Πίπες

 Πίπες

Πάμε για εκλογές, λοιπόν. Μάλιστα. Το τί πίπα έχουμε ν' ακούσουμε τούτες τις ημέρες, είναι εύκολο να το φανταστούμε. Τώρα δε που, κοντά στον έτοιμο να κυβερνήσει ΣυΡιζΑ, έσκασε μύτη και το θεοδωράκειο Ποτάμι, δυο πίπες θα μας σπάσουν τα νεύρα περισσότερο:

Η μια είναι "αφού οι άλλοι τα έχουν κάνει σκατά, ας δώσουμε και σ' αυτούς μια ευκαιρία". Ανάμεσα στους "αυτούς" περιλαμβάνονται πολλοί. Εσείς ποιόν θέλετε; Τον ΣυΡιζΑ, που υπόσχεται... ανάθεμα κι αν ξέρει κι αυτός τι ακριβώς υπόσχεται, εκτός από την ψευδαίσθηση ότι μια "αριστερή κυβέρνηση" θα είναι...κάπως αλλοιώς; Μήπως το Ποτάμι, που στο ξεχαρβαλωμένο αστικό οικοδόμημα βλέπει πρόβλημα μόνο στους σοβάδες και προτείνει "ρηξικέλευθα" μέτρα, όπως η μείωση του αριθμού των βουλευτών ή η κατάργηση των πρόωρων εκλογών; Ή μπας και προτιμάτε την "αντισυστημική" πολιτική οργάνωση του κεφαλαίου, που εμπνέεται από τα οράματα του Χίτλερ;

Κι αν δεν σας κάνει κανένας από δαύτους, μη στενοχωριέστε. Το μοναστήρι νά 'ν' καλά. Υπάρχει και Τζήμερος. Και Μάνος. Και Πολύδωρας. Και Ελιά. Οσονούπω δε, ίσως και...Κώτσο βασιλιά, μιας και -όπως γράψανε οι εφημερίδες- ο "διάδοχος" Παύλος πιέζεται να φτιάξει κόμμα. Διαλέχτε σε ποιον απ' όλους θα δώσετε τούτη την φορά "μια ευκαιρία". Κι αν τα κάνει σκατά κι αυτός... δε γαμιέται, την επόμενη φορά ψηφίστε κάτι άλλο. Πού θα πάει; Κάποια στιγμή θα πετύχετε και το σωστό.

Η δεύτερη πίπα είναι "ψήφο σε νέους ανθρώπους". Τούτη η πίπα είναι πιο εκνευριστική από την προηγούμενη επειδή είναι πιο πιασάρικη. Άλλωστε, αυτό το "τόπο στους νέους" αποτελεί την αγαπημένη ατάκα τού Λαζόπουλου, λες και το νεαρόν τής ηλικίας αποτελεί a priori εχέγγυο επιτυχίας. Μόνο που ο αγαπητός μας Λάκης δεν νομίζω ότι συνεργάζεται με κανέναν από τους μισοάνεργους τριαντάρηδες δικηγόρους ούτε εμπιστεύεται την υγεία τής μαμάς του σε κάποιον νεαρό γιατρό.

Από την άλλη, π' ανάθεμά με, τους είδαμε και τους νέους. Ο Κυριάκουλας είναι μόνο 45 αλλά το απύθμενο μίσος του προς τους εργαζόμενους (ειδικά τού δημοσίου) συγκρίνεται ευθέως μ' εκείνο του αιωνόβιου πατέρα του. Ο "απελευθερωτής" Βρούτσης μόλις πενηντάρισε αλλά η κατεδάφιση που κατάφερε σε όλα τα εργατικά δικαιώματα δεν έχει ιστορικό προηγούμενο. Η Κεφαλογιαννοπούλα είναι σκάρτα 39 αλλά μόνο επί των ημερών της τόλμησε επιχειρηματίας του τουρισμού να ζητήσει υπαλλήλους που να δουλεύουν τζάμπα, με αντάλλαγμα ένα πιάτο φαΐ κι ένα κρεββάτι να κοιμούνται. Ο Βαρβιτσιώτης είναι νεώτερος κι από τον Κυριάκουλα αλλά το ξεβράκωμά του μπροστά στις απαιτήσεις των εφοπλιστών δεν έχει προηγούμενο.

Δεν κατάλαβα, δηλαδή. Ποιά ριζοσπαστική πολιτική οφείλεται σε νέους ανθρώπους; Η διάλυση του συστήματος υγείας άρχισε με τον 53άρη (τότε) Λοβέρδο και συνεχίζεται με μεγαλύτερη ένταση από τον 40άρη (για την ακρίβεια, 41) Άδωνι. Η αλλοπρόσαλλη εθνική πολιτική απέναντι στην πάλαι ποτέ γιουγκοσλαβική Μακεδονία (η οποία μαλακωδώς ονομάστηκε "μακεδονικό") άρχισε επί υπουργίας Σαμαρά, όταν ο σημερινός πρωθυπουργός ήταν-δεν ήταν 40 χρόνων. Ο αλησμόνητος μπουχέσας έγινε πρωθυπουργός πριν καλά-καλά κλείσει τα 48 του. Η Αννούλα (μία είναι η Αννούλα) διέλυσε την παιδεία πριν πενηνταρίσει. Και πάει λέγοντας...

Θα μου πείτε, βέβαια, πως όταν λέμε "νέοι" εννοούμε "άφθαρτοι" και όλοι τούτοι είναι φθαρμένοι. Σωστό. Μόνο που κάποτε ήσαν και τούτοι άφθαρτοι, έτσι δεν είναι; Τί έκαναν τότε, λοιπόν; Μάλλον περίμεναν να φθαρούν για να ενεργοποιηθούν...

A propos, μια και μιλάμε για ηλικίες, μήπως ξέρετε ποια σημερινή κοινοβουλευτική ομάδα έχει τον χαμηλότερο μέσο όρο ηλικίας; Δεν είναι δύσκολο: η Χρυσή Αυγή. Οι περισσότεροι χρυσαυγήτες βουλευτές είναι πολιτικοί πιτσιρικάδες: Ματθαιόπουλος 30 (τα κλείνει μεθαύριο), Κασιδιάρης 33, Ηλιόπουλος 35, Γερμενής 36, Παναγιώταρος 40, Λαγός 40, Μίχος 44, Γρέγος 47, Κουκούτσης 48 κλπ. Λοιπόν, Λάκη; Ισχύει κι εδώ το "τόπο στους νέους";

Ας τελειώνουμε με τις πίπες. Το ζητούμενο είναι επιλογή πολιτικής, όχι επιλογή προσώπων. Διάολε, την ώρα που σας πλακώνουν τα ΜΑΤ στο ματσούκι, έχει σημασία αν ο υπουργός προστασίας τού πολίτη είναι 35 ή 85 ετών; 

Ο Αστερίξ στην Κρήτη

 Ο Αστερίξ στην Κρήτη

Ερχόμενος πριν μερικά χρόνια για πρώτη φορά στη μεγαλόνησο, είχα φτιαγμένη στο μυαλό μου μια εικόνα για τους κρητικούς, που έμοιαζε αρκετά με τους κορσικανούς από την αντίστοιχη περιπέτεια του αστερίξ στο νησί. Πεισματάρηδες κι ιδιότροποι, αγύριστα κεφάλια, ανυπότακτοι και περήφανοι, αλλά γλεντζέδες και έξω καρδιά άνθρωποι, που αν δεν κάνουν ένα γάμο με τετραψήφιο τουλάχιστον αριθμό καλεσμένων, θεωρείται σε στενό, οικογενειακό κύκλο. Με ιδιαίτερα επώνυμα και καταλήξεις, κάτι σαν το ελληνικό αντίστοιχο του οκατεριναμπελατσιτσίξ (του αρχηγού των κορσικανών από το αστερίξ). Και το βασικότερο γνώρισμά τους: ζουν για να πίνουν ρακή ή τσικουδιά, ανάλογα σε ποιο μέρος της κρήτης βρίσκεσαι.

