Χυδαίος κυνισμός: Μαζέψτε τα πτώματα για να κάνουμε τη Σύρτη Ντουμπάι

  

Από herko

«Υπάρχει μία ομάδα Βρετανών επιχειρηματιών, υπέροχων τύπων, που θέλουν να επενδύσουν στη Σύρτη, στην ακτή, κοντά στο μέρος που εκτελέστηκε ο Καντάφι. Έχουν πραγματικά ένα λαμπρό όραμα να μετατρέψουν τη Σύρτη, με τη βοήθεια των δημοτικών αρχών, στο επόμενο Ντουμπάι. Το μόνο που πρέπει να κάνουν εκείνοι είναι να καθαρίσουν την πόλη από τα πτώματα», Μπόρις Τζόνσον, υπουργός Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας.

Η χυδαιότητα που χαρακτηρίζει τους εκπροσώπους της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης είναι τόσο ωμή όσο και η αγριότητα, η θηριωδία και ο αξεπέραστος κυνισμός του ιμπεριαλισμού όταν σφάζει λαούς για να ικανοποιηθούν οι ορέξεις του.
Και ενώ ακόμη δεν έχουν ξεπλύνει από τα χέρια τους το αίμα από την εγκληματική σφαγή του λαού της Λιβύης – αφού πρώτα έστησαν δήθεν «εξέγερση» σε βάρος πρώην συνεργάτη τους για να μπορούν να δικαιολογήσουν άλλη μια εγκληματική επέμβαση – βιάζονται να αρχίσουν την ανοικοδόμηση.
Και «η Μεγάλη Βρετανία διαδραματίζει ρόλο κλειδί στην ανοικοδόμηση της Λιβύης» (του ιδίου) όπως και πρωτοστάτησε στη γκαγκστερική επίθεση σε βάρος της Λιβύης μαζί με τις ΗΠΑ – Γαλλία με στόχο να αρπάξουν τα μονοπώλιά τους το πετρέλαιο και το φυσικό της αέριο και να ενισχύσουν τη θέση τους στην περιοχή.
Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση τα πράγματα δεν εξελίχτηκαν όπως τα σχεδίαζαν. Η Λιβύη περιήλθε σε κατάσταση αποσύνθεσης. Εξι χρόνια μετά την ανατροπή του Καντάφι έχει βυθιστεί σε έναν αιματηρό εμφύλιο. Σε αυτό το σκηνικό του πολιτικού και εδαφικού διχασμού, το ΙΚ όλο το προηγούμενο διάστημα είχε καταφέρει να ελέγχει αρκετά μεγάλα εδάφη.
Αυτή η κατάσταση καθυστερεί την …ανοικοδόμηση.Και στην προκειμένη περίπτωση να μετατρέψουν τη Σύρτη σε παραθαλάσσιο θέρετρο. Μόνο που υπάρχει μια μικρή ασήμαντη …λεπτομέρεια. Οι αρχές να καταφέρουν να μαζέψουν τα πτώματα!!!
Και επειδή οι τοπικές Αρχές δεν τα καταφέρνουν, βάζουν κι οι ενδιαφερόμενοι το …χεράκι τους με συνεχείς βομβαρδισμούς και αποστολή κομάντος.

Φαντασιακό Ντοκιμαντέρ ενός Νέου Κόσμου…

Πλούτος: […] όταν με βάλουν στο χέρι και γίνουν πλούσιοι τότε δεν έχει τελειωμό η παλιανθρωπιά τους.

Χρεμύλος: Σωστά, μα δεν είναι όλοι τομάρια.

Πλούτος: Μωρέ όλοι, χωρίς εξαίρεση όλοι.»

                                                                                                   (Αριστοφάνης – Εκδόσεις Κάκτος)

