Ούτε ο Μαυρογιαλούρος!

 

 Το τονίζουμε και το επαναλαμβάνουμε – με έμφαση: 

Η προσωποποίηση της πολιτικής κριτικής δεν είναι ασφαλής τρόπος για να τοποθετηθείς έναντι της ασκούμενης πολιτικής. 

Αυτός είναι ένας κανόνας για την τήρηση του οποίου οφείλουν να φροντίζουν πρώτοι απ’ όλους εκείνοι που ασκούν πολιτική. 

Στην περίπτωση Χατζηδάκη συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. 

Εδώ έχουμε ένα πολιτικό ύφος που είναι αποφασισμένο να προκαλεί μετερχόμενο ακόμα και μεθόδους αυτογελοιοποίησης! 

• Ο ίδιος, φυσικά, μάλλον θα το θεωρεί εξαιρετικά ευφυές, όταν επαναφέρει τις εργασιακές σχέσεις στις προ εξέγερσης Σικάγο εποχές, την ίδια ώρα να ξεστομίζει πως τα απλήρωτα 10ωρα τα θεσπίζει για να διευκολύνει (!) τους εργάτες να πηγαίνουν μετά με την άνεσή τους να μαζεύουν τις… ελιές τους! 
• Το θεωρεί, μάλλον, ευφυές, να μπουρδολογεί ότι και να ήθελε να καταργήσει το 8ωρο δεν τον αφήνει… η ΕΕ που το προστατεύει (!), όταν οι πάντες γνωρίζουν πως η λεγόμενη “διευθέτηση” του εργάσιμου χρόνου που έχουν ψηφίσει με νόμους και εφαρμόσει το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και τώρα πάλι η ΝΔ, δεν είναι παρά εφαρμογές των οδηγιών της ΕΕ για κατάλυση του 8ωρου και όλων των εργασιακών δικαιωμάτων.
• Ο κ.Χατζηδάκης θεωρεί, μάλλον, ευφυές, να ποζάρει σαν “φιλεργατικός”, που έρχεται τάχα να βάλλει τάξη στην “αγορά εργασίας”, όπου όπως λέει καταστρατηγούνται το 8ωρο και το 5νθήμερο, και πάει να βάλλει τάξη πως; Νομιμοποιώντας την καταστρατήγηση! Πάλι καλά που δεν είναι υπουργός Δημόσιας Τάξης για να βάλλει τάξη και στις ληστείες – που παρότι παράνομες γίνονται – νομιμοποιώντας τες!    
• Ο κ.Χατζηδάκης θεωρεί, μάλλον, ευφυές, να λέει πως διαλύει τις συλλογικές συμβάσεις και πως προωθεί τις ατομικές συμβάσεις στο όνομα της… συμφωνίας μεταξύ εργαζόμενου και εργοδότη που σαν δυο καλά και κυρίως… ισότιμα φιλαράκια θα… συναποφασίζουν για το πως και πόσο ο ο δεύτερος θα εκμεταλλεύεται τον πρώτο.  
• Ο κ.Χατζηδάκης και ο πολιτικός του προϊστάμενος, ο κ.Μητσοτάκης, θεωρούν, μάλλον, ευφυές, να λένε πως ενεργούν υπέρ των εργαζομένων με το νομοσχέδιο – έκτρωμα, αλλά μέχρι τώρα δεν έχουν να δείξουν ούτε μισό σωματείο ή συνδικάτο να συμφωνεί μαζί τους. Πλην ενός: του Συνδέσμου των Ελλήνων Βιομηχάνων! 

Είναι γνωστό, πριν ακόμα ο κ.Χατζηδάκης αποκτήσει την τόση ευφυία του, πως δεν υπάρχει κατάλυση δημοκρατικού δικαιώματος που να μην δικαιολογήθηκε στο όνομα της… δημοκρατίας. Δεν υπάρχει ανελεύθερη επιβουλή που να μην επιβλήθηκε στο όνομα της… ελευθερίας. Δεν υπάρχει πόλεμος που να μην έγινε στο όνομα της… ειρήνης. Και φυσικά δεν υπάρχει αντεργατικό τερατούργημα που να μην προωθήθηκε από τον αντιλαικό Προσκρούστη στο όνομα του… φιλεργατισμού του.

 
Τόση χλεύη, όμως, και τόση κοροϊδία, τόσο θράσος σαν αυτό του κυρίου υπουργού Εργασίας, πακεταρισμένο σε πόζες “αστικής ευγένειας” μέχρι κι ο Μαυρογιαλούρος θα το ξανασκεφτόταν να το εξαπολύσει προς τους “παλιοχωριαταραίους”. Αλλά ο κ.Χατζηδάκης, ποτέ! 

Διότι στην περίπτωσή του όλα παραμένουν αστικά. Τουτέστιν απροσχημάτιστα ΣΕΒαστικά. 

Και σε αυτές τις περιπτώσεις το δεύτερο συνθετικό των αστικών ηθών, η “ευγένεια”, πάει για… βρούβες.

