Οι φίλοι του κ. Τσίπρα...

 Οι φίλοι του κ. Τσίπρα...

Ο Αλέξης Τσίπρας το Σάββατο δεν θα είναι στη Θεσσαλονίκη για να συμμετάσχει στις διαδηλώσεις της ΔΕΘ. Ο επικεφαλής ενός κόμματος που θέλει να κυβερνήσει στο όνομα της «αριστεράς», εκείνη την ώρα θα βρίσκεται στη Ιταλία, για να μιλήσει σε οικονομικό φόρουμ που διοργανώνει το ίδρυμα «Ambrosetti - The European House».

Σύμφωνα με δημοσιεύματα του τύπου, το ίδρυμα αυτό αποτελεί την ιταλική εκδοχή της λέσχης «Μπίλντερμπεργκ» και είναι ένα από τα σημαντικότερα think tanks που προσφέρουν υπηρεσίες στο κεφάλαιο. Οι εργασίες του συγκεκριμένου φόρουμ, που διεξάγεται κάθε χρόνο στη «Villa d’ Este», στη λίμνη Κόμο, πραγματοποιούνται κάτω από άκρα μυστικότητα και διαρρέουν ελάχιστα για τα όσα διαδραματίζονται.

Στην επίσημη ιστοσελίδα του ιδρύματος διαβάζουμε, ότι από το φόρουμ αυτό έχουν παρελάσει πρόσωπα όπως ο Χένρι Κίσινγκερ, ο Τζο Μπάιντεν, ο Χοσέ Μαρία Αθνάρ, ο Μπιλ Γκέιτς, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ο Ρομάνο Πρόντι, η Κριστίν Λαγκάρντ, ο Μάριο Μόντι, ο Χέλμουτ Σμιτ, ο Ζαν Κλοντ Τρισέ, ο Τζέιμς Γούλφενσον, ο Ντικ Τσέινι κ.α.

Εξάλλου, στο συνέδριο στο οποίο θα συμμετάσχει ο Α. Τσίπρας, θα συμμετάσχουν επίσης, οι πρώην πρωθυπουργοί της Ιταλίας Ενρίκο Λέτα και Μάριο Μόντι, ο τέως πρόεδρος της Κομισιόν, Χοσέ Μανουέλ Μπαρόζο, καθώς και οι Ζαν Κλωντ Τρισέ, Γιέργκ Άσμουσεν, Χοακίν Αλμούνια και Μισέλ Μπαρνιέ.

Σύμφωνα με το δελτίο τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας θα μιλήσει στον κύκλο συζητήσεων: «Η ατζέντα για να αλλάξει η Ευρώπη» και στη συνεδρία με ειδικό τίτλο: «Ο συσχετισμός δυνάμεων στη Νέα Ευρώπη».

Δεν ξέρουμε τι ακριβώς θα πει ο κ. Τσίπρας και τι διαβεβαιώσεις θα μοιράσει σε ένα τέτοιο φόρουμ που έχει απευθείας διασυνδέσεις με επιχειρηματικούς ομίλους και παράγοντες των ιμπεριαλιστικών κέντρων, αλλά στην προκειμένη περίπτωση ισχύει αυτό που λέει ο λαός μας: Δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι...  

902

ΚΕΡΚΥΡΑ-To ΚΚΕ για την απένταξη έργων από ΕΣΠΑ

To ΚΚΕ για την απένταξη έργων από ΕΣΠΑ

«Η απένταξη από το ΕΣΠΑ, του «Φοίνικα», της Αγ. Αικατερίνης καθώς και των σχολικών κτηρίων του Σχολικού Κέντρου Βραγκανιωτίκων και του 4ου ΓΕΛ Κέρκυρας αποτελούν ένα εξαιρετικά αρνητικό γεγονός», αναφέρει σε ανακοίνωσή του το ΚΚΕ Κέρκυρας.

