Πες μας τι γίνεται μ’ εκείνα τα παιδιά, που σας κοιτούν ίσια στα μάτια

Της Ρούλας Καραγιάννη*

Μέρες κορoνοϊού και ο άνεμος της κυβερνητικής αδιαφορίας χτυπά μαζί με κάθε εργασιακό δικαίωμα κάθε αδύναμο κρίκο που δεν χρειάζεται, ώστε να κρατήσει συμπαγή  την αλυσίδα των συμφερόντων του! Ήχοι τριγμών σε ταινία τρόμου που υποβόσκει με υπότιτλους, καθώς ο κόσμος θεοποιεί τσιόδρες και η πολιτική σκηνή  βαφτίζει επιτυχία την ατομική ευθύνη.  Οι τηλεπερσόνες βαλτές, απέκτησαν άποψη για το πώς γράφεται η προστακτική του αορίστου στα πανό του τελευταίου συλλαλητηρίου για την παιδεία κι αν τους ρωτήσεις  τι γνωρίζουν για την κατάσταση στα σχολεία θα σε κοιτάξουν με ύφος εκατό  καρδιναλίων και θα συνεχίσουν το πρωινό τσιφτετέλι πάνω στα δωδεκάποντα ή θα γίνουν ένα με την καρέκλα μπροστά στην κάμερα, ισιώνοντας τη γραβάτα και ξεροβήχοντας, πριν περάσουν στο επόμενο, ραμμένο στα μέτρα τους, παραμύθι που βαφτίζουν ρεπορτάζ!

Πες μας τι γίνεται μ’ εκείνα τα παιδιά που σας κοιτούν ίσια στα μάτια.

Σκληρή η αλήθεια, ακόμη πιο σκληρή όμως η πραγματικότητα, όταν θεωρεί αόρατους τους αδύναμους κρίκους μιας κοινωνίας κι εγκληματεί εθελοτυφλώντας!

Σκληρή η αλήθεια κι ακόμη πιο σκληρή η πραγματικότητα για τα παιδιά με αναπηρίες.

Παιδιά με αυτισμό, παιδιά με κινητικές αναπηρίες, παιδιά με προβλήματα όρασης και ακοής, παιδιά με Σύνδρομο Ντάουν, παιδιά με εγκεφαλική παράλυση, βιώνουν με τον πιο σκληρό τρόπο τις μέρες του εγκλεισμού καθώς τα ειδικά σχολεία, όσα απέμειναν, παραμένουν κλειστά. Τα κέντρα διημέρευσης παραμένουν κλειστά. ΚΔΑΠ και ΜΕΑ παραμένουν κλειστά.

Κλεισμένα παραμένουν στα σπίτια τους και τα παιδιά με αναπηρίες, στα αζήτητα, λες και είναι αόρατα και δεν υπάρχουν. Ό,τι δεν συνηγορεί με την κερδοσκοπική πολιτική τους άλλωστε το εξαφανίζουν, το αγνοούν και του συμπεριφέρονται σαν αόρατο. Οι πολιτικές και ηθικές ευθύνες απέναντι σε όλους τους πολίτες και κυρίως στα παιδιά με αναπηρία δε βαραίνουν τους ασυνείδητους.

Η εξ αποστάσεως εκπαίδευση που  έκανε παντιέρα επιτυχίας η κυβέρνηση και που δεν μπορούσε να εφαρμοστεί αν δεν έβαζαν πλάτη οι εκπαιδευτικοί κι αν δεν συνεργάζονταν μαθητές και γονείς, δεν μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά με αναπηρίες και τις οικογένειές τους.

Καμιά συλλογικότητα και καμιά αλληλεγγύη αυτές τις μέρες δεν μπορεί να λειτουργήσει βοηθητικά και  δεν αρκεί για να απαλύνει τη βασανιστική καραντίνα των παιδιών με αναπηρίες.

Τα παιδιά όλο αυτό το διάστημα δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί είναι εγκλωβισμένα στο σπίτι, γιατί δεν πηγαίνουν σχολείο.

Τα παιδιά  δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί  δεν βλέπουν τους φίλους τους, τους συμμαθητές  τον εκπαιδευτή, το λογοθεραπευτή,  τον θεραπευτή τους.

Τα παιδιά δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί δεν ακολουθούν το πρόγραμμά τους  και αυτό τα κάνει δυστυχισμένα.

Ο εγκλεισμός των παιδιών στο σπίτι και η απουσία ρουτίνας και  προγράμματος που είχαν συνηθίσει να ακολουθούν, τους προκαλεί άγχος, θλίψη κι αίσθημα ματαιότητας. 

Έχεις συναντήσει παιδί με αναπηρίες;  Πες μου ποια κρατική δομή δημιουργήθηκε για να στηρίξει αυτά τα παιδιά και τους γονείς τους;

Η ειδική αγωγή δεν είναι εκπαίδευση, είναι θεραπεία, φωνάζουν οι γονείς.

Πες μου ποιος άκουσε την κραυγή αγωνίας τους. Πες μου τι γίνεται με εκείνα τα διαφορετικά παιδιά.

Η εξ αποστάσεως εκπαίδευση δεν βοηθάει αυτούς τους γονείς που δεν ξεκουράζονται όλη μέρα, προσπαθώντας να απασχολήσουν μέσα στο σπίτι ένα παιδί με αναπηρία. Δεν μπορεί να βοηθήσει εκείνη τη μητέρα, που δεν αναπαύεται στιγμή, προσπαθώντας  να ελέγχει τις αντιδράσεις του παιδιού της, που  μπορεί να το θέτουν σε κίνδυνο ακόμα και μέσα στο σπίτι. Δεν μπορεί να βοηθήσει εκείνη τη μητέρα, που εξάντλησε κάθε ιδέα και προσπάθεια, ξεπερνώντας τον εαυτό της, στεκόμενη με δύναμη και πίστη δίπλα στο παιδί της! Δεν μπορεί να απαλύνει τον πόνο της, όταν ακούει το βράδυ το ουρλιαχτό του αυτιστικού παιδιού της, που εκφράζει με αυτό τον τρόπο τις ανάγκες του.

