Το καπάκι του υπονόμου

 

Το καπάκι του υπονόμου του σάπιου συστήματος τινάχτηκε για μια ακόμα φορά με αφορμή την αποτρόπαιη δολοφονία της 20χρονης στα Γλυκά Νερά, που δικαίως έχει συγκλονίσει το λαϊκό αίσθημα, έχει γεμίσει οργή και αγανάκτηση.

Κι αν ακόμα – όπως όλα δείχνουν – πολύ περισσότερα είναι στο σκοτάδι, η ίδια η «κορυφή του παγόβουνου» έχει την ίδια σάπια όψη με όσα βρίσκονται κάτω από την επιφάνεια.

Απ’ όλα έχει ο βούρκος τους τόσες μέρες τώρα:

«Πληροφορίες» και «διαρροές» με γερές δόσεις ρατσισμού, για τις «αδίστακτες συμμορίες των κακοποιών από την Ανατ. Ευρώπη», για «εγκλήματα που αποκλείεται να έχει κάνει Ελληνας», ενώ καταγγέλλονται έως και βασανιστήρια για «ομολογίες» σχετικά με την υπόθεση. Κι από κοντά μια βολική και σαν έτοιμη από καιρό συζήτηση για «κάμερες παντού», ακόμα και «δικαίωμα στην οπλοχρησία» και για «περισσότερη αστυνόμευση», για την αυστηροποίηση των ποινών και τις αλλαγές στον Ποινικό Κώδικα.

Από εκεί «ένα τσιγάρο δρόμος» έως τις αποκρουστικές δηλώσεις – «συμβουλές» σε επίδοξους δολοφόνους για το πώς να ξεφύγουν με μικρότερη ποινή, του γνωστού «συνδικαλιστή» αστυνομικού – τηλεμαϊντανού, που παρεμπιπτόντως με κάθε ευκαιρία «κουνάει και το δάχτυλο» στις λαϊκές κινητοποιήσεις.

Γυναίκες εγκλωβισμένες κατά εκατοντάδες χιλιάδες στα αδιέξοδα που απλόχερα τους χαρίζει το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα, για τη δημιουργία οικογένειας, τη δουλειά και τη ζωή τους. Εξαρτημένες οικονομικά και κοινωνικά, ευάλωτες σε κάθε είδους πιέσεις και εκβιαστικά διλήμματα, για τις σπουδές, τη δουλειά και το μέλλον τους. Χωρίς κανένα ουσιαστικό στήριγμα, πόσο μάλλον ολόπλευρη κρατική στήριξη για να ξεφύγουν από κακοποιητικές σχέσεις, να αντισταθούν, να καταγγείλουν, να σταθούν στα πόδια τους για την επόμενη μέρα.

Με «στήριγμα» κομπογιαννίτες «life coaches» («προπονητές ζωής») του ανορθολογισμού και των «επιστημονικών» συμβουλών για «τους ανθρώπους που είναι κακοί», γιατί η «αρένα» που εγγυάται το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα το πολύ που μπορεί να δώσει είναι «κοουτσάρισμα» κάλπικης και ατομικής «ευτυχίας», αντί για επιστημονική στήριξη, μέτρα ολοκληρωμένης κοινωνικής στήριξης και προστασίας των μητέρων και των νέων ζευγαριών.

Και κατά τ’ άλλα, δήθεν «ομηρικές μάχες» για το πώς θα ειπωθεί η δολοφονία, για να κρυφτεί η ουσία της ανισοτιμίας των γυναικών, το κοινωνικό – ταξικό υπόβαθρό της.

Μια άδεια ζωή στο «γυαλί», «το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι» στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης: Τόσο πιο όμορφο απ’ έξω, όσο πιο σάπιο από μέσα. Με διάφορους να κάνουν ότι «πέφτουν απ’ τα σύννεφα», ανακαλύπτοντας ότι η βιτρίνα και τα «πρότυπα» των σάπιων «αξιών» του συστήματος, των «πετυχημένων» του ατομισμού, του ανταγωνισμού, του «εύκολου» κέρδους, όλα όσα αποτελούν τα «ιερά και όσια» του σάπιου συστήματος, που βλέπει έως και την ανθρώπινη ζωή ως αναλώσιμη, όλα όσα αναπαράγονται μαζικά από το σχολείο έως τη δουλειά κι από τα ΜΜΕ τους έως τα «τραγούδια» και τις αναρτήσεις τους, δεν έχουν σχέση με μια ζωή πλούσια σε πραγματικές αξίες και ιδανικά. Αυτή που γεννιέται μόνο στον συλλογικό αγώνα για την κοινωνική πρόοδο.

