Το σημείο μηδέν

Από Οικοδόμος

Φιλοξενούμενος ο ΠΑΡΑ-ΛΟΓΟΣ //

ΤΟ 1975, ο Τζιανφράνκο Σανγκουινέτι, μέλος της  «Καταστασιακής Διεθνούς», εμφανίστηκε στο χώρο της πολιτικής συγγραφής, με το ψευδώνυμο: «τιμητής». Το πρωτόλειο του, υπό το πρίσμα του επιθετικού δανδισμού, είναι ένα κυνικό- αστικό έργο, προϊόν οξυδέρκειας και πνευματικής ενάργειας, που απευθυνόταν, αποκλειστικά, στην ιταλική νομενκλατούρα.  Ήγουν, σε υπουργούς, επιχειρηματίες, εφοπλιστές, μεγαλοεργολάβους, κομματικούς επιτελάρχες και, φυσικά, μεγαλοδημοσιογράφους. Πρόκειται για ένα βιβλίο, το οποίο εν είδει πνευματικού ινστρούκτορα, προσπάθησε και κατάφερε να πείσει τους προαναφερθέντες,  ότι πρόκειται, για ένα εγχειρίδιο ισχυροποίησης του «καθεστώτος». Την… « απάτη», αποκάλυψε ο ίδιος ο Σανγκουινέτι, τέσσερα χρόνια αργότερα, με έναν λίβελο, που τιτλοφορήθηκε: Περί της τρομοκρατίας και του κράτους.

Ο Μαρξ έλεγε πως, « η συνείδηση και το κουράγιο δεν καθορίζουν την κοινωνική κατάσταση, αλλά η κοινωνική κατάσταση καθορίζει το θάρρος ή/και τη δειλία». Αυτό το απόφθεγμα, εν είδει απάντησης στο ερώτημα των τηλεθεατών, που ενεοί παρακολουθούν την δίποδη ύβρις του ανθρώπινου γένους, τους «τζιχαντιστές», επί το έργον. Η σφαγή των Βρυξελλών και του Παρισιού, είναι απότοκο της Ευρώπης και του πολιτισμού της. Όχι μόνο, επειδή η Αριστερά  έχει αναγάγει σε πρωτεύον θέμα τον εγκληματικό χαρακτήρα του δυτικού ιμπεριαλισμού, αλλά και, γιατί τα αποτρόπαια- άνανδρα χτυπήματα στις Βρυξέλλες, καταδεικνύουν εκτός των άλλων την πνευματική ένδεια και την ανικανότητα  των ευρωπαϊκών  κρατών να ενσωματώσουν τους Μουσουλμάνους πολίτες τους, αφήνοντας τους –  βορά στα νύχια του εκάστοτε «ISIS».

Στο ίδιο έργο θεατές, λοιπόν. Τυφλή τρομοκρατική επίθεση, δακρύβρεχτοι τηλεοπτικοί μονόλογοι, (κροκοδείλια) δάκρυα από τους κυβερνώντες, για τα θύματα και τις οικογένειές τους,  κριτική για τις Αρχές  και ένα διαρκές  «πινκ πονκ» των ευθυνών,  για τα μέτρα ασφαλείας που αποδείχτηκαν, εκ νέου, ανεπαρκή· δηλώσεις και δεσμεύσεις των , μέχρι πρότινος εξωφυλλαρούχων, για δράσεις  ενάντια στους «εχθρούς της δημοκρατίας» και φυσικά το φάντασμα της επιβολής του στρατιωτικού νόμου, να πλανάται, για άλλη μια φορά πάνω από τα ευρωπαϊκά και… πολιτισμένα κεφάλια μας. ( Προτείνω, την , αμερικανικής παραγωγής- ποιοι άλλοι-, ταινία: «Κατάσταση εκτάκτου ανάγκης», για όσους πιστεύουν ότι, ο στρατός στο πεζοδρόμιο σημαίνει ασφάλεια).

Η δεκαετία του ’90,  υπήρξε ιδιαίτερα… εποικοδομητική για την αμερικανική διπλωματία. Αυτό φαίνεται, άλλωστε, από τις επικερδείς -για τα ‘’εθνικά’’ συμφέροντα των Η.Π.Α-  συμφωνίες, όπως αυτή,  την οποία  με γλαφυρό τρόπο παρουσίασε η εφημερίδα «The Independent», στις 6/12/1993, με τίτλο: «Αντισοβιετικός μαχητής θέτει τον στρατό του στον δρόμο προς την ειρήνη». Για ποιον, άραγε, χτυπά η καμπάνα; Μα φυσικά, για τον ‘’φίλο’’ του κ. Μπρζεζίνσκι, τον Οσάμα Μπιν Λάντεν, τον  Σαουδάραβα επιχειρηματία, «ο οποίος στρατολόγησε μουτζαχεντίν– και- τους χρησιμοποιεί σε μεγάλα κατασκευαστικά έργα στο Σουδάν», όπως υπερήφανα αναφέρει ο Τύπος της εποχής!** Μεγαλοεργολάβος, λοιπόν, ο μετέπειτα νούμερο ένα εχθρός των ΗΠΑ, έτσι μας ‘’συστήθηκε’’.

Μετά την επίθεση στο Βέλγιο, ‘’ έγκριτοι’’ δημοσιολόγοι, μικροεμποράκοι της προπαγάνδας, ασπάλακες του ευρωπαϊσμού και «εμβριθείς» ιστοριοδίφες, επιδόθηκαν σε έναν τιτάνιο αγώνα, τρομοκράτησης και παραπληροφόρησης, σπέρνοντας, παράλληλα, το φύτρο του μίσους· πάντα, όμως, για την προάσπιση της « δημοκρατίας» και του πολιτισμού μας, από τους βάρβαρους που μόνο τους μέλημα είναι η εξόντωση των «απίστων». Ένιοι εξ εκείνων , που είτε από τηλεοράσεως, είτε από τις πρώτες σελίδες των εφημερίδων, καθημερινά, καταδικάζουν οποιαδήποτε λαϊκή διεκδίκηση, οι « εξτρεμιστές της συναίνεσης και της νομιμότητας»*, είναι εκείνοι, οι οποίοι – τώρα-  «περιβάλλονται όλο βιασύνη, την τήβεννο των πατεράδων της πατρίδας – ξανακουρδίζοντας τους κούκους των ρολογιών μας- για να μας υπενθυμίσουν τις ίδιες κοινοτοπίες, προς υπεράσπιση της πολιτειακής τάξης και της ίδιας εθιμοτυπικής ασημαντότητας περί προάσπισης του πολιτεύματος».*

Εμπρός, λοιπόν, στον πόλεμο που κήρυξε ο κ. Βάλς, ο Γάλλος πρωθυπουργός. «Έχουμε πόλεμο –και- θα κάνουμε τα πάντα για να νικήσουμε την τρομοκρατία», δηλώνει και ο «πλανητάρχης» ( όχι ο Μπουγάς) Ομπάμα. Έτοιμα για πόλεμο, είναι και τα παιδιά του ΝΑΤΟ. Όλοι μαζί, ενάντια στον ΕΧΘΡΟ. Να φανταστώ ότι, εκείνους, στους οποίους, κατ’ ομολογία του ίδιου του Ολάντ, δόθηκαν κάτι κανονάκια διαμετρήματος 20mm, για να εκτοξεύουν μπουρμπουλήθρες, κάτι παράξενα νεροπίστολα ονόματι: μυδραλιοβόλα, κάτι ωραίοι εκτοξευτήρες πασχαλινών  ρουκετών και  μερικά ωραία αντιαρματικά πυραυλάκια, δεν θα τους πειράξουν, είναι φίλοι και πελάτες. Όπως επίσης, δεν θα πειράξουν, εκείνους, για τους  οποίους  στις αρχές του ’14, το Αμερικανικό Κογκρέσο, σε ειδική συνεδρίαση, ενέκρινε τη χρηματοδότηση και τον εξοπλισμό μέχρι τις 30 Σεπτέμβρη του ίδιου έτους, όχι μόνο του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού», αλλά και των Τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους» . ***

Ιησουίτες απανταχού της Γης ενωθείτε. Oι  οδηγητές του διανοητικού ιησουιτισμού, η «μαντάμ» Μέρκελ, ο αντικαταστάτης του «καλό κουράγιο Έλληνες», Πιέρ Μοσκοβισί , ο «φίλος» της Ελλάδας κ. Γιούνγκερ·αυτοαναγορεύτηκαν σε αμύντορες της δημοκρατίας. Αλήθεια, ποιοι είναι άραγε αυτοί που βάφτισαν στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ την αυθαιρεσία ως  δημοκρατία ,την ελευθερία του να λες ψέματα ως  ελευθερία, και την απολυταρχία ως  ασφάλεια; Ίσως, αν γνώριζαν τη σημασία λέξεων όπως η δημοκρατία και η ελευθερία «να μην τις χρησιμοποιούσαν με τόση ελαφρότητα, μιλώντας για την άθλια πολιτεία μας»*. Αφού, αν υπάρξει- ποτέ- πραγματική δημοκρατία, θα είναι από τους πρώτους, αυτοί ή οι συνεχιστές τους, που θα την πολεμήσουν.

