Το ΠΑΜΕ κλεινει τα εργοστασια της FORD στο Βελγιο και της SONY στην ΙΑΠΩΝΙΑ

Το ΠΑΜΕ κλεινει τα εργοστασια της FORD στο Βελγιο και της SONY στην ΙΑΠΩΝΙΑ?

Να, λοιπόν, ποιος κλείνει τα εργοστάσια: Ο καπιταλισμός σε ανάπτυξη και κρίση. Η αναρχία στην καπιταλιστική παραγωγή, που σημαίνει επενδύσεις μόνο σε κλάδους που είναι κερδοφόροι για το κεφάλαιο, ακόμα και αν εχθρεύονται τις σύγχρονες ανάγκες των λαών. Η ΕΕ των μονοπωλίων και οι ελευθερίες της Συνθήκης του Μάαστριχτ, για απρόσκοπτη κίνηση κεφαλαίων, όπου και όταν υπάρχει κέρδος για τον καπιταλιστή.

Με την ευκαιρία δείτε και το βιντεο:
Τα εργοστάσια τα κλείνουν οι καπιταλιστές όχι οι εργάτες

****

Η Ford κλείνει εργοστάσιο στο Βέλγιο, στο δρόμο χιλιάδες εργάτες

Μέχρι τα τέλη του 2014, το αργότερο, η Ford θα έχει κλείσει το εργοστάσιό της στη Γκενκ.

Η απόφαση προκάλεσε σάλο και θύελλα αντιδράσεων στο Βέλγιο.
Στο εργοστάσιο απασχολούνται περίπου 4.300 εργαζόμενοι και τουλάχιστον 10.500 αν υπολογιστούν και οι εργαζόμενοι στις υποκατασκευαστικές εταιρίες.

Τη στιγμή που τα συνδικάτα και Βέλγοι αξιωματούχοι περίμεναν εδώ και μόλις λίγες εβδομάδες ότι θα άρχιζε στη μονάδα της Γκενκ η παραγωγή του νέου μοντέλου του Mondeo τον Οκτώβριο του 2013, που θα έδινε ζωή στο εργοστάσιο για πολλά ακόμη χρόνια, τελικά η παραγωγή ανατέθηκε στο εργοστάσιο της Βαλένθια, σύμφωνα με τα συνδικάτα.

Συγκεντρωμένοι έξω από το εργοστάσιο σήμερα οι εργαζόμενοι αναλύθηκαν σε δάκρυα όταν η φήμη που κυκλοφορούσε εδώ και μέρες επιβεβαιώθηκε από τους συνδικαλιστικούς τους εκπροσώπους, έπειτα από έκτακτη συνάντηση της επιτροπής του εργοστασίου που συγκλήθηκε επειγόντως από την διεύθυνση της Ford.

Ένας εργάτης λιποθύμησε, βρισιές εκτοξεύονταν και οι άνθρωποι έπεφταν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου με κενό βλέμμα. Οι εκατοντάδες εργαζόμενοι είχαν λάβει καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις, αφού η αμερικανική Ford είχε αφήσει να εννοηθεί τον Σεπτέμβριο ότι η μονάδα της Γκενκ θα αναλάμβανε την παραγωγή του νέου Mondeo.

Η πικρία των Βέλγων εργαζομένων μεγαλώνει και από τη στιγμή που δέχτηκαν, πριν δυο χρόνια, μειώσεις στις αποδοχές τους και αύξηση του ρυθμού εργασίας.

Υπολογίζοντας τους εργαζόμενους στις υποκατασκευαστικές εταιρίες, το εργοστάσιο της Ford Genk που παρήγαγε 14 εκατομμύρια αυτοκίνητα σε 50 χρόνια λειτουργίας, απασχολεί σχεδόν 10.500 εργαζόμενους. Είναι συνεπώς ο πρώτος εργοδότης στη φλαμανδική επαρχία του Λίμπουργκ, στο βορειοανατολικό Βέλγιο.

Η ανακοίνωση αυτή γίνεται την ώρα που ο κυβερνητικός συνασπισμός υπό τον πρωθυπουργό Ελιο ντι Ρούπο αρχίζει την κατάρτιση του κρατικού προϋπολογισμού του 2013, που πρέπει να κλείσει μια τρύπα σχεδόν 3,7 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Οι Φιλελεύθεροι ζητούν εξοικονόμηση πόρων και μείωση των εξόδων κυρίως για τις επιχειρήσεις, ενώ οι σοσιαλιστές δεν αποκλείουν έσοδα από νέες εισφορές.

Πηγη

***

Κλείνει εργοστάσιο της SONY και καταργούνται 2.000 θέσεις

Ο ιαπωνικός όμιλος ηλεκτρονικών Sony ανακοίνωσε σήμερα στο Τόκιο ότι πρόκειται να κλείσει ένα εργοστάσιο παραγωγής φακών φωτογραφικών μηχανών στο κεντρικό τμήμα της χώρας, κάτι που σημαίνει ότι καταργούνται δύο χιλιάδες θέσεις εργασίας, στο πλαίσιο της επιχειρούμενης αναδιάρθρωσής του.

Στο πλαίσιο αυτού του σχεδίου, που καταρτίστηκε για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, ο ιαπωνικός όμιλος θέλει να καταργήσει 10.000 θέσεις εργασίας -- ή 6% από το σύνολο των εργαζομένων του τον Μάρτιο του 2009, σύμφωνα με την τότε απογραφή.

Τον Μάρτιο του 2013 αναμένεται να κλείσει το εργοστάσιο φακών ψηφιακών φωτογραφικών μηχανών αλλά και κινητών τηλεφώνων, όπου σήμερα απασχολούνται 840 εργαζόμενοι, στην νομαρχία Γκιφού, στην κεντρική Ιαπωνία.

Ο όμιλος, ο οποίος παρουσίασε ζημίες το πρώτο εξάμηνο φέτος, σχεδιάζει να επικεντρωθεί στο εξής στην παραγωγή smartphones --πολυμεσικών, "έξυπνων" κινητών τηλεφώνων.

Ακόμα, ο όμιλος Sony ανέφερε ότι πρόκειται να μεταβάλει τις εργασιακές σχέσεις, αφού δεν θα ανανεώνονται οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Παράλληλα, θα υπάρξουν προγράμματα πρόωρης συνταξιοδότησης, που πρωτίστως θα αφορούν εργαζόμενους σε χαμηλόβαθμες διοικητικές θέσεις στην έδρα του ομίλου στο Τόκιο.

Πηγη

Η μεγάλη των δημοσιογράφων σχολή

Η μεγάλη των δημοσιογράφων σχολή 

 Εκπαιδεύουν δημοσιογράφους... 







 Από τον Ριζοσπάστη

 Δημοσιεύτηκε στο διαδίκτυο, αλλά πέρασε στα ψιλά:

 Το πολιτικό ίδρυμα KAS (Konrad - Adenauer Stiftung) του κόμματος της Αγκελας Μέρκελ (CDU), διοργανώνει αυτές τις μέρες στην Αθήνα σεμινάρια εκπαίδευσης Ελλήνων δημοσιογράφων, με «εκπαιδευτές» μεταξύ άλλων τον Γερμανό πρέσβη Wolfgang Dold, το μέλος της Task Force (Ομάδα Δράσης) Jens Bastian, τον Γιώργο Τζογόπουλο, συνεργάτη του γνωστού και μη εξαιρετέου ΕΛΙΑΜΕΠ και τον δημοσιογράφο της «Καθημερινής» και του «Σκάι» Τάσο Τέλογλου. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, «μέχρι τώρα, η σχέση του ιδρύματος (καθώς και της γερμανικής πρεσβείας) περιοριζόταν στη στενή επαφή που είχε με δυο τρεις γνωστούς δημοσιογράφους, αλλά τελευταία ενδιαφέρεται και για τη νέα γενιά των Ελλήνων δημοσιογράφων».

 Ενδεικτικό του περιεχομένου και της σκοπιμότητας που υπηρετεί το συγκεκριμένο σεμινάριο, είναι το μάθημα που έγινε την περασμένη Δευτέρα από το Γερμανό εκπρόσωπο της Task Force, με αντικείμενο την «οικονομική προσαρμογή της Ελλάδας και τις δομικές μεταρρυθμίσεις».


 Δηλαδή, διδάσκουν στους δημοσιογράφους την προπαγάνδα υπέρ των αντιλαϊκών μέτρων που παίρνονται για να σωθεί το κεφάλαιο. Ο εκπρόσωπος του ιδρύματος στην Ελλάδα διαβεβαιώνει ότι με τα σεμινάρια και άλλες πρωτοβουλίες «δημιουργείται μία ομάδα συνεργατών του ιδρύματος», το οποίο, σύμφωνα με την ιστοσελίδα του, συνεργάζεται ως εταίρος «με κρατικά θεσμικά όργανα, κόμματα, οργανώσεις της δημοκρατικής κοινωνίας, καθώς και με την επιλεγμένη ελίτ (...) συμβάλλουμε στην τήρηση της διεθνής τάξης, που σε κάθε χώρα καθιστά δυνατή την ανάπτυξη σε έναν χώρο ελευθερίας και ατομικής ευθύνης». Οι ίδιοι λένε ακόμα ότι το ίδρυμα «μπορεί να συμβάλλει ουσιαστικά στη στήριξη της μεταρρύθμισης των υποδομών της χώρας με σταθερό προσανατολισμό».


 ... για προπαγάνδα κατά του λαού 

 Δεν είναι η πρώτη φορά που αποκαλύπτονται «υπόγειες σχέσεις» μεταξύ δημοσιογράφων και επιτελείων αστικών κομμάτων ιμπεριαλιστικών κρατών. Επιδίωξή τους είναι να προσαρμόσουν καλύτερα τη δήθεν ενημέρωση του λαού στα ιδιαίτερα συμφέροντα του κράτους ή του οργανισμού που αναπτύσσει τέτοιες σχέσεις με τον Τύπο, αλλά και να υπηρετήσουν καλύτερα το γενικό συμφέρον της πλουτοκρατίας σε βάρος του λαού.

 Ποιος δε θυμάται τα σεμινάρια που έκανε γνωστή εταιρεία «επικοινωνίας» σε δημοσιογράφους, για λογαριασμό του ΔΝΤ και με αντικείμενο την προπαγάνδα υπέρ του πρώτου μνημονίου; Ποιος δε θυμάται τα τηλεγραφήματα της αμερικάνικης πρεσβείας που δημοσιοποίησε το «Γουίκιλικς», σύμφωνα με τα οποία οι ΗΠΑ αναπτύσσουν και στην Ελλάδα ιδιαίτερες σχέσεις με δημοσιογράφους και Μέσα, προκειμένου να «περνάνε» την προπαγάνδα υπέρ των συμφερόντων τους; Καθόλου τυχαία μάλιστα, σε εκείνη την υπόθεση εμπλεκόταν ξανά η «Καθημερινή» (!), στην οποία η πρεσβεία των ΗΠΑ έκανε ιδιαίτερη μνεία για τη συμβολή της στην προώθηση των αμερικανικών συμφερόντων στην Ελλάδα. Τώρα, δημοσιογράφος της ίδιας εφημερίδας εμπλέκεται στα «σεμινάρια» που διοργανώνει η Γερμανία για Ελληνες δημοσιογράφους... Αυτά τα λίγα, για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της προπαγάνδας υπέρ του κεφαλαίου που τα αστικά ΜΜΕ σερβίρουν στο λαό σαν δήθεν αντικειμενική ενημέρωση. Απάντηση στη σαπίλα τους είναι μόνο η ενημέρωση από τον «902» και τον «Ριζοσπάστη», τα Μέσα της εργατικής τάξης και του λαού.



 Πηγή: Redfly
 Αναρτήθηκε από Praxis red  

Κου Κλουξ Κλαν: σε “άμιλλα” με τις χρυσαυγίτικες συμμορίες

Κου Κλουξ Κλαν: σε “άμιλλα” με τις χρυσαυγίτικες συμμορίες

Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι για την προπαγάνδιση της χρυσαυγίτικης δραστηριότητας από ιστοσελίδα της “Κου Κλουξ Κλαν”, αλλά και για τους “παραδοσιακούς” και στενούς -εδώ και δεκαετίες- δεσμούς ανάμεσα στην “Κου Κλουξ Κλαν” και τις ντόπιες φασιστικές συμμορίες, και σαν να τους τσίμπησε μύγα, οι “κούκλοι” της αμερικανικής συμμορίας με τις λευκές κουκούλες και τους φλεγόμενους σταυρούς (σταυρωτήδες γαρ) βιάστηκαν να επιβεβαιώσουν την ύπαρξή τους με τις αποκρουστικές μεθόδους που την χαρακτηρίζουν:

Σύμφωνα λοιπόν με την σημερινή ειδησεογραφία:

Το ρατσιστικό και δολοφονικό μένος της Κου Κλουξ Κλαν έκανε την επανεμφάνισή του. Στόχος μία 20χρονη αφροαμερικανή κοπέλα, η οποία δέχθηκε επίθεση σε πάρκο της πόλης Ουίνσμπορο στη βορειοανατολική Λουιζιάνα. Το θύμα, η Σαρμίκα Μόφιτ, 20 ετών, νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση καθώς υπέστη σοβαρά εγκαύματα (δευτέρου και τρίτου βαθμού σε πάνω από το 50% του σώματός της) όταν τρεις άνδρες την περιέλουσαν με εύφλεκτο υγρό και της έβαλαν φωτιά, ενώ στη συνέχεια έγραψαν τα αρχικά της Κου Κλουξ Κλαν – «ΚΚΚ» – και άλλα ρατσιστικά υβριστικά συνθήματα στο αυτοκίνητό της. Κατά την αστυνομία, οι άνδρες φορούσαν λευκές κουκούλες ή καπέλα, χαρακτηριστική ενδυμασία της ρατσιστικής συμμορίας.

