραμματικό επίπεδο -εφόσον η έξοδος από την Ευρωζώνη νοείται ως αυτόνομος τακτικός κρίκος.

Περισσότερα για αυτά όμως, στο αυριανό σημείωμα.

Αντί επιλόγου, μπορείτε να διαβάσετε:

-τη σύνθεση του νέου ΠΓ, που είναι πιο νεανικό από ποτέ, με αρκετή "τηλεοπτική πείρα" (αν αυτό παίζει κάποιο ρόλο για την έξωθεν μαρτυρία και τις επικοινωνιακές τους ικανότητες) και με μεγάλο βαθμό ανανέωσης, που κινείται γύρω από τους παλιούς γραμματείς της ΚΝΕ. Δεν εκλέχτηκε στο ΠΓ ο πρώτος γραμματέας της ΚΝΕ, Δ. Γόντικας, ενώ εκλέχτηκαν για πρώτη φορά ο Πρωτούλης και ο Χιώνης. Και μαζί τους ο Μάκης Παπαδόπουλος, που ήταν ήδη υπεύθυνος των τμημάτων Οικονομίας και Ιδεολογίας της κετουκε, οπότε ήταν μάλλον αναμενόμενη η ανάδειξή του.

-την ανακοίνωση του κόμματος για την έκρηξη στο μετρό του Λένινγκραντ. Πετρούπολη είναι μία και δεν είναι αγία, αλλά κόκκινη, με κόκκινο δήμαρχο, στα δυτικά της Αθήνας.

-και την τελική ομιλία του ΓΓ, στο κλείσιμο του πρώτου θέματος του Συνεδρίου (από το πρωτότυπο και χωρίς υπογραμμίσεις ή ερμηνείες τρίτων), που έχει πολλά, ζουμερά κι ενδιαφέροντα σημεία.

Έτσι νικιέται ο εχθρός

   

Συντάκτης: Διότιμος

Με μεγάλη σοφία έβλεπε ο Μπέρτολ Μπρεχτ τους καθημερινούς αγώνες του λαού και τις μεταπτώσεις στην αγωνιστική του διάθεση. Οι σκέψεις του μας δίνουν την εντύπωση, πως ζει και βλέπει, ότι και σήμερα μόνο ένα μικρό μέρος του λαού αγωνίζεται δυναμικά για τη ζωή και τα κοινωνικά προβλήματα.

 

Καταλαβαίνει, πως πολλές φορές η κούραση του αγώνα παίζει ρόλο και το αποτέλεσμα μιας μεγάλης προσπάθειας μπορεί να είναι μηδαμινό. Καταλαβαίνει, πως δε ζυγίζει κάθε άνθρωπος με τον ίδιο τρόπο τους καθημερινούς αγώνες.

“Κάθομαι στ' αυγά μου και τα περιμένω όλα από τους άλλους”.

 Κάποιοι -για παράδειγμα- παρακολουθούν τις κοινωνικές εξελίξεις περιμένοντας κάτι να βγει από τους αγώνες των άλλων. Βρίσκουν χίλιες δυο προφάσεις αποχής από τους αγώνες ενώ στην ουσία κοροϊδεύουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Σε άλλους έχει φωλιάσει ο φόβος, πως αν πάρουν μέρος τους αγώνες θα προκαλέσουν τη μήνη των αφεντικών. 'Άλλοι δεν έχουν χρόνο γιατί προτιμούν να κάνουν μια δεύτερη δουλίτσα ή γιατί από τις πολλές έννοιες δεν προλαβαίνουν. Από μόνοι τους αυξάνουν τον εργάσιμο χρόνο τους για να αποσπάσουν την εύνοια του προϊσταμένου ή του αφεντικού. Άλλοι έχουν ποτιστεί με τη μοιρολατρία, με τον ωχαδερφισμό. Τα επιχειρήματά τους είναι διάφορα: ΄”Σήμερα τίποτα δεν καταφέρνει κανείς με τους αγώνες”.“Οι μεγάλοι κάνουν κουμάντο, εμείς δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα”. Με ύστερη σκέψη παρακολουθούν όμως τους άλλους που αγωνίζονται ξέροντας, πως ότι το κέρδος των αγώνων θα είναι και δικό τους κέρδος. 

“Εμείς δεν αγωνιζόμαστε, αλλά κι αυτοί που αγωνίζονται τι κερδίζουν;”

          Αλήθεια, τι κερδίζουν αυτοί που αγωνίζονται; Μερικοί μπαίνουν στο στόχαστρο του αφεντικού και σε πρώτη ευκαιρία υφίστανται τις επιπτώσεις. Όχι πάντα. Διότι όταν ο αγώνας είναι οργανωμένος, όταν όλοι αγωνίζονται για έναν και ένας για όλους, όταν ο ένας κρατάει σφιχτά από το χέρι τον άλλον και όλοι μαζί αγωνίζονται σα μια γροθιά τότε οι επιπτώσεις ελαχιστοποιούνται. Η αισιοδοξία, ο δυναμισμός, η αποφασιστικότητα, η αυτοπεποίθηση ανεβαίνουν. Όταν η έκβαση του αγώνα είναι αίσια, τότε ο αγώνας δικαιώνεται. Όταν συμβεί το αντίθετο, τότε αυτοί που κινδυνεύουν περισσότερο είναι οι πρωτοπόροι. Αυτό είναι φυσικό να συμβαίνει σε όλους τους αγώνες, μικρούς και μεγάλους, για την υπεράσπιση του καθημερινού ψωμιού μέχρι την ανατροπή ενός κοινωνικού συστήματος. Οι άνθρωποι πάντοτε αγωνίζονταν για να βελτιώσουν τη θέση τους σε όλα τα εκμεταλλευτικά κοινωνικά συστήματα και υφίστανται τις επιπτώσεις. Νωπός είναι στη μνήμη μας ο ηρωικός αγώνας των χαλυβουργών. Κι αν θέλουμε να ψάξουμε και στο βαθύ παρελθόν, ας θυμηθούμε, ότι πάνω από 1500 εξεγέρσεις δούλων έγιναν από την Ιβηρική μέχρι την Περσία κατά την αρχαιότητα. Το δουλοκτητικό σύστημα μπορεί να μην ανατράπηκε από μία νικηφόρα επανάσταση αλλά στο σάπισμά του, που έγινε σε βάθος αιώνων, καταλυτικό ρόλο έπαιξαν οι αγώνες των δούλων. Έτσι κινείται προς τα μπρος η κοινωνία. Στη Γαλλική επανάσταση πρωτοστάτησε η νεαρή και άπειρη τότε εργατική τάξη αλλά τα οφέλη καρπώθηκε η αστική τάξη. Το αίμα της εργατικής τάξης δεν πήγε χαμένο. Εμπνέει και διδάσκει και τους σημερινούς αγώνες.