Οι γονείς παιδιών Ειδικής Αγωγής απευθύνουν έκκληση στο Υπουργείο Παιδείας, ζητώντας να παρθεί άμεσα απόφαση για άνοιγμα των σχολείων και επαναλειτουργία της εκπαίδευσης μέσω της Ειδικής Αγωγής.

«Έκπληκτοι παρατηρήσαμε την ανακοίνωσή́ σας ότι προβλέπεται αναστολή́ λειτουργιάς για όλα τα Ειδικά́ σχολεία, μη λαμβάνοντας υπόψιν το άρθρο 5 και το άρθρο 24 της Σύμβασης του Ο.Η.Ε που αντιστοίχως αναφέρεται στην “Ισότητα και μη διάκριση” και “Ισότιμη συμμετοχή́ του συνόλου του μαθητικού́ πληθυσμού́ στην εκπαίδευση”. Και αυτό́ παρ’ όλες τις εκκλήσεις του Ο.Η.Ε προς όλες τις κυβερνήσεις να ληφθεί́ μέριμνα ώστε η πανδημία του κορωνοϊού να μην εντείνει τις ανισότητες και να διασφαλιστούν τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία και η πρόσβασή́ τους σε ευκαιρίες εκπαίδευσης και συμμετοχής τους στην κοινωνία».

Επισημαίνουν ότι το κλείσιμο των σχολείων, ιδίως αυτών Ειδικής Αγωγής, είχε ολέθριες συνέπειες στη λειτουργικότητα και τον ψυχισμό́ των παιδιών ΑΜΕΑ (παλινδρόμηση, έκπτωση δεξιοτήτων, κοινωνικός αποκλεισμός).

Για αυτό το λόγο ζητούν να ληφθούν ΑΜΕΣΑ όλα τα απαραίτητα μέτρα, τόσο για τους μαθητές, όσο και για τους/τις εκπαιδευτικούς της ειδικής αγωγής και το ειδικό βοηθητικό προσωπικό και να επαναλειτουργήσουν ΟΛΕΣ οι δομές ειδικής αγωγής και εκπαίδευσης.

Το υποκριτικό ενδιαφέρον της κυβέρνησης αναλώνεται κάνοντας θόρυβο βεγγαλικών στην δυνατότητα  κάμερας, υποχωρώντας στις πιέσεις των σχολαρχών που δε θέλουν να χάσουν τα δίδακτρα απ’ όσα παιδιά δεν επιστρέψουν για ειδικούς λόγους στο σχολείο. Και μια μερίδα πολιτών  φαντασιώνεται πως ήρθε η ώρα να αξιολογήσει τον κακό δάσκαλο του παιδιού του! Σταματήστε να παίζετε με αθώες ψυχές! Είναι αναλγησία!

Τι θα γίνει επιτέλους με εκείνα τα παιδιά που σας κοιτούν ίσια στα μάτια!

Ρούλα Καραγιάννη
Εκπαιδευτικός

ΠΗΓΗ

Με εντολή Κυριάκου

;