Όπως είναι φανερό, η δραστηριότητα της αμερκανικής ρατσιστικής συμμορίας, η οποία, ας σημειωθεί, έχει σημαντικά ερείσματα στους κόλπους του πολιτικο-οικονομικού κατεστημένου των ΗΠΑ και επιρροή στην αμερικανική εξωτερική πολιτική (αίμα για τα πετρέλαια – επενδύσεις σε βόμβες για κέρδη από την “ανοικοδόμηση” κλπ), δεν διαφέρει ούτε στο ελάχιστο από την εγκληματική μεθοδολογία των χρυσαυγίτικων συμμοριών. Δεν διαφέρει ούτε στο ρατσιστικό “κίνητρο”, ούτε στους τρομοκρατικούς στόχους, ούτε στο είδος της “παρακρατικής” λειτουργίας της, ούτε στο ρόλο της ως μηχανισμού καταπιεσης για τη διασφάλιση των σχέσεων εκμετάλλευσης. Δεν διαφέρει επίσης ούτε στη θρασυδειλία και την ανανδρία, που χαρακτηρίζουν τις δολοφονικές επιθέσεις της κάθε ναζιστικής αγέλης εναντίον ξεμοναχιασμένων, ανύποπτων και ανυπεράσπιστων θυμάτων. Να υποθέσουμε ότι θα διαφέρει η αμερικανική “κου κλουξ κλαν” από την ελληνική “ομόαιμή” της ως προς τις θωπείες που δέχεται από τον κρατικό μηχανισμό και απ’ τα κέντρα που καλοπληρώνονται με αποστολή την διαμόρφωση της κοινής γνώμης για λογαριασμό του κεφαλαίου; Κανένα στοιχείο δεν μας επιτρέπει να υποθέσουμε ούτε και τέτοια διαφορά. Εκτός αν αποτελούν τέτοιο “στοιχείο” οι προσχηματικές και κούφιες ρητορίες των εκπροσώπων του “καλού” αστικού πολιτικού κόσμου που ουσιαστικά αποσκοπούν μόνον στο να ενισχύεται συν τω χρόνω η δύναμη του φασισμού, η αποθράσυνση της οργάνωσής του, κι ο “εθισμός” τμημάτων του λαού στην τρομοκρατική, δολοφονική, εγκληματική του δραστηριότητα…

* 

Εν τω μεταξύ, εξελίξεις υπάρχουν και στο “μέτωπο” του “ιδεολογικού” αυτοπροσδιορισμού της χρυσγαυγίτικης συμμορίας.

Μετά την ενόχληση των βουλευτών της για το χαρακτηρισμό της οργάνωσής τους ως φασιστικής από τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΚΚΕ και τη σωρεία αποδείξεων για το αληθές του χαρακτηρισμού, ο αρχηγός της συμμορίας άλλαξε το τροπάρι. Ενώ μέχρι χθες φορούσε την “αθώα”, “εθνικιστική” προβιά, προχθές στην “γιορτή” του φασιστικού αυτού μηχανισμού παραδέχθηκε ότι το “χέρια αυτά” μπορεί να χαιρετάνε ναζιστικά αλλά τουλάχιστον “δεν έχουν κλέψει” (λες και αν “έκλεβαν” θα βγαίνανε να το διακηρύξουν δημόσια από το μικρόφωνο!)…

Δεν “κλέβει” λοιπόν, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του, ο κρατικοδίαιτος νεοναζί (χώρια οι όποιες άλλες πρόσοδοι και χορηγίες), κρατικοδίαιτος σύμφωνα τουλάχιστον με το έγγραφο που εδώ και αρκετό καιρό έχει εμφανιστεί στο διαδίκτυο και καταδεικνύει τις με το αζημίωτο υπηρεσίες που παρέχουν οι διαφόροι φασιστικοί “αστέρες” στα κρατικά κέντρα οργάνωσης των παρακρατικών μηχανισμών:

 

Πηγή : Διέξοδος

Το 15μελές συμβούλιο του 1ου Γενικού Λυκείου Ελασσόνας

Καταγγέλλουμε…”!!! 

Τo παρόν κείμενο αποτελεί μια προσπάθεια των μαθητών του 1ου Γενικού Λυκείου Ελασσόνας για την αποκατάσταση της αλήθειας….

«Δυστυχώς απέχουμε πολύ από τον εκπαιδευτικό ρομαντισμό του Ουγκώ, που έλεγε ότι...
«όπου ανοίγει ένα σχολείο, κλείνει μια φυλακή». Στον τόπο μας, τα σχολεία μετατρέπονται σε φυλακές.
 Κάγκελα, κάμερες, ξεθωριασμένοι τοίχοι, απουσία πράσινου και ανθρωπισμού και όλα αυτά συνεπικουρούμενα τώρα πια και με την επέμβαση της αστυνομίας. Όπως όλοι γνωρίζουμε οι καταλήψεις συμβαίνουν κάθε χρόνο, εντελώς εθιμοτυπικά και συνήθως δεν πείθουν κανέναν. Ωστόσο, κάτι άλλαξε τα τελευταία δύο χρόνια. Τα σημερινά παιδιά δεν αγωνίζονται μόνο για ένα καλύτερο σχολικό περιβάλλον αλλά αγωνίζονται για ένα καλύτερο μέλλον. Ένα μέλλον χωρίς περικοπές μισθών, υπέρογκους και άδικους φόρους, αναξιοκρατία και διαλυμένα συστήματα παιδείας και υγείας. Την κατάσταση αυτή ζούμε και εμείς ως μαθητές και εσείς ως μισθωτοί, άνεργοι (!), γονείς, ως πολίτες αυτού του κράτους. 
Αναγνωρίζουμε λοιπόν ως χρέος μαςνα αντιδράσουμε σε αυτή την παρακμάζουσα κατάσταση, να απαιτήσουμε δημόσια και πλήρως δωρεάν παιδεία και λαϊκή ευημερία. Για αυτούς τους λόγους λοιπόν, οι μαθητές του 1ου Γενικού Λυκείου Ελασσόνας προσπάθησαν να κάνουν κατάληψη ήδη από το βράδυ της Κυριακής 21/10/2012. Το επόμενο πρωί δύο μαθητές του σχολείου μας μπήκαν στη σχολική μονάδα κατά τις 07:00 ώστε να κρατήσουν την κατάληψη. Μια κίνηση συνηθισμένη και αναγκαία ώστε να μπορέσουν οι υπόλοιποι μαθητές κατά την προσέλευσή τους στο σχολικό χώρο στις 08:00 να συμμετέχουν και αυτοί στη κατάληψη. Αντί αυτού, οι δύο μαθητές κυνηγήθηκαν εντός του σχολείου από την αστυνομία, άγνωστο παραμένει ακόμα ποιος ειδοποίησε την ΕΛ.ΑΣ. και σε μια προσπάθεια διαφυγής (!) τα παιδιά πήδηξαν από το παράθυρο και κρύφτηκαν στους θάμνους του προαυλίου επί 20 λεπτά. Ο εφιάλτης αυτών των παιδιών δεν τελείωσε ακόμη, αφού οι αστυνομικοί τους εντόπισαν και με προτεταμένα τα υπηρεσιακά τους όπλα και αναφωνώντας «Κάτω όλοι» συνέλαβαν και προσήγαγαν τους δύο μαθητές στο τοπικό αστυνομικό τμήμα. Παράλληλα, τους ανάγκασαν να ανοίξουν τις σχολικές τσάντες τους και τότε αντί για καλάσνικοφ, ρόπαλα και αλυσίδες, βρήκαν μόνο βιβλία! Μετά από ανάκριση, δεν πρόεκυψαν επιβαρυντικά στοιχεία και αφέθηκαν ελεύθεροι. 
Αυτό το βίαιο συμβάν αποτελεί σαφή παραβίαση των δικαιωμάτων αλλά και της κοινής λογικής, το καταγγέλλουμε τόσοι οι μαθητές όσο και οι καθηγητές που μας στάθηκαν ως εκπαιδευτικοί και μας βοήθησαν ως άνθρωποι. Ενώ θα θέλαμε να τους ζητήσουμε δημόσια συγνώμη για όποιες ανάρμοστες και ψευδείς κατηγορίες διατυπώθηκαν ως προς τη συμπεριφορά τους. Ανάλογη δυστυχώς δεν ήταν και η αντίδραση της διεύθυνσης του σχολείου, που θεωρητικά καταδίκασε το γεγονός αλλά σε πρακτικό επίπεδο κατέθεσε μήνυση κατά αγνώστων το απόγευμα της Δευτέρας, με απόρροια να γίνει ξανά προσαγωγή των μαθητών στο τμήμα. Μετά από αντιδράσεις μαθητών και καθηγητών, ο Διευθυντής δήλωσε ότι θα κάνει ανάκληση της μηνυτήριας αναφοράς. Επιπρόσθετα, η Διεύθυνση είχε και άλλο πταίσμα στο ενεργητικό της. Με αφορμή κάποιες φθορές και διαρρήξεις στο εσωτερικό του σχολείου, αποφάσισε αυτοβούλως (!) να τοποθετήσει κάμερες. Σύμφωνα με την οδηγία 1/2011 «Χρήση συστημάτων βιντεοεπιτήρησης για την προστασία προσώπων και αγαθών» της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού και συγκεκριμένα το άρθρο 18, η εγκατάσταση συστήματος βιντεοεπιτήρησης πρέπει να λαμβάνεται από το αρμόδιο όργανο για τη διοίκηση του σχολείου, αφού ληφθεί υπόψη η γνώμη του διδακτικού προσωπικού και των συλλόγων των μαθητών και των γονέων. Το σύστημα δεν επιτρέπεται να λειτουργεί ώρες που το σχολείο είναι σε λειτουργία και συγχρόνως πρέπει να είναι πλήρως ενήμεροι για αυτό ώστε να γνωρίζουν ότι δεν παρακολουθούνται. 
Καταγγέλλουμε, λοιπόν, πως η αγορά και η τοποθέτηση του συστήματος βιντεοσκόπησης έγινε χωρίς να το γνωρίζουν καθηγητές, γονείς, μαθητές και ταυτόχρονα δεν υπήρχε πουθενά αναρτημένη πινακίδα που αναγράφει τις ώρες λειτουργίας των καμερών, παρόλο που η σχολική κοινότητα το ζήτησε. Ζητάμε, λοιπόν, να διερευνηθεί το ζήτημα από τους αρμοδίους. Ειδικότερα, τα καταγεγραμμένα ντοκουμέντα και ελεγχθούν ώστε να είμαστε βέβαιοι ότι δεν παρακολουθούμασταν κατά τη διάρκεια της ημέρας ενώ παράλληλα να γνωρίζουμε ποιος έδωσε έγκριση για τα κονδύλια αγοράς των πολυδάπανων καμερών, από τη στιγμή που υπάρχει ενδεχόμενο να μην έχουμε πετρέλαιο για το χειμώνα. Και έτσι τίθεται δριμύ, εξουθενωτικό το ερώτημα «Από πότε μια κάμερα θεωρείται πιο αναγκαία από τη θέρμανση, από πότε οι μαθητές καταδιώκονται σαν εγκληματίες στα σχολεία τους, από πότε η αστυνομία μας εκφοβίζει με τα όπλα και τα γκλομπ τη, από πότε έχουμε φωτοτυπίες αντί για βιβλία»; 
Από τότε, που ο μαθητής έπαψε να αντιμετωπίζεται σαν άνθρωπος και άρχισε να αντιμετωπίζεται ως παραγωγικός άνθρωπος όμως το σχολείο θα έπρεπε να μεριμνά για την προαγωγή ήθους και στόχων. Για αυτά λοιπόν αγωνιζόμαστε, για ιδανικά και όχι για στρόγγυλα κουλούρια και σπαστά καλαμάκια. Για αυτό και κάναμε κατάληψη σήμερα Τρίτη 23/10/2012, γιατί είμαστε αντίθετοι στη παρουσία καμερών, γιατί επιθυμούμε να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας, γιατί θέλουμε επιτέλους (!), να ακουστούμε. 
Και άλλωστε, αν όχι εμείς ποιος; Αν όχι τώρα, πότε; 
Το 15μελές συμβούλιο του 1ου Γενικού Λυκείου Ελασσόνας

http://epitropesdiodiastop.blogspot.gr/2012/10/blog-post_7664.html 
 Αναρτήθηκε από Γιώργος

Εχουν αγχωθεί για τη σωτηρία του κεφαλαίου

Εχουν αγχωθεί για τη σωτηρία του κεφαλαίου

Φαίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται πυρετωδώς να αναλάβει ως κυβέρνηση τη διαχείριση της οικονομικής κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου. Δεν είναι μόνο η ομολογία του Αλ. Τσίπρα στη συνέντευξή του στην «Κυριακάτικη Αυγή» 21/10/2012, όπου προβάλλει την ανάγκη κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας». Οχι λαϊκής σωτηρίας, εθνικής, δηλαδή και του κεφαλαίου. Αυτό γίνεται φανερό και από άρθρο του Γ. Σταθάκη, βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και καθηγητή Οικονομικών στο «Βήμα της Κυριακής», 21/10/2012. Τι λέει; «Η διέξοδος από την κρίση συναρτάται από τρεις βασικές και παράλληλες Αλλαγές πολιτικής στον αντίποδα του μνημονίου. Τη σταθεροποίηση των δημοσίων οικονομικών και των μισθών στα σημερινά τους επίπεδα, την επίλυση του τραπεζικού προβλήματος και την αναζήτηση αναπτυξιακών πρωτοβουλιών ταχείας αποτελεσματικότητας. Το πρώτο είναι σχετικά εύκολο. Οι δημόσιες δαπάνες «παγώνουν» στο σημερινό τους επίπεδο, περίπου δηλαδή στο 40% - 41% του ΑΕΠ». Αυτή η τοποθέτηση κάνει λόγο για σταθεροποίηση των μισθών στα σημερινά επίπεδα των μισθών πείνας. Και των δημόσιων οικονομικών, επίσης, στα σημερινά επίπεδα, δηλαδή δεν προβλέπουν ενίσχυση στους τομείς Υγείας, Πρόνοιας, Παιδείας.

