ΙΩΣΗΦ ΒΙΣΙΑΡΟΝΟΒΙΤΣ ΣΤΑΛΙΝ Αναρχισμός ή σοσιαλισμός;

ΙΩΣΗΦ ΒΙΣΙΑΡΟΝΟΒΙΤΣ ΣΤΑΛΙΝ
Αναρχισμός ή σοσιαλισμός;

Εμείς δεν ανήκουμε στους ανθρώπους εκείνους που όταν αναφέρεις τη λέξη «αναρχισμός» γυρίζουν την πλάτη και σου λένε κουνώντας περιφρονητικά το χέρι: «Ορεξη που την έχεις ν' ασχολείσαι μ' αυτή την ιδεολογία, δεν αξίζει τον κόπο ούτε και να μιλάς γι' αυτήν!». Εμείς νομίζουμε πως μια τέτοια εύκολη «κριτική» είναι και ανάξια και ανώφελη.

Μερικοί νομίζουν ότι ο μαρξισμός και ο αναρχισμός έχουν τις ίδιες αρχές, ότι μεταξύ τους υπάρχουν διαφωνίες μόνο ταχτικής κι έτσι, κατά τη γνώμη τους, δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση ν' αντιπαραθέσουμε τα δύο αυτά ρεύματα.

Αυτό όμως είναι μεγάλο λάθος.

Για την πραγματοποίηση του σοσιαλισμού είναι απαραίτητη η σοσιαλιστική επανάσταση, η σοσιαλιστική όμως επανάσταση πρέπει να αρχίσει με τη δικτατορία του προλεταριάτου, δηλαδή το προλεταριάτο πρέπει να πάρει στα χέρια του την πολιτική εξουσία και μ' αυτήν να απαλλοτριώσει την αστική τάξη.

Για να γίνουν όμως όλα αυτά χρειάζεται να αναπτυχθεί το πνεύμα της οργάνωσης, να συσπειρωθεί το προλεταριάτο και να εξασφαλίσει την ενότητά του, όπως επίσης και να δημιουργηθούν γερές προλεταριακές οργανώσεις, που να αναπτύσσονται αδιάκοπα.

Ποιες μορφές οργάνωσης πρέπει να χρησιμοποιήσει το προλεταριάτο;

Οι πιο διαδεδομένες και μαζικές οργανώσεις είναι τα επαγγελματικά συνδικάτα και οι εργατικοί συνεταιρισμοί (κυρίως οι παραγωγικοί - καταναλωτικοί συνεταιρισμοί).

Τα επαγγελματικά συνδικάτα όμως και οι συνεταιρισμοί δεν μπορούν μόνα τους να ικανοποιήσουν τις ανάγκες οργάνωσης του αγωνιζόμενου προλεταριάτου. Και αυτό γιατί οι παραπάνω οργανώσεις δεν μπορούν να ξεπεράσουν τα πλαίσια του καπιταλισμού, μια και έχουν για σκοπό τους τη βελτίωση της θέσης των εργατών μέσα σ' αυτά τα πλαίσια. Συνεπώς χρειάζεται ακόμα μια οργάνωση που θα συγκεντρώσει γύρω της τα συνειδητά στοιχεία από τους εργάτες όλων των επαγγελμάτων, θα μετατρέψει το προλεταριάτο σε συνειδητή τάξη και θα βάλει για κύριο σκοπό της την καταστροφή του καπιταλιστικού συστήματος και την προετοιμασία της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Τέτοια οργάνωση είναι το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα του προλεταριάτου (σ.σ. Το Κ.Κ. εννοεί, που τότε ονομαζόταν ακόμη σοσιαλδημοκρατικό).

Το κόμμα αυτό πρέπει να είναι ταξικό κόμμα, εντελώς ανεξάρτητο από τα άλλα κόμματα και αυτό γιατί είναι το κόμμα της τάξης των προλετάριων, που η απελευθέρωσή τους μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με τα δικά τους τα χέρια.

Το κόμμα αυτό πρέπει να είναι κόμμα επαναστατικό και αυτό γιατί η απελευθέρωση των εργατών μπορεί να συντελεστεί μόνο με επαναστατικό τρόπο, μέσω της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Το κόμμα αυτό πρέπει να είναι κόμμα διεθνιστικό, οι πόρτες του κόμματος πρέπει να είναι ανοιχτές για κάθε συνειδητό προλετάριο - κι αυτό γιατί η απελευθέρωση των εργατών δεν είναι ζήτημα εθνικό, αλλά κοινωνικό και έχει για τον προλετάριο της Γεωργίας την ίδια σημασία που έχει και για τον προλετάριο της Ρωσίας και για τους προλετάριους των άλλων εθνών.

Από δω βγαίνει καθαρά το συμπέρασμα ότι όσο πιο στενά συσπειρωθούν οι προλετάριοι των διαφόρων εθνών, όσο πιο συθέμελα γκρεμιστούν οι εθνικοί φραγμοί που έχουν στηθεί ανάμεσά τους, τόσο πιο γερό θα είναι το κόμμα του προλεταριάτου, τόσο πιο πολύ θα διευκολυνθεί η οργάνωση του προλεταριάτου σε αδιαίρετη τάξη.

Γι' αυτό είναι απαραίτητο να εφαρμοστεί στις οργανώσεις του προλεταριάτου, στο βαθμό που είναι δυνατό, η αρχή του συγκεντρωτισμού, σε αντίθεση με το κομμάτιασμα σε ομοσπονδίες, άσχετα αν πρόκειται για οργανώσεις του κόμματος, για συνδικάτα ή για συνεταιρισμούς.

Είναι επίσης φανερό ότι οι οργανώσεις αυτές πρέπει να στηρίζονται σε δημοκρατικές βάσεις, εφόσον εννοείται το επιτρέπουν οι πολιτικές ή άλλες συνθήκες.



Η τρίτη «κατηγορία» των αναρχικών είναι ότι αρνούνται το λαϊκό χαρακτήρα της σοσιαλδημοκρατίας, παρουσιάζουν τους σοσιαλδημοκράτες (σ.σ. τους κομμουνιστές) σαν γραφειοκράτες και ισχυρίζονται ότι το σχέδιο των σοσιαλδημοκρατών για τη δικτατορία του προλεταριάτου είναι θάνατος για την επανάσταση, και ότι εφόσον οι σοσιαλδημοκράτες θέλουν μια τέτοια δικτατορία, στην πραγματικότητα δε θέλουν να εγκαθιδρύσουν τη δικτατορία του προλεταριάτου, αλλά τη δική τους δικτατορία πάνω στο προλεταριάτο.

Ακούστε τι λέει σχετικά ο Κροπότκιν:

«Εμείς οι αναρχικοί βγάλαμε την τελεσίδικη καταδικαστική απόφασή μας κατά της δικτατορίας... Ξέρουμε ότι κάθε δικτατορία, όσο τίμιες κι αν είναι οι προθέσεις της, οδηγεί την επανάσταση στο χαμό. Ξέρουμε... ότι η ιδέα της δικτατορίας δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ένα ολέθριο προϊόν του κυβερνητικού φετιχισμού, που... πάντα επιδίωκε να διαιωνίσει τη σκλαβιά» (βλ. Κροπότκιν, «Λόγοι ενός στασιαστή», σελ. 151). Οι σοσιαλδημοκράτες παραδέχονται όχι μόνο την επαναστατική δικτατορία, μα είναι και οπαδοί της δικτατορίας πάνω στο προλεταριάτο... Οι εργάτες τους ενδιαφέρουν μόνο στο βαθμό που θα αποτελούν ένα πειθαρχημένο στρατό στα χέρια τους... Η σοσιαλδημοκρατία επιδιώκει μέσω του προλεταριάτου να πάρει στα χέρια της την κρατική μηχανή» (βλ. «Ψωμί και λευτεριά», σελ. 62-63).

Το ίδιο λένε και οι αναρχικοί της Γεωργίας.

Δε χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να ξεσκεπαστεί και η καινούρια αυτή συκοφαντία των αναρχικών, που αποβλέπει στην εξαπάτηση του αναγνώστη.

Από τα τέλη ακόμα του 1847 ο Καρλ Μαρξ και ο Φρίντριχ Ενγκελς διακήρυξαν ότι το προλεταριάτο για να εγκαθιδρύσει το σοσιαλισμό πρέπει να καταχτήσει την πολιτική δικτατορία, ώστε να αποκρούσει με τη δικτατορία αυτή τις αντεπαναστατικές επιθέσεις της κεφαλαιοκρατίας και να της αφαιρέσει τα μέσα παραγωγής, ότι η δικτατορία αυτή πρέπει να είναι δικτατορία όχι μερικών προσώπων, αλλά δικτατορία όλου του προλεταριάτου σαν τάξης: Δηλαδή η δικτατορία του προλεταριάτου θα είναι ολόκληρης της τάξης του προλεταριάτου πάνω στην αστική τάξη και όχι κυριαρχία μερικών προσώπων πάνω στο προλεταριάτο.

Αργότερα επαναλαμβάνουν την ίδια άποψη σε όλα σχεδόν τα έργα τους.

Μα έχουμε και συνέχεια. Για να ξεκαθαριστεί πώς καταλάβαιναν ο Μαρξ και ο Ενγκελς τη δικτατορία του προλεταριάτου, για να ξεκαθαριστεί κατά πόσο θεωρούσαν πραγματοποιήσιμη αυτή τη δικτατορία, για όλα αυτά είναι πολύ ενδιαφέρον να εξετάσουμε τη θέση που πήραν απέναντι στην Κομμούνα του Παρισιού. Το ζήτημα είναι ότι η δικτατορία του προλεταριάτου βρίσκει κατηγόρους όχι μόνο ανάμεσα στους αναρχικούς, αλλά και ανάμεσα στους μικροαστούς των πόλεων, ακόμα και μέσα στους κάθε λογής χασάπηδες και ταβερνιάρηδες, μέσα σ' όλους εκείνους, που ο Μαρξ και ο Ενγκελς τους ονόμαζαν φιλισταίους.

