H ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΕΟΛΙΘΙΚΗ ΕΠΟΧΗ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ*

Σε κάθε στιγμή της ιστορίας, οι άνθρωποι χρησιμοποίησαν τα ναρκωτικά για να επηρεάσουν την διάθεση τους, την σχέση με τον εαυτό τους, την σχέση με τον κόσμο. Στην αρχή, τα ναρκωτικά χρησιμοποιήθηκαν για λόγους τελετουργίας, μαγείας, ιατρικής κλπ. Με την βιομηχανική επανάσταση στην Δύση, η χρήση των ναρκωτικών απομακρύνεται όλο και περισσότερο από το πλαίσιο των τελετουργιών που είχαν οδηγήσει στην χρήση τους. Τα ναρκωτικά παίρνουν τον χαρακτήρα κοινωνικού φαινομένου που αφορά συνολικά την δομή και την λειτουργία των σημερινών κοινωνιών.

Είναι λοιπόν το κοινωνικό, οικονομικό, πολιτιστικό, γεωγραφικό πλαίσιο που καθορίζουν την παραγωγή διακίνηση και χρήση ναρκωτικών ουσιών. Αυτό το πλαίσιο,από εποχή σε εποχή ήταν και είναι διαφορετικό. Στην Δύση, η ιστορία των ναρκωτικών όπως την ξέρουμε σήμερα, ξεκινάει με την δυστυχία των φτωχών.

Από την αρχαιότητα στον καπιταλισμό

Η χρήση των ψυχοτρόπων ουσιών ξεκινάει, τουλάχιστον, από την αρχαιότητα. Όποια και να ήταν τα χρησιμοποιούμενα ναρκωτικά, η χρήση τους δεν ήταν ποτέ ουδέτερη. Ο γεωγραφικός χώρος και χρόνος καθόριζαν πάντα με σημαντικό τρόπο τις διάφορες χρήσεις των ναρκωτικών ουσιών.

Για μεγάλο χρονικό διάστημα, τα ναρκωτικά χρησιμοποιήθηκαν για λόγους μαγείας, ιατρικούς, θρησκευτικούς, τελετουργικούς. Όπως σημειώνουν οι Christian Bachmann και Anne Coppel« Οι προϊστορικές ανασκαφές στην Ευρώπη ανακάλυψαν σπόρους παπαρούνας  (όπιο), σε μέρη όπου το φυτό δεν θα μπορούσε να ευδοκιμήσει. Η μυθολογική τροφή που βρίσκουμε μέσα στους θρύλους των Aryens[1], το Soma[2], αυτό το « εργαλείο» επικοινωνίας με τους Θεούς – στην πραγματικότητα μια απλή ποικιλία αμανίτη[3] – ταξίδεψε αργά, 7000 χρόνια πριν το Χριστό, από την Σιβηρία στην βόρεια Ινδία. Το ίδιο, στην Λατινική Αμερική οι Αζτέκοι, παραδίδοντο στην τελετουργική κατανάλωση παραισθησιογόνων μανιταριών, το θρυλικό «επιθυμία των Θεών», 3000 χρόνια πριν την εποχή μας» (ΒachmanetCoppel, 1989).[i]

Η ιστορία της εξάπλωσης της ινδικής κάνναβης (Cannabissativa) συνδέεται με αυτή των ανθρωπίνων μεταναστεύσεων, σε βαθμό που την ονομάσαμε «συνοδό των ανθρώπων». Το λίκνο της τοποθετείται, σύμφωνα με κάθε πιθανότητα, στις στέπες του Τουρκεστάν, μια ζώνη που αντιστοιχεί σήμερα στις δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και ΒΔ της Κίνας, όπου βρέθηκαν τεμάχια υφάσματος από ίνες κάνναβης χρονολογημένες από την IV χιλιετία πριν την εποχή μας (ObservatoireGeopolitiquedesDrogues, 1997)[ii], (Χάρτης 1).

Χάρτης 1. Η διάδοση της κάνναβης πριν τον χριστιανισμό. (Atlasmondialdesdrogues)

Η χρήση για τελετουργικούς λόγους, συνεχίζεται κατά την αρχαιότητα και τον μεσαίωνα, τόσο μέσα στην θρησκεία, όσο και μέσα στην καθημερινή ζωή.

Η χρήση του οπίου είναι πολύ παλιά (Χάρτης 2). Στην Αίγυπτο, το όπιο χρησιμοποιήθηκε σαν γιατρικό, «για τον ίδιο λόγο όπως το λίπος ευνούχων, τα ούρα παρθένων, η τέφρα βατράχων. Για να ελέγξουν τα αποτελέσματα οι Αιγύπτιοι προχώρησαν σε πειράματα πάνω στους σκλάβους τους και  τους φυλακισμένους.»(ObservatoireGeopolitiquedesDrogues, 1997).[iii]Για παράδειγμα, το όπιο γίνεται ένα μέσον που εμποδίζει τα παιδιά να κλαίνε δυνατά (Ebers, 1873).

Χάρτης 2. Η διάδοση του οπίου από την νεολιθική εποχή στην αρχαιότητα. ( Atlasmondialdesdrogues)

O Lewin (1970),[iv]αναφερόμενος στην οδύσσεια του Ομήρου, υποστηρίζει πως το αιγυπτιακό φίλτρο (νηπενθές)[4], που η Ελένη έδωσε στον Μενέλαο για να του ηρεμήσει τον πόνο και την θλίψη, δεν είναι παρά ένα μείγμα με βάση το όπιο. Είναι το ίδιο μείγμα που οι Έλληνες πολεμιστές χρησιμοποιούσαν για να πάνε στην μάχη χωρίς φόβο.

Aκόμη και εάν η παραγωγή και η κατανάλωση των ναρκωτικών συναντάτε παντού στον κόσμο, δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε, όπως το έκαναν πολλοί την δεκαετία του 1970, αλλά και σήμερα, πως υπήρχε ένα μέρος όπου κάποιος ήταν ελεύθερος να κάνει χρήση ναρκωτικών.

Σε κάθε κοινωνική κατάσταση, σε κάθε ιστορική περίοδο, η χρήση όλων των ναρκωτικών είναι γενικά αυστηρά ελεγχόμενη (Furst, 1974)[v]

«πιο συγκεκριμένα, η συγκομιδή είναι αντικείμενο αυστηρών διατάξεων, μέσα στις διαδικασίες , για παράδειγμα, του τρύγο. Η συλλογή του πεγιότ (peyotl)[5]από τους Huichols[6]του Μεξικού, πραγματοποιείτε κατά την περίοδο της ξηρασίας, στις μεγάλες γιορτές του καλαμποκιού και διαρκεί 30 με 40 μέρες. Οι συμμετέχοντες διανύουν συγκεκριμένες αποστάσεις σε μια περιορισμένη διαδρομή. Η παρέλαση είναι επίσης οριοθετημένη σύμφωνα με αυστηρούς κανόνες. Το ίδιο συμβαίνει και για την παρασκευή των ψυχοτρόπων ουσιών, που είναι αυστηρά τυποποιημένη και ενταγμένη σε θρησκευτικές τελετουργίες . Καθορίζουν επίσης και ποιος έχει το δικαίωμα να καταναλώσει αυτές τις ουσίες: οι μυημένοι, οι μη μυημένοι, η κάστα των ιερέων ή μια ευρύτερη αδελφότητα. Στην κοινωνία των Ίνκας, η χρήση της cocasπροορίζεται για τους ιερείς, για τους Curacas[7], και για τους τοπικούς αρχηγούς. Στις Ινδίες, μόνο οι βραχμάνοι έχουν δικαίωμα στην χρήση του soma»  (BachmanetCoppel, 1989),[vi](Χάρτης 3).

Χάρτης 3. Το φύλλο της coca μέσα στις προ- Ίνκας κουλτούρες και στις σύγχρονες με την αυτοκρατορία των Ίνκας κουλτούρες.