“Κι εμείς που αγωνιζόμαστε τι καταφέρνουμε;”

         Η απογοήτευση μερικές φορές χτυπάει κι αυτούς που αγωνίζονται. Ο εκάστοτε συσχετισμός δυνάμεων λειτουργεί πότε θετικά και πότε αρνητικά. Την εποχή που στη Σοβιετική Ένωση οι άνθρωποι εργάζονταν εξάωρο και είχαν όλοι ανεξαιρέτως κοινωνική ασφάλιση, πληρωμένες διακοπές, δωρεάν βρεφονηπιακούς σταθμούς, παιδεία και άλλα προνόμια, η εργοδοσία στις καπιταλιστικές χώρες αναγκάστηκε να κάνει υποχωρήσεις, να χάσει λίγα για να μη τα χάσει όλα. Τότε οι αγώνες είχαν κυρίως θετική έκβαση και γι αυτό ήταν μαζικοί. Μετά την επικράτηση της αντεπανάστασης τη δεκαετία του '90 οι εργοδότες αναθάρρησαν και μέχρι σήμερα παίρνουν πίσω τη μία μετά την άλλη τις κατακτήσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Η εργασιακή ζούγκλα από τη μια δημιουργεί αγωνιστικότητα και από την άλλη η σκληρή στάση της εργοδοσίας συχνά οδηγεί στην απογοήτευση.
        Στο σημείο αυτό παρεμβαίνει ο Μπρεχτ και φτιάχνει μια υπέροχη ζωγραφιά: “Ώρα πολλή τον έβλεπαν να λάμπει. Μέχρι το τέλος. Πάλευε να κατακτήσει την ακτή, ώσπου η πτώση του τον γκρέμισε.” Περιγράφει την πάλη με τις υπέρτερες δυνάμεις. Την ίδια άνιση πάλη που τραγουδάει και ο λαός ξεκινώντας από τους Μινώταυρους και Αίαντες της αρχαίας μυθολογίας και φτάνοντας στα μαρμαρένια αλώνια της λαϊκής παράδοσης. Μια τέτοια τιτανομαχία παρακολουθεί ο Μπρεχτ μέχρι τη στιγμή που ο αγωνιστής πέφτει: "Έγινε εκείνο που φοβόταν. Τον εχθρό του δεν μπόρεσε να θανατώσει, κι ο ίδιος δεν έμεινε στη ζωή”. Ο αγωνιστής έπεσε αλλά ο Μπρεχτ δε σταματά. Παρακολουθεί τη συνέχεια. Η μάχη συνεχίζεται. Τη στιγμή που ο ένας αγωνιστής πέφτει ένας άλλος παίρνει τη σκυτάλη. Ο αγώνας συνεχίζεται, αλλά ο συσχετισμός δυνάμεων δεν είναι πια ο ίδιος. Το λέει καθαρά, σταράτα και δυναμικά ο Μπρεχτ.: “Στο συναγωνιστή του όμως άφησε τον εχθρό αδυνατισμένο.” Αυτή είναι η νίκη εκείνου που έπεσε.

“Τίποτα δεν πάει χαμένο”

         Ο Μπρεχτ το έβλεπε καθαρά. Έτσι δίνονταν πάντα οι αγώνες, έτσι δίνονται και σήμερα. Έτσι νικιόταν ο εχθρός, έτσι θα νικηθεί και σήμερα. Ο κάθε εχθρός. Ο ταξικός εχθρός, αυτός που εμποδίζει τον άνθρωπο να βαδίσει ελύθερα προς την απελευθέρωσή του από το άδικο, την καθυστέρηση, τη στέρηση και τη μιζέρια, το ψέμα, το άδικο, τη διαιώνιση της εκμετάλλευσης. Τίποτα τελικά δεν πάει χαμένο. Ο εχθρός όχι μόνο δεν είναι ανίκητος όχι μόνο δεν έχει αστείρευτες δυνάμεις, αλλά η ανάσα του βρωμοκοπάει σαπίλα. Σαπισμένος μέσα κι έξω δεν εγκαταλείπει τη μάχη.. Η ιστορία διδάσκει πως ακόμα και όταν φαίνεται πως έχει ηττηθεί θωρακίζεται με νέα όπλα γίνεται πιο βάρβαρος, πιο επικίνδυνος, πιο θανατηφόρος. Ξερνάει φωτιά και αφήνει πίσω του εκατόμβες θυμάτων. Πολεμάει με νύχια και με δόντια μέχρις εσχάτων. Η ανάσα του όμως βρωμοκοπάει όλο και περισσότερο και κάθε χτύπημα που δέχεται τον καταπονεί, τον αδυνατίζει, τον κάνει πιο ευάλωτο. Μέχρι να έρθει η μέρα που θα γκρεμιστεί, θα ηττηθεί μια για πάντα.

Τα παραμυθια της «Εφημερίδας των Συντακτών» και μια απάντηση

• 
  

Ένα ρεπορτάζ - καρμπόν από τις αντιΚΚΕ «ένδοξες» δημοσιογραφικές εποχές της Ελευθεροτυπίας, όταν «έβλεπε» «ανήσυχες σκιές να μπαινοβγαίνουν σε γραφεία του κτιρίου του Περισσού», δημοσίευσε χτες η διάδοχός της «Εφημερίδα των Συντακτών». Από τα φαντάσματα λοιπόν του πάλαι ποτέ ΚΚΕδολόγου Παπούλια, φτάσαμε στο ρεπορτάζ που φέρει υπογραφή Νίκος Σβέρκος, που φαίνεται πως έχει διατηρήσει τις «πηγές» Παπούλια.
Σε αυτό λοιπόν, με τίτλο «Μία διαφοροποίηση», επικαλείται «ασφαλείς πληροφορίες» (αυτές που λέγαμε) που αναφέρονται στην ομιλία της Ελένης Κατροδαύλη, μέλους της ΚΕΟΕ στο Συνέδριο. Μέσα στα πολλά μυθεύματα, η φαντασία του συντάκτη (ή των συντακτών) του άρθρου είδε στην ομιλία του στελέχους του Κόμματος θέσεις όπως ότι «Η ΚΕ του Κόμματος δεν υποστηρίζει το Πρόγραμμά του, που ψηφίστηκε στο 19ο Συνέδριο, πλην της ιδίας και μερικών ακόμα στελεχών (...)», ότι «οι θέσεις του ΚΚΕ για το πόλεμο είναι στρογγυλεμένες» κ.ά.
Σε αυτά απάντησε χτες με μια γραπτή της δήλωση η ίδια η Ελένη Κατροδαύλη. Στην απάντησή της με τίτλο: «Δήλωση σχετικά με μυθεύματα της "Εφημερίδας των Συντακτών" για το 20ό Συνέδριο του ΚΚΕ», αναφέρει: «Τίποτα δεν μπορεί να κλονίσει την αρραγή ενότητα του ΚΚΕ γύρω από την ιδεολογία, το Πρόγραμμα, το Καταστατικό, τις Αποφάσεις του Συνεδρίου και την Κεντρική Επιτροπή του. Ας μη ματαιοπονούν».

Η ευθύνη μιας δολοφονίας

 Η ευθύνη μιας δολοφονίας

Χτες, 3 Απριλίου, συμπληρώθηκαν 105 χρόνια από την ημέρα που γεννήθηκε ο Γρηγόρης Λαμπράκης. Με αφορμή αυτή την επέτειο, εμφανίστηκαν σε τύπο και διαδίκτυο αρκετά αφιερώματα στην ζωή, την δράση και, κυρίως, τον θάνατο του ηρωικού αυτού αγωνιστή τής ειρήνης. Εμείς θα προσπαθήσουμε να μην επαναλάβουμε τα ίδια αλλά να σημειώσουμε μερικά στοιχεία, τα οποία κατά πάσα πιθανότητα δεν διαβάσατε αλλού.

Από την πρώτη στιγμή που έγινε γνωστό το δολοφονικό χτύπημα, όλη η Ελλάδα κατάλαβε ότι πίσω απ' αυτό βρισκόταν το παρακράτος. Φυσικά, η εξουσία (πολιτική και στρατιωτική) προσπάθησε να αποκρύψει αυτό που φώναζαν και οι πέτρες, ότι δηλαδή το παρακράτος ενεργούσε με την δική της ανοχή και υποστήριξη. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο αρχηγός τής Χωροφυλακής, ο στρατηγός Γεώργιος Βαρδουλάκης, ο οποίος μετέβη εσπευσμένα στη Θεσσαλονίκη τη νύχτα της δολοφονίας, όταν αργότερα δέχτηκε παρατήρηση από τον Σοφοκλή Βενιζέλο γιατί δεν προχώρησε σε βάθος την έρευνα, απάντησε: "Τι να κάνω, κ. πρόεδρε, που μου έκλεισε την πόρτα το Α2; (*)".

