Ζουλώντας

 Ζουλώντας

Έχω την εντύπωση πως το ζάπινγκ, στην αρχική του σημασία, είναι κάτι σαν ζούληγμα, ελαφρύ χτύπημα, πχ στα κουμπιά του τηλεχειριστήριου, που οι παλιότεροι έμαθαν να το λένε κομπιούτερ, αλλά στο σπίτι ο Άβερελ το έλεγε συχνά μαραφέτι ή "χαϊδευτικά" παπάρι.

-Φέρε μου λίγο το μαραφέτι...

Ρόμβοι, τρίγωνα, εκ διαμέτρου αξιοθαύμαστα πράγματα, που θα έλεγε κι ο Τραμπάκουλας, στην πιο απολαυστική αποτύπωση της αμηχανίας του μέσου Έλληνα από την επαρχία, μπροστά στο τρένο της ΕΤΕ, που γίνεται προέκταση του χεριού του.

Ζουλώντας λοιπόν χτες τα κουμπιά, έπεσα πάνω σε διάφορα πράγματα, που τα καταγράφω εδώ, εν είδει ημερολογίου, με μικρά ή μεγαλύτερα σχολιάκια.

-Μια συνέντευξη περιβόλι του Αρτέμη Σώρρα, που δίνει μπόλικη τροφή για γέλιο ή προβληματισμό για τον κόσμο που έχει πείσει και το "πού οδεύουμε κύριοι (στο αεροδρόμιο, αυτό είναι γνωστό από την άλλη ταινία του Χάρρυ Κλυνν). Αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο πως τον ζημιώνει και δεν του κάνει δωρεάν διαφήμιση, έστω και αρνητική, για να μπει στη βουλή, ως αντισυστημικός ηγέτης, που τον "χτυπάνε τα κανάλια" (ο Σύριζα έχει κάνει κυβερνητική καριέρα, με αυτό το κόλπο).

Μένω παρόλα αυτά με την απορία τι δικαιολογεί τόση ενασχόληση με μια τόσο φαιδρή περίπτωση κι έναν τρίτης διαλογής απατεώνα. Είναι η δολοφονία της άτυχης επιστήμονα από τον ψεκασμένο, που έδωσε έκταση στο θέμα ή παίζει άραγε ρόλο και η αντίδραση του ιερατείου που βλέπει πως χάνει την ψεκασμένη πελατεία της κι αποκτά έναν επικίνδυνο ανταγωνιστή;

Έχω εν τω μεταξύ πρόσφατο ένα βιβλίο για το βίο και την πολιτεία του Λαυρεντιάδη με τις φούσκες του, και κάποιοι συνειρμοί-συγκρίσεις μου έρχονται αναπόφευκτα. Τι δικαιολογεί όμως διαφορετικά μέτρα και σταθμά για τις δύο περιπτώσεις; Το μέγεθος της απάτης; Τα εμπλεκόμενα συμφέροντα; Ο συγχρωτισμός του... μεγιστάνα με την πολιτεία κι επίσημους φορείς, που στο πρόσφατο παρελθόν τον βράβευαν ως επιχειρηματία της χρονιάς και φαινόμενο; Ή οι μπίζνες του Λαυρεντιάδη με την εκκλησία, που του εξασφαλίζουν τουλάχιστον καλή υστεροφημία -αν όχι απυρόβλητο;

-Μια εκπομπή του ΣΚΑΪ για τους φακέλους της ασφάλειας για διάφορους αγωνιστές ή πολιτικούς αντιπάλους του κράτους. Το ανεκτίμητο πλάνο με το Γόντικα, τη Σία Κοσιώνη κι ανάμεσά τους, το Βλαδίμηρο να τους χωρίζει, σε μια σκυφτή στάση, σα να προσπαθούσε να ακούσει τι λένε.