Στηθείτε μπροστά σε έναν καθρέφτη και ρωτήστε τον: πού και μέσα σε τί βρίσκομαι;
Προτού αμφισβητήσει κάποιος την εγκυρότητα του «ερωτήματος» και καταγγείλει την παιδαριώδη νοημοσύνη μου, παρακαλώ, όλοι μαζί, να πέσουμε σε μια μαζική ύπνωση που θα μας επιτρέψει να οραματιστούμε έναν νέο κόσμο…Έναν νέο κόσμο,  μιας νέας κοινωνίας της αγοράς, όπου διαφυγή δεν θα υπάρχει για τους ανίκανους, τους ηττημένους, γενικά τους περιττούς ανθρώπους, πέρα από το να ασχολούνται, «καθισμένοι σε ένα παγκάκι» με τα συντρίμμια του εαυτού τους…
Αλλά πάλι, ίσως, εσείς που τώρα διαβάζετε, να μην υιοθετήσετε τα λεγόμενα μου  και να τα θεωρήσετε ασυλλόγιστα, υπερβολικά, μη ορθολογικά. Μπορεί…
Όμως, αφήστε να σας παραπέμψω σε έναν άριστο, σε έναν νικητή, που δεν επιδέχεται βελτίωσης, και που κρατά πραγματικά ανθρωπιστική στάση απέναντι στους αδύναμους, στους ηττημένους της κοινωνίας. Αναφέρομαι στον φιλελεύθερο Σωτήρη Γεωργανά Δρ. Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Βόννης και Καθηγητής Οικονομικών στο University of London -Royal Holloway, ο οποίος με διαύγεια πνεύματος καταδεικνύει τους όρους ορθολογικής εννόησης της φιλελεύθερης κοινωνίας: «[…]Είναι η κοινωνική συνοχή ένας στόχος από μόνη της, που δίνει το δικαίωμα σε κάποιον που τεμπέλιασε και απέτυχε στην ζωή του να ζητάει να πληρώσουν οι άλλοι τα σπασμένα? Είναι δυνατόν να υποστηρίζουμε την «κοινωνική συνοχή» αντί της δικαιοσύνης?  Κανείς δεν έχει δικαίωμα στην τεμπελιά, κανείς δεν έχει δικαίωμα να απαιτεί αυτό που δεν του ανήκει. Θέλουμε ένα κράτος που δίνει καλές ευκαιρίες σε όλους τους πολίτες για να διακριθούν. Όποιος δεν διακρίνεται, όμως, δεν μπορεί να ζητάει τα ρέστα από τους συνανθρώπους του. Και η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να προστατεύει τους παραγωγικούς, εργατικούς πολίτες από τις εκβιαστικές, ενίοτε ληστρικές τακτικές των υπολοίπων. Δίκαιο και πρέπον είναι να παίρνετε ό,τι κερδίζετε από τον προσωπικό σας μόχθο. […]Ας ενωθούμε όλοι να φάμε τους επιτυχημένους συμπολίτες μας. Είναι… ιερό δικαίωμα μας! […]. Ένας άλλος κόσμος είναι δυνατός, φτάνει να κλέψουμε από όσους είναι καλύτεροι από μας» και καταλήγοντας  κύριος καθηγητης αναρωτιέται: «ως πότε θα ανέχονται οι ικανοί το ξεζούμισμα για χάρη των χαραμοφάηδων?» (Rooster.gr Σωτήρη Γεωργανά: «Από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητες, στον καθένα σύμφωνα  με τις ανάγκες του;» http://e-rooster.gr/07/2005/10)
Ανοικτή και απροσχημάτιστη απολογία ενός αυτοκρατορικού εκπροσώπου μιας θανατηφόρας κοινωνικής τάξης, ο οποίος  εκφράζει το νεοφιλελεύθερο ήθος της επιβίωσης που τιμά φραστικά την ελευθερία του ατόμου, ενώ ουσιαστικά στο ανταγωνιστικό κοινωνικό περιβάλλον ανταμείβει τους νικητές, τους «άριστους», δηλαδή τους ισχυρότερους, ενώ τιμωρεί του ηττημένους, τους «ανάξιους», δηλαδή τους ανίσχυρους, και καταρρακώνει καθημερινά την ανθρωπιά. Σε κάθε περίπτωση, οι «ανάξιοι», οι κοινωνικά ηττημένοι, αφού στάθηκαν ανίκανοι να νικήσουν, πρέπει να παραμερίσουν για να ζήσουν στον νεοφιλελεύθερο παράδεισο οι ισχυροί. «Το κράτος, σύμφωνα με αυτήν την φιλοσοφία, δεν μπορεί να μειώνει τις ανισότητες με την βία, κόβοντας τα πόδια μερικών πολιτών. Αυτό που μπορεί να κάνει, είναι αυτό που έκανε η κα. Θάτσερ: να αφήσει το πεδίο ελεύθερο για τον καθένα μας να κερδίσει το ψωμί του σε έναν δίκαιο αγώνα, χωρίς εμπόδια. […] (σ.σ: ο καθένας όχι όλοι) Μπορεί και να μην δουλέψει, μπορεί να στοχάζεται για την φύση του κόσμου σε ένα παγκάκι σε ένα πάρκο. Είναι στο χέρι του να διαλέξει τι θα κάνει» (Σωτήρη Γεωργανά: Τo κληροδότημα της Θάτσερ http://e-rooster.gr/04/2006/245 Βλέπε και: Κώστας Λουλουδάκης: Άσπρα Μαντίλια στην Plaza de Mayo Εκδόσεις ΚΨΜ)
Άλλες επιλογές εκτός του «στοχασμού σε ένα παγκάκι», του άχρηστου, του ηττημένου από τον «δίκαιο αγώνα» εναντίον των συνανθρώπων του, απαγορεύονται!
Ας οραματιστούμε τον ελεύθερο κόσμο του καθηγητής Γεωργανά: Είναι ένας κόσμος  πλήρους υποταγής στα συμφέροντα των επενδυτών, ένας κόσμος ανταγωνιστικός, συμμορφωμένος με τα κριτήρια της απασχολησιμότητας, της ευελιξίας, της κινητικότητας, με εργάτες μιας χρήσης,  όπου οι κοινωνικές υπηρεσίες του δημοσίου και η οικονομική του δραστηριότητα έχει περιοριστεί έως του σημείου να αντιστοιχεί στο 5% του ΑΕΠ… Μεθερμηνευόμενον,  σημαίνει πως αυτό που απομένει για τους πολλούς, σε μια κοινωνία που τα πάντα μπορούν να πουληθούν και να αγοραστούν, είναι η βαναυσότητα της οργανωσιακής βίας: απόλυτη ανέχεια, καθολική στέρηση, δυστυχία του κόσμου, καθημερινή σκλαβιά και αποκτήνωση, γενικά, εκποίηση της ζωής στην αγορά!
Όμως δεν είναι όλα «μηδενισμός».
Γιατί στον ελεύθερο κόσμο θα υπάρχουν χαρούμενα φιλελεύθερα ανθρωπάκια που θα πουλάνε φιλανθρωπία και ελπίδα. Γυναίκες μεγαλο-καπιταλιστών, «φύλακες-άγγελοι» των παιδιών με καρκίνο, ηθοποιοί και τραγουδιστές stars προστάτες των πεινασμένων και όσων δεν έχουν ένα στοιχειώδες εισόδημα,  ΜΚΟ  θα βάζουν πουλόβερ στα δέντρα των δρόμων και θα ανάβουν χιλιάδες κεράκια υπέρ των ανέργων, τραπεζικά ιδρύματα, στα πλαίσια της κοινωνικής ευθύνης τους, θα παρέχουν την στέγη  των άστεγων, των πεινασμένων, των παιδιών των φτωχών…
Ναι, οι θιασώτες της αριστείας, της  ελεύθερης αγοράς, των δομικών μεταρρυθμίσεων του δημοσίου, της επιχειρηματικής εξωστρέφειας και του laissez faire, ως φιλάνθρωποι, στα πλαίσια της εταιρικής διακυβέρνησης και ευθύνης, θα αναλάμβαναν ευχαρίστως τους φτωχούς ανθρώπους, που αυτοί φταίνε για τη φτώχεια τους, τους άνεργους, που αυτοί φταίνε για την ανεργία τους, τους άστεγους, που αυτοί φταίνε για την ανέχειά τους, και γενικά τους αδαείς και τους ενοχλητικά παρείσακτους…
Αναρωτιέται ο Εντουάρντο Γκαλεάνο (Οι Μέρες Αφηγούνται): «Για τους φτωχούς γνωρίζουμε τα πάντα: πού δεν δουλεύουν, τι δεν τρώνε, πόσο δεν ζυγίζουν, πόσο ύψος δεν έχουν, τι στερούνται, τι δεν σκέφτονται, σε τι δεν πιστεύουν. Μας απομένει μόνο να μάθουμε γιατί είναι φτωχοί. Μήπως γιατί μας ντύνει η γύμνια τους και μας θρέφει η πείνα τους;».
Όχι, θα αναφωνούσε ο φιλελεύθερος φιλόσοφος Άρθουρ Γιανγκ (Arthur Young) –«ο απόστολος του πολιτισμού» σύμφωνα με τον κλασικό φιλελεύθερο στοχαστή Τζον Στιούαρτ Μιλ (John Stuart Mill)–, που είχε επισημάνει ήδη από το 1771: «Μόνο ένας ανόητος δεν γνωρίζει πως οι κατώτερες τάξεις πρέπει να διατηρούνται φτωχές. Αλλιώς δεν θα γίνουν ποτέ εργατικές». ( Ρούσου Βρανά:  Το κοινωνικό http://www.tanea.gr/news/world/article/4709958/?iid=2)
Μα να, τώρα ξεκινά το πανηγύρι…ήρθε η ώρα να διασκεδάσεις… πλήρωσε και πάρε μέρος στην συναυλία ανακούφισης «όσων υποφέρουν» της ΜΚΟ «Όλοι μαζί Μπορούμε» με χορηγούς τις τράπεζες, τρέξε στον μαραθώνιο του brand  «Wind», γίνε μέλος στην ομάδα Marketing Νέων του brand «Fanta», πιές το brand Coca Cola για να μάθεις τον «μύθο της Αριάδνης, συμμάχου του Θησέα στην μάχη του με τον Μινώταυρο», και αν είσαι άστεγος ρίξε στο νερό που βράζεις ένα brand  Knorr γιατί η καλή εταιρεία πιστεύει πως η «γεύση στο φαγητό είναι προτέρημα και δικαίωμα όλων […]» γι΄ αυτό  «[…]παρέχει βοήθεια σε άτομα και ομάδες κοινωνικά αποκλεισμένα παρέχοντάς τους καθημερινά ένα πιάτο ζεστό φαγητό».
Θα έχουν και πρόγραμμα: χτύπα παλαμάκια μπροστά στην τηλεόραση, πειθάρχησε και χειραγωγήσου. Έμπα μέσα στην οθόνη σου, βούτα στο βόθρο της βλακώδους μάζας που αναπαύεται στην κρανιακή κοιλότητα της ξανθιάς παρουσιάστριας, σώπαινε μπροστά στο κύρος του προβεβλημένου, αυτοθαυμαζόμενου και έγκυρου δημοσιογράφου ειδήσεων και άκου…Άκου τον φόβο, κι άλλο φόβο, περισσότερο φόβο, με στοιχεία τρόμου…για να σκοτωθεί κάθε σκέψη για: αντίσταση, αλλαγή, αλληλεγγύη, ανατροπή, εξέγερση.
Η μαλακία παράγεται σε υπεραφθονία από την οθόνη και διατίθεται σε τεράστιες ποσότητες στους άβουλους και πρόθυμους καταναλωτές.  
Όμως, θα είσαι ελεύθερος, λόγω των διογκωτικών δυνατοτήτων των εγκεφαλικών συνάψεων που προσφέρει η ηλιθιότητα, να εκφράζεις την βούληση σου μόνο από το σπίτι σου, όπου μαζί με την οικογένειά σου θα συζητάς μπροστά σε μια τηλεόραση ποιο  γενικό «ταλέντο», ποιον μάγειρα, ποια κοπέλα καλοντυμένη και ποιον παίκτη του  Survivor  να ψηφίσεις, με χρέωση του τηλεφώνου σου, μα με ελεύθερη βούληση. Και όσον αφορά στον κοινωνικό αλτρουισμό και την αλληλεπίδραση με τον συνάνθρωπό του, θα είναι ελεύθερος να τα εκφράζεις με άναρθρες κραυγές μέσα σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου απέναντι στους αγαπημένους  παίκτες, του Παναθηναϊκού ή του Ολυμπιακού. Όπως του Γιαννακόπουλου, του Αλαφούζου, του Μαρινάκη ή του Μελισσανίδη.  Ή μήπως του Mega TV,  του Skai TV, του Antena TV ή του Star TV;
Μπερδεύτηκα.
Ας προχωρήσουμε, όμως, σε νέες συνεπαγωγές, και ας φανταστούμε ότι η κυβέρνηση, που διαχειρίζεται τις τύχες μιας χώρας, εφαρμόζει ένα ελεύθερο μοντέλο διακυβέρνησης,-επί παραδείγματι, ρωτά τραπεζίτες, εφοπλιστές, επενδυτές, και μια ευημερούσα μεσοαστική τάξη που τους υπηρετεί, τι ακριβώς χρειάζονται ώστε απρόσκοπτα να συνεχιστεί η αναδιάρθρωση της κεφαλαιοκρατικής οικονομίας. Μετά, δικαιοπρακτικά θα τολμήσω να πω, καθώς δημοκρατία, ανταγωνισμός και ελεύθερη αγορά είναι συνώνυμα, η κυβέρνηση θα διαμορφώσει τα ανάλογα νομοσχέδια τα οποία θα κατατεθούν στην βουλή με τη διαδικασία του κατεπείγοντος και θα ψηφιστούν  καθαρά και δημοκρατικά.
Η συνταγή είναι καλή, γιατί η  αγορά στο πλαίσιο της νεοαυστριακής θεωρίας θέλει  να δημιουργήσει μια κοινωνία όπου οι σχέσεις ανάμεσα στους πολίτες θα διέπονται αποκλειστικά από τους ιδιωτικούς θεσμούς των πολυεθνικών, πρακτική  που σιγά-σιγά θα οδηγήσει στην απόρριψη συλλογικών υποκειμένων, (κόμματα, πολιτικά προγράμματα, οικονομικά συστήματα, εργατικά σωματεία κτλπ),   με στόχο να εξαφανίσουν ή να δυσχεράνουν την έκφραση οποιασδήποτε συλλογικής τοποθέτησης των πολιτών.
Η αγορά, λοιπόν, με τον υποβιβασμό της συλλογικής συμμετοχής στα κοινά, αντιμετωπίζει την δημοκρατία ως μια τεχνική, το μέσo, δηλαδή, που θα της επιτρέψει να ελέγξει την εκλογή των διαχειριστών της κρατικής εξουσίας. Ο σκοπός είναι ο περιορισμός της πολιτικής, δηλαδή, η δυνατότητα των πολιτών να συμμετέχουν στην διαχείριση των κοινών, που ισοδυναμεί με την φασιστική απαίτηση των αγορών οι δημόσιοι πόροι να χρησιμοποιούνται για την εξυπηρέτηση της αναπαραγωγής του κεφαλαίου η οποία συνακολουθείται και από μια διαβαθμισμένη φτώχια. Καταλήγουμε, επομένως, στο συμπέρασμα ότι η λέξη δημοκρατία έχει ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο περιεχόμενο εξαρτημένο από το οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον στο οποίο χρησιμοποιείται.
Σύμφωνα με τον πρώην πρόεδρο του Κέντρου Επιχείρησης και Διακυβέρνησης του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ Ira Jackson «οι πολυεθνικές εταιρείες αλλάζουν τις πολιτικές  και τους πολιτικούς σαν να ήταν οι νέοι αρχιερείς και οι δικτάτορες του συστήματος» (Τζόελ Μπάκαν  «The Corporation» Εκδόσεις ΚΨΜ)
Ωστόσο, αφού η κυβέρνηση νομοθέτησε το θεσμικό πλαίσιο της εξωστρέφειας της οικονομίας, της ανταγωνιστικότητας και ενίσχυσε τις ιδιωτικοπολιτικές αρχές, ένα hadge fund του οποίου η διοίκηση εδρεύει στο καντόνι του Βω στη βόρεια όχθη της λίμνης της Γενεύης στην Ελβετία, η εταιρεία διαχείρισης των κεφαλαίων  ιδρύθηκε και εδρεύει στο κράτος Offshore του Λιχτεστάιν, ενώ τα κεφάλαια του fund βρίσκονται στα Νησιά Κέιμαν, έρχεται να επενδύσει, ας πούμε, στην αγορά των κόκκινων δανείων από τις τράπεζες… ή στον τζόγο του ΟΠΑΠ, ή στην αγορά ενέργειας, ή στην διανομή νερού, ή στα αεροδρόμια και τα λιμάνια…Ιδιώτες εργολάβοι αναλαμβάνουν, τα σχολεία, τα νοσοκομεία, τις φυλακές, ακόμα και τις παιδικές χαρές. Ενώ ιδιωτικές εταιρείες ασφαλείας θα φροντίζουν για την  αστυνόμευση, τη φύλαξη των συνόρων και την πώληση μεταναστευτικών δικαιωμάτων.
«Σκεφτείτε επίσης την εισβολή της διαφήμισης (σ.σ των brand) στα δημόσια σχολεία, την πώληση «δικαιωμάτων ονοματοδοσίας» για πάρκα και δημόσιους χώρους, την πώληση «κατά παραγγελιά» ωαρίων και σπερματοζωαρίων[…], (σ.σ ακόμα και οργάνων), την αγοραπωλησία από εταιρείες και χώρες, του δικαιώματος στην ρύπανση, το σύστημα χρηματοδότησης των προεκλογικών εκστρατειών, που σχεδόν νομιμοποιεί την αγοραπωλησία των εκλογικών αναμετρήσεων.» (Michael j. Sandel: «Τι δεν μπορεί να αγοράσει το χρήμα» Εκδόσεις ΠΟΛΙΣ)
Σε αυτό το σημείο μπορούμε με ασφάλεια να καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως το δίκαιο, στο κράτος που περιέγραψα σε αυτό το φαντασιακό ντοκιμαντέρ, εκτός του ότι είναι ένα εργαλείο ανελέητης καταπίεσης των ανθρώπων της εργασίας, και σε όσους τολμούν να σηκώσουν το ανάστημά τους απέναντι στην εξουσία, έχει παραδοθεί στην υπηρεσία μιας εγκληματικής  και μαφιόζικης «ελίτ-αρίστων», και δεν υπάρχει καμία διαχωριστική γραμμή μεταξύ αυτής της επενδυτικής Καμόρα, της αστικής κοινοβουλευτικής εξουσίας και μερικών δημοσιογραφικών αποφύσεων.
Όλα αυτά, όμως, δεν είναι μια περαστική μόδα «[…], πάντα υπήρχε συνεχής μετακίνηση διευθυντικών στελεχών ιδιωτικών επιχειρήσεων σε ανώτερες κρατικές θέσεις ή κρατικές επιχειρήσεις και αντίστροφα. Χαρακτηριστικά, ο πρώην πρωθυπουργός της Ισπανίας Χοσέ Μαρία Αθνάρ είναι σύμβουλος σε θέματα «δεοντολογίας» (!) στην εκδοτική αυτοκρατορία του Ρούπερτ Μέρντοχ και σύμβουλος του ενεργειακού πολυεθνικού κολοσσού Endesa. Ο πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας Τόνι Μπλερ προσελήφθη από την τράπεζα JΡ Morgan Chase ως σύμβουλος, ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Γκέρχαρντ Σρέντερ συμβουλεύει τον ενεργειακό κολοσσό Gazprom, ο πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας Μάριο Μόντι (Mario Monti) είναι επαγγελματίας σύμβουλος της Coca Cola Company και της Goldman Sachs, ο  πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ως  το 2014,  Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο (Jose Manuel Barroso) διορίστηκε από την Goldman Sachs μη εκτελεστικός πρόεδρος των διεθνών δραστηριοτήτων της, ο Ζαν- Κλοντ Γιούνκερ (Jean-Claude Juncker,)  από διοικητής της Παγκόσμιας Τράπεζας,  βρέθηκε πρώτα υπουργός Οικονομικών, μετά πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου, και τώρα πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ενώ ο Ζαν-Κλοντ Τρισέ (Jean-Claude Trichet), πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας από το 2003 έως το 2011, σήμερα είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου του γαλλο-γερμανικού αεροναυπηγικού ομίλου Eads[…]
Έτσι εκφράζεται η εξουσία της αστικής τάξης. Πρόκειται για μία ταξική συνεργασία σε όλο της το μεγαλείο, όπου είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς πού ξεκινά και πού τελειώνει η δικαιοδοσία των κυβερνήσεων και πού των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων. Οποιαδήποτε αντίρρηση ή μια διαφορετική διαδικασία που θα διαμόρφωνε άλλα σχέδια και εγχειρήματα στο παραπάνω θεσμικό και νομικό πλαίσιο φαίνεται εχθρική και αδιανόητη». (Κώστας Λουλουδάκης «Άσπρα Μαντίλια στην Plaza de Mayo» Εκδόσεις ΚΨΜ)
Κύριοι και Κυρίες,
Η Ζωή μας δεν είναι σενάριο φαντασίας.
Εάν δεν με πιστεύετε ρωτήστε τον καθρέπτη σας: πού και μέσα σε τί βρίσκεστε;
Απαιτείται άμεσα να ξυπνήσουμε από το πολιτικό κώμα και να αναρωτηθούμε αν θέλουμε να συνεχίσουμε να ζούμε ως εμπόρευμα των αγορών.
Επιβάλλεται να έρθουμε σε ρήξη με την αστική δημοκρατία, που προωθεί τη σύμφυση χρήματος και κυβερνήσεων, σε σημείο που η πραγματική εξουσία έχει μετατοπιστεί πλήρως προς τα διοικητικά συμβούλια των επενδυτών.
Ας καταλάβουμε πως κανείς δεν είναι ικανός να μας καταδικάσει σε είλωτες γαλέρας…
Ξέρουμε τι θέλουμε…
Και ξέρουμε πού θα το βρούμε…