Οι 7 στους 10, Ευρωπαίοι  πολίτες, νιώθουν ότι το παρόν σύστημα διακυβέρνησης έχει αποτύχει, και ότι εκείνοι δεν μπορούν να ανακτήσουν τον έλεγχο του μέλλοντός τους. Νιώθουν ότι, στο όνομα τους, στο όνομα της ανάπτυξης, τα πιο βάρβαρα νεοφιλελεύθερα προγράμματα  καταστρέφουν τις ζωές και τη χώρα τους. Βλέπουν, στο όνομα της δικής τους «ασφάλειας», να χάνονται ανθρώπινες ζωές, να ξενιτεύονται ολόκληρες οικογένειες και να καταστρέφονται λαοί και πολιτισμοί. Νιώθουν ότι, η υποβόσκουσα οργή απέναντι σ’ αυτό το σύστημα δεν μπορεί να εκφραστεί και ότι δεν υπάρχει εναλλακτική,  αφού αν το έργο είναι κακό – αναφερόμενοι στην σημερινή πολιτική- η αντικατάσταση των ηθοποιών δεν θα το κάνει καλύτερο.

Μη νομίζεις, φίλε, ότι ξεμπέρδεψες με την τρομοκρατία. Η Τρομοκρατία, είτε επιθετική, είτε αμυντική, σύμφωνα με τον διαχωρισμό του Σανγκουινέτι, θα υπάρχει. Και θα υπάρχει, γιατί  τα πάντα γίνονται για τον εντυπωσιασμό και την ενεργοποίηση εκείνων των αντανακλαστικών που μετατρέπουν τον άνθρωπο σε όπλο. (Πιέρ-Ζαν Λουιζάρ, ερευνητής , εφημερίδα Le Monde). Έτσι, για να επανέλθουμε στο Σανγκουινέτι, η τρομοκρατία είναι ένα μικρό μέρος της κοινωνίας του θεάματος. Καθώς, αυτό ισχύει κυρίως για την αμυντική τρομοκρατία, η οποία, σύμφωνα με τον συγγραφέα, αποτελεί μοχλό του κράτους και των μηχανισμών του· «τα μέλη –τους- είναι φαινομενικά, και μερικές φορές το πιστεύουν και οι ϊδιοι πώς είναι, ξένοι πρός τά σχέδια του κρατικού μηχανισμού» · αγνοώντας ωστόσο ότι, παίζουν το παιχνίδι του κράτους, του μονοπωλίου βίας.

Δεν πέρασαν, πάρα μερικές δεκαετίες από τότε που η Πτώση του Τείχους, συμβόλισε την ισοπέδωση, την πλήρη κατίσχυση  του δυτικού υποκειμένου έναντι του «μοχθηρού κομμουνιστή». Σήμερα, η ανύψωση νέων, πιο στέρεα δομημένων, τειχών, έρχεται να αναποδογυρίσει την ιστορία και να πλάσει έναν άλλο- νέο εχθρό,που εποφθαλμιά την ευημερία μας. Τον κακό «εισβολέα»-  τον εραψία  πρόσφυγα, τον οποίο πρέπει να αποβάλλουμε ώστε να καταστεί διαχειρίσιμος από θέση ισχύος.  Κατά τα άλλα, τα παιδιά και τα βρέφη  έχουν αφεθεί στο έλεος τους στην Ειδομένη, από τη Μέρκελ, τον Νταβούτογλου και την παρέα τους· αποκλεισμένα, βρώμικα, εξασθενημένα και απελπισμένα, μακριά απ’ τον αξιοθαύμαστο ευρωπαϊκό πολιτισμό μας. Είμαστε, και, επισήμως στο σημείο μηδέν ·μπορούμε να περηφανευόμαστε άφοβα πια.

* (Τζ. Σανγκουινέτι, Περί της τρομοκρατίας και του κράτους, μετάφραση Κώστας Κουρεμένος. – 2η έκδ. – Αθήνα : Ύψιλον, 1982).

** ( Ν. Μπογιόπουλος, Οι πόλεμοι είναι δικοί τους, δικά μας είναι μόνο τα θύματα, enikos.gr, 23/03/2016).

*** ((“US Congress secretly approves arms deliveries to Syria”, VoltaireNetwork, 30 January 2014).

(Η εικόνα είναι από την θεατρική ομάδα “σημείο μηδέν”)

Και μοιάζει η αλήθεια μου πελώριο ψέμα

 Και μοιάζει η αλήθεια μου πελώριο ψέμα

Μέρος Ι

Η δύναμη του ψέματος βασίζεται πρακτικά στη δική μας θέληση να το πιστέψουμε. Αυτή είναι στην πραγματικότητα κι η μεγάλη δύναμη του όπιου της θρησκείας, που λειτουργεί σαν παυσίπονο σε μια κοιλάδα ατελείωτων δακρύων. Εκτός από τα ιερατεία και τους εμπόρους ελπίδας που εκμεταλλεύονται το φόβο και την ανάγκη του κοσμάκη, για να βγάλουν κέρδος, υπάρχουν οι χρήστες που θα το καλλιεργούσαν ευχαρίστως και μόνοι τους για προσωπική χρήση, ή μπορεί να γινόντουσαν βαποράκια.

Κι αυτό δείχνει πόσο σαθρές είναι μερικές 'μεγάλες αλήθειες' που επαναλαμβάνονται σαν κλισέ και δίνονται παρηγοριά στον άρρωστο. Πχ ότι μπορεί κανείς να κοροϊδεύει πολύ κόσμο για λίγο καιρό ή λίγο κόσμο για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά όχι πολλούς και για πολύ καιρό. Ή ότι ο ψεύτης κι ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται. Μετά όμως μπορούν να αλλάξουν με δημοκρατικές διαδικασίες και να αναβαπτιστούν, για να αντικαταστήσουν τον αντικαταστάτη τους. Και πάει λέγοντας...

Το πρόβλημα είναι πως ο λαός συνεχίζει να ερμηνεύει επιφανειακά την πολιτική με όρους ηθικής κι ειλικρίνειας. Πιστεύει βασικά πως το πρόβλημα είναι οι κλέφτες κι οι ψεύτες χωρίς να καταλαβαίνει τη νόμιμη κλοπή στα πλαίσια του συστήματος και την ψευδή συνείδηση που αναπτύσσει, ζώντας σε αυτό. Πληγώνεται γιατί ο Σύριζα του είπε ψέματα (και όντως του είπε) για όσα μπορούσε να κάνει ενάντια σε δανειστές και μνημόνια. Αλλά αρνείται να δει πως ανεξαρτήτως ειλικρίνειας και προθέσεων, ακόμα κι αν έχεις ειλικρινά τους καλύτερους σκοπούς, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, χωρίς να έρθεις σε ρήξη με το γενικό πολιτικό κάδρο. Το θέμα λοιπόν δεν είναι να αλλάξουμε απλώς τα πρόσωπα, αλλά το σύστημα. Γιατί το ψέμα, όπως ακριβώς και τα σκάνδαλα, είναι ενσωματωμένο στη σάπια, εκμεταλλευτική φύση του.

Παρόλα αυτά ο λαός συνεχίζει να αναζητεί τον τίμιο, ειλικρινή πολιτικό ηγέτη, που θα 'ρθει καβάλα στο άσπρο άλογο να τον σώσει. Κι η πλάκα είναι πως συνεχίζει να εμπιστεύεται αυτούς ακριβώς που τον κορόιδεψαν, σαν τα θύματα του συνδρόμου της Στοκχόλμης, που ερωτεύονται το βιαστή τους ή σαν την απατημένη ερρωμένη, που πιστεύει -ξανά και ξανά- τις ψεύτικες υποσχέσεις του συντρόφου της πως θα αλλάξει και ότι μπορούν να κάνουν μια καινούρια αρχή. Σαν το συνθέτη του τραγουδιού στον τίτλο της ανάρτησης, που επέλεξε να συμβιβαστεί με τις αρχές, για να κάνει μια καινούρια αρχή στην καριέρα του.
Συνένοχο στο φόνο θα τον έχουνε...

Κι αφού λοιπόν καταλαβαίνει ότι εμείς του λέμε την αλήθεια και τον έχουμε προειδοποιήσει για τη θύελλα που ερχόταν και όσα θα βρούμε μπροστά μας, γιατί δε μας εμπιστεύεται; Καταρχάς, γιατί η αλήθεια δεν είναι πάντα ευχάριστη -πολύ περισσότερο αυτός που στη λέει, σαν τους αγγελιοφόρους κακών ειδήσεων στα παλιά χρόνια. Και επίσης γιατί είναι εκπληκτικό τι θεωρεί τελικά ρεαλιστικό ο απατημένος λαός και πώς έχει μάθει να σκέφτεται.

Πού υπάρχει αυτό που λέτε; Πού εφαρμόστηκε και πέτυχε;
Λες και ο καπιταλισμός έχει πετύχει, όπου εφαρμόστηκε, και είναι θέσφατο. Είναι όμως η μοναδική -καταθλιπτική πλην υπαρκτή- πραγματικότητα, την οποία μπορεί να καταλάβει εμπειρικά κάποιος. Κι αυτό είναι σα να δικαιώνει αναδρομικά κατά μία έννοια το σχήμα του Σουσλόφ για τον υπαρκτό (σοβιετικό) σοσιαλισμό, σε αντίθεση με τους τρίτους, ευρωκομμουνιστικούς δρόμους, που οδήγησαν κατευθείαν στην αγκαλιά της αστικής τάξης, αν δεν έμπλεξαν απλώς σε αντιφάσεις και αδιέξοδα.