2310net

Ήταν ακόμα στις πρώτες μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο, δηλαδή τις πρώτες μέρες διακυβέρνησης ΝΔ, όταν αποκαλύφθηκε ότι η κυβέρνηση ήθελε να διορίσει ως Διοικητή στο Νοσοκομείο της Καρδίτσας έναν 80χρονο ο οποίος απέτυχε να εκλεγεί με το κόμμα της ΝΔ. Η είδηση πήρε μια σχετική δημοσιότητα. Η κατακραυγή ήταν συνολική και ο Μητσοτάκης έκανε την πρώτη του πρωθυπουργική παρέμβαση για να ακυρώσει τον διορισμό αυτό.
Έπειτα ήρθε ο χειμώνας, η κυβέρνηση έστειλε τα ΜΑΤ σε Χίο και Λέσβο για να πλακώσουν στο ξύλο όσους αντιδρούσαν στη δημιουργία κλειστών κέντρων στα νησιά. Τελικά το ξύλο ήταν αμφίπλευρο, η εικόνα της κυβέρνησης τσαλακώθηκε και δόθηκε εντολή να απομακρυνθούν οι ταραξίες με τις ασπίδες και τα γκλομπ, όπως και έγινε.
Κάπου εκεί, ο επιχειρηματίας που κατά δήλωσή του αγόρασε κλιματιστικά για τα γραφεία της ΝΔ, μέσα από τα ΜΜΕ του ανακινεί θέμα πολυ-ιδιοκτησίας στο ποδόσφαιρο και ο αρμόδιος υπουργός φαίνεται πως κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να υποβιβαστεί ο ΠΑΟΚ και η Ξάνθη. Λίγες μέρες και λίγες αντιδράσεις μετά, με παρέμβαση του Πρωθυπουργού, έρχεται στη Βουλή νομοσχέδιο που αλλάζει τις ποινές ώστε να μην υπάρξει υποβιβασμός.
Μετά από λίγες μέρες ήρθε η «εισβολή» στον Έβρο. Η κυβερνητική γραμμή έκανε λόγο για εισβολείς, ασύμμετρη απειλή, ανθρώπους που δεν είναι πρόσφυγες και νομοθέτησε τον περιορισμό του δικαιώματός τους να αιτηθούν διεθνή προστασία κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου. Λίγο αργότερα, η απόφαση αυτή καταρρίφθηκε όπως ήταν απολύτως φυσιολογικό. Παράλληλα, με αρχηγική εμφάνιση Μητσοτάκη μαζί με κάτι ανθυποστάρ της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής, ανακοινώθηκε ότι θα έρθουν κονδύλια από την Ευρώπη και θα αξιοποιηθούν για τη φιλοξενία των αιτούντων άσυλο.
Και μετά ήρθε η πανδημία όπου ο χρόνος πύκνωσε. Ποτέ ξανά σε μια τόσο «νεκρή» περίοδο δεν έγιναν τόσα πράγματα. Αρχικά είχαμε το σκάνδαλο με την κωδική ονομασία «Σκόιλ Ελικίκου». Η δουλειά γινόταν μέχρι που τους πήρε χαμπάρι ο κόσμος. Το ίντερνετ γέμισε με κάθε τύπου αντιδράσεις και ο Πρωθυπουργός έδωσε εντολή να λυθεί το θέμα και να σταματήσει η παρωδία της τηλεκπαίδευσης. Αυτή η κίνηση χαιρετίστηκε ως βαρυσήμαντη παρέμβαση του πρωθυπουργού και πολιτικό θάρρος του Υπουργού Βρούτση. Τα μίντια ξαφνικά ανακάλυψαν το θέμα και μάλιστα έδωσαν δημοσιότητα στη διορθωτική παρέμβαση για ένα θέμα στο οποίο δεν είχαν αναφερθεί καθόλου νωρίτερα.
Βαδίζοντας προς τη μεγάλη έξοδο, ανακοινώνεται αρχικά ότι οι μάσκες θα είναι υποχρεωτικές. Η αντίδραση στον κυβερνητικό παραλογισμό έρχεται dolby surround και αναγκάζεται σε μια ακόμα αναδίπλωση. Οι μάσκες δεν είναι υποχρεωτικές. Ή είναι. Ή όχι. Ή τέλος πάντων πάμε παρακάτω.
Λίγο μετά οι επικοινωνιολόγοι της ΝΔ σκέφτηκαν ότι θα ήταν καλή ιδέα να ανοίξει το ζήτημα Μαρφίν, όχι επί της ουσίας, αλλά έτσι για τα μάτια του κόσμου. Αποφασίστηκε να τιμήσουν τη μνήμη των νεκρών και να στήσουν μια εκδήλωση κουκουλώνοντας το θέμα. Τους πρόλαβε βέβαια ο Μπογιόπουλος που αποκάλυψε ότι η ίδια αυτή η κυβέρνηση που ήθελε δήθεν να τιμήσει τη μνήμη των νεκρών, ζητούσε να αναιρεθεί δικαστικά η απόφαση με την οποία δίνονταν αποζημιώσεις στους συγγενείς των θυμάτων. Μόλις βγήκε το θέμα στη δημοσιότητα παρενέβη ο Μητσοτάκης και απέσυρε το σχετικό αίτημα.
Ανακοινώνεται ότι η εστίαση θα ανοίξει την 1^η Ιουνίου. Βγαίνουν μαγαζάτορες και διαμαρτύρονται. Παρεμβαίνει ο Κυριάκος και τα μαγαζιά ανοίγουν νωρίτερα. Παράλληλα, οι καλλιτέχνες και οι εργαζόμενοι στον πολιτισμό είχαν μείνει εκτός οποιασδήποτε κρατικής στήριξης. Η ρητορεία ήταν περίπου «ε, δε φταίμε εμείς που γίνατε καλλιτέχνες» μέχρι που άρχισαν να ξεσηκώνονται και οι πέτρες, δηλαδή σύσσωμος ο καλλιτεχνικός κόσμος εκτός από τη Μιμή Ντενίση, τη Βάνα Μπάρμπα, τον Σαββόπουλο, το Σμαραγδή και την Πρωτοψάλτη. Σόρρυ, κατά λάθος έβαλα τον Σμαραγδή στους καλλιτέχνες. Τέλος πάντων, εκεί αρχίζει άλλη μια αναδίπλωση και ανακοινώνεται μια ενίσχυση για κάποιους πληττόμενους καθώς και η άρση της απαγόρευσης για κάποιες παραστάσεις τηρώντας τους όρους και τα μέτρα ασφάλειας. Δηλαδή θα παίζουν μπάντες τριών ή τεσσάρων μουσικών. Τι τους θέλεις τους μπασίστες εξάλλου; Θεατρικές παραστάσεις με δύο μέτρα απόσταση μεταξύ των ηθοποιών και πάει λέγοντας. Ρωμαίο Ρωμαίο, γιατί να είσαι ο Ρωμαίος, αρνήσου τον πατέρα σου, βάλε αντισηπτικό, πλύνε τα χέρια σου, πολύ σχολαστικά. Όλα αυτά ανακοινώνονται ενώ η κυβέρνηση δια της Υπουργού Πολιτισμού αλλά και άλλων προβεβλημένων στελεχών της, επιτίθεται στους καλλιτέχνες δείχνοντας ξεκάθαρα που έχει γραμμένη την τέχνη, αλλά παρεμβαίνει και πάλι ο Κυριάκος και προαναγγέλλει κάποια στήριξη.
Και ενώ προσωρινά η κοινωνία μας είχε αρχίσει να ξεχνάει ότι υπάρχει ο covid19, ενώ στην επικαιρότητα έπαιξε ζεστά το θέμα της δίκης των δύο καθικιών στη Ρόδο που βίασαν και σκότωσαν την Ελένη, σκάει και το δεξί χέρι του Πρωθυπουργού, ο Υπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ, που αν κάποιος έχει καταλάβει τι αρμοδιότητες έχει να μου το πει κι εμένα, και παρεμβαίνει υπέρ των δικηγόρων και ενάντια στην εισαγγελέα. Η κατακραυγή και πάλι είναι μεγάλη και όπως ήταν φυσικό προέκυψε άλλη μια αναδίπλωση. Είπα αυτό αλλά εννοούσα εκείνο και δεν καταλάβατε και με λασπώνετε και τα λοιπά.
Δεν πέρασαν πολλές μέρες και η αγαπημένη του κλήρου Κεραμέως αποφάσισε ότι είναι καλή ιδέα να μπουν κάμερες στις τάξεις των σχολείων. Η σχετική απόφαση έφερε τις σχετικές αντιδράσεις σύσσωμου του εκπαιδευτικού κόσμου αλλά και των ίδιων των γονιών που δεν ήθελαν τα παιδιά τους να βιντεοσκοπούνται, και αφού περάσαμε ένα διήμερο στο οποίο η υπουργός ψεύδονταν ότι είχε την έγκριση της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, αφού η υπουργός δήλωσε ότι δεν θα κάνει πίσω, τελικά μαντέψτε, ούτε σχετική έγκριση υπήρχε και έκανε και πίσω δηλώνοντας ότι τελικά δεν θα γίνεται βιντεοσκόπηση ούτε θα μπούνε κάμερες αλλά εμείς φταίμε που δεν καταλάβαμε ή που παραπληροφορήσαμε. Τελικά μάλλον κάμερες μπήκαν, αλλά η Υπουργός διαπίστωσε ότι ο νόμος της μπάζει από παντού και πριν καλά-καλά στεγνώσει το μελάνι στις υπογραφές έρχεται κι άλλη αναδίπλωση. Το μόνο που θα μείνει στο τέλος από το έκτρωμα Κεραμέως θα είναι η απόφαση για την αντικατάσταση της Κοινωνιολογίας με τα Λατινικά, έτσι για να σηματοδοτηθεί με κάποιο τρόπο η επιστροφή μας μερικούς αιώνες πίσω.
Οι τουρίστες θα έρχονται έχοντας κάνει τεστ και αν το αποτέλεσμα είναι αρνητικό θα μπαίνουν στη χώρα μας έλεγαν, αλλά μετά από συντονισμένες διαμαρτυρίες των βιομηχάνων της βαριάς μας βιομηχανίας αποφασίστηκε να μη γίνεται τεστ γιατί στην πραγματικότητα αυτό σημαίνει το «δειγματοληπτικά».
Τα παραπάνω είναι αυτά που πρόχειρα μπόρεσα να θυμηθώ. Η λίστα με τις παλινωδίες και τις αντίστοιχες παρεμβάσεις του σωτήρα ημών, Κούλη είναι σαφώς μεγαλύτερη. Τι σημαίνουν όμως όλα αυτά;