Και συνεχίζει: «Ειδικά το θέμα των σχολείων, είναι  ένα ακόμη πλήγμα στην ικανοποίηση των αναγκών της νεολαίας, των εκπαιδευτικών και των γονιών για σύγχρονες και ασφαλείς κτηριακές υποδομές.
Είναι μία αρνητική εξέλιξη που υποδηλώνει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει η κυβέρνηση αλλά και η Τοπική Διοίκηση το θέμα της δημόσιας εκπαίδευσης. Την ώρα που το πολλά σχολεία στο νησί της Κέρκυρας αντιμετωπίζουν κτηριακά προβλήματα, όχι μόνο δεν γίνονται σοβαρές παρεμβάσεις αποκατάστασης, όχι μόνο δεν υπάρχει σχέδιο για την επίλυσης των προβλημάτων σε μόνιμη βάση αλλά σταματάνε και τα έργα σε κτήρια τα οποία έχουν εξαγγελθεί δεκάδες φορές και πολλοί από τους τοπικούς άρχοντες έχουν φωτογραφηθεί στα θεμέλια ή βάζοντας υπογραφές σε συμβάσεις και μελέτες…
Χωρίς να έχουμε καμία αυταπάτη σχετικά με το ρόλο του ΕΣΠΑ ως εργαλείο της ΕΕ και των μονοπωλίων, ώστε να μπορούν να κερδίζουν περισσότερα σε βάρος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, θα πρέπει ο ελληνικός λαός να διεκδικήσει τα χρήματα αυτά, αλλά και ακόμη περισσότερα, να χρησιμοποιούνται για να καλύπτονται οι δικές του ανάγκες. Ας κλείσουμε τα αυτιά μας σε αυτούς που μας πλασάρουν το ΕΣΠΑ ως δώρο της ΕΕ. Τα κονδύλια που κατανέμονται μέσω του ΕΣΠΑ δεν είναι λεφτά που ανήκουν στην Κομισιόν και στα επιτελεία. Είναι λεφτά των λαών – και του ελληνικού – που εισπράττει η ΕΕ από εισφορές και παρακρατήσεις. Είναι δικά μας λεφτά!!!
Παρά τις όποιες διαβεβαιώσεις ότι τα δύο αυτά έργα θα ενταχθούν στο νέο ΕΣΠΑ (ΣΕΣ) είναι απαραίτητο να μην υπάρξει εφησυχασμός. Οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς και οι μαθητές θα πρέπει να διεκδικήσουν δυναμικά την ολοκλήρωση των δύο αυτών σχολικών κτηρίων. Γενικότερα, είναι απόλυτα ρεαλιστικό το αίτημα για κρατική χρηματοδότηση ώστε να εξασφαλίζεται η λειτουργική, κτηριακή, υλικοτεχνική υποδομή και εποπτικά μέσα για την κάλυψη των αναγκών της εκπαιδευτικής διαδικασίας χωρίς ούτε ένα ευρώ να βγαίνει από την τσέπη γονιών».

Περί ομοφοβίας

 Περί ομοφοβίας

Η τηλεοπτική εμφάνιση του κουτσούμπα την περασμένη εβδομάδα πρέπει να είχε αποκλειστικά ένα και μόνο θέμα, αν κρίνει κανείς από τις αντιδράσεις –τι γράφτηκε και τι σχολιάστηκε- στο δίκτυο τις τελευταίες μέρες: τους ομοφυλόφιλους, το σύμφωνο συμβίωσης, το δικαίωμά τους στην υιοθεσία. Και ήρθε και έδεσε για κάποιους το γλυκό και το έτοιμο συμπέρασμα για το ομοφοβικό κουκουέ –που είναι και γενικά τέτοιο, από πολιτική άποψη και φοβάται να συνεργαστεί με τους όμορους πολιτικούς χώρους του.

Αυτή η κολόνια κρατάει χρόνια, βέβαια. Θυμάμαι το μίσσιο πχ να γράφει σε κάποια βιβλία του πως (ούτε λίγο ούτε πολύ) το κόμμα και το εαμ έχασαν, λέει, τη στήριξη του κόσμου και τον πόλεμο, γιατί πρόδωσαν την υπόθεση της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Και το καλύτερο ίσως που μπορείς να σκεφτείς για να τον δικαιολογήσεις, είναι ότι πέρασε τα καλύτερα (και πιο ενεργά σεξουαλικά) χρόνια του στη φυλακή, γεμάτα στερήσεις (κι από μια επιπλέον άποψη), συνεπώς γράφει γι’ αυτό που του ‘χε λείψει περισσότερο.

Το οποίο φαντάζομαι πως μπόρεσε να βρει μεταδικτατορικά σε άφθονες ποσότητες. Γιατί ο καπιταλισμός είναι θεωρητικά η κοινωνία της αφθονίας, ακόμα και στο σεξ –άσχετα που στην πράξη μένουν πολλοί στην απέξω, μαλάκες (στην κυριολεξία) και είναι ζήτημα αν και τι ποιότητας έρωτα απολαμβάνουμε, όπως ακριβώς και με τα υλικά αγαθά δηλ. Αυτή εξάλλου είναι κι η μεγάλη δύναμη του συστήματος. Όχι μόνο το ότι μας προσφέρει μια ψευδαίσθηση ευημερίας, αλλά ότι ενσωματώνει μεταμοντέρνα και στοιχεία που θεωρητικά τον αμφισβήτησαν και επιχείρησαν να συγκρουστούν μαζί του, ακόμα και με πολιτικούς όρους. Ο καλός μύλος της αντίδρασης όλα τα αλέθει.