Είναι φανερό, ότι όποιος θέλει να μάθει πώς βλέπουν οι μαρξιστές τη δικτατορία του προλεταριάτου πρέπει να γνωρίσει την Κομμούνα του Παρισιού. Ας ρίξουμε μια ματιά και μεις στην Κομμούνα του Παρισιού. Αν αποδειχτεί ότι η Κομμούνα του Παρισιού ήτανε πραγματικά δικτατορία ορισμένων προσώπων πάνω στο προλεταριάτο - τότε κάτω ο μαρξισμός, κάτω η δικτατορία του προλεταριάτου! Αν όμως διαπιστωθεί ότι η Κομμούνα του Παρισιού ήταν στην πραγματικότητα η δικτατορία του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη, τότε... τότε θα γελάσουμε με όλη μας την καρδιά σε βάρος των αναρχικών συκοφαντών, που στον αγώνα τους με τους μαρξιστές δεν τους μένει να κάνουν τίποτα άλλο από το να σοφίζονται ένα σωρό συκοφαντίες.

Η ιστορία της Κομμούνας του Παρισιού γνώρισε δυο περιόδους: την πρώτη περίοδο, τότε που τις υποθέσεις στο Παρίσι τις διηύθυνε η γνωστή «Κεντρική Επιτροπή», και τη δεύτερη περίοδο, όταν έληξε η εξουσιοδότηση της «Κεντρικής Επιτροπής» και η διεύθυνση των υποθέσεων μεταβιβάστηκε στη νεοεκλεγμένη Κομμούνα. Τι ήταν η «Κεντρική Επιτροπή» και από ποιους αποτελούνταν; Εχουμε μπροστά μας τη «Λαϊκή ιστορία της Κομμούνας του Παρισιού» του Αρτούρ Αρνού που, όπως λέει και ο ίδιος, απαντάει σύντομα σ' αυτό το ερώτημα. Ο αγώνας μόλις είχε αρχίσει και 300.000 εργάτες του Παρισιού, οργανωμένοι σε λόχους και τάγματα, εκλέξανε αντιπροσώπους μέσα από τις γραμμές τους. Ετσι συγκροτήθηκε η «Κεντρική Επιτροπή».

«Ολους αυτούς τους πολίτες (τα μέλη της «Κεντρικής Επιτροπής») που είχαν εκλεγεί σε τμηματικές εκλογές των λόχων τους ή των ταγμάτων, λέει ο Αρνού, τους ήξεραν μονάχα οι μικρές ομάδες, που τους εξέλεξαν. Τι άνθρωποι είναι αυτοί, από πού κρατάει η σκούφια τους και τι θέλουν να κάνουν;». Ηταν μια «ανώνυμη κυβέρνηση, που αποτελούνταν σχεδόν αποκλειστικά από απλούς εργάτες και μικροϋπαλλήλους, που κατά τα τρία τέταρτα τα ονόματά τους δεν ήταν γνωστά πέρα από τους δρόμους που 'μεναν ή από τα γραφεία τους... Η παράδοση παραβιάστηκε. Συνέβη κάτι το αναπάντεχο. Μέσα στην Κεντρική Επιτροπή δεν υπήρχε ούτε ένα μέλος από τις άρχουσες τάξεις. Ξέσπασε μια επανάσταση, που δεν την εκπροσωπούσαν ούτε δικηγόροι, ούτε βουλευτές, ούτε δημοσιογράφοι, ούτε στρατηγοί. Στη θέση τους βρισκόταν ο μεταλλωρύχος του Κρεζό, ο βιβλιοδέτης, ο μάγειρας κλπ» (βλ. «Λαϊκή ιστορία της Κομμούνας του Παρισιού», σελ. 107).

Ο Αρτούρ Αρνού συνεχίζει:

«Εμείς (δήλωναν τα μέλη της «Κεντρικής Επιτροπής») είμαστε τα αφανή όργανα, τα υπάκουα όργανα στα χέρια του επιτιθέμενου λαού... Εμείς... υπηρετούμε τη θέληση του λαού, είμαστε εδώ για να γίνουμε ο αντίλαλός του, για να τον οδηγήσουμε στο θρίαμβο. Ο λαός θέλει την Κομμούνα και μεις θα μείνουμε εδώ για να αρχίσουμε τις εκλογές της Κομμούνας. Αυτό είναι όλο. Αυτοί οι δικτάτορες δε στάθηκαν από πάνω, ούτε έξω από το πλήθος. Ενιωθες ότι ζουν μαζί του, μέσα του, μέσω αυτού, πως το συμβουλεύονται κάθε δευτερόλεπτο, ότι ακούνε και του μεταφέρουν αυτό που ακούνε, προσπαθώντας μόνο να μεταδίδουν σε συμπυκνωμένη μορφή... τη γνώμη των τριακοσίων χιλιάδων ανθρώπων» (βλ. στο ίδιο έργο, σελ. 109).

Ετσι ενεργούσε η Κομμούνα του Παρισιού στην πρώτη περίοδο της ζωής της.

Αυτή είναι η Κομμούνα του Παρισιού.

Αυτή ήταν η δικτατορία του προλεταριάτου.

Ας περάσουμε τώρα στη δεύτερη περίοδο της Κομμούνας όταν στη θέση της «Κεντρικής Επιτροπής» δρούσε η Κομμούνα. Μιλώντας γι' αυτές τις δυο περιόδους, που βάσταξαν δυο μήνες, ο Αρνού τονίζει με ενθουσιασμό πως ήταν πραγματική δικτατορία του λαού. Ακούστε τι λέει:

«Το μεγαλειώδικο θέαμα, που παρουσίαζε αυτός ο λαός επί δυο μήνες, μας δίνει τη δύναμη και την ελπίδα... να κοιτάμε κατάματα το μέλλον. Μέσα σ' αυτούς τους δυο μήνες στο Παρίσι είχαμε αληθινή δικτατορία όχι ενός ανθρώπου, αλλά όλου του λαού, που ήταν μοναδικός κυρίαρχος της κατάστασης... Η δικτατορία αυτή κράτησε πάνω από δυο μήνες, χωρίς διακοπή, από τις 18 του Μάρτη ως τις 22 του Μάη (1871)...». Στην ουσία «... η Κομμούνα του Παρισιού αποτελούσε μονάχα ηθική δύναμη και δεν είχε άλλη υλική δύναμη, εξόν από τη γενική συμπάθεια... των πολιτών, ο λαός ήταν ο εξουσιαστής, ο μοναδικός εξουσιαστής, μόνος του δημιούργησε την αστυνομία και τη δικαστική εξουσία...» (βλ. στο ίδιο έργο, σελ. 242 - 244).

Ετσι χαρακτηρίζει την Κομμούνα του Παρισιού ένα μέλος της Κομμούνας, ο δραστήριος αγωνιστής που πήρε μέρος στις μάχες των δρόμων Αρτούρ Αρνού.

Ετσι επίσης χαρακτηρίζει την Κομμούνα του Παρισιού και ένα άλλο μέλος της, επίσης δραστήριος αγωνιστής της Κομμούνας, ο Λισαγκαρέ (βλ. το βιβλίο του: «Η ιστορία της Κομμούνας του Παρισιού»).

Ο λαός «μοναδικός εξουσιαστής» και «όχι η δικτατορία ενός ανθρώπου αλλά όλου του λαού», να τι ήταν η Κομμούνα του Παρισιού.

Τέτοια ήταν λοιπόν η δικτατορία του προλεταριάτου όπως ακριβώς την έβλεπαν ο Μαρξ και ο Ενγκελς.

Οπως βλέπετε, οι κ. αναρχικοί γνωρίζουν τη δικτατορία του προλεταριάτου, την Κομμούνα του Παρισιού, το μαρξισμό, που διαρκώς τον «κριτικάρουν», όσο ξέρουμε εγώ και συ, αναγνώστη, τα κινέζικα.

Είναι φανερό πως υπάρχουν δυο ειδών δικτατορίες. Υπάρχει η δικτατορία της μειοψηφίας, η δικτατορία μιας μικρής ομάδας, η δικτατορία των Τρέποφ και των Ιγνάτιεφ που στρέφεται ενάντια στο λαό. Επικεφαλής της δικτατορίας αυτής βρίσκεται συνήθως μια παλατιανή κλίκα που παίρνει μυστικές αποφάσεις και σφίγγει τη θηλιά στο λαιμό της πλειοψηφίας του λαού.

Οι μαρξιστές είναι εχθροί μιας τέτοιας δικτατορίας, και αγωνίζονται ενάντια σε μια τέτοια δικτατορία, με πολύ περισσότερο πείσμα και με περισσότερη αυταπάρνηση από τους φωνακλάδες αναρχικούς μας.

Υπάρχει και μια δικτατορία άλλου είδους, η δικτατορία της προλεταριακής πλειοψηφίας, η δικτατορία των μαζών, που στρέφεται ενάντια στην αστική τάξη, ενάντια στη μειοψηφία. Εδώ, επικεφαλής της δικτατορίας βρίσκονται οι μάζες, εδώ δεν έχουν θέση ούτε οι παλατιανές κλίκες, ούτε οι μυστικές αποφάσεις, εδώ όλα γίνονται στα φανερά, στους δρόμους, στις συγκεντρώσεις - και αυτό γιατί η δικτατορία αυτή είναι δικτατορία του δρόμου, της μάζας, που στρέφεται ενάντια σ' όλους τους καταπιεστές.

