Μόνο τυχαίο δεν είναι

Παράλληλα με τις προεδρικές, βουλευτικές και τοπικές εκλογές στις ΗΠΑ διεξήχθησαν και δημοψηφίσματα που αφορούσαν την αποποινικοποίηση για «ψυχαγωγικούς σκοπούς» της μαριχουάνας σε Καλιφόρνια, Μασαχουσέτη, Αριζόνα και Νεβάδα (όλες, πλην της Αριζόνας, ενέκριναν την αποποινικοποίησή της). Στις Πολιτείες Φλόριντα, Αρκάνσας, Βόρεια Ντακότα και Μοντάνα, μέσω δημοψηφισμάτων, εγκρίθηκε η «ιατρική» χρήση της κάνναβης. Μόνο στο Οχάιο η καμπάνια για την αποποινικοποίηση της κάνναβης στοίχισε περίπου 25 εκατομμύρια δολάρια. Την ίδια ώρα, στις Πολιτείες όπου έχει ήδη νομιμοποιηθεί, είτε για «ψυχαγωγικούς» σκοπούς είτε ως «ιατρικό» προϊόν, το 66% των 16χρονων μαθητών κάνει χρήση κάνναβης και 1 στους 3 Αμερικανούς μαθητές κάνει χρήση κάνναβης με ιατρική συνταγή.

Μόνο τυχαία δεν είναι τα παραπάνω, καθώς το οικονομικό και πολιτικό λόμπι που τάσσεται υπέρ της ελεύθερης χρήσης ναρκωτικών διασυνδέεται με χίλια νήματα με επιχειρηματικούς κολοσσούς - εταιρείες. Στις ΗΠΑ, οι εταιρείες και ιδιωτικές κλινικές που μονοπωλούν ανά Πολιτεία την παραγωγή και διάθεση κάνναβης είναι από τις πιο κερδοφόρες στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης στον υποδείκτη ...«green economy». Σύμφωνα με τη βρετανική εφημερίδα «Γκάρντιαν», στην Καλιφόρνια η πλέον νόμιμη αγορά ινδικής κάνναβης προβλέπεται να αποφέρει κέρδη που θα ξεπεράσουν τα 6,4 δισεκατομμύρια δολάρια το 2020. Είναι τα ίδια κέντρα εξουσίας που στοχευμένα αποϊδεολογικοποιούν την απεξάρτηση και πριμοδοτούν τη «μείωση της βλάβης», μέσω της χορήγησης υποκατάστατων. Τα καθαρά κέρδη της φαρμακευτικής εταιρείας «Viogen» (η οποία μεταξύ άλλων παράγει και προωθεί τη βουπρενορφίνη, ένα από τα υποκατάστατα) ήταν στο πρώτο τρίμηνο του 2016 970,9 εκατομμύρια δολάρια ή 4,43 δολάρια ανά μετοχή, με τα έσοδά της να αυξάνονται σ' ένα τρίμηνο κατά 6,7%.

Οσο η υλοποίηση μακροχρόνιων σχεδιασμών του κεφαλαίου επιταχύνεται και συγχρόνως επιταχύνεται η χειροτέρευση της ζωής των λαών, τόσο η προπαγάνδα και η προσπάθεια νομιμοποίησης των ναρκωτικών θα εντείνονται. Γιατί τα κέρδη των καπιταλιστών απ' αυτή την υπόθεση είναι πολυεπίπεδα και τα ελεύθερα ναρκωτικά εκτός των άλλων αποτελούν «όπλο» φαρμακευτικής καταστολής, κοινωνικού ελέγχου και άλλη μια δικλίδα ασφαλείας για το σύστημα.

Το δώρο του Καίσαρα

 Το δώρο του Καίσαρα

Η ιστορία μας αρχίζει στο ηλιόλουστο γαλατικό χωριό του Πολυτεχνείου, που τόσο καλά γνωρίζουμε, περιστοιχισμένο από ασφαλιταριό, ματάδες και ρωμαϊκά οχυρά, αλλά χωρίς κανένα Συριζαίο, γιατί αν τολμούσαν να φανούν, θα είχαν την τύχη του Κακοφωνίξ στα τσιμπούσια.
-Όχι, δε θα καταθέσεις (στεφάνι).
Τελικά το έκαναν σαν κλέφτες -ή μάλλον σαν Δαπίτες- τα ξημερώματα. Αυτοί που δεν τα κατάφεραν πριν από λίγη ώρα ήταν οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ -δεν ξέρω αν το ξαναδοκίμασαν στη συνέχεια.

Δίπλα στο μνημείο όπου γίνονται οι καταθέσεις ήταν ένα ανυπόγραφο πανό που έλεγε: Τσίπρας-Ομπάμα ανεπιθύμητοι.
Στα μεγάφωνα έπαιξε σε κάποια φάση και το Trooper των Maiden -που 'σαι Sniper για να δεις και να ακούσεις... Στα πέριξ η κίνηση ήταν μάλλον πεσμένη αλλά υπήρχαν διάφορα μικρά κι αξιοσημείωτα, που τα κρατάω για κάποια από τις επόμενες αναρτήσεις.
Κατά τις 3.30 οι σφοι αποχώρησαν συγκροτημένα, πιθανότατα για ένα μικρό διάλειμμα πριν από τις προσυγκεντρώσεις.

Κι οι τρεις προσυγκεντρώσεις (εργατικά σωματεία στα Χαυτεία, Λαϊκές Επιτροπές στο Μεταξουργείο, περήφανα νιάτα και τιμημένα γηρατειά στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης) ήταν μαζικότατες, παρά τις σχετικές δυσκολίες χτες στη μετακίνηση -ακόμα και με το μετρό, πόσο μάλλον με το αυτοκίνητο. Κοίτα να δεις όμως -ένα περίεργο πράγμα. Αυτή τη φορά δεν υπήρχαν τα κλασικά ρεπορτάζ με αγανακτισμένους πολίτες, μποτιλιαρίσματα κι οδηγούς που σιχτιρίζουν. Υπήρχαν όμως λεπτομερείς κι αναλυτικές αναφορές στην 15λεπτη διαδρομή του Ομπάμα και της αυτοκινητοπομπής του από το αεροδρόμιο στον Αστέρα Βουλιαγμένης, την ίδια στιγμή που ο οδηγός ήθελε κάνα δίωρο για να πάει από το ένα τετράγωνο στο άλλο.