• -Είναι οι συνεργάτες του πρωθυπουργού μας τόσο άμπαλοι που κάνουν τόσες γκάφες και χρειάζεται η παρέμβαση του Σοφού Μωυσή για να επικρατήσει η λογική ακόμα και σε απλές υποθέσεις; Αν ναι, πως χαρακτηρίζεται κάποιος ο οποίος έχει επιλέξει ανθρώπους που κάνουν αυτές τις επιλογές;
• -Είναι οι προθέσεις της κυβέρνησης τόσο κακές που μόνο όταν τους πάρει ο κόσμος χαμπάρι μαζεύονται;
• -Αν τα ΜΜΕ έχουν ταϊστεί για να στηρίξουν την κυβέρνηση ή ακόμα κι αν το κάνουν από άποψη, πόσα αντίστοιχα μικρά ή μεγάλα σκάνδαλα έχουν περάσει χωρίς να τα αντιληφθούμε;
• -Θα υπήρχε ποτέ παρέμβαση του πρωθυπουργού ώστε να διορθώσει προς το φιλολαϊκό κάποια απόφαση που θα ευνοούσε το μεγάλο κεφάλαιο; Όπως ας πούμε σχετικά με το νέο νόμο για το περιβάλλον; Τα νέα εργασιακά που δημιουργούν έναν δυστοπικό – έτσι να χρησιμοποιήσουμε και μια όχι ξύλινη λέξη- μεσαίωνα;
• -Έχουμε να κάνουμε με μια κυβέρνηση που ενδιαφέρεται μόνο για τις δημοσκοπήσεις και την κοινή γνώμη, που μάλιστα μεσούσης της πανδημίας και του lockdown παρήγγειλε μερικές δημοσκοπήσεις, έτσι για να πάνε κάποιες δεκάδες εργαζόμενοι στις δουλειές τους, να πάρουν τηλέφωνο τον κόσμο για να έχει να λέει η Κοσιώνη και η Ζαχαρέα στα δελτία τους «καθρέφτη καθρεφτάκη μου, ποια είναι η πιο καλή κυβέρνηση όλων των εποχών στον κόσμο»; Είναι ασφαλές να πούμε ότι αυτή η κυβέρνηση με τα ΜΜΕ έχουν δημιουργήσει μια ψευδή εικόνα της πραγματικότητας και θέλουν με το ζόρι να μετοικήσουμε στο πλαστό συννεφάκι που δημιούργησαν;
• -Είναι όλα τα κακά και άσχημα ατομική μας ευθύνη ή στη χειρότερη λάθος κάποιου Υπουργού και όλα τα σωστά και τα πετυχημένα «εντολή Κυριάκου»;
• -Νιώθετε κι εσείς μια αναγούλα κάθε φορά που ακούτε από κάποιο συνομιλητή σας «ναι αλλά τουλάχιστον πήρε μέτρα έγκαιρα και πήγαμε καλά» ή «πρώτη φορά φαίνεται να λειτουργεί το κράτος»;

Ταξική οργάνωση!

