Πλην Λακεδαιμονίων #2

 Πλην Λακεδαιμονίων #2

Κι ενώ ο Αλέξης ντύθηκε Μεγαλέξανδρος και ενώνει όλους τους Έλληνες, για να ηγηθεί της περήφανης, διαπραματευτικής εκστρατείας με τους Ευρω-πέρσες, και να τους αναγκάσει να δεχτούν «γη και ύδωρ», που τους προσφέρει, για να κλείσουν τη συμφωνία, τα βόλια των επαγγελματιών του Τουίτερ στρέφονται ξανά ενάντια στους Λακεδαιμόνιους. Τους μόνους που δεν υπέγραψαν το κοινό ανακοινωθέν στο οποίο συμφώνησαν και το συνυπέγραψαν όλοι οι υπόλοιποι ηγέτες του αστικού, πολιτικού συστήματος.

Και τώρα που το ΚΚΕ τους αφαίρεσε το βασικό επιχείρημα και οι άλλοι τα έκαναν πλακάκια μεταξύ τους; Τώρα που η αθάνατη, ελληνική λεβεντιά της κυβέρνησης δεν κράτησε τελικά ούτε καν 48 ώρες; Πώς θα βρουν πάτημα για να πασάρουν ακόμα μια φορά τα ίδια, βαρετά «επιχειρήματα» για τη Βάρκιζα και το «ξεπουλημένο Κόμμα»; Τι θα γίνει τώρα, χωρίς να φταίει το ΚΚΕ; Ήταν κι αυτό μια κάποια λύση…

Να πουν μήπως για τον Καιάδα, και την Χρυσή Αυγή που έλειπε, για να ξαναπιάσουν την προσφιλή τους θεωρία των δύο άκρων; Να πουν άλλη μία φορά για τη Βάρκιζα, που τα έχουν αποστηθίσει πολύ καλά, ξεχνώντας πάντα ωστόσο τον αγώνα του ΔΣΕ, που ακολούθησε; Να απομονώσουν το «όχι, όχι» του ΓΓ, όταν το ρώτησαν για λύση εκτός ευρώ, υπολογίζοντας ότι λίγοι θα άκουσαν τη συνέχεια, όπου ο Κουτσούμπας ανέλυσε όλη την πρόταση του ΚΚΕ για ρήξη με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία τους, με το λαό πραγματικά στην εξουσία;

Η ουσία είναι μία: η «πρώτη φορά κυβερνώσα αριστερά» πέτυχε την περιβόητη εθνική ομοψυχία και συνεννόηση, με αυτούς που μέχρι χτες, και για τις ανάγκες των ρόλων, χαρακτήριζε δωσίλογους κι υποτακτικούς στους δανειστές. Ζήτησε και πήρε τη λαϊκή ετυμηγορία ενάντια στη συμφωνία, για να τη θάψει, νωπή και ζωντανή, και να ψάξει μια καλύτερη εκδοχή της, μασκαρεμένη με πέντε σημεία. Και το μοναδικό κόμμα που υπερασπίστηκε το «όχι» του δημοψηφίσματος, το «όχι σε παλιά και νέα μνημόνια» που βροντοφώναξε ο λαός με την ψήφο του, ήταν το ΚΚΕ, που υποτίθεται πως με τη στάση του αδυνάτιζε αυτό το «όχι» και ευνοούσε το στρατόπεδο των δανειστών.

Ο ελληνικός λαός δεν εξουσιοδότησε κανέναν να υπογράψει νέα μνημόνια και να του φορτώσει στην πλάτη νέα, αντιλαϊκά μέτρα (όπως κι αν βαφτιστούν). Και οφείλει να βρίσκεται σε επιφυλακή κι εγρήγορση για αυτά που έρχονται και για τις μεθοδεύσεις κυβέρνησης κι αντιπολίτευσης, που συνυπέγραψαν την καταδίκη του.

Πηγή: Ατέχνως

Ζημιές και απώλειες του δημοψηφίσματος

 Ζημιές και απώλειες του δημοψηφίσματος

Απο Cogito ergo sum 

 

Να, λοιπόν που ξημέρωσε η επόμενη μέρα. Η επόμενη μέρα ενός δημοψηφίσματος για το οποίο και λόγω του οποίου ακούσαμε τόσα και τόσα. Ακούσαμε τόσα ώστε όλοι εκείνοι που μεγαλώσαμε με το τσιτάτο ότι εκλογές και δημοψηφίσματα συνιστούν την πεμπτουσία τής δημοκρατίας (γνώμη που εξέφραζε κυρίως τους οχι-τζήδες), φτάσαμε στο σημείο να αμφιβάλλουμε για την ορθότητά του και να αναλογιζόμαστε μήπως εν τέλει δεν είναι παρά εργαλεία που μπορούν να καταστρέψουν την χώρα (γνώμη που εξέφραζε κυρίως τους ναι-τζήδες), εργαλεία απεχθή, όπως θεωρούνταν κάποτε και το σφυρί με το δρεπάνι (γνώμη που εκφράζει αρκετούς κα στις δυο όχθες του ρέματος).

Τελικά, το μόνο θετικό που άφησε πίσω του το πολυθρύλητο δημοψήφισμα ήταν ένα οδυνηρότατο χαστούκι στην υπεροψία των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης, τα οποία μέσα σε μια μόνο εβδομάδα εξαπέλυσαν τόση τρομοκρατία όση δεν είχαν εξαπολύσει η Ε.Ο.17 Νοέμβρη, η Φράξια Κόκκινος Στρατός και οι Ερυθρές Ταξιαρχίες μαζί σε όλη την διάρκεια της δράσης τους. Κι ήταν όντως απολαυστικό να βλέπεις χτες βράδυ όλα τα -καλοπληρωμένα και μη- δημοσιογραφικά τσουτσέκια να επαναλαμβάνουν ρηχές κενολογίες προκειμένου να κρύψουν το μέγεθος της πληγής που τους άνοιξε η λαϊκή ετυμηγορία.

Κατά τα άλλα, η χτεσινή μέρα μόνο ζημιές και απώλειες προκάλεσε. Ίσως η σημαντικώτερη ζημιά να είναι η παραίτηση του Αντώνη Σαμαρά από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Μάλλον διαφωνείτε με την εκτίμησή μου αυτή αλλά σας προκαλώ: αν σκεφτείτε σοβαρά, θα αντιληφθείτε ότι δεν έχουμε κανέναν λόγο να χαιρόμαστε. Ο Σαμαράς είναι αναντίρρητα ο πιο φασίστας και πιο ανίκανος πρόεδρος που είχε ποτέ η Νέα Δημοκρατία, την οποία οδηγούσε με μαθηματική βεβαιότητα στην συρρίκνωση και την διάλυση. Τώρα που έφυγε, είναι εξαιρετικά δύσκολο (έως απίθανο) να βρουν οι νεοδημοκράτες κάποιον χειρότερο απ' αυτόν. Ακόμη και τον Δένδια να βγάλουν πρόεδρο, καλύτερες μέρες θα περάσουν. Αφήστε δε το ενδεχόμενο να επιλέξουν Κυριάκο, ως φόρο τιμής στην Ντόρα που θυσίασε για το καλό τής παράταξης τα όνειρά της να γίνει μια μέρα πρωθυπουργός.

Μεγάλη απώλεια συνιστά και η σημερινή παραίτηση Βαρουφάκη. Το ξέρω πως, τώρα που τα φώτα τής γκλαμουριάς είτε έσβησαν είτε τα βαρεθήκαμε, οι περισσότεροι έχουμε καταλάβει πως ο πολύφερνος καθηγητής με τα ξαΐγκλωτα πουκάμισα ούτε σχέση με την αριστερά είχε ούτε καμμιά σοβαρή φιλολαϊκή μεταρρύθμιση σχεδίαζε. Για σκεφτείτε, όμως, ποιος μπορεί να πάρει την θέση του! Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν έχει γίνει γνωστό το όνομα του διαδόχου του αλλά με λούζει κρύος ιδρώτας όσο σκέφτομαι πως ίσως είναι κάποιος από τους Γιάννη Δραγασάκη, Ευκλείδη Τσακαλώτο και Γιώργο Σταθάκη. Ποιός απ' αυτούς μπορεί να συναγωνιστεί τον Γιάνη; Γίνεται εξώφυλλο σε lifestyle περιοδικό ο Τσακαλώτος, αντικείμενο λατρείας από την πιτσιρικαρία ο Δραγασάκης ή κρανοφόρος μοτοσυκλεττιστής ο Σταθάκης;