Το κλασικό ερώτημα αν έπρεπε να καούν-καταστραφούν το 89' οι φάκελοι, και το μεγάλης ιστορικής αξίας υλικό που περιείχαν (το οποίο όμως απαντάται με διαφορετικά κριτήρια σε κάθε εποχή). Τη σημείωση του Γόντικα, που δικαιολογούσε μάλλον το μέτρο, γιατί δε θα ήθελε πχ να εκτεθούν όσοι πολιτικοί κρατούμενοι λύγισαν και δεν μπόρεσαν να αντέξουν στα βασανιστήρια της χούντας.

Όσο για το φακέλωμα ως θεσμό στην εποχή μας, υπάρχει πια σε κάθε μας κίνηση, ο κόσμος είναι πολύ πιο εξοικειωμένος με την ιδέα και τα ηλεκτρονικά αρχεία δεν μπορούν να καούν -ακόμα κι αν διαγραφούν, μπορούν να ανακτηθούν.

Παρόλα αυτά κάποιοι επιμένουν να σοκάρονται (άραγε να υπάρχει κροκοδείλιο σοκ, κατά τα δάκρυα;) με την πρακτική εφαρμογή του Μεγάλου Αδελφού και τις αποκαλύψεις πχ του Σνόουντεν (αλλά αυτό είναι το θέμα μιας επόμενης ανάρτησης).

Μα εκπομπή για φακέλους και να μην είναι εκεί ο Παπαχελάς;

-Την είδηση για τα άρματα μάχης που δίνουν οι ΗΠΑ στους Κούρδους, για να τους εξοπλίσουν, θεωρητικά ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος, και πρακτικά ως μοχλός πίεσης κατά του Ερντογάν. Μια στοιχειώδης απόδειξη για τη συνέχεια του αμερικάνικου αστικού κράτους και της εξωτερικής του πολιτικής, που καθορίζεται από πανίσχυρα συμφέροντα κι όχι από κάποιους ημίτρελους (ως τέτοιο εξάλλου επιχειρεί η αστική ιστοριογραφία να πλασάρει εκ των υστέρων και το Χίτλερ. Πολύ βολική εξήγηση, που αποκρύπτει ποιος και γιατί τον ενίσχυσε).

Την ίδια στιγμή, υπάρχει μια έντονη επικοινωνιακή επίθεση κατά της Σούζαν Σάραντον, επειδή "δε σκέφτηκε με το αιδοίο της", όπως είχε δηλώσει η ίδια, για να ψηφίσει τη Χίλαρι, κρατώντας έτσι μια στάση, που είναι η αμερικάνικη εκδοχή του "τι Πλαστήρας, τι Παπάγος". Συμπέρασμα: ακόμα κι αν δεν υπάρχει ΚΚΕ, καλό είναι να το εφεύρουμε...

-Τα καυστικά σχόλια-τρολάρισμα για την επικείμενη συγκρότηση ελληνικής διαστημικής υπηρεσίας: ένα μεγάλο βήμα για την αριστερά, ένα απόλυτο τίποτα για την ανθρωπότητα.

Μια ΔΦΑ που αντιμετωπίζει ως εξωγήινους όσους μιλάνε πχ για έξοδο απ' την ΕΕ, κοινωνικοποίηση μονοπωλίων, λαϊκή εξουσία, κτλ. Κι ως ένα είδος Ε.Τ. τους πρόσφυγες, που βιάζεται να τους στείλει σπίτι τους και κάνει ό,τι μπορεί (δηλ τη ζωή τους κόλαση) για να το νοσταλγήσουν.

-Ε.Τ. go home...

Έτσι λοιπόν μπορεί να ανακαλύψουμε τελικά τους εξωγήινους του Σώρρα, που βοήθησαν το στρατό του Αλέξανδρου (γιου του Διός) να κερδίσει με τριάντα χιλιάδες πολεμιστές, τόσες μάχες εναντίον στρατών με πολλαπλάσια αριθμητική δύναμη.

Ας προσέξει ωστόσο η ΔΦΑ, για να μην την πατήσει σαν τους Σοβιετικούς τη δεκαετία με τις βάτες, που έμπλεξαν στην κούρσα των εξοπλισμών και τον πόλεμο των άστρων, εξαντλώντας την οικονομία τους και τη δυναμική του υπαρκτού σοσιαλισμού. Χρειάζεται προσοχή κι επιφυλακή, ενάντια στα μέσα και τις μεθόδους που μεταχειρίζεται ο ιμπεριαλισμός, για να χτυπήσει το σοσιαλισμό του 21ου αιώνα...

