Ο ΤΣΟΛΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΟΦΡΕΝΕΙΑΣ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ....ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΑ !!!

Ο Απόστολος Μπαρμπαγιάννης, ο Τσολιάς της Ελληνοφρένειας και alter ego του Αριστερού Ματατζή Μπαλούρδου, μας δίνει μια συνέντευξη, όπου μιλάει για όλους και όλα, χωρίς μαλλιά και ψαλίδια στη γλώσσα.

Μας καλεί σε συνεργασία με το ΣΥΡΙΖΑ για ένα καλύτερο χτες, για να μην αφήνουμε μόνο στα δικά του χέρια τη σωτηρία. Μας καθησυχάζει πως δε θα έρθει κανείς Κούλης, όσο υπάρχει πιο βολικός Θατσεριστής. Μιλάει για το σεξισμό και τη Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ.

 

Κρατάει έναν καλό λόγο για τον κυρ-Βασίλη, την Ελένη Λουκά και το διαρκές ταξίδι του Ψαριανού. Νοσταλγεί το ΣΚΑΪ και την Τρόικα. Αναλύει τις κομμουνιστικές καταβολές του Μπαλούρδου. Και μας λέει να έρθουμε να τον δούμε στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ, όπως είμαστε, με μια φωτογραφία της Δέσποινας Κουτσούμπα, για να προκληθεί σύγχυση.

-Τι πας να κάνεις σε αυτό το Φεστιβάλ με τους Κομμουνιστάς;

 
Να τους θέσω προ των ευθυνών τους και να τους πείσω να συνεργαστούν με την αντιμνημονιακή πια αριστερή κυβέρνηση του τόπου για ένα καλύτερο χθες. Είναι κρίμα να αφήνουμε τη σωτηρία μόνο στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ.

-Θα ερχόταν ποτέ η μπάντα του Μπαλούρδου στην ΚΝΕ;

 
Ο Μπαλούρδος δεν έχει μπάντα. Είναι σόλο όργανο. Μπουζούκι. Επίσης, δεν περιοδεύει.

 

-Θα έμπαινες και σε Φεστιβάλ Σύριζα ή όχι για να μη σε πουν σεξιστή;

 
Για να έχει Φεστιβάλ ο Σύριζα προϋποθέτει να έχει και νεολαία. Άρα δύσκολο για την ώρα. Παρόλα αυτά έχει ενδιαφέρον να σε λένε σεξιστή και να επιδιώκουν τη λογοκρισία σου (και τελικά να την καταφέρνουν), προοδευτικοί και αριστεροί - κατά τη μαρκίζα - σύντροφοι (sic). Και γενικά έχει πλάκα να σε καταγγέλλουν, υπερασπιζόμενοι τάχα ανθρώπινα δικαιώματα, αυτοί που με τα μνημόνια και την ξετσιπωσιά τους τα τσαλαπατούν καθημερινά.

-Γιατί χτυπάτε την αριστερή μας κυβέρνηση; Θέλετε να έρθει ο Κούλης;

 
Όσο η ''αριστερή'' κυβέρνηση εφαρμόζει τις πολιτικές του Κούλη και της Θάτσερ και υπηρετεί με αυταπάρνηση τους όποιους δυνάστες, μη φοβάστε, δε θα έρθει κανένας Κούλης. Δεν κερδίζει πάντα ο πιο πρόθυμος, καμιά φορά προηγείται ο πιο βολικός.

-Με δίδυμο Όλγα - Παπακώστα στο ΠΡΟ-ΠΟ, θα έχουμε κατάργηση των ΜΑΤ ή απλά εκδημοκρατισμό σαν τον αριστερό Μπαλούρδο;

 
Ελπίζουμε το δεύτερο. Το πρώτο εξάλλου θα ήταν δυσλειτουργικό. Σε περίπτωση κατάργησης των ΜΑΤ δε θα μπορούσε να κυκλοφορήσει πουθενά κανένα μέλος της κυβέρνησης. Ο εκδημοκρατισμός του Μπαλούρδου προέκυψε από τις βαθιές κομμουνιστικές ρίζες του. Όπως 

 και του Τσίπρα.
 

 

-Σου λείπουν τα μνημόνια τώρα που βγήκαμε από αυτά;

 
Είναι σαν να ρωτάς το θύμα αν ερεθίστηκε από τον βιαστή του κατά τη διάρκεια του βιασμού. Και βέβαια μου λείπουν! Χωρίς την Τρόικα είμαι ένα τίποτα, μια κουκίδα στον χάρτη χαμένη.

-Ποιος από όλους σου λείπει πιο πολύ από το ΣΚΑΪ;

 
Το στρίβω ανάμεσα σε Παπαδημητρίου και Πορτοσάλτε. Θα προτιμήσω τον πιο γραφικό. Το λέω και το υπογράφω. Με μαρκαδόρο.

-Θα είχε γίνει Μονακό η Ελλάδα, αν δεν ήταν στη μέση το ΕΑΜ και οι παραφυάδες του;

 
Αυτά να τα βλέπετε εσείς οι κομουνιστές που μας το στερείτε αυτή τη στιγμή με τις χαζομάρες σας. Εν τω μεταξύ, το Μονακό είναι χάλια. Χειρότερο κι απ το Λουτράκι.