Ζημιά μεγάλου μεγέθους αποτελεί και το σοβαρό πλήγμα που δέχθηκαν κάποιοι θεσμοί αυτού του τόπου, οι οποίοι τόσα χρόνια κουλάντριζαν τους έλληνες αλλά χτες αποδείχθηκε ότι η ισχύς τους έχει ξεθωριάσει, για να μη πω ότι έχει ξεφτίσει παντελώς. Πώς αλλοιώς να ερμηνεύσει κανείς το γεγονός ότι πάνω από 6 στους 10 ψηφίσαντες (ή, αν προτιμάτε, οι 3 στους 4 ψηφοφόρους) έγραψαν στα παλιά τους παπούτσια τις προτροπές των ιεραρχών, της Κεντρικής Ένωσης Δήμων Ελλάδας ή της ΓΣΕΕ και δεν πήγαν με τις μπάντες στην κάλπη να ρίξουν "Ναι"; Αναλογίζεστε πού θα πάει αυτός ο τόπος, αν οι πολίτες του δεν υπακούνε με κλειστά μάτια στους θρησκευτικούς, πολιτικούς ή συνδικαλιστικούς τους ταγούς;

Ανάμεσα στα θλιβερά συμπεράσματα του δημοψηφίσματος πρέπει να λογαριάσουμε και την απόδειξη ότι ο λαός έπαψε να εντρυφεί στα νάματα και την σοφία ανθρώπων του πνεύματος. Οι περισσότεροι έλληνες αδιαφόρησαν για τις παροτρύνσεις καθηγητών, λογοτεχνών, καλλιτεχνών κλπ οι οποίοι τους προέτρεπαν μετ' επιτάσεως να ψηφίσουν "Ναι στην Ευρώπη". Είναι όντως θλιβερό να διαπιστώνεις πόσο μικρή απήχηση έχουν πλέον τα λόγια φωτεινών μυαλών, όπως του Νίκου Μαραντζίδη, του Αντώνη Καφετζόπουλου, της Βάνας Μπάρμπα, του Κωνσταντίνου Μπογδάνου, του Χρήστου Χωμενίδη, του Κώστα Σόμμερ, της Ρούλας Κορομηλά και τόσων άλλων.

Δεν είναι λιγώτερης σημασίας η πλήρης απαξίωση των εταιρειών δημοσκοπήσεων που μέχρι το βράδυ της Παρασκευής έδειχναν μάχη στήθος με στήθος ενώ κάποιες (π.χ. GPO) έφερναν το "Ναι" να προηγείται, έστω και στα όρια του στατιστικού λάθους. Η ομαδική τους ξεφτίλα επιτάθηκε όταν τελικά κατάφεραν (διότι περί κατορθώματος πρόκειται) να συμφωνήσουν ότι μάλλον θα νικήσει το "Όχι" με μικρή διαφορά. Κι όχι τίποτ' άλλο αλλά παρέσυραν και τους "έγκυρους" να αναλύουν το πόσο αποδυναμωμένος θα είναι ο Τσίπρας λόγω αυτής της πολύ μικρής διαφοράς. Όταν έφαγαν στο κεφάλι το αποστομωτικό 61.3-38.7, τότε καταλάβαμε όλοι την σημασία και την εγκυρότητα των ερευνών τους περί "καταλληλότερου", περί "πρόθεσης ψήφου" κλπ και νοιώσαμε να γκρεμίζεται άλλος ένας θεσμός.

Ας σοβαρευτούμε λίγο. Αν και, προσωπικά, θα ήθελα λίγο παραπάνω το ποσοστό των άκυρων και των λευκών, παραδέχομαι πως χάρηκα που η πλειοψηφία των ψηφοφόρων έκλεισε τ' αφτιά της στις σειρήνες μιας, εργαστηριακά κατασκευασμένης, επαπειλούμενης καταστροφής. Σίγουρα, πολλοί απ' αυτούς που έρριξαν "Όχι" στην κάλπη, έδωσαν μεγάλη πάλη με τον εαυτό τους για να αποδιώξουν τους φόβους τους και να ενστερνιστούν την μεγάλη αλήθεια που λέει πως ένας σκλάβος δεν κινδυνεύει να χάσει παρά μονάχα τις αλυσίδες του. Όσο κι αν η δική μου εκτίμηση διαφέρει και άσχετα με το πώς κάποιοι θα ερμηνεύσουν το "Όχι" τους, αυτοί οι άνθρωποι αξίζουν τουλάχιστον ένα μπράβο επειδή δεν έσκυψαν το κεφάλι (έστω, με τον δικό τους τρόπο).

Υπέθετα ότι σήμερα θα έγραφα τον ατελείωτο. Τώρα διαπιστώνω πως δεν έχω πολλά να πω, μιας και τα περισσότερα ειπώθηκαν πριν το δημοψήφισμα. Εξ άλλου, με τόσους καλεσμένους σε τόσα κανάλια χτες βράδυ, ακούσατε τα πάντα. Μέχρι και το ότι το ΚΚΕ πρέπει να ανακηρυχθεί επίσημα ως προδοτικό κόμμα επειδή παρότρυνε τον λαό να μην αυτοπαγιδευτεί ανάμεσα στο "Ναι" και στο "Όχι", πέφτοντας στην παγίδα δυο επιλογών με το ίδιο αποτέλεσμα. Τι άλλο να προσθέσω εγώ δίχως να γίνω βαρετός;

Ας κλείσω, λοιπόν, διατυπώνοντας την ευχή και την ελπίδα αυτός ο λαός να δείξει την ίδια αντοχή, την ίδια μαχητικότητα και την ίδια αποφασιστικότητα όταν φτάσει η ώρα να δώσει την μάχη για να πάρει την εξουσία στα χέρια του. Γιατί είναι σίγουρο πως αυτή η ώρα κάποτε θα φτάσει. Αργά ή γρήγορα.