-Μια δημοσκόπηση στον ΑΝΤ-1 και την κρίσιμη παρατήρηση για το αριστεροχώρι, που καλύπτει το χώρο μεταξύ ΚΚΕ και Σύριζα, και κινείται αθροιστικά (στις δημοσκοπήσεις) κοντά στο 6%, ωστόσο πληρώνει τον κατακερματισμό του. Ε πόσο πιο σαφώς να το υποδείξουν πια...

Κι όσο για αυτούς που ξορκίζουν το ενδεχόμενο, είναι σίγουροι πως δεν εμφιλοχωρούν στις γραμμές τους τέτοιες απόψεις; Κι οι παρεμβάσεις στο πρόσφατο παρεμβάσεις της νΚΑ, που βοούσαν περί του αντιθέτου -για να μείνουμε μόνο σε όσα έγιναν μες στο 17'; Το κάλεσμα συνεργασίας της Ανταρσυα, στις αντι-ΕΕ δυνάμεις; Ο σαφής διαχωρισμός στις διατυπώσεις της Παντιέρα για τη Ζωή και τη ΛαΕ;

-Δεν είδα, συνειδητά, την Αγορά του Αυγερόπουλου, που κάποτε έκανε πιο σοβαρές δουλειές και ξεχώριζε από το ρηχό "εναλλακτικό" του Κούλογλου (ακόμα και του Χατζηστεφάνου, κατά τη δική μου γνώμη) αλλά προφανώς λύγισε στη συριζαϊκή λαίλαπα. Και το πιο απογοητευτικό είναι ο χρόνος που ξόδεψε για την έρευνά του, για να φτάσει σε τόσο απλοϊκά μηνύματα.

ΑΔΕΙΟ ΚΕΛΥΦΟΣ

 ΑΔΕΙΟ ΚΕΛΥΦΟΣ

Έγιναν και στη χώρα μας  εκδηλώσεις στις 27 Ιανουαρίου για την ημέρα μνήμης για τα θύματα του ολοκαυτώματος με δηλώσεις και  μηνύματα πολιτικών και άλλων που ταυτίζονται όχι μόνο στην καταδίκη του ολοκαυτώματος αλλά και στις προτροπές για έμπρακτη καταδίκη του  ρατσισμού, σεξισμού, εθνικισμού και μισαλλοδοξίας και την απόρριψη των αντισημιτικών φωνών και αρνητών του ολοκαυτώματος

Και στη χώρα του Ισραήλ, που οι περισσότεροι  κάτοικοί του είναι απόγονοι των επιζώντων του ολοκαυτώματος, ο πρόεδρός της Νετανιάχου επιδοκιμάζει ως πολύ καλή ιδέα την ανέγερση τείχους στα  σύνορα με το Μεξικό που υπόσχεται να χτίσει το πρόεδρος των ΗΠΑ Τραμπ,  σημειώνοντας στο τουίτερ του πως  « Έχτισα τείχος στα νότια σύνορα του Ισραήλ και σταμάτησε όλη η παράτυπη μετανάστευση».

Δράσεις και λόγια που νομίζει κανείς πως προσπαθούν ν’ αντλήσουν νομιμοποίηση για το παρόν πατώντας σ’ ένα παρελθόν  άδειο κέλυφος,  απογυμνωμένο  ολότελα από το νόημά του μέχρι που η βαριά σκιά του να διαλυθεί.

Και στα αφιερώματα της δημόσιας τηλεόρασης η φρίκη των ναζιστικών  στρατοπέδων συγκέντρωσης στα ντοκυμαντέρ κι ακόμα και ο συγκλονισμός αυτών που γνώρισαν τη φρίκη τους ή την ανακάλυψαν  μοιάζει να εξομοιώνεται με ταινίες μυθοπλασίας για ένα κοινό εξοικειωμένο από εικόνες φρίκης των ΜΜΕ και του σινεμά που φαίνεται να νικά την αντικειμενικότητα των εικόνων από εκείνα τα στρατόπεδα. Κι είναι κι αυτός ένας απρόσμενος ίσως τρόπος  εκείνη η πραγματικότητα του παρελθόντος να  πάψει από πολύ νωρίς να αποτελεί παρόν και η καταισχύνη για όσα τότε συνέβησαν ν’ απωθηθεί και να μοιάζει ότι υπερνικάται.