Τη δικτατορία αυτή οι μαρξιστές την υποστηρίζουν και «με τα δυο τους χέρια», γιατί είναι η μεγαλειώδικη αρχή της μεγάλης σοσιαλιστικής επανάστασης.

Οι κ. αναρχικοί μπέρδεψαν τις δυο αυτές δικτατορίες, που η μια αποτελεί άρνηση της άλλης και γι' αυτό βρέθηκαν στη γελοία θέση να μην πολεμάν το μαρξισμό, μα τα πλάσματα της φαντασίας, να μη μάχονται με τον Μαρξ και τον Ενγκελς, αλλά με τους ανεμόμυλους, όπως έκανε κάποτε ο μακαρία τη μνήμη Δον Κιχώτης...
Ι. Στάλιν: «Απαντα», τ. Α', σελ. 323-324, 379-382, 398-405, εκδόσεις «ΓΝΩΣΕΙΣ».

ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ Για την εργάσιμη μέρα

ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ
Για την εργάσιμη μέρα
...Η εργάσιμη ημέρα επομένως δεν είναι σταθερό, αλλά μεταβλητό μέγεθος. Το ένα από τα μέρη της καθορίζεται βέβαια από το χρόνο εργασίας που απαιτείται για τη συνεχή αναπαραγωγή του ίδιου του εργάτη, το συνολικό μέγεθός της όμως αλλάζει μαζί με το μάκρος ή τη διάρκεια της υπερεργασίας. Επομένως η εργάσιμη ημέρα μπορεί να καθοριστεί, είναι όμως αυτή καθεαυτή ένα ακαθόριστο μέγεθος.

Μόλο, λοιπόν, που η εργάσιμη ημέρα δεν είναι σταθερό αλλά ρευστό μέγεθος, δεν μπορεί ωστόσο παρά να κινείται μέσα σε ορισμένα όρια. Τα κατώτατα όριά της όμως δεν μπορούν να καθοριστούν. Βέβαια..... έχουμε ένα κατώτατο όριο και συγκεκριμένα το μέρος της ημέρας που ο εργάτης πρέπει υποχρεωτικά να εργάζεται για τη δική του συντήρηση. Στις συνθήκες, όμως, της κεφαλαιοκρατικής παραγωγικής η αναγκαία εργασία μπορεί πάντα ν' αποτελεί μόνο ένα μέρος της εργάσιμης ημέρας του και γι' αυτό η εργάσιμη ημέρα δεν μπορεί ποτέ να περιοριστεί ως αυτό το κατώτατο όριο. Αντίθετα, η εργάσιμη ημέρα έχει ένα ανώτατο όριο. Δεν μπορεί να παραταθεί πέρα από ένα ορισμένο όριο. Το ανώτατο αυτό όριο καθορίζεται από δύο πράγματα. Τη μία φορά από τα φυσικά όρια της εργατικής δύναμης. Ο άνθρωπος μπορεί στο διάστημα της φυσικής ημέρας των 24 ωρών να ξοδεύει μόνο μια καθορισμένη ποσότητα ζωικής δύναμης. Ετσι και το άλογο μπορεί να δουλεύει κάθε μέρα μονάχα 8 ώρες. Στο διάστημα ενός μέρους της ημέρας πρέπει η δύναμη να ησυχάζει, να κοιμάται και στο διάστημα ενός άλλου μέρους της ημέρας πρέπει ο άνθρωπος να ικανοποιεί άλλες φυσικές ανάγκες, να τρέφεται, να καθαρίζεται, να ντύνεται κλ.π. Εκτός απ' αυτά τα καθαρά φυσικά όρια η παράταση της εργάσιμης ημέρας σκοντάφτει σε ηθικούς φραγμούς. Ο εργάτης χρειάζεται χρόνο για να ικανοποιεί πνευματικές και κοινωνικές ανάγκες, που η έκταση και ο αριθμός τους καθορίζονται από τη γενική κατάσταση του πολιτισμού. Γι' αυτό, οι διακυμάνσεις της εργάσιμης ημέρας κινούνται μέσα σε φυσικά και κοινωνικά όρια. Και τα δύο όρια όμως είναι πολύ ελαστικά και επιτρέπουν τις μεγαλύτερες διακυμάνσεις. Ετσι βρίσκουμε εργάσιμες ημέρες 8,10,12,14,16 και 18 ωρών, δηλαδή των πιο διαφορετικών μεγεθών.

Ο κεφαλαιοκράτης αγόρασε την εργατική δύναμη στην ημερήσια αξία της. Του ανήκει η αξία της χρήσης για το διάστημα μιας εργάσιμης ημέρας. Απόχτησε έτσι το δικαίωμα να βάζει τον εργάτη να δουλεύει γι' αυτόν στο διάστημα μιας ημέρας. Τι είναι όμως μια εργάσιμη ημέρα; Πάντως, λιγότερο από μια φυσική μέρα ζωής. Πόσο λιγότερο; Ο κεφαλαιοκράτης έχει τη δική του άποψη γι' αυτό το ultima Thule (έσχατο όριο), για το αναγκαίο όριο της εργάσιμης ημέρας. Σαν κεφαλαιοκράτης είναι μονάχα προσωποποιημένο κεφάλαιο. Η ψυχή του είναι η ψυχή του κεφαλαίου. Το κεφάλαιο όμως έχει ένα μοναδικό κίνητρο ζωής, το κίνητρο να αξιοποιείται, να δημιουργεί υπεραξία, ν' απορροφά με το σταθερό του μέρος, με τα μέσα παραγωγής, όσο το δυνατό μεγαλύτερη μάζα υπερεργασίας. Το κεφάλαιο είναι πεθαμένη εργασία που ζωντανεύει μονάχα σαν το βρικόλακα, ρουφώντας ζωντανή εργασία και ζει τόσο περισσότερο, όσο περισσότερη ζωντανή εργασία ρουφά. Ο χρόνος που εργάζεται ο εργάτης είναι ο χρόνος που στη διάρκειά του ο κεφαλαιοκράτης καταναλώνει την εργατική δύναμη που αγόρασε απ' αυτόν. Αν ο εργάτης καταναλώνει το διαθέσιμο χρόνο του για τον εαυτό του, κλέβει έτσι τον κεφαλαιοκράτη.

Ετσι ο κεφαλαιοκράτης επικαλείται το νόμο της ανταλλαγής εμπορευμάτων. Προσπαθεί, όπως και κάθε άλλος αγοραστής, ν' αποσπάσει όσο το δυνατό μεγαλύτερο όφελος από την αξία χρήσης του εμπορεύματός του. Ξαφνικά όμως ακούεται η φωνή του εργάτη που είχε βουβαθεί μέσα στη θύελλα και στην ορμή του προτσές της παραγωγής:

Το εμπόρευμα που σου πούλησα διακρίνεται από τον υπόλοιπο συρφετό των εμπορευμάτων κατά το ότι η χρήση του δημιουργεί αξία και μάλιστα αξία μεγαλύτερη απ' ό,τι στοιχίζει το ίδιο. Αυτός ήταν ο λόγος που το αγόρασες. Αυτό που από την πλευρά σου εμφανίζεται σαν αξιοποίηση του κεφαλαίου, από τη δική μου πλευρά είναι παραπανίσιο ξόδεμα εργατικής δύναμης. Στην αγορά και εσύ και εγώ γνωρίζουμε μονάχα ένα νόμο, το νόμο της ανταλλαγής εμπορευμάτων. Και η κατανάλωση των εμπορευμάτων δεν ανήκει στον πουλητή που τα εκποιεί, αλλά στον αγοραστή που τα αποχτάει. Σε σένα λοιπόν ανήκει η χρήση της καθημερινής μου εργατικής δύναμης. Ομως με την καθημερινή τιμή πούλησής της πρέπει να μπορώ να την αναπαράγω καθημερινά και έτσι να την ξαναπουλώ. Εκτός από τη φυσική φθορά λόγω ηλικίας κλπ., πρέπει να είμαι ικανός να εργάζομαι αύριο με την ίδια όπως και σήμερα φυσιολογική κατάσταση δύναμης, υγείας και φρεσκάδας. Μου κηρύχνεις διαρκώς το ευαγγέλιο της «οικονομίας» και της «εγκράτειας». Ωραία! Θα διαχειριστώ σαν λογικός οικονόμος νοικοκύρης τη μοναδική μου περιουσία, την εργατική δύναμη και θ' απόσχω από κάθε ανόητη σπατάλη της. Θα ρευστοποιώ, θα βάζω σε κίνηση, θα μετατρέπω σε εργασία καθημερινά μόνο τόση εργατική δύναμη, όση συμβιβάζεται με την κανονική της διάρκεια και τη φυσιολογική της ανάπτυξη. Με την άμετρη παράταση της εργάσιμης ημέρας μπορείς μέσα σε μια μέρα να ρευστοποιήσεις μια ποσότητα εργατικής δύναμης μεγαλύτερη απ' εκείνη που μπορώ να αναπληρώσω μέσα σε τρεις μέρες. Αυτό που έτσι κερδίζεις εσύ σε εργασία, το χάνω εγώ σε ουσία εργασίας. Η χρησιμοποίηση της εργατικής μου δύναμης και η καταλήστεψή της είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα. Αν η μέση διάρκεια που μπορεί να ζήσει ένας μέσος εργάτης με λογικό μέτρο εργασίας είναι 30 χρόνια, τότε η αξία της εργατικής μου δύναμης που μου πληρώνεις κάθε μέρα είναι 1/10950 της συνολικής αξίας. Οταν όμως την καταναλώνεις μέσα σε 10 χρόνια μου πληρώνεις καθημερινά το 1/10950 αντί το 1/3650 της συνολικής της αξίας, δηλ. μόνο το 1/3 της καθημερινής της αξίας και μου κλέβεις έτσι καθημερινά τα 2/3 της αξίας του εμπορεύματός μου. Μου πληρώνεις την εργατική δύναμη μιας ημέρας, τη στιγμή που καταναλώνεις τριών ημερών εργατική δύναμη. Αυτό είναι αντίθετο με το συμβόλαιό μας και με το νόμο της ανταλλαγής εμπορευμάτων. Ζητώ λοιπόν μια εργάσιμη ημέρα κανονικής διάρκειας και δεν τη ζητώ κάνοντας έκκληση στην καρδιά σου, γιατί σε χρηματικά ζητήματα δεν έχουν πέραση τα αισθήματα. Μπορεί να είσαι υπόδειγμα πολίτη, ίσως να είσαι μέλος του συλλόγου προστασίας των ζώων και ακόμα να έχεις τη φήμη αγίου, μα το πράγμα που αντιπροσωπεύεις απέναντί μου δεν έχει καρδιά στα στήθια. Αυτό που φαίνεται να χτυπάει εκεί μέσα είναι ο χτύπος της δικής μου καρδιάς. Ζητώ την κανονική εργάσιμη ημέρα, γιατί όπως και κάθε άλλος πουλητής ζητώ την αξία του εμπορεύματός μου.