Το χρονικό του ΟΧΙ

06/07/2015 / 2310net

Το ΟΧΙ πήρε τα πάνω του όταν άρχισαν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να την πέφτουν ευθέως και επιθετικά στους δημοσιογράφους των μνημονιοκάναλων.
Don’t shoot the messenger, λέει το ρητό. Καλές οι επιθέσεις στους σιχαμένους αγγελιοφόρους του συστήματος, αλλά για το ίδιο το σύστημα μας έμεινε να ρίξουμε κανένα βόλι;
Κανείς δεν είχε εκτιμήσει αυτή τη διαφορά γιατί κανείς μάλλον δεν είχε συνειδητοποιήσει το μίσος του λαού προς τους μεγαλοδημοσιογράφους αλλά και αυτούς που θέλουν να γίνουν μεγαλοδημοσιογράφοι.
Σεπτέμβριος έρχεται, νέα τμήματα θα ανοίξει στο ΙΕΚ ΔΝΤ Δημοσιογραφίας.
Και φτάσαμε στη μεγάλη μέρα του δημοψηφίσματος. Η ήττα ήταν προδιαγεγραμένη και αυτό φάνηκε κάπου στις 9:10 το πρωί. Ο Σαμαράς πήγε να ψηφίσει πρωί πρωί, επέλεξε να κάνει δήλωση σε μια ώρα που δεν βλέπει κανείς τηλεόραση και τον ακολούθησε μόνο το Πύλος tv.
Ο Τσίπρας ακόμα δεν έχει μάθει ότι δεν σαλιώνουμε τον φάκελο. Μας κυβερνάνε άχρηστοι που λέει κι ο Τζήμερος
Στις 7 εμφανίστηκαν οι καθιερωμένες λάθος εκτιμήσεις των δημοσκόπων. Αδυνατώ να καταλάβω για ποιο λόγο ακόμα γίνονται δημοσκοπήσεις και exit polls. Για να έχουν κάτι να διορθώσουν μία ώρα μετά; Είναι κάποιο είδος παράδοσης που τηρείται; Κάποιο γούρι;
Να δει ς που κάποια στιγμή θα πέσουν μέσα και δεν θα το πιστεύουν ούτε οι ίδιοι και θα βγούν να κάνουν διόρθωση στα σωστά αποτελέσματα.
Τα παλιά χρόνια οι εκλογές ήταν εύκολη διαδικασία. Όλοι ήξεραν απο πριν ποιο κόμμα θα κερδίσει. Επίσης ήταν λιγότερα τα «μικρά» κόμματα με σχετικά σταθερά ποσοστά. Οπότε έλεγαν οι δημοσκόποι το τάδε κόμμα θα κερδίσει με 40-44%. Έπαιρνε 39 και πανηγύριζαν. Τα τελευταία χρόνια πιο συχνά κάνει κοντρόλ ο Σαλπιγγίδης παρά πέφτουν μέσα οι δημοσκοπήσεις.
Τους αφήνουμε αυτούς. Πάμε στο αποτέλεσμα.
Το ΟΧΙ δεν το πήρε ο Τσίπρας. Ο Πρετεντέρης, ο Μπάμπης, η Όλγα, η Σία, ο Άδωνις, ο Επίτιμος, ο Λαλιώτης και εκείνη η ημίτρελη με το χαρτόνι «Γιούνκερ Σε αγαπάμε» το κέρδισαν. Ο Μπογδάνος με το κλάμα του απλά ανέβασε τη διαφορά.
Μεγάλος χαμένος του δημοψηφίσματος δεν είναι ο Σαμαράς. Ο Σάκης είναι.
Λογικά αφού έγινε επιτέλους κάποιο δημοψήφισμα θα αποσυρθεί ικανοποιημένος από την πολιτική ο ΓΑΠ.
Μεγάλος νικητής δεν είναι ο λαός. Ο λαός θα συνεχίσει να ζει με μνημόνια, μόνο που αυτή τη φορά θα έρθουν με την ερμηνεία της λαϊκής βούλησης και την συνυπογραφή της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού.
Το αποτέλεσμα αυτό έβγαλε από τη δύσκολη θέση τον ΣΥΡΙΖΑ. Από εκεί που το κάθαρμα ο Φίλης έβγαινε με ύφος χιλίων Μαριαντουανέτων και αναρωτιόταν πόσα μακαρόνια τρώει ο λαουτζίκος, χτες λαλίστατος μιλούσε για τον λαό ενθυμούμενος στίχους από αντάρτικα τραγούδια.
Επίσης ηττήθηκε όπως φάνηκε με το διάγγελμα του Πρωθυπουργού και το ενδεχόμενο αυτό το ΟΧΙ να σημαίνει κάτι ουσιαστικό. Το πρώτο πράγμα που είπε ο Τσίπρας ήταν να ερμηνεύσει το ΟΧΙ ως εντολή διαπραγμάτευσης και όχι ρήξης.
Δηλαδή πόσο τοις εκατό πάει η ρήξη;
Αλλά πάμε και στη Δευτέρα. Μετά το περήφανο ΟΧΙ της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού το πρώτο πράγμα που έκανε ο Πρωθυπουργός ήταν να διώξει με εντολή των δανειστών τον Βαρουφάκη. Δηλαδή αν επικρατούσε το ΝΑΙ τι θα γινόταν;
Το χειρότερο είναι ότι θα αλλάξει Υπουργός Οικονομικών και ούτε ένα ρεπορτάζ δεν θα γίνει για τις ενδυματολογικές του προτιμήσεις
(Πάντως το ότι ο Βαρουφάκης θα έφευγε ως αποδιοπομπαίος τράγος το είχα προβλέψει στο χειρότερο κείμενο που έγραψα ποτέ)
Η επανάσταση κράτησε μια μέρα. Και ούτε…
Ωστόσο το αποτέλεσμα αυτό, ακόμα και αν είναι ένα κυβερνητικό ΝΑΙ, μια ψήφος εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση και μια ψήφος αποδοχής του σκληρού μνημονίου που έρχεται, είναι ένα πολύ θετικό αποτέλεσμα για το λαό.
Όχι γιατί θα φέρει κάτι φιλολαϊκό. Ούτε γιατί αν επικρατούσε το ΝΑΙ τα μέτρα θα ήταν αφόρητα. Άλλωστε όλοι παραδέχονται τώρα ότι τα μέτρα που θα προταθούν τελικά θα είναι χειρότερα από αυτά που τέθηκαν σε δημοψήφισμα.
Το θετικό είναι ότι υπάρχει κόσμος που δεν φοβήθηκε ούτε την προπαγάνδα, ούτε τις κλειστές τράπεζες. Κόσμος που αγανακτεί και ελπίζει. Κόσμος που είπε ΟΧΙ στην Τρόικα. Δεν είπε ΟΧΙ στο κυβερνητικό μνημόνιο, αλλά τη μισή δουλειά την έκανε. Αν είμαστε όμως αισιόδοξοι θα περιμένουμε να δούμε τον ίδιο κόσμο, με την ίδια μαχητικότητα, με το ίδιο πάθος που έδειξε την Παρασκευή να λέει ΟΧΙ και σε όποιο μνημόνιο λιτότητας θα έρθει αύριο-μεθαύριο. Κόσμος που δεν θα διστάσει αύριο μεθαύριο μπροστά στις απειλές ότι θα κολλήσουμε μαζικά ψείρες αν βγούμε από την Ευρωζώνη και την ΕΕ. Με μια έννοια ο Τσίπρας ίσως απελευθέρωσε δυνάμεις που δεν θα μπορεί να ελέγξει.
Ακόμα κι αν η πλειοψηφία του λαού παραμένει εγκλωβισμένη σε σοσιαλδημοκρατικές αυταπάτες…
Όμως το αρνητικό αποτέλεσμα έρχεται από τις εξελίξεις στη ΝΔ. Δεν αμφιβάλλω ότι κι ο επόμενος αρχηγός της ΝΔ θα βγάζει γέλιο, αλλά αυτός ο αστείος συρφετός ακροδεξιών που στα γεράματα διάβασαν Χάγεκ και Φρίντμαν δεν μπορεί να επαναληφθεί. Και σοβαρά τώρα, θα πάμε 40 χρόνια πίσω αν δημιουργηθούν και πάλι δύο πόλοι που θα ανταγωνίζονται για το ποιος θα υφαρπάζει πιο αποτελεσματικά την ψήφο του λαού, όπως γινόταν μέχρι τώρα.
Κατα τα άλλα η νύχτα κύλησε αναμενόμενα. Σκυθρωποί οι νεοδημοκράτες, εκνευρισμένοι οι ποταμίσιοι, πασόκοι οι πασόκοι, ανίκανη ως συντονίστρια η Στάη, κλασσικά ο Χατζηνικολάου να αναρωτιέται πότε θα φύγει ο Σαμαράς.
Κλείνοντας, και επειδή πάντα είναι καλό να κλείνεις με μια καλή ατάκα, έχω να πω το εξής:
Η απάντηση του λαού ήταν σωστή, το ερώτημα ήταν λάθο

Κι' όμως ...νικήσαμε!

 Κι' όμως ...νικήσαμε!

Τα αποτελέσματα του χθεσινού δημοψηφίσματος σε απόλυτο αριθμό ψήφων, όπως δόθηκαν από το Υπουργείο Εσωτερικών:

Αποχή/Λευκό/Άκυρο	4.054.521
ΟΧΙ	3.458.450
ΝΑΙ	2.545.237

Και μην μου πει κανείς πως δεν μπορεί το ΚΚΕ να αρθροίσει όλα τα Λευκά/άκυρα/αποχή ως αποδοχή της πρότασης του.

Μπορεί, όσο μπορεί και ο Τσίπρας να αρθροίσει όλα τα "όχι" ως αποδοχή του (ολόιδιου με αυτό που απόρριψε ο λαός) δικού του σχέδιου στην τρόικα, και μάλιστα με την λαθροχειρία να παρουσιάζει και τους 3.458.450 ψήφους ως το 62%(!!!) των ...9.858.508 εγγεγραμμένων ψηφοφόρων...

Υ.Γ.

Ναι, τρέλλα πουλάμε. Αλλά λιγότερη από την συγκυβέρνηση...

Παγκόσμιο ρεκόρ λαϊκού εγκλωβισμού!

 Παγκόσμιο ρεκόρ λαϊκού εγκλωβισμού!

Και πριν περάσουν 24 ώρες από το άνοιγμα της κάλπης το ΟΧΙ με μια αριστοτεχνική κίνηση μεταμορφώθηκε σε ΝΑΙ και οι υπερήφανοι,εθνοκυριαρχικοί μαζί τους κάνουμε ΑΝΤΑΡΣΥΑ τα βρήκαν με τους προδότες, με τους γερμανοτσολιάδες που έχουν και τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς χειρότερα... 

Το 3ο μνημόνιο θα μείνει στην ιστορία για τις πολυπληθείς διαδηλώσεις του λαού που σε Παναθηναικό Στάδιο και Σύνταγμα διαδήλωναν χωρίς να το ξέρουν για την εφαρμογή του! 

Και το ΚΚΕ; 

Πιστό στο ιστορικό του καθήκον και στα ταξικά συμφέροντα των εργαζόμενων δεν έβαλε τζίφρα... Το ιστορικό καθήκον πούλησε τρελά αυτές τις μέρες! Όπως και τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ τον καλούσε να γίνει συγκολλητική ουσία στην κυβέρνηση! 

Είναι το ΚΚΕ που αν και παρόν σε κάθε εργατικό χώρο για την υπεράσπιση και διεύρυνση των διεκδικήσεων των εργαζομένων, πρόδιδε το λαό ! Δεν πειράζει.. 

Ας είναι καλό το ανανεωμένο μνημονιακό μπλοκ που συστάθηκε σήμερα και δε θα προδώσει ποτέ το λαό!

Linkwithin

Η ανάλυση της ψήφου

 Η ανάλυση της ψήφου

Για όσους τυχόν είχαν αμφιβολίες τι σημαίνει πρακτικά το «όχι» και πώς θα το μετέφραζε η κυβέρνηση, ήρθε η χτεσινή δήλωση του πρωθυπουργού να διαλύσει (;) τις όποιες αυταπάτες: «δεν εκλαμβάνω την εντολή σας ως εντολή για ρήξη με την ευρωπαϊκή ένωση». Μην ανησυχείς, αλέξη, δε σε είχαμε παρεξηγήσει, καταλαβαίνουμε πολύ καλά. Μάλλιασε εξάλλου η γλώσσα σου να τονίζει σε όλους τους τόνους πως το δημοψήφισμα αυτό δεν είναι τίποτα παραπάνω από διαπραγματευτικό χαρτί στις συζητήσεις με τους εταίρους-δανειστές.
(Κι όλοι λένε στην παρέα, ο εταίρος κι η εταίρα).

