Η συμβολή της Ικαρίας στον ΔΣΕ Σάμου

Η συμβολή της Ικαρίας στον ΔΣΕ Σάμου 
Όπως είναι γνωστό, το νησί της Ικαρίας αλλά και οι γειτονικοί φούρνοι (ή Κορσοί), χρησιμοποιήθηκαν από τις μεταδεκεμβριανές κυβερνήσεις της αγγλοκρατίας και του Εμφυλίου Πολέμου σαν τόποι εκτόπισης των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης. Στους Φούρνους, μάλιστα όπως και αλλού έχουμε γράψει, βρέθηκε νεκρός το 1946, ο συνταγματάρχης Ευρ. Μπακιρτζής. Οι αρχές τότε δήλωσαν ότι ο εκτοπισμένος είχε αυτοκτονήσει ...

Την άνοιξη του 1947, η Ικαρία ήταν ένα κόκκινο νησί με 14.000 εκτοπισμένους αγωνιστές. Όπως ήταν λογικό έπρεπε πάση θυσία να διατηρηθεί έξω από τη σύγκρουση που ξεκινούσε τότε στην Σάμο. Ο Γιάννης Σαλάς, πολιτικός επίτροπος του ΔΣΕ Σάμου που κατάγονταν από το Φραντάτο Ικαρίας, ταξιδεύοντας στις αρχές του 1947 στην Αθήνα, πέρασε από το νησί και ζήτησε βοήθεια σε τρόφιμα για τον νεοσύστατο τότε ΔΣΕ Σάμου.

 Η βοήθεια αυτή έφθασε, όμως όταν ο Εμφύλιος άναψε στη Σάμο, δύο- τρία πολεμικά σκάφη του Βασιλικού Ναυτικού περιπολούσαν καθημερινά το πέρασμα προς την Ικαρία, κάνοντας κάθε δυνατότητα εφοδιασμού από εκεί αδύνατη. Ωστόσο, τον βαρύ χειμώνα του 1947, μια ομάδα 48-49 μαχητικοί Σαμιώτες και Ικαριώτες σύντροφοι κατάφεραν να σπάσουν αρκετές φορές τον αποκλεισμό δημιουργώντας μια κάποια επαφή ανάμεσα στον ΔΣΕ Σάμου και την Ικαρία. Με βάρκες που κατασκευάστηκαν στο όρος Κέρκης, πέρασαν στο γειτονικό νησί οι αντάρτες του ΔΣΕ Σάμου Μανώλης Τζιώτης, Κώστας Κυριακού και Αριστείδης Ζάγκας. 

Το Σεπτέμβρη του 1948 έφθασε στο Βάλσαμο Σάμου η πρώτη αποστολή 5 εθελοντών που είχαν δραπετεύσει από τα στρατόπεδα εκτοπισμένων της Ικαρίας. Αργότερα, στα μέσα του χειμώνα κατέφθασαν ακόμα 6 εθελοντές και στα μέσα του Απρίλη 1949, ακόμα 15 εθελοντές Ικαριώτες μαζί με τον δραπέτη εξόριστο, παλαιστή Κώστα Μακρή. Επικεφαλής στην τελευταία αποστολή ήταν ο παλαίμαχος Ικαριώτης αγωνιστής Σίμος Γεράκης. Ο παλαίμαχος ΕΛΑΣίτης Γιάννης Κοτρωνιάς της πρώτης αποστολής εθελοντών πλαισίωσε την υγειονομική υπηρεσία του ΔΣΕ Σάμου σαν νοσοκόμος. 

Με την πρώτη αποστολή ήρθε στο όρος Κέρκης και ο Γιάννης Τσερεμέγκας που όμως επέστρεψε στην οργάνωσή του στην Ικαρία, όπου ήταν στρατιωτικός υπεύθυνος στις ομάδες των ανυπότακτων Ικαριωτών που κυνηγούσαν οι κυβερνητικοί κι ήταν οργανωμένες στρατιωτικά. 

Οι αγωνιστές της τελευταίας αποστολής έπεσαν αμέσως στις συγκρούσεις που το 1949 είχαν λάβει διαστάσεις μαμούθ στη Σάμο. Εντάχθηκαν χωρίς ουτέ καν λίγες ημέρες ξεκούρασης στα μάχιμα τμήματα του ΔΣΕ Σάμου. 

Από τους Ικαριώτες αγωνιστές που πέρασαν στη δράση του ΔΣΕ Σάμου έδωσαν τη ζωή τους 13, ενώ ακόμα 6 από αυτούς σκοτώθηκαν στην Ικαρία σε μικροσυμπλοκές με τους κυβερνητικούς. Αυτοί οι ήρωες είναι οι:


Μόσχος Μάζαρης
Γεώργιος Βελετάκης
Νέστορας Νιαπάς
Ηλίας Ξηρός
Νίκος Πίτακας
Νίκος Παπαζαχαρουδάκης
Μαζί τους έπεσε κι ένας εξόριστος ΕΛΑΣίτης από την ηπειρωτική Ελλάδα το όνομα του οποίου δυστυχώς δεν έχουμε. 

Με την κατάρρευση και την ήττα του ΔΣΕ στην Ελλάδα, οι δυνάμεις των καταδιωκόμενων της Ικαρίας  χωρίστηκαν. Μια ομάδα με επικεφαλής τον Χρίστο Μαυρογεώργη, γραμματέα της Κ.Ο. του ΚΚΕ στο νησί παραδόθηκε στις αρχές με τα όπλα της. Μερικοί με επικεφαλής τον Γιάννη Τσερεμέγκα έμειναν κρυμμένοι στο νησί και παρά το γεγονός ότι κυνηγήθηκαν άγρια από αποσπάσματα, επιβίωσαν έως το 1955 οπότε και έφυγαν με καΐκι για τις λαϊκές δημοκρατίες. Οι αγωνιστές αυτοί ήταν οι:


Γιάννης Τσερεμέγκας
Στρατής Τσαμπής
Στέφανος Παπαγεωργάκης
Αντώνης Καλαμπόγιας 
Φίλιππος Μαυρίκης
Χρίστος Γκόντζος (εξόριστος δραπέτης)
Κ. Λίτσας (εξόριστος δραπέτης)
Μπάφας (εξόριστος δραπέτης) 


 Αναρτήθηκε από Oberon  

Στόχος το μυαλό και η ψυχή των νέων

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΓΙΑ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΝΝΑΒΗΣ

Στόχος το μυαλό και η ψυχή των νέων

Οι απεργίες στη μεγάλη τους πλειοψηφία βγαίνουν παράνομες και καταχρηστικές. Οι διαδηλώσεις συχνά συνοδεύονται από ξύλο, χημικά, άγρια καταστολή. Το δικαίωμα στη δουλειά με αξιοπρέπεια, στο μισθό με τον οποίο θα ζεις κι όχι θα επιβιώνεις, στη μόρφωση και την υγεία είναι σχεδόν απαγορευτικά. Κι όμως το σύνθημα «Απαγορεύστε τις απαγορεύσεις», δεν αφορά τίποτα από τα παραπάνω απαγορευτικά που έχουν τεθεί σ' ένα ολόκληρο λαό. Αφορά τη νομιμοποίηση της... κάνναβης. Ο λόγος για το 9ο ναρκω-φεστιβάλ που θα γίνει τις επόμενες μέρες, όπου φέτος εκτός από τις διάφορες και συνηθισμένες ΜΚΟ που αναλαμβάνουν να το διοργανώσουν, το στηρίζουν μεταξύ άλλων: Επιτροπή Δικαιωμάτων ΣΥΡΙΖΑ, Νεολαία Συνασπισμού, Φιλελεύθερη Συμμαχία, ΑΚΟΑ, ΟΚΑΝΑ (ο Οργανισμός στον οποίο έχει ανατεθεί ο κύριος ρόλος για το ζήτημα της τοξικοεξάρτησης).

«Η αλήθεια είναι η καλύτερη πρόληψη», λένε οι διοργανωτές του φεστιβαλ σ' ένα από τα κείμενά τους. Ομως όχι μόνο δε λένε την αλήθεια, αλλά τη διαστρεβλώνουν κιόλας. Ρίχνοντας δάκρυα για την «ιστορική ευκαιρία που χάθηκε» με το «νόμο για τις εξαρτησιογόνες ουσίες», ισχυρίζονται ότι «δεν τολμάει τον εκσυγχρονισμό των πολιτικών σε ό,τι αφορά την αποποινικοποίηση της χρήσης, τη πρόληψη, τη μείωση της βλάβης (...) κατά τα πολύ θετικά παραδείγματα που έχουμε από άλλες Ευρωπαϊκές χώρες (Πορτογαλία, Ελβετία, Ολλανδία, Ιταλία, Σλοβενία, Τσεχία, Αγγλία)». Αυτό που δεν αναφέρεται είναι ότι ακριβώς σε αυτές τις χώρες τα ποσοστά χρήσης είναι πενταπλάσια, επειδή η πρόσβαση στα ναρκωτικά είναι εύκολη. Αντίθετα, όπου υπάρχει δυσκολία, όπως στην Ελλάδα, στην Κύπρο, στη Φινλανδία, τα ποσοστά είναι χαμηλά.

Το πρόβλημα των ναρκωτικών πουθενά δε λύθηκε με την νομιμοποίησή τους. Το υψηλότερο ποσοστό χρηστών κάνναβης σε καθημερινή βάση καταγράφεται στην Ολλανδία και αγγίζει το 80%. Στην Ολλανδία, σύμφωνα με έκθεση του ΟΗΕ για το 2008, η χρήση ηρωίνης, κοκαΐνης και άλλων ναρκωτικών αυξήθηκε. Ο μαθητικός πληθυσμός της Ελβετίας κατέχει την τρίτη θέση και της Ολλανδίας την πέμπτη στην Ευρώπη στη χρήση παράνομων ουσιών (Πανευρωπαϊκή Ερευνα «ESPAD» 2007 για τη χρήση ουσιών στο μαθητικό πληθυσμό).

Ολα αυτά απορρίπτουν το επιχείρημα ότι τα ναρκωτικά - αν είναι παράνομα - έλκουν τη νεολαία. Τα ναρκωτικά δεν είναι επικίνδυνα επειδή είναι παράνομα, είναι παράνομα επειδή ακριβώς είναι επικίνδυνα. Στις σημερινές άγριες συνθήκες, μια τέτοια συζήτηση ξεπερνά τα όρια της πρόκλησης. Είναι επικίνδυνη για το μυαλό και την ψυχή χιλιάδων νέων.

Με αφορμή το μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση της Κύπρου

Με αφορμή το μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση της Κύπρου

Mε ψήφους 29 υπέρ και 27 κατά, η κυπριακή Βουλή υπερψήφισε τη δανειακή σύμβαση με την τρόικα και τα μέτρα που περιλαμβάνει το μνημόνιο, προκειμένου να εκταμιευθεί στα μέσα του Μάη η πρώτη από τις δόσεις του δανείου των 10 δισ. ευρώ. Η κυπριακή οικονομία βρίσκεται σε βαθιά κρίση. Το ΑΕΠ της χώρας κατέγραψε συρρίκνωση 3,4% σε ετήσια βάση στο δ' τρίμηνο του 2012. Σύμφωνα με το Κέντρο Οικονομικών Ερευνών του Πανεπιστημίου Κύπρου, η συρρίκνωση του ΑΕΠ θα φθάσει φέτος τουλάχιστον στο 12% και η ανεργία στο 20%. Την ίδια ώρα βεβαίως οι συνέπειες σε μισθούς συντάξεις θα είναι δραματικές αφού θα μειωθούν δραστικά, όπως επίσης και οι όποιες κοινωνικές κατακτήσεις του κυπριακού λαό. Κινδυνεύουν και τα ασφαλιστικά ταμεία, ενώ θα ενταθεί η φοροληστεία. Οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα έχουν πλέον τη δική τους πείρα απο την εφαρμογή ανάλογης πολιτικής

Στα αστικά ΜΜΕ της Ελλάδας έγιναν εκτενείς αναφορές στην πολιτική της κυπριακής κυβέρνησης για την υλοποίηση της συμφωνίας με την τρόικα και την ψήφισή της από την Κυπριακή Βουλή, αλλά και στο ίδιο το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας στη Βουλή. Στο επίκεντρό τους βρέθηκε η τοποθέτηση του ΑΚΕΛ, το οποίο δεν αντιτάχθηκε μόνον σ' αυτή τη συμφωνία, αλλά έθεσε δικό του πλαίσιο με πυρήνα την έξοδο από το ευρώ. Στην απόφαση της ΚΕ του ΑΚΕΛ αναφέρεται συγκεκριμένα:

«Η συσσωρευμένη εμπειρία από την εφαρμογή μνημονίων απόλυτης λιτότητας σε άλλες χώρες, αλλά και οι εκτιμήσεις για το μέλλον της Ευρωζώνης σε σχέση και με την οικονομική πολιτική που θα ακολουθηθεί στο μέλλον, δεικνύουν ότι η παραμονή στο παρόν Μνημόνιο, το οποίο συνιστά σοβαρή αρνητική - ποιοτική διαφοροποίηση σε σχέση με το μνημόνιο του Νιόβρη, θα συνοδεύεται με σημαντική απώλεια κυριαρχίας, ευημερίας και με ένταση της κοινωνικής εξαθλίωσης. Η παραμονή στο Μνημόνιο εκτιμούμε ότι θα έχει σοβαρές αρνητικές επιπτώσεις τόσο στο Κυπριακό όσο και στα θέματα διαχείρισης του Φυσικού Αερίου...

Με βάση όλα αυτά, η επιστημονική ανάλυση οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η μόνη επιλογή της Κύπρου είναι η λύση εκτός Δανειακής Σύμβασης και Μνημονίου. Η αναζήτηση μια τέτοιας λύσης το πιθανότερο ισοδυναμεί με απόφαση εξόδου της Κύπρου από την Οικονομική και Νομισματική Ενωση του ευρώ (...) Αυτή η λύση είναι μια επίσης επώδυνη επιλογή. Οι αναμενόμενες συνέπειές της δημιουργούν την ανάγκη μέγιστης λαϊκής στήριξης και απαιτούν θυσίες. Ωστόσο, αυτή η λύση θα μπορούσε να ήταν μια σοβαρή εναλλακτική επιλογή υπό τις περιστάσεις, η οποία απαλλάσσει από δεσμεύσεις και δίνει προοπτική και δυνατότητα ανάπτυξης στο μέλλον, στη βάση ενός νέου μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης.

Η υλοποίηση μιας τέτοιας απόφασης σε περίπτωση που υιοθετηθεί... θα πρέπει να ληφθεί από τον ίδιο το λαό σε δημοψήφισμα».

Η απόφαση του ΑΚΕΛ μάλιστα προβλήθηκε έντονα από ΜΜΕ και από δυνάμεις που και στην Ελλάδα προτάσσουν ανάλογη πολιτική λύση και μάλιστα ως αντίβαρο στην πολιτική και του ΣΥΡΙΖΑ.

Η αναπαραγωγή γνωστών διλημμάτων

Η συγκεκριμένη απόφαση προβάλλει διαπιστώσεις οι οποίες είναι αναπόφευκτες με βάση την πολιτική των μνημονίων, την πείρα από την εφαρμογή ανάλογων πολιτικών διαχείρισης της κρίσης, ιδιαίτερα για τις βαριές συνέπειες για τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Επομένως η εναντίωσή του στην πολιτική των μνημονίων, παρά το γεγονός ότι η προηγούμενη κυπριακή κυβέρνηση Χριστόφια υπόγραψε το πρώτο μνημόνιο (το ΑΚΕΛ εκτιμά ότι «η παραμονή στο παρόν Μνημόνιο, το οποίο συνιστά σοβαρή αρνητική - ποιοτική διαφοροποίηση σε σχέση με το μνημόνιο του Νιόβρη», εστιάζεται πρώτ' απ' όλα στα δεινά για το λαό).

Κάνει λόγο επίσης για «πρωτοφανή, αρνητικά και καταστροφικά δεδομένα για την Κυπριακή Οικονομία. Οι σοβαρότατες επιπτώσεις στον τραπεζικό τομέα και ευρύτερα στην οικονομία και η συνεπακόλουθη ύφεση λόγω των μέτρων που έχουν συμφωνηθεί, αφαιρούν τη δυνατότητα ανάκαμψης της Κυπριακής Οικονομίας στο επόμενο διάστημα, μειώνουν τον κοινωνικό ρόλο του κράτους». Εδώ κάνει λόγο για την καπιταλιστική οικονομία της Κύπρου. Και συναρτά την αντιμετώπιση των λαϊκών προβλημάτων από την πορεία αυτής της οικονομίας. Πάνω σ' αυτή την αντίληψη στηρίζει τη διαφορετική του πρόταση.

Θέτει βεβαίως και ζητήματα απώλειας κυριαρχίας. Για τους αστούς γενικώς αυτό δεν είναι πρόβλημα, εφόσον αντιμετωπίζει τη σωτηρία του κεφαλαίου, τη δημιουργία όρων αναπαραγωγής της κερδοφορίας του. Γι' αυτό και επέλεξαν στρατηγική τη συμμετοχή στην ΕΕ.

Η απόφαση του ΑΚΕΛ, προτείνοντας τη συγκεκριμένη πολιτική, επισημαίνει επίσης ότι και αυτή θα έχει θυσίες, αντιτείνοντας βεβαίως ότι αυτή η πολιτική «απαλλάσσει από δεσμεύσεις και δίνει προοπτική και δυνατότητα ανάπτυξης στο μέλλον, στη βάση ενός νέου μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης».

Ουσιαστικά η πολιτική πρόταση του ΑΚΕΛ εστιάζει στο γεγονός ότι μπορεί να αντιμετωπίσει με λιγότερες συνέπειες τα δεινά του λαού αλλά και τα άλλα κρίσιμα ζητήματα που απορρέουν από τη συμφωνία της κυβέρνησης Αναστασιάδη, επισημαίνοντας ότι η συγκεκριμένη πολιτική της σημερινής κυπριακής κυβέρνησης Αναστασιάδη εγκυμονεί κινδύνους και για την προοπτική λύσης του Κυπριακού αλλά και για τους υδρογονάνθρακες. Ηδη υπάρχουν εξελίξεις σχετικά με την ΑΟΖ από την Τουρκία, η οποία μπαίνει δυναμικά στην υπόθεση αμφισβήτησης των συμφωνιών της Κύπρου για την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων. Επίσης η Αίγυπτος εκφράζει ανάλογες αμφισβητήσεις, το Ισραήλ συζητά με την Τουρκία για συμφωνίες σχετικές με τους υδρογονάνθρακες, όταν ήδη έχει ανάλογες συμφωνίες με την Κύπρο. Την ίδια ώρα πυκνώνουν οι φωνές αστών και κυβερνήσεων για λύση τώρα του Κυπριακού, και από την Τουρκία και από την Ελλάδα (π.χ. παρέμβαση Μητσοτάκη), αλλά και από ΗΠΑ και ΕΕ. Οι ως τώρα αναφορές παραπέμπουν ουσιαστικά σε λύση διχοτόμησης με ένα νέο «σχέδιο Ανάν». Βεβαίως ολ' αυτά προϋπήρχαν ως προβλήματα και η δρομολόγηση λύσεων αντικειμενικά ήταν ενταγμένη στα συνολικότερα συμφέροντα των μονοπωλίων στην περιοχή και στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.

Επιβεβαιώθηκε ότι το Κυπριακό ζήτημα, ως ζήτημα εισβολής και κατοχής, δεν ήταν δυνατό να επιλυθεί δίκαια μέσα στην ΕΕ. Ολα αυτά τα χρόνια, επιβεβαιώθηκε η θέση του ΚΚΕ ότι η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ δεν έλυσε αλλά αντίθετα περιέπλεξε το εθνικό ζήτημα της Κύπρου, και θα επιδεινωθεί ακόμα περισσότερο με την ενσωμάτωση της Κύπρου στο ΝΑΤΟικό Συνεταιρισμό.

Το βασικό είναι η καπιταλιστική οικονομική κρίση

Με αφορμή λοιπόν την Κύπρο εντάθηκε στην Ελλάδα η διλημματική προπαγάνδα για λύσεις «εντός ή εκτός ευρώ», «εντός ή εκτός δανειακών συμβάσεων και μνημονίων», δηλαδή με «τρόικα ή χωρίς τρόικα» κλπ.

Βεβαίως όλη αυτή η προπαγάνδα συγκαλύπτει το πραγματικό αντικειμενικό γεγονός στην κυπριακή οικονομία, ότι βρίσκεται σε οικονομική καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης. Η κρίση έχει καταστρεπτικές συνέπειες και για το κεφάλαιο και για την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Η πολιτική διαχείρισης της κυβέρνησης της Κύπρου αντιμετωπίζει την οικονομική κρίση με επιδίωξη τις λιγότερες δυνατές συνέπειες για το κεφάλαιο. Αρα η πολιτική της μεταφέρει τις συνέπειες της κρίσης στις πλάτες του κυπριακού λαού. Γιατί δεν είναι δυνατό διαφορετικά να βγει από την κρίση το κεφάλαιο όσο το δυνατό πιο αλώβητο.

Ομως οι νόμοι της καπιταλιστικής οικονομίας δεν μπορούν να αξιοποιηθούν υπέρ των εργαζομένων είτε με «δεξιά» είτε με «αριστερή» κυβερνητική διαχείριση και διαπραγμάτευση. Δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διαπραγμάτευση, όπως ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσα στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ, γεγονός που αποδείχθηκε και με το ότι η κυπριακή Βουλή ήδη είχε ψηφίσει 25 μνημονιακούς νόμους, παρά τις όποιες άλλες προθέσεις της προηγούμενης κυβέρνησης.

Η ίδια η ζωή έχει αποδείξει, με δεδομένη και τη συγχρονισμένη καπιταλιστική οικονομική κρίση στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη, ότι διέξοδος σε όφελος των λαών εντός της ΕΕ και της Ευρωζώνης δεν μπορεί να υπάρξει. Δεν αποτελεί λύση υπέρ του λαού η θέση εντός ή εκτός Ευρωζώνης, είτε η θέση εντός Ευρωζώνης αλλά εκτός τρόικας. Αλλωστε η διαχείριση και εξέλιξη της κρίσης επηρεάζεται και από τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις για το πώς θα μοιραστούν οι ζημιές από αυτή, καθώς και για το ποιοι θα ωφεληθούν από τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην περιοχή. Η προσφυγή για βοήθεια πότε στο ένα και πότε στο άλλο ιμπεριαλιστικό κέντρο, όχι μόνο δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα, αλλά το περιπλέκει περισσότερο, όπως αποδείχτηκε με τις αυταπάτες για την αξιοποίηση της καπιταλιστικής Ρωσίας, από την αστική κυβέρνηση της Κύπρου.

Ο μόνος δρόμος και για τον κυπριακό λαό είναι η πάλη του για την αποδέσμευση από την ΕΕ και την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, με τη δική του εξουσία. Αυτός είναι και ο δρόμος για τη διεκδίκηση ουσιαστικής και δίκαιης λύσης του Κυπριακού. Σ' αυτό το δρόμο πρέπει να συσπειρωθούν οι λαοί και των 27 κρατών - μελών της ΕΕ, για να περάσει στα χέρια των λαών ο πλούτος που παράγεται.

Τι έλεγε πέρυσι ο ΣΥΡΙΖΑ για τον Ολάντ;

Τι έλεγε πέρυσι ο ΣΥΡΙΖΑ για τον Ολάντ;

-- Τι συμπεράσματα προκύπτουν για το λαό ύστερα από ένα χρόνο διακυβέρνησης Ολάντ στη Γαλλία;

Στις 5 Μάη έκλεισε ένας χρόνος απ' τις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία, που ανέδειξαν Πρόεδρο τον Φρ. Ολάντ, σκορπώντας ρίγη συγκίνησης στους εδώ σοσιαλδημοκράτες και οπορτουνιστές. Ο ΣΥΡΙΖΑ στήριξε μεγάλο τμήμα της προεκλογικής του εκστρατείας στον υποτιθέμενο «άνεμο αλλαγής» που θα φύσαγε στην Ευρώπη, αν ο Φρ. Ολάντ καθόταν στον προεδρικό θώκο. Αλλωστε, στη Γαλλία, ο ομοϊδεάτης του Μελανσόν στήριξε στο δεύτερο γύρο τον Ολάντ για να μη βγει ο Σαρκοζί και αυτό το είχε δηλώσει πριν ακόμη από τον πρώτο γύρο. Ο Αλ. Τσίπρας δήλωνε ότι το ίδιο θα έκανε κι αυτός αν ήταν Γάλλος, αλλά «χωρίς αυταπάτες». Τις αυταπάτες τις φύλαξε ο ΣΥΡΙΖΑ όλες για το λαό. Ελεγε ο Δ. Παπαδημούλης: «Είναι έντονο το αίτημα για ανατροπή των ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού και εύχομαι να εκφραστεί και με νίκη του Ολάντ στη Γαλλία». Ο Αλ. Τσίπρας τόνιζε: «Δε γίνεται να έχει η Ελλάδα μια κυβέρνηση που έχει δεσμευτεί στο μνημόνιο, τη στιγμή που ακόμα και ο υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας κάνει καθαρό ότι το δημοσιονομικό σύμφωνο δε θα περάσει αν δεν αλλάξει» - «Η κινητοποίηση των ευρωπαϊκών λαών γίνεται δύναμη αλλαγής που έρχεται να γκρεμίσει τις καταστροφικές πολιτικές επιλογές του διδύμου Μέρκελ - Σαρκοζί» - «Χρειάστηκε η λαϊκή βούληση σε Ελλάδα και Γαλλία για να αμφισβητηθεί ο μονόδρομος των νεοφιλελεύθερων» - «Πράγματι, η Ευρώπη του Ιουνίου είναι διαφορετική από την Ευρώπη του Μαΐου. Το πολιτικό κλίμα έχει αλλάξει» και «υπάρχει άνεμος αλλαγής και κλίμα ανατροπής» στην ΕΕ.

Η Ρένα Δούρου αποφαινόταν το Μάρτη του 2012 για τον Φρ. Ολάντ: «Το κατά πόσο θα επαναδιαπραγματευθεί (...) θα κριθεί τελικά από το ποσοστό που θα λάβει ο υποψήφιος της ενωμένης Αριστεράς (...) Θα του δώσει τη δυνατότητα να ασκήσει αποτελεσματικότερη πίεση προς τον Ολάντ (...) Αν επαληθευθούν στην κάλπη οι δημοσκοπήσεις, αποδεικνύει πως η ενότητα μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα - μαθήματα που στη χώρα μας δεν τα έχουν πάρει ούτε το ΚΚΕ ούτε η ΔΗΜΑΡ...»! Ο Μελανσόν απέσπασε το 11%, που ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήρισε «επιτυχία». Στήριξε στο δεύτερο γύρο τον Ολάντ. Αλλά ουδεμία πίεση άσκησε για «πιο αριστερή πολιτική», όπως κορόιδευε ο ΣΥΡΙΖΑ το λαό. Οπως άλλωστε δεν είχε ασκήσει στον Ζοσπέν, του οποίου υπήρξε υπουργός. Τέτοια «ενότητα» θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ, για να υλοποιείται απρόσκοπτα η διαχείριση της αστικής εξουσίας με το λαό στο περιθώριο. Η αγιογραφία του Ολάντ αποσκοπούσε στον εξωραϊσμό της καπιταλιστικής ΕΕ, στο παραμύθιασμα του λαού ότι μια ενδεχόμενη αλλαγή του συσχετισμού στη διαχείριση υπέρ της σοσιαλδημοκρατίας μπορεί να οδηγήσει την ΕΕ σε αλλαγή στρατηγικής, προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων. Αν και ήταν η σοσιαλδημοκρατία αυτή που διεκπεραίωσε το μεγαλύτερο όγκο των φιλομονοπωλιακών ανατροπών σε βάρος των εργαζομένων σε όλη την ΕΕ.

Δε χρειάστηκε ούτε χρόνος να περάσει και η προπαγάνδα τους κατέπεσε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Η πρόθεση του Ολάντ να πάει κόντρα στη Γερμανία και να ζητήσει αλλαγές στο νέο «Δημοσιονομικό Σύμφωνο Σταθερότητας» φάνηκε ότι αντανακλούσε τις κλιμακούμενες αντιθέσεις στο εσωτερικό της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, κύρια ανάμεσα στη Γαλλία και τη Γερμανία, που πασχίζουν η καθεμία για τα συμφέροντα των δικών της μονοπωλίων, χτυπώντας όμως ενιαία τους λαούς. Ο Ολάντ εξέφρασε την προσπάθεια μερίδας της αστικής τάξης της Γαλλίας να αναβαθμίσει τη θέση της στον ανταγωνισμό με τη γερμανική αστική τάξη. Και ταυτόχρονα προώθησε απ' την πρώτη στιγμή στη χώρα του τα μέτρα - λαιμητόμο για το γαλλικό λαό, με λιτότητα, περικοπή κοινωνικών δαπανών, αντιασφαλιστικά - αντεργατικά μέτρα κ.ά., πανομοιότυπα με αυτά που κάνουν και τον ελληνικό λαό να στενάζει. Συγχρόνως και πάντα για λογαριασμό της αστικής τάξης της Γαλλίας, προσέθεσε στο βιογραφικό του και μια ιμπεριαλιστική επέμβαση στο Μάλι. Η κοροϊδία που συστηματικά η σοσιαλδημοκρατία και ο οπορτουνισμός διαπράττουν σε βάρος του λαού έχει κοινό παρονομαστή ότι δήθεν υπάρχει περιθώριο για το λαό να ευημερήσει σε συνθήκες εξουσίας των μονοπωλίων, εντός της λυκοσυμμαχίας τους, όπου τις εξελίξεις καθορίζουν ακριβώς τα μονοπώλια και ο μεταξύ τους οξύτατος ανταγωνισμός για την πρωτοκαθεδρία σε ό,τι αφορά στα κέρδη και την ανταγωνιστικότητά τους.

Αλλαγές προς όφελος του λαού προϋποθέτουν ρήξη και σύγκρουση με τα μονοπώλια και την εξουσία τους, με τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες που αυτά συνάπτουν για τα συμφέροντά τους. Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ, η οικοδόμηση της λαϊκής συμμαχίας είναι οι κρίσιμοι εκείνοι παράγοντες που μπορούν να δρομολογήσουν σε εθνικό επίπεδο την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και την οικοδόμηση της λαϊκής εξουσίας. Τότε ο λαός μπορεί να ευημερήσει, κοινωνικοποιώντας τα μονοπώλια, αποδεσμεύοντας τη χώρα απ' την ΕΕ και θέτοντας τον ασύλληπτο πλούτο που παράγει στην υπηρεσία των δικών του και μόνο αναγκών.

Φασισμός = Καπιταλισμός

Φασισμός = Καπιταλισμός

Παραμονές του Α' Παγκοσμίου Πολέμου η αυτοκρατορία της «Κρουπ», πέρα από τον καθολικό έλεγχο στον τομέα της βαριάς βιομηχανίας που ασκούσαν οι επιχειρήσεις της στο εσωτερικό της Γερμανίας, είχε συνάψει συμφωνίες με τις πολεμικές βιομηχανίες της Αγγλίας και της Γαλλίας. Οι εργάτες που απασχολούσε η δυναστεία στη Γερμανία και στις επιχειρήσεις της στο εξωτερικό ανέρχονταν στους 80.000.

Στο τέλος του πολέμου, οι δουλειές της «Κρουπ» είχαν πάει τόσο καλά που το εργατικό δυναμικό της είχε ανέλθει κοντά στις 170.000 εργάτες...

*

Ο θησαυρισμός της «Κρουπ» δε σταμάτησε παρά την ήττα της Γερμανίας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Παρότι η Συνθήκη των Βερσαλλιών απαγόρευε να κατασκευάζονται όπλα στη Γερμανία, η «Κρουπ», που, στο εσωτερικό της Γερμανίας, είχε μετατρέψει την πολεμική της βιομηχανία σε βιομηχανία παραγωγής σιδηροδρομικών και γεωργικών μηχανών, ιατρικών εργαλείων κ.λπ., στο εξωτερικό, όπως σε Σουηδία και Ολλανδία συνέχιζε την παραγωγή όπλων.

Με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, τον οποίο η «Κρουπ» χρηματοδότησε αδρά, η δυναστεία επανήλθε ως βασικός παραγωγός όπλων για το γερμανικό στρατό. Υπό την εποπτεία των ναζί, οι εργάτες της «Κρουπ» εργάζονταν σε συνθήκες δουλείας. Τα μεροκάματα που έπαιρναν γύριζαν πίσω στην «Κρουπ» μέσω της πληρωμής ενοικίων για τα σπίτια που κατασκεύαζε η «Κρουπ» γύρω από τα εργοστάσιά της στα οποία έμεναν οι εργάτες και μέσω της πληρωμής για αγορά τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης στα πρατήρια που πάλι η «Κρουπ» είχε ιδρύσει...

Η βιομηχανία «Κρουπ» ήταν ταυτισμένη με την πολεμική μηχανή του Χίτλερ κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ενώ η «Κρουπ» τροφοδοτούσε ασταμάτητα τους ναζί σε πολεμικό υλικό, εντούτοις συνέβη το εξής περίεργο: Παρά τις αεροπορικές επιχειρήσεις Αμερικανών και Εγγλέζων στα εδάφη που βρίσκονταν βιομηχανικοί στόχοι στο εσωτερικό της Γερμανίας, όπως π.χ. στο Εσεν, οι εγκαταστάσεις της «Κρουπ» έμεναν ανέπαφες από τους βομβαρδισμούς. Εκεί, στο Εσεν, βρισκόταν και η βίλα του Γουσταύου Μπόλεν, του «κύριου Κρουπ» δηλαδή, όπου ο «κύριος Κρουπ» είχε μερικά χρόνια νωρίτερα δεξιωθεί τον Χίτλερ, δηλώνοντας τη στήριξη του ιδίου και 400 ακόμα κεφαλαιοκρατών της Γερμανίας στο «όραμα» του ναζισμού...

Μετά το τέλος του πολέμου, ο Γουσταύος Μπόλεν ουντ Χάλμπαχ, ο επικεφαλής της «Κρουπ», κατά τη δίκη του με την κατηγορία του εγκληματία πολέμου στη Νυρεμβέργη, αθωώθηκε, και συνέχισε να διευθύνει τις υποθέσεις της «Κρουπ», που σχεδόν 70 χρόνια μετά αποτελεί έναν πολυεθνικό κολοσσό που το 1992 ενώθηκε με την ανταγωνιστική «Hoesch» (ως Krupp Hoesch) και το 2004 με την «Thyssen» (ως «Thyssen Krupp») και απλώνει τα πλοκάμια του σε όλα τα σημεία του πλανήτη (σ.σ.: αναλυτικότερα στο «Κρουπ, η αυτοκρατορία των εξοπλισμών», www.historyreport.gr).

***

Τα παραπάνω,

που σημειώνονται με αφορμή ότι αύριο συμπληρώνεται η 68η επέτειος από την Αντιφασιστική Νίκη, στις 9 Μάη 1945,

απαντούν ευθέως στο ερώτημα «τίνος γέννημα είναι ο φασισμός και ο ναζισμός».

Οχι λιγότερο ευθεία για το ποιοι είναι εκείνοι που θρέφουν την οχιά και την αναπαράγουν, είναι η απάντηση που δίνει ο Γουσταύος Μπόλεν, δηλαδή ο «κύριος Κρουπ» αυτοπροσώπως.

Απολαύστε:

«Ο Εθνικοσοσιαλισμός απελευθέρωσε τον Γερμανό εργάτη από τη μέγγενη ενός δόγματος (σ.σ. του κομμουνιστικού δόγματος) που ήταν βασικά εχθρικό τόσο για τον εργοδότη όσο και για τον εργαζόμενο. Ο Αδόλφος Χίτλερ επέστρεψε τον εργάτη στο έθνος του. Τον μετέτρεψε σε πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας και συνεπώς σύντροφό μας (σ.σ. σύντροφο των βιομηχάνων)»!

Αυτός ο ύμνος στον Χίτλερ, που μετέτρεψε τον εργάτη σε «πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας» και σε «σύντροφο» των βιομηχάνων, εκφωνήθηκε από τον ίδιο τον «κύριο Κρουπ» σε ομιλία του στις 26 Γενάρη 1934 και περιλαμβάνεται στα Πρακτικά Δικών της Νυρεμβέργης, Τόμος 1, Κεφάλαιο VIII.

Πιο... ατράνταχτη ομολογία ότι η καπιταλιστική βαρβαρότητα είναι η τροφός του φασισμού, ότι οι κεφαλαιοκράτες, τα μονοπώλια, είναι οι προαγωγοί του φασισμού, με τον οποίο όταν «χρειάζεται» εξασφαλίζουν «ηρεμία», «πειθαρχία» και πολλά, πάρα πολλά κέρδη, δύσκολα μπορεί να βρεθεί.

Πόσο μάλλον που ο «κύριος Κρουπ», ένα χρόνο νωρίτερα, στη μυστική σύσκεψη της 20ής Φλεβάρη 1933, ήταν ένας εκ των παρευρισκομένων βιομηχάνων, τραπεζιτών κ.λπ. που έδωσαν στους παριστάμενους Χίτλερ και Γκέρινγκ την τελική τους έγκριση για την κατάληψη από τους ναζί της εξουσίας...

*

Και τώρα, ο λόγος σε κάποιον που γνώρισε πολύ καλά τον ναζισμό και τον φασισμό.

Ο λόγος στον Μπρεχτ:

«Ο φασισμός είναι μια ιστορική φάση όπου μπήκε τώρα ο καπιταλισμός, κι έτσι είναι κάτι το καινούργιο και παλιό μαζί. Ο καπιταλισμός στις φασιστικές χώρες υπάρχει πια μονάχα σαν φασισμός κι ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός.

Πώς, λοιπόν, τώρα να πει κάποιος αντίπαλος του φασισμού την αλήθεια για το φασισμό όταν δε θέλει να πει τίποτα για τον καπιταλισμό, που τον προκαλεί; Πώς να 'χει η αλήθεια αυτή πραχτική σημασία;

Αυτοί που είναι αντίπαλοι του φασισμού χωρίς να 'ναι αντίπαλοι του καπιταλισμού, αυτοί που παραπονιούνται για τη βαρβαρότητα που αίτια τάχα έχει τη βαρβαρότητα την ίδια, μοιάζουν μ' ανθρώπους που θέλουν το μερτικό τους απ' τ' αρνί χωρίς όμως να σφαχτεί το αρνί. Θέλουν να φάνε το κρέας, να μη δουν όμως τα αίματα. Αυτοί θα ικανοποιηθούν αν ο χασάπης πλύνει τα χέρια του προτού φέρει το κρέας στο τραπέζι. Δεν είναι κατά των σχέσεων ιδιοκτησίας, που προκαλούν τη βαρβαρότητα, παρά μονάχα κατά της βαρβαρότητας, υψώνουν τη φωνή εναντίον της, κι αυτό το κάνουν από χώρες όπου κυριαρχούν οι ίδιες σχέσεις ιδιοκτησίας, όπου όμως οι χασάπηδες πλένουν ακόμα τα χέρια τους προτού φέρουν το κρέας στο τραπέζι.

Οι φωνακλάδικες διαμαρτυρίες κατά των βαρβαρικών μέτρων μπορεί να 'ναι αποτελεσματικές για λίγο καιρό, όσο δηλαδή οι ακροατές τους πιστεύουν πως στη δικιά τους χώρα δε θα 'ταν ποτέ δυνατό να παρθούν τέτοια μέτρα. Ορισμένες χώρες είναι σε θέση να κρατήσουν τις σχέσεις ιδιοκτησίας τους με λιγότερο βίαια για την ώρα μέσα απ' ό,τι άλλες. Εκεί η δημοκρατία προσφέρει ακόμα τις υπηρεσίες για τις οποίες άλλες χώρες αναγκάζονται να καταφύγουν στη βία, δηλαδή την εξασφάλιση της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Το μονοπώλιο στα εργοστάσια, στα ορυχεία, στα τσιφλίκια δημιουργεί πάντα βάρβαρες καταστάσεις σ' αυτές τις χώρες είναι όμως λιγότερο ορατές. Η βαρβαρότητα γίνεται ορατή απ' τη στιγμή που το μονοπώλιο δεν μπορεί πια να προστατευτεί παρά μονάχα με την ανοιχτή βία».

(Μπέρτολτ Μπρεχτ, «Πέντε δυσκολίες για να γράψει κανείς την αλήθεια»).

*

Τέτοιος είναι, λοιπόν, ο φασισμός. Είναι η βαρβαρότητα στην οποία καταφεύγουν τα μονοπώλια, όταν το επιτάσσουν οι εκμεταλλευτικές σχέσεις ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Και να γιατί, παραμονές της Αντιφασιστικής Νίκης, οι λαοί πρέπει να θυμούνται και να ξέρουν ότι

«ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός».

*

Για περισσότερα στοιχεία παραπέμπουμε:

α) Στην εξαιρετική ένθετη έκδοση «Η "Δημοκρατία της Βαϊμάρης" η θεωρία των "άκρων" και ο αντικομμουνισμός» («Ριζοσπάστης», 16/6/2012) και

β) Στα εξαιρετικά άρθρα «Μονοπώλια και φασισμός: Δεσμοί αίματος που δεν παραγράφονται» (Αναστάσης Γκίκας, «Ριζοσπάστης», 23/8/2009) και «Ο Σαμαράς και η... Δημοκρατία της Βαϊμάρης» (Νίκος Παπαγεωργάκης, «Ριζοσπάστης», 19/2/2012).

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