Αλλά ο σοσιαλισμός παραμένει η μόνη ρεαλιστική διέξοδος στα αδιέξοδα του καπιταλισμού. Κάπως σαν το λογικό που είναι πραγματικό, όπως θα έλεγε και ο (κάθε άλλο παρά σοσιαλιστής) πατέρας της διαλεκτικής, Χέγκελ.

Μέρος ΙΙ

Ένα  κείμενο της Λιάνας Κανέλλη που δημοσιεύτηκε στο Ατέχνως

Περί απωλε

ίας τρέχοντος προσανατολισμού

Πόσο πάει ο έρωτας σε ποινή στον καιρό της τζιχάντ και των πενήντα αποχρώσεων του γκρι; Πριν καλά καλά στεγνώσουν απ’ τον υπαρκτό τεχνητό τρόμο τα αόρατα μελάνια των ιστοτόπων, πριν ακόμα βραχνιάσει η φωνή των τρομοτελάληδων στις γόνδολες των καναλιών της αγοράς, η αεροπειρατεία λόγω έρωτα, δείχνει πού μπορεί να πάνε τα παραμύθια των αθλίων σύγχρονων ημερών.

Ξέρω, κόστισε πολύ και πολλά! Με όρους αγοράς. Με όρους πάθους, τίποτα! Ευτυχώς. Ούτε μια τρίχα, όχι μια ζωή ή και πολλές, όπως κοστίζουν εκείνοι οι σκοτεινοί έρωτες με θεούς-δυνάστες των παθών.

Όχι δεν θα ψάξω παραπέρα, δημοσιογραφικώς, τις… ψυχιατρικές λεπτομέρειες, τα επίπεδα σεροτονίνης, το βυθόμετρο κατάθλιψης ή τα παιδικά χρόνια του παρά κάτι εξηντάρη. Αυτού που έπιασε την υστερία των ημερών σαν ταύρο απ’ τα κέρατα, σ’ ένα χορό σύγχρονων ταυροκαθάψιων, για να φέρει ένα γράμμα στα πόδια της συζύγου, της τέως αγαπημένης και νυν και αεί μάνας των παιδιών τους. Έχω κατ’ επιλογήν, αποχρώσες ενδείξεις παραμυθίας περί την αποκοτιά του…

Ω! διεθνείς κι ιθαγενείς Αρχές! Συγχωρείστε τον άμεσα! Χορηγήστε του άσυλο δι’ ερωτικούς λόγους. Μην τον κλείσετε σ’ ένα μπουντρούμι, προσπαθώντας να τον κάνετε να μετανοιώσει που δεν κράτησε μόνο μέσα του τον έρωτα. Δώστε του το ένα εκατοστό απ’ τα προνόμια του Μπρέιβικ της νορβηγικής εκατόμβης και το ένα δέκατο της δικονομικής νομιμότητας του φονιά Ρουπακιά με το στιλέτο σβάστικα.

Μην του στήσετε άγαλμα. Μήτε αγχόνη. Και προπάντων μην ξεφτυλίσετε την επιστολή του, το ραβασάκι του. Ο φερόμενος ως ερωτευμένος κύριος καθηγητής, είναι ο πιο χρήσιμος αεροπειρατής που εμφανίζεται στον 21ο αιώνα, πιο χρήσιμος κι απ’ τους βαρβάρους του Μεγάλου Αλεξανδρινού. Ένας σιτεμένος Ρωμαίος, χωρίς Σέξπηρ και δίχως Ιουλιέτα. Έλεος επιδείξτε μέγα! Θέσατέ τον εκτός Αγοράς και προστατέψτε τον απ’ την “απώλεια τρέχοντος προσανατολισμού”. Έστω ως ερωτικόν είδος “μονάχος- μονάχος μου”, εναντίον όλων μας των χεσμένων απ’ το φόβο για τη ζωή…

Υ.Γ. Καταθέτω με ρίσκο την ανωτέρω εκδοχή μου, στο τρέχον χρηματιστήριο ανθρωπιστικών αξιών, ως μη μέλος μη κυβερνητικής μη οργάνωσης…

«Αποκλεισμένοι» σε ένα απάνθρωπο σύστημα

«Αποκλεισμένοι» σε ένα απάνθρωπο σύστημα

Οι μάσκες της ΕΕ, αλλά και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, έπεσαν. Οι χτεσινοί υπερασπιστές «των ανοιχτών συνόρων» τα βρήκαν με όσους ανοιχτά κηρύσσουν τον ρατσισμό εν ονόματι του «ισλαμικού κινδύνου». Παραβιάζουν τις διεθνείς συνθήκες και εγκλωβίζουν χιλιάδες ανθρώπους στην Ελλάδα. Αυτό ήταν δεδομένο εξαρχής, από τις συμφωνίες του φθινοπώρου περί hotspots (για όσους ξέρουν απλή ανάγνωση). Το μόνο που απέμενε ήταν να λυθούν οι «κόμποι» που εμπόδιζαν την εφαρμογή αυτών των συμφωνιών και που είχαν να κάνουν με ποικίλους ανταγωνισμούς στο εσωτερικό της ΕΕ, αλλά και με το ιμπεριαλιστικό παιχνίδι στη Συρία και στη Μέση Ανατολή, ανάμεσα σε ΕΕ, ΗΠΑ, Ρωσία και στις περιφερειακές δυνάμεις.

Όπως συμβαίνει με κάθε ιμπεριαλιστική συμφωνία, κανείς δεν εγγυάται ότι οι «κόμποι» λύθηκαν ή ότι δεν θα εμφανιστούν νέοι. Η μοίρα όμως όσων βρίσκονται στον δρόμο της προσφυγιάς και της μετανάστευσης δεν είναι το επίμαχο σημείο τέτοιων συμφωνιών και είναι προδιαγεγραμμένη: ξεδιάλεγμα, κυνήγι, ρατσισμός, εκμετάλλευση.

Είτε η «πόρτα» της μετανάστευσης είναι κλειστή είτε μισάνοιχτη, «παράθυρα», «πίσω πόρτες» και «χαραμάδες» όλο και θα βρίσκονται. Οι λόγοι πολλοί: τα κύματα των απελπισμένων από τον πόλεμο και την εξαθλίωση σε όλο τον κόσμο μεγαλώνουν, μεγαλώνει η ζήτηση για φτηνά ή και «μαύρα» εργατικά χέρια από σημαντικά τμήματα του κεφαλαίου, ενώ τα κυκλώματα εκμετάλλευσης προσφύγων και μεταναστών έχουν μυριστεί στο ίδιο το φαινόμενο της μετακίνησής τους μια νέα προσοδοφόρα «αγορά».

Το καίριο ζήτημα είναι: τι στ’ αλήθεια υπάρχει πίσω από αυτές τις πόρτες-φράχτες που χωρίζουν τους απελπισμένους από τον προηγμένο καπιταλιστικό κόσμο; Μήπως αυτό που υπάρχει πίσω από την «πόρτα» εξηγεί τη μοίρα που τους επιφυλάσσεται;

Πίσω από την «μεγάλη πόρτα» του ταξιδιού τους υπάρχει ένας κόσμος όπου συνεχώς και καθημερινά οι «πόρτες» κλείνουν καταπρόσωπο σε εκατομμύρια εργαζόμενους και άνεργους, σε νέους, συνταξιούχους και γυναίκες που καταδικάζονται σε μια ζωή κάτω από τα αποδεκτά όρια της αξιοπρέπειας. Και μέσα και έξω από την «πόρτα» ο άνθρωπος υποβιβάζεται από «υποκείμενο δικαιωμάτων» σε αντικείμενο φιλανθρωπικής φροντίδας, και μάλιστα όλο και πιο «έκτακτης»…

Για να κρυφτεί αυτή η αλήθεια, το προσφυγικό-μεταναστευτικό ζήτημα παρουσιάζεται σήμερα από πολλούς σαν η «εξωτερική», η «διεθνής» όψη του φαινομένου εκείνου που παλιότερα λεγόταν στην, πάντοτε κομψή, «κοινωνιολογίζουσα» γλώσσα των αστών κοινωνικός αποκλεισμός.

Βαυκάλιζαν, σε καιρούς υποτιθέμενης «ευμάρειας», τους εργαζόμενους ότι δήθεν ο προηγμένος καπιταλισμός έχει λύσει το κοινωνικό ζήτημα και η όποια ακραία φτώχεια αφορά μια μειονότητα, ανθρώπους που λόγω κακοτυχίας ή προσωπικής τους ευθύνης βρέθηκαν έξω από την αγορά εργασίας και το κοινωνικό δίχτυ προστασίας. Βλέπετε, ακόμη και κάτω από την ψυχοπονιάρικη κι εξιδανικευτική ρητορική περί «κοινωνικού αποκλεισμού» -που την προτιμούσαν οι διάφοροι οπορτουνιστές- κρυβόταν η ίδια πάντα βαθιά περιφρόνηση για τους φτωχότερους και η τάση να θεωρηθεί η φτώχεια «φυσική» και να εξορκιστεί…

Με την επιδείνωση της καπιταλιστικής κρίσης, το βαθύτερο νόημα των οδυρμών για τους «αποκλεισμένους» αποκαλυπτόταν: σκοπός ήταν να παρουσιάζονται, πότε οι «υψηλές απαιτήσεις» των «μέσα» σαν αίτιο της δυστυχίας των «απέξω, πότε ο αριθμός και οι «χαμηλές απαιτήσεις» των «απέξω» σαν απειλή για το βιοτικό επίπεδο των «μέσα». Έτσι, τα μονοπωλιακά υπερκέρδη και ο ιμπεριαλισμός έμεναν στο απυρόβλητο.