Τι κάνει όμως τους κυβερνώντες να πιστεύουν πως μπορούν να πετύχουν μια καλύτερη συμφωνία με πιο ευνοϊκούς όρους στο συγκεκριμένο ασφυκτικό πλαίσιο της ευρωζώνης και των κανόνων της; Κατά πρώτον, το διαπραγματευτικό χαρτί που λέγαμε –γιατί είναι γνωστές οι δημοκρατικές ευαισθησίες της εε, και πόσο σοβαρά συνηθίζει να λαμβάνει υπόψη της τη λαϊκή ετυμηγορία, όταν δεν τη συμφέρει το αποτέλεσμα. Και κατά δεύτερον, η περιβόητη έκθεση του δντ, που θεωρεί το ελληνικό χρέος μη βιώσιμο και προτείνει ως λύση-διέξοδο την αναδιάρθρωσή του.

Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Επιστροφή κι ανακύκλωση του πρόσφατου παρελθόντος. Όχι του «ευτυχούς», προκρισιακού 2009, αλλά των ακόμα πιο πρόσφατων μνημονιακών δεινών. Κούρεμα του χρέους είχε γίνει και το 2012 (βάζοντας ταφόπλακα μεταξύ άλλων και στα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων), που έγινε δεκτό με διθυραμβικούς τόνους, για να οδηγήσει τελικά στο σημερινό αδιέξοδο. Τι σημαίνει πρακτικά η πρόταση της κυβέρνησης για δάνειο 29 δις, για να εξυπηρετηθούν οι τρέχουσες ανάγκες κι η αποπληρωμή του χρέους; Επιστροφή στο καστελόριζο και συνέχεια του πρώτου μνημονίου, αλλά χωρίς το δντ –που έχω μπερδευτεί αν είναι τελικά ή όχι φίλος μας (σαν τους εταίρους μας ένα πράγμα).

Ακόμα κι αυτή η διαπραγματευτική πυγμή της κυβέρνησης πάντως, ψαλιδίζεται από τις δικές της κινήσεις καλής θέλησης προς την άλλη πλευρά και με τη θυσία του βαρουφάκη σε ρόλο ιφιγένειας. Ακόμα και αυτός ο γελοίος νάρκισσος γίνεται εμπόδιο για την… ομαλή, διαπραγματευτική πορεία και το κλείσιμο μιας συμφωνίας και μπαίνει στο περιθώριο, ενώ ταυτόχρονα παρουσιάζεται σαν ήρωας που έμεινε αλύγιστος! Η περηφάνια κι η λεβεντιά της ελληνικής κυβέρνησης δε φτάνει καν στο ανάστημα του βαρουφάκη και των δημιουργικών του ασαφειών για το ποσοστό του τοξικού (το «ο» με άλφα) μνημονίου. Εκτός και αν αυτό που ενοχλούσε τους εταίρους ήταν οι διασυνδέσεις του τελευταίου με τον γκαλμπρέιθ και τα αμερικάνικα κέντρα αποφάσεων, οπότε θυσιάστηκε στα πλαίσια ενός συμβιβασμού για την τήρηση ισορροπιών.

Μήπως όμως αξιοποιήσει η αριστερή πλατφόρμα το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, για να προωθήσει μια αποφασιστική ρήξη από νέες ενισχυμένες θέσεις; Πολύ καλό. Το άλλο με το λαφαζάνη το ξέρετε; Όχι; Ας προχωρήσουμε λοιπόν παρακάτω.

Το κουκουέ καλεί το λαό σε επαγρύπνηση για τις εξελίξεις του αμέσως επόμενου διαστήματος και για κάθε πιθανό ενδεχόμενο. Ήδη ακούγονται διάφορα σενάρια για το IOU, που για τη σημειολογία του πράγματος είναι ομόηχο με το I owe you, που σημαίνει «σου χρωστάω» (μου χρωστάς, δε σου χρωστάω, που λέει και το τραγούδι), και για το διπλό νόμισμα, το λεγόμενο G euro, με διαφορετική αξία και χρήση σε εξωτερικό κι εσωτερικό. Φως φανάρι πως μετά από αργεντινή (που έχασε στον τελικό με τη χιλή την ευκαιρία για να γίνει ελλάδα, κατακτώντας το κόπα αμέρικα ανήμερα της κατάκτησης του euro του 04’), θα γίνουμε κούβα. Και μη χειρότερα!

Δηλ δεν υπάρχει τίποτα θετικό στην ανάγνωση του αποτελέσματος; Κάθε άλλο. Κρατάμε καταρχάς το σημαντικό στοιχείο ότι η πρόταση του κκε βρήκε απήχησε σε αρκετό κόσμο πέρα από τους παραδοσιακούς φίλους και ψηφοφόρους του κόμματος (και μεταξύ άλλων και σε κάποιους τίμιους αντάρσυους, κόντρα στο γενικό ρεύμα του χώρου τους, με τους μάλλον κοντόφθαλμους πανηγυρισμούς και την αγαπημένη ασχολία της κουκουεδολογίας, που… «ντροπή, προδοσία» και όλα τα σχετικά).

Τα λέει κι ο Μπογδάνος, σύντροφοι...

Και προχωράμε σε μια προσεκτική εξέταση του «όχι», που τσουβαλιάζει χωρίς ξεχωριστή καταγραφή διάφορα σκεπτικά (κι ανάμεσά τους και κάποιους ψηφοφόρους του κόμματος), αλλά είχε σαφή ταξικά χαρακτηριστικά, που αποτυπώνονται στον εκλογικό χάρτη. Μπορεί να μην είχαμε κάποιου είδους εμφύλιο, όπως λεγόταν καθ’ υπερβολή στα μίντια (ή μύδια, όπως τα λέει και το λαϊκό στρώμα), αλλά τα ποσοστά στις εργατικές συνοικίες και τις φτωχογειτονιές της αθήνας είναι οπωσδήποτε αντεστραμμένα σε σύγκριση με την εκάλη και τα βόρεια προάστια. Από την άλλη βέβαια το αποτέλεσμα περιέχει και αρκετά αντιφατικά στοιχεία, καθώς στην επαρχία το «όχι» συγκεντρώνει τελικά μάλλον μεγαλύτερα ποσοστά, απ’ ό,τι στα μεγάλα αστικά κέντρα. Ενώ αν πάρουμε τοις μετρητοίς κάποια ευρήματα των τελείως αναξιόπιστων δημοσκοπήσεων, υπάρχει ένα χάσμα γενεών μεταξύ της νεολαίας και της γερουσίας, που είναι μεν ευεξήγητο ως ένα βαθμό, αλλά τελείως παραπλανητικός ως και αντιδραστικός διαχωρισμός στην ουσία του.

Εν τω μεταξύ σε κάποιο καφενείο της επικράτειας μπορεί να ακούστηκε χτες το βαθυστόχαστο συμπέρασμα: «εμ, δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους, για αυτό ψηφίζουν όχι». Εμ, πώς να δουλέψουν μπάρμπα, αφού οι μισοί και παραπάνω είναι άνεργοι; Σε κάποιες ηλικίες, τα ποσοστά του «όχι» μπορεί να πήγαν ευθέως ανάλογα με τα ποσοστά της ανεργίας τους.

Ο βασικός διαχωρισμός που προκύπτει, δεν είναι μεταξύ ραγιάδων-γερμανοτσολιάδων και περήφανων ελλήνων, όπως σχολίασε ο ανεκδιήγητος δελαστίκ του ναρ. Αλλά μεταξύ αυτών που έχουν (οι έχοντες και κατέχοντες, που έλεγε ο σημίτης) και φοβούνται μη τυχόν και τα χάσουν, και αυτών που δεν τρομοκρατούνται πια γιατί δεν έχουν τίποτα να χάσουν, παρά μόνο τις αλυσίδες τους (και τις αυταπάτες τους, όπως σημειώναμε τον τελευταίο καιρό). Το ζήτημα δεν είναι εάν τελικά «τραβάει» ή όχι ο λαός μας, και αν πρέπει να πάψουμε να του φορτώνουμε την ευθύνη για όσα (δεν) συμβαίνουν, αλλά να ακυρώσουμε τις κορώνες περί εθνικής ομοψυχίας, να του δείξουμε τη φάκα πίσω από το τυράκι.