Ολα αυτά ενώ φήμες, «μισόλογα» και «υπονοούμενα» οργιάζουν ότι το όλο ζήτημα έχει περισσότερο βάθος… Το μόνο σίγουρο να είναι πως ό,τι και να αποκαλυφτεί, λίγοι θα πέσουν από τα σύννεφα. Ετσι κι αλλιώς κάθε φορά που το «καπάκι» του υπονόμου πετάγεται, οι θεατές βλέπουν έστω και φευγαλέα την ίδια εικόνα: Στο βούρκο του καπιταλιστικού κέρδους φυτρώνουν και τα κάθε είδους αποκρουστικά «λουλούδια» του.

Τ.

Πηγή: Ριζοσπάστ

Το καπάκι του υπονόμου

 

 

Το καπάκι του υπονόμου του σάπιου συστήματος τινάχτηκε για μια ακόμα φορά με αφορμή την αποτρόπαιη δολοφονία της 20χρονης στα Γλυκά Νερά, που δικαίως έχει συγκλονίσει το λαϊκό αίσθημα, έχει γεμίσει οργή και αγανάκτηση.

Κι αν ακόμα - όπως όλα δείχνουν - πολλά περισσότερα είναι στο σκοτάδι, η ίδια η «κορυφή του παγόβουνου» έχει την ίδια σάπια όψη με όσα βρίσκονται κάτω από την επιφάνεια.

Απ' όλα έχει ο βούρκος τους τόσες μέρες τώρα:

«Πληροφορίες» και «διαρροές» με γερές δόσεις ρατσισμού, για τις «αδίστακτες συμμορίες των κακοποιών από την Ανατ. Ευρώπη», για «εγκλήματα που αποκλείεται να έχει κάνει Ελληνας», ενώ καταγγέλλονται έως και βασανιστήρια για «ομολογίες» σχετικά με την υπόθεση. Κι από κοντά μια βολική και σαν έτοιμη από καιρό συζήτηση για «κάμερες παντού», ακόμα και «δικαίωμα στην οπλοχρησία» και για «περισσότερη αστυνόμευση», για την αυστηροποίηση των ποινών και τις αλλαγές στον Ποινικό Κώδικα.

Από εκεί «ένα τσιγάρο δρόμος» έως τις αποκρουστικές δηλώσεις - «συμβουλές» σε επίδοξους δολοφόνους για το πώς να ξεφύγουν με μικρότερη ποινή, του γνωστού «συνδικαλιστή» αστυνομικού - τηλεμαϊντανού, που παρεμπιπτόντως με κάθε ευκαιρία «κουνάει και το δάχτυλο» στις λαϊκές κινητοποιήσεις.

Γυναίκες εγκλωβισμένες κατά εκατοντάδες χιλιάδες στα αδιέξοδα που απλόχερα τους χαρίζει το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα, για τη δημιουργία οικογένειας, τη δουλειά και τη ζωή τους. Εξαρτημένες οικονομικά και κοινωνικά, ευάλωτες σε κάθε είδους πιέσεις και εκβιαστικά διλήμματα, για τις σπουδές, τη δουλειά και το μέλλον τους. Χωρίς κανένα ουσιαστικό στήριγμα, πόσο μάλλον ολόπλευρη κρατική στήριξη για να ξεφύγουν από κακοποιητικές σχέσεις, να αντισταθούν, να καταγγείλουν, να σταθούν στα πόδια τους για την επόμενη μέρα.

Με «στήριγμα» κομπογιαννίτες «life coaches» («προπονητές ζωής») του ανορθολογισμού και των «επιστημονικών» συμβουλών για «τους ανθρώπους που είναι κακοί», γιατί η «αρένα» που εγγυάται το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα το πολύ που μπορεί να δώσει είναι «κοουτσάρισμα» κάλπικης και ατομικής «ευτυχίας», αντί για επιστημονική στήριξη, μέτρα ολοκληρωμένης κοινωνικής στήριξης και προστασίας των μητέρων και των νέων ζευγαριών.

Και κατά τ' άλλα, δήθεν «ομηρικές μάχες» για το πώς θα ειπωθεί η δολοφονία, για να κρυφτεί η ουσία της ανισοτιμίας των γυναικών, το κοινωνικό - ταξικό υπόβαθρό της.