Και συνεχίζει: «Οι επιβεβλημένες Αλλαγές (ενιαίο μισθολόγιο, πάταξη της κατασπατάλησης πόρων σε δημόσια έργα, προμήθειες, υπεργολαβίες, διαχείριση δαπανών Υγείας, δημοτικές επιχειρήσεις, κ.λπ.), αναμένεται να εξοικονομήσουν πόρους της τάξης του 10% - 15% των δημοσίων δαπανών ή περίπου 5 - 6 δισ. ετησίως. Η διαδικασία αυτή απαιτεί ριζικές Αλλαγές στο ισχύον νομοθετικό πλαίσιο διαχείρισης των δημοσίων πόρων. Οι πόροι αυτοί μπορούν στη συνέχεια να χρησιμοποιηθούν για επανεπενδύσεις στους ίδιους κλάδους και να συμβάλουν θετικά στην ανάκαμψη της οικονομίας». Ας πούμε ότι πράγματι από τις σπατάλες θα εξοικονομηθούν πόροι. Αυτοί πάλι θα δοθούν στο κεφάλαιο για επενδύσεις με μισθούς καθηλωμένους. Αλλωστε, και ο Ν. Βούτσης την περασμένη βδομάδα το πρωί στο ΜΕΓΚΑ, είπε ότι αν περάσουν τα αντεργατικά μέτρα καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να τα ακυρώσει. Προετοιμάζονται, φαίνεται, να διαχειριστούν αυτήν την πραγματικότητα ως αναγκαίο κακό και με κάλπικες υποσχέσεις για ανακούφιση της ζωής των εργαζομένων κάποτε στο αόριστο μέλλον. Αλλωστε, και ανάκαμψη να έρθει θα είναι αναιμική, η επόμενη κρίση θα έρθει γρήγορα. Αρα ποιο το όφελος για τους εργαζόμενους;

***

Συνεχίζοντας στο άρθρο γράφει τα εξής: «Το δεύτερο είναι η σταθεροποίηση των δημοσίων εσόδων στο 38% - 39% του ΑΕΠ με αναδιανομή των φορολογικών βαρών από τα ασθενέστερα στα πιο ευκατάστατα στρώματα και τη μετατόπιση από την έμμεση στην άμεση φορολογία. Εδώ αναπόφευκτα πρέπει να υπάρξουν ριζικές τομές στο φορολογικό σύστημα και ταχεία εισαγωγή θεσμικών ρυθμίσεων για ανάκτηση εσόδων από τους κατόχους συσσωρευμένου πλούτου από την περίοδο της διαπλοκής και της εκτεταμένης φοροδιαφυγής». Τι λένε εδώ; Οτι θα φορολογήσουν τους πλούσιους και όχι τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις και τα κέρδη. Γιατί, αν φορολογήσουν καπιταλιστικές επιχειρήσεις και κέρδη, ποιος καπιταλιστής θα επενδύσει;

Σε άλλο σημείο γράφει: «Ο δεύτερος άξονας αφορά την επίλυση του τραπεζικού ζητήματος και της χρηματοδότησης της οικονομίας. Η άμεση κρατικοποίηση των τραπεζών είναι επιβεβλημένη... Η καλύτερη λύση είναι φυσικά η "αμερικανική", ή κάποια παραλλαγή της. Οι τράπεζες δίνουν κοινές μετοχές έναντι των χρημάτων που λαμβάνουν από το κράτος ή τον EFSF ή όποια συνδυασμένη συμφωνία προκύψει και τίθενται υπό άμεσο ή έμμεσο κρατικό έλεγχο». Εδώ δε λέει τίποτα διαφορετικό από την έως τώρα πολιτική της ανακεφαλαιοποίησης. Οι τράπεζες που παίρνουν κεφάλαια τίθενται υπό δημόσιο έλεγχο. Κάνει, όμως, τη λαθροχειρία και μιλά για κρατικοποίηση, ενώ δεν την εννοεί, αφού διευκρινίζει ότι θα είναι υπό δημόσιο έλεγχο. Γιατί, όμως, ενίσχυση των τραπεζών; Για τη χρηματοδότηση των επιχειρήσεων για επενδύσεις. Γιατί, λοιπόν, η ανακεφαλαιοποίηση; Για να αντιμετωπίσουν οι τράπεζες, όπως γράφει, «τα κόκκινα δάνεια και την εξυγίανση του χαρτοφυλακίου τους, την ομαλή χρηματοδότηση των υγιών επιχειρήσεων». Δηλαδή, να αντιμετωπίσουν τη χασούρα από τα δάνεια που δεν πρόκειται να εισπράξουν και να χρηματοδοτήσουν τις επιχειρήσεις.

***

Και κλείνει ως εξής: «Ο τρίτος άξονας αφορά τη διαχείριση του δημοσίου χρέους. Η αποπληρωμή των τόκων ύψους 100 δισ. μέχρι το 2020 (από τις ιδιωτικοποιήσεις 50 δισ. και το πλεόνασμα του προϋπολογισμού, άλλα 50 δισ.) είναι εξωπραγματικό. Η αναδιάρθρωση του χρέους αναπόφευκτα περιέχει το άμεσο «κούρεμα» ή κάποια μορφή «κουρέματος» συμβατή με την προσέλκυση πόρων και από τις διεθνείς χρηματαγορές, όπου τα ομόλογα έχουν μεταβαλλόμενη τιμή ανάλογα με την ανάπτυξη της πραγματικής οικονομίας (ρήτρα ανάπτυξης, δηλαδή, όχι μόνο στην αποπληρωμή των διακρατικών δανείων, αλλά και προσέλκυση ιδιωτικών κεφαλαίων στη διαδικασία αυτή)». Στη διαπίστωση ότι το χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο και χρειάζεται «κούρεμα» συμφωνεί με το ΔΝΤ, όπως, άλλωστε, το έχουν διατυπώσει πολλάκις, από τότε που το δήλωσε δημόσια και η Κρ. Λαγκάρντ. Με το ΔΝΤ ο ΣΥΡΙΖΑ. Και ταυτόχρονα προτείνει μια διαφορετική μορφή αποπληρωμής του κρατικού χρέους, προβάλλοντας ότι αυτή συνδυάζεται και με την προσέλκυση ιδιωτικών κεφαλαίων για επενδύσεις. Τι θα ωφεληθεί ο λαός απ' όλα τα παραπάνω; Τίποτα. Θα χάσει. Πρώτ' απ' όλα γιατί το εισόδημά του θα μείνει στα σημερινά επίπεδα και δεύτερο γιατί θα πληρώνει και το χρέος. Μα, αν η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μια καραμπινάτη μορφή διαχείρισης της κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου και σε βάρος των εργαζομένων τι είναι;

«... η κομμουνιστική πλειοψηφία»!

«... η κομμουνιστική πλειοψηφία»!

Στις εκλογές του 1974, η ΝΔ κατέλαβε στη Βουλή 219 έδρες, η Ενωση Κέντρου 60 και το ΠΑΣΟΚ 13. Σύνολο 292 έδρες, ποσοστό 97% επί του συνόλου των 300 εδρών της Βουλής...

Στις εκλογές του 1977, η ΝΔ κατέλαβε 171 έδρες, το ΠΑΣΟΚ 93, η ΕΔΗΚ 16. Σύνολο 280 έδρες, ποσοστό 93%...

Στις εκλογές του 1981, το ΠΑΣΟΚ κατέλαβε 172 έδρες, η ΝΔ 115. Σύνολο 287, ποσοστό 96%...

Στις εκλογές του 1985, το ΠΑΣΟΚ κατέλαβε 161 έδρες, η ΝΔ 126. Σύνολο 287, ποσοστό 96%...

Στις εκλογές του 1989, η ΝΔ κατέλαβε 145 έδρες, το ΠΑΣΟΚ 125. Σύνολο 270, ποσοστό 90%...

Στις εκλογές του 1990, η ΝΔ κατέλαβε 150 έδρες, το ΠΑΣΟΚ 123. Σύνολο 273, ποσοστό 91%...

Στις εκλογές του 1993, το ΠΑΣΟΚ κατέλαβε 170 έδρες, η ΝΔ 111. Σύνολο 281, ποσοστό 94%...

Στις εκλογές του 1996, το ΠΑΣΟΚ κατέλαβε 162 έδρες, η ΝΔ 108. Σύνολο 270, ποσοστό 90%...

Στις εκλογές του 2000, το ΠΑΣΟΚ κατέλαβε 158 έδρες, η ΝΔ 125. Σύνολο 283, ποσοστό 94%...

Στις εκλογές του 2004, η ΝΔ κατέλαβε 165 έδρες, το ΠΑΣΟΚ 117. Σύνολο 282, ποσοστό 94%...

Στις εκλογές του 2007, η ΝΔ κατέλαβε 152 έδρες, το ΠΑΣΟΚ 102. Σύνολο 254, ποσοστό 85%...

Στις εκλογές του 2009, το ΠΑΣΟΚ κατέλαβε 160 έδρες, η ΝΔ 91. Σύνολο 251, ποσοστό 84%...

*

Από την καταγραφή αυτή προκύπτει ότι από το 1974 έως και τις εκλογές του 2009 ο δικομματισμός και οι συγγενικές του δυνάμεις καταλάμβαναν στη Βουλή ποσοστά εδρών που κινήθηκαν από το 84% μέχρι το 97%.

Η καταγραφή αυτή θα ήταν άνευ νοήματος, αν προχτές ο Πάγκαλος δεν ισχυριζόταν ότι για τα ελλείμματα και για τα δημόσια χρέη στην Ελλάδα φταίνε οι ρυθμίσεις της Βουλής, στην οποία Βουλή - όπως είπε - «την πλειοψηφία είχε η κομμουνιστική Αριστερά»...

Εν τέλει: Η καταγραφή αυτή αποκτά νόημα στο βαθμό που καταδεικνύει την ευκολία με την οποία το ψέμα, η παραχάραξη, η διαστρέβλωση, η παραποίηση και η μπαρούφαλανσάρονται σε αυτόν τον τόπο με τον μανδύα του δήθεν βαθυστόχαστου - και πάντα βαρύγδουπου - «πολιτικού λόγου».

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ο - «θα πεινάσουμε» - κύριος Στουρνάρας!

Ο - «θα πεινάσουμε» - κύριος Στουρνάρας!

Στην Ελλάδα, όπως την κατάντησαν οι «Στουρνάρες» και οι επικεφαλής της εκάστοτε τρόικας, στις οποίες οι «Στουρνάρες» κατέχουν θέση υπουργού Οικονομικών, ισχύουν τα εξής:

*

Σύμφωνα με τα στοιχεία της «Γιούνισεφ», είναι 500.000 τα παιδιά που πεινάνε...

Σύμφωνα με την έκθεση της Κομισιόν (Ιούνης 2012), είναι το 68% των Ελλήνων που ζουν με εισόδημα που κινείται κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας. Δηλαδή πεινάνε...

Σύμφωνα με τα στοιχεία των ελληνικών υπηρεσιών, το 25% των Ελλήνων είναι άνεργοι. Ειδικά, μάλιστα, στους νέους η ανεργία ξεπερνάει το 50%. Δηλαδή πεινάνε...

Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΑΕΔ, που αφορούν μόνο στο μήνα Σεπτέμβρη 2012, είναι πάνω 2.800 οι άνθρωποι που απολύονται, καθημερινά! Δηλαδή πεινάνε...

*

Αυτά κι άλλα ων ουκ έστιν αριθμός συμβαίνουν στην Ελλάδα.

Δηλαδή, στην Ελλάδα των Μνημονίων, που σημαίνει την Ελλάδα

των ληγμένων τροφίμων,

των παιδιών που λιποθυμούν από ασιτία στα σχολεία,

των ενεχυροδανειστηρίων,

των γερόντων που η σύνταξη δε φτάνει ούτε για ψωμί ούτε για φάρμακα,

των δεκάδων χιλιάδων αστέγων,

των απόρων που προσέρχονται στις ουρές κατά χιλιάδες για το συσσίτιο της ημέρας.

*

Σ' αυτήν, λοιπόν, την Ελλάδα, όπως την κατάντησαν οι «Στουρνάρες», βγήκε προχτές ο Στουρνάρας για να απειλήσει το λαό της ότι, αν δε σκύψει το κεφάλι, αν δεν αποδεχτεί το νέο σφαγείο των μέτρων εξόντωσης που του ετοιμάζουν, τότε... «θα πεινάσουμε»!

Αλήθεια, ποια μεζούρα θράσους θα μπορούσε να μετρήσει το ουρανομήκες θράσος αυτών που φέρανε το «λιμό» και που τώρα μας απειλούν κι από πάνω ότι, αν δεν κάτσουμε ήσυχα - ήσυχα ενώ θα φέρνουν και τον καταποντισμό, τότε... «θα πεινάσουμε»!

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Πώς «φουσκώνουν» τη δράση της «Χρυσής Αυγής»

Πώς «φουσκώνουν» τη δράση της «Χρυσής Αυγής»

Σε συζήτηση νομοσχεδίου για τις κρίσεις στην Ελληνική Αστυνομία, ο βουλευτής της «Χρυσής Αυγής» Γ. Γερμενής είπε μεταξύ άλλων: «Θα ήθελα να αναφερθώ σε κάτι εντελώς ανήθικο που κάνει τον τελευταίο καιρό η παράταξη της ΝΔ. Προσπαθεί συνεχώς να εξισώσει τη νόμιμη πολιτική δράση, τον ακτιβισμό της "Χρυσής Αυγής" με την αριστερή βία και τρομοκρατία. Πρόκειται για ύβρη (...) Δεν γίνεται κάποιος λογικός νους, κάποιος άνθρωπος που ζει σε αυτήν τη χώρα να εξισώσει τη δράση Ελλήνων εθνικιστών με τη βία των κάθε λογής κουκουλοφόρων, τρομοκρατών, ορφανών του Μαρξ. Τι έγινε με τους δολοφόνους των εργαζομένων της "Μαρφίν"; Γιατί σταματήσατε την έρευνα; Πώς μπορείς να βάζεις στο ίδιο τσουβάλι τους αγωνιστές της "Χρυσής Αυγής" με τους εγκληματίες του ποινικού δικαίου, που βγαίνουν από τα μπλοκ κομμάτων της Αριστεράς και κατακαίνε το κέντρο της Αθήνας και άλλων πόλεων, που στέλνουν αστυνομικούς στο νοσοκομείο, με την Αριστερά που κλείνει με το έτσι θέλω λιμάνια, που "μπουκάρει" με το έτσι θέλω σε υπουργεία και δημόσιες υπηρεσίες, που πλακώνει στο ξύλο όποιον βαφτίζει απεργοσπάστη;».

