Η αμαρτωλή ιστορία των Airbus A340 (1)

 Η αμαρτωλή ιστορία των Airbus A340 (1)

Δεν ξέρω αν στα χτεσινά τηλεοπτικά δελτία-ο-θεός-να-τα-κάνει-ειδήσεων έπαιξε το χαρμόσυνο μαντάτο αλλά μπορεί να σας ενημερώσει το ιστολόγιο ότι τα δυο Airbus A340 που μας είχαν ξεμείνει, πουλήθηκαν επί τέλους! Το ανακοίνωσε επισήμως το ΤΑΙΠΕΔ: "Κατά τη διάρκεια της σημερινής συνεδρίασης του Διοικητικού Συμβουλίου του ΤΑΙΠΕΔ, η Turboshaft FZE ανακηρύχτηκε ως προτιμητέος αγοραστής στη διαγωνιστική διαδικασία για την πώληση των δύο αεροσκαφών Airbus A340-300, υποβάλλοντας προσφορά ύψους 4,2 εκατ. δολαρίων".

Υποψιάζομαι ότι δεν καταλαβαίνετε πού το πάω. Κατά πάσα πιθανότητα δε, δεν έχετε ιδέα για ποια αεροσκάφη μιλάω. Κατανοητό. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, λοιπόν. Προσδεθείτε και... καλή πτήση να έχουμε!

Τα δυο Airbus Α340 "παρκαρισμένα" στο αεροδρόμιο των Σπάτων.
Η στάθμευση και η -απαραίτητη για να μη καταστραφούν- συντήρησή τους κόστιζε 60.000 ευρώ μηνιαίως.

Η ιστορία μας αρχίζει το 1990, όταν η διοίκηση του τότε εθνικού μας αερομεταφορέα, της καλής μας Ολυμπιακής, κλείνει μια συμφωνία με την Airbus για δυο Α300 με option άλλα δυο αεροσκάφη. Το 1992, λίγο πριν πέσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη, οι δυο πλευρές συμφωνούν την τροποποίηση της σύμβασης, επειδή η Ολυμπιακή κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα Α300 ήσαν ακατάλληλα για τον σκοπό που τα ήθελε, δηλαδή την αντικατάσταση των Boeing 747 στις μακρυνές πτήσεις. Αντί γι' αυτά, η Ολυμπιακή θα προμηθευόταν τέσσερα Α340.

Επειδή η Ολυμπιακή δεν είχε τα κάπου 800 εκατ. δολλάρια που απαιτούνταν για να γίνει η δουλειά, θα έπαιρνε δάνεια διαρκείας 10 και 12 ετών, εξοφλητέα με μηνιαία τοκοχρεωλύσια. Αυτά, όμως, χρειάζονται και εγγυητή, οπότε η σύμβαση ολοκληρώθηκε με την εγγύηση του ελληνικού κράτους. Εκεί, μπήκε στην μέση η Κομμισσιόν, η οποία εν τέλει ενέκρινε την παροχή εγγυοδοσίας εκ μέρους του δημοσίου μέχρι το ποσό των 378 εκατομμυρίων δολλαρίων "για την ανανέωση του στόλου" της εταιρείας. Δηλαδή, η έγκριση της Κομμισσιόν δόθηκε για το 50% του εκτιμώμενου κόστους, πράγμα που σήμαινε ότι η Ολυμπιακή θα έπρεπε να βρει καλύμματα για άλλα 378 εκατομμύρια. Εν πάση περιπτώσει, παρά τα ζόρια, η δουλειά έκλεισε το 1997. Την επόμενη χρονιά, η εταιρεία παρέλαβε τα πρώτα δυο αεροσκάφη και το 1999 τα άλλα δυο.

Κάπου εδώ αρχίζουν τα μπερδέματα. Ενώ η συμφωνία της Ολυμπιακής έγινε κατ' ευθείαν με την Airbus, τα πρώτα δυο αεροσκάφη φτιάχνονται για κάποια Observatory Enterprises Ltd και τα άλλα δυο για κάποια Ottinger Enterprises Ltd, πάντοτε όμως για λογαριασμό τής Ολυμπιακής, στην οποία έχει συμφωνηθεί να νοικιαστούν. Με άλλα λόγια, η δουλειά μπερδεύεται με την υιοθέτηση ενός συστήματος ενδιάμεσης χρηματοδότησης.

Κατά παράξενο τρόπο, η Observatory και η Ottinger έχουν την έδρα τους στην ίδια διεύθυνση: Λεωφόρος Μακαρίου Γ' 2-4 και Ευαγόρου, στο Capital Center της Λευκωσίας, γνωστό και ως Μέγαρο Τριανταφυλλίδη. Ο 5ος και ο 9ος όροφος αυτού του κτηρίου χρησιμοποιούνται από την δικηγορική εταιρεία Άντης Τριανταφυλλίδης και Υιοί ΕΠΕ, η οποία ειδικεύεται στην ίδρυση και παρακολούθηση εξωχώριων εταιρειών (offshore). Αν το όνομα αυτής της δικηγορικής εταιρείας δεν σας φαίνεται τελείως άγνωστο, είναι επειδή πριν λίγα χρόνια είχε εμπλακεί στις πολύκροτες υποθέσεις Βατοπεδίου και Τσοχαντζόπουλου. Και στις δυο αυτές υποθέσεις ήταν ανακατεμένη μια οφσόρ ονόματι Torcaso, την οποία είχε ιδρύσει και διαχειριζόταν η δικηγορική φίρμα τού Άντη Τριανταφυλλίδη.

Καθώς οι συμπτώσεις είναι πολλές, συνεχίζω το ψάξιμο στο διαδίκτυο αναζητώντας στοιχεία για τις δυο κυπριακές εταιρείες. Δεν παραξενεύομαι καθόλου διαπιστώνοντας ότι τα παράξενα συνεχίζονται. Σύμφωνα με τα επίσημα κυπριακά αρχεία, η μεν Observatory ιδρύθηκε στις 16/12/1998 και έχει ήδη διαλυθεί η δε Ottinger ιδρύθηκε στις 9/9/1999 και είναι ακόμη σε λειτουργία. Δηλαδή, αν κατάλαβα καλά, μόλις η Ολυμπιακή ήταν έτοιμη να παραλάβει τα πρώτα δυο αεροπλάνα το 1998, φτιάχτηκε από κάποιους (;) μια εταιρεία στο τσακ-μπαμ και της είπε "άσε, τα φτιάχνω εγώ, στα δίνω να κάνεις την δουλειά σου και τα βρίσκουμε". Κι όταν, τον επόμενο χρόνο, ήταν έτοιμη να παραλάβει τα άλλα δυο, φτιάχτηκε με τον ίδιο τρόπο μια άλλη εταιρεία που της είπε το ίδιο πράγμα. Και η Ολυμπιακή δέχτηκε και στις δυο περιπτώσεις. Και μαζί της, δέχτηκε και το ελληνικό κράτος, που είχε εγγυηθεί για τα δάνεια της Ολυμπιακής. Έχουμε, δηλαδή, ένα χοντρό αλισβερίσι μέσω εταιρειών ειδικού σκοπού. Καλά δεν κατάλαβα; Τώρα, να ρωτήσω γιατί ποτέ κανείς δεν μας εξήγησε τους λόγους για τους οποίους μια κρατική εταιρεία και το ίδιο το κράτος επέλεξαν να κάνουν δουλειά μέσω κυπριακών εταιρειών ή θα θεωρηθώ εξαιρετικά αφελής;

Αν αναρωτιέστε πώς γίνεται αυτό το παιχνίδι, πάμε να ανοίξουμε το ΦΕΚ Β' 339/28-3-2001 (*) και θα καταλάβετε πολλά. Αν μου επιτρέπετε, θα κάνω μια προσπάθεια να τα συνοψίσω:
- Κλείνει συμφωνία η Ολυμπιακή με την Airbus για ένα αεροσκάφος.
- Μπαίνει στην μέση η Ottinger να φτιάξει το αεροσκάφος και να το νοικιάσει στην Ολυμπιακή.
- Η Ottinger δεν έχει λεφτά, οπότε παίρνει δυο δάνεια από την Airbus (!), τα οποία θα ξοφλήσει με τα νοίκια που θα εισπράττει από την Ολυμπιακή και τα οποία εγγυάται το ελληνικό κράτος.
- Στο μεταξύ, η Ottinger βάζει στο παιχνίδι των δανείων την Credit Lyonnais και την Royal Bank of Canada (RBC), η οποία χρησιμοποιεί ως ενδιάμεσο την RBC Dominion Securities.
- Για το ελληνικό δημόσιο όλα γίνονται καλά, οπότε οι εγγυήσεις του επεκτείνονται σε όλους αυτούς. Σημειωτέον ότι το ελληνικό δημόσιο γνωρίζει τα χάλια της Ολυμπιακής, άρα ξέρει πως οι εγγυήσεις του θα καταπέσουν αργά ή γρήγορα και θα χρειαστεί να πληρώσει.