Καλύτερα να κλοτσάς, παρά να μιλάς

Κατιούσα

Τις τελευταίες μέρες, πολλοί αθλητές βρέθηκαν στο προσκήνιο της επικαιρότητας με δημόσιες παρεμβάσεις τους για θέματα που δεν αφορούν στενά τον τομέα τους: από τις αντιδράσεις διάσημων παικτών-προπονητών του ΝΒΑ, του NFL και άλλων αθλημάτων ενάντια στο ρατσισμό του Τραμπ, μέχρι τις δηλώσεις του Τσάβι, του Γκουαρντιόλα, του Πικέ, κτλ, που κριτίκαραν την άγρια καταστολή στην Καταλονία, τη μέρα του δημοψηφίσματος.
Στην Ελλάδα υπάρχουν κατά καιρούς κινήσεις και πρωτοβουλίες παικτών, όπως στην περίπτωση της Ηριάννας, αλλά αυτό έρχεται ως εξαίρεση στο γενικό κανόνα της εκκωφαντικής σιωπής των μεγάλων αστεριών για όσα συμβαίνουν στην κοινωνία. Μπαίνει λοιπόν εύλογα το ερώτημα αν στερούνται της απαραίτητης προσωπικότητας, του θάρρους της γνώμης ή γνώμης-άποψης γενικότερα. Αλλά αν οι παρεμβάσεις τους είναι σαν κι αυτή του Βασίλη Τσιάρτα, να λείπει το βύσσινο.