Στα Χαυτεία ήμασταν λίγο στριμωχτά, για να περάσει στη Σταδίου η πορεία του αριστεροχωριού, που δεν ήταν κάτι εντυπωσιακό σε όγκο -έλειπαν άλλωστε κι οι Συριζαίοι που κατεβάζουν ποτάμια κόσμου στο δρόμο. Η ΛαΕ, με τη σχετική πείρα, μπήκε μπροστά-μπροστά για να καπελώσει, η Ανταρσυα (που δεν έβαλε μυαλό με το Σύριζα) κράτησε αποστάσεις κι ακολουθούσε, ενώ είδα για πρώτη φορά χτες και μπλοκ της ΚΟΝΤΡΑ, με πανό που είχε τον τίτλο του τελευταίου τους φύλλου (όλοι οι σκύλοι μια γενιά). Είναι αντι-ιμπεριαλιστές, τι να κάνουμε;

Οι δικοί μας έκαναν ελιγμό από την Πανεπιστημίου, πριν ξεκινήσουν καλά-καλά οι ομιλίες, σαν τους λόγους του Μαζεστίξ, που κανείς Γαλάτης δεν κάθεται να τους ακούσει ως το τέλος και τον αφήνουν να τα λέει μόνος του. Ακούσαμε μόνο τον πρώτο χαιρετισμό του Βασίλη Σταμούλη, αν και προς στιγμήν είχα ακούσει "Βασίλη Σπανούλη". Kill Bill, GO HOME KILLERS

Πορευτήκαμε παράλληλα -κι όλα είναι ακατάλληλα για να σμίξουμε πάλι- με τους άλλους στη Σταδίου, φτάσαμε στο φράγμα στην Ομήρου, μείναμε κάνα δεκάλεπτο και κάναμε μεταβολή προς την Ομόνοια.
-Αστερίξ, να τους δείξω πόσο ευγενικός μπορώ να γίνω;
-Όχι Οβελίξ, πάμε.

Φαιδρή νότα στην πορεία το σύντομο πέρασμα μιας μικρής μαυρούλας που μπήκε ανάμεσα στα μπλοκ κι έκανε πως προχωρούσε μαζί μας για λίγα μέτρα, έχοντας κολλημένο στην πλάτη της ένα χαρτάκι που έγραφε: FUCK WHITE PEOPLE HATING OBAMA
Μπράβο κοπελιά, μες στην επικαιρότητα, το 'πιασες το νόημα. Εκτός κι αν της έκανε φάρσα ο διπλανός της και της το κόλλησε, χωρίς να το καταλάβει.

Ο κόσμος που κατέβηκε ήταν πολύς, δείχνοντας τα αντι-ιμπεριαλιστικά αντανακλαστικά της βάσης σε τέτοιες περιπτώσεις. Ομολογώ όμως πως μου έμεινε ένα κενό (σαν αυτό που δηλώνει στα σύνορα ο Οβελίξ για το στομάχι του) και μια αίσθηση ανικανοποίητου (όπως στο "Αστερίξ στην Ελβετία", όπου το βέλος πετυχαίνει το στόχο κι όχι το μήλο στο κεφάλι του παιδιού), γιατί περίμενα με κάποιον τρόπο (δεν έχω ιδέα ποιον) να εκδηλωθεί η συσσωρευμένη οργή και το λαϊκό ένστικτο. Πχ όπως το 99' που οι σφοι στη ΛΔ του Βορρά είχαν αλλάξει τις πινακίδες-οδοδείκτες και μπέρδεψαν τους νατοϊκούς που έκαναν βόλτες στη λαχαναγορά. Κι αυτό ήταν ό,τι κοντινότερο υπάρχει στο γαλατικό τέχνασμα στο "γύρο της Γαλατίας" που αφήνει τους Ρωμαίους χαμένους στα στενά του Λουγκντουνούμ (Λιόν) για μια μέρα.

Αλλά η ελληνοαμερικάνικη προφορά του Τσίπρα, βγαλμένη από τα χειρότερα, κρύα ανέκδοτα, ήταν ό,τι πιο κοντινό στην υποτέλεια του Ηθικελαστίξ (από το "Αστερίξ κι η χύτρα") που θέλει να τα έχει καλά με την Pax Romana και να πληρώνει τους φόρους του. Κατάφερε έτσι να ξεπεράσει σε γλοιώδη γλιτσότητα:

-τον Καμμένο με τη γραφική υποδοχή στο αεροδρόμιο.
-το Σταύρο Θεοδωράκη, που ζήλεψε τη δόξα του Καμμένου, διαμαρτυρήθηκε, κι έφτιαξε μια μαντινάδα για τον Ομπάμα
Ομπάμα φίλε των φτωχών, γίνε και των προσφύγων
Γίνε ελπίδα των πολλών, και φόβος των ολίγων

-αυτούς που είχαν την καταπληκτική έμπνευση να διαλέξουν για μουσική υπόκρουση το Imagine (τόσοι κομμουνιστές εξάλλου ήταν εκεί, η Λάτση, η Βαρδινογιάννη) και το Θεοδωράκη (όχι το Σταύρο) για τον παλμό (Φαραντούρη-Θεοδωράκη, Φαραντούρη-Θεοδωράκη, που έλεγε κι ο Σπύρος στους Απαράδεκτους) με τον Πάκη να λέει: μη λησμονάτε τη χώρα μου.
Άξιος! Άξιος (εστί)!

-τη δική του κυβέρνηση που έκλεισε την Ακρόπολη σήμερα, για να κάνει prive επίσκεψη ο Ομπάμα. Και ο τουρισμός; Η δυσφήμηση στους επισκέπτες που θα τη βρουν κλειστή; Το πλήγμα στη "βαριά βιομηχανία" της Ελλάδας; Αυτά προφανώς ισχύουν μόνο όταν μπαίνει κάνα πανό, όχι γενικά...

-τους ρεπόρτερ που ανακάλυψαν ότι ο Τσίπρας μίλησε στον Ομπάμα στον ενικό, λες και υπάρχει στα αγγλικά πληθυντικός ευγενείας.
-τον Πάνο Χαρίτο που έκανε μια τελείως γλειψιματική ερώτηση και δε σεβάστηκε τα χρόνια που ήταν ανταποκριτής στην Παλαιστίνη.
-και την ΕΡΤ που έχει βάλει κάφρους-συνδεσμίτες στη θέση παρουσιαστών, να κόβουν και να ειρωνεύονται κάθε διαφορετική φωνή που τους ενοχλεί (μόνο "άντε γεια" που δεν είπαν στο Βαγενά)



Τι άλλο είχαμε; Την κοινή συνέντευξη τύπου (φωτεινέ ήλιε του σοσιαλισμού και της δημοκρατίας κι εσύ ο άλλος δίπλα του) με μπόλικο σανό για το διαφορετικό κεϊνσιανό μείγμα διαχείρισης που έφερε αποτέλεσμα στις ΗΠΑ και τις έβγαλε από την έξοδο, σε αντίθεση με τη συνταγή της λιτότητας στην ΕΕ. Και να στο λέει αυτό ο (απερχόμενος) πρόεδρος μιας χώρας που ελέγχει απόλυτα το ΔΝΤ, το οποίο κάνει λόγο για απομείωση χρέους, αλλά με μια σειρά μέτρα και περικοπές ("αναδιαρθρώσεις" λέγονται στα νεοταξίτικα). Κι ο οποίος μας συγχαίρει για το 2% του προϋπολογισμού που ξοδεύει η χώρα για το ΝΑΤΟ (ειδικά κι όχι γενικά για στρατιωτικές δαπάνες) χωρίς προφανώς να κάνει καμία νύξη για μείωσή τους -τα έβαλε κι ο Ijon Tichy στο σχόλιό του.