Όταν οι Αφρικανοί κάνουν χρήση του iboga,[8] το κάνουν μόνο στις τελετές των αλλαγών. Έχουν δικαίωμα στην χρήση: η αδελφότητα των μάγων – θεραπευτών και η προς μύηση ανδρική κοινωνία (GollnhoferetSillans, 1983).[vii]

Σε ότι αφορά στην αρχαία Ελλάδα, πρέπει να υπογραμμίσουμε το γεγονός πως η κατανάλωση οπίου είναι προορισμένη μόνο για τους ιερείς και ιδιαίτερα σε αυτούς που αποδίδουν κάποια λατρεία στην Δήμητρα. Είναι μια χρήση ελεγχόμενη, που γίνεται σε κάποιες συγκεκριμένες στιγμές όπως οι γιορτές, οι μυήσεις, οι τελετές, ο πόλεμος, η εφηβεία, η ασθένεια, το γήρας. Επιπλέον, η χρήση του οπίου γίνεται, για κάποιες ασθένειες, σε μέρη απομακρυσμένα και αυστηρά προσδιορισμένα.

Είναι ξεκάθαρο και απόλυτα βέβαιο πως τέτοιες χρήσεις δεν είναι ελεύθερες. Μάλιστα, ακολουθώντας την σκέψη των ΒachmanetCoppel,  διαπιστώνουμε πως ακόμα και η ευφορική λήψη είναι ελεγχόμενη. Σύμφωνα με αυτούς τους συγγραφείς, σε πολλές περιπτώσεις, ο έλεγχος των προς μύηση ατόμων ασκείτε μέχρι του επιπέδου των διανοητικών τους λειτουργιών, ώστε να μπορούν να έχουν τον έλεγχο των επιπτώσεων της ουσίας. Yπάρχουν παρεμβάσεις ώστε τα οράματα του αρχάριου χρήστη να είναι λεπτομερώς κατευθυνόμενα και ελεγχόμενα. Στην Αφρική, αυτός που καταναλώνει το iboga, οδηγείτε να έχει οράματα που έχουν μια σχέση με τα ένυδρα ζώα που συνδέονται με την γονιμότητα, όπως τα ψάρια, οι βάτραχοι, οι νύμφες των αμφίβιων.

Οι ίδιοι συγγραφείς, τονίζουν το γεγονός πως σε περίπτωση παράβασης και κατάχρησης επιβάλλονται κυρώσεις που φτάνουν μέχρι και το θάνατο. Για αυτό το  λόγο στις Ινδίες, όπου παρατηρούμε την παρουσία ενός μεγάλου αριθμού ουσιών όπως το όπιο, ο καπνός, το αλκοόλ, η κάνναβης κ.λπ., δεν είχαμε μέχρι την πρόσφατη ιστορική περίοδο προβλήματα τοξικομανίας. Κάθε ναρκωτικό εντάσσεται στο πλαίσιο κωδικοποιημένων τελετουργιών και ο καθένας εμφανίζεται ανεκτικός απέναντι στην χρήση κάθε διαφορετικής κάστας, υποθέτοντας πως η χρήση των άλλων επιτρέπεται από τους ιερείς τους. Σύμφωνα με τον Lewin, στο νησιώτικο σύμπλεγμα των Εβρίδων στο αυστραλιανό αρχιπέλαγος, το kawa-kawa[9]συνδέεται με την κοινωνική και θρησκευτική ζωή, με κανόνες προσαρμοσμένους στο κάθε νησί. Τόσο η παρασκευή όσο και η χρήση του kawa-kawa συνδέονται με την κουλτούρα των κατοίκων. Η παρασκευή της ουσίας υπόκειται σε μία τελετουργική διαδικασία και η χρήση γίνεται κατά την διάρκεια των εορτών, μόνο από τους ενήλικες άνδρες. Μετά την άφιξη των Ευρωπαίων τα πράγματα αλλάζουν. Οι ιεραπόστολοι απαγορεύουν την χρήση της ουσίας, παλεύουν κόντρα στο έθιμο, ξεριζώνουν τι φυτείες… και συνεισφέρουν στην επικράτηση του αλκοόλ. Ο σκοπός των ιεραποστολών είναι η καταστροφή της κουλτούρας των ιθαγενών.

Μέσα σε αυτήν την κοινωνική ανατροπή, οι παραδοσιακές  πεποιθήσεις χάνουν την νομιμότητα τους, η παρουσία των Θεών περιορίζεται, και το kawa-kawa μπορεί να χρησιμοποιείτε σε κάθε περίσταση χωρίς οι άνδρες να εξαναγκάζονται στην τελετή της παρασκευής του. Το kawa- kawa σταμάτησε να είναι αναπόσπαστη ουσία της ιεροτελεστίας που σφραγίζει την συνοχή μεταξύ των ανδρών και με την οποία ο καλεσμένος είναι υποδεχόμενος και τιμούμενος, για να γίνει μια ουσία εξευτελιστική, ταπεινωτική, στην οποία αφήνονται οι άνθρωποι εγκαταλελειμμένοι από τους Θεούς (Ebers, 1873).

Oι άνθρωποι, κάνουν χρήση του kawa-kawa πολλές φορές την ημέρα και σε κατάσταση μέθης «βασανίζονται χωρίς σταματημό από την ανάγκη της χρήσης»(Lewin, 1970)[viii].

«Είναι ένα εξευτελιστικό θέαμα αυτό των ηλικιωμένων με άσπρα μαλλιά που καταρρακωμένοι από το χρόνιο πάθος τους πηγαίνουν από πόρτα σε πόρτα για να ζητιανέψουν το προσφάτως παρασκευασμένο  kawa και οι οποίοι συχνά εισπράττουν άρνηση» (Ebers,1873).

Είναι το κοινωνικό περιβάλλον, το περιβάλλον του χώρου, του χρόνου, της κουλτούρας, της οικονομίας… που καθορίζουν το χαρακτήρα της χρήσης ναρκωτικών ουσιών. Με την βιομηχανική επανάσταση επήλθαν βαθιές κοινωνικές αλλαγές. Οι ψυχοτρόπες ουσίες πολλαπλασιάστηκαν και απομακρύνθηκαν από το τελετουργικό πλαίσιο που είχε οδηγήσει στην χρήση τους.

Οι σχέσεις παραγωγής αλλάζουν και επηρεάζουν  τους ανθρώπους με τέτοιο τρόπο, που οι μεταξύ τους σχέσεις, γίνονται όλο και περισσότερο σχέσεις μεταξύ πραγμάτων. Ο καταμερισμός της εργασίας μέσα στα εργοστάσια και τις βιομηχανίες μειώνει τους ανθρώπους σε πράγματα, αρνείται τις σχέσεις με τους άλλους και καταμερίζει την συνείδηση. Τα εμπορεύματα γίνονται ομοιώματα των αλλοτριωμένων δυνάμεων του ανθρώπου και υποκατάστατα των σχέσεών του. Όλο και περισσότερο αλλοτριωμένος ο άνθρωπος, χρησιμοποιεί τα ναρκωτικά για να αντέξει μια κοινωνική πραγματικότητα που κυριαρχείτε από την βία, την μιζέρια, την φτώχεια, την απελπισία.

Πράγματι, η βιομηχανική επανάσταση που γεννάει το προλεταριάτο, ανατρέπει τις συνθήκες ζωής των ανθρώπων. Ο Εngels[ix] περιγράφοντας την κατάσταση της εργατικής τάξης στην Αγγλία, τονίζει τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας, την φτώχεια, την μιζέρια, την εκμετάλλευση. Τα λαϊκά στρώματα, οι πιο φτωχοί ψάχνοντας να ανακουφισθούν, έστω και προσωρινά, χρησιμοποιούν ψυχοτρόπες ουσίες. Αυτοί οι απόκληροι, ζουν αυτό που αποκαλούμε «μια απόλυτη κοινωνική καταστροφή». Άνδρες, γυναίκες, παιδιά βυθίζονται σε μια ακατανόμαστη κόλαση. Οι πρώτοι συγγραφείς, μάρτυρες του λάου, από τον Villerme μέχρι τον LePlay, περνώντας  από τον Engels, σκιαγραφούν το πλαίσιο του τρόμου, της ένδειας και της απελπισίας.Ένα μεγάλο τμήμα των εργατών ζει μέσα σε τρώγλες πραγματικά σαπρώδεις, υπόγεια νοσηρά, σε αυτοσχέδιες σπηλιές σκοτεινές, δυσώδεις και υγρές. Διασχίζουν δρόμους γεμάτους λάσπες και περιττώματα. Οι κοινωνικοί δεσμοί έχουν διαρραγεί και οι άνθρωποι απομονώνονται μέσα στην προσωπική τους δυστυχία, «παραμορφωμένοι, κακομεταχειρισμένοι, βρώμικοι, αγράμματοι, απελπισμένοι. Αυτοί οι δυστυχείς, φέρουν το βάρος μιας μισητής καθημερινότητας» (BachmanetCoppel, 1989).