3/10/1966: Αρχίζει η δίκη για την δολοφονία Λαμπράκη. Στο εδώλιο από αριστερά: Αντώναρος Πιτσώκος,
Ξενοφών "Φον" Γιοσμάς (αρχηγός της οργάνωσης "Καρφίτσα"), Εμμανουήλ Καπελώνης (διοικητής αστυν.
τμήματος Τούμπας), Μανώλης Εμμανουηλίδης (αυτουργός), Σπύρος Γκοτζαμάνης (οδηγός τού τρίκυκλου).

Την δράση τού παρακράτους δεν αμφισβήτησε ούτε ο ίδιος ο Καραμανλής, ο οποίος, όταν έμαθε για την δολοφονία, ανεφώνησε το πασίγνωστο "Μα ποιός κυβερνάει, επί τέλους, αυτόν τον τόπο;", κάτι που αποτελεί ευθεία παραδοχή ύπαρξης σκοτεινών παράκεντρων εξουσίας. Φυσικά, ο ίδιος δεν δεχόταν ούτε δέχτηκε ποτέ ότι αυτά τα παράκεντρα συνεργάζονταν με την επίσημη εξουσία. Γι' αυτό, στην ολομέτωπη επίθεση που εξαπέλυσε η αντιπολίτευση κατά της κυβέρνησης (ο Γεώργιος Παπανδρέου κατηγόρησε ευθέως τον Καραμανλή ως ηθικό αυτουργό), η ΕΡΕ εξέδωσε οργισμένη ανακοίνωση:

Από της επομένης των εκλογών, η Ένωσις Κέντρου αγωνίζεται να δημιουργήσει κλίμα ανωμαλίας και αβεβαιότητος εις τον τόπον. Πιστεύει ότι συγκαλύπτει ούτω την αποτυχίαν της. Και προς τούτο, από της πρώτης στιγμής, συνεπικουρουμένη από την άκραν αριστεράν, χρησιμοποιεί το ψεύδος και την συκοφαντίαν δια να παροτρύνη τον λαόν εις αναρχικάς εκδηλώσεις (...) Και εις άλλας εποχάς πολιτικής οξύτητος περιστατικά ανάλογα έλαβον χώραν και μάλιστα σοβαρώτερα εις έκτασιν και εις την χώραν μας και εις όλας τα χώρας του κόσμου. Δεν ευρίσκονται όμως πάντοτε οι αδίστακτοι δημοκόποι, οι οποίοι χρησιμοποιούν τα περιστατικά αυτά ως αφορμήν καπηλείας δια να υποδαυλίσουν τον φανατισμόν και να παρωθήσουν τας μάζας εις εγκληματικάς εκδηλώσεις (...) Η ηγεσία τής Ενώσεως Κέντρου τελεί υπό την ψευδαίσθησιν ότι ο έξαλλος φανατισμός και η μέχρι γελοιότητος υπερβολή θα την οδηγήσουν εις την εξουσίαν. Και εμφανίζεται πιστεύουσα ότι το πεζοδρόμιον, όπως κάποτε κατά το παρελθόν, θα δυνηθή να διαδραματίση και τώρα τον αυτόν ρόλον (...)

Αυτή η ανακοίνωση ήταν βούτυρο στο ψωμί τού Γεωργίου Παπανδρέου, ο οποίος δεν δίστασε να σηκώσει το γάντι:

Εν εκ των δύο πρέπει να συμβαίνη: Ή η κυβέρνησις της ΕΡΕ και ο αρχηγός της είναι ασυνείδητοι εγκληματίαι ή έχουν χάσει τον έλεγχον της καταστάσεως και άλλοι οργανώνουν δολοφονίας προς επιδίωξιν ανοσίων σκοπών. Και εις τας δύο περιστάσεις η παράνομος και εγκληματική κυβέρνησις πρέπει να εξαφανισθή από προσώπου της γης.

Η κυβέρνηση, χωρίς να καταλαβαίνει ότι η λεκτική αντιπαράθεση με τον Παπανδρέου δεν θα της έβγαινε σε καλό, επέμεινε:

Ο κύριος Παπανδρέου, τυφλωθείς από το πάθος, δεν αντιλαμβάνεται ότι εις την τακτική αυτήν τον χειροκροτεί μόνον ο κομμουνισμός.

Η απάντηση στην κυβέρνηση ήρθε από το... εξωτερικό! Σε επιστολή τους προς τον Καραμανλή, δεκατρείς βρεττανοί εργατικοί βουλευτές χαρακτηρίζουν ως πολιτικό έγκλημα την δολοφονία και προσθέτουν:

Πιστεύομεν ότι, εάν ουδέν γίνη όπως προληφθούν περαιτέρω επιθέσεις κατά της ελευθερίας του λόγου και των συγκεντρώσεων της κοινοβουλευτικής αντιπολιτεύσεως εις την Ελλάδα, υπάρχει αληθής κίνδυνος ότι η μεγάλη σας χώρα, προς την οποίαν προσβλέπομεν ως την κοιτίδα της δημοκρατίας, είναι δυνατόν να απολέση όλα τα δικαιώματα του ανθρώπου και να υποκύψη εις τον φασισμόν.

Ο Καραμανλής εξοργίζεται. Επιστρέφει ως απαράδεκτη την επιστολή και ταυτόχρονα στέλνει στους βρεττανούς μια μακροσκελέστατη δική του επιστολή, όπου επισημαίνει, μεταξύ άλλων την επίθεση που δέχονται οι βρεττανοί από τον κομμουνισμόν (!):

Είμαι βέβαιος ότι υμείς και ολόκληρον το Εργατικόν Κόμμα γνωρίζετε άριστα ότι παρήλθεν η εποχή, καθ' ην η Ελλάς είχε προστάτιδας δυνάμεις. Αγωνισθείσα σκληρώς δια την ανεξαρτησίαν της εναντίον του φασισμού και του ναζισμού, είναι αποφασισμένη να την προστατεύση και εναντίον των κομμουνιστών και εναντίον των συνοδοιπόρων των, οι οποίοι υβρίζουν την Ελλάδα, επεμβαίνοντες αυτόκλητοι εις τα εσωτερικά της (...) Ο διεθνής κομμουνισμός εκινητοποιήθη τελευταίως και πάλιν εναντίον της Ελλάδος. Με βαθείαν λύπην είμαι αναγκασμένος να διαπιστώσω ότι το επίκεντρον της επιθέσεως ταύτης εις το εξωτερικόν ευρίσκεται, την στιγμήν τουλάχιστον ταύτην, εν Λονδίνω και ειδικώτερον εις ορισμένους κύκλους του Εργατικού Κόμματος της Αγγλίας (...) Πρέπει να αντιληφθήτε εγκαίρως ότι οι κομμουνισταί επιχειρούν και πάλιν να δημιουργήσουν πράγματα εις τας αγαθάς σχέσεις των δύο χωρών μας, σχέσεις τας οποίας θέλομεν στενάς και φιλικάς, διότι αποτελούν έναν κρίκον ενισχύοντα την ενότητα και την δύναμιν του Δυτικού κόσμου. Εν εσχάτη αναλύσει εναντίον αυτής της ενότητος και εναντίον αυτής της δυνάμεως στρέφεται η κομμουνιστική επίθεσις, η οποία αυτήν την στιγμήν εκδηλούται εν Λονδίνω και η οποία ελπίζω ότι μόνον προς στιγμήν επηρέασεν τας σκέψεις σας [σ.σ: αναφορά στο χαστούκι που έφαγε η Φρειδερίκη από την Αμπατιέλου](...) Θα παρεκάλουν, ως εκ τούτου, να μην προσβάλλετε τον ελληνικόν λαόν επεμβαίνοντες εις τας εσωτερικάς υποθέσεις και μάλιστα κατά τρόπον ενισχύοντα τας εις βάρος του επιδιώξεις του διεθνούς κομμουνισμού.