Αντιθέσεις προφανώς κι υπάρχουν για το μείγμα του ζωμού, μόνο που ο λαός δεν πρόκειται ποτέ να τον γευτεί -όπως ο Οβελίξ- γιατί έπεσε στη χύτρα όταν ήταν μικρός και πρέπει να συνειδητοποιήσει τη δύναμή του, για να τη χρησιμοποιήσει επιτέλους σε άλλη κατεύθυνση. Και να μην παραμυθάζεται για τα δώρα του Καίσαρα και το φως στο τούνελ με το χρέος.

Κλείνουμε με το ηθικό πλεονέκτημα της "αριστερής κυβέρνησης", της Pax Romana και των Πραιτοριανών τους, που μπορεί να ψέκασαν διαδηλωτές με χημικά (μετά τη δέσμευση του Τσίπρα ότι θα σταματήσει η χρήση τους), να απέκλεισαν τα Προπύλαια με ματάδες (σε άλλους καιρούς κάποιοι θα φώναζαν για καταπάτηση του ασύλου), να απαγόρεψαν διαδηλώσεις και να γέμισαν με ασφαλίτες το χώρο γύρω από το Πολυτεχνείο, αλλά δεν μπορεί να τους τσουβαλιάζουμε στο ίδιο σακί με τους προηγούμενους. Είναι εμφανείς οι διαφορές...

Συνεχίζεται

Υγ: Είδες; Ούτε μια συνειρμική αναφορά στις Δάφνες του Καίσαρα. Να γιατί πρέπει να τα διαβάζεις όλα ξανά από την αρχή και να μην επαναπαύεσαι στις δάφνες του παρελθόντος (και του Καίσαρα).

Η αθλιότητα του εργάτη

 Η αθλιότητα του εργάτη

Επειδή δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο να καβαλάμε καλάμι όλοι όσοι γράφουμε δυο αράδες στο διαδίκτυο, καλό είναι να θυμόμαστε κάπου-κάπου ότι κατά μείζονα λόγο κάνουμε δυο πράγματα: είτε λέμε μπούρδες είτε "κλέβουμε" εκείνους που πραγματικά είχαν κάτι να πουν. Την ώρα, λοιπόν, που ως αναγνώστες επαινείτε κάποιον αρθρογράφο, αναρωτηθείτε μήπως απονέμετε εύσημα σε κάποιον που δεν τα δικαιούται, μιας και τα κείμενά του μάλλον αποτελούν επεξεργασία πραγματικής δουλειάς άλλου. Για παράδειγμα, σκεφτείτε πόσα από τα κείμενα που έχετε διαβάσει κατά καιρούς σε τούτο το ιστολόγιο αποτελούν προϊόν επεξεργασίας ή ανάλυσης τού παρακάτω μαρξικού κειμένου, γραμμένου το 1844, όταν ο Μαρξ ήταν 26 ετών:


Ο εργάτης δεν κερδίζει αναγκαστικά όταν κερδίζει ο κεφαλαιοκράτης. Χάνει, όμως, οπωσδήποτε όταν χάνει ο κεφαλαιοκράτης. Για παράδειγμα, ο εργάτης δεν κερδίζει όταν ο κεφαλαιοκράτης διατηρεί την τιμή τής αγοράς πάνω από τη φυσική τιμή, μέσω κάποιου βιομηχανικού ή εμπορικού μυστικού, μέσω κάποιου μονοπωλίου ή κάποιας ευνοϊκής θέσης τής ιδιοκτησίας. (...)

Γενικά, πρέπει να παρατηρήσουμε ότι εκεί που πλήττονται αμφότεροι, ο εργάτης και ο κεφαλαιοκράτης, ο εργάτης πλήττεται στην ίδια του την ύπαρξη ενώ ο κεφαλαιοκράτης πλήττεται στο κέρδος τού νεκρού μαμμωνά του. Ο εργάτης είναι υποχρεωμένος να αγωνιστεί όχι μόνο για τα φυσικά μέσα επιβίωσής του αλλά και για την ανεύρεση και εξασφάλιση εργασίας, δηλαδή για τη δυνατότητα και τα μέσα με τα οποία θα εκφραστεί η δραστηριότητά του. Ας εξετάσουμε τις τρεις κύριες καταστάσεις που μπορεί να δημιουργηθούν σε μια κοινωνία και την επίδρασή τους στον εργάτη:


(1) Όταν μειώνεται ο πλούτος της κοινωνίας, εκείνος που υποφέρει περισσότερο είναι ο εργάτης. Γιατί, μολονότι η εργατική τάξη δεν μπορεί να κερδίσει όσα κερδίζει η τάξη των ιδιοκτητών όταν η κοινωνία ευημερεί, κανένας δεν μαστίζεται τόσο δεινά όσο η εργατική τάξη όταν η κοινωνία βρίσκεται σε παρακμή.


(2) Ας εξετάσουμε τώρα μια κοινωνία όπου ο πλούτος αυξάνεται. Η κατάσταση αυτή είναι η μόνη ευνοϊκή για τον εργάτη. Εδώ ο ανταγωνισμός είναι μεταξύ των κεφαλαιοκρατών. Η ζήτηση για εργάτες υπερβαίνει την προσφορά. Αλλά, πρώτα απ' όλα, η αύξηση των μισθών οδηγεί σε υπερβολική εργασία μεταξύ των εργατών. Όσο περισσότερα θέλουν να κερδίσουν, τόσο περισσότερο πρέπει να θυσιάσουν τον χρόνο τους και την ελευθερία τους και να δουλέψουν σαν σκλάβοι στην υπηρεσία τής πλεονεξίας. Με τον τρόπο αυτό συντομεύουν τη ζωή τους. (...)

Παραπέρα, πότε μια κοινωνία βρίσκεται σε κατάσταση αυξανόμενου πλούτου; Όταν αυξάνονται τα κεφάλαια και τα εισοδήματα μιας χώρας. Αυτό, όμως, είναι δυνατό μόνο σαν αποτέλεσμα συσσώρευσης μεγάλης ποσότητας εργασίας, αφού το κεφάλαιο είναι συσσωρευμένη εργασία, όταν δηλαδή αφαιρούνται από τον εργάτη όλο και περισσότερα από τα προϊόντα που παράγει, όταν η δική του εργασία τον αντιμετωπίζει όλο και περισσότερο σαν ξένη ιδιοκτησία και τα μέσα της ύπαρξής του και της δραστηριότητάς του συγκεντρώνονται όλο και περισσότερο στα χέρια τού κεφαλαιοκράτη.

Η συσσώρευση του κεφαλαίου αυξάνει τον καταμερισμό τής εργασίας και ο καταμερισμός τής εργασίας αυξάνει τον αριθμό των εργατών. Αντίστροφα, η αύξηση του αριθμού των εργατών αυξάνει τον καταμερισμό εργασίας και η αύξηση του καταμερισμού εργασίας αυξάνει την συσσώρευση κεφαλαίου. Σαν συνέπεια αυτού του καταμερισμού εργασίας από τη μια μεριά και της συσσώρευσης κεφαλαίου από την άλλη, ο εργάτης εξαρτάται όλο και πιο πολύ από την εργασία. Μια επιμερισμένη, πολύ μονόπλευρη και μηχανιστική εργασία. Όπως, λοιπόν, καταπιέζεται ο εργάτης διανοητικά και σωματικά και εξομοιώνεται με τη μηχανή και, αντί να παραμένει άνθρωπος, μετατρέπεται σε μια αφηρημένη δραστηριότητα κι ένα στομάχι, έτσι εξαρτάται όλο και περισσότερο από κάθε διακύμανση στην τιμή τής αγοράς, από την επένδυση του κεφαλαίου και από τις ιδιοτροπίες τού πλούτου. Επίσης, η αύξηση της τάξης των ανθρώπων που εξαρτώνται από την εργασία αυξάνει τον ανταγωνισμό μεταξύ των εργατών και μειώνει την τιμή τους. (...)