Βλέπουμε πως αν παραβλέψουμε τα τελείως ελαστικά όρια της εργάσιμης ημέρας, η ίδια η φύση της ανταλλαγής εμπορευμάτων δε βάζει καθόλου όρια στην εργάσιμη ημέρα, επομένως και στην υπερεργασία. Ο κεφαλαιοκράτης επωφελείται από το δικαίωμά του σαν αγοραστής, όταν προσπαθεί να μεγαλώσει όσο γίνεται την εργάσιμη ημέρα, και αν είναι δυνατό, να κάνει τη μιαν εργάσιμη ημέρα δύο. Από την άλλη μεριά η ειδική φύση του εμπορεύματος που πουλήθηκε περικλείνει ένα όριο στην κατανάλωσή του από τον αγοραστή και ο εργάτης επωφελείται από το δικαίωμά του σαν πουλητής όταν προσπαθεί να περιορίσει την εργάσιμη ημέρα σ' ένα καθορισμένο κανονικό μέγεθος. Επομένως, έχουμε εδώ μιαν αντινομία, δίκαιο ενάντια σε δίκαιο, και τα δύο εξίσου κατοχυρωμένα από το νόμο της ανταλλαγής εμπορευμάτων. Και ανάμεσα σε δύο ίσα δίκαια αποφασίζει η βία.(υπογράμμιση δική μας). Γι' αυτό, στην ιστορία της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής η ρύθμιση της εργάσιμης ημέρας παρουσιάζεται σαν πάλη για τα όρια της εργάσιμης ημέρας - πάλη ανάμεσα στο συνολικό κεφαλαιοκράτη, δηλαδή την τάξη των κεφαλαιοκρατών, και στο συνολικό εργάτη, δηλαδή την εργατική τάξη.
Καρλ Μαρξ: ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, τ. Α`, σελ. 243-246, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»

Συμπαράσταση στους κατοίκους της Χαλκιδικής από την κερκυραική πρωτοβουλία αγώνα “IsSOS”!

Συμπαράσταση στους κατοίκους της Χαλκιδικής από την κερκυραική πρωτοβουλία αγώνα “IsSOS”!

Η πρωτοβουλία «Αγώνα isSOS» πραγματοποίησε το Σαββατοκύριακο αποστολή συμπαράστασης στον αγώνα του λαού της Χαλκιδικής «ενάντια στην εξόρυξη του χρυσού και την καταστροφή της περιοχής τους από την πολυεθνική εταιρεία eldoradο και την θυγατρική της «Ελληνικός Χρυσός». Όπως αναφέρει το σχετικό ενημερωτικό δελτίο της πρωτοβουλίας «την αποστολή στην Χαλκιδική δόθηκε η δυνατότητα στην κερκυραϊκή αντιπροσωπεία να εκφράσει την συμπαράσταση της στον αγώνα των εργαζομένων της ΕΡΤ , με επίσκεψη στις εγκαταστάσεις της ΕΤ3 και συμμετοχή στο πρόγραμμα που συνεχίζεται κανονικά. Η αντιπροσωπεία της Πρωτοβουλίας isSOS και των κερκυραϊκών φορέων συμμετείχε το Σάββατο στο μεγάλο συλλαλητήριο που πραγματοποιήθηκε στην Θεσσαλονίκη από την συντονιστική επιτροπή αγώνα του κινήματος «SOS ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ»., ενώ την Κυριακή το πρωί είχε συνάντηση στην Ιερισσό με την συντονιστική επιτροπή αγώνα όπου αφού παρουσιάστηκαν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του αγώνα , τόσο για την προστασία του Ίσσου, όσο και για την προστασία της βορειοανατολικής Χαλκιδικής, έγινε ανταλλαγή εμπειρίας από τους αγώνες του κερκυραϊκού λαού για το περιβάλλον (Λευκίμμη, Τεμπλόνι, Ερημίτης,Ισσος, Αντινιότη κ.α. ) , αλλά και τους αντίστοιχους αγώνες του λαού της Χαλκιδικής . Από την κερκυραϊκή αντιπροσωπεία κατατέθηκε ψήφισμα συμπαράστασης των κερκυραϊκών φορέων ενάντια στην εξόρυξη του χρυσού στην Χαλκιδική . Κοινός τόπος και των δύο κινημάτων ήταν η ανάπτυξη σχέσεων αλληλεγγύης και αλληλοϋποστήριξης ενάντια στον κοινό αντίπαλο που υπονομεύει ευθέως την ίδια την ζωή μας προς όφελος της κερδοφορίας των ολίγων». Συμβολικά οι δύο επιτροπές φύτεψαν μία ελιά (που είχε μεταφερθεί από την Κέρκυρα) στην πλατεία της Ιερισσού . Η ελιά κοινό δέντρο της φύσης της Κέρκυρας και της Χαλκιδικής συμβολίζει για μας τον κοινό , ειρηνικό αγώνα των δύο κινημάτων και ταυτόχρονα την παρέμβαση αλληλεγγύης της Κέρκυρας με φύτεμα δέντρου εκεί που η εταιρεία «Ελληνικός Χρυσός» κόβει δέντρα και καταστρέφει την φύση. Τέλος ο Πρωτοβουλία isSOS κάλεσε στην Κέρκυρα το συντονιστικό της «SOS Χαλκιδικής» . Η Ανοικτή Πρωτοβουλία Αγώνα «ισSOS» από την πρώτη μέρα ίδρυσης της , αλλά και μέσα από την διακήρυξη της που ήδη έχουν συνυπογράψει χιλιάδες κερκυραίοι , έχει επισημάνει ότι ο αγώνας ενάντια στην εκποίηση και την εκμετάλλευση της δημόσιας περιουσίας, ο αγώνας ενάντια στην καταστροφή του περιβάλλοντος , είναι αγώνας του λαού ενάντια στα μονοπώλια και τους επιχειρηματικούς ομίλους που αρπάζουν τον πλούτο του λαού και συγχρόνως είναι αγώνας ενάντια στην κυβερνητική πολιτική , την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. , οργανισμούς από τους οποίους εκπορεύονται οι πολιτικές ενίσχυσης της κερδοφορίας των πλουτοκρατών. Στον αγώνα αυτό πρέπει να μπουν μπροστά οι εργατοϋπάλληλοι και οι κοινωνικοί τους σύμμαχοι , αυτοαπασχολούμενοι , αγρότες , άνεργοι , τα λαϊκά στρώματα της υπαίθρου και της πόλης , εξασφαλίζοντας την ταξική , λαϊκή ενότητα και στοχεύοντας στην αξιοποίηση του φυσικού πλούτου και την προστασία του περιβάλλοντος προς όφελος του λαού με εργατικό και κοινωνικό έλεγχο και αξιοποίηση της επιστήμης στα πλαίσια μιας σχεδιασμένης οικονομίας . Βασικό στοιχείο του αγώνα αυτού είναι η αλληλεγγύη ανάμεσα στα μικρά και μεγάλα κινήματα αντίστασης του λαού μας».



http://www.corfutime.gr/?p=13332
Αναρτήθηκε από Κόκκινο Αλεπουδάκι

Ανησυχίες και προβληματισμοί...

Ανησυχίες και προβληματισμοί...