«Τρέφονται με νοθευμένα προϊόντα, ζάχαρη αναμεμιγμένη με απόβλητα από τις σαπωνοποιίες, αλεύρι αναμεμιγμένο με γύψο και ασβέστη, πιπέρι αραιωμένο με τριμμένο κέλυφος καρυδιών, κακάο αναμεμιγμένο με μαύρο χώμα, ντυμένοι με κουρέλια που έβγαζαν σπάνια και έπλεναν ακόμα πιο σπάνια, τρέμοντας από το κρύο και σκάζοντας από την ζέστη, πεθαίνουν σαν μύγες από τις επιδημίες. Κάτω από την εξουσία όσων μπορούσαν να εκμεταλλευτούν τα εξασθενημένα και αδύναμα σώματα τους, καταλήγουν να θάβονται σε ρηχούς τάφους, από όπου η μυρωδιά της αποσύνθεσης απλωνόταν στις γύρω περιοχές» (Weber,1987).[x]

Ο καπιταλισμός και οι μεταβολές που επιφέρει, καθιστούν ταυτόχρονα τους φτωχούς ως μια νέα πραγματικότητα, επίφοβους και άξιους οίκτου. Από αυτή την στιγμή τα ναρκωτικά ως κοινωνικό πρόβλημα, γίνονται πλέον ορατά. Οι φτωχοί εργάτες τα χρησιμοποιούν γιατί μειώνουν την όρεξη και κόβουν την πείνα. Το 1800 μ.χ ένας Γερμανός φοιτητής αναφέρει: «τα νέα παιδιά που καταναλώνουν όπιο για να αντέξουν αυτά και οι γονείς τους τις άθλιες συνθήκες ζωής έχουν το πρόσωπό τους τσαλακωμένο που μοιάζει με αυτό των γέρων ή των πιθήκων. Τα ποσοστά θνησιμότητας στα παιδιά κάτω των 5 ετών, υπολογίζονται σε 19,3% για ένα εκατομμύριο κατοίκους το 1868 μ.χ»(AnnualReportoftheResisterGeneral, ViolentDeaths, herMajesty’sStationaryAddictioninBritain, 1868).

Όλη η Ευρώπη κατακλύζεται από τα οπιοειδή. Στην Γαλλία, στην Αγγλία, στην Γερμανία, η παραγωγή οπιοειδών κατακλύζει τις αγορές. Aπο εδώ και στο εξής, οι πρόοδοι της φαρμακολογίας, οι ταχύτατες πολιτισμικές αλλαγές, η παγκοσμιοποίηση του βιομηχανικού πολιτισμού, το λαθρεμπόριο των ναρκωτικών, και   η μαζική διανομή τους, δηλαδή με δυο λόγια ο καπιταλισμός, θα καθορίσουν την ιστορία της χρήσης.

Το 1805ο Sertuner, εξάγει την καθαρή μορφίνη από το όπιο. Ο Alexanwood, εφαρμόζει την τεχνική της ενέσιμης χορήγησης μορφίνης κατά την διάρκεια του πολέμου το 1870 και η μαζική χρήση της μορφίνης για την φροντίδα των τραυματιών, οδηγεί στην μορφινομανία. Το 1874 η ηρωίνη διαχωρίζεται χημικά από την μορφίνη και από το 1898 μπαίνει στο εμπόριο και κυκλοφορεί ελεύθερα, ως το φάρμακο για πάσα νόσο από την φαρμακευτική εταιρεία Bayer.

«Μετά την ηρωίνη, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Κάθε αλκαλοειδές του οπίου είναι εκμεταλλεύσιμο, ημισυνθετικά παράγωγα δοκιμάζονται, οδηγώντας στην χρήση και στην κατάχρηση και στην συνέχεια υποβάλλονται στον διεθνή έλεγχο της νομοθεσίας για τα ναρκωτικά: υδροκωδόνη ή διυδροκωδεινόνη, με την εμπορική ονομασία Dicodid, οξυκωδόνη, υδρομορφόνη με την εμπορική ονομασία Diloudid… Τα συνθετικά ναρκωτικά μεθαδόνη, δεξτρομοραμίδιο με την εμπορική ονομασία Paflium, από τα πιο γνωστά, γνωρίζουν την ίδια τύχη (Varenne,1971).[xi]

Tα διεγερτικά, ακολουθούν την ίδια πορεία. Η coca, είναι για τους Ίνκας ένα δώρο του  Θεού του ήλιου. Το 1860, ο χημικός AlbertNieman, απομονώνει ένα δραστικό στοιχείο του φυτού με την μορφή της κοκαΐνης. Το 1880, υπολογίζουμε ότι στο Παρίσι υπήρχαν περίπου 80.000 κοκαϊνομανής.

Το 1935, ο GordonAlles ανακαλύπτει τις αμφεταμίνες. Είναι ένα συνθετικό υποκατάστατο του φυτού mahuangπου οι Κινέζοι χρησιμοποιούσαν ως φάρμακο. Το προϊόν, μπήκε στο εμπόριο με το όνομα Benzedrine και χρησιμοποιείτε από τους αθλητές, τους φοιτητές και κατά την διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, oι Άγγλοι πιλότοι, χρησιμοποιούν  μεγάλες ποσότητες αμφεταμινών για να αντέξουν την κούραση, ώστε λέγεται πως η Μεθεδρίνη κέρδισε την μάχη του Λονδίνου. (Braun,1968).[xii]

Στην δεκαετία του 1950, ο J. Delay και o P. Deniker πειραματίζονται με ουσίες ικανές να ελέγξουν υα συμπτώματα της σχιζοφρένιας και οι οποίες ονομάζονταν νευροληπτικά.

Στην συνέχεια η βιομηχανική ψυχοφαρμακολογία ανακαλύπτει τα ημισυνθετικά παραισθησιογόνα, όπως το L.S.D, και συνεισφέρει έτσι στην διάδοση του κοινωνικού φαινομένου της τοξικομανίας.

Το πρόβλημα της τοξικομανίας δεν οφείλεται λοιπόν στο όπιο, το οποίο άλλωστε είναι παρόν εδώ και χιλιετίες, αλλά στις βαθιές κοινωνικές και οικονομικές αλλαγές της βιομηχανικής επανάστασης και στη δράση των, χωρίς συνείδηση λαθρεμπόρων. Με λίγα λόγια, οφείλεται στον καπιταλισμό και δεν εκφράζει παρά την ακραία μορφή αλλοτρίωσης του σύγχρονου ανθρώπου.

Στον καπιταλισμό, τα πάντα πωλούνται και αγοράζονται, προϊόντα, άνθρωποι, ανθρώπινα μέλη, παιδιά, Θεοί, θρησκείες…

Οι ευρωπαϊκές χώρες, ξεκινώντας την κατάκτηση του κόσμου, είναι υπαίτιες για το διεθνές εμπόριο και λαθρεμπόριο των ναρκωτικών.