Μπορεί οι κρητικοί να μην έχουν τις αγελαδες και τις άπειρες γαλακτοβιομηχανίες της μακεδονίας –ένα από τα λίγα μειονεκτήματα του νησιού- αλλά έχει ρακή σε αφθονία που τη φέρνει στο τέλος κάθε γεύματος κέρασμα το μαγαζί, μαζί με το γλυκό. Και αν είσαι στο «πολιτισμένο» βόρειο τμήμα του νησιού, πάει και έρχεται. Αλλά αν βρεθείς στα σφακιά πχ δε γίνεται να αρνηθείς το κέρσμα, θα είναι ασυγχώρητη προσβολή για τον οικοδεσπότη. Και δεν έχει σημασία αν παίρνεις αντιβίωση πχ και δεν επιτρέπεται να συνδυαστεί με αλκοόλ, γιατί «ίντα μωρέ κοπέλι, δεν κατέ’εις πράμα, τούτω δω γιατρικό ‘ναι και διώχνει κάθε αρρώστια». Κάπως έτσι πρέπει να την πάτησε εδώ και ο χαλβατζής, σε μια περιοδεία του στα μικρά γαλατικά χωριά που έχουμε δύναμη. Και δώστου ένα ποτηράκι και άλλη μια, να μην προσβάλλεις τον οικοδεσπότη κιάλλο ένα στην ακατάλυτη φιλία των λαών ξέρω γω και την υγεία του αποτέτοιου, που θα ‘λεγε κι ο οβελίξ μεθυσμένος. Το αποτέλεσμα ήταν να κάνει κεφάλι ο σύντροφος και να καταλήξει στην κομματική δουλειά που ακολουθούσε, στο ακλόνητο συμπέρασμα δια της διαλεκτικής μεθόδου, ότι «εδώ πίνετε πάάάρα πολύ».

Η κρήτη λοιπόν είναι ένας ευλογημένος τόπος που τα έχει όλα, μαζί με την αμάλθεια και το κέρας της: λάδι, κρι-κρι, καλό φαγητό, ζεστό κλίμα, τουρισμό, βουνό και θάλασσα, φυσικές ομορφιές, δυο πελάγη (το λιβυκό για τις πιο ψαγμένες εκδρομές), όλα κλεισμένα σε μια λωρίδα γης· ακόμα και τρεις ομάδες στη σούπερ λίγα, που μπορεί του χρόνου να γίνουν τέσσερις (αν ανέβει ο αο χανίων), ενώ η θεσσαλονίκη πχ κινδυνεύει άμεσα να μείνει με μόνο μία ομάδα (μία πόλη, μια τζατζίκι, μια πατάτες). Κι αυτό πέρα από τις όποιες σχέσεις (ανισότιμης αλληλ)εξάρτησης με τον εκάστοτε μαρινάκη ή βαρδινογιάννη, δείχνει κυρίως πως την κρήτη την έχει αγγίξει η κρίση λιγότερο από κάθε άλλη περιοχή της ελλάδας.

Σε αυτό τον ευλογημένο τόπο λοιπόν, που ουσιαστικά δεν έχει χειμώνα (εμείς στο βορρά αυτό το λέμε πρωινή δροσούλα) κι είναι κάτι σα βόρεια αίγυπτος, ευδοκιμούν σχεδόν τα πάντα στο εύκρατο, μικροαστικό του κλίμα κι ειδικότερα στα εναλλακτικά χανιά. Μαγαζάκια με βιολογικά, μπαχαρικά, με τζίντζαλα μίντζαλα (που κάτω από τα τέμπη, πρέπει να τα λένε κάπως αλλιώς), με ανταλλακτικό εμπόριο. Ένα προποτζίδικο προς το νοσοκομείο που γράφει στην ταμπέλα ευτ. μπιτσάκης (και δεν ξέρω αν είναι του ίδιου ή αν πρόκειται για κάποια συνωνυμία, συγγένεια, κτλ), μια οδός κωνσταντίνου μητσοτάκη και ας είναι εν ζωή ακόμα. Τα εναλλακτικά στέκια των πολυτεχνιτών, αν και πολλοί σφοι προτιμούν το ρέθυμνο, που είναι σαν μικρογραφία των χανίων, αλλά έχει περισσότερες θεωρητικές σχολές και πιο πολλά κορίτσια.

Κι από έμψυχο δυναμικό, παραδοσιακοί βρακοφόροι μουστακαλήδες από καρτ ποστάλ, που καμιά φορά κατεβαίνουν στις πόλεις, τώρα που έκλεισαν οι εφορίες στην ενδοχώρα κι αλίμονο αν δε γίνει η δουλειά τους και έχουν κατέβει τζάμπα. Ψηφοφόροι της ντόρας και νοσταλγοί της χούντας, που είχε φτιάξει πέντε δρόμους κι έκτοτε δεν ξανάδε βελτίωση το οδικό δίκτυο. Εναλλακτικός (;) κόσμος, που ήταν σύριζα πολλά χρόνια τώρα, αλλά δεν το ήξερε. Οι τελευταίοι ψηφοφόροι του πασοκ, γιατί όλοι εδώ ήταν με το βενιζέλο (που τον βλέπεις παντού, σαν τον κεμάλ στην τουρκία) και με το πασόκ –κι εξακολουθούν να είναι, άλλο αν (κάνουν πως) δεν το ξέρουν. Πίσω μ-λ, πυρήνες (πληθυντικός, έτσι;) του επαμ, αναρχικοί που δηλώνουν ανοιχτά εκλογική στήριξη στο σύριζα, αντιρατσιστικό φεστιβάλ που μαζεύει μισή μυριάδα κόσμο κάθε χρόνο και γενικώς όλα όσα μπορείς να φανταστείς.

Όλα; Όχι. Γιατί ένα μικρό γαλατικό κόμμα με γενναίους πολεμιστές αντιστέκεται και θα συνεχίσει να αντιστέκεται στις (π)ορδές των βαρβάρων. Δεν είναι πως δε θα βρεις συντρόφους στις πόλεις και τα πανεπιστήμια, αλλά μαζευόμαστε περισσότεροι στα τσιμπούσια στο τέλος της ιστορίας –όχι του φουκουγιάμα, το άλλο- και στις κομματικές συνεστιάσεις, παρά σε πορείες και συγκεντρώσεις –όπως σήμερα πχ, με την απεργία της αδεδυ, που είχαμε συγκέντρωση, αλλά δεν κάναμε πορεία, γιατί στο δημόσιο ειδικά, το νησί παραμένει καταπράσινο, και δεν εννοώ τη βλάστηση. Κι έξω από τις πόλεις, οι σύντροφοι ευδοκιμούν σποραδικά, κατά τόπους και σε ομάδες, σε μικρά γαλατικά χωριά, σαν τα παλιά ρούματα και τα ανώγεια, που είναι νησίδες-προπύργια –με τη σχετική έννοια, που έχει ο όρος αυτός σε ένα νησί σαν την κρήτη. Ενώ σε άλλες περιοχές, όπως στα σφακιά, όπου ο δήμαρχος είναι κάπως «οικουμενικός» και έχει (ή είχε τουλάχιστον) μέχρι και τη στήριξη της ανταρσύα, εμείς δεν έχουμε ούτε καν υποψήφιο, να βρει στην κάλπη την ψήφο του. Και αν κάποιο από αυτά τα γαλατικά χωριά, είναι κάπως ξεχασμένο κι αποκομμένο, μπορεί να συναντήσεις κοινοτικά κατάλοιπα προηγούμενων αιώνων, ακόμα και σε δικούς μας, που δε βλέπουν πάντα πχ με καλό μάτι την ισοτιμία στην κοβ με μια συντρόφισσα, πόσο μάλλον να έρθει να τους καθοδηγήσει –άσε που μπορεί να είναι χαλασμένη.