Ο παλαίμαχος άσος ξεπέρασε τα εσκαμμένα με τη χτεσινή του ανάρτηση κι ένα τρανσοφοβικό παραλήρημα, βγαλμένο από τις πιο μεσαιωνικές, σκοταδιστικές αντιλήψεις. Αρχικά εύχεται η αλλαγή φύλου να εφαρμοστεί στα παιδιά αυτών που ψήφισαν το σχετικό νόμο και στο καπάκι συγκρίνει ουσιαστικά το φαινόμενο με την παιδοφιλία! Εκτός από τη χρυσαυγίτικη σκέψη, στα παραπάνω εισχωρεί απαραίτητα κι η χρυσαυγίτικη ορθογραφία (καθώς το φύλο γράφεται με δύο λάμδα, σα να είναι φύλλο δέντρου).
Ο Τσιάρτας προφανώς δέχτηκε άπειρα επικριτικά σχόλια στο λογαριασμό του κι επανήλθε με διευκρινιστική δήλωση, όπου κατάφερε να το κάνει ακόμα χειρότερο. Κινείται στην κλασική λογική “δεν είμαι εγώ ρατσιστής, αυτοί δεν είναι φυσιολογικοί”, θεωρεί την ετεροφυλοφιλία ζήτημα αξιοπρέπειας και κορυφώνει στην κατακλείδα λεγοντας πως “ο θεός έπλασε τον Αδάμ και την Εύα, τα υπόλοιπα κατασκευάστηκαν για κατανάλωση”.
Ο “άντρας ο σωστός”, βαρύς κι ορθόδοξος…
Μπορεί στα γήπεδα ο Τσιάρτας να μάγευε με το αριστερό του πόδι, κανείς όμως δε θα ισχυριζόταν το ίδιο για το… δεξιό του μυαλό και τα συντηρητικά αντανακλαστικά που επιδεικνύει μετά το τέλος της καριέρας του. Επιβεβαιώνει παράλληλα πως δεν αρκεί να είναι κανείς μεγάλος παίκτης, για να είναι πραγματικά σπουδαίο μέγεθος.

Fraport: η αποικιοκρατική σύμβαση (3)

(ΣΤ) Κατά την διάρκεια του καλοκαιριού, την εποχή που οι φωτιές μαίνονταν, είδαν το φως της δημοσιότητας καταγγελίες ότι το πυροσβεστικό σώμα ήταν αποδυναμωμένο επειδή είχε διαθέσει κάπου 700 πυροσβέστες στην υπηρεσία της Fraport. Ειδικά στα νησιά του Ιονίου, δεν υπήρχε σταθμός πυροσβεστικής υπηρεσίας που να μην έχει διαθέσει προσωπικό στην ασφάλεια των τοπικών αεροδρομίων.

Και καλά να αγαναχτεί ο απλός κόσμος με αυτή την "αποκάλυψη". Οι δημοσιογράφοι, όμως, θα μπορούσαν να ρίξουν μια ματιά στην σύμβαση πριν αρχίσουν να χτυπιούνται, λες και ανακάλυψαν το ζεστό νερό:

"Σύμφωνα με τους όρους της παρούσας σύμβασης, το Δημόσιο (...) θα παρέχει υποστήριξη στον παραχωρησιούχο σε σχέση με την παροχή υπηρεσιών διάσωσης και πυρόσβεσης (είτε εφαρμόζοντας νόμους που επιτρέπουν την πλήρη παροχή των εν λόγω υπηρεσιών από τον παραχωρησιούχο είτε διασφαλίζοντας ότι είναι διαθέσιμο το Πυροσβεστικό Σώμα Ελλάδος ως ανάδοχος και ότι δεν θα χρεώνει περισσότερο από τις εύλογες άμεσες δαπάνες του για τις εν λόγω υπηρεσίες)" [σελ. 72-74, § 4.3.2, εδάφιο ιβ].

Αν σας φαίνεται τρελό να στέλνει το κράτος πυροσβέστες να φυλάνε μια ιδιωτική επιχείρηση, πάρτε μια ανάσα και ηρεμήστε. Δεν είναι η πρώτη φορά που το δημόσιο αναλαμβάνει την υποχρέωση να θέτει τις υπηρεσίες του στην διάθεση ενός ιδιώτη. Παρόμοιες συμφωνίες έχουν γίνει και με την Cosco και, προφανώς, θα γίνουν και με κάθε "επενδυτή" που έρχεται να βάλει χέρι στην περιουσία μας. Γιατί να μπαίνει ο άνθρωπος σε έξοδα, όταν το "κακό" (μη το ξεχνάμε αυτό!) κράτος μπορεί να τον βοηθήσει να κάνει την δουλειά του περίπου τζάμπα;

Να υποθέσουμε ότι η Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας συμφώνησε με την Fraport να αναλάβει
το κόστος συντήρησης κάποιων οχημάτων και μηχανημάτων κρυφά από τον αρμόδιο υπουργό;

(Ζ) Βεβαίως, το δημόσιο δεν βοηθάει την Fraport μόνο με τον παραπάνω τρόπο. Μετά την "αποζημιώσιμη μεταβολή νομοθεσίας", για την οποία μιλήσαμε χτες, μεταξύ των "ορισμών" που παρατίθενται στην αρχή της σύμβασης, ανακαλύπτουμε άλλον έναν περίεργο όρο, τις "άδειες ευθύνης δημοσίου":

"Ως Άδειες Ευθύνης Δημοσίου νοούνται τα Πιστοποιητικά Αεροδρομίου καθώς και οι Υφιστάμενες Άδειες Κατασκευαστικών Έργων, οι Υφιστάμενες Περιβαλλοντικές Άδειες και οι Υφιστάμενες Άδειες Λειτουργίας" [σελ. 9].

Θα έλεγε κανείς ότι, αφού μιλάμε για "υφιστάμενες" άδειες, ας πάει και το παλιάμπελο κι ας αφήσουμε τον επενδυτή να τις χρησιμοποιεί έστω κι αν τις έχουμε χρυσοπληρώσει. Αμ δε! Όλες αυτές οι άδειες υπόκεινται σε τροποποιήσεις από καιρού εις καιρόν (ανάλογα με τις οδηγίες που εκδίδει η Ευρωπαϊκή Ένωση) και για να τροποποιηθούν απαιτούνται σχετικές μελέτες, οι οποίες σχεδόν πάντα καταλήγουν σε δαπάνες απαραίτητες για την υλοποίησή τους. Όλες αυτές οι δαπάνες που θα προκύψουν, θα βαρύνουν το ελληνικό δημόσιο. Να συνεχίσουμε την ανάγνωση;

- (Ι) "(...) το Δημόσιο θα ευθύνεται (...) για όλα τα βασικά έξοδα ηχομόνωσης τα οποία συνίστανται σε έξοδα μόνωσης κτιρίων εκτός του σχετικού περιφερειακού αεροδρομίου, τα οποία βρίσκονται σε περιοχές όπου τα επίπεδα ηχορύπανσης είναι υψηλότερα από τα όρια που ισχύουν κατά την ημερομηνία έναρξης παραχώρησης" [σελ. 103, § 8.1.1].

- (ΙΙ) "Εάν δεν υφίστανται έγκυροι περιβαλλοντικοί όροι (...) το Δημόσιο θα ευθύνεται για κάθε σχετικές και εύλογες δαπάνες (σ.σ.: προφανώς ο συντάκτης του κειμένου έχει σοβαρό πρόβλημα με τα ελληνικά του) που θα προκύψουν στον παραχωρησιούχο σε σχέση με την συμμόρφωση με οποιεσδήποτε απαιτήσεις των πρώτων περιβαλλοντικών όρων που θα εκδοθούν μετά την ημερομηνία του διαγωνισμού παραχώρησης" [σελ. 118-119, § 13.2.4.α].