***

Πράγματι, η «Χρυσή Αυγή» βρήκε έτοιμο όλο το πολιτικοϊδεολογικό οπλοστάσιο της αστικής προπαγάνδας για να δικαιολογεί την εγκληματική πρακτική της. Ηταν το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, ο ΛΑ.Ο.Σ., διάφορα αστικά επιτελεία, τα αστικά ΜΜΕ που για χρόνια ολόκληρα φρόντισαν να καλλιεργήσουν την άποψη ότι η προβοκατόρικη δράση των διαφόρων κουκουλοφόρων προκειμένου να εντείνεται η κρατική καταστολή ενάντια στο οργανωμένο εργατικό κίνημα συνδέεται αν δεν ταυτίζεται με την επαναστατική ιδεολογία. Οταν είναι γνωστό πλέον ότι η δράση τους συνδέεται άμεσα με φανερούς και μυστικούς κρατικούς μηχανισμούς και υπηρεσίες, που δρουν σε αγαστή συνεργασία και με σχέδιο, όταν θέλουν να χτυπήσουν το λαϊκό κίνημα. Αυτή η προπαγάνδα για να καλλιεργήσει αφενός άλλοθι στην εγκληματική δράση των προβοκατόρων, αφετέρου την αποστροφή των εργαζομένων στο οργανωμένο εργατικό, λαϊκό κίνημα, ταυτίζει αυτή την αντιδραστική πρακτική με την επιστημονική κοσμοθεωρία του Μαρξ. Ετσι, τώρα η «Χρυσή Αυγή» χρησιμοποιεί την ίδια προπαγάνδα που εξισώνει τις προβοκάτσιες των κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών με την κοσμοθεωρία του Μαρξ για να βγάλει λάδι την εγκληματική της δράση. Γιατί και το χτύπημα της μεγαλειώδους συγκέντρωσης του ΠΑΜΕ στη 48ωρη απεργία πέρσι τον Οκτώβρη από τους οργανωμένους προβοκάτορες, η δράση και τα μέσα που χρησιμοποίησαν, αλλά και το χτύπημα στις 12 Φλεβάρη φέτος, στη μεγαλειώδη συγκέντρωση όταν στη Βουλή ψηφιζόταν το δεύτερο μνημόνιο, όπου με οργανωμένο σχέδιο σαν καταδρομική ενέργεια και με υλικά που καίνε μέχρι και μεταλλικές πόρτες, έκαψαν την Αθήνα οι προβοκάτορες, ήταν φως φανάρι ότι παρέπεμπαν σε διασύνδεση με κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς.

Η «Χρυσή Αυγή» βαφτίζει ακτιβισμό και νόμιμη πολιτική πρακτική τους άγριους ξυλοδαρμούς μεταναστών, το χτύπημα των μαγαζιών τους, την ωμή τρομοκρατία ενάντιά τους. Αύριο το ίδιο θα κάνει και ενάντια στους εργάτες που οργανωμένα διεκδικούν το δίκιο τους ενάντια στο κεφάλαιο και στην πολιτική του. Οσο για τους αγωνιστές της «Χρυσής Αυγής» που τους εξισώνουν με την οργανωμένη ταξική πάλη στα εργοστάσια, εδώ έχει δίκιο η ναζιστική οργάνωση. Πράγματι, η δράση της υπερασπίζεται το σύστημα και το κεφάλαιο ενάντια στο οποίο παλεύει το οργανωμένο εργατικό κίνημα. Αλλά της αστικής προπαγάνδας το ότι η περιφρούρηση των απεργιών κάνει ζημιά στην οικονομία (πρόσφατα η «Εστία» έγραψε ότι οι απεργίες φέρνουν την ύφεση) της έρχεται «γάντι» προκειμένου αφενός να υπερασπίσει τη δράση της, αφετέρου να δείξει τον πραγματικό εχθρό ενάντια στον οποίο ετοιμάζεται να δράσει.

***

Λέει ο Γερμενής στη συνέχεια: «Τι σχέση μπορεί να έχει η "Χρυσή Αυγή" με τη "17 Νοέμβρη", με τον ΕΛΑ, με την τρομοκρατική για παράδειγμα Αριστερά;... Οταν φονεύει η τρομοκρατική Αριστερά αθώους ανθρώπους - ξέρετε η "17 Νοέμβρη" - και δεν συμμαζεύεται, τότε έχουμε εκτέλεση, όχι φόνο». Μήπως και στο συγκεκριμένο ζήτημα, αυτών των μηχανισμών που χρησιμοποιήθηκαν από διάφορες μυστικές και φανερές κρατικές υπηρεσίες εντός και εκτός Ελλάδας για να αναπαράγεται το «φαινόμενο τρομοκρατία», που όχι μόνο καμιά σχέση δεν έχει με το οργανωμένο εργατικό κίνημα, την ταξική πάλη, αλλά είναι από τους χειρότερους εχθρούς της, δεν ήταν η προπαγάνδα των αστικών επιτελείων, των αστικών κομμάτων, που απέδιδε σ' αυτούς τους μηχανισμούς ριζοσπαστική ιδεολογία; Το έκανε ο Μ. Χρυσοχοΐδης ως υπουργός Δημόσιας Τάξης της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, αλλά και μετά, κατά κόρον, άλλοι τους απέδιδαν μαρξιστική ιδεολογία, ταυτιζόμενοι με την αμερικανική, γενικότερα την ιμπεριαλιστική αντίστοιχη προπαγάνδα. Να γιατί λέμε πως εκτός από το «η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες», τα περί «κατοχής και υποτέλειας», που έγιναν το υπόβαθρο ανάπτυξης του εθνικισμού για να αξιοποιείται από τη «Χρυσή Αυγή» ως θεμέλιο στην εγκληματική της δράση, ολόκληρη επίσης η αντιδραστική προπαγάνδα που αξιοποιεί τις προβοκάτσιες και τη δράση μηχανισμών των κρατικών ιμπεριαλιστικών υπηρεσιών για να χτυπήσει τη μαρξιστική θεωρία και την ιδεολογία των κομμουνιστών, να χτυπήσει την οργανωμένη ταξική πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού, γίνεται το υπόβαθρο που χρησιμοποιεί η ναζιστική «Χρυσή Αυγή» ενάντια στο λαό.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΟΓΡΑΦΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΑΛΛΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΟΓΡΑΦΙΑ

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΑΛΛΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

Με ένα γενικό τρόπο, η κάθε κοινωνία έχει την τάση να θεωρεί ότι οι θεσμοί που την κυβερνούν είναι προορισμένοι να διαρκέσουν αιώνια. Αυτή τουλάχιστον η αντίληψη αναπαράγεται συχνά από τους ιδεολόγους κάθε κοινωνίας και το ίδιο συνέβαινε παντού και πάντα στο παρελθόν. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι δοσμένες ιστορικά κοινωνίες να βρίσκονται ή να έχουν βρεθεί, και τώρα και στο παρελθόν, πολύ πίσω από τις αντικειμενικές συνθήκες που εμφανίζονται κάθε τόσο. Απέναντι στο νέο, που απειλεί τις παλιές δομές και τους παλιούς θεσμούς, κάθε κοινωνία έχει την τάση να αμύνεται, να δημιουργεί μύθους που κατοχυρώνουν μιαν αέναη μακροημέρευσή της και -όταν η πίεση των νέων αναγκών γίνεται πολύ έντονη- η κοινωνία που απειλείται καταφεύγει στο παρελθόν, σε καθυστερημένες, παρωχημένες καταστάσεις που τις αποκαλεί πολλές φορές «μεταρρυθμίσεις», χρησιμοποιώντας τον όρο αυτό με έναν τελείως λανθασμένο τρόπο, διαστρεβλώνοντας δηλαδή το ιστορικό παρελθόν, καθώς «μεταρρυθμίσεις» σήμαιναν πάντα μετατροπές προς την πρόοδο.

Ως επιστήμη η Ιστορία πρέπει πρώτα απ’ όλα να αποτυπώσει και να αναφέρει το τι έχει συμβεί στο παρελθόν, καθώς και το πώς έχει συμβεί. Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Από την ίδια την ιστορική διήγηση πρέπει να προκύπτει για ποιο λόγο τα πράγματα συνέβησαν έτσι και όχι διαφορετικά. Τα γεγονότα που συμβαίνουν σε κάθε κοινωνία δεν είναι μια σειρά από ασυντόνιστα και άσχετα μεταξύ τους επεισόδια. Αν ήταν έτσι, τότε η Ιστορία δε θα ήταν επιστήμη, αλλά μια συνεχής ανεκδοτολογία. Αντίθετα, το πρόβλημα της λογικής συνέχειας μέσα στη διαδοχή των γεγονότων απασχόλησε σχεδόν όλους τους ιστορικούς, από την εποχή του Θουκυδίδη έως σήμερα. Η προσπάθεια αιτιολόγησης των διαδοχικών γεγονότων, έτσι ώστε αυτά να καταλήγουν ως εντελώς φυσικό συμπέρασμα της Ιστορίας1 και παρά τις σημαντικές διαφορές ανάμεσα στις πολλές ιδεαλιστικές θεωρίες, κορυφώνεται στη διαλεκτική της Ιστορίας του Εγελου (G. W. F. Hegel)2. Οπως παρατήρησε ο Ενγκελς3, ο Μαρξ ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να αναλάβει το έργο να αποσπάσει από την Εγελιανή λογική τον πυρήνα που περιέχει τις πραγματικές ανακαλύψεις του Εγελου, καθώς και τη διαλεκτική μέθοδο, απογυμνωμένη από το ιδεαλιστικό της περιτύλιγμα. Με τη μαρξιστική διαλεκτική εγκαθιδρύθηκε ένας απόλυτα στέρεος και κατανοητός τρόπος ερμηνείας της εξέλιξης της ανθρώπινης κοινωνίας.

Ηταν πολύ φυσικό για την αστική τάξη των μέσων του 19ου αιώνα, την αστική τάξη που μόλις είχε στερεώσει οριστικά την εξουσία της στην Ευρώπη και απολάμβανε την καταλήστευση των αποικιών της, για την τότε αστική τάξη της υπερεκμετάλλευσης των προλεταριοποιημένων ακτημόνων αγροτών, δηλαδή για την αστική τάξη του ελεύθερου ανταγωνισμού και των μεγάλων κερδών, να εντοπίσει αμέσως τον εχθρό στη μαρξιστική ερμηνεία της παγκόσμιας Ιστορίας (κοσμοθεωρία) και να πάρει όλα τα ενδεικνυόμενα μέτρα για την άμεση καταπολέμησή της με έναν αληθινό καταιγισμό από διαφόρων τύπων ιδεολογήματα, για να σταθεί κανείς αποκλειστικά σε αυτά, χωρίς να μνημονεύσει καθόλου τα δραστικά, αστυνομικού και καταπιεστικού τύπου μέτρα που πάρθηκαν ενάντια στην προσωπική ελευθερία και τη σωματική ακεραιότητα των οπαδών της μαρξιστικής θεωρίας, που ονομάστηκαν κομμουνιστές από τα μέσα περίπου του 19ου αιώνα, χάρη στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» των Μαρξ και Ενγκελς.

Οπως συμβαίνει συνήθως, μια καθυστερημένη χώρα όπως η Ελλάδα είναι φυσικό να προσαρμόζει στο επίπεδό της και στις συνήθειές της τις τακτικές αντιμετώπισης αυτών των «καινών δαιμονίων», δηλαδή την ικανότητα, όπως έγραψαν οι Μαρξ και Ενγκελς, του να συλλαμβάνει κανείς την πραγματική διαδικασία παραγωγής, αρχίζοντας από την απλή υλική παραγωγή της ζωής και να κατανοεί ως βάση κάθε ιστορίας τη μορφή της αμοιβαίας σχέσης που συνδέεται με αυτήν (την υλική παραγωγή της ζωής) και δημιουργήθηκε από την κοινωνία στα διάφορα στάδια εξέλιξής της4. Ενάντια στην επιστημονική αυτή αλήθεια που αποκλήθηκε «υλιστική» (καθώς οι ρίζες της βρίσκονται στη γήινη πραγματικότητα και όχι στα ουράνια ιδεολογικά νεφελώματα), ξεχωρίζοντας πια οριστικά από τις προηγούμενες ίδιας υλιστικής κατεύθυνσης, αλλά γενικής χρήσης θεωρίες5, επιστρατεύθηκαν όλες οι παραλλαγές του ιδεαλισμού, από τις πιο ανορθολογικές, θρησκευτικές, πλατωνικές κλπ., έως τις νεοεγελιανές που -με την αξιόλογη πέννα του Κ. Παπαρρηγόπουλου- κατέληγαν στον έπαινο του νεοελληνικού αστικού κράτους που έβλεπε στη διακήρυξη της Α΄Εθνοσυνέλευσης της Επιδαύρου την πράξη χειραφέτησής του από τη φεουδαρχική καθυστέρηση. Οπως ο Εγελος σχετικά με το αυστηρό και αδέκαστο πρωσικό κράτος, έτσι και ο Παπαρρηγόπουλος (ίσως όχι και τόσο άδικα τότε) έβλεπε στις νεοελληνικές αστικές δυνάμεις την κορύφωση των προσπαθειών του έθνους. Οχι τυχαία ο Κ. Παπαρρηγόπουλος θεωρείται από τους αστούς ιστορικούς ο πιο έγκυρος ειδικός στην έρευνα της πορείας του ελληνισμού διαμέσου των αιώνων και το πολύτομο έργο του εκδίδεται ακόμα και σήμερα.

Από την άλλη πλευρά, ο ορθόδοξος κλήρος που στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας είχε διευρύνει τόσο τα προνόμιά του, έτσι ώστε τα αντίστοιχα προνόμια που είχε επί βυζαντινών αυτοκρατόρων να φαίνονται ασήμαντα, σύμφωνα με το Μαρξ6, έσπευσε να καταλάβει μια δεσπόζουσα θέση στη διδασκαλία της Ιστορίας ήδη από την εποχή του υπερορθόδοξου Ι. Καποδίστρια, θέση που, mutatis mutandis7, διατηρεί και έως σήμερα. Στη Βυζαντινή Ιστορία της Μέσης Εκπαίδευσης (Γυμνάσιο και Λύκειο) π.χ. τα σχετικά με την Εικονομαχία κεφάλαια συνήθως παραλείπονται και διδάσκονται αντίστοιχα θεολογικού περιεχομένου κεφάλαια από το βιβλίο των Θρησκευτικών. Αξίζει εδώ να σημειωθεί, ότι τα κεφάλαια σχετικά με την Εικονομαχία στον Παπαρρηγόπουλο, όπου εξαίρονται οι προοδευτικές μεταρρυθμίσεις των Ισαύρων αυτοκρατόρων που χτύπησαν τον κλήρο, θεωρούνται διεθνώς από τα καλύτερα της Ιστορίας του. Η καθυστέρηση του ελληνορθόδοξου ιδεολογικού εποικοδομήματος απέναντι στην ελληνική αστική αντίληψη της Ιστορίας δεν έχει χρεία άλλων μαρτύρων μετά από αυτό.