Σε μια κοινωνία με αυξανόμενο ρυθμό ευημερίας (...) το αποτέλεσμα είναι η ένταση του ανταγωνισμού μεταξύ των κεφαλαιοκρατών, η αύξηση της συγκέντρωσης του κεφαλαίου, η καταστροφή μικρών κεφαλαιοκρατών από τους μεγάλους, οπότε ένα τμήμα τους μεταναστεύει στην εργατική τάξη (...) και επειδή ο αριθμός των εργατών αυξάνεται, ο ανταγωνισμός ανάμεσά τους παίρνει αξιόλογες διαστάσεις, γίνεται αφύσικος και βίαιος. Οπότε ένα τμήμα τής εργατικής τάξης υποβιβάζεται σε ζητιάνους ή καταδικάζεται στην πείνα (...).

Έτσι, ακόμα και σε μια κοινωνική κατάσταση πολύ ευνοϊκή για τον εργάτη, η αναπότρεπτη συνέπεια γι' αυτόν είναι η υπερβολική εργασία και ο πρόωρος θάνατος, η υποβάθμισή του σε απλή μηχανή, η υποδούλωσή του στο κεφάλαιο που συσσωρεύεται απειλητικά εναντίον του, ο νέος ανταγωνισμός και η πείνα ή η ζητιανιά για ένα τμήμα τής τάξης του. (...)

Μια αύξηση των μισθών προκαλεί στον εργάτη την ίδια επιθυμία από την οποία κατέχεται ο κεφαλαιοκράτης: να γίνει πλούσιος. Η επιθυμία του αυτή, όμως, μπορεί να ικανοποιηθεί μόνο θυσιάζοντας το νου και το σώμα του. Μια αύξηση των μισθών προϋποθέτει και επιφέρει τη συσσώρευση του κεφαλαίου. Έτσι, το προϊόν τής εργασίας εναντιώνεται προς τον εργάτη σαν κάτι ολοένα και περισσότερο ξένο προς αυτόν. (...) Αφού ο εργάτης έχει υποβιβαστεί σε μηχανή, η μηχανή μπορεί να τον αντιμετωπίσει ως ανταγωνιστή. Τελικά, όπως η συσσώρευση του κεφαλαίου αυξάνει τον όγκο τής βιομηχανίας και για το λόγο αυτό και τον αριθμό των εργατών, με τον ίδιο τρόπο καθιστά ικανό τον ίδιο αυτό όγκο τής βιομηχανίας να παράγει μεγαλύτερη ποσότητα προϊόντων. Αυτό οδηγεί στην υπερπαραγωγή και καταλήγει είτε στον παραμερισμό από την εργασία μεγαλύτερου αριθμού εργατών είτε στη μείωση των μισθών τους στο βαθμό τού επιδόματος.

Αυτές είναι οι συνέπειες της κοινωνικής κατάστασης που είναι πολύ ευνοϊκή για τον εργάτη, δηλαδή μια κατάσταση αναπτυσσόμενου πλούτου. Αλλά θα έρθει κάποτε ο καιρός που η κατάσταση αυτή θα φτάσει στο κορύφωμά της. Ποιά θα είναι τότε η θέση τού εργάτη;


(3) Σε μια χώρα που έχει φτάσει σ' αυτή την πληρότητα του πλούτου... τόσο οι αμοιβές τής εργασίας όσο και τα κέρδη τού κεφαλαίου θα είναι πιθανότατα πολύ χαμηλά... ο ανταγωνισμός για την εξεύρεση εργασίας θα είναι αναγκαστικά τόσο γεγονός ώστε να μειώνει τις αμοιβές εργασίας σε σημείο που μόλις να επαρκεί για τη συντήρηση των απασχολουμένων εργατών και, καθώς η χώρα θα έχει φτάσει ήδη σε πλήρη πληθυσμιακή ανάπτυξη, ο αριθμός των εργατών αυτών δε θα μπορούσε ποτέ να αυξηθεί. Οι πλεονάζοντες θα έπρεπε να πεθάνουν.

Έτσι, σε κατάσταση κοινωνικής παρακμής έχουμε αυξανόμενη αθλιότητα του εργάτη, σε κατάσταση προόδου έχουμε μια πολύπλοκη αθλιότητα και στην κατάσταση απόλυτης ανάπτυξης έχουμε στατική αθλιότητα.


[Καρλ Μαρξ, "Οικονομικά και φιλοσοφικά χειρόγραφα", εκδόσεις Γλάρος, 1975, σελ. 46-50]

    Καταστρέφουν τη ζωή μας και μας προκαλούν ...

Οι δανειστές απαιτούν κι άλλο αίμα, η κυβέρνηση συμμορφώνεται. Ένοχοι οι φοροφυγάδες... συνταξιούχοι!

«Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά, άγρια κράζουν, για αίμα διψούν…», μας λέει ένα παλιό επαναστατικό τραγούδι. Αναφέρεται σε άλλες εποχές, τότε που τα «μαύρα κοράκια» του καπιταλισμού έστηναν κρεμάλες για τους ηγέτες των προλεταρίων κι έσφαζαν τους προλετάριους που τολμούσαν να διεκδικήσουν μια καλύτερη θέση στη ζωή.

Σήμερα, τα «μαύρα κοράκια» απλώνουν και πάλι τη βαριά σκιά τους πάνω από τη γηραιά ήπειρο, πάνω από τον πλανήτη ολάκερο. Προς το παρόν τουλάχιστον δεν απαιτούν το αίμα των προλεταρίων, έχουν άλλωστε μπόλικο αίμα διαθέσιμο στην πολύπαθη Μέση Ανατολή, στο Μαγκρέμπ, στην υποσαχάρια Αφρική…

Απαιτούν όμως να έρθει στην κατοχή τους και η τελευταία ρανίδα του πλούτου των εθνών. Εργασία, εισοδήματα, ανθρώπινα δικαιώματα, το δικαίωμα στην ίδια τη ζωή, στην προκρούστεια κλίνη της δικτατορίας των αγορών. Φτηνιάρικο αγαθό ο άνθρωπος, νυν υπέρ της συσσώρευσης του πλούτου στα κεμέρια ολίγων ο αγών…