- (ΙΙΙ) "Το Δημόσιο θα ευθύνεται για τις ζημιές που απορρέουν άμεσα από κάποια υφιστάμενη μόλυνση και την ηχομόνωση αρχικής στάθμης θορύβου (...) και συμφωνεί να αποζημιώνει τον παραχωρησιούχο και να τον κρατά αζήμιο από κάθε ευθύνη που υφίσταται ή τον βαρύνει ως άμεσο επακόλουθο των επιπτώσεων κάθε υφιστάμενης μόλυνσης και της ηχομόνωσης αρχικής στάθμης θορύβου (...) και θα αποζημιώνει τον παραχωρησιούχο για όλες τις ζημίες που θα υποστεί ως άμεσο επακόλουθο αυτής της υφιστάμενης μόλυνσης και της ηχομόνωσης αρχικής στάθμης θορύβου" [σελ. 120, § 13.4.1].


(Η) Το ελληνικό δημόσιο δεν αφήνει ακάλυπτη την Fraport ούτε σε προβλήματα που οφείλονται σε ανωτέρα βία:

- Ι. "Με την επιφύλαξη του άρθρου 25.4 (Παρατεταμένα Γεγονότα Ανωτέρας Βίας), όλα τα γεγονότα Ανωτέρας Βίας (...) τα οποία (...) έχουν δυσμενείς επιπτώσεις στην ικανότητα του παραχωρησιούχου να εκτελέσει τις υπηρεσίες αεροδρομίου θεωρούνται Γεγονότα Ευθύνης Δημοσίου και το Δημόσιο θα αποζημιώνει τον παραχωρησιούχο" [σελ. 179, § 25.3].

- ΙΙ. "Εάν δεν μπορεί να προσδιοριστεί άμεσα αν το Γεγονός Ανωτέρας Βίας θα εξελιχθεί σε Παρατεταμένο Γεγονός Ανωτέρας Βίας (...) ο παραχωρητής, το δημόσιο και ο παραχωρησιούχος θα προβούν σε οποιοδήποτε εύλογο μέτρο ώστε να συνεχιστούν οι δραστηριότητες παραχώρησης, με χρήση ασφαλιστικών αποζημιώσεων και τυχόν οφειλόμενων αποζημιώσεων από το δημόσιο" [σελ. 178,
§ 25.1.5].

Λογικά πράγματα. Έτσι δεν τρέχει το κράτος ως αρωγός και στις περιπτώσεις όπου επαγγελματίες, αγρότες, βιοτέχνες κλπ πλήττονται από γεγονότα ανωτέρας βίας; Έτσι, βέβαια! Ακριβώς έτσι!

Απρίλιος 2016: 20.000 θέσεις εργασίας - Απρίλιος 2017: 70.000 θέσεις εργασίας - Απρίλιος 2018: ;;;

Ξέρω ότι τέτοιου είδους κείμενα είναι κουραστικά, οπότε κάπου εδώ σταματώ για σήμερα. Όμως, θα συνεχίσουμε το ξεσκόνισμα αυτής της σύμβασης. Και θα το συνεχίσουμε επειδή κάπως έτσι είναι όλες οι συμβάσεις που υπογράφει το ελληνικό κράτος στο πλαίσιο της επιχειρούμενης "ιδιωτικοποιήσης" της ελληνικής δημόσιας περιουσίας και δεν βλάφτει να ανακαλύψουμε μερικές λεπτομέρειες από εκείνες που δύσκολα θα γίνουν γνωστές μέσω των συστημικών Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης.

Και κάτι τελευταίο. Στην προηγούμενη πρόταση έβαλα εσκεμμένα την λέξη "ιδιωτικοποίηση" μέσα σε εισαγωγικά, επειδή για να ιδιωτικοποιηθεί κάτι πρέπει να το πάρει ιδιώτης. Όμως, η Fraport δεν είναι ιδιωτική εταιρεία αφού ανήκει κατά 70% στο γερμανικό δημόσιο. Είπατε κάτι; Χαίρετε.

Η φονικότερη επίθεση στην ιστορία των ΗΠΑ – Video

Στους 59 ανέβηκε ο αριθμός των νεκρών και 515 (!) οι τραυματίες!

Είναι η φονικότερη επίθεση στην ιστορία των ΗΠΑ μετά την επίθεση στους δίδυμους πύργους το 2001 και την βομβιστική επίθεση στο ομοσπονδιακό κτήριο της Οκλαχόμα το 1995

Δεν πέρασαν ούτε τρεις μέρες μετά το άρθρο που δημοσιεύσαμε για την ψυχική διαταραχή στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου ένας στους τέσσερις – το 25% (!) δηλαδή – έχει διαγνωσθεί με ψυχική διαταραχή και 4 εκατομμύρια άνθρωποι κάθε χρόνο λαμβάνουν αντικαταθλιπτικά κι ήρθε ένα ακόμη – και μάλιστα το πιο αιματηρό – περιστατικό στις ΗΠΑ να επιβεβαιώσει τις στατιστικές.

Τουλάχιστον 59 νεκροί και 515 τραυματίες είναι ο νεότερος απολογισμός, από το περιστατικό με πυροβολισμούς που σημειώθηκε στο Λας Βέγκας, στο ξενοδοχείο – καζίνο Mandalay Bay, ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη υπαίθρια συναυλία.

O σερίφης της πόλης σε ανακοίνωσή του έκανε γνωστό ότι ο ύποπτος ως δράστης της επίθεσης στην κεντρική λεωφόρο του Λας Βέγκας είναι νεκρός.

Οι Αρχές έπειτα από έρευνες και σε άλλα σημεία της πόλης, θεωρούν ότι δεν υπάρχει άλλος δράστης, ωστόσο, αναζητείται μια γυναίκα που φέρεται να έχει σχέση με την υπόθεση.

Αυτόπτες μάρτυρες ανέφεραν ότι άκουσαν πολλούς πυροβολισμούς και στο Mandalay Bay, όπου ειδικές ομάδες της αστυνομίας αναζητούσαν τον δράστη.

Σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση της αστυνομίας ο ένοπλος βρισκόταν σε δωμάτιο του Mandalay Bay όταν άνοιξε πυρ με αυτόματο όπλο προς τον κόσμο που είχε συγκεντρωθεί για τη συναυλία από το μπαλκόνι του δωματίου.

Πάνω από οκτώ όπλα βρέθηκαν στο δωμάτιο ξενοδοχείου του δράστη, που ταυτοποιήθηκε στο πρόσωπο του 64χρονου Στίβεν Πάντοκ.

Η αστυνομία του Λας Βέγκας εντόπισε ένα από τα οχήματα που ανήκε στον μακελάρη, ο οποίος ταυτοποιήθηκε με το όνομα Στίβεν Πάντοκ, έκανε γνωστό ο σερίφης της κομητείας Κλαρκ.

Ο ένοπλος που άνοιξε πυρ σε συναυλία κάντρι, ήταν κάτοικος της πόλης Mesquite, που βρίσκεται 130 χιλιόμετρα από το Τέξας.

Φέρεται πως έδρασε μόνος και το ενδεχόμενο να πρόκειται για οργανωμένη τρομοκρατική επίθεση έχει αποκλειστεί. Ο 64χρονος, σύμφωνα με το NBC, ήταν γνωστός στις τοπικές Αρχές για άλλα αδικήματα.

Φωτογραφία του Πάντοκ έχει κυκλοφορήσει στα social media, ωστόσο, δεν έχει δοθεί επίσημα από την αστυνομία.

Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες, ο δράστης αυτοκτόνησε πριν τον εντοπίσουν οι αστυνομικοί, διαψεύδοντας τις πληροφορίες που είχαν μεταδοθεί νωρίτερα, πως οι αστυνομικοί είχαν ακινητοποιήσει έναν ύποπτο.

Απαιτείται σύνδεση στο youtube (επιβεβαίωση ηλικίας) για να δείτε το παρακάτω βίντεο

Όσον αφορά τις έρευνες για την γυναίκα με την οποία έμενε στο ίδιο δωμάτιο μαζί του, στο ξενοδοχείο του Λας Βέγκας, η αστυνομία ανακοίνωσε πως βρίσκεται στα ίχνη της.

Πηγή: 902.gr, CNN και Reuters

Ο καπιταλισμός αναγνωρίζεται πλέον ως ένα σύστημα σε βαθιά σήψη κι η ψυχική διαταραχή ως μία από τις μεγαλύτερες αιτίες ατομικής δυστυχίας στις σύγχρονες κοινωνίες και πόλεις της Δύσης, συγκρίσιμη με τη φτώχεια και την ανεργία.

Το σύστημα έχει σαπίσει.. Και μέσα στην σαπίλα του δείχνει το πιο αποκρουστικό κι απάνθρωπο πρόσωπο…

Όποιος έχει μάτια ανοιχτά βλέπει καθημερινά τα γεγονότα και που τελικά οδηγείται ολόκληρη η ανθρωπότητα!

Κορόιδο λαέ, Καταλανέ και Ισπανέ!