Το κύριο ιδεολόγημα που διδάσκεται ως κατευθυντήριο νήμα της ελληνικής Ιστορίας -άλλοτε βροντερά και άλλοτε υποβολιμαία, ανάλογα με τις πολιτικές συγκυρίες- είναι ο λεγόμενος «ελληνοχριστιανικός» ή, ακόμα χειρότερα, «ελληνορθόδοξος πολιτισμός», μια δοξασία που θα είχε όλες τις προϋποθέσεις να προκαλέσει τη γενική ιλαρότητα εφόσον συνεχίζει να διατυπώνεται σοβαρά, αν οι ποικίλοι και αλλεπάλληλοι διωγμοί ενάντια σε όσους δεν την αποδέχονταν, δε διακρίνονταν από το μεγάλο αριθμό τους διαχρονικά, καθώς και από την εφευρετικότητα αυτών που τους εξαπέλυαν κάθε φορά. Οσο και αν μπορεί να φαίνεται απίστευτο σε μια εποχή, οπότε ο καπιταλισμός βρίσκεται σε βαθιά σήψη και παρακμή και συντηρείται σε σημαντικό βαθμό από το βαρβαρικό και χυδαίο στοιχείο η στριγκή σε εποχές ανοιχτής δικτατορίας και υπόκωφα απειλητική σε εποχές κοινοβουλευτισμού θεωρία του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού8, διδάσκεται ακόμα στις Φιλοσοφικές σχολές, ιδιαίτερα σε αυτές των δυο αρχαιότερων ελληνικών πανεπιστημίων, όπου κατακεραυνώνονται ex ca-thedra οι εχθροί της, μαρξιστές.

Η μακρόπνοη αυτή προσπάθεια της ελληνικής άρχουσας τάξης να επιβάλει δια πυρός και σιδήρου την περίπου τραγελαφική θεωρία του «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού» έχει την εξήγησή της. Αν από τον 4ο έως τον 7ο αιώνα μ.Χ. η τότε ιστορικά δρώσα άρχουσα τάξη, δηλαδή η δουλοκτητικής προέλευσης αρχαιοπρεπής συγκλητική αριστοκρατία που μιλάει ελληνικά στη μεγάλη πλειοψηφία της, επιχειρεί με τη βοήθεια του ανώτερου κλήρου των επισκόπων να επιβάλει δια πυρός και σιδήρου την Ορθοδοξία στους αιρετικούς φτωχούς πληθυσμούς των ανατολικών επαρχιών της αυτοκρατορίας (Συρία, Παλαιστίνη, Αίγυπτος), που είναι αιρετικοί επειδή ο επίσημος ορθόδοξος χριστιανισμός δεν άλλαξε περίπου την άθλια επιβίωσή τους, τότε η μεταφορά της στείρας αυτής ιδεολογίας στις ανάγκες της ελληνικής αστικής τάξης του 19ου και του 20ού αιώνα αντανακλά μια προσπάθεια της τάξης αυτής για υπεροχή και πρωτοκαθεδρία ανάμεσα στους λαούς των Βαλκανίων και της Εγγύς Ανατολής. Παρόλο που οι αστικές τάξεις συνηθίζουν να προβάλλουν ανεδαφικά εθνικιστικά ιδεολογήματα, από ό,τι είναι σήμερα γνωστό, κανείς δε θεώρησε τον «ελληνοχριστιανικό πολιτισμό» και την περιβόητη «Μεγάλη ιδέα» σαν συμπληρωματικά στοιχεία μιας ενιαίας πολιτικής ιδεολογίας μιας άρχουσας τάξης που προσπαθούσε να κατοχυρώσει την ύπαρξη και ηγεμονία της, χτυπώντας όχι τα φεουδαρχικά κατάλοιπα στη χώρα της, αλλά το λαϊκό κίνημα και για το λόγο αυτό, καλλιεργούσε μια μεσσιανική αποστολή για τον εαυτό της, κάποιο δήθεν λαμπρό πεπρωμένο στο εξωτερικό.

Για ολόκληρο το μεγάλο χρονικό διάστημα έως το 1974, οπότε η ανοιχτή δικτατορία μεταλλάχθηκε σε αστικό κοινοβουλευτισμό και το ΚΚΕ βγήκε από την παρανομία, μαρξιστική ιστοριογραφία στην Ελλάδα περίπου δεν υπήρχε, παρά τις πολύ αξιόλογες εξαιρέσεις του Γιάννη Κορδάτου και του Γιάννη Ζέβγου, που όμως, πέρα από το ότι ήταν δυσπρόσιτες στο ευρύ κοινό, βρίσκονταν κυριολεκτικά καταποντισμένες ανάμεσα σε ένα πλήθος επίσημων εγχειριδίων, σχολικών βιβλίων, άρθρων σε εφημερίδες και περιοδικά κάθε είδους, διαλέξεων, ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών εκπομπών, εκκλησιαστικών κηρυγμάτων και ειδικών εκδόσεων για την καταπολέμηση του «μισητού», του «βδελυρού» κλπ., κομμουνισμού. Η γενικότερη όμως λαϊκή αγανάκτηση τότε προκαλούσε στην αστική τάξη την επείγουσα ανάγκη να αλλάξει τακτική, εγκαταλείποντας τον υπερβολικά άκαμπτο και μάλιστα βάναυσο μερικές φορές τρόπο, με τον οποίο προπαγάνδιζε ως τότε τις αντιδραστικές της απόψεις. Καθώς δεν απολάμβανε πια την απόλυτη ασυδοσία που διέθετε προηγούμενα, η αστική τάξη υποχρεώθηκε να αφήσει κάποιες διεξόδους, ελεγχόμενες βέβαια. Ετσι, στην ελληνική «αριστερίζουσα» ιστοριογραφία εμφανίζονται δυο τάσεις που και οι δυο τους έχουν σαν κύρια πηγή προέλευσης τη σοσιαλδημοκρατία. Εμφανιζόμενη ως μαζικό κίνημα στην Ελλάδα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που είχε εμφανιστεί και η αστική τάξη, δηλαδή καθυστερημένα (επειδή οι παλιότερες απόπειρές της να ριζώσει στην Ελλάδα είχαν αποτύχει), η σοσιαλδημοκρατία έφερνε μαζί της όλα τα παρακμιακά, εκφυλιστικά συμπτώματα των δυτικοευρωπαίων ομογάλακτών της και, στη φάση συμπαιγνίας με την αστική τάξη όπου βρισκόταν, ήταν φυσικό να συντελέσει, με τον τρόπο της, στη διατήρηση της μαρξιστικής θεωρίας σε απόσταση από τις λαϊκές μάζες και κύρια, από τη νεολαία.

Η πρώτη τάση τής -υπό σοσιαλδημοκρατική πνευματική ηγεσία- ελληνικής ιστοριογραφίας μετά το 1974, με αλλεπάλληλες αναπροσαρμογές που όλες τους ήταν ενταγμένες κάτω από το βαρύγδουπο όνομα των «εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων», αποβλέπει στην υποβάθμιση του Μαρξισμού: Ο Μαρξισμός εμφανίζεται βραχυλογικά στον αναγνώστη, που είναι πιθανό να γνωρίζει ελάχιστα γι’ αυτόν, εμφανίζεται ως μια από τις πολλές υπάρχουσες θεωρίες για την Ιστορία, από τον Croce, τον Hume, τον Burke, τον Guizot, τον Vico.9 Ο Μαρξισμός εμφανίζεται παράλληλα με το φιλελευθερισμό, τον ουμανισμό, το ρομαντισμό, τη …διαλεκτική (εδώ αναφέρονται οι Maistre, Hegel, Hölderlin), ως απλό τμήμα της υλιστικής αντίληψης στην Ιστορία, παράλληλα με τους D. F. Strauss και L. Feuerbach, μερικές φορές μάλιστα, ως συμπέρασμα αναφέρονται με σκεπτικισμό οι φοβερές περιπέτειες που υπέστη η ανθρωπότητα εξ αιτίας του ουτοπικού ζήλου των Μαρξιστών. Ως σύγχρονες τέλος θεωρίες για την Ιστορία αναφέρονται διάφοροι, όπως οι A. Comte, O. Spengler, M. Weber και άλλοι πολλοί «κριτικοί» του Μαρξισμού. Η εντύπωση που απομένει στον αναγνώστη είναι ότι ο Μαρξισμός αποτελεί μια από τις πάμπολλες αλληλοσυμπληρούμενες θεωρίες που έχει και καλά, αλλά βεβαίως περισσότερα κακά, ακραία και επικίνδυνα στοιχεία, και, βεβαίως επίσης καταδικαστέα, αν κρίνει κανείς από το πλήθος εκείνων που του άσκησαν κριτική και τον «αναίρεσαν». Ετσι, και με πολύ πιο πολιτισμένο τρόπο από τους εκκλησιαστικούς και εθνικιστικούς κρωγμούς, «εξορκίζεται» το φάντασμα που δε λέει να σταματήσει να πλανάται πάνω από την Ευρώπη εδώ και δυο αιώνες. Αξιοσημείωτο προς την κατεύθυνση αυτή είναι το παράδειγμα του κ. Π. Τζερμιά.

Το βιβλίο του αποκαλείται: «"Karl Marx redivivus10". Από τον "Υπαρκτό σοσιαλισμό" στην "Παγκοσμιοποίηση"», 2002, εκδ. οίκος «Ι. Σιδέρης», γνωστός από πολλές εκδόσεις του σχετικά με «τους κομμουνιστοσυμμορίτας». Η συγγραφική επίδοση του κ. Τζερμιά θα μπορούσε να συνοψιστεί έτσι: Μια «εκσυγχρονισμένη» προσπάθεια της αστικής τάξης να «αντιπαρατεθεί ιδεολογικά» στο Μαρξισμό, όχι απλά εγκαταλείποντας την ευτελέστατη χυδαιότητα των προηγούμενων προσπαθειών, αλλά -πολύ περισσότερο- επιρρίπτοντας ακριβώς κατηγορίες «φτηνών» επιχειρημάτων στους Μαρξιστές (όπως π.χ. στο Δ. Γληνό σ. 61, παίρνοντας το μέρος του… Γ. Παπανδρέου του πρεσβύτερου. «Tempora non mutaverunt mores»11 θα μπορούσαμε να συμπληρώσουμε). Δια του κ. Τζερμιά, η ελληνική αστική τάξη επιστρατεύει τη γερμανόφωνη μαρξολογία και όχι τα χιλιάδες γερμανόφωνα μαρξιστικά πονήματα που έχουν δει το φως ως σήμερα. Οι γενικές γραμμές του πονήματος: Ο Μαρξισμός είναι ένα Προκρούστειο δόγμα: Ο Προκρούστης ήταν ένας δίκαιος που απλούστατα δεν καταλάβαινε ότι βασανίζει τους ανθρώπους. Ετσι κακοποιείται, αλλά και πλαστογραφείται σε κάποιο βαθμό, όχι πολύ ο Μαρξ (λατινικά Marx a domino Tzermia vitiatus, ή, γερμανικά, Marx von Herrn Tzermias verfälscht)12. Για να αποδείξει ότι είναι δόγμα ο Μαρξισμός, παραπέμπει στα πλείστα όσα μαρξολογικά πονήματα και ανάμεσα σε ετερόκλητους, όπως Κ. Popper, Β. Brecht, Α. Koestler κ.ά., έχουμε και τους Κ. Καραμανλή τον πρεσβύτερο, το ζεύγος Ιωάννα Τσάτσου και Κωνσταντίνο Τσάτσο, Α. Ανδριανόπουλο (που καταχειροκροτείται, σ. 267), Θ. Πάγκαλο, G. Soros, Γ. Πανταγιά και πλείστους όσους, τελείως επίπεδα. Κάποια στιγμή, σε συνδυασμό με το Φρέντυ Γερμανό (!) δεν αποφεύγει, όπως και πολλοί προηγούμενοι μαρξολόγοι, να εκπέσει σε χυδαιότητες (σ. 282). «Das ist Deine Welt, so heisst eine Welt»13, όπως έλεγε και ο Φάουστ στον πρώτο μονόλογό του. Ετσι όλες οι μαρτυρίες έχουν την ίδια βαρύτητα, εκτός από εκείνες που ο κ. Τζερμιάς θεωρεί «μονοδιάστατες», «μονόχνωτες», «απολυτοποιημένες», «φτηνές», «μανιχαϊκές» και «δογματικές», δηλαδή τις μαρτυρίες των μαρξιστών που δε συνθηκολόγησαν σε ολόκληρη τη ζωή τους και διώχθηκαν γι’ αυτό. Αυτό λοιπόν αποτελεί ολοκάθαρα πολιτική προσφορά του κ. Τζερμιά στο υπάρχον καθεστώς (που ανδρώθηκε χτυπώντας το λαϊκό κίνημα). Από εκεί και πέρα, ο εκδοτικός του οίκος τον αποκαλεί στο οπισθόφυλλο «διεθνούς φήμης επιστήμονα», χωρίς να μνημονεύει τι είδους επιστημονικά πτυχία διαθέτει. Γενικά, οι επιστήμονες δε συνηθίζουν να γράφουν «δεκάδες αυτοτελή έργα, εκατοντάδες επιστημονικών μελετών και χιλιάδες άρθρα», όπως διαφημίζεται στο εξώφυλλο. Ισως κάποιες εκατοντάδες και πάλι πολύ είναι. Ισως όμως ο κ. Τζερμιάς να αποτελεί μια λαμπρή εξαίρεση του άχαρου κανόνα.