Μια άδεια ζωή στο «γυαλί», «το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι» στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης: Τόσο πιο όμορφο απ' έξω, όσο πιο σάπιο από μέσα. Με διάφορους να κάνουν ότι «πέφτουν απ' τα σύννεφα», ανακαλύπτοντας ότι η βιτρίνα και τα «πρότυπα» των σάπιων «αξιών» του συστήματος, των «πετυχημένων» του ατομισμού, του ανταγωνισμού, του «εύκολου» κέρδους, όλα όσα αποτελούν τα «ιερά και όσια» του σάπιου συστήματος, που βλέπει έως και την ανθρώπινη ζωή ως αναλώσιμη, όλα όσα αναπαράγονται μαζικά από το σχολείο έως τη δουλειά κι από τα ΜΜΕ τους έως τα «τραγούδια» και τις αναρτήσεις τους, δεν έχουν σχέση με μια ζωή πλούσια σε πραγματικές αξίες και ιδανικά. Αυτή που γεννιέται μόνο στον συλλογικό αγώνα για την κοινωνική πρόοδο.

Ολα αυτά ενώ φήμες, «μισόλογα» και «υπονοούμενα» οργιάζουν ότι το όλο ζήτημα έχει περισσότερο βάθος... Το μόνο σίγουρο να είναι πως ό,τι και να αποκαλυφτεί, λίγοι θα πέσουν από τα σύννεφα. Ετσι κι αλλιώς κάθε φορά που το «καπάκι» του υπονόμου πετάγεται, οι θεατές βλέπουν έστω και φευγαλέα την ίδια εικόνα: Στο βούρκο του καπιταλιστικού κέρδους φυτρώνουν και τα κάθε είδους αποκρουστικά «λουλούδια» του.

Τ.

 

Ριζοσπάστης 

ΠΑΓΙΔΕΥΜΕΝΟΙ;

 

 

Μέρες τώρα στις τηλεοπτικές ειδήσεις πρώτο θέμα συνεχίζει να είναι η  δολοφονία στα Γλυκά Νερά που φαίνεται πως σχεδόν μονοπωλεί το ενδιαφέρον και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Σχόλια για την ορθότητα του όρου γυναικοκτονία, υποψίες για τα κίνητρα του δολοφόνου συζύγου, επιχειρήματα για τον τρόπο δημοσιογραφικής κάλυψης έχουν υπερκεράσει κάθε άλλη είδηση, κάθε άλλο γεγονός που αφορούν ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων. Το εργασιακό νομοσχέδιο που ψηφίστηκε στη βουλή και έγινε νόμος του κράτους ανατρέποντας όρους και συνθήκες εργασίας δεκαετιών, βυθίζοντας τους εργαζόμενους σε μια πνιγηρή ζωή χωρίς αύριο, εξαφανίστηκε από τον δημόσιο λόγο, μέχρι που η εφαρμογή του αναγκαστικά να  γίνει αισθητή στην καθημερινότητά μας το αμέσως επόμενο διάστημα.