Στο τέλος του ΧΙΧ^eαιώνα, υπήρχαν περίπου 100 εκατομμύρια οπιομανείς στην Κίνα. Δηλαδή, μεταξύ 5% και 10% του πληθυσμού (ChesneauxetBastide, 1969).[xiii]H χρήση του οπίου παρέμεινε αυστηρά ενταγμένη μέσα στις ασιατικές κουλτούρες, μέχρι την στιγμή που οι Ευρωπαίοι (Πορτογάλοι, Ισπανοί, Ολλανδοί, και κυρίως Άγγλοι), (χάρτης 4), μετά την κατάκτηση της Βεγγάλης το 1792, επιβάλλουν την μονοκαλλιέργεια του οπίου με μόνο σκοπό να ενισχύσουν το λαθρεμπόριο του οπίου στην Κίνα, εμπόριο του οποίου η αγγλική εταιρεία των ανατολικών Ινδιών είχε το μονοπώλιο. Η Κίνα είναι στα γόνατα. Η Κίνα δηλητηριάζεται (χάρτης 5).

Χάρτης 4. Εμπορικά ή τραπεζικά ιδρύματα και εμπορικοί δρόμοι από την Ινδία προς την Κίνα (XVIe– XIXeαιώνα).

Χάρτης 5.Παραγωγή Ινδικού οπίου, προοριζόμενη για την Κίνα τον XIX^eαιώνα.

Οι μελλοθάνατοι τοξικομανείς, συνωστίζονται μέσα στα καπνιστήρια και μέσα στα υγρά κινέζικα καΐκια και σε όλες τις κακόφημες συνοικίες.Το όπιο κερδίζει την μάχη της ενδοχώρας (Delbrel, 1991)[xiv]. H Κίνα επιχειρεί να προστατευθεί. Οι Άγγλοι, αντιδρούν ώστε να μην χάσουν μια σημαντική πηγή εσόδων. Ξεσπάει έτσι ο πρώτος πόλεμος του οπίου το 1839 και ακολουθείται από ένα δεύτερο το 1857.

Τον ΧΙΧ^e χρησιμοποιούμε τον όρο τοξικομανία για να περιγράψουμε μια κατάσταση μεταξύ ασθένειας και εγκληματικότητας. Η τοξικομανία ως μείζον κοινωνικό πρόβλημα είναι ήδη εδώ. Στις Η.Π.Α, ο αριθμός των χρηστών οπιοείδων ξεπερνάει στις αρχές του αιώνα τις 500.000. Στον ΧΧ^e αιώνα η τοξικομανία με την μορφή της ακραίας μορφής αλλοτρίωσης, διαχέεται σε όλες τις χώρες και αυτό παρά την ψήφιση του νόμου Ηarrisson το 1914, που απαγορεύει την χρήση ναρκωτικών στις Η.Π.Α.

Στην συνέχεια, τα ναρκωτικά ως ένας ιδιότυπος τρόπος καταστολής και άσκησης κοινωνικού ελέγχου, συνυφαίνονται με την πολιτική, την οικονομία, τις μυστικές υπηρεσίες του ιμπεριαλισμού και αποκτούν επιδημικές διαστάσεις.(Michalareas, 2005)[xv]

***

*Απόσπασμα από την διδακτορική διατριβή: Michalareas, I., la Geographie de la Drogue en Grece These de doctorat, Geographie physique, humaine, economique et regionale, Universite de CAEN 200

[1] Όνομα που χαρακτηρίζει ένα σύνολο φυλών ινδοευρωπαικής καταγωγής οι οποίες από τον XVIII^eαιώνα π.Χ. , διασκορπίζονται κατά ένα μέρος στο Ιράν, κατά ένα άλλο στη βόρεια Ινδία. Η γλώσσα τους είναι κοινός πρόγονος της ινδικής και ιρανικής γλώσσας.

[2]Ουσία που εξάγεται από διάφορα φυτά και επηρεάζει τις ανώτερες  ψυχοδιανοητικές λειτουργίες

[3]Είδος μανιταριού. Αμανιτίνη , δηλητηριώδης ουσία περιεχόμενη στο μανιτάρι.

[4]Μαγικό γιατρικό κατά της θλίψης

[5]Είδος κάκτου, που περιέχει διάφορα αλκαλοειδή (μεσκαλίνη). Η χρήση του για τελετουργικούς          σκοπούς χρονολογείτε πάνω από 3000 έτη.

[6]Ιθαγενείς  που ζουν στη SierraMadreOccidental στο δυτικό κεντρικό Μεξικό, κυρίως στις πολιτείες του Zalisco, Nayarit, Zacatecas και Durango.

[7]Υπάλληλος των Ίνκας με θρησκευτικές και θεραπευτικές αρμοδιότητες .

[8]Φυτό που προέρχεται από την Δυτική Αφρική. Διεγείρει το κεντρικό νευρικό σύστημα και σε μεγάλες δόσεις προκαλεί οράματα.

[9]Είδος μικρού δένδρου από τα φύλλα και τις ρίζες του οποίου, παράγονται ουσίες με παυσίπονη δράση.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

[i]Bachman,C., Coppel, A., La drogue dans le monde, Albin Michel, S.A., 1989

[ii]Observatoire Géopolitique des Drogues, Atlas mondial des drogues, P.U.F., 1997

[iii] Observatoire Géopolitique des Drogues, Atlas mondial des drogues, P.U.F., 1997   

[iv] Lewin, L., Phantastica, drogues psychédéliques, Petite Bibliotheque, Payot, Paris, 1970

[v]Furst, P., T., La chair des dieux,l’usagerituel des psychédéliques, Seuil, Paris,1974

[vi]Bachman, C., Coppel, A., La drogue dans le monde, Albin Michel, S.A., 1989

[vii]Gollnhofer, D., et Sillans, R., L’ iboga, psychotrope  africain, Psychotrope, vol. 1, n⁰ 1, printemps- ete 1983

[viii] Lewin, L., Phantastica,drogues psychedeliques, Petite Bibliotheque, Payot, Paris, 1970

[ix] Engels, F., La situation de la classe Laborieuse en Angleterre, Editions Sociales, Paris, 1961

[x] Weber, E., Une histoire de l’ Europe, Fayard, Paris,1987

[xi] Varenne, G., L’abus des drogues, Dessart, Tournai, 1971

[xii] Braun, J.- L., Histoire de la drogue, Tchou, Paris 1968

[xiii]Chesneaux, J., et Bastide, j.,Des guerres de l’ opium a la guerre franco- chinoise 1840-1885, Hatier,1969

[xiv]Delbrel, G., Géopolitique de la drogue,la decouverte, Paris,1991

[xiv]Michalareas, I., La géographie de la drogue en Grece, These de doctorat , Geographie physique, humaine, economique et regionale, Universite de CAEN, 2005

XΑΡΤΕΣ

1. ΧΑΡΤΗΣ 1: H διάδοση της κάνναβης πριν τον χριστιανισμό
2. ΧΑΡΤΗΣ 2: Η διάδοση του οπίου από την νεολιθική εποχή στην αρχαιότητα
3. ΧΑΡΤΗΣ 3:To φύλλο της coca μέσα στις προ – Ίνκας κουλτούρες και στις σύγχρονες με την αυτοκρατορία των Ίνκας κουλτούρες
4. ΧΑΡΤΗΣ 4: Εμπορικά και τραπεζικά ιδρύματα και εμπορικοί δρόμοι από την Ινδία προς την Κίνα (XVI^e– XIX^eαιώνας )
5. ΧΑΡΤΗΣ 5: Παραγωγή Ινδικού οπίου, προορισμένο για την Κίνα τον XIX^eαιώνα

ΧΑΡΤΕΣ:  1,2,3,4,5.,Observatoire Géopolitique des Drogues, Atlas mondial des drogues, P.U.F., 1997  

Ηλίας Μιχαλαρέας

Δρ. Ψυχολογίας- Δρ. Γεωγραφίας

Επιστημονικά Υπεύθυνος Μονάδας Απεξάρτησης «Διάπλους» της Ψυχιατρικής Κλινικής του Γενικού Νοσοκομείου Κέρκυρας.