Ο Καραμανλής θα επιμείνει στην άποψή του μέχρι τέλους. Πολλά χρόνια αργότερα, απαντώντας σε σχετική ερώτηση του διακεκριμμένου δημοσιογράφου Γεωργίου Ρούσσου (συγγραφέα τού επτάτομου έργου "Νεώτερη Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, 1826-1974"), χαρακτήρισε την υπόθεση Λαμπράκη ως "ιστορικό ψεύδος, το μεγαλύτερο ψεύδος της νεοελληνικής ιστορίας" και πρόσθεσε:

Το θλιβερόν δια την πολιτικήν ζωήν αυτού του τόπου είναι ότι οι αντίπαλοί μου εχρησιμοποίησαν εν πλήρει γνώσει της τερατώδους αναληθείας και του παραλογισμού των ισχυρισμών των, την υπόθεσιν αυτήν εντός και εκτός της Ελλάδος, δια να τρομοκρατήσουν το Στέμμα και να με δυσφημήσουν προσωπικά, μη αναλογιζόμενοι ότι με τον τρόπον αυτόν δυσφημούσαν την χώραν.

Σε χειρόγραφό του από την εποχή που βρισκόταν στο Παρίσι, ο Καραμανλής παραδέχεται την ύπαρξη και δράση "εξτρεμιστικών στοιχείων" υπό την ανοχή τής αστυνομίας:

Κατά την διάρκειαν της ομιλίας του Λαμπράκη συνεκεντρώθησαν εις τον δρόμον εξτρεμιστικά στοιχεία της δεξιάς με πρόθεσιν να τον αποδοκιμάσουν. Φαίνεται ότι μεταξύ αυτών υπήρχαν και μερικοί ωργανωμένοι, που είχαν ως σκοπόν, όχι να δολοφονήσουν, αλλά να 'στραπατσάρουν', όπως έλεγαν, τον Λαμπράκη και να προκαλέσουν σύγχυσιν μεταξύ των κομμουνιστών. Φαίνεται δε, επίσης, ότι ορισμένα αστυνομικά όργανα ηνέχθησαν τα σχέδια αυτά, πιστεύοντας ότι με τον τρόπον αυτόν εκπληρούν την αντικομμουνιστικήν αποστολή των.

Παρά ταύτα, επιμένει να αρνείται οποιαδήποτε σχέση μ' αυτά τα "εξτρεμιστικά στοιχεία της δεξιάς" όχι απλώς προσωπική του αλλά και ολόκληρου του κόμματός του, μη αποδεχόμενος οποιαδήποτε πολιτική ευθύνη:

Η πολιτική ευθύνη δια το έγκλημα λογικώς απεκλείετο: Πρώτον, διότι η κυβέρνησίς μου μόνον ζημία ηδύνατο να αναμένη εξ αυτού. Δεύτερον, διότι ο Λαμπράκης, ως πολιτικός παράγων, ήτο ασήμαντος, δια να μην είπω ανύπαρκτος. Και τρίτον και σπουδαιότερον, διότι μόνον οι ηλίθιοι θα ηδύναντο να οργανώσουν μιαν επισφαλή δολοφονίαν με τρίκυκλον και εν μέσω αγοράς (...) Ο ανακριτής και ο εισαγγελεύς, οι οποίοι εχειρίζοντο την υπόθεσιν, απελάμβανον της εμπιστοσύνης τής Ενώσεως Κέντρου. Και μολονότι τούτο ήταν γνωστόν εξ αρχής, απέφυγα από ευθειξίαν να τους απομακρύνω από την υπόθεσιν αυτήν. Παρά ταύτα, αμφότεροι απεφάνθησαν ότι εκ της διενεργηθείσης προσθέτου ανακρίσεως ουδεμία προέκυψε ευθύνη δια τα πολιτικά πρόσωπα. Επί τη βάσει δε των προτάσεών των εξεδόθησαν το υπ' αριθμ. 1126/64 βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών και το υπ' αριθμ. 133/65 βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών, δια των οποίων απερρίπτοντο ομοφώνως αι κατηγορίαι. Τέλος, τον Δεκέμβριον του 1966 και μετά ακροαματικήν διαδικασίαν 66 ημερών, το Κακουργιοδικείον Θεσσαλονίκης απεφάνθη παμψηφεί ότι δεν επρόκειτο περί ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως, αλλά απλώς περί θανατηφόρων τραυμάτων και ότι ουδείς ηθικός αυτουργός υπήρχε (...) Όταν δε και μετά την κατά τα ανωτέρω διαλεύκανσιν της θλιβεράς αυτής υποθέσεως έβλεπα να επιβιώνη και να καλλιεργήται η αρχική συκοφαντία, εσκεπτόμουν πόσον ανίσχυρος είναι η ιστορική αλήθεια εμπρός εις την προκατάληψιν που δημιουργεί η πολιτική σκοπιμότης.

Έχει αποδειχθεί ότι όντως ο Καραμανλής δεν είχε ιδέα για το οργανωμένο σχέδιο δολοφονίας τού Λαμπράκη. Όμως, άλλο αυτό και άλλο η πολιτική ευθύνη. Στην πενηντάχρονη πολιτική του ζωή, ο Καραμανλής δεν αποδέχτηκε ποτέ πολιτική ευθύνη για το παραμικρό: υπόθεση Μέρτεν, σχέδιο "Περικλής", δολοφονία Λαμπράκη, δράση του ΙΔΕΑ κλπ. Λογικό, λοιπόν, να μην έχει ιδέα για την ύπαρξη και δράση των οργανώσεων που αναφέρονται στο παρακάτω παράρτημα. Κυβερνούσε τον τόπο αλλά δεν είχε ευθύνη για τις πράξεις των υφισταμένων του, τους οποίους εκείνος επέλεγε. Εκείνη η απορία του για το ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο ήταν μάλλον γνήσια, εφ' όσον φαίνεται πως ο ίδιος δεν είχε καταλάβει ποιον τόπο κυβερνούσε, όπως αποδεικνύει η διαβεβαίωση της κυβέρνησής του προς τον αρχηγό τού βρεττανικού εργατικού κόμματος Χάρολντ Ουίλσον ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι:

Πολιτικοί κρατούμενοι δεν υπάρχουν εν Ελλάδι. Υπάρχουν κατάδικοι για φόνους και δι' ένοπλον συμμετοχήν εις τον κομμουνιστικόν συμμοριακόν αγώνα. Οι κρατούμενοι ούτοι, ανερχόμενοι εις πλέον των 3.000 το 1955, έτος καθ' ο ο σημερινός πρωθυπουργός ανέλαβε την εξουσίαν, εμειώθησαν λόγω διαφόρων μέτρων επιεικείας εις 973. Πέραν αυτών, υπάρχουν 127 κατάδικοι στρατοδικείων επί κατασκοπεία.

Ο Μίκης Θεοδωράκης καταθέτει στην δίκη για την δολοφονία Λαμπράκη

 ---------------------------

Παράρτημα 

(α) Παραστρατιωτικές οργανώσεις

Αντικομμουνιστική Σταυροφορία Ελλάδος, Εθνική Αντικομμουνιστική Οργάνωσις, Εθνική Κοινωνική Αλλαγή, Ένωσις Εθνικόφρόνων Ελασιτών (!), Κόμμα 4ης Αυγούστου (Κων/νος Πλεύρης), Πανελλήνιος Εθνική Σταυροφορία, Σύνδεσμος Αγωνιστών και Θυμάτων Εθνικής Αντιστάσεως, Εθνική Βασιλική Οργάνωσις Νεολαίας, Εθνική Κοινωνική Οργάνωση Φοιτητών (ΕΚΟΦ), Νεολαία Εθνικής Δράσεως, Οργάνωσις Εθνικιστών Φοιτητών Ιατρικής, Οργάνωσις Σπουδαστών Εθνικής Νεολαίας, Πανελλήνιος Εθνική Κοινωνική Ένωσις Νέων, ΣΠΕΑΝ Βύρωνος, Σύνδεσμος Αγωνιστών και Θυμάτων Εθνικής Αντιστάσεως Βορείου Ελλάδος (Ξενοφών Γιοσμάς), Συριανή Ενωσις Νέων, Σώμα Ελπιδοφόρων Νέων, Φοιτητική Πνευματική Εστία Πειραιώς.