              Σ’  όλο αυτό το διάστημα της πολύμηνης καραντίνας, με τις ανακοινώσεις για την πορεία της επιδημίας και τα κυβερνητικά μέτρα για τον περιορισμό της εξάπλωσής της κάθε απόγευμα, δημιουργείται έντονη η αίσθηση της επιτήρησης και διαχέεται μια, πολλές φορές, ανορθόλογη επιχειρηματολογία που θέλει να αναστείλει κάθε κριτική και επιφυλακτικότητα στην αποδοχή της πραγματικότητας όπως την αναπαριστά ο κυρίαρχος λόγος. Όλον αυτόν τον καιρό, από την αμφισβήτηση της  αποτελεσματικότητα των εμβολίων και των περιοριστικών μέτρων μέχρι τις αντιπαραθέσεις για τα σεξουαλικά αδικήματα με την φυλάκιση του διευθυντή του Εθνικού θεάτρου Δ. Λιγνάδη και τα οφέλη από την κάνναβη, οι περισσότερες από τις κορυφαίες ειδήσεις μοιάζει να χρησιμοποιήθηκαν για κατασκευή μιας πραγματικότητας αποσπασματικής και χωρίς αιτιακές συνδέσεις, που καταλήγει απρόβλεπτη, πυροδοτούμενη από ακατανόητα περιστατικά. Κι αυτή η φαινομενικά χαώδης πραγματικότητα, με τις εμφανείς αντιστροφές σημασιών των πράξεων, όπως ο περιορισμός δικαιωμάτων που είναι σωτήριος για την υγεία, τους διφορούμενους ρόλους που συγχέουν θύματα και δράστες, δημιουργεί άτομα που δεν είναι βέβαια ανίκανα να δράσουν, αλλά είναι πρόθυμα να ξορκίζουν την απελπισία τους επιμένοντας  σε συμβολικά υποστηρίγματα της αυτονομίας και της ταυτότητας, επιδιώκοντας να επιτύχουν μια εξαγνιστική λύτρωση σε έναν κόσμο χωρίς σταθερές αξίες. Κι έτσι οι κραυγές για αυστηροποίηση των ποινών στους βιαστές και δολοφόνους, ακόμα και από επιθυμία να βρεθεί τρόπος για δίκαιη τιμωρία όσων αξιοσέβαστων πολιτών οι κακουργηματικές πράξεις τους όταν κατακάτσει ο κουρνιαχτός δεν τιμωρούνται αναλόγως, καθώς αναγνωρίζονται ψυχοπαθολογικά μόνο κίνητρα ανεξαρτήτως κοινωνικοπολιτικών συνθηκών, μπορεί εύκολα να καταλήξουν να υποστηρίζουν κάθε απόπειρα περιορισμού δικαιωμάτων και επιβολής ποικίλων απαγορεύσεων.

           Η έμφαση και προβολή από τον κυρίαρχο λόγο, πολιτικό και των ΜΜΕ, της βίαιης συμπεριφοράς στις κοινωνικές σχέσεις που,  παρά τα όποια ψελλίσματα για τον ρόλο στη διέγερσή της των κοινωνικοοικονομικών συνθηκών, θεωρείται αναφαίρετο χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης,  δεν δείχνει παρά μια κατάσταση διαβίωσης σε κοινωνικό περιβάλλον με ακραία υλική και ψυχολογική ανασφάλεια. Αυτή η κατάσταση είναι αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης οργάνωσης της ανθρώπινης ζωής,  με την καπιταλιστική οικονομία να στοχεύει πάντα στο κέρδος ενώ η διέγερση του πληθυσμού  με υποσχέσεις οικονομικών και πολιτικών μεγαλομανιών να φέρνει απογοήτευση από τη δραστική ανισότητα στο εισόδημα και στη  συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων,  κάνοντας τις μάζες των φτωχών επιρρεπείς σε παράλογη και βίαιη πολλές φορές συμπεριφορά, ενώ τους πλούσιους να αισθάνονται πανίσχυροι για  να επιδεικνύουν  άφοβα μια αντίστοιχη συμπεριφορά. Με τη συνδρομή βεβαίως της  αστυνομίας,  που φάσκει και αντιφάσκει στις ανακοινώσεις της, επίσημες και ανεπίσημες, από περιφερόμενους εκπροσώπους της σε τηλεοπτικές εκπομπές οι οποίοι νομιμοποιούν τον ρατσισμό μαζί με κάποιους δικαστικούς.