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Βενεζουέλα: Δύο δολοφονίες μελών του ΚΚ και της ΚΝ μέσα σε λίγες μέρες

 

Μέσα σε διάστημα λίγων ημερών δύο μέλη του ΚΚ Βενεζουέλας και της ΚΝ Βενεζουέλας δολοφονήθηκαν άγρια στην επαρχία Τάτσιρα της Βενεζουέλας, στα σύνορα με την Κολομβία. Πρόκειται για τους συντρόφους Οσκαρ Ρανκέλ και Τόνι Ρόχας.

Υπενθυμίζεται πως τον Αύγουστο του 2017 είχε δολοφονηθεί ένα ακόμα στέλεχος του ΚΚ Βενεζουέλας, ο Ντίκσον Χαβιέρ Βεργκάρα Γκόμες, υπόθεση για την οποία ακόμα δεν έχει αποδοθεί καμία δικαιοσύνη.

Και τα δύο μέλη του ΚΚ Βενεζουέλας δολοφονήθηκαν από πυρά στη μέση του δρόμου, γεγονός που παραπέμπει σε ενέργεια παραστρατιωτικών ομάδων. Στην επαρχία της Τάτσιρα δρουν παραστρατιωτικές ομάδες και ναρκέμποροι από την Κολομβία, τρομοκρατώντας το λαό της περιοχής.

Οι δύο σύντροφοι του ΚΚ Βενεζουέλας ήταν στελέχη λαϊκών οργανώσεων της περιοχής, που οργανώνουν πλατιά μορφωτική – πολιτιστική δραστηριότητα, οργανώνουν έμπρακτα την αλληλεγγύη με τις φτωχές οικογένειες, αλλά και παίρνουν μέτρα περιφρούρησης του λαού και απόκρουσης της δράσης των παραστρατιωτικών ομάδων και των ναρκεμπόρων από την Κολομβία. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Οσκαρ Ρανκέλ έπαιξε ρόλο στην απόκρουση της απόπειρας εισβολής Κολομβιανών και Αμερικανών μισθοφόρων – κομάντο από την Κολομβία, στις 23/2/2019 (επιχείρηση «Γεδεών»), με σκοπό την πραξικοπηματική ανατροπή της κυβέρνησης Μαδούρο.

Σε ανακοίνωσή του το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚ Βενεζουέλας καταγγέλλει ότι οι εγκληματικές αυτές ομάδες συνεργάζονται με διεφθαρμένα στοιχεία των τοπικών αρχών. Σε αυτήν την κατεύθυνση, καλεί την κυβέρνηση να αναλάβει τις ευθύνες της, να αποκαλυφθούν οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί των δολοφονιών των κομμουνιστών και να διωχθούν ποινικά.

Να μπει τέρμα στις δολοφονίες κομμουνιστών και να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι!

Επιστολή αλληλεγγύης από το ΚΚΕ

Εκφράζοντας την αλληλεγγύη του, το Τμήμα Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ έστειλε στο ΚΚ Βενεζουέλας την εξής επιστολή:

«Αλληλεγγύη στο ΚΚ Βενεζουέλας και την ΚΝ Βενεζουέλας – Να μπει ένα τέρμα στις δολοφονίες κομμουνιστών και να τιμωρηθούν άμεσα όλοι οι υπεύθυνοι.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας καταδικάζει απερίφραστα τις δολοφονίες των δύο συντρόφων, μελών του ΚΚ Βενεζουέλας και της ΚΝ Βενεζουέλας, Οσκαρ Ρανκέλ και Τόνι Ρόχας. Εκφράζουμε τα θερμά συλλυπητήριά μας προς τους συντρόφους τους και ιδιαίτερα προς τις οικογένειες και τους οικείους τους.

Οι δύο σύντροφοι ήταν πρωτοπόροι λαϊκοί αγωνιστές στην περιοχή της Τάτσιρα και δολοφονήθηκαν επειδή υπερασπίζονταν τα συμφέροντα του λαού, επειδή αντιπάλευαν τη δράση ντόπιων και ξένων αντιδραστικών δυνάμεων που λυμαίνονται την περιοχή και τρομοκρατούν το λαό της.

Απαιτούμε από την κυβέρνηση της Βενεζουέλας να πάρει όλα τα απαραίτητα μέτρα για να τιμωρηθούν όλοι οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας των δύο κομμουνιστών, και για την προστασία όλων των λαϊκών αγωνιστών από τη δράση των εγκληματικών ομάδων.

Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας με το ΚΚ Βενεζουέλας και την ΚΝ Βενεζουέλας, που αντιμάχονται με αυτοθυσία τόσο την ντόπια αστική τάξη και τα όργανά της όσο και τις ιμπεριαλιστικές επιθέσεις των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. Ξέρουμε καλά πως οι Βενεζουελάνοι κομμουνιστές δεν τρομοκρατείστε από τέτοιες δολοφονικές πρακτικές και πως θα τιμήσετε τη μνήμη των συντρόφων δυναμώνοντας τον αγώνα για την υπόθεση της εργατικής τάξης και του λαού».