Η χώρα μας βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας. Τα «μαύρα κοράκια» των αδηφάγων επικυρίαρχων, σε αγαστή συνεργασία με την εγχώρια πλουτοκρατία και τις μνημονιακές κυβερνήσεις, όχι μόνο επέπεσαν επί των λαϊκών εισοδημάτων και περιουσιών και έβγαλαν στο σφυρί τον εθνικό πλούτο, αλλά χρησιμοποιούν τη χώρα και το λαό της ως πειραματόζωο για τα μελλούμενα και στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι στατιστικές της φρίκης είναι απλοί αριθμοί και ποσοστά. Δείχνουν το μέγεθος της φτωχοποίησης του ελληνικού λαού, αλλά αδυνατούν να μας δείξουν τα προσωπικά δράματα χιλιάδων ανθρώπων και οικογενειών, την αγωνία των απειλούμενων με κατάσχεση του σπιτιού τους συνανθρώπων μας, την απελπισία των ανέργων, τη βουβή οργή των απλήρωτων εργαζόμενων, το θυμό των αμειβόμενων με μισθούς- χαρτζιλίκι, το καθημερινό δράμα των ασθενών, την ανημπόρια των συνταξιούχων που πολλές φορές έχουν να συντηρήσουν και τα άνεργα παιδιά τους, τον τρόμο μπρος στο χειμώνα των άστεγων…

Όμως, οι στατιστικές της φρίκης δεν φαίνεται να απασχολούν τα «μαύρα κοράκια» του ΔΝΤ. Συνεχίζουν να κρώζουν απαιτώντας και το μεδούλι των μισθοσυντήρητων και συνταξιούχων. Πριν λίγες ημέρες ανακοινώθηκε ότι το 55% των μισθωτών και συνταξιούχων δήλωσε εισοδήματα κάτω από το αφορολόγητο των 9.500 ευρώ. «Φοροδιαφεύγουν» κρώζει το ΔΝΤ, «να μειωθεί το αφορολόγητο, να καταργηθούν οι… φοροελαφρύνσεις, ώστε να διευρυνθεί η φορολογική βάση…»!

Τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών δεν με εξέπληξαν, ούτε βεβαίως η «ερμηνεία» τους από το ΔΝΤ. Άλλωστε, οι «ερμηνείες» αυτού του είδους βρίσκουν και εντός της χώρας ένθερμους υποστηρικτές. Όπως, για παράδειγμα, ένας «ενημερωτής της κοινής γνώμης», που τον άκουσα με περισσό θράσος να δηλώνει ότι «και οι συνταξιούχοι μπορούν να φοροδιαφεύγουν, αν νοικιάζουν ένα διαμέρισμα χωρίς να το δηλώνουν…». Ναι, και η μισότυφλη μάνα μου φοροδιαφεύγει γιατί δεν δηλώνει τα μαρούλια και τα κρεμμυδάκια που φυτεύει στην αυλή της…

Μετατρέποντας σε αριθμούς τα ποσοστά, βλέπουμε ότι περισσότεροι από 3 εκατομμύρια μισθωτοί και συνταξιούχοι, σε σύνολο 5,4 εκατομμυρίων, δήλωσαν εισοδήματα μικρότερα των 9.500 ευρώ. Μέσος όρος εισοδήματος ανά δήλωση 5,546 ευρώ, ήτοι 462 ευρώ μηνιαίως! Κι ακόμη, δεν έχει καταγραφεί το πετσόκομμα του ΕΚΑΣ, η εξαέρωση των επικουρικών συντάξεων, το θέριεμα της μερικής απασχόλησης.

Στην σύνολο της Ευρωζώνης μόνο το 8% των μισθωτών και συνταξιούχων δηλώνει εισοδήματα μικρότερα του αφορολόγητου.

Ενδεικτικό της συντριβής που υπέστησαν τα μνημονιακά χρόνια τα λαϊκά εισοδήματα είναι και το εξής στοιχείο. Το 2011 τα φυσικά πρόσωπα δήλωσαν μέσω των φορολογικών τους δηλώσεων εισοδήματα ύψους 104 δις ευρώ. Το 2015 το αντίστοιχο ποσό είχε μειωθεί στα 74,5 δις ευρώ. Το ποσοστό μείωσης ανέρχεται σε 28,4% και δεν υπερβαίνει κατά πολύ το ποσοστό συρρίκνωσης του ΑΕΠ κατά την ίδια περίοδο. Ωστόσο, το ΔΝΤ απαιτεί νέα μέτρα, με πρόσχημα τη φοροδιαφυγή. Τα 462 ευρώ το μήνα του φαίνεται μεγάλο ποσό. Υπάρχουν και άλλα περιθώρια στην κατηφόρα της ανέχειας και της δυστυχίας.

Τελευταίως, κάποια κυβερνητικά στελέχη μόνο που δεν πανηγύρισαν για το «κατόρθωμά» τους να πετύχουν ρεκόρ 15ετίας στις προσλήψεις απασχολουμένων και στο ισοζύγιο προσλήψεων- απολύσεων το δεκάμηνο του 2016. Ουδέν σχόλιο όμως για το γεγονός ότι σε σύνολο 1.830.453 προσλήψεων, οι 992.121 αφορούσαν σε θέσεις μερικής ή εκ περιτροπής απασχόλησης, δηλαδή το 54,2% έναντι 45,8% πλήρους απασχόλησης. Και βεβαίως, ουδέν στοιχείο για το πόσες από αυτές τις προσλήψεις είναι επιδοτούμενες ή έγιναν από τους δήμους στο πλαίσιο της «κοινωφελούς εργασίας».

Τις διαθέσεις τους για πανηγυρισμούς τις ψαλίδισαν τα στοιχεία που αφορούσαν τον Οκτώβριο. Το μήνα αυτό οι απολύσεις ήταν κατά 82.810 περισσότερες από τις προσλήψεις, αριθμός που επίσης αποτελεί ρεκόρ- αρνητικό όμως- της τελευταίας 15ετίας. Επιπλέον, οι θέσεις μερικής η εκ περιτροπής απασχόλησης εκτοξεύτηκαν στο 61,7% του συνόλου και έφτασαν τις 114.692 σε σύνολο 185.895. Η εκτίναξη αυτή, αν μη τι άλλο, καταδεικνύει τη ραγδαία επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων από μήνα σε μήνα και τη σταδιακή μετατροπή της Ελλάδας σε χώρα ημιαπασχολούμενων και υποαπασχολούμενων με μισθούς που κυμαίνονται στα πλαίσια του χαρτζιλικιού.

Επιπρόσθετα να αναφέρουμε ότι οι υποπασχολούμενοι ανέρχονται, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, σε περίπου 300.000 άτομα (πριν πέντε χρόνια ήταν λιγότεροι από 100.000). Η ΕΛΣΤΑΤ (και η Eurostat) ορίζει ως υποαπασχολούμενους τα άτομα που εργάζονται τόσο λίγο ώστε να θεωρούνται περισσότερο άνεργοι (δηλαδή αυτοί που ουσιαστικά «εργάζονται» 2-3 ώρες την εβδομάδα, αλλά στις επίσημες στατιστικές περιλαμβάνονται στους… απασχολούμενους!).