Ας ανοίξουμε εδώ μια παρένθεση να ρωτήσω τον αναγνώστη κάτι απλό: αν έχεις μπροστά σου μια δουλειά οκτακοσίων εκατομμυρίων δολλαρίων, πόσες πιθανότητες υπάρχουν να επιλέξεις να την κάνεις σε συνεργασία με μια εταιρεία που ιδρύθηκε χτες; Υποθέτω μόνο μία: να γνωρίζεις από την καλή κι από την ανάποδη τα αφεντικά της εταιρείας αλλά και να τα εμπιστεύεσαι. Σωστά; Ωραία. Συνεννοηθήκαμε και κλείνουμε την παρένθεση.

Από το σώου που στήθηκε στο Ζάππειο στις 23/3/2009, για να γιορταστεί η πώληση της Ολυμπιακής στην MIG.
Ο Ανδρέας Βγενόπουλος κάτι λέει στον γελαστό υπουργό οικονομίας Γιάννη Παπαθανασίου,
ανάμεσα στην υπουργό απασχόλησης Φάνη Πετραλιά και τον υπουργό ανάπτυξης Κωστή Χατζηδάκι.

Όλα αυτά είναι απλές διαδικασίες που έχουν την ευλογία ενός ευνομούμενου κράτους, το οποίο κόπτεται υπέρ της διαφάνειας. Όσα είδαμε στο παραπάνω ΦΕΚ δεν είναι παρά ένα δείγμα. Μόνο το 2005, ο τότε υπουργός οικονομίας και οικονομικών Γιώργος Αλογοσκούφης επικύρωσε δώδεκα (!) συμβάσεις (ήδη υπογεγραμμένες από τον Μιχάλη Λιάπη και τον Πέτρο Δούκα) μεταξύ δημοσίου και τρίτων περί υπεισέλευσης του κράτους στη θέση της Ολυμπιακής Αεροπορίας για τις χρηματοδοτικές μισθώσεις που αυτή είχε καταρτίσει με την Ottinger για τα δυο Α340. Εξυπακούεται ότι τα ίδια έγιναν και με την άλλη κυπριακή εταιρεία, την Observatory αλλά ας μη μπούμε σε λεπτομέρειες γιατί θα χαθούμε σε έναν λαβύρινθο δανείων, αποφάσεων, εγγυήσεων κλπ.

Εν πάση περιπτώσει, με τούτο και μ' εκείνο, τα αεροπλάνα ήρθαν και ο στόλος τής Ολυμπιακής ανανεώθηκε. Ώσπου φτάνει το 2009 και η Ολυμπιακή πωλείται στην MIG του Ανδρέα Βγενόπουλου. Μόνο που ο Βγενόπουλος δεν θέλει να αγοράσει τα τέσσερα Α340 επειδή δεν ενδιαφέρεται να συνεχίσει τις μακρυνές πτήσεις. Έτσι, τα τέσσερα αεροσκάφη, τα οποία έχουν κοστίσει κάπου 800 εκατομμύρια δολλάρια, μένουν αμανάτι στο ελληνικό κράτος, το οποίο αρχίζει να ψάχνει κάποιον να του τα πουλήσει. Και τώρα αρχίζουν καινούργιες ομορφιές, τις οποίες θα δούμε αύριο.

---------------------------------------------
(*) Προσέξτε στην πρώτη σελίδα του ΦΕΚ την ακριβή διεύθυνση της Ottinger: Λεωφόρος Μακαρίου 2-4, 9ος όροφος...

ΜΗΝ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΤΕ!

ΜΗΝ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΤΕ!



    Στοιχείο πρώτο:

Πριν από λίγες μέρες ο συνάδελφος Δ.Χριστούλιας αποκάλυψε στην Realnews κάτι συγκλονιστικό: Από την 1η Γενάρη 2014 (επί ΝΔ/ΠΑΣΟΚ) μέχρι σήμερα (επί ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ), πάνω από 2,2 εκατομμύρια πολίτες έχουν έρθει αντιμέτωποι με τον εφιάλτη  της ηλεκτρονικής κατάσχεσης σε μισθούς και συντάξεις από τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς! Ναι! Αυτό το περίφημο μέτρο, να βουτάνε από το υστέρημα των ανθρώπων βάζοντας χέρι στους τραπεζικούς λογαριασμούς της φτωχολογιάς, το έχουν ήδη εφαρμόσει – «αριστεροί» και δεξιοί – σε πάνω από 2.200.000 ανθρώπους!

    Στοιχείο δεύτερο:

Την περασμένη βδομάδα η Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων, έστειλε 50.000 «ραβασάκια» για να υπενθυμίσει σε ανήμπορους ανθρώπους ότι χρωστάνε από… 30 έως 500 ευρώ προς το κράτος και να μεριμνήσουν, ειδάλλως… Τις επόμενες μέρες σχεδιάζεται να αποσταλούν… 700.000 τέτοια ραβασάκια. Τα ραβασάκια θα αποσταλούν από αυτούς που προκαλούν την καταστροφή των ανθρώπων προς τους κατεστραμμένους!

    Στοιχείο τρίτο:

Σύμφωνα με την έκθεση που δημοσιοποιήθηκε προχτές, οι Έλληνες που «σώζονται» μνημονιακώς από «αριστερούς» και δεξιούς «σωτήρες» απώλεσαν σε 5 χρόνια το 1/3 της αγοραστικής τους δύναμης, απώλεσαν το 1/4 του εισοδήματός τους, το 95% δηλώνει ότι «τα βγάζει πέρα δύσκολα», ενώ το ποσοστό της ακραίας φτώχειας στην χώρας μας έχει εκτιναχτεί στο 15% του πληθυσμού. Δηλαδή, πάνω από 1,6 εκατομμύρια άνθρωποι βιώνουν συνθήκες ακραίας, ανείπωτης φτώχειας, επιβιώνοντας με «εισόδημα» που κυμαίνεται από 182 ευρώ το μήνα για μονομελές νοικοκυριό μέχρι 905 ευρώ το μήνα για ζευγάρι με δύο παιδιά που ζει στην Αθήνα και πληρώνει ενοίκιο ή στεγαστικό δάνειο. Ναι, στην Ελλάδα των «αριστερών» καιν των δεξιών Μνημονίων έχουν καταμετρηθεί 1.647.703 πολίτες που δεν είναι «απλά» φτωχοί, αλλά πεινάνε!

    Αυτή η κατάσταση δεν είναι παράγωγο κάποιου «φυσικού» φαινομένου. Είναι απότοκο του πολιτικού φαινομένου που διαλύει τη χώρα και εξανδραποδίζει τον λαό.

    Για αυτή την κατάσταση υπάρχει ενοχή. Και συνενοχή. Συνένοχοι είναι:

    Από την μια μεριά οι κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης, οι οποίοι την περίοδο της κυβέρνησης Σαμαρά «σερφάρισαν» πάνω σε κινήσεις όπως οι «αγανακτισμένοι» ή «καταστρέφετε την χώρα – φύγετε», για να φτάσουν να είναι εκείνοι που – μεταμφιεσμένοι σε «αριστερούς» - παραδίδουν την χώρα στους Λάτσηδες, στους Σόιμπλε και στις Λαγκάρντ.
    Από την άλλη μεριά, συνένοχοι είναι οι υπόλογοι της δικομματικής σαπίλας των τελευταίων 40 χρόνων, οι διοργανωτές των «Μένουμε Ευρώπη» που σήμερα έχουν μεταμφιεστεί σε «ακομμάτιστους» και «αχρωμάτιστους» διοργανωτές του «Παραιτηθείτε», αυτοί που – σύμφωνα με τις διακηρύξεις τους – θέλουν «καλή» εφαρμογή των Μνημονίων τύπου Κύπρου…

    Οι πρώτοι μιλώντας, όπως ο κ.Φίλης για τα «όρια της συνταγματικότητας» στα οποία δήθεν κινούνται οι διοργανωτές του «Παραιτηθείτε», κινούνται στα όρια της αστειότητας, κινούνται πέραν των ορίων της υποκρισίας και – δεδομένων των «καλσόν» και των εξυπνακισμών του Νεφελούδη – κινούνται στο υπερπέραν της πολιτικής γελοιότητας και της πολιτικής σάχλας.

    Οι δεύτεροι, σημαίνοντα στελέχη των κομμάτων τους (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Δράση, Τζήμερος κοκ), οι ίδιοι που μέχρι τώρα κατηγορούσαν τις διαδηλώσεις περίπου σαν «σαμποτάζ» κατά του τόπου, μιλώντας για τον «ακομμάτιστο» εαυτό τους κινούνται στα όρια της αντιδραστικότητας, κινούνται όπως και οι μνημονιακοί συμπαίκτες τους πέραν των ορίων της υποκρισίας και – δεδομένων των ισχυρισμών τους περί παρθενογένεσής τους – κινούνται στο φαιό υπερπέραν της πολιτικής τους αφασίας.