Δεν μπορεί φυσικά να νοηθεί γαλατικό χωριό, χωρίς ρωμαϊκά οχυρά (τα διάφορα μπαμπαορούμ και πετιμπονούμ) να το περιστοιχίζουν και να περιφρουρούν την παξ αμερικάνα. Οι νατοϊκοί έχουν καταλάβει με τις βάσεις τους το μεγαλύτερο φυσικό λιμάνι της μεσογείου, στη σούδα και σκορπίζουν το θάνατο, όχι άμεσα με τα όπλα τους, αλλά με τα απόβλητα και τη ραδιενέργεια των βάσεών τους. Ο καρκίνος θερίζει αδιακρίτως και βάζει σημάδια παλικάρια απ’ τα χανιά, για να ισοφαρίζει λίγο την αδικία για τις άλλες γωνιές της ελλάδας, που δεν είναι προικισμένες σαν την κρήτη και να θυμίζει στους λεβέντες κρητίκαρους το σύνθημα: λεβεντιά με βάσεις δε γίνεται. Και σα να μη φτάνουν αυτά, βγαίνει τώρα το μείζον ζήτημα της επικείμενης εν πλω υδρόλυσης των χημικών όπλων της συρίας, κάπου στη μεσόγειο (που είναι κλειστή θάλασσα) στον χώρο μεταξύ κρήτης και σικελίας, για την οποία οι ιθύνοντες καμώνονται τους ανήξερους.

Το ζητούμενο λοιπόν σε μια τέτοια πόλη-περιφέρεια, όπου είναι βαθιά ριζωμένη η πασοκιά και σχετικά υψηλό το βιοτικό επίπεδο, είναι η ανάπτυξη της ταξικής πάλης, που ξεδιπλώνεται αργά και βασανιστικά πολλές φορές. Στα αγροτικά μπλόκα πχ δεν υπήρχε κλιμάκωση και κάποια ιδιαίτερη σύγκρουση με την αστυνομία, όπως λχ στο μπλόκο της νίκαιας, παρά μόνο κάποιοι συμβολικοί δεκάλεπτοι αποκλεισμοί του δρόμου, κατόπιν συνεννόησης με έναν πιο νουνεχή αξιωματικό. Και ως επιβράβευση οι αγρότες κέρασαν και στους μπάτσους ανκοράκια (κάτι σα μανταρινάκι) και φτύναμε όλοι μαζί πλάι-πλάι τα κουκούτσια στην άσφαλτο. Αλλά οι δικοί μας συνειδητοποιημένοι αγρότες δεν είναι η πλειοψηφία. Κάποιοι άλλοι πασοκόψυχοι είχαν πάει παλιότερα στο λιμάνι και πετούσαν ντομάτες στους απεργούς ναυτεργάτες, για να λύσουν την απεργία και να μεταφέρουν τα ευπαθή προϊόντα τους, για να μην χαλάσουν.

Κι είναι κάτι τέτοια σκηνικά –και άλλες ιστορίες καθημερινής κρητικής τρέλας και τοπικισμού, σαν κι αυτή που είχε περιγράψει κάποτε ο άθλιος για τα κτελ χανίων και ηρακλείου- που σε κάνουν να σκέφτεσαι πως αν αξιωθούμε ποτέ να δούμε λαϊκή εξουσία στην χώρα μας, δύσκολα θα κάνει ζάφτι τέτοιους κρητίκαρους και το συντεχνιακό τους πνεύμα. Κι ίσως θα ‘ταν καλύτερα να το έχουν κάνει τελικά πρόπερσι αυτό το δημοψήφισμα, στα εκατό χρόνια από την ένωση και να αυτονομηθούν από την υπόλοιπη χώρα –έτσι κι αλλιώς η κρήτη είναι σχεδόν αυτάρκης.

Όταν όμως αδειάζει από τουρίστες και τα στίφη του ξανθού γένους από την πρώην σοβιετική ένωση, που κατακλύζει κάθε καλοκαίρι το νησί απ’ άκρη σε άκρη, μια απλή βόλτα στα τοπικά παραρτήματα του οαεδ, όπου γίνεται το αδιαχώρητο, αρκεί να καταδείξει πως δίπλα στη γενική ευημερία κι όσους πιστεύουν πως έχουν λυμένο το πρόβλημα της ζωής τους, υπάρχουν κι άλλοι τόσοι με εκρηκτικά και συνεχώς διογκούμενα προβλήματα. Κι όσο παραμένει ιστορικά αδικαίωτη η ταξική πάλη και οι γαλάτες πολεμιστές, τόσο θα συνεχίσει να ξεδιπλώνεται, έστω με αργούς, βασανιστικούς ρυθμούς…

Υγ: με αυτό το κείμενο η κε του μπλοκ εγκαινιάζει μια καινούρια ετικέτα με τίτλο «αυτοδιοικητικές ιστορίες» -καμία σχέση με τις «οικογενειακές ιστορίες» στην τηλεόραση. Μες στο επόμενο χρονικό διάστημα κι ενόψει των δημοτικών-περιφερειακών εκλογών, θα γίνει μια προσπάθεια να μαζευτούν διάφορες αντίστοιχες ή και πιο πολιτικές ιστορίες-ανταποκρίσεις από διάφορες γωνιές της ελλάδας, για να δώσουν το κλίμα και μια εικόνα για την κάθε περιοχή. Όποιος σφος αναγνώστης της βάσης, θεωρεί πως θέλει και μπορεί να συμβάλει με κάποιο δικό του κείμενο καλείται να επικοινωνήσει με την κε του μπλοκ στο ηλεκτρονικό της ταχυδρομείο, ή να αφήσει κάποιο σχετικό σχόλιο.

Χειμαρρώδης Λιάνα Κανέλλη: «Το ΚΚΕ είναι η νιότη του κόσμου κι' ας είναι 97 χρόνων!» (Video)

         

Χειμαρρώδης η Λιάνα Κανέλλη στην εκπομπή "Τα Καρντάσιανς" του ΑΝΤ1.

Η συμβολή της σοσιαλδημοκρατίας στην άνοδο του φασισμού

 Η συμβολή της σοσιαλδημοκρατίας στην άνοδο του φασισμού

Άρθρο της Ναυσικάς Κυριάκη 

Mεσοπολεμική αφίσσα του Γερμανικού
Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος.
Υποδεικνύει σαν αντιπάλους του, τους
"αυτοκρατορικούς", τους ναζί και τους
...κομμουνιστές, ταυτόχρονα! 

 Κέρκυρα 10/3/14

Η σοσιαλδημοκρατία στήριγμα της εξουσίας του κεφαλαίου

Διαχρονικά ο καπιταλισμός, έκανε πολλούς ελιγμούς για να μπορέσει να διατηρήσει την κυριαρχία του. Για να διασπάσει την εργατική τάξη και το εργατικό κίνημα παραχώρησε προνόμια σε ένα τμήμα της εργατικής τάξης, στην εργατική αριστοκρατία. Επειδή η αστική τάξη χρειάζεται την ενεργή συναίνεση και στήριξη των εργαζομένων για να διατηρήσει την εξουσία της και δε θέλει, να στηριχτεί στο επικίνδυνο όπλο της ένοπλης βίας, χρειάζεται μια συμμαχία με στρώματα που δεν της ανήκουν κοινωνικά. Η σοσιαλδημοκρατία παρέχει τη βάση για τη διατήρηση της καπιταλιστικής κυριαρχίας και τη διάσπαση της εργατικής τάξης. Στη χώρα μας η σοσιαλδημοκρατία εκφράστηκε από το ΠΑΣΟΚ, με τις γνωστές παροχές προς στις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Κάποιες παροχές με την πίεση του εργατικού – λαϊκού κινήματος πήραν το χαρακτήρα κοινωνικών κατακτήσεων. Στις κατακτήσεις αυτές βασίστηκε η διάσπαση της εργατικής τάξης (σε υπάλληλους και εργάτες, σε υπόγεια και ρετιρέ) και η ψευδαίσθηση ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη μπορεί να δώσει παροχές. Το ΠΑΣΟΚ, επιστράτευσε στην ανοικοδόμησης του καπιταλισμού κάτι πιο πολύτιμο από την πολιτική του δύναμη, την οργανωμένη εργατική τάξη. Με τον έλεγχο ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ παρέλυσε την επαναστατική ενέργεια της εργατικής τάξης, ενώ τα στελέχη της ΓΣΕΕ, αναρριχήθηκαν σε θέσεις εξουσίας στην κυβέρνηση και τους Δήμους.