Από τη στιγμή που δεν υπήρχε καμία συμφωνία στο τραπέζι, το δημοψήφισμα ήταν βασικά άνευ αντικειμένου, αλλά είχε ως ουσιαστικό διακύβευμα τον εγκλωβισμό του ελληνικού λαού. Ο οποίος αρνήθηκε να υποκύψει στην τρομοκρατία του μαύρου μετώπου κι έχει κάθε λόγο να είναι χαρούμενος γι’ αυτό. Αλίμονο όμως αν μείνει στη χαρά για το «γκρέμισμα» των σαμαροβενιζέλων, που αποτελούν και τυπικά παρελθόν, και δε δει πίσω απ’ τα πρόσωπα, τις πολιτικές που εφαρμόζονται και τον κίνδυνο που παραμονεύει. Ανεξάρτητα από το τι ψήφισε τελικά και τι έχει κάνει μέχρι τώρα ο καθένας μας, όλοι κρινόμαστε στην πράξη, από το πόσο αποτελεσματικά θα οργανώσουμε την εγρήγορση του λαού για αυτά που έρχονται, την πάλη του ενάντια σε κάθε μνημονιακή συμφωνία, από όπου κι αν πρέρχεται.

Η πρώτη αρχή έγινε την περασμένη βδομάδα, με τη συγκρότηση επιτροπής αλληλεγγύης από διάφορες συσπειρώσεις του μαζικού κινήματος. Η συνέχεια πρέπει να δοθεί άμεσα στο δρόμο, χωρίς καμία αναβολή ή χαλάρωση, χωρίς καμία περίοδο χάριτος. Μακριά από την αποχαύνωση για τη ζαριά του μεγάλου ηγέτη, που αποτελεί εθνικό κεφάλαιο, αλλά και από την αφ’ υψηλού ειρωνεία σε όσους δεν είναι ακόμα σε θέση να δουν όσα έχουμε καταλάβει εμείς.

Η νέα «Βάρκιζα»!

 Η νέα «Βάρκιζα»!

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, πλέον, ότι η κυβέρνηση μετά το θριαμβευτικό  ΟΧΙ στο δημοψήφισμα,  ετοιμάζεται να υπογράψει με την ΕΕ και τους δανειστές, το βαρύτερο μνημόνιο που υπογράφτηκε ποτέ. Οι ευθύνες της  κυβέρνησης δεν πρόκειται να ξεπλυθούν από το μεγάλο ποσοστό του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα. Αντίθετα, είναι η ώρα αποκάλυψης της πιο σκληρής αλήθειας.

Τι θα υπογράψει και με βάση ποιες αρχές υπογράφει;

Παράλληλες και αντίστροφες ιστορίες.

Η αναφορά στη «Βάρκιζα» έχει τη σημασία, να δούμε τις διαπραγματευτικές αρχές της κυβέρνησης, σε σχέση με τις αντιλήψεις μεγάλου μέρους των ψηφοφόρων του ΟΧΙ. Οι αντιφάσεις στη συνείδηση είναι η βασική αιτία της ψήφου τους.

Η βασική κατηγορία κατά της ηγεσίας της Εθνικής Αντίστασης, του ΕΑΜ και του ΚΚΕ (*), είναι ότι στα χρόνια της Εθνικής Αντίστασης αντί να θέσει εξ αρχής, παράλληλα με την απελευθέρωση από τους κατακτητές και το θέμα της λαϊκής εξουσίας για πραγματική απελευθέρωση από τον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό, απέκοψε το ένα από το άλλο με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα (συμφωνίες Λιβάνου, Καζέρτας, Βάρκιζας).

Η βασική κατηγορία των οπαδών του ΟΧΙ, κατά του ΚΚΕ, στο δημοψήφισμα, ήταν ότι το ΚΚΕ με τη θέση του «όχι σε κάθε συμφωνία, έξω από την ΕΕ και το ευρώ, αποδέσμευση με λαϊκή εξουσία» κλπ, και πάλι επαναλαμβάνει το λάθος της Βάρκιζας του Λιβάνου και της Καζέρτας(!), γιατί, αντί να πάει βήμα - βήμα και να κόβει το ένα από το άλλο, ώστε πρώτα να πούμε όχι σε μια κακή συμφωνία μέσα στην ΕΕ και στο ευρώ, και μετά να βγούμε από την ΕΕ και να θέσουμε και θέμα εξουσίας, θέτει εξ αρχής και θέμα λαϊκής εξουσίας, ως προϋπόθεση οριστικής απαλλαγής από τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό, πράγμα αδιανόητο!

Η Ανακάλυψαν τώρα ότι δεν πρέπει να θέτουμε τη λύση ενός βασικού ζητήματος μαζί με το ζήτημα της εξουσίας γιατί αυτό είναι ολέθριο λάθος! Ζητούν πρώτα να πετύχουμε το ένα και μετά βλέπουμε για το άλλο (έξοδος από ΕΕ, ευρώ με λαϊκή εξουσία), το οποίο τώρα πρέπει να το ασπαζόμαστε, όπως δημόσια όλος ο ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύεται (για μέσα στην ΕΕ και το ευρώ)! Αντιθέτως, στην κατοχή ήταν ολέθριο λάθος το ακριβώς αντίθετο!

Με άλλα λόγια, η θέση του ΚΚΕ στην Εθνική Αντίσταση  για εθνική απελευθέρωση χωρίς λαϊκή εξουσία ήταν ολέθριο λάθος ενώ σήμερα η θέση για έξοδο από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία είναι επίσης ολέθριο λάθος!

ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΗ ΤΡΙΚΥΜΙΑ;

Δεν υπάρχει καμία αντίφαση για τους οπορτουνιστές. Οι οπορτουνιστές δεν έχουν αρχές που πρέπει να τηρούνται. Έτσι το να μη θέτεις θέμα λαϊκής εξουσίας όταν θέλεις να λύσεις βασικά προβλήματα του λαού είναι εξίσου και λάθος και σωστό!!! Η μόνη προϋπόθεση για να είναι σωστό και το ένα και το άλλο είναι να μπορεί να μετατρέπεται σε κατηγορία κατά του ΚΚΕ!!!

Ποιο οπορτουνιστής πεθαίνεις!

Και μια επιβεβαίωση πριν αλέκτωρ λαλήσει…

Η ευτυχία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να ψηφίζει ΟΧΙ και να της βγαίνει ΝΑΙ!

ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΠΡΙΝ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ:

Την Κυριακή λέμε ένα τριπλό ΟΧΙ:

1.    Στη ληστοσυμορία των δανειστών και στα τσιράκια τους.

2.    Στη διαπραγμάτευση, τα παλιά και νέα μνημόνια.

3.    Στο χρέος το ευρώ και την ΕΕ.

(Από την προκήρυξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ)

Και παραδίπλα:

-ΟΧΙ μέχρι τέλους.

-Ψηφίζουμε ΟΧΙ, διαλέγουμε τη ρήξη.

-Κανένα νέο μνημόνιο

ΤΣΙΠΡΑΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ:

-Σήμερα, όλες και όλοι μαζί, γράψαμε μια λαμπρή σελίδα στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία.
-Έχω πλήρη συνείδηση ότι η εντολή που μου δίνετε δεν είναι εντολή ρήξης με την Ευρώπη αλλά εντολή ενίσχυσης της διαπραγματευτικής μας δύναμης για την επίτευξη μιας βιώσιμης συμφωνίας.

Αυτό θα πει… αλάνθαστες επιλογές!

(*) Δεν χρειάζεται εδώ να αναφέρω και τη σωρεία κατηγοριών ότι το ΚΚΕ εγκαταλείπει την τακτική του ΕΑΜ, μέσα από την «αποκήρυξη» της συμφωνίας της Βάρκιζας! Εδώ θεωρούν σωστή την τακτική του ΕΑΜ για μη θέση θέματος εξουσίας και λάθος την κριτική στην τακτική αυτή ενώ με τη "Βάρκιζα" θεωρούν σωστό το ακριβώς αντίθετο!