           Μετά από εβδομήντα δυο χρόνια από τις φρικαλεότητες που αποκαλύφτηκαν μοιάζουν οι κοινωνίες της Ευρώπης να προσπερνούν ολοταχώς και σκοπίμως τα ναζιστικά στρατόπεδα και τη φρίκη τους, κατευθυνόμενες σε άλλους προσανατολισμούς, τέτοιους που να μην δημιουργούν αναστολές και ανακόπτουν πορείες, προς δόξαν του καπιταλισμού. Για να μπορούμε να κλείνουμε σύνορα, να βυθίζονται πλοία με χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες, να δολοφονεί το Ισραήλ εν ονόματι της ασφάλειάς του. Ο  καθυστερημένος αντιφασισμός που αναφέρεται σ’ εκείνη την εποχή μοιάζει αρκετά ύποπτος στις μέρες μας, όταν συνοδεύεται από ξενοφοβικές ενέργειες, διπλοαμπάρωμα των συνόρων, εξαθλίωση των εργαζομένων.

               Σήμερα, που όλη η φρίκη του ναζιστικού εγκλήματος έχει γίνει χειροπιαστή με ντοκουμέντα και ο καθένας μας  θεωρεί τον εαυτό του αντιφασίστα, ενώ ο αντισημιτισμός  έχει μεταβληθεί σε υποχρεωτικό φιλοσημιτισμό περισσότερο ενδιαφέρουν οι τεχνικές λεπτομέρειες της εξόντωσης, οι τραγικές διηγήσεις προσωπικών περιπτώσεων. Από  το ίδιο το κράτος  του Ισραήλ η συστηματική και μεθοδευμένη εξόντωση των εβραίων χρησιμοποιείται σαν συγχωροχάρτι για τις ενέργειές του στο παρόν. Οτιδήποτε εναντιώνεται στη πολιτική του στιγματίζεται ως αντισημιτικό και η επίκληση των διωγμών του παρελθόντος χρησιμοποιείται για να εκτρέψει κάθε απόπειρα κριτικής του παρόντος. Το ολοκαύτωμα υποβιβάστηκε σε προπαγανδιστικό εργαλείο για ιδεολογική επιθετικότητα του κράτους του Ισραήλ. Ενώ η Ευρώπη, μαζί και η Γερμανία,  που δηλώνει αφελής και ανυποψίαστη για τότε, με αντιφασιστικά μνημεία, λέξεις συμφιλίωσης, σημάδια μετάνοιας και επετείους μνήμης θέλει να διαβεβαιώσει για τον  υστερογενή της ανθρωπισμό που σέβεται την ανθρώπινη ύπαρξη.

           Και μένουν στη σκιά οι αιτίες που εξέθρεψαν το ναζισμό και προκάλεσαν αυτές τις θηριωδίες. ¨Οσο επιμένουμε στα εξωτερικά στοιχεία των φασισμών και στο διάκοσμό τους χωρίς να ξεριζώνουμε τις αιτίες που τον γεννούν, ώστε κάθε φορά να αναγνωρίζουμε τους ιδιαίτερους και μοναδικούς τρόπους που εκδηλώνονται στο λόγο και στη δράση τόσο πιο ύπουλα αυτοί διαβρώνουν συνειδήσεις και αλλοιώνουν συμπεριφορές.  