Η Λαϊκή Συσπείρωση Νότιας Κέρκυρας καταγγελει τις τεράστιες ελλείψεις του Κέντρου Υγείας

 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Η Λαϊκή Συσπείρωση Νότιας Κέρκυρας, πολλές φορές κατά την διάρκεια της πανδημίας αλλά και πριν, είχε καταγγείλει τις τεράστιες ελλείψεις του Κέντρου Υγείας Νότιας Κέρκυρας.

Με επισκέψεις στο Κ.Υ., με κινητοποιήσεις μας έξω από τον χώρο, με παρεμβάσεις στο Δημοτικό Συμβούλιο επανειλημμένα έχουμε αναδείξει το τεράστιο πρόβλημα και τις επιπτώσεις στον λαό της Νότιας Κέρκυρας.

Μετά από όλες τις πιέσεις και καταγγελίες που έγιναν, λειτούργησε ως εμβολιαστικό κέντρο τρεις μήνες, αφότου ξεκίνησαν οι εμβολιασμοί στην χώρα και στην Κέρκυρα, με αποτέλεσμα να χαθεί πολύτιμος χρόνος, με την ενίσχυση σε προσωπικό από τον Δήμο αλλά και την συνδρομή ιδιωτών ιατρών.

Σήμερα πληροφορούμαστε από τον αντιδήμαρχο κ. Σαγια, ότι το Κ.Υ. δε θα μπορεί να καλύψει το σύνολο των εφημεριών για το μήνα Ιούνιο (35 24ωρες βάρδιες από τις 60), και θα μειώσει δραματικά τις βάρδιες εμβολιασμού (από 48 πρωί-απόγευμα μόνο σε 8, και αυτές με την βοήθεια ιδιωτών).

Απαιτούμε από την κυβέρνηση άμεσα να ενισχύσει το Κ.Υ. με το απαραίτητο προσωπικό, ώστε να καλυφθούν όλες οι βάρδιες τόσο για τις εφημερίες όσο και για τους εμβολιασμούς.

 

Εργασιακές σχέσεις: Ωρα μηδέν

 

Οι νέες αλλαγές στα Εργασιακά ενταγμένες στη λογική των αντιμεταρρυθμίσεων του ευρωπαϊκού Εργατικού Δικαίου

 Η ιστορία ρύθμισης της εργάσιμης ημέρας, όπως και του ύψους της εργατικής αμοιβής, κρύβει μέσα της μακραίωνους αγώνες μεταξύ των κατόχων των μέσων παραγωγής και των εργατών (...) Παρατηρείται (...) ότι η εργάσιμη ημέρα ανέρχεται καθημερινά σε 24 ώρες αφού αφαιρεθούν οι λίγες ώρες ανάπαυσης, χωρίς τις οποίες η εργασιακή δύναμη αποτυγχάνει τελείως να επιτελέσει εκ νέου την υπηρεσία της. Το 8ωρο επιβλήθηκε ως χρόνος αναγκαίος για μόρφωση, πνευματική ανάπτυξη, ψυχαγωγική κοινωνική επαφή. Η υπερεργασία με την παράταση της εργάσιμης ημέρας διαπιστώθηκε ότι προκαλεί την πρόωρη εξάντληση και νέκρωση της ίδιας της εργασιακής δύναμης, κατάσταση που δεν συνέφερε ούτε τους εργοδότες. (...)

 

Στο κατώφλι του 20ού αιώνα οι κοινωνικοί αγώνες της εργατικής τάξης οδήγησαν τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας να υιοθετήσει στις 29 Οκτωβρίου 1919 την υπ' αριθμό 1 Διεθνή Σύμβαση Εργασίας, που περιορίζει τις ώρες εργασίας στις βιομηχανικές επιχειρήσεις σε 8 ώρες ημερησίως και σε 48 εβδομαδιαίως. Η Ελλάδα κύρωσε τη Σύμβαση με τον ν. 2269/1920. Στις δεκαετίες που ακολούθησαν, οι ρυθμίσεις επεκτάθηκαν σε όλους τους επαγγελματικούς κλάδους και το δικαίωμα των εργαζομένων στην ανάπαυση και στον ελεύθερο χρόνο αποτυπώθηκε σε διεθνή κείμενα για τα ανθρώπινα δικαιώματα. (...)

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 ξεκίνησε μια αντίστροφη πορεία σταδιακής απορρύθμισης όλων των προστατευτικών ρυθμίσεων. Στην Ευρωπαϊκή Ενωση η Οδηγία 93/104/ΕΚ που τροποποιήθηκε με την 2000/34/ΕΚ και μεταγενέστερα με την Οδηγία 2003/88/ΕΚ, κάτω από τις έντονες εργοδοτικές πιέσεις για «ευελιξία» και αυξομείωση των ωρών απασχόλησης ανάλογα με τις επιχειρησιακές ανάγκες, αποτελεί τη βάση διαμόρφωσης του χρόνου εργασίας. Το άρθρο 3 της Οδηγίας προβλέπει ελάχιστη διάρκεια της ημερήσιας ανάπαυσης τις 11 συναπτές ώρες, ρύθμιση η οποία με αντίστροφη ανάγνωση επιτρέπει τις 13 ώρες ημερήσιας εργασίας. Το άρθρο 16 εισάγει την έννοια της «περιόδου αναφοράς» με τέτοιον τρόπο ώστε η διάρκεια της εβδομαδιαίας ανάπαυσης (24ωρο) όπως και η ανώτατη εβδομαδιαία διάρκεια εργασίας (48ωρο) να υπολογίζονται πλέον όχι σε σταθερή εβδομαδιαία βάση αλλά εντός μιας περιόδου 14 ημερών για την πρώτη περίπτωση και 4 μηνών για την δεύτερη περίπτωση.