           Την τελευταία δεκαετία της οικονομικής κρίσης που ακολουθήθηκε από την υγειονομική, η απροκάλυπτη παντοιοτρόπως από την κυρίαρχη ιδεολογία εκμετάλλευση κάθε ανθρώπινης  εκδήλωσης και δραστηριότητας με έμφαση στις σεξουαλικές παρωδίες που είναι πανταχού παρούσες, από εκπομπές στα ΜΜΕ μέχρι προωθήσεις γόνων πολιτικών, χρησιμοποιεί αριστοτεχνικά τις σεξουαλικές αντιπαραθέσεις (δικαιώματα, ρευστότητα φύλων κλπ.) ως υλικό για να διεγερθεί και να προσελκυστεί η μαζική περιέργεια. Η εξαπάτηση του πληθυσμού και η αδυναμία του να επηρεάσει τις πολιτικές αποφάσεις έχει κάνει τους περισσότερους ανθρώπους να αναζητήσουν σε άλλους τομείς αυτοπραγμάτωση - να μεταναστεύουν στον τομέα της ιδιωτικής ζωής. Η μαζική μάλιστα εμμονή στη σεξουαλικότητα είναι μια σημαντική φάση στη διαδικασία ανάπτυξης μιας φασιστικού τύπου ευαισθησίας, επειδή εξασθενεί την ανθρώπινη ευαισθησία και την περιέργεια απέναντι στα προβλήματα και τα ζητήματα της δημόσιας σφαίρας. Η επόμενη φάση μπορεί να είναι η υπερνίκηση μιας «σεξουαλικής παρακμής» που μπορεί να επεκταθεί και σε άλλα επίπεδα  που θεωρούνται παρακμιακά. Και κάπως έτσι μπαίνει το ένα λιθαράκι μετά το άλλο για τη δημιουργία μιας όλο και πιο πυκνής φασίζουσας ατμόσφαιρας, που κραυγάζει μετά για σωτηρία από την παρακμή. Κι όταν μετά περνάμε στην αντιπαρακμιακή φάση της φασιστικής ευαισθησίας είναι πιο εύκολο να κινητοποιηθεί ο λαός άμεσα για βίαιες ενέργειες μέσω της πιο συντηρητικής ιδεολογίας που τις κατευθύνει  σε εχθρούς, αποδιοπομπαίους τράγους, όπως στην εποχή μας είναι οι μετανάστες και πρόσφυγες, κατά προτίμηση μουσουλμάνοι, αλλά και σεξουαλικά αποκλίνοντες ή και  κοινωνικά απροσάρμοστοι κλπ. Και τότε υπάρχει κίνδυνος συνέδρια για την γονιμότητα που αποσκοπούν σε πισωγύρισμα της νομοθεσίας σχετικά με τις αμβλώσεις και τα δικαιώματα των γυναικών  να γίνονται χωρίς αντιδράσεις.

           Οι παντός είδους ετικέτες που χαρακτηρίζουν, αν και δεν ομολογείται πια ξεκάθαρα, τους ανθρώπους οι οποίοι αποκλίνουν από έναν αυθαίρετο κανόνα που έχει συνήθως εκ των άνω επιβληθεί, που μπορεί να αφορούν τη σεξουαλικότητα ή το θρήσκευμα, στην πραγματικότητα καλύπτουν τη φτώχεια που είναι πάντα ο αποδιοπομπαίος τράγος. Η ταπείνωση των φτωχών ανθρώπων, η τοποθέτηση ενός ανθρώπου μπροστά στην αναγκαιότητα να αποδείξει την κανονικότητά του, πως έχει δουλειά, κοινωνικές σχέσεις, περιουσία, αποδεκτή σεξουαλική ζωή κλπ. στην καπιταλιστική μας κοινωνία γίνεται όχι μόνο ο κανόνας αλλά και μέρος της καθημερινής διασκέδασης, που τα ΜΜΕ ξέρουν να μεγεθύνουν με πολλούς τρόπους. Οι άνθρωποι αναμένεται να ομολογήσουν τις προσωπικές τους  ανασφάλειες, τις ανησυχίες και τις αβεβαιότητές τους και στη συνέχεια να τις ξεπεράσουν, γιατί πρέπει να πιστεύουν πως μπορούν να ακολουθούν το όνειρο, πως μπορούν αν  επιμένουν  να αποδεικνύουν την ικανότητά τους κι αν δεν  τα καταφέρουν η ευθύνη να  τους βαραίνει. Και παγιδευμένοι, στο τέλος η οργή και οι βίαιες πράξεις να θεωρούνται η μόνη διέξοδος από μια κατάσταση αδύνατη, μη αναγνωρίζοντας τη σκόπιμη σύνθλιψή τους από ένα κοινωνικοπολιτικό σύστημα που πρωτίστως και κύρια λειτουργεί για την κερδοφορία των καπιταλιστών.

 

Ξαναπαιγμένο έργο

Κάθε άλλο παρά καθησυχαστική είναι η προσπάθεια της κυβέρνησης να «κρύψει» την πανδημία κάτω από το χαλί των αναγκαίων εμβολιασμών, που απέχουν πολύ ακόμα από την εξασφάλιση της ανοσίας στον γενικό πληθυσμό, χωρίς να παίρνει κανένα άλλο μέτρο πρόληψης και προστασίας, ενώ χαλαρώνει και τους όποιους περιορισμούς ισχύουν για τους επισκέπτες από το εξωτερικό.

«Ενα το κρατούμενο» για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα και το υγειονομικό προσωπικό παραμένει το γεγονός ότι ενάμιση χρόνο από το ξέσπασμα της πανδημίας στην Ελλάδα και με τη σφοδρότητα ειδικά του τελευταίου κύματος να είναι ακόμα νωπή, δεν έχει παρθεί κανένα μέτρο ενίσχυσης των υγειονομικών μονάδων, της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας, των νοσοκομείων και των ΜΕΘ.