(β) Ακροδεξιές, βασιλικές και φασιστικές οργανώσεις

Αετός, Άρειοι, Αχαιοί, Βασιλευόμενη Δημοκρατία, Βασιλική Εθνική Παράταξις, Βασιλική Ενωσις, Βυζαντινή Εθνική Οργάνωσις, Εθνική Αντικομμουνιστική Νεολαία Ελλάδος, Εθνική Εταιρεία Μελετών, Εθνική Παράταξις Ελληνίδων, Εθνικό Ενωτικό Κόμμα, Εθνικόν Σοσιαλιστικον Κόμμα Ελλάδος (Δημ. Ναστούλης), Εθνικόν Φως, Ελεύθεροι Έλληνες Επαναφοράς Βασιλέως, Ελληνικόν Λαϊκόν Κίνημα, Ελληνοκράτες, ΕΛΜΟΚ, Ελπιδοφόροι Νέοι, Εμπρός, Ενωση Ελλήνων Εθνικιστών, Κίνημα Εθνικής Δράσεως, Κόμμα Εθνικής Αναγεννήσεως, Κόμμα Εθνικής των Ελλήνων Σωτηρίας, Κόμμα Ελληνοσοσιαλιστών, Λαϊκός Συναγερμός, Μακέλην, Μέγας Αλέξανδρος, Πανελλήνιον Κίνημα Βασιλευομένης Δημοκρατίας, Πανελλήνιος Ενωσις Βασιλοφρόνων, Πανελλήνιος Κίνησις Βασιλευομένης Δημοκρατίας, Συνταγματική Βασιλική Παράταξις, Φασιστική Οργάνωσις

------------------------------------------------
(*) Α2: Το γραφείο ασφαλείας τού στρατού. Ο Βαρδουλάκης, ο οποίος έκανε ό,τι μπορούσε για να συσκοτίσει τις έρευνες για την δολοφονία, ήταν μέλος τής επιτροπής που συνέταξε το διαβόητο σχέδιο "Περικλής", για την βία και την νοθεία στις εκλογές τού 1961. Πρόεδρος εκείνης της επιτροπής ήταν ο αρχηγός τού ΓΕΣ στρατηγός Βασίλειος Καρδαμάκης (υπέγραφε ως "Βασίλειος Βουλγαροκτόνος"!) και γραμματέας της ο μετέπειτα δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος. 

Παφίλης: Τα στελέχη της ΛΑΕ δεν έχουν βγει να ζητήσουν συγγνώμη

        Ο μετά θάνατον σοσιαλισμός του ΚΚΕ!

Τι επιδιώκει το ΚΚΕ με τις αποφάσεις του 20^ου Συνεδρίου του;! Επιδιώκει τον μετά θάνατον σοσιαλισμό όπως οι χριστιανικές εκκλησίες αφού, όσοι -τουλάχιστον- βρεθούν στον παράδεισο θα είναι ίσοι.

Γιατί διδάσκουν τον μετά θάνατον σοσιαλισμό τα στελέχη του ΚΚΕ, οι τελευταίοι ιερείς του επιστημονικού σοσιαλισμού;! Γιατί η μόνη δουλειά που έμαθαν να κάνουν στη ζωή τους είναι να αποτελούν τον επαγγελματικό μηχανισμό του ΚΚΕ.

Γιατί δεν πρέπει τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ να ρωτούν για το πότε θα γίνει η επανάσταση;! Γιατί αυτό δεν συμφέρει τον επαγγελματικό μηχανισμό του κόμματος.

Γιατί το ΚΚΕ δεν θα κυβερνήσει ακόμα κι αν ο λαός του δώσει με εκλογές την απόλυτη πλειοψηφία;! Γιατί θέλει να αιματοκυλήσει τον κόσμο.

Γιατί διαλύθηκαν οι λαϊκές δημοκρατίες;! Γιατί η εξουσία τους ήταν δοτή από τον κόκκινο στρατό.

Γιατί το ΚΚΕ έχει ανακηρύξει τον ΣΥΡΙΖΑ σε πρώτο αντίπαλο και εργάζεται με πάθος για την αποτυχία της κυβέρνησης;! Για να μην δουν τα μέλη του ΚΚΕ αλλά και ο υπόλοιπος λαός την βελτίωση της ζωής τους από τις μεταρρυθμίσεις του ΣΥΡΙΖΑ και αποκηρύξουν τον ουτοπικό σοσιαλισμό του ΚΚΕ.

Γιατί το ΚΚΕ θα αιματοκυλήσει την Ελλάδα αν αποφασίσει να πάρει την εξουσία;! Γιατί ο λαός δεν πρόκειται να ανεχτεί το ΚΚΕ να καταλύσει το μνημονιακό σύνταγμα και τους μνημονιακούς νόμους και θα αντιπαρατεθεί ένοπλα με το ΚΚΕ!

Διαβάζοντας κανένας τα παραπάνω, λέξη – λέξη, γραμμή – γραμμή, παράγραφο – παράγραφο, η πίεσή του θα έφτανε στο κατακόρυφο καθώς θα αναρωτιόταν ποιος γράφει τέτοιες αηδίες! Μα ποιος άλλος;! Το όργανο της κυβέρνησης της Ελπίδας, το όργανο που καλούσε τον λαό να ψηφίσει τους απατεώνες για να σκίσουν τα μνημόνια, το όργανο που την επόμενη των εκλογών του Γενάρη πληροφορούσε τον κόσμο ότι τα μνημόνια καίγονται, το ίδιο όργανο που λίγον καιρό αργότερα προπαγάνδιζε την αναγκαιότητα εφαρμογής και νέων μνημονίων!

Η Αυγούλα που κουβαλούσε την ελπίδα, που κουβαλούσε στα μπαγκάζια της τις δουλειές μας, τους μισθούς μας, τις συντάξεις μας, τα ενοίκια που πληρώνουμε στα σπίτια μας μέσω του ΕΝΦΙΑ, τα κλεμμένα από τα ασφαλιστικά ταμεία και όλα εκείνα που μας είχαν αρπάξει οι προηγούμενοι για να μας τα δώσει πίσω, η Αυγούλα που θα καταργούσε τα διόδια και αντί γι’ αυτό επιδοτεί τους εργολάβους των διοδίων, που θα έσωζε τα σπίτια μας από τους πλειστηριασμούς και αντί γι’ αυτό τα αρπάζει για να τα δώσει στους τραπεζίτες, η Αυγούλα που τελικά μας έχει κατασπαράξει αφού πρώτα κορόιδεψε τον λαό και άρπαξε την ψήφο του, έρχεται τώρα με θράσος να γράψει όλες αυτές τις αηδίες και αθλιότητες για το ΚΚΕ! Γιατί;! Για να πετάξει την μπάλα για μία ακόμα φορά στην εξέδρα! Για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Για να αιτιολογήσει τα ψέματα με τα οποία μας φλόμωσε!

Οπορτουνισμός! Απατεωνιά και αλητεία χέρι – χέρι! Ο λαός δεν μπορεί να πάρει την εξουσία οπότε ας αρκεστεί στη διαχείρισή της από τον κάθε απατεώνα που δηλώνει αριστερός και σκίστης μνημονίων! Αλήτικη κριτική για τον τρόπο που μπορεί ή δεν μπορεί να κυβερνήσει το ΚΚΕ από αυτούς που κυβερνάνε κάνοντας τα εντελώς αντίθετα από αυτά που έταξαν για να φτάσουν στην διακυβέρνηση.

Αυτό που ξέχασε να γράψει η φυλλάδα των τσαρλατάνων και των απατεώνων είναι ότι το ΚΚΕ υπόσχονταν πως θα καταργήσει μ’ ένα μαγικό ραβδί τα μνημόνια με έναν νόμο κι ένα άρθρο! Με αυτό το επιχείρημα θα δικαιολογούσε καλύτερα τον μετά θάνατον σοσιαλισμό του ΚΚΕ και θα αναδείκνυε τον επίγειο σοσιαλισμό της Αριστεράς και της Προόδου!