Κι επειδή το να βρίσκεσαι «μέσα» στον προηγμένο καπιταλισμό γινόταν όλο και πιο πενιχρό «προνόμιο», οι αστοί ιδεολόγοι δεν έχαναν την ευκαιρία να μπλέξουν τον «κοινωνικό αποκλεισμό» και το μεταναστευτικό. Η έγνοια κάποιων να προστατεύσουν τους μετανάστες –παλιούς ή νέους- σαν «αποκλεισμένους» αλληλοσυμπληρωνόταν με την έγνοια κάποιων άλλων να τους χαρακτηρίζουν «απρόσκλητους». Και με τους δύο τρόπους μετατρεπόταν το κοινωνικό ζήτημα σε «φυλετικό-πολιτισμικό», ενώ υποδαυλίζονταν το ρατσιστικό μίσος και οι αυταπάτες ότι ο ερχομός μεταναστών ήταν η αιτία της νέας φτώχειας που επέλαυνε. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε σήμερα με αφορμή τις τρομοκρατικές μαζικές δολοφονίες στις ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις και την αντιμεταναστευτική υστερία.

Κάποιος θα έλεγε ότι στη σημερινή Ελλάδα της μαζικής ανεργίας, της υποαπασχόλησης και της πιο άγριας υπερεκμετάλλευσης η διάκριση «μέσα» και «έξω» έχει γίνει εντελώς ανυπόστατη γι’ αυτό και τα περί «κοινωνικού αποκλεισμού» έχουν προ πολλού ξεχαστεί.

Όμως ο διαχωρισμός «οι μέσα και οι απέξω», παραμένει χρήσιμος για το σύστημα, είτε μιλάμε για την οικονομία είτε για το προσφυγικό. Μόνο που οι φιοριτούρες με τις οποίες πλασάρεται αυτός ο διαχωρισμός είναι πια λιγότερο «κοινωνικές» και περισσότερο «ανθρωπιστικές». Ο «ανθρωπισμός», μια έννοια που μένει ζωντανή στην κοινωνία χάρη στους πιο φτωχούς και αδύναμους ανθρώπους, καθημερινά ευτελίζεται και γίνεται επίφαση της απανθρωπιάς του καπιταλισμού.

Δείτε τον κυνισμό των οπορτουνιστών του ΣΥΡΙΖΑ που έβαζαν στο πρόγραμμά τους την «αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης» και τα ψίχουλα στα οποία αυτή κατέληξε. Δείτε τους πως σήμερα αξιοποιούν το γεγονός ότι η λαϊκή οικογένεια στηρίζει όσο μπορεί τα άνεργα μέλη της. Η κυβέρνηση, μαθαίνουμε, χρησιμοποιεί σαν επιχείρημα απέναντι στο «κουαρτέτο» για να μην κοπούν οι συντάξεις το γεγονός ότι με αυτές στηρίζονται ολόκληρες οικογένειες (λες κι αυτός είναι ο προορισμός τους!). Και περηφανεύονται για το άθλιο αυτό «επιχείρημα» που επισημοποιεί την εγκατάλειψη των ανέργων, και καταλήγουν να πετσοκόβουν τις συντάξεις!

Δεν είναι περίπου το ίδιο με αυτό που κάνουν και σήμερα με το προσφυγικό; Και μαντρώνουν χιλιάδες ανθρώπους κατ’ εφαρμογήν της συμφωνίας, και ψωροπερηφανεύονται για την αλληλεγγύη που δείχνουν οι απλοί άνθρωποι του λαού μας! Μετατρέπουν τα ανθρωπιστικά αισθήματα του λαού σε εξάρτημα της απάνθρωπης πολιτικής τους.

Για τους κομμουνιστές και τις ταξικές δυνάμεις η λαϊκή αλληλεγγύη -στον πρόσφυγα, στον άνεργο, στον φτωχό και αναγκεμένο- έχει πραγματικό «ανθρωπιστικό περιεχόμενο» όταν συνδέεται με την καθημερινή πάλη ενάντια σε όλες τις «πόρτες» που κλείνουν μπροστά μας, ενάντια σε αυτό το σύστημα που μας «αποκλείει» συνεχώς από την ανθρώπινη ιδιότητα.

Αυτή την αλληλεγγύη καμιά απανθρωπιά δεν τη νικά και δεν τη βάζει στο χέρι!

Νίκος Ζαρταμόπουλος

Εφημερίδα Νέο Εμπρός, φ. 1124, 30-3-2016, σελ. 7

Άχρηστη η Πρωταπριλιά

Άχρηστη η Πρωταπριλιά

Από δω το 'φερε από κει το πήγε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έκανε άχρηστη και την Πρωταπριλιά. Σύμφωνα με όσα διακηρύσσουν τα στελέχη της, βγαίνουμε επιτέλους από το μνημόνιο! Οι θυσίες του λαού έπιασαν τόπο, υπογράφεται η συμφωνία με τους «εταίρους». Κοιτάς το ημερολόγιο, Πρωταπριλιά, αλλά πού να βρεις ψέμα που τα 'χει τερματίσει όλα η κυβέρνηση;

Κι αυτό που θα μείνει ως πραγματικό γεγονός από αύριο κιόλας είναι τα 5,4 δισ. νέα μέτρα που περιέχονται στη συμφωνία με τους «εταίρους». Από την παραπέρα συμπίεση των συντάξεων θα αρπαχτούν από το λαϊκό εισόδημα ποσά ύψους 1,8 δισ. ευρώ, άλλα 3,6 δισ. θα αρπαχτούν με τη διόγκωση της αντιλαϊκής φοροληστείας (ισόποσα μοιρασμένα στη φορολογία εισοδήματος και τους ειδικούς φόρους κατανάλωσης). Τίποτα απ' όλα αυτά δεν είναι κεραυνός εν αιθρία.

Η κυβέρνηση είχε ήδη εγγράψει στον κρατικό προϋπολογισμό του 2016 μέτρα ύψους 5,7 δισ. κι αυτό που μένει είναι η κυβερνητική προπαγάνδα, που σ' αυτήν τη φάση προσπαθεί να περάσει τον ισχυρισμό πως «αν η πορεία των εσόδων είναι καλύτερη, τότε αρκετά από αυτά τα μέτρα δε θα υλοποιηθούν»! Η πραγματικότητα, όμως, είναι ότι η αντιλαϊκή επίθεση είναι βαρέλι δίχως πάτο, γιατί είναι προϋπόθεση για την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου.

Το παραμύθι για τις καλύτερες μέρες δεν είναι καινούριο. Πρώτα ήταν η έξοδος από το τούνελ. Μετά ήρθαν τα «χρυσά κουτάλια» από την ΕΕ. Και κάθε φορά η εργατική τάξη είχε να μετρήσει μόνο απώλειες. Σταθερά και με ενιαία στρατηγική πολύ πριν εκδηλωθεί η σημερινή καπιταλιστική κρίση, οι στόχοι του κεφαλαίου έγιναν κοινοτικά ντοκουμέντα που υπογράφτηκαν απ' όλες τις μέχρι τώρα κυβερνήσεις (το περίφημο ευρωπαϊκό κεκτημένο).

Μια ματιά σε κείμενα, όπως η «Λευκή Βίβλος» του 1993, η Στρατηγική της Λισαβόνας, η Στρατηγική «Ευρώπη 2020», βεβαιώνει ότι το βασικό αντεργατικό πλαίσιο που επιβλήθηκε την περίοδο της κρίσης, όχι μόνο θα διατηρηθεί, αλλά και θα επεκταθεί στη φάση της επιστροφής στην καπιταλιστική ανάπτυξη. Η καπιταλιστική κρίση για να ξεπεραστεί για λογαριασμό του κεφαλαίου προϋποθέτει ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης. Αυτό είναι που ζούμε όλα αυτά τα χρόνια.

Ομως, η αλήθεια είναι ότι ακόμα και αν έρθει η ανάκαμψη (αναιμική ή όχι), για την οποία κόπτεται η κυβέρνηση, αλλά και τα άλλα αστικά κόμματα, το ίδιο το κεφάλαιο, πατώντας πάνω στις αιματηρές λαϊκές θυσίες, δεν θα φέρει ανάκαμψη δικαιωμάτων και του εισοδήματος των εργαζομένων αλλά νέο κύκλο έντασης της εκμετάλλευσης, θα παγιώσει τη χασούρα των προηγούμενων ετών. Με επιχείρημα να μην ξαναγυρίσουμε στην κρίση θα ολοκληρωθούν αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις. Ενώ ο διεθνής ανταγωνισμός θα φέρει στο προσκήνιο και νέες.