Η σεξουαλική απελευθέρωση ως αίτημα έμπλεξε στα γρανάζια του φιλελεύθερου καπιταλισμού, που εν μέρει το πραγματοποίησε και κατ’ ουσίαν το εκφύλισε. Ενώ οι διάφορες κινηματικές θεωρίες για την κατασκευή του βιολογικού φύλου ή για την αυτοδιάθεση του σώματος (που δικαιολογεί μεταξύ άλλων και την χρήση ναρκωτικών ουσιών) φλερτάρουν ανοιχτά (και απελευθερωμένα) με τις θεωρίες και τις αξίες του αστικού κόσμου. Που δε νιώθει την παραμικρή αμφισβήτηση από μια διαδικασία που «απελευθερώνει» το σώμα, για να το κάνει εμπόρευμα –αλλά συντηρεί και τον πουριτανισμό ως βασική ιδεολογία στα πλαίσια της αστικής υποκρισίας. Η ελευθερία όμως δεν μπορεί να νοείται μόνο με αρνητικό τρόπο, ως ελευθερία από κάτι που μας κρατά δέσμιους, αλλά με θετικό περιεχόμενο, ως ελευθερία για να κάνουμε και να πετύχουμε κάτι –όπως λέει ο φροϋδομαρξιστής έριχ φρομ στο βιβλίο του για το «φόβο μπροστά στην ελευθερία».

Θέλω να πω δηλ πως η σεξουαλική απελευθέρωση έχει βαθύτερο περιεχόμενο από την «ελευθερία» επιλογής που απολαμβάνουμε φαινομενικά στον καπιταλισμό, με τα χιλιάδες αόρατα δεσμά του. Και τα ζητήματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι πολύ σοβαρά και σύνθετα για να στοιχηθούν και να χωρέσουν στον καβγά μεταξύ των πολέμιων και των υποστηρικτών του gay pride, της παρέλασης περηφάνιας των ομοφυλόφιλων, ή στην αντίθεση ανάμεσα στον νταβραντισμένο ελληνάρα που «μισεί τις αδερφές» και τις τηλεοπτικές φιγούρες - καρικατούρες που προβάλλονται ως ο μέσος σύγχρονος ομοφυλόφιλος.

Ανώμαλο είναι το σύστημα, όχι οι άνθρωποι, λέει πολύ σωστά ένα σύνθημα. Με τη διαφορά πως εφόσον ζούμε σε αυτό το σύστημα, που φυλακίζει και στρεβλώνει τις ανάγκες μας, είμαστε και εμείς, στον ένα ή τον άλλο βαθμό, κομμάτι της σαπίλας και της ανωμαλίας του, που επηρεάζει οπωσδήποτε και τις ερωτικές μας σχέσεις. Η κτητικότητα, οι ανασφάλειες, ο παλιμπαιδισμός και οι ανώριμες συμπεριφορές, η αποξένωση, η συναισθηματική φτώχια, η έλλειψη ρομαντισμού, η αντιμετώπιση των ερωτικών συντρόφων ως εμπορεύματα με συγκεκριμένη χρηστική αξία και ημερομηνία λήξης, αλλά κι η πορνογραφία ή το αγοραίο σεξ, είναι μερικά μόνο από τα συμπτώματα που θα μπορούσε κανείς να απαριθμήσει.

Σε μια κοινωνία που τρελαίνει τους ανθρώπους, όλοι μας είμαστε το κατά δύναμη ψυχασθενείς, λέει ένας στίχος. Κάτι που ισχύει προφανώς και για την ερωτική μας ζωή και πηγαίνει πολύ πιο πέρα από τα κλασικά δίπολα «μονογαμία-πολυγαμία», «ομοφυλοφιλία-ετεροφυλοφιλία», κτλ. Τίποτα ανθρώπινο δε μας είναι ξένο, ως αντίδραση και συμπεριφορά, τα πάθη κι οι αδυναμίες είναι βαθύτατα ανθρώπινα χαρακτηριστικά, για να τα απαρνηθούμε και να τα απαξιώσουμε. Δεν είναι οι άνθρωποι που μπαίνουν στο στόχαστρο και εξετάζονται ως άρρωστοι αλλά η εγγενής παθογένεια μιας αρρωστημένης αστικής κοινωνίας, που επιδρά αναπόφευκτα στον καθένα μας.