-Πότε θα επιστρέψει η τηλεοπτική Ελληνοφρένεια;

 
Η ατάκα «όταν βγούμε από τα μνημόνια» να υποθέσω δεν πιάνει πλέον. Η Ελληνοφρένεια δεν έφυγε ποτέ. Μπορεί να απουσιάζει από τα μόνιτορ που έχει ο καθένας σπίτι του και που τα χρησιμοποιεί καμιά φορά για να βλέπει και τηλεόραση, αλλά ο σατιρικός και πολιτικός λόγος της Ελληνοφρένειας συνεχίζει και θα συνεχίσει να υπάρχει και να ορθώνεται. Απλώς αλλάζει το μέσο. Αυτά που έχουμε να πούμε θα τα πούμε είτε στο ραδιόφωνο, είτε σε μια παράσταση (όσο αφορά εμένα), είτε στο διαδίκτυο.

 

-Τι απέγινε άραγε ο κυρ-Βασίλης;

 
Ζει και βασιλεύει και προσδοκώ συνάντηση ζωντανών στην Πάτρα πριν ή μετά την παρουσία μου στη σκηνή του Φεστιβάλ το ερχόμενο Σάββατο.

-Έχεις συναντηθεί από κοντά με τη Λουκά;

 
Μια φορά πριν από χρόνια σε ένα εξωτερικό γύρισμα στην πλατεία Συντάγματος. Πριν ακόμα αρχίσει να παίρνει στη ραδιοφωνική εκπομπή. Νομίζω εκεί άρχισαν όλα.

-Σε έχουν καταλάβει ποτέ έξω στο δρόμο από τη φωνή σου;
Όταν είμαι στον δρόμο δεν μιλάω.

-Παράγουμε πιο πολλή Πασοκιά από όση μπορούμε να καταναλώσουμε;

 
Λάθος διατύπωση. Δεν παράγουμε Πασοκιά. Είμαστε η Πασοκιά. Οτιδήποτε άλλο παράγεται πέραν αυτού είναι πλεονάζον.

-Πού βλέπεις τον εαυτό σου σε πέντε χρόνια από τώρα;

 
Στο χρονοντούλαπο της υστερίας να διαβάζω Μαρξ σε αποκεφαλισμένα Κομσομόλ με την πίστη να φυτρώσουν νέα κλωνάρια.

 

 
 

-Θα ήθελες σαν τον Ψαριανό στης βουλής τα έδρανα, αχ κι εσύ να έκλανες;

 
Ελπίζω να μη φτάσω σε τέτοιο πάτο. Απόδειξη δε ότι όντως πέρδεται στης βουλής τα έδρανα, η συνεχής εναλλαγή θέσεων και κομμάτων. Δεν αντέχει ούτε ο ίδιος την δυσωδία που αναβλύζει.

-Τι μήνυμα δίνεις στις θαυμάστριές σου;

 
Ελάτε με ό,τι φοράτε! Ή με ζάχαρη ή με μέλι.

-Τι χρειάζεται να έχουν μαζί τους, όσοι έρθουν σε δουν επί σκηνής;

 
Να οπλιστούν με χιούμορ και επιμονή. Ιδανικά να κρατούν και μια καδραρισμένη φωτογραφία της Κουτσούμπα. Της Δέσποινας. Για να δημιουργηθεί σύγχυση στο Φεστιβάλ.

-Πότε θα ωριμάσουν οι συνθήκες;

 
Όταν θα ωριμάσουν οι συνειδήσεις. (το «όταν βγούμε από τα μνημόνια» και το «όταν πάρει πρωτάθλημα η ΑΕΚ», είναι πλέον πασέ).

Ο Αποστόλης Μπαρμπαγιάννης παρουσιάζει τον Τσολιά εν δε Τσόλια Μπαντ στις Φεστιβαλικές εκδηλώσεις σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Πάτρα (15/9/2018)  μες στο Σεπτέμβρη. 

 
 

Κατιούσα

Τα παλιοκομμούνια…

      

Συζητάνε κάτι φασίστες Μακεδονομάχοι για τα επεισόδια στη Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης, που προκάλεσαν ομάδες οι οποίες βγήκαν από το Μακεδονομαχικό συλλαλητήριο! «Τα παλιοκομμούνια», τους ακούς να λένε αναφερόμενοι στον ΣΥΡΙΖΑ! Παλιοκομμούνια οι Συριζαίοι, κατά τους Μακεδονομάχους! Από πού κι ως πού;! Από το κάτω μέρος της πλατείας έως το επάνω μέρος της πλατείας, όταν τότε φασίστες, ακροαριστεροί, μπαχαλάκηδες και Συριζαίοι σε αγαστή συνεργασία εκτόξευαν πέτρες εναντίον των κομμουνιστών κραυγάζοντας «έξω τα κόμματα και τα χρώματα», τότε που φασίστες και Συριζαίοι χέρι – χέρι μπήκαν στη Βουλή ουρλιάζοντας «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» αλλά τελικά έκαψαν το λαό! Τώρα οι φασίστες, αβαντάροντας τους Συριζαίους, τους χαρακτηρίζουν κομμούνια κάνοντας πως ξέχασαν τα συνεταιρικά καραγκιοζιλίκια και κατορθώματά τους στις πλατείες, κάνοντας επίσης πως ξεχνούν ότι συναγωνίζονται στο ποιος θα γλύψει πιο καλά τον σκατωμένο κώλο των Αμερικανών!