Τα σημερινά μέτρα, όπως και τα προηγούμενα, ήρθαν για να μείνουν. Η «ευημερία για όλους», που υπόσχονται, έχει ως προϋπόθεση διαρκώς φτηνή εργατική δύναμη, αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, νέα πεδία κερδοφορίας, αφού ο στόχος είναι πάντα ο ίδιος, να ανακάμψουν και να αυξηθούν τα κέρδη του κεφαλαίου. Για την εργατική τάξη ο απολογισμός είναι ήδη βαρύς. Η αγοραστική δύναμη του μέσου μισθού που το 2009 ήταν στο 82% του αντίστοιχου μέσου μισθού στην Ευρωζώνη, σήμερα έχει πέσει κάτω από το 65%.

Έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, για να υπάρξει πράγματι έξοδος από αυτήν την κατάσταση απαιτείται οι αγώνες να προβάλλουν μεν τις άμεσες πιεστικές ανάγκες για την ανακούφιση των εργαζομένων, να βάζουν εμπόδια στην αντιλαϊκή επίθεση, αλλά κυρίως πρέπει να οδηγούν σε ευθεία αμφισβήτηση τη στρατηγική της αστικής τάξης, το μύθο της «ανάκαμψης για όλους».

Η μαντίλα, η ξεφτίλα και η μαυρίλα

Η μαντίλα, η ξεφτίλα και η μαυρίλα

Η άποψη της στήλης και του γράφοντος – και το θέτουμε εκ προοιμίου ώστε να μην υπάρχουν παρανοήσεις ή χάσματα στις σχέσεις της μεταξύ μας ειλικρίνειας – είναι ότι οι άνθρωποι παύουν να έχουν την ανάγκη του Θεού, όταν πάρουν στα χέρια τους την υπόθεση της ζωής τους, ως ζωντανοί πρωταγωνιστές μιας πλατιάς, συλλογικής και απελευθερωτικής προοπτικής που δεν έχει για έμβλημα την μετά θάνατο ζωή αλλά τη ζωή – ζωή.

Η διατύπωση του Μαρξ παραμένει - για μας - αξεπέραστη:

«Η θρησκευτική αντανάκλαση του πραγματικού κόσμου μπορεί γενικά να εξαφανιστεί μόνο από τη στιγμή που οι σχέσεις της καθημερινής πρακτικής ζωής θα εκφράζουν για τους ανθρώπους καθημερινά καταφανείς λογικές σχέσεις μεταξύ τους και προς τη φύση... Οι πηγές της θρησκείας - τόνιζε - δε θα βρεθούν στον ουρανό, αλλά εδώ στη Γη. Μόλις αυτή η διαστρεβλωμένη πραγματικότητα, της οποίας η θρησκεία είναι αντανάκλαση, διαλυθεί, η τελευταία θα πεθάνει από φυσικό θάνατο».

Ας έρθουμε τώρα στο θέμα μας.

Η εικόνα της μαθήτριας που συμμετείχε στην παρέλαση της 25^ης Μαρτίου φορώντας μαντίλα αποτέλεσε αφορμή για να ξεδιπλώσουν διάφοροι είτε τον «ευφυολόγο» είτε τον «ελληναράδικο» - άμα τε και ορθόδοξο – εαυτό τους.

Άλλωστε πριν ακόμα από την παρέλαση είχε εμφανιστεί ο Πάγκαλος σε τηλεοπτική εκπομπή να αναρωτιέται όλο δυσφορία γιατί οι γυναίκες πρόσφυγες που θαλασσοπνίγονται στο Αιγαίο κατεβαίνουν στα νησιά μας φορώντας μαντίλα. Λογική απορία για κάποιον που ένα μήνα πριν απορούσε «γιατί δεν πάει ο Στρατός να τους μαζέψει (τους πρόσφυγες) και με τη βία να τους πάει στα στρατόπεδα;»…

Μετά την παρέλαση την σκυτάλη παρέλαβαν εκλεκτοί δημοσιολόγοι που ωρύονταν από μιντιακές συχνότητες – γνωστές και για την αναζήτηση εκ μέρους στελεχών τους μιας «σοβαρής Χρυσής Αυγής» - που αφιονίστηκαν με την εικόνα της κοπέλας και που κραδαίνοντας τα λάβαρα του ’21 ούρλιαζαν ότι «την 25η Μαρτίου εορτάζομεν την ανεξαρτησία μας από τους Οθωμανούς και τις μαντίλες τους».

Φυσικά, μέσα στο κλίμα που επιχειρήθηκε να δημιουργηθεί, εκτός από την ξεφτίλα, έδωσε το δικό της παρών και η μαυρίλα. Δεν θα μπορούσε να λείπει η ναζιστική συμμορία με το γνωστό ύφος της:

Τώρα βέβαια οι λόγοι για τους οποίους αγωνίστηκαν οι Έλληνες το ’21 είναι ελαφρώς διαφορετικοί. Έτσι τουλάχιστον μας διδάσκει ο Ρήγας Φεραίος:

«Σ' Ανατολή και Δύση και Νότον και Βοριά/ για την πατρίδα όλοι να 'χωμεν μία καρδιά/ στην πίστη του καθένας ελεύθερος να ζει/ στη δόξαν του πολέμου να τρέξωμεν μαζί/ Βούλγαροι κι Αρβανίτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί,/ αράπηδες και άσπροι, με μια κοινή ορμή,/ για την Ελευθερίαν να ζώσωμεν σπαθί/ πως είμαστ' αντρειωμένοι παντού να ξακουστεί.

Βούλγαροι κι Αρβανίτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί/ Αράπηδες και άσπροι με μια κοινή ορμή/ για την ελευθερία να ζώσουμε σπαθί/ να σφάξουμε τους λύκους που το ζυγόν βαστούν/ και Χριστιανούς και Τούρκους σκληρά τους τυραννούν».

Αυτά έγραφε τότε ο Ρήγας Φεραίος. Και θα πείτε τι σχέση μπορεί να έχει ο Ρήγας με τους ναζί; Ε, καμία, φυσικά.

Πάμε παρακάτω:

Αν η συζήτηση που επιχείρησαν να προκαλέσουν εκείνοι που πετούν ή καλύπτουν εκείνους που πετούν γουρουνοκεφαλές σε πρόσφυγες είχε να κάνει με την αντιπαράθεση στον σκοταδισμό, τα πράγματα θα έμπαιναν σε άλλη βάση.

Αλλά τι σχέση με συζήτηση μπορεί να έχουν τα γουρουνοειδή; Τι είδους «αντισκοταδιστικός πολιτισμός» είναι εκείνος που πετάει γουρουνοκεφαλές σε ανθρώπους; Και σε ποιο εδάφιο του ελληνικού πολιτισμού ευδοκιμούν τέτοιες αθλιότητες;

Επιπλέον, ας συγκρίνουμε, τον «αντισκοταδισμό» των υμνητών της σβάστικας με τα λόγια της ίδιας της κοπελίτσας, της 18χρονης – και αριστούχου - μαθήτριας Αγια Ιμπραήμ, που γεννήθηκε στην Ελλάδα και η καταγωγή της είναι από την Αίγυπτο και που όπως επισήμανε (στο «Εθνος») ήθελε να στείλει ένα μήνυμα κατά του ρατσισμού και του φανατισμού:

«Το περίμενα - λέει - ότι το θέμα θα συζητιόταν. Άλλωστε με τη μαντίλα φαινόμουν διαφορετική από τους υπόλοιπους μαθητές. Ήθελα όμως να περάσω το μήνυμα ότι μπορούμε όλοι μαζί να ζήσουμε ειρηνικά ακόμα και αν είμαστε διαφορετικοί. Έλληνες, Αιγύπτιοι, χριστιανοί και μουσουλμάνοι μπορούμε να είμαστε δίπλα ο ένας στον άλλον από τη στιγμή που δεν υπάρχουν φανατισμός και ρατσισμός. Κατάλαβα ότι αυτό το μήνυμα έγινε αποδεκτό αν και κάποιοι το πήραν αρνητικά».

Θα το επαναλάβουμε: Συγκρίνετε την κοπέλα με τους «εγέρθητου»...

***

Πριν κλείσουμε δεν μπορούμε παρά να σημειώσουμε την βαθύτατη υποκρισία που αναδύεται τόσο από τους φορείς της ξεφτίλας, όσο και από τους φορείς της μαυρίλας.

Ας ακολουθήσουμε την σοφή προσέγγιση των Κινέζων ότι «μια φωτογραφία – χίλιες λέξεις»:

1. Εδώ βλέπουμε εικόνα από την προχτεσινή παρέλαση. Έχουν πρόβλημα και με αυτές τις παραδοσιακές μαντίλες οι «ορθοδοξο-ελληναράδες»; Και γιατί δεν το έχουν εκφράσει 200 χρόνια τώρα;

2. Κι αυτή η εικόνα, από την παρέλαση είναι. Ευτυχώς! Α, ναι: Η πρώτη χώρα στον κόσμο που αναγνώρισε την Ελληνική Επανάσταση – ήδη από το 1822 και ενώ οι Μεγάλες Δυνάμεις αποκαλούσαν τους Έλληνες «τρομοκράτες» - ήταν μια μικρή δημοκρατία στην άλλη άκρη του κόσμου: Η Αϊτή. Η χώρα αυτή που το 1803 είχε σπάσει τα δεσμά της δουλοκτησίας και είχε διώξει τους γάλλους δουλοκτήτες από το έδαφός της, κατοικείται από ανθρώπους που έχουν το ίδιο χρώμα με την πανέμορφη Ελληνοπούλα της φωτογραφίας.