Τον φασισμό τον γέννησε το μεγάλο κεφάλαιο που  αντικαθιστά, όταν πάψει να ανταποκρίνεται στα συμφέροντά του,  την κρατική μορφή  της αστικής δημοκρατίας με την ανοιχτή τρομοκρατία. Αποκτά ένθερμους οπαδούς που υπακούουν στα ένστικτά τους, γιατί παρασύρει ένα πλήθος μέσω παθιασμένων συναισθημάτων, υποκινεί πάθη, πατά πάνω στην αίσθηση της παρακμής της κοινότητας. Η  περιφρόνηση της λογικής και της σκέψης, η επιμονή σε εξωτερικά σημάδια δύναμης και ζωτικότητας –ψευτολεονταρισμοί στο λόγο και συμπεριφορά- η αντισυστημική ρητορική  είναι τα μέσα για να παραπλανήσει. Οι θεωρίες συνωμοσίας, η ομορφιά της βίας, οι σωτήρες, ακόμα κι αν η δράση τους είναι απολύτως γελοία όπως του Α. Σώρρα, επιστρατεύονται για να διαχυθούν ύπουλα και καμουφλαρισμένα οι φασιστικές πρακτικές και ιδέες.

Η καταδίκη λοιπόν του φασισμού του μεσοπολέμου από τον κυρίαρχο λόγο μοιάζει να είναι περισσότερο παραπλανητική παρά που  αποτρέπει  την κυριαρχία του στο σήμερα. Ο αντιφασιστικός λόγος  στις μέρες μας μοιάζει σαν αντιπερισπασμός σε δράσεις ουσιαστικά φασιστικές ή φιλικές προς αυτόν. Πρέπει να δώσουμε προσοχή  στις λειτουργίες που πληρούν όλα αυτά τα δήθεν αντισυστημικά κινήματα που φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια και στις συνθήκες που φαίνεται να ανοίγουν χώρο για το φασισμό, παρά να ψάχνουμε να βρούμε κοινά χαρακτηριστικά στον εξωτερικό διάκοσμό τους με τα φασιστικά κινήματα του μεσοπολέμου.

Κι αν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης αποδεικνύουν την σκληρότητα και ωμότητα του ναζισμού, η  υποβάθμιση του ανθρώπου σε πράγμα με τρόπο συστηματικό και μεθοδευμένο, η μετατροπή του σε μέσο για την επίτευξη των στόχων του ναζιστικού κράτους, τηρουμένων των αναλογιών, όλα αυτά  μοιάζουν  να παρουσιάζουν εμφανείς αναλογίες, ή τουλάχιστον να διαμορφώνονται οι αντίστοιχες προϋποθέσεις, με τη σύγχρονη αντιμετώπιση από τις αστικές δημοκρατίες των ανθρώπων στην Ευρώπη και αλλού.
       Και ο μεγάλος κίνδυνος είναι πως σήμερα με την εξαλλαγή των πολιτικών θεσμών της αστικής δημοκρατίας, την βαθμιαία περιστολή ή αναστολή πολιτικών δικαιωμάτων και την σταδιακή απάρνηση των θεσμών της φιλελεύθερης δημοκρατίας ο φασισμός μπορεί να εγκατασταθεί την ίδια στιγμή που από τον κυρίαρχο λόγο θα  καταδικάζεται.

Εργα και ... πράξεις των ΜΚΟ

Εργα και ... πράξεις των ΜΚΟ

Τις ευθύνες της ΕΕ και της κυβέρνησης για το γεγονός ότι στους καταυλισμούς προσφύγων σε όλη τη χώρα κάνουν κουμάντο οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, ο «Ριζοσπάστης» τις αναδεικνύει καθημερινά. Τα ρεπορτάζ αποκαλύπτουν το «χοντρό» παιχνίδι που παίζεται στις πλάτες των προσφύγων, αλλά και των εργαζομένων σε αυτές. Την περασμένη Κυριακή, σε σχετικό ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» σε Ελληνικό, Χίο, Σάμο, δείξαμε τι συμβαίνει με τις διάφορες ΜΚΟ και τους εργαζόμενους. Σήμερα, παραθέτουμε ένα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Οι καταυλισμοί είναι γνωστοί για τις άθλιες συνθήκες κάτω από τις οποίες ζουν οι πρόσφυγες - μετανάστες (ήδη οι νεκροί έχουν ξεπεράσει τους πέντε τους τελευταίους μήνες). Ομως υπάρχουν κι άλλες, λιγότερο ορατές πλευρές. Μέσα σ' αυτούς τους χώρους απασχολούνται δεκάδες εργαζόμενοι. Σε καταυλισμούς όπως της Λέσβου, της Χίου, στην Κω, στη Θεσσαλονίκη κ.λπ., οι εργαζόμενοι είναι όμηροι στις διαθέσεις των ΜΚΟ, που μαζί με την εκμετάλλευση του δράματος των προσφύγων, εκμεταλλεύονται και τους εργαζόμενους που απασχολούν.