Νάβις

Πολύ μελάνι, μάταιος κόπος...

Πολύ μελάνι, μάταιος κόπος...

Συνεχίστηκαν τις προηγούμενες μέρες τα αφιερώματα από όλων των «αποχρώσεων» τις γραφίδες για τον Νίκο Μπελογιάννη, επιβεβαιώνοντας για μια ακόμα φορά τους φόβους της αστικής τάξης, που ξέρει καλά τι συμβολίζει το εκτελεσμένο μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Κάποιοι δημοσιογράφοι βρήκαν στο νεοϊδρυθέν μουσείο της Αμαλιάδας την ευκαιρία να «αναγνωρίσουν θεσμικά» τον Μπελογιάννη και να κάνουν ένα ακόμα βήμα «λησμονιάς», δήθεν συγχωρώντας τον για όσα εκπροσωπούσε. Παίρνοντας τη σκυτάλη από την καπηλεία του ΣΥΡΙΖΑ, αγωνίζονται για να μετατρέψουν τον Μπελογιάννη σε «σύμβολο εθνικής συμφιλίωσης». Μόνο που η εκτέλεσή του αποδεικνύει το ακριβώς αντίθετο: ότι οι αστοί και το κράτος τους δεν μπορούν να συμφιλιωθούν με την εργατική τάξη, ούτε στον αιώνα των αιώνων.

Αλλοι απέκτησαν μεταφυσικές ικανότητες και με μια πρωτοφανή ενόραση «μαντεύουν» τι θα έκανε ο Μπελογιάννης αν γλίτωνε την εκτέλεση... Και ένας από αυτούς, με τη στρατευμένη στο σύστημα φώτισή του, δηλώνει σίγουρος ότι αν ζούσε ο Μπελογιάννης «θα μάτωνε η καρδιά του για τα χιλιάδες θύματα του Στάλιν, τις εκτελέσεις, τις εξορίες, τα βάσανα που φόρτωσε σε εκατομμύρια ανθρώπους ο υπαρκτός σοσιαλισμός...». Προσπερνάμε το γεγονός ότι ο Μπελογιάννης δολοφονήθηκε μόλις 11 μήνες πριν πεθάνει ο Στάλιν, επομένως η Ιστορία τού είχε δώσει και την ευκαιρία να τοποθετηθεί για τον ηγέτη της ΕΣΣΔ, αλλά ούτε τότε έκανε τη χάρη στα σημερινά «μέντιουμ». Αντίθετα, δεν μετάνιωσε ούτε στιγμή για την προσήλωσή του στην υπόθεση του σοσιαλισμού, υπερασπιζόμενος την εργατική εξουσία.

Τέλος, οι ίδιες σελίδες που «τιμούν» τον Μπελογιάννη, δεν παραλείπουν να φιλοξενήσουν και αναλύσεις από φθαρμένους «ανανήψαντες» τύπου Τ. Λαζαρίδη (που υπηρετεί εδώ και δεκαετίες τον αντικομμουνισμό, επιβεβαιώνοντας ότι πολλές φορές τα στερνά δεν τιμούν τα πρώτα), που «συνήλθε», συνειδητοποιώντας το μάταιο της πάλης... Τόσο η «Χρυσή Αυγή», όσο και σύσσωμος σχεδόν ο αστικός Τύπος, έσπευσαν να αναπαράγουν την συγκεκριμένη τοποθέτηση, δείχνοντας πώς προτιμούν τους «αγωνιστές»: Είτε στρατευμένους στην αστική εξουσία είτε μετανιωμένους, που καλούν σε συστράτευση για να διαφυλαχθεί η «ευρωπαϊκή πορεία της χώρας...».

Μάταιος κόπος: Οι χιλιάδες λέξεις που εξακολουθούν να αφιερώνονται στον Μπελογιάννη από τις αστικές γραφίδες είναι χαμένες από χέρι. Γιατί το μεγαλείο του αλύγιστου κομμουνιστή που δολοφονήθηκε από το αστικό κράτος, και μάλιστα από κυβέρνηση του λεγόμενου «Κέντρου», δεν μπορεί να χωρέσει στις αντιεπιστημονικές, κουτοπόνηρες και αντικομμουνιστικές αναλύσεις τους.

Απόστρατοι της Χρυσής Αυγής: Χυδαίοι αντικομμουνιστές

Απόστρατοι της Χρυσής Αυγής: Χυδαίοι αντικομμουνιστές

Δημοσιεύτηκε στη ναζιστική εφημερίδα «ΕΜΠΡΟΣ» της Χρυσής Αυγής (ΧΑ), το Σάββατο 1/4, ένα αισχρό αντικομμουνιστικό παραλήρημα, ως απάντηση σε άρθρο του «Ριζοσπάστη» για τη στάση της Χρυσής Αυγής απέναντι στα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων (ΕΔ) και των Σωμάτων Ασφαλείας (ΣΑ).
Το άρθρο που είχε δημοσιεύσει ο «Ριζοσπάστης» στις 21/3/2017 αποκάλυπτε με στοιχεία και σύμφωνα με τα γραφόμενα των ναζί, ότι η Χρυσή Αυγή είναι ενάντια στο δικαίωμα του προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας να ιδρύουν και να λειτουργούν τις ενώσεις τους.
Αρχικά οι συντάκτες της απάντησης, του τομέα αποστράτων της Χρυσής Αυγής, αναφέρουν ότι στο συγκεκριμένο άρθρο ο «Ριζοσπάστης» επιτίθεται στις απόψεις που διατύπωσε το άρθρο της εφημερίδας των ναζί «ΕΜΠΡΟΣ», με ύβρεις και ανοίκειους χαρακτηρισμούς.
Δεν ισχύει τίποτε από αυτά περί ύβρεων κ.ά. Απλώς αποκαλύπτεται η αλήθεια και σύμφωνα με τα γραφόμενά τους, ο αντιδραστικός χαρακτήρας των ναζί της Χρυσής Αυγής και η αντιδραστική μανία τους απέναντι στα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας.
Στη συνέχεια αναφέρουν ότι: «Προβληματιστήκαμε για τα πλοκάμια που μολύνουν τους χώρους των Ενόπλων Δυνάμεων», εννοώντας βέβαια το ΚΚΕ.
Είναι έκδηλη η ανησυχία τους, γιατί το ΚΚΕ εκφράζει με τις θέσεις του τον λαϊκό, γνήσιο πατριωτισμό, και στηρίζει τα προβλήματα που απασχολούν το προσωπικό των ΕΔ και των ΣΑ. Οι ναζιστές - εγκληματίες της Χρυσής Αυγής θέλουν τα στελέχη των ΕΔ και των ΣΑ να μην έχουν κανένα δικαίωμα. Επιδίωξή τους είναι να τους στρέφουν ενάντια στο λαό. Γι' αυτό και στο μεγαλύτερο μέρος της απάντησής τους, χρησιμοποιούν τη συκοφαντία, το ψέμα και τον αισχρό αντικομμουνισμό.
Το προσωπικό των ΕΔ και των ΣΑ και τα στρατευμένα παιδιά του λαού μας, προέρχονται στην πλειοψηφία τους από λαϊκές οικογένειες.
Ο λαός μας δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να ανέχεται την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων σε ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, την παρουσία του ΝΑΤΟικού στόλου στο Αιγαίο και της Ευρωπαϊκής Συνοριοφυλακής - Ακτοφυλακής, που αλωνίζουν στα σύνορα και καταπατούν κάθε κυριαρχικό δικαίωμα της πατρίδας μας. Δεν πρέπει να ανέχεται ο λαός μας τα ελληνικά στρατεύματα να βρίσκονται έξω από τα σύνορα και οι ΕΔ να συμμετέχουν σε αποστολές και πολεμικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.
Οι ναζί της Χρυσής Αυγής γράφουν: «Καλούμε όσους συνδικαλίζονται να μην πέσουν στην παγίδα των κομμουνιστών, για δελεαστικά υλιστικά δικαιώματα, γιατί πολύ απλά θα εγκαταλείψουν τα εθνικά δικαιώματα, τις πραγματικές ελευθερίες των Ελλήνων».
Διαβάζοντας αυτό το απόσπασμα είναι αναγκαίο τα στελέχη των ΕΔ και των ΣΑ να απομονώσουν τη ναζιστική Χρυσή Αυγή. Να γραφτούν μαζικά και να δραστηριοποιηθούν στις ενώσεις τους, γιατί είναι άνθρωποι με ανάγκες και δικαιώματα και όχι όπως τους θέλει η Χρυσή Αυγή, χωρίς κανένα δικαίωμα. Επίσης η Χρυσή Αυγή δεν έχει καμιά σχέση με τον γνήσιο λαϊκό πατριωτισμό. Αντίθετα στηρίζει το ΝΑΤΟ, τον Τραμπ, τη συμμετοχή των Ενόπλων Δυνάμεων σε αποστολές εκτός συνόρων και αποδέχεται τα εγκλήματα και τις διώξεις του Χίτλερ, του Μουσολίνι, του Μεταξά και των Ταγμάτων Ασφαλείας.
Το ΚΚΕ τονίζει ότι η γνήσια λαϊκή πατριωτική στάση κρίνεται κάθε φορά από τη θέση και τη στάση που κρατάει το κάθε κόμμα απέναντι στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και τους πολεμικούς σχεδιασμούς, που καμιά σχέση δεν έχουν με την άμυνα και τα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τα γνήσια πατριωτικά συμφέροντα του λαού μας.
Και αυτά τα λαϊκά συμφέροντα δεν είναι δυνατόν να συνυπάρχουν με την παρουσία των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων των ΗΠΑ και άλλων, τους συνασπισμούς του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και των βάσεων που λειτουργούν στην πατρίδα μας, και οι Ενοπλες Δυνάμεις να συμμετέχουν στους σφαγιασμούς λαών, με δεκάδες αποστολές εκτός συνόρων, σε Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, Βαλκάνια κ.ά. Τα λαϊκά συμφέροντα και τα κυριαρχικά δικαιώματα εκφράζονται και με τα συνθήματα του λαού μας όπως: «Ούτε γη ούτε νερό στους φονιάδες των λαών».
Το ΚΚΕ θα συνεχίσει να υποστηρίζει τα δικαιώματα του προσωπικού των ΕΔ και των ΣΑ, γιατί πλήττονται όπως και ο υπόλοιπος λαός μας από τις συνέπειες της αντιλαϊκής πολιτικής, που εφαρμόζουν όλες οι κυβερνήσεις, η ΕΕ και το ΔΝΤ.