   Όχι Αλέξη

Από Οικοδόμος

Γράφει ο Οικοδόμος //

Αν ζούσε κανείς ως παρατηρητής τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα της «κρίσης» δεν θα δυσκολευόταν να αντιληφτεί το μένος της λυκοσυμμαχίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των «καλών παιδιών» τους που κυβέρνησαν τη χώρα μέχρι τον Γενάρη, εναντίον των εργαζομένων και των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων. Στη σύντομη προεκλογική περίοδο που προηγήθηκε του δημοψηφίσματος, ακόμα και ένας όχι και τόσο καλοπροαίρετος Έλληνας «ευρωπαϊστής» δεν μπορεί να μην ενοχλήθηκε από την άθλια μηντιακή τρομολαγνεία, τη διασπορά ψευδών ειδήσεων και του φόβου, καθώς και το πνίξιμο ―πολύ συχνά― της αντίθετης από την δική τους «άποψη», από τη συμμαχία των καναλιών.
Η κυβέρνηση ως ένας από τους κύριους μονομάχους μιας αναμέτρησης συμφερόντων στους κόλπους της ΕΕ που εξελίχτηκε σε εκλογική μάχη στην Ελλάδα, φέρει τεράστιες ευθύνες για τον εγκλωβισμό του λαού στα αδιέξοδα των αντιλαϊκών πολιτικών του ευρωμονόδρομου και της συνέχισης (όπως όλα δείχνουν) των μνημονίων. Φέρει τεράστιες ευθύνες για τον ευνουχισμό της δυναμικής που αναπτύχθηκε πριν τις βουλευτικές εκλογές του Γενάρη, με το φούντωμα στην πλειοψηφία του λαού της ελπίδας ότι κάτι μπορεί ν’ αλλάξει και τις προσδοκίες ότι κάτι καλό θα γίνει, που γεννήθηκαν από την καθαρή εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και τις δηλώσεις των στελεχών του τις πρώτες βδομάδες μετά την ανάληψη των κυβερνητικών θώκων.
Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχοντας τη στήριξη της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού στο πλευρό της, είχε τη δυνατότητα να διαπραγματευτεί για τα συμφέροντα του λαού (όπως πίστεψαν και ακόμα πιστεύουν χιλιάδες καλοπροαίρετοι αριστεροί και δημοκρατικοί άνθρωποι) και δεν το έπραξε. Κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων με τους «θεσμούς» της δόθηκαν οι ευκαιρίες, αν ήθελε, να αναδείξει στο λαό, σε όλες τις διαστάσεις, τι σημαίνει Ευρωπαϊκή Ένωση των επιχειρηματικών συμφερόντων και ανταγωνισμών, ποιους στόχους βάζει για το ξεπέρασμα της κρίσης με τους λαούς (και τον ελληνικό) να ματώνουν, και ποιους ―αντιλαϊκούς― όρους σπεύδει να διαμορφώσει για την επόμενη μέρα, της «ανάπτυξης» που, όπως και η παρούσα κυβέρνηση, ευαγγελίζονται. Ειδικά φτάνοντας στο τέλος της διαπραγμάτευσης και αφού δεν υπήρχαν πια αμφιβολίες ούτε και στους πιο αδαείς (αν ακόμα υπάρχουν) τι εστί ΕΕ, ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του είχαν τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν το δημοψήφισμα ως μια θαρραλέα πράξη αντίστασης του ελληνικού λαού στους εμπνευστές της δυστυχίας του και να δρομολογήσουν εξελίξεις που να ανοίγουν το δρόμο σε φιλολαϊκή κατεύθυνση.
Δεν έκαναν τίποτα από τα παραπάνω για τον απλούστατο λόγο ότι η απόσταση από το να δηλώνεις «κυβέρνηση της Αριστεράς» μέχρι να υπηρετείς τα συμφέροντα του λαού είναι μεγάλη. Αναλώθηκαν σε ευχολόγια και εκθέσεις ιδεών για ευρωπαϊκά ιδεώδη και αξίες, την ώρα που έβαζαν την υπογραφή τους κάτω από «προτάσεις» καρμανιόλες, που στέλνουν τον λαό δεμένο στο Κολοσσαίο ενός διαφαινόμενου νέου μνημονίου. Προτάσεις που ο Αλέξης Τσίπρας δεν έπαψε να επικαλείται και να υπερασπίζεται, μέχρι και σήμερα, ως το «καλύτερο δυνατό» της κυβέρνησής του στην διαπραγμάτευση.
Οι μάσκες, όμως, για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα είχαν πέσει προ πολλού. Προεκλογικά δεν άφησαν εσωτερικό και διεθνή «θεσμό» του κεφαλαίου που να μη δηλώσουν πίστη και υποταγή, την ώρα που παραπλανούσαν το λαό με τις αριστερές φιλολαϊκές ρητορείες τους, πατώντας στην απογοήτευσή του και την οργή του για τους μισητούς «σαμαροβενιζέλους». Αυτό που κατάφερε ο Τσίπρας, «τρώγοντας» πρώτα τον Βενιζέλο και απόψε τον Σαμαρά (ανακοίνωσε ο ίδιος την παραίτησή του από την ηγεσία της ΝΔ) είναι να εγκλωβίσει την ανοχή της πλειοψηφίας του λαού (ακόμα και πολλών ψηφοφόρων άλλων κομμάτων), «κατασκευάζοντας» συνενόχους στις αντιλαϊκές πολιτικές που δεν πρόκειται να σταματήσουν.

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος είναι μια μεγάλη νίκη της κυβέρνησης που πιστώνεται σχεδόν εξ’ ολοκλήρου στον Αλέξη Τσίπρα. Μέσα στο μεγάλο ποσοστό του «όχι», που προεκλογικά ερμηνευόταν από πολλούς και με διαφορετικούς τρόπους, βρίσκονται οι ανησυχίες, οι προσδοκίες, η πίστη για ξόρκισμα του κακού και η ελπίδα εκατομμυρίων ανθρώπων ότι δεν θα διαψευστούν από την κυβέρνηση. Ο λαός με το ποσοστό αυτό ανανεώνει την εμπιστοσύνη του στην συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, και μαζί ανανεώνει τις προσδοκίες του για καλύτερες μέρες. Ο λαός, που στην πλειοψηφία του δεν μπορεί να διανοηθεί τη ζωή του εκτός της ΕΕ και ζητά την πάση θυσία παραμονή του στην ευρωζώνη, ψήφισε για καλύτερη ζωή.
Η επόμενη μέρα, παρά τις θριαμβολογίες των νικητών, δεν θα είναι μια καλύτερη μέρα για τους εργαζόμενους και τα δοκιμαζόμενα λαϊκά στρώματα. Όσο αδιαμφισβήτητη είναι η νίκη του «όχι» το ίδιο βέβαιο είναι ότι το εργατικό-λαϊκό κίνημα έχει να αντιμετωπίσει μια ακόμα πιο δύσκολη και περίπλοκη κατάσταση και να αντιπαλέψει επιπλέον τον εφησυχασμό που ακολουθεί κάθε εκλογικό αποτέλεσμα αλλά και την προβλεπόμενη προσπάθεια της κυβέρνησης, στις νέες διαπραγματεύσεις με τους δανειστές να «κεφαλαιοποιήσει» τη δυναμική του «όχι» μετατρέποντάς το σε «ναι» σε νέες αντιλαϊκές συμφωνίες.
Αυτό που και οι εξελίξεις των τελευταίων μηνών καταδεικνύουν είναι ότι η πραγματική εξουσία δεν εξασκείται από τις κυβερνήσεις (πολύ περισσότερο δε από τις προθέσεις τους) αλλά από την κυρίαρχη τάξη στο δοσμένο κοινωνικό σύστημα, που κρατά τα «κλειδιά» της οικονομίας. Δεν είναι λίγες οι φορές που ο Τσίπρας και άλλα στελέχη (πχ Φίλης) του ΣΥΡΙΖΑ είπαν «έχουμε την κυβέρνηση, αλλά όχι την εξουσία». Αυτή είναι η μισή αλήθεια.
Την… άλλη μισή οφείλει να την πει το εργατικό-λαϊκό κίνημα από αύριο κιόλας. Οι ταξικές δυνάμεις στους χώρους δουλειάς, στα συνδικάτα, στις γειτονιές, ανασυντάσσοντας τις δυνάμεις τους καλούνται να οργανώσουν την πάλη του λαού για την επιβίωσή του, δίνοντας έμφαση πρώτα απ’ όλα στην αλληλεγγύη στους περισσότερο δοκιμαζόμενους· με αντίσταση και υπεράσπιση των δικαιωμάτων και κατακτήσεων που γλίτωσαν μέχρι τώρα και πάλη για αναπλήρωση απωλειών, κρατώντας ψηλά τα λάβαρα του αγώνα ενάντια στην ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία τους.

Ανεξάρτητα από τις όποιες επερχόμενες εξελίξεις, η Ιστορία θα καταγράψει τις πολύτιμες υπηρεσίες που ο Αλέξης Τσίπρας και το κόμμα του πρόσφεραν στην αναστήλωση του σαθρού οικοδομήματος του καπιταλισμού σε Ελλάδα και Ευρώπη, λειτουργώντας ως βαλβίδα αποσυμπίεσης της λαϊκής δυσαρέσκειας και οργής. Αποπροσανατολίζοντας σαν χαλασμένη πυξίδα στην ανασφάλεια και στις φοβίες έναν λαό σαστισμένο από τις αλλεπάλληλες απογοητεύσεις και διαψεύσεις, εκπαιδευμένο από δεκαετίες να βολοδέρνει από δίπολο σε δίπολο, να μπερδεύει την αξιοπρέπεια με το βόλεμα και, με «απ’ ευθείας ανάθεση» (όπως τα περισσότερα άλλωστε σ’ αυτή τη χώρα) να αναθέτει τις τύχες του σε «μεσσίες».

Όταν έκλαψε ο Μπογδάνος…

 Όταν έκλαψε ο Μπογδάνος…

…με τα κροκοδείλια δάκρυα της τάξης του. Κι αν η ταξική αρένα ήταν πραγματικό γήπεδο, θα μπορούσε η αντίπαλη κερκίδα να του φωνάξει: «κλάψε, κλάψε…». Αρκεί να μην κλάψει κι αυτή στο τέλος με μαύρο δάκρυ για το πάθημά της, εφόσον δε βγάλει τα σωστά διδάγματα από την πείρα της, και δε βρεθεί σε επαγρύπνηση κι ετοιμότητα για την επόμενη μέρα.