Ραφαήλ Βασιλειάδης

Αμερικανικές Ιστορίες Τρόμου

Λιάνα Κανέλλη

E, λοιπόν, σύντροφοι, περάσαμε πλέον στη σφαίρα του εξωφρενικού!… Η συμπύκνωση των πολιτικών πραγματικών γεγονότων που τρέχουν πίσω, και εν τω βάθει που λένε κι οι γιατροί για τις κρυφές κακοήθειες, από τις επικοινωνιακές φανφάρες και κορόνες, είναι κυριολεκτικά ο τίτλος μιας δημοφιλούς σειράς θρίλερ με τίτλο «American Horror Story» (αμερικανική ιστορία τρόμου).

Δε χρειάζεται αποκρυπτογράφηση το τρομακτικό σκηνικό που στήνεται για τον ελληνικό και όλους τους βαλκανικούς λαούς. Αρκεί η φωτογραφία, κακέκτυπο με καθυστέρηση δεκαετιών της Θάτσερ με κάσκα ανθρακωρύχου στη φοβερή τότε απεργία στην Αγγλία, του δημάρχου Αθηναίων δίπλα στον Αμερικανό πρέσβη με τσάπες στα χέρια για την επέκταση της δενδροφύτευσης των αμερικανικών συμφερόντων στην καρδιά της Αθήνας, στο τέλος της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Μια εικόνα που ήρθε ν’ απαντήσει συγκινητικά και με ψυχή βαθιά στην αποκοτιά των εργατών του ΠΑΜΕ, που προσπάθησαν να γκρεμίσουν απ’ το βάθρο του το άγαλμα του Τρούμαν.

Αρκεί η θηλυκή εκδοχή της σειράς «Criminal Minds» (εγκληματικά μυαλά) που μαζί με εκατοντάδες πράκτορες του FBI, της CIA στα αρχηγεία και τα συντονιστικά επιτελεία αστυνομίας, ΕΥΠ κ.λπ., με αφορμή τη ΔΕΘ, συμπτύσσουν μια άπαιχτη ομάδα καταγραφής, φακελώματος, συμπεριφορικής και χαρακτηρολογικής ανάλυσης όσων συμμετέχουν σε δράσεις, λίγο λιγότερο παιδικές από του Ρουβίκωνα. Και είναι άπαιχτη αυτή η ομάδα γιατί συνδυάζει το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Ο πρωθυπουργός θα τάξει απρόσκοπτα τα δικά του, που δε θα γίνουν ποτέ δικά μας, και οι Αμερικανοί με το πρόσχημα της εμπορικής τιμητικής πρωτιάς στην Έκθεση, θα επενδύσουν στο προσφιλές τους: Τη δημιουργία βάσης δεδομένων για κάθε εχθρό και κάθε φίλο τους.

Αυτό το ελληνικό σίριαλ με τίτλο Left American Pride (αριστερή αμερικανική υπερηφάνεια) συναγωνίζεται για το χρυσό βατόμουρο του πολιτικού Χόλιγουντ – Μπόλιγουντ μόνο με τους Σκοπιανούς καουμπόηδες της άγριας δυτικοβαλκανικής δύσης. Γιατί αλλιώς δεν εξηγείται πώς η επαρχία της ΝΑΤΟικά κατακερματισμένης Γιουγκοσλαβίας, η ΠΓΔΜ, έχει μετατραπεί σ’ ένα απέραντο στούντιο κινηματογραφικών και τηλεοπτικών παραγωγών ιστορικοφανούς βαλκανικού Μπεν Χουρ, όπου παρελαύνουν και απαγγέλλουν με σαιξπηρικό στόμφο τη βαθιά τους εκτίμηση για την είσοδο στη ΝΑΤΟική Ρώμη των «μακεδονικών στρατευμάτων», που πολέμησαν γενναία στο Αφγανιστάν και θα εμπλουτίσουν τη συμμαχία του Καίσαρα Τραμπ. Τι Νίμιτς, τι Στόλτενμπεργκ, τι Μέρκελ (την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές τα συλλαλητήρια δεν έχουν αρχίσει κι ο κατάλογος των υποστηρικτών της συμφωνίας των Πρεσπών δεν έχει ολοκληρωθεί) έσπευσαν και σπεύδουν να πουν το βαθιά πολιτικά ορθό «μη διανοηθείτε να μην ψηφίσετε αυτό που σας λέμε», ξεπερνώντας κάθε εξωφρενική εκδοχή αμερικάνικης σειράς τρόμου. Και εννοώ πως ό,τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στα Βαλκάνια, στην Ελλάδα και την Ευρώπη, είναι ακριβώς ίδιο αλλά ολοφάνερο και καθόλου συνωμοτικό μ’ εκείνο το περίφημο σκάνδαλο στην Ιταλία πριν από μερικά χρόνια (στοά Ρ2, τράπεζα Αμπροζιάνο, μαφία, Βατικανό, Lockheed κ.λπ., για όσους δεν ξεχνούν), οπότε: Σε μια γέφυρα βρίσκεται πτώμα με κομμένα χέρια και πυροβολημένο κεφάλι, μαζί με σημείωμα αυτοκτονίας. Το δικαστήριο απεφάνθη ότι όντως το θύμα αυτοκτόνησε… Φυσικά πράγματα στις αμερικανοευρωπαϊκές ιστορίες πολιτικού τρόμου.