Μαζική η απεργιακή συγκέντρωση και πορεία του ΠΑΜΕ στη Θεσσαλονίκη (VIDEO - ΦΩΤΟ)

 

Mε μια μαζική πορεία προς το υπουργείο Μακεδονίας - Θράκης ολοκληρώθηκε η απεργιακή συγκέντρωση ενάντια στα νέα αντιλαϊκά μέτρα κυβέρνησης - ΕΕ - κεφαλαίου που διοργάνωσε το ΠΑΜΕ στη Θεσσαλονίκη. Το αγωνιστικό ραντεβού ανανεώθηκε για το συλλαλητήριο που θα γίνει αύριο Πέμπτη  στις 7 μ.μ. στο Άγαλμα Βενιζέλου.

Η απεργιακή συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε στο Άγαλμα Βενιζέλου με κεντρικό σύνθημα «Όχι στα νέα μέτρα, διεκδικούμε τις σύγχρονες ανάγκες μας».
Η συγκέντρωση άνοιξε με χαιρετισμό της Σοφίας Εξαδακτύλου, αντιπροέδρου του Συλλόγου Εργαζομένων ΟΤΑ Θεσσαλονίκης, η οποία τόνισε ότι ο αγώνας για σταθερή και μόνιμη δουλειά συνεχίζεται με την κάθοδο των εργαζομένων στην Αθήνα την Πέμπτη (Δείτε ΕΔΩ βίντεο)

Από την πλευρά των εργαζομένων στον «Καρυπίδη» μίλησε η Νόπη Μουστακίδου, η οποία τόνισε ότι οι εργαζόμενοι δίνουν τον αγώνα για το αυτονόητο, όπως είπε, για τις θέσεις εργασίας και την καταβολή των μισθών (Δείτε ΕΔΩ βίντεο)

Στην ανάγκη για νομοθετική κατοχύρωση της κυριακάτικης αργίας αναφέρθηκε η Γαρυφαλλιά Καλαμαρά, πρόεδρος της Ένωσης Εμποροϋπαλλήλων Θεσσαλονίκης (Δείτε ΕΔΩ βίντεο). 

Εκ μέρους του Συλλόγου Μικρών και Αυτοαπασχολουμένων Εμπόρων Θεσσαλονίκης μίλησε η Ράνια Καπετανγιώργη η οποία κάλεσε τους αυτοαπασχολούμενους να ανατρέψουν την πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ που τους οδηγεί στην καταστροφή (Δείτε ΕΔΩ βίντεο)

Ο Κώστας Ηλιού, εκ μέρους της Γραμματείας Θεσσαλονίκης του ΠΑΜΕ, αναφέρθηκε στις ιδιωτικοποιήσεις που προωθεί η κυβέρνηση, λέγοντας ότι η «δήθεν αριστερή κυβέρνηση» έχει αναλάβει τη βρώμικη δουλειά αφού αποτελεί το πιο καλό και αποτελεσματικό εργαλείο των μονοπωλιακών ομίλων για να περάσει χωρίς αντιδράσεις η αμύθητη, όπως την χαρακτήρισε, λαϊκή περιουσία που επί δεκαετίες χτιζόταν με τον ιδρώτα και το αίμα του ελληνικού λαού στα χέρια του κεφαλαίου (Δείτε ΕΔΩ βίντεο).

Τους αγωνιστικούς χαιρετισμούς των εργαζομένων στην «Coca Cola» προς τους συγκεντρωμένους απεργούς έστειλε ο Δημήτρης Αγάς, αντιπρόεδρος του Σωματείου. (Δείτε ΕΔΩ βίντεο)

Τέλος, ο Αλέξης Παπαδόπουλος, μέλος της ΕΓ του ΜΑΣ, τόνισε ότι με τη συμμετοχή τους στην απεργία, στο συλλαλητήριο και τις φοιτητικές εκλογές οι φοιτητές και οι σπουδαστές κάνουν ξεκάθαρο ότι δεν νομιμοποιούν στη συνείδησή τους τα μέτρα της κυβέρνησης (Δείτε ΕΔΩ βίντεο)

902gr

Απεργιακή ανταπόκριση

Μπορεί ο καιρός να μας τα έκανε μούσκεμα, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό αυτό για να κάμψει τους απεργούς και τη μαζικότητα της σημερινής συγκέντρωσης. Κανένα κυβερνητικό στέλεχος δεν μπορεί να υποτιμά τη νοημοσύνη μας και να κομπορρημονεί πως ο λαός καλοπερνά και στηρίζει την κυβέρνηση, για αυτό δε διαδηλώνει στους δρόμους.

Κατιούσα

Μπορεί ο καιρός να μας τα έκανε μούσκεμα, αλλά δεν ήταν αρκετό αυτό για να κάμψει τους απεργούς και τη μαζικότητα της σημερινής συγκέντρωσης. Εξάλλου το πιο δύσκολο είναι να νικήσεις το φόβο και τη μοιρολατρία, όχι τις καιρικές συνθήκες. Κι όσοι κάνουν το μεγάλο βήμα, είναι αποφασισμένοι να κάνουν τα πάντα για ένα ισχυρό, μαζικό κίνημα, παντός καιρού -από κάθε άποψη.
Η μάχη ξεκίνησε στο μέτωπο της περιφρούρησης, έξω από μεγάλες επιχειρήσεις και καταστήματα, με τις απεργιακές φρουρές να είναι στο πόδι από τα χαράματα -σε αντίθεση με τη φρουρά της Βουλής και τα χαλαρά αντανακλαστικά της στη χτεσινή επίθεση του Κασιδιάρη στο Δένδια. Μπορεί η καλή μέρα να μη φάνηκε από το πρωί -αν μιλάμε για τον καιρό- αλλά η καλή απεργία φαίνεται από το πρωί, στην περιφρούρησή της. Και η καλή απεργιακή συγκέντρωση από τις προσυγκεντρώσεις.
Οι τρεις προσυγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ στην Κάνιγγος, την Ομόνοια και το Μοναστηράκι ήταν μαζικότατες παρά τη δυνατή βροχή. “Η νεροποντή δε θα περάσει, του λαού η πάλη θα την σπάσει…” λέει ένας σύντροφος χαριτολογώντας, και πράγματι σε λίγη ώρα η βροχή σταματάει. Εξάλλου “ο βρεγμένος τη βροχή δε φοβάται”, όπως λέει ο θυμόσοφος λαός, που δεν έχει τίποτα να χάσει όταν διεκδικεί το δίκιο του, αλλά τα χάνει σιγά-σιγά όλα, όσο δε βγαίνει στους δρόμους για να το επιβάλει.

Η Ομόνοια ήταν κατειλημμένη από… “υψηλή τέχνη” κι η σημερινή συγκέντρωση είχε μεταφερθεί παραδίπλα, στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης (Κοτζιά). Ο κόσμος κατακλύζει την Αθηνάς από το ύψος της Ομόνοιας ως τη Βαρβάκειο κι ακόμα πιο πέρα. Ακολούθησαν οι χαιρετισμοί από εργατικά σωματεία, συνδικάτα και φορείς (εμποροϋπάλληλοι, κλωστοϋφαντουργία, ΟΤΑ, τύπος, μισθωτοί τεχνικοί κι επιστήμονες, απόστρατοι αξιωματικοί).
Η πορεία μπαίνει στη Σταδίου, κάνει έναν ελιγμό, παρακάμπτοντας τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ στην Κλαυθμώνος, και μπαίνει στο Σύνταγμα από την Πανεπιστημίου. Τα μπλοκ είναι μαζικότατα, σπάνε σε δύο ζώνες κυκλοφορίας, και μπαίνουν στην πλατεία το ένα μετά το άλλο, χωρίς να τελειώνουν. Αν ο καιρός κι η απεργία στα μέσα μεταφοράς το πρωί δεν είχαν αποθαρρύνει έναν κόσμο, θα μιλούσαμε για τη μεγαλύτερη κινητοποίηση της τελευταίας τριετίας. Ακόμα κι έτσι όμως, ο εργαζόμενος λαός δείχνει τη δύναμή του και τις διαθέσεις του. Κανένα κυβερνητικό στέλεχος δεν μπορεί να υποτιμά τη νοημοσύνη μας και να κομπορρημονεί πως ο κόσμος καλοπερνά, στηρίζει την κυβέρνηση και για αυτό δε διαδηλώνει μαζικά στους δρόμους.