Να μη χαθεί ούτε ώρα!

Να μη χαθεί ούτε ώρα!

Στην τελική ευθεία για την προετοιμασία των συλλαλητηρίων στις 7 Απρίλη μπαίνουν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, εντατικοποιώντας, τις μέρες που απομένουν, τη δράση τους μέσα στους χώρους δουλειάς, για να δοθεί αποφασιστική απάντηση στα νέα αντεργατικά μέτρα που βρίσκονται «προ των πυλών», για να ανέβει ο βαθμός οργάνωσης και ετοιμότητας της εργατικής τάξης και να απαντήσει άμεσα με την προκήρυξη απεργίας, οποιαδήποτε στιγμή το απαιτήσουν οι εξελίξεις.
Τα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ οργανώνονται τη μέρα που η κυβέρνηση και το κουαρτέτο θα αναζητούν στο Γιούρογκρουπ τη φόρμουλα για την προώθηση των νέων αντιλαϊκών μέτρων, με τα οποία κλιμακώνεται η φοροληστεία στα ισχνά λαϊκά εισοδήματα, ξαναμπαίνουν στην «κλίνη του Προκρούστη» οι ήδη καταβαλλόμενες συντάξεις, στοχοποιείται η συνδικαλιστική δράση και στρώνεται το έδαφος για την πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων.
Πρόκειται για μέτρα που, εκτός από τις άμεσες περικοπές, δένουν χειροπόδαρα το λαό και μετά την τυπική λήξη του 3ου μνημονίου, χάριν της «ανάπτυξης», θυσία στην κερδοφορία και στην ανταγωνιστικότητα των καπιταλιστικών ομίλων.
Μπροστά στο νέο γύρο της επίθεσης, κεφάλαιο - κυβέρνηση - κουαρτέτο ανασύρουν και πάλι την ξαναζεσταμένη σούπα των «αντίμετρων». Ετσι, ενώ με το ένα χέρι σπρώχνουν τα λαϊκά στρώματα βαθύτερα στη φτώχεια, με το άλλο η κυβέρνηση επιδεικνύει το «καρότο» της αντιμετώπισης τάχα του κρατικού χρέους, που για δεκαετίες συσσώρευσε η πολιτική υπέρ των μονοπωλιακών ομίλων.
Τίποτα, όμως, δεν μπορεί να θολώσει τα νερά, να εξωραΐσει την επίθεση που βρίσκεται σε εξέλιξη, την οποία σιγοντάρουν η ΝΔ και τα άλλα αστικά κόμματα, που ταυτίζονται στο στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Γι' αυτό καταλογίζουν στην κυβέρνηση ολιγωρία και «ανικανότητα» να κλείσει έγκαιρα τη διαπραγμάτευση, νομοθετώντας τα νέα αντιλαϊκά μέτρα που αξιώνουν πρώτοι απ' όλους οι βιομήχανοι και τα άλλα τμήματα του κεφαλαίου.
Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού, οι συνταξιούχοι, οι γυναίκες και η νέα γενιά που περιπλανάται στην ανεργία και εξωθείται στη μετανάστευση, έχουν πλέον πείρα, μετά από επτά ολόκληρα χρόνια «προγραμμάτων που σώζουν τη χώρα» και εξαθλιώνουν τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού. Ο φαύλος κύκλος μέτρα - θυσίες - μέτρα, που ανανεώνεται και αναπαράγεται απ' όλες τις αστικές κυβερνήσεις, οδηγεί το λαό ακόμα βαθύτερα στη φτώχεια.
Γι' αυτό χρειάζεται, τις μέρες που απομένουν έως τα συλλαλητήρια, να ενταθεί η προσπάθεια για την προετοιμασία τους μέσα και έξω από τους χώρους δουλειάς, χωρίς καθυστέρηση, χωρίς επανάπαυση, με εξορμήσεις, περιοδείες, συνελεύσεις, συγκεντρώσεις, κινητοποιήσεις για τα ιδιαίτερα ζητήματα του κάθε χώρου. Να πυκνώσουν οι πρωτοβουλίες των συνδικάτων, να αγκαλιάσουν πλατιά τους εργαζόμενους.
Την Παρασκευή πρέπει να ακουστεί δυνατά η φωνή της εργατικής τάξης απ' άκρη σ' άκρη της χώρας. Κυβέρνηση και εργοδοσία να νιώσουν τη δύναμή της, την πυγμή της, να πάρουν το μήνυμα του ασυμβίβαστου αγώνα. Με μαζικές συλλογικές διαδικασίες στους κλάδους και στους τόπους δουλειάς, να δυναμώσει η προετοιμασία για να δοθεί άμεση απεργιακή απάντηση. Να καταγραφούν τα συλλαλητήρια και συνολικά ο αγώνας ενάντια σε παλιά και νέα μέτρα, ως μια καθοριστική συμβολή στην υπόθεση της ανασύνταξης του κινήματος, της προώθησης της Κοινωνικής Συμμαχίας.