Στην Ελλάδα των μνημονίων η οικονομική εξαθλίωση εκατομμυρίων συμπολιτών μας (περίπου 4.000.000 διαβιούν κάτω από τα όρια της φτώχειας) δεν θα μπορούσε παρά να έχει δραματικές επιπτώσεις και στο δημογραφικό. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ:

• Το 2015 γεννήθηκαν 91.847 μωρά, αριθμός που αποτελεί αρνητικό ρεκόρ των τελευταίων 85 χρόνων, με εξαίρεση τη δεκαετία του ’40 για την οποία δεν διατίθενται στοιχεία.
• Τον ίδιο χρόνο πέθαναν 121.212 συμπατριώτες μας, αριθμός που επίσης αποτελεί ρεκόρ 85ετίας (με την ίδια εξαίρεση).
• Το ισοζύγιο γεννήσεων- θανάτων ήταν αρνητικό κατά 29.365 άτομα, ρεκόρ και αυτό της 85ετίας.

Να δούμε ακόμη μερικά στοιχεία από τις στατιστικές τη φρίκης.

-Το διάστημα 2008-2015 το ΑΕΠ της χώρας μειώθηκε κατά 66,3 δις ευρώ σε τρέχουσες τιμές ή ποσοστό 27,4%.

-Το ίδιο διάστημα οι αμοιβές εξαρτημένης εργασίας μειώθηκαν κατά 25,8 δις ευρώ, ή ποσοστό 31,1%.

-Το  «καλάθι της νοικοκυράς», δηλαδή οι καταναλωτικές δαπάνες των νοικοκυριών, μειώθηκε κατά μέσο όρο 37% την ίδια περίοδο.

-Οι απασχολούμενοι από 4.856.000 το 2008 μειώθηκαν σε 4.019.000 το 2015, δηλαδή «χάθηκαν» 839.000 θέσεις εργασίας.

-Οι άνεργοι (κατά τον ορισμό της ΕΛΣΤΑΤ) ανέρχονταν τον Αύγουστο του 2008 σε 376.300 άτομα. Τον ίδιο μήνα του 2016 είχαν φτάσει τα 1.126.500 άτομα, δηλαδή είχαν αυξηθεί κατά 200%!

Πριν λίγες ημέρες, ενώ ψαχούλευα κάποια βιβλία σε ένα βιβλιοπωλείο, μπήκε στο μαγαζί μια γιαγιά και ζήτησε δύο μολύβια. «Για τα εγγονάκια μου», μουρμούρισε. Μόλις πληροφορήθηκε την τιμή, 90 λεπτά και τα δύο, έβγαλε κάτι ψιλά από την τσέπη της. Τα μέτρησε προσεκτικά και ζήτησε άλλο ένα μολύβι. «Για μένα, για να λύνω κανένα σταυρόλεξο…». Πλήρωσε, 1,35 σύνολο. Έδωσε ότι είχε στο χέρι της, 1.50 λεπτά. Περίμενε, πήρε τα ρέστα, 15 λεπτά και την τσαντούλα με τα 3 μολύβια…

Ο συνταξιούχος του σήμερα. Ο Έλληνας καταναλωτής του σήμερα και του αύριο, όπως τον σχεδιάζει το ΔΝΤ. Άφραγκος αλλά… φοροφυγάς, πεινασμένος αλλά με… λιπώδεις ιστούς, τεμπέλης όχι άνεργος. Και ποιος ξέρει; Μπορεί να νοικιάζει χωρίς να το δηλώνει κάποιο διαμέρισμα, μπορεί να φυτεύει αδήλωτα μαρούλια, μπορεί να χαρτζιλικώνεται από τους γονείς του (αλήθεια, γιατί δεν φορολογείται το χαρτζιλίκι, όπως σχεδίαζε να κάνει η προηγούμενη κυβέρνηση; Αίσχος!).

Οι καιροί άλλαξαν. Τα «μαύρα κοράκια» προσάρμοσαν τις απαιτήσεις του. Σήμερα δεν στήνουν κρεμάλες, δεν «σφάζουν προλετάριους». Όμως, θα φτάσουν κι εκεί αν το κρίνουν αναγκαίο. Ας μην αμφιβάλουμε…

Θανάσης Ηλιοδρομίτης

ΕΡΤ: God Bless America!

ΕΡΤ: God Bless America!

Ο τρόπος με τον οποίο επέλεξε η κρατική τηλεόραση να καλύψει την «ιστορικής σημασίας επίσκεψη», με τις συνεχόμενες live συνδέσεις για το πού βρίσκεται και τι κάνει ανά δευτερόλεπτο ο Μπ. Ομπάμα, αποτελεί πρόκληση για το λαό. Δεν υποτιμούμε βέβαια ότι είναι σημαντικό γεγονός η επίσκεψη - και κυρίως το περιεχόμενό της για τα συμφέροντα του κεφαλαίου φυσικά - του Προέδρου των ΗΠΑ στη χώρα μας, αλλά υπάρχουν και κάποια όρια.

Αυτά τα όρια ξεπέρασαν κατά πολύ οι παρουσιαστές της ενημερωτικής εκπομπής της ΕΡΤ1, στις 15/11, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση του εκπροσώπου του ΚΚΕ στη συζήτηση.
Παραθέτουμε ορισμένα αποσπάσματα:
Στο σημείο που ο Ελισαίος Βαγενάς, μέλος της ΚΕ του Κόμματος, καταγγέλλει την κατάπτυστη απόφαση για την απαγόρευση των διαδηλώσεων: «Δημ: Ενα λεπτό από ό,τι γνωρίζουμε θα γίνουν διαδηλώσεις.
- Θα γίνουνε συγκεντρώσεις. Η κυβέρνηση έχει απαγορεύσει τις διαδηλώσεις είναι άλλο πράγμα.
Δημ: Εντάξει πάντως, η συγκέντρωση σε τι αφορά; Θα παίξει πρέφα ο κόσμος εκεί;».
Και συνέχισε: «Πάντως έχει το δικαίωμα κ. Βαγενά βάσει του άρθρου 11 του Συντάγματος και μάλιστα έχω μπροστά μου το άρθρο του Συντάγματος "εάν εξαιτίας των συγκεντρώσεων αυτών επίκειται σοβαρός κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια σε ορισμένη περιοχή ή εάν απειλείται σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής", όπως ορίζει ο νόμος. Και επειδή είχαμε την εμπειρία, την κακή εμπειρία του '99, ίσως θα πρέπει να το δούμε πιο σοβαρά». Και συνέχισε, «κ. Βαγενά για το ΚΚΕ αυτό είναι το διακύβευμα αυτής της επίσκεψης; Αν επιτρέπονται οι διαδηλώσεις; Αυτό μπορεί να γίνει κάθε μέρα. Σας ενδιαφέρει μια επιτυχής κατάληξη στην διαπραγμάτευση για το ελληνικό χρέος ως κόμμα;». Και συνέχισε: «Δεν έρχεται ως φίλος ο κ. Ομπάμα εδώ;». Και συνέχισε: «Να υπενθυμίσω πάντως το 2015 ότι ο ρόλος του Προέδρου Ομπάμα ήταν πολύ καθοριστικός στο θέμα της Ελλάδος και της ευρωπαϊκής έντασης που τότε υπήρχε στο μέτωπο της διαπραγμάτευσης».