        

Πριν λίγο διάστημα στην Ισπανία υπήρξε κύμα κατασχέσεων λαϊκών κατοικιών! Η Ισπανική αστυνομία έσπαγε πόρτες και έμπαινε στα σπίτια, ξυλοφόρτωνε οικογένειες και τις πετούσε στο δρόμο! Στην Ισπανία πριν λίγο διάστημα η Αστυνομική βία για την αρπαγή της λαϊκής κατοικίας ήταν χειρότερη από τη βία που ασκήθηκε στο Καταλανικό δημοψήφισμα.

Κατά τη διάρκεια λοιπόν της επίθεσης του αστικού Ισπανικού κράτους εναντίον των πιο εξαθλιωμένων τμημάτων του λαού για την αρπαγή της κατοικίας τους, δεν κατασχέθηκαν κατοικίες στον Καταλονία;! Λαϊκές κατοικίες κατέσχεσαν μόνο οι Ισπανοί τραπεζίτες κι όχι οι Καταλανοί τραπεζίτες;! Οι αγαπησιάρηδες Καταλανοί μπασκίνες που προχθές έκλαιγαν για τους αδελφούς τους Καταλανούς επειδή οι Ισπανοί μπασκίνες τους έσπασαν τα κεφάλια, δεν ξυλοφόρτωσαν Καταλανούς και δεν τους έσπασαν τα κεφάλια για να τους αρπάξουν την κατοικία τους;!

Ρητορικές είναι οι ερωτήσεις και δεν χρειάζονται απάντηση! Λίγο καιρό μετά τις μάχες για την αρπαγή της λαϊκής κατοικίας και ενώ ο Ισπανικός λαός ισοπεδώνεται από τις αντιλαϊκές πολιτικές που ασκούνται κι εκεί, το Καταλανικό δημοψήφισμα ήρθε να αποπροσανατολίσει από τα λαϊκά προβλήματα και να κρύψει την βασική αντίθεση μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας! Κορόιδο προσπαθούν να πιάσουν οι αστοί τον λαό με το δημοψήφισμα! Το Καταλανικό δημοψήφισμα σηκώνει κουρνιαχτό για να μην μπορεί ο λαός να δει ότι το πρόβλημά του δεν είναι το αν η Καταλονία θα είναι αυτόνομη ή ανεξάρτητη, αλλά το αν θα συνεχίσει να αφήνει τους πλουτοκράτες να τον εκμεταλλεύονται ή αν αυτός θα πάρει στα χέρια του την εξουσία!

Το Καταλανικό δημοψήφισμα δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένας αποπροσανατολισμός που βάζει τον λαό να πολεμήσει κάτω από τις ξένες γι’ αυτόν σημαίες των αστών! Επειδή και στην Ελλάδα η κυβέρνηση της Αριστεράς ασκεί βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική και ετοιμάζει επιδρομή για την αρπαγή της λαϊκής κατοικίας κι επειδή, ταυτόχρονα, ανύπαρκτα μειονοτικά προβλήματα υποδαυλίζονται από εσωτερικό και εξωτερικό, ο λαός πρέπει να βρίσκεται σε εγρήγορση και επιφυλακή ώστε να τσακίσει οποιαδήποτε ενέργεια πλήττει τα δικά του συμφέροντα!

Ραφαήλ Βασιλειάδης

kε Τσίπρα πότε θα πάτε στου Καρέλια ;;

Νοικοκυραίοι Μου θυμάστε Τότε που διαφημίζατε τον κουβαρντά Καρέλια ;;

Δείτε Σήμερα:

Λαμπρόπουλος για την επιθυμία του Καρέλια για 7ήμερη εργασία

Η προσπάθεια της Επιχείρησης Καρέλια, να μεταβάλει τους όρους εργασίας και να επιβάλει 7ήμερη εργασία, βρίσκει την αντίδραση των εργαζομένων του εργοστασίου. Αυτή η αντίδραση είναι δίκαιη, σωστή και πρέπει να στηριχθεί από όλα τα υπόλοιπα σωματεία, φορείς, τον λαό της πόλης.

Η επιχείρηση Καρέλιας έχει τεράστιους ρυθμούς κερδοφορίας όλα τα τελευταία χρόνια, όπως μάλιστα διαφημίζει και η ίδια η επιχείρηση. Το ότι δεν θέλει να πληρώνει υπερωρίες για την λειτουργία του εργοστασίου κατά τις μέρες του Σαββατοκύριακου και θέλει να ανοίξει το δρόμο για αλλαγές στις συμβάσεις εργασίας, δεν δικαιολογείται έτσι και αλλιώς, πολύ δε περισσότερο λόγο οικονομικών δυσκολιών.

Ταυτόχρονα θέλει να αξιοποιήσει όλη την αντεργατική νομοθεσία των τελευταίων χρόνων. 

Να θυμίσουμε ότι ανάλογες εξελίξεις έχουμε και στην επιχείρηση Παπαστράτος, αλλά και σε δεκάδες άλλων κλάδων. 

Αυτές οι αρνητικές εξελίξεις, επιβραβεύτηκαν από την επίσκεψη του πρωθυπουργού στην επιχείρηση Παπαστράτος πριν λίγο καιρό, όπου σε ομιλία του στους εργαζόμενους στήριζε το νέο παραμύθι περί "δίκαιης ανάπτυξης".

Το παράδειγμα της επιχείρησης Καρέλιας είναι τρανταχτό.

Πέρασαν 4 μνημόνια και εκατοντάδες εφαρμοστικοί νόμοι, για να μπορούν οι Καρέλιας, Παπαστράτος και κάθε εργοδοσία, να μειώσουν την τιμή των εργαζομένων, να γίνουν πιο ανταγωνιστικοί, να εκτοξευτούν τα κέρδη τους με μεγαλύτερη ταχύτητα.

Είναι η απόδειξη ότι δεν γλυτώνει κανείς εργαζόμενος, κανένας χώρος εργασίας.

 Για τους εργαζόμενους ετοιμάζουν το ίδιο μέλλον είτε το αφεντικό είναι συμπολίτης μας ή ξένος,

 είτε είναι πρώτη η επιχείρηση ή τελευταία στον ανταγωνισμό. 

Ετοιμάζουν συνεχόμενα αντιλαϊκά μέτρα, συνεχώς αμφισβήτηση δικαιωμάτων, αγώνας δρόμου για την επιβίωση. 

Να θυμίσουμε πόσοι δούλευαν στην επιχείρηση Καρέλια την δεκαετία του '90 και σε πόσους έχουν μειωθεί σήμερα, με τι δικαιώματα δούλευαν οι εργαζόμενοι της επιχείρησης πριν την κρίση και με τι σήμερα. 

Όλα αυτά να συγκριθούν με την σταθερή κερδοφορία της επιχείρησης που καλπάζει είτε σε φάση κρίσης, είτε σε φάση ανάπτυξης.

Οι εργαζόμενοι δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα μεταξύ τους! 

Μπορεί η επιχείρηση Καρέλια να είναι στα μαχαίρια με την Philip Morris, για το ποιος θα είναι από πάνω στην κούρσα του ανταγωνισμού, όμως οι εργαζόμενοι και στις δύο επιχειρήσεις θα είναι από "κάτω". 

Ο ανταγωνισμός αυτός

 σημαίνει για τον εργαζόμενο συνεχώς αφαίρεση δικαιωμάτων και εντατικοποίηση της εργασίας μέχρι ξεζουμίσματος.

Σήμερα υπάρχει λύση!

Κάθε εργοστάσιο, κάθε επιχείρηση να γίνει κέντρο αγώνα, που θα βάζει εμπόδια στην εφαρμογή των αντεργατικών μέτρων που νομοθετούν οι αστικές κυβέρνησης προς όφελος του κεφαλαίου. 

Οι εργαζόμενοι οργανωμένοι στα σωματεία τους, να δρουν συλλογικά διεκδικώντας όχι μόνο το αυτονόητο "όχι στα νέα και παλιά μέτρα". 

Να διεκδικήσουν αυτό που σήμερα μπορούν και πρέπει να έχουν. Δηλαδή την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών τους με αυξήσεις σε μισθούς, δικαιώματα, σταθερή εργασία, ελεύθερο χρόνο, υγεία, παιδεία και ότι άλλα παράγεται από την εργασία τους.

Οι εργαζόμενοι να πάρουν την τύχη στα χέρια τους, να απαλλάξουν τα σωματεία από τις εργοδοτικές ηγεσίες, που είτε ανοιχτά καλούν σε ενσωμάτωση, είτε περιμένουν στην γωνία για να τα στρίψουν, είτε δεν έχουν τα "κότσια", την θέληση και την αντοχή να παίξουν το ρόλο τους. 

Η λογική της "ανάθεσης στους ειδικούς", των επιχειρημάτων "να στηρίξουμε την επιχείρηση", "του καλού αφεντικού" κτλ, έχει πληρωθεί ήδη πολύ ακριβά από τους εργαζόμενους.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να υψώσουν τον δικό τους τοίχο, όλοι μαζί, ανεξαρτήτως αν είναι αορίστου ή συμβασιούχοι, υπάλληλοι ή στην παραγωγή, αν δουλεύουν στην μία ή στην άλλη ανταγωνιστική επιχείρηση. 