Στον αντίποδα, δεν περνάει μέρα που να μην καταγράφονται νέες ελλείψεις, δυσκολίες λειτουργίας σε νοσοκομεία και άλλες μονάδες, τόσο στα αστικά κέντρα όσο και σε περιοχές που θα επιβαρυνθούν τους επόμενους μήνες λόγω του τουρισμού, κι ενώ ήδη κάνουν ουρά τα περιστατικά που έμειναν αποκλεισμένα από το σύστημα της μιας νόσου όλο το προηγούμενο διάστημα.

Η κυβέρνηση όμως αξιοποιεί ως αποκλειστικό κριτήριο τις ημερήσιες εισαγωγές, τους διασωληνωμένους και την αποκλιμάκωση του αριθμού των νεκρών, για να τεκμηριώσει την «επιστροφή στην κανονικότητα», κρύβοντας τη μεγάλη εικόνα των πραγματικών αναγκών και της τεράστιας πίεσης που συνεχίζει να δέχεται το αποδεκατισμένο δημόσιο σύστημα Υγείας.

* * *

Σε όλα αυτά προστίθενται τώρα νέα δεδομένα, που γιγαντώνουν την ανάγκη για διεκδίκηση επιπλέον μέτρων προστασίας με ευθύνη του κράτους, στον αντίποδα της συνταγής της «ατομικής ευθύνης», τα αποτελέσματα της οποίας βιώνουμε εδώ και μήνες.

Ποια είναι αυτά τα δεδομένα; Πρώτον, η ραγδαία εξάπλωση της «ινδικής μετάλλαξης» και η κυριαρχία της σε όλο και περισσότερες χώρες, με κίνδυνο να καταστεί κυρίαρχη και στη χώρα μας, σε συνδυασμό με τις καθυστερήσεις στους εμβολιασμούς. Ο κίνδυνος αυτός γίνεται ακόμα μεγαλύτερος εξαιτίας της εισόδου τουριστών με τα «μίνιμουμ» κριτήρια. Είναι χαρακτηριστικές οι προειδοποιήσεις επιστημόνων ότι το ανεξέλεγκτο άνοιγμα μπορεί να οδηγήσει σε οδυνηρές καταστάσεις.

Ορισμένοι απ' αυτούς μάλιστα δεν κρύβουν και την ανακούφισή τους που η Μ. Βρετανία δεν συμπεριέλαβε την Ελλάδα στους «πράσινους» προορισμούς, ενώ η κυβέρνηση έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για το αντίθετο, για να ικανοποιήσει τους τουριστικούς πράκτορες και τα μεγάλα ξενοδοχεία σε παραδοσιακούς προορισμούς των Βρετανών τουριστών στη χώρα μας. Παρακολουθώντας όμως την εξέλιξη της ινδικής μετάλλαξης στη Μ. Βρετανία, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι θα ήταν χειρότερη η επιδημιολογική εικόνα στη χώρα μας αν είχαμε μαζικές επισκέψεις Βρετανών τουριστών.

Σ' αυτό το έδαφος πυκνώνουν οι προειδοποιήσεις ακόμα και από στελέχη της επιτροπής εμπειρογνωμόνων ότι δεν είναι απίθανα «ενισχυμένα τοπικά μέτρα» την περίοδο του καλοκαιριού, σε περιοχές που τα κρούσματα ενδεχόμενα να ξεφύγουν, προκαλώντας ένα πρόωρο τέταρτο κύμα της πανδημίας.

* * *

Πρόκειται για ένα έργο ξαναπαιγμένο, αφού πέρσι τέτοιες μέρες άνοιγε παρόμοια συζήτηση, με την κυβέρνηση να καθησυχάζει, εργαζόμενους και σωματεία να καταγγέλλουν τα «πρωτόκολλα» των τουριστικών ομίλων που ευνοούσαν την υπερμετάδοση και το δεύτερο κύμα τελικά να έρχεται με τα γνωστά αποτελέσματα.