Τέλος, το άρθρο 17 αποτελεί έναν μακροσκελέστατο κατάλογο παρεκκλίσεων από την όποια προστασία παρέχει η Οδηγία. Η πικρή πραγματικότητα της επιστροφής σε εργασιακές συνθήκες προηγούμενων αιώνων δεν μπορεί να ωραιοποιηθεί με τις γενικόλογες διακηρύξεις και τα ευχολόγια του προοιμίου της Οδηγίας όπως και άλλων διεθνών κειμένων (...) Ο αναθεωρημένος Ευρωπαϊκός Κοινωνικός Χάρτης, που κυρώθηκε στην Ελλάδα με το ν. 4359/2016, συνδέει με περισσότερη ειλικρίνεια την υποχρέωση υιοθέτησης λογικής διάρκειας της ημερήσιας και εβδομαδιαίας απασχόλησης με την αύξηση της παραγωγικότητας, δηλαδή την αύξηση του ποσοστού κέρδους των επιχειρήσεων.

Στο ελληνικό Εργατικό Δίκαιο η υπερεργασία όπως και η υπερωρία αμείβονται με επιπρόσθετη αμοιβή. Η τάση της διαρκούς αύξησης του επιχειρηματικού κέρδους με συμπίεση του μισθολογικού κόστους οδήγησε στη θεσμοθέτηση της λεγόμενης «διευθέτησης του χρόνου εργασίας», δηλαδή στη συνολική αποτίμηση της εργασίας σε ευρύτερες (της εβδομάδας) χρονικές περιόδους χωρίς την καταβολή της επιπρόσθετης αμοιβής στους εργαζομένους για την πραγματοποίηση υπερεργασίας και υπερωρίας. Οι ρυθμίσεις αυτές της παραπάνω αναφερόμενης Ευρωπαϊκής Οδηγίας (...) εισήχθησαν στο ελληνικό Δίκαιο με το άρθρο 42 του ν. 3986/2011. Τότε ο νομοθέτης στην παράγραφο 7 του άρθρου 42 θεωρούσε ως ελάχιστο όρο διασφάλισης των συμφερόντων των εργαζομένων την προηγούμενη επιχειρησιακή συλλογική συμφωνία μεταξύ εργοδότη και εκπροσώπων των εργαζομένων.

* * *

Το προτεινόμενο Σχέδιο Νόμου προχωράει μερικά βήματα παραπέρα. Η σημαντικότερη αντιμεταρρύθμιση πραγματώνεται στις διατάξεις που προβλέπουν την αύξηση της ημερήσιας εργασίας στις 10 ώρες, χωρίς επιπλέον αμοιβή για την υπερωριακή απασχόληση και χωρίς προηγούμενη συλλογική συμφωνία. Ο εργαζόμενος σε μια εποχή αυξημένης ανεργίας, οικονομικής ανασφάλειας και εκβιαστικών διλημμάτων για τη διατήρηση της θέσης εργασίας του, καλείται να προτείνει ο ίδιος στον εργοδότη του την επιπλέον απασχόλησή του χωρίς επιπρόσθετη αμοιβή. Να συναινέσει εθελοντικά και με δική του πρωτοβουλία στην αποστέρηση του ελάχιστου χρόνου για ξεκούραση, μόρφωση, οικογενειακές και κοινωνικές επαφές, να ζητήσει «τη συμφιλίωση της προσωπικής με την επαγγελματική του ζωή». Του «δίνεται η δυνατότητα», σύμφωνα με τις αρχές του νομοσχεδίου που παρουσίασε το υπουργείο Εργασίας, να φθείρει τη σωματική και ψυχική υγεία του, να μεταβληθεί σε ζωντανό εξάρτημα της επιχείρησης.