Ο φασισμός είναι εργαλείο του συστήματος

Η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ

Με την οικονομική κρίση, αναγκάστηκε το αστικό καθεστώς να συρρικνώσει τη βάση στήριξής του, μείωσε το στρώμα της κρατικής υπαλληλίας και κατάργησε κατακτήσεις μισθών και δικαιωμάτων. Αυτό αύξησε τη ριζοσπαστικοποίηση της εργατικής τάξης. Ήταν αναγκαίο για το κεφάλαιο, να επιστρατευθεί ένα άλλο εργαλείο για τη διάσπαση της εργατικής τάξης: ο εθνικοσοσιαλισμός. Η συμμετοχή του ΛΑΟΣ στην τρικομματική κυβέρνηση μαζί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, νομιμοποίησε τα φασιστοειδή. Ο φασισμός βασίζεται σε μικροαστικά στρώματα, ξεπεσμένα στρώματα της εργατικής αριστοκρατίας και σε εργάτες χωρίς αγωνιστικές εμπειρίες. Η σοσιαλδημοκρατία βασίζεται σε ανώτερα στρώματα εργαζομένων. Η αστική τάξη διατηρεί την εξουσία της και με τους δυο, φέρνοντας πότε τη μια και πότε τον άλλο στο προσκήνιο. Ο φασισμός είναι δύναμη κρούσης της Αστικής τάξης και κατά διαστήματα χρησιμοποιείται και σαν δύναμη εξουσίας, γιατί δεν κερδίζει ποτέ τους εργάτες της βιομηχανίας, που έχουν παράδοση στην οργάνωση και αποτελούν τη μόνη δύναμη που μπορεί να ανατρέψει τον καπιταλισμό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εξελίσσεται σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα

Σε νέα σοσιαλδημοκρατία, που θα παίξει ο ρόλο του φράγματος για ην διεκδίκηση της εξουσίας από την εργατική τάξη, εξελίσσεται ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ομάδες που κινούνται σε τροχιά γύρω από αυτόν. Η σοσιαλδημοκρατία υπονομεύει τις ταξικές οργανώσεις των εργατών. Οικοδομεί στη βάση της «μαρξιστικής» φρασεολογίας, προκειμένου να υλοποιήσει πιο αποτελεσματικά την πολιτική του κεφαλαίου, να περάσει στους εργαζόμενους την ηττοπάθεια και την ταξική συνεργασία και τελικά να συντρίψει την αγωνιστική πάλη. Ο ΣΥΡΙΖΑ διακηρύσσει την Ενωμένη Ευρώπη με ανθρώπινο πρόσωπο, την υγιή επιχειρηματικότητα, δεν θίγει το μονοπωλιακό καπιταλισμό, αλλά προσπαθεί να τον ωραιοποιήσει υπονοώντας διαπραγματεύσεις για νέες παροχές. Η αστική τάξη παίρνει ανάσα με την τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ περί διαπραγματεύσεων και προσωρινά αποσύρει εν μέρει το φασιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής ως μη συμβατό με την δημοκρατία λόγω των «κακών του τρόπων». Τόσο για τους σοσιαλδημοκράτες όσο και για τους φασίστες – εθνικιστές, πολύ δε περισσότερο για τα αφεντικά τους καπιταλιστές, ο εχθρός είναι ένας: η εργατική τάξη και το κίνημά της το οποίο προσπαθεί να το κρατά κατακερματισμένο.

Το οργανωμένο ταξικό λαϊκό κίνημα είναι η απάντηση στο φασισμό

Αφετηρία της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας είναι η ιδέα της συνεργασίας με τους καπιταλιστές. Αυτή η γραμμή παρουσιάζεται ως ασφαλής, ειρηνική, αρμονική, «δημοκρατική» πορεία προς το σοσιαλισμό σε αντίθεση με τους κινδύνους που έχει το μονοπάτι της επαναστατικής ανατροπής. Η παγκόσμια εμπειρία έδειξε ότι η γραμμή αυτή δεν οδηγεί ούτε στο σοσιαλισμό, ούτε καν στη διατήρηση της δημοκρατίας, ούτε έχει ειρηνική εξέλιξη. Ο συμβιβασμός της σοσιαλδημοκρατίας οδηγεί σε κρίσεις. ανεργία, φτώχια και κατάφωρη βία ενάντια στην εργατική τάξη, σε δυνάμωμα της δικτατορίας των μονοπωλίων και στο αποκορύφωμά της, στη νίκη του φασισμού και του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Μόνο το οργανωμένο ταξικό κίνημα και η προλεταριακή επανάσταση μπορεί να νικήσει και πάλι τον φασισμό, όπως τον νίκησαν οι αντάρτες του ΕΑΜ του ΕΛΛΑΣ και της ΕΠΟΝ στην πατρίδα μας και ο κόκκινος στρατός απελευθερώνοντας την Ευρώπη και επισφραγίζοντας τη νίκη της εργατικής τάξης απέναντι στη σοσιαλδημοκρατία και το φασισμό._

Η Εαρινή αντιΚΚΕ επίθεση ξεκίνησε....

 Η Εαρινή αντιΚΚΕ επίθεση ξεκίνησε....

Η Εαρινή αντιΚΚΕ επίθεση ξεκίνησε. Φαίνεται πως η αιχμή του δόρατος εναντίον του κόμματος θα είναι αυτή τη φορά ο....Στάλιν. Όχι πως δεν στοίχειωνε και στοιχειώνει τον ύπνο τους ο Ιωσήφ, αλλά αυτή την περίοδο θα έχει την τιμητική του στην Ελλάδα.Το ζήσαμε εξάλλου και το ζούμε στους τηλεοπτικούς δέκτες αυτή την εποχή ... με αποκορύφωμα τον  τηλεβιβλιοπώλη.

Η επιλογή επίθεσης στο ΚΚΕ  μέσω του Στάλιν είναι επιλογή ανάγκης για τα κόμματα του ευρωμονόδρομου. Σε κανένα άλλο πεδίο δεν μπορούν να στριμώξουν το ΚΚΕ. Ξεκινώντας από την περίφημη "αριστερή κυβέρνηση" μέχρι τη μορφή και το ρόλο της Ε.Ε, έχει δικαιωθεί απολύτως. Προτελευταίο καταφύγιο ήταν το περίφημο "Το ΚΚΕ δε θέλει να κυβερνήσει", που ο Γ.Γ. της Κ.Ε του ΚΚΕ στην περίφημη συνέντευξη στον Χατζηνικολάου διέλυσε κυριολεκτικά. Τι απέμεινε; Η παλιά δοκιμασμένη συνταγή της Σταλινολογίας.

΄Ετσι λοιπόν πλημμύρισε το διαδίκτυο από την παραπάνω εικόνα. Τυχαία ; Κατά τη γνώμη μου όχι.  

Το συγκεκριμένο γράφημα λοιπόν κάνει καριέρα τουλάχιστο 3 χρόνων στο διαδίκτυο. Κατά πάσα πιθανότητα ξεκίνησε από Μ. Βρετανία. Μια ακόμα ενδιαφέρουσα δημοσίευση είναι αυτή εδώ, η οποία είναι παλιότερη κατά ένα χρόνο και εξηγεί αναλυτικότερα το γράφημα ή για να το πούμε καλύτερα το γράφημα είναι οπτικοποίηση του συγκεκριμένου δημοσιεύματος. 
 Εντελώς τυχαία εμφανίστηκε στην Ελλάδα αυτή την περίοδο; Όχι βέβαια. Πρόκειται για συντεταγμένη αντιΚΚΕ επίθεση; Αναμφίβολα ναι. Ήδη φτάνουν μηνύματα από φίλους και οπαδούς του κόμματος για περιέργα "κολλήματα "  με τον Στάλιν , ιδιαίτερα αυτή την εποχή, στις κουβέντες ΣΥΡΙΖΑΙΟΝΔΠΑΣΟΚΩΝ, αξιοποιώντας και τα γεγονότα στην Ουκρανία. Σε απλά ελληνικά, όσο και να προσπαθείς να φέρεις την κουβέντα σε ζητήματα που αφορούν τη ζωή μας , αυτοί σου λένε "ναι αλλά δε μας απάντησες για τον Στάλιν τότε που...". Το έχετε ζήσει , είμαι σίγουρος! Ε! λοιπόν ετοιμαστείτε, οπλιστείτε με υπομονή, όση μπορεί να έχει κανείς όταν ακούει τέτοιες μαλακίες, να το ζήσετε στο μέγιστο βαθμό.

Τα περιεχόμενα του γραφήματος είναι ανάξια σχολιασμού και αθωώνουν απόλυτα τους ΝΑΖΙ.