Η αλήθεια είναι ότι η καλλιεργημένη και εκλογικά νομιμοποιημένη άνοδος των ευρωφασιστών, καλά κρυμμένη κάτω από ΝΑΤΟικά τζόκεϊ καπελάκια, στην εποχή των drones και των παράπλευρων απωλειών, δεν έχει πια ανάγκη από gladio – κόκκινες προβιές. Έχει ανάγκη από «αριστερούς» ανερμάτιστα φιλόδοξους ηγετίσκους, ελεύθερους σκοπευτές σε πλατείες Μεϊντάν, επιλεκτικούς βιασμούς σε πλατείες Ταχρίρ, Ρώσους πράκτορες με δηλητήρια απ’ το Κίεβο έως το Λονδίνο, παιδεραστικές αποκαλύψεις ταυτόχρονα στο διαδίκτυο για την Καθολική Εκκλησία και αδερφές Καρντάσιαν να απελευθερώνουν κρατούμενους κουβαλώντας το οικογενειακό τους κανάλι στο Λευκό Οικο.

Απ’ το εξωφρενικό που εξωφρενικά χαρακτήρισε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, διαβολικά καλό, μετά τη συνάντηση με τον Τραμπ, βγαίνει κανείς απέναντι και στα πρακτόρια και στα drones και στις κάμερες και στις βάσεις δεδομένων και στους κυνηγούς αφισοκολλητών και στους δικαστές των παράνομων απεργιών, μόνο με την υπόδειξη του ποιητή του μέγιστου «Αξιον Εστί»: «… και νωρίς εβγήκανε καταμπροστά στον ήλιο, με πάνου ως κάτου απλωμένη την αφοβιά σαν σημαία, οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες. Και ακολουθούσανε άντρες πολλοί, και γυναίκες, και λαβωμένοι με τον επίδεσμο και τα δεκανίκια…».

Πινοσέτ έχουμε πολλούς, Αγιέντε βρήκαμε;

Κατιούσα

Ότι οι δεξιοί δουλεύουν για τον Τσίπρα και δε θέλουν να έρθει ο Κούλης είναι φως φανάρι. Κι ο Κατρούγκαλος είχε πει πως το μνημόνιο είναι η πολιτική του Πινοτσέτ στη Χιλή, εννοούσε όμως πως το εφάρμοζαν παρά τη θέλησή τους και τώρα μπορούν να πανηγυρίζουν πως μας έβγαλαν από αυτό. Ενώ ο Καραγκούνης ζηλεύει τη δόξα του ακροδεξιού Τσιάρτα και χρησιμοποιεί ανοιχτά ως πρότυπο το ασφαλιστικό σύστημα μιας στρατιωτικής χούντας και της πρώτης χώρας όπου παρενέβη το ΔΝΤ με τις θαυμαστές του συνταγές. Το επόμενο βήμα μπορεί να είναι πχ μια δήλωση πως θα κατεβάσουν τα τανκς στους δρόμους που παλιότερα εφαρμόστηκε και στη χώρα μας με επιτυχία, για να δει τι επικοινωνιακό αντίκτυπο θα έχει.
Η κυβέρνηση βολεύεται με το ρόλο του Αγιέντε, που ταιριάζει γάντι στον Αλέξη, γιατί κι αυτός είναι Σωτήρας (Σαλβαδόρ). Ο ένας αντιστάθηκε με το όπλο στο χέρι, ο άλλος με τον έρπη στα χείλη. Ο ένας μπήκε στο στόχαστρο της CIA, ο άλλος παίρνει πράκτορες του DIV στη φρουρά του. Ο ένας ήθελε να πάρει τον έλεγχο των επιχειρήσεων από τα χέρια των ΗΠΑ και των μονοπωλίων τους, ο άλλος τα περιμένει να έρθουν να επενδύσουν σε μια σημαιοστολισμένη πόλη με αστέρια, γη και ύδωρ. Ο ένας συνεργαζόταν με τους κομμουνιστές, ο άλλος με τους ΑΝΕΛ. Και ήταν στο ίδιο κόμμα με το Λαφαζάνη που έφτιαξε τη Λαϊκή Ενότητα αλλά δεν κατάλαβε τίποτα από την πικρή αλήθεια της Unidad Popular.
Πραγματικά σα δύο σταγόνες νερό που η μια είναι μολυσμένη. Άλλος κανείς για το ρόλο του Αγιέντε;

«Βάλε το καλό σου αυτί, να δεις τι έγραψε ο μικρός!»