Μαζί με το λαό, τους εργάτες, την νεολαία, τους φτωχούς αγρότες και αυτοαπασχολούμενους της πόλης να φτιάξουν την δικιά τους συμμαχία, κόντρα στην συμμαχία του κεφαλαίου. 

Οι κεφαλαιούχοι μπορεί να "σκοτώνονται¨ μεταξύ τους για τα κέρδη αλλά είναι ενωμένοι απέναντι στους εργάτες και το λαϊκό κίνημα.

Η περίπτωση του Καρέλια και ο αγώνας των εργαζόμενων της επιχείρησης πρέπει να απασχολήσει όλο το λαό της Μεσσηνίας. 

Η επίθεση εκεί, σηματοδοτεί και την ένταση της επίθεσης σε άλλους εργασιακούς χώρους, σε άλλους κλάδους, με πρόσχημα : 

"Κοίτα στο Καρέλια τι γίνεται! 

Δεν θα το κάνουμε στην δική μας επιχείρηση που δυσκολεύεται ? 

κτλ κτλ"

Βαγγέλης Λαμπρόπουλος

μέλος της ΕΠ Πελοποννήσου ΚΚΕ

μέλος του ΔΣ Εργατικού Κέντρου Καλαμάτας

Κλαίγοντας καθώς ακούς τον Γεωργουσόπουλο να ρίχνει την ευθύνη της πείνας στους πεινασμένους!

       

Τι κάνεις ακούγοντας έναν διανοούμενο του ύψους του Γεωργουσόπουλου, τον οποίον σέβεσαι και εκτιμάς να «βγάζει λάδι» την Αριστερή κυβέρνηση, την κάθε κυβέρνηση και τον καπιταλισμό;! Κλαις! Δυσκολεύεσαι να οργιστείς, δεν μπορείς να οργιστείς μαζί του γι’ αυτό κλαις! Κλαις μα δεν μπορείς να κλάψεις μόνος σου χωρίς να βροντοφωνάξεις ότι ο Γεωργουσόπουλος «βγάζει λάδι» τον καπιταλισμό και ρίχνει την ευθύνη της καπιταλιστικής κρίσης στα ανθρωπάκια. Ίσως θα μπορούσες να κάνεις «γαργάρα» αυτά που άκουσες από τον Γεωργουσόπουλο! Ίσως θα μπορούσες να κάνεις ότι έκαναν διάφορες Ρούλες του διαδικτύου (χρησιμοποιούμε το όνομα Ρούλα γιατί ταιριάζει περισσότερο σε τέτοιες περιπτώσεις αφού το Κατίνα είναι άστοχο επειδή Κατίνα έλεγαν την Παξινού) όταν όχι μόνο ξέπλενε τον Λεοντή που έμπαινε στο Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΡΤ αλλά έκανε επίθεση και σε αυτούς οι οποίοι διαφωνούσαν με ενέργειες διανοουμένων που ξεπλένουν το εκμεταλλευτικό σύστημα! Κι όμως τον αγαπάς τον Λεοντή όπως αγαπάς και τον Γεωργουσόπουλο, περισσότερο από την Ρούλα! Το ζήτημα δεν είναι αν αγαπάς εσύ τον Λεοντή και τον Γεωργουσόπουλο αλλά αν αγαπούν αυτοί εσένα τον ξυπόλητο τον λαουτζίκο που υποτίθεται ότι για εσένα έγραφαν και γράφουν!

Ακούς λοιπόν στην εκπομπή «Τιμής Ένεκεν» της ΕΡΑ3 το Σάββατο 30 Σεπτέμβρη τον Γεωργουσόπουλο να δίνει συνέντευξη και κλαις γιατί εφηύρε τον τρόπο να ξεπλένει την Αριστερή κυβέρνηση, τον καπιταλισμό και τον βασανισμό στον οποίο υποβάλουν τον λαό! Ξεκινώντας από τη διαφορετική αντίληψη στην τέχνη, έφτασε εύκολα στις διαφορές της αντίληψης των Ελλήνων με τους προτεστάντες και είπε ότι οι προτεστάντες έχουν σε πρώτη προτεραιότητα τις καταθέσεις και την αποταμίευση αφού γι’ αυτούς σημαντική είναι εκείνη η παραβολή του δούλου που του έδωσε ο αφέντης ένα και ο δούλος του επέστρεψε τρία! Αντίθετα εμείς δεν αναφερόμαστε σε τέτοιες παραβολές γιατί είμαστε λαός έξω καρδιά και μπορούμε να θυσιάσουμε και την τελευταία μας δεκάρα για να περάσουμε καλά! Εμείς έχουμε άλλη αντίληψη για τη ζωή κι έτσι βρεθήκαμε να χρωστάμε στους ξένους! Ο Γεωργουσόπουλος με τον τρόπο που ανέπτυσε το σκεπτικό του έδειχνε ότι ναι μεν συμφωνεί με την έξω καρδιά ζωή που κάνουν οι Έλληνες αλλά από την άλλη αποδεχόταν ότι χρωστάνε. Δανειστήκαμε με άθλιους όρους, είπε ο Γεωργουσόπουλος, αλλά δανειστήκαμε και τους χρωστάμε γιατί θέλαμε διάφορα αχρείαστα καταναλωτικά δάνεια, ενώ εκείνοι ήταν οικονόμοι και έμποροι και μας δάνειζαν! Δηλαδή σ’ αυτήν την χώρα κατά τον Γεωργουσόπουλο δεν παράγαμε;! Αν παράξαμε σ’ αυτήν την χώρα κατά την άποψη του Γεωργουσόπουλου που πήγαν τα παραχθέντα;! Ξέχασε ο Γεωργουσόπουλος ότι όταν μπαίναμε στην ΕΟΚ μας έταξαν τεράστιες αγορές για τα προϊόντα μας και αντί γι’ αυτό κατέστρεψαν και την αγροτική και την βιομηχανική παραγωγή μας;! Ο Γεωργουσόπουλος τα ξέχασε όλα αυτά και πιστεύει ότι χρωστάει ο λαός που πήρε δάνεια και όχι οι πλουτοκράτες που έγδαραν τον λαό! Ο Γεωργουσόπουλος ξέχασε τα κλεμμένα από τα ασφαλιστικά ταμεία, ξέχασε τα κλεμμένα από τους επιχειρηματικούς ομίλους, ξέχασε τα χρήματα που πήγαν στο μεγάλο κεφάλαιο, ξέχασε τα χρήματα που πήγαν στα οπλικά συστήματα και θυμήθηκε μόνο τα διακοποδάνεια! Τα περιττά δάνεια θυμήθηκε να αναφέρει σε μια συνέντευξη για την τέχνη ο Γεωργουσόπουλος και σ’ εκείνα να ρίξει την ευθύνη της ανέχειας στην οποία μας έχει ρίξει ο καπιταλισμός!

Ευχαριστούμε πολύ τον Γεωργουσόπουλο που επέλεξε, αντί να μας κατεβάσει από τον σταυρό που μας έχουν ανεβάσει οι αριστεροκεντροδεξιοί υπηρέτες του καπιταλισμού ή τουλάχιστον να βοηθήσει να κατέβουμε από τον σταυρό, να χτυπήσει κι αυτός ένα καρφί στην σάρκα μας επιρρίπτοντας την ευθύνη για το ότι ζούμε χωρίς ηλεκτρικό, νερό και θέρμανση, για το ότι ζούμε πένητες και εξαθλιωμένοι, όχι στον καπιταλισμό αλλά σ’ εμάς τους ξυπόλητους γιατί πήραμε διακοποδάνεια και γαμοδάνεια!

Στεναχώρια καθώς ο Γεωργουσόπουλος είναι διανοούμενος, είναι άνθρωπος των γραμμάτων και της τέχνης και δεν είναι κανένα ανθρωπάκι που δεν ξέρει τι του γίνεται! Έχει πλήρη συναίσθηση των λεγομένων του. Ο Γεωργουσόπουλος γνωρίζει ότι τα αχρείαστα δάνεια ήταν σταγόνα στον ωκεανό! Αλλά ακόμα και όσον αφορά αυτά τα δάνεια ο κόσμος που τα πήρε, με τον μισθό που έπαιρνε όταν τα πήρε μπορούσε να τα ξοφλήσει! Για το ότι βρέθηκε χωρίς δουλειά δεν φταίει ο ίδιος αλλά η καπιταλιστική κρίση! Αυτό ο Γεωργουσόπουλος το ξέρει πολύ καλύτερα από πολλούς! Παρ’ όλα αυτά επέλεξε, αντί να εμψυχώσει αυτούς που έχουν εξαθλιωθεί και σκέπτονται συνεχώς την αυτοκτονία, να τους δώσει την τελική ώθηση προς την φυγή επιρρίπτοντάς τους την ευθύνη της κατάντιας τους και του ξεπεσμού τους!

