Γράφει ο 2310net //
Ζούμε στο «φαίνεσθαι». Στην εποχή που η πολιτική γίνεται με όρους επικοινωνίας. Στην εποχή που οι επαγγελματίες πολιτικοί δεν ασκούν την εργασία τους παράγοντας ιδέες και πολιτικές (πως θα μπορούσαν άλλωστε, όταν το πολιτικό προσωπικό των κομμάτων εξουσίας είναι οι Μιχελογιαννάκηδες) αλλά εξαντλούνται στην πειθήνια άσκηση επικοινωνιακών τακτικών που καθορίζονται από επικοινωνιολόγους και γραφεία μάρκετινγκ. Οι πραγματικές πολιτικές ασκούνται και καθορίζονται σε άλλα επίπεδα. Εκεί όπου ένας Τσίπρας, ένας Βαρουφάκης, αλλά ακόμα και ένας Σόιμπλε ή μια Μέρκελ δεν έχουν πραγματικό λόγο.
Πριν ακόμα από τις εκλογές κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν μπορούσε να πιστέψει όσα υποσχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Και τέλος στη λιτότητα και σκίσιμο των μνημονίων και ευρώ και ΕΕ και αποκατάσταση των αδικιών και πρόγραμμα θεσσαλονίκης και ανάπτυξη και αυξήσεις μισθών και συντάξεων και ρίχνουμε και ένα δάκρυ στη βουλή. Ο πήχης είχε πέσει πριν από τις εκλογές: «και ένα από όλα αυτά να κάνει πετυχημένος θα είναι» έλεγε και ξανάλεγε το πλήθος απογοητευμένο τόσο από τους προηγούμενους που θα μπορούσε να δει οποιαδήποτε εξέλιξη ως θετική.
Όλους αυτούς τους μήνες η κυβέρνηση οδηγείται με αυτόματο πιλότο προς το νέο Μνημόνιο το οποίο για λόγους επικοινωνιακούς θα το ονομάσει Συμφωνία, όπως ονόμασε την Τρόικα Θεσμους. Ωστόσο ένα μεγάλο μέρος του κόσμου ελπίζει ότι με το ΣΥΡΙΖΑ τα πράγματα θα είναι καλύτερα. Ίσως επειδή αν κάτι κανείς δεν είχε να προσάψει στην Αριστερά στην Ελλάδα ήταν η ατιμία της. Ακόμα και οι πιο ακραιφνείς δεξιοί αναγνώριζαν ότι  οι Αριστεροί είναι τίμιοι, συνεπείς και δεν δίνουν ψευτικες υποσχέσεις. Ίσως γιατί έχουν τα ιστορικά παραδείγματα ανθρώπων που προτίμησαν να υπερασπιστούν τις ιδέες τους μπροστά στα στρατοδικεία, το παρακράτος, την Δικτατορία και δεν επέλεξαν τον εύκολο δρόμο ενός έντιμου συμβιβασμού.
varoyfakis13
Έτσι, οι επικοινωνιακές κορώνες των πρώτων ημερών, όπου σύσσωμο το πανελλήνιο θαύμασε τις ακαδημαϊκές και διαπραγματευτικές αρετές του Γιάνη Βαρουφάκη, συγκινήθηκε με την απλότητα του Αλέξη Τσίπρα, πίστεψε στον ορυμαγδό υποσχέσεων κατά την ορκομωσία των υπουργών, έπιασαν τόπο. Η κυβέρνηση διαπραγματεύεται. Τελεία και παύλα. Τώρα αν θα έρθει νέο μνημόνιο είμαστε σίγουροι ότι αυτό είναι και το καλύτερο που θα μπορούσε να πετύχει. Και εδώ ανοίγουν δύο μεγάλα ερωτήματα:
Α) αν χρειάζεται να διαπραγματεύεσαι επί μήνες απλά για να μην κοπούν άμεσα αλλά έμμεσα (με τις διαφαινόμενες αυξήσεις σε ΦΠΑ) οι συντάξεις και οι μισθοί και όλα αυτά γίνονται για να μείνουμε στην ευρωζώνη πάση θυσία, σε ποιές συνθήκες θα μπορούσαν να είναι χειρότερα τα πράγματα; Αν ένας συμβιβασμός να υποστούμε λίγες ακόμα θυσίες μέχρι τις επόμενες για να πληρώνουμε τοκογλύφους σε ένα χρέος που δεν τελειώνει ποτέ είναι προτιμότερος από μια κάποια, οποιαδήποτε, αδιευκρίνιστη ρήξη τότε πόσες πιθανότητες έχουμε να βιώσουμε κάποτε έστω και την παραμικρή βελτίωση των βιοτικών μας συνθηκών;
Β) αν πράγματι πιστεύει ο λαός ότι αυτή η κυβέρνηση διαπραγματεύτηκε σθεναρά τότε δεν θα έπρεπε να τους κατηγορήσει ως τίμιους ηλίθιους; Δεν θα έπρεπε να έχει απαιτήσει από αυτούς που ήθελαν να κυβερνήσουν να γνωρίζουν από πριν ότι αυτά που έλεγαν δεν έστεκαν; Με άλλα λόγια είτε η κυβέρνηση αποτελείται από λαοπλάνους ψεύτες είτε από άσχετους χαμηλής νοημοσύνης. Διαλέξτε και πάρτε.
Μέχρι να απαντηθούν αυτά τα ερωτήματα θα ζούμε την επιβεβαίωση της ρήσης ότι η πρώτη εντύπωση μετράει. Η πρώτη εντύπωση που δόθηκε ήταν και αυτή που συνεχίζει να ακολουθεί την κυβέρνηση. Αλλά είπαμε, η πολιτική ασκείται με όρους επικοινωνίας. Οι μόνες πολιτικές πράξεις που έχουμε δει μέχρι στιγμής είναι το άνοιγμα της ΕΡΤσακνής, τα χουντικής αισθητικής πανηγύρια στην παρέλαση και η περιφορά των λειψάνων.