Όταν ο Στ.Θεοδωράκης «αγιογραφούσε» το Γιώργο Παπανδρέου και υποστήριζε τις ΝΑΤΟϊκές θηριωδίες στη Γιουγκοσλαβία...

 Όταν ο Στ.Θεοδωράκης «αγιογραφούσε» το Γιώργο Παπανδρέου και υποστήριζε τις ΝΑΤΟϊκές θηριωδίες στη Γιουγκοσλαβία...

Περιοδικό ΚΛΙΚ, Αύγουστος 1999.

Συνέντευξη του τότε υπουργού εξωτερικών της κυβέρνησης Κ.Σημίτη, Γιώργου Παπανδρέου, στον συντάκτη του ΚΛΙΚ Σταύρο Θεοδωράκη.

Υπότιτλος συνέντευξης: Οι τολμηρές αλήθειες του Γιώργου Παπανδρέου.

Εισαγωγή του Σταύρου Θεοδωράκη για τον Γιώργο Παπανδρέου:

«Ηταν ο πρώτος στο ΠAΣOK που μίλησε υπέρ της «ελεύθερης ραδιοφωνίας» το 1986, τις μέρες που οι σύντροφοί του δήλωναν έτοιμοι να ρίξουν τους δορυφόρους –τη θυμηθήκαμε την ιστορία στον γυρισμό και αρκετά γελάσαμε–, και δεν χρειάστηκε καμία σύσκεψη για να το κάνει. Kαι ήταν από τους λίγους πολιτικούς που τόλμησε, στις αρχές τις δεκαετίας, να ζητήσει αποποινικοποίηση και διαχωρισμό των ουσιών, όταν άλλοι στο άκουσμα και μόνο της λέξης ναρκωτικά έβγαζαν καντήλες. Oύτε τότε χρειάστηκε καμιά σύκεψη για να το κάνει. Mεγαλωμένος ως πολίτης του κόσμου, έχει μαζέψει σαν σφουγγάρι από παντού απόψεις σύγχρονες. Kαι έχει το χάρισμα που είχε και ο πατέρας του –στην αρχή τουλάχιστον της πολιτικής του καριέρας–, αλλά και ο παππούς του. Δεν φοβάται να πει τις απόψεις του. Οχι ότι δεν είναι ένας Παπανδρέου».

Στη συνέχεια ο Στ.Θεοδωράκης... στήνει στον τοίχο τον τότε υπουργό εξωτερικών με φοβερές, «επιθετικές» ερωτήσεις του τύπου: Aισθάνεστε νικητής, κ. Παπανδρέου; 

Όταν φτάνει η στιγμή να αναφερθούν στο ΝΑΤΟϊκό έγκλημα στη Γιουγκοσλαβία, το οποίο ο Στ.Θεοδωράκης μαζί με άλλους δημοσιογράφους υποστήριξαν θερμά, ρωτάει τον Παπανδρέου ο «ποταμίσιος»: 

Mε τα όσα αποκαλύπτονται τώρα στο Κόσοβο, το εύρος των σφαγών των Κοσοβάρων, οι ομαδικοί τάφοι, σκέφτεστε διαφορετικά τον πόλεμο; 

(Ουδεμία αναφορά/ερώτηση για τις εκατόμβες νεκρών που άφησε πίσω του η ΝΑΤΟϊκή θηριωδία. Ούτε λέξη για τους χιλιάδες νεκρούς των βομβαρδισμών, των τραυματιών, των εκτοπισμένων ανθρώπων, του απεμπλουτισμένου ουρανίου κλπ...). 

Και συνεχίζει ο Θεοδωράκης στην επόμενη ερώτηση: Σε αντίθεση, πάντως, με τους βομβαρδισμούς των NATOϊκών, οι σφαγές των Σέρβων ελάχιστα απασχόλησαν τη δική μας κοινωνία. 

(Νά' τη και η έμμεση προσπάθεια να δικαιολογηθεί η ιμπεριαλιστική σφαγή).

Στ.Θεοδωράκης προς Παπανδρέου: Eσείς καταφέρατε να ισορροπήσετε. Δεν δυσαρεστήσατε ούτε τους συμμάχους μας ούτε τους Σέρβους. 

(Εκ νέου γλείψιμο. Σου λέει, μη νομίζει ο αναγνώστης ότι δεν είναι σούπερ υπουργός-διπλωμάτης ο Γιώργος). 

Συνεχίζει απτόητο το δημοσιογραφικό κοράκι του ΚΛΙΚ: Πάντως, ενώ όλοι σε αυτή τη χώρα ήμασταν εναντίον των βομβαρδισμών, υπήρξαν και κάποιοι που ήταν υπέρ του Μιλόσεβιτς. Kαι τον υποστήριξαν έμπρακτα, επισκέψεις, «ανθρωπιστική βοήθεια», συναυλίες... 

(Ο Στ.Θεοδωράκης ίσως σκέφτονταν, από μέσα του, πως θα έπρεπε να γίνουν συναυλίες και υπέρ του ΝΑΤΟϊκού στρατού, ίσως δε να σταλεί και ανθρωπιστική βοήθεια στις ιμπεριαλιστικές χώρες που μετείχαν αυτού. Δεν το είπε ωστόσο.... Επέλεξε μια έμμεση αναφορά σε ένα παραμύθι με το Μιλόσεβιτς στο ρόλο του κακού δράκου).

Με υπουργό τον Καψή και εκπρόσωπο τον Πάγκαλο

 Με υπουργό τον Καψή και εκπρόσωπο τον Πάγκαλο

Ξημέρωσε μια σπουδαία μέρα. Εξηγούμαστε: Σήμερα συνέρχεται στις Βρυξέλλες η στρατιωτική επιτροπή της ΕΕ. Μην ξεχνάτε ότι το τρέχον εξάμηνο την προεδρία της ΕΕ έχει η Ελλάδα. Σύμφωνα με την ανακοίνωση που εξέδωσε το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας:

«(…) στη συνάντηση αυτή, κατά παράδοση, προσκαλείται σε γεύμα εργασίας μία προσωπικότητα της δημόσιας και πολιτικής ζωής της προεδρεύουσας χώρας και συμμετέχει ως κύριος ομιλητής, παρουσιάζοντας απόψεις που αφορούν την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση σε θέματα γεωπολιτικής και στρατηγικής. Ο εκπρόσωπος της προεδρεύουσας χώρας στη συνάντηση αυτή, είθισται να μην κατέχει κυβερνητική θέση, αλλά να έχει εγνωσμένη εμπειρία και συμβολή στα δημόσια πράγματα της χώρας του, καθώς και να έχει υπηρετήσει σε θέσεις κυβερνητικής ευθύνης στους τομείς αυτούς(…)».

   Ε, λοιπόν, η «προσωπικότητα της δημόσιας και πολιτικής ζωής» με την «εγνωσμένη εμπειρία και συμβολή στα δημόσια πράγματα» που θαυμάζει ο κ. Αβραμόπουλος και την επέλεξε για να εκπροσωπήσει την προεδρεύουσα Ελλάδα στην συγκεκριμένη συνεδρίαση είναι ο… Θ.Πάγκαλος.

   Παρατήρηση πρώτη: Τέτοια που είναι η ΕΕ μια χαρά προσωπικότητα είναι ο Πάγκαλος για να συμμετέχει στα κονκλάβια της.

   Παρατήρηση δεύτερη: Προτείνουμε στην κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου να αναθέσει γενικότερες αρμοδιότητες στον Θεόδωρο Πάγκαλο. Εδώ που τα λέμε, σε μια τέτοια κυβέρνηση, ένας «Όλοι μαζί τα φάγαμε» της αξίζει.