Ακόμα κι αν υπήρχε το ιδανικό για τις επιχειρήσεις πρότυπο τέτοιου εργαζόμενου, το κοινωνικά ουδέτερο κράτος που ενδιαφέρεται να έχει πολίτες υπεύθυνους, σωματικά και ψυχικά υγιείς, θα όφειλε να μην επιτρέψει τον εξανδραποδισμό τους. Η ανέξοδη για τις επιχειρήσεις μεταφορά των υπερωριών σε άλλη χρονική περίοδο γίνεται αποκλειστικά και μόνο προς όφελος των ίδιων των επιχειρήσεων, ικανοποιώντας το πάγιο αίτημά τους για ευελιξία στη διαμόρφωση του χρόνου εργασίας. Σε περιόδους «νεκρές» ή υποτονικές για την παραγωγικότητα μιας επιχείρησης, θα απέφερε επιπλέον κέρδος το μειωμένο ωράριο διότι με τον τρόπο αυτό θα μειώνονταν και τα λειτουργικά έξοδα του εργοδότη. Η υπερένταση του ανθρώπινου οργανισμού για μεγάλα χρονικά διαστήματα προκαλεί μόνιμη και ανυπολόγιστη φθορά στη σωματική και ψυχική υγεία, που δεν αποκαθίσταται με τον συμψηφισμό των μειωμένων ωρών απασχόλησης σε άλλη χρονική περίοδο. Αποκρύπτεται επίσης η δυνατότητα που έχει ο εργοδότης να απολύσει τον εργαζόμενο μετά το πέρας της περιόδου αυξημένης απασχόλησης, έχοντας εξοικονομήσει τις επιπλέον ώρες απασχόλησης χωρίς την πρόσθετη αμοιβή.

Στην παρουσίαση του νομοσχεδίου το υπουργείο Εργασίας θεωρεί ως μέτρο που απαντά στα σύγχρονα προβλήματα την αύξηση του επιτρεπόμενου ορίου των υπερωριών στις 150 ώρες τον χρόνο σε βιομηχανία και λοιπούς κλάδους, αίροντας με τον τρόπο αυτό τη διάκριση των 120 ωρών κατ' έτος στις μη βιομηχανικές επιχειρήσεις και στις 48 ώρες το εξάμηνο στη βιομηχανία. Η εξίσωση των υπερωριών στους δύο διαφορετικούς κλάδους όχι μόνο δεν οδηγεί στο αριθμητικό όριο της χαμηλότερης επιβάρυνσης για τον εργαζόμενο, αλλά ούτε καν στο υψηλότερο. Δημιουργείται ένα νέο όριο 25% πιο αυξημένο από τον ανώτατο αριθμό υπερωριών και 50% περίπου από τον κατώτατο, προκειμένου οι επιχειρήσεις να μην υποχρεώνονται σε πρόσληψη επιπλέον προσωπικού, που οδηγεί σε αύξηση του κόστους και μείωση των κερδών, αλλά να στηρίζονται στον μεγαλύτερο βαθμό έντασης της εργασίας των ήδη απασχολουμένων.

Διευρύνεται τέλος το καθεστώς της 7ήμερης λειτουργίας σε διάφορους κλάδους της βιομηχανίας (...) διότι «η απαγόρευση λειτουργίας τις Κυριακές εμποδίζει τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας». Στην πραγματικότητα η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας ωφελεί και πάλι τις επιχειρήσεις, οι οποίες έχουν τη δυνατότητα να κάνουν χρήση των αυξημένων υπερωριών, με τις οποίες θα επιβαρύνουν τους εργαζόμενους, και να μεγιστοποιήσουν τα έσοδά τους. Για τον λόγο αυτό αυξάνονται οι υπερωρίες στις 150 ώρες τον χρόνο. Αντίθετα, η κυριακάτικη εργασία στις βιομηχανίες δεν συνδέεται με καμία νομική υποχρέωση των εργοδοτών να αυξήσουν ανάλογα τις θέσεις εργασίας.

* * *

Το υπουργείο Εργασίας παρουσιάζοντας τη φιλοσοφία του νέου νομοσχεδίου διαπιστώνει ότι «δεν υπάρχουν εργαζόμενοι χωρίς επιχειρήσεις, ούτε και επιχειρήσεις με εργαζόμενους στα κεραμίδια». Για τον λόγο αυτό ίσως επιχειρείται να αποδυναμωθεί ακόμα περισσότερο το μοναδικό μέσο διαμαρτυρίας των εργαζομένων, η απεργία: Για να διασφαλιστεί όσο το δυνατό με μεγαλύτερη πιθανότητα η συναίνεση και ο συμβιβασμός των εργαζομένων σε ρυθμίσεις που αυξάνουν τον χρόνο απασχόλησης πέρα από τα όρια της ανθρώπινης αντοχής και για να καμφθεί κάθε είδους αντίδραση και διαμαρτυρία στην ομαλή και απρόσκοπτη λειτουργία των επιχειρήσεων.

Σε ένα ήδη απονευρωμένο συνταγματικό δικαίωμα, που του άφησαν το περίβλημα και του στέρησαν την ουσία, σε ένα δικαίωμα που οι δεκάδες συνταγματικοί και αντισυνταγματικοί νομοθετικοί περιορισμοί το οδηγούν στην παρανομία και στην καταχρηστικότητα κατά 90%, προστίθεται άλλος ένας: Ο ορισμός του προσωπικού ασφαλείας στις ΔΕΚΟ σε ποσοστό 33% των παρεχόμενων υπηρεσιών (...) παρατηρούμε στην προκειμένη περίπτωση να εισάγεται μία εντελώς εσφαλμένη αντίληψη της έννοιας και του σκοπού του «προσωπικού ασφαλείας». (...) Τα καθήκοντα του προσωπικού ασφαλείας έχουν άμεση σχέση με την ασφάλεια των εγκαταστάσεων της επιχείρησης και την πρόληψη καταστροφών και ατυχημάτων. Δεν επιτρέπεται συνεπώς στον εργοδότη να αναθέσει επιπλέον καθήκοντα στους εργαζόμενους, ούτε να αξιοποιηθεί το προσωπικό ασφαλείας ως θεσμοθετημένος απεργοσπαστικός μηχανισμός ώστε να αποδυναμωθεί η πίεση που ασκείται με την απεργία. Η παροχή ενός επιπέδου λειτουργίας μιας επιχείρησης σε ποσοστό 33% δεν συνδέεται με τους παραπάνω σκοπούς, αλλά αποτυπώνει έναν αυθαίρετο και αντισυνταγματικό νομοθετικό προσδιορισμό του «ανεκτού ποσοστού απεργίας» για το κράτος, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα την πρόθεση μείωσης της αποτελεσματικότητας του εργατικού αγώνα.