Αν κάνει ο καθένας μας μία πρόχειρη έρευνα στην γειτονιά του, ρωτώντας τον κόσμο ποιον θεωρεί τον μεγαλύτερο Έλληνα τραγουδιστή, οι 9 στους 10 θα απαντήσουν: «Στέλιος Καζαντζίδης»

Σε λίγες μέρες κλείνουν δεκαεπτά  χρόνια από το θάνατο του μεγαλύτερου Έλληνα λαϊκού τραγουδιστή (14/9/2001).

Αν και έχουμε κάνει αφιερώματα σε πολλούς σημαντικούς δίσκους της ελληνικής μουσικής, σε δίσκο με τον Καζαντζίδη, δεν έχουμε κάνει ποτέ.

Ο κύριος λόγος είναι πως ο Στέλιος, όσο και να φανεί παράξενο, δεν έχει πολλούς σημαντικούς δίσκους στο ενεργητικό του.

Τα τραγούδια του κυκλοφορούσαν σε 45αρια και σε συλλογές, δεν είχε τραγούδια που ήταν προορισμένα να αποτελέσουν την ενότητα ενός συγκεκριμένου έργου.

Αυτό έχει την εξήγηση του, καθώς ο Στέλιος με τον δύσκολο και περίεργο χαρακτήρα του, δεν ήταν και το πιο εύκολο πράγμα να συνεργαστεί για την δημιουργία ενός ολοκληρωμένου έργου.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα η άρνηση του να συμμετάσχει στον «Επιτάφιο» και στην «Μικρά Ασία»

Μοναδική περίπτωση συμμετοχής του σε ολοκληρωμένο έργο αναφοράς είναι στην «Πολιτεία» του Μίκη Θεοδωράκη.

Φτάνουμε λοιπόν στα 1974 με τον Καζαντζίδη να βάζει μπρος μια συνεργασία με τους Χρήστο Νικολόπουλο και Πυθαγόρα, για τον δίσκο «Υπάρχω», τον οποίο και θα παρουσιάσουμε.

Το «Υπάρχω» επανακαθορίζει το λαϊκό τραγούδι σε μια δύσκολη περίοδο για εκείνο.

Ο αδικοχαμένος Πάνος Γεραμανής, ο σκαπανέας του λαϊκού μας τραγουδιού, τον είχε χαρακτηρίσει ως τον σπουδαιότερο δίσκο του λαϊκού τραγουδιού από την μεταπολιτευση και μετά.

Και δεν έχει άδικο

Από το 1975 που κυκλοφόρησε ο δίσκος, δεν υπήρξε άλλη δημιουργία που να τον κοντράρει στα ίσα. Μιλάμε για ένα έργο γνήσια λαϊκό, για τον ορισμό του λαϊκού ανοθευτου τραγουδιού, ό οποίος αποτελεί το πρότυπο του πως δημιουργείται ένας λαϊκός δίσκος.

Για να φτιαχτεί ένα σπουδαίο έργο, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να έχουμε σπουδαία υλικά και και εδώ είχαμε έναν τέλειο συνδυασμό άριστων υλικών.

Πρώτα, την μεγαλύτερη φωνή της Ελλάδας στην πιο ώριμη στιγμή, η οποία αποφάσισε να τραγουδήσει έτσι όπως ξεκίνησε εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 50,και να αφήσει πίσω της τα κλαψιάρικα και τα μίζερα της δεκαετίας του ’60.

Κατόπιν, έχουμε έναν συνθέτη σε μικρή μεν ηλικία, αλλά με τεράστιο ταλέντο και με τέλειο μουσικό υπόβαθρο, ο οποίος γνώριζε στην εντέλεια όλη την ελληνική μουσική.

Από τα δημοτικά και κλέφτικα τραγούδια, τα ρεμπέτικα, τα έντεχνα μέχρι την ελαφρά μουσική του Αττίκ.

Ο Νικολόπουλος είχε συνεργαστεί στο παρελθόν με τον Στέλιο, με αρκετές επιτυχίες, μεταξύ των οποίων, τα «Νυχτερίδες και αράχνες» και «Αγριολούλουδο».

Και τέλος, έναν εξαιρετικό στιχουργό, τον Πυθαγόρα,με μια τεράστια καριέρα πίσω του.

Από τον τελευταίο ο Στέλιος θα ζητήσει όπως χαρακτηριστικά είχε πει:

«Πυθαγόρα, θέλω τραγούδια για τον απλό κόσμο. Όχι λογοτεχνίες».

Και ο Πυθαγόρας ανταποκρίθηκε με το παραπάνω στο αίτημα του Στέλιου.