«Δεν μπορώ να εγγυηθώ για την δραστηριότητα κανενός ιδιώτη επιχειρηματία. Καπιταλισμό έχουμε στην Ελλάδα και οι επαγγελματίες και οι επιχειρηματίες καθορίζουν με ποιο τρόπο θα κινηθούν»! Αυτή ήταν η απάντηση του υπουργού Θεοδωρικάκου, όταν τον ρώτησαν, αν το κράτος μπορεί να εγγυηθεί ότι δε θα μειωθούν οι μισθοί των εργαζόμενων με την εκ περιτροπής εργασία.

Για κάποιον που στα νιάτα του παρίστανε τον κομμουνιστή και πήδηξε τα χαντάκια ένα-ένα, για να καταλήξει στην αγκαλιά του Μητσοτάκη, ως επικεφαλής της καμπάνιας του για την αρχηγία της ΝΔ και μετά για την πρωθυπουργία, ο… μπλαζέ κυνισμός είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο.

Πασιχαρής ο ακροδεξιός-νεοφιλελεύθερος-τηλεπλασιέ-υπουργός Μπουμπούκος, συνεχάρη το συνάδελφό του από το βήμα της Βουλής: «Στην ερώτηση “εάν θα παρέμβει νομοθετικά το κράτος να ρυθμίσει πώς θα λειτουργούν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις“, απήντησε το προφανές, ότι “στο σύστημα που έχουμε, που μάλιστα λέγεται καπιταλισμός, το κράτος δεν μπορεί να παρεμβαίνει νομοθετικά στο πώς θα λειτουργούν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις“. Και απαντώ: “και ευτυχώς“».

Θα μπορούσε να τους υπενθυμίσει κάποιος την εργατική νομοθεσία, που επιβάλλει στο κράτος παρεμβάσεις στη λειτουργία της καπιταλιστικής οικονομίας. Τι είναι, όμως, η εργατική νομοθεσία; Είναι το αποτέλεσμα της ταξικής πάλης αποκρυσταλλωμένο στο θεσμικό επίπεδο. Οι εργατικοί αγώνες φέρνουν κατακτήσεις που περνούν στην εργατική νομοθεσία. Τις χαρακτηρίζουμε συνήθως κατακτήσεις προστασίας των εργαζόμενων, αλλά θα ήμασταν πιο ακριβείς, αν τις χαρακτηρίζαμε μέτρα περιορισμού της ασυδοσίας των καπιταλιστών.
Γιατί και η πιο προοδευτική εργατική νομοθεσία δεν καταργεί τη βασική εκμεταλλευτική σχέση, τη σχέση κεφαλαίου-εργασίας.

Η ίδια η εργατική νομοθεσία είναι ένα δυναμικό μέγεθος. Διευρύνεται ή σμικρύνεται ανάλογα με το πόσο δυνατή και αποτελεσματική είναι η ταξική άμυνα των εργατών. Καμιά κατάκτηση μέσα στον καπιταλισμό δεν είναι κατοχυρωμένη.

Ξέρουμε πολύ καλά τι έχει συμβεί την τελευταία δεκαετία, τη δεκαετία των Μνημονίων. Σαρώθηκαν κατακτήσεις δεκαετιών. Ο κατώτατος μισθός από 715 ευρώ έπεσε στα 586, για ν' ανέβει πέρυσι στα 650. Οι συντάξεις καταβαραθρώθηκαν. Οι εργασιακές σχέσεις έγιναν λάστιχο. Η πλήρης απασχόληση βαφτίζεται μερική, για να πληρώνουν οι καπιταλιστές τις μισές ασφαλιστικές εισφορές κτλ. κτλ.

Αρα, ξέρουμε πολύ καλά τι πρόκειται να συμβεί από τώρα και μετά, καθώς ο παγκόσμιος (και ο ελληνικός) καπιταλισμός μπαίνει σε ένα νέο κύκλο βαθιάς κρίσης, που η πανδημία του κοροναϊού επιτάχυνε την εκδήλωσή της και την κάνει πιο βαθιά.

Η κεφαλαιοκρατία θα επιτεθεί στην εργατική τάξη με μεγαλύτερη μανία, προκειμένου να της φορτώσει τα βάρη της κρίσης και να μετατρέψει την κρίση σε ευκαιρία για περισσότερα κέρδη.

«Καπιταλισμό έχουμε», μας λένε κυνικά οι υπουργοί της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Οι πρώτες συνέπειες ήδη φάνηκαν στη διάρκεια της καραντίνας. Προνοιακό επίδομα για μια μερίδα εργατών και εργαζόμενων, δισεκατομμύρια «αβάντες» στους καπιταλιστές, χιλιάδες απολύσεις και εκ περιτροπής εργασία (με το μισό μισθό) για τους υπόλοιπους.

Τα αντεργατικά μέτρα ήρθαν για να μείνουν. Και θα πολλαπλασιαστούν καθώς η κρίση θ' αρχίσει να βαθαίνει. Η ΤΑΞΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ είναι η προϋπόθεση για να υπάρξει ταξική αντίσταση στην πανδημία των αντεργατικών μέτρων.