Ως συγγραφέας ο κ. Τζερμιάς είναι σχοινοτενής (prolixe) και κουραστικός. Οι διαδοχικές «αναπτύξεις» του, όπως συνηθίζει να λέει (στα γερμανικά Ausführungen), πολλές φορές επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια. Κάπου (σ. 386) ομολογεί ότι ο Μαρξ «πουλάει» (λεπτότατη έκφραση ειρωνείας και ταυτόχρονα αγανάκτησης με προσπάθεια υποβάθμισης ενός αδιαμφισβήτητου γεγονότος), ενώ κάπου άλλού (σ. 104 κ.ε.) επιχειρεί μια υποβολιμαία προσπάθεια μέσα από την προσωπική ζωή του Μαρξ να φανεί ότι ήταν άτομο ευτελές και αναξιόπιστο. Παράλληλα με την «προκρούστεια» λογική, όχι μικρή θέση έχουν οι «αντιφάσεις», όπου ο Μαρξ «μπλέκεται».

Γενικό συμπέρασμα: Ας δεχτούμε να κατατάξουμε το Μαρξ ανάμεσα στους σπουδαίους διανοητές (όπως π.χ. ο E. Bernstein), παρ’ όλες τις ελλείψεις του (sic), αρκεί να εξοβελίσουμε την επαναστατική διδασκαλία του. Ενας άλλος μεγάλος Γερμανός (όπως πολύ μεγάλος Γερμανός ήταν ο Μαρξ), έγραψε κάποτε «Vernunft wird Unsinn»14. Πρέπει αυτό να το γνωρίζει και ο κ. Τζερμιάς. Συμπερασματικά: Από επιστημονική σκοπιά, το βιβλίο δεν ήταν δημοσιεύσιμο, καθώς δεν εμβαθύνει σε κανένα απολύτως από τα πολλά θέματα, τα οποία υποτίθεται ότι πραγματεύεται πάνω στη βάση της βιβλιογραφίας. Απανωτές παραπομπές και αλλεπάλληλα γεγονότα όχι και τόσο σχετικά μεταξύ τους έχουν σαν σκοπό να παραδοθεί άνευ όρων ο όχι και τόσο εμβριθής αναγνώστης. Πρόκειται με άλλα λόγια για μια επιπλέον καθαρή αντικομμουνιστική πολεμική, έστω και «εκσυγχρονισμένη», που έχει όμως τη θέση της μόνο σε εφημερίδες.

Αυτό όμως που η σοσιαλδημοκρατία δεν μπορούσε να προσπεράσει αδιάφορα, αλλά ούτε και να το τοποθετήσει σε κάποιο ενδιάμεσο σκαλοπάτι κάποιας ιεραρχικής κατάταξης -όπως είχε επιχειρήσει να τοποθετήσει το Μαρξισμό ανάμεσα σε φυσιοδίφες, τεχνοτροπίες, φιλολογική κριτική κ.ά.- ήταν η ακτινοβολία του γιγαντιαίου Κινήματος της Εθνικής Αντίστασης στην περίοδο της χιτλεροφασιστικής κατοχής, στο οποίο είχαν συμμετάσχει και σοσιαλδημοκράτες ιδεολόγοι μαζί με την τότε σχετικά μικρή λαϊκή τους βάση. Ως το 1974 εξ άλλου η επίσημη ιστοριογραφία του λεγόμενου ελληνοχριστιανικού πολιτισμού και της εθνικοφροσύνης έπαιρνε -ίσως όχι πάντα άμεσα, αλλά με αρκετή σαφήνεια- το μέρος του δοσιλογισμού και της εθνοπροδοσίας. Ετσι, η σοσιαλδημοκρατία του ΠΑΣΟΚ από το 1974 και εξής άρχισε να καλλιεργεί σε όλο και μεγαλύτερη έκταση τη δεύτερη ιστοριογραφική τάση που στηρίζεται στη «λαθολογία» και το «δογματισμό» του ΚΚΕ, που οδήγησε το Κίνημα στην ήττα. Η εκδοχή αυτή, με αριστερίστικες και κονφορμιστικές μικροαστικές καταβολές, υιοθετήθηκε αμέσως από τους κάθε είδους οπορτουνιστές που έβρισκαν έτσι μια θαυμάσια ευκαιρία να περάσουν στην πλευρά της άρχουσας τάξης διατηρώντας το φωτοστέφανο του «αριστερού». Η θεωρία της «λαθολογίας» και του «δογματισμού» (πολλές φορές «σταλινικού δογματισμού») του ΚΚΕ αποσκοπούσε, στο επίπεδο της ιστοριογραφίας, να διδάξει είτε ότι ο Μαρξισμός δεν ήταν η κατάλληλη θεωρία για να επιτευχθούν οι στόχοι του κινήματος είτε ότι ο Μαρξισμός δεν οδηγούσε σε κατάλληλη πολιτική για την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού. Το τι εννοούσαν οι σοσιαλδημοκράτες ιστορικοί και οι σύμμαχοί τους από το 1974 και εξής λέγοντας «σοσιαλισμός», έμελλε να φανεί στη συνέχεια.

Η σοσιαλδημοκρατία σε εκφυλισμένη μορφή αντανακλούσε με έναν εξαιρετικά εύστοχο τρόπο τη μικροαστικοποίηση της ιδεολογίας μιας σημαντικής μερίδας που θεωρούσε ότι επιτέλους «τώρα, ένας ολόκληρος ΕΑΜογενής κόσμος συμμετέχει χάρη στο ΠΑΣΟΚ σε κοινωνικές διαδικασίες από τις οποίες ήταν προηγουμένως αποκλεισμένος». Αρα, τα ΕΑΜικά ιδεώδη πραγματοποιήθηκαν από το ΠΑΣΟΚ. Οταν ο μικροαστικός εγωισμός αρχίζει να γράφει Ιστορία, τότε μπορεί κανείς να εκτιμήσει τις αρετές των συντηρητικών ιστορικών.

Η μικροαστική ιστοριογραφία της σοσιαλδημοκρατίας με τις δυο της τάσεις κυριάρχησε στην επίσημη εκφορά για περίπου δυο δεκαετίες, ίσως και κάτι παραπάνω, ένα τέταρτο αιώνα, ίσως μέχρι λίγο αργότερα από τις ανατροπές του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και στις Λαϊκές Δημοκρατίες. Αφήνοντας τελείως άθικτο το περιεχόμενο της Αρχαίας και της Μεσαιωνικής Ιστορίας (τι θα είχε να προσθέσει η ελληνική σοσιαλδημοκρατία στους βαρύγδουπους Δυτικοευρωπαίους, κύρια συντηρητικούς ιστορικούς που κυριαρχούσαν απόλυτα στις κλασικές και μεσαιωνικές σπουδές;), εισέβαλε βιαστικά στον εικοστό αιώνα για να χαρακτηρίσει το ΣΕΚΕ, μετέπειτα ΚΚΕ, σαν ένα κόμμα δογματικό και μονολιθικό με την κακή απόχρωση των όρων αυτών, που, υπακούοντας σε ξένα προς την ελληνική πραγματικότητα συμφέροντα (αυτό υπονοείται), δεν μπορούσε να προσαρμοστεί στις ανάγκες της κοινωνίας, ενώ τα μέλη και οι οπαδοί του, που είχαν διαχρονικά μια ηρωική συμπεριφορά, θυσιάστηκαν περίπου άδικα.

Για τη σοσιαλδημοκρατία, αντίθετα, τι εξαιρετικά λαμπρή ιστορική προσωπικότητα ο …στρατηγός Πλαστήρας, στον οποίο αφιερώθηκαν τιμητικές εκδηλώσεις, τηλεοπτικές εκπομπές και διάλογοι! Για να είναι κανείς δίκαιος πρέπει να ομολογήσει ότι η σχετική βιβλιογραφία είχε την τύχη να μην αυξηθεί αντίστοιχα. Μόλις ένα βήμα από την προσωπικότητα του Ν. Πλαστήρα βρίσκεται η επίσης πολυ-υμνημένη προσωπικότητα του Γ. Παπανδρέου του πρεσβύτερου, του αποκαλούμενου μερικές φορές και «γέρου της Δημοκρατίας». Εδώ η κουτοπονηρία του μικροαστού διανοούμενου εντοπίζεται κύρια στο ότι, ενώ προσποιείται ότι υμνεί άσπονδους εχθρούς της μοναρχίας (μόνο όταν αυτό τους ήταν χρήσιμο), στην πραγματικότητα κάνει άνοιγμα στην αντίδραση, υμνώντας αυτούς που με τα όπλα του R. Scobie «έσωσαν» το αστικό καθεστώς από το λαϊκό κίνημα συμμαχώντας με τους ξένους ιμπεριαλιστές. Στο επίπεδο συνεπώς της Ιστορίας που αποτελεί και ερμηνεία της πολιτικής, η σοσιαλδημοκρατική διανόηση επιχειρεί προσέγγιση με την παραδοσιακή αντίδραση.

Το κομβικό σημείο όμως που η ιστορική αντίληψη της σοσιαλδημοκρατικής μικροαστικής διανόησης συνέπεσε απόλυτα με τη συντηρητική ιστορική αντίληψη -και αυτό το τελευταίο σημαίνει καθαρά ότι η κορυφή τουλάχιστον της σοσιαλδημοκρατίας έχει κατορθώσει επιτέλους να ενσωματωθεί στην ελληνική άρχουσα τάξη, αδιάφορο αν αυτό το πέτυχε ως «νέα τζάκια» ή με κάποια άλλου τύπου προσχώρηση- είναι η ιστορική προσωπικότητα και η πολιτική του Ε. Βενιζέλου, που δεν είναι τυχαίο ότι ανακηρύχθηκε «εθνάρχης» σε ειδική για το σκοπό αυτό συνεδρίαση της Βουλής, μειοψηφούντος του ΚΚΕ. Δεν υπάρχει ούτε ένα σχεδόν βιβλίο Ιστορίας, όπου ο Βενιζέλος να μην αίρεται στα ύψη, τις περισσότερες φορές εντελώς άκριτα ή με τελείως επιφανειακές κριτικές (π.χ. οποία συμφορά το ότι προκάλεσε τις εκλογές του 1920 και τις έχασε15, οποίον λάθος το αποτυχημένο κίνημα του 193516 και άλλα τέτοια). Το πράγμα όμως έχει και κάποια βαθύτερη πτυχή: Οταν τόσο οι αντιδραστικοί όσο και οι σοσιαλδημοκράτες δε διακρίνουν ανάμεσα σε θετικά και αρνητικά στοιχεία στην άσκηση πολιτικής από κάποιον, ανάλογα με τις συγκυρίες σε κάθε χρονική περίοδο και -στη συγκεκριμένη περίπτωση- ανάμεσα στην πολιτική του Βενιζέλου την εποχή 1910-1915 (συλλογικός εκφραστής της αστικής τάξης για εθνική ολοκλήρωση), στη συνέχεια την εποχή 1915-1920 (πιστός δορυφόρος ενός από τους δυο ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς που αιματοκύλισαν τον κόσμο, με μόνο στόχο να αποσπάσει η Ελλάδα εδαφικά οφέλη) και τέλος την εποχή 1928-1935 (προσέγγιση με το Μουσολινικό φασισμό που ενέπνεε τον Πλαστήρα, σύμφωνο με το Μουσολίνι το 1934/5, ιδιώνυμο, φασιστικής έμπνευσης πραξικοπήματα βενιζελικών αξιωματικών, προσπάθεια του ίδιου του Βενιζέλου να ηγηθεί της αστικής τάξης ενάντια στο λαϊκό κίνημα), τότε είναι φανερό ότι οι σοσιαλδημοκράτες είναι εκείνοι που παίρνουν το μέρος της Αντίδρασης και όχι το αντίστροφο. Ιδιαίτερα αντιδραστικοί και σοσιαλδημοκράτες προσπαθούν να «περάσουν» στη νεολαία την τελευταία και αντιδραστικότατη περίοδο του Βενιζέλου ως θετική.

Η σύμπλευση αυτή συντήρησης και σοσιαλδημοκρατίας στο ιδεολογικό εποικοδόμημα της ερμηνείας της Ιστορίας είναι φυσικά απότοκος της γενικότερης προσέγγισης, με την πάροδο του χρόνου, της σοσιαλδημοκρατίας με την παραδοσιακή συντηρητική παράταξη σε διεθνές επίπεδο. Οταν προετοιμάζεται μια συντριπτική επίθεση σε έναν εχθρό πολύ επικίνδυνο, όπως φαινόταν να είναι ο υπαρκτός σοσιαλισμός ως τα τέλη της δεκαετίας του 1980, απαιτείται ανάμεσα στα τόσα άλλα που επιτάσσει η συγκέντρωση δυνάμεων και μια ιδεολογική προσέγγιση -αν όχι πλήρης ταύτιση- ανάμεσα σε όλους όσοι είναι αρχικά σύμφωνοι για τη διατήρηση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.

Οι απίστευτες για πάρα πολύ κόσμο ανατροπές του υπαρκτού σοσιαλισμού από το 1989 ως το 1991, πέρα από το ότι προκαλούν ακόμα και σήμερα τεράστια σύγχυση και κρίση συνείδησης σε τρόπο ώστε το λαϊκό και εργατικό κίνημα να έχει υποχωρήσει άτακτα διεθνώς, έφεραν και μια νέου τύπου αντιδραστική ιδεολογική επίθεση: Από ό,τι είναι ως σήμερα γνωστό, ο κύριος εκφραστής της νέας αυτής θεωρητικής κατασκευής ονομάζεται Francis Fukuyama και η θεωρία του ονομάζεται «το τέλος της Ιστορίας» (ούτε λίγο ούτε πολύ). Σύμφωνα με τον κ. Φουκουγιάμα, η Ιστορία ως επιστήμη υπήρχε -ή είχε λόγο ή δικαίωμα να υπάρχει- όσον καιρό υπήρχε αυτός ο παγκόσμιας κλίμακας οικονομικός, πολιτικός, κοινωνικός και ιδεολογικός ανταγωνισμός. Με τη νίκη της «δυτικού τύπου δημοκρατίας» και του «δυτικού τρόπου ζωής» που κυριάρχησαν σε σχεδόν ολόκληρο τον πλανήτη (πλανητοποίηση ή παγκοσμιοποίηση, από όπου και ο κάθε φορά πρόεδρος των ΗΠΑ αποκαλείται και «πλανητάρχης»), οτιδήποτε αποκαλούσαμε προηγούμενα «Ιστορία» έχει πάψει να υπάρχει μπροστά στον ενιαίο τρόπο ζωής που θα ακολουθήσουμε στο εξής όλοι μαζί οι κάτοικοι του πλανήτη.