Ανεξάρτητα από τα κίνητρα που είχε η κατάθεση της πρότασης μομφής του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση και την κατάληξη που είχε η συζήτηση στη Βουλή, η αρθρογραφία των τελευταίων ημερών έφερε στην επιφάνεια ορισμένες από τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς του συστήματος, για τις εναλλακτικές που διαθέτει σε ό,τι αφορά την αστική διαχείριση.
***

Εγραφε το «Βήμα» στο κύριο άρθρο του πριν από την ψηφοφορία στη Βουλή: «Σκεπτόμενοι με τους κανόνες της απλής λογικής εύκολα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ κατά της κυβερνήσεως συνεργασίας ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δε θα ευδοκιμήσει (...) Τα πράγματα είναι προφανώς απλά. Η πρόταση μομφής είναι μάλλον μία άσκηση επί χάρτου. Επαναφέρει την πολυλογία στην πολιτική, χωρίς να αναμένεται ουσιαστικό αποτέλεσμα. Εκτός εάν η κίνηση του κ. Τσίπρα απαλλάσσει τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ της δοκιμασίας να ακούει την καθημερινή κριτική των (πιο αριστερών!...) συντρόφων του. Ταυτοχρόνως, ο κ. Σαμαράς διασφαλίζει ένα ακόμη εξάμηνο σχετικής πολιτικής ηρεμίας, καθώς δεν επιτρέπεται η υποβολή νέας προτάσεως μομφής για τους προσεχείς έξι μήνες. Δηλαδή "νικητές" και οι δύο!». Τι λέει η ναυαρχίδα του ΔΟΛ; Οτι η κίνηση του ΣΥΡΙΖΑ, υπηρετώντας και κομματικά του οφέλη, ταυτόχρονα καταφέρνει να συμβάλει στη σταθερότητα του πολιτικού συστήματος, διαμορφώνοντας έναν νέου τύπου διπολισμό. Ταυτόχρονα, βεβαίως, ανησυχούν ότι η χρησιμοποίηση μεθόδων του παρελθόντος, τόσο από τον ίδιο, όσο και από τη ΝΔ, μπορεί να υπονομεύσει στο μέλλον την ικανότητά τους να εγκλωβίζουν λαϊκές συνειδήσεις.
***

Τα ίδια πάνω - κάτω γράφει και στην άλλη εφημερίδα του Συγκροτήματος, στα ΝΕΑ, ο Γ. Πρετεντέρης: «Το ωραίο αυτό έργο, ονομάστηκε τελικά "ψήφος δυσπιστίας" (...) και μπορώ να πω ότι όσοι οργάνωσαν την παράσταση, έδειξαν τουλάχιστον ότι το ευχαριστήθηκαν (...) ξέχασαν ότι η κοινωνία έχει αποκάμει από τις φτηνιάρικες συγκρούσεις και παρακολουθεί με απέχθεια τα θέατρα σκιών (...) ξέχασαν ότι η υπόθεση μυρίζει ανυπόφορα κομματίλα. Παλαιοκομματική κομματίλα».

Ο ίδιος αρθρογράφος θέτει ένα ακόμα ζήτημα σε σχέση με το δίπολο και την τακτική του κάθε κόμματος που θέλει να συμβάλει στη διαχείριση. Γράφει στο Βήμα: «Με άλλα λόγια, τα δύο μεγαλύτερα κόμματα στη Βουλή κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα: προσπαθούν να σπρώξουν τον αντίπαλο έξω από τον μεσαίο χώρο της πολιτικής (...) Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την πλευρά του, στις εκλογές της 17ης Ιουνίου ενσωμάτωσε σχεδόν πλήρως την "Αριστερά της Αριστεράς" (...) Εκτοτε, όμως, δυσκολεύεται αφάνταστα να ανοιχθεί στο χώρο της κεντροαριστεράς. Με άλλα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να αποκόψει τον Σαμαρά από έναν κεντρώο χώρο που έχει δευτερεύον εκλογικό ενδιαφέρον γι' αυτόν. Την ίδια στιγμή, η συμπολίτευση έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια "κεντροαριστερή υγειονομική ζώνη", που ως τώρα περιορίζει τον ΣΥΡΙΖΑ. Και γι' αυτό ο «νέος διπολισμός» που προέκυψε από τις εκλογές του 2012 ευνοεί ως τώρα περισσότερο τη ΝΔ και λιγότερο τον ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι που θα έπρεπε να προβληματίσει σοβαρά όσους με πρόσχημα την αντίθεση στην κυβέρνηση, σέρνουν τα πόδια στη συγκρότηση ενός "τρίτου πόλου"». Προβληματίζονται για το ποιες δυνάμεις μπορούν να εκφράσουν το λεγόμενο «μεσαίο χώρο» που κοινωνικά αφορά τμήματα των μεσαίων στρωμάτων, πώς θα υλοποιηθεί μια νέα πολιτική συμμαχιών του κεφαλαίου με αυτά τα στρώματα. Σε αυτήν τη βάση κάνουν υποδείξεις στον ΣΥΡΙΖΑ να δει καλύτερα την υπόθεση της «κεντροαριστεράς», καλύπτοντας το «κενό» που υπάρχει στο αστικό σύστημα από τμήμα στελεχών που προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ. Ετσι, άλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ θα εξασφαλίσει και την κρίσιμη πλειοψηφία για να αποτελέσει εναλλακτική λύση στη διακυβέρνηση...
***

Γράφει ο Αλ. Παπαχελάς στην Καθημερινή:«Το σημερινό, ενεργό πολιτικό προσωπικό δεν έχει κάτι πολύ καλύτερο ή ικανό να δώσει στον τόπο από τη σημερινή κυβέρνηση. Οσο και να γκρινιάζουμε, όσο και να μας εξοργίζει η φαυλότητα ορισμένων και ο παλαιοκομματισμός κάποιων άλλων, δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα μια σημαντική μάζα νέων πολιτικών που θα μπορούσαν να κυβερνήσουν εντελώς διαφορετικά. Αυτό, δυστυχώς, πρακτικά σημαίνει ότι το σημερινό πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να προχωρήσει τη χώρα πολύ πιο μπροστά, από πλευράς μεταρρυθμίσεων (...) Γιατί στο δικό μου μυαλό είναι καθαρό πως θα χρειασθεί μια βιολογικά νέα γενιά για να πάει μπροστά η χώρα, οι παλαιότεροι μπορούν να παίξουν μόνο μεταβατικό ή σταθεροποιητικό ρόλο».

Τι τους ανησυχεί; Είναι καθαρό ότι οι κονδυλοφόροι της αστικής τάξης ανησυχούν για τη δυνατότητα ανανέωσης του πολιτικού προσωπικού του αστικού πολιτικού συστήματος, ανανέωση που πρέπει να επιδιωχθεί και βιολογικά. Αναζητούν, λοιπόν, τη νέα γενιά αστών πολιτικών που θα μπορέσουν να συμβάλουν στη συνέχεια του αστικού πολιτικού συστήματος και στη σταθερότητά του.

Π.

ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ Το ΚΚΕ θα αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες στην εξουσία της εργατικής τάξης

ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ
Το ΚΚΕ θα αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες στην εξουσία της εργατικής τάξης

Η ομιλία της Προέδρου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ στη Βουλή, την Κυριακή


Eurokinissi

«Οπως είναι πολύ γνωστό, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, το ΚΚΕ σαν ένα -όχι το αποκλειστικό- από τα βασικά κριτήρια, με τα οποία εκτιμά τη στάση των άλλων κομμάτων και τις θέσεις στο πρόγραμμά τους, είναι το ζήτημα της ΕΕ, της πρώην ΕΟΚ και σήμερα Ευρωπαϊκής Ενωσης. Και ξέρετε πάρα πολύ καλά ότι το δικό μας κριτήριο ήταν αρχικά από τη θέση μη ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ και σήμερα κρίνουμε τα πράγματα από τη θέση της αποδέσμευσης. Δε θα επεκταθώ τώρα γιατί βεβαίως το ζήτημα της αποδέσμευσης από μόνο του δε λέει τίποτα. Είναι ενταγμένο σε ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης και εξουσίας, ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι τα τελευταία είκοσι χρόνια έχουμε μία δυσμενή ανατροπή του συσχετισμού δυνάμεων.


Δε θα αναπτύξω το πού εντάσσεται αυτή η αποδέσμευση αυτή τη στιγμή. Θα ήθελα όμως να σταθώ στο εξής πράγμα: Τα κόμματα, εκείνα τα οποία υποστήριξαν με το "ναι" την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ και τη συμμετοχή της σήμερα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, αισθάνονται δικαιωμένα από τις εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ενωση;

Εχει αναπτυχθεί η κριτική σήμερα απ' όλα τα κόμματα και μάλιστα ακούγονται ερωτήματα όπως: Πού είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση του Κολ, του Αντενάουερ; Ακούγονται φράσεις όπως: Να γυρίσουμε πίσω, τότε που ήταν οι μεγάλοι άνδρες -οι γυναίκες ίσως δεν ήταν τότε πρόεδροι- με τα στιβαρά χέρια, οι οποίοι έπαιρναν τις μεγάλες αποφάσεις. Υπάρχει μια νοσταλγία για την παλιά Ευρωπαϊκή Ενωση και την παλιά ΕΟΚ. Και όλως περιέργως και ο κ. Τσίπρας είπε στο Τέξας να γυρίσουμε στις παλιές ευρωπαϊκές ιδέες. Ελεος! Ελεος, λέω κυριολεκτικά.



Eurokinissi

Δεν έχει σημασία πόση ιστορία έχει, αλλά έχει ιστορία, κύριε Βενιζέλο, η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ. Εχει ιστορία από τις αρχές του αιώνα. Δεν έχουν βγει από το πουθενά. Πάρα πολλές ιδέες και θέσεις που έχουν είναι επανάληψη ιδεών που τις ακούσαμε από τις αρχές του 20ού αιώνα και σε όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα. Τους αδικείτε, λέγοντας ότι δεν έχουν ιστορικές ρίζες. Εχουν και παραέχουν. Μόνο που αυτές οι ιστορικές ρίζες, όπου υπήρχαν, ήταν και ένα χτύπημα κι ένα τσάκισμα του ριζοσπαστισμού και του προοδευτισμού, μέσα στο εργατικό κίνημα, κυριολεκτικά το δηλητήριο.


Και γι' αυτό, αν θέλετε, χωρίς να εξισώνουμε σήμερα τον πόλο της κυβέρνησης και τον πόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης -δεν τα εξισώνουμε καθόλου- παρόλα αυτά μπορούμε να δούμε την αμοιβαία συνεισφορά τους στη σταθεροποίηση -την όποια σταθεροποίηση μπορεί να παρουσιάζει- του αστικού πολιτικού συστήματος.
Δεν καταργούνται αντιθέσεις και ανισόμετρη ανάπτυξη

Ομως, ας πάμε στο θέμα μας: Η ιστορία της ΕΟΚ αρχίζει αμέσως μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και σαφώς τότε γινόταν λόγος για τη δημιουργία μίας Κοινότητας των καπιταλιστικών κρατών, όχι γενικά των ευρωπαϊκών κρατών με βάση εδαφικά όρια. Μάλιστα, σε μία περίοδο παρενέβη η Σοβιετική Ενωση επί Στάλιν και είπε ότι "αν πρόκειται για μία οικονομική Κοινότητα, ενδιαφέρομαι και εγώ, γιατί εδώ είμαστε στην Ευρώπη".