Οι τρομεροί στίχοι του Πυθαγόρα ευτύχησαν να ντυθούν με την μουσική του Νικολόπουλου, η οποία με την μαγεία και την δυναμική της, αποτέλεσε το τέλειο έδαφος για να περπατήσει πάνω του, η φωνή του Στέλιου.

Προσωπικά, θεωρώ την ερμηνεία του Καζαντζίδη στον συγκεκριμένο δίσκο, ως την καλύτερη ερμηνεία όχι μόνο του ίδιου, αλλά συνολικά λαϊκού τραγουδιστή.

Ο Αχιλλέας Θεοφίλου

Ο παραγωγός του δίσκου, ο εξαιρετικός Αχιλλέας Θεοφίλου, μας δίνει ορισμένες λεπτομέρειες, που μας βάζουν στο κλίμα του δίσκου και μας βοηθούν να καταλάβουμε,

γιατί υπήρξε τόσο σπουδαίος ο δίσκος αυτός και γιατί ο Στέλιος ακούγεται τόσο μοναδικός και μεγαλειώδης:

«Τον αγάπησε πολύ ο Στέλιος αυτόν τον δίσκο. Ο Χρήστος με τον Στέλιο ήταν πολύ αγαπημένοι εκείνη την περίοδο κάτι που έβγαινε στον δίσκο.

Υπήρχε μεγάλη αγάπη μεταξύ τους και ο Νικολόπουλος ήταν πολύ αφοσιωμένος στο να γράψει τα καλύτερα τραγούδια για τον Στέλιο.

Κάποια στιγμή σε μια ηχογράφηση μου λέει ο Στέλιος για τον Χρήστο:

«Ψηλέ, βάλε το καλό σου αυτί να δεις τι έγραψε ο μικρός!»

Η συνεργασία Καζαντζίδη – Νικολοπουλου, είναι από τις πιο συγκλονιστικες που έχω δει. Ο Στέλιος πάντα τραγουδούσε με έντονο συναίσθημα και πάθος, αλλά εδώ προχωρά ακόμα περισσότερο, με τον στίχο να τον κάνει κτήμα του και κυριολεκτικά να τον ζει.

Σε πολλά τραγούδια βουρκώνει να όπως στα «Αισθηματίες» και «Υπάρχω», με την ηχογράφηση να διαρκεί ώρες, για να συνέλθει από τον κλάμα, ιδιαίτερα στο «Έφυγες μ’ έναν άλλονε».

Ο Καζαντζίδης αν και τις φωνές τις ηχογραφούσαμε μετά τις 4 το απόγευμα, ήταν στο στούντιο πρώτος από τις 9 το πρωί.

Κάθε βράδυ φεύγαμε όλοι μαζί και πηγαίναμε για παϊδάκια στην ταβέρνα του Φόνη στους Θρακομακεδόνες. Οι μέρες εκείνες ήταν πραγματικά αξέχαστες.

Εκείνη την περίοδο ο Πυθαγόρας με τον Χρήστο, έγραφαν τραγούδια για έναν δεύτερο δίσκο με τον Καζαντζίδη, αλλά ο Στέλιος έφυγε για την Αμερική.

Μας έστειλε γράμμα να τα ηχογραφήσουμε εκεί, κάτι το οποίο δυστυχώς δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα».

* * *

Τα τραγούδια του δίσκου τα παρουσίασε σε τηλεοπτική εκπομπή τον Νοέμβριο του 1975, με τον μύθο να λέει ότι εννιά εκατομμύρια Έλληνες κλείστηκαν στο σπίτι τους για να δουν και να ακούσουν τον Στέλιο τους.

ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΕΙΣ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

  

Κι αν τα εγκαίνια της ΔΕΘ με τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού, τα δρακόντεια μέτρα ασφαλείας του και τα επεισόδια   είναι από τις πρώτες ειδήσεις, μια απεργία εργαζομένων και μια δήλωση στρατηγού  των ΗΠΑ μοιάζει να σηματοδοτούν την πορεία του μέλλοντός μας.

 

Από τη μια το Πρωτοδικείο του Πειραιά έκρινε παράνομη την απεργία των εργαζομένων στις προβλήτες ΙΙ και ΙΙΙ στο σταθμό εμπορευματοκιβωτίων στο λιμάνι του Πειραιά, ενώ ο ΣΕΒ στην  ανακοίνωσή του τρομοκρατεί με τη ««σημαντική βλάβη που προκαλείται στην ελληνική οικονομία από τις αυθαίρετες δράσεις μιας μικρής μειοψηφίας συνδικαλιστών» ζητώντας παρέμβαση της Δικαιοσύνης και των αρμοδίων αρχών.

 

 

 

Από την άλλη ο Στρατηγός Ντάνφορντ, αρχηγός του γενικού επιτελείου των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων, μίλησε στους αμερικανούς δημοσιογράφους, μετά από την συνάντηση που είχε με τον Α/ΓΕΕΘΑ Βαγγέλη Αποστολάκη, επισημαίνοντας την «αυξανόμενη στρατιωτική συνεργασία με τις ΗΠΑ» της Ελλάδας και δηλώνοντας πως ««Αν δούμε το χάρτη και τις τρέχουσες επιχειρήσεις σε Λιβύη και Συρία αλλά και τις πιθανές επιχειρήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο, οι ευκαιρίες εδώ είναι αρκετά σημαντικές».