Στην αλληλουχία των νομοθετικών παρεμβάσεων σε ευρωπαϊκό και ελληνικό επίπεδο, που ξεκίνησαν από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, το προτεινόμενο σχέδιο νόμου δεν αποτελεί έκπληξη. Δεν βρισκόμαστε μπροστά σε λανθασμένη μεταφορά ενωσιακού Δικαίου ή κακότεχνη διατύπωση, αλλά σε μια συνειδητή επιλογή. Ολοένα και μεγαλύτερη απομείωση εργασιακών δικαιωμάτων με κατάργηση προστατευτικών νομοθετικών ρυθμίσεων και θέσπιση περιορισμών που ακυρώνουν συνταγματικές διατάξεις προς όφελος της ευελιξίας και της μεγαλύτερης κερδοφορίας των επιχειρήσεων.

Γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι η περίοδος των ισορροπιών και των συμβιβασμών στον χώρο της εργασίας έχει παρέλθει και ότι δεν είναι εφικτή η ταυτόχρονη ικανοποίηση των συγκρουόμενων συμφερόντων των κοινωνικών αντιπάλων. Τα εθνικά κοινοβούλια και οι κυβερνήσεις έκαναν την επιλογή τους.

(Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων)

Χριστόφορος ΣΕΒΑΣΤΙΔΗΣ
ΔΝ - Εφέτης, πρόεδρος της Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων

Είναι πολλά τα λεφτά.

..

Οικονομικά επιτελεία εντός και εκτός ΕΕ κατατάσσουν την κάνναβη στους ραγδαία αναπτυσσόμενους και επικερδείς κλάδους της παγκόσμιας βιομηχανίας, που τα επόμενα χρόνια θα παίξουν σημαντικό ρόλο στην απορρόφηση λιμνάζοντος κεφαλαίου. Μόνο στην Ευρώπη υπολογίζεται ότι μέχρι το 2028 τα κέρδη από την κάνναβη θα ξεπεράσουν τα 115 δισ. ευρώ, εκ των οποίων τα 55,2 δισ. θα αφορούν επενδύσεις στη «φαρμακευτική» κάνναβη, τα 60,3 δισ. στην «ευφορική» της χρήση και τα 180 εκατ. στη βιομηχανική κάνναβη. Η Ελλάδα, λόγω των ευνοϊκότερων κλιματολογικών - εδαφολογικών συνθηκών και της γεωγραφικής της θέσης, θεωρείται «επενδυτικός παράδεισος» από ομίλους του Ισραήλ και των ΗΠΑ, που έχουν ήδη αναπτύξει μεγάλη βιομηχανία παραγωγής και εξαγωγής προϊόντων «φαρμακευτικής» κάνναβης και πρωτοστατούν στον συγκεκριμένο κλάδο. Την ώρα μάλιστα που συμβαίνουν αυτά, ο ΟΗΕ με απόφασή του αφαιρεί την κάνναβη από τη Διεθνή Ενιαία Σύμβαση για τα Ναρκωτικά, που απαγορεύει τη διακίνηση και παραγωγή της, ακριβώς για να διευκολύνει τις επενδύσεις!

* * *

Αυτή είναι η «μεγάλη εικόνα» μέσα στην οποία η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις διαμορφώνουν το θεσμικό - νομικό πλαίσιο για την παραγωγή, επεξεργασία και εμπορία κάνναβης στη χώρα μας, ανοίγοντας νέα επικίνδυνα κανάλια για την καλλιέργεια της ναρκωκουλτούρας και στρώνοντας το έδαφος για την αποποινικοποίηση της παραγωγής και της χρήσης. Τον δρόμο άνοιξε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που το καλοκαίρι του 2016, ύστερα από συναντήσεις με Ισραηλινούς και Αμερικανούς επενδυτές, έκλεισε τις πρώτες μπίζνες μαζί τους και «έτρεξε» νομοθετικές προσαρμογές για να λύσει τα χέρια τους, ισχυριζόμενη μάλιστα ότι «το κέρδος θα μοιραστεί στο κράτος, στην κοινωνία, στον εργαζόμενο»... Τη σκυτάλη παίρνει σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ, δίνοντας τα εύσημα στην προηγούμενη για την δουλειά που έκανε. Φτάνει μάλιστα ο υπουργός Ανάπτυξης να ζητά συγγνώμη που ...άργησε να μπει στο νόημα, τάζοντας εξίσου στο λαό ότι θα βγει «κερδισμένος» από τη διακίνηση και παραγωγή της «φαρμακευτικής» κάνναβης. Η στάση του Αδ. Γεωργιάδη δείχνει και κάτι ακόμα: Πόσο κάλπικος είναι ο διαχωρισμός σε «προοδευτικούς» και «συντηρητικούς» που κάνουν οι οπαδοί της απελευθερωμένης χρήσης της κάνναβης, κυρίως από τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, κατηγορώντας για «αναχρονισμό» όσους αντιδρούν με τεκμηριωμένα επιχειρήματα. Να τον χαίρονται λοιπόν τον Γεωργιάδη και τη μετεγγραφή του στο ...«προοδευτικό» στρατόπεδο.