Λίγο καιρό μετά, η ίδια η κυβέρνηση έλεγε κατόπιν εορτής ότι «πέσαμε τελείως έξω» και ομολογούσε κυνικά πως «είχαμε στο μυαλό μας να ανοίξουμε τον τουρισμό και την οικονομία, να διορθώσουμε την οικονομική ζημιά». Τελικά η «ζημιά» μπορεί να ...διορθώθηκε για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, αλλά φορτώθηκε στους εργαζόμενους, που είδαν τους χώρους δουλειάς να μετατρέπονται σε εστίες της πανδημίας, πληρώνοντας πανάκριβα και τα «πρωτόκολλα της εργοδοσίας» με εκατοντάδες θύματα.

Τώρα, δίπλα στις άλλες «διευκολύνσεις» προς τα μονοπώλια του τουρισμού, αξιοποιείται ως «πολυεργαλείο» και το «πράσινο πιστοποιητικό», για το οποίο πρωτοστάτησε η ελληνική κυβέρνηση στην ΕΕ, προκειμένου από τη μια να είναι όσο γίνεται πιο τυπικοί οι έλεγχοι στις πύλες εισόδου και από την άλλη ως «πανάκεια» για τη μη ενίσχυση των δομών Υγείας σε τουριστικούς προορισμούς.

Η διαχείριση της πανδημίας με κριτήριο την «υγεία» της καπιταλιστικής οικονομίας και των κερδών υπονομεύει την ουσιαστική προστασία του λαού, είτε σε έξαρση είτε σε ύφεση των κρουσμάτων. Γι' αυτό, ο εφησυχασμός που καλλιεργεί η κυβέρνηση στο όνομα του να «μην πληγεί ο τουρισμός» πρέπει να βρει τοίχο. Να πάρει απάντηση από την άνοδο της διεκδίκησης για ουσιαστικά μέτρα προστασίας, για ενίσχυση όλων των δομών Υγείας, όπως και του εμβολιαστικού προγράμματος με όλα τα διαθέσιμα εμβόλια.

Η επόμενη πράξη

Δεν πέρασε ούτε μια βδομάδα από την ψήφιση του νόμου - έκτρωμα για τα Εργασιακά και η κυβέρνηση προχωράει στην επόμενη πράξη του αντιλαϊκού της σχεδιασμού, φέρνοντας άμεσα για συζήτηση και ψήφιση στη Βουλή τα νομοσχέδια για την ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης και την «αξιολόγηση» των εκπαιδευτικών.

Και σε αυτήν την περίπτωση, τα δισ. ευρώ που περιμένουν με ανοιχτό το στόμα οι επιχειρηματικοί όμιλοι από το Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ, λειτουργούν ως «επιταχυντής» αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων που βρίσκονται ψηλά στη λίστα του κεφαλαίου.

Και μόνο το γεγονός ότι η κυβέρνηση χαρακτηρίζει «αναπτυξιακά» τα μέτρα για το Ασφαλιστικό, επιβεβαιώνει ότι προϋπόθεση για την καπιταλιστική ανάπτυξη είναι η σε βάθος επίθεση στα εργατικά δικαιώματα και τις λαϊκές ανάγκες.

Κι ενώ στην εποχή μας, με την άνοδο της παραγωγικότητας και την πρόοδο της τεχνολογίας, είναι πλέον εφικτή και αναγκαία η μείωση του εργάσιμου χρόνου, με μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και αξιοπρεπείς συντάξεις, η πορεία είναι ακριβώς αντίστροφη, με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων: Αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, μείωση των συντάξεων, μείωση της συμμετοχής του κράτους και της εργοδοσίας στην ασφαλιστική δαπάνη, ιδιωτικοποίηση του συστήματος.

Οπως έγινε προηγουμένως με τα Εργασιακά, οι ανατροπές στην επικούρηση έρχονται να συμπληρώσουν παλιότερες μεταρρυθμίσεις του ασφαλιστικού συστήματος, απ' όλες διαχρονικά τις κυβερνήσεις, με τελευταίο τον νόμο Κατρούγκαλου του ΣΥΡΙΖΑ.

Η στόχευση είναι σε δυο κατευθύνσεις: Πρώτον, με τη σταδιακή απαλλαγή του κράτους από το «κόστος» της Κοινωνικής Ασφάλισης και τη μετατροπή της σε ατομική υπόθεση, να δημιουργείται «δημοσιονομικός χώρος» για νέες φοροαπαλλαγές, επιδοτήσεις και διευκολύνσεις στο κεφάλαιο.

Θυμίζουμε ότι μόλις πριν από λίγους μήνες η κυβέρνηση μείωσε παραπέρα τις εργοδοτικές εισφορές, δίνοντας «ανάσες» κερδοφορίας στις μεγάλες επιχειρήσεις με τη μείωση του λεγόμενου «μη μισθολογικού κόστους».