Παραμένει άγνωστο το πόσοι από όσους διάβασαν κάπου τις απόψεις του κ. Φουκουγιάμα μπόρεσαν να δουν σε αυτό το κήρυγμα υποταγής και εθελοδουλείας μια μεταφορά στον εικοστό και στον εικοστό πρώτο αιώνα του γνωστού «Urbs aeterna orbem imperat»17. Το βέβαιο είναι ότι, στην Ελλάδα τουλάχιστον, έσπευσε να επιδοκιμάσει, να επαινέσει και να συστήσει θερμά προς ανάγνωση τις απόψεις του κ. Φουκουγιάμα όχι κανένας άλλος αλλά ο …κ. Γ. Α. Παπανδρέου ο νεότερος, με μακροσκελές άρθρο του στο «Βήμα της Κυριακής» και ο κ. Παπανδρέου ο νεότερος δε συνηθίζει να αρθρογραφεί συχνά. Φυσικά, στη χώρα όπου τόσες δικτατορίες δεν κατάφεραν να εξοντώσουν το Μαρξισμό, θα ήταν παράδοξο να βρουν κάποια απήχηση οι απόψεις περί της Ιστορίας των κ.κ. Φουκουγιάμα - Παπανδρέου. Η έλλειψη απήχησης όμως μιας θεωρίας που δεν είχε την παραμικρή πιθανότητα να επαληθευτεί, καθώς το λαϊκό κίνημα έδειχνε ήδη κάποιες σποραδικές τάσεις να σηκώσει δειλά-δειλά το κεφάλι και ο ιμπεριαλισμός βυσσοδομούσε ήδη με νέους τυχοδιωκτικούς κατακτητικούς πολέμους, δεν ελαχιστοποιεί τη σημασία μιας φιλότιμης, πραγματικά, προσπάθειας να «ριζώσει» στην Ελλάδα μια θεωρία αντίστοιχη με εκείνη για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, για την ανασφάλιστη εργασία των νέων μέχρι τα 30 χρόνια, για τα δημιουργικά χρόνια εργασίας μετά τα 70 χρόνια, με τη διατήρηση χασίς στα μπαλκόνια και τις ταράτσες των πολυκατοικιών, για την έλλειψη taboo σε ό,τι αφορά την αλλαγή των συνόρων και την απεμπόληση κάποιου τμήματος της εθνικής κυριαρχίας. Χωρίς αμφιβολία, αν πιστοποιεί κάποιο τέλος η σημερινή ελληνική σοσιαλδημοκρατία δια του τότε μελλοντικού προέδρου της, αυτό δεν αποκλείεται καθόλου να είναι της δικής της ιστορίας το τέλος.

Ισως επειδή έμοιαζε πολύ με κάλεσμα «προς κάμψιν του αυχένος» στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, ίσως πάλι για κάποιους άλλους λόγους, η θεωρία του λεγόμενου «τέλους της Ιστορίας» ή εγκαταλείφθηκε αμέσως ή έπεσε μόνη της στο κενό ή αποσύρθηκε για να χρησιμοποιηθεί και πάλι σε μια ευνοϊκότερη συγκυρία, αδιάφορο το τι της συνέβη πραγματικά. Στο προσκήνιο μετά τις ανατροπές του υπαρκτού σοσιαλισμού αρχίζει να προβάλλει όλο και περισσότερο η θεωρία της «σύγκρουσης των πολιτισμών» (clashes of civilizations) του γνωστού και μη εξαιρετέου κ. Samuel Huntington. Εχοντας ως σημείο εκκίνησης τις παλιότερες απόψεις του Arnold Toynbee σχετικά με τους λεγόμενους «ανταγωνισμούς ανάμεσα σε πολιτισμούς» (encounters between civilizations), o Huntington σπεύδει να προβάλει στις σημερινές συνθήκες την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ που ηγούνται του πιο προηγμένου και ανεπτυγμένου πολιτισμού, ο οποίος υφίσταται το φθόνο, την υπονόμευση και την εχθρότητα των υπόλοιπων κατώτερών του πολιτισμών. Επιχειρώντας να κινητοποιήσει τις «δυτικές κοινωνίες» ενάντια στους κατώτερους πολιτισμούς, ο συγγραφέας εξοπλίζει τα προηγμένα καπιταλιστικά κράτη απέναντι στην ταξική πάλη. Οπως προηγούμενα ο ιμπεριαλισμός προσπαθούσε με πυραύλους και στρατούς να σώσει την οικουμένη από τον κομμουνισμό, έτσι και τώρα είναι έτοιμος να κάνει το ίδιο ενάντια στους «κατώτερους πολιτισμούς» που τον απειλούν, τσακίζοντας με όποιον τρόπο μπορεί -αλλά χωρίς να το ομολογεί σε κάθε περίπτωση- το λαϊκό και εργατικό κίνημα. Τα συμπεράσματα είναι βεβαίως προφανή και αφορούν την ίδια τη βάρβαρη φύση του ιμπεριαλισμού που παραμένει πάντα η ίδια.

«Τι είναι κοινωνία, οποιαδήποτε και αν είναι η μορφή της;», έγραφε ο Μαρξ στον Πάβελ Βασίλιεβιτς Αννένκοφ στις 28 Δεκέμβρη του 1846. «Είναι το προϊόν των αμοιβαίων πράξεων των ανθρώπων. Είναι οι άνθρωποι ελεύθεροι να επιλέξουν αυτήν ή την άλλη μορφή κοινωνίας; Σε καμιά περίπτωση. Φαντάσου ένα συγκεκριμένο επίπεδο των παραγωγικών δυνάμεων των ανθρώπων και θα έχεις μια συγκεκριμένη μορφή εμπορίου και κατανάλωσης. Φαντάσου ένα συγκεκριμένο στάδιο ανάπτυξης της παραγωγής και θα έχεις ένα αντίστοιχο κοινωνικό σύστημα, μια αντίστοιχη οργάνωση της οικογένειας, των κοινωνικών ομάδων ή τάξεων, με μια λέξη μια αντίστοιχη κοινωνία πολιτών. Φαντάσου μια τέτοια κοινωνία πολιτών και θα έχεις ένα αντίστοιχο με αυτήν πολιτικό σύστημα, ένα σύστημα που δεν είναι παρά η επίσημη απεικόνιση της δοσμένης αυτής κοινωνίας πολιτών».

Το απόσπασμα παρατέθηκε ολόκληρο για να φανεί το πόσο χονδροειδής είναι η θεωρία του Huntington που αντιπαραθέτει τις υποτιθέμενες κατώτερες πολιτιστικά κοινωνίες (το ότι είναι κατώτερες δεν λέγεται απερίφραστα, αλλά υπονοείται, καθώς δεν είναι «ελεύθερες» με τον τρόπο που εννοούν την ελευθερία οι ΗΠΑ, αλλά προέρχονται από μια ανελεύθερη ιστορική εξέλιξη) στις ανώτερες που -εκ των πραγμάτων πια- πρέπει να «αμυνθούν» απέναντι στη βίαιη επιθετικότητα αυτών των «κατώτερων» κοινωνιών και να τους επιβάλουν «εκ των άνω» ελευθερία και δημοκρατία, κατά το υπόδειγμα του «ελεύθερου κόσμου». Mutatis mutandis, πρόκειται για την ίδια περίπου επιχειρηματολογία που χρησιμοποιούνταν και απέναντι στον υπαρκτό σοσιαλισμό («κομμουνιστική τυραννία», «σιδηρούν παραπέτασμα» κλπ.). Ετσι, με τελείως αντιεπιστημονικό τρόπο (ό,τι φαίνεται μερικές φορές, αυτό είναι) η ιστορική εξέλιξη διαιρείται σε ελεύθερη και ανελεύθερη!!!

Παρόλο που η θεωρία της λεγόμενης «σύγκρουσης των πολιτισμών» επισημαίνεται άλλοτε με περιδεή και άλλοτε με υποβολιμαίο τρόπο σε σποραδικά άρθρα σοβαροφανών αναλυτών, σε εφημερίδες μεγάλων εκδοτικών συγκροτημάτων Τύπου και σε «παράθυρα» ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών, στην Ελλάδα τουλάχιστον δεν είχε καλύτερη τύχη από την ελαφρά προγενέστερη «αδελφή εν όπλοις» θεωρία του δήθεν «τέλους της Ιστορίας». Τη σύγκρουση των πολιτισμών, του κατώτερου με τον «ανώτερο και ελεύθερο» αμερικανικό, δε βγήκε ακόμα να τη διατυμπανίσει κανένα επίλεκτο στέλεχος κάποιας μεγάλης πολιτικής Οικογένειας, ούτε γέρος της Δημοκρατίας (που τον χώριζε από τον κομμουνισμό «το μέγα θέμα της ελευθερίας», όπως έλεγε ο ίδιος) ούτε νεότερος πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, όπως έγινε με τη θεωρία του Φουκουγιάμα και ο λόγος δεν πρέπει να οφείλεται αποκλειστικά στο ότι οι Ελληνες -εξ αιτίας της μακρόχρονης πείρας τους- μπορούν άνετα να ξεχωρίσουν τι είναι Ιστορία και τι ιμπεριαλιστική προπαγάνδα. Χωρίς δισταγμό θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό της απόρριψης των αντιεπιστημονικών αυτών (και τόσο εύκολων στη σύλληψή τους, ώστε να φαίνεται αμέσως για ποιο λόγο επινοήθηκαν) θεωριών στην Ελλάδα οφείλεται στο ότι, με κύρια πρωτοβουλία του ΚΚΕ, εκδόθηκαν μια σειρά μαρξιστικά βιβλία που διαβάστηκαν πολύ, ιδιαίτερα από τη νεολαία, από την Αγνωστη Ιστορία του εργατικού κινήματος στις ΗΠΑ, μέχρι ορισμένα άλλα, σχετικά με διάφορες περιόδους της ελληνικής Ιστορίας. Ετσι, η διαχρονική προσπάθεια της καθυστερημένης και παρακμασμένης σοσιαλδημοκρατίας να διδάξει αμερικανόπνευστη Ιστορία στην Ελλάδα πρέπει να περιμένει -στην καλύτερη περίπτωση γι’ αυτήν- κάποια καλύτερη ευκαιρία στο μέλλον.

Η ύπαρξη όμως του επίσης αμερικανόπνευστου (ή καλύτερα αγγλοσαξωνικού τύπου) δικομματικού αστικού πολιτικού συστήματος, όπου και τα δυο κόμματα υπηρετούν το μεγάλο κεφάλαιο και διαφέρουν μεταξύ τους μόνο σε επουσιώδη σημεία, όπως ήδη έγραφε ο Ενγκελς για το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ στις 18 Μάρτη του 1891,18 οδηγεί σε εναλλαγή στους ίδιους ρόλους ή σε αλλαγές στη σκυτάλη, πολύ περισσότερο εφόσον υπάρχουν ιδεολογικά κέντρα ως συλλογικοί εκφραστές της αστικής τάξης που μοιράζουν κάθε φορά τους ρόλους (συντηρητικοί - νεοφιλελεύθεροι ή, εναλλακτικά, σοσιαλδημοκράτες που εφαρμόζουν νεοφιλελεύθερη πολιτική) και τις τακτικές (συναίνεση ή ανούσια αντιπαράθεση στα τελείως δευτερεύοντα). Ετσι, δε θα αργούσε να εμφανιστεί και μια νέα «εξ Αμερικής» διαπρεπής πρόταση γραψίματος της Ιστορίας.

Οπως και στις προηγούμενες περιπτώσεις, η νέα θεωρία που προβάλλεται τελευταία στην Ελλάδα -από τους συντηρητικούς της εφημερίδας «Το Βήμα» και αυτή τη φορά- έχει σχέση: α) με το ότι η Ιστορία πρέπει να ξαναγραφτεί και πάλι, με διαφορετικό τρόπο τώρα και β) με το ότι οι απαρχές αυτής της κίνησης συνδέονται με το πανεπιστήμιο Yale, δηλαδή με ένα αμερικανικό πανεπιστήμιο, όπου διδάσκουν και Ελληνοαμερικανοί που διευθύνουν το εγχείρημα. Το πόσο διαπρεπής και αξιόπιστη είναι η νέα αυτή πρόταση ή θεωρία εξαρτάται φυσικά από το βάθος και την ποιότητα των επιστημονικών ερευνών που οδηγούν σε αυτήν.

Το σάλπισμα για τη νέα αυτή ιδεολογική επίθεση δίνεται και πάλι από το «Βήμα»: «Πώς είναι δυνατόν στην Ελλάδα η Ιστορία να γράφεται από τους ηττημένους (του Εμφύλιου Πολέμου) που γράφουν τόσα βιβλία και όχι από τους νικητές;», θα διερωτηθεί με την ιερή αγανάκτηση που διακρίνει όχι σπάνια τα άρθρα του ο κ. Γ. Μαρίνος, πρώην διευθυντής του «Οικονομικού Ταχυδρόμου». Εδώ η «sancta simplicitas»19 του αυτοδίδακτου μόλις που καταφέρνει να κρύψει τις προθέσεις του ιεροεξεταστή. Με το θέμα θα ασχοληθεί δια βραχέων και ο κ. Γ. Πρετεντέρης στο γνωστό απαράμιλλο στυλ του «οι ηττημένοι που ζητάνε και τα ρέστα», αλλά αμφότεροι οι ανωτέρω εμβριθείς αναλυτές δεν εκφράζουν παρά μόνο την αρχή μιας νέας προσπάθειας της Αντίδρασης να επιβάλει έναν τρόπο ιστορικής σκέψης και έρευνας, αντίστοιχο του επιπέδου που κυριαρχεί σήμερα εκεί όπου βασιλεύει ο ιμπεριαλισμός.