    Αυτά τα δυο μπλοκ, που «τσακώνονται» - το ένα που ψήφιζε Μνημόνια ακόμα και κατά παράβαση του Συντάγματος με το άλλο που ψηφίζει 7.500 σελίδες στο άψε σβήσε – περί «δημοκρατίας», που τροφοδοτεί το ένα το άλλο, που διαφημίζει το ένα τα άλλο, που επιλέγει για «αντίπαλό του» το ένα το άλλο, αποτελούν ένα μνημονιακό δίπολο, με την ίδια στρατηγική στόχευση, με την υπογραφή τους κάτω από τα ίδια Μνημόνια, με την συμφωνία τους στο ίδιο ξεπούλημα και με μια μόνο διαφορά:

    Ότι το καθένα διεκδικεί για τον εαυτό του το ρόλο του χαλίφη στην εφαρμογή της ίδιας πολιτικής, που οι μεν την προωθούν με «αριστερή» και οι άλλοι με «φιλελελεύθερη» φορεσιά.

    Ο ελληνικός λαός κάτι έχει να κερδίσει κι από τους δυο:

    Από τους πρώτους την εμπειρία πως ό,τι «αριστερό» βερνίκι κι αν ρίξεις πάνω στην σκουριά της εκμετάλλευσης και της αντιλαϊκής πολιτικής, η σκουριά δεν θα αργήσει να ξεχειλίσει.  

    Από τους δεύτερους, πως το δικό τους δικαίωμά να διαδηλώνουν μια και δυο και τρεις φορές την ημέρα, δεν είναι ανώτερο από το αντίστοιχο δικαίωμα των άλλων.

Από το δικαίωμα των καταπιεσμένων, των λεηλατημένων, των χειμαζόμενων λαϊκών στρωμάτων να ΜΗΝ ΠΑΡΑΙΤΗΘΟΥΝ από όλες τις δημοκρατικές μορφές της δικής τους πάλης. Του δικού τους οργανωμένου, του αποφασιστικού αγώνα, ενός αγώνα χρωματισμένου στα χρώματα του δίκιου τους, ώστε να απαλλαγούν και από τον «αστυφύλαξ» και από τον «χωροφύλαξ».  

email: mpog@enikos.gr

   Γιορτή του ποδοσφαίρου

Από herko

Γράφει ο 2310net //

Το φετινό Euro δεν είναι σαν όλα τα άλλα. Το σημαντικότερο γεγονός των ημερών είναι τα αμέτρητα περιστατικά οπαδικής, χουλιγκανικής βίας που σημειώνονται μέσα και έξω από τα γήπεδα.
Ρώσοι με Άγγλους, Γερμανοί με Ουκρανούς, Γάλλοι με άλλους, Τούρκοι, Αλβανοί, Κροάτες, οι περισσότεροι εκπρόσωποι του χουλιγκανισμού των χωρών τους έχουν με κάποιο τρόπο εμπλακεί σε επεισόδια. Μόνο Ελβετούς να πλακώνουν Σουηδούς δεν έχουμε δει ακόμα.
Το ποδόσφαιρο, ο αθλητισμός γενικότερα ήταν ανέκαθεν προνομιακός χώρος για την ανάπτυξη περιστατικών βίας και χουλιγκανισμού. Λίγο οι εντάσεις που προκαλεί το παιχνίδι, λίγο ο μαζικός του χαρακτήρας κι η ψυχολογία της μάζας που επικρατεί στις κερκίδες, λίγο το αίσθημα μεγαλείου που δημιουργεί η ιδιαίτερη αγάπη για την ομάδα, κάνουν κατά καιρούς σε ολόκληρο τον κόσμο τους οπαδούς να συμπεριφέρονται σχεδόν όπως ένας στρατός που στόχο έχει την υπεράσπιση των εδαφών του αλλά και τη διεύρυνσή τους, την κατάληψη των αντίπαλων σημαιών και πανό.
Αυτού του είδους οι ποδοσφαιρικοί ανταγωνισμοί, με τις διαστάσεις που λαμβάνουν, γίνονται καλοί αγωγοί μετάδοσης εθνικιστικών αντιλήψεων ακόμα και σε απλούς οπαδούς. Εκρήξεις μεγαλείου και εθνικής υπερηφάνειας, αλλά και αντίθετα, ποδοσφαιρικές ήττες που βιώνονται ως εθνικές ταπεινώσεις, οδηγούν συχνά φιλάθλους που δεν ανήκουν σε χουλιγκανικές ή φασιστικές συμμορίες, σε δράσεις ή αντιδράσεις βίας.
Μόνο που τώρα φαίνεται πως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εδώ πια δεν πρόκειται για μερικούς τύπους που ήπιαν λίγο παραπάνω, για ορισμένους θερμόαιμους που βρέθηκαν σε στιγμές έντασης ούτε για ραντεβούοργανωμένων υποψήφιων δολοφόνων σε κάποιο χωράφι. Εδώ μιλάμε για οργανωμένα μπουλούκια που αποτελούνται από εθνικιστές, φασίστες, νεοναζί και χουλιγκάνους που ταξίδεψαν στη Γαλλία για να κάνουν επεισόδια.
Εδώ το πρόβλημα δεν φαίνεται να είναι το ποδόσφαιρο. Δεν δημιουργεί το ποδόσφαιρο τα πάθη και τις εντάσεις. Αυτό που παρακολουθούμε να εξελίσσεται είναι η έκφραση του αναδυόμενου πανευρωπαϊκά εθνικισμού. Η δράση των ανερχόμενων φασιστικών, ναζιστικών ταγμάτων σε κάθε χώρα δεν προκαλεί βία μόνο σε μια τέτοια περίπτωση συγκέντρωσης ευρωπαίων εθνικονεοναζιχούλιγκανς. Είναι λίγο πολύ οι ίδιες ομάδες, τα ίδια τάγματα που όταν δεν αλληλοσκοτώνονται για τα λάβαρα των συλλόγων τους, οργανώνουν επιθέσεις σε βάρος μεταναστών και προσφύγων, ομοφυλόφιλων, αντιφασιστών. Είναι οι ίδιοι οι μαχαιροβγάλτες που όταν δεν ακονίζουν τις ξιφολόγχες τους στα πεζοδρόμια, τις μπήγουν στα στήθη των Λουκμάν και των Παύλων. Είναι τα πρωτοπαλίκαρα «νόμιμων» πολιτικών κομμάτων που οργανώνουν φεστιβάλ, συσσίτια και αιμοδοσίες, συμμετέχουν σε κοινοβούλια και κυβερνήσεις, στηρίζουν υποψηφιότητες προέδρων κρατών. Είναι εκείνοι που πετάνε γουρουνοκεφαλές στους ξεριζωμένους πρόσφυγες, βάζουν φωτιά σε κέντρα υποδοχής, εκφοβίζουν και απειλούν όποιον τους  φαίνεται διαφορετικός ή ξένος. Είναι συνοδοιπόροικαι ομοϊδεάτες του Μπρέιβικ. Θαυμαστές του Χίτλερ, του Μουσολίνι, του Μεταξά και του Παπαδόπουλου που έφτιαξε δρόμους. Μισούν τους άλλους ακόμα και όταν μοιράζονται παρόμοια οράματα όπως την επικράτηση της λευκής φυλής, την εξάλειψη των άλλων, την επικράτηση με τη βία, τον αφανισμό του εχθρού.
Όταν συγκεντρώνεις τέτοιους από 24 χώρες είναι σαν να διοργανώνεις ένα φεστιβάλ εθνικισμού, μια γιορτή μίσους και όχι ποδοσφαίρου. Ο ένας λαός μισεί τον άλλον χωρίς πάντα να υπάρχει λόγος. Φυσικά αυτό δεν ανακαλύφθηκε τώρα. Τέτοιες αντιπάθειες, εντάσεις ή κόντρες υπήρχαν σε όλες τις αθλητικές διοργανώσεις. Το γεγονός ότι εκφράζονται με τέτοιο τρόπο έχει να κάνει με την άνοδο του εθνικισμού πανευρωπαϊκά. Και μάλιστα ενός εθνικισμού ο οποίος σε πολλές εκφράσεις του έχει όλα τα χαρακτηριστικά των νεοναζιστικών συμμοριών.
Η διάχυση τέτοιων στοιχείων στις κερκίδες των συλλόγων και των εθνικών ομάδων δεν είναι καινούριο φαινόμενο. Μην ξεχνάμε ότι στις μέρες της εθνικής υπερηφάνειας του 2004, ως εκπρόσωπος ενός συνδέσμου φιλάθλων της ελληνικής εθνικής ομάδας ήταν ο νεοναζί Παναγιώταρος. Από τότε έχουν καταγραφεί δεκάδες περιστατικά επιθέσεων σε αλλοδαπούς στα πλαίσια αγώνων της εθνικής Ελλάδας και ταυτόχρονα παρατηρείται ότι εδώ και χρόνια γίνεται προσπάθεια μέσω του ποδοσφαίρου να δημιουργηθεί μια νέα εθνικιστική ανάταση.
Ευτυχώς που ήρθαν οι ήττες από τα Νησιά Φερόε και κάθε άλλη ποδοσφαιρομάνα για να καταλάβουν όσοι μπορούν να καταλάβουν ότι στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν ελληνικές, αγγλικές ή ουγγρικές ψυχές που καθορίζουν αποτελέσματα, αλλά ομάδες που παίζουν καλό, κακό ή μέτριο ποδόσφαιρο.