Όλοι οι εξαθλιωμένοι αυτού του τόπου ευχαριστούμε από καρδιάς τον Γεωργουσόπουλο για την πέτρα του αναθέματος που μας έριξε! Η μόνη μας παρηγοριά, που γεννά αντίσταση στην τάση να αφαιρέσουμε την ζωή μας γιατί είμαστε άχρηστοι, είναι η σιγουριά μας ότι αν ο Μπρεχτ άκουγε την συνέντευξη του Γεωργουσόπουλου θα αισθανόταν την ίδια στεναχώρια με εμάς, γιατί εφευρέθηκε και το χάσμα αντίληψης μεταξύ ορθοδόξων Ελλήνων και προτεσταντών προκειμένου να ξεφορτώσει την καπιταλιστική κρίση από την πλάτη των καπιταλιστών και να την φορτώσει στην πλάτη των λαών!

Κ. Νότνολ

Ωμός αντικομμουνισμός με τις ευλογίες της κυβέρνησης

Κατιούσα

Δεν μπορεί, σίγουρα θα έχετε πετύχει κάπου, κάποιον να ισχυρίζεται πως η Οχτωβριανή Επανάσταση, το μεγαλύτερο ιστορικό γεγονός του εικοστού αιώνα που σφράγισε την πορεία του, δεν ήταν παρά πραξικόπημα μιας καλά οργανωμένης μειοψηφίας (των μπολσεβίκων) που εγκαθρίδρυσε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, καταπατούσε την προσωπικότητα του ανθρώπου, το δικαίωμά του να κυνηγά το ιδιωτικό κέρδος, να εκμεταλλεύεται τους άλλους, κοκ. Στην εποχή μας άλλωστε ανθεί ο αντικομμουνισμός σε διάφορες εκδοχές (με το βαμβάκι ή το κονσερβοκούτι…)
Γνωρίζατε όμως ότι οι μπολσεβίκοι ανέτρεψαν πραξικοπηματικά τον τσάρο -που είχε ελέω θεού την εξουσία στη Ρωσία; Πιθανότατα όχι, γιατί τον τσάρο τον ανέτρεψε η αστικοδημοκρατική επανάσταση του Φλεβάρη του 1917, δίνοντας την εξουσία στην Προσωρινή κυβέρνηση -που ούτε ήταν εκλεγμένη κι αυτή ήταν που ανέτρεψαν τελικά οι μπολσεβίκοι μετά από λίγους μήνες.
Θα γνωρίζετε πάντως ότι ο αντικομμουνισμός πάει χέρι-χέρι με τις ανιστόρητες κοτσάνες, όπως η παραπάνω, που περιλαμβάνεται στο πόρισμα της αντικομμουνιστικής ημερίδας για τα “100 χρόνια από τον πρώτο ολοκληρωτισμό του μπολσεβικισμού”, που χρηματοδοτήθηκε από το Δήμαρχο Καλλιθέας, φίλα προσκείμενο στη ΝΔ. Ο τσάρος είχε νόμιμα τα κληρονομικά σκήπτρα και κυβερνούσε ανέφελα και δημοκρατικά τη χώρα του, μέχρι που ήρθαν οι κακοί μπολσεβίκοι να τον ανατρέψουν, μαζί με την τσαρική (αστική) εξουσία. Τουλάχιστον αυτοί είναι ειλικρινείς -κι ίσως και λιγότερο επικίνδυνοι, από αυτήν και μόνο την άποψη.
Ποιοι είναι περισσότερο επικίνδυνοι; Ο αντικομμουνισμός του βαμβακιού, που πρεσβεύει πχ η κυβέρνηση, η οποία “εκπροσωπήθηκε” στην ημερίδα από τον ΓΓ του υπουργείου Εσωτερικών, Τζανέτο Φιλιππάκο. Την είδηση ανέφερε ο Ριζοσπάστης και προφανώς δε διαψεύστηκε -γιατί δεν υπήρχε τίποτα να αμφισβητηθεί. Το ότι ο Φιλιππάκος είναι στέλεχος των ΑΝΕΛ -και όχι του ΣΥΡΙΖΑ- δεν αλλάζει τίποτα επί της ουσίας. Κι η απορία που μένει άλυτη στο τέλος, είναι πόσο απέχει πια ο πάτος του βαρελιού για τον αντικομμουνιστικό κατήφορο της κυβέρνησης.

Η επιδημία ιλαράς και το “κίνημα κατά του εμβολιασμού”

Φώτιος Δαγγλής

Σε μια κοινωνία “υγιούς” ανταγωνισμού, προφανώς και ο όρος “Βιομηχανική κατασκοπία” δεν είναι άγνωστος. Φυσικά στον ιδιόμορφο πόλεμο μεταξύ των εταιριών επιστρατεύονται κάθε τύπου “συνεργάτες”, ευυπόληπτοι επιστήμονες, αξιοπρεπείς ιατροί, κάθε λογής καλλιτέχνες, τέτοιοι που θα μπορέσουν να πείσουν μόνο με την εμφάνισή τους, πολλώ δε μάλλον με την τοποθέτησή τους! Και δεν είναι λίγες οι φορές που ο ιατρικός κλάδος έπαιξε τον χείριστο ρόλο σε αυτόν τον πόλεμο, με σκοπό την προώθηση από την μία ή και την ακύρωση από την άλλη προϊόντων. Και μη γελιέστε, το φάρμακο στην Δύση είναι προϊόν!
Η θετική ή η αρνητική τοποθέτηση λοιπόν του ιατρικού κλάδου για ένα εμβόλιο, είναι αφορμή αλλά και αιτία πολλές φορές ώστε να δημιουργηθούν τέτοιες συγχύσεις στους ενδιαφερόμενους για να μπορούν να δημιουργηθούν τάσεις αλλόκοτες όσο και το “κίνημα” της άρνησης του εμβολιασμού.
Δεν χρειάζεται να παραθέσω κανένα στοιχείο ώστε να προσπαθήσω να κάνω φανερό το πόσο ο εμβολιασμός έχει μειώσει το ποσοστό θανάτων στα παιδιά ή από την άλλη το πόσο έχει συμβάλει στην αύξηση του προσδόκιμου ζωής στην τρίτη ηλικία. Τα στοιχεία είναι τόσο συντριπτικά υπέρ του εμβολιασμού που και ο πιο αδαής θα μπορούσε να το αντιληφθεί. Θα πω μόνο το εξής. Σε παγκόσμιο επίπεδο, βάση των στοιχείων του ΠΟΥ (Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας), το εμβόλιο της ιλαράς έχει σώσει 17,1 εκατομμύρια ζωές από το 2000 ως το 2015.
Κακώς ή καλώς εχόντων των πραγμάτων, τα φάρμακα, τα όποια φάρμακα, έχουν παρενέργειες που κυμαίνονται από ασήμαντες ως το μοιραίο. Κάθε ιατρική πράξη κρύβει τέτοιους κινδύνους, αυτό όμως δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην χρήση κατά το δοκούν και δη με ιατρική συμβουλή κάθε εμβολίου και κάθε φάρμακου!
Η εγκληματική απόφαση των γονέων να παίξουν κορώνα γράμματα τη ζωή του παιδιού τους, αλλά και να συμβάλουν σε πολλές περιπτώσεις στην εξάπλωση επικίνδυνων ασθενειών για το κοινωνικό σύνολο θα πρέπει να ληφθεί πολύ σοβαρά υπ’ όψιν. Η ανευθυνότητα και η δεισιδαιμονία (κυρίως λόγω ελλιπούς πληροφόρησης ή θρησκοληπτικών προσταγών) αυτών των ανθρώπων, πρέπει να υπερκεραστεί με την παρουσία της πολιτείας ως μοχλού πίεσης για τον υποχρεωτικό εμβολιασμό των παιδιών!

Η Κομισιόν έχει εμπιστοσύνη στο Ραχόι και στον Τσίπρα…

        

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει «εμπιστοσύνη στην ηγεσία του Μαριάνο Ραχόι να διαχειριστεί αυτή τη δύσκολη διαδικασία με πλήρη σεβασμό στα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα και στο ισπανικό Σύνταγμα».

Σιγά που δεν θα είχε εμπιστοσύνη στον Ραχόι! Τόσο ξύλο έριξαν οι δυνάμεις καταστολής του για να κερδίσει την εμπιστοσύνη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής!

Βέβαια η Κομισιόν σίγουρα έχει μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στον Τσίπρα ο οποίος στήνει μόνος του δημοψηφίσματα και μετά αλλάζει το αποτέλεσμά τους! Δεν χρειάζεται να σπάσει τόσα κεφάλια σαν τον Ραχόι!

Τέλος πάντων η Κομισιόν έχει εμπιστοσύνη σε κάθε κανίβαλο, σε κάθε ταχυδακτυλουργό, αρκεί εκείνος να μπορεί να χειραγωγεί τον λαό είτε σπάζοντας του το κεφάλι , είτε κοροϊδεύοντάς τον!

Αυτή είναι η Κομισιόν και η Ευρωπαϊκή Ένωση!

Ασημάκης