   Παρατήρηση  τρίτη: Ο Πάγκαλος με τις γνώσεις που απέκτησε την περίοδο των Ιμίων, για το πως μπορεί «να πάρει ο αέρας τη σημαία», είναι διπλά κατάλληλος να εκπροσωπεί την Ελλάδα σε στρατιωτικές επιτροπές…

   Παρατήρηση τέταρτη: Έχει εξασθενήσει η μνήμη μου: Πριν μερικά χρόνια ήταν ο Πάγκαλος που αποκαλούσε τον Αβραμόπουλο «κύριο Τίποτα» ή το αντίστροφο; Μάλλον δεν έχει σημασία… 

***

  Στην προχθεσινή εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου στον «Ενικό», ο υφυπουργός της κυβερνήσεως, ο κύριος Παντελής Καψής, υπερασπίστηκε με πάθος την… αμεροληψία με την οποία η «ΔΤ» μεταδίδει τις εξελίξεις από την Ουκρανία. Διαβεβαίωσε, δε, τους συνομιλητές του ότι ως πολιτικός προϊστάμενος ουδέποτε παρενέβη στις εκπομπές της «ΔΤ», ώστε όσα αναφέρονται για την Ουκρανία να είναι φιλικά προς την εκεί κυβέρνηση που σχηματίστηκε μετά από τα γνωστά γεγονότα.  Ως εδώ καλά.

Στη συνέχεια, όμως, ο -και δημοσιογράφος- κύριος (υφ)υπουργός, με εκείνο το «δήθεν» και το πολύ «μάτσο» ύφος της δημοσιογραφίας που ασπάζεται, επιδόθηκε σε ένα χειμαρρώδες λογύδριο για να κάνει «μάθημα» δημοσιογραφίας σε όσους βλέπουν «φαντάσματα».

   Τα «φαντάσματα», μέσω των οποίων «παραπληροφορείται» ο λαός, είναι - κατά τον κύριο (υφ)υπουργό - οι δημοσιογραφικές αναφορές πως το «πάνω χέρι» στην Ουκρανία το έχουν πάρει οι φασίστες. Μάλιστα, όπως διαβεβαίωσε ο κύριος Καψής, ουδεμία σχέση με τον φασισμό έχει ο προσωρινός πρωθυπουργός της Ουκρανίας…

   Ενημερώνουμε, λοιπόν, τον (και δημοσιογράφο) κύριο Καψή, ότι:

• Ο προσωρινός πρωθυπουργός της Ουκρανίας, ο Γιατσένιουκ, προέρχεται από το κόμμα της Τιμοσένκο το οποίο χρόνια τώρα συνεργάζεται με το ναζιστικό κόμμα «Σβόμποντα» («Ελευθερία»), το οποίο προηγουμένως ονομαζόταν «Εθνικοσοσιαλιστικό»…
• Ο προσωρινός πρωθυπουργός της Ουκρανίας, ως πρόεδρος του ουκρανικού κοινοβουλίου συνεργαζόταν άψογα με τους Ουκρανούς ναζί, οι οποίοι μπήκαν στη Βουλή με τη βοήθεια του κόμματος της Τιμοσένκο…
• Η κυβέρνηση του Γιατσένιουκ είναι εκείνη που φρόντισε να παραδώσει τη θέση του Γραμματέα της Εθνικής Ασφάλειας και της Εθνικής Επιτροπής Άμυνας της Ουκρανίας (RNBOU) στον Αντρίι Παρούμπι, τον συνιδρυτή του ναζιστικού κόμματος «Σβόμποντα»… Με τον διορισμό αυτό οι ναζί στην ουσία ελέγχουν τις Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας, την υπηρεσία Ασφαλείας και την Υπηρεσία Πληροφοριών… Ο συγκεκριμένος κύριος είναι, μεταξύ άλλων, και ο επικεφαλής της εκστρατείας να μετονομαστεί σε «Bandera» (σσ: το όνομα του «ήρωα» των Ουκρανών ναζί που ήταν συνεργάτης των Γερμανών την περίοδο της Κατοχής) το αεροδρόμιο της πόλης Lviv, προπύργιο των ναζιστών της Ουκρανίας...
• Η κυβέρνηση του Γιατσένιουκ είναι εκείνη που φρόντισε να παραδώσει τη θέση του Αναπληρωτή Γραμματέα της Εθνικής Ασφάλειας και της Εθνικής Επιτροπής Άμυνας της Ουκρανίας (RNBOU) στον Ντμίτρο Γιάρος. Αυτός είναι ο επικεφαλής του λεγόμενου «Δεξιού Τομέα», δηλαδή των παραστρατιωτικών ναζιστικών «ταγμάτων εφόδου» που δρουν στην Ουκρανία…
• Η κυβέρνηση του Γιατσένιουκ είναι εκείνη που φρόντισε να παραδώσει τη θέση του Γενικού Εισαγγελέα της Ουκρανίας στον Ολεχ Μαχνίτσκι. Αυτός ο κύριος που ελέγχει πλέον τη Δικαιοσύνη στην Ουκρανία, είναι στέλεχος του κόμματος «Σβόμποντα», δηλαδή του ναζιστικού κόμματος…

   Και κάτι ακόμα: Ο τύπος της φωτογραφίας (κύριε Καψή), με τον οποίο συνεργάζεται ο προσωρινός πρωθυπουργός της Ουκρανίας, λέγεται Όλεχ Τιαγκνιμπόκ. Είναι ο αρχηγός του ναζιστικού «Σβόμποντα». Στο δικό του κόμμα – το ναζιστικό – έχει παραδώσει η κυβέρνηση του προσωρινού πρωθυπουργού (του οποίου τα «αντιναζιστικά φρονήματα» εγγυήθηκε η δημοσιογραφική αυθεντία του κυρίου Καψή) τις Ένοπλες Δυνάμεις, την Υπηρεσία Ασφαλείας και τη Δικαιοσύνη της Ουκρανίας.

   Υστερόγραφο: Ο χαιρετισμός του Τιαγκνιμπόκ μοιάζει… «αρχαιοελληνικός». Δεν είναι κύριε Καψή…

Άρθρο του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ στο enikos.gr

ΕΣΣΔ by Henri Cartier-Bresson

 ΕΣΣΔ by Henri Cartier-Bresson

Henri Cartier-Bresson visited the Soviet Union in 1954 to document daily life under communism, the first foreign photographer to photograph “freely” in the post-war since Stalin’s death a year earlier. After this first trip to Russia, a second one came 19 years later for Cartier-Bresson. He was looking forward to it with the expectation to see the changes. “There is nothing more revealing than comparing a country with itself by grasping its differences and trying to discover the thread of its continuity,” he said.

Tretyakovsky Art Gallery, Moscow, USSR, 1954

City life, Moscow, USSR, 1954

Gorky Park, Moscow, USSR, 1954

Circus, Moscow, USSR, 1954

Circus, Moscow, USSR, 1954

Tretyakovsky Art Gallery, Moscow, USSR, 1954

Tretyakovsky Art Gallery, Moscow, USSR, 1954

A Hat, Moscow, USSR, 1954

Sadovaya Street, Moscow, USSR, 1954

Pedestrian walk, Moscow, USSR, 1954

Cafeteria of the Workers’ building, the Hotel Metropol, Moscow, USSR, 1954

Exhibition of National Economy Achievements (VDNH), Moscow, USSR, 1954

Sport Day at Dinamo stadium – spectators – Moscow, USSR, 1954

Subway, Moscow, USSR, 1954

Sokolniki park, Moscow, USSR, 1954

Sokolniki church, Moscow, USSR, 1954

Sokolniki church, Moscow, USSR, 1954

Serebryany Bor, Moscow, USSR, 1954

Reding-hall at Lenin Library, Moscow, USSR, 1954

Morning at Red Square, Moscow, USSR, 1954

First Bike, Moscow, USSR, 1954

Gorky Street, Moscow, USSR, 1954

Fasion, Moscow, USSR, 1954

About store show-window, Moscow, USSR, 1954

ZiS (Stalin automobile plant) assembly line, Moscow, USSR, 1954

πηγή http://www.vintag.es/

Να χύνατε έξω κύριε

Να χύνατε έξω κύριε

Το Συμβούλιο της Επικρατείας εκρινε αντισυνταγματικά τα "προνόμια" των πολυτέκνων στην εισαγωγή των τέκνων τους στα ΑΕΙ. Ορθά έκρινε το ΣτΕ, δε γίνεται να εισάγονται τα μούλικα των πολύτεκνων με ευνοϊκότερους όρους από τα παιδιά των ολιγότεκνων. Δηλαδή αυτοί που ελέγχουν το κορύφωμα της ηδονής τους και εκσπερματίζουν υπαιθρίως είναι μαλάκες;

Καλό μεν το μέτρο, είναι όμως μισό. Εξίσου αντισυνταγματικά είναι τα προνόμια των ΑμεΑ και άλλων προνομιούχων. Εξίσου αντισυνταγματικά και τα επιδόματα. Άκου επιδόματα. Ο κόσμος πεινάει και θα πλερώνουμε επιδόματα; Για να πάει μπροστά ο τόπος πρέπει να επέλθει ισότητα σε όλους. Κι όταν λέμε ισότητα θα πει προς τα κάτω. Ισότητα με τον τελευταίο. Τι να κάνουμε; Είναι πτωχό το κράτος μας, ειδάλλως θα μοίραζε απλόχερα σε όλους. Τα ψιχία που διαθέτει, ας τα διαθέσει για την Ανάπτυξη και τις Επενδύσεις, μεγάλη η Χάρη τους. Όταν έρθει η Ανάπτυξη, όταν μπούμε στην ΕΟΚ θα χεστούμε στο εκιού και θα φάμε όλοι καλά.