 

Από τη μια αγώνας των εργαζομένων, από την άλλη ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί που απειλούν να ισοπεδώσουν τα πάντα.

 

Οι αποφάσεις της δικαιοσύνης, η οποία ακριβώς επειδή λειτουργεί με νόμους που βασίζονται και δικαιώνουν το υφιστάμενο σύστημα του καπιταλισμού,  για άλλη μια φορά ταυτίζονται με την ικανοποίηση των κυρίαρχων ταξικών συμφερόντων, όπως μάλιστα εκφράζονται ξεκάθαρα από το ΣΕΒ. 

 

Και μπορεί  η αστική μας δημοκρατία με την πίεση από τους αγώνες του εργατικού κινήματος να υποκρίθηκε την αναγνώριση της απεργίας ως δικαιώματος, όσο όμως αποδυναμώνεται το εργατικό κίνημα τόσο το αστικό κράτος περιορίζει το δικαίωμα της απεργίας με νομικά, αλλά και όταν αυτά δεν επαρκούν, με κατασταλτικά μέσα. Γιατί οι εργαζόμενοι έχουν την πιο μεγάλη δύναμη, για τον απλό λόγο πως οι καπιταλιστές μπορούν να συσσωρεύουν κέρδη μόνο αν οι εργαζόμενοι κάνουν κάθε μέρα τη δουλειά τους. Αν αρνηθούν όμως, οργανωμένα όλοι μαζί, τα κέρδη σταματούν. Κι αν υπάρχει ένα πράγμα που ενδιαφέρει τους εργοδότες είναι η ροή των κερδών.  Αυτή η ικανότητα να συντρίψουν όλο το σύστημα, απλά με το να αρνούνται να εργαστούν, δίνει στους εργαζόμενους μια δύναμη που καμία άλλη κοινωνική ομάδα δεν έχει, εκτός από τους ίδιους τους καπιταλιστές που εξαρτώνται όμως απ’ αυτούς.  Και αυτό δεν είναι απλά μια θεωρία. Αν κοιτάξουμε πίσω στην ιστορία και οι πιο μικρές  μεταρρυθμίσεις που βελτίωσαν τις υλικές συνθήκες των λαϊκών μαζών ή που τις έδωσαν περισσότερα δικαιώματα ήταν πάντα με βάση  κινητοποιήσεις της εργατικής τάξης 

 

 Γι’ αυτό χρησιμοποιούνται από το αστικό μας κράτος   όλα τα μέσα που διαθέτει, για να πεισθούν οι εργαζόμενοι πως δεν υπάρχει λόγος να αντισταθούν και να αποδέχονται την ιδέα ενός κόσμου όπου πρέπει να φοβούνται τη δύναμη του κεφαλαίου, ποτέ το αντίστροφο να μη συμβαίνει. Προσπαθεί να αποδυναμώσει τις δυνάμεις που ενεργούν εναντίον του συνθλίβοντας τα συνδικάτα ή, κρατώντας ακόμα τα προσχήματα, δημιουργώντας νέα  που παρέχουν υπηρεσίες προς τον καπιταλισμό, όπως η εργοδοσία των "COSCO" - "DPORT" – Εργολάβων στο λιμάνι του Πειραιά,  με το σωματείο σφραγίδα που προέκυψε με νόθες και διαβλητές διαδικασίες.

 

Το κεφάλαιο μπορεί να μην είναι κυριολεκτικά παγκόσμιο, αλλά η παγκοσμιοποίησή του επαρκεί για να μπορεί να σκάψει το λάκκο των εργαζομένων βάζοντας τον ένα εργαζόμενο εναντίον του άλλου από διαφορετικά μέρη του πλανήτη. Η παγκοσμιοποίηση λοιπόν του κεφαλαίου σ’ αυτή τη δεκαετή καπιταλιστική κρίση, απειλεί, για να επιβάλει τους όρους του,  συνεχώς τον κόσμο της εργασίας με την ανεργία. Κι επειδή  πάντα υπάρχουν μέρη όπου οι εργαζόμενοι δέχονται να δουλέψουν με ψίχουλα, ο εκβιασμός είναι αποτελεσματικός όσο η αλληλεγγύη, η οργάνωσή και ο συντονισμός  τους μοιάζουν ανύπαρκτοι.