Γενική Απεργία 17 Μάη: Απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης

Η συγκέντρωση του Μουσείου ενώθηκε με αυτήν της ΓΣΕΕ κι ολοκληρώθηκε με μικρής έκτασης επεισόδια. Είναι φανερό πως οι προβοκάτσιες ακολουθούν σε ποσότητα και ένταση το μέγεθος και τον παλμό των κινητοποιήσεων, για να τις αμαυρώσουν και να τις σκεπάσουν επικοινωνιακά. Κι αποδεικνύεται διαρκώς πως η περιφρούρηση από τέτοιες ενέργειες είναι πρωτίστως πολιτικό ζήτημα.
Το ραντεβού ανανεώνεται για αύριο το απόγευμα στην Ομόνοια και το πανεργατικό συλλαλητήριο, λίγες ώρες πριν ψηφιστούν στη Βουλή τα μέτρα που εισάγουν το 4ο Μνημόνιο. Κανείς να μη μείνει απαθής μπροστά στην κοροϊδία και τη νέα ληστεία, τη συντονισμένη επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη και τις κατακτήσεις της.
Όπως λέει κι ένα σύνθημα των απεργών: τίποτα δε γίνεται αν μένεις θεατής, όλα ανατρέπονται, αν ξεσηκωθείς…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ: Είναι απαραίτητος ο λαϊκός ξεσηκωμός

Ναι, έχει ευθύνες η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ

Στις 16 Μάη 2017, ο πρόεδρος της Ουκρανίας Πιοτρ Ποροσένκο,  επικύρωσε λίστα κυρώσεων σε βάρος πάνω από 1.000 φυσικών προσώπων, από δεκάδες χώρες του κόσμου, μεταξύ αυτών και κατά 3 στελεχών του ΚΚΕ και συγκεκριμένα του Σωτήρη Ζαριανόπουλου, ευρωβουλευτή του ΚΚΕ, Γιώργου Λαμπρούλη, βουλευτή του ΚΚΕ και αντιπροέδρου της Ελληνικής Βουλής και του Γιώργου Μαγγανά, στελέχους του ΚΚΕ.

Τα στελέχη του ΚΚΕ στοχοποιούνται για την πολιτική τους δράση, επειδή επισκέφτηκαν την εμπόλεμη περιοχή του Ντονμπάς, το Νοέμβρη του 2014.

Και ενώ στην ουσία, η παραπάνω ενέργεια στρέφεται κατά της ίδιας της χώρας, τι ακριβώς κάνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ;

Εξακολουθεί στην ουσία να στηρίζει την αντιδραστική έως και φασιστική κυβέρνηση του Κιέβου!

Και μην πει κάποιο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, ότι "τι να κάνουμε", γιατί σήμερα στοχοποιούνται μεν στελέχη του ΚΚΕ, αύριο όμως να περιμένουν να στοχοποιηθούν και οι ίδιοι!

Είναι αυτό που λέμε, "αν πάρει φωτιά το διπλανό σπίτι, τρέξε να τη σβήσεις, γιατί αλλιώς θα αρπάξει και το δικό σου"! 

ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 17ης

Παρά τον άσχημο καιρό δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές και απεργοί κατέβηκαν στο δρόμο... Ακόμα και το ΣΚΑΙ ανέφερε ότι η πορεία ξεκινούσε από τις στήλες ολυμπίου διός κι έφτανε μέχρι την Αθηνάς - Ομόνοια... Η ισχυροποίηση του ΠΑΜΕ δεν περνά απαρατήρητη από κανέναν πλεον ...

Πλατεία Γεωργίου Πάτρας,σήμερα στην συγκέντρωση του ΠΑΜΕ:

17 Μάη: Μέρα γενικής απεργίας και μεγάλης ευθύνης για τον καθένα

Μέρα γενικής απεργίας αύριο και μεγάλης ευθύνης για τον καθένα. Η δημοσιοποίηση του πολυνομοσχεδίου, το βράδυ του Σαββάτου, επιβεβαίωσε ότι τα μέτρα που φέρνει η κυβέρνηση είναι σαρωτικά και ότι χτυπάνε από «χίλιες μεριές» το λαϊκό εισόδημα και τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.

Προπάντων, είναι μέτρα μόνιμα, που αθροίζονται σε όσα έχουν ήδη νομοθετήσει η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, στο όνομα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, της θωράκισης δηλαδή και της ανάκαμψης της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου.
Είναι μέτρα που «σφίγγουν την πρέσα» στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και του λαού και θα οδηγήσουν στη φτωχοποίηση χιλιάδων ακόμα λαϊκών νοικοκυριών, που παλινδρομούν μέχρι σήμερα στα στατιστικά όρια της φτώχειας.
 
Η ζωή των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων θα γίνει ακόμα χειρότερη μετά την ψήφιση και την εφαρμογή αυτών των μέτρων. Κι αυτό είναι κάτι που καμιά ανάκαμψη της οικονομίας δεν μπορεί να το αντιστρέψει, πολύ περισσότερο να το αναιρέσει.
 
Αντίθετα, ακόμα κι αν υπάρξει ανάπτυξη, έστω και αναιμική, η διατήρησή της προϋποθέτει συνέχιση και επέκταση των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων, βάθεμα της εργασιακής εκμετάλλευσης, «ξεπάτωμα» χιλιάδων ακόμα αυτοαπασχολούμενων ΕΒΕ και μικρομεσαίων αγροτών, για να κατακτά το κεφάλαιο νέα κερδοφόρα πεδία δράσης.
 
Αυτούς τους βασικούς στόχους υπηρετούν οι εκατοντάδες διατάξεις που περιέχονται στο πολυνομοσχέδιο, είτε κατατάσσονται στα μέτρα είτε στα λεγόμενα αντίμετρα.
 
Πρόκειται για ενιαίο αντιλαϊκό πακέτο, που εκφράζει τη δέσμευση της κυβέρνησης στους στόχους και τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, ισχυρών οικονομικών συμφερόντων που δραστηριοποιούνται ήδη ή σκοπεύουν να επενδύσουν κεφάλαια στην Ελλάδα.
 
Απ' αυτή τη σκοπιά, το πολυνομοσχέδιο, που συζητιέται και ψηφίζεται την Πέμπτη στην Ολομέλεια της Βουλής, συνιστά κλιμάκωση της επίθεσης του κεφαλαίου και ως τέτοια πρέπει να απαντηθεί από τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα.
 
Με μαζική συμμετοχή στην απεργία και τις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ. Με προετοιμασία για νέους ταξικούς αγώνες, με όλες τις μορφές.
 
Ακόμα και αυτές οι λίγες ώρες που απομένουν μέχρι το ξημέρωμα της Τετάρτης δεν πρέπει να μείνουν ανεκμετάλλευτες, αλλά να αξιοποιηθούν για να πειστούν ακόμα περισσότεροι να συμμετάσχουν στην απεργία, στην περιφρούρηση, στις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ. Κυρίως αυτοί που ταλαντεύονται και αναμετρούνται μέχρι την τελευταία ώρα με τους δισταγμούς και το φόβο.
 
Μπροστά στις εξελίξεις, είναι αναγκαίο να αποτελέσει η γενική απεργία το έναυσμα για περισσότερους να κάνουν το βήμα, να εκφράσουν αγωνιστικά, ταξικά τη δυσαρέσκειά τους για την πολιτική που τους καταδικάζει σε θυσίες δίχως τέλος. Να πιάσουν επαφή με τη συνδικαλιστική τους οργάνωση, να δυναμώσουν τους δεσμούς εκεί που υπάρχουν.
 
Να συνταχθούν με τη γραμμή πάλης που διεκδικεί ανάκτηση των απωλειών, παλεύοντας για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, που είναι ώριμο και αναγκαίο να συμβεί, αλλά σκοντάφτει στην καπιταλιστική εξουσία και ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, στην οργάνωση της οικονομίας με κριτήριο το κέρδος των λίγων, που παράγεται με τον ιδρώτα και την εκμετάλλευση της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων.
 