* * *

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η «PRAKSIS». Μια ΜΚΟ που, όπως αναφέρει, δραστηριοποιείται στο «σχεδιασμό, εφαρμογή και υλοποίηση προγραμμάτων ανθρωπιστικής και ιατρικής δράσης» και είναι συνεργάτης του υπουργείου και της υπηρεσίας πρώτης υποδοχής. Σε αυτήν εργάζονται κοινωνικοί λειτουργοί, ψυχίατροι, γιατροί γενικών καθηκόντων, δάσκαλοι κ.λπ. Το τελευταίο διάστημα, με διάφορα προσχήματα και κυρίως επικαλούμενη την αναμονή για ανανέωση της σύμβασής της με το υπουργείο, άλλαξε τις συμβάσεις εργασίας σε όλους τους εργαζόμενους που απασχολούνται στους καταυλισμούς, εκμεταλλευόμενη βέβαια το νομικό πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί από τις πολιτικές των κυβερνήσεων διαχρονικά, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους μισθούς και τα εργασιακά τους δικαιώματα. Οι συμβάσεις, από Ιδιωτικού Δικαίου (κυρίως οχτάμηνης διάρκειας) άλλαξαν σε εργολαβικές - μπλοκάκι (διάρκειας δύο μηνών) με τους εργαζόμενους να περνάνε το μαρτύριο της σταγόνας κάθε φορά που πλησιάζει η μέρα λήξης της σύμβασης. Το «αλεπουδάκι» βέβαια απ' την «αλεπού» θα μάθει, μιας και το υπουργείο που έχει κάνει αντίστοιχες προσλήψεις κάνει ακριβώς το ίδιο. Περιμένει, δηλαδή, μέχρι την τελευταία μέρα για να ανανεώσει άλλους δύο μήνες τη σύμβαση.

***

Το αντεργατικό πλαίσιο κάτω από το οποίο δουλεύουν οι εργαζόμενοι και της συγκεκριμένης ΜΚΟ, δεν σταματά εδώ. Για παράδειγμα, αν έρθει βάρκα με πρόσφυγες, μπορεί να δουλέψουν ακόμα και Κυριακή χωρίς να πληρωθούν, απλά τους δίνονται δυο μέρες ρεπό. Στην καθημερινότητα της δουλειάς, οι εργαζόμενοι έρχονται αντιμέτωποι με περιπτώσεις χειρισμού εξειδικευμένων υποθέσεων (π.χ. χειρισμό αυτοκτονιών, επαναπροσδιορισμοί ηλικίας, θύματα βιασμών, άλλοι χειρισμοί εργασιακού τύπου κ.λπ. ) πάνω στον προσφυγικό - μεταναστευτικό πληθυσμό, ο οποίος έχει ιδιομορφίες και απαιτεί ιδιαίτερους - εκ φύσεως του φαινομένου - χειρισμούς. Στους εργαζόμενους, όμως, δεν παρέχεται ούτε η κατάλληλη επιμόρφωση απ' την υπηρεσία, σαν σύνολο, ούτε τα απαραίτητα και επιστημονικά ολοκληρωμένα εργαλεία για την εξέταση και ολοκληρωμένη εκτίμηση των υποθέσεων. Κατά καιρούς, μάλιστα, υπάρχει έλλειψη φαρμάκων ακόμη και πολύ σοβαρών, αλλά και ιατρονοσηλευτικού εξοπλισμού - εφοδίων και επαρκούς χώρου για εξέταση, ενώ δεν υπάρχει χώρος έστω και για μια απλή «βραχεία νοσηλεία».