Πώς δένουν αυτά με το θέμα της οικογένειας και της μορφής της; Δεν είναι αυτονόητα ένας ταξικός θεσμός που πρέπει να καταργήσουμε, γιατί μυεί «αυθόρμητα» τα παιδιά στο συλλογικό εγωισμό και την έννοια της ιδιοκτησίας; Όχι, κατά τη δική μου αντίληψη τουλάχιστον. Αφενός γιατί η οικογένεια είναι ένας βασικός, αναντικατάστατος πυλώνας για την καλύτερη ανάπτυξη της προσωπικότητας του παιδιού –που δεν περιορίζεται μονοσήμαντα στην αναπαραγωγή της κυρίαρχης ιδεολογίας, ούτε έχει μια δοσμένη κι αναλλοίωτη λειτουργία ανεξάρτητα από το εκάστοτε κοινωνικό πλαίσιο. Κι αφετέρου γιατί το ζητούμενο δεν είναι η απλή κατάργησή της (με κάποιο διάταγμα άραγε;) αλλά η υπέρβαση της σημερινής μορφής της, έτσι που ο καθένας να βλέπει την οικογένειά του στο κοινωνικό σύνολο, να τους νιώθει όλους δικούς του, να βλέπει τη δική τους ανάπτυξη ως προϋπόθεση για τη δική του.

Σε αυτό το γενικό πλαίσιο είναι που καταλαβαίνω προσωπικά (και το τονίζω αυτό, γιατί προφανώς δεν κάνω κάποια επίσημη, ού

τε και σωστή απαραίτητα, ερμηνεία) τις θέσεις του κόμματος για την οικογένεια συνολικά, το πρότυπο το οποίο θα καλλιεργείται (χωρίς να επιβάλλεται) στην κοινωνία του μέλλοντος και στο οποίο θα στοχεύουμε, και παρεμπιπτόντως τη διαφωνία του με την υιοθεσία παιδιών και τη δημιουργία οικογένειας από τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Όποιος επιδιώκει συνεπώς μια ουσιαστική αντιπαράθεση (κι όχι φτηνούς εντυπωσιασμούς με ειρωνικές ατάκες για όσους ζούνε πίσω από τον ήλιο, κτλ), οφείλουν να πάρουν υπόψη το παραπάνω σκεπτικό και να αναμετρηθούν μαζί του συνολικά.

Παράλληλα βέβαια υπάρχουν διάφορες παράπλευρες πτυχές, για τις οποίες οφείλω να ομολογήσω πως δεν έχω κατασταλαγμένη άποψη –συνεπώς αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη για τυχόν αστοχίες, συγχύσεις, μπερδεμένες διατυπώσεις, κτλ. Οι κομμουνιστές θα μπορούσαν ίσως να ταχθούν υπέρ της θέσπισης κάποιων δικαιωμάτων για τους ομοφυλόφιλους, χωρίς να συμφωνούν απαραίτητα και με τη συγκεκριμένη άσκησή τους, σε κάθε περίπτωση. Με την ίδια έννοια δηλ που η θέση για το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση (και τον εδαφικό αποχωρισμό) δε σημαίνει πως το υποστηρίζουμε αυτομάτως για όλες τις περιπτώσεις (πχ για τους λαούς της ισπανίας). Και με την ίδια έννοια που η υπεράσπιση κι η κατάκτηση του δικαιώματος της γυναίκας στο διαζύγιο, δε σημαίνει πως είμαστε από θέση αρχής με τη διάλυση κάθε γάμου. Αν και μπορεί να αντιτείνει κανείς ότι στο σημερινό αντιδραστικό πλαίσιο μια τέτοια κατάκτηση, θα μείνει στα χαρτιά και μπορεί να δημιουργήσει μεγαλύτερα προβλήματα από αυτά που θα λύσει.

Είναι επίσης σημαντικό να υπάρχει ιδιαίτερη ευαισθησία κι αυξημένη επαγρύπνηση, από τον καθένα ξεχωριστά και όλους μαζί συλλογικά, για να εξαλειφτούν τυχόν κατάλοιπα που επιβιώνουν μέσα μας και κάθε πιθανό κρούσμα υποσυνείδητης, «αυθόρμητης» ομοφοβίας στις γραμμές μας.