Η αναμέτρηση με την πολιτική του κεφαλαίου δεν είναι «κατοστάρι», αλλά απαιτητικός αγώνας δρόμου, που χρειάζεται σχέδιο, οργάνωση και επιμονή. Χρειάζεται πάνω απ' όλα, μέσα από κάθε μάχη, να γίνονται βήματα στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, στη συγκρότηση και την ενίσχυση της Κοινωνικής Συμμαχίας. Να δυναμώνει το ρεύμα στο κίνημα που παλεύει σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Η συμβολή σ' αυτόν το σκοπό αποτελεί κριτήριο για την επιτυχία και της αυριανής απεργίας.

• Το άρθρο αναδημοσιεύεται από τη στήλη «Η Άποψή μας», του «Ριζοσπάστη», Τρίτη 16 Μάη

Σιδηρόδρομοι στην ΕΣΣΔ

Στη φωτογραφία η καινοτόμος σιδηροδρομική ατμομηχανή σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε στην ΕΣΣΔ την δεκαετία του 1930 κατόπιν τεχνολογικής έρευνας με την οποία ανακαλύφθηκε ότι το συγκεκριμένο σχήμα έδινε επί πλέον 250 ίππους σε ταχύτητα πάνω από 100 χιλιόμετρα την ώρα. Η συγκεκριμένη ατμομηχανή "Ιωσήφ Στάλιν" (JS20-16) κατασκευάστηκε το 1937 και ανέπτυσσε ταχύτητα 155 χιλιόμετρα την ώρα. Έκτοτε η καινοτόμος πρακτική κατασκευής της χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή και άλλων ατμομηχανών υψηλής ταχύτητας.
Από τις αρχές της σοβιετικής εξουσίας η αχανής έκταση της ΕΣΣΔ καλύφθηκε με πυκνό σιδηροδρομικό δίκτυο που είχε μήκος δεκάδων χιλιάδων χιλιομέτρων.

Με αφορμή ένα ακόμα σιδηροδρομικό δυστύχημα αυτές τις μέρες που είναι αποτέλεσμα της διαχρονικής υποβάθμισης των σιδηροδρομικών μεταφορών στην πατρίδα μας και έχει στόχο την ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρόμων, πρέπει να επισημανθούν τα εξής :
Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι ο σιδηρόδρομος είναι το ασφαλέστερο, οικονομικότερο και ταχύτερο μέσο επίγειας μεταφοράς. Μπορεί να καλύψει πλήρως με ρόλο ραχοκοκαλιάς τις ανάγκες της χώρας για μεταφορά επιβατών και εμπορευμάτων, αν η χάραξη των σιδηροτροχιών, η κατασκευή σταθμών φορτοεκφόρτωσης και η επιλογή αμαξοστοιχιών γίνουν με επιστημονικά κριτήρια αλληλοσυμπλήρωσης με τα άλλα μέσα μεταφοράς επίγεια, θαλάσσια και εναέρια.

Ένας τέτοιος επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός που θα μείωνε το συνολικό κόστος μεταφορών και θα τις έκανε ασφαλέστερες, είναι ανέφικτος στα πλαίσια του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, γιατί τα μέσα μεταφοράς ανήκουν στους καπιταλιστές που επιδιώκουν να αναπτύξουν ο καθένας το μέσο μεταφοράς που έχει στην ιδιοκτησία του, ασύνδετα με τα άλλα μέσα μεταφοράς για μεγιστοποίηση των κερδών του σε βάρος της ορθολογικής οργάνωσης και εξοικονόμησης πόρων. Ταυτόχρονα η καπιταλιστική διαχείριση του κάθε μέσου μεταφοράς ξεχωριστά, έχοντας στόχο το καπιταλιστικό κέρδος, επιβαρύνει το κοινωνικό σύνολο με υπέρογκα ναύλα μεταφοράς, με ελλειπή εξυπηρέτηση περιοχών (λόγω μειωμένου κέρδους) και με υποβάθμιση της ασφάλειας (λόγω μείωσης του κόστους συντήρησης).

Ευαγγελος Δανεζης 

Μπγιάλας !

 

Τον γνωρίζετε τον τύπο της φωτό;

Εγώ ομολογώ πως δεν τον γνώριζα ... και όχι επειδή κατάγεται από τα Γρεβενά, δεν είναι δα και τόσο ... μακρυά, αλλά επειδή μέχρι σήμερα ... έλαμπε δια της ... απουσίας του!

Ε, το λοιπόν, αυτός ο τύπος, αποφάσισε να γίνει ... γνωστός!

Πως ;

Να, δήλωσε τα ... εξής:

-- Εμείς χρεώσαμε κάθε ελληνική οικογένεια με 7.000 ευρώ, ενώ οι προηγούμενοι με ... 100.000 ευρώ!

Καλά, να κάτσεις τώρα να του ... εξηγήσεις, που τα βρήκε τα ... 100.000 ευρώ, ότι και τα 7.000 που λέει είναι πολλά, ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ, μάλλον χάσιμο χρόνου θα είναι!

Απλά να του πούμε ότι η κυβέρνησή του, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - σύμφωνα με τα δικά του ... μαθηματικά - δεν χρέωσε την κάθε ελληνική οικογένεια, μόνο με τα ... 7.000 ευρώ που λέει, αλλά με ... 107.000 ευρώ, εκτός αν νομίζει ότι τα ... διαγράψανε τα 100.000!

Μια απλή ... πρόσθεση χρειάζεται κύριε Μπγιόλα μας, μια απλή πρόσθεση, ούτε αυτήν ξέρεις;;;

Μόνο να αρπάζεις την παχυλή βουλευτική σου αποζημίωση ξέρεις;

Να μην ρωτήσω για το ξεπούλημα της χώρας που κάνει το κόμμα σου ... αυτό δεν το ξέρουν ... κι άλλοι συριζαίοι, εσύ θα ήσουν η ... εξαίρεση;;;

  

ΚΑΘΕΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ;

Αν στη χώρα μας η ιδιομορφία του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος είναι η στενή του σχέση με το κομμουνιστικό κίνημα, αυτό οφείλεται στην πολιτική και τους αγώνες των κομμουνιστών, που έκανε το μετεμφυλιακό κράτος με την αντικομμουνιστική του υστερία να ταυτίσει  κομμουνιστές και συνδικαλιστές κι έτσι να διατηρηθεί ο υψηλός βαθμός πολιτικοποίησης του συνδικαλισμού και η αποφασιστική συμμετοχή του στις πολιτικές εξελίξεις.

 Στα χρόνια της μεταπολίτευσης γίνεται προσπάθεια από την κυρίαρχη εξουσία ελέγχου του μαζικού ριζοσπαστικού κινήματος με όλες τις μεθόδους, ιδεολογικές και  κατασταλτικές. Με  την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία επιδιώχτηκε η χειραγώγηση του συνδικαλιστικού κινήματος, που δημιούργησε το στρώμα των κρατικοδίαιτων συνδικαλιστικών στελεχών. Χρησιμοποιώντας λοιπόν αριστερή φρασεολογία και προβάλλοντας έναν πρόσκαιρο ωφελιμισμό και συντεχνιακό πνεύμα αφέθηκε το εργατικό κίνημα εκτεθειμένο στις πολιτικές της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης που  κατέληξε στα χρόνια μας στην πλήρη απαξίωση της ΓΣΕΕ. Κι έτσι ο χειρισμός δεκαετιών της ταξικής συνείδησης των εργαζομένων, η δράση των κατασταλτικών μηχανισμών, ο ασφυκτικός κυβερνητικός έλεγχος των συνδικάτων, η συκοφάντηση του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού απέτρεψαν τη συνολική και οργανωμένη αντιπαράθεση στη λογική και πολιτική των ρεφορμιστικών επιλογών για τον καπιταλισμό με το ανθρώπινο πρόσωπο, μέχρι που κατακερματισμένοι και διασπασμένοι οι εργαζόμενοι μοιάζει να παραδοθήκαμε σ’ αυτόν τον ύπουλο πόλεμο. Ακόμα και το γεγονός πως φαίνεται να μετατοπίζεται η οικονομική δραστηριότητα από τις βιομηχανίες σε παντός είδους υπηρεσίες κι έτσι οι εργαζόμενοι σ’ αυτές να μην αναγνωρίζουν στον εαυτό τους τα χαρακτηριστικά του προλεταριάτου  συντελεί στην έλλειψη ταξικής συνείδησης.