***

Για όλα τα περιστατικά που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι, για να μπορέσουν να επικοινωνήσουν με την αρμόδια υπηρεσία της ΜΚΟ, το κάνουν από τα ατομικά τους τηλέφωνα, μιας και υπηρεσιακά δεν υπάρχουν. Οι ελλείψεις δεν περιορίζονται μόνο στην υλικοτεχνική υποδομή, αλλά και στο έμψυχο δυναμικό που είναι απαραίτητο σε αυτές τις δομές, όπως ψυχίατροι, παιδοψυχίατροι, παιδοψυχολόγοι, αλλά και επιπλέον ιατρικό προσωπικό, μιας και σε πολλές περιπτώσεις υπάρχει μόνο ένας ή δύο εργαζόμενοι για χιλιάδες πρόσφυγες. Τέλος, λόγω των περιπτώσεων μαζικών διαμαρτυριών από τους πρόσφυγες, αυτοκτονιών κ.λπ., το επάγγελμά τους είναι υψηλής επικινδυνότητας, αλλά παρ' όλα αυτά δεν υπάρχει σταθερή εποπτεία και ψυχολογική υποστήριξη του προσωπικού (από ψυχολόγο της υπηρεσίας), ώστε να βοηθιούνται, ενώ δεν υπάρχουν και τα απαραίτητα εμβόλια, τα οποία είναι υποχρεωμένοι να τα αγοράζουν μόνοι τους. Ανάλογες είναι οι συνθήκες δουλειάς και σε άλλες ΜΚΟ, σύμφωνα με καταγγελίες εργαζομένων, που φανερώνουν μια πιο σκοτεινή πλευρά της δράσης των ΜΚΟ και της πολιτικής των αστικών κυβερνήσεων, παράλληλα με αυτήν της διαχείρισης του Προσφυγικού, με κριτήριο τα συμφέροντα και τις επιταγές του κεφαλαίου.

Λαϊκή επαγρύπνηση...

Λαϊκή επαγρύπνηση...

Και τι δεν είδαν τις δυο προηγούμενες μέρες η κυβέρνηση, άλλα αστικά κόμματα και ΜΜΕ στις πρόσφατες επικίνδυνες παραβιάσεις από τουρκικά πολεμικά πλοία στην περιοχή των Ιμίων.
Στη γραμμή πάντα της υποβάθμισης τέτοιων γεγονότων, της καλλιέργειας εφησυχασμού στο λαό, αλλά και του λιβανίσματος των ιμπεριαλιστικών ενώσεων στις οποίες συμμετέχει η ελληνική αστική τάξη, οι αναλύσεις έδωσαν και πήραν, με κυρίαρχο ότι τάχα οι κινήσεις αυτές είναι απλά ένα «σόου» εσωτερικής κατανάλωσης ενόψει του δημοψηφίσματος για την αλλαγή του Συντάγματος στην Τουρκία τον Απρίλη, ή απλά μια «σπασμωδική» και εν μέρει «αναμενόμενη» απάντηση στην απόφαση για τη μη έκδοση των 8 Τούρκων αξιωματικών.
Εκείνο που συστηματικά παλεύουν να κρύψουν τα αστικά επιτελεία πίσω από την κουρτίνα των δηλώσεων «ψυχραιμίας» και εφησυχασμού, είναι ότι οι κινήσεις αυτές τροφοδοτούνται σταθερά από τις πάγιες επιδιώξεις της τουρκικής αστικής τάξης περί «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο, από τον ανταγωνισμό των αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας για τη γεωστρατηγική αναβάθμιση στην περιοχή, σε συνδυασμό με την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών ισχυρών καπιταλιστικών δυνάμεων όπως οι ΗΠΑ - ΕΕ με άλλες, όπως η Ρωσία και η Κίνα. Ανταγωνισμοί που εκδηλώνονται και στις πολεμικές αντιπαραθέσεις σε Μ. Ανατολή, Αφρική, Ουκρανία κ.α.
Κάθε φορά, βέβαια, που άλλο ένα τέτοιο περιστατικό ή μια κίνηση εντάσσεται στην επικίνδυνη αλυσίδα των ανταγωνισμών, των διαδοχικών παραβιάσεων και προκλήσεων της τουρκικής αστικής τάξης, η επιχειρηματολογία είναι η ίδια. Πότε επιστρατεύονται τα «εσωτερικά προβλήματα», πότε η υποβάθμιση της τουρκικής λίρας και πότε τα «ανοιχτά μέτωπα» στα ανατολικά της, για να εξηγήσουν - υποτίθεται - τις διαδοχικές παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου και θαλάσσιου χώρου, τις επανειλημμένες δηλώσεις Τούρκων κυβερνητικών αξιωματούχων που αμφισβητούν τη Συνθήκη της Λοζάνης που καθορίζει τα ελληνοτουρκικά σύνορα, όπως βέβαια και τις απειλές για ραγδαία επιδείνωση των σχέσεων των δύο χωρών, μετά την απόφαση για τους 8 Τούρκους αξιωματικούς.
Η ρίζα των περιστατικών αυτών και των προκλήσεων όχι μόνο δεν εξασθενεί, αλλά δυναμώνει όσο οι δυσκολίες της καπιταλιστικής ανάκαμψης φουντώνουν τον ανταγωνισμό καπιταλιστικών κρατών και ιμπεριαλιστικών κέντρων για τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών, «διαδρόμων» μεταφοράς εμπορευμάτων και Ενέργειας, «κρίσιμων» γεωστρατηγικών θέσεων.
Αλλωστε, οι εξελίξεις αυτές δείχνουν και το πόσο επικίνδυνος για το λαό είναι ο στόχος της αστικής τάξης της Ελλάδας για «γεωστρατηγική αναβάθμισή» της, στόχος που συνδέεται με την επιχείρηση καπιταλιστικής ανάκαμψης και υπηρετείται από την «αναβαθμισμένη» συμμετοχή της Ελλάδας στην προώθηση των ευρωΝΑΤΟικών σχεδίων στην περιοχή, το στήσιμο «συμμαχιών» με άλλα καπιταλιστικά κράτη της ΝΑ Μεσογείου κ.τ.λ. Περιστατικά σαν τα προχτεσινά στα Ιμια κυριολεκτικά ξεγυμνώνουν την κυβερνητική προπαγάνδα, που ενστερνίζονται βέβαια και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, που παλεύει επίμονα να πείσει το λαό ότι η ένταξη στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, η συμμετοχή «με τα μπούνια» στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και το πέρασμα κάθε είδους σχεδίων των μονοπωλίων με τη συμβολή της ελληνικής κυβέρνησης αποτελούν «παράγοντες σταθερότητας» για τη χώρα και «ασφαλιστική δικλείδα» για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, μιλώντας περί «ευρωπαϊκών συνόρων» και άλλα τέτοια.
Πρόκειται για προκλητικό αναποδογύρισμα της πραγματικότητας, με στόχο να στρατεύσει το λαό στους στόχους του κεφαλαίου. Πολύ περισσότερο που όλα αυτά γίνονται όχι μόνο εντός του ευρωΝΑΤΟικού πλαισίου, αλλά και μπροστά στα μάτια της ΝΑΤΟικής αρμάδας που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ εγκατέστησε στο Αιγαίο, εντάσσοντας στα ψέματά της και το επιχείρημα ότι η λυκοσυμμαχία θα έχει έτσι άμεση γνώση της τουρκικής προκλητικότητας!
Κόντρα στο πέπλο εφησυχασμού και τη «σιγή ασυρμάτου» για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, οι επικίνδυνες αυτές εξελίξεις επιβάλλουν ουσιαστική λαϊκή ενημέρωση και ετοιμότητα, ενίσχυση της πάλης για την απεμπλοκή της χώρας μας από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, δυνάμωμα της κοινής πάλης Ελλήνων και Τούρκων εργαζομένων ενάντια στις αστικές τάξεις και την πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντά τους.