* * *

ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν μάλιστα να ντύσουν τις «δουλειές» που ανοίγουν για το κεφάλαιο με αντιεπιστημονικές απόψεις γύρω από το «παρεξηγημένο φυτό» και τις «θεραπευτικές / φαρμακευτικές / ιατρικές» ιδιότητες της κάνναβης «για δεκάδες ασθένειες», την ώρα που η επιστημονική έρευνα για τη θεραπευτική αποτελεσματικότητα συστατικών της κάνναβης είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Πολλαπλασιάζονται έτσι τα ερωτήματα για τις σκοπιμότητες που κρύβονται πίσω από τον εξωραϊσμό του φυτού και την άρση των απαγορεύσεων στην παραγωγή και χρήση του. Είναι χαρακτηριστικά τα όσα έλεγε το 2017 ο τότε εκλεγμένος πρόεδρος του ΚΕΘΕΑ, σχολιάζοντας τις εξελίξεις για τη «φαρμακευτική» κάνναβη: «Είναι φανερό ότι η πολιτεία στηρίζει τη χρήση (...) Απ' όλες τις έρευνες, δεν φαίνεται πουθενά και για καμία ασθένεια να είναι η κάνναβη το φάρμακο επιλογής. Ακόμη και για τον πόνο υπάρχουν ισχυρά αναλγητικά. Η ζημιά που μπορεί να κάνει είναι πολλαπλή, να ανοίξει την ψύχωση, να προκαλέσει εξάρτηση (...) Η "φαρμακευτική" κάνναβη είναι ο δούρειος ίππος για τη νομιμοποίηση της λεγόμενης ψυχαγωγικής κάνναβης. Είναι ένας τρόπος να πειστεί ο κόσμος ότι η κάνναβη είναι "καλή" (...) Η ελεύθερη χρήση αυξάνει τους χρήστες».

* * *

Οι εκτιμήσεις αυτές επιβεβαιώνονται και από ερευνητικά δεδομένα: Στην ΕΕ σχεδόν οι μισοί από τους 16χρονους μαθητές κάνουν χρήση κάνναβης στις χώρες όπου είναι νόμιμη ή συνταγογραφείται ως «φαρμακευτικό» προϊόν, ενώ στη χώρα μας οι μισοί 16χρονοι θεωρούν ακίνδυνη τη δοκιμή της. Στις ΗΠΑ η «ευφορική» χρήση κάνναβης είναι ήδη νόμιμη. Τα ποσοστά μαθητών που κάνουν χρήση - αρχικά προμηθεύονταν κάνναβη μέσω «ιατρικής» συνταγής - είναι θλιβερά. Οι επενδύσεις στις ΗΠΑ για τη χρήση κάνναβης ως ναρκωτικού παρουσιάζουν μεγαλύτερο ρυθμό ανάπτυξης από την επένδυση στην «ιατρική» χρήση της, ενώ υπολογίζεται πως η ομοσπονδιακή νομιμοποίηση στις ΗΠΑ θα αποφέρει φορολογικά έσοδα στο κράτος ύψους 13,7 δισεκατομμυρίων. Ολα αυτά είναι «ψιλά γράμματα» για το κεφάλαιο και τα κόμματά του, μπροστά στις κερδοφόρες προοπτικές των επενδύσεων στην κάνναβη, εκθέτοντας σε ακόμα μεγαλύτερους κινδύνους την ψυχική και σωματική υγεία, ακόμα και τη ζωή των νεότερων κυρίως ανθρώπων.

Εγκλημα

Το νέο έγκλημα σε βάρος του λαού της Παλαιστίνης από το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ, με τις πλάτες των ΗΠΑ - ΕΕ, δεν είναι «κεραυνός εν αιθρία». Είναι «κρίκος» στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, που οξύνουν επικίνδυνα τους ανταγωνισμούς στην περιοχή και αποτελούν ναρκοπέδιο για τους λαούς. Δείχνει ταυτόχρονα πόση αξία έχουν οι «διαβεβαιώσεις» της κυβέρνησης, του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων αστικών κομμάτων, ότι η πολιτική των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή αποτελεί παράγοντα «ειρήνης» και «σταθερότητας».