Φιλελέδες να τουφεκάνε φιλελέδες; – Νέο μόρφωμα μετά την αποσκίρτηση βουλευτών του Μακρόν

Κατιούσα

Χωρίς απόλυτη πλειοψηφία βρίσκεται ο Εμμανουέλ Μακρόν, την ώρα που η Γαλλία έχει μεταβεί εδώ και δέκα μέρες περίπου στην ελεγχόμενη “κανονικότητα” μετά τη μείωση κρουσμάτων και θανάτων τις τελευταίες εβδομάδες.
288 βουλευτές έναντι 289 που αποτελούν το όριο της απόλυτης πλειοψηφίας διαθέτει πλέον το κόμμα Μακρόν (La France en Marche), καθώς 7 βουλευτές του προσχώρησαν στην ομάδα “Οικολογία, Δημοκρατία, Αλληλεγγύη”, που αποτελείται πλέον από 17 βουλευτές, στο σύνολό τους τέως και πρώην  βουλευτές του Μακρόν.
Η ομάδα αυτή αυτοχαρακτηρίζεται ως “ανεξάρτητη”, που δε θεωρεί τον εαυτό της “ούτε συμπολίτευση, ούτε αντιπολίτευση”. Κάτι σαν το ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή. Αυτό το μόρφωμα του Σρέντιγκερ λοιπόν, σύμφωνα με τους ιδρυτές του, σχηματίστηκε μετά την αποτυχία τους “να αλλάξουν από τα μέσα το κίνημα του προέδρου”. Κύριο σημείο αντίρρησης των ανεξαρτητοποιημένων βουλευτών είναι οι περιβαλλοντικές πολιτικές του Μακρόν, βλέπε αυτό που θεωρούν ως διστακτικότητα στην προώθηση των πράσινων μπίζνες στη Γαλλία, κάτι που αντανακλά, όπως και σε όλο τον κόσμο, τριβές ανάμεσα στους πιο παραδοσιακούς και ρυπογόνους κλάδους και τους δυναμικά ανερχόμενους “οικολογικούς” ανταγωνιστές τους. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ηγέτες του νέου κόμματος είναι στενοί σύμμαχοι του πρώην υπουργού περιβάλλοντος του Μακρόν, Νικολά Ιλό, που παραιτήθηκε γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους.
Προς το παρόν ο Μακρόν δεν ανησυχεί για την παραμονή του στην εξουσία, αφού μπορεί να βασιστεί στις ψήφους του κεντρώου κόμματος MoDem, φτάνοντας έτσι στις 342 ψήφους.
Είναι δύσκολο να προβλεφθεί αν η “αιμορραγία” από το κυβερνών κόμμα θα συνεχιστεί, ωστόσο βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον φαίνεται να προκαλεί κάποιους τριγμούς στην εικόνα του δυναμικού ηγέτη που θέλησε να προβάλλει ο Μακρόν κατά τη διάρκεια της πανδημίας, μετά από μια διετία σχεδόν αμφισβήτησης και λαϊκών κινητοποιήσεων, από τα Κίτρινα Γιλέκα μέχρι τις μεγαλειώδεις απεργιακές κινητοποιήσεις του περασμένου εξαμήνου ενάντια στις συνταξιοδοτικές μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης.
Με πληροφορίες από Liberation και Telegraph

Εκτεθειμένοι για τις κάμερες στις τάξεις

Παρά τη σχετική αναδίπλωση στο θέμα της τηλεμετάδοσης των μαθημάτων μέσα από τις αίθουσες, για τους μαθητές που εξακολουθούν να μένουν σπίτι και δεν παρακολουθούν διά ζώσης τα μαθήματα, η επιμονή της κυβέρνησης σε τέτοια αντιπαιδαγωγικά μέτρα υπηρετεί βαθύτερους σχεδιασμούς, που δεν πρόκειται να αποσυρθούν από την ατζέντα των κυβερνητικών μεταρρυθμίσεων στην Εκπαίδευση, ακόμα και όταν εκλείψει η άμεση απειλή του κορονοϊού. Οσο κι αν η εξ αποστάσεως εκπαίδευση ήταν επιβεβλημένη την περίοδο της καραντίνας, με την κυβέρνηση να αδιαφορεί και σ' αυτήν την περίπτωση για την εξασφάλιση όλων των αναγκαίων μέσων σε εκπαιδευτικούς και μαθητές, το επικίνδυνο μέτρο που έθεσε σε εφαρμογή σ' αυτήν τη νέα φάση «επανεκκίνησης» της εκπαιδευτικής διαδικασίας υπηρετεί άλλες σκοπιμότητες, πέρα από το ότι μετατρέπει το μάθημα σε τηλεριάλιτι και παραβιάζει κάθε παιδαγωγική λογική.

* * *

Στο πλαίσιο της γενικότερης αντιλαϊκής πολιτικής, είναι μέτρο που «κουμπώνει» απόλυτα με τους σχεδιασμούς για νέες περικοπές σε τμήματα και εκπαιδευτικούς, με στόχο την «εξοικονόμηση πόρων» στην Εκπαίδευση, που για το κράτος και το κεφάλαιο λογαριάζεται ως «κόστος». Την ίδια πολιτική υπηρέτησε όμως και ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν ήταν κυβέρνηση, όσο κι αν προσπαθεί τώρα να θολώσει τα νερά, βγαίνοντας στα κεραμίδια ενάντια στους σχεδιασμούς της κυβέρνησης. Να τι γράφει για τα Λύκεια το πόρισμα της Επιτροπής Διαλόγου για την Παιδεία, την οποία διόρισε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2016, με πρόεδρο τον καθηγητή Α. Λιάκο: «Θα απαγορεύεται να γίνει τμήμα σε κάποιο μάθημα αν δεν υπάρχουν τουλάχιστον 20 μαθητές για το μάθημα αυτό (...) Πιθανόν να πρέπει (...) κάποια μαθήματα να τα παρακολουθούν οι μαθητές σε συγκεκριμένη χρονικά ζώνη, ή τέλος το όλο σύστημα να λειτουργήσει ως καταλύτης για να αναπτυχθούν επιτέλους υποδομές σύγχρονης τηλεκπαίδευσης (...) Με χρήση κατάλληλου λογισμικού και εξοπλισμού οι μαθητές θα συμμετέχουν κανονικά στο μάθημα, θα βλέπουν και θα ακούν τους πάντες και οι πάντες θα βλέπουν και θα ακούν αυτούς, θα παίρνουν το λόγο, θα συμμετέχουν σε διαγωνίσματα και παρουσιάσεις κ.λπ.».