3. Τούτη η κοπελάρα είναι Κούρδισα αντάρτισσα. Πολεμάει τους ISIS με το όπλο στο χέρι. Ποιός είναι ενάντια στον σκοταδισμό; Αυτή με την μαντίλα της, ή οι ελληνόφωνοι φασίστες;

4. Αυτό είναι ένα από τα χαρτονομίσματα με τα οποία έκαναν τις συναλλαγές τους οι Έλληνες μέχρι το 2002. Πώς το άντεχαν οι «ελληναράδες»; Πάλι καλά που δεν ακούσαμε ότι «ευτυχώς που ήρθε το ευρώ και σωθήκαμε από αυτά τα “ισλαμικά” χαρτονομίσματα»!

5. Αυτή είναι η Μπουμπουλίνα. Γιατί δεν της ζητούν όλοι αυτοί οι γελοίοι να βγάλει την μαντίλα της;

6. Τούτη η κυρά είναι η Κυρά της Ρω. Το όνομά της έγινε σύμβολο γενναιότητας και πατριωτισμού. Κάθε μέρα, επί 40 χρόνια, πήγαινε στην άκρη του νησιού της, 4 μίλια δυτικά από το Καστελόριζο και σε απόσταση 12 μιλίων από τις τουρκικές ακτές, σηκώνοντας την ελληνική σημαία. Υπάρχει κάποιο πρόβλημα με την μαντίλα της;

7. Εδώ δεν έχουμε να πούμε τίποτα. Μόνο σεβασμό έχουμε για τους ανθρώπους και την πίστη τους. Σεβασμό. Για όλους τους ανθρώπους. Εκτός από εκείνους τους θεομπαίχτες που δεν έχουν ούτε τον Θεό τους ούτε την (μαντιλοφόρα) Παναγία τους.

Και κάτι ακόμα: Οι ναζί της Χρυσής Αυγής, αυτοί που μαγαρίζουν τη μνήμη των ηρώων του ’21, εκτοξεύουν αντιισλαμικό δηλητήριο, κάνουν δηλώσεις ενάντια στα τζαμιά, στους μουσουλμάνους, στις μαντίλες.

Φυσικά, στην πραγματικότητα, δεν έχουν κανένα πρόβλημα ούτε με τα μουσουλμανικά φέσια, ούτε με τα οθωμανικά φακιόλια. Υπό μία προϋπόθεση: Να είναι ναζιστικά!

Η φωτογραφία του υποφυρερίσκου της Χρυσής Αυγής, του Παππά, καπελωμένου με το μουσουλμανικό φέσι που φορούσαν οι μουσουλμανικές μεραρχίες των SS στα Βαλκάνια το 1943, η φωτογραφία με το «καλό φέσι» (καλό, αρκεί να έχει επάνω τη σβάστικα και τις χιτλερικές νεκροκεφαλές), πράγματι είναι χίλιες λέξεις…     

«Ξεπλένουν» τα επιχειρήματα του κεφαλαίου

«Ξεπλένουν» τα επιχειρήματα του κεφαλαίου

Την 1/3/2011, συζητήθηκε στη Βουλή πρόταση νόμου του ΚΚΕ για την ουσιαστική προστασία των ανέργων. Τότε, όπως και τώρα, το ΚΚΕ ζητούσε μεταξύ άλλων επίδομα ανεργίας στο 80% της οικείας ΣΣΕ (ο κατώτερος μισθός ήταν ακόμα στα 751 ευρώ και οι κλαδικές συμβάσεις αρκετά πιο πάνω), το χρονικό διάστημα της ανεργίας να αναγνωρίζεται ως συντάξιμος χρόνος, πλήρη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και άλλα.

Στη συζήτηση, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑ.Ο.Σ. απέρριψαν την πρόταση του ΚΚΕ. Οι τοποθετήσεις τους ήταν αποκαλυπτικές: «Η πρόταση είναι μη ρεαλιστική και ανεφάρμοστη», έλεγε ο τότε αναπληρωτής υπουργός Εργασίας, Γιώργος Κουτρουμάνης. «Ισοδυναμεί με κλείσιμο όλων των επιχειρήσεων (...) Αγνοεί το συγκεκριμένο πλαίσιο για την επιχειρηματικότητα που συνάδει με τις αρχές της ΕΕ», πρόσθετε η εισηγήτρια του ΠΑΣΟΚ, Α. Ρεντάρη.

Για «μαξιμαλιστικές προτάσεις που στερούνται οικονομικού ρεαλισμού», μιλούσε η Α. Τζουμάνη - Σπέντζα από τη ΝΔ και υποδείκνυε ότι «οι μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας πρέπει να συνδυαστούν με μέτρα επανεκκίνησης της αναπτυξιακής διαδικασίας, που θα διαμορφώνουν ευνοϊκό περιβάλλον για την προσέλκυση επενδύσεων». «Αν υιοθετηθούν τα μέτρα αυτό θα σημάνει αύξηση του δανεισμού, πράγμα που δεν μπορεί να γίνει», συμπλήρωνε ο Ηλ. Πολατίδης από τον ΛΑ.Ο.Σ.

***

Ο πυρήνας της επιχειρηματολογίας των κομμάτων που υπηρετούν το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης και της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, είναι κοινός και επαναλαμβάνεται κάθε φορά που το ΚΚΕ καταθέτει την ίδια πρόταση νόμου στη Βουλή (συνολικά έξι φορές, μετρώντας και την προχτεσινή).

Αυτό που λένε στην ουσία, είναι ότι η οικονομία δεν αντέχει την ουσιαστική προστασία των ανέργων, ότι αυτή υπονομεύει την ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων και ότι ο δρόμος για την αύξηση της απασχόλησης είναι η πριμοδότηση του κεφαλαίου με χρήμα και τζάμπα εργασία για να κάνει επενδύσεις, οι λεγόμενες «ενεργητικές πολιτικές».

Κάπως έτσι, σήμερα, το γλίσχρο επίδομα ανεργίας του ΟΑΕΔ το δικαιούται μόλις το 12% των ανέργων, ενώ τα κονδύλια από τον (πετσοκομμένο) προϋπολογισμό του Οργανισμού που προορίζονται για επιδόματα, μειώνονται σταθερά. Για παράδειγμα, τα κονδύλια για τους ανέργους μειώθηκαν από το 62,8% του συνόλου των δαπανών του ΟΑΕΔ το 2012 στο 35,8% το επόμενο έτος.

Στον προϋπολογισμό του 2016, οι περικοπές αυτές σε σχέση με το 2012 φτάνουν το 52,2%, παρά το γεγονός ότι η ανεργία αυξήθηκε κι άλλο. Αντίστροφα, αυξάνονται τα χρήματα που δίνονται από τον ΟΑΕΔ στους επιχειρηματικούς ομίλους για να τους εξασφαλίσει τζάμπα εργαζόμενους, χρηματοδοτώντας ακόμα και ολόκληρο το πενιχρό μεροκάματο που ισχύει σήμερα, με κρατική παρέμβαση.

***

Αυτή είναι η πραγματικότητα, την οποία υπερασπίζονται τα αστικά κόμματα και ο προπαγανδιστικός τους μηχανισμός, εξαπολύοντας συκοφαντική επίθεση στο ΚΚΕ και στην πρόταση που κατέθεσε ξανά προχτές, για άμεσα μέτρα ουσιαστικής προστασίας των ανέργων. Αυτήν την πραγματικότητα, όμως, υπερασπίζονται και ορισμένοι ...«αριστεροί» δημοσιογράφοι, όπως ο Γ. Πετρόπουλος της «Εφημερίδας των Συντακτών» (ΕφΣυν) και του «Εργατικού Αγώνα», που υιοθετώντας τον πυρήνα των χιλιοειπωμένων αυτών επιχειρημάτων περί «μη ρεαλιστικής» πρότασης, προσπάθησε να αποδομήσει την πρόταση νόμου του ΚΚΕ με λίγη «αριστερή» σάλτσα!

Σύμφωνα, λοιπόν, με την ΕφΣυν και τον συντάκτη της, «αν γινόταν αύριο νόμος του κράτους, τι θα συνέφερε περισσότερο, να δουλεύεις ή να είσαι άνεργος», καταλήγοντας πως «μάλλον η ανεργία στην πρόταση του ΚΚΕ αναδεικνύεται πιο συμφέρουσα από την εργασία», λες και σήμερα είναι κανείς άνεργος από επιλογή. Στη συνέχεια το άρθρο υποστηρίζει πως «μια τέτοια κάλυψη της ανεργίας θα οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στη "μαύρη" εργασία» γιατί, λέει, ο άνεργος ως υπερπρονομιούχος που θα ήταν θα τον συνέφερε να δούλευε «μαύρα» και να μην εμφανίζεται ως εργαζόμενος!!! Τέλος, διαμαρτύρεται το άρθρο ότι από αυτήν την πρόταση «ζημιωμένο θα έβγαινε το κράτος που θα έπρεπε να πληρώσει το κόστος που επιφέρει η πρόταση, χάνοντας ταυτόχρονα φόρους και εισφορές. Κι αυτό το κόστος θα μετακυλιόταν στους φορολογουμένους και κυρίως στους δηλωμένους εργαζομένους»! Η αστική λογική και λογιστική σε όλο της το μεγαλείο.