Μια τελευταία πτυχή είναι αν χρειάζεται ιδιαίτερη δουλειά κι οργάνωση στο λεγόμενο μέτωπο των λοατ (δες κι εδώ). Όπως η γυναίκα υφίσταται εξαιτίας της ιδιαίτερης θέσης της διπλή εκμετάλλευση στην καπιταλιστική κοινωνία, το ίδιο συμβαίνει με τους ομοφυλόφιλους και τα άλλα άτομα που έχουν σεξουαλικές «ιδιαιτερότητες». Το ερώτημα ωστόσο αν αυτά τα άτομα προσδιορίζουν την ταυτότητά τους και τις κοινωνικές τους διεκδικήσεις με βάση τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις ή με την ταξική τους θέση στην κοινωνία. Κι αν υπάρχει συνεπώς λόγος να οργανώνουν σε διακριτές συλλογικότητες την πάλη τους ή αν έτσι απομονώνονται μόνοι τους από τα εργατικά, λαϊκά στρώματα και από τους φυσικούς τους συμμάχους.

Και το γυναικείο κίνημα όμως δεν έχει δικούς του διακριτούς συλλογικούς φορείς, σε συνεργασία με το ταξικό κίνημα; Γιατί συνεπώς να μη γίνεται το ίδιο και με τους ομοφυλόφιλους, τους λοατ εν γένει;

Δε θα αποτολμήσω μια συνολική απάντηση. Θα σημειώσω όμως τη βασική, ειδοποιό διαφορά του γυναικείου κινήματος που συμμαχεί όντως με το ταξικό κίνημα, σε αντιδιαστολή με τον εκφυλισμό του «καθαρού φεμινισμού», που στοχοποιούσε τους άνδρες ως φύλο και άφηνε στο απυρόβλητο την κυρίαρχη αστική τάξη. Κι αυτή είναι μια πολύτιμη πυξίδα και για το θέμα που εξετάζουμε.

Μια άλλη θάλασσα

 Μια άλλη θάλασσα

"Δύναμη κρούσης για άμεσες επεμβάσεις σε όλη τη γή" δημιουργεί το ΝΑΤΟ ενώ από την άλλη με αντίστοιχες εξαγγελίες απαντά η Ρωσία.

Η καπιταλιστική κρίση εξελίσσεται κανονικά και σπρώχνει τον πλανήτη που ήδη βρωμάει μπαρούτη σε σύγκρουση γιγάντιων διαστάσεων.


Την ίδια στιγμή κάποιοι, όπως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, εξακολουθούν να θεωρούν το ΝΑΤΟ δύναμη σωτηρίας και τρέχουν πρώτοι να δηλώσουν τη χώρα (και μαζί και τα παιδιά μας) σε διαθεσιμότητα για οποιαδήποτε χρήση, μπας κι αρπάξει η μεγάλη αστική τάξη της χώρας κανένα κοκαλάκι από τη νέα μοιρασιά που μπορεί να προκύψει...

Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει να διαλυθεί η συμμαχία!! (Από ποιον άραγε το ζητάει;)

Αν μας έλεγε κάποιος και το πώς μπορεί να διαλυθεί μια συμμαχία-τέρας, που έχει βάλει στόχο την παραπέρα επέκταση και γιγάντωσή της, χωρίς να αποχωρήσουν χώρες-μέλη προκαλώντας κάποια προβλήματα και δείχνοντας δρόμο και σε άλλους λαούς για να παλέψουν για τα ίδια, θα βγάζαμε και μεις μιαν άκρη.


Εν τω μεταξύ τα μεγάλα ΜΜΕ συνεχίζουν το έργο τους εκπέμποντας όλα στην ίδια συχνότητα και επαναλαμβάνοντας ακριβώς ό,τι λέει το ΒΒC, το CNN και τα άλλα παιδιά του καπιταλισμού για το ό,τι συμβαίνει.

Συμπτωματικά πάντα, στο ρόλο του καλού βρίσκονται οι ΗΠΑ, η ΕΕ, το ΝΑΤΟ, ο Ομπάμα, ο Κάμερον και οι φίλοι τους ενώ όλοι οι άλλοι είναι εχθροί της Δημοκρατίας (της ποιάς;) και τουλάχιστον ύποπτοι για τρομοκρατία ... ή ό,τι άλλο προκύψει ως επιχείρημα.