Ξέρετε πολύ καλά ότι κριτήριο για τις οικονομικές ανταλλαγές και συμφωνίες -τότε δεν υπήρχε τέτοιου βαθμού διεθνοποίηση- ήταν η εγγύτητα των κρατών. Και φυσικά, η απάντηση ήταν "όχι". Τι θέση είχε το σοσιαλιστικό σύστημα μέσα στις προσπάθειες που γίνονταν για την καπιταλιστική Ευρώπη;

Πώς ξεκίνησε όλη αυτή η Κοινότητα; Η Κοινότητα της αγάπης; Της ισοτιμίας των εθνών; Ηταν κάτω από το βάρος των γαλλογερμανικών αντιδράσεων. Βεβαίως, δεν έγινε η Κοινότητα τότε, γιατί έπρεπε να γίνει ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, να γίνει η αναδιανομή των αγορών κ.λπ. και να λύσουν μια σειρά ζητήματα τα καπιταλιστικά κράτη μεταξύ τους.

Πότε επιταχύνθηκαν τα βήματα; Οταν γεννήθηκε το σοσιαλιστικό σύστημα στην Ευρώπη. Και τότε όλοι το έλεγαν, δεν έχει σημασία ότι μόλις είχαμε γεννηθεί, είμαστε μικρά παιδιά ή γεννηθήκαμε πολύ μετά, δεν δικαιούμαστε εμείς οι πολιτικοί να λέμε "εγώ ξέρω τα πράγματα από τότε που έγινα ενήλικος". Μπορούμε να τα διαβάσουμε. Τότε για την επιτάχυνση της δημιουργίας της ΕΟΚ, ένας παράγοντας ήταν το σοσιαλιστικό σύστημα και η ανάσχεση του κομμουνισμού, όπως έλεγαν, και έριξαν χρήμα οι Ηνωμένες Πολιτείες με το σχέδιο Μάρσαλ και άλλα και ένωσαν νικητές και ηττημένους, Γάλλους και άλλους με την ηττημένη Γερμανία. Εριξαν πολύ χρήμα για να γίνει η ΕΟΚ, παρά το γεγονός ότι φοβόντουσαν οι Ηνωμένες Πολιτείες το δυνάμωμα των ευρωπαϊκών καπιταλιστικών χωρών, γιατί ήταν ανταγωνιστές. Τότε, όμως, οι αντιθέσεις και η λυκοσυμμαχία έπαιρναν μία υποβόσκουσα μορφή λόγω του ότι απέναντί τους είχαν να κάνουν με το σοσιαλιστικό σύστημα.

Ως προς το ενιαίο νόμισμα, από τη δεκαετία του '70 γίνεται συζήτηση. Εκαναν το φιδάκι με τις νομισματικές ισοτιμίες, μετά έκαναν το ECU και το 1991 -βοήθησαν και οι διεθνείς εξελίξεις- προχώρησαν στην ΟΝΕ. Από τη στιγμή που γεννήθηκε η ΕΟΚ και σήμερα ως Ευρωπαϊκή Ενωση -από τις έξι χώρες μέχρι σήμερα που είναι είκοσι οκτώ, μαζί με την Κροατία- οι αντιθέσεις είναι οξύτατες. Μάλιστα, αφού πια ο καπιταλισμός έχει κυριαρχήσει παγκόσμια, αυτές οι αντιθέσεις είναι στην πρώτη γραμμή. Τι Κολ, τι Αντενάουερ, τι Μέρκελ! Είναι θέμα σε ποια φάση είναι ο καπιταλισμός.

Γιατί το λέμε αυτό; Διότι όσο και να ενοποιηθεί η Ευρωπαϊκή Ενωση και να γίνει Ομοσπονδία, που άλλοι θέλουν κ.λπ., ούτε οι αντιθέσεις θα καταργηθούν, ούτε η ανισόμετρη ανάπτυξη. Θα υπάρχει χάσμα και αυτό το χάσμα θα μεγαλώνει.
Ανάπτυξη από ποιον για ποιον;

Κυρίως, όμως, θέλουμε να θέσουμε ένα άλλο ζήτημα. Και η Νέα Δημοκρατία και τα άλλα κόμματα, όλοι μέσα στη Βουλή μιλάμε για την παραγωγική ανασυγκρότηση και για την ανάπτυξη. Από μόνη της αυτή η λέξη δεν είναι χρωματισμένη ούτε κομμουνιστικά, ούτε αριστερά, ούτε φιλελεύθερα, ούτε σοσιαλδημοκρατικά. Δεν μπορεί να μην υπάρχει ανάπτυξη.

Ομως, από εκεί και πέρα, αρχίζουν οι ριζικές διαφορές. Εμείς ρωτάμε σχετικά με την προσέλκυση επενδύσεων: Από πού θα γίνουν οι επενδύσεις; Από τα μονοπώλια, τα οποία είναι ασύγκριτα μεγαλύτερα από ό,τι ήταν πριν από δέκα χρόνια. Η κρίση θα καταστρέψει ένα μέρος καπιταλιστικών επιχειρήσεων, αλλά θα κάνει ακόμα πιο δυνατές άλλες. Θα επενδύσουν με κριτήριο την όποια σχετική αυτάρκεια της Ελλάδας από εισαγωγές, από εξαρτήσεις, από αλληλεξαρτήσεις, από χρέη κ.λπ. ή θα επενδύσουν με κριτήριο το κέρδος; Πώς θα τα αντιμετωπίσετε αυτά;

Τώρα, έχουν βγει τα πετρέλαια. Μα, αυτό και αν είναι! Οι υδρογονάνθρακες είναι το στοιχείο εκείνο, ο μοχλός ο οποίος θα επιβάλει νέα δεινά στον ελληνικό λαό και ακόμη μεγαλύτερη υπερχρέωση της Ελλάδας, μιας Ελλάδας εν μέσω πάρα πολλών εκβιασμών, που θα προσπαθεί να τους διευθετήσει είτε ο πόλος της Νέας Δημοκρατίας είτε ο πόλος του ΣΥΡΙΖΑ και δε θα υπάρξει θετική διευθέτηση για το λαό.

Εδώ, το καινούριο και το χειρότερο "σχέδιο Ανάν" πότε βγήκε στην Κύπρο; Με τα πετρέλαια. Σου λέει: Τι θέλετε τώρα, τι σας νοιάζει ένα, δύο, τρία κράτη, τι θα γίνει η Κύπρος; Αρκεί εδώ οι επιχειρήσεις να έχουν από κοινού την άντληση του πετρελαίου!

Βλέπετε, αυτό είναι το δράμα, να έχει μια χώρα σημαντικές αναπτυξιακές δυνατότητες -όπως η Ελλάδα- και αυτές να γίνονται παράγοντας εκβιασμών, πιέσεων, φτώχειας και ό,τι άλλο φέρνει η φτώχεια, και τα ΜΑΤ, και την καταστολή, και τον πόλεμο. Ποιος μπορεί να μας επιβεβαιώσει ότι μετά από δέκα και δεκαπέντε χρόνια δε θα έχουμε τέτοιες αντιθέσεις μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, όπου οι χώρες θα είναι σε διαφορετικά εμπόλεμα στρατόπεδα μεταξύ τους. Μήπως δεν έχει ξαναγίνει; Εξαλείφθηκαν αυτοί οι κίνδυνοι;
Με όποια συνταγή, τα μονοπώλια θα καθορίζουν τιμές και μισθούς

Θέλω να ξεκαθαρίσω το εξής πράγμα: Οπωσδήποτε, κυριαρχούν σήμερα στη Βουλή δύο βασικές προτάσεις από πλευράς κουκιών. Δεν έχει σημασία αν είναι στο ίδιο στρατόπεδο, όσον αφορά το δρόμο ανάπτυξης. Η μία είναι η αυθεντική -ας πούμε αυθεντική- πρόταση, γιατί μέσα στην Ευρώπη υπάρχει διαπάλη γύρω από τις συνταγές. Ας την πούμε αυθεντική την πρόταση του φιλελεύθερου πόλου για την καπιταλιστική ανάπτυξη. Η άλλη είναι η ιμιτασιόν πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για τη φιλολαϊκή ανάπτυξη.

Εγώ, λοιπόν, θα υποβάλω το εξής ερώτημα: Και δεν το απευθύνω στη Νέα Δημοκρατία, όχι γιατί θέλω να της δώσω άφεση αμαρτιών, γιατί η Νέα Δημοκρατία είναι αυτή που ξέρουμε, δεν άλλαξε. Είναι ένα κόμμα με ταξική πολιτική, το ίδιο και ο σύμμαχός της, το ΠΑΣΟΚ δεν άλλαξε.

Απευθύνομαι, όμως, τώρα σε ένα κόμμα, το οποίο δεν έχει δοκιμαστεί στην κυβέρνηση. Θα κάνετε -λέει- ανάπτυξη. Ξέρετε πάρα πολύ καλά ότι σε αυτήν την ανάπτυξη θα επιβιώσουν οι "καρχαρίες" με λιγότερη εργατική δύναμη, με ακόμα πιο φθηνή εργατική δύναμη. Θα βοηθήσετε -λέει- και τους μικρομεσαίους και τους ανεξάρτητους καπιταλιστές. Ετσι λέτε.