* * *

Η λογική αυτού του πορίσματος στόχευε ξεκάθαρα στην «εξοικονόμηση εκπαιδευτικών», στη μείωση του αναγκαίου εκπαιδευτικού προσωπικού, κάτι που ο ΣΥΡΙΖΑ υπηρέτησε με διάφορους τρόπους ως κυβέρνηση, με μείωση ωρών και καταργήσεις μαθημάτων σε όλες τις τάξεις, κατάργηση του υπεύθυνου του ολοήμερου, αύξηση ορίων για δημιουργία τμημάτων σε νηπιαγωγεία και ΕΠΑΛ κ.ά. Και αν βιαστεί κανείς να πει ότι αυτό ήταν το πόρισμα μιας επιτροπής και όχι κυβερνητική θέση, θυμίζουμε ότι ο τότε υπουργός Παιδείας, Ν. Φίλης, το υποδέχτηκε με «ανοιχτές αγκάλες» χαρακτηρίζοντάς το «δημιουργικό», ενώ η υφυπουργός Σ. Αναγνωστοπούλου έκανε λόγο για πολύ χρήσιμες εισηγήσεις της Επιτροπής. Η αποδοχή του αποδεικνύεται άλλωστε και από το γεγονός ότι σ' αυτό το πόρισμα «χτίστηκε» η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ για τις αναδιαρθρώσεις στο Λύκειο και την πρόσβαση στην Ανώτατη Εκπαίδευση, το νήμα της οποίας έχει πιάσει και επεκτείνει σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ, με το αντιδραστικό νομοσχέδιο που σχεδιάζει να φέρει στη Βουλή.

* * *

Στην πεπατημένη της μείωσης του αναγκαίου εκπαιδευτικού προσωπικού κινείται και η διάταξη στο αντιδραστικό νομοσχέδιο της ΝΔ, που προβλέπει νέα αύξηση του κατώτατου απαιτούμενου αριθμού μαθητών για τη δημιουργία τμήματος, όπως και την αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα στα Δημοτικά και τα Νηπιαγωγεία, εν μέσω μάλιστα της πανδημίας! Και μπορεί η υπουργός Παιδείας Ν. Κεραμέως κάτω από τις έντονες αντιδράσεις να δηλώνει ότι θα κάνει πίσω στην αύξηση των μαθητών ανά τμήμα, δεν λέει κουβέντα όμως για τον κατώτατο αριθμό μαθητών, που είναι το «κλειδί» για τη δημιουργία τμήματος. Κι όπως αποδείχτηκε τα προηγούμενα χρόνια, είναι αυτές οι διατάξεις που οδηγούν σε μαζικές συγχωνεύσεις και καταργήσεις τμημάτων, τσαλαπατώντας τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών και τα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών. Επομένως, απ' όποια πλευρά κι αν το δει κανείς, τόσο η κυβέρνηση της ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κυβέρνηση χτες και ως σημερινή αντιπολίτευση, είναι εκτεθειμένοι. Αποθεώνουν τη σύγχρονη τεχνολογία και τις δυνατότητές της, όχι για να καλύψουν τις σύγχρονες μορφωτικές ανάγκες των μαθητών, αλλά ως εργαλείο για «εξοικονόμηση» κρατικών κονδυλίων και μεγαλύτερη ευελιξία στην Εκπαίδευση, στην υπηρεσία των αναγκών της οικονομίας και των επιχειρηματικών ομίλων.

* * *

Ακόμα και για τους τεράστιους κινδύνους που ελλοχεύουν για τους ανήλικους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς, επικαλούνται και οι δυο την... Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, η οποία όμως έδωσε πλήρη κάλυψη στην ηλεκτρονική αναμετάδοση των μαθημάτων μέσα από τις σχολικές τάξεις. Η απάντηση που δίνουν εκπαιδευτικοί, γονείς και μαθητές είναι ότι τα σχέδια για κάμερες στις τάξεις θα μείνουν στα χαρτιά! Κι αυτός ο αγώνας συνδέεται άρρηκτα με την πάλη για μόνιμους διορισμούς εκπαιδευτικών στα σχολεία, για ισότιμη συμμετοχή όλων στα μαθήματα, για να έχουν όλοι οι μαθητές τους δασκάλους και τους καθηγητές τους από την πρώτη μέρα έναρξης του σχολείου στις τάξεις, χωρίς κενά και «αγώνα δρόμου» για την κάλυψη της ύλης. Σε τελική ανάλυση, για ένα σχολείο που θα μορφώνει και δεν θα εξοντώνει, επιστρατεύοντας γι' αυτόν το σκοπό όλα τα επιτεύγματα και τις δυνατότητες που προσφέρει η εξέλιξη της τεχνολογίας και της επιστήμης.

Γ.