 

 Αν το κεφάλαιο επομένως έχει μια ικανότητα για εκβιασμούς και οργάνωση ακόμα και ετερογενών ομάδων τότε και η εργατική τάξη πρέπει να έχει την αντίστοιχη ικανότητα. Γι’  αυτό και   η όποια  απαξίωση για  οργάνωση της εργατικής τάξης μέσα από το κόμμα της, το κομμουνιστικό, στρέφεται εναντίον της. Γι’ αυτό χρειάζεται ένα κομμουνιστικό κόμμα σε κάθε χώρα, για να οργανώνει τον κοινωνικό και πολιτικό αγώνα, να αναπτύσσει ρίζες ανάμεσα στις μάζες, ξεκινώντας από τα συγκεκριμένα προβλήματά τους. Γι’  αυτό στη δική μας χώρα πρέπει να παλέψουμε τους καπιταλιστές, στη  δική μας χώρα ν’ αγωνιστούμε ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Επειδή η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης είναι το αποκορύφωμα της κάθε γνήσιας θεωρίας, είναι η ολοκλήρωσή της, ακόμα και για  να σκεφτούμε μια κλίμακα για την πολιτική δράση και  την οργάνωσή μας πέρα από εθνικά σύνορα πρέπει να ξεκινήσουμε από το δικό μας εθνικό χώρο. 

 

Για να βοηθήσουμε λοιπόν τους Παλαιστίνιους να νικήσουν το Ισραήλ, για να συμπαρασταθούμε στους κατατρεγμένους λαούς της  Συρίας, του Ιράκ κλπ. πρέπει   αντιδράσουμε στις επιλογές της δικής μας  κυβέρνησής, που εκφράζει τις φιλοδοξίες της άρχουσας τάξης, για συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ, που εκτός από τη Συρία περιλαμβάνουν και « τις πιθανές επιχειρήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο».

 

           Συνοπτικά, το σύστημα πνίγεται σε έναν υπερπληθωρισμό πλούτου,  με τις  παραγωγικές δυνάμεις  να έχουν τη δυνατότητα να παράγουν ένα σύνολο προϊόντων που δεν μπορεί όμως να απορροφηθεί από τις αγορές και με τόσους πολλούς ανθρώπους να τους εξαθλιώνει η φτώχεια. Στη Μέση Ανατολή οι αντιφάσεις του παγκόσμιου καπιταλισμού εκτίθενται σε συμπυκνωμένη μορφή και η κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού ταυτίζεται με την  κρίση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Υπάρχουν κοινωνικοί και πολιτικοί κραδασμοί παντού, που συνοδεύονται από ακραία αστάθεια σε παγκόσμια κλίμακα και βίαιες αλλαγές στις σχέσεις των κρατών. 

 

Κι είναι που με τον αγώνα των εργαζομένων η ανικανότητα του καπιταλισμού να κάνει παραγωγική χρήση των κολοσσιαίων ποσών υπεραξίας που εξάγονται από τον ιδρώτα και το αίμα των εργατών  και αυξάνει την οργή τους θα γίνει και η καταδίκη του. 

 

Αναρτήθηκε από Dies brumalis

Αισχρά προκλητικοί

       

Η απόφαση της Δικαιοσύνης να κρίνει για μια ακόμη φορά παράνομη (ή καταχρηστική) την απεργία που κήρυξαν οι λιμενεργάτες στις προβλήτες της «Cosco» στον Πειραιά είναι πέρα για πέρα προκλητική. Τόσο η απόφαση της περασμένης Πέμπτης όσο και οι προηγούμενες (τέλη Μάη, αρχές Ιούνη) επικαλούνται διαφορετικές ή παρόμοιες νομικές διατάξεις από έναν κυκεώνα αντιδραστικών ρυθμίσεων για την απεργία, που ενισχύονται από χρόνο σε χρόνο, όπως με τον αντιαπεργιακό νόμο που ψήφισε η κυβέρνηση πριν από λίγους μήνες. Στην πραγματικότητα, αποδεικνύεται ότι με το υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο δεν είναι καθόλου δύσκολο για ένα δικαστήριο να κρίνει παράνομη, καταχρηστική ή και τα δύο την απεργία ενός σωματείου, διαλέγοντας από το «μπουκέτο» των αντιαπεργιακών διατάξεων που του προσφέρει απλόχερα η νομοθεσία όλων των κυβερνήσεων του κεφαλαίου. Το ίδιο έγινε και την Πέμπτη, οπότε, με αστείες δικαιολογίες, το δικαστήριο έκρινε ξανά παράνομη την απεργία. Είναι φανερό ότι αποφάσεις όπως αυτή δεν αφορούν στενά το σωματείο που εμποδίζεται η κινητοποίησή του, αλλά όλη την εργατική τάξη, χτυπάνε ευθέως το δικαίωμά της να αγωνίζεται, να διεκδικεί και με απεργία. Γι’ αυτό πρέπει να καταδικαστεί καθολικά η συγκεκριμένη απόφαση και να αναδειχτούν οι ευθύνες της κυβέρνησης. Αλλά και η απύθμενη κοροϊδία προς τους εργαζόμενους και το λαό, καθώς την ώρα που μιλάει για «μεταμνημονιακή εποχή», με «προτεραιότητα στον κόσμο της εργασίας», διατηρεί και επεκτείνει όλο το αντιδραστικό νομοθετικό οπλοστάσιο που αξιοποιεί η εργοδοσία για να ξεσαλώνει στους χώρους δουλειάς, προσπαθώντας με όλα τα μέσα, και με τις αποφάσεις της ταξικής Δικαιοσύνης, να επιβάλει σιγή νεκροταφείου.