Βία

Μετά το νέο περιστατικό μαζικής βίας στο Ορλάντο, άρχισαν πάλι να ακούγονται οι γνωστές απόψεις εναντίον της οπλοκατοχής στις ΗΠΑ. Για αυτά τα περιστατικά δεν φταίει μόνο το γεγονός ότι οι δράστες έχουν εύκολη πρόσβαση σε όπλα. Προφανώς και δεν θα έπρεπε να έχουν. Όμως υπάρχουν κι άλλα αίτια, πολύ βαθύτερα και πολύ σημαντικότερα από την ελευθερία κατοχής όπλων, τα οποία θα κρυφτούν κάτω από το χαλί, αν η μόνη αντίδραση σε τέτοια περιστατικά είναι η αντιτρομοκρατική υστερία και το guncontrol.
Τα αίτια της βίας είναι πάντα πολύ πιο σύνθετα. Άλλωστε και στην Ελλάδα, όπου υποτίθεται ότι υπάρχει έλεγχος και δεν μπορεί ο καθένας να φέρει ένα ημιαυτόματο, τις ίδιες μέρες είδαμε να συντελείται μια άγρια δολοφονία με θύτη και θύμα 14 ετών παιδιά. Θα βόλευε πολύ για την εθνική, ευρωπαϊκή, διαφωτιστική αφήγηση μας ο θύτης να ήταν μουσουλμανάκι προσφυγόπουλο ή εκπαιδευμένο παιδί-δολοφόνος τζιχαντιστής, αλλά δεν ήταν.

Μπάλα

Βλέποντας την Ρωσία και τις άλλες πρώην σοβιετικές χώρες να βολοδέρνουν σε μια ακόμα αθλητική διοργάνωση, αντιλαμβάνεται κανείς πόσο διαφορετικό είναι το ποδόσφαιρο, ο αθλητισμός γενικότερα, στον καπιταλισμό. Οι ακριβοπληρωμένοι σταρ των ρωσικών ομάδων που πλέον ανήκουν σε μια χούφτα ολιγάρχες παρουσιάζουν και πάλι αποκρουστική εικόνα. Τόσο αδύναμοι που παραλίγο να χάσουν και από την ομάδα-αιώνιο ανέκδοτο Αγγλία.

Παραιτηθείτε

Αυτό το σύνθημα θα ταίριαζε σε όποιον σχετίζεται με την αγγλική ποδοσφαιρική ομάδα, ωστόσο χρησιμοποιείται από τους ακομμάτιστους του νικηφόρου Μένουμε Ευρώπη για να ρίξει την μοναδική κυβέρνηση που μπορεί να περάσει τα μέτρα που εκείνοι ονειρεύονται.  Βέβαια αυτό το ευρωλιγουρικό νεοφιλελεύθερο μόρφωμα που εδώ και ένα χρόνο παλεύει να αποκτήσει κινηματική υπόσταση, παρότι πιο άμπαλο κι από τα Νησιά Φερόε, μια χαρά αξιοποιείται για τη συσπείρωση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αλλά και την επιτάχυνση των νέων μνημονίων που έρχονται. Άλλωστε η πολιτική στον καπιταλισμό είναι ένα παιχνίδι στο οποίο παίζουν δύο κοινωνικές τάξεις και στο τέλος κερδίζει πάντα το κεφάλαιο.

Το παραμύθι της «δίκαιης ανάπτυξης» είναι παλιό και στρωμένο με αντιλαϊκά μέτρα

Το παραμύθι της «δίκαιης ανάπτυξης» είναι παλιό και στρωμένο με αντιλαϊκά μέτρα

Η ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, χτες στην Ολομέλεια της Βουλής

Κυρίες και κύριοι βουλευτές,
Είναι τραγικό να σκεφτεί κανείς ποια είναι η πραγματική ζούγκλα στην αγορά εργασίας που έχουν διαμορφώσει οι νομοθετικές παρεμβάσεις των κυβερνήσεων του κεφαλαίου, όλη την περίοδο από την αρχή της οικονομικής κρίσης μέχρι σήμερα.
Ποιο είναι το βάρβαρο νομικό πλαίσιο στο οποίο πατάει η εργοδοσία και ξεσαλώνει πραγματικά σε εργασιακούς χώρους και κλάδους, επιβάλλοντας ακόμα χειρότερους όρους.
Αυτό το ήδη βάρβαρο πλαίσιο καλείται σήμερα η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, κατ' απαίτηση των επιχειρηματικών ομίλων, να το κάνει ακόμα χειρότερο, υπηρετώντας και αυτή, όπως και οι προηγούμενοι, το στρατηγικό στόχο της ανάκαμψης των κερδών τους.
Κι ενώ η πράξη της δηλώνει μια βαθιά αντεργατική κατεύθυνση, η κυβέρνηση καταφεύγει στην προπαγάνδα των «κόκκινων γραμμών», όταν αποκαλύπτεται πλέον, ότι δεν υπήρξαν ποτέ αυτές ως γραμμές υπεράσπισης των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων.
Η «κόκκινη γραμμή» φοριέται πολύ σ' αυτήν την κυβέρνηση. Μόνο που αδυνατεί να κρύψει τη «γύμνια» της. Ο λαός γνωρίζει καλά με ποιον τρόπο η κυβέρνηση υπεράσπισε το λαϊκό εισόδημα, τις συντάξεις, την πρώτη κατοικία.

Μόνη «κόκκινη γραμμή» της κυβέρνησης η υπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου

Μαζί με την εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων που έχουν ήδη αποφασιστεί, προετοιμάζονται γοργά τα επόμενα μέτρα για τη δεύτερη «αξιολόγηση».

Eurokinissi

Τα επόμενα αντιλαϊκά μέτρα - «γέφυρα» για την ολοκλήρωση της πρώτης και για την επίσημη έναρξη της δεύτερης «αξιολόγησης» του μνημονίου βρίσκονται πλέον στο επίκεντρο της διαβούλευσης της συγκυβέρνησης με το κουαρτέτο.
Σε αυτό το πλαίσιο, στο επόμενο πακέτο με τα νέα αντιλαϊκά μέτρα περιλαμβάνεται και η αναμόρφωση των τιμολογίων της ΔΕΗ για τους μεγάλους βιομηχανικούς καταναλωτές, ζήτημα που βάζει σταθερά στο τραπέζι και η πλευρά του ΣΕΒ, με κατεύθυνση τη μείωση του λεγόμενου «ενεργειακού κόστους» των βιομηχανιών.
Αναφέρονται και «εκκρεμότητες στο Ασφαλιστικό», χωρίς περαιτέρω διευκρινίσεις, ενώ στο αντιλαϊκό τραπέζι βρίσκονται και τα «ισοδύναμα μέτρα» που αφορούν στα ειδικά μισθολόγια του Δημοσίου.
Επίσης, η επιτάχυνση της «απελευθέρωσης» και των ιδιωτικοποιήσεων σε τομείς της οικονομίας.
Την ίδια ώρα, στα σκαριά και υπό συζήτηση με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς βρίσκεται το σχέδιο για τη λεγόμενη «παραγωγική ανασυγκρότηση», που με τη σειρά του θα αποτελέσει τον μπούσουλα για την τόνωση της ανταγωνιστικότητας του εγχώριου κεφαλαίου, με άξονα τις νέες κρατικές παρεμβάσεις για τις επενδύσεις και την ενίσχυση ισχυρών επιχειρηματικών ομίλων και κλάδων της οικονομίας και της παραγωγής με «ανταγωνιστικό πλεονέκτημα».
Και βέβαια, τα παραπάνω συνδέονται και με την εφαρμογή αντιλαϊκών μέτρων που ήδη ψηφίστηκαν, αλλά απαιτούν νέες κανονιστικές ρυθμίσεις.
Για την κυβέρνηση, η πραγματική «κόκκινη γραμμή» είναι μία και χαράσσεται με γνώμονα τα συμφέροντα του κεφαλαίου, για να δουν βέβαια άσπρη μέρα μόνο τα κέρδη του.
Οι δικές του ανάγκες υπαγορεύουν πόσα και ποια μέτρα θα παρθούν, υποβάλλουν αυτή ή την άλλη στάση της κυβέρνησης, στο πλαίσιο βέβαια της διαπραγμάτευσης και με τους δανειστές.
Με δεδομένη τη συνεχιζόμενη ύφεση στην Ελλάδα, τη δυσκολία της ΕΕ να περάσει σε δυναμικούς ρυθμούς ανάπτυξης, την όξυνση όλων των αντιθέσεων, η πορεία της αντιλαϊκής κλιμάκωσης είναι προδιαγεγραμμένη.
Το άνοιγμα των Εργασιακών σε λίγους μήνες το επιβεβαιώνει αυτό, όπως και η παραδοχή της κυβέρνησης ότι όλα είναι ανοιχτά στο τραπέζι. Αλλωστε, το εγχώριο κεφάλαιο δεν έκρυψε ποτέ ότι η ανάκαμψη της κερδοφορίας του, πέραν της γενναίας στήριξης απ' τον κρατικό κορβανά - όπως προκύπτει και απ' τον «αναπτυξιακό νόμο» - προϋποθέτει φθηνότερη την εργατική δύναμη, σμπαράλιασμα των εργασιακών σχέσεων, περιστολή των όποιων δικαιωμάτων έχουν απομείνει.
«Κόκκινες γραμμές» με βάση τα συμφέροντά του μπορεί και πρέπει να χαράξει μόνο ο ίδιος ο λαός, που είναι και ο μόνος που μπορεί να τα υπερασπιστεί αποτελεσματικά.

Δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη και για τους εργαζόμενους και για τους καπιταλιστές

Αλήθεια, τι ανάπτυξη θα είναι αυτή που θα έρθει; Γιατί, υπάρχει ανάπτυξη και «ανάπτυξη». Ανάπτυξη για τους λίγους και ανάπτυξη για τους πολλούς. Ανάπτυξη για όλους λέμε εμείς δεν μπορεί να υπάρξει. Είναι άλλο πράγμα η ανάπτυξη για τον εργάτη, τον εργαζόμενο, κι άλλο ποια ανάπτυξη συμφέρει τον καπιταλιστή, το βιομήχανο, τον εφοπλιστή. Με αυτούς τους δεύτερους είναι ο «αναπτυξιακός νόμος» που φέρνει η κυβέρνηση.
Κι έτσι εξηγείται γιατί ήδη έχετε πάρει τα εύσημα από το Σύνδεσμο Ελλήνων Βιομηχάνων, έτσι εξηγείται γιατί προχτές στα «Ποσειδώνια» στον Πειραιά πήρε τα εύσημα από τους εφοπλιστές και από τα μεγάλα συμφέροντα ο κ. πρωθυπουργός.
Ετσι εξηγείται γιατί της λέει «μπράβο» τώρα ο Σόιμπλε, το γνωστό κοράκι πριν ένα χρόνο και δε συμμαζεύεται όπως τον ονομάζατε. Γι' αυτό παίρνετε «μπράβο» από τον Ντάισελμπλουμ, από τον Βαλς, απ' τον ένα απ' τον άλλο, απ' όλα δηλαδή τα κοράκια που ξεζουμίζουν και τους δικούς τους λαούς, που ξεζουμίζουν και το λαό της Ελλάδας, τους εργαζόμενους αυτής της χώρας.

Παλιό παραμύθι με πρόσθετες δόσεις θράσους και πολιτικής εξαπάτησης

Το παραμύθι περί «δίκαιης ανάπτυξης» είναι πάρα πολύ παλιό.
Κυκλοφόρησε και από τις προηγούμενες κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, με πληθώρα τίτλων, άλλοτε το λέγανε «Ισχυρή Ελλάδα», «Επανίδρυση του κράτους», «Success Story» και διάφορα τέτοια.
Ο βασικός πυρήνας της αφήγησης όλων αυτών των κυβερνήσεων είναι στην ουσία ο ίδιος: Πάντοτε ο λαός καλείται άμεσα να κάνει θυσίες, με την υπόσχεση ότι αυτές θα είναι προσωρινές και θα συμβάλλουν στην αύξηση των κερδών των μονοπωλιακών ομίλων. Η αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, στη συνέχεια, θα διασφαλίσει δήθεν την ευημερία των μισθωτών και των αυτοαπασχολούμενων σε κάποιο αόρατο μέλλον.
Παρότι το παραμύθι είναι παλιό, η νέα αφήγηση από τον σημερινό πρωθυπουργό παίρνει εύκολα το πρώτο βραβείο και του θράσους και της πολιτικής εξαπάτησης.
Οι εργάτες, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι αγρότες μετρούν μεγάλες, αιματηρές πραγματικά απώλειες από την αρχή της καπιταλιστικής κρίσης στην Ελλάδα.
Ο μέσος μισθωτός, πριν από τη φορολογία του εισοδήματός του έχει χάσει πάνω από το 25% της αγοραστικής δύναμης που είχε το 2009.
Ο κατώτερος μισθός έχει ήδη κατέβει στα 586 ευρώ μεικτά από τα 751 ευρώ πριν το 2012.
Ο ένας στους δύο Ελληνες οφείλει πλέον στην εφορία. Μέσα στο πρώτο φετινό τετράμηνο, τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς την εφορία αυξήθηκαν κατά 4,33 δισ. ευρώ.
Από τους 137 χιλιάδες που είχαν ενταχθεί στη ρύθμιση των 100 δόσεων, σήμερα οι 54 χιλιάδες δεν μπορούν πλέον να ανταποκριθούν.
Αντίστοιχα, διογκώθηκαν οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς τη ΔΕΗ και έφτασαν τα 2,7 δισ. ευρώ το πρώτο τρίμηνο του 2016.
Η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν οδήγησε σε κάποια ανάκτηση έστω ενός μέρους των μεγάλων προηγούμενων απωλειών, αλλά φόρτωσε και φορτώνει το λαό με ασήκωτα νέα βάρη. Η ανάπτυξη των άδικων έμμεσων φόρων - ιδιαίτερα του ΦΠΑ - η μείωση του αφορολόγητου ορίου, η διατήρηση του ΕΝΦΙΑ, η μείωση των επικουρικών συντάξεων, η σφαγή των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων είναι η πικρή γεύση από τη νέα «αριστερή» διαχείριση.
Την ίδια περίοδο της κρίσης, είχαμε έξοδο από τη χώρα χρηματικού κεφαλαίου 140 δισ. ευρώ και οι εφοπλιστές πληρώνουν για ετήσιους φόρους τα ναύλα 2-3 ημερών. Συνολικά, το μονοπωλιακό κεφάλαιο συνεισφέρει λιγότερα από το 5% στα ετήσια φορολογικά έσοδα.
Επομένως, ο λαός πρέπει να κρίνει κάθε νέα αστική δήθεν αναπτυξιακή πολιτική, με κριτήριο την ανάκτηση των μεγάλων απωλειών του και κυρίως την απαίτηση ικανοποίησης των αναγκών του, που θυσιάζονται συνεχώς στο βωμό αυτού του κέρδους.

Απαίτηση του κεφαλαίου και στρατηγική της ΕΕ η κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης

Η κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης δεν αποτελεί αναγκαστική υποχώρηση της κυβέρνησης στις εξωτερικές πιέσεις της τρόικας, όπως έχει ισχυριστεί και ο κ. Τσίπρας.
Στην ίδια κατεύθυνση με τους εκπροσώπους της ΕΕ και της ΕΚΤ, του ΔΝΤ κινούνται και οι απαιτήσεις του ΣΕΒ για τη μείωση του μη μισθολογικού κόστους και για νέες φοροελαφρύνσεις των κερδών του κεφαλαίου.
Η συγκεκριμένη πολιτική βέβαια δεν αποτελεί και ελληνική πρωτοτυπία. Οι βασικές κατευθύνσεις της εφαρμόζονται σ' όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ και αποτυπώνονται στη «Στρατηγική Ευρώπη 2020». Χαράχτηκαν πολύ πριν τη διεθνή καπιταλιστική κρίση του 2009 και δεν αφορούν μόνο υπερχρεωμένα κράτη.
Τα τελευταία 15 χρόνια, η κρατική ενίσχυση των επενδύσεων των ιδιωτικών ομίλων έφτασε τα 12 δισ. ευρώ. Το συνολικό ύψος των επενδύσεων έφτασε τα 32 δισ. ευρώ. Η εργατική τάξη γνωρίζει πλέον απ' την ίδια της την πείρα ποιος ωφελήθηκε απ' αυτό τον πακτωλό των κρατικών ενισχύσεων και απ' τις επενδύσεις των μονοπωλιακών ομίλων.
Η κυβέρνηση, θέλοντας να προβάλει το διαφορετικό στίγμα του νέου «αναπτυξιακού νόμου», ισχυρίζεται ότι η κυβερνητική πολιτική αξιοποιεί το ανθρώπινο δυναμικό, προωθεί την εξωστρέφεια και την καινοτομία, τις μεγάλες «τεχνολογικές τομές στον παραγωγικό ιστό της χώρας». Παράλληλα, τονίζει ότι το κράτος πρέπει να είναι αρωγός στην προσπάθεια του ιδιωτικού τομέα.
Πίσω απ' τη ρητορική, λέμε εμείς, για την αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού, κρύβεται η ατελείωτη αλυσίδα μέτρων που κάνουν πιο φθηνή την εργατική δύναμη.
Πίσω απ' τις διακηρύξεις για αποτελεσματικό κράτος, κρύβεται η μεγαλύτερη φοροαφαίμαξη του λαού μας και οι περικοπές δαπανών κοινωνικής πολιτικής, για να αυξηθεί η κρατική ενίσχυση των ντόπιων ομίλων και να διασφαλιστούν τα συμφέροντα των δανειστών.
Η αξιοποίηση της καινοτομίας, για να αυξηθεί η παραγωγικότητα, δεν χρησιμοποιείται σ' αυτό εδώ το σύστημα, στον καπιταλισμό, για να βελτιωθεί η θέση των εργαζομένων, αλλά για να αυξηθούν τα κέρδη του κεφαλαίου.
Η χρηματοδότηση προγραμμάτων καινοτομίας για μικρές επιχειρήσεις αφενός αφορά ένα ελάχιστο μέρος του συνόλου τους και αφετέρου αναθέτει σ' αυτές ένα σημαντικό μέρος του επιχειρηματικού ρίσκου. Οποιες διαμορφώνουν κερδοφόρες πατέντες μπορούν εύκολα να εξαγοραστούν, όπως όλοι ξέρουμε σε αυτήν εδώ την αίθουσα και έξω απ' αυτήν, από τους μεγάλους, τους μεγαλύτερους ομίλους.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ εξυπηρετεί πολλαπλά τα συμφέροντα του κεφαλαίου