Τώρα, πέρα από τις μπούρδες, οφείλω να ομολογήσω ότι πιστεύω πως το ΣτΕ καλά κάνει και χαρακτηρίζει συνταγματικά τα μνημόνια και αντισυνταγματικά τα εναπομείνοντα ρινίσματα προνομίων.
Διότι το σύνταγμα δεν είναι τίποτ' άλλο από ένα γυαλιστερό κωλόχαρτο της αστικής τάξης. Κωλόχαρτο με άρθρα, για να σκουπίζει καλύτερα.
Φιλολαϊκό σύνταγμα θα υπάρξει μόνο με άλλη εξουσία.

έγραψε ένας στρατολάτης

Αναρτήθηκε από ΑΝΟΡΘΟΓΡΑΦΟΣ

ΣΥΡΙΖΑ - ΓΣΕΕ ντελάληδες της ευελιξίας

ΣΥΡΙΖΑ - ΓΣΕΕ ντελάληδες της ευελιξίας

Ημερίδα, με θέμα «Το κράτος ως εργοδότης ύστατης καταφυγής: Αναπτυξιακές και δημοσιονομικές επιπτώσεις», διοργάνωσε χτες το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ. Στην ημερίδα παρουσιάστηκε σχετική μελέτη από το Levy Economics Institute, σε συνεργασία με το ΙΝΕ. Με τον τίτλο «Η πρόταση της εγγυημένης απασχόλησης για την Ελλάδα», το ΙΝΕ/ΓΣΕΕ προτείνει το κράτος να προσλάβει με 11μηνες συμβάσεις απασχόλησης ορισμένου χρόνου 550.000 ανέργους, τους οποίους θα αμείβει με τον κατώτατο μισθό των 586 ευρώ για την απασχόλησή τους σε υπηρεσίες που παρέχει το ίδιο. Πρόκειται για μία παραλλαγή του γνωστού προγράμματος «Κοινωφελούς Εργασίας». Δηλαδή, μιας νέας ευρωενωσιακής πατέντας ευελιξίας και «ενεργητικών πολιτικών απασχόλησης», που ήδη εφαρμόζεται στη χώρα μας και σε άλλες χώρες της ΕΕ, με στόχο τη συγκάλυψη και την ανακύκλωση της πραγματικής ανεργίας, με καταστρεπτικά αποτελέσματα σε βάρος των δικαιωμάτων των εργαζομένων στο δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Θυμίζουμε μόνο ότι το πρόγραμμα αυτό, που εφαρμόστηκε ήδη στην Ελλάδα πριν από δύο χρόνια, εν μέσω κρίσης, με 55.000 θέσεις προσωρινής 5μηνης απασχόλησης και με τη συμβολή των ΜΚΟ, που ανέλαβαν να το φέρουν σε πέρας με το αζημίωτο («μασούλησαν» το 5% της συνολικής δαπάνης), δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να υποκαθιστά θέσεις πλήρους εργασίας στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα, με προσωρινές θέσεις και μάλιστα κακοπληρωμένες. Να συμβάλλει στη διάλυση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, αφού η αμοιβή ήταν με βάση τον κατώτερο μισθό του ιδιωτικού τομέα, ανεξάρτητα από την ειδικότητα, την εξειδίκευση του εργαζόμενου, το είδος της εργασίας και την προϋπηρεσία. Δεν είναι μάλιστα τυχαίο ότι ο πρωθυπουργός, Α. Σαμαράς, παίρνοντας υπό την προστασία του το εν λόγω πρόγραμμα τον περασμένο Γενάρη, ανακοίνωσε ένα νέο, με 90.000 θέσεις για την τρέχουσα διετία.

Δεν ξέρουμε αν η ΓΣΕΕ και τα αμερικανικά ινστιτούτα που συνεργάζεται «θαμπώθηκαν» από το μοντέλο Ομπάμα στη διαχείριση της κρίσης και από τις εξαγγελίες ότι το δικό του μείγμα μπορεί να τονώσει την απασχόληση. Ούτε θα σταθούμε στις «προβλέψεις» της μελέτης και τα σενάρια για δημιουργία μέχρι και 800.000 θέσεων «εργασίας» μέσα σε ένα έτος εφαρμογής του προγράμματος. Θα σημειώσουμε, όμως, ότι τέτοιες και άλλου είδους «προβλέψεις», με τις ψεύτικες ελπίδες που παράγουν και αναπαράγουν, δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να νομιμοποιούν την επίθεση στις εργασιακές σχέσεις, να δικαιώνουν και να δικαιολογούν τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης και του βιοτικού επιπέδου της εργατικής τάξης, να χαμηλώνουν και άλλο τις προσδοκίες των εργαζόμενων και του λαού, δίνοντας έδαφος στο κεφάλαιο να οξύνει την επίθεση σε βάρος τους.

Οι εν λόγω προτάσεις και τα προγράμματα δε βρήκαν τη στήριξη μόνο της ΓΣΕΕ, που μέσω του ΙΝΕ ήταν και ο φορέας που είχε την πρωτοβουλία. Ούτε είναι περίεργο που ο πρώην υπουργός Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ, Ν. Χριστοδουλάκης, χαρακτήρισε τη μελέτη «χρήσιμη». Εξίσου θερμά λόγια για τις προτάσεις αυτές επιφύλαξε και ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Σταθάκης, που βρήκε την «κεντρική της ιδέα θετική»! Ο ίδιος, προκλητικά χαρακτήρισε ζήτημα «δευτερεύον αν το πρόγραμμα δίνει τον κατώτερο μισθό, αφού αυτό εμποδίζει την παραπέρα κάθοδο των μισθών και τους σταθεροποιεί...»! Εδώ περισσεύουν η υποκρισία και το ψέμα. Υποκρισία γιατί, όταν η κυβέρνηση ανακοινώνει τέτοια προγράμματα, ο ΣΥΡΙΖΑ με ανακοινώσεις και παρεμβάσεις βουλευτών του καταγγέλλει στα λόγια τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και κλίνει σε όλες τις πτώσεις την εκμετάλλευση των ανέργων κλ.π. Οταν όμως είναι να τοποθετηθεί στα «σαλόνια» της αστικής διαχείρισης, βρίσκει θετικά τέτοια προγράμματα και θεωρεί «δευτερεύον» το ζήτημα των μισθών.