Σε μια εποχή όπως η σημερινή, όταν η επιστημονική έρευνα, συνεχώς ιδιωτικοποιούμενη, τείνει όλο και περισσότερο να περάσει ολοκληρωτικά στην υπηρεσία της άρχουσας τάξης, ο κοσμοπολιτισμός της τελευταίας προωθεί τα πάσης φύσεως συνέδρια, «συμπόσια» ή «επιστημονικές συναντήσεις» που οφείλονται κύρια στη γενναιοδωρία ιδιωτικών ιδρυμάτων και οργανισμών, κάποτε και με κρατική επιχορήγηση και τα συνέδρια αυτά έχουν στο στενό και ευρύ κοινό πολύ μεγαλύτερη δημοσιότητα από τις μελέτες που δημοσιεύονται στα γνωστά επιστημονικά περιοδικά, εφόσον οι διοργανωτές τους τα παρουσιάζουν στον ημερήσιο τύπο και στα τηλεοπτικά κανάλια και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Αντίθετα, οι μελέτες στα επιστημονικά περιοδικά γίνονται γνωστές μόνο σε έναν πολύ στενό κύκλο επιστημόνων, ενώ τα συνέδρια αυτά χρηματοδοτούνται πολλές φορές με προφανείς σκοπιμότητες. Τα συνέδρια, στα οποία προωθείται αυτό το λεγόμενο «ξαναγράψιμο της νεότερης Ιστορίας» σύμφωνα με το πρωτότυπο «επί μέρους» υλικό (δηλ. τις δευτερεύουσας σημασίας ιστορικές πηγές) και στα οποία πρωτοστατεί ο κ. Σ. Καλύβας (καθηγητής, όχι Ιστορίας αλλά Πολιτικής Επιστήμης, nota bene), απολαμβάνουν ευρύτατης δημοσιότητας που αναλαμβάνει η εφημερίδα «το Βήμα» (βλ. π.χ. 9.7.06), η οποία, μάλλον όχι τυχαία όπως αρχίζει να προκύπτει, διαμαρτυρόταν για τις ιστορικές δραστηριότητες και τις ιστορικές διεκδικήσεις των ηττημένων του Εμφύλιου Πολέμου.

Επειδή -για να μην παρασυρόμαστε από το βαθυστόχαστο του κ. Μαρίνου- είναι γνωστό ότι την εξουσία την έχουν οι νικητές, ίσως όχι του 1946-1949, αλλά εκείνοι του 1989-1991, αρκεί ίσως ένα και μόνο παράδειγμα για το πώς επιχειρείται σύμφωνα με τη νέα αυτή θεωρία του «ξαναγραψίματος της Ιστορίας από δευτερεύουσες πηγές» να εξουδετερωθεί και να κατασυκοφαντηθεί και πάλι ο θρύλος της Εθνικής Αντίστασης: Με χρησιμοποιούμενες πηγές τα πρακτικά τοπικών δικαστηρίων (για την αιμοσταγή μεροληψία των οποίων πολλά από αυτά αποκλήθηκαν τότε «θανατοδικεία») που καταδίκαζαν μαζικά τους αγωνιστές του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, οι ερευνητές υπό την αιγίδα του κ. Καλύβα καταλήγουν στο ότι αυτοί που καταδικάστηκαν, καταδικάστηκαν κύρια εξ αιτίας προσωπικών ζηλοφθονιών, μίσους και εκδικητικής μανίας (μια οικογένεια «εθνικοφρόνων» π.χ. αρνείται να δώσει την κόρη της σε γάμο σε κάποιον, οπότε αυτός για να τους εκδικηθεί …οργανώνεται στο ΕΑΜ και τους σφάζει. Το επίπεδο είναι το ίδιο με εκείνο των serials που παίζονται τα απογεύματα στην τηλεόραση του Kansas City). Το παράδειγμα αυτό που χρησιμοποιείται ως pars pro toto20 είναι το ίδιο σοβαρό, όσο κάτι άλλες περιβόητα γνωστές παλιότερες πλαστογραφίες, για δήθεν εθνοπροδοσίες του ΚΚΕ που μόνο πολύ ελάχιστοι (ανάμεσα στους οποίους και ο κ. Μαρίνος) δε γνώριζαν επίσημα ότι ήταν πλαστογραφίες, αλλά που κυκλοφορούσαν υποβολιμαία για πολλά χρόνια, όπως εξ άλλου και η ολόπλευρη κατασυκοφάντηση της Εθνικής Αντίστασης από κράτος, εκκλησία, ραδιόφωνο, σχολείο, πανεπιστήμιο, τύπο (όχι ολόκληρο), επί τρεις τουλάχιστον δεκαετίες. Δεν είναι λοιπόν περίεργο το ότι και μόνο η εμφάνιση ορισμένων βιβλίων από την αντίθετη πλευρά προκάλεσαν ρίγη αποτροπιασμού και κρωγμούς για τους ηττημένους που γράφουν μαζικά Ιστορία.

Επειδή αυτό το τελευταίο εγχείρημα του «ξαναγραψίματος της Ιστορίας» προς όφελος των νικητών βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη, τα οποιαδήποτε συμπεράσματα θα ήταν επισφαλή. Κρίνοντας από το τι γίνεται ως τώρα, φαίνεται ότι η προσπάθεια βρίσκεται στο στάδιο της συσπείρωσης και εκπαίδευσης ενός όσο γίνεται μεγαλύτερου αριθμού νέων ιστορικών - που πιθανότατα η εξαρτημένη από την άρχουσα τάξη πανεπιστημιακή intelligencia θα επιχειρήσει σε λίγο καιρό να παρουσιάσει ως «αυθεντίες», όπως έχει κάνει πολλές φορές στο παρελθόν, ώστε να καταλάβουν πανεπιστημιακές έδρες όπου ως τώρα δεσπόζουν οι προπαγανδιστές του «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού», για την προώθηση των «ερευνών» αυτού του είδους. Ετσι ανακυκλώνεται καρκινοβατώντας επί τόπου επιστημονικά και το ανθρώπινο δυναμικό των ιστορικών της πλευράς των νικητών που αποτελούν παμψηφία, με ελαχιστότατες εξαιρέσεις, στους πανεπιστημιακούς χώρους. Σε ό,τι αφορά τη Μέση Εκπαίδευση, η κατάσταση θα μπορούσε να είναι αρκετά καλύτερη αλλά -πέρα από το αληθινό γεγονός ότι η Ιστορία όλο και λιγότερο αποτελεί πεδίο ενδιαφέροντος για τους σημερινούς μαθητές που πιέζονται αφόρητα και από παντού μπροστά στις Πανελλήνιες εξετάσεις, έτσι, ώστε τα όσα θα διδάξει κάποιος προοδευτικός καθηγητής να περάσουν σχεδόν απαρατήρητα- ο προοδευτικός δάσκαλος ή καθηγητής θα πρέπει να προσέχει πολύ το τι θα πει και πώς θα το πει, και στα δημόσια, αλλά ιδιαίτερα στα περιζήτητα «ιδιωτικά» σχολεία που -σύμφωνα με το αντιηρωικό πνεύμα της εποχής μας- προσελκύουν τα βαλάντια και των «μη προνομιούχων». 

Εχοντας αποτύχει να προωθήσει τις όποιες αντιδραστικές θεωρίες για την Ιστορία που ήρθαν απ’ έξω, η επίσημα διδασκόμενη ακαδημαϊκή Ιστορία στην Ελλάδα αρχίζει να δείχνει κάπως σαν απομονωμένη από τη λαϊκή προσοχή και τα λαϊκά ενδιαφέροντα, ενώ οι προσπάθειες του «Βήματος» φτάνουν σε μάλλον λίγα «ευήκοα ώτα». Αναπαράγοντας μόνιμα αλλά και τμηματικά τη θεωρία του «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού», η ακαδημαϊκή ιστοριογραφία προκαλεί την περιφρόνηση της μεγάλης πλειοψηφίας της ελληνικής νεολαίας που -αν προηγούμενα δεχόταν παθητικά αυτή την «εκ των άνω» επιστημονικά αστήρικτη και αυταρχική διδαχή- τώρα αρχίζει και πάλι να διεκδικεί τον παραδοσιακά (καθώς η νεολαία δεν αποτελεί κοινωνική τάξη) πρωτοποριακό της ρόλο σε μια κοινωνία όπου και το λαϊκό κίνημα δείχνει ότι αρχίζει να ξεπερνάει, έστω και με πολύ αργούς ρυθμούς, την κρίση διαρκείας από το 1989-1991. Κάποιοι αρχίζουν να βλέπουν ότι το οποιοδήποτε αντιδραστικό απόφθεγμα για την Ιστορία ταιριάζει με τις κραυγαλέα αντιδραστικές κατευθύνσεις της πολιτικής της άρχουσας τάξης και των κομμάτων που τη στηρίζουν. Παραδείγματα που προέρχονται από πολλές πλευρές συνοψίζουν παραστατικά την εικόνα. Οταν π.χ. σε μια συλλογική συμβολή διαφόρων πανεπιστημιακών καθηγητών να γραφτεί η ιστορία του Καρλομάγνου (που δημοσιεύθηκε στις «7 μέρες της Καθημερινής») διαβάζουμε στην εισαγωγή «για μας, που ανήκουμε στη Δύση», είναι επόμενο να μπορεί να σκεφθεί ο αναγνώστης ότι αν θεωρεί ότι δεν «ανήκει στη Δύση», μπορεί να επιληφθούν οι praetores urbani21 του κ. Υπουργού Δημόσιας Τάξης (κάποτε είχαν χαρακτηριστεί και «αρχάγγελοι»). Αν η Ιστορία αποτελείται από «τον τονισμό των μειζόνων και την αποσιώπηση των ελασσόνων», όπως έλεγε ένας συντηρητικός ιστορικός, καθηγητής στη Φιλοσοφική Αθηνών, τότε στο παράδειγμα που μόλις παρατέθηκε και αφορά τον …Καρλομάγνο, το στοιχείο του ελαφρά γελοίου που γράφεται στην εισαγωγή προκαλεί το συνειρμό μιας όχι και τόσο μακρινής αστυνομικής απειλής και δείχνει με σαφήνεια ποια είναι εκείνα τα στοιχεία της Ιστορίας που η ακαδημαϊκή ιστοριογραφία επιδιώκει να προβάλει και να τονίσει. Από ό,τι προηγήθηκε πιο πάνω, μάλλον οι καιροί δεν είναι τόσο ευνοϊκοί γι’ αυτήν, γι’ αυτό και μια από τις μείζονες πρόσφατες προσπάθειές της ήταν να «τελειώσει» την Ιστορία.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

1. Οπως λέει ο Μαρξ (K. Marx, «A Contribution to the Critique of Political Economy», Moscow 1977, 215): Η σχέση της υπάρχουσας έως τώρα ιδεαλιστικής ιστοριογραφίας με τη ρεαλιστική ιστοριογραφία. Ειδικότερα, το τι είναι γνωστό ως ιστορία του πολιτισμού, η παλιά ιστορία της θρησκείας και των κρατών.

2. G. W. F. Hegel: «Vorlesungen über die Philosophie der Geschichte». Einführung von Th. Litt, Stuttgart 1961, 39, 100-101, 105 passim (Διαλέξεις για τη φιλοσοφία της Ιστορίας. Εισαγωγή του Τ. Λιτ).

3. F. Engels: «Critical Review of Karl Marx», (έργο σημ. 1), Collected Works 16, Moscow 1980, 474-475.

4. K. Marx - F. Engels: «The German Ideology», (b) History, Collected Works 5, Moscow 1976, 43-45, 50-62.

5. F. Engels, στον Conrad Schmidt, 5 Αυγούστου 1890.

6. K. Marx, στον F. Engels, 3 Μαΐου 1854, Collected Works 39, Moscow 1983, 447.

7. Σημ. Σύντ. Τηρουμένων των αναλογιών.

8. Για το λεγόμενο «ελληνοχριστιανικό πολιτισμό» και τι μπορεί να σημαίνει από μαρξιστική σκοπιά, πρβλ. Τ. Λουγγής: «Επισκόπηση Βυζαντινής Ιστορίας (324-1204)», β΄ έκδοση «Σύγχρονη Εποχή» 1998, σελ. 110.

9. Βλ. π.χ. C. Antoni: «L’ Historisme», Genève 1963, passim. Ορισμένοι από τους αναφερόμενους (Burke, Guizot) είναι ιδιαίτερα αντιδραστικοί.

10. Redivivus = Μεταχειρισμένος ή από δεύτερο χέρι (The Oxford Latin Dictionary, Oxford 1984, s.v.: re-used, second-hand).

11. Σημ. Σύντ. «Οι καιροί δεν έχουν αλλάξει τα ήθη».

12. Σημ. Σύντ. Ο Μαρξ πλαστογραφημένος από τον κύριο Τζερμιά.

13. Σημ. Σύντ. «Να ο κόσμος σου, κι αυτό κόσμος θα πει».

14. Σημ. Σύντ. «Η λογική γίνεται παράλογο».

15. Το Δεκέμβριο του 1920, ο Βενιζέλος έχασε τις εκλογές από τη βασιλόφρονα Δεξιά που είχε σαν βασικό της σύνθημα το περιβόητο «οίκαδε» (να επιστρέψουν οι στρατιώτες μας από τη Μικρά Ασία). Φυσικά, όταν κέρδισαν τις εκλογές, οι βασιλικοί συνέχισαν με μεγαλύτερη προσήλωση την τυχοδιωκτική Μικρασιατική εκστρατεία, ως το μοιραίο τέλος της.

16. Το Μάρτιο του 1935 επιχειρήθηκε κίνημα από βενιζελικούς αξιωματικούς (Σ. Σαράφης, Ι. Στεφανάκος Χρ. Τσιγάντες κ.ά.) που απέτυχε και, έτσι, άνοιξε ο δρόμος στον Γ. Κονδύλη να επαναφέρει ως πολίτευμα τη Βασιλεία με ένα κραυγαλέα νόθο δημοψήφισμα.

17. Σημ. Σύντ. «Η αιώνια πόλη εξουσιάζει τον κόσμο».

18. F. Engels: «Preface to the "Civil War in France"of Karl Marx», 18.3.1891: «…βρίσκουμε εκεί (στις ΗΠΑ) δυο μεγάλες συμμορίες από πολιτικούς κερδοσκόπους που παίρνουν εναλλάξ την κατοχή της κρατικής εξουσίας και την εκμεταλλεύονται με τα πιο διεφθαρμένα μέσα και για τους πιο διεφθαρμένους σκοπούς, και το έθνος είναι ανίσχυρο απέναντι σε αυτά τα δυο μεγάλα καρτέλ πολιτικών, που για το ειδέσθαι είναι υπηρέτες του, αλλά στην πραγματικότητα κυριαρχούν πάνω του και το λεηλατούν».

19. Σημ. Σύντ. «Αγία απλοϊκότητα».

20. Σημ. Σύντ. Μέρος αντί όλου.

21. Σημ. Σύντ. Υψηλόβαθμοι αξιωματικοί.

---