Θα μπορούσαν οι συγκεκριμένοι παρουσιαστές της ΕΡΤ1, από την οποία στις 15/11, παρέλασαν, δεκάδες δημοσιογράφοι, καθηγητές και δημοσιολόγοι που αποθέωναν τις ΗΠΑ, τη «βοήθεια» που υποτίθεται θα δώσουν στον ελληνικό λαό, που μιλούσαν με θετικά σχόλια για τη συμμετοχή της χώρας στο ΝΑΤΟ και τους σχεδιασμούς του, να αφήσουν τουλάχιστον το μοναδικό εκπρόσωπο μιας άλλης άποψης να την εκφράσει ολοκληρωμένα κι όχι με διαρκείς διακοπές ανά 3-4 δευτερόλεπτα. Επίσης, θα μπορούσαν να μην είναι τόσο απροκάλυπτοι - έχοντας από πριν τυπωμένο άρθρο του Συντάγματος - στην προσπάθειά τους να παρουσιάσουν ως σύννομο τον κυβερνητικό αυταρχισμό του ΣΥΡΙΖΑ που απαγόρευσε τις διαδηλώσεις στην Αθήνα.

Η επίσκεψη του Ομπάμα έχει διπλό περιεχόμενο, που κρύβουν από το λαό η ΕΡΤ1 και τα άλλα αστικά ΜΜΕ: Να δώσει τα συγχαρητήριά του στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για την επιτυχή εφαρμογή παλιών και νέων αντιλαϊκών μέτρων. Αυτή ήταν και η καθοριστική παρέμβαση των «φίλων» ΗΠΑ και των ΕΕ - ΕΚΤ στη διαπραγμάτευση, με αποτέλεσμα το 3ο Μνημόνιο των ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΑΝΕΛ - Ποτάμι. Και δεύτερον να εμπλέξει ακόμα βαθύτερα τη χώρα στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς - πολεμικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ που εντείνονται στην περιοχή μας, στον ανταγωνισμό με τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Αυτά θέλουν αγωνιωδώς να εξωραΐσουν και μην έχοντας άλλο τρόπο, χρησιμοποιούν την ειρωνεία και τη λοιδορία σε βάρος των θέσεων του ΚΚΕ. Φαίνεται πως για ορισμένους το «μαύρο», όσον αφορά το λαό και τις κινητοποιήσεις του, δεν έφυγε ποτέ από τις συχνότητες της κρατικής τηλεόρασης...

Αβέβαιη ανάκαμψη στο έδαφος των μνημονίων

Αβέβαιη ανάκαμψη στο έδαφος των μνημονίων

Μπόλικος κουρνιαχτός σηκώνεται και πάλι με αφορμή τα στοιχεία της στατιστικής υπηρεσίας (ΕΛΣΤΑΤ) σχετικά με την επανεμφάνιση οριακών ρυθμών ανάκαμψης του παραγόμενου ΑΕΠ αλλά και άλλων δεικτών μέτρησης της εγχώριας οικονομικής δραστηριότητας. Επιπλέον, η συγκυβέρνηση, από την πλευρά της, επιχειρεί να καλλιεργήσει ένα απόλυτα ψευδεπίγραφο κλίμα ευφορίας με άξονα την απογείωση των αιματοβαμμένων «πλεονασμάτων» που εμφανίζονται στον κρατικό προϋπολογισμό, που βέβαια είναι το αποτέλεσμα των νέων μέτρων της φοροληστείας απέναντι στο λαϊκό εισόδημα, ταυτόχρονα και σε συνδυασμό με την καρατόμηση της γκάμας των κρατικών κονδυλίων που αφορούν στην κάλυψη ακόμη και στοιχειωδών αναγκών της λαϊκής οικογένειας.

***

Την ίδια ώρα, η συγκυβέρνηση, το κουαρτέτο και το εγχώριο κεφάλαιο συντάσσονται σε ενιαία στρατηγική και σε ό,τι αφορά την εμπέδωση του κλίματος της «επιχειρηματικής εμπιστοσύνης», ως απαραίτητου όρου και αναγκαίας προϋπόθεσης για τη «σταθεροποίηση» της οικονομίας και για τη «βιώσιμη» ανάκαμψη. Σε αυτό το επίπεδο, ο ΣΕΒ, για παράδειγμα, «βλέπει» στο 3ο μνημόνιο την «τελευταία ευκαιρία» και το εφαλτήριο της ανάκαμψης. Η συγκυβέρνηση, από την πλευρά της, εστιάζει στην ανάγκη διαμόρφωσης «καθαρού διαδρόμου» για τη διέξοδο, όπως λένε, από την κρίση. Διαδοχικοί κρίκοι σε αυτήν τη διεργασία, όπως την περιγράφουν υψηλόβαθμοι παράγοντες του κυβερνητικού οικονομικού επιτελείου, είναι η ταχεία ολοκλήρωση της δεύτερης «αξιολόγησης» του 3ου μνημονίου, με επόμενα βήματα την έναρξη μιας «εμπεριστατωμένης συζήτησης» σχετικά με την «ελάφρυνση» του κρατικού χρέους, με στόχο, όπως λένε, τη δημιουργία ενός «οδικού χάρτη», με ορόσημα τη συμφωνία για τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για τη διαχείριση του κρατικού χρέους, την ένταξη των ελληνικών ομολόγων στα προγράμματα ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, την έξοδο για νέα κρατικά δάνεια στις «αγορές» και την... «έξοδο» από το μνημόνιο με βάση το υπάρχον χρονοδιάγραμμα, δηλαδή τον Αύγουστο του 2018. Ταυτόχρονα, το νευραλγικό, για το εγχώριο κεφάλαιο, ζήτημα για τη διαχείριση - «ελάφρυνση» του κρατικού χρέους αφορά στην ανακατεύθυνση πόρων των κρατικών προϋπολογισμών, που καταβάλλονται για την αποπληρωμή τοκοχρεολυσίων, σε τομείς στήριξης του εγχώριου κεφαλαίου («ζεστό» κρατικό χρήμα για επενδύσεις, φοροελαφρύνσεις, απαλλαγές κ.ά.). Εξίσου χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι και επίσημα πλέον ανοίγει η συζήτηση γύρω από τη μορφή του επόμενου, 4ου στη σειρά, μνημονίου, αυτή τη φορά με άξονα τη διαχείριση και «ελάφρυνση» του ελληνικού κρατικού χρέους.