Λοιπόν, πάρτε έναν τομέα, ο οποίος έχει να κάνει με τρόφιμα και είναι σημαντικός. Εχουμε, λοιπόν, δύο μεγάλες επιχειρήσεις στον τομέα της γαλακτοβιομηχανίας και όχι μόνο γαλακτοβιομηχανία -έτσι τα ξέραμε, αλλά δεν είναι μόνο γαλακτοβιομηχανία- την επιχείρηση Φιλίππου -τη ΦΑΓΕ- και την ELBISCO. Λοιπόν, κοιτάξτε τι ανήκει στη ΦΑΓΕ, αυτός είναι ο καπιταλισμός και θα κάνουν -λέει- κρατική παρέμβαση και κρατική ρύθμιση για να λύσουν αυτά τα ζητήματα. Αυτά δεν λύνονται και όχι μόνο δεν λύνονται, αλλά η κρατική παρέμβαση θα είναι υπέρ της ΦΑΓΕ και υπέρ της ELBISCO.

Τι σημαίνει ΦΑΓΕ; Στη ΦΑΓΕ ανήκουν οι εξής: ΕΒΓΑ -εκτός ενός σημαντικού μέρους των παγωτών που ανήκουν στη NESTLE και τη UNILEVER- ΒΙΣ ΑΕ, ΒΙΒΕΘ ΑΕ, ΜΟΝΟΣ ΑΕ, ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΟΕ, ΜΠΙΖΟΣ ΑΕ, ΙΟΦΙΛ ΑΕ, ΑΓΑΝ ΑΕ, ΤΥΡΑΣ, ΠΙΝΔΟΣ, ΚΩΣΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, ΞΥΛΟΥΡΗΣ ΑΕ, ΗΛΙΑΤΩΡ ΑΕ, ΖΙΑΓΚΑΣ, ΑΓΡΟΚΤΗΜΑ ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΑΕ, ΦΑΓΕ ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΠΡΩΗΝ ΞΥΛΟΥΡΗΣ, FAGE ITALIA, FAGE USA και ΦΑΓΕ Μεγάλης Βρετανίας. Στον Ομιλο Φιλίππου ανήκει ακόμα η HELLENIC QUALITY FOODS, όπως μετονομάστηκε η εταιρεία ΚΑΝΑΚΗ, που διακινεί προϊόντα ζύμης, λαχανικά και πουλερικά και τα κοτόπουλα ΜΙΜΙΚΟΣ.

Πάμε τώρα στην ELBISCO, στην οποία ανήκουν: Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΜΠΙΣΚΟΤΩΝ, ΒΟΣΙΝΑΚΗΣ, ΑΛΛΑΤΙΝΗ, ΚΡΙΣ-ΚΡΙΣ ΑΡΤΟΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ELITE, ΦΟΡΜΑ, ELBISCO ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΑΕ ΔΙΑΝΟΜΩΝ ΤΡΟΦΙΜΩΝ, ΧΑΝΟΓΛΟΥ ΑΕ, ΖΗΤΩ ΛΟΥΞ -είναι εταιρεία παραγωγής και διανομής ψωμιού που αριθμεί είκοσι εννέα αρτοποιεία στη FYROM - ΜΟΝΟΣ ΑΕ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΣΥΣΚΕΥΑΣΙΩΝ, ΕΒΓΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΩΝ ΑΕ. Μερικές είναι και κοινές, με τα κρουασάν FOLIE FOLIE, τα προϊόντα κατεψυγμένης ζύμης, τους χυμούς REFRESH, παγωτά κ.λπ.

Δεν στέκομαι τώρα στην κερδοφορία. Εμείς λέμε ότι τέτοιες μεγάλες επιχειρήσεις και μεγάλα μονοπώλια είναι σε όλους τους κλάδους. Εδώ τώρα πια είναι και μέσα στον αθλητισμό, μέσα στα καλλυντικά, παντού. Δεν υπάρχει τομέας που δεν είναι μέσα. Και ο πιο απίθανος τομέας είναι μονοπώλιο. Λέει, λοιπόν, ότι θα πάρει μέτρα φιλολαϊκά. Ποιοι θα καθορίζουν τις τιμές των προϊόντων και τους μισθούς;

Αυτά τα μονοπώλια δεν έχουν πολιτική δύναμη; Εμείς δεν κατηγορούμε κανέναν για διαπλοκή. Υπάρχουν και οι διαπλοκές. Πώς θα τα βγάζετε πέρα μ' αυτούς; Με τις ομάδες κοινωνικής αλληλεγγύης ή με τους συνεταιρισμούς; Μα -να γελάσουμε εδώ- οι συνεταιρισμοί δεν άντεξαν σε μία περίοδο που τα μονοπώλια δεν είχαν αναπτυχθεί τόσο στην Ελλάδα. Αρα, όταν σας λέμε ότι θα είστε κι εσείς κυβέρνηση των μονοπωλίων, παρεξηγείστε.

Θα κάνουν -λέει- μία κρατική τράπεζα. Μα, ο κρατικός καπιταλισμός έχει δώσει τεράστια παραδείγματα σε όλη την Ευρώπη. Ο κρατικός καπιταλισμός ούτε την κρίση μπόρεσε να αντιμετωπίσει ούτε μπορεί να κάνει ρύθμιση. Αυτά έχουν γίνει. Κοιτάξτε, δεν βρισκόμαστε στη φάση αυτή του καπιταλιστικού συστήματος, όπου η κερδοφορία μεγάλωνε και μπορούσε να κάνει και ορισμένες αυξήσεις μισθών, προσωρινές, για πέντε ή δέκα χρόνια. Τώρα αυτά έχουν τελειώσει.

Αλίμονό μας! Ερχεται η κυβέρνηση και λέει το εξής: Από το πρωτογενές πλεόνασμα, το οποίο έχει βγει από τις πλάτες του λαού -ποιες πλάτες, εδώ μας έχουν βάλει μέσα στον τάφο- θα μοιράσουμε κάτι για την αποκατάσταση των αδικιών. Μιλάμε, δηλαδή, ψίχουλα για ένα ελάχιστο μέρος του πληθυσμού, για φιλανθρωπία. Τότε είχαμε τον Ανδρέα Συγγρό που έκλεβε όλο το Λαύριο και έκανε και πέντε φιλανθρωπίες.

Ερχεται τώρα και η πιθανή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και λέει "θα ανεβάσω τον κατώτατο μισθό". Μα, ακόμα και 700 ευρώ να το κάνετε -εγώ να δεχθώ ότι θα το κάνετε- αυτά τα 700 ευρώ, όταν θα γίνετε κυβέρνηση, θα έχουν την αξία των 200 ευρώ. Τα 700 ευρώ, μάλιστα, θα είναι για πολύ λιγότερους, όταν θα υπάρχουν μισθοί των 300 ευρώ ή των 400 ευρώ, τα ελαστικά ωράρια, κ.λπ. Σε ποιον μιλάτε, επομένως;
Στριμώχνουν το λαό ανάμεσα στην τρομοκρατία και την αυταπάτη

Αυτός, λοιπόν, είναι ο δικομματισμός και ο διπολισμός. Δεν είναι δικομματισμός και διπολισμός να υπάρχουν δύο μεγάλα κόμματα και όλοι οι άλλοι οι μικρότεροι να δούμε τι ψίχουλα ψήφων θα μείνουν και για μας. Δεν είναι αυτό. Δικομματισμός και διπολισμός είναι όταν δύο κόμματα στριμώχνουν το λαό μέσα από την τρομοκρατία το ένα και μέσα από την αυταπάτη το άλλο και δεν αλλάζει τίποτα μεταξύ τους. Το μόνο που μπορεί να γίνεται είναι η αλλαγή κυβερνήσεων.

Για σκεφτείτε, σε όλη την Ευρώπη γίνονται εκλογές πολύ συχνά. Το αποτέλεσμα βγαίνει με μαθηματική ακρίβεια. Τι ήταν, σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση; Βέβαια, τώρα δεν είναι η παλαιά σοσιαλδημοκρατία, αλλά είναι μέσα και αριστεροί και ολίγον κομμουνιστές, κ.λπ., κάτι... "νεωτερική κομμουνιστική αριστερά". Εν πάση περιπτώσει, ξέρεις ότι ύστερα από τέσσερα χρόνια θα κερδίσουν οι φιλελεύθεροι. Αν είναι στην εξουσία οι φιλελεύθεροι, μετά θα κερδίσει η σοσιαλδημοκρατία. Μιλάμε γι' αυτή τη σοσιαλδημοκρατία, όπως είναι σήμερα.

Δείτε, λοιπόν, ότι σε όλη την Ευρώπη εναλλάσσονται δύο πόλοι. Δεν υπάρχουν μεγάλα κόμματα και μονοκομματικές κυβερνήσεις. Ολα γίνονται με μαθηματική ακρίβεια. Μπορεί την Κυριακή των εκλογών να διαβάσεις. Ποιοι ήταν τώρα στην κυβέρνηση; Τότε, σίγουρα θα βγουν οι άλλοι.

Αυτός είναι ο δικομματισμός και ο διπολισμός. Αυτό δείχνει ότι, δυστυχώς, το καπιταλιστικό σύστημα, το αστικό πολιτικό σύστημα, έχει περιθώρια να αλλάζει το πολιτικό του προσωπικό. Ομως, είναι άλλο πράγμα να έχουμε τα γνήσια κόμματα της αστικής τάξης, τα παιδιά της -που πάντα έτσι ήταν- και είναι άλλο πράγμα να προσχωρούν και αυτοί οι οποίοι υποτίθεται ότι ήταν αντικαπιταλιστές και, στο όνομα της σωτηρίας του λαού, να προσφέρουν υπηρεσίες σ' αυτό το σύστημα. Η μόνη υπηρεσία που θα προσφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτό, να του δώσει ανάσα, να ξαναγυρίσει στην πιο συντηρητική κοίτη ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού.