***

Με άλλα λόγια, ισχυρίζονται η εφημερίδα και ο συντάκτης της, η καπιταλιστική οικονομία δεν αντέχει την ουσιαστική προστασία των ανέργων γι' αυτό η πρόταση του ΚΚΕ είναι μη ρεαλιστική! Αν υιοθετηθεί η λογική της ΕφΣυν και του συντάκτη της το εργατικό - λαϊκό κίνημα δεν πρέπει να παλεύει για μέτρα ουσιαστικής ανακούφισης των ανέργων, ενώ οι άνεργοι πρέπει να μάθουν να ζουν με τη φτώχεια και τη μιζέρια των προγραμμάτων ανακύκλωσης της ανεργίας, με τα επιδόματα πτωχοκομείου και τις «παροχές» τύπου «παράλληλου προγράμματος» του ΣΥΡΙΖΑ.

Σε καμιά περίπτωση, όμως, να μην αγωνιστούν οι άνεργοι μέσα από τα σωματεία για μέτρα ουσιαστικής προστασίας αυτών και των οικογενειών τους, παίρνοντας υπόψη όχι τις αντοχές μιας οικονομίας που συνθλίβει εργαζόμενους και ανέργους, που παράγει και συντηρεί την ανεργία, αλλά τις πραγματικές ανάγκες τους και το γεγονός ότι δεν είναι άνεργοι από επιλογή τους.

Οσο για την άποψη ότι τα δήθεν «υψηλά» και διευρυμένα επιδόματα ανεργίας στέκονται εμπόδιο στην αναζήτηση εργασίας εκ μέρους των ανέργων και στο «βόλεμά τους», η εφημερίδα και ο συντάκτης της δεν πρωτοτυπούν καθόλου. Πρόκειται για επιχείρημα βγαλμένο από το αντιδραστικό ιδεολογικό οπλοστάσιο της ΕΕ, που κυκλοφόρησε πριν από τουλάχιστον 15 χρόνια για να χτυπηθούν τα επιδόματα ανεργίας και να προωθηθούν οι λεγόμενες «ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης», που ενισχύουν τους καπιταλιστές. Δυστυχώς, για την ΕφΣυν και τον συντάκτη της, τους πρόλαβαν τα τσακάλια της ΕΕ...

Π.

Αχρηστη η Πρωταπριλιά

Αχρηστη η Πρωταπριλιά

Από δω το 'φερε από κει το πήγε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έκανε άχρηστη και την Πρωταπριλιά. Σύμφωνα με όσα διακηρύσσουν τα στελέχη της, βγαίνουμε επιτέλους από το μνημόνιο! Οι θυσίες του λαού έπιασαν τόπο, υπογράφεται η συμφωνία με τους «εταίρους». Κοιτάς το ημερολόγιο, Πρωταπριλιά, αλλά πού να βρεις ψέμα που τα 'χει τερματίσει όλα η κυβέρνηση;

Κι αυτό που θα μείνει ως πραγματικό γεγονός από αύριο κιόλας είναι τα 5,4 δισ. νέα μέτρα που περιέχονται στη συμφωνία με τους «εταίρους». Από την παραπέρα συμπίεση των συντάξεων θα αρπαχτούν από το λαϊκό εισόδημα ποσά ύψους 1,8 δισ. ευρώ, άλλα 3,6 δισ. θα αρπαχτούν με τη διόγκωση της αντιλαϊκής φοροληστείας (ισόποσα μοιρασμένα στη φορολογία εισοδήματος και τους ειδικούς φόρους κατανάλωσης). Τίποτα απ' όλα αυτά δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Η κυβέρνηση είχε ήδη εγγράψει στον κρατικό προϋπολογισμό του 2016 μέτρα ύψους 5,7 δισ. κι αυτό που μένει είναι η κυβερνητική προπαγάνδα, που σ' αυτήν τη φάση προσπαθεί να περάσει τον ισχυρισμό πως «αν η πορεία των εσόδων είναι καλύτερη, τότε αρκετά από αυτά τα μέτρα δε θα υλοποιηθούν»! Η πραγματικότητα, όμως, είναι ότι η αντιλαϊκή επίθεση είναι βαρέλι δίχως πάτο, γιατί είναι προϋπόθεση για την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου.

Το παραμύθι για τις καλύτερες μέρες δεν είναι καινούριο. Πρώτα ήταν η έξοδος από το τούνελ. Μετά ήρθαν τα «χρυσά κουτάλια» από την ΕΕ. Και κάθε φορά η εργατική τάξη είχε να μετρήσει μόνο απώλειες. Σταθερά και με ενιαία στρατηγική πολύ πριν εκδηλωθεί η σημερινή καπιταλιστική κρίση, οι στόχοι του κεφαλαίου έγιναν κοινοτικά ντοκουμέντα που υπογράφτηκαν απ' όλες τις μέχρι τώρα κυβερνήσεις (το περίφημο ευρωπαϊκό κεκτημένο). Μια ματιά σε κείμενα, όπως η «Λευκή Βίβλος» του 1993, η Στρατηγική της Λισαβόνας, η Στρατηγική «Ευρώπη 2020», βεβαιώνει ότι το βασικό αντεργατικό πλαίσιο που επιβλήθηκε την περίοδο της κρίσης, όχι μόνο θα διατηρηθεί, αλλά και θα επεκταθεί στη φάση της επιστροφής στην καπιταλιστική ανάπτυξη. Η καπιταλιστική κρίση για να ξεπεραστεί για λογαριασμό του κεφαλαίου προϋποθέτει ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης. Αυτό είναι που ζούμε όλα αυτά τα χρόνια. Ομως, η αλήθεια είναι ότι ακόμα και αν έρθει η ανάκαμψη (αναιμική ή όχι), για την οποία κόπτεται η κυβέρνηση, αλλά και τα άλλα αστικά κόμματα, το ίδιο το κεφάλαιο, πατώντας πάνω στις αιματηρές λαϊκές θυσίες, δεν θα φέρει ανάκαμψη δικαιωμάτων και του εισοδήματος των εργαζομένων αλλά νέο κύκλο έντασης της εκμετάλλευσης, θα παγιώσει τη χασούρα των προηγούμενων ετών. Με επιχείρημα να μην ξαναγυρίσουμε στην κρίση θα ολοκληρωθούν αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις. Ενώ ο διεθνής ανταγωνισμός θα φέρει στο προσκήνιο και νέες.

Τα σημερινά μέτρα, όπως και τα προηγούμενα, ήρθαν για να μείνουν. Η «ευημερία για όλους», που υπόσχονται, έχει ως προϋπόθεση διαρκώς φτηνή εργατική δύναμη, αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, νέα πεδία κερδοφορίας, αφού ο στόχος είναι πάντα ο ίδιος, να ανακάμψουν και να αυξηθούν τα κέρδη του κεφαλαίου. Για την εργατική τάξη ο απολογισμός είναι ήδη βαρύς. Η αγοραστική δύναμη του μέσου μισθού που το 2009 ήταν στο 82% του αντίστοιχου μέσου μισθού στην Ευρωζώνη, σήμερα έχει πέσει κάτω από το 65%.

Ετσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, για να υπάρξει πράγματι έξοδος από αυτήν την κατάσταση απαιτείται οι αγώνες να προβάλλουν μεν τις άμεσες πιεστικές ανάγκες για την ανακούφιση των εργαζομένων, να βάζουν εμπόδια στην αντιλαϊκή επίθεση, αλλά κυρίως πρέπει να οδηγούν σε ευθεία αμφισβήτηση τη στρατηγική της αστικής τάξης, το μύθο της «ανάκαμψης για όλους».

Πάλη ενάντια στο εκμεταλλευτικό σύστημα που γεννά πολέμους, προσφυγιά και φτώχεια

Πάλη ενάντια στο εκμεταλλευτικό σύστημα που γεννά πολέμους, προσφυγιά και φτώχεια

Αποσπάσματα από ομιλία του Ελ. Βαγενά, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, σε εκδήλωση της ΤΕ Σάμου

Στο βήμα ο Ελ. Βαγενάς

Εκδήλωση με θέμα τις διεθνείς εξελίξεις, τον πόλεμο και το προσφυγικό ζήτημα πραγματοποίησε τη Δευτέρα 28/3 η ΤΕ Σάμου του ΚΚΕ, στην αίθουσα του Δήμου Σάμου.

Την εκδήλωση άνοιξε η Γραμματέας της ΤΕ Σάμου, Δήμητρα Παντάπαση, ενώ κεντρικός ομιλητής ήταν ο Ελισαίος Βαγενάς, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ.

Προσφυγιά και πόλεμος

Ο Ελ. Βαγενάς, αναφερόμενος αρχικά στην εγκληματική βομβιστική επίθεση στις Βρυξέλλες, υπογράμμισε πως τέτοιες ενέργειες «σε μια περίοδο στην οποία πολλές περιοχές του πλανήτη φλέγονται, καλλιεργούν φόβο, μίσος, δημιουργώντας την "ικανή συνθήκη" για να ανεχτούν ή να στηρίξουν οι λαοί ιμπεριαλιστικούς πολέμους». Πόλεμοι που «έχουν ως αιτία τους τον επικίνδυνο για τους λαούς ανταγωνισμό των καπιταλιστικών χωρών και των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών τους για το μοίρασμα αγορών, πηγών Ενέργειας, δρόμων μεταφοράς τους και γεωστρατηγικών σφαιρών επιρροής».