Εχει ιδιαίτερη σημασία να επισημάνουμε σήμερα ότι με βάση τα μεγέθη που παρουσιάζει η ίδια η κυβέρνηση και το αναιμικό αναπτυξιακό πακέτο χρηματοδότησης, 3,6 δισ. ευρώ, η πρόβλεψή της για γρήγορη και σημαντική ανάκαμψη είναι και ατεκμηρίωτη και αβέβαιη.
Μια απλή ματιά στην επιβράδυνση της διεθνούς οικονομίας, στην κατάσταση της Ευρωζώνης, στην αύξηση της ανισομετρίας, στην ανάπτυξη των κρίκων της ΕΕ και στην πορεία της εγχώριας βιομηχανικής παραγωγής είναι αρκετή για να αμφιβάλλουμε. Τουλάχιστον αυτό.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ εξυπηρετεί πολλαπλά τα συμφέροντα του κεφαλαίου αυτήν την περίοδο.
Προωθεί σκληρά αντεργατικά μέτρα με πολύ μικρότερη, είναι γεγονός, λαϊκή αντίσταση απ' αυτήν που θα συναντούσε μια κυβέρνηση, για παράδειγμα ΝΔ - ΠΑΣΟΚ.
Συμβάλλει στον αφοπλισμό του συνδικαλιστικού κινήματος, όχι μόνο με τη δράση του κυβερνητικού συνδικαλισμού, του παραδοσιακού, αλλά και με την απογοήτευση κάποιων τμημάτων εργαζομένων. Τμημάτων, που, αφού παρασύρθηκαν απ' το εμπόριο κάλπικης ελπίδας του ΣΥΡΙΖΑ της προηγούμενης περιόδου, τώρα οδηγούνται στο λαθεμένο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει εναλλακτική πολιτική λύση.
Παράλληλα, ο ΣΥΡΙΖΑ διασφαλίζει τον αναγκαίο χρόνο για την αναμόρφωση και την παραπέρα θωράκιση αυτού του αστικού πολιτικού συστήματος, τον εκσυγχρονισμό του αστικού κράτους, ώστε να γίνει πιο αποτελεσματικό στην προώθηση της στρατηγικής του, όπως είναι οι διεργασίες και για το σύνταγμα και για τον εκλογικό νόμο κ.λπ.
Στους εγχώριους και ξένους μονοπωλιακούς ομίλους, επίσης, διασφαλίζει προκλητικούς προνομιακούς όρους για την αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας, όπως είναι το ξεπούλημα του Ελληνικού, τα περιφερειακά αεροδρόμια και άλλα που έπονται.
Τέλος, πολύτιμη για το σύστημα είναι η συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ στο να εγκλωβιστεί ο λαός στην επιλογή τού δήθεν μικρότερου κακού. Η κυβέρνηση καλεί συνεχώς το λαό να συγκρίνει τα πλήγματα που δέχτηκε απ' τη δική της πολιτική, σε σχέση με εκείνα που δέχτηκε απ' τη διακυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ.
Προσπαθεί να συσκοτίσει το γεγονός ότι όχι μόνο αποδέχτηκε όλους τους αντιλαϊκούς νόμους και τα μέτρα των προηγούμενων, αλλά συνέχισε να φορτώνει στο λαό νέα, ασήκωτα βάρη.
Στις σημερινές συνθήκες, επομένως, ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί την κατάλληλη αστική επιλογή, για να προχωρήσει η βρώμικη δουλειά, όπως επανειλημμένως έχουμε πει και απ' αυτό το βήμα, της ισοπέδωσης των λαϊκών δικαιωμάτων.

Το ζητούμενο για τους εργαζόμενους και το λαό είναι να οργανώσουν την αντεπίθεσή τους

Για όλους αυτούς τους λόγους, η «δίκαιη ανάπτυξη» μέσα στο σύστημα της εκμετάλλευσης, αποτελεί μάλλον ένα από τα πιο σύντομα ανέκδοτα. Αν δεν ήταν τραγικό, δηλαδή.
Η πλούσια διεθνής και ελληνική πείρα επιβεβαίωσε ότι καμιά αστική κυβέρνηση δεν μπορεί να εξανθρωπίσει τον καπιταλισμό. Καθώς σαπίζει αυτό το σύστημα, ο μονοπωλιακός καπιταλισμός, θα γίνεται όλο και πιο βάρβαρος, όλο και πιο αντιδραστικός.
Το ζητούμενο για τους εργάτες συνεπώς, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, είναι να οργανώσουν όσο πιο γρήγορα γίνεται, όσο πιο αποφασιστικά γίνεται την αντεπίθεσή τους.
Σημαδεύοντας, όμως, τον πραγματικό αντίπαλο, που φράζει το δρόμο, για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες τους, με αφετηρία την απαίτηση για άμεση ανάκτηση των μεγάλων απωλειών του λαού την περίοδο της κρίσης, όπως η άμεση αποκατάσταση του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ, πρέπει και μπορούν να οργανωθούν μαζικοί, μαχητικοί αγώνες σε αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.
Κόντρα στις επιδιώξεις της κυβέρνησης, το ταξικό εργατικό κίνημα να οργανώσει την πάλη για την αντιμετώπιση τόσο αυτής της πολιτικής όσο και κύρια την αντιμετώπιση της μεγάλης επιθετικότητας του κεφαλαίου. Τέτοιο είναι, για παράδειγμα, το μέτωπο των Συλλογικών Συμβάσεων και η συζήτηση μέσα στο κίνημα, μέσα στα σωματεία, στους τόπους δουλειάς για τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για να ανοίξει αυτό. Δεν είναι απ' τα συνηθισμένα μέτωπα όλα αυτά. Αφορούν την καρδιά της ταξικής αναμέτρησης απέναντι σε μια ενιαία επίθεση, σε μια ενιαία επιθετική πολιτική του κεφαλαίου. Αφορά στην υπεράσπιση της εργατικής τάξης και του βιοτικού της επιπέδου απ' τη ληστρική εκμετάλλευση, τη διεκδίκηση των απωλειών που είχε και, κυρίως, τη διαμόρφωση των συνθηκών εκείνων που θα ενισχύσουν τη διαπραγματευτική της θέση απέναντι στη μεγάλη καπιταλιστική εργοδοσία.
Η συζήτηση αφορά στο πώς θα οργανωθεί η αντεπίθεση των εργατών ενιαία, κατά κλάδο, πανελλαδικά. Πώς θα δημιουργηθούν οι όροι που θα επιτρέπουν στο λαό μας να περάσει στην αντεπίθεση. Χρειάζονται πολύ μεγάλη προσπάθεια και αποφασιστικά βήματα και στο βαθμό οργάνωσης των εργαζομένων και στην ενίσχυση της ταξικής γραμμής, από τις οργανώσεις που συσπειρώνονται σε αυτήν τη γραμμή.
Για την εργατική τάξη δεν υπάρχει καμία ελπίδα κι όταν ακόμα περάσουμε σε κάποια ανάκαμψη, αν δεν οργανώσει τον δικό της αγώνα. Γι' αυτό και αυτοί οι αγώνες της δε θα έχουν δυναμισμό και προοπτική αν δε συνδέονται με ισχυρή αμφισβήτηση της κυριαρχίας του κεφαλαίου. Εάν δεν είναι σκληρή και μαζική ταξική πάλη για ανάπτυξη προς όφελος του λαού και όχι βέβαια της κερδοφορίας των λίγων καπιταλιστών.
Στο βαθμό που συνειδητοποιείται αυτή η ανάγκη, και μπαίνουν στην άκρη οι τυχοδιώκτες, οι καιροσκόποι, θα έχουμε και αποτελεσματικούς διεκδικητικούς αγώνες. Αγώνες με ριζοσπαστικούς στόχους πάλης που θα φωτίζουν την ανάγκη αποφασιστικής σύγκρουσης με την πολιτική και την εξουσία των μονοπωλίων, όπως είναι η πάλη για την κατάργηση της εμπορευματοποίησης της Κοινωνικής Ασφάλισης, στην Υγεία, στην Παιδεία.
Μόνο η οργάνωση της εργατικής - λαϊκής αντεπίθεσης μπορεί να ανακόψει και να ανατρέψει τις νέες δέσμες αντιλαϊκών μέτρων, που έρχονται καλυμμένες με το μανδύα μιας δήθεν «δίκαιης ανάπτυξης». Σ' αυτήν την κατεύθυνση, οι δυνάμεις του ΚΚΕ και μέσα και έξω απ' τη Βουλή θα δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους το επόμενο διάστημα.