Εξίσου αποκαλυπτικό όμως είναι και το επιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ ότι με τον κατώτερο μισθό ανακόπτεται η μείωση γενικά των μισθών. Πρώτον, γιατί η κυβερνητική παρέμβαση και νομοθέτηση του κατώτερου μισθού στα σημερινά επίπεδα των 586 ευρώ μεικτά συνιστά ευθεία επίθεση σε όλη την κλίμακα των μισθών και μοχλό πίεσης προς τα κάτω. Δεύτερον, γιατί με την «Κοινωφελή Εργασία», που παρέχεται σε δημόσιους οργανισμούς και οργανισμούς του ευρύτερου δημόσιου τομέα, η αμοιβή ακόμα και με τον κατώτερο μισθό του ιδιωτικού τομέα σημαίνει υπονόμευση των Συλλογικών Συμβάσεων σε αυτούς τους χώρους και εξίσου συνιστά πίεση προς τα κάτω και όχι ανάχωμα, όπως υποστηρίζει ο Γ. Σταθάκης. Πολύ περισσότερο που τα προγράμματα αυτά σχεδιάζονται σε μια στιγμή που στο δημόσιο βρίσκεται σε εξέλιξη η «κινητικότητα» και η εκδίωξη απ' αυτό χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, για τους οποίους κατά τ' άλλα κόπτεται ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ποτάμι ή βούρκος - παγίδα για το λαό;

Ποτάμι ή βούρκος - παγίδα για το λαό;

Από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε το περιβόητο δημιούργημα του δημοσιογράφου Σταύρου Θεοδωράκη, μερίδα των αστικών μέσων ενημέρωσης το χαρακτήρισε ως το καινούριο, το διαφορετικό, που έρχεται να πάρει το δικό του μερίδιο στην πολιτική σκηνή. Οι πρώτες δημοσκοπήσεις, μάλιστα, έρχονται να επιβεβαιώσουν αυτές τις διαπιστώσεις. Κι όλα αυτά μέσα σε συνθήκες που το αστικό πολιτικό σύστημα ψάχνεται για τα καλά και αναζητά σχήματα τέτοια που να παίξουν το ρόλο του πρωταγωνιστή στο παιχνίδι του διπολισμού, της απορρόφησης της λαϊκής δυσαρέσκειας σε ανώδυνους δρόμους. Είναι κάτι νέο, κάτι διαφορετικό το «Ποτάμι» και ο Σταύρος Θεοδωράκης; Τι πρεσβεύει; Πού το πάει;

* * *

Θα πάμε αρκετά χρόνια πίσω ξεσκονίζοντας το αρχείο της εφημερίδας μας. Πάμε λοιπόν πριν 15 χρόνια, την άνοιξη του 1999. Τότε που ξεκίνησαν οι ΝΑΤΟικοί βομβαρδισμοί στη Γιουγκοσλαβία. Τότε που η αμερικανοΝΑΤΟική προπαγάνδα οργιάζει και μάλιστα με «νουθεσίες» του πρεσβευτή Μπερνς, ώστε να προβάλλονται ως «ανθρωπιστικοί» οι βομβαρδισμοί και οι θηριωδίες σε βάρος του λαού της Γιουγκοσλαβίας. Θυμίζουμε ότι είχε στηθεί ολόκληρη επιχείρηση σε βάρος Ελλήνων ανταποκριτών που παρουσίαζαν τα γεγονότα με τρόπο που δεν άρεσε στους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς των Αμερικανών. Και τότε εμφανίζονται διάφοροι άλλοι δημοσιογράφοι που αποκτούν σταθερό στασίδι στα αστικά ΜΜΕ και αναπαράγουν τα περί «ανθρωπιστικής βοήθειας» από το ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία και για «εθνοκάθαρση του Μιλόσεβιτς» στο Κοσσυφοπέδιο. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, δημοσιογράφοι καταγγέλλουν ότι ασκείται σε βάρος τους λογοκρισία! Μια από τις περιπτώσεις εκείνων που κατονομάζονται από ανταποκριτές είναι και ο Σταύρος Θεοδωράκης ως ένας από τους υπεύθυνους του περιοδικού ΚΛΙΚ... Μάλιστα, το Πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ παμψηφεί είχε ασκήσει πειθαρχική δίωξη κατά του Σταύρου Θεοδωράκη για άσκηση λογοκρισίας αλλά και για συκοφαντίες που εκτόξευσε ο τελευταίος από τηλεοράσεως, για, δήθεν, χρηματισμό των Ελλήνων πολεμικών ανταποκριτών στη Γιουγκοσλαβία!

* * *

Πάμε λίγα χρόνια μετά. Τον Απρίλη του 2003. Τότε, που τα αφεντικά της ΣΙΣΣΕΡ ΠΑΛΚΟ ανακοινώνουν το κλείσιμο του εργοστασίου στην Αθήνα, 500 εργαζόμενες βρίσκονται στο δρόμο και ο επιχειρηματίας ετοιμάζεται για Βουλγαρία... Εκείνες τις μέρες η Ομοσπονδία Εργαζομένων Κλωστοϋφαντουργίας - Ιματισμού - Δέρματος και σωματεία εργαζομένων πραγματοποιούν κινητοποιήσεις συμπαράστασης στις εργάτριες. Τότε, ο Σταύρος Θεοδωράκης έχει εκπομπή στην κρατική ΝΕΤ. Και ένα βράδυ έχει καλεσμένο τον τότε υπουργό Εργασίας, Δ. Ρέππα, και την εκπρόσωπο του σωματείου ΣΙΣΣΕΡ ΠΑΛΚΟ. Ο κλωστοϋφαντουργός συνδικαλιστής Θύμιος Ευθυμίου, μέλος της ΕΕ της ΓΣΕΕ και μέλος της διοίκησης της Ομοσπονδίας Εργαζομένων Κλωστοϋφαντουργίας - Ιματισμού - Δέρματος, που συσπειρώνεται στο ΠΑΜΕ, επιχειρεί να παρέμβει τηλεφωνικά στη συζήτηση. Καλεί 25 φορές στο τηλέφωνο αλλά μάταια...

* * *

Μπορούμε να παραθέσουμε κι άλλα παραδείγματα. Αλλά οι ίδιες οι θέσεις όπως μέχρι τώρα έχουν παρουσιαστεί, είναι αρκετές για να μπορέσει κάποιος να βγάλει κάποια πρώτα ασφαλή συμπεράσματα. Κόμμα «προσανατολισμένο στην Ευρώπη (σ.σ. βλέπε: ΕΕ). Υπερασπιζόμαστε την Ευρώπη. Και στις στρατηγικές επιλογές η οπτική δεν πρέπει να είναι του Ελληνα, αλλά του Ευρωπαίου». Κάτι που παραπέμπει σε συμφωνία με τις επιλογές της ιμπεριαλιστικής ΕΕ και των μονοπωλίων. Δηλαδή, ό,τι έχει οδηγήσει το λαό στη σημερινή κατάσταση. «Ενότητα των διαφορετικών», λέει ο Θεοδωράκης, εννοώντας ενότητα και συνεργασίες όσων βρίσκονται στο ίδιο στρατηγικό πλαίσιο του μονόδρομου της ΕΕ και του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Τελικά πρόκειται για ποτάμι ή για έναν ακόμα βούρκο - παγίδα για να πέσει μέσα ο λαός;

Κ. Π.

Η απάντηση του Τάταρου

Η απάντηση του Τάταρου

Η εστίαση των ρεπορτάζ από την Κριμαία και την κρίση στην Ουκρανία αποκλειστικά στα εθνοτικά ζητήματα συγκαλύπτει τις επεμβάσεις ΗΠΑ - ΕΕ. Επεμβάσεις που αξιοποιούν βεβαίως και τέτοια ζητήματα όπως και ένα άλλο σοβαρό ζήτημα, που είναι η κοινωνική και οικονομική κατάσταση που βιώνει ο πληθυσμός της χερσονήσου. Ετσι, Ελληνας ανταποκριτής που βρέθηκε στο παζάρι της Συμφερούπολης, αναζητώντας την άποψη του τατάρικου πληθυσμού απέναντι στα γεγονότα, έλαβε μια τελείως διαφορετική απάντηση. Αυτό που ανησυχούσε τον Τάταρο εργαζόμενο στο παζάρι ήταν ότι δεν υπάρχουν δουλειές. Και όπως χαρακτηριστικά είπε, αυτή η κατάσταση δεν είναι υπόθεση ενός έτους. «Από τότε που διαλύθηκε η Σοβιετική Ενωση έχουμε ανεργία..!», ήταν η διαπίστωσή του και ο μεγάλος του πόνος. Πόνος και δοκιμασία που περνούν εκατομμύρια σήμερα εργαζόμενοι στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, ανεξάρτητα από το πού ζούνε, τη θρησκεία που πιστεύουν και τη γλώσσα που μιλούν.
ΥΓ: Την απάντηση, βέβαια, του Τάταρου εργαζόμενου ο τηλεθεατής δεν μπόρεσε να τη μάθει, καθώς στη μετάφραση στα Ελληνικά με υπότιτλους δεν γράφτηκε. Τυχαίο;