«Το φαινόμενο της μετανάστευσης και προσφυγιάς οξύνεται από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους», ανέφερε ο ομιλητής και παρέθεσε σχετικά στοιχεία, τονίζοντας πως το ΚΚΕ, από την πρώτη στιγμή της όξυνσης του προσφυγικού - μεταναστευτικού προβλήματος, ανέδειξε στον ελληνικό λαό τις αιτίες που το δημιουργούν, που δεν είναι άλλες από τις επεμβάσεις και πολέμους που εξαπέλυσαν οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, της Ανατολικής Μεσογείου, της Βόρειας Αφρικής, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού τους με άλλες δυνάμεις όπως η Ρωσία και πρόσθεσε: «Είναι αυτονόητο το δικαίωμα ανθρώπων - θυμάτων πολέμων, επεμβάσεων και αντιδραστικών καθεστώτων, να αναζητήσουν μια ασφαλέστερη ζωή σε άλλες χώρες, παρά το γεγονός ότι οριστική λύση στο πρόβλημα μπορεί να δοθεί μονάχα όταν ο κάθε λαός στη χώρα του οργανωθεί και παλέψει για την ανατροπή του συστήματος που γεννά πόλεμο, φτώχεια, προσφυγιά».

Τα σχέδια του ευρωπαϊκού κεφαλαίου για τους πρόσφυγες

Από την εκδήλωση της ΤΕ Σάμου του ΚΚΕ

Ο Ελ. Βαγενάς αναφέρθηκε στους σχεδιασμούς του κεφαλαίου για την εκμετάλλευση του Προσφυγικού, σημειώνοντας:

«Στα χέρια της αστικής τάξης εναλλάσσονται διάφορα "εργαλεία". Πότε χρησιμοποιεί το "δηλητήριο" του εθνικισμού, του ρατσισμού, της ξενοφοβίας, εκτρέφει το φασισμό, όπως έκανε με την ΧΑ, με στόχο τη διχόνοια, τη διαίρεση των εργαζομένων ανάλογα με την καταγωγή, τη γλώσσα, τη θρησκεία κ.ο.κ., με στόχο το κεφάλαιο να καταφέρει πλήγματα στην εργατική τάξη και να αυξήσει τα κέρδη του.

Πότε χρησιμοποιείται το "καρότο" του κοσμοπολιτισμού, με στόχο να εξυπηρετηθούν και πάλι σχέδια της αστικής τάξης, η αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, με την ενσωμάτωση προσφύγων, μεταναστών στην καπιταλιστική οικονομία. Αυτό συμβαίνει στις ΗΠΑ για δεκαετίες ή στη Ρωσία τα τελευταία 20 χρόνια. Στις χώρες της ΕΕ, η μαζική εισροή μεταναστών επιδιώκεται να αξιοποιηθεί από τους καπιταλιστές για να ανανεώσουν ηλικιακά τον ενεργά οικονομικό πληθυσμό, να βρουν νέο φτηνό εργατικό δυναμικό, να χτυπήσουν εναπομείνασες κατακτήσεις των εργαζομένων... Είναι γνωστές οι δηλώσεις των Γερμανών βιομηχάνων, που ζήτησαν από την Μέρκελ "ανοιχτά σύνορα" κι εδώ ας μην μας διαφεύγει πως ο μέσος ηλικιακός όρος στη Γερμανία είναι τα 45,6 χρόνια κι είναι ο γηραιότερος πληθυσμός στην Ευρώπη».

Και πρόσθεσε: «Θέλουν πρόσφυγες, όχι όλους όμως κι όχι ταυτόχρονα όλους μαζί. Στόχος τους είναι η δημιουργία πολλών "νήσων Ελις", όπως ήταν δηλαδή για πολλά χρόνια το νησάκι έξω από το Μανχάταν, όπου οι μετανάστες προς τις ΗΠΑ περίμεναν να μάθουν αν μπορούν τελικά να εγκατασταθούν στη χώρα».

Ο ρόλος του ΝΑΤΟ και οι απαράδεκτες αποφάσεις της ΕΕ

Ο Ελ. Βαγενάς αναφέρθηκε στην εμπλοκή του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, σημειώνοντας πως αυτή αξιοποιεί ως πρόσχημα το Προσφυγικό, αλλά ουσιαστικά σχετίζεται με τους ανταγωνισμούς και την κλιμάκωση του πολέμου στη Συρία, ενώ προετοιμάζει νέες πιθανές επεμβάσεις σε άλλες χώρες της περιοχής, εξέλιξη που θα οξύνει το πρόβλημα των προσφυγικών κυμάτων.

Την ίδια στιγμή, εξαιτίας του, αποθρασύνεται η επιθετικότητα της τουρκικής αστικής τάξης, που αμφισβητεί κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στο Αιγαίο, αξιοποιώντας τη γνωστή θέση του ΝΑΤΟ ότι το Αιγαίο αποτελεί ενιαίο επιχειρησιακό χώρο και την παρουσία της ΝΑΤΟικής αρμάδας στο Αιγαίο.

Ο ομιλητής, καυτηριάζοντας τις ευθύνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αλλά και τη στάση όλων των άλλων ευρωΝΑΤΟικών κομμάτων, αναφέρθηκε στις απαράδεκτες αποφάσεις της ΕΕ, που παγιώνουν τα κλειστά σύνορα, τον εγκλωβισμό χιλιάδων απελπισμένων προσφύγων παρά τη θέλησή τους στη χώρα μας, ενώ επιχειρούν να ανατρέψουν στην πράξη το δίκαιο των προσφύγων και παίζουν ένα προκλητικό κι ανούσιο «πινγκ πονγκ» τους πρόσφυγες με την Τουρκία, εντείνοντας και την καταστολή. Οι αποφάσεις αυτές είναι ένας «φαύλος κύκλος» για το λαό μας και τους πρόσφυγες και καμία λύση δεν συνιστούν για το πρόβλημα.

Οι θέσεις του ΚΚΕ

Ο Ελ. Βαγενάς ανέπτυξε τις προτάσεις του ΚΚΕ για:

-- Απευθείας, ασφαλή μεταφορά των προσφύγων - μεταναστών από τις χώρες πρώτης υποδοχής σε χώρες τελικού προορισμού τους.

-- Αποχώρηση του ΝΑΤΟ από το Αιγαίο.

-- Πλήρη σεβασμό της Συνθήκης της Γενεύης και του Διεθνούς Δικαίου για τους πρόσφυγες.

-- Γενναία ενίσχυση των υποδομών υποδοχής, περίθαλψης, καταγραφής των προσφύγων, με ευθύνη αποκλειστικά του κράτους, χωρίς καμία εμπλοκή ΜΚΟ.

-- Κατάργηση του Κανονισμού του Δουβλίνου, της Σένγκεν, του Frontex και όλων των κατασταλτικών μηχανισμών της ΕΕ.

Ωστόσο, υπογράμμισε πως «δεν μπορεί να υπάρχει λύση ή έστω ανακούφιση του προβλήματος, όσο συνεχίζονται οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πόλεμοι στην περιοχή και παραμένουν σε ισχύ οι συγκεκριμένες αποφάσεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ». Το ΚΚΕ προτείνει συγκεκριμένες θέσεις για ανακούφιση των συνεπειών του προβλήματος, οι οποίες όμως απαιτούν αναίρεση των αποφάσεων των ιμπεριαλιστικών ενώσεων και συμμαχιών. «Το ΚΚΕ», τόνισε, «καλεί το λαό να δυναμώσει την πάλη του ενάντια στη συμμετοχή κι εμπλοκή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις, που, ανάμεσα στα πολλά δεινά για τους λαούς, ευθύνονται για τους χιλιάδες πρόσφυγες και ξεριζωμένους. Καμία διάθεση των Ενόπλων Δυνάμεων εκτός συνόρων! Να κλείσουν τώρα όλες οι αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις».

Παράλληλα, το ΚΚΕ λαμβάνει πρωτοβουλίες για να δυναμώσει η διεθνιστική αλληλεγγύη, όπως η Κοινή Ανακοίνωση πάνω από 50 Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων, όπου τονίζεται πως χρειάζεται «να οργανωθούμε και να συγκρουστούμε με το εκμεταλλευτικό σύστημα που γεννά πολέμους, προσφυγιά, μετανάστευση και φτώχεια. Για να διαμορφωθούν οι συνθήκες που θα επιτρέψουν την επιστροφή των προσφύγων και των μεταναστών στις πατρίδες τους, με νοικοκύρηδες τους λαούς τους».

Ο ομιλητής συνέδεσε αυτή την προσπάθεια με την πάλη ενάντια στην αντεργατική κι αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αλλά και την επικαιρότητα της πολιτικής πρότασης εξουσίας που έχει καταθέσει στο λαό το ΚΚΕ.

Ακολούθησε συζήτηση με τους συγκεντρωμένους σχετικά με την προοπτική των εξελίξεων στη Συρία και στην Ανατολική Μεσόγειο, τα συμφέροντα και τη διαπάλη των ισχυρότερων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, τις δυσκολίες και τα καθήκοντα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος κ