Επειδή η αλήθεια δεν κρύβεται, και η διάθεση για άγρια σύγκρουση βγάζει μάτι, ξαναζεσταίνονται διάφορες σούπες περί κόντρας Δύσης-Ανατολής, θρησκευτικών πολέμων και επικίνδυνων απολίτιστων τεράτων που απειλούν την πολιτισμένη Δύση και άλλα τέτοια για να μπερδεύεται το μυαλό και να μην καταλαβαίνει ότι τα τέρατα τα πραγματικά είναι εντός των πυλών.

Και βέβαια δεν είναι άλλα απο τα γιγάντια μονοπώλια, που προσπαθώντας να επικρατήσουν στον χωρίς όρια πλέον ανταγωνισμό, έχουν βγάλει τα μαχαίρια και δε λογαριάζουν τίποτα προκειμένου να σώσουν το τομάρι τους και να εδραιώσουν ακόμα περισσότερο τη θέση τους μέσα στην κρίση που μαίνεται.


Κάπου στη γωνία οι λαοί αδυνατούν να καταλάβουν τι τους συμβαίνει, αφού άλλοι τους καθησυχάζουν, άλλοι τους μπουκώνουν με αυταπάτες χωρίς περιεχόμενο και άλλοι τους εκφοβίζουν ανοιχτά ή δια της πλαγίας για να μην μπορούν να σκεφτούν.


Και μόνο κάτι λίγες φωνές που όμως δεν το βάζουν κάτω, φωνάζουν κάθε μέρα με όλους τους τρόπους την αλήθεια παλεύοντας να την κάνουν να ριζώσει όσο πιο βαθιά γίνεται και να αρχίσει να φουντώνει.

Μιλάμε βέβαια για τους κομμουνιστές κι εδώ στην περίπτωσή μας για το ΚΚΕ, που όμως το σύστημα έχει φροντίσει με όλα τα κόλπα και τις εφεδρείες του να σπρώξει όσο γίνεται στην άκρη, γεμίζοντας τον αέρα με παράσιτα που μπερδεύουν το σήμα που εκπέμπουν αυτές οι κόκκινες φωνές.

Η αλήθεια βέβαια ήταν και θα είναι πάντα απλή.

Η αιτία όλων όσων μας συμβαίνουν είναι μία. Στον κόσμο που ζούμε, το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό κι όλο μεγαλώνει μέχρι να σκάσει, κι αυτό δεν αλλάζει εκ Θεού αν κι εμείς δεν κάνουμε κάτι.

Κι όσο υπάρχουν μεγάλα ψάρια και καρχαρίες, πάντα έτσι θα γίνεται.


Υπάρχει όμως κι ένας άλλος κόσμος, κάποιοι κάποτε έδειξαν το δρόμο, όπου τα μικρά ψαράκια που χτίζουν κάθε μέρα με τη δουλειά τους τον ωκεανό που ζούμε και που κανένας δεν τους δίνει σημασία, παίρνουν χαμπάρι, ενώνονται, οργανώνονται και παίρνουν στο κυνήγι τους καρχαρίες και στο τέλος τους εξαφανίζουν και τότε η θάλασσα του κόσμου βρίσκει την ησυχία της και γίνεται πραγματικός παράδεισος.


Αρκεί να το πιστέψουμε, να απλώσουμε τα χέρια και να το κάνουμε πραγματικότητα.

ΗΠΑ: Χειροπέδες αντί αυξήσεων παίρνουν οι εργαζόμενοι στα καταστήματα γρήγορου φαγητού (ΦΩΤΟ)

ΗΠΑ: Χειροπέδες αντί αυξήσεων παίρνουν οι εργαζόμενοι στα καταστήματα γρήγορου φαγητού 

Από την κινητοποίηση στη Νέα Υόρκη (πηγή ΑΡ)

Καθιστική διαμαρτυρία ζητώντας υψηλότερους μισθούς έκαναν εργαζόμενοι σε καταστήματα αλυσίδων γρήγορου φαγητού σε 150 πόλεις στις Ηνωμένες Πολιτείες. Πενήντα δύο εργαζόμενοι στο Ντιτρόιτ και 21 στη Νέα Υόρκη όμως συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια της διαμαρτυρίας. Συλλήψεις έγιναν επίσης στο Σικάγο και σε άλλες πόλεις.

Οι εργαζόμενοι στον κλάδο των έτοιμων φαγητών στην πόλη της Νέας Υόρκης ενώθηκαν με εκατοντάδες υποστηρικτές τους σε μια πορεία μέσα από την Times Square, όπου έκαναν καθιστική διαμαρτυρία κοντά σε ένα μεγάλο κατάστημα McDonald's στην Times Square.