Το πραγματικό δίλημμα

Σε πλήρη αντίθεση με τις αναλύσεις που την εξωραΐζουν, η πρόσφατη γαλλογερμανική συμφωνία για το λεγόμενο «Ταμείο Ανάκαμψης» μαζί με τις άλλες αποφάσεις της ΕΕ για τη διαχείριση της πανδημίας και της κρίσης κάθε άλλο παρά αποδεικνύουν την «αλληλεγγύη» της ιμπεριαλιστικής ένωσης, πόσο μάλλον το ...«ενδιαφέρον» της για το λαό, στον οποίο το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις ράβουν ξανά «κοστούμι».
Σε όλες τις εκδοχές, οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα θα κληθούν να πληρώσουν «σε δόσεις» και «τοις μετρητοίς» τις «παρεμβάσεις» που ανακοινώνει η ΕΕ και εξειδικεύουν οι κυβερνήσεις στα κράτη - μέλη, όπως κάνει και η κυβέρνηση της ΝΔ. Με νέα αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα, που στόχο έχουν τη διασφάλιση ακόμα φτηνότερης εργατικής δύναμης, την παραπέρα κατεδάφιση δικαιωμάτων, την επέκταση των «ελαστικών» εργασιακών σχέσεων, το άνοιγμα νέων κερδοφόρων πεδίων δράσης για το κεφάλαιο.
Γι' αυτό το γαλλογερμανικό σχέδιο προβλέπει να δεσμευτούν τα κράτη - μέλη για «υγιείς οικονομικές πολιτικές» και ένα εκτεταμένο «πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων» τα επόμενα χρόνια. Δηλαδή, για ένα νέο γύρο «αναδιαρθρώσεων», με στόχο «να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα των ευρωπαϊκών οικονομιών και να αυξηθούν οι επενδύσεις, ειδικά στην πράσινη και την ψηφιακή μετάβαση», να βρουν διέξοδο τα συσσωρευμένα κεφάλαια που προκαλούν την καπιταλιστική κρίση, φορτώνοντας στους λαούς φτώχεια, ανεργία, ένταση της εκμετάλλευσης, αλλά και νέους κινδύνους, από τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς που δυναμώνουν.
Ειδικά γι' αυτό το τελευταίο, τα παχιά λόγια περί «αλληλεγγύης» δεν μπορούν να κρύψουν την κλιμάκωση των αντιθέσεων στο εσωτερικό της ΕΕ, αλλά και με τα υπόλοιπα ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Η προσωρινός συμβιβασμός Γερμανίας - Γαλλίας, που οι λεπτομέρειές του μένει ακόμα να προσδιοριστούν, όχι μόνο δεν καταργεί αυτές τις αντιθέσεις, αλλά θα τις επαναφέρει με νέα ένταση στο προσκήνιο, στο έδαφος της ανισομετρίας των οικονομιών και των ανακατατάξεων στο ιμπεριαλιστικό σύστημα που θα επιταχύνει η κρίση.
Την ένταση των ανταγωνισμών που πληρώνουν οι λαοί, σηματοδοτούν και οι προειδοποιήσεις για «ενίσχυση της ευρωπαϊκής οικονομικής κυριαρχίας» με μέτρα όπως η «διαφοροποίηση των εφοδιαστικών αλυσίδων» για απεξάρτηση της ΕΕ από τους ανταγωνιστές της. Αλλά και για μεγαλύτερη προστασία των ευρωπαϊκών μονοπωλίων από τις επιθετικές εξαγορές άλλων κέντρων, φωτογραφίζοντας κι εδώ την Κίνα.
Η κυβέρνηση της ΝΔ καθώς και ο ΣΥΡΙΖΑ και οι υπόλοιπες αστικές πολιτικές δυνάμεις είναι αναμενόμενο να έχουν «προσδοκίες» από μια τέτοια συμφωνία. Αποτελεί άλλωστε «προέκταση» των δεκάδων αντεργατικών μέτρων που έσπευσε να νομοθετήσει η κυβέρνηση με τις απαράδεκτες ΠΝΠ, των νέων μέτρων που ανακοίνωσε χτες ο πρωθυπουργός για τη στήριξη των επιχειρηματικών ομίλων (και) στον Τουρισμό.
Αντανακλά ταυτόχρονα τον πυρήνα της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ για τη διαχείριση της κρίσης, καθώς πλειοδοτούσε σε ευρωπαϊκά μέτρα «επιμερισμού» του κόστους για τη στήριξη των επιχειρηματικών ομίλων και τα παρουσίαζε προκλητικά ως «διέξοδο» και «ανακούφιση» τάχα για το λαό, ενώ είναι αυτός που θα τα πληρώσει μέχρι τελευταίας δεκάρας.
Αυτό ξεκαθαρίζει άλλωστε και η προχτεσινή επισήμανση του Γραφείου του Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή ότι χρειάζεται «να χαραχθεί μια κοινώς αποδεκτή δημοσιονομική στρατηγική για τα επόμενα χρόνια» για «το αυξημένο χρέος (που) θα (...) πληρωθεί από δημόσιους πόρους επιβαρύνοντας, σε τελική ανάλυση, τους πολίτες της χώρας».
Το πραγματικό δίλημμα για το λαό είναι επομένως αν θα δεχτεί να ματώσει ξανά για την ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη του κεφαλαίου, ή αν θα αποφασίσει να αποτινάξει από την πλάτη του αυτό το βάρος, οργανώνοντας τώρα τον αγώνα για να μην πληρώσει αυτός την πανδημία και την κρίση. Οργανώνοντας την αντεπίθεση στο κεφάλαιο, στην ΕΕ, στις κυβερνήσεις και τα κόμματά τους, με κριτήριο τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα να απολαμβάνει σύγχρονα δικαιώματα, να παράγει και να ζει με βάση τις ανάγκες του.