Και καταλήγουμε, η εκδήλωση της κρίσης  που εκφράζεται με την πολιτική των μνημονίων να συμπίπτει, και όχι τυχαία, μ΄ ένα αγκυλωμένο συνδικαλιστικό κίνημα και με αδρανοποιημένους σε μεγάλο ποσοστό τους εργαζομένους, σε σημείο που ο πρωθυπουργός Α. Τσίπρας να δηλώνει πως η κοινωνία δεν αντιδρά στα σκληρά μέτρα και δείχνει ανοχή. Γιατί είναι  το συνδικαλιστικό κίνημα που εργοδότες και αστικά κόμματα έπρεπε πρώτα να υποτάξουν για να ανοίξουν το δρόμο για τα μέτρα αναδιάρθρωσης του καπιταλισμού.  Γιατί η εφαρμογή όλων αυτών των μέτρων που μας εξαθλιώνουν δεν θα ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση για τους κυβερνώντες και τους καπιταλιστές αν θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν ένα κίνημα οργανωμένο που θα αγωνίζονταν και θα διεκδικούσε αξιοπρεπείς όρους ζωής, θ’ αντιστέκονταν μαζικά στις απολύσεις, θα βρίσκονταν αλληλέγγυο μ’ όσους κινητοποιούνταν και θα μπορούσε χάρη στη μαχητικότητά του και τη συμπαράσταση που έβρισκε σε πλατιά λαϊκά στρώματα να κρατάει για καιρό απεργίες και κινητοποιήσεις.

Και τώρα, επτά χρόνια σε επιδεινούμενη εξαθλίωση θα πρέπει να ξαναμάθουμε από την αρχή την αλφαβήτα της συνδικαλιστικής οργάνωσης. Χωρίς συλλογικές συμβάσεις, πρόσκαιρα εργαζόμενοι, χωρίς δικαιώματα, δουλεύοντας χωρίς κανέναν όρο,  φοβισμένοι όσο συνεχίζουμε μόνοι μας να πορευόμαστε χωρίς καμιά έννοια συλλογικότητας και συλλογικής έκφρασης σε απόλυτη εξάρτηση από τον εργοδότη, καμιά κοινωνική αλλαγή δεν μπορεί να συμβεί, ούτε και στον μικρόκοσμό μας.

Προβάλλεται πολλές φορές σαν δικαιολογία στην απροθυμία συμμετοχής σε κινητοποιήσεις η αναποτελεσματικότητά τους. Κι όμως και  η κυρίαρχη εξουσία χρόνια μεθόδευε την χειραγώγησή μας· έτσι και η δική μας αντίδραση θέλει χρόνο κι υπομονή να οργανωθεί, να γιγαντωθεί,  για να είναι αποτελεσματική. Και η αυριανή απεργία σίγουρα δεν θα φέρει το τέλος των μέτρων εξαθλίωσής μας, όμως από τη συμμετοχή μας  σ’ αυτή και σ’ άλλες κινητοποιήσεις εξαρτάται το μέλλον αυτής της πολιτικής.

Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε  πως τα οικονομικά κι εργασιακά  προβλήματα είναι πεδίο  ταξικού  αγώνα και ότι  κάθε προσπάθεια διεξόδου από την κρίση δεν μπορεί παρά να μεταβάλλει τους ίδιους τους συσχετισμούς δυνάμεων ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις  αυτής της χώρας. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε την πιο οργανωμένη και πιο  επικίνδυνη επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στους εργαζόμενους και  ο στόχος δεν είναι απλά το βιοτικό  επίπεδο.  Είναι η ίδια η δυνατότητα των εργαζομένων να διεκδικούν.

 Η κρίση έχει πάρει πια χαρακτηριστικά μονιμότητας κι αυτό σημαίνει πως οι πολιτικές που ακολουθούνται για να δημιουργήσουν τους καλύτερους δυνατούς όρους για την κερδοφορία του κεφαλαίου κι έχουν στόχο να δημιουργήσουν  τις συνθήκες εκείνες που θα αναγκάσουν τους εργαζόμενους να τους δεχτούν κάτω από την συνεχή απειλή της απόρριψης δεν είναι πρόσκαιρες. Εκτός αν οι εργαζόμενοι αντιδράσουν, συσπειρωμένοι γύρω από κοινά αιτήματα, οργανωμένοι σε ταξικά συνδικάτα, οικοδομώντας κινήσεις αλληλεγγύης.  Αρκετά με οδυρμούς, φιλοσοφικές διαπιστώσεις και λεκτικό επαναστατισμό.

Μπ. Μπρεχτ: Σ’ αυτόν που ταλαντεύεται – Τραγούδι της Απεργίας

Βγες έξω, σύντροφε! Ρίσκαρε
(…)Μπρος, στο δρόμο έξω! Αγωνίσου!
Να περιμένεις πια δε γίνεται, είναι αργά πολύ!
Βοήθα τον εαυτό σου βοηθώντας μας…

Κατιούσα

Σ’ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΤΑΛΑΝΤΕΥΕΤΑΙ
Μα λες:
Η υπόθεση πάει άσχημα.
Βαθαίνει το σκοτάδι. Οι δυνάμεις λιγοστεύουν.
Τώρα, μετά από τόσα πολλά χρόνια που έχουμε δουλέψει
Βρισκόμαστε σε πιο δύσκολη θέση απ’ ότι στην αρχή.
Μα ο εχτρός στέκεται δυνατότερος παρά ποτέ.
Οι δυνάμεις του φαίνονται να μεγαλώνουν. Πήρε αόρατη όψη.
Εμείς όμως έχουμε κάνει λάθη, αυτό κανείς πια δεν το αρνιέται.
Οι γραμμές μας συρρικνώνονται.
Τα συνθήματά μας βρίσκονται σ’ αταξία. Ένα μέρος απ’ τα λόγια μας
Τα διαστρέβλωσε τόσο ο εχτρός, που πια να μη γνωρίζονται.
Τι είναι λάθος τώρα απ’ αυτά που έχουμε πει
Μερικά ή όλα;
Σε ποιον υπολογίζουμε ακόμα; Μείναμε πίσω, μας πετάξαν έξω
Από το ζωντανό ποτάμι; Πίσω θα μείνουμε
Χωρίς κανένα να καταλαβαίνουμε  και χωρίς κανείς να μας καταλαβαίνει;
Πρέπει να ’χουμε τύχη;
Τέτοιες ερωτήσεις κάνεις. Μην περιμένεις
Καμιά άλλη απάντηση πέρα από τη δικιά σου!

ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ
Βγες έξω, σύντροφε! Ρίσκαρε
Τη δεκάρα, που ούτε δεκάρα πια δεν είναι
Τον τόπο για ύπνο που πάνω του πέφτει η βροχή
Και της δουλειάς τη θέση που αύριο θα χάσεις!
Μπρος, στο δρόμο έξω! Αγωνίσου!
Να περιμένεις πια δε γίνεται, είναι αργά πολύ!
Βοήθα τον εαυτό σου βοηθώντας μας:
Κάνε πράξη την αλληλεγγύη!
Βγες έξω, σύντροφε, αντιμέτωπος με τα όπλα και
Διεκδίκησε το μεροκάματό σου!
Σαν ξέρεις πως δεν έχεις τίποτα να χάσεις
Όπλα αρκετά οι αστυνόμοι τους δεν έχουν!
Μπρος, στο δρόμο έξω! Αγωνίσου!
Να περιμένεις πια δε γίνεται, είναι αργά πολύ!
Βοήθα τον εαυτό σου βοηθώντας μας: Κάνε πράξη
Την αλληλεγγύη!
Μπέρτολτ Μπρέχτ