Αναδιατάξεις και προσαρμογές

Αναδιατάξεις και προσαρμογές

Γεγονότα, πληροφορίες, ερμηνείες και σενάρια για τη διάταξη πολιτικών κομμάτων και προσώπων γίνονται ένα «χαρμάνι» από τον Τύπο, με στόχο να περιγραφεί, να προβλεφθεί, ακόμα και να προγραφεί το σκηνικό της επόμενης μέρας, μπροστά στο ενδεχόμενο ο «πολιτικός χρόνος» να συμπυκνωθεί κι άλλο μετά τη διαφαινόμενη συμφωνία κυβέρνησης - κουαρτέτου. Κάπως έτσι, η «Αυγή» της Κυριακής συνδέει τη συνάντηση Κυρ. Μητσοτάκη - Φώφης Γεννηματά την περασμένη βδομάδα, με τις παρεμβάσεις Στουρνάρα για τη δυσοίωνη πορεία της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας και την επανεμφάνιση Σημίτη, για να στηρίξει τη διαπίστωση ότι υπάρχει «οργανωμένο σχέδιο αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης». Σύμφωνα με την εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ, το κίνητρό τους είναι να μην αφήσουν την κυβέρνηση να ολοκληρώσει τη διερεύνηση σκανδάλων προηγούμενων ετών σε Υγεία και εξοπλισμούς, μεταξύ αυτών και της περιόδου όπου ο Κ. Σημίτης ήταν πρωθυπουργός και ο σημερινός διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας είχε στελεχική θέση ως τεχνοκράτης σε κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ.

***

Ο ΣΥΡΙΖΑ αξιοποιεί αυτήν την κινητικότητα στο πολιτικό σύστημα για να ενισχύσει τις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο «παλιό», που - όπως λέει - κρατάει τους «σκελετούς» των σκανδάλων στο ντουλάπι, και το «νέο», που τάχα εκπροσωπεί ο ίδιος και επιδιώκει τη «διαφάνεια» και την «κάθαρση», γι' αυτό τον πολεμούν τα «συμφέροντα». Δίπλα σ' αυτά, προσπαθεί να ενισχύσει τα ψευτοδιλήμματα στο λαό και να δώσει επιχειρήματα και άλλοθι για συσπείρωση στην Κοινοβουλευτική του Ομάδα, μπροστά στην ψήφιση των επόμενων αντιλαϊκών μέτρων. Αποκαλυπτική ως προς αυτό είναι η δήλωση Παπαδημούλη πως ο ίδιος δεν πιστεύει ότι υπάρχει κανείς που «θα ρίξει την κυβέρνηση για να έρθει ο Μητσοτάκης». Επίσης, η αρθρογραφία στην κυβερνητική «Αυγή», που παρουσιάζει τον ΣΥΡΙΖΑ ως το «τελευταίο οδόφραγμα» στη σήψη και στη δυσωδία όσων κυβέρνησαν προηγουμένως. Από την άλλη, η σπουδή με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ επιτίθεται σε Στουρνάρα - Σημίτη συνδέεται από μερίδα του Τύπου με τα στοιχεία που έχει ο σημερινός διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας για την Τράπεζα Αττικής, η οποία ελέγχεται για προνομιακή εξυπηρέτηση επιχειρηματιών που πρόσκεινται «φιλικά» στην κυβέρνηση.

***

Στα απόνερα της σκανδαλολογίας, με την αγιάτρευτη στον καπιταλισμό διαπλοκή ανάμεσα στα αστικά κόμματα και το κεφάλαιο να τροφοδοτεί τη μεταξύ τους αντιπαράθεση, με το πακέτο των νέων μέτρων να φέρνει «τσουνάμι» σε βάρος των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, με ανοιχτό ακόμα το ζήτημα στην ψήφιση και στην εφαρμογή των μέτρων να τεθεί τελικά θέμα συναίνεσης ή εκ των προτέρων συμφωνίας από τα άλλα κόμματα, πλην της κυβερνητικής πλειοψηφίας, αναπαράγονται από το σύνολο του Τύπου σενάρια για πολιτικές εξελίξεις, στα οποία περιλαμβάνεται το ενδεχόμενο να γίνουν «πρόωρες» εκλογές είτε να σχηματιστεί άλλη κυβέρνηση συνεργασίας από την παρούσα Βουλή. Πάνω εκεί γίνονται διάφορες αναλύσεις για το τι επιδιώκει και τι τρέχει να προλάβει η Δημοκρατική Συμπαράταξη, για το ενδεχόμενο η «Ωρα Αποφάσεων» των Διαμαντοπούλου - Φλωρίδη - Ραγκούση να αποτελέσει στήριγμα της ΝΔ μετά τις επόμενες εκλογές, για το ρόλο που θα παίξουν Ενωση Κεντρώων και Ποτάμι, αλλά και τα επανεμφανιζόμενα στελέχη της πρώην κυβέρνησης Καραμανλή, για το σκηνικό που διαμορφώνεται στο χώρο της ακροδεξιάς και πάει λέγοντας.

***

Οπως γράφαμε και στον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη», το ανακάτεμα της τράπουλας που βρίσκεται σε εξέλιξη έχει στόχο την αναδιάταξη των αστικών πολιτικών δυνάμεων σε όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος, με στόχο την εξασφάλιση ισχυρών κυβερνήσεων για την απρόσκοπτη εφαρμογή των αναδιαρθρώσεων που έχει ανάγκη το κεφάλαιο, οι οποίες διαρκώς αναπροσαρμόζονται και εμπλουτίζονται. Κι από την άλλη, στοχεύει στην ενσωμάτωση των λαϊκών αντιδράσεων και στην ενίσχυση της αυταπάτης ότι η κυβερνητική εναλλαγή θα δώσει λύση στα προβλήματα των λαϊκών στρωμάτων και στη βελτίωση της ζωής τους. Τα συμπεράσματα αυτά, που καταγράφηκαν και στις Θέσεις της ΚΕ για το 20ό Συνέδριο του ΚΚΕ, έχουν μεγάλη αξία στο φόντο των δυσκολιών που έχει η οικονομία να ανακάμψει και του νέου γύρου της επίθεσης που βρίσκεται σε εξέλιξη με φοροληστρικά, αντεργατικά και αντιασφαλιστικά μέτρα, που η νομοθέτηση και η εφαρμογή τους μειώνουν την ικανότητα της κυβέρνησης να ελίσσεται απέναντι στη λαϊκή δυσαρέσκεια.

***

Απέναντι στις όποιες εξελίξεις, αυτό που έχει σημασία για το λαό, για να τις ερμηνεύσει σωστά και ανάλογα να διαμορφώνει τη στάση του, είναι ότι όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, παρά τους καβγάδες και τις υπαρκτές διαφορές στα επιμέρους, συμπίπτουν στους στρατηγικούς στόχους της αστικής τάξης, που συνοπτικά αφορούν στα εξής ζητήματα: Πορεία ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας. Προσπάθεια γεωστρατηγικής αναβάθμισης της χώρας ως εμπορικού και ενεργειακού κόμβου. Αύξηση του ενεργού ρόλου στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Αποκατάσταση των θέσεων της ελληνικής αστικής τάξης στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και Ανατολικής Μεσογείου, που έχουν υποστεί πλήγμα στα χρόνια της κρίσης. Επομένως, διέξοδος από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων δεν μπορεί να δοθεί μέσα στο πλαίσιο που οριοθετείται από τις παραπάνω κοινές παραδοχές όλων των αστικών κομμάτων, με αποδοχή και συναίνεση του λαού στις στρατηγικές επιλογές και τους στόχους της αστικής τάξης. Διέξοδος υπάρχει μόνο σε σύγκρουση μ' αυτούς τους στόχους, στη συμπόρευση με το ΚΚΕ, στην ανάπτυξη κινήματος με αντικαπιταλιστικά - αντιμονοπωλιακά χαρακτηριστικά, στο δυνάμωμα της Κοινωνικής Συμμαχίας.