Ετσι μπορείτε να καταλάβετε γιατί, με πολιτικό κόστος, αρνηθήκαμε να συμμετάσχουμε σε μία κυβέρνηση, όταν η Ελλάδα είναι μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, όταν στην οικονομία της Ελλάδας κυριαρχούν τα μονοπώλια. Και να πάμε κι εμείς στην κυβέρνηση, για να παλεύουμε να δώσουν αύξηση αντί για 5 ευρώ, 6 ευρώ! Οχι!

Βεβαίως, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας και ο λαός πρέπει να παλέψουν για την εξουσία. Δεν είναι καθόλου ωραίο να είσαι στην αντιπολίτευση, αλλά όσο ο λαός είναι στην αντιπολίτευση, θα είμαστε κι εμείς. Οταν ο λαός αποφασίσει να βγει στην εξουσία, τις όποιες ευθύνες -δύσκολες ευθύνες- της διακυβέρνησης δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να τις αναλάβουμε, όχι με την έννοια "κυβέρνηση ΚΚΕ και συμμάχων", αλλά "κυβέρνηση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της".

Εχουμε βγάλει πολλά συμπεράσματα από το σοσιαλισμό που οικοδομήθηκε. Οταν ο σοσιαλισμός -που έδειξε την υπεροχή του- για διάφορους λόγους μιμήθηκε τις νεωτερικές ιδέες της αγοράς, τότε έπαψε να είναι σοσιαλισμός. Και δυστυχώς ανατράπηκε από τα μέσα και δεν ανατράπηκε με λαϊκή επανάσταση. Ανατράπηκε από τα πάνω. Δεν ανατράπηκε από μία επανάσταση από τα κάτω.

Αυτά τα συμπεράσματα τα έχουμε βγάλει και δεν σκοπεύουμε να δώσουμε χέρι βοήθειας ούτε στα γνωστά παραδοσιακά αστικά κόμματα, σε καμία περίπτωση, αλλά ούτε και στις ιμιτασιόν λύσεις!».

Η αντιπαράθεση ΗΠΑ - Γερμανίας ξένη προς τα λαϊκά συμφέροντα

Η αντιπαράθεση ΗΠΑ - Γερμανίας ξένη προς τα λαϊκά συμφέροντα

Τ
ο βάθεμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης (τα όποια μικρά σημάδια ανάκαμψης σε κάποιες χώρες όπως π.χ. ΗΠΑ, Γερμανία, Ολλανδία δεν αναιρούν τον κανόνα) φέρνει δυναμικά στο προσκήνιο τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, που πάντα βεβαίως υπήρχαν αλλά σε περιόδους όξυνσης της κρίσης αποκτούν πιο έντονο χαρακτήρα. Ιδιαίτερη έκφραση αυτών των ανταγωνισμών είναι η αντιπαράθεση ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Γερμανία, που εντάθηκε στις 31 Οκτώβρη με την έκθεση του αμερικανικού υπουργείου Οικονομικών που επικρίνει την πολιτική της γερμανικής κυβέρνησης... γιατί μη ενισχύοντας την εσωτερική ζήτηση δημιουργεί προβλήματα στην Ευρωζώνη και την παγκόσμια οικονομία. Θυμίζουμε ότι η εν λόγω έκθεση, που παραδοσιακά επικρίνει την Κίνα, έστρεψε τα βέλη της και στη Γερμανία σε μια περίοδο όπου βγήκαν στο φως οι αποκαλύψεις για τις παρακολουθήσεις των τηλεπικοινωνιών της Α. Μέρκελ. Φυσικά αυτή η υπόθεση ήταν και μόνο η αφορμή. Η αιτία είναι η σύγκρουση μονοπωλιακών ομίλων και αστικών τάξεων για το ποιος θα έχει λιγότερες απώλειες από την καταστροφή κεφαλαίου, που συνεπάγεται η καπιταλιστική κρίση.


Τ
ο αμερικάνικο κεφάλαιο θεωρεί ότι η «ατμομηχανή» της ΕΕ, Γερμανία, γίνεται «τροχοπέδη» για τις ισορροπίες στη λυκοσυμμαχία, και τα πλεονάσματα που αυτή έχει δημιουργούν τεράστια ελλείμματα σε χώρες υποδεέστερες. Αυτό που ονομάζουν Νότο. Λένε, αν περιοριστούν οι εξαγωγές της Γερμανίας (κύρια πηγή των πλεονασμάτων της) τότε θα μειωθούν οι εισαγωγές των πιο αδύνατων χωρών, θα αυξηθούν οι εξαγωγές τους και θα καλυτερεύσουν τα πράγματα. Οι ΗΠΑ κάνουν ακριβώς την ίδια υπόμνηση στην Κίνα, που με τις εξαγωγές της δημιουργεί μεγάλα πλεονάσματα.


Το διαφορετικό μείγμα που πρεσβεύει η κυβέρνηση Ομπάμα -εκφραστής των συλλογικών συμφερόντων των Αμερικανών καπιταλιστών-, η στήριξη που παρέχει στη λεγομένη «Συμμαχία του Νότου» έναντι της Γερμανίας, εμφανίζεται και στη χώρα μας, από αστικά και οπορτουνιστικά κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, ως «σανίδα σωτηρίας» για το λαό μας και τους λαούς της ΕΕ. Κονδυλοφόροι στον αστικό Τύπο σπεύδουν να πείσουν ότι η «χαλάρωση της λιτότητας», η «ενίσχυση της εσωτερικής ζήτησης στη Γερμανία» θα ωφελήσουν τους εργαζόμενους, θα αυξήσουν τους μισθούς. Ακόμα και αν δοθούν κάποια ψίχουλα στους εργαζόμενους, αυτό που πρέπει να μείνει είναι ότι δε θα αλλάξει ριζικά η κατάσταση. Πολύ περισσότερο που μια πιθανή νέα καπιταλιστική ανάπτυξη θα φέρει νέο κύκλο κρίσης.

Ε
πειδή δε τα αδιέξοδα διαχείρισης της κρίσης δεν μπορούν να κρυφτούν κάτω από το χαλί, η φαγωμάρα στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ γίνεται πιο έντονη. Δεν είναι τυχαία η παρέμβαση του επικεφαλής του Γερμανικού Οικονομικού Ινστιτούτου IFO, Χανς Βέρνερ Σιν, που ασκεί κριτική στη διοίκηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για την απόφαση μείωσης του βασικού επιτοκίου στην Ευρωζώνη στο 0,25% για να χορηγήσει στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου δάνεια, που δε θα έπαιρναν ποτέ στις κεφαλαιαγορές. Ο εν λόγω οικονομολόγος μάλιστα προτείνει μερική διαγραφή χρέους στην Ευρωζώνη, με ευρωπαϊκή συνδιάσκεψη, προσωρινή έξοδο της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και ίσως και της Ισπανίας από την Ευρωζώνη, με δικαίωμα επανένταξης, ώστε να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητά τους, προφανώς έναντι της Γερμανίας. Και παράγοντες του ΔΝΤ εξετάζουν τέτοιες «λύσεις» και ζητούν η Γερμανία να γίνει πιο «διαλλακτική». Είναι και αυτό άλλη μια απόδειξη ότι όταν ο ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα μας προβάλλει δήθεν ρεαλιστικότερες «λύσεις», «επαναδιαπραγματεύσεις» και άλλα τέτοια, αυτές είναι «λύσεις» που προβάλλουν μερίδες του κεφαλαίου, προκειμένου να εξασφαλίσουν την κερδοφορία τους, με δεδομένα την εκμετάλλευση των εργαζομένων και την εξουσία των μονοπωλίων. Και αυτό ισχύει και στις ΗΠΑ και στις αναπτυγμένες και τις λιγότερο αναπτυγμένες καπιταλιστικά χώρες της ΕΕ.


Ο
ποιο μείγμα διαχείρισης της άναρχης καπιταλιστικής οικονομίας εφαρμοστεί είτε με συνταγή Ομπάμα και... «Συμμαχίας του Νότου» είτε με γερμανική συνταγή σκληρής δημοσιονομικής πειθαρχίας, οι εργαζόμενοι, οι παραγωγοί όλου του κοινωνικού πλούτου δεν πρόκειται να μπορέσουν να ικανοποιήσουν τις σύγχρονες ανάγκες τους. Είναι γνωστή η κατάσταση των 50 και πλέον εκατομμυρίων ανασφάλιστων στις ΗΠΑ, των 7 εκατομμυρίων μισο-εργαζόμενων εξαθλιωμένων των «μίνι - τζομπς» με 400 ευρώ το μήνα της Γερμανίας και πάει λέγοντας. Επομένως αν κάτι προσφέρει η μελέτη της οξυνόμενης ενδοϊμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης είτε μεταξύ ΗΠΑ - Γερμανίας, είτε μεταξύ άλλων κέντρων, είναι η συνειδητοποίηση ότι η εργατική τάξη και τα άλλα εκμεταλλευόμενα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να εγκλωβίζονται σε αλλότρια γι' αυτούς συμφέροντα. Παραπέρα, μέσα από τον καπιταλισμό που σάπισε, στο στάδιο του ιμπεριαλισμού και της κυριαρχίας των μονοπωλίων, ανοίγει ο δρόμος, με τη δική τους οργάνωση, τη δική τους λαϊκή συμμαχία να πάρουν την εξουσία, δηλαδή τα «κλειδιά» της οικονομίας, κάνοντας κοινωνική ιδιοκτησία τα μέσα παραγωγής, θέτοντας με επιστημονικά οργανωμένο Κεντρικό Σχεδιασμό τις προτεραιότητες για να ικανοποιηθούν οι διευρυμένες σύγχρονες ανάγκες με βάση τις τεράστιες δυνατότητες της εποχής.


Δ. Κ.