Η ισραηλινή επιθετικότητα φούντωσε φανερά μετά την απόφαση των ΗΠΑ και άλλων κρατών να αναγνωρίσουν την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ. Αλλά και μετά τις «συμφωνίες του Αβραάμ» μεταξύ Ισραήλ και κρατών του Κόλπου, υπό την υψηλή εποπτεία των ΗΠΑ, που «ανακατεύουν την τράπουλα» συνολικότερα στην περιοχή, με στόχο να δυναμώσει το ευρωατλαντικό ανάχωμα στη δραστηριότητα της Κίνας και της Ρωσίας, αλλά και απέναντι στο Ιράν.

Ολα αυτά έρχονται να προστεθούν στην κατοχή, στον αποκλεισμό και τους ισραηλινούς εποικισμούς που χρόνια βιώνουν οι Παλαιστίνιοι, ρίχνοντας κι άλλο «λάδι στη φωτιά» που καίει στη Μέση Ανατολή.

Η ελληνική κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα, που είτε καλύπτουν ανοιχτά την επιθετικότητα του Ισραήλ, είτε κάνουν σαν να μην ξέρουν τίποτα για το έγκλημα, είτε στηρίζουν την πολιτική των «ίσων αποστάσεων» ανάμεσα στον θύτη και στο θύμα, έχουν ευθύνη και συμβολή σ' αυτήν την εξέλιξη.

Είναι απαράδεκτη η αντίδραση του ελληνικού ΥΠΕΞ, που ζήλεψε τη «δόξα» του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και μιλάει ξεδιάντροπα για το «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα». Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει το νέο έγκλημα ως αποτέλεσμα «της πολιτικής του ακροδεξιού Νετανιάχου», με τον οποίο έκανε μπίζνες όταν ήταν στην κυβέρνηση πριν από μερικά χρόνια. Και, αλίμονο, ο Μπάιντεν, οι ΗΠΑ και η ΕΕ, κατά τον ΣΥΡΙΖΑ είναι αθώοι του αίματος...

Δεν είναι τυχαίο ότι τα κόμματα αυτά αρνούνται σταθερά να υλοποιήσουν την απόφαση της Βουλής από τον Δεκέμβρη του 2015 για την αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους.

Αντίθετα, για τα συμφέροντα της αστικής τάξης και στο πλαίσιο του αμερικανοΝΑΤΟικού σχεδιασμού, στηρίζουν ενεργά την αναβάθμιση των οικονομικών και κυρίως των στρατιωτικών σχέσεων με το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ, ρίχνοντας νερό στον μύλο της εγκληματικής πολιτικής του.

Οι κυβερνήσεις της ΝΔ σήμερα, του ΣΥΡΙΖΑ ή του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ χτες, είναι αυτές που προώθησαν και προωθούν τις «κοινές αξίες» και την ευρωατλαντική «σταθερότητα» στην Ανατ. Μεσόγειο, στη Μ. Ανατολή και ακόμα πιο πέρα, στήνοντας το ένα πίσω από το άλλο τα «τριμερή» και «πολυμερή» σχήματα με τη συμμετοχή του Ισραήλ, αναλαμβάνουν ρόλο «κρίκου» και «γέφυρας» με τις «μη ΝΑΤΟικές χώρες της περιοχής», όπως λένε οι ΗΠΑ.

Με ευρωατλαντική σφραγίδα και με «προμετωπίδα» τις μπίζνες των μονοπωλίων στην Ενέργεια, αναβαθμίζουν σταθερά τη στρατιωτική συνεργασία Ελλάδας - Ισραήλ, με συνεχείς συνεκπαιδεύσεις που «ακονίζουν» τις ικανότητες των δολοφόνων, με κοινά προγράμματα στην πολεμική βιομηχανία, στην ανταλλαγή πληροφοριών και αλλού.

Η πολιτική αυτή της κυβέρνησης και των άλλων κομμάτων προκαλεί τα διαχρονικά αισθήματα φιλίας και αλληλεγγύης του ελληνικού λαού προς τον Παλαιστινιακό. Το κυριότερο, αποτελεί δείγμα της βαθύτερης εμπλοκής της χώρας στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια και στους ανταγωνισμούς, που μετατρέπουν το λαό σε στόχο, σε περίπτωση γενίκευσης των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων στην περιοχή.

Μαζί λοιπόν με την αυτονόητη απαίτηση για τερματισμό των δολοφονικών επιθέσεων και της ισραηλινής κατοχής, μαζί με το αίτημα για δημιουργία ενιαίου ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ στα σύνορα του 1967, η μεγαλύτερη πράξη αλληλεγγύης στον δοκιμαζόμενο λαό της Παλαιστίνης και στους άλλους λαούς είναι να δυναμώσει ο αγώνας ενάντια στην ιμπεριαλιστική εμπλοκή της χώρας και ενάντια στις συμμαχίες για τα συμφέροντα της αστικής τάξης.

Σταθμός σ' αυτόν τον αγώνα είναι τα αντιιμπεριαλιστικά συλλαλητήρια που οργανώνονται τις επόμενες μέρες στην Αθήνα και σε όλη τη χώρα.