Όταν η αστική τάξη σχόλασε με συνοπτικές διαδικασίες από το πολιτικό υπαλληλικό της προσωπικό, τον επικεφαλής του ενός πόλου του καινούριου δικομματισμού, σα στυμμένη λεμονόκουπα, που δεν της χρησιμεύει άλλο πια, θεωρώντας τον βασικό υπεύθυνο για την αποτυχία του «ναι». Κι αυτός ακριβώς ήταν ο λόγος που τον έκρυβε όλη αυτή τη βδομάδα, ενώ αντιθέτως στην κεντρική συγκέντρωση του «όχι» βγήκαν να μιλήσουν ο τσίπρας και ο καμμένος. Γιατί ο φόβος κι η τρομοκρατία δεν κατάφεραν να νικήσουν την πολιτική σιχασιά του ελληνικού λαού για όσους τον κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια. Κι αφού ο σαμαράς δεν το κατάλαβε από μόνος του, για να αποχωρήσει οικειοθελώς και να τους αδειάσει τη γωνιά, παρά επέλεξε να γαντζωθεί στην καρέκλα του, έπρεπε να υποστεί την πολιτική ταπείνωση της τηλεοπτικής προαναγγελίας του τέλους του από τους εντολείς του και από την μπακογιάννη. Που έδωσε κατευθείαν στη δημοσιότητα τον μεταξύ τους τηλεφωνικό «διάλογο» και φάνηκε πρόθυμη να «θυσιάσει» την ηγετική της προοπτική-καριέρα, για χάρη ενός μικρότερου μητσοτάκη, ώστε να κλείσει (άμποτε) ευτυχισμένος τα μάτια του ο πρεσβύτερος δρακουμέλ.

Όταν η κυβέρνηση της πρώτης φορά αριστεράς είχε αγαστή συνεργασία με τις δικαστικές κι αστυνομικές αρχές, για να καταδιώξει και να εξολοθρεύσει τον κομμουνιστικό κίνδυνο, που της χαλούσε τη σούπα έξω από τα εκλογικά τμήματα. Και υπάρχουν δεκάδες καταγγελίες αντίστοιχων περιστατικών, που επιβεβαιώνουν μια καινούρια συνθήκη και την ανάγκη ενός νέου συνθήματος: μπάτσοι-τιβί-«αριστεροί»/κυβέρνηση, όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί.

Φανταστείτε μόνο να ήταν αντίστροφοι οι ρόλοι, να υπήρχε η παραμικρή υποψία για πιθανή συνεργασία των κομμουνιστών με τους μπάτσους (εις βάρος των συριζαίων), πώς θα είχε προβληθεί, διαδοθεί και γιγαντωθεί το θέμα.

Το δημο-κράτος νίκησε κι η νίκη της δημοκρατίας ξαναχτυπά.

Όταν η βρώμικη προπαγάνδα του νέου πασόκ έκανε την αυριανή να ζηλέψει, βγάζοντας τον κουτσούμπα χειρότερο κι από τους δανειστές, με βάση τη δήλωσή του μετά την ψηφοφορία, με την οποία καλούσε το λαό σε επιφυλακή κι ετοιμότητα, για όλα τα ενδεχόμενα.

Όταν η πρώτη φορά αριστερά υφάρπαξε την ελπίδα ενός λαού και την αντίστασή του στην τρομοκρατία, για να τη μεταφράσει σε αριστερό πρόσημο και νέα συμφωνία εντός 48 ωρών. Αλλά ακόμα κι αυτή η άκρως συστημική επιδίωξη προσκρούει στο οικοδόμημα της εε και τους αδήριτους κανόνες του παιχνιδιού της. Και είναι μια ευκαιρία να γίνει φανερό σε όλους πόσα αντιμνημονιακά απίδια πιάνει ο σάκος της κυβέρνησης κι αν η σχέση εμπιστοσύνης με το λαό που την εξέλεξε (και ανανέωσε τη λαϊκή εντολή) καταλήξει με εκείνη την ατάκα από μια παλιά, ελληνική ταινία: φάε ένα αχλάδι αγάπη μου. Και από πίσω να παίζει ως μουσική υπόκρουση το ELA να με τελειώσεις…

Ένας λαός που δε μίλησε στις κάλπες, για να επιστρέψει στην αφωνία και να αποσυρθεί στο παρασκήνιο, αλλά πρέπει να μείνει πρωταγωνιστής, δίνοντας τώρα τον πιο δύσκολο αγώνα, ενάντια σε παλιά και νέα μνημόνια. Με αυτό το λαό δε μας χωρίζει απολύτως τίποτα, όταν τον προειδοποιούμε ότι πρέπει να επαγρυπνεί για κάθε πολιτικό ενδεχόμενο και εξέλιξη και πως εκτός από τις αλυσίδες του, έχει να χάσει πρωτίστως τις αυταπάτες του.

Οε οε οε, συμφωνία μεθαύριο λαέ

Για να κάτσεις καλά, για να βάλεις μυαλό

Που δεν ήθελες μνημόνιο…

Όταν δεν έχεις καν την αγωνία μη τυχόν και τσαλακώσεις ή σκίσεις ή μουτζουρώσεις το ψηφοδέλτιο και θεωρηθεί άκυρο –αφού έτσι κι αλλιώς άκυρο θα το έβγαζαν. Και όταν δεν έχεις ακριβώς αγωνία για το τελικό αποτέλεσμα (από τις λίγες φορές), παρά μια έγνοια να μην το πάρει ο πιο μισητός αντίπαλος, πχ η ρεάλ. Ναι αλλά από την άλλη δεν έπαιζε και η μπαρτσελόνα, οπότε…

Όταν κάποιοι μπέρδεψαν τη λενινιστική τακτική και τη στενή παρακολούθηση-αξιοποίηση των αντιθέσεων, με τη λογική του μικρότερου κακού, στην οποία υποτάχθηκαν πλήρως. Κι άρχισαν να κατηγορούν το ανύπαρκτο κουκουέ, που αν και ανύπαρκτο, θα είχε δώσει ακόμα μεγαλύτερη ώθηση στην επικράτηση του «όχι». Αλλά τότε μπορεί να μιλούσαν οι απέναντι (ή ακόμα και οι ίδιοι, που και αυτοί βασικά απέναντι είναι) για «σταλινικά ποσοστά» και δε συμμαζεύεται. Και όταν κάποιοι προσπάθησαν να το στριμώξουν σε συμπληγάδες, στο στιλ του λέτσοβου από την ταινία του χάρρυ κλυνν: κατακαημένο λέτσοβο, σε χώρισαν στα δύο (κι ανάθεμα αν ξέρουνε οπού τους παν τα δύο). Και να πετάγεται ο μοναχικός πλην ηρωικός κομμουνιστής τραμπάκουλας να τους χαλάσει τη σούπα. Στα τρία ρε χαμένε, είμαι και εγώ εδώ. Α χαμένε…

Όταν ένα σημαντικό κομμάτι των εργατικών στρωμάτων δεν υπέκυψε στους εκβιασμούς, έσπασε στην πράξη τα διλήμματα και τα φτιαχτά δίπολα, αυξάνοντας τόσο τα ποσοστά του άκυρου, όσο και της αποχής, συγκριτικά με τις τελευταίες εθνικές εκλογές. Και ας μείνουμε σε αυτό, γιατί δεν είναι εύκολο να βρούμε καμία συγκεκριμένη καταγραφή και να κάνουμε αναλύσεις σε υποθετική βάση.

Τα πιο δύσκολα έρχονται τώρα. Για να μην πάει ξανά στον καναπέ απογοητευμένος αυτός ο λαός, που νιώθει σήμερα περήφανος, κι ιδιωτεύσει αναρωτώμενος τι πήγε στραβά και τελικά δε νίκησε. Για να μην μπλέξει, και δη με τη δική του «συγκατάνευση» στα δίχτυα ενός τρίτου μνημονίου.