Ποιος ο ρόλος των ΜΚΟ;

Ποιος ο ρόλος των ΜΚΟ;

Στο οδοιπορικό του «Ριζοσπάστη» σε κέντρα φιλοξενίας και κράτησης προσφύγων και μεταναστών σε όλη τη χώρα, που ξεκίνησε στις 29 Μάη, τα στοιχεία για τον εγκλωβισμό, τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης, τις πληγές που έχει αφήσει ο πόλεμος σε χιλιάδες ανθρώπους είναι συγκλονιστικά. Αυτό το δημοσιογραφικό οδοιπορικό θα συνεχιστεί το επόμενο διάστημα με στόχο να αναδειχτούν όλες οι πλευρές του προσφυγικού - μεταναστευτικού ζητήματος. Μία πλευρά, για παράδειγμα, είναι το τι συμβαίνει με τις λεγόμενες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ), οι οποίες έχουν κυριολεκτικά τον απόλυτο έλεγχο μέσα στα κέντρα φιλοξενίας και κράτησης, δρουν ως κράτος εν κράτει. Η κυβέρνηση έχει αφήσει στα χέρια τους αυτές τις δομές, ενώ από κοινού με την Ευρωπαϊκή Ενωση χρηματοδοτούν αδρά, με πολλά εκατομμύρια ευρώ, αυτές τις ΜΚΟ. Διάφορες πρωτοεμφανιζόμενες και μη οργανώσεις έχουν αναλάβει όλες τις υπηρεσίες. Από τη σίτιση έως το παιχνίδι με τα προσφυγόπουλα. Από το Ελληνικό έως τη Ριτσώνα, τη Λάρισα και την Κεντρική Μακεδονία. Καλό είναι να θυμίσουμε ότι, όπως σημείωνε η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ, σε Ερώτησή της προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, «η δράση τους (σ.σ. των ΜΚΟ) εκτείνεται στην υποδοχή μεταναστών και προσφύγων (...) αποδεικνύοντας ότι η ΕΕ και η μεταναστευτική της πολιτική απορρίπτει τη διαμόρφωση υποδομών υποδοχής και ανθρώπινης φιλοξενίας...». Οι περισσότερες από αυτές συνεργάζονται με μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και αυτό δεν ισχύει μόνο στη δράση τους με τους πρόσφυγες αλλά απλώνεται και σε άλλους τομείς. Είναι αλήθεια ότι συναντήσαμε πρόσφυγες και μετανάστες που φοβούνται να μιλήσουν για τα προβλήματά τους, προφανώς όχι γιατί δεν υπάρχουν αλλά γιατί κάποιοι τους λένε να μη μιλήσουν...

* * *

Ας δούμε, όμως, μερικά συγκεκριμένα στοιχεία:
-- Η ΜΚΟ «Αρσις», που έχει εμφανιστεί στο Ελληνικό, έχει ως συνεταίρους - μεταξύ άλλων - τα ιδρύματα «Μποδοσάκη», «Λάτση» και «Σταύρος Νιάρχος», που τη χρηματοδοτούν κιόλας.
-- Η DRC (το Δανέζικο Συμβούλιο Προσφύγων, δηλαδή) επισημαίνει στην ιστοσελίδα της πως «οι δραστηριότητές της χρηματοδοτούνται από τα χρήματα που συγκεντρώνονται από το κοινό της Δανίας και με την επιδότηση σχεδίου από την κυβέρνηση της Δανίας και άλλους διμερείς κυβερνητικούς χορηγούς, την ΕΕ και τα Ηνωμένα Εθνη». Σημειώνει πως χρηματοδοτείται επίσης από την «πώληση συμβουλευτικών υπηρεσιών που σχετίζονται με τον τομέα της ανθρωπιστικής βοήθειας». Δίπλα της είναι συνολικά 30 ΜΚΟ της Δανίας, ενώ στενή είναι η συνεργασία με το υπουργείο Εξωτερικών της χώρας της αλλά και με υπηρεσίες της ΕΕ και του ΟΗΕ. Οι «δράσεις» της επεκτείνονται και σε Ιράν, Ιορδανία, Τουρκία και Ουκρανία. Στη χώρα μας δε διστάζει να τονίζει πως αναζητά άτομα για την «ανάπτυξη καινοτόμων, στρατηγικών συνεργασιών με διεθνείς, περιφερειακούς και τοπικούς δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς, συμπεριλαμβανομένων των σχετικών αρχών, ανθρωπιστικούς φορείς, ηγέτες της βιομηχανίας, επιχειρηματιών αλλά και της κοινωνίας των πολιτών».
-- Η «Save the children», που έχει ως συνεργάτες την «Egon Zehnder», μία εταιρεία που «εξειδικεύεται στην εξεύρεση και στην αξιολόγηση διευθυντικών στελεχών καθώς και σε θέματα οργάνωσης επιχειρήσεων, σύνθεσης αλλά και ορθής λειτουργίας διοικητικών συμβουλίων εταιρειών», τη «Standard Chartered Bank» καθώς και δύο παγκόσμια δικηγορικά γραφεία. Το «Freshfields Bruckhaus Deringer LLP» και το «Baker & McKenzie».
-- Η «ECHO 100 PLUS» (από την Αυστρία με μέλη της, μεταξύ άλλων, την Ελένη Βαρβιτσιώτη, αδελφή του Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, την Λίλιαν Εβερτ, σύζυγο του πρώην υφυπουργού Οικονομικών Πέτρου Δούκα), η «Solidarity» της Εκκλησίας της Ελλάδος, η «Παμπειραϊκή Πρωτοβουλία Υποστήριξης Προσφύγων & Μεταναστών - Refugees Welcome to Piraeus!».

* * *

Η τελευταία ειδικά, με δράση - το τελευταίο διάστημα - μέσω διαδικτύου έχει αποδείξει τον άσχημο για τους πρόσφυγες ρόλο που μπορούν να παίξουν οι ΜΚΟ. Ως αυτόκλητος «πορτιέρης» στο λιμάνι του Πειραιά, είχε προσπαθήσει να παρεμποδίσει την έκφραση της έμπρακτης ταξικής αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και μετανάστες από Λαϊκές Επιτροπές και σωματεία. Εφτασαν επίσης σε σημείο τα μέλη της να απαιτούν με θράσος να αποχωρήσουν από το λιμάνι τα συνδικάτα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ και πραγματοποιούν εξόρμηση στους αυτοσχέδιους καταυλισμούς αλλά και να απειλήσουν μέλη των σωματείων ότι αν δεν κατεβάσουν τις σημαίες του ΠΑΜΕ από το κιόσκι τους, «θα επιληφθούν οι αρχές». Οπως είπαν μετανάστες στον «Ριζοσπάστη» όταν βρέθηκε στην άτυπη δομή φιλοξενίας του Πειραιά, μέλη της συγκεκριμένης ΜΚΟ έλεγαν πως το ΚΚΕ δε θέλει τους μετανάστες στη χώρα μας. Είναι σαφές πως οι χώροι που προσπαθούν να επιβιώσουν οι δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες είναι ακατάλληλοι και πως πρέπει να μεταφερθούν άμεσα σε αξιοπρεπείς χώρους προσωρινής φιλοξενίας, που να λειτουργούν με ευθύνη του κράτους και δε θα κάνουν κουμάντο οι ΜΚΟ, και να καλύπτονται πλήρως όλες οι ανάγκες τους. Είναι επίσης βασικό να δρομολογηθούν διαδικασίες για να μεταφερθούν αυτοί οι άνθρωποι στις χώρες προορισμού τους. Με περιεχόμενο αυτά τα ζητήματα πρέπει να δυναμώσει η πάλη της εργατικής τάξης, των σωματείων, όλου του ελληνικού λαού, κόντρα στην προσφυγική - μεταναστευτική πολιτική ΕΕ - κυβέρνησης - αστικών κομμάτων, ως επίσης στοιχείο αλληλεγγύης σε πρόσφυγες και μετανάστες.