Και δεύτερο, να αποτελέσουν οι εισφορές των ασφαλισμένων ένα γερό επενδυτικό κομπόδεμα πολλών δισ. ευρώ, που ανυπομονούν να βάλουν στο χέρι και να ρίξουν στον τζόγο ισχυρές ασφαλιστικές εταιρείες και επενδυτικά ταμεία. Να διευκολύνεται δηλαδή η επένδυση συσσωρευμένων κεφαλαίων.

Ο νόμος που ετοιμάζει η κυβέρνηση είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Το ομολόγησε ο υφυπουργός Εργασίας, δηλώνοντας τον περασμένο Μάρτη ότι το σύστημα στη σημερινή του μορφή προκαλεί «υψηλή συνταξιοδοτική δαπάνη» και «υψηλές μεταβιβάσεις από τον προϋπολογισμό», ρίχνοντας την ευθύνη στους ασφαλισμένους!

Ο σχεδιασμός περιλαμβάνει κλιμάκωση των ανατροπών στο σύνολο του ασφαλιστικού συστήματος, στην κατεύθυνση των «τριών πυλώνων», όπου το κράτος δεν εγγυάται τίποτα περισσότερο από μια σύνταξη - επίδομα στα βαθιά γεράματα, παροχές Υγείας και Πρόνοιας στα όρια του ελάχιστου.

Από εκεί και πέρα, τον λόγο έχουν η ιδιωτική ασφάλιση και Υγεία, οι αποδόσεις των αποθεματικών και των ασφαλιστικών εισφορών στον χρηματιστηριακό τζόγο. Μια ματιά στα όσα γίνονται και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες είναι αποκαλυπτική για τις «βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές».

Αυτή είναι η «φιλοσοφία» των αλλαγών που προωθεί και στην επικούρηση η κυβέρνηση: Η σύνταξη θα εξαρτάται από το ρίσκο που αναγκάζεται να πάρει ο ασφαλισμένος με την «επένδυση» των εισφορών του από τον διαχειριστή του ταμείου. Αν η επένδυση «δεν βγει», οι συντάξεις μηδενίζουν.

Επικροτώντας τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς, ισχυρές εργοδοτικές ενώσεις χαιρετίζουν το νομοσχέδιο πριν καν δημοσιοποιηθεί, σημειώνοντας ότι «τα ριζωμένα προβλήματα του συνταξιοδοτικού συστήματος» απαιτούν «και άλλες μεταρρυθμίσεις, που συνδέονται με τον δεύτερο και τρίτο συνταξιοδοτικό πυλώνα (σ.σ. επαγγελματικά ταμεία και ιδιωτική ασφάλιση)».

Εξίσου διθυραμβικές είναι οι αντιδράσεις τους και για τις μεταρρυθμίσεις στην Εκπαίδευση, όπου σειρά παίρνει τώρα η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, σε συνέχεια παλιότερων νόμων της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ.

Η κυβέρνηση παρουσιάζει την αξιολόγηση ως μέτρο για την αναβάθμιση τάχα της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Στην πραγματικότητα όμως αποτελεί εργαλείο για την προώθηση των αστικών σχεδιασμών στην Εκπαίδευση, σε βάρος των εκπαιδευτικών, αλλά και των μορφωτικών δικαιωμάτων των μαθητών.

Η αξιολόγηση συνδέεται άμεσα με την προώθηση της «αυτονομίας» των σχολικών μονάδων, που θα σχεδιάζουν διαφορετικό σχολικό πρόγραμμα, θα προγραμματίζουν την παρέμβαση των επιχειρήσεων στο σχολείο, θα αναζητούν εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης κ.ά. Είναι μέτρο που πρέπει να βρει απέναντι γονείς και μαθητές, στο πλευρό των εκπαιδευτικών, με τη στήριξη σωματείων και φορέων του κινήματος.

Η πείρα από τους αγώνες ενάντια στο αντεργατικό τερατούργημα είναι όπλο για το εργατικό - λαϊκό κίνημα μπροστά στα νέα μέτωπα που ανοίγουν κυβέρνηση και εργοδοσία. Χωρίς καθυστέρηση να οργανωθεί η μάχη, να πάρουν μαζική, αποφασιστική απάντηση οι νέοι αντιλαϊκοί σχεδιασμοί.