Χρειάζεται κινητοποίηση, οξυμένα αντανακλαστικά, άμεσες πρωτοβουλίες τις ερχόμενες μέρες. Η ζωή τραβάει την ανηφόρα…

Αντικομμουνισμός από την «κυβερνώσα αριστερά» και τους φίλους της

Αντικομμουνισμός από την «κυβερνώσα αριστερά» και τους φίλους της

• Με απειλές και κλήσεις στην Αστυνομία επιχείρησαν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σε όλη τη χώρα να εμποδίσουν τη διάδοση της πρότασης του ΚΚΕ
• Το «χεράκι» τους έβαλαν και δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Μέλη και φίλοι του ΚΚΕ έξω από τα εκλογικά τμήματα καλούσαν με αποφασιστικότητα το λαό και τη νεολαία να μη διαλέξουν μνημόνια

Με λάσπη, απειλές, καταγγελίες στην Αστυνομία και τους δικαστικούς αντιπροσώπους και ωμό αντικομμουνισμό, δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, σε όλη τη χώρα, προσπάθησαν κατά τη διάρκεια του χτεσινού δημοψηφίσματος να βάλουν με κάθε τρόπο εμπόδια στη διάδοση του καλέσματος του ΚΚΕ στο λαό και τη νεολαία να μη διαλέξουν μνημόνια, να καταδικάσουν και με την ψήφο τους τόσο την πρόταση των ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ όσο και την πρόταση της κυβέρνησης. Την ίδια ώρα που ουσιαστικά καλούσαν το λαό να εγκρίνει την πρόταση Τσίπρα στους «θεσμούς» της τρόικας, δηλαδή το ΣΥΡΙΖΑίικο μνημόνιο, αντιγράφοντας δοκιμασμένες μεθόδους της σοσιαλδημοκρατίας, με βρισιές, προσωπικές επιθέσεις, ακόμα και με τρομοκρατικές απειλές για μηνύσεις, προσαγωγές και συλλήψεις ενάντια σε κομμουνιστές που βρίσκονταν έξω από εκλογικά τμήματα, επιβεβαίωσαν και με τον τρόπο αυτό ότι η αντιλαϊκή πολιτική και η επίθεση στο ΚΚΕ πάνε χέρι χέρι από οποιαδήποτε κυβέρνηση.
Στόχος τους, να εμποδίσουν τη δράση των κομμουνιστών και των φίλων του Κόμματος, που με τις ανακοινώσεις και τους σχετικούς πίνακες που δημοσίευσε ο «Ριζοσπάστης», από νωρίς το πρωί έξω από τα εκλογικά τμήματα, αποκάλυπταν ότι η συμφωνία που προτείνουν οι δανειστές είναι ολόιδια στα αντιλαϊκά μέτρα με αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, ότι η ΕΕ δεν αλλάζει, ότι η συγκυβέρνηση όχι μόνο δεν κατάργησε τα ψηφισμένα μνημόνια αλλά τα ανανεώνει και με νέα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα.
Εχουν καταγραφεί πληθώρα τέτοιων περιστατικών πανελλαδικά:

Στην Αττική

Στις Ζωγράφου, Αιγάλεω, Κορυδαλλό, Πέραμα και αλλού δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ φώναζαν τους δικαστικούς αντιπροσώπους για να απαγορεύσουν στα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ να κάνουν εξόρμηση με την πρόταση του ΚΚΕ. Καλούσαν τους αστυνομικούς για να κάνουν «συστάσεις» στις δυνάμεις του ΚΚΕ και να σταματήσουν τη διάδοση της πρότασής του. «Προδότες», «απάτριδες» (!), «φίλοι των δανειστών» είναι μερικά μόνο από τα επίθετα με τα οποία «κοσμούσαν» τους κομμουνιστές, θυμίζοντας τις καλύτερες ΠΑΣΟΚικές μέρες...
Μάλιστα, εκεί που δεν έφτανε ο ΣΥΡΙΖΑ για να τα βάλει με τους κομμουνιστές, επιστρατεύονταν και δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Οι «αντικαπιταλιστές», που το τελευταίο διάστημα δεν έχουν λείψει από καμιά κυβερνητική συγκέντρωση, έφτασαν στο σημείο, στον Περισσό, να απειλούν τα μέλη του ΚΚΕ ότι θα φέρουν την Αστυνομία αν δε σταματήσουν την εξόρμηση. Στο Αιγάλεω κατάγγελλαν ότι «το ΚΚΕ αλλοιώνει τη λαϊκή βούληση», αναπαράγοντας τις αθλιότητες που μετέδιδε το «left.gr».

Σε Μακεδονία και Θράκη

Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στη Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις σε Μακεδονία και Θράκη απειλούσαν με παρέμβαση του εισαγγελέα και καλούσαν την Αστυνομία προκειμένου να απομακρύνει τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ που βρίσκονταν έξω από τα εκλογικά κέντρα και μοίραζαν την πρόταση του Κόμματος.
Στην Καβάλα, μπροστάρης στην επιχείρηση φίμωσης της φωνής του ΚΚΕ μπήκε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Η. Ιωαννίδης, που απειλούσε τα μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ με αυτόφωρο.
Στην Καστοριά, μετά από παρέμβαση στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, η Αστυνομία κράτησε τα στοιχεία δύο μελών του Κόμματος, για να κινηθεί αρμοδίως.

Στη Θεσσαλία

Σε πολλά εκλογικά τμήματα και στους τέσσερις νομούς - Λάρισα, Μαγνησία, Τρίκαλα, Καρδίτσα - εμφανίστηκαν εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ οι οποίοι κάλεσαν την Αστυνομία, ζητώντας να παρέμβει για να αποχωρήσουν από τα προαύλια τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ που μοίραζαν ψηφοδέλτια του Κόμματος. Οι αστυνομικοί παρακινούσαν τα μέλη του Κόμματος να απομακρυνθούν, ενώ σε κάποια τμήματα στο Βόλο ζήτησαν και τα στοιχεία της ταυτότητάς τους.

Στη Μεσσηνία

Οπως καταγγέλλει σε ανακοίνωσή της η ΤΕ Μεσσηνίας του ΚΚΕ, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ Μεσσηνίας (όπως η βουλευτής Π. Κοζομπόλη), από το πρωί περιόδευαν στα εκλογικά κέντρα της Καλαμάτας και επιδίδονταν σε τρομοκρατία, συκοφάντηση και λασπολογία σε βάρος στελεχών και μελών του ΚΚΕ. «Εφτασαν στο σημείο», τονίζεται, «μέσω των δικαστικών αντιπροσώπων, να καλούν Αστυνομία και εισαγγελείς σε βάρος στελεχών του Κόμματος, απειλώντας με προσαγωγές και συλλήψεις (...) Αυτές οι τακτικές θυμίζουν άλλες εποχές. Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ αποφυλακίζει τους φασίστες της ΧΑ, την ίδια στιγμή απειλεί τα στελέχη και μέλη του ΚΚΕ. Αποδεικνύουν τι φοβούνται, ποιος τους ενοχλεί».

Στην Πρέβεζα

Τρομοκρατία, συκοφάντηση και λασπολογία σε βάρος στελεχών και μελών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ καταγγέλλει με ανακοίνωσή της η ΤΕ Πρέβεζας του ΚΚΕ. Οπως επισημαίνει, «έφτασαν στο σημείο στα εκλογικά τμήματα του 2ου και 3ου Δημοτικών Σχολείων Πρέβεζας μέσω δήθεν "αγανακτισμένων πολιτών" να καλούν την Αστυνομία σε βάρος στελεχών του Κόμματος, απειλώντας με προσαγωγές και συλλήψεις. Αντίστοιχες απειλές και συκοφαντίες δέχθηκαν μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ και στα εκλογικά τμήματα του Γυμνασίου Φιλιππιάδας (...) Μετά τη συνεργασία με τη Χρυσή Αυγή, όπου καλούσαν το λαό να πει ΝΑΙ στο ΣΥΡΙΖΑίικο μνημόνιο, ΝΑΙ στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, ΝΑΙ στα μνημόνια διαρκείας, έφτασε σε σημείο να πραγματοποιεί δημοψήφισμα με Αστυνομία και τρομοκρατία».

Στη Θήβα

Στη Θήβα, όπως καταγγέλλει η Κομματική Οργάνωση του ΚΚΕ, «το πρωί της Κυριακής η Αστυνομική Διεύθυνση με κλιμάκια δεκάδων αστυνομικών έσπευσε συντονισμένα σε όλα τα εκλογικά τμήματα της πόλης για να απαγορεύσει από τα μέλη του ΚΚΕ την παρουσία τους με υλικό μέσα κι έξω από τα προαύλια των σχολείων. Τους ζητήθηκε να βγάλουν αφίσες από τα τραπεζάκια που είχαν και να μην έχουν σε αυτά οποιουδήποτε είδους υλικό, ακόμη κι έξω από τα προαύλια».
Οπως σημειώνεται στην καταγγελία, «σε άμεση παρέμβαση που έγινε από αντιπροσωπεία της Οργάνωσης στην Αστυνομική Υποδιεύθυνση, έγινε επίκληση "ανωνύμων καταγγελιών". Η ίδια κατάσταση συνεχίστηκε σε όλη τη διάρκεια της ημέρας, με διαρκείς περιπολίες, ελέγχους και υποδείξεις, χωρίς να παύσουν οι επικλήσεις διαρκών κι επίμονων "καταγγελιών"». Από την Κομματική Οργάνωση επισημαίνεται ότι και «δικαστικοί αντιπρόσωποι ανέφεραν ότι δέχθηκαν "καταγγελίες" με το ίδιο περιεχόμενο από συγκεκριμένους εκλογικούς αντιπροσώπους».