Νέοι ΝΑΤΟικοί σχεδιασμοί

Νέοι ΝΑΤΟικοί σχεδιασμοί

Ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτενμπεργκ, ήταν σαφέστατος, προχτές στις Βρυξέλλες, στη Σύνοδο των υπουργών Αμυνας των κρατών - μελών της λυκοσυμμαχίας, τελευταίο βήμα προπαρασκευής της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ, αρχές Ιούλη στη Βαρσοβία. Μια σύνοδο που ο ίδιος έσπευσε να χαρακτηρίσει «ορόσημο», με βάση τις αποφάσεις που αναμένεται να παρθούν εκεί για διευρυμένη παρουσία των ΝΑΤΟικών δυνάμεων σε Ανατολική Ευρώπη και Ανατολική Μεσόγειο, στον ανταγωνισμό με τη Ρωσία και άλλα ιμπεριαλιστικά κράτη και κέντρα, με μετατόπιση της «δομής άμυνας» της λυκοσυμμαχίας στα ανατολικά. Ηδη, γίνεται λόγος για τη μεγαλύτερη από ποτέ συγκέντρωση στρατιωτικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ κοντά στα σύνορα με τη Ρωσία, στις ασκήσεις που γίνονται σε Πολωνία, Βαλτικές Χώρες. Εχει, δε, σχηματιστεί μια γραμμή συγκέντρωσης ΝΑΤΟικών δυνάμεων από τη Βόρεια Ευρώπη στα σύνορα της Ουκρανίας έως τη Μαύρη Θάλασσα, το Αιγαίο και τη Μεσόγειο.
Βεβαίως, ο στόχος εδώ της λυκοσυμμαχίας κόντρα στη Ρωσία είναι φανερός. Επιπλέον, ο Γενς Στόλτενμπεργκ είπε: «Ψάχνουμε για το πώς μπορούμε να αυξήσουμε την παρουσία μας στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας. Εχουμε ήδη ενισχύσει την παρουσία μας με περισσότερη εναέρια αστυνόμευση, με μέτρα διασφάλισης, με περισσότερη ναυτική παρουσία και περισσότερες ασκήσεις. Αλλά εξετάζουμε και τι περισσότερο μπορούμε να κάνουμε».
Απαριθμώντας ο Στόλτενμπεργκ την ανάπτυξη συστοιχιών PATRIΟT και ιπτάμενων ραντάρ AWACS στην Τουρκία, συμπλήρωσε ότι «έχουμε και περισσότερη ναυτική παρουσία στην Ανατολική Μεσόγειο», παραπέμποντας ευθέως στην ανάπτυξη στο Αιγαίο της ΝΑΤΟικής αρμάδας SNMG2. Η οποία αρμάδα, με τις ευλογίες και της ελληνικής κυβέρνησης, κατέπλευσε εδώ τάχα για το Προσφυγικό, ενώ αφορά άμεσα την υλοποίηση των ΝΑΤΟικών σχεδιασμών για παραπέρα συγκέντρωση δυνάμεών του στην ανατολική συνοριογραμμή, πάνω στο ναυτικό δίαυλο που διασχίζουν ρωσικά πολεμικά πλοία καθ' οδόν για Συρία. Βάζει έτσι, τον ελληνικό λαό στο επίκεντρο επικίνδυνων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, στην πρεμούρα των ντόπιων επιχειρηματικών ομίλων να διεκδικήσουν, μέσα από την τέτοια βαθύτερη εμπλοκή, τη γεωστρατηγική τους αναβάθμιση, ώστε να διεκδικήσουν μερίδιο από τη λεία.
Η τέτοια ενισχυμένη ναυτική παρουσία του ΝΑΤΟ στη Μεσόγειο - κομβικός άξονας στην υλοποίηση των βρωμερών σχεδιασμών τους - περνά μέσα κι από τη στενότερη διασύνδεσή του με τις στρατιωτικές δυνάμεις της ΕΕ. Σε πρώτη φάση τη διασύνδεση των ΝΑΤΟικών δυνάμεων με τη ναυτική επιχείρηση της ΕΕ ΣΟΦΙΑ, που ξεκίνησε στη Μεσόγειο για αποτροπή τάχα προσφυγικών ροών από την Αφρική και εξάρθρωση δουλεμπορικών κυκλωμάτων, ενώ ανέλαβε ως επιπλέον «καθήκον» «να συμβάλει στην ανταλλαγή πληροφοριών καθώς και στην εφαρμογή του εμπάργκο όπλων του ΟΗΕ στα ανοικτά των ακτών της Λιβύης».
Είπε ο Στόλτενμπεργκ: «(...) έχουμε επίσης συμφωνήσει (σ.σ.: με την ΕΕ) σε όλα τα επιχειρησιακά ζητήματα που σχετίζονται με τη συνεργασία μας στο Αιγαίο, όπου πλοία του ΝΑΤΟ συνεργάζονται με τον Frontex και την ελληνική ακτοφυλακή (...) θα ήθελα να δω, επίσης, μεγαλύτερη πρόοδο στη Μεσόγειο. Και αυτό είναι ακριβώς ό,τι ζητήσαμε από τους στρατιωτικούς επιτελείς μας, να καταλήξουν με μια σύσταση, με μια εκτίμηση τι περισσότερο μπορούμε να κάνουμε με βάση την πείρα από το Αιγαίο Πέλαγος και στη συνέχεια να κινηθούμε ενδεχομένως προς την Κεντρική Μεσόγειο»...
Τα παραπάνω δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια επιπλέον ομολογία, από τα πλέον επίσημα χείλη, για τον πραγματικό χαρακτήρα της έλευσης εδώ της ΝΑΤΟικής αρμάδας. Αυτής που καλωσόρισε η κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, γνωρίζοντας από την πρώτη στιγμή το αυταπόδεικτο, το πραγματικό της περιεχόμενο, καθαρά ιμπεριαλιστικό - πολεμικό, για την προάσπιση των κερδών, της πρωτοκαθεδρίας στο φαγοπότι μιας χούφτας κεφαλαιοκρατών έναντι άλλων. Η ομολογία αυτή φορτώνει με επιπλέον ευθύνες την κυβέρνηση για την πρεμούρα της να υπηρετήσει τα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Οπως και με ένα επιπλέον χρέος το οργανωμένο, ταξικό, εργατικό - λαϊκό κίνημα να επαγρυπνεί, να ξεσκεπάζει και να αντιπαλεύει τα σχέδια αυτά.

ΝΑΤΟ Ενισχύει την επέμβαση στην Ουκρανία

ΝΑΤΟ

Ενισχύει την επέμβαση στην Ουκρανία

Από παλιότερα κοινά γυμνάσια Ουκρανίας και ΗΠΑ

ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ - ΚΙΕΒΟ.--
Στην παραπέρα συνεργασία με την αντιδραστική κυβέρνηση της Ουκρανίας προχώρησαν χτες οι υπουργοί Αμυνας του ΝΑΤΟ, συμφωνώντας σε ένα συνολικό «πακέτο βοήθειας», που αναμένεται να αποφασιστεί την επερχόμενη σύνοδο της λυκοσυμμαχίας στη Βαρσοβία τον Ιούλη. Το «πακέτο» που συζήτησαν με τον υπουργό Αμυνας της Ουκρανίας Στέπαν Πόλτορακ αναφέρεται ότι έχει «ως στόχο να βοηθήσει την Ουκρανία να ενισχύσει την άμυνά της με την οικοδόμηση ισχυρότερων δομών ασφάλειας».
Οπως εξήγησε ο γενικός γραμματέας της λυκοσυμμαχίας, Γενς Στόλτενμπεργκ, πρόκειται για «ολοκληρωμένη δέσμη μέτρων που περιλαμβάνει όλες τις πτυχές της υποστήριξης του ΝΑΤΟ, την εκπαίδευση στρατιωτικού προσωπικού συνολικά και στους τομείς της καταπολέμησης του υβριδικού πολέμου και εκρηκτικών μηχανισμών, την παροχή υλικού για τον έλεγχο και τη διοίκηση, την άμυνα στον κυβερνοχώρο, καθώς και την αποκατάσταση τραυματισμένων στρατιωτών».
Ο γγ του ΝΑΤΟ μίλησε για ανησυχία «που εμπνέει η κατάσταση στην ανατολική Ουκρανία, που προκαλείται από τις ενέργειες της Ρωσίας». Την κατηγόρησε ότι «παραβιάζει καθημερινά την κατάπαυση του πυρός» και ότι «βάζει εμπόδια στο έργο των παρατηρητών του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη». Βεβαίως, το ΝΑΤΟ - συμπεριλαμβανομένης και της ελληνικής συγκυβέρνησης που συμμετέχει ενεργά στους σχεδιασμούς του - το οποίο στηρίζει την αντιδραστική κυβέρνηση του Κιέβου, κάνει πως δεν ξέρει τίποτε για τις παραβιάσεις από αυτή και την κωλυσιεργία στην εφαρμογή των αποφάσεων της συμφωνίας του Μινσκ, που κατά τα άλλα θεωρεί «βάση για μια βιώσιμη λύση στη σύγκρουση». Επίσης, οι υπουργοί της λυκοσυμμαχίας δηλώνουν ότι δεν πρόκειται να συμφωνήσουν με την ενσωμάτωση της Κριμαίας στη Ρωσία. Ακόμα, αναφέρεται ότι οι ηγέτες των χωρών του ΝΑΤΟ θα συναντηθούν τον Ιούλη στη Σύνοδο της Βαρσοβίας με τον Ουκρανό Πρόεδρο Π. Ποροσένκο.
Στην Ανατολική Ουκρανία και χτες σημειώθηκαν συγκρούσεις με τους πολιτοφύλακες των αυτοαποκαλούμενων Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ να καταγγέλλουν εκατοντάδες βομβαρδισμούς από τις ουκρανικές δυνάμεις. Την ίδια ώρα που κλιμακώνονται οι μάχες, χτες στο Μινσκ της Λευκορωσίας είχε προγραμματιστεί συνάντηση της λεγόμενης Ομάδας Επαφής, υποτίθεται για την ειρηνική επίλυση της σύγκρουσης.