Οι εργαζόμενοι στις αλυσίδες McDonald's, Burger King και Wendy's, καθώς και σε άλλα μεγάλα καταστήματα fast food, ζητούν την αύξηση του ωριαίου μισθού τους κατά 15 δολάρια την ώρα και το δικαίωμα να σχηματίσουν μια ένωση χωρίς να υποστούν αντίποινα.

Ο τρέχον κατώτατος μισθός στις Ηνωμένες Πολιτείες ποικίλλει από πολιτεία σε πολιτεία και κυμαίνεται από περίπου 7.50 δολάρια την ώρα έως περίπου 11 δολάρια την ώρα. Οι διαδηλώσεις ήταν οι τελευταίες σε μια σειρά από απεργίες μιας ημέρας των εργαζομένων στα fast food που χρονολογούνται από το Νοέμβρη του 2012.

Αφόρητη η ζωή για τα νέα ζευγάρια στη Βρετανία

Αφόρητη η ζωή για τα νέα ζευγάρια στη Βρετανία

Με τα πιο μελανά χρώματα αποτυπώνεται η ζωή και το μέλλον των νέων ζευγαριών στη Βρετανία. Δεν αναφερόμαστε φυσικά στο βασιλικό ζεύγος, αλλά στα λαϊκά στρώματα που βλέπουν τη ζωή τους να χειροτερεύει και το μέλλον των παιδιών τους προδιαγεγραμμένο. Κι όλα αυτά σε μια χώρα που ...πειραματόζωο δεν τη λες, δεν ...πάσχει από τρόικες, έχει εθνικό νόμισμα, ακόμα και ανάπτυξη, καπιταλιστική βεβαίως.
Ο «Ριζοσπάστης» έχει ήδη περιγράψει την επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα των Βρετανών εργαζομένων. Χαρακτηριστικό είναι ότι εμφανίζουν αριθμητικά τους αυτοαπασχολούμενους στα 4,5 εκατομμύρια, αλλά τα 2/3 απ' αυτούς είναι σαν τους εργαζόμενους με μπλοκάκι. Οι συμβάσεις «μηδενικών ωρών» τριπλασιάστηκαν σε ένα μόνο χρόνο και ανέρχονται στα 1,4 εκατομμύρια, σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές, μπορεί όμως να φτάνουν στην πραγματικότητα τα 5 εκατομμύρια, σύμφωνα με εκτιμήσεις των συνδικάτων.
Ακόμα πιο δύσκολη είναι η κατάσταση για τα νέα ζευγάρια που αποφασίζουν να αποκτήσουν παιδιά.
Το κόστος για το μεγάλωμα ενός παιδιού είναι από τα υψηλότερα παγκοσμίως. Τα τελευταία δημοσιεύματα, μάλιστα, χαρακτηρίζουν το κόστος που πληρώνουν οι γονείς για τα παιδιά (νηπιαγωγείο, παιδικός σταθμός κ.λπ.) σαν δεύτερο δάνειο. Κι αυτό, γιατί το κόστος είναι μεγαλύτερο από το στεγαστικό που έχουν να πληρώσουν.

***

Ας δούμε ένα παράδειγμα: Το κόστος στο Λονδίνο έχει ανέβει κατά 19% μέσα σε ένα χρόνο. Ο μέσος όρος για να πάει ένα παιδί μικρότερο των 2 χρόνων στο βρεφονηπιακό σταθμό είναι 14.000 βρετανικές λίρες το χρόνο. Υπενθυμίζουμε ότι ο βασικός μισθός είναι 11.500 το χρόνο και αυτά μεικτά.
Δεν προκαλεί, λοιπόν, έκπληξη ότι μία στις τρεις μητέρες δεν κάνει δεύτερο παιδί λόγω του κόστους. Ούτε ότι το 77% των γονιών θα ήθελαν να δουλεύουν λιγότερο και να περνάνε περισσότερο χρόνο με τα παιδιά τους, αν το κόστος δεν ήταν τόσο απαιτητικό.
«Γυναικεία ισοτιμία» και άλλα σύντομα ανέκδοτα. Είναι πλέον συνηθισμένο οι γυναίκες να αναγκάζονται να σταματήσουν τη δουλειά για κάποια χρόνια και να προσέχουν τα παιδιά στο σπίτι. Βέβαια, παρά το γεγονός ότι μένουν εκτός δουλειάς, τα όρια συνταξιοδότησης είναι ίδια με αυτά των αντρών. Μόνο το 46% των γυναικών καταφέρνει να πάρει ολόκληρη την κρατική σύνταξη, να έχει δηλαδή μαζέψει αρκετές εισφορές από τα χρόνια που δουλεύει. Μάλλον αυτές οι στατιστικές δεν αναφέρονται στο πρότυπο γυναίκας με το ακριβό ταγεράκι, που συνήθως φιγουράρει στα περιοδικά, αλλά όχι και στις λαϊκές συνοικίες.
Η μόνη νομοθεσία που «προστατεύει» τη μητρότητα είναι οι 6 βδομάδες μητρικής άδειας μετά τη γέννα. Από κει και πέρα αρχίζουν ειδικές άδειες με μειωμένες ή καθόλου αποδοχές, ανάλογα με το Ταμείο, τον εργοδότη κ.λπ.
Η σωτήρια βοήθεια από τον παππού και τη γιαγιά είναι πλέον πολυτέλεια λίγων ζευγαριών. Κι αυτό όχι μόνο γιατί υπάρχει τεράστια εργασιακή περιπλάνηση που αναγκάζει τα νέα ζευγάρια να μένουν μακριά από τις οικογένειές τους. Αξίζει, βέβαια, να σημειωθεί ότι αυτή η περιπλάνηση έχει οδηγήσει πολλά ζευγάρια να μένουν χώρια και να βλέπονται, στην καλύτερη περίπτωση, τα σαββατοκύριακα. Ακόμα όμως και αν ένα ζευγάρι ζει κοντά στην οικογένειά του, είναι πιθανό η γιαγιά και ο παππούς ακόμα να δουλεύουν.

***

Ο αριθμός των ηλικιωμένων (πάνω από 65) που αναγκάζονται να δουλέψουν σημειώνει κάθε χρόνο και νέα ρεκόρ. Στο τέλος του 2013 ξεπέρασε το 1 εκατομμύριο. Κι αυτό γιατί δεν μπορούν να συντηρηθούν με την παρεχόμενη σύνταξη. Ετσι κι αλλιώς, ηλικία συνταξιοδότησης δεν υπάρχει. Μάλιστα, σωματεία και κυβέρνηση συμφωνούν ότι κάτι τέτοιο περιθωριοποιεί τους ηλικιωμένους και τους στερεί το δικαίωμα να δουλέψουν εάν το επιλέξουν! Υπάρχει η ηλικία που μπορεί ο εργαζόμενος να πάρει την κρατική σύνταξη, και αυτή είναι ενιαία για γυναίκες και άντρες και φτάνει τα 68 χρόνια. Η σύνταξη αυτή μπορεί να φτάσει τις 110 βρετανικές λίρες τη βδομάδα για όσους έχουν μαζέψει εισφορές 30 χρόνων.
Το πρόβλημα της φροντίδας των παιδιών, αλλά και της απουσίας φροντίδας για τους ηλικιωμένους, προβλημάτισε τα επιτελεία του Κόμματος των Εργατικών (στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δείξει πολλές φορές την προτίμησή του) και επεξεργάζονται μια ιδέα δανεισμένη από τη Γερμανία: Δημιουργία κέντρων που να λειτουργούν ταυτόχρονα ως γηροκομείο και παιδική χαρά, όπου εθελοντικά οικογένειες θα πηγαίνουν και θα βοηθούν ηλικιωμένους, ενώ αυτοί θα παρέχουν υπηρεσίες παιδοφύλαξης, ένα είδος «παππούς με ενοίκιο»!
Κι όλα αυτά, ενώ, εν έτει 2014, το 27% των παιδιών στο Λονδίνο, είναι αναγκασμένα να παραλείπουν γεύματα. Υπάρχουν σήμερα στη Βρετανία 3,5 εκατομμύρια παιδιά που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.
Οι εργαζόμενοι σε Βρετανία και Ελλάδα δεν έχουν τίποτα παρά δεινά να περιμένουν από τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Η εμπειρία και στις δύο χώρες είναι απόδειξη των αδιεξόδων του συστήματος. Η εμπειρία των χωρών όπου οικοδομήθηκε ο σοσιαλισμός, όπου η παιδική μέριμνα ήταν υπόθεση της κοινωνίας είναι ένα δείγμα των δυνατοτήτων που έχει ο σοσιαλισμός να ικανοποιήσει τις λαϊκές ανάγκες.

Λ. ΓΕΡΟΠΑΝΑΓΙΩΤΗ
ΚΟ Βρετανίας του ΚΚΕ