***

Αποκαλυπτικό, ωστόσο, είναι το προσχέδιο του κρατικού προϋπολογισμού για το 2017, που μάλιστα αναμένεται να συμπληρωθεί και με νέα αντιλαϊκά μέτρα, στο πλαίσιο της κατάθεσης στην τελική του έκδοση στη Βουλή, την ερχόμενη βδομάδα. Σε κάθε περίπτωση, από το 2017 η αντιλαϊκή πολιτική - και τα μέτρα που τη συνοδεύουν - θα πάρει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις, με σχεδόν διπλασιασμό των μέτρων που θα επιβαρύνουν τη λαϊκή οικογένεια σε σχέση με φέτος, σε κραυγαλέα αντίθεση με την κυβερνητική προπαγάνδα που ισχυρίζεται προκλητικά ότι «τα δύσκολα πέρασαν».
Την ίδια ώρα, το σύνολο των αντιλαϊκών μέτρων ολόκληρης της μνημονιακής περιόδου παραμένει σε εφαρμογή και μάλιστα μέχρι κεραίας, ενώ βέβαια η προοπτική της καπιταλιστικής ανάκαμψης και της ανταγωνιστικότητας του εγχώριου κεφαλαίου εμπλουτίζεται με νέες «παρεμβάσεις», όπως αυτές δρομολογούνται τις μέρες αυτές στο πλαίσιο της δεύτερης «αξιολόγησης» για να εφαρμοστούν, στη συνέχεια, μέσω της νέας «φουρνιάς» των εφαρμοστικών νόμων. Και, βέβαια, ο πυρήνας της αντιλαϊκής πολιτικής και των διαδοχικών μέτρων θα παραμένει σε μόνιμη ισχύ, είτε σε φάση πτώσης της οικονομικής δραστηριότητας και του παραγόμενου ΑΕΠ είτε σε φάση ανάκαμψης και «ανάπτυξης».
Για μια ακόμη φορά, έρχονται στο προσκήνιο οι ταυτίσεις και οι συγκλίσεις και της σημερινής κυβέρνησης με τα τμήματα του εγχώριου κεφαλαίου, που βλέπουν στα μνημόνια τη «σανίδα» της σωτηρίας τους, για τη διέξοδο από την κρίση μέσω της επιβολής των αντιλαϊκών μέτρων «μόνιμου χαρακτήρα» και «επαναλαμβανόμενης απόδοσης». Η ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, το χτύπημα του λαϊκού εισοδήματος, η ενίσχυση των μονοπωλίων είναι μόνιμα στοιχεία της καπιταλιστικής οικονομίας. Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα, αντί να περιμένουν κανένα ψίχουλο από το τραπέζι των κερδών, πρέπει να παλέψουν με γνώμονα την ανάκτηση όσων έχασαν, σε συνδυασμό με τη διεκδίκηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Α. Σ.

Εδωσαν τα «ρέστα» τους

Εδωσαν τα «ρέστα» τους

Η προσπάθεια απαξίωσης των λαϊκών αντιδράσεων στην επίσκεψη Ομπάμα κορυφώθηκε χτες, ανήμερα της μεγάλης διαδήλωσης σωματείων και φορέων, με αρθρογραφία στον Τύπο και προπάντων με την προπαγάνδα της ΕΡΤ.
Η κρατική τηλεόραση έδωσε πραγματικά τα «ρέστα» της στην προσπάθεια να καλλιεργήσει κλίμα ευφορίας για την παρουσία του Αμερικανού Προέδρου στην Ελλάδα, παρουσιάζοντας ως «παραφωνία» κάθε αντίδραση στα όσα συμβολίζει και εκπροσωπεί με την επίσκεψή του ο Πρόεδρος της ισχυρότερης παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής δύναμης.
Με τον ίδιο προκλητικό τρόπο, η ΕΡΤ παρουσίαζε περίπου ως αυτονόητη την αυταρχική απαγόρευση των διαδηλώσεων, ενώ στελέχη της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούσαν να πείσουν για το «αχρείαστο» των διαδηλώσεων, με το επιχείρημα ότι οι ΗΠΑ έχουν αλλάξει πλέον την εξωτερική τους πολιτική (!) και ότι είναι πολύτιμη η αμερικανική στήριξη για τη γεωπολιτική αναβάθμιση και την οικονομική ανάκαμψη της χώρας.
Είχαν προηγηθεί από μέρες στοχευμένα δημοσιεύματα που διαπίστωναν «άμβλυνση» του «αντιαμερικανισμού» στην Ελλάδα και αντικατάστασή του από τον «αντιγερμανισμό», σε μια προσπάθεια να χαθεί το ταξικό κριτήριο, με το οποίο πρέπει να αντιμετωπίζεται η πολιτική του ιμπεριαλισμού, είτε μιλάμε για την Αμερική, είτε για τους ισχυρούς συμμάχους και ταυτόχρονα ανταγωνιστές της. Είτε μιλάμε για τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και τους πολέμους, είτε για τα αντιλαϊκά μέτρα που παίρνονται απ' όλες τις αστικές κυβερνήσεις για να ανακάμψει η κερδοφορία του κεφαλαίου.
Ετσι και χτες, τα αστικά επιτελεία δεν έκρυβαν την ενόχλησή τους για το γεγονός ότι η ΕΕΔΥΕ, το ΠΑΜΕ, τα ταξικά συνδικάτα, μαζικοί φορείς του λαϊκού κινήματος και με την πρωτοπόρα συμβολή των κομμουνιστών που δρουν μέσα από τις γραμμές τους, όχι μόνο κατήγγειλαν την απαράδεκτη κυβερνητική απόφαση για απαγόρευση της διαδήλωσης και ένταση της τρομοκρατίας, αλλά συμμετείχαν μαζικά σ' αυτήν.
Χιλιάδες λαού διαδήλωσαν στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις ενάντια στους πολέμους και τα σχέδια των ιμπεριαλιστών, στα οποία εμπλέκεται βαθύτερα η χώρα, με ευθύνη και της σημερινής κυβέρνησης, μεγαλώνοντας τους κινδύνους για τον ελληνικό και τους άλλους λαούς της περιοχής.
Και δεν υπάρχει ισχυρότερη απόδειξη γι' αυτό, από τις δηλώσεις Ομπάμα - Τσίπρα, μετά τη συνάντησή τους. Εκεί όπου ο Πρόεδρος των ΗΠΑ εξήρε τη συμβολή της Ελλάδας στα σχέδια του ΝΑΤΟ και τις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ενώ ο Αλ. Τσίπρας περιέγραψε τη βαθύτερη εμπλοκή της Ελλάδας στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και την ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης, στο όνομα της «σταθερότητας» και της ανάκαμψης.
Η «προληπτική» επίθεση, ενάντια σε όποιον τις προηγούμενες μέρες χαλούσε το κλίμα της «ευφορίας» μπροστά στην επίσκεψη Ομπάμα, δεν είχε μόνο στόχο να απαξιώσει τις αντιδράσεις σε ό,τι αντιπροσωπεύει ο Πρόεδρος της πρώτης ιμπεριαλιστικής δύναμης, και μάλιστα σε μια περίοδο που φουντώνει η φωτιά του πολέμου στη γειτονιά μας και τα κύματα της προσφυγιάς, αλλά να εμπεδώσει και το κλίμα συναίνεσης στην επίτευξη των στρατηγικών στόχων του κεφαλαίου, όπως η γεωπολιτική αναβάθμιση και η οικονομική ανάκαμψη. Να υπογραμμίσει ότι μπροστά στα μεγάλα ζητούμενα του κεφαλαίου, καμιά «παραφωνία» και καμιά «απόκλιση» δεν είναι ανεκτή.
Απ' αυτήν τη σκοπιά, η απάντηση που έδωσαν χτες με τη μαζική τους διαδήλωση τα συνδικάτα και οι άλλοι φορείς του κινήματος, έχει μεγάλη σημασία να βρει συνέχεια στη μάχη που κλιμακώνεται για την επιτυχία των απεργιακών κινητοποιήσεων στις 24 Νοέμβρη